สู้ๆครับ ตอนนี้ก็ยังสู้อยู่ครับ แม้จะยังไม่หายดี แต่วันนี้ก็มีความสุขมากแล้วครับ
คนใหม่เป้นใครหรอ
ไม่บอกๆๆๆ ต้องรออ่านเอาเอง อิอิ
.................................................
ไอ้หมีโทรเข้ามาครับ แล้วผมก็เลือกที่จะรับสาย
"ว่าไง" ผมพยายามทำน้ำเสียงให้ดู ปกติ๊ ปกติ
"ไปไหนมา ติดต่อไม่ได้เลย ไปห้องก็ไม่มีใครอยู่ แล้วเปลี่ยนกุญแจทำไมไม่บอก" มันมาเนชุดเลย
"วันไหนล่ะ" ก็มันมี 2 วันนี่นา เนอะๆๆๆ
"ทำไม"เสียงมันเข้มมาก เน้นคำสุดๆ
"อ้าว ก็จะได้ตอบถูกไง จะเอาวันไหนล่ะ เมื่อวานไปพัทยา วันนี้ไปบางนา"ผมตอบเสียงเรียบๆ แฝงอารมณ์กระแนะกระแหนไว้นิดนึง
"ยังกับใคร"เสียงมันยังคงความเข้มเท่าเดิม มีอารมณ์โกรธปนมานิดๆอ่ะ
"ไอ้ที"เอาซิ ถามคำ กรูก็ตอบคำ
"ทำไม อยากไปมากนักหรอ วันเกิดกรู แต่กับไปกับคนอื่นเนี่ยนะ" เสียงมันตะคอกครับ แต่ผมว่าเสียงเหมือนมันกำลังเดินอยู่อ่ะ แล้วสิ่งแรกที่แวบเข้ามา เอ๊ะ....รึมันกำลังมานี่หว่า
"อ้าวหรอ ไปไม่ได้หรอ"ผมทำเสียงกวนตรีนสุดๆ แล้วอึดใจเดียวครับ เสียงประตูห้องก็ดัง แต่ดังแบบทุบอ่ะ ไม่ใช่เคาะ มันแน่ๆเลย
"เปิด"นั่นไง มันจริงๆด้วย ผมชั่งใจอยู่นิดนึง แล้วก็เดินไปเปิด ....กลัวทำไมล่ะ จริงป่ะ
"มีไร"ผมทักมันก่อน สีหน้ามันดูหงุดหงิด อารมณ์เสียมาก
"ทำไม ทำไมต้องมีอะไร มาไม่ได้หรอ" มันผลักผมจะเซถอยหลัง แล้วมันก้เดินตามเข้ามา ปิดประตูเรียบร้อย เฮ้อ.....ผลักกรู กรูเจ็บนะเนี่ย
"เดี๋ยวก่อน" ผมผลักอกมันไปทีนึง ให้มันหยุด มันก็หยุด ผมมองหน้ามัน
"ก่อนที่จะทะเลาะ มีอะไรอยากจะพูดกับกรูมั้ย"ผมกำลังให้โอกาสมันครับ
"พูดอะไร" ดูสายตามันก็รู้แล้ว
"ก็ไม่รู้ ก็เผื่อมรึงมีอะไรอยากจะพูด ก็เท่านั้น" ผมยักไหล่ไปทีนึง
"แล้วมรึงมามืดๆค่ำๆนี่ มีอะไร" ก็ในเมื่อผมเปิดโอกาสแล้ว มันไม่พูดเอง
"ทำไมกรูจะมาไม่ได้ ไอ้ทีมันยังมาได้ แล้วกรูเป็นใคร กรูจะมาไม่ได้" มันเริ่มขึ้นเสียง
"เออ แล้วกรูล่ะเป็นใคร มรึงบอกมาซิ ว่ากรูเป็นใคร" ผมก็เหลืออดหนะ นึกถึงเรื่องนั้นแล้วมันก็หยุดไม่ได้เลย
"หมายความว่าไง"
"กรูก็ว่ากรูถามง่ายๆนะ แค่นี้มรึงยังไม่เข้าใจหรอ ถ้ามรึงไม่คิดจะพูดอะไร กรูก็ไม่คิดจะถามอะไรทั้งนั้น" เอาซิ เรื่องอะไรให้กรูเริ่ม
"ดี....มรึงทำตัวน่าเบื่อเองนะ แล้วอย่ามาหาว่ากรูไม่สนใจนะ" อ้าว.......สวยซิมรึง
"เออ....กรูรู้ตัว ว่ากรูทำอะไร กรูแค่สงสารควายบางตัวที่มันยังไม่รู้ตัว ว่ามันทำอะไร"เต็มเหนี่ยวครับ พูดออกไปแระ ด้วยอารมณ์ที่เดือดขึ้นตามลำดับ
"มรึงหมายความว่าไง มรึงพูดมาเลยดีกว่า"
"เออ....ถ้าอยากให้กรูพูด งั้นกรูก็จะพูด แล้วมันจะจบลงตรงนี้ กรูถือว่ากรูให้โอกาสมรึงแล้วนะ" ผมไม่ใช่คนผิดเลยนะเนี่ย
"กรูไปวันเกิดมรึง มรึงกลับโทรคุยกับไอ้สันดานที่ไหนไม่รู้.....มรึงบอกมรึงแดกเหล้ากับป๊ามรึง แต่กรูโทรหาป๊ามรึง เค้าถามกรูกลับด้วยซ้ำว่าพามรึงไปฉลองที่ไหนมา และเท่าที่กรูจำได้ มรึงมาส่งกรูที่ห้องก่อน 3 ทุ่มแล้วก็ไม่ได้แดกเหล้าซักอึก แค่ 2 ข้อนี้ มรึงก็แทบไม่ต้องอธิบายอะไรแล้ว" ผมพูดไป น้ำตาก็ไหลไป
"แล้วกรูก็ให้โอกาสมรึงนะ กรูหายไปทั้งคน มรึงโทรหากรูแค่ 3 สาย สาดดดด"
"มรึงบอกมาเลย มรึงจะเอาไงกะกรู มรึงพูดมา"ประโยคนี้ ผมตะโกนใส่หน้ามัน พร้อมกระชากคอเสื้อมันอย่างแรง (มาเห็นทีหลังว่าเสื้อขาดเลย)
"..................."มันเงียบ น้ำตาไม่มีซักหยด ทำคิ้วขมวดหน่อยๆ
"เงียบทำไม มรึงเงียบทำไม มรึงบอกกรูมาซิ บอกกรูมาเลย จะให้กรูทำไง" มันก็ยืนนิ่งๆให้ผมเขย่าๆๆๆๆ มันอยุ๋แบบนั้นแหละ
"ถ้ามรึงไม่พูด กรูก็จะเข้าใจอย่างที่กรูคิด และ...สะอื้นนนนนน........แล้วถ้ามรึงไม่พูดวันนี้....วันนี้......มรึงก็หมดโอกาส" ผมประกาศกร้าว
"กรู"..มันพูดแค่นั้น แล้วก็หลบตา
"ว่ายังไง กรูฟังอยู่" น้ำหู น้ำตา น้ำมูก ย้อยยืดๆๆๆๆ ทุเรศตัวเองชะมัด
"กรูขอเวลาหน่อย แล้วกรูจะเล่าให้ฟังทุกอย่าง....กรูขอเวลาหน่อย"
"เวลาของมรึง มีแค่ตอนนี้เท่านั้น"อันนี้ผมพูดเสียงเข้มมาก ไม่มีเสียงสะอื้นเลย แต่สุดท้าย มันก็เลือกที่จะเดินหันหลัง ออกจากห้องไป ปล่อยผมไว้แบบนั้น ยืนร้องไห้เหมือนคนบ้า แต่ผมไม่มีแรงจะไปขว้างปาข้าวของอะไรแล้วหละ หมดแรง ได้แต่นอนร้องไห้อยู่บนเตียง ร้องไห้ และร้องไห้ ทั้งคืนนนนน แล้วก็เผลอหลับไปตอนใกล้สว่าง
.............................................
เช้าวันนี้ ผมตื่นขึ้นมาด้วยความเพลีย ปวดหัว ปวดตาไปหมด เดินผ่านกระจกโต๊ะเครื่องแป้งไปแต่ก็ต้องรีบหันกลับมาดูใหม่ ปรากฏว่า ที่อยู่ในกระจกนั่นมันคนรึป่าวเนี่ย ตาบวมเป่ง แทบจะลืมไม่ขึ้นแล้ว จะไปทำงานยังไงล่ะเนี่ย ผมรีบอาบน้ำล้างหน้าล้างตาแล้วเอาน้ำแข็งประคบตาทั้ง 2 ข้าง แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเท่าไหร่เลย มันก็ยังบวมปูด ช้ำๆอยู่ดี ก็เอาวะ หยุดงานซักวัน ถึงจะไปผมก็คงไม่มีกระจิตกระใจทำงานอะไรแล้วหละ
แต่เช้านี้ตื่นมา แค่รู้สึกหดหู่นิดหน่อย แต่ไม่ค่อยเศร้าเท่าไหร่ ก็เลยเก็บของในห้องไปเรื่อย แต่ไม่รู้เก็บอีท่าไหน กลายเป้นว่าเก็บเข้ากล่อง ลงลังซะงั้น ไม่รู้ว่าตอนเก็บคิดอะไรอยู่ มันเบลอๆยังไงก็ไม่รู้ เท่าที่จำได้ก็โทรไปหาพี่ฝน บอกว่าขอลาป่วย แล้วจากนั้นก็โทรไปหาไอ้ที โทรไปถามมันว่ามีหอพักที่ไหนบ้าง อยากจะย้ายห้อง ขอแบบที่มี รปภ. มีคีย์การ์ด กล้องวงจรปิด สรุปแล้วก็ หอไอ้ทีนั่นแหละ มันเลยอาสาช่วย แต่ผมบอกมันแล้วว่าผมไปแบบไม่ได้บอกใครนะ มันก็โอเช อีก20นาทีมันโผล่มาที่หน้าห้องผมพร้อมไอติมเจ้าโปรด แต่คราวนี้เป้น รสสตอเบอรี่ชอร์เบต(เปรี้ยวปรี๊ด) แต่กินแล้วก็สดชื่นดีนะ มันก็ช่วยผมเก็บของอะไรชิ้นใหญ่มันก็แบกๆๆๆๆๆลงไป ผมก็ขนชิ้นเล็กๆน้อยๆ แล้วมันขึ้นมาพร้อมวินมอไซอีก 2 คน มันไปจ้างพี่เค้ามาช่วยขน แล้วบอกให้ผมอยู่เฉยๆ ลงไปนั่งเฝ้าของข้างล่างก็พอ ไอ้ผมวันนั้นเป็นอะไรไม่รู้ ว่าง๊ายง่าย ให้ไปไหนก็ไป ทำอะไรก็ทำ ผมก็นั่งกินไอติมของผมไปเรื่อย ดูเค้าขนของๆตัวเองกันเพลินไปเลย
ขนลงมาจนหมด ตอนนี้ยังไม่สิ้นเดือนหรอก แต่ก็จะออกแล้วหละ ห้องว่างไอ้ทีมันว่ามันถามแล้ว มีอยู่ให้ย้ายไปได้ ผมก็เชื่อมัน สภาพห้องเป็นไง ราคาเท่าไหร่ไม่ได้ถามเลยครับ 555555 มันมึนๆเบลอๆอ่ะ ยังไงไม่รู้ซิ.....เฮ้อ
ไปเคลียร์ห้องเดิมเรียบร้อยก็บอกพี่ที่หอไว้ว่าใครมาถามก็ไม่ต้องบอกอะไรทั้งนั้น ให้บอกแค่ว่า ย้ายออกไปแล้วก็พอ
จากนั้นก็นั่งเฉยๆ ไปถึงหอใหม่ ไกลออกไปประมาณซัก 20 นาที อะหืมมมม ไหนมันว่าหอพัก นี่มันคอนโดแล่ว หันไปมองหน้าไอ้ที มันก็นั่งอมยิ้มของมันไปเรื่อย
"เดือนเท่าไหร่" เพิ่งมาสำนึกตอนนี้แหละครับ กระซิก กระซิก
"ฟรี ช่วงนี้เค้าจัดโปรโมชั่น ลองอยู่ก่อน ถ้าพอใจค่อยจ่ายตัง" นั่นเลย กรุว่าแระ
"กรูไม่อยู่ห้องเดียวกะมรึงนะ ถ้าไม่งั้นเด๊ยวกรูไปหาของกรูเองได้"
"เฮ้ย ไม่ใช่อย่างนั้นนะหนุ่ม ห้องเราก็จริง แต่เราไม่ค่อยได้มาอยู่หรอก บ้านเราอยู่ไม่ไกลจากนี่เท่าไหร่ เราซื้อไว้ตั้งนานแล้ว หนุ่มก็อยู่ไปก่อน ค่าเช่าเราไม่ขอเก็บเป้นเงิน"
"จะเก็บเป้นอะไร"ผมมองมันตาขวางครับ
"ช่วยทำความสะอาดห้องให้ผมด้วยครับ....ขอเป็นค่าจ้างให้ผมนะ"
แต่ตอนนี้ผมก็ขี้เกียจจะอะไรมาก อย่างน้อยขอให้พ้นๆจากที่นั่นมาก่อนดีกว่าแล้วถ้าดูท่าทางมีอะไรไม่ชอบมาพากล ค่อยย้ายออกก็ได้ (อารมณ์ขี้เกียจ)
ถึงแล้วมันก็ให้ผมดูของอยู่ที่รถ แล้วช่วยกันกับพี่วินอีก 2 คนจนเหลืออะไรเล็กๆน้อยๆผมก็ช่วยหิ้วไปเอง สบายครับ ไม่สบายใจ ขอสบายตัวหน่อยละกัน อิอิ
ห้องมันอยู่ชั้น 4 (มีกี่ชั้นก็ไม่รู้) แต่ห้องกว้างมาก แบ่งเป็นส่วนๆ มีครัว โซนโต๊ะกินข้าว ที่รับแขก มีห้องนอน 2 ห้อง แต่มันอยู่คนเดียว มันเลยทำอีกห้องเป็นห้องเก็บเสื้อผ้า เพราะเสื้อผ้า / รองเท้ามันเยอะมากกกกกกก
ของผมก็กองๆอยู่ตรงโวนนั่งเล่น มันบอกให้ผมไปอาบน้ำก่อนจะได้สบายตัว ไอ้ผมก็เพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าวันนี้ก็วันทำงานของมันเหมือนกัน
"ที ไม่กลับไปทำงานหรอ นี่ออกมาหลายขั่วโมงแล้วนะเนี่ย"
"ไม่แล้วหละ ผมลาป่วย 3 วัน"
"3 วัน" เสียงผมปรี๊ดแล้วลืมตัวอ่ะ.........ก็เค้าลืมตัวนี่นา
"ผมจะพาหนุ่มไปเที่ยวนะ จะได้สบายใจ ผมไม่รุ้ว่าหนุ่มเป็นอะไรนะ แต่ขอให้รู้ว่าผมดีใจที่ในเวลาที่หนุ่มรุ้สึกแย่ๆ หนุ่มนึกถึงผมนะ อยู่กับผมไม่ต้องคิดอะไรมากนะ ผมจะไม่เซ้าซี้อไรทั้งนั้น อยากบอกอะไรก็บอก แต่ผมจะไม่ก้าวก่ายในส่วนของหนุ่ม" ผมยืนนิ่งๆฟังมันพูด แต่ได้ยินแบบนี้แล้วรู้สึกดีชะมัดเลย
"เฮ้อ......สำหรับเรื่องนั้น(ที่มันจะข่มขืนผมน่ะ ยังจำกันได้ป่าว) ไม่ต้องห่วงนะ ผมสัญญาด้วยเกียรติของผมเอง แล้วอีกอย่าง ผมสู้แรงหนุ่มไม่ไหวหรอก สบายใจได้นะ"
ผมยิ้มรับ พร้อมพยักหน้านิดๆ ไม่รู้ซิ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมมันเนคนแรกที่ผมนึกถึงเวลามีเรื่อง อาจจะเนเพราะผมไม่มีใครเลย วันนี้ผมเลยได้รู้อีกเรื่องว่า ตลอดเวลาที่ผมมีไอ้หมี ทุกอย่างของผม คือมัน ทุกเรื่องในชีวิตผมต้องมีมันเสมอ แต่เมื่อวันนึงที่ไม่มีมัน ผมกลับมองหาใครไม่เจอเลย.......
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
