หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[korn1983]

น่ารักจิงๆ

[vevi]

กรี๊ดดดดดดดดดให้กับตอนใหม่ มารวดเร็วดีใจหลายๆ
ไปอ่านน้องภูพี่พีทก่อนค่า   

[seaz]

ในที่สุดก็กลับมาแล้ว อิอิ

[gookgik]

แล้วพี่พีทก็กลับมาสู่อ้อมอกของน้องภูแล้ว    น้องภูได้ของฝากจากคนที่รักมาเพียบเลย แต่ฮาคุณแม่น้องภูที่ซื้อ กางเกงในมาฝากให้น้องภูจริงๆ

แอบเซ็งเหมือนโยชิอ่ะ  คงต้องรีบให้พี่พีทรีบเคลียร์งานให้เสร็จไวๆ จะได้ไปเที่ยวทะเลกัน

แล้วพี่พีทก็จัดหนัก จัดเต็ม แต่คงไม่ฟ้าเหลืองนะ  เดี๋ยวน้องภูไปทำบุญกับคุณย่าไม่ไหว

กด + และ + เป็ด ให้กับคนเขียนที่มาต่อให้อย่างไว  และอย่าลืมดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะคะ  ดื่มน้ำมะนาวผสมน้ำผึ้งจิบบ่อยๆ จะช่วยให้หายไข้ไวๆ ค่ะ

[watcharet]

จะมาช้าหรือมาเร็วก็ยังดีกว่าไม่มา ขอบคุนที่มาต่อนะครับๆ

[meadthat]

สนุกมากมายยย

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

น่ารักมากๆๆเลยทีเดียว ชอบน้องภูและพี่พีท

[BoJuNg]

กรี๊สสสสสสสสสสส

เที่ยวนี้มาเร็วอ่ะ  ดีใจมากกกกกกกกกกก   


ตอนไม่ได้อ่าน  รอๆๆ คิดถึงพี่แพทม๊ากมากกกก

แต่พอมาอ่านนน  เออ เพิ่งรู้สึกว่าคิดถึงพี่พีทมากเหมือนกันอ่ะ


ขอบคุณที่มาต่อค่าาา

[patee]

 

[Horizon]

รักษาสุขภาพนะ
+1

[So_Da_Za]

 

[nongrak]

พี่พีทเค้าคิดถึงน้องภูมากก็ต้องจัดมากหน่อยสิ 

ขอให้คนเขียนรักษาสุขภาพด้วย
 

[4559]

โดนอีแล้ว

[white choc~]

พี่พีทกลับมาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆ #ตะโกนโหวกเหวกโวยวาย ประหนึ่งผัวตัวเองกลับบ้าน#

ต่อไปนี้น้องภูจะได้ไม่ต้องนอนเหงาคนเดียวอีกแล้วเน๊อะ

ว่าแต่มาถึงเดินทางมาตั้งไกล เหนื่อยก็เหนื่อย พี่พีทก็ไม่คิดจะพักผ่อนมั่งเลยเน๊อะ
จูมงพี่พีทพร้อมปฎิบัติการตลอดเวลาอย่างงี้ เห็นทีศึกนี้น้องภูคงต้องตั้งรับจนฟ้าเหลืองแน่เลย 



ปูลู: เป็นกำลังใจให้คนเขียนหายป่วยไวๆ นะค่ะ 

[mengsama]

อยากอ่านเรื่องของกรีซบ้างคะ

[CarToonMiZa]

 

[punchnaja]

พี่พีทน่ารักเหมือนเคย น้องภูเกือบไปแล้วววววววว

รอตอนต่อไปจ้า

[snack]

พี่พีทกับน้องภูน่ารักมากกกกกก..จะมีคุณย่าบ้านไหนมีหลานชายเต็มบ้าน

เท่ากับคุณย่าบ้านนี้บ้างเป็นครอบครัวที่น่ารักจริงๆ

[meadthat]

รออ่านต่ออยู่นะคร้าบบบบ

[mizzmizz]

หวานตลอดอ่ะ 

[K.Pupoom]

ตอนที่.....174


"สองคนนั้นเขาไม่คิดจะลงมาหาพวกเราบ้างหรอไงนะ"  พี่ภูนะพี่ภู นอน กก กับพี่พีทอยู่นั้นแหละ พวกนี้ก็เล่นแต่เกมส์
"เขากำลังเปิดกล่องดวงใจ เอ๊ย กล่องของขวัญกันอยู่ อย่าไปกวนเขาเลยที่รัก เราไปเปิดกล่องดวงใจกันบ้างไหมอ่ะ"
"ไอ้บ้า"
"อ่าวเห้ยแล้วจะไปไหน"
"ในครัว โญชิจะไปช่วยคุณย่า"
"ได้ข่าวว่าเขาพึ่งไล่ออกมาไม่ใช่หรอ"
"ผักไล่ออกมาไม่ใช่คุณย่าซะหน่อย"
"หืมมมม"
"มันกล้ากลับเขาไปอีกนะ"

 สงสัยผมต้องเดินไปดูเมียผมหน่อยแล้วล่ะ เหมือนจะกลายเป็นเด็กมีปัญหาแล้ว

"เห้ยเดี๋ยวมา"
"จะไปเปิดกล่องดวงใจเมียมึงหรอไอ้อิค"
"เรื่องส่วนตัวอย่ายุ่งได้ไหมตี๋"
"ขอบใจ กูเสือก"

"ไงลูกโยชิ ไม่มีที่ไปหรอไง หืม มาช่วยย่าแกะกุ้งนี้มา"
"โยชิเบื่ออ่ะครับคุณย่า"
"แล้วทำไมไม่เล่นเกมส์กับพี่ๆเขาล่ะลูก"
"เล่นทีไรก็แพ้ตลอดเลยอ่ะ โยชิเบื่อ"
"แล้วจะมาป่วนอะไรในครัวอีกล่ะ" ไอ้พี่ผักของพี่ภู
"เปล่า"
"มาพอดีเลยอิค พาเมียไปบำบัดความเบื่อหน่อยไป นั่งเป็นหมาหงอยอยู่เนี่ย"
"เป็นไรครับ หืมมมมมมม" ไอ้พี่อิคมันเอาสองมือประกบแก้มผมแล้วก็ส่ายไปมา
"ไปเซเว่นกัน"
"เดี๋ยวก็จะทานข้าวแล้วลูก จะไปซื้ออะไรเดี่ยวก็ทานข้าวไม่ได้หรอก"
"ไปเดินเล่นครับคุณย่า"
"เรานี้มันอยู่เฉยไม่ได้จริงๆนะ รีบไปรีบมานะลูก จะได้มาทานข้าวพร้อมๆกัน"
"ครับ"

ผมก็เดินไปเซเว่นกับพี่อิค

"เห้ยไปไหนกัน" พี่ภูตะโกนมาจากริมระเบียง กำลังตากผ้าเช็ดตัว พึ่งจะเสร็จศึกสงครามสินะ
"เชอะ"
"ไปเซเว่น มึงจะเอาไรไหม ไข่ลวก หอยนางรม กระเทียมโทน เอาป่ะ"
"...olo..."
"ฮ่าๆ"
"โยชิไปไหนหรอ" พี่พีท เดินเข้ามาสวมกอดพี่ภูทางด้านหลัง
"เซเว่น เอาอะไรไหมอ่ะ อะไรติดจมูกเนี่ย" ภาพที่เห็นคือพี่ภูเอามือเขี่ยจมูกพี่พีท อะไรจะสวีทกันขนาดนั้น
"อายผีสางเทวดาบ้างเหอะแม่คุ๊ณณณณณณ" ผมตะโกนไปที่ริมระเบียง แล้วพี่พีทมันก็หอมแก้มพี่ภูโชว์ผม
เป็นไงล่ะ พอผัวมาก็ลืมน้อง คนเรานะคนเรา เชอะ ใช่สิ เรามันก็แค่น้องนอกไส้นอกคอก มันไม่เร้าใจนิ
"เป็นอะไรที่รัก" พี่อิคถาม
"หมันไส้พี่ภู"
"มากไหม"
"มาก"
"ฮ่าๆๆ ช่างมันเหอะ มันน่าสงสารนะ พึ่งผ่านเรื่องร้ายๆมา ก็มีพี่พีทเนี่ยแหละที่มันอยู่ด้วยแล้วปลอดภัยไร้กังวล"
"อยู่กับพวกเราไม่ปลอดภัยหรอไง"
"แล้วปลอดภัยเปล่าล่ะ โดนลวงไปข่มขืนน่ะ"
"ก็......"
"โยชิต้องเข้าใจนะว่าพี่พีทเขาดูแลพี่ภูได้ดีกว่าพวกเรา"
"แต่พวกเราก็สำคัญนะ"
"ใช่ สำคัญ พี่ภูเขาไม่เคยมองข้ามความสำคัญของพวกเราหรอก เชื่อสิ"
"อื้อ"
"สบายใจยัง"
"โยชิไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย ก็แค่เบื่อๆ"
"ทุกคนก็ต้องมีช่องว่างระหว่างตัวเองกันทั้งนั้นแหละ เหมือนโยชิเวลาจะขี้ยังไม่ให้พี่เข้าห้องน้ำด้วยเลย"
"จะเข้าไปกินขี้หรอไงล่ะ บ้าง่ะ"
"พี่เปรียบเปรยให้ฟัง เวลาที่เราต้องการความเป็นส่วนตัวมันก็มีกันทั้งนั้น ถึงจะรักกันแค่ไหนก็ตาม"
"จร้า พ่อเจ้าทฤษฎี"
"แล้วนี่จะมาเซเว่นทำไมเนี่ย"
"มาเดินเล่น เบื่อนั่งดูพวกพี่เล่นเกมส์น่าเบื่อ"
"พี่ภูก็ไม่สนใจใช่ไหมล่ะ ไม่มีคนพาไปซน"
"อื้ม"
"ฮ่าๆๆ เดี๋ยวโยชิโตกว่านี้ก็จะเข้าใจเองแหละ"
"นี่โยชิยังไม่โตอีกหรอพี่อิค"
"โตแล้ว มีผัวได้ก็โตแล้ว"
"เดี๋ยวจะมีผัวเพิ่ม"
"เห้ยอย่านะ"
"ทำไมหวงหรอ"
"มาก"
"ไม่เห็นจะสนใจโยชิแบบพี่พีทสนใจพี่ภูเลย"
"สนใจสิ ไม่อย่านั้นพี่จะตามมาหรอ"
"พี่อิค"
"ครับ"
"อย่าทิ้งโยชินะ รักโยชิเหมือนที่พี่พีทรักพี่ภูนะ"
"พี่สัญญาครับ"
"จริงนะ"
"จริงสิ"
"ป่ะงันกลับบ้านกันเถอะ"
"แล้วไม่ไปเซเว่นแล้วหรอ"
"ไม่อ่ะ กลับไปทานข้าวฝีมือคุณย่าดีกว่า ไม่เสียเงินด้วย"
"ซะงั้นอ่ะ"
"ให้โยชิขี่หลังหน่อยดิ"
"ตัวไม่ใช่เล็กๆแล้วนะ"
"ไม่ได้หรอไง"
"ได้"
"ก็นั่งลงเส่" "พี่อิคก็นั่งลงผมก็กระโดดขี่หลัง พี่อิคก็พากลับบ้าน ฮ่าๆ
"พี่อิค"
"ครับ"
"หนักไหม"
"ไม่หนัก เมื่อคืนยังอุ้มได้เลย"
"บ้า"
"อย่ารัดคอดิหายใจไม่ออกเดี๋ยวตายนะเว้ย"
"ดีจะได้หาผัวใหม่"
"ถ้าพี่เป็นผี พี่ก็จะตามรังควานไม่ให้โยชิได้มีผัวใหม่หรอก"
"โยชิจะจ้างหมอผีมาปราบพี่อิค เอาข้าวสารโลโซปาหน้า"
"ข้าวสารเสก"
"เออ"
"ต้องขำใช่ไหมเนี่ย"
"ใช่"
"ฮ๋าๆๆๆๆ"
"ไม่จริงใจเลยคนบ้านี้" ผมก็เอามือบิดหูพี่อิคสองข้างทำเป็นรถมอเตอร์ไซต์
"เห้ยเจ็บ เดี๋ยวตก" แล้วก็เปลี่ยนมาเอาหน้าซุกที่ข้างหู

ถึงบ้าน......

"ลงได้แล้วหนัก"
"ขอบคุณนะ"
"คืนนี้นวดให้เลย"
"โอเค"

*************

"ไปถึงไหนกันมาเนี่ย" ผมเดินออกมาเล่นกับไอ้มดแดง เห็นไอ้โยชิขี่หลังไอ้อิคมา
"หน้าปากซอยอ่ะมึง เอาน้ำให้พี่ดื่มหน่อยดิ"
"สักครู่" แล้วไอ้โยชิมันก็วิ่งเข้าไปในบ้าน
"เมียกูงอนมึง"
"งอนกูเรื่องอะไรอ่ะ"
"เรื่องมึงไม่สนใจเขา มัวแต่กกอยู่กับผัว"
"คิดได้เนอะ"
"ฮ่าๆ เนี่ยแหละเมียกูเดาทางยาก"
"แล้วมันหายงอนยัง"
"หายแล้ว มันไม่มีทางงอนมึงได้นานหรอก มันรักมึงจะตาย อะไรๆก็พี่ภูพี่ภู"
"โยชิไม่เคยมีใครห่วงใยเหมือนญาติพี่น้องไง"
"อื้ม"
"ถ้าแม่กูกลับมากูจะให้แม่กูจดทะเบียนรับมันเป็นลูก มึงโอเคไหม"
"โอเค เมียกูต้องดีใจมากแน่ๆ"
"แล้วมึงก็ต้องมาขอมันกับแม่กู กูจะให้แม่กูเรียกสินสอดแพงๆ รวยเละ"
"เลวแล้วไง"
"ฮ่าๆๆ มึงอย่าทิ้งมันนะเว้ย"
"ไม่มีทางหรอกเพื่อน กูรักของกูมาก"
"ขอบใจนะ ที่รักน้องกู ไม่เสียใจเลยที่กูเลือกมึงให้มันแล้วก็เลือกมันให้มึง"
"จร้า ขอบใจนะ แม่คิวปิ๊ด"
"อื้อ ขอบใจมึงเหมือนกัน ที่คอยเป็นห่วงแล้วก็ดูแลกูมาตลอด"
"ถึงกูจะไม่ได้เป็นคนรักของมึง แต่กูก็ขอเป็นเพื่อนรักของมึงตลอดไป"
"ขอบใจมากเพื่อน"
"เออ อย่ามาดราม่าดิ กูเขิน"
"ไม่เข้ากับหน้าเลยมึง"
"แสรด กูออกจะโรแมนติกเป็นผู้ชายอบอุ่น"
"ย่ะ"
"แล้วนี้เมียกูไปเอาน้ำที่ไหนว่ะ โยชิ พี่อิคหิวน้ำ"
"ก๊อกข้างบ้านไง" เสียงไอ้โยชิตะโกนออกมา
"น่ารักสุดๆอ่ะเมียมึง เดี๋ยวกูไปเอาให้"
"ขอบใจมากจ้ะ"
"อ่ะ โยชิฝากมาให้" พี่พีทเดินมาพร้อมน้ำหนึ่งขวด นั่งลงข้างๆผม
"ขอบคุณครับพี่พีท"
"ขอบคุณมากนะอิค ที่ดูแลภูอย่างดี ขอบคุณเรื่องนั้นด้วยถ้าภูไม่ได้อิคคงแย่"
"ไม่เป็นไรครับพี่พีท มันเป็นหน้าที่ของเพื่อนคนนี้อยู่แล้ว"
"ขอบใจมาก" พี่พีทตบไปที่ไหล่ไอ้อิคเบาๆสองที
"ถ้าไม่มีไอ้ภู ผมคงไม่รู้จักความสุขของคำว่าเพื่อน ของคำว่าครอบครัวหรอกครับ คงเป็นเด็กเกเรไปวันๆ"
"ไม่หรอกมึง กูว่ามึงคงโดนกระทืบตายก่อน ไม่อยู่มาจนถึงวันนี้หรอก"
"ก็อาจจะจริงนะเว้ย ย้ายมาสิบโรงเรียนตีกับเขาทุกโรงเรียน ฮ่าๆ"
"เมื่อก่อนพี่ก็เกเรนะ แต่สงสารแม่เลยกลับใจ แม่ร้องไห้ทุกวัน"
"พี่พีทเนี่ยนะ"
"อื้ม เด็กที่โน้นโตไว สิบสองสิบสามมีเมียหมดแล้ว แต่พี่ถูกเลี้ยงมาแบบคนไทยไง เลยหาเรื่องแหกคอกตลอด"
"แล้วทำไมพี่พีทถึงกลับมาเมืองไทยอ่ะครับ"
"สงสารคุณย่า พี่รักคุณย่ามาก เป็นห่วงท่านตอนแรกกะว่าจะมาโน้มน้าวใจคุณย่าให้ไปอยู่ที่โน้นด้วยกัน แต่พอมาเจอหัวใจตัวเองอยู่ข้างๆบ้านเลยตัดสินใจอยู่ที่นี้เป็นการถาวร"
"โห เจอครั้งแรกก็รู้เลยว่าใช่หรอครับ"
"ใช่ เจอครั้งแรก ตัวยังนิดเดียวอยู่เลย ข้ามรั้วตรงเนี่ยมา พี่เอาน้ำฉีดเข้าให้นึกว่าเด็กที่ไหนจะเข้ามาซน"
"ฮ่าๆๆ แต่ตอนมัธยมมันป็อปนะพี่ ใครๆก็อยากจีบมัน ผมเห็นยังสะดุดตาเลย"
"ใช่ น้องภูขาวมาก หน้าตาน่ารักมาก ใครเห็นใครก็หลง พี่ชอบแอบดูเขาที่ริมระเบียง"
"พวกถ้ำมอง มองน้องภูแล้วเอาไปสำเร็จความใคร่ใช่ไหม"
"ฮ๋าๆๆ มองไปมองมา วันดีคืนดีมานอนอยู่บนเตียง นึกว่าฟ้าส่งมาให้เถอะ แต่ไม่กล้าทำอะไรนะ กลัวติดคุก"
"เอ้า มึงนี้แรดไม่ใช่เล่นนะเข้าไปหาเขาถึงห้อง"
"ตอนนั้นมึงยังไม่เข้ามาเรียนที่นี้นะอิค ไอ้พวกสี่ตัวนั้นมันให้กูถอดเสื้อผ้าที่โรงเรียน ตอนที่กูปรึกษามันว่ากูโดนพี่พีทข่มขืน"
"ถอดทำไมว่ะ"
"สำรวจไงว่ากูโดนข่มขืนจริงเปล่า"
"ฮ่าๆๆ พวกมันก็คิดได้เนอะ"
"ก็พวกมันบ้า เมื่อก่อนวีรกรรมเยอะ"
"กลุ่มมึงอ่ะมีแต่คนน่ารักกูเลยเลือกจะคบไง แต่สะดุดตามากสุดคือมึงฮ่าๆๆๆ"
"มันแน่อยู่แล้ว"
"แล้วที่สำคัญรู้ไหมอะไรอิค"
"อะไรครับ"
"ตัวหอมมาก"
"เออใช่ หอมจริง หอมอ่อนๆเหมือนสบู่เด็ก"
"แม่อาบน้ำทาครีมให้ตั้งแต่เด็ก ถ้าวันไหนไม่ได้ทาครีมจะรู้สึกแปลกๆ ตัวมันเลยหอมมั้ง"
"แล้วแม่ไม่อยู่ใครทาให้อ่ะ" ไอ้อิคถาม
"คนนี้ไง" ผมชี้ไปที่พี่พีท
"พี่พีทเนี่ยนะ นึกภาพนั้นไม่ออกเลย"
"พี่พีทเป็นคนพิถีพิถัน ครบทุกรายละเอียด เป็นคุณนายละเอียด ฮ่าๆๆ"
"ขี้เม้าท์ "พี่พีทกอคอผมไว้ ไอ้อิคมองแล้วก็ยิ้มเราสามคนนั่งคุยกันเรื่องวันวาน นึกแล้วก็ขำดี
ไอ้อิคเป็นเพื่อนที่ดีมากของผม ถึงเราจะคบกันมาไม่นานเท่ากับไอ้สี่คนนั้น แต่ระยะเวลาก็ไม่สามารถทำให้มันต่างจากเพื่อนคนอื่นได้เลย
มันมีบทบาทในชีวิตของผมมากพอๆกับคนอื่น ขอบใจมากนะเพื่อนรัก ของใจมึงจริงๆ

"คุณย่าให้มาตามไปทานข้าววววววววววววววววว" ไอ้โยชิวิ่งมาแล้วมันก็วิ่งไป

"กูว่าอีกนานว่ะกว่าเมียมึงจะโตอ่ะไอ้อิค"
"ฮ่าๆๆ กูก็ว่างั้นแหละ"
"แต่มึงก็ชอบนิ"
"เออ"
"ไปทานข้าวกันเถอะเดี๋ยวคุณย่าบ่นอีก"

เราสามคนก็เข้าไปทานข้าวกับคุณย่า วันนี้โต๊ะอาหารเต็มอีกแล้ว เป็นอีกวันที่มีความสุขฃได้ทานข้าวกันพร้อมหน้า
คุณย่ายิ้มไม่หยุด ดูมีความสุขกว่าวันอื่นๆ ทุกๆคนก็เช่นกัน ความรักที่มอบให้กันโดยไม่หวังผล เป็นความรักที่บริสุทธิ์
เมื่อเรามอบให้ใครเราก็จะได้กลับมาเช่นกัน จงเป็นผู้ให้ที่ไม่พึงหวังผลตอบแทน นั้นแหละคือผลตอบแทนที่มีค่าที่สุด

"รีบไปนอนกันนะลูก เกมส์เกิมไม่ต้องเล่นแล้ว เล่นกันมาทั้งวันเสียสายตา เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปวัดทำบุญกันนะ"
"ครับคุณย่า" ตอบกันอย่าพร้อมเพรียง
"งั้นย่าไปนอนแล้วนะ ปิดบ้านปิดช่องให้ดีนะพวกตัวโต"
"ครับ"
"ส่วนไอ้พวกตัวเล็กๆก็ไปนอนไป อย่ามัวแต่เล่นกัน"
"ครับบบบ"
"ย่าไปนอนล่ะ"
"ราตรีสวัสดิ์ครับคุณย่า"
"จ้ะ"

คุณย่าเดินขึ้นไปนอน พวกผมก็เริ่มจัดแจง แยกย้ายห้องใครห้องมัน

"มีใครจะเอาอะไรไหม ของใช้ต่างๆ" ผมถาม
"ไม่มีหรอก เอามาทิ้งไว้ที่นี้กันทั้งนั้น เผื่อโดนเมียไล่ออกจากบ้านได้มาค้างได้" พี่ฝุ่น
"แต่ได้ข่าวว่าเมียหนีมานี้จนต้องมาตามมากกว่ามั้ง"
"น้องภูอ่ะ แซวพี่"
"ฮ่าๆๆ ไปนอนแล้วนะ ฝันดีทุกคน"
"แหม๋ๆรีบนอนเชียวนะน้องกลัวทำประตูได้น้อยหรอ" ไอ้ผัก
"สาธุ ถ้าไอ้คนที่ว่าคนอื่นคืนนี้ทำอะไรกันนะขอให้ไม่แข็ง เพี้ยงงงง"
"เห้ยมันแช่งแรง"
"ขึ้นห้องเถอะพี่พีท ง่วงแล้ว ขี่คอแบบไอ้อิคมั้งดิ"
"ไม่เอาเดี๋ยวตกบันไดคอหัก เดินเอง"
"โห่"
"ขึ้นไปก่อนเลยเดี๋ยวพี่จะไปเอารถเก็บ น้องๆไปนอนกันได้แล้ว เดี๋ยวตื่นสายคุณย่าบ่นนะ"
"ครับบบบบ"

ผมขึ้นไปรอพี่พีทบนห้อง ทุกคนเข้านอนห้องใครห้องมันไปแล้ว เอาเฟอร์บี้ออกมาเล่นดีกว่า
เล่นไปเล่นมาปวดฉี่ เข้าไปฉี่ในห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน พี่พีทก็เข้ามาพอดี
"น้องภู อยู่ในห้องน้ำหรอ"
"ครับ"
"ทำไร"
"แปรงฟัน ไม มีไร"
"เปล่า" แล้วพี่พีทมันก็เดินเข้ามาฉี่  แล้วก็เดินมาแปรงฟันเหมือนกัน
"พี่มีเรื่องจะบอก"
"อะไร"
"พี่ให้คนจับตาดูไอ้ซันแล้วนะ มันไปอยู่ที่เมกา พี่ให้คนดูว่าถ้ามันกลับมาเมืองไทยเมื่อไรให้บอก"
"อืม ไม่ได้สั่งคนไปทำอะไรเขานะ"
"เปล่า แค่จับตาดูเฉยๆ"
"อืม อโหสิกรรมเถอะจะได้ไม่ต้องมาผูกกรรมซึ่งกันและกัน"
"จ้ะ"
"เออพี่พีทน้องภูได้มาร์คหน้ามาใหม่ ลองมาร์คกันไหมอ่ะ"
"ไม่เอาอ่ะ จะทำอย่างอื่น"
"บ้า เมื่อเย็นก็ทำแล้วไง"
"ไม่พอ"
"อย่าเยอะ"
"ก็ยังไม่หายคิดถึงเลยอ่ะ"
"ไม่เอาๆ นอนๆ เดี๋ยวไปทำบุญไม่ไหว" ผมเดินออกจากห้องน้ำ ปิดไฟ แล้วมานอนที่เตียง
พี่พีทเดินตามมากระโดดทับผมทันที แล้วก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงใดใดทั้งสิ้น ไอ้ผมมันก็ขี้ผึ้งโดนไฟ
โดนคลอเคลียทีไรก็อ่อนปวกเปียกเสร็จพี่พีททุกทีสิ แอ่แฮ้.......

ภาพตัดไปที่หวงเตียง ตื่นมาได้กันแล้ว  จ๊ากกกกกก


********

"ก๊อกๆๆๆ  ปังๆๆๆๆ  ปังๆๆๆๆๆๆๆๆ ตื่นได้แล้วพี่พีท พี่ภู คุณย่าให้มาปลุก จะไปไหมวัดอ่ะ ปังๆๆๆ"
"พี่พีทททททท" พี่พีทตื่นแล้วนี่หว่า เดินออกมาจากห้องน้ำไปเปิดประตู
"ตื่นแล้ว บอกคุณย่าเดี๋ยวปลุกน้องภูก่อนแล้วเดี๋ยวพี่ลงไป"
"พี่ภูตื่นได้แล้วนะ อย่าให้ทุกคนเขาต้องรอ" คลุมโปง ไอ้โยชิทำท่าจะมาดึงผ้าห่ม แต่พี่พีท ดึงคอเสื้อมันไว้ทัน
"อย่าดึงโยชิ"
"ทำไมอ่ะ ก็พี่ภูมันจะได้ตื่นไง ให้มันคลุมหัวคลุมหูอยู่อย่างเนี่ย มันก็หลับไปอีกหรอก"
"เออ เชื่อพี่ อย่าดึง เดี๋ยวพี่พาพี่ภูลงไป"
"พี่พีทอ่ะชอบตามใจพี่ภูไง ปล่อยให้นอนซะขนาดนี้ ตกลงจะไปไหมเนี่ยพี่ภู"
"พี่เตือนแล้วนะโยชิ"
"ตื่นๆๆๆๆ" ไอ้โยชิกระตุกผ้าห่มทีละนิด จนหัวน้องภูโผล่ออกมา ทำตาเขียวใส่

"อะไรนักหนาเนี่ย นี่มันกี่โมง ฉันรอให้แกออกไปฉันก็จะเดินไปเข้าห้องน้ำ ฉันแก้ผ้าอยู่ หรือจะให้ลุกขึ้นเลย"

น้องภูลูกขึ้นนั่ง เตรียมจะลุกออกจากผ้าห่ม

"เดี๋ยวๆๆโยชิออกไปก่อนก็ได้"
"ก็ออกไปสิ มัวยืนอยู่ได้ จะดูไหม"
"ไม่ดู พี่ภูบ้า" แล้วไอ้โยชิมันก็วิ่งออกไป
"เตือนแล้วไม่ฟัง โดนชุดใหญ่เลยเป็นไงล่ะ"
"พี่พีทก็ให้มันเข้ามาทำไม ถ้าน้องภูนอนไม่ได้ห่มผ้าจะทำไง"
"ก็ไม่ทำไง ก็โยชิมันห้ามฟังที่ไหนล่ะ"

แล้วเมียผมก็สะบัดผ้าห่ม ลุกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำไป หน้างอคอหักเป็นปลาทูแม่กลองนั้นแหละ
เมียผมอ่ะมีอยู่สองเวลาที่น่ากลัว นอนแล้วโดนปลุกแบบไม่มีเหตุผล หิวแล้วไม่พาไปหาอะไรทาน ฮ๋าๆๆ
แต่ก็ไม่ได้อะไรหรอก มากสุดก็หน้าบูด เฉยชาไม่พูดไม่จาถามคำตอบคำ ไม่เคยมาฟาดงวงฟาดงาอะไรหรอก
น่ารักเสมอ ไอ้ที่บอกว่าน่ากลัว ก็ทำกับผมคนเดียวเท่านั้นแหละ อ้อนกับผม งอแงกับผม เหวี่ยงใส่ผม
แต่ผมก็ชอบนะ เพราะมันน่ารักดี เดี๋ยวเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้นางก่อน ออกมาจะได้ใส่ เดี๋ยวรีบๆอีก บ่นอีกว่าผมไม่ปลุก
ก็เห็นว่านอนสบายก็เลยปล่อยให้นอนไปอย่างนั้น ผมเตรียมเสื้อผ้าเสร็จก็ลงไปข้างล่างไปดูคุณย่า

"น้องภู อย่าอาบนานนะ เดี๋ยวสาย พี่ลงไปข้างล่างแล้วนะ"
"เออ" ยังหงุดหงิดอยู่
"พูดไม่เพราะเลยนะครับ"
"แล้วจะทำไม"
"เปล่า"

เห็นป่ะ มีเมียต้องรักเมียเคารพเมียอย่าหือกับเมีย เดินลงมาข้างล่าง เสียงคุยกันดังมาจากในครัว

"ไงลูกพีท น้องตื่นยัง แล้วทำไมให้น้องนอนไม่ใส่เสื้อผ้าอีกแล้ว หืมมม ย่าบอกแล้วใช่ไหมว่าเดี๋ยวน้องไม่สบาย"
"คุณย่าทราบได้ไงครับ ว่าไม่ใส่"
"โยชิบอกเอง"
"ก็น้องภูไม่ใส่เองอ่ะครับ พีทก็ชอบด้วย"
"เรานะ หน้าไม่อาย น้องๆนั่งกันอยู่เต็มเห็นไหมเนี่ย"
"น้องๆมันก็ทำครับคุณย่า เชื่อพีทสิ"
"ไม่เอาล่ะ เปลี่ยนเรื่องได้แล้ว ทยอยยกของขึ้นรถไปลูก ไปยกพระที่จะเอาถวายวัด ตั้งหน้ารถไปด้วยนะลูก"
"ครับคุณย่า"
"โยชิ ดอกบัวจะเสร็จหรือยังลูก"
"คุณย่าบอกจะให้พี่ภูพับไง โยชิก็เลยไม่ได้ทำอะไร"
"เอ้าๆ งั้นเดี๋ยวให้ไปพับกันที่วัด ยังมีเวลาเหลือเฟือ"
"คุณย่าต้องดุพี่ภูให้โยชินะ ตื่นก็สาย ต้องให้คนอื่นเขารอ"
"เรานิมันหาเรื่องให้ย่านะ เจ้าโยชิ แล้วนี่เจ้าอิคเจ้าเฟียตเจ้าฝุ่นไปไหนเนี่ย ไอ้เจ้าตี๋อีก"
"โน้นแน่ะคุณย่า ตื่นมาก็เล่นเกมส์"
"ไปๆบอกให้พี่เขาเลิกได้แล้วไป มาช่วยกันยกของ"
"ครับคุณย่า"
"ผักบุ้งลูก  พะโล้เป็นไงบ้างลูก"
"เป็ดมันดูอยู่ครับคุณย่า เรื่องพะโล้ต้องยกให้เขา"
"เสร็จแล้วครับคุณย่า เป็ดเคี่ยวได้สักพักแล้ว ยกลงเลยนะครับ"
"จ้ะ"
"คุณย่า โยชิว่านะ เราน่าจะเปิดร้านอาหารกันนะ"
"ย่าทำไม่ไหวหรอกลูก เอาไว้ทำให้พวกหนูทานก็พอแล้ว"
"ให้พี่บุ้งทำไงคุณย่า"
"โอยไม่เอาหรอกไอ้โยชิ แค่ทำให้พวกแกพี่ก็เบื่อจะแย่แล้ว มากันได้ทุกอาทิตย์"
"โห่ ไม่มาก็โทรตาม คิดถึงพวกเค้าล่ะสิตัวเองอ่ะ"
"หร๊าาาาาาา"

กว่าจะได้ไปวัดกันได้ก็เล่นเอาคอแห้ง

"น้องภูเป็นไงลูก ไม่สบายหรือเปล่า"
"เปล่าครับคุณย่า น้องภูขอโทษนะครับตื่นสายไปหน่อย"
"ไม่เป็นไรลูก หนูไปเอาดอกบัวหลังบ้านขึ้นรถไปลูกไป เดี๋ยวเอาไปพับที่วัด"
"ครับ"
"ตื่นแล้วหรอย่ะ" ไอ้โยชิ
"ไอ้โยชิหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว อิคไปห้ามเมียไป เมียพี่พร้อมจะเหวี่ยงเสมอ"
"ที่รัก ยกของขึ้นรถเถอะนะ" ไอ้อิครีบดึงเมียมันไป
"รีบเอาเมียมึงไปเลยไอ้อิค น่ารำคาญ น่าเบื่อ พูดมากไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่" บ่นเสร็จค้อนหนึ่งที
"จ้ะเพื่อน"
"อะไรกันลูก"
"เปล่าครับคุณย่า น้องภูก็แกล้งไอ้โยชิไปอย่างนั้นแหละ หมันไส้มัน หน้าทะเล้นดีนัก"
"เดี๋ยวก็มีน้ำหูน้ำตากันจนได้แกล้งกันไปแกล้งกันมา"
"สนุกดีออกครับคุณย่า คุณย่าไม่อยากเห็นมันร้องไห้หรอ"
"แค่เห็นหนูร้องไห้ย่าก็เบื่อจะแย่แล้วลูก"
"คุณย่าอ่ะ"
"ฮ่าๆๆ ไปๆ ขึ้นรถ อ้นเอ้ย ไปลูก ปิดบ้านปิดช่อง เอากุญแจมาด้วยนะลูก"
"ครับคุณย่า"

ถึงวัดแล้ว ช่วยกันยกข้าวของขึ้นไปบนศาลา พี่พีทอุ้มพระขึ้นไป พวกผมก็ช่วยกันถือของ ดอกไม้ หม้อ จานชาม สังฑทาน
คุณย่าทักทายผู้ใหญ่ในวัด ก่อนจะเข้าไปหาหลวงพ่อ แล้วก็ก้มลงกราบพระประธาน กราบหลวงพ่อ
พวกผมวางของเสร็จก็ทำตามคุณย่า
"สบายดีนะโยม"
"สบายดีค่ะ พาหลานๆมาทำบุญ เห็นท่านว่าขาดพระตั้งในวิหารหลังนั้น ดิฉันเลยนำมาถวายค่ะ"
"อ่อ เห็นกรรมการวัดบอกเหมือนกัน ทราบเรื่องแล้วล่ะ องค์พระสวยงามเชียว"
"ค่ะ เดี๋ยวถวายพระก่อนไหมค่ะ เดี๋ยวค่อยถวายอาหารเพล"
"อืม ได้ไม่เสียเวลา ไอ้จุก ไปเรียกพี่ๆมาช่วยกันยกของ ไปๆ หายหัวไปไหนกันหมด"
"ครับหลวงตา"

"น้องภูมายกพระถวายลูก พวกเราก็เกาะๆน้องภูนะลูก"
"ครับบบบบบ"
"พีทช่วยน้องยก น้องยกคนเดียวไม่ไหวหรอก"
"ครับ"

แล้วเราก็ถวายอาหารพระเพลต่อเลย  เสร็จแล้วก็กรวดน้ำรับพรกัน

"ทานข้าวที่วัดเลยไหมลูก"
"ก็ดีนะครับคุณย่า โยชิหิวแล้ว"
"งั้นก็ล้อมวงเลย"
"ตามสบายนะโยมนะ มีอะไรก็เรียกไอ้พวกเด็กๆมัน อาตมามีกิจนิมนต์ต่อ ต้องขอตัวก่อน"
"ค่ะท่าน" คุณย่ากราบหลวงพ่อ พวกเราก็ทำตาม แล้วก็มานั่งล้อมวงทานข้าวกัน

"พี่ๆ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ" ไอ้เด็กวัดมันมาทักพี่พีท พี่พีทก็ถามสารทุกข์สุกดิบมัน
ผมก็นั่งทานข้าวไปอะไรไป เด็กวัดมายืนดูพวกเราเหมือนตัวประหลาด คุณย่าเรียกให้ทานข้าวด้วยกันมันก็ไม่ทาน
รอให้พวกผมทานกันอิ่มก่อน เดี๋ยวหลวงตาว่า

"อร่อยไหม ฝีมือพี่ๆเขา" คุณย่าถามไอ้โยชิ
"อร่อยครับคุณย่า"
"อร่อยก็ทานเยอะๆ น้องภูนั่งกดโทรศัพท์อยู่นั้นแหละลูก ทานข้าวก่อน"
"ครับ"
"พี่ภูนี้ดื้อเนอะคุณย่า โตแล้วยังทำตัวเป็นเด็กอยู่ได้"
"เมียจ๋า ทานข้าวเถอะนะ อิคขอร้อง" พี่พีทมองหน้าผมแล้วก็อมยิ้ม ก่อนจะดึงโทรศัพท์ในมือผมไป

"พี่พีททท"
"ทานข้าวก่อน"
"เปล่า ให้วางเบาๆเดี๋ยวกรอบถลอก"
"แล้วกางเกงที่พี่หาให้ทำไมไม่ใส่"
"มันอึดอัด มาวัดนะ"
"มันสั้นจะตายตัวเนี่ย"
"สั้นตรงไหน ใส่สบายดีออก"
"โยชิบอกพี่พีทแล้ว ว่าอย่าตามใจพี่ภูให้มันมากนัก เป็นไงล่ะ เถียงทุกคำ"
"เมียจ๋าาาาาาาาา ทานข้าวเถอะอิคขอร้อง"
"ชิ"
"ย่าก็ไม่เห็นว่ามันจะสั้นอะไรเลย น่ารักดีออก"
"คุณย่าก็อีกคน ชอบตามใจพี่ภู" ไอ้โยชิยังคงไม่หยุด
"เมียจ๋า เชื่อกันบ้างนะ ทานข้าวเถอะ พี่อิคเตือนแล้วนะ" ไอ้อิคมองหน้าผม ที่นิ่งๆเฉยๆไม่พูดไม่จา
"น้องภู" พี่บุ้งเรียกแล้วก็ตัก ไข่พะโล้ให้ คงเห็นว่าผมตักไม่ถึง
"ที่บ้านยังมีอีกเปล่า" ผมถาม
"มีอีก หม้อใหญ่เลย ฝีมือเป็ดมัน เป็นไงใช้ได้ไหม"
"อร่อย เคยทำให้พี่เฟียตทานไหมไอ้เป็ดมึงอ่ะ"
"เคย พี่เฟียตยังบอกอร่อยเลย ใช่ป่ะพี่เฟียต" พี่เฟียตพยักหน้าตอบ
"นึกว่าให้ทานแต่ตูดเป็ด ฮ่าๆๆๆๆ" ไอ้ตี๋ ไอ้ทะลึ่งนี้มันในวัดนะมึง
"ของโปรดพี่เฟียตเขาล่ะ" ไอ้อิคเสริม
"พวกมึงนิ ในวัดนะโว้ย" ไอ้เป็ดอายจนหน้าแดง คุณย่าก็อดขำไม่ได้ นั่งทานข้าวอิ่มก็ช่วยกันเก็บของ
แล้วก็กลับบ้าน มาถึงบ้านก็แยกย้าย ไอ้พวกเพื่อนๆผมมันก็เล่นเกมส์กันต่อ คุณย่าขึ้นไปพักบนห้อง
พี่บุ้งพี่อ้น ก็ดูเรื่องอาหารในครัว ผมกับขิงนั่งคุยกันหน้าบ้าน

"ภูโอเคขึ้นยัง หลังจากเรื่องวันนั้น"
"โอเคแล้วขิง สบายมาก เราไม่โกรธเขานะ เขาทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ"
"ไม่มั้ง ภูต้องระวังตัวเองมากๆนะ ภูน่ารักใครๆก็อยากรู้จัก คนสมัยนี้ไม่เลือกเพศหรอก ผู้ชายบางคนมีแฟนเป็นผู้หญิง เจอผู้ชายน่ารักๆเข้าก็อยากลองอยากได้"
"โลกมันอยู่ยากขึ้นทุกวัน เราไม่ชอบคนแบบนี้นะ เราว่าไม่ชัดเจนอ่ะ เป็นตุ๊ดก็บอกสิว่าเป็นตุ๊ด สงสารผู้หญิงที่เจอผู้ชายแบบนี้เนอะ"
"ใช่ บางคนมีลูกมีเมียแล้วด้วย"
"นั้นเชียว"
"แล้วขิงอ่ะเป็นไงบ้าง ไอ้ตี๋มันเกเรหรือเปล่า"
"ไม่หรอก ตี๋ดีกว่าที่เราคิดไว้เยอะ ฮ่าๆๆ"
"ก็ขิงน่ารักขนาดนี้ ถ้ามันทำตัวชั่วก็แย่เเล้ว"
"ฮ่าๆ"
"เรื่องเรียนเป็นไงบ้าง"
"ก็โอเคนะ แต่งานเยอะดี ภูอ่ะงานเยอะไหม"
"เยอะสิ อ่านจนสายตาจะสั้นแล้วหนังสือเนี่ย บางทีปวดตามาก"
"ทานอาหารเสริมบำรุงสายตาบ้างสิ เราใช้สายตาเยอะ"
"อืม"
"คุยอะไรกัน หืม" พี่พีทนั่งลงข้างๆผม
"คุยเรื่องที่มหาวิทยาลัยครับพี่พีท"
"มีใครมาจีบน้องภูบ้างหรือเปล่าขิง"
"เยอะแยะ" ผมตอบ
"สงสัยต้องไปนั่งเฝ้าซะแล้ว"
"มากไปพี่พีท"
"เอ้า หวงอ่ะ ขิงคุณแม่เป็นไงบ้าง"
"สบายดีครับพี่พีท"
"พี่จะเชิญคุณแม่มางานอิเว้นท์ที่บริษัทพี่น่ะ ลูกค้าเขาอยากเชิญแม่น้องขิง"
"ได้ครับเดี๋ยวขิงบอกแม่ให้"
"เดี๋ยวพี่ให้เลขาส่งบัตรเชิญไปนะ แล้วเดี๋ยวพี่จะโทรไปเชิญคุณน้าอีกที"
"ได้ครับ"
"งานนี้คุณย่าก็ไป"
"ดีเลยคุณแม่ก็บ่นคิดถึงคุณย่าเหมือนกัน แต่พักนี้ออกงานบ่อยเลยไม่ค่อยได้มาเยี่ยม ขิงเองยังไม่ค่อยเจอคุณแม่เลย"
"นั่งหาวอยู่นั้นแหละ ง่วงหรอไง" พี่พีทถามผม
"อื้ม ขิงไปนอนกันเถอะ"
"เห้ย ชวนผิดคนเปล่า"
"ไม่ผิด"
"เดี๋ยวขิงจะกลับแล้วล่ะภู งานเยอะมากเลย ไหนจะของตัวเองของตี๋อีก"
"ตี๋มันปล่อยให้ขิงทำคนเดียวเลยหรอ" ขิงก็ยิ้มๆ
"เดี๋ยวภูจัดการให้" เรื่องแบบเนี่ยเมียผมถนัดแหละ เขาไปยุ่งกะครอบครัวเขาอีกแล้ว
อะไรก็ตามที่ไม่ถูกไม่ต้องไม่ควร เมียผมจะบำบัดเสมอ โดนแน่ไอ้ตี๋

"ไอ้ตี๋" ผมเดินมาที่ห้องเล่นเกมส์
"ไรว่ะ"
"มึงเลิกเล่นแล้วออกมานี่เลย"
"อะไร มึงนิวุ่นวายนะ"
"มึงเอางานให้ขิงทำคนเดียวเลยหรอไง เมียนะไม่ใช่ทาส แล้วมึงเรียนหรือขิงมันเรียน"
"อะไร ใครบอกมึง"
"ขิง"
"ก็บางอย่าง กูพิมพ์ไม่ไวก็ให้ขิงพิมพ์"
"มึงอย่า น้ำหน้าเยี่ยงมึง"
"แรงอ่ะ"
"เรียนจบมึงฉีกใบปริญญาให้ขิงครึ่งหนึ่งนะ"
"โหยยยโหด"
"ต่อไปนี้ทำเองเลยนะมึง มีจิตสำนึกบ้าง"
"กูก็คอยเป็นกำลังใจนะ ไม่ใช่นอนให้เมียทำงาน"
"แล้วทำไมไม่ช่วย จะได้เสร็จไวไว"
"โอเคๆ"
"เป็นคนใหม่ได้แล้วนะไอ้ตี๋ อย่าให้กูรู้อีก มึงโดนแน่"
"จ้ะแม่"
"ชิ"
"ขิงจะกลับแล้วนะตี๋ ขิงจะขึ้นไปลาคุณย่าก่อน ไปไหม"
"ไปครับ" แล้วไอ้ตี๋มันก็จูงมือเมียมันไปหาคุณย่า เพื่อหลีกหนีสายตาคู่พิฆาตของผม
"ป่ะนอนกัน" พี่พีทเดินมาจับมือผมบ้าง
"น้องภูจะรอส่งขิงก่อน พี่พีทง่วงก็ขึ้นไปนอนสิ"
"งั้นรอส่งขิงด้วยดีกว่า"
"พี่ขิงจะกลับแล้วหรอพี่ภู"
"อืม"
"อ่าว นึกว่าจะค้างอีกคืน"
"เขามีการบ้าน รายงานต้องทำ แกล่ะไม่มีหรอไง หนังสือหัดอ่านซะบ้างนะ จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว โควต้า สอบกับเขาบ้างหรือเปล่า"
"โห เป็นชุด"
"โตแล้ว อย่าไร้สาระไปวันๆ"
"ครับ"
"ไอ้อิคมึงก็เหมือนกัน หัดเตือนเมียซะบ้างไม่ใช่เอาแต่ตามใจ"
"จ้ะ"
"พี่ขิงมาแล้ววววววว พี่ขิงจะกลับแล้วหรอ"
"อื้ม"
"ทานข้าวเยอะๆนะพี่ขิง ผอมไปแล้ว"
"จ้ะ กลับก่อนนะทุกคน พี่พีทสวัสดีครับ พี่เฟียตพี่ฝุ่น พี่บุ้งพี่อ้น สวัสดีครับ"
"ครับ ขับรถดีๆนะตี๋"
"ครับพี่พีท"
"เดี๋ยวภูไปส่งที่รถขิง"
"แค่หน้าบ้านก็พอ"
"จะตามไปบ่นกูหรอไงมึง" ไอ้ตี๋มาทำหน้าทะเล้นใส่
"เออ"
"ขิง อย่าไปยอมมันมากนะ"
"ขิงไม่ยอมหรอกภู"
"ใช่ กูต่างหากยอม"
"รีบไปเหอะ เหม็นขี้หน้ามึงไอ้ตี๋"
"ฮ่าๆๆ"

[K.Pupoom]

ขิงกับตี๋กลับ พี่เฟียตกับไอ้เป็ดก็เลยขอตัวกลับบ้าง  ส่วนที่เหลือรอทานข้าวเย็นก่อนค่อยกลับ ฮ๋าๆๆ
ผมขึ้นไปนอนบนห้อง ทีนี้ก็ห้องใครห้องมัน

"พี่ภูๆๆๆๆๆๆ เย็นนี้อ่ะ หมูกระทะกันป่ะ"
"ถามคนทำโน้น"
"พี่บุ้งโยชิอยากทานหมูกระทะอ่ะ นะ น๊าาาาาา จะได้นั่งคุยกันด้วยนะ"
"อื้ม"
"โหย  หล่อแล้วยังใจดีอีกอ่ะ"
"ให้มันจริงใจหน่อยเหอะแกไอ้โยชิ"
"โยชิจริงใจนะพี่ภู"
"สตรอ"
"แรง"
"ไปยัง" พี่พีทถามเป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ ง่วงหรือว่าอะไรกันแน่
"อะไรพี่พีท เอะอะชวนขึ้นแต่ห้อง ห้องมันมีอะไรดีนักหนา พี่น้องเขาจะคุยกันบ้างก็"
"คุยอะไร เห็นคุยกันทั้งวัน ไม่เบื่อหรอไง"
"แล้วพี่พีทล่ะไม่เบื่อหรอไง"
"ไม่เบื่อ"
"พี่ก็ไม่เบื่อ" ไอ้อิคยกมือ
"โห คนบ้านนี้เป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย"
"ไปยังอ่ะ ถ้าไม่ไปพี่จะอุ้มไปแล้วนะ"
"เดี๋ยวน้องภูขอไปงีบแปปนะพี่บุ้ง เดี๋ยวลงมาช่วยเตรียมหมูกระทะ"
"เออ ขอให้นอนจริงๆเหอะ แต่พี่ว่าไม่น่าจะได้นอน น่าจะสลบ ฮ่าๆๆ"
"แต่ละคน"
"ช่วยดูหน้าพี่พีทด้วย แทบจะกลืนจะกินแกแล้ว น้องเอ๊ย"
"ใช่ๆๆๆๆ" ไอ้โยชิสนับสนุน
"ไม่นะพี่พีท น้องภูง่วงนอน"
"ครับ พี่ก็กำลังจะพาไปนอนเนี่ยไง"
"หราาาาาา"

ผมเดินขึ้นข้างบน พี่พีทก็เดินตาม แอบหยิกก้นผม ตอนเดินขึ้นบันไดด้วย

"โรคจิตอ่ะ"
"หมันเขี้ยว"
 ถึงห้องก็ล้มตัวนอนทันที พี่พีท เดินไป ปิดม่าน แล้วก็มานอนกอดผมเหมือนกัน

"พี่พีท"
"ครับ"
"แม่บอกว่าไงบ้างอ่ะ ตอนที่พี่พีทเล่าเรื่องน้องภู"
"ก็ตกใจแล้วก็ร้องไห้น่ะสิ แล้วก็คงแอบโมโหน้องภูเล็กๆที่ไม่ยอมบอกท่าน"
"แล้วพี่พีทอธิบายให้คุณแม่ฟังหรือเปล่า ว่าทำไมน้องภูไม่บอก"
"อธิบายสิ"
"แล้ว คุณแม่ว่าไงอีก"
"คุณแม่ก็ไม่ว่าอะไร ได้แต่ขอบคุณพี่แล้วก็คุณย่า แล้วก็ฝากให้พี่ดูแลน้องภู"
"แล้วพี่พีทบอกคุณแม่ไปหรือยัง ว่าเรา เป็นอะไรกัน"
"เอ่อออออ  คือออออ"
"บอกไปหรือยัง"
"ทำไมต้องทำตาโตด้วย"
"ก็พี่พีทเอ่อๆอ่าๆอยู่นั้นแหละ"
"ยัง ใครจะกล้าบอก" เห้อ โกหกเมียอีกแล้วกู เมียรู้ความจริงเอาตายแน่
"แน่ใจ"
"แน่สิ แล้วน้องภูล่ะเมื่อไรจะบอกคุณแม่"
"ถ้าคุณแม่กลับมาน้องภูบอกแน่นอน"
"แล้วถ้าแม่ พาตัวน้องภูไปจากพี่ล่ะ น้องภูจะทำไง"
"น้องภูมั่นใจว่าคุณแม่ต้องเข้าใจน้องภู" เมียจ๋าเก่งที่สุดเลย แต่แม่ของเมียจ๋าบังคับให้พี่โกหกนะจ้ะ
"ถ้าแม่ไม่เข้าใจล่ะ"
"น้องภูก็จะดื้อกับคุณแม่ไง ดื้อให้ถึงที่สุด"
"แน่นะ ไม่ใช่ทิ้งพี่ไปนะ"
"แน่สิ แต่ถ้าน้องภูทิ้งไปล่ะ"
"พี่ก็คงเฉาตาย"
"หืมมม เวอร์"
"จริง"
"ไม่ไปบวชหรอ"
"ไม่อ่ะ ไม่อยากเอาความทุกข์ไปฝากไว้กับผ้าเหลือง มันไม่ใช่วิถีที่ถูกต้อง"
"แล้วพี่พีทจะทำไง"
"ก็ ทำทุกทาง ใช้ไม้อ่อน ใช้น้ำเย็นเข้าลูบ ถ้าคุณแม่น้องภูยังไม่ยอมพี่ก็ พาหนี จะหนีไปกับพี่ไหมล่ะ"
"หนี"
"ฟ๊อดดดดดดดด"
"เอาคุณย่าหนีไปด้วยนะ"
"ฮ๋าๆๆๆ"

เราสองคนก็คุยกันจนผมเผลอหลับไป....

"อ่าวเมียฉัน หลับซะแล้ว" ผมค่อยๆเอานิ้วเขี่ยแก้มน้องภู แก้มใสๆมีเลือดฝาดสีชมพู
ปากสีแดงไม่ต้องแต่งแต้มสีสัน ขนตายาวหนา จมูกแหลมพุ่ง ยิ่งมองยิ่งเหมือนตุ๊กตา
ตอนนี้เขาหลับอยู่ตรงอ้อมกอดของผม ผมมีความสุขที่สุกที่ได้เขามาอยู่ในอ้อมกอด
ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้เขาไม่เคยเปลี่ยนไป ยังคงรักมั่นอยู่ที่ผม แล้วผมก็รักมั่นเพียงเขาเท่านั้น
เรื่องทุกอย่างลงตัวหมดแล้ว คุณแม่น้องภูก็ยอมรับผมแล้ว เหลือแค่รอเวลาให้คุณแม่น้องภูกลับมา
กลับมาเติ่มเต็มคำว่าครอบครัวให้สมบูรณ์ วันนั้นแหละ จุดดำในใจของคนที่ผมรัก จะได้หมดไป
ผมสัญญาจะดูแลคนๆนี้จนวันสุดท้ายของผม แล้วจะดูแลเขาให้ดีที่สุด เท่าที่ผู้ชายคนนี้ทำได้

********************


"พี่ภู ตื่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน  พี่พีททททททท"
"พี่พีทททท เปิดประตูดิ" เมียผมตื่นด้วยความง่วงชี้ไม้ชี้มือให้ผมไปเปิดประตู ผมก็ลุกไปเปิด
"โยชิ"
"เย็นแล้ว มาช่วยกันทำหมูกระทะเลยพี่พีท เร็วๆ"
"อืมๆเดี๋ยวลงไป"
"เร็วๆนะ อย่ากินแรงคนอื่น"
"เออ"
"ไปดีกว่า"
"ไอ้เด็กนี้ เริ่มจะเยอะมากแล้วนะ คนกำลังนอนกอดเมียหลับสบาย"
 ผมเดินเข้าไปหอมแก้มน้องภูเบาๆเป็นการปลุก น้องภูก็เอามือมาปิดหน้า
"ตื่นดิ"
"มากอดหน่อยยยยย"
"หืมมมม" อ้อนไง แต่ชอบนะ
ผมก็ล้มตัวนอนอีกครั้ง น้องภูก็พลิกตัวมานอนกอดผม
"จะลงไปเปล่า"
"ไม่ลงไอ้โยชิมันก็มาอีกอ่ะ" แล้วน้องภูก็ลุกขึ้นนั่ง แต่นั่งคร่อมบนตัวผมนะ เหอๆ
แล้วก็ค่อยๆโน้มหน้ามาจูบผมเบาๆ
"หลับตาพริ้มเชียนะ ลุง แบร่" แล้วไอ้ตัวแสบก็วิ่งเข้าห้องน้ำไป แบบนี้ทุกที ฝากไว้ก่อนเถอะ คืนนนี้จะจัดโต้รุ่งให้เข็ด

"พี่พีท มาล้างหน้าเร็ว เดี๋ยวลงไปทานหมูทะนะ ไม่รู้มีกุ้งเปล่า อยากทานกุ้งเผามาก"
"เหมือนพึ่งจะทานไปนะได้ข่าว" น้องภูยืนเช็ดหน้าที่หน้ากระจก ผมก็ลุกขึ้นแล้วไปกอดเอวจากทางด้านหลัง
หอมกลิ่นโฟมล้างหน้าอ่อนๆ อดหอมแก้มไม่ได้ คนอะไรทำไมมันน่าฟัดทุกอิริยาบถขนาดนี้ว่ะ

"อะไรพี่พีท ไปล้างหน้า "
"อึดอัดโว้ยยยยย" แล้วไอ้พี่พีทมันก็เดินเข้าไปล้างหน้า ผมก็เดินลงข้างล่าง เสียงดังลั่นมาจากในครัว
"ไอ้แบงค์"
"ไรว่ะ"
"ยืนขาถ่างเชียวนะมึง กลัวเขาไม่รู้หรอไง"
"......." ด่าดูดเสียง
"คุณย่าไปไหนอ่ะ"
"ออกไปซื้อของกับพี่อ้น จะเอาอะไรก็โทรไปหาพี่เขา" พี่บุ้งบอก
"ไม่เอาอ่ะ" แล้วก็เดินไปเปิดตู้เย็น หยิบน้ำส้มคั้นที่เหลือเมื่อเช้ามาดื่ม
"พี่ภู"
"ไร"
"โยชิแอบทานคัพเค้กของพี่ภูไปแล้วอ่ะ"
"อื้ม ทานเหอะ หมดอายุแล้ว"
"เห้ย แล้วเก็บไว้ทำไมอ่ะ"
"เก็บไว้ให้พวกตะกละ"
"ชิ ถามจริง หมดอายุจริงอ่ะ"
"ยัง"
"โห่ ตกใจหมด แล้วพี่พีทอ่ะพี่ภู"
"เข้าห้องน้ำ"

"เห้ยไอ้ภู ได้ข่าวว่าแม่มึงจะกลับมาแล้วหรอ ดีใจด้วยนะเว้ย" ไอ้แบงค์
"เออดิ"
"โยชิอยากเห็นแม่พี่ภูจัง ต้องสวยมากแน่ๆเลย"
"ใช่ แม่พี่สวยมาก โยชิอยากเป็นลูกแม่พี่ไหมล่ะ พี่จะให้แม่รับโยชิเป็นลูก"
"จริงนะ"
"จริงสิ"
"เย้ โยชิมีแม่แล้ว"
"แล้วแม่มึงรู้เรื่องมึงกับพี่พีทหรือยัง" ทุกคนวางมือจากการเตรียมอาหารแล้วหันมามองผมเป็นตาเดียว
"ยัง"
"อ่าว แล้วไมมึงไม่บอกแม่มึงล่ะ ไอ้นี้"
"ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงนี้หว่า แต่แม่กลับมาก็คงบอกแหละ ตอนนี้แม่ก็รู้แล้วว่ามาอยู่กับพี่พีทอ่ะ"
"เออ ต้องบอกนะเว้ย บอกด้วยตัวเอง"
"อื้ม"
"คุณอาจะยอมไหม" พี่บุ้งมันดูเครียดกว่าผมอีก
"ไม่รู้อ่ะพี่บุ้ง แต่คงยอมแหละ คุณแม่ตามใจน้องภูจะตาย"
"แต่นี้มันไม่ใช่เรื่องเล็กนะ เรื่องลูกชายเป็นตุ๊ดเนี่ย คงทำใจยากหน่อยล่ะ"
"แล้วพวกเราจะทำไงอ่ะพี่ภู"
"ก็ไม่ต้องทำอะไร พี่เชื่อว่าคุณแม่ต้องเข้าใจพี่"
"คุณแม่พี่ภูใจดีไหมพี่แบงค์"
"ใจดีมาก"
"งั้นก็คงไม่มีปัญหาหรอก อย่างน้อยก็น่าจะเห็นกับพี่พีทที่ดูแลพี่ภูมาเป็นอย่างดีนะโยชิว่า"
"อื้ม"

"คุณย่ากลับมาแล้วววววววว เตรียมจุดเตาได้แล้ว หน้าบ้านนะ พี่อิคไปจุดเตา" ไอ้โยชิเริ่มสั่งการ
"เดี๋ยวเอาของที่คุณย่าทำเตรียมก่อน ยังไม่ต้องจุดหรอกอิค" พี่บุ้งสั่ง
"ครับ" ทุกคนออกไปเอาของที่คุณย่า เหลือผมกับพี่บุ้ง แล้วก็ไอ้แบงค์ สองคนมองหน้ากันแล้วก็มองมาที่ผม

"มึงเครียดไหม" ไอ้แบงค์ถาม
"ไม่หรอก อาจจะมีนิดหน่อย แต่ความจริงมันก็คือความจริง ไม่มีอะไรทำให้กูเลิกรักพี่พีทได้หรอก"
"แม้กระทั่งแม่หรอ" พี่บุ้งถามย้ำ
"อื้ม ถึงแม่จะแยกเราจากกัน แต่แม่ก็ห้ามไม่ให้เรารักกันไม่ได้หรอก"
"อืม"
"น้องภูไม่ได้อกตัญญูนะพี่บุ้ง แต่เรื่องของหัวใจมันห้ามยาก"
"เดี๋ยวพี่จะช่วยพูดกับคุณอาอีกแรงนะ"
"ขอบคุณนะพี่บุ้ง แต่น้องภูเชื่อว่าแม่กับพ่อมีเหตุผลเสมอ"
"พี่ก็เชื่ออย่างนั้น"
"งั้นก็ไม่ต้องคิดมากหรอกมึง พ่อกูอ่ะด่ากูทุกวัน จนเดี๋ยวนี้เลิกไปแล้ว แถมรักพี่ฝุ่นยิ่งกว่าลูกตัวเองอีก"
"อื้ม"
"เรารักกัน ชวนกันทำแต่เรื่องดีๆ ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนจะไม่เห็นใจหรอก เชื่อกู"
"เออ"
"สบายใจยัง"
"สบายมานานแล้ว ไม่เครียดหรอก เดี๋ยวน้องภูยกของออกไปเลยนะ เดี๋ยวของใหม่มาได้มีที่ตั้ง"
"อื้ม หาถ้วยหาช้อนออกไปด้วย ตะเกียบอยู่ในตู้้ที่สองอ่ะ"
"ครับ"

แล้วปาร์ตี้หมูกระทะก็เริ่มขึ้น
"คุณย่าไม่ทานหรอครับ"
"ย่าทานข้าวผัด กับ ผักพอแล้วลูก แก่แล้ว ปิ้งๆย่างๆไม่อยากทาน"
"ทำไมอ่ะครับคุณย่า"
"ไอ้ที่ไหม้ๆดำๆพวกหนูก็ไม่ต้องทานนะลูก มันเป็นสารก่อมะเร็ง ใช่ไหมคุณหมอ" คุณย่าหันมายิ้มให้ผม
"ใช่ครับ"
"แต่มันอร่อยนะครับคุณย่า"
"อร่อยแต่ตายไว มันไม่คุ้มนะลูก เอาแค่พอดีๆนะ อย่าให้มันไหม้เกิน"
"ครับบบบบบ"
"อยากมีคนปอกกุ้งให้บ้างจังเลย" ไอ้แบงค์มันแซวพี่พีท ที่นั่งแกะกุ้งให้ผม
"ฝุ่น เอาสิ มีคนต้องการ" พี่พีทยื่นจานกุ้งเผาให้พี่ฝุ่น
"ขอบคุณครับ" แล้วพี่พีทก็หยิบในเตามาให้อีก
"แกะให้คุณย่าทานบ้างพี่พีท หัวไม่ต้องให้คุณย่าทานนะเอาแต่เนื้อ"
"ครับ"
"โยชิหมูแกไหม้แล้ว ฝั่งนั้นอ่ะ"
"โตเป็นหนุ่มกันหมดแล้วนะ หลานย่า เมื่อก่อนยังวิ่งเล่นกันอยู่เลย เจ้าอิคก็ตัวสูงเชียว น้องภูโตขึ้นเยอะ เมื่อก่อนปีนรั้วมาหาย่า ตัวนิดเดียว ปีนมาทุกวัน"
"น้องภูชอบนี้นาคุณย่า สนุกดีออก"
"แล้วพี่ภูปีนมาหาคุณย่าทำไมอ่ะ" ไอ้โยชิถาม
"ก็เข้ามาคุยกับย่า แล้วก็มาวิ่งเล่นในสวนเนี่ยแหละ เห็นว่าคนแก่อยู่คนเดียว เขาก็มาวิ่งเล่นทุกวัน"
"เข้ามาขโมยมะม่วงด้วย" ผมตอบพร้อมหัวเราะร่วน
"ฮ่าๆ ย่าก็ให้ทานนะแต่ไม่ชอบ ชอบแอบขโมย ก็เลยโดนลงโทษประจำ"
"แฮ่"
"แล้ววันหนึ่งเจ้าตัวโตนี้ก็มาหาย่า แล้วมาตกหลุมรัก หลงเสน่ห์เด็กทะโมนขโมยมะม่วง"
"คุณย่าอ่ะ"
"ฮ่าๆ ย่านึกแล้วไม่มีผิด ว่าทำไมชอบแกล้งน้องจังทั้งๆที่น้องออกจะน่ารัก ที่แท้ก็แอบชอบน้องนี่เอง"
"คุณย่า เอาพี่มาขายแบบนี้ พีทอายน้องๆนะ"
"ไม่ต้องอายหรอกพี่พีท โยชิยังไม่อายเลย เล่าต่อเลยคุณย่า"
"ย่าเห็นพี่เขาชอบแอบไปรดน้ำต้นไม้ตรงนั้น แล้วก็ชะเง้อคอมองหาใครก็ไม่รู้"
"มองหาพี่ภูล่ะสิ"
"ใช่ พอน้องภูกลับมาจากโรงเรียน เสียงจะต้องมาก่อนจะเข้าบ้าน เจ้าพีทก็รีบวิ่งไปที่ริมรั้วแอบมองน้อง"
"คุณย่าเห็นด้วยหรอครับ"
"เห็นสิ ตัวเราไม่ใช่เล็กๆ"
"อายจัง"
"แล้วพี่ภูล่ะครับคุณย่า มีท่าทีชอบพี่พีทบ้างหรือเปล่า"
"โหย ย่าว่าน่าจะยังนะ ตอนนั้นน้องภูเอาแต่เล่นซนคงไม่คิดเรื่องพวกนี้หรอกมั้ง มีแต่เจ้าเสาไฟเนี่ยแหละ ฮ่าๆๆ"
"เหมือนเสือซุ่ม พร้อมจะขย้ำลูกแกะเสมอ ใช่ไหมครับคุณย่า"
"ไอ้อิค พูดซะเห็นภาพ"
"คงงั้นแหละ เห็นน้องมาบ้านทีไร ตาเป็นประกายทุกที"
"พี่พีทนี้ร้ายไม่ใช่เล่นนะ แบงค์ยังจำได้เลยวันที่ไอ้ภูมันมาปรึกษาพวกเราว่ามันโดนพี่พีทข่มขืนหรือข่มขืนพี่พีทก็ไม่รู้"
"ไอ้บ้านิ ไม่ต้องเล่า" ผมห้ามไอ้แบงค์มันก็ไม่ฟังเล่าจนจบ ก็ฮาดีนะ ผมก็เลยแฉมันเรื่องมันกับพี่ฝุ่นบ้าง

"ใครจะไปเหมือนมึงล่ะไอ้แบงค์แย่งได้แม้กระทั่งแฟนเพื่อน คุณย่ารู้ไหมว่าเมื่อก่อนอ่ะ พี่ฝุ่นเป็นแฟนน้องภูนะ"
"หรอ"
"ใช่ครับ แล้วไอ้แบงค์อ่ะมันก็หักหลังเพื่อน จับพี่ฝุ่นขืนใจ"
"เวอร์ไปแล้วมึง"
"ยังไงอ่ะพี่ภู โยชิงง"
"ก็พี่ฝุ่นเสียท่าไอ้แบงค์ไง ฮ่าๆๆ"
"จริงหรอพี่ฝุ่น"
"มั้ง"
"ไอ้พี่ฝุ่นบ้านิ ไม่ใช่ซะหน่อย พี่ฝุ่นอ่ะ แค่อกหักจากไอ้ภู ต่างหาก"
"แล้วมึงก็อาสารักษาแผลใจพี่ฝุ่น จนได้กัน ใช่ไหมล่ะ"
"ไอ้ภูบ้า"
"ฮ่าๆๆๆๆๆ"

"พี่แบงค์ก็ร้ายไม่เบานะ ทำเป็นมารักษาแผลใจ เนียนเวอร์ๆ"
"ไอ้เด็กแก่แดด" ฮ่าๆๆๆ เริ่มมีปากเสียงแล้วครับ

นั่งทานกันไปอะไรกันไป เนี่ยแหละครอบครัว แค่ได้พูดคุยกันแค่นี้ก็มีความสุขแล้ว
ทานอาหารเสร็จก็แยกย้ายกันไปนอนห้องใครห้องมัน วันหยุดยังมีอีกหลายวัน แต่ผมต้องทำงาน
เพราะมีถ่ายโฆษณากับไอ้อิค ช่วงนี้กำลังแตกเนื้อหนุ่ม ฮอตฝุดๆ ฮ่าๆๆๆๆ



สวัสดีครับบบบ

เค้ามาแล้ว  เค้ามาแล้ว


ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ทุกกำลังใจนะครับ ขอบคุณที่ติดตามมาโดยตลอด

รักษาสุขภาพกันด้วยนะครับ


รักนะจุ๊

 


ฝากเพจด้วยครับ   https://www.facebook.com/KpPhu

[kimboom]

ตึต้๋วจองอ่านคนแรก

[pp_song]

บ้านนี้เค้าน่ารักกันจริงๆ อ่านแล้วมีความสุข

[patchylove]

ครอบครัวนี้น่ารักสุด ๆ 

[ormn]

  ครอบครัวอบอุ่น

[AnimajuS]

นี้และที่เรียกว่าบ้าน

[maemix]

รู้สึกอบอุ่นจังตอนนี้มีครอบครัวที่ดี มีเพื่อนที่รักและห่วงใยกัน
 
รอคุณแม่คุณพ่อน้องภูกลับมา น้องภูจะได้สบายใจ
ไม่ต้องกังวลเรื่องเป็นแฟนพี่พีท(สงสารที่โดนปิด)

[YMP]

 

[ขนมสัมปันนี]

ชอบความเป็นเพื่อน ความเป็นครอบครัวของนิยายเรื่องนี้มากๆอ่านแล้วมีความสุข