หัวข้อ: "No broken Heart ,Non broken Glass"

[river]

คอสเองก๋ท่าทางเนื้อหอมใช่เล่น แต่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องมากกว่า

[aorpp]

เข้าใจว่าบาลีกลัวความผิดหวัง หากคนที่เค้ารักยอมรับในพรสวรรค์พิเศษของเค้าไม่ได้
แต่ว่าถ้าไม่ลองพยายามดู ไม่บอกออกไป จะสมหวังได้ยังไงกันล่ะ
อย่าทำให้ตัวเองกับคอสต้องเจ็บปวดมากไปกว่านี้เลย
+1 

[@BUA@]

ตอนแรกๆ บางอย่าง บางจุด เราก็ไม่ค่อยเข้าใจนะ
แต่ยิ่งทำให้อยากอ่าน เพราะอยากจะรู้ อยากจะเข้าใจให้มากขึ้น
จนกลายเป็นความสนุกที่ได้เดานู่นนี่นั่น ซึ่งไม่เคยจะเดาถูก แต่ก็ยังคงพยายามเดาต่อไป 

[เพื่อนบ้าน]

พี่เป้งงงงงงงงง !! อะไรเนี่ยพี่เป้ง คิดไรกับคอสป่าวหว่า
แต่พี่เป้งบอกว่าชอบผู้หญิงนี่ พี่เป้งสับสนหรือพี่เป้งทำให้เราสับสน ฮ่ะๆ
ตอนนี้เป็นตอนที่อ่านง่ายที่สุด ไม่มีอะไรซับซ้อนให้ต้องระแวงคิดตาม
เมื่อใดที่ไม่มีมะตูมเมื่อนั้นคอสจะน่ารักสำหรับพี่เสมอ ฮ่ะๆ
ส่วนหมาลี ก็ยังคงไม่ค่อยเข้าใจพี่แกเหมือนเดิม ผีเข้าผีออก อารมณ์ขึ้นๆลงๆ -*-

[malula]

นายรักอ่านไม่ได้หวั่นใจไปคนเดียวหรอก เราก็แอบระแวงเป้งเหมือนกัน
เป็นแค่เพื่อนแน่นะ ไม่คิดอะไรจริง ๆ นะ

[КίmY]

จำไม่ได้เลยหรอคอสสสส~  ว่าเมื่อคืนนายพูดไรออกไปอ่ะ   

นี่นายเป้ง นายแอบชอบคอสยุป่ะเนี่ย 

รอตอนต่อไปฮะ  ^^

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 20

เวลาโพล้เพล้ใกล้ค่ำ มีลูกค้าอ่านหนังสืออยู่ในร้านหลายคน คอสกำลังห่อปกหนังสือ บาลีหันไปมองเงาร่างวูบไหวที่ริมฟุตบาทด้านนอกแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นหลังร้าน หยิบขวดน้ำอัดลมออกมาเปิดใส่หลอด แล้วเอาออกไปวางที่โคนเสา คอสมองตามอย่างหวาดๆ แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป
แต่ในตอนที่บาลีเดินกลับเข้ามาในร้าน มีหญิงสาวอีกคนก้าวตามเข้ามาด้วย
สีหน้าไว้ตัวดวงตาคมมองกราดไปทั่วแล้วกลับมาหยุดนิ่ง
“คอส”
เสียงเรียกชื่อทำให้คอสหันมาหา “ก้อย”
ก้อยพยักหน้า แต่เหมือนกำลังเอาคางชี้ “ทำงานที่นี่หรือ”
คอสอึกอัก “นี่พี่บาลี”
ก้อยแค่มอง แต่ไม่ได้พูดทักทาย แล้วก็เดินเข้าไปในร้าน
หนุ่มนักศึกษาหันมามองบาลีอย่างเกรงใจ “เขาเป็นอย่างนั้นแหละ”

“.....ช่างเป็นคนที่ให้บรรยากาศสีดำได้เข้มข้นเสียจริง...” ปู่ทักมาจากชั้นลอย ที่บาลีเห็นด้วยแล้วพลอยเงยหน้ามองหาเงาร่างโปร่งใสอีกคนที่หายไป
คอสชอบก้อย แต่ก้อยชอบเป็นหนึ่ง คนที่ไม่ชอบยุ่งกับใคร
นี่เป็นครั้งแรกที่บาลีพบกับก้อย แต่มันไม่ได้สร้างความน่าประทับใจจนชวนสงสัยว่า อะไรทำให้คอสชอบก้อยได้เป็นเวลานาน
พอห่อปกหนังสือเสร็จ ส่งให้บาลีคิดเงิน คอสถึงได้เดินมาหาก้อย
“หาหนังสืออะไร”
“งานออกแบบปั้น” ก้อยพูดสั้นๆ
คอสพาไปที่แผนกหนังสืออีกด้าน แล้วปล่อยให้ก้อยเลือกหนังสือตามลำพัง
พักใหญ่ๆ ก็หยิบหนังสือต่างประเทศมาส่งให้ที่เคาน์เตอร์ คอสรับมาห่อปกให้
“เลิกงานกี่โมง”
“สองทุ่ม”
ก้อยแค่พยักหน้ารับรู้ จ่ายค่าหนังสือเสร็จก็เดินออกไป

“....ถามหน่อยสิ ว่านั่นใช่ก้อยที่ไอ้หนุ่มคนนี้ชอบจริงๆ น่ะหรือ....” ปู่ขยับเข้ามาถาม สีหน้าหงุดหงิดรำคาญชัดเจน
“นั่นก้อยที่เคยพูดถึงหรือเปล่า” บาลีถามทั้งที่ยังมองหนังสือในมือ
“ฮะ”
“....ไม่อยากเชื่อเลย ไอ้หนุ่มคอสนี่มันชอบคนแบบนั้นได้ไงวะ ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ...” ปู่บ่นไปเรื่อย ขณะที่บาลีรู้สึกอึ้งๆ จนต้องถอนหายใจ

ความรู้สึกบางอย่างที่พยายามกดมันไว้ พยายามดึงดันที่จะแสดงตนว่ามันมีอยู่จริง

“มีอะไรหรือฮะ”
“.....บอกไปสิว่า ชอบคนที่ปกคลุมด้วยสีดำแบบนั้นได้ยังไง มองคนไม่เป็นหรือไง ....” ปู่โวยวาย
บาลีจ้องมองหนุ่มหน้าใส กลิ่นหอมอ่อนๆ แตะจมูก กลิ่นที่ชวนลุ่มหลง
“คอส.....ชอบก้อยมากเลยหรือ”
“ก็...” คอสอยากตอบว่าคำว่าชอบที่พี่พูดถึงมันหมดไปตั้งนานแล้ว แต่เมื่อเห็นหนังสือในมือบาลี ขอบกระดาษสีขาวที่โผล่พ้นหนังสือทำให้ต้องกลืนคำตอบลงคอ หันไปทางอื่น แล้วเดินหนีไปหยิบไม้กวาด
“...อะไรวะ...ถามสิ ถาม บาลี....”
ปู่สั่งอย่างร้อนใจ แต่บาลียังไม่ทันจะอ้าปากพูด ประตูร้านก็เปิดออก เสียงกระดิ่งประตูมาพร้อมกับกลิ่นบุหรี่
“หวัดดีครับพี่” เป้งยกมือไหว้บาลี แล้วหันมายักคิ้วกับคอส
“มาทำไม”
เป้งเดินเข้ามาข้างในร้าน “มารับมึงดิ”

สิ่งที่คอสและเป้งมองไม่เห็นก็คือ ปู่เดินไปหยุดอยู่ข้างเป้งแล้วหันมาหาบาลี
“...ไอ้หมอนี่มัน....”

คอสค่อยๆ เหลือบตามองบาลี คดีก้อยยังค้างคาอึมครึมไม่รู้จะบอกเขายังไงดี เรื่องมะตูมก็ไม่กล้าถามว่าเขายังชอบมันอยู่หรือเปล่า มาไอ้เป้งอีกคน
“ทำไมต้องมารับ มึงไปตีกับใคร แล้วเอาคดีมาเกี่ยวกูหรือเปล่าเนี่ย” คอสทำท่ากางแขนเท้าเอว ออกมาดเด็กช่างเต็มพิกัด
“เฮ้ย วันนี้ยังไม่มีเรื่อง พรุ่งนี้อาจมี”
“อ้าวสัด ออกไปเลยนี่ร้านหนังสือ” คอสรีบดันหลังเพื่อนออกไปจากร้าน
“เดี๋ยว” บาลีเรียกไว้
“ฮะ”
“เราน่ะ” บาลีชี้ไปที่หนุ่มมาดเซอร์ “ไปเอ็กซเรย์ปอดครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”
เป้งส่ายหน้า “ผมไม่เคยเอ็กซเรย์”
“งั้นก็ไปทำซะ แล้วเลิกบุหรี่ให้ได้”
เป้งแค่ยิ้มให้บาลีแล้วเดินนำคอสออกมาฟุตบาทหน้าร้าน

 คอสถาม “มีเรื่องอะไร”
..ใช่ เป้งมันอยู่ในกลุ่มหัวหน้า ถึงรูปร่างหน้าตาจะเหมือนขี้ยา กลิ่นบุหรี่ฉุนกึก แต่มันก็มีฟอร์มหัวหน้ารู้จักผู้หลักผู้ใหญ่..
“วันนี้เจอไอ้เสกที่หน้าโรงหนัง มันเล่าว่าเคยมีคนในห้องเรียนเดียวกันโทรเข้ามือถือไอ้มะตูมแล้วมีคนรับสาย”
“ห๊ะ” คนตาโต หัวใจเต้นแรงหันกลับไปมองคนรูปหล่อตัวยักษ์เหมือนตึก ที่ยืนอยู่ในร้านและกำลังมองมาทางนี้พอดี
“ไม่ใช่หรอก” เป้งบอก
“รู้ได้ไง”
“เพราะคนรับสายเป็นผู้หญิง”
คอสขมวดคิ้วแน่น เป้งรายงานต่อ “ก็พอเปิดเทอมได้วันสองวันมันยังมาเรียนอยู่ แล้วพอขาดไปได้สัก 5 วันก็โทรตาม”
ตอนที่คอสเริ่มมาทำงานที่ร้านนายรักอ่านนั่นคือตอนที่มะตูมหายไปได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว
“แต่ทีนี้พอกลับไปคุยกัน ก็มีคนที่ชื่อสายเคยโทรหาไอ้มะตูมแล้วผู้หญิงรับ แต่ไม่ได้ทันถามอะไรก็กดตัดไป หลังจากนั้นเครื่องก็ปิดตลอด”
“ใคร”
“ไม่รู้ว่ะ เขารับสายแล้วเหมือนจะมีเสียงพูดอะไรสักอย่างจับคำไม่ได้ ไอ้สายมันก็ทัก มะตูมหรือเปล่า”
“แล้วเขาว่าไง”
“ไม่ว่าไงกดตัดสายไปเลย”
“งั้นก็เป็นเดือนเหมือนกันนะ” คอสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดไล่หาชื่อมะตูม
“ไม่เดือนหรอก นี่มันสอบกลางเทอมเข้าไปแล้ว มึงมาทำงานที่ร้านนี้ได้กี่วันแล้ว”
“ก็เดือนกว่าๆ จะสองเดือนละ”
”เออ” เป้งมองคอสที่กำลังกดโทรศัพท์หาชื่อมะตูม “มึงไม่ต้องโทรหรอก ปิดเครื่องไปแล้ว”
“มึงลองโทรแล้วเหรอ”
“ตอนที่ไอ้เสกบอก ก็ลองโทรกันอีกที เพราะว่ามันนานแล้วไงอาจปิดเบอร์ หรือเปลี่ยนคนถือไปแล้ว”
คอสเกาหัวหน้ามุ่ย ทำให้เป้งตีหน้าผากไปที
“สัด” คอสด่าสวนได้รวดเร็วพอกัน
“ทำหน้าเป็นตูด” เป้งด่ากลั้วหัวเราะ ดวงตายาวมองเลยไปที่ร้าน เห็นคนรูปหล่อคนนั้นจ้องมองมาตลอดเวลา
ก็เห็นแล้วหล่ะว่ามองตามตั้งแต่คอสเดินออกมา แล้วก็ยังมองอยู่จนถึงตอนนี้
“คอส”
“ไร”
“กูว่า มึงคิดเรื่องเจ้านายมึงอีกครั้งเหอะ”
“ทำไม” คอสหันไปมองตาม สบตาสีเข้มของบาลีแล้วต้องหันกลับมาหาเป้ง “เขามองตลอดเลยเหรอ”
เป้งยังไม่ทันจะตอบคอสก็หันไปยกมือไหว้ชายหนุ่มคู่หนึ่งที่เดินมาด้วยกัน
เป็นผู้กองหมอกที่แวะมาพร้อมกับแพท และกล่องอาหาร เห็นคอสกำลังคุยกับเพื่อนที่หน้าร้าน ทั้งคู่ก็เลยแค่รับไหว้แล้วแล้วเดินเข้าไปในร้าน
“เฮ้ย ไปไหนกันมา” บาลีทักทาย
“ไปดูหนัง กินข้าว แล้วแวะมาหามึง” ผู้กองตอบ
“เป็นไงบ้าง” คราวนี้บาลีหันมาหาแพท
“ผมว่า วันจันทร์นี้ผมจะลองไปทำงานดู”
บาลีเลิกคิ้วสูงหันมาหาผู้กอง ที่ยักไหล่เป็นคำตอบ ส่วนแพทอธิบายต่อ
“ถึงผมจะตัดสินใจแล้ว แต่ก็ยังจำเป็นต้องทำงานนี่นะ อย่างน้อยก็ไปเอาใบรับรองการทำงานไปสมัครที่ใหม่”
“ระวังตัวให้มาก”
แพทพยักหน้ารับคำเตือนของบาลี ถ้าจะว่าไปการรับมือกับอารมณ์ของประกายไม่เท่าไหร่ แต่กับพัฒนะคงต้องเลี่ยงหลบไปอีกพัก
บาลีคุยกับเพื่อน แต่สายตายังคงหันมามองคนที่ยังคุยกับเพื่อนอยู่ข้างนอกเป็นระยะ

เป้งกำลังยื่นหน้าเข้าไปใกล้คอส ท่าทางกำลังนินทาอย่างเมามัน “ที่มึงบอกว่าเขาเริ่มห่างจากมึง อาจจะมีเหตุผลอะไรบางอย่างที่มึงไม่รู้ก็ได้ เพราะเท่าที่กูเห็นเนี่ย กูว่า เขาต้องคิดอะไรกับมึงแหงๆ มึงไม่ใช่ดอกไม้ใกล้มือหรอก”
“มึงอย่ามาพูดให้กูเขว กูกำลังตัดใจ”
“เหอะ ตัดใจ พูดให้มันตรงกับใจหน่อยเหอะ”
คอสคุยกับเป้งอยู่ที่หน้าร้าน แต่เห็นก้อยกำลังเดินมาหา
“อ้าวก้อย”
“คอส ไหนว่าเลิกงานประมาณ 2 ทุ่ม” ก้อยทักคอส โดยไม่ได้เหลือบตามองเป้งสักนิด
“ก็พอดีเป้งมันมีเรื่องมาบอก”
“เรื่องอะไร”
“ก็เรื่อง...”
คอสยังไม่ทันบอก เป้งก็แทรกเข้ามา
“แถวนี้เด็กนักเรียนหญิงให้คึ่ก ผมแค่หาเรื่องมาชวนคุย มารับมันกลับหอไปแดก เอ้อ..กินเหล้าน่ะแหละ” การที่เป้งเล่าเรื่องทั้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ทำให้ก้อยได้กลิ่นบุหรี่ฉุนจนต้องเบ้หน้าปิดจมูก ตวัดหางตามอง
 
แต่ชั่ววูบหนึ่งที่ก้อยหันไปทางร้าน สีหน้าแววตาที่ทำให้รู้สึกไม่น่าไว้วางใจฉายวูบ
เป็นแววตาที่บาลีมองเห็นเต็มตา
แต่คอสกำลังหันไปคุยอะไรบางอย่างกับเป้ง
เมื่อก้อยแยกไปก่อน ตามมาด้วยเป้ง คอสถึงได้เดินกลับเข้ามาในร้าน
“ไม่บอกให้รอรับกลับล่ะ”
“ไม่อ่ะ มันแค่แวะมาเท่านั้นแหละ” คอสบอกขณะที่หันมาหาผู้กอง “มารับไปกินเหล้าหรือฮะ”
“เปล่า แค่แวะมาเท่านั้นเหมือนกัน”
คอสหัวเราะจนตาพราว
“เข้ากันได้ดีนะเนี่ย” บาลีว่ายิ้มๆ

แพทเอาอาหารไปไว้ที่ห้องพักด้านหลัง มองผ่านประตูที่เปิดออกมา เห็นบาลียืนคุยกับผู้กอง แต่เมื่อคิดย้อนไปตั้งแต่เดินเข้าร้าน บาลีก็ไม่เคยหันมองคนๆ นี้เลยสักครั้ง
ต่อเมื่อคอสเดินเข้ามา ถึงได้เห็นรอยยิ้มของบาลี
ยิ่งมองยิ่งตอกย้ำว่าหมดสิทธิ์ที่จะได้ยืนอยู่ข้างบาลี แม้แต่ในช่วงเวลาสั้นๆ ที่ได้ใกล้ชิด ไม่เคยเลยสักครั้งที่บาลีจะมองและยิ้มให้เหมือนกับที่บาลีมองและยิ้มให้คอสในตอนนี้
แล้วที่กำลังทำอยู่ตอนนี้ล่ะ ถ้าผู้กองหมอกรู้ว่ากำลังทำเรื่องที่ไร้สาระขนาดไหน ก็คงจะเป็นอีกคนที่จากไปแล้วไม่หันมามองคนๆ นี้เหมือนกัน
...หัวใจมันทั้งจุกทั้งเจ็บจนต้องหายใจเข้าลึกๆ แล้วบอกตัวเองให้เดินเข้าไปหา
“ไม่ให้เอาขึ้นไปไว้ข้างบนจริงๆ หรือครับ” แพทบอกพร้อมกับรอยยิ้มหวานที่ปั้นแต่งขึ้นมา
บาลีบอกคอสโดยที่ไม่ได้หันไปหาแพท “หมอกซื้อปลานึ่งมาฝาก ไปกินก่อนสิ”
“ไม่อ่ะ พี่ไปกินเหอะ ผมเฝ้าร้านให้”
บาลีหันมาทำหน้านิ่งกับหมอก “ถ้าเมื่อไหร่บอกให้ทำแล้วมันทำทันทีนะ ต้องฉลองใหญ่”
คอสทำหน้าย่น “เหอะ ผมน่ะออกจะเชื่อฟังเหอะ”
ผู้กองได้แต่ยืนยิ้ม หันมาพยักหน้าเรียกแพท “ป่ะ กลับบ้านกัน”
พอทั้งคู่เดินออกไปจากร้าน บาลีถึงได้ส่งกุญแจให้คอส “เอาของหลังร้านขึ้นไปไว้ที่ครัวข้างบน เดี๋ยวพี่ตามขึ้นไป”
คอสรับกุญแจมา หน้าตางุนงง “อ้าว คิดว่าจะกินที่ห้องนี้”
“เออ เอาขึ้นไปข้างบน”
“แล้วทำไมไม่ให้พี่แพทเอาขึ้นไปล่ะ”
บาลียกมุมปาก “เห็นมั้ย ไม่ถึง 5 นาที ก็ย้อนอีกละ”
ไอ้หนุ่มหน้าหวาน ทำหน้างอ เดินบ่นมาหลังร้าน “อะไรของเค้าวะ อยู่ดีๆ ก็ทำอะไรให้ขั้นตอนมันเยอะแยะ”

“....ไม่ไว้ใจแพทล่ะสิ....” ปู่ทัก
“ครับ” บาลียอมรับตามตรง เดินไปเช็กหนังสือที่ชั้นอีกครั้ง ปู่ก็เดินตามมาพูดต่อ
“....เป็นหนึ่งหายไปไหนไม่รู้ ปู่หาไม่เจอ....”
บาลีหันขวับมาทันที ดวงตาสีเข้มกวาดมองไปทั่วร้าน ก้าวยาวๆ ไปที่ห้องพักหลังร้าน คอสเปิดประตูออกมาพอดี
“เอาขึ้นไปข้างบน”
“ฮะ” คอสรับคำสั่งมองตามบาลีที่ก้าวเข้าไปในห้องพักด้านหลัง

บาลีแตะที่สร้อยข้อมือในกระเป๋าเสื้อ
“เป็นหนึ่ง อยู่ที่ไหน”
ยังคงไม่ปรากฏร่างโปร่งใสในห้องนี้ บาลีเดินไปเปิดตู้เก็บของ เป็นหนึ่งนั่งก้มหน้ากอดเข่าซุกอยู่ตัวอยู่ด้านใน
คนรูปหล่อตัวโตคุกเข่าลงข้างหนึ่ง
“เป็นหนึ่ง ไม่เป็นไรแล้ว พี่อยู่ที่นี่แล้ว” 
เป็นหนึ่งเงยหน้าขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ชะโงกตัวมองด้านหลังของบาลี
“ไม่มีใคร พี่อยู่ที่นี่คนเดียวแล้ว”
ร่างโปร่งใสพยักหน้าช้าๆ ค่อยลุกขึ้นเดินออกมาจากตู้
อยากถามให้รู้เรื่องว่าทำไมต้องหวาดกลัว ทำไมต้องหลบเข้ามาอยู่ในตู้ แต่ก็รู้ว่าถามไปก็ไม่ได้คำตอบ ทุกอย่างต้องเก็บรวบรวมข้อมูลแล้ววิเคราะห์เอง โดยห้ามเป็นหนึ่งรู้
“ดีขึ้นแล้วนะ”
ใบหน้าหวานฝืนยิ้ม พยักหน้ารับ
“งั้นไปกินอาหารค่ำกัน ผู้กองกับแพทไปเดทแล้วซื้อของกินมาฝาก”
เปิดประตูห้องก้าวออกมา เป็นหนึ่งก็เดินตามมาด้วย ปู่ลุกจากเก้าอี้โยกตัวโปรดเดินมาหา
“....อยู่ในห้องนี้เองหรือ ปู่ตามหาตั้งนาน....”
“อยู่ในตู้เก็บของ” บาลีบอกขณะที่เดินไปปิดเครื่องฟอกอากาศ และเครื่องปรับอากาศในร้าน แล้วมาปิดคอมพิวเตอร์ อุปกรณ์ต่างๆ ไปเรื่อย
“....ตู้ไอ้เด็กคอสหรือเปล่า...”
“เปล่า ตู้ที่เก็บของทำความสะอาดน่ะ”
ปู่หัวเราะหึหึ “....ยังดี ถ้าไปอยู่ในตู้ไอ้เด็กคอส เกิดมันเปิดออกมาแล้วเจอเป็นหนึ่ง มันได้ร้องว๊าก ลั่นร้านแน่ๆ....”
เป็นหนึ่งพลอยยิ้มขำตามปู่ไปด้วย
“มันจะเห็นได้ยังไง” บาลีย้อน พอเห็นเป็นหนึ่งยิ้มได้ ก็รู้สึกผ่อนคลายตามไปด้วย “ยังไงถ้าจะให้คอสเห็นตัวละก็ บอกกันก่อนนะ ขอเคลียร์ลูกค้าในร้านก่อน”
เป็นหนึ่งได้แต่ยิ้มขำแล้วส่ายหน้า
“....ดูไปดูมา เป็นหนึ่งกับคอสนี่น่าจะได้เป็นเพื่อนรักกันได้นะ คนหนึ่งเอะอะโวยวาย อีกคนก็เย็น มันจะช่วยกันดึงกันไปในทางที่ดี....” ปู่บอกแบบผู้อาวุโส
เป็นหนึ่งยิ้มหวาน
“ไปกินข้าวกัน ปู่มากินข้าวกัน”
“...เออ ตามสบาย แค่คิดถึงปู่ก่อนกิน ปู่ก็อิ่มแล้ว...”

คอสกำลังจัดอาหารบนโต๊ะทานข้าวตัวเล็กในห้อง พอเห็นแล้วมันก็อดที่จะเปรียบเทียบกับเมื่อครั้งที่แพทมาที่ห้องนี้ไม่ได้จริงๆ
ง่ายๆ เลยนะ แม้แต่ปลานึ่งที่หมอกซื้อมาให้ แทนที่คอสจะใช้จานรูปทรงยาว แต่กลับใช้จานข้าวนี่แหละ ทั้งหัวทั้งหางโผล่พ้นขอบ ขณะที่ผักนึ่งแยกอยู่ที่จานอีกใบ เพียงแต่วิธีการจัดผักที่บอกถึงนิสัยศิลปินที่อยู่ในตัว
“เอาเบียร์มั้ย”
“ไม่อ่ะ เมื่อคืนก็กินไปแล้วไง”
“อ้อ ไม่กินเบียร์กับปลา แต่กินเบียร์แกล้มบุหรี่สินะ”
คอสกะพริบตามอง “รู้ได้ไงอ่ะ”
บาลีหันกลับมามองหน้า “คอสบอกพี่เองวันที่ไปกินเหล้ากับพวกไอ้ฟองไง”
“เหรอ” คอสหน้าตางุนงง นั่งลงตรงข้ามบาลี “จำไม่ได้ละ ผมไม่เคยเมาถึงขนาดจำอะไรไม่ได้เลยนะ แต่ว่ามันจริง”
“ทำไมถึงสูบบุหรี่”
“ไม่มีสาเหตุ อยากสูบก็สูบ” คอสบอกขณะที่เป็นหนึ่งยืนอยู่ข้างยิ้มบางๆ
บาลีแตะขอบจานปลา และอาหารอื่นๆบนโต๊ะ...ปู่ เป็นหนึ่ง กินด้วยกัน....
คอสมองการกระทำนั้นแล้วเหลียวมองไปรอบตัว
แน่นอนว่ามองผ่านเงาร่างโปร่งใสที่ยืนใกล้
บาลียกยิ้มที่มุมปากแล้วตักเนื้อปลาใส่จานข้าวตัวเอง
“แสดงว่าสูบบุหรี่ด้วยเหตุเดียวกับการสัก” ดวงตาสีเข้มมองรอยสักที่โผล่พ้นแขนเสื้อ
“ช่าย เหตุคือไม่มีเหตุ”
“แล้วที่บ้านว่าไง”
“ผมอยู่หอ”
“ก็เออ เวลากลับบ้านน่ะ พ่อกับแม่ว่าไง”
“บอกว่าทำไมไม่สักเก้ายอด เสือเผ่น”
เจ้าของร้านหนังสือถึงกับส่ายหน้า ส่วนคอสหัวเราะร่วน
“โธ่พี่ จะจริงจังอะไรกับชีวิตนักหนา ขอแค่พรุ่งนี้เช้ายังมีลมหายใจก็พอ”
“ไม่ได้นะ คิดแค่นั้นไม่ได้” บาลีจริงจังกว่าเดิม “อย่างน้อยมันควรจะคิดวางแผนชีวิตล่วงหน้า ปีหน้า  5 ปีข้างหน้า 10 ปีข้างหน้า”
“พี่พูดเหมือนอาจารย์ที่ปรึกษาผมเลยอ่ะ ถามจริง รู้จักกันหรือเปล่าอ่ะ” คอสพูดแล้วตักเนื้อปลาเข้าปาก “อร่อยอ่ะ”
บาลีหัวเราะหึหึ พยายามบังคับสายตาตัวเองไม่ให้หันไปมองร่างโปร่งใสที่ยืนยิ้มอยู่ข้างคอส
“คาดว่าจะรู้จักกัน ไว้สักวันจะต้องไปทบทวนความหลังกันแล้ว”
คอสหัวเราะเสียงจมอยู่ในลำคอ ขณะที่เป็นหนึ่งหันมามองบาลี แล้วค่อยๆ ถอยไปที่เก้าอี้แล้วจางหายไป
....คิดแล้วเชียวว่าเป็นหนึ่งต้องรู้ทัน...
บาลีผ่อนลมหายใจยาว จนคอสต้องมอง
“คิดอะไรอยู่”
“ก็คิดถึงอนาคตของชาติไง”
คอสทำคอย่นยึกยัก “ก็มีคนมาชวนไปทำงานที่โรงงานแถวแพร่ ยังไม่รู้เลยว่าจะไปมั้ย”
บาลีรู้สึกอึ้งๆ “แพร่หรือ ก็อีกไม่เท่าไหร่แล้วสินะ”
คอสทำตาพอง “ผมบอกว่ายังไม่รู้เลยว่าจะไปมั้ย”
“แล้วกรุงเทพมันมีโรงงานแบบที่เราเรียนมาหรือไง”
“มีสิ”
บาลีเลิกคิ้วสูงแล้วตักข้าวเข้าปาก “พวกเรานี่สูบบุหรี่ กินเหล้ากันแบบนี้ทุกคนเลยหรือเปล่า”
“เปล่า ที่ไม่กินไม่ดูดก็มี”
“สูบ”
“เออ นั่นแหละสูบ”

จนกระทั่งกินข้าวเสร็จแล้วจะกลับบ้าน คอสกลับมีอาการลังเลไม่แน่ใจ คอยลอบมองบาลีเป็นระยะ
...ก็นะ จะบอกเรื่องไอ้มะตูมให้พี่ฟัง มันจะใช่เรื่องหรือเปล่าหว่า...
“มีอะไร”
“ก็ไม่แน่ใจว่าควรจะบอกมั้ย”
“ก็เรื่องอะไรล่ะ”
“เรื่องไอ้มะตูมอ่ะ”
“เป็นหนึ่ง”
คอสทำหน้าเหนื่อยใจ รู้แล้วว่าบาลีประหลาด แต่ไม่คิดว่าจะมาประหลาดอะไรตอนอารมณ์นี้
บาลีขยี้ผมนุ่มของคอส “เออ ว่ามามีอะไร”
คอสมองหน้าคนที่กำลังทำท่าทางผ่อนคลายเหมือนกำลังบอกให้เล่าว่าวันนี้ทำอะไรบ้างที่มหาวิทยาลัยแล้วรู้สึกแปลกๆ
..เออ ไม่แปลกไม่ใช่บาลี..
“วันก่อนผมไปคุยเรื่องมะตูมกับเพื่อนมันที่คณะ ได้เบอร์มา แต่ยังไม่ได้โทร มันไม่กล้าอ่ะ แต่เมื่อกี้ไอ้เป้งมา มันบอกว่าเปิดเทอมวันสองวันแรกมะตูมยังมาเรียนอยู่ แล้วก็หายไป มีเพื่อนในคณะโทรหาแล้วมีเสียงผู้หญิงรับสายแล้วก็กดวางสายไปเลย”
บาลีเลิกคิ้วสูง ส่วนคอสเล่าต่อไป โดยไม่รู้ว่าเป็นหนึ่งกลับขึ้นมายืนอยู่ใกล้หน้าต่าง คิ้วสวยขมวดแน่น ฟังเรื่องที่คอสเล่า
“หลังจากนั้นโทรไปอีกก็ไม่เคยเปิดเครื่อง ก็พูดกันไปว่ามันอาจหนีไปอยู่กับ..ผู้หญิง..” หนุ่มหน้าหวานเหลือบมองคนตัวโตที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้างหน้า “พี่...อย่าเสียใจนะ”
บาลีถึงกับคลี่ยิ้มกว้างรั้งคอสเข้ามากอดไว้เลื่อนสายตาอ่อนโยนจากคอสไปหาเป็นหนึ่ง คนที่มองคอสด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ และดวงตาแสดงความขอบใจเหมือนกัน
“ไม่เสียใจหรอก ขอบใจที่บอก” บาลีช่วยแปลความหมายจากท่าทางของเป็นหนึ่ง
....คนเอะอะโวยวาย ขี้งอนที่ใส่ใจความรู้สึกของคนที่ตัวเองแอบชอบเขาอยู่มากกว่าความรู้สึกของตัวเอง ถึงแม้ว่าคำที่บอกว่าชอบจะเกิดขึ้นในตอนที่เมา แล้วคนบอกก็ลืมไปเสียสนิท แต่ว่าคนที่ได้ยินไม่ได้เมา แล้วก็ยังจำได้
แต่ที่สุดแล้ว คอสก็กลับไม่ได้สนใจหัวใจของตัวเอง กลับมาให้กำลังใจไอ้คนที่ตัวเองแอบชอบเขาอยู่
ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่า เป็นคนบอกกับพี่ว่าอย่าให้ความหวัง
นี่คงเพราะคิดว่าพี่โดนแพททิ้งไปหาผู้กองหมอก แล้วก็อกหักจากเป็นหนึ่งที่หนีไปอยู่กับผู้หญิง ถึงได้อยู่รอกินอาหารค่ำด้วยกัน ไม่อย่างนั้นก็คงจะกลับไปตั้งแต่ปิดร้าน

เป็นหนึ่งเดินเข้ามาหายิ้มอ่อนโยน ยกมือเหมือนจะแตะที่หลังศีรษะของคอสแต่เพราะเป็นเพียงเงาร่างโปร่งใส สัมผัสนั้นจึงไหลผ่าน
คอสกะพริบตา เงยหน้ามองพี่ รับรู้ถึงการเคลื่อนไหวที่หลังศรีษะเหมือนกัน
บาลียกมือขึ้นซ้อนเป็นหนึ่ง ลูบผมอ่อนนุ่มของคอสเบามือ
ดวงตาสีเข้มที่มักจะมองผู้คนด้วยความเฉยเมย กำลังมองเส้นผมสีอ่อนมัดรวบของคอสอย่างอ่อนโยน
“มันคงไปมีความสุขแล้ว พี่ก็..ไม่เป็นไรเนอะ ฟาล์ว 2 ครั้งติดแต่เดี๋ยวก็หาใหม่ได้แหละเนอะ”
บาลีเลื่อนตาจากคอส ไปที่เป็นหนึ่งที่กำลังอยืนอยู่ด้านหลังของคอส
เป็นหนึ่งกำลังทำหน้างอ ปากยื่นเลียนแบบคอส เหมือนคนต้นแบบจนบาลีต้องหลุดหัวเราะ นึกถึงคำของปู่ขึ้นมา 2 คนนี้น่าจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้
แต่คงเพราะนิสัยแบบเด็กศิลป์ที่มีโลกส่วนตัวสูง ทำให้ข้ามผ่านโอกาสที่จะได้ทำความรู้จักกัน
“อารายอ่ะ อกหักบ่อยๆ แล้วเพี้ยนเลยเหรอพี่”
“เออน่า ไปพี่ไปส่งที่หอ”
“เฮ้ย ผมกลับเองได้”
“เออไปเหอะ เรานี่มันอยู่ฝ่ายค้านหรือไงวะ ค้านมันทุกเรื่อง”
บาลีส่งรอยยิ้มหวานมาให้เงาร่างโปร่งใสที่ยิ้มกว้าง
“ไปนั่งรถเที่ยวกัน”
เป็นหนึ่งพยักหน้าเดินยิ้มตามมา ขณะที่คอสทำหน้ามุ่ยเดินมาเปิดประตูโรงรถ

จนเมื่อส่งคอสลงจากรถไปแล้ว บาลีถึงพูดแซวร่างโปร่งใสที่อยู่ข้างๆ
“ไม่ค่อยลำเอียงเลยนะเป็นหนึ่ง พี่พูดแค่ว่าจะมาคุยกับอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยก็งอนหายไปเลย แต่พอคอสพูดเรื่องโทรศัพท์กลับมาขอฟังด้วย”
เป็นหนึ่งยังคงยิ้มอารมณ์ดีเหมือนเดิม

=========จบตอนที่ 20==========
ขอบคุณที่ติดตาม และให้คำแนะนำ พบกันวันจันทร์ครับ
ไจฟ์ครับ

[jeeu]

น้องมะตูม กลัวอะไรเนี้ย
ไม่ต้องกลัวลูก เจ้อยู่นี่แล้ว
ลุงบาลีก็นะ เอะอะกอดตลอดเลย
น้องคอสงอนบ่อยๆ
ยักษ์ตัวโตก็ได้กำไรไปเต็มๆ
กอดพี่ไจฟ์กับน้องที
อากาศหนาวมากเลย

[samsoon@doll]

มะตูมน่ารักเนอะมีการไปแอบในตู้ด้วย ทำไมต้องกลัวก้อย? ขนาดนั้ นนะ

[nongrak]

เป็นหนึ่งกลัวก้อยหรือเปล่านะ อยากให้คอสเห็นเป็นหนึ่งจัง

[tuek]

ก้อยต้องเป็นเหตุให้มะตูมเป็นแบบนี้แน่ๆ
+ 1 นะคะ

[natalee22]

อ่านมาตั้งนาน เพิ่งรู้สึกว่าก้อยน่ากลัวก็ตอนนี้แหละ

ไม่ใช่ว่าก้อยชอบเป็นหนึ่ง แล้วเป็นหนึ่งไม่ชอบตอบ ก้อยเลย...เป็นหนึ่งนะ

รอๆๆๆๆๆ รอติดตามตอนต่อไป ^^

[Lazy_woman]

เม้นแสดงตัวว่ายังตามอ่านอยู่น๊าาาา แต่ยังไม่จบ 

กอดน้องชายทั้งสอง

[MiSS-U]

อ่านตอนนี้แล้วเริ่มลังเลว่าเป็นหนึ่งหายไปเพราะก้อยหรือพัฒนะกันแน่

คาใจสุดๆ  แต่คงได้แต่ตามต่อไปว่าเรื่องราวว่าเป็นแบบไหน

กดบวกและเป็ด

[iforgive]

เกรงวว่าคอสจะเป็นเหยื่อรายถัดไปของก้อยและพัฒนะจัง

[dawnthesky]

อ่านไปอ่านมาก็ยิ่งลุ้นนะ เหมือนจะเดาทางเรื่องไม่ถูกแล้ว 5555+

ติดตามตอนต่อไปค่ะ

[-~iK@iZ_KunG~-]

มารอตอนต่อไปนะครับ
อยากรู้เรื่องของเป็นหนึ่งเร็วๆๆ

[nn~~NN]

ก้อย...นางมารดำ ! 
เป็นหนึ่งกลัวก้อยไม่พอ วันนี้ในร้านมีเป้งด้วยนะ.....เริ่มระแวงทุกคนในเรื่องอ่ะ 

เห็นความรักของคอสที่มีต่อพี่บาลี  คิดถึงความรู้สึกเค้าก่อนตัวเองอีก...โถ..

[- คราส -]

มะตูมกลัวก้อย?
  หนูคอสน่าร้ากก อย่าไปชอบบาลีเล้ย
สองตอนนี้ดูผ่อนคลายขึ้น
ขอบคุณและติดตาม

[Donaldye]

ก้อยทำอะไรเป็นหนึ่งรึเปล่า

[КίmY]

เป็นหนึ่งกลัวอะไรอ่าา   
รู้สึกเรื่องชักเข้มข้นขึ้นทุกวันๆแล้วนะ   
รอตอนต่อไปฮะ  ^^

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที

[@BUA@]

อยากให้คอสเห็นเป็นหนึ่งได้จัง อยากเห็นคนร้องลั่นร้าน 

[pochu52]

หมั่นไส้ตาพี่บาลีมาก ดุน้องคอสเพราะหึงเพราะหวง ใจเย็นๆกับเด็กน้อยหน่อยสิ

[เพื่อนบ้าน]

อ๊ากกกกกกก ,, มันกลับมาแล้ววววว ปริศนาของชายพจน์
เยอะแยะเต็มไปหมดเลยคราวนี้ โฮวววววว 

[sukie_moo]

มะตูมน่าสงสาร
แต่ให้พี่เค้าสืบหาความจริงเหอะ เผื่อมะตูมยังไม่ตายจะได้ฟื้นมาเร็วๆไง

[Giniz]

ตอนนี้ส่งก้อยกับเป้งมาให้สงสัยเพิ่มอีกแล้ว
สงสารเป็นหนึ่ง กลัวซะจนต้องไปแอบในตู้
แต่น้องคอสน่ารักมาก ห่วงพี่บาลีซะพี่แกได้ใจเลย

ปล.ถ้าน้องคอสเห็นเป็นหนึ่งจะเป็นยังไงหว่า อยากรู้จัง...

[malula]

คนบ้านนั้นมันอึมครึมมีมนต์ดำกันหมดเลย

อ๊ากกกกกกก ,, มันกลับมาแล้ววววว ปริศนาของชายพจน์
เยอะแยะเต็มไปหมดเลยคราวนี้ โฮวววววว 

นั่นนะสิ เดาไม่ถูกเลย

[jiki]

เรื่องมันเข้มข้น ข้อมูลมันเยอะ  อารมณ์มันหลายหลาย
ตัดสินใจไม่ถูกจะเม้นต์ยังไง

กอดรวบคนเขียนทั้งสองคนเลยละกัน :man1:ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวดีๆให้อ่านค่ะ

[river]

ผู้ต้องสงสัย ก้อย-พัฒนะ ไม่รู้ใครเป็นตัวการ ทำคนเดียว หรือว่าร่วมมือกัน
รอดูต่อไป