หัวข้อ: "No broken Heart ,Non broken Glass"

[POPEA]

แพทยังไงก็ไม่น่าไว้ใจอ่ะ !

[LoveBaBy]

ตอนนี้ไม่มีนายรักอ่าน ไม่มีผีน้อยเป็นหนึ่ง
ไม่มีคอส ไม่มีปมอะไรให้คิดเยอะ
อ่านเรื่อยๆ แต่อ่านเพลินมาก
อ้าว......จบตอนแล้วหรอ ><

เพลินไปกะคนดี๊ คนดีแบบผู้กองหมอก
น่ารักจิงๆ ผู้ชายแบบคนนี้อยู่ที่ไหนอีก 555555
แพทจะเห็นความจริงใจของผู้กองหมอกบ้างมั้ยน๊า

รออ่านตอนต่อไปค๊าบบบบบบบ

ขอบคุณไจฟ์ทีจ้า ^^
ปล. ที่มาของเรื่องไจฟ์เทห์มากอ่ะ ><

[- คราส -]

ยังไม่ค่อยเข้าใจแพท
ผู้กองหมอกน่ารัก
 

[iforgive]

คอสหายไปในตอนนี้  แง่ม  ๆ ถึงแพทจะน่าสงสารแต่ก็ไม่สงสารหรอกนะ

[jiki]

สงสารแพทอ่ะตอนนี้. แค่ประตูกั้นแต่ก็ขอให้ช่วยไม่ได้ เฮ้อ

[malula]

น้องแพทของอิชั้นได้คะแนนสงสารเพียบ
เป็นหนึ่งตายแล้วจริง ๆ สินะ

[yayee2]

พอกลับมาตอนนี้สงสารแพทอีกล่ะ ก็เธอโชคร้ายนี่เนอะ ที่ได้อยู่กับครอบครัวนี้
แม้แพท(อาจ)จะไม่ได้ร้ายโดยเนื้อแท้ แต่เมื่ออยู่ในหลุมโสโครกนี้
แพทก็ต้องแปดเปื้อนไปด้วยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แหละ
เป็นกำลังใจให้หมอก ให้พิชิตใจแพทให้ได้ และช่วยแพทขึ้นจากหลุมโสโครนี้ทีเถอะ

อ่านที่น้องไจฟ์เล่าเรื่องลูกสาวขายหนังสือเก่าของพ่อ
ตายล่ะ ..เราเองยิ่งไม่มีทายาท หนังสือของเราก็เยอะมีมาตั้งกะสมัยพ่อเหมือนกัน
ถ้าเราตาย..แล้วหลานเราจะเอาไปขายซาเล้งปะเนี่ย...
อ๊ะ อะไรจะเกิดก็ปล่อยละกัน เพราะถ้าถึงวันนั้นเราก็คงไม่รับรู้อะไรแล้ว

[natalee22]

ตอนนี้ยกให้ผู้กองหมอกเลย น่ารักมาก ขอให้แพทเปิดใจให้เร็วๆนะคะ ^^

[@PurPle SuN@]

วันนี้ตัวสีฟ้าอู้เนอะ 55
หวังว่าแพทจะยอมรับคุณตำรวจในเร็ววันนะ จะได้ออกจากบ้านนี้ก่อนจะทำอะไรไม่ดี น่าสงสาร
ส่วนที่มาของเรื่อง ป๋าสุดยอดมากอ่ะ แต่เป็นพี่ก็คงรู้สึกเหมือนกัน ลูกเค้าก็ช่างกระไรเนอะเอาของรักของพ่อมาชั่งโลขาย
อยากมีร้านแบบนายรักอ่านเนอะ คงมีความสุขดี ทำหน้าที่เก็บของรักไว้รอเจ้าของ
ว่าแต่ลืมบอกนะว่าตอนต่อไปอ่ะมาวันไหน

ว่าแต่ทีน่ะกลัวผีรึเปล่า....

[nolirin]

ตอนก่อนหน้าอ่านแล้วรู้สึกไม่ชอบใจแพท อ่านตอนนี้รู้สึกเห็นใจซะงั้น
จุดประกายเรื่องนี้มาจาก  หนังสือเก่า + "พี่ว่าในหนังสือนี่ มีผีมั้ย" ของน้องที ว้าวววว..ช่างคิดจริงๆ

[PAAPAENG~]

อ้อ!
ที่มาที่ไปของเรื่องนี้  เป็นแบบนี้นี่เอง

อยากให้แพทใจอ่อนกับผู้กองหมอกเร็วๆ
ไม่ชอบแพทก็จริง  แต่ที่แพททำไปทั้งหมดเพราะโดนบีบบังคับ
สงสารแพทอ่ะ  ผู้กองต้องรีบช่วยแพทนะ

รอติดตามค่ะ 

[river]

แพทน่าสงสารนะ
รู้สึกตัวแสบน่าจะเป็น สาวก้อย แฮะ

[PEENAT1972]

ไม่ได้อ่านเสียนานเลยชั้น แต่ก้่อ่านจนทนแล้วค่ะ สนุกเช่นเคย

[little_nok]

ตกลง แพทจะเป็นคนที่ไม่เลวร้ายแต่โดนรังแก
หรือคนที่ต้องดิ้นรนเ้พื่อให้ตัวเองหลุดพ้น
หรือคนที่มีความโลภเหมือนกันน่ะ

[CarToonMiZa]

สรุปแพทเนี่ย
ทั้งดีทั้งร้าย

[m_pop91]

พัฒนะนี่มันก็เลวดีจริงๆเลยเนอะ

[nobunanga_99]

อยากให้เป็นหนึ่งคู่กับบาลี แต่คงเป็นไปได้ยากใช่ไหม 

ลุ้นๆคะ

[pare_140]

หมอกดูเป็นคนดีจริงๆเลย

[samsoon@doll]

แพทนี่ก็น่าสงสารเนอะ กดดันกันจริงๆเป็นเราคงจะบ้าตายแน่ๆ

[Yukisae]

พี่หมอกคือความหวังของเรา TT__TT
แอบสงสารแพทเหมือนกันนะ ช่วยแพทเร็วๆ
น้องคอสจะได้ปลอดภัย
+1+เป็ด+กอดค่ะ
คิดถึงน้องมะตูม หุหุ เป็นกำลังใจให้น้องทีกับไจฟฟ์นะคะ

[jaymaza]

แพทนี่จะยังไง

 

[love2y]

รู้สึกยี้~~~พัฒนะมากอ่ะ 

[hobazaki]

อูวววววว ประเด็นที่ไจฟ์เอามาเขียนนิยายน่าสนใจมาก
พี่ก็เป็นคนนึงที่ชอบเก็บหนังสือ แต่อย่างว่า ตอนเราอยู่เราก็คงเก็บอย่างดี แต่รุ่นหลังเราก็ไม่รู้ยังไง เพราะตายแล้วก็เอาไปไม่ได้ T^T

[choijiin]

หมอกช่วยแพทที
 
กระซิกๆ
ใจนึงก็หมั่นไส้แพท
แต่ไปๆมาๆเราก็ใจอ่อนกับแพททุกที
แพทน่าสงสาร
ทำทุกอย่างเหมือนประชดชีวิต
เพราะมีไอ้พี่สันดา-เลวน่าฆ่าทิ้งนัก
 
เป็นกำลังใจให้ไจฟ์กับน้องที(ผู้น่ารัก)ค่า
 

[เพื่อนบ้าน]

แพทททททททททททททททททท T^T
บางทีก็สับสนกับแพทจริงๆนะ จะดีหรือจะร้าย
แต่ถ้าแพทจะร้ายก็ขอให้ร้ายเพราะสิ่งรอบตัวไม่ใช่เพราะจิตใจเถอะ
พี่หมอกจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก(เกี่ยว?) สรุปแล้วพี่หมอกเป็นพระเอกใช่มั้ย ฮ่ะๆ

อืมมม อ่านที่มาของเรื่องแล้ว .. เด็กน้อยเข้าใจถามนะ ฮ่ะๆ ตกลงคอสเป็นนายเอก อ๊ากกกก มะตูมของพี่

[Gokusan]

เอาแค่หนังสือเก่ามีเจ้าของก็พอค่ะ
อย่าถึงกับสิงรอยสักกันเลย...ลูบไปขนลุกไป ^^"

ตอนนี้...แพทดู...น่าสงสาร << แต่ยังคงไว้ใจไม่ได้ตามเดิม ^^"
คงต้องเอาใจช่วยผู้กองกันต่อไป...เผื่อจะปกป้องแพทได้บ้าง

รอคลายปมเรื่อยๆ ค่ะ

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 11

บาลีนั่งมองหนุ่มนักศึกษาคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาถักสร้อยข้อมือ สลับกับร่างโปร่งใสที่มีรอยยิ้มอ่อน ๆ อยู่เสมอ ในใจรู้สึกเหมือนมีสายลมเย็นพัดผ่าน
เว้นแต่.....
“...เหอะ...อารมณ์ดี ริจะเป็นพ่อสื่อก็กลับจัดคนไม่ดีให้เพื่อน....”
ปู่ด่าเชิงบ่นไปเรื่อย เพราะรู้ว่าบาลีไม่กล้าเถียง ก็ตอนนี้มีทั้งคอสทั้งลูกค้า ทำให้บาลีได้แต่ฟังอย่างเดียว
ส่วนเป็นหนึ่งยื่นทำหน้าเจื่อน ๆ เหมือนโดนดุซะเอง
งานนี้ปู่ได้เปรียบ งั้นก็ด่าไป
“......เพื่อนมันก็เหลือเกินชอบเข้าไปได้ยังไง คนหลายเหลี่ยม มากเล่ห์ ส่วนไอ้ตัวเริ่มเกมนี่มันก็...แย่ๆๆๆ ไม่รู้ลูกใครหลานใคร ถ้าลูกกูหลานกูไม่อย่างนี้หรอก นี่มันผ่าเหล่าผ่ากอ....”
เป็นหนึ่งทั้งโบกมือว่าไม่ใช่ ทั้งส่ายหน้า แต่ปู่ก็ยังไม่เห็นจะสนใจกลับหันมาบ่นพ่วงไปด้วย
“...ส่วนไอ้คนนี้ก็ประหลาดพอกัน อยู่ใกล้มันมาก ๆ แล้วเพี้ยนตามหรือไง ยุจริงยุจังให้มันไปชอบไอ้หนุ่มกลัวผีนั่น เห็นดีเห็นด้วยกันซะทุกเรื่อง เป็นพ่อลูกกันหรือไง...”
เป็นหนึ่งส่งยิ้มกว้างจนดวงตาเป็นเส้นโค้ง
ส่วนคนรูปหล่อคนนั้นกำลังอมยิ้ม ทั้งที่ถ้าเป็นคนธรรมดาทั่วไป คงได้เดินหนี ไม่ก็บอกให้ปู่หยุดบ่นสักที

บาลีหันไปมองทางหนุ่มคอสคนที่ไม่ได้ยิน ไม่เห็นอะไรกับใครเขา ตั้งแต่ย้ายของมาขายในร้านนี้ ก็เห็นว่าขายของได้เรื่อยๆ ท่าทางน่าจะขายดีกว่าตอนที่วางแผงขายอยู่ริมฟุตบาทด้วยซ้ำ
“คอสจะไปซื้อของเมื่อไหร่”
“จันทร์หน้าฮะ เรียนเช้าเสร็จจะไปเยาวราช”

เมื่อคอสพูดคำว่าเยาวราช บาลีรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเรียกดังแว่วจากที่ห่างไกล
“ไปพรุ่งนี้เลยไหม”
คอสหันมามองหน้าบาลีตรงๆ ชั่ววูบหนึ่งมีความรู้สึกเหมือนเจ้าของร้านหนังสือนายรักอ่านคนนี้ กลายเป็นอีกคนที่ดูจริงจัง ไม่ได้ขี้เล่นเจ้าชู้เหมือนเคย
“ก็ได้ฮะ”
“คอสมาที่ร้านแต่เช้าเลยนะ แล้วไปด้วยกัน”
“ห๊ะ” คอสทำตาโต ท่าทางเหมือนตัวการ์ตูนที่แสนจะเป็นเอกลักษณ์ “พี่จะไปด้วยเหรอ ไม่ขายหนังสือเหรอ”
“ก็ส่งหนังสือพิมพ์ก่อน สัก 7 หรือ 8 โมงค่อยไปดีไหม”
คอสดึงใบหูตัวเอง “ร้านมันจะเปิดหรือยังหว่า”
“ปกติไปเดินตอนบ่ายหรือไง”
“ฮะ เลิกเรียนก็ไปซื้อของเอามาทำงาน ทั้งงานส่งอาจารย์ งานทำขายด้วย”
“แล้ว เพื่อนคนอื่น เขาก็ทำของขายแบบคอสหรือเปล่า...”

เป็นหนึ่งที่มักยืนอยู่ใกล้ไม่เคยห่างหันมามองหน้า รอยยิ้มอ่อนๆ หายไป
“.......เหอะ...เรื่องขัดใจคน ทำให้คนอื่นเสียใจ ไม่มีใครเกินหลานกู......”
ก็...นั่นแหละ กำลังคิดว่าจะถามคอสแบบอ้อมๆไปหาก้อย กับเป็นหนึ่งอย่างที่ปู่และทุกคนกำลังคิดอยู่นะแหละ แต่ว่าคนที่เขาไม่อยากให้ถามถึง ก็ยังคงรู้ทันเสียได้
“ขอโทษไม่ถามแล้วก็ได้”
“ห๊ะ” ไอ้คนที่กำลังถักสร้อยข้อมือกลายเป็นงง เพราะคิดว่าเขาคุยด้วย “พี่ขอโทษผมทำไม ก็มีทั้งที่ทำเองขายเองอย่างผม แล้วก็มีคนที่ทำแล้วฝากเพื่อนไปขายก็มี”
บาลีเลยได้แต่ส่งเสียงอือออไปกับคอส ไม่ได้ถามต่อ

ตกเย็นมีเพียงผู้กองหมอกที่เดินเข้ามาในร้าน ส่วนแพทเพียงแค่ผลักประตูเข้ามาบอกว่ามาแล้วและจะต้องรีบไปสอนทันที
“แวะกินข้าวกันหรือไง ถึงเพิ่งมา” บาลีหันไปถามเพื่อน
“เปล่าหรอก เขาทำงานช้าน่ะ แล้วก็ไปคุยกับพี่ชายต่อ” ผู้กองหมอกตอบ
แต่เพราะผู้กองเป็นอีกคนที่เห็นเป็นหนึ่งกับปู่ ทำให้ตอนนี้ ทั้งบาลีและผู้กองเห็นว่าเป็นหนึ่งไปอยู่กับปู่ที่เก้าอี้ตัวเล็กในร้าน
...เพราะการที่ผู้กองบอกว่า แพทไปคุยกับพี่ชายหรือไง...
เพื่อนรัก 2 คนหันมามองหน้ากัน
“คอส” บาลีเรียกคนที่ทำหน้าตาเหรอหรา
“ฮะ”
“ฝากร้านด้วย พี่จะไปข้างนอกแป๊บ”
“ฮะ”
เมื่อจะก้าวออกจากร้าน บาลีพูดเบาๆ มือแตะที่กระเป๋าเสื้อ “อยู่กับปู่นะ”

“ทำไมต้องออกมาล่ะ ถ้าไม่อยากให้คอสรู้เดินขึ้นไปคุยที่ห้องชั้น 2 ก็ได้”
“ถ้ายังอยู่ในตึก ปู่กับเป็นหนึ่งอาจได้ยิน”
ผู้กองหมอกเกือบสวนออกไปว่า แล้วเวลามีอะไรกับคนอื่นปู่กับเป็นหนึ่งไม่ได้ยินหรือไง แต่พอดีนึกขึ้นมาได้ว่า คนอื่นที่กำลังคิดพาดพิงไปถึงน่ะมีแพทรวมอยู่ด้วยก็เลยเปลี่ยนใจไม่พูด
“ความลับขนาดที่ปู่กับเป็นหนึ่งก็รู้ไม่ได้หรือไง”
“อือ ก็อย่างที่บอกว่า เป็นหนึ่งไม่อยากให้ถามให้สืบเรื่องสร้อยข้อมือนั่น กูแค่ทำเป็นชวนคอสคุยอ้อมๆ โดนปู่บ่นทั้งบ่าย”
ผู้กองหมอกพึมพัม “ก็ถ้าดูจากศพนักศึกษาคนที่เราพบ บวกกับข้อสันนิษฐานที่ว่าคนร้ายที่ลงมือ น่าจะเป็นคนเดียวกับที่ฆ่าเป็นหนึ่ง เรื่องนี้มันก็ไม่น่าจำจริงๆ แต่กูเพิ่งรู้ว่าเขากลัวเป็น”
“ตามทฤษฎีของมึงคิดว่าเขากลัวไม่เป็นหรือไง”
“ก็เออ ไม่มีมวลกาย แล้วมวลจิต ความทรงจำมาจากไหน อารมณ์ความรู้สึกมาจากไหน”
“ขอให้รู้ว่าทุกคำถามของมึง กูก็เคยถามพ่อกูมาแล้วทั้งนั้น ทุกอย่างอยู่เหนือเหตุผล” บาลีบอก “แล้ววันนี้ไปถึงที่ทำงานเขาเป็นไงบ้าง”
“เจอกับพี่ชายเขาชื่อพัฒนะ แต่แพทเรียกคุณ ดูท่าทางเกร็งๆ อึดอัด”
“ใครเกร็งอึดอัด”
“แพทน่ะสิ อีกคนน่ะออกอาการว่าหวงน้องชาย แต่น้องชายดูไม่ค่อยอยากเจอพี่ชาย” นายตำรวจตั้งข้อสังเกตอย่างระมัดระวัง “กูว่าเขาไม่เหมือนพี่น้องกันสักเท่าไหร่ บางทีแพทอาจเป็นคนที่ครอบครัวขอมาเลี้ยง”
บาลีถึงกับทึ่ง “ดูออกขนาดนั้น”
“ก็รูปร่างหน้าตา สีผิว ไม่มีอะไรเหมือนกันเลยสักนิดน่ะสิ”
“บาลี กูถามจริงถ้าไอ้พัฒนะใช้น้องมาเอาหนังสือ สู้เดินเข้ามาคุยกับมึงตรงๆไม่ดีกว่าหรือไง”
“ก็ต้องถามมันดู ว่าเมื่อไหร่มันจะกล้าคุยกับกู”
“แสดงว่ามันเคยมาแล้ว”
“ถ้าพัฒนะคนที่มึงพูดถึงคือคนเดียวกับที่มันเคยเข้ามากร่างในร้านนะ”
“อ้าว ไม่รู้หรือ”
“กูต้องเห็นตัวมันถึงจะบอกได้ แค่พูดชื่อใครจะไปรู้สัดเหอะ”

กาแฟหมดแก้ว ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ 2 คนเดินออกมาจากร้านกาแฟ มีเด็กนักเรียนในเครื่องแบบเดินสวนไป บาลีหันมาถามผู้กองหมอก
"เรื่องแพท มึงจะทำยังต่อไป"
"ตอนนี้เขาเป็นคนของมึง ส่วนกูก็แค่กำลังทำหน้าที่พนักงานสอบสวน เพราะเขาคือผู้ต้องสงสัย"
บาลีถึงกับหยุดเท้า หันมาหาเพื่อน "ผู้ต้องสงสัยเลยหรือ"
"พิรุธเยอะขนาดนั้น มึงรู้ กูเห็น ไอ้เจ้าคอสนั่นก็เห็นว่าเพราะเขาอยากได้อะไรบางอย่างในร้านมึงถึงได้เอาตัวเข้ามาเสี่ยง"
"เหตุอาชญากรรมยังไม่เกิด เขายังไม่ใช่ผู้ต้องสงสัย" เจ้าของร้านหนังสือเถียงนายตำรวจ
"โอเค ถ้าแค่พยายาม งั้นกูเลิกเฝ้าเขาก็ได้ เสียเวลาทำคดีอื่น เปิดโอกาสให้เขาลงมือขโมยจริงๆ เป็นผู้ต้องสงสัยจริงๆ แล้วกูค่อยเฝ้าดีมั้ย แค่เฝ้ามึงไม่ให้อาละวาดกูก็เพลียแล้ว"
“เออ ไม่ต้องมาเฝ้าเลย อย่างมากกูก็จัดการ” บาลีพูดนิ่งๆ แบบเอาจริง
“ห่าหมาลี มึงนะ” นายตำรวจรีบห้าม
"ก็มึงน่ะแหละ ยึกยัก ไอ้มั่ว"
"เพราะอะไร"
ผู้กองถามทั้งที่รู้สึกปวดใจ ก็รู้อยู่ว่าถามซ้ำซาก ทั้งที่บาลีเป็นคนประเภทคำไหนคำนั้น แต่ก็หยุดคำถามไม่ได้
"เพราะกูรู้ว่าพื้นฐานเขาไม่ใช่อย่างนั้นน่ะสิ ไม่ใช่เพราะกูพอใจเขา มึงจะให้กูย้ำอีกสักกี่ครั้ง"
"แล้วถ้าวันนี้เขาจะค้างที่บ้านมึงอีกล่ะ"
บาลีอึ้ง มันเป็นเรื่องที่ตัดสินใจยากมาตลอด การหลับนอนโดยปราศจากความรักเป็นเรื่องง่ายเหมือนการหายใจน่ะแหละ แต่เมื่อเพื่อนพอใจแพทแล้วก็เริ่มเดินหน้าออกตัวไปแล้ว ถึงทั้ง 2 คนยังไม่ได้พูดคุยกันว่าจะเป็นคนรักก็ตาม 
"มึงว่าไง มึงจะหาเรื่องกินเหล้ากับกูคืนนี้ไหมล่ะ"
"ตามบทบาทตอนนี้เขาเป็นเมียมึง" ย้ำอีกทีให้มันเจ็บจะได้จำได้ไม่มีวันลืม "ถ้าเขาอยากอยู่ มึงก็ควรให้อยู่ จู่ๆ ก็ปฏิเสธจะกลายเป็นน่าสงสัย มึงก็ระวังของสำคัญของมึงให้ดีแล้วกัน"
พอมาถึงหน้าร้านหนังสือ ผู้กองก็ขอตัวกลับก่อน มีเพียงบาลีที่เดินกลับเข้าไปในร้าน

เกือบ 2 ทุ่มแพทเลิกสอนก็ตรงมาที่ร้านหนังสือพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็ก
คอสก้มหน้าเดินกลับไปที่ห้องพักด้านหลัง ถอดผ้ากันเปื้อนแล้วกลับออกมาเพื่อลากลับ
เพียงแค่เห็นแค่สีหน้าด้านข้างเมื่อเดินผ่าน บาลีก็รู้สึกอยากคว้ามากอด อยากอธิบาย

".......ถ้าขายหนังสือเก่งเหมือนสับรางรถไฟ ป่านนี้มันรวยไปแล้ว......."
ปู่ไม่วายประชดส่งท้ายก่อนที่จะเลือนหายไป ทิ้งไว้แต่ร่างโปร่งใสที่มองมาด้วยแววตาเศร้าสร้อย
"ไปอยู่กับปู่นะ" บาลีพูดเบาๆ

ปิดร้านแล้วเอากระเป๋าเสื้อผ้าแพทไปเก็บไว้ที่ห้องแล้วก็ออกไปกินข้าวด้วยกัน กลับมาที่ห้อง
บาลีจมอยู่กับความคิดของตัวเอง จนแพทท้วง
"พี่บาลี ไม่อยากให้แพทมาหรือครับ"
"ไม่ใช่อย่างนั้น พี่มีหลายเรื่องให้คิด มันเหมือนเป็นคนละเรื่อง แต่ก็เหมือนมันเกี่ยวข้องกัน ไม่น้อยใจนะครับ"
"ไม่หรอกครับ ก็แพทเป็นคนจีบพี่บาลีเองนี่นา ก็ต้องพยายามมากหน่อย" แพทยิ้มหวาน มือที่กอดเอวบาลีอยู่กระชับแน่นขึ้น
"แล้ววันนี้ แพทไปกับหมอกเป็นไงบ้าง"
"เป็นไง ไม่เป็นไงนี่ครับ เขาเป็นเพื่อนพี่ ก็แค่นั้น" แพทแสดงท่าทางไม่สนใจอย่างสิ้นเชิง
"หมอกเป็นคนดี แพทไม่คิดบ้างหรือว่า...."
"แต่คนที่แพทรักคือพี่ อย่าผลักไสแพทไปหาเขานักได้ไหม...." เสียงแพทสั่นเครือโดยที่ไม่ต้องเสแสร้ง
ถึงจะรู้ตัวดีว่าไม่ใช่คนที่บาลีรัก
แต่ไม่มีความรู้สึกดีต่อกันสักนิดเลยหรือไง
"แพทครับ พี่เพียงแต่เห็นว่า..."
แพทพูดสวน น้ำตาอุ่นๆ  ไหลพราก "แพทรู้แล้วว่า พี่ไม่ได้รักแพท พี่มองแต่เด็กคนนั้น พี่เดินตามเด็กคนนั้น แต่...แต่..."
อยากพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาสงสาร แต่สุดท้ายยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกเกลียดตัวเอง
บาลีโอบกอดแพทไว้ "อย่าร้องไห้ ขอโทษที่ทำให้รู้สึกไม่ดี คอสมีคนที่เขารักอยู่แล้ว"
แพทเช็ดน้ำตาจากแก้ม
คอสน่ะหรือมีคนรักอยู่แล้ว แล้วไอ้ท่าทางที่เหมือนต่างคนต่างหึงหวงกันแบบห่าง ๆ แบบนั้นมันคืออะไร
พวกเขาอาจมีเรื่องที่เข้าใจผิดกันอยู่
แต่ที่แน่ใจก็คือ เพราะบาลีเป็นคนดีเกินไป ถึงได้ยอมตามใจคนเลวคนนี้
ยิ่งคิดยิ่งปวดใจ
....อีกนิดเดียวครับพี่ ขอเพียงให้ผมพบหนังสือเล่มนั้น แล้วผมจะจากไป ไม่ทำให้ทุกคนต้องลำบากใจเพราะผมอีก....

ระหว่างที่แพทกำลังอาบน้ำ มีโทรศัพท์เข้าในเครื่องของแพท ชื่อที่ปรากฏทำให้บาลีขมวดคิ้ว
...พัฒนะ...
คนที่ผู้กองหมอกบอกว่าเป็นพี่ชาย ชื่อที่ทำให้เป็นหนึ่งถอยไปหาปู่ในทันที
เพียงแค่ช่วงที่แพทอาบน้ำพัฒนะโทรเข้ามาตลอดเวลา จนเหมือนกับการกดเรียกต่อในทันที หยุดพักเพื่อพิมพ์ข้อความ แล้วก็กดโทรอีกครั้ง และอีกครั้ง
บาลีได้แต่เหยียดปาก พยักหน้ากับโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ
"พัฒนะ แล้วเราจะได้เจอกัน"

เมื่อแพทออกมาปรากฏว่า บาลียังนั่งดูฟุตบอลอยู่
“อ้าว ดูบอลหรือครับ”
“ใช่ แพทไปนอนก่อนก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไร แพทนั่งดูกับพี่ก็ได้”
แพทขยับเข้ามานั่งเบียดซบไหล่ ปกติบาลีเป็นคนดูบอลที่เฉยชามาก ขณะที่เพื่อน ๆ จะออกท่าทางร้องตะโกนทั้งเชียร์ ทั้งด่านักกีฬา ไปจนถึงกรรมการและกองเชียร์ในสนามมั่วไปหมดแต่บาลีก็จะนั่งดูเฉย ๆ เว้นแต่จะแซวเพื่อนพ้องว่าให้ไปอบรมโค้ชฟุตบอลกันดีกว่า
แต่วันนี้นั่งดูอยู่ดี ๆ บาลีก็ผุดลุกขึ้นยืนร้องตะโกน เมื่อศูนย์หน้าชื่อดังยิงชนเสาประตู
“เฮ้ย! ได้ไงว้าเนี่ย~~”
ท่าทางผิดหวังแบบแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นฉับพลันทันที ทำให้แพทที่นั่งพิงอยู่ต้องอึ้ง ส่วนร่างโปร่งใสที่อยู่ด้านข้างคลี่ยิ้มหวาน อุปทานเหมือนได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบา
...เพราะมันไม่สมจริงอย่างสิ้นเชิง
บาลีเองก็รู้ตัว ว่าแสดงท่าทางเชียร์บอลแบบไม่สมบทบาท แต่กำลังแปลกใจอยากถามเป็นหนึ่งว่า เสียงหัวเราะสดใสที่ได้ยินเมื่อครู่ เป็นเสียงของเป็นหนึ่งหรือไม่ แต่ก็พอดีกับที่แพทลุกขึ้นยืนแล้วมองตามสายตาของบาลี
ในสายของแพท ที่ตรงนั้นว่างเปล่า...
บาลีสะบัดหน้าอีกครั้ง “ขอโทษเมื่อกี้ ไหล่พี่กระแทกโดนแพทหรือเปล่า”
แพทส่ายหน้าเร็วๆ จากที่ตกใจว่าอยู่ดี ๆ บาลีก็ลุกขึ้นแสดงท่าทางผิดหวัง ตอนนี้กำลังสงสัยว่าบาลีมองใคร
“ไม่โดนหรอกครับ แต่ว่าพี่....”
“ดึกแล้วแพทไปนอนก่อนก็ได้นะครับ”
“ก็...”
“นะครับ แพทไม่ชอบดูบอล เข้านอนก่อนก็ได้”
“แต่แพทดูเป็นเพื่อนกับพี่ก็ได้”
คราวนี้บาลียิ้มเฉย แพทก็เลยกลับขึ้นไปที่ห้องนอน

พอได้ยินเสียงปิดประตู บาลีจะอ้าปากถาม เป็นหนึ่งก็ชิงทำท่ายักษ์ งอนิ้วชี้ข้างมุมปากรู้ทันว่าบาลีโกรธแพท เลยหาทางไล่ให้แพทขึ้นไปนอนก่อน
คนรูปหล่อยิ้มขำ “พี่รู้สึกอึดอัดน่ะ” แล้วก็ไม่ค่อยสบายใจที่แพทเข้ามานั่งซบไหล่ตอนนี้ ขณะที่มีเป็นหนึ่งนั่งอยู่อีกข้างหนึ่ง ถึงจะเป็นร่างโปร่งใสที่แพทมองไม่เห็น แล้วก็นั่งนิ่ง ๆ มองดูการแข่งขันฟุตบอล แต่บาลีก็รู้สึกไม่สบายใจ จะเบี่ยงตัวออกก็ดูไม่ดี เลยต้องแกล้งทำเป็นเชียร์บอลแบบประหลาด ๆ อย่างนั้น
ถึงมันจะประหลาดแต่เสียงหัวเราะแผ่วเบาแบบนั้น กับรอยยิ้มกว้างดวงตาเป็นเส้นโค้งแบบนั้น...
“เมื่อกี้ เป็นหนึ่งหัวเราะ”
เป็นหนึ่งกลับชี้ที่จมูกตัวเอง แล้วทำหน้าตาไม่แน่ใจ จากนั้นก็คลี่ยิ้มหวานอีกครั้ง

คืนนี้ผ่านไปโดยที่บาลีนอนที่โซฟาหน้าโทรทัศน์ มีเป็นหนึ่งนั่งอยู่ข้า ๆ เหมือนเคย และยังคงตื่นเช้าแล้วก็ออกไปส่งหนังสือพิมพ์เหมือนที่ผ่านมา
แต่เพราะเมื่อคืนบาลีไม่ได้นอนในห้องทำให้กว่าที่แพทจะลงมาที่ชั้น 2 ก็คือบาลีกลับมาจากส่งหนังสือพิมพ์ และกำลังเตรียมอาหารเช้า
“อ้าว พี่ส่งหนังสือพิมพ์แล้วหรือครับ"
“ใช่ มากินโจ๊กกัน”
“ครับ”

จนกระทั่งมื้อเช้าผ่านไป แพทลงมาช่วยบาลีเปิดร้าน จัดหนังสือ ยิ้มอ่อนหวานท่าทางเรียบร้อยคงเส้นคงวา
แต่เมื่อบาลีเดินไปหลังร้าน
เสียงที่อยู่ในใจก็ร้องตะโกนว่าต้องเป็นตอนนี้เท่านั้น!
แพทรีบวิ่งขึ้นไปที่ชั้นบน
ในใจรุ่มร้อนจนไม่ได้ยินเสียงกระดิ่งประตู
มือของแพทเย็นเฉียบเมื่อมาหยุดยืนอยู่หน้าตู้กระจกปิดผนึก ไม่มีกุญแจ ปราศจากบานเลื่อน ไร้วิธีที่จะหยิบหนังสือออกมาจากตู้ 
"บ้าจริง!"
"พี่แพทจะหาอะไรหรือฮะ"
แพทหันขวับไปมองหนุ่มหน้าสวยที่ยืนอยู่บริเวณทางเดินติดกับระเบียง
รู้ว่าคอสไม่เกี่ยวกับเรื่องตอนนี้
ตู้มันติดผนึกแน่นหนาขนาดนี้ คนที่ทำก็คือบาลี
แต่ความโกรธที่มันพลุ่งพล่านขึ้นมาทำให้หันไปตวาดทันที "เสือก!"
คอสหรี่ตาลง มือกำหมัดแน่น "ว่าใครเสือก ผมถามพี่ดี ๆ ว่าจะเอาอะไร"
"ว่าแกน่ะสิ เสือก ยุ่งไม่เข้าเรื่อง"
คอสขยับจะสวน แต่เสียงฝีเท้าของบาลีที่ก้าวขึ้นบันไดขึ้นมาช้า ๆ ทำให้ทั้ง 2 คนหันมามอง
แพทเดินเข้าไปหาบาลี ใบหน้าซีดเผือด นึกถึงคำแก้ตัวมากมายที่เตรียมไว้ "แพทก็แค่อยากรู้ว่าตู้นี้มันอะไร เห็นพี่บาลีเคยพาคนมาดู"
บาลีพยักหน้า เดินนำแพทมาที่ตู้ เมื่อเดินผ่านคอสก็ตบไหล่เบา ๆ
วันนี้คอสสวมเสื้อกล้ามสีดำ อวดรอยสักส่วนที่โผล่พ้นเสื้อ สายข้อมือนับสิบเส้น
บาลีหยุดยืนที่หน้าตู้ แล้วหันมาบอกทั้ง 2 คน "หนังสือที่พี่รับฝากไว้"
"รับ...ฝาก" แพทพูดทวน คิ้วสวยขมวดแน่น
....หนังสือที่รับฝากไว้ มันใช่หนังสือเก่าๆที่คุณประกายอยากได้นักหนาเล่มนั้นหรือเปล่า หรือคุณประกายอยากได้หนังสือของคนอื่นที่เขามาฝากพี่บาลีไว้ ถ้าอย่างนั้นคุณประกายก็น่าจะบอกว่า หนังสือนั้นฝากไว้สิ....
จู่ๆแพทก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโง่ ความคิดทุกอย่างหมุนวนสับสน จับต้นชนปลายไม่ถูก
เหมือนคนที่เริ่มต้นนับ 1 แล้วนับยังไงก็ไม่ถึง 10
   
======จบตอนที่ 11======
เช้าอากาศเย็น เที่ยงๆ ร้อนมาก ระมัดระวังสุขภาพนะครับ ร้อนมากจนปวดหัว คุณเป็นเหมือนผมไหม
ตอนที่ผมกับทีคุยกันเรื่องพล็อต เราคุยกันว่า ถ้าพระเอกเป็นไฟแล้วพระรองเป็นน้ำ มีนายเอกตัวหลักเป็นตัวป่วน นายเอกตัวรองเป็นคนสร้างปัญหา กับนายเอกอีกคนที่เป็นที่รัก น่าจะสร้างความแปลกแตกต่างได้ แต่พอได้อ่านความเห็นและเห็นคุณผู้อ่านหลายคนหายไปผมก็สงสัยว่าที่คิดอยู่มันถูกหรือเปล่า อย่าๆๆๆๆ อย่าเพิ่งคิดว่าพี่ไจฟ์จะลังเล พล็อตเดิมยังคงเดินหน้าต่อไปบอกแล้วว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนใจเขาได้ เขาทำอ้อนไปงั้นแหละ แถมยังมีแนวโน้มว่าตอนต่อๆ ไปพระเอกตัวหลักยิ่งแรงขึ้นและพระเอกตัวรองยิ่งงานหนักกว่าเดิม จนไม่รู้ใครเป็นหลักเป็นรองกันแน่ กร๊าซซซ
อย่างไรก็ตาม ขอบคุณคุณผู้อ่านทุกคนที่ให้ความวางใจผมกับผม และติดตามเรื่องนี้มาจนถึงตอนนี้
พบกันครั้งต่อไปวันพฤหัสบดีครับ 
ไจฟ์ครับทีครับ
กอดพี่jeeu เดาเรื่องไม่ออกหรือครับ อย่าว่าแต่พี่เลย ผมเองยังต้องเขียนตามโพยเพราะกลัวบอกหมด 555
กอดพี่มายด์ พี่สาวใจดีด้วยความคิดถึง
เท่าที่ดูอาการผมว่าป๋าไม่เครียดสักเท่าไหร่นะครับ อ่านรีแล้วก็ยังทำเสียง "คึคึคึ" ออกแนวจิตเหมือนเวลาอ่านรี just a kiss จนมาถึง myboy น่ะแหละ แต่ยอมรับว่าผมนี่แหละเครียด เพราะอยากบอกๆๆๆ ปวดติ่งหู จนถึงข้อศอก อยากบอกเหลือเกิน~~ ติดตามกันต่อไปเรื่อยๆ นะครับ

[jeeu]

มาสายนะคะพี่ไจฟ์

ความจริงแล้วอ่านมาถึงตอนที่11
หนูน่าจะเดาออกว่าเรื่องจะเป็นยังไง
แต่ เรื่องนี้เดาไม่ถูกเลย
ตัวละครที่เชียร์บางตอนก็เหมือนใช่
มาอีกตอนก็ไม่ใช่แระ
หนูว่าพี่ไจฟ์กับน้องทีเขียนสนุกขึ้นนะ
สนุกตรงเดาไม่ถูกนี่ล่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
fc.น้องมะตูมจ้า

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
ตอนนี้บาลีน่ารักที่ไม่ยุ่งกับแพท
เห็นใจบาลีจังที่ต้องรับผิดชอบส่งหนังสือคืนเจ้าของ
อดคิดเล่นๆไม่ได้ ถ้าหมดรุ่นบาลีแล้วยังคืนหนังสือไม่หมดใครจะสืบทอดภารกิจนี้
นายรักอ่านรุ่นคุณปู่เริ่มต้นภารกิจนี้ได้ยังไงแล้วพ่อบาลีไปไหน

[nongrak]

ไม่ชอบแพทเลย เมื่อไหร่บาลีจะจัดการได้นะ
แหม อยากให้คอสสวนแพทสักหน่อย หมั่นไส้