หัวข้อ: "No broken Heart ,Non broken Glass"

[A-J.seiya*]

อ่าาา
เรื่องลึกลับมากเลยอ่ะ
ตอนจบก็ยังอยากรู้ ว่าตกลงเลือดใคร เหอะๆ
แต่พี่บาลี ก็ทำตัว งงๆ รักใครกันแน่ให้น้องคอสสงสัยบ่อยอยู่นะ
เอาเหอะ ตอนนี้รักกัน ก็ต้องดูแลกันดีดี นะ
มีอะไรก็คุยกัน (อวยพรเหมือนเป็นญาติผู้ใหญ่)
น้องเป็นหนึ่ง น่าสงสาร แต่ลืมๆเรื่องพวกนั้นไปก็ดีแล้วล่ะ
จะไปไปสู่ที่ใหม่ที่ดีกว่าเดิมอ่ะ
เยเยเย

^^
คู่พี่หมอกหะแพท นี่ก็น่ารักกันจริง
อิเจ๊ร้านนั้น ก็เริ่ดนะ ฮ่าๆๆๆ

[2pmui]

มารอตอนวาเลนไทน์ พึ่งหากระทู้เจอ และพึ่งได้อ่านพิเศษหมอกแพท
น่าร๊ากกกก แพทก็มุมแบบนี้กับเค้าด้วย น่าหยิกดีเน๊อะ
หมอกก็นะ บอกว่าไม่หึงๆ แต่ก็ทั้งหวงทั้งห่วงอะสิ อาการออกนะ ถ้าแพทจะสังเกต

ไม่รู้ตอนใหม่จะมาเมื่อไหร่ แต่อวยพรคนเขียนทั้งสองคนของเราให้ร๊ากกกกันหวานชื่นยาวนานนะจ๊ะ
สุขสันต์วันวาเลนไทน์และทุกๆวันต่อจากนี้ไป

[K2KARN]

แพทนี่น่ารักนะ :"))
แต่ยังไงก็คิดถึงคอสด้วยเหมือนกัน !

[MyTeaMeJive]

No broken Heart ,Non broken Glass.

ตอนพิเศษคอสบาลี

ใกล้เทศกาลวาเลนไทน์ แต่ร้านนายรักอ่านยังคงบุคลิกแปลกแยกแตกต่างจากร้านค้าและสำนักงานรายรอบเหมือนกับตัวเจ้าของร้านนั่นแหละ
เพราะในขณะที่ร้านค้า และสำนักงานใกล้เคียง มีรูปหัวใจกับดอกกุหลาบตกแต่งตามเทศกาล
แต่ร้านนายรักอ่านกลับตกแต่งแบบจัดพื้นที่ เพราะขณะที่ด้านนอกร้านสวยงาม ด้วยพุ่มกุหลาบแซมหัวใจสีแดง รับกับผนังและกระจกที่ตกแต่งด้วยดอกไม้สด ดอกไม้แห้ง และหัวใจดวงเล็กมากมาย จนเหมือนภาพขนาดใหญ่
แต่พอเปิดประตูเข้ามาในร้าน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม
เงียบกริบ ไม่มีหัวใจแม้แต่ดวงเดียว ไม่มีแม้แต่กุหลาบสักดอก
นายตำรวจตัวใหญ่ที่ผลักประตูเข้ามาในร้าน ถึงกับต้องก้าวถอยหลังออกไปยืนดูภาพด้านนอก แล้วทำเสียงหัวเราะหึหึก้าวเข้ามาในร้านอีกครั้ง

"ทำไมเทศกาลมันจำกัดพื้นที่อยู่แค่ข้างนอกวะ"
"พอแล้ว นี่ร้านหนังสือ"
"...เพราะมันเป็นคนขวางโลกแบบนี้แหละ ถึงต้องโทรตามแกมาที่นี่..." ปู่บอก

ร้านหนังสือช่วงเก้าโมงครึ่งมักเป็นช่วงเวลาที่นายรักอ่านได้นั่งอ่านหนังสือเล่มหนาอยู่ที่โต๊ะทำงาน ตอนนี้เขาก็กำลังนั่งอ่านหนังสือเล่มใหญ่อยู่เหมือนเดิม ส่วนนายตำรวจตัวใหญ่กำลังยกมือสวัสดีไปที่เก้าอี้โยกในร้าน
“สวัสดีครับปู่” แล้วหันมาหาเจ้าของร้านคนปัจจุบัน “ไงหมาลี เรื่องด่วนอะไรของมึง”
“วาเลนไทน์”
ผู้กองหมอกดูงง หันไปมองหน้าปู่ที่ทำหน้าตาไม่รู้เรื่องเหมือนกัน
“วาเลนไทน์ ทำไม”
“ก็วาเลนไทน์น่ะ มึงซื้ออะไรให้แพท”
หมอกเงียบอีกครั้ง บาลีเลยรีบอธิบาย “กูไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรให้คอส เลยถามมึง”
“ต้องซื้อด้วยหรือ”
“....จบกัน หลานกูแต่ละคน จบกัน...” ปู่บ่นให้ได้ยิน
ผู้กองหมอกทำเหมือนพยายามคิด “ซื้ออะไรล่ะ กุหลาบไง วาเลนไทน์ต้องกุหลาบแดง”
“ก็ให้อยู่ทุกวัน” บาลีตอบนิ่งๆ แต่หมอกทำเหมือนไม่ค่อยเชื่อ
“มึงน่ะนะ ซื้อกุหลาบแดงให้น้องทุกวัน”
“เออ ทำไม มีอะไรแปลก” บาลียังคงทำหน้าตาเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา
“...มันให้แต่กุหลาบมา 2 ปีแล้ว พอปีนี้ปู่เลยถาม ว่าไม่คิดจะให้อย่างอื่นบ้างหรือไง...”

อันที่จริงกุหลาบที่ให้มันก็ไม่ใช่ของนอกหรือมีราคาแพงอะไรนัก ให้มาตลอดตั้งแต่คืนที่นอนด้วยกัน ให้เพราะอยากให้ แต่มันคงบ่อยเกินไปจนโดนบ่นว่าซื้อของแพง คนรับเลยกำหนดราคาไว้ให้เสร็จว่า ไม่เอาที่มีราคาแพงกว่า 5 บาท ทั้งยังโดนประชดว่าไม่อย่างนั้นก็ให้เฉพาะเช้าของคืนที่นอนด้วยกัน แต่แบบนี้มันชี้เจตนามากไปหน่อย ก็เลยเลือกแบบที่ของราคาไม่แพงแต่ให้อยู่เรื่อยๆ
รวมถึงวาเลนไทน์ที่ผ่านมา 2 ปีก็ยังคงเป็นกุหลาบ
แต่วาเลนไทน์จะหาซื้อกุหลาบดอกละ 5 บาทได้ที่ไหน นอกจากดอกไม้ประดิษฐ์
คนรับน่ะยิ้มรับด้วยความยินดี
แต่คนให้ชักไม่ค่อยพอใจตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ จะซื้อของให้แล้วโกหกว่าซื้อของถูก มันก็ไม่ใช่นายรักอ่าน หรือจะซื้อของอย่างอื่นที่มันไม่ได้แพงมากนักก็เดี๋ยวจะโดนบ่นอีก
คิดวนไปวนมาชักเหนื่อย เลยต้องโทรหาเพื่อน
หมอกกำหมัดทุบที่อกข้างซ้ายของตัวเอง แล้วตั้งสติ “กูว่ากูออกไปข้างนอกแล้วเดินกลับเข้ามาในร้านมึงใหม่อีกรอบดีมั้ย เผื่อมันจะมีอะไรที่มันเข้าใจได้ง่ายกว่านี้”
“แล้วมึงจะเข้าใจอะไรยากนัก กูแค่ถามมึงว่า วาเลนไทน์จะซื้ออะไรให้คอสดี”
หมอกหันซ้ายหันขวา “ถามไอ้ฟองก็ไม่ได้ มันไปปีนเขากับแตงโม…ถามพี่ลีโอมั้ย”
“ถามพี่ลีโอ ถามคุณอลันไม่ดีกว่าหรือไง” บาลีย้อน เพราะคุณอลันคือนักจัดการสารพัดกิจคนสำคัญของพี่ลีโอ 
หมอกทำท่าพยักหน้าแล้วส่ายหน้า “คุณอลันงานยุ่งจะตายห่า แล้วเขาต้องบอกให้ซื้อของแพงแน่ คอสจะชอบของแบบนั้นมั้ย ถามไอ้อ๋อมดีกว่า”
“อ๋อมประชุมอยู่”
“ก็รอมันประชุมเสร็จสิ” หมอกชี้นิ้ว “พี่ทอมล่ะ พี่เจ”
“โทรหาแล้ว” บาลีตอบสั้นๆ
“นี่แสดงว่ามึงโทรตามทุกคนแล้วใช่มั้ย”
“ไม่ทุกคนหรอก แม็คกับไนท์มันบอกตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้วว่าจะพาคุกกี้ไปฝรั่งเศส”
“สรุปคือเหลือมึงที่ไม่ได้เตรียม”
“กูเตรียม แต่มันยังไม่ดีพอ” บาลีเพิ่งแสดงออกว่ากลุ้มใจ จนหมอกหัวเราะหึหึ
“หัวเราะอะไร สัดมั่ว”
หมอกกอดอก ขมวดคิ้วนิ่วหน้า เดินวนไปวนมาพยายามช่วยเพื่อน "ทำไมมันยากอย่างนี้วะ"
ปู่ชี้ไปที่แผงนิตยสารในร้าน "...ในนั้นมันไม่มีคำแนะนำแบบนี้เลยหรือวะ..."
บาลีตอบปู่ "มี แต่มันเชย" เจ้าของร้ายนายรักอ่านหันมาหาเพื่อน "มึงทำอะไรให้แพท"
"พาไปกินข้าวมั้ง"
บาลีถอนหายใจแรง ก้มหน้าเอาหัวโขกโต๊ะ "เอาไงโว้ย บาลี"
หมอกถึงกับเกาศีรษะ "ทำไมต้องจริงจังขนาดนี้ด้วยวะ"
ปู่ทำเสียงประชด "...เพราะมันร้ายกับเขาไว้เยอะไง ถึงต้องมาคอนเฟิร์ม....."
"ปู่ ไม่ต้องบอกมันหมดก็ได้"
หมอกทำเหยียดปากพยักหน้า "ก็สมควรอยู่หรอก"
เป็นที่รู้กันว่าบาลีวางฟอร์มเฉยเมยไม่สนใจคอสขนาดไหน ต่อให้สาเหตุคือกันคอสออกจากเรื่องราวทั้งหมด แต่พอมาคิดในมุมของคอส วิธีการแบบนี้มันให้ความรู้สึกเหมือนเป็นคนอื่นมากกว่าคนรัก
ในฐานะเพื่อนที่รู้จักกันมานานกว่า 10 ปีทุกคนรู้ว่าบาลีเปลี่ยนไปมากขนาดไหนนับตั้งแต่วันที่คอสเดินเข้าร้าน และยิ่งเปลี่ยนไปเป็นคนละคนนับจากวันที่ไปรับคอสกลับมาจากแพร่
บาลีคนไม่แสดงความรู้สึกของตัวเอง เจ้าเล่ห์วางแผนการซับซ้อนหลายชั้นคนนั้น หายไปนานแล้ว
เหลือแต่บาลีคนที่ไม่ลังเลที่จะแสดงออกว่าใครคือคนสำคัญ
“กูว่า คอสมันไม่ใช่คนเรื่องมาก มันไม่ได้ต้องการเซอร์ไพรซ์ มันต้องการความสม่ำเสมอต่างหาก”
“สม่ำเสมอแล้วมันจะน่าเบื่อ”
“เหรอ” หมอกทวนแล้วหันไปหาปู่เหมือนจะขอความเห็น แต่บาลีรีบบอก
“คนที่บอกว่าสม่ำเสมอแล้วน่าเบื่อคือปู่น่ะแหละ”
หมอกมองซ้ายมองขวาแล้วเดินไปพลิกๆ นิตยสารบนแผง ให้คำแนะนำเกี่ยวกับของขวัญไปพร้อมกับคิดหาของขวัญไปให้แพทเหมือนกัน 

คอสเลิกงานจากสถาบันฝึกอาชีพก็กลับมาที่ร้าน แค่ส่งยิ้มทักทายแล้วเดินผ่านไปที่ประตูขึ้นไปที่ชั้น 2 สักพักก็ลงมาใหม่
เปลี่ยนจากเสื้อทำงานเป็นเสื้อยืดแขนกุดเสมอไหล่ ส่งผ้ากันเปื้อนให้พี่ผูกให้
"เหนื่อยมั้ย"
"ไม่หรอกฮะ สนุกดี มีคนชวนผมไปอบรมทำขนมด้วย"
คอสเล่าการทำงานวันนี้ด้วยน้ำเสียงสนุกสนาน บาลีก้มลงหอมแก้มใสเต็มปอด
แก้มใสเจือสีชมพูเรื่อ ดวงตากลมเหลียวมองรอบตัว
"ปู่อยู่แถวนี้ป่ะ"
"....ไม่อยู่ ปู่ไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น.." เสียงปู่เลื่อนจากเก้าอี้ตัวโปรดไปทางชั้นลอยแล้วจางหาย
บาลียกยิ้มมุมปากทั้งยักคิ้ว คอสตวัดหลังมือใส่ท้องหนาๆ
"ไรไม่รุ" คอสทำปากยื่นแล้วรีบวิ่งไปเอาไม้กวาด ที่ห้องพักด้านหลัง
บาลีมองตามแผ่นหลังบางลับไปในห้อง แต่เมื่อหันกลับมา บางสิ่งบางอย่างทำให้บาลีต้องมองต่อไปที่หน้าร้าน
เงาร่างโปร่งใสของเด็กหญิงตัวเล็ก ในมือยังอุ้มตุ๊กตาหมีสีขาว มองมาด้วยแววตาโศกเศร้า พอคอสเดินกลับมาบาลีก็ถาม
"คอส เก็บอะไรกลับมาบ้าน"
คอสหน้าตาเหรอหรา "เก็บไร ไม่มี"
"...มีๆ อยู่ข้างบน ของขวัญแกมั้ง..."
บาลีกระแอม ขณะที่นึกหาวิธีที่จะไม่ทำให้เซอร์ไพรซ์ที่คอสเตรียมไว้สำหรับพี่ต้องเสียแผน
เข้าใจประโยคนี้มั้ยครับ
คือตอนนี้รู้แล้วว่าคอสเตรียมของขวัญวาเลนไทน์ไว้ให้พี่ ซึ่งเบื้องต้นตรงนี้พี่ต้องไม่รู้เรื่องของขวัญ
แต่เด็กผู้หญิงที่หน้าร้านต้องการอะไรที่คอสเก็บกลับมาแน่ๆ เพราะว่าเธอตามคอสมา
"คอส..." บาลีลากเสียง หันมาหาหนุ่มหน้าใสที่ทำหน้าตาไม่รู้เรื่อง
"ฮะ"
"มี...เด็กผู้หญิงตามคอสมา"
"ห๊ะ" คอสกระโดดมายืนแอบอยู่ข้างหลังบาลี ซุกหน้าอยู่ที่แผ่นหลังกว้าง
"คอส เก็บอะไรกลับมา"
คอสส่ายหน้า แล้วร้องเมื่อนึกได้ "หรือว่าอันนั้น"
"ไปเอามาคืนเขาซะ"
"ผมเปล่าขโมยของใครนะ" คอสจะปล่อยมือจากพี่ แต่กลับดึงให้พี่ตามมาด้วย "ปะ ไปด้วยกันหน่อย"

กล่องกระดาษสีน้ำตาลยังไม่ได้ห่อ กับกระดาษสีและโบประดับยังอยู่ในถุงที่คอสซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้า แล้วก็ส่งให้พี่ทั้งหมด
"อ่ะ อันไหนไม่รู้"
ที่ผ่านมาบาลีจะจัดการเรื่องนี้อย่างระมัดระวัง เพราะไม่อยากให้คนใกล้ชิดและลูกค้ากลัวร้านนายรักอ่าน แต่วันนี้เวลาเหลือน้อย
"ตามมา"
บาลีถือของทั้งหมดลงไปที่โรงรถที่อยู่ด้านข้างของร้าน พยักหน้าให้กับเงาร่างโปร่งใสที่ยืนอยู่ด้านนอก
กระจายของทั้งหมดในถุงออกมา โดยที่ยังไม่เอาของออกมาจากกล่อง
มือเล็กๆ ชี้ไปที่โบสีชมพูอันใหญ่ สภาพใหม่เอี่ยมจนไม่น่าเชื่อว่าเคยผ่านการใช้งานมาก่อน
บาลีหยิบขึ้นมาแล้วหันมาถามคอส “เอาไปคืนด้วยกันมั้ย”
คอสทำหน้าแหยๆ “แล้วใครเฝ้าร้านล่ะ ปิดร้านเหรอ~~”
บาลีถอนหายใจ  ขยี้ผมสีอ่อน “งั้นเฝ้าร้านนะ เดี๋ยวพี่มา”

คอสทำงานเก็บกวาดในร้านไปเรื่อย จนทุ่มกว่า ลูกค้าบางตา ก็เหลียวซ้ายแลขวา คว้าไม้กวาดเดินขึ้นไปที่ชั้นลอย
“ผมพูดคนเดียว ไม่ต้องขานรับผมนะ เพราะผมกลัว”
ปู่ที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ที่เก้าอี้ที่ด้านล่างถึงกับหัวเราะ แต่คอสไม่ได้ยิน
“ปกตินายรักอ่านเขาก็ไม่เคยตกใจ หรือดีใจ ประหลาดใจอะไรกับใครเขาอยู่แล้ว ผมกะเซอร์ไพรซ์ให้ของขวัญเขาซะหน่อยเผื่อเขาจะแสดงอารมณ์อะไรมั่ง  แต่ตอนนี้เขารู้แล้ว ว่าผมจะให้ของขวัญเขา แล้วผมควรทำไงต่อไปดี” คอสมาหยุดยืนที่หน้าตู้ “ผมพูดเฉยๆ ไม่ต้องตอบนะฮะ ไหนๆ ก็ซื้อมาแล้ว ก็ให้ๆ ไปหรือไง หรือว่า ไม่ให้ เอาไปใช้เองดีกว่า”
“ซื้อมาแล้ว ก็เอามาสิ”
เสียงต่ำๆ ที่ตอบมาจากบันไดทำให้คอสร้องลั่น แทบจะตะกายเข้าไปอยู่ในตู้ติดกระจกหนา “อ๊าซซซซซซซซซซซซ”
บาลีที่เดินมาจนถึงมุมตู้ถึงกับหัวเราะเสียงดัง
“ไอ้พี่บ้า กลัวนะโว้ย คนเขาอยู่เงียบๆ ดันตอบมาได้ ไอ้บ้า!” หนุ่มตัวเล็กโวยวาย หันมาเงื้อหมัดชกที่หน้าท้อง บาลียืนเฉยให้ชกจนพอใจ แล้วรวบกอดไว้
“ไหนล่ะของขวัญของพี่น่ะ”
“อยู่ข้างบนสิ เก็บละ ยังไม่ได้ห่อเลย”
“ไม่ต้องห่อก็ได้”
คอสทำปากยื่น “ที่สุดของขวาง”
“ของขวาง” พี่ทวน ขณะที่ปู่ส่งเสียงมาจากเก้าอี้ตัวเดิม
“...ภาษาอะไรของมันอีกวะเนี่ย..”
“คนขวางโลก ขวางทาง คิดแนวขวาง ขวางมันทุกเรื่อง”
บาลียิ้มๆ แย่งไม้กวาดแล้วโอบไหล่คอสลงมาจากชั้นลอย “งั้นปิดร้านขึ้นไปดูของขวัญกันดีกว่า”
คอสส่งเสียงประท้วง “รอก่อน ตอนนี้ยังไม่ให้ ปิดร้านสองทุ่ม ไปกินข้าวก่อนแล้วค่อยกลับมาดูของ”
พอพี่หยุดยืนทำเป็นมองหน้า คอสก็รีบชี้ “ไม่ต้องบ่นเลย ทำคนอื่นเกือบหัวใจวายตาย รอไปเลย เออ หรือให้รอเอาของตอนปีหน้าดีหว่า”
แต่บาลีหันกลับไป จัดหนังสือที่แผง ไม่ได้สนใจที่คอสกำลังหาเรื่องโยกโย้ คอสก็โวยต่อ “ง้อเนี่ย ง้อเป็นมั้ยครับคุณ”
บาลีหันมาทำหน้าตาจริงจัง “เป็น แต่ไว้ก่อน”

นายรักอ่านปิดร้านตรงเวลา 2 ทุ่มเป๊ะแล้วก็ออกไปกินข้าว เดินกลับมาที่ร้านเป็นกิจวัตร ที่ไม่มีอะไรแตกต่างจากทุกวันที่ผ่านมา
แต่พอเดินเข้ามาในบ้านคอสก็ถาม “เอาของไปคืนที่ไหนฮะ”
“ที่วัดแถวฝั่งธนฯ”
“โห นี่ไอ้คนที่มันขายของมันไปเอาของมาจากศพเลยเหรอ”
“ไม่ใช่หรอก” พี่เล่าไป ก็ช่วยคอสทำงานบ้านไปเรื่อย “คงเป็นตอนที่จะเอาตุ๊กตาใส่ไปในโลงด้วยกัน แล้วโบคงตกหรืออะไรสักอย่าง แล้วมีเด็กเก็บได้ ก็เลยส่งต่อๆ กันมา ไม่ใช่ว่าไปหยิบมาจากโลง เพราะถ้าทำอย่างนั้น เด็กคงทวงของจากไอ้คนนั้นตั้งแต่แรก”
“คนนั้นอาจเหมือนผมไง ไม่มีเซนส์ทางนี้รอจนเจอคนแบบพี่ถึงได้บอก”
บาลีส่งเสียงตอบต่ำๆ จมอยู่ในลำคอ  คอสหันมาดันหลังให้ขึ้นไปอาบน้ำก่อนแต่ปากก็เล่าไปเรื่อย “นาฬิกาอ่ะของใหม่ มันราคาไม่กี่ตังค์ แล้วกล่องก็เล็ก ผมเลยเอาใส่กล่องใหญ่แล้วก็จะใส่กระดาษสายรุ้งหลายๆ สีลงไปด้วย แต่ตอนที่เดินออกมาหน้าโรงเรียนเจอคนที่เขาขายพวกกิ๊บ กับโบเป็นถุงใหญ่ๆ ก็เลยเหมามา คิดว่าถ้าใช้ไม่หมดหรือไม่เข้ากันก็เก็บไว้ใช้งานอื่นได้”
บาลีรับฟังเรื่อยๆ ไม่ได้แสดงความเห็น จนคอสต้องเงยหน้าขึ้นมอง “ไม่ว่าไรเหรอ”
“ไม่หรอก”
“อ้าว”    
บาลีหัวเราะหึหึ “ใช้ของมือ 2 หรือ 3 มันก็ไม่เป็นไรเพราะเป็นของประดับ เสร็จแล้วอันไหนทิ้งก็ทิ้งไป ส่วนที่มันใช้ได้อีกก็เก็บไว้ ก็ดีแล้ว บังเอิญว่าชิ้นนี้เจ้าของเขาอยากได้คืนก็เท่านั้นเอง”
พอมาถึงหน้าห้องน้ำ คอสก็ยิ้มกว้างให้พี่ “ดีเนอะที่ผมเอากลับมาบ้าน เขาก็เลยได้ของคืนเร็ว ถ้าคนอื่นเอาไป เขาคงไม่ได้ของคืน”
บาลีทำเอียงหน้าล้อเลียน “เหมือนพี่เป็นคนส่งของไม่ใช่คนเก็บของ”
คอสอ้าปากกว้างแล้วพยักหน้าช้าๆ “อ่า......ใช่สินะ นายรักอ่านเขาเป็นคนเก็บของไว้จนกว่าทายาทจะมารับไป อันนี้ผิดวัตถุประสงค์ของการจัดงานไปหน่อย”
บาลีกระแอม “พี่ว่าประโยคหลังนี่มันไม่น่าจะถูกต้องสักเท่าไหร่นะคอส การจัดงานหรือ”
“อะไรก็ช่างเหอะ อาบน้ำได้ละ”

 จนบาลีอาบน้ำเสร็จ เดินออกมาถึงได้เห็นกล่องของขวัญที่ยังไม่ได้ห่อวางอยู่หน้าเตียง
“ของพี่ใช่มั้ย”
“ฮื่อ” คอสตอบ แต่พอบาลีจะแกะกล่อง คอสกลับยื่นกล่องเล็กๆ สีดำให้
“อ้าว “
“อันนี้ นาฬิกาไง เอาไปเลยเหอะ ไม่ตื่นเต้นละ”
บาลีรับมาเปิดดู ข้างในเป็นนาฬิกาข้อมือสายหนังเรือนใหญ่
พอเห็นพี่ยิ้มกว้างคอสก็ยิ้มหน้าบานตามไปด้วย “ชอบป่ะ ผมเก็บเงินทั้งปีเลยนะเนี่ย เงินครูสอนพิเศษวิชาชีพแบบนี้มันจิ๊ดเดียว”
บาลีพยักหน้ายิ้มๆ แล้วก้มลงหอมแก้ม “ขอบใจมาก”
คอสหัวเราะฮิฮะ แล้ววิ่งไปห้องน้ำ แต่กลับออกมาใหม่
“พรุ่งนี้ ผมจะได้กุหลาบอีกป่ะ”
“ก็...ถ้าไม่ได้แล้วจะมีคนน้อยใจมั้ย”
“ไม่น้อยใจ แต่เรา...ไปกินข้าวข้างนอกกันป่ะ”
“ได้ ปิดร้านเร็วหน่อยหรือไง”
คอสทำท่าจะพยักหน้าแล้วเปลี่ยนใจ “ไม่ดีกว่า คิดรอบ 2 ผมว่าพรุ่งนี้เราปิดร้านเวลาปกติแล้วออกไปกินข้าวกลับเข้ามาสัก 4 ทุ่มจะได้นอนตามเวลาปกติ เพราะว่าพี่ต้องตื่นตั้งแต่ตี 5”
“เคอร์ฟิว 4 ทุ่มหรือ พี่ว่าแค่ขับรถออกไปติดอยู่บนถนน วนหาที่จอดรถกับรออาหารก็หมดเวลาแล้ว”
 คอสทำตาขวาง “เออ งั้น 2 ทุ่มเดินไปกินผัดไทยแถวนี้ละกัน”

คอสตื่น 7 โมงเช้าเวลาที่นายรักอ่านกำลังกินอาหารเช้า หรือไม่ก็จัดนิตยสารใหม่ที่เพิ่งเอามาส่งอยู่หน้าร้าน
แต่ตอนที่ลืมตาขึ้นมา มันไม่มีกุหลาบวางอยู่ที่ข้างหมอน
มัน...ไม่เท่าไหร่หรอกน่า ไม่ใช่ครั้งแรกที่ไม่มีกุหลาบสักหน่อย วันที่ฝนตก หรือวันที่กุหลาบแพงทะลุหลังคาโลกก็ไม่มีเหมือนกัน
เออใช่ วันนี้มันเป็นวันที่กุหลาบราคาแพงทำสถิตินี่หว่า
แล้ววันที่พี่ขัดใจแล้วประชดไปว่าไม่ต้องซื้อกุหลาบมาให้แล้วก็ได้ เช้าวันถัดมาก็ไม่มีเหมือนกัน
พองอนหนักกว่าเดิม พี่ก็เลยถามว่าแล้วจะเอายังไงกันแน่
....นั่นสิ คันธชล จะเอาไงแน่ อยากได้หรือไม่อยากได้
อยากได้สิ พี่ให้อะไรก็ชอบทั้งนั้นแหละ แค่เขาซื้อโจ้กมาฝากทุกเช้ายังชอบเลย แต่ว่า....พอพี่ซื้อกุหลาบให้ทุกวันมันก็กลัวว่า ถ้าวันหนึ่งไม่ได้แล้วมันจะมีความหมายอะไรซ่อนอยู่ 
ที่พี่เป็นคนสม่ำเสมอน่ะดีที่สุดอยู่แล้ว
แต่คนที่เป็นผู้รับ ที่รู้ตัวว่าด้อยกว่าทุกคนรอบตัวพี่คนนี้กลับรู้สึกกลัววันที่ความสม่ำเสมอนั้นจะหายไป
ที่มันผิดปกติก็คือตอนที่เปิดประตูห้องนอนออกมาแล้วได้กลิ่นกุหลาบ กับมีเสียงใครบางคนที่ชั้น 2
“คอส ตื่นสายนะมึง”
คนที่กำลังยืนชี้นิ้วสั่งให้หนุ่มสกินเฮด คิ้วแหว่งจัดกระถางกุหลาบหันมาทักทาย
“ไอ้พระเอกมึงมาไงเนี่ย”
ไอ้พระเอกยืนเท้าเอวหัวเราะ ท่าทางเหมือนเป็นยอดมนุษย์ แต่ยังไม่ทันจะตอบคำถาม ไอ้คนที่กำลังจัดกระถางก็ชิงตอบเสียก่อน
“มาตามคำสั่งนายรักอ่านน่ะสิ”
“คอส” เสียงเรียกจากหนุ่มผมหยักศกที่ใช้ที่คาดผมเส้นเล็กทักมาจากในครัว
“คีย์ กอดทีเด๊~~~” คอสตรงเข้าไปโอบหนุ่มตัวเล็กที่มีความสูงแทบไม่ต่างกัน
“ไม่เคยเจอกันเลยนะ พวกมึงน่ะ ไม่เค๊ย ไม่เคย” ไอ้พระเอกทำหน้าตากระแนะกระแหนเลยโดนคนที่ตัวโตที่สุดในกลุ่มตวัดหลังมือเข้าที่ต้นแขน
“น้อยหน่อยเหอะมึงน่ะ ออกอาการมากขึ้นทุกวัน”
คอสหัวเราะขณะที่หันมาถามคีย์ “พี่สั่งมาเหรอ”
“เออ เขาสั่งดอกไม้ กับอาหารตั้งแต่วันก่อน แล้วก็สั่งเพิ่มอีกตอนเย็น แต่พอ 2 ทุ่มกว่าๆ จะยกเลิก เฮียเลยโวย บอกว่าถ้ายกเลิกจะคิดเงิน 3 เท่าแถมส่งเด็กมาดูความเรียบร้อยแถวนี้ นายรักอ่านเลยต้องยอม”
หนุ่มหน้าใสลายสักครึ่งตัวทำหน้าตาไม่ค่อยจะเชื่อสักเท่าไหร่ “พี่น่ะนะ กลัวคำขู่ของเฮีย เหนือฟ้ายังมีฟ้าเหรอวะเนี่ย”
คีย์เลิกคิ้วสูง “ทำไม นายรักอ่านน่ากลัวหรือ เขาดูเฉยๆ ออก”
เอกทำหน้าตาเห็นด้วยกับคำพูดของคีย์ “เออ เฮียน่ะถ้าไม่ได้อย่างใจจะด่ากระจาย นายรักอ่านดูเงียบๆ”
“เหอเหอเหอ” คอสหัวเราะเสียงแปลกๆ ขณะที่มองไปรอบห้อง “แล้วทำไมเยอะขนาดนี้ แล้วทำไมจัดแต่เช้า ทีที่ร้านห้ามจัด แต่มาจัดที่ห้อง”
หนุ่มผมหยักศกยิ้มเก่งทำเป็นป้องปากนินทา “ที่จริงนายรักอ่านสั่งช่อใหญ่ๆ ช่อเดียวกับชุดอาหารเช้า อาหารเที่ยง แล้วก็อาหารค่ำ แต่พอเดี๋ยวเพิ่ม เดี๋ยวยกเลิก เฮียเลยสั่งของประชดซะเลย”
มีเสียงกระแอมต่ำๆ มาจากหน้าประตู หนุ่มรูปหล่อสุดชีวิตจิตใจ ถือถาดอาหารเช้าเข้ามา พร้อมกับหญิงสาวท่าทางใจเย็นอีกคน คอสยกมือไหว้
“เฮียพี พี่หน่อยสวัสดีครับ วุ่นวายกันแต่เช้าเลยนะครับ”
“ไม่เป็นไรเงินดีขนาดนี้ เต็มที่เลยน้อง” เฮียพีบอก ขณะที่พี่หน่อยพอวางอาหารเสร็จก็เดินไปดูความเรียบร้อยของกระถางกุหลาบที่วางไว้ตรงริมประตูและมุมห้อง
คนรูปหล่อหันมาหาคีย์ “เฮียบอกว่าให้คีย์อยู่เป็นเพื่อนคอสก่อน”
“ได้ฮะ” คีย์ยิ้มพราว ขณะที่คอสหันไปมองที่ประตู
“แล้วเฮียกับพี่จะไปไหนล่ะ”
“ไม่ได้ไปไหน นายรักอ่านคุยอยู่กับเฮียข้างล่างนี่แหละ เดี๋ยวก็มามั้ง” เฮียพีบอกแล้วเรียกเอก แมน กับพี่หน่อยกลับไปร้าน
คอสยืนมองคีย์จัดชุดอาหารเช้า 2 ชุดที่โต๊ะ แล้วเดินไปเทนมสด 2 แก้วส่งให้คีย์แก้วนึง
“คีย์”
“เออ”
“มึงรู้ได้ไงว่าเฮียรักมึง”
คีย์ยิ้มกว้างจนตากลมๆ กลายเป็นเส้นโค้ง “เพราะในชีวิตกู มีแต่เขาคนเดียวที่ทั้งให้ แล้วก็อดทนกับกูมากที่สุด”
คอสมองคีย์แล้วนึกขึ้นได้ “เออ กูขอโทษ ไม่ได้คิดไปถึงเรื่องส่วนตัวของมึง”
“ไม่เป็นไรหรอก กูว่าทุกคนรู้แล้วว่าเฮียเก็บกูมาเลี้ยง”
“ไม่ใช่สักหน่อย” คอสรีบเถียง
“แต่กูมีวันนี้ได้ก็เพราะเขา” คีย์บอกด้วยน้ำเสียงและท่าทางธรรมดามาก
คอสเหลือบตามองเพื่อน “มึงรู้ว่าเขารักมึง แล้วเคยคิดหนีจากเฮียมั้ย”
คีย์พยักหน้าทันที “บ่อย ชนิดที่มึงคิดไม่ถึงเลยแหละ
“สัดเหอะ ทั้งที่เขารักมึง ดีกับมึงแล้วมึงยังคิดหนีจากเขาเนี่ยนะ”
คีย์ทำหน้าจ๋อย “ก็...ไม่รู้...เวลาโดนคนอื่นด่าแล้วเขาพาดพิงไปถึงเฮีย บางทีกูก็คิดว่ากูนี่ดีแต่ทำให้เขาเดือดร้อน”
คอสขยับจะด่าเพื่อน แต่ก็กลับหุบปากเปลี่ยนคำถาม “แล้วมึงไปจริงๆ หรือเปล่า”
“เคยสิ แล้วเฮียก็ไปตาม แต่พอมาหลังๆ ก็ไม่ได้ไปหรอก”
“ทำไง”
“เฮียบอกว่า ให้ถามเฮียก่อนว่าให้ไปหรือเปล่า”
หนุ่มลายสักครึ่งตัวหัวเราะหึหึ “แล้วมันจะเรียกว่าหนีได้ไงวะน่ะ”
“แต่มันทำให้เราหยุดคิดไง ว่าเราอยากไปเพราะว่าเราควรไป หรือใจเราที่มันไม่คิดสู้กับปัญหา”
คอสนิ่งคิดแล้วพยักหน้าช้าๆ คีย์เลยย้อนถาม “มึงคิดหนีจากนายรักอ่านเหมือนกันหรือ”
“ถ้ากูหนี เขาจะไปตามกูหรือเปล่าเหอะ กูไม่ได้สำคัญขนาดนั้น”
“อย่างนี้น่ะนะ ไม่สำคัญ” คีย์ชี้ไปที่กระถางกุหลาบรอบห้อง ทั้งชุดอาหารเช้าบนโต๊ะ “มึงมองแต่ตัวเองมากไปหรือเปล่า”
“เพราะกูมองคนอื่นด้วยน่ะสิ กูถึงได้รู้ตัวว่าอยู่สุดท้าย”
“ให้โอกาสคิดอีกครั้งคอส มึงอยู่ลำดับแรกหรือลำดับสุดท้าย”
คอสมองไปรอบห้อง ความพิเศษที่พี่เตรียมไว้ให้ มันดีเกินกว่าที่คิดไว้ไม่รู้กี่เท่า มองแค่วันนี้ตอนนี้ก็รู้แล้วว่าเราคือคนสำคัญที่สุด
แต่ไม่รู้ทำไมถึงชอบคิดว่าเราคือคนไม่สำคัญอยู่ตลอดเวลา
จะอยากสำคัญขนาดไหนกัน
 ขณะที่มีเสียงเคาะประตู หนุ่มหน้าหวานรูปร่างผอมบางเดินเข้ามา
“ชุน” 2 คนที่นั่งคุยกันอยู่ขานเรียกชื่อคนที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกัน “กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อวาน” ชุนบอกพร้อมกับส่งของขวัญให้ “อ่ะ นายรักอ่านสั่ง”
คอสรับมากล่องแก้วผูกโบสวย อวดของที่อยู่ข้างใน ที่เป็นช็อกโกแลตชั้นดีจากฝรั่งเศส
 “แพงสิเนี่ย แล้วพี่ทอมไปไหน”
“หมาแก่คุยอยู่กับนายรักอ่าน กับเฮียซาโต้ที่ร้าน”
คีย์ชี้ไปที่กล่องช็อกโกแลต “นายรักอ่านโทรไปฝากซื้อหรือ”
“ใช่ โทรไปสั่งเสือเฒ่าตั้งแต่หลังปีใหม่ เพราะไม่แน่ใจว่าจะมีของหรือเปล่า ต้องจองล่วงหน้าไง เมื่อคืนโทรไปบอกจะไม่เอาแล้ว เสือเฒ่าเลยกลายร่างเป็นเสือโมโห ปลุกเราแต่เช้ามาโวยนายรักอ่านถึงร้านเนี่ย”
คอสยิ้มแหย “เพราะกูเองแหละ”
“ทำไมล่ะ” คีย์ถาม
“เมื่อคืน กูบอกพี่ว่า วันนี้ไม่เอากุหลาบ แต่อยากไปกินข้าวนอกบ้าน”
ชุนหันไปมองรอบห้อง “แต่นายรักอ่านระดมเพื่อนจัดของให้คอสแล้ว พอคอสไม่เอาเขาเลยต้องยกเลิก แล้วก็เลยโดนยักษ์  2 ตัวเช็คบิลอยู่ข้างล่าง”
หนุ่มตัวเล็ก 3 คนมองหน้ากันแล้วหัวเราะ
ชุนโอบไหล่คอสไว้ “นายรักอ่านรักคอสมากเลยนะเนี่ย”
คอสหน้าแดง “อย่างกับพี่ทอมรักชุนน้อยกว่างั้นแหละ”
“กระทิงแก่มันบ้า” ชุนบอก “ต่อหน้าคนอื่นชอบฟอร์มจัด แต่พอเข้าบ้านอะไรไม่รู้ วุ่นวายมาก”
“เขาคงอยากทำทุกอย่างให้ดีที่สุด เพื่อชุนไง” คีย์บอก
“งั้นแหละ” ชุนยอมรับ แล้วถามคอส “นายรักอ่านวุ่นวายมั้ย”
คอสรีบส่ายหน้า “ไม่เลย เหมือนเขาไม่ได้ทำอะไร แต่ทุกอย่างมันก็เรียบร้อยได้เอง”
ชุนยกยิ้มมุมปาก “ก็เล่นใช้เพื่อนหมดแก๊งขนาดนี้ ไม่เรียบร้อยก็ไม่รู้ว่าไงแล้ว”
คีย์หันมาทำหน้าตาล้อเลียน “คนไม่สำคัญ”
“อะไร” ชุนทำหน้าตาเหรอหรา
“คอสบอกว่า เป็นคนไม่สำคัญของนายรักอ่าน”
“บ้าแล้วคอส คิดแบบนั้นได้ไง รู้หรือเปล่าว่าเขาพยายามทำเพื่อคอสขนาดไหน”
“รู้แล้ว แล้วก็เห็นมาตลอดน่ะแหละ ช่างเหอะ กูมันบ้าเองแหละ”
“บ้าเหมือนเต่าแก่น่ะสิ นั่นก็เหมือนกัน ชอบน้อยใจว่าเราไม่สนใจเขา แต่ที่จริงเรากำลังพยายามที่จะทำให้เรา 2 คน ยืนอยู่ข้างๆ กัน โดยที่ไม่ทำให้อีกคนผิดหวังในตัวเราต่างหาก”
คอสหันไปมองหน้าคีย์แล้วพึมพำ “อย่างนี้นี่เอง”

ประตูบ้านเปิดออกอีกครั้ง คอสสวัสดีชายหนุ่มตัวโตอีก 2 คนที่เดินเข้ามาพร้อมกับบาลี ตามหลังมาคือเฮียพีและพวก ที่ยกถาดอาหารเช้าตามเข้ามาอีกหลายที่
“ต่อไปต้องมีการแข่งขันว่า ใครคือนายสมบูรณ์แบบ” ไอ้พระเอกบอกขณะที่วางถาดอาหารบนโต๊ะ “ไอ้ห่านี่จะตกรอบเป็นคนแรก”
คนที่ถูกเรียกว่าไอ้ห่า ทำเป็นหรี่ตามอง “ตามใจมึงเถอะ”
เฮียซาโต้ส่ายหน้า “ไม่มีใครสมบูรณ์แบบหรอก ทุกคนมันก็มีที่ขาดที่เกินด้วยกันทั้งนั้น”
ทอมหันมาหาชุน “เราถึงต้องมีใครอีกคนมาช่วยเตือนสติ ว่าอย่าหลงตัวเองไง”
พระเอกทำหน้าตาระรื่นเหมือนได้รับคำหวานซะเอง ขณะที่เดินมาหากลุ่มหนุ่มตัวเล็ก “อยากแซวว่ะ แต่ไม่กล้า~~~ วันนี้ยักษ์คุม”
“ไม่ลองไม่รู้นะโว้ย” คอสบอก
“กูยังไม่อยากตายวันวาเลนไทน์~~”
ท่ามกลางเสียงหัวเราะและพูดคุย คอสหันมาถามชุน
“วันนี้ชุนไปฉลองวาเลนไทน์ที่ไหน”
ชุนส่ายหน้า “ไม่อ่ะ เราไม่เคยฉลองวาเลนไทน์”
“อ้าวเหรอ กูว่าพี่ทอมออกจะโรแมนติก”
“ซะที่ไหนล่ะ”
คีย์ช่วยบอก “เราก็ไม่เคยฉลองวาเลนไทน์เหมือนกัน”
คอสมองหน้า 2 หนุ่มแล้วอุทานคำเดิม “อ้าว เหรอ”
คีย์ขยี้จมูก ยิ้มเขินๆ “เฮียบอกว่า เพราะทุกวันคือวันวาเลนไทน์ของเรา”
คอสมองหน้าคีย์แล้วหันไปหาชุน แข่งกันร้องเสียงดัง
“อ๊าซซซซซซซซซ ชนะเลิศๆ เฮียซาโต้ชนะเลิศ อ๊าซซซซซซซซซซซ”

 ทอมกับชุนกินอาหารเช้าเสร็จก็กลับไปเพราะต่างก็ต้องไปทำงาน ส่วนเฮียซาโต้ยังอู้งานที่ร้านได้จนถึง 11 โมง ก็เลยกลับลงไปนั่งคุยกับนายรักอ่านที่ร้านด้านล่าง ส่วนคีย์กับคอสช่วยกันจัดจานชามเรียงใส่ถาด เตรียมเก็บกลับไปที่ร้านอาหารหรูอีกฝั่งของถนนใหญ่
ตอนที่กำลังเช็ดจานชาม คอสก็คุยกับคีย์ไปเรื่อย
“เฮียดูแลมึงดีมากเลยเนอะ”
“ใช่” คีย์ยิ้มจนดวงตาพราว “ดีมาก จนบางทีกูยังคิดว่า กูฝันอยู่หรือเปล่า ถ้ากำลังฝันอยู่กูก็จะขออยู่ในความฝันแบบนี้ตลอดไปได้มั้ย”
“กูก็เหมือนกัน เหมือนอยู่ในความฝัน” คอสเช็ดจานแล้วมองไปที่กุหลาบบนโต๊ะ “ถ้าไม่เพราะกูงอแง เขาก็คงเหมือนเฮียกับพี่ทอม ที่มองว่าวันนี้เป็นอีกวันทำงาน”
“ก็มันเป็นวันทำงานจริงๆ วาเลนไทน์มันเรื่องของเด็กนักเรียน” คีย์ตอบอย่างจริงจัง
“อย่ามาๆ ทุกวันคือวันวาเลนไทน์” คอสทำเสียงล้อเลียน แล้วมองหนุ่มผมหยักศกตรงๆ “กูคิดออกแล้ว”
“คิดอะไรออก”
“เพราะกูเปรียบเทียบ กูถึงเป็นแบบนี้ แต่ถ้ากูมองแต่พี่ เหมือนที่มึงมองแต่เฮีย มันก็ไม่มีอะไรแล้ว”
คีย์พยักหน้าเร็วๆ เหมือนตัวการ์ตูน

(มีต่อครับ)

[MyTeaMeJive]

ช่วยคีย์เก็บของกลับไปคืนที่ร้านเสร็จ คอสก็รีบกลับมาที้รานตัวเอง วิ่งผ่านหน้าร้านกลับขึ้นมาชั้น 2
พี่ชอบแบบนี้ใช่มั้ย........

คอสที่เดินกลับเข้ามาในร้านอีกครั้ง ทำให้นายรักอ่านเกิดอาการผุดลุกขึ้นยืนตัวตรง ตาโต อ้าปากค้าง หนุ่มหน้าใสยักคิ้วเจ้าเล่ห์ เดินต่อไปที่ห้องพักหลังร้าน ขณะที่คนเดินตามมากำลังเอามือแตะที่หัวใจ ท่าทางเหมือนคนกำลังเกิดอาการหัวใจวายเฉียบพลัน
“คอส”
“ฮะ” คนขานรับหันมามองทำหน้าใสซื่อสุดๆ
“ไปเปลี่ยนเสื้อ แล้วก็เอาจิวออกด้วย”
คอสเดินเข้ามายืนอยู่ข้างหน้า “พูดอะไรที่มันไม่ใช่ประโยคคำสั่งเป็นมั้ย”
บาลีตอบทันที “ไม่”
“โหย ไรวะเนี่ย ไอ้คอสละเชื่อเค้าเล้ยยยยยยย” หนุ่มตัวเล็กกระโดดชกลม เหวี่ยงแขนร้องโวยวาย จนลูกค้าที่หน้าร้านเดินเข้ามามองแล้วหัวเราะกลับออกไป ขณะที่คอสโวยวายไม่เลิก
บาลีจับแขนดึงให้นั่งบนโต๊ะ แล้วช้อนหลังคอให้เงยหน้ารับจูบ
เสียงโวยวายเงียบกริบ
แต่พอพี่ละจูบก็โวยต่อ
“เชื่อเค้าเล้ย เชื่อเค้าเลย นายรักอ่านคนนี้”
“ก็เราน่ะยั่วไม่รู้เวล่ำเวลา”
คอสยกยิ้มมุมปาก พยักหน้าล้อเลียน “ผมยั่วไม่รู้เวลาหรือพี่กลัวจะควบคุมตัวเองไม่ได้”
บาลีก้มลงจูบไซ้ที่ซอกคอขาว ขณะที่กอบกุมอกบางทั้งเสื้อกล้ามสีขาวพอดีตัว อวดจิวรูปห่วงชัดเจน
“กลัวคุมตัวเองไม่ได้”
คำพูดพี่ที่ติดผิวกาย ทำให้คอสต้องหดคอ ขนลุกซู่ “อะ ไม่ได้การละ”
“หือ” พี่ทำเสียงเป็นเครื่องหมายคำถาม ทั้งที่ริมฝีปากยังจูบไซ้ มือก็ยังลูบคลำจนคอสต้องคว้าข้อมือให้หยุด
“ไม่ได้การละ ผมจะขึ้นก่อนพี่อีกละ” คอสยุกยิกจะลุกหนี แต่พี่รั้งเอวไว้
“แล้วใครเริ่ม”
“ไม่ได้เริ่ม แค่....”
“หือ...”
“แค่...ก็พี่ชอบแบบนี้ ก็...แค่เนี้ยะแหละ...”
คอสตอบทั้งที่หน้ากำลังแดงเรื่อ
“คิดแค่นี้จริงๆ น่ะ”
“แค่นี้แหละ ยังมีใครที่ไหนคิดอะไรไม่รู้ยุ่งยากวุ่นวายหลายตลบแบบพี่อีกหรือไง”
พี่ดันคางสวยให้เงยหน้ารับจูบ แล้วสั่งต่อ “ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อ เอาจิวออก แต่งตัวให้เรียบร้อยที่นี่คือร้านหนังสือ ถ้าอยากแต่งแบบนี้เอาใจพี่ ก็ไว้ดินเนอร์คืนนี้”
คอสสบตาพี่ ดวงตาสีเข้มที่มองตรงมาวาววับ จนต้องหลบตา รีบพยักหน้าแล้วทำเหมือนกระโดดหนีไปที่หน้าประตู
จนเมื่อวิ่งไปถึงกลางร้าน คอสถึงได้หันกลับมาบอกคนที่เดินยิ้มกรุ้มกริ่ม ก้าวตามมาช้าๆ
ท่าทางเหมือนเสือร้ายกำลังต้อนกระต่ายน้อยให้จนมุม
“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ ผมรักพี่ที่สุดในโลก”
พอประตูร้านปิดลง บาลีถึงกับบ่นพึมพำกับตัวเอง
“มันจะถึงดินเนอร์คืนนี้มั้ยวะเนี่ย”

มีเสียงหัวเราะแผ่วเบา กับเสียงกรอบแกรบเหมือนเมื่อยามที่เปิดหนังสือเล่มเก่าผสานอยู่ในร้าน
“...คนที่เหนือกว่านายรักอ่านไม่ใช่ซาโต้ร้านหรูหรอก แต่เป็นเด็กโวยวายคนนั้นต่างหาก....”
บาลีถอนหายใจแรงๆ อีกที
“....ปู่พูดถูกละสิ...”
บาลีได้แต่ส่ายหน้า เดินไปเปิดประตูร้านให้คนส่งหนังสือเดินเข้ามา
ทุกสิ่งทุกอย่างกลับสู่ความเงียบสงบเหมือนที่ผ่านมา
“สวัสดีคร๊าบบบ มาส่งหนังสือเหรอ สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะ”
คนที่ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อ กลับลงมาอย่างรวดเร็ว ร้องทักคนส่งหนังสือตั้งแต่หน้าประตู โดยที่ไม่ได้มองว่าในร้านมีลูกค้าหรือเปล่า..เหมือนเคย
“คอส โวยวายอีกแล้ว นี่มันร้านหนังสือนะคอส” พี่ทำเสียงเหนื่อยๆ พูดด้วยประโยคเดิม
คอสเหลียวมองรอบร้าน แล้วตอบด้วยประโยคเดิมเหมือนกัน “ไหนล่ะ ลูกค้าน่ะ”
มีแต่เสียงหัวเราะร่วนของคอสที่ไม่เหมือนเคย เพราะว่าพี่ยกมือยอมแพ้..เป็นครั้งแรก ...

คืนนั้นคอสซุกนอนในอ้อมอกอุ่น กับกลิ่นกุหลาบอ่อนๆ ที่แทรกผ่านช่องว่างประตูเข้ามา
และ....
“พี่รักคอส”
“ผมรักพี่มากกว่า”
“หือ ไม่หรอกพี่รักคอสมากกว่า”
“ไม่ ผมรักพี่มากกว่า” พอพี่เงียบคอสก็เงยหน้าขึ้นมอง “คิดไร”
“คิดว่าจะทำยังไง คอสถึงจะเชื่อว่าพี่รักคอสมากกว่าน่ะสิ”
“คึคึคึ ไม่มีทางเพราะพอพี่รักผมมาก ผมก็จะรักพี่ให้มากกว่า พี่ไม่มีทางตามผมทันหรอก”
นายรักอ่านถอนหายใจยาว แต่กลับมีรอยยิ้มเต็มใบหน้า “เก่งขนาดนั้น”
“อะ แน่นอน แล้วจะรู้ว่าไอ้คอสน่ะ รักใครรักจริง ไม่มีทิ้งนะจ๊ะ”
“แย่แล้ว นายรักอ่าน”
“ช่าย....นายรักอ่านแย่แน่ๆ” คอสบอกขณะที่เอาหน้าผากซุกที่อกกว้าง แขนใหญ่ที่โอบรัดเหมือนห่อหุ้มไว้ทั้งตัวและหัวใจ
“ผมนี่ยิ่งกว่าโชคดีถูกแจ๊คพ็อตเสียอีกที่ได้รักพี่”
ริมฝีปากหนากดจูบที่หน้าผาก “ขอบคุณที่อดทนอยู่กับพี่มาตลอด”
“ไม่ได้ใช้ความอดทนอะไรเลยนะ อาจจะปอดไปบ้างบางเวลา วุ่นวายไปหน่อย ขี้งอน ขี้โมโห ชอบน้อยใจ คิดมาก...” คอสพูดแล้วทำปากยื่น “ทำไมมันเยอะนักวะ”
“ดีแล้ว ไม่เยอะหรอก ขอบคุณที่เดินเข้ามาที่ร้านนายรักอ่าน และไม่ทำให้ที่นี่เงียบเหงา” นิ้วมือใหญ่เกลี่ยแก้มใส “พี่รักคอส”
“หื้อ ไม่เอาดิ ประโยคนี้ผมต้องบอกก่อน แล้วพี่ค่อยบอกทีหลัง เริ่มใหม่นะ ผมรักพี่ที่สุดในโลก” คอสบอกพี่ด้วยน้ำเสียงสดใส แล้วดันตัวขึ้นมาจูบปาก
ร่างผอมบางพลิกลงอยู่ข้างล่าง น้ำเสียงบอกรักทุ่มต่ำที่ติดอยู่ที่ผิวกายขาวจัดทำให้เสียงบอกรักพี่กลายเป็นเสียงลมหายใจหอบแรง
“พี่ขี้โกงอ่ะ”
พี่ยิ้มพราวบอกรักซ้ำอีกครั้ง จนคอสต้องจิกมือที่ไหล่กว้าง “พอแล้วๆ”
“พอจริงน่ะ”
“ฮื่อ” คอสบอกทั้งที่ใบหน้าแดงจัด “ไว้พรุ่งนี้ค่อยบอกอีกก็ได้”
“ครับ”
“ผมรักพี่” คอสรีบบอกแล้วหัวเราะร่วนซุกหน้าลงกับอกกว้างอีกครั้ง “พอละ นอนๆๆๆๆ”
บาลีก้มลงหอมผมนิ่มอีกครั้ง แล้วมองผ่านหน้าต่างออกไป
.......ขอบคุณที่พาคอสมาหาพี่  คันธชลของขวัญล้ำค่าที่สุดในชีวิต จะไม่มีวันปล่อยให้แตกสลาย และสูญหายไปไหนอย่างเด็ดขาด...ขอบคุณมาก......
“พี่รักคอส”

.......จบ จบ จบ.........

สุขสันต์วันแห่งความรักครับ
ขอบคุณจากหัวใจ
มีตอนพิเศษหน้า 68 อีกนะครับ
ไจฟ์กับที

[@PurPle SuN@]

จิ้มก่อน แล้วค่อยไปอ่าน

อ๊ากกกกก หวานได้อย่างใจ รักหมาลีจริงๆวันนี้ บทจะหวานล่ะก็ดึงชาวบ้านเค้ามาซะเกือบหมด

ว่าแต่มันหวานแบบนี้แต่แรก หรือโดนกบว.ตัดฉับๆอีก 55  แต่ว่าพี่ชอบแบบนี้แหละ ทำได้ดีมากทั้งสองหนุ่ม

สุขสันต์วันแห่งความรักนะจ๊ะ จริงๆแล้วความรักมันก็สำคัญทุกวันแหละ แต่ไหนๆก็เป็นวันพิเศษแล้ว รักมากเป็นพิเศษซักวันก็ดีเนอะ

อ่าา วันนี้อารมณ์ดี ได้อ่านเรื่องหวานๆแบบนี้ยามเช้า ขอบคุณมากนะค้าบบบ

ปล. ยังรอเรื่องใหม่อยู่นะ แต่ไม่เร่ง ป๋าคิดได้เมื่อไหร่จัดมา 

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
สุขสันต์วันวาเลนไทน์คร้าบ
หวานมากสำหรับตอนพิเศษ
ได้เจอหลายคู่ด้วยดีใจจัง

[wanmai]

 :กอด1:ไจฟ์ที สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่า

ตอนนี้น่ารักมากเลยมาหลายคู่เลย น่ารัก

ปล.กอดพี่หน่อยหญิงหนึ่งเดียวในตอนนี้ ปลื้มพี่หน่อยเบาๆ

ขอบคุณไจฟ์ทีสำหรับตอนพิเศษค่ะ

[AllRiseApril]

อื้อออออออออออออออออ
หลายคน หลายคู่ >o<
คอส คอส คอสสสสสสสสสสสส รักคอสสสส 

Happy Valentine's Day ♥ ♥ ♥   

[MadamLilac]

สุขสันต์วันแห่งความรักจ้ะ

[from_mars]

หวานจริง อะไรจริง
ที่สำคัญ เจอเพื่อเพียบเลย นี่ยังดีนะคุ๊กกี้ไม่อยู่ 555
แอบคิดถึงอลันด้วย กร้ากกก
ขอบคุณที่หาอะไรหวานๆ มาให้ได้อ่านในวันวาเลนไทน์จ๊ะ...
HAPPY BIRTHDAY ด้วยนะจ๊ะ กอดแน่นๆ จุ้บแก้มซ้ายขวาด้วยเอ้า...555

[Poppetkiiz]

อั่ยย่ะ ๆ ๆ ๆ ๆ >///////////////////////< หวานไม่มากกะลังพอดี
อ่านแล้วทำให้เห็นถึงความพยายามของบาลีจริง ๆ อ่ะ
เจร๊เป็นคอสเจร๊ปลื้มตาย มองยังไงก็เป็นคนสำคัญที่สุดเนอะ
ก็เล่นยกพวกมาขนาดนี้ 55555555 ว่าแต่แค่คอสบอกว่าไม่เอา
นายบาลีแกเล่นโทรไปยกเลิกกับเพื่อนหมดเลยเร๊ออออออออออ
เลยโดนเฮียซาโต้กับพี่ทอมตามมาเช็คบิลเลย กรั่ก ๆ
อยากบอกว่าเริ่ดมั่กจริง ๆ ตอนพิเศษตอนนี้
ที่รักพี่ละลานตาเลย น้องคีย์น้อย กับ วายร้ายชุน พ่อพระเอกของไอ้แมนก็มา
แอบกรี๊ดเฮียซาโต้ได้ป่ะ ทุกวันคือวันวาเลนไทน์ เฮียจะโรแมนติกไปป่ะ
(แต่ความจริงเจร๊กรี๊ดคีย์น้อยว่ะ กรั่ก ๆ ๆ ขวัญใจตลอดกาลของเจร๊ <3 )
สรุป ตอนนี้คอสก็เลิกคิดมากได้แล้วเนอะ ก็นายบาลีเล่นทำซะขนาดนี้
ยังไงก็ขอให้ทุกคู่รักกัน เข้าใจกัน และอยู่ด้วยกันไปนาน ๆ นะค๊า 
...Happy Valentine Day....


ปล.คอสกับคีย์นี่มีส่วนเหมือนกันคือชอบคิดเองเออเองเนอะ 55555555

[someone1992]

ตอนพิเศษหมอกแพท..
แก้ข่าว ๆ ตำรวจไม่เจ้าชู้ รักเดียวใจเดียว รักครอบครัวมาก ><"
แอบขำหนูแพท จะเป็นสาวเสียบสาวซะแล้ว 55555

ตอนพิเศษบาลีคอส..
อั๊ยย่ะ! อาเฮียบาลีแอบหวานนะเนี่ยนะ
ส่วนคอสก็เข้าใจบาลีซะที
ไม่รู้จะเม้นอะไร รู้แค่ว่า...คอส นายน่ารักอ่ะ >//<"
อร๊ายยยยยยยยยยยยย เอาใจเจ๊ไปเลยค่ะ ครุคริ

Happy Valentine's Day ♥

[A-J.seiya*]

><
จะพูดแบบไหน ก็สรุปว่ารักกัน
อ่อยยยย
หวานรับวาเลนไทน์เลย
พี่บาลีตลก ตอนหาของขวัญ ฮ่าๆๆ
วุ่นวายน่าดูสินะ ^^

[puppyluv]

สุขสันต์วันวาเลนไทน์
มีความสุขมาก (จากการอ่าน โดยเฉพาะตอนนี้...ตามรวดเดียวแล้วพอถึงตอน 37 กว่าๆ ก็หยุดวางเล็กน้อยก่อนคิด...ไม่อยากให้ถึงตอนจบเลย)
เจ้าชายชุนกับคีย์น้อยมาด้วย แถมพระเอกของไอ้เด็กหนุ่มอีกคน
คิดถึง~~~และสมคิดถึงในเวลาเดียวกัน
แต่หมอกกับปู่ยังเป็นคนโปรดอยู่ดี ที่หนึ่ง ที่สุด 555
ขอบคุณไจฟ์และทีน้อย รูปหล่อน่ารักที่ชอบเล่นเกมส์ที่สุด
เป็นวาเลนไทน์ที่เยี่ยมมาก ยอดเยี่ยมจริงๆ

[PAAPAENG~]

Happy Valentine's Day
ยกกันมาทั้งกองทัพ!!
ฮ่าๆ มากันหมดทุกครอบครับ หวานแหววกันดีจริงๆ

ชอบที่สุด!   

[beautifuldead]

แอร๊ยย ถ้าจะหวานขนาดนี้ ...ไม่อยากให้จบเลย ฮืออ T___T

[jeeu]

กรี๊ดดดดดด~
นะ.....น้องคีย์มาอ่ะ
น่ารักมาก รวมน้องน่ารักไว้ในตอนนี้หมดเลย
>______________<
ขอบคุณจ้า จัดบวกให้เหมือนเคย
ขอให้ทุกวันเป็นวันวาเลนไทด์ของพี่ไจฟ์กับน้องทีตลอดเลย
แฮปปี้วาเลนไทด์เดย์นะคะ
+++++++++++
รอเรื่องต่อไปอยู่นะคะ

[jiki]

คือว่าอ่านตอนนี้ไปแล้ว...ไอ้นี่มันใครหว่า อลัน...? ทอม...เอ...ใครอ่ะ คุกกี้?..3p  เฮีย...อ๋อ เป็นย่อหน้าที่อ่านนานมากๆ นี่ขนาดว่ายังมาไม่ครบทุกเรื่องนะ

เค้าว่าเค้าชอบประโยคนี้จัง
เฮียซาโต้ส่ายหน้า “ไม่มีใครสมบูรณ์แบบหรอก ทุกคนมันก็มีที่ขาดที่เกินด้วยกันทั้งนั้น”
ทอมหันมาหาชุน “เราถึงต้องมีใครอีกคนมาช่วยเตือนสติ ว่าอย่าหลงตัวเองไง”

^v^ เราเป็นหนึ่งในคนหลงตัวเองที่หาคนมาทำให้หลงตัวเองเพิ่มขึ้นได้แล้ว *ฮา*

 สุขสันต์วันวาเลนไทน์ 
วันนี้เราบอกคำนี้กับคุณพ่อ คุณแม่ และคุณแฟนแล้ว
คุณไจฟ์ คุณทีบอกรึยัง

กอดตัวละครในตอนนี้ทุกตัว จบไปแล้วเค้าก็ยังคิดถึงจ้า

[river]

สุขสันต์วันแห่งความรัก
คนเขียนน่ารักที่สุด ส่งตอนน่ารักสุดๆมาให้อ่าน

[little_nok]

มากันครบเซทเชียว
หวานจังคู่นี้
จะมีตอนพิเศษอีกไหมค่ะ
อยากอ่านกลบท

[reborn23]

หวานขนาด  รวมมิตรหลายคู่ 
ชอบคู่ของเฮีย  ทุกวันคือวันวาเลนไทน์ 

[MiSS-U]

 

ขอยกนิ้วให้กับบทส่งท้ายที่แสนอบอุ่นค่ะ

ตัวละครหลายๆเรื่องมารวมในตอนนี้  คิดถึงทุกคนเลยอ่ะ

 

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆน่ารักๆชวนตื่นเต้นเรื่องนี้นะคะ

และมีเรื่องใหม่มาเมื่อไหร่จะตามผลงานต่อไปค่ะ

+1และเป็ดให้ไจฟ์ทีค่ะ

[waan_warunee]

Happy Valentine's Day ค้าบบบบบบบบบบ

[nolirin]

กรี๊ดดดดด วันนี้ออกมาหลายคน
สุขสันต์วันวาเลนไทน์น๊าาา เฮียบาลีเตรียมของขวัญซะเยอะแยะเลย
น้องคีย์ตาโบน(ของเรา)ก็มาด้วย เพิ่งจะเกจก็ตอนนี้ว่าร้านอาหารฝั่งตรงข้ามที่พูดถึงบ่อยๆ
 :z1:คือร้านของเฮียกะน้องคีย์

[iforgive]

อู้วววว  รวมพลตัวเอกจากหลายเรื่องเลยนะเนี่ยะ

[tuek]

บาลีทำหวานซึ้งก็เป็นนะเนี่ย
มีหลายคู่จากเรื่องก่อนๆมาช่วยเพิ่มความหวาน

ปล.สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะคะ
      ขอบคุณไจฟ์กับน้องทีมากๆนะคะที่นำเรื่อทดีๆมาให้อ่าน
จะรอเรื่องใหม่นะคะ

[นอนกินแรง]

happy happy valentine day

น่ารักจนถึงหยดสุดท้าย

บอกรักกันให้บรรลือโลกเลย

ขอบคุณมากเลยจ้า

[nongrak]

ตอนนี้น่ารักมากเลย อ่านไปยิ้มไป ขนกันหมดทุกเรื่องเลยหรือเปล่าเนี่ย
ตอนอ่านเจอ แม็คกับไนท์และคุกกี้ ยังนึกไม่ออกนะเนี่ย
พอร่ายยาวไป เอ๊ะ มันคุ้นๆ ชื่อพวกนี้นะ พอนึกออกยิ้มเลย เข้าใจคิดนะคุณไจฟ์
น้องคอสน่ารักสุดๆ ขนาดบอกรักบาลี ยังน่ารักไม่ยอมพี่เลย

+1ให้เป็ดคุณไจฟ์และน้องที   
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆ น่ารักๆ มาให้อ่านค่ะ
จะรออ่านผลงานเรื่องต่อไปค่ะ อย่าหยุดเขียนนะ
   เป็นกำลังใจให้ค่ะ   

[myd3ar]

แอบมีเฮีย น้องคีย์และคนอื่นๆ ด้วย

น่ารักทุกคนเลย อยากอ่านอีกๆๆๆๆ

ยิ่งอ่านยิ่งชอบ รู้สึกตัวเองโลภ 5555

คิดถึงเป็นหนึ่ง น้องกลจะมีในตอนพิเศษบ้างมั้ยคะ ^_^