Coin 16.1 – แถมมันแบกผมขึ้นหลังเดินกลับไปที่รถครับ พอบอกว่าไม่ต้องมันก็บอกให้หุบปาก อะไรวะ ซึ้งไปยังไม่ถึงสิบนาที นิสัยเกรียนๆมึงก็กลับมาสิงแล้วหรอไง
“พี่”
“ไร”
“พี่คิดถึงผมป่ะ”
“.....”
“ตอบให้ผมฟังหน่อยดิ ผมอุตส่าห์บอกพี่ไปแล้ว”
“มึงบอกกูเพราะอยากให้กูบอกกลับ?”
“อืมมม ความจริงผมก็คิดถึงพี่นะ แต่ผมก็อยากฟังพี่พูดบ้างเหมือนกันอะ”
“นิดหน่อย”
“ห้ะ?”
“นิดเดียว”
“เซ็งหว่ะ ปากพี่มันกี่โลหว่ะนั่น ทำไมหนักงี้ว้า”
“ไหนมึงบอกปวดหัว ปวดหัวก็เงียบๆไปเลย”
“กลับบ้านจะไปฟ้องเฮีย พี่หมอกแม่งใจร้ายที่สุด”
“เฮียมึงโทรมาหากู”
“ห้ะ! เมื่อไหร่อะ”
“วันอาทิตย์”
“เฮียบอกว่าอะไรบ้าง ไม่ใช่ว่าเอาผมไปแฉหรอกนะ”
“เขาบอกว่ามึงร้องไห้”
“ใครบอก นั่นผงเข้าตา”
“เออ มึงไปหลอกเด็กประถมไป”
“.....พี่หมอกแม่งตัดมุกผมทุกมุกเลย”
ไอ้พี่หมอกก็เดินช้าๆ ทางมันไกลอยู่แล้วตอนเดินมา ตอนนี้เลยมีโอกาสชิวๆให้ได้คุยกัน รถน้อยกว่าตอนเดินมาอีกครับ หน้าผมตึงๆเพราะน้ำตามันแห้งแล้ว เช็ดหน้าเข้ากับเสื้อมันนี่แหละ สุดยอดของความสะใจ
“มุกมึงแป้ก หาดีไม่ได้เลย”
“พี่อย่าขโมยไปใช้แล้วกัน ใครๆก็ชอบมุกผมทั้งนั้นแหละ”
“กูคนนึงที่ไม่ใช่”
“แล้วเฮียพูดว่าไรอีกอะ”
อย่ามาซ้ำเติมเรื่องมุกกู หมดแล้วซึ่งความมั่นใจ
เออ ไอ้ผับนี้มันแปลกเว้ย รอบๆถ้าไม่ใช่ตึกแถวก็เป็นทุ่งเลยครับ ลมพัดต้นหญ้าที่สูงประมาณเอวผมลู่ไปทางเดียวกันหมดเลย สวยดี บางทีลมก็ตีหน้าผม ยิ้มแฉ่งรับลมเลยครับ
“พูดเรื่องเงินที่กูโอนไป แล้วก็บอกว่ามึงขาดกูไม่ได้”
“เฮ้ย ไม่จริง!”
“เออ อันหลังกูพูดเล่น”
“แหม เดี๋ยวนี้เล่นมุกนะพี่หมอก ของพี่แป้กกว่าผมอีก”
“กูไม่ได้เอาฮา”
ไม่รู้มันจะทำหน้าแบบไหน ดีใจแบบผมไหม
เพราะตอนนี้ผมเหมือนบ้าเลยครับ
“เห้ยพี่ ดูหมานั่นดิ โคตรน่ารักเลยหว่ะ”
ผมก็เรียกมันเข้ามาใกล้ๆ ตอนแรกมันก็กระดิกห่างวิ่งเข้ามา แต่พอเจอสภาพอากาศหมอกลงเท่านั้นแหละ มันเดินหนีผมไปเลย
“พี่หมอกไล่มันทำไมวะ”
“ให้กูแบกหมาแทนแบกมึงไหมล่ะ”
“โหว อัลฟ่าโรมิโอใครว่ะ เจ๋งเป็นบ้า” เปลี่ยนเรื่องดีกว่า ไม่งั้นมีแววว่าจะต้องเดินเอง
มันก็ฟังผมไปตลอดทาง มีหยุดกระชับตัวผมไม่ให้ลื่นไหลลงไปบ้าง ผมไม่ได้กอดคอไอ้พี่หมอกเลยครับ ชี้นู้นชี้นี้อย่างเดียว มันอยากพูดอะ เหมือนหลายวันนี้ผมไม่ได้พูดเท่าไหร่ เป็นการชดเชยเหมือนวันหยุดราชการ
“พี่ๆ แวะเซเว่นหน่อยดิ ผมหิว”
“มึงยังไม่ได้แดกมื้อเย็นหล่ะสิ”
“.........แหะๆ”
“กินแต่เหล้า ท้องทะลุตายไม่ต้องมาโทษกูเลยนะ”
“นิดเดียวเอง”
“อาทิตย์กว่า อย่าให้กูต้องบอกว่ามึงไปแดกเหล้าวันไหนบ้าง”
“เห้ย พี่รู้ได้ไงอะ”
“กูเทพ”
“เอาดีๆดิ”
“เออๆ กูให้ไอ้โจ๋มันดูมึงให้”
วิดน่า แม่งมารับมาส่งกูยังกับสารถี ได้เงินพี่หมอกไปเท่าไหร่ละมึง เอามาแบ่งกูซะดีๆ
“พี่ไปรู้จักกันตอนไหนวะ”
“เรื่องของกู”
“.............”
ไม่ชอบให้พูดแบบนี้เลยหว่ะ เออ เรื่องของมึง
มันก็วางผมลงหน้าเซเว่นนั่นแหละครับ ดีแค่ไหนแล้วที่มึงไม่ทุ่มกูลงไปหน่ะ ผมตรงดิ่งไปหามาม่าเลยครับ ไอ้พี่ฟินมันทำนายแม่นหว่ะว่ายังไงผมก็ต้องกินมาม่าชัวร์
ไอ้พี่หมอกก็เหมือนเดิม ให้ผมกินให้เสร็จแล้วค่อยขึ้นรถครับ หวงอะไรหนักหนาวะ ออกจะหอม
“พี่กินป่าว”
“มึงกินไปเหอะ”
“หอมนะ”
ยืนพิงกระโปรงรถมันครับ ตอนแรกมันนั่งอยู่ในรถ ผมก็ตะโกนคุยกับมัน สุดท้ายมันก็ต้องออกมานั่งเป็นเพื่อนผมอยู่ดี เริ่มเห็นคนทยอยเดินออกจากผับ จะเที่ยงคืนกว่าแล้ว คงเริ่มง่วงกันแล้วเนอะ
ลานจอดรถเป็นลานโล่งไม่มีหลังคา ลมเลยพัดสบายครับ พื้นก็เป็นเหมือนหินกรวดเหลี่ยมๆ ผมเอาเท้าวาดไปวาดมาก็มีเสียงกรุ๊กกริ๊กให้ฟังแก้เบื่อ
“ซักคำไหมพี่”
“กูไม่เคยกิน”
“ดีเลย จะได้เคยสักที มานี่ดิ เดี๋ยวผมป้อน”
ต้องล่อมันครับ ไม่งั้นมันไม่มาหรอก
ตักขึ้นมาแล้วก็เป่าๆให้มันหน่อย ความจริงจะกรอกทั้งน้ำซุปให้มันสุกทั้งระบบทางเดินอาหารก็ได้ครับ แต่ผมสงสารมัน โถๆ ไม่เคยกินมาม่า ไปหลบอยู่ซอกในของประเทศมาวะ
“อ้าปากดิ”
“รสไรวะ”
“หมูสับๆ”
มันก็อ้าปากกินไปครับ ผมก็ยัดๆซ้อมลงไปในปากพร้อมเส้นมาม่านี่แหละ
“พี่ดูดเส้นขึ้นไปดิ” มันก็ทำตาม กว่าจะหมดคำ ความจริงมึงกินเองน่าจะง่ายกว่านะ
บรรยากาศตอนนี้ผมว่ามันสบายใจมากเลยครับ แม้จะต่างคนต่างนั่งเงียบๆ ผมก็กินไป มันก็นั่งมองรอบๆของมันไป แต่ผมรู้สึกว่ามันอบอุ่นดี
“กูอยากกินน้ำซุป”
“มันยังร้อนอะพี่”
“กูอยากกิน”
ยกถ้วยมาม่าแนบแก้มไอ้พี่หมอก มันเอนตัวหลบเลยครับ “บอกแล้วว่าร้อน”
เห็นหน้ามันตอนนี้อยากขำจังครับ มันก็มองถ้วยมาม้า จ้องอยู่นั่นแหละ ถึงสายตามึงจะเย็นชาแต่ก็ทำให้ไอ้น้ำซุปมันเย็นลงไม่ได้หรอกนะ
“ฮะๆ พี่ รออีกแปปนึงก็เย็นลงแล้ว ไม่ต้องจ้องขนาดนั้นก็ได้”
“กูว่ามันอร่อยดี”
“สิบสามบาทด้วย” ขอค่าโฆษณาหลังไมค์ด้วยนะครับ “พี่อยากกินไหม เดี๋ยวผมวิ่งไปซื้อให้อีกถ้วย” มันส่ายหัวบอกว่าอยากกลับบ้านแล้วครับ
“เออ พี่ ไปส่งผมที่บ้านก่อนดิ”
“ทำไม”
“เอ้า บ้านผมก็มี ทำไมต้องไปค้างบ้านพี่อะ”
“........”
“ล้อเล่น ผมจะไปหยิบเสื้อ”
เห็นมันทำหน้าแล้วปฏิเสธไม่ลง แม่งจะตบถ้วยมาม่าฟาดหน้ากูไหมเนี่ยถ้าปฏิเสธไปเนี่ย
“ไม่ต้อง ใส่ของกูไป”
“เสื้อพี่ตัวใหญ่อะ”
“แล้วทำไม”
“เปล๊า”
ความจริงคืออยากกลับไปบีบคอเฮียสักที ใครบอกให้โทรหามันวะ
“ขอกูจูบหน่อยดิ”
ผมเริ่มซดน้ำซุปแล้วครับ มันเหยิบเข้ามานั่งใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย
“พี่ไม่เห็นคนเดินกันให้ขวั่กหรอ”
“สนไม”
“ผมอายอะ”
เออ มันยังดีที่ไม่พรวดพราดก็ทำเลย อย่างน้อยมันก็รู้จักขอแล้ว
ทำไมเหมือนสอนเด็กเลยว่ะ ต่อไปก็ปรับแต่งรูปประโยคให้สวยๆหน่อยนะน้องหมอก คนอื่นจะได้ไม่เอาตีนฟาดหัวมึง
“เดี๋ยวนี้มีอายแล้วหรอ”
เหวอ ไม่ต้องเข้ามาใกล้กู
ผมชูมาม่าไปขวางหน้ามันเลยครับ “กินน้ำซุปนะพี่ อุ่นๆกำลังดี” ยิ้มแหยปิดท้าย จบคอร์ส!
แต่สุดท้ายมาม่านี่ก็ได้ไปแช่อยู่ที่หลังคอไอ้พี่หมอกครับ ผมต้องคว้าคอไอ้พี่หมอกไว้ ไม่งั้นหงายหลังไปกับกระโปรงรถชัวร์
“อย่ากัดปากดิพี่ เจ็บ”
“กูชอบกัด”
“พี่เป็นหมาหรอไง”
งั่ม! มันวกออกมากัดคอผมแรงเลยครับ เจ็บเว้ย เลือดจะออกไหมวะเนี่ย ผมหดคอหนีเลย
ผมมองข้ามไหล่ไอ้พี่หมอกไป เห็นสาวๆยืนอยู่ตรงประตูหลังของผับ เปิดประตูค้างอ้าปากหวอเลยครับ มองตรงมาทางพวกผมด้วย
“อ..ไอ้พี่หมอก คนมอง”
“เออ ปล่อยมองไป”
นี่มึงจะทำที่ไหนดั่งใจอยากก็ทำเลยนะ! คือกูอายเป็น ไม่เหมือนมึง หน้ามึงหนากี่เซนต์วะ กูจะได้ไปทำให้หนาเท่า แล้วก็น่าจะส่งพี่หมอกไปภาคใต้ จะได้รู้ว่ายางหน้าตาเป็นยังไง เพื่อจะมียางอายขึ้นมาบ้าง
“มึงนี่ยังจูบไม่ได้เรื่องเลยหว่ะ”
“ละ...แล้วไงอะ!”
มันยิ้มมุมปาก รอบนี้มีเลิกคิ้วด้วยครับ แต่เห็นไม่ค่อยชัดนักหรอกเพราะมันหันหลังให้แสง เลยมืดๆหน่อย มันกดจมูกลงกับแก้มผมแรงๆจนผมต้องปิดตาเลยครับ
“กูว่า...ต่อไปมึงคงต้องฝึกกับกูบ่อยๆ”
“!!!”
“เอ้า ลองใหม่ดิ”
รีบกลับบ้านเถอะครับพี่ กลับเดี๋ยวนี้เลย ผมขอร้อง!!!
.................................................
...............................
[Coin 16.1 : complete]
[20.11.54]
เออเนอะ ตอนนี้ก็ไม่ได้มีเนื้อหาอะไรเลย เหมือนตอนหน้านี่แหละ
แต่ที่คิดไว้หลังจากนี้ รับมาม่าอีกซักแพ็คไหมคัฟ
สองเดือนเอง เดี๋ยวก็เจอกัน ไม่ทิ้งไปไหนอยู่แล้ว สำหรับทุกคำอวยพร ขอบคุณมากๆนะคัฟ
(อีกตอนไม่รู้จะลงได้หรือเปล่า ยังไม่เสร็จ + คอมดับเป็นไฟดิสโก้เทค)
ขอบคุณทุกๆคนที่ตามอ่าน อย่าพึ่งทิ้งกันไปหล่ะ หนทางยังอีกยาวไกล วะฮ่าฮ่าฮ่า (

)
ปล. พี่โมทั้งหลายอย่าหลบนิยายป๋มนะคัฟ

แค่สองเดือนเองอ้าาาาาา