หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59]

[robatcom]

ติดตามๆ ตี๋สู้ๆ

[maruko]

พี่หมอกอย่าทำอะไรจนกว่าตี๋จะพร้อมนะ!!! แค่นี้ชีวิตก็เศร้าจะแย่แล้วววว TT^TT

[cn9095]

Coin 6





เบอร์นั้นเป็นเบอร์ของลุงมีครับ ลุงมีแกขับบีเอ็มมาส่งผมที่มหาลัยเลยนะครับ (บ้านมันขายบีเอ็มหรอวะ) ลุงมีแนะนำตัวกับผมว่าเป็นคนขับรถประจำบ้านติวากุลของไอ้หมอกมัน เป็นลุงใจดีครับ บ้านอยู่ขอนแก่น ลุงแกชวนผมคุยตลอดทั้ง เล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง ผมชอบฟังมากเลยครับ

คุยไม่นานก็ถึงมหาลัยครับ แม้จะเสียดายหน่อยๆแต่ลุงมีบอกว่าคงจะได้เจอกันอีก

ถ้าลุงรู้ว่าผมมาสูบเงินคุณชายของลุง ลุงยังจะหัวเราะให้ผมอีกไหมครับ

ตอนนี้ผมกลายเป็นคนที่แม้แต่ผมยังเกลียดตัวผมเองเลยครับ ดูคิดแต่เรื่องเงิน ในหัวผมมีแต่เรื่องนี้จริงๆครับ เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมจะต้องทำเพื่อปกป้องบ้านผม

เหลืออีกสิบห้าวัน...

ไปถึงมหาลัย ไอ้ปิ๊กก็ฝากขนมผ่านไอ้โจ๋มาให้ครับ ดีผมชอบของฟรีมาก น้องรหัสไอ้โจ๋เป็นผู้หญิงชื่อน้องฟ้าครับ น่ารักดีแต่ก็ดูคุยยากเหมือนกันครับ ไอ้โจ๋ก็ยังไม่เคยคุยกับน้องเขาอยู่ดี แต่ที่ฮาสุดผมว่าไอ้กล้วยครับ น้องรหัสมันเป็นสาวประเภทสองที่ประกาศตัวตั้งแต่วันปฐมนิเทศครับ โดนแซวทั้งวันครับ ไอ้กล้วยเสือหญิงปะทะกระเทยมือฉมังครับ กลายเป็นศึกใหญ่ที่ตลกมากครับ

ไอ้เคิ่ล ได้น้องรหัสเหมือนมันครับ เงียบๆมึนๆ ผมว่าเหมาะกันดี มันเดินไปถึงตัวน้องเขาก็บอกว่าเป็นพี่รหัสเลยครับ น้องแกชื่อน้องกึ่มครับ ผมชอบชื่อน้องแกมากครับ น้องกึ่ม กึ่มไม่เชื่อครับว่าไอ้เคิ่ลพูดจริง แต่ก็เห็นฝากตัวมาเป็นศิษย์แล้วครับ

ตอนนี้กลุ่มผมก็มีคนมาเพิ่ม คือไอ้น้องกึ่ม น้องไอ้กล้วย มันแนะนำตัวเองกับผมว่าอุกกี้ครับ ผมเลยแอบไปถามชื่อเล่นจริงๆมัน แม่ง ฮาแตก ชื่อเอก ชื่อแมนมากครับ

หัวเราะโปกฮากันในกลุ่ม ลืมเรื่องแย่ๆมาสนุกกับเพื่อนดีกว่าครับ ชีวิตมันสั้นต้องใช้ให้เต็มที่ ไอ้โจ๋มันเดินมาซื้อข้าวกลางวันเป็นเพื่อนผมครับ

“ไอ้ตี๋ ตอนนี้มึงทำงานพิเศษที่ไหนวะ พี่เอกก็บอกว่ามึงไม่ได้ไปทำงานนานแล้ว”

“อืม กูลาออกจากที่นั้นแล้วหว่ะ”

“แล้วมึงทำที่ไหนตอนนี้?”

“กูรับจ็อบหว่ะ”

“จ็อบ? จ็อบไร”

ไม่มีโอกาสได้ตอบครับ ผมจะเดินต่อก็มีคนขวางไป เงยหน้าขึ้นมอง อ้าว นี่ไง จ็อบที่กูว่า

“ไปไหน?”

“กินข้าว”

“กับใคร”

ผมจะนับแล้วครับ ว่ามันพูดสองคำติดกันกี่ประโยค

“กับเพื่อนๆอ้ะ”

“ที่ไหน”

ครั้งที่สามแล้ว

“โรงอาหารสถาปัตย์”

“ไม่ต้อง กินที่นี่”

“ห้ะ? กินกับใครอ้ะ”

“กับพี่”

มันเรียกตัวเองว่าพี่!

ตกใจปนตลก ผมแอบหลุดหัวเราะมันก็ขมวดคิ้วครับ ไอ้โจ๋ยังงอยู่ ว่าไอ้คนที่มายืนทำหน้ากล้ามเนื้อบนใบหน้าตายนี้มันเป็นใคร

“นี้ไอ้พี่หมอก เพื่อนพี่ฟิน พี่รหัสกูอ้ะ”

“เอ่อ หวัดดีครับ”

“ฟินไหน ไม่รู้จัก”

ได้ยินเสียงหน้าแตกครับ ไอ้นี่ มึงไม่รู้จักก็รับมุขหน่อยสิวะ ไอ้โจ๋แม่งมองหน้าผมเค้นหาคำตอบครับ ผมได้แต่ยิ้มแหะๆ ไอ้หมอกนิ ไม่รับมุขกูเลย

“เอ่อ พี่แกเพี้ยนๆหน่อย ทำใจว่ะ”

ผมว่ามันได้ยินแต่ไม่อยากจะใส่ใจแล้วครับ

“มึงไปกินกับพี่เขาเหอะ”

“เห้ย กูไม่ทิ้งเพื่อนวะ” นี่กูกำลังส่งซิกซ์ขอความช่วยเหลือนะเว้ย ไอ้โจ๋ มึงดูออกไหมวะ

ผมพยายามยักคิ้วหลิ่วตาบอกมันครับ ไอ้โจ๋ มึงโง่หรือมึงโง่วะ (มีตัวเลือกเดียว) แม่งทำหน้างงเต็มสตรีมเลยครับ

ไอ้พี่หมอกแม่งเอามือมาปิดหน้าผมแล้วดันออกจากไอ้โจ๋เลยครับ มืออีกข้างมันก็ลากคอเสื้อผม

“เฮ้ย ไอ้พี่หมอก ปล่อยดิวะ” ดิ้นพล่านเป็นจิ้งเหลนลนไฟ ปล่อยนะ ไอ้โจ๋ ช่วยกูด้วย

แม่งยืนบายบ้ายผมครับ ไอ้ควายเผือก!

“กินมื้อกลางวันกับกู สองพัน”

“พี่จะกินไรอ้ะ”

ใครดิ้นเมื่อกี้วะ กูเห็นแว็บๆ มันไปไหนแล้ววะ

“ซื้ออะไรก็ได้มา เดี๋ยวกูไปนั่งรอ” เรียกตัวเองว่ากูอีกและ มันยัดแบงค์ร้อยใส่มือผมครับ เหลือขอเป็นทิปนะเฮีย

“เออๆ นั่งไหนอ้ะ ผมจะได้ไปหาถูก”

ไม่ต้องรอมันตอบครับ ไอ้พี่..บ...บ๊วย? บวบ? อะไรวะ สมองแม่งเกลียดขี้หน้าไอ้พี่คนนี้มากครับ จำชื่อไม่ได้สักที ไอ้พี่คนนี้มันเรียกไอ้พี่หมอกไปนั่งด้วยครับ เห็นแล้วผมก็เลยไปซื้อข้าวมาครับ

ไอ้ไฮโซแบบมันก็กินข้าวมหาลัยด้วยวะ

ผมเลยซื้อข้าวกะเพราให้มัน ง่ายดี ใครๆก็กินกัน ส่วนผมก็ซื้อไข่พะโล้แกงจืดครับ ชอบกิน

ยกไปถึงก็เห็นมันนั่งกินโค้กอยู่ครับ วางจานเสร็จมันก็ถาม

“จานไหน”

“จานนี้ กะเพรา”

“ไม่ กูจะกินจานนั้น”

ทั้งโต๊ะหันมามองเลยครับ เพื่อนๆวิศวะของมันนั่นแหละครับ จริงๆไอ้พี่บ๊วย(นามสมมติ)มันจะอ้าปากทักผมตั้งแต่มาแล้วครับ แต่ไอ้พี่หมอกเสียบขาคู่พูดก่อน ไอ้พี่บ๊วยเลยหน้าคว่ำครับ เบรกไม่ทัน โดนพูดกลบเต็ม

“ไรวะ ก็บอกซื้อไรก็ได้ ก็กินอันนี้ไปดิ”

“ไปซื้อแบบนี้มาอีกจาน”

มันชี้นิ้วครับแล้วยื่นเบงค์ห้าร้อยให้ผม เออ คงบวกค่าเหนื่อยแล้วเรียบร้อย จานละไม่ถึงสี่สิบ ไม่บ่นก็ได้วะ

“ทำไมไข่จานกูเล็กกว่าจานมึง”

“ก็เอาอันนี้ไปกินดิ”

ผมก็ดันจานที่ผมซื้อมาก่อนไปให้มัน

มันตักเขาปากแล้วพูดว่า “เย็น”

มึงเคยตายไหมวะ ถามจริง กูว่าคนอยากฆ่ามึงมีเป็นล้านเลยนะ ทำไมไม่มีคนลงมือทำซักคนวะ

“แกงจืดมันเย็น กูจะกินจานนั้น”

แม่งชี้จานกูอีกแล้ววววว

ผมว่าค่าจ้างมันสมน้ำสมเนื้อกับที่ผมต้องมาเลี้ยงมันแล้วหล่ะครับ แม่ง ไอ้พ่อเด็กอ่อน!

.............................................
................................

มันชื่อจริงว่า อัษฎา ครับ อัษฎา  ติวากุล

นามสกุลมันตั้งแต่ผมฟังลุงมีก็คุ้นมาตลอดแล้วครับ พอมาได้ยินไอ้กล้วยเล่า ก็ถึงบางอ้อครับ (บางอ้อแม่งอยู่ไหน รถเมล์สายไหนถึง?)

บ้านมันทำธุรกิจฮาร์ดแวร์คอมพิวเตอร์ครับ อาจเป็นสาเหตุที่มันมาเรียนวิศคอม กล้วยบอกมันเรียนเก่งครับ แต่ว่าดังเรื่องผู้หญิงมากกว่า เออ พอกินข้าวเสร็จแยกกันก็มีผู้หญิงมาเลยครับ ไม่ใช่น้องจูนด้วย (แหงหล่ะ คนละมหาลัย) สงสัยจะเยอะจริงๆครับ

ก็ไม่แปลก หล่อ รวย ครบสูตรแบบนี้ใครๆก็เข้าหาครับ

กูหล่อแต่จนเลยเป็นแบบนี้ไง เหี่ยวเชียว

“ปัง”

เฮ้ย เชี่ยใครวะ ตกใจหมด

หันไปเห็นไอ้ปิ๊กยืนหน้านิ่ง ทำไมชีวิตกูช่วงนี้เจอแต่คนที่มีปัญหากับกล้ามเนื้อบนใบหน้าวะ แว่นมันหนาตามันเลยดูโตๆแบบแปลกๆครับ ผมมันก็ยังไม่เป็นทรงอีกครับ

“ทำไรครับน้อง?”

“ยิง...”

“หะ?”

เสียงมันเบามากเลยครับ

“ยิงพี่รหัส”

เวรกรรม โดนรู้ตัวแล้ว

ความจริงมันก็ไม่ใช่อะไรครับ แต่เวลามีงานรับน้องแล้ว พี่รหัสที่น้องรหัสจับได้จะโดนลงโทษ ปีที่แล้วเปิดเผยพี่ฟินไป แม่งต้องลงไปทำท่าหมาบ้า ปีนี้เวรกรรมขี่จรวดชนกูแล้วโว้ย

“คะ...ใครพี่รหัสน้องครับ”

“ก็พี่ไง พี่ตี๋ ตี๋เด็กโจ๊ก”

ชัดเจน

“มึงรู้ได้ไงวะ”

ไม่ต้องรักษาภาพพจน์ครับ กอดคอคุยกันเลยครับ มันก็ย่อลงมาให้ผมเกาะ ดีมากๆ

“พี่โจ๋บอก”

ไอ้เชี่ยโจ๋!

“พี่โจ๋บอกว่าขี้เกียจเอาของมาส่ง ให้ผมมาหาพี่เอง”

เออ เวรกรรม เพื่อนดี เพื่อนเจริญ

“เออๆ กูก็มีแต่โจ๊ก จนกรอบหว่ะน้อง” กรอบกว่าที่เอ็งคิดเยอะ “ได้โจ๊กไปหลายถุงแล้ว เลี้ยงคืนหน่อยดิ” ทำลิ้นห้อยแสดงความหิวโหยโชว์เลยครับ

“มีแต่พี่เลี้ยงน้อง..” ยิ้มแฉ่งโชว์ครับ ทำเนียนไม่ได้ยิน

“น่าๆ เดี๋ยวนัดไอ้พี่ฟินให้ด้วย” มันทำหน้างง “ลุงรหัสเอ็งอ้ะ”

“สายเรามีแต่ผู้ชายหรอ”

“เออ ปู่รหัสเองก็พี่แบงค์ ไอ้นี่ก็แมนซะ” ไอ้พี่แบงค์ขนครับ ชื่อเล่นเต็มๆมัน ขนดกหัวจรดเท้า

มันทำหน้าเซ็งครับ ผมก็เซ็งเหมือนกัน พี่รหัสไอ้โจ๋ พี่บีม น่ารักมาก เป็นพี่รหัสที่ผมอยากโหวตเป็นพี่รหัสตัวอย่าง กระแซะบอกไอ้พี่ฟินหลายรอบไม่เห็นจะเคยสนใจ พี่บีมเทคผมด้วยอ้ะคิดดู!

“ไว้ผมว่างเดี๋ยวจะโทรไป ขอเบอร์หน่อย”

“อ่า เดี๋ยวยิงไป”

“นั่นมือถือหรือฟอสซิลอ้ะพี่”

แม่ง กวนตีนหว่ะ

“เดี๋ยวจะมีซากมึงมานอนข้างๆ ไอ้นี่นิ” อ้าว แม่งหน้าจอดับ

“เวร มือถือตายหว่ะ”

“บอกเบอร์มา”

“จำไม่ได้อ้ะ”

“.....”

“เห้ย พูดจริง ไปขอไอ้โจ๋เอาแล้วกัน จำเบอร์ไม่ได้อ้ะ มันยาว”

สิบหลัก ผมจำไปแทงหวยก็ไม่ถูกไม่รู้จำไปทำไมครับ

“....”

รู้สึกถึงสายตาสมเพชแต่ทำเป็นมองไม่เห็นผิวปากไปเรื่อยครับ

ตอนนี้เลิกเรียนแล้วครับ กะว่าจะกลับบ้านไปหาม้าสักหน่อย ไม่ได้เห็นหน้ามาวันนึงแล้ว ไม่รู้ไอ้เฮียมันอยู่หรือเปล่าเพราะช่วงนี้ก็ทำงานหนักเหมือนกัน ทั้งช่วยม้า จ็อบมันก็หนักนะครับ รายงานมหาลัยใช่ว่าจะก็อปปี้เพรซได้เหมือนตอนม.ปลายซะเมื่อไหร่ คงจะหามรุ่งหามค่ำพอสมควรเลยครับ

“ไม่รับโทรศัพท์”

วันนี้เสียงนี้หลอกหลอนมากครับ

ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าใคร แต่ผมก็ยังหันหน้ากลับไปดู

มันยื่นซองกระดาษสีขาวมาให้ผมก็รับมา ในนั้นมีประมาณห้าใบ สีเทาล้วนครับ

“วันนี้ไปกับกู”

“ถามจริง ทำแบบนี้พี่ได้ไรวะ”

“กูพอใจ”

เออ จบ

“พี่ ผมรู้สึกแย่หว่ะ เอาจริงๆนะ เงินมันดูไม่สมเหตุสมผลกับงานที่ทำอ้ะ ผมรู้สึกมันดูแย่ๆอ้ะ”

“งั้นเอาคืนมา”

“ไม่มีทาง”

ให้แล้วให้เลย ไม่คืนเว้ย

“วันนี้ผมจะกลับบ้าน”

“ใครอนุญาต”

“ผมห่วงแม่อ้ะ”

“....”

มันทำหน้าลำบากใจ ไม่ครับ ดูผิดไปเอง แม่งก็ยังทำหน้าตายเหมือนเดิมนี่แหละ

“บ้านมึงอยู่ไหน”

“ทำไม”

“กูไปส่ง”

เออดี ประหยัดเงิน

ผมไม่รีรอกระโดดขึ้นบีเอ็มมันเลยครับ รักมาก มันก็ขับไปตามที่ผมบอกนั้นแหละครับ ระหว่างทางผมเห็นอะไรคุ้นตาผมก็เล่าๆให้มันฟัง ไม่อยากฟังกูก็บังคับ ฮ่าฮ่า กูอยากเล่า อยากร้านนั้นป้าแกขายกล้วยปิ้งอร่อยเหาะ ร้านนู้นอาเจ็กเจ้าของร้านชอบแถมลูกอมเมนทอสคนซื้อเป็ปซี่ (แอบเลว) มันก็ไม่พูดไรครับ แต่ก็ไม่ได้ขวางผม เออ ดีครับ เหมือนพูดคนเดียวแต่ก็มีคนฟัง ผมมันช่างจ้อ ไม่มีคนแย่งก็สบายใจดีครับ

ผมให้มันจอดหน้าปากซอยก่อนครับ แต่มองไปแล้วเห็นร้านปิดเลยบอกให้มันขับเข้าไปในซอย ในซอยนี้ขับยากครับ รถวิ่งได้ทีละคน แม่งก็ทำหน้าบึ้งๆหน่อยครับเหมือนจะห่วงรถ ผมว่ามันก็บ้ารถพอสมควรเลยครับ เห็นล้อแม็กซ์มันเว่อร์มาก

“หลังไหน”

“ข้างหน้า รั้วสีฟ้าอ้ะ”

“...นี่บ้านคน?”

“เออ บ้านควายหรือไง เห็นควายป่ะ”

“เห็น” แม่งมองหน้าผมครับ เดี๋ยวมึงเจอเขาเสียบหน้าหรอกไอ้นี่นิ

ผมเอามือทำท่าเหมือนเป็นเขาจะขวิดมันครับ มันก็เอามือผลักเบาๆเหมือนเล่นกับผม

“รีบๆลงไป ให้เวลาสิบนาที”

“เฮ้ย ไรอ้ะ”

“หนึ่ง สอง สาม...”

แม่งนั่งนับครับ ผมได้ยินไม่ถึงเลขสี่ผมก็รีบวิ่งแจ้นออกจากรถเลยครับ ผลักรั้วเข้าไปในบ้านก็เห็นม้านั่งคุยโทรศัพท์อยู่ครับ ผมเลยหยุดฟัง ดูเหมือนม้าจะยังไม่รู้ครับว่าผมเข้ามาในบ้านแล้ว

“...คะ ฉันก็รีบหามาคืนอยู่ค่ะ”

“...ขอยืดเวลาหน่อยได้ไหมคะ อย่างน้อยก็จะจ่ายค่าดอกสองเดือนนี้ให้”

“......”

ผมไม่กล้าฟังครับ รีบเดินออกมาห่างๆ ใจมันไม่กล้าพอจะฟังว่าผลขอยืดเวลาจะเป็นไงครับ มองไปรอบๆบ้าน มันก็ยังเป็นบ้านผมครับ แต่ต่อจากนี้อีกไม่นาน อนาคตมันไม่แน่นอนครับ

มองเข้าไปในรถ รถไอ้หมอกฟิลม์ดำครับ เห็นแค่เงาลางๆว่ามันนั่งฟังเพลงอยู่ครับ ผมเห็นไอโฟนหลายเครื่องครับ ผมไม่ค่อยเข้าใจ มีไอพอดอีก จะซื้ออะไรซ้ำซากวะ

เออ คนมันรวย ผมเข้าใจครับ

เสียงพูดคุยเงียบไปแล้ว ผมเลยรีบเดินเข้าไป

“ม้าค้าบบบบบ”

“อ้าว โซ่ยตี้”

ม้าเดินเข้ามากอดครับ ผมก็ย่อตัวให้ม้ากอด แปลกครับ เหนื่อยๆให้ม้าลูบหัวเหมือนมันจะดึขึ้นเยอะเลยครับ

“เมื่อคืนไปไหนมาฮะ ให้ตั้วตี้โทรก็ไม่ติด”

“ตี๋อยู่บ้านเพื่อนอ้ะ ช่วยมันทำรายงาน”

ทำไม่เสร็จด้วยครับ แหะๆ

“เอ่อ แล้วโซ่ยตี้มายังไง ม้าไม่ได้ยินเสียงมอไซค์เลย” มอไซค์ผมแม่งเสียงดัง ขับไปรู้หมดสามบ้านแปดบ้าน

“เพื่อนมาส่งอ้ะ รออยู่หน้าบ้านนู่น” ม้าก็ยื่นหน้าไปมอง

“เอ้า ทำไมไม่ให้เขาเข้ามาหล่ะ”

“เอ่อ....”

“อะไรกัน ให้เพื่อนรอหน้าบ้าน เป็นเจ้าบ้านที่ไม่ดีเลยน้า” ม้าดุตี๋อ้ะ ม้าดุตี๋เพราะไอ้หมอกอ้ะ ตี๋เซ็ง

“มันขี้เกียจลงมาอ้ะม้า”

ม้ากลับมายิ้มครับ ไม่พูดอะไรต่อ

“เออ ม้า นี่ฮะ” ผมยื่นซองขาวสองซองให้ม้าครับ ของไอ้หมอกทั้งสองซองกับมีเงินที่ผมเก็บไว้ในบัญชีไปถอนออกมา ปิดบัญชีไปเลยครับ มีสองสามพันแต่มันก็เงินเก็บผมหล่ะครับ

“.....โซ่ยตี้ ไปทำอะไรมา”

“....”

“ทำไมเงินเยอะอย่างนี้”

“ผม...ผมช่วยเพื่อนทำรายงานอ้ะม้า งานเยอะ เพื่อนมันให้เงินดีด้วย เพราะตี๋เก่ง เลยขูดเพื่อนแพงๆไง”

เออ จะได้มีข้ออ้างเวลาไปค้างกับไอ้หมอกด้วย

“เพื่อนหน่ะ..ช่วยกันไม่หวังผลประโยชน์หรอกนะ อาตี๋”

“หน่าม้า เดี๋ยวถ้าผ่านรอบนี้ไปได้ ผมจะเลี้ยงหมูกระทะมันคืนเลย”

ม้าก็ไม่พูดไรต่อครับ ผมขึ้นห้องผมเอาเสื้อผ้ายัดๆลงกระเป๋า หยิบแปรงสีฟันไปแต่เหลือยาสีฟันไว้ให้เฮียครับ พอลงมาม้าก็ยื่นถุงให้ผมครับ

“เซาปิ่ง เอาไปฝากเพื่อนนะ”

“ม้าทำหรอ? ไส้ไรอ้ะ”

โวะ ไส้เผือกด้วย ของโปรด

“คืนนี้ตี๋ก็ต้องช่วยเพื่อนทำรายงานอ้ะ ม้า ตอนเช้าตี๋อาจกลับไม่ทันอ้ะ เฮียช่วยม้าคนเดียวพอหรือเปล่า”

“พอๆ ไปเหอะ”

“ม้า ไปแล้วนะ”

“ฝากเพื่อนด้วยหล่ะ”

“ครับ”

ขึ้นมาบนรถ ดูนาฬิกาตรงแผงคอนโซล แปดนาที รอดตายไป

“อ้ะ ม้าให้เอามาฝาก”

มันปรายตามองขับ ตอนนี้มันออกรถแล้วครับ

“เซาปิ่ง เคยกินป่ะ”

“มันคืออะไร”

“อ่ะ ลองกินดู”

ผมยื่นถุงให้มัน แต่มันนิ่งเลยครับ

“เฮ้ย เอาไปดิ”

“เดี๋ยวมือมัน”

เออ เหตุผลมัน น่าถีบหว่ะ

เซาปิ่งนี่ต้องกินตอนร้อนๆครับ ถ้าเย็นปุ๊ปมันจะไม่น่ากินครับ

“อ้าปากดิ”

มันหันมามอง เลิกคิ้ว ก่อนจะหันกลับไป

“อ้าเร็วๆ”

มาก็อ้าปากหน่อยๆแล้วเอนตัวมาทางผม ผมก็ยัดเซาปิ่งเข้าปากมันไปเลยครับ แม่ง กัดนิ้วกู ให้กินเซาปิ่งรสเผือก ไม่ใช่รสนิ้วกูเว้ย

“อร่อยป่ะ ม้าทำเอง”

“เฉยๆ”

เออ ฆ่ามึงตอนนี้กูก็ตายพร้อมมึงเพราะมึงขับรถ กูใจเย็นๆดีกว่า โปรดสัตว์

“เออ กูจะกินเอง แม่ง”

“ขี้บ่น”

ผมไม่สน หันหน้าเข้าหากระจกฝั่งผมครับ กินคนเดียวก็ได้อร่อยดี ซักพักแม่งมีมือมาดังเสื้อครับ

“กูจะกินอีก”

“.....”

“ป้อนกูเร็วๆ”

หัวคิ้วกระตุกไปถึงนิ้วหัวแม้เท้าเลยครับ

กูต้องรับมือกับมึงไปอีกนานแค่ไหนวะ ไอ้หมอกเอ้ย!


.......................................
.............................




[Coin 6 : complete]
[14.11.54]






ตอนดึกๆก่อนไปนอน 600 กว่าวิว ตื่นมา เย้ย 900 กว่าวิว 
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ อาจจะยังเขียนไม่ค่อยดี มึนๆ เมาๆ เนื้อเรื่องอาจเดินช้าๆ แต่อยากจะเขียนให้มันดูมีเหตุผลที่สุด ค่อยเป็นค่อยไปคะ มีอะไรที่สมควรปรับปรุงก็เชิญแสดงความคิดเห็นมาได้เลยนะคะ

 

[pklove]

ขอบคุณที่มาต่อค่ะ น้องตี๋น่ารักอ่ะค่ะ

[bulldog17]

พระเอกเงียบเวอร์
อยากอ่านมุมมองของพระเอกบ้าง
ใจคอจะให้หนูตี๋มาจ้องตอนบ๊ะกะสาวจริงอ่ะ

[e_new]

ชอบ รอๆๆ รักกันเร็วๆน่ะ

[Donaldye]

ชอบพี่หมอกอ่า

[BossZa]

 o13ชอบๆๆๆๆต่อเรื่อยๆนะ

[pmnet]

อ่านสนุกดีนะ ลงต่อเนื่องดีด้วย  ขอบคุณที่เอามาลงให้อ่าน

[Warlock]

เอิ่มพระเอกเรื่องนี้กวนบาทาเนอะ...

[pete779]

สนุกดี พร้อม บรรากาศมาคุแปลกๆๆ 55555  แต่ก็ชอบบ   ขอบคุณครับบ

[kslave]

มาต่อเรื่อยๆนะค่ะ สนุกเว่อร์
เรื่องนี้ทั้งพระเอกนายเอก เวลาอ่านแล้วรู้สึกกวนส้นติงและเกรียนทั้งคู่เลยค่ะ ฮ่าๆๆ

[lptk]

หมอกกวนมาก ชอบตี๋น่ารักมาก สนุกดีค่ะ
รักคนแต่งจ้า 

[dukdikdukdik]

คุณพี่หมอกใจดีกับน้องตี๋อีกนิสสสส สิจ๊ะ 

[RoseBullet]

อ่านรวดเดียว สนุกกก ชอบบบมากค่ะ :-D
พี่หมอกเป็นคนดีกว่าที่คิดไว้นะ แต่เหมือนที่ตี๋บอกเลยว่า ยังกะรับจ้างเลี้ยงเด็ก
กร๊ากกก นิ่งๆแต่กวนติงฉิบ น้องตี๋ก็แอบกวนเหมือนกัน
ชอบความเป็นธรรมชาติของตี๋ ขนาดอยู่กับพี่หมอกยังดูเป็นตัวของตัวเองเลย
ลุ้นๆๆว่าวันนี้จะได้อ่านเพิ่งอีกซักตอนไหมน้า ปิ๊งๆๆ ++  (ส่งสายตาปิ๊งๆไปให้คนเขียน)

[Papoonn]

มึนๆ เมาๆ สไตล์ตี๋  ><
ชอบอ่า เนื้อเรื่องก็เรื่อยๆน่ะ อ่านไม่เบื่อจ้า
ไม่เร็วเกิน แล้วก็ไม่ช้าเกิน  กำลังดีจ้า
ตอนนี้ติดเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก   : )
มาอัพบ่อยๆ น่ะค่ะ   >3<

[RGB.__]

พี่หมอกเป็นคนดีกว่าที่คิด (?)
นึกว่ามาถึงปุ๊บจะรีบเคลมอาโซ้ยตี๋ซะอีก -/- !!

[maruko]

หมอกนี่ก็แอบมีมุมน่ารักๆกับตี๋เหมือนกันนะเนี้ยยยยยย ~~ ถึงจะน้อยนิดก็เถอะ >//<

[cn9095]

Coin 7




นี่กะพากูมาเที่ยวทุกวันเลยเรอะ?

วันนี้มันพาผมมาที่เซ็นทรัล ชิดลมครับ ผมไม่เคยมาครับ มองไปทั่ว อยากจะวิ่งไปทางนู้นทางนี้แต่ไปไม่ได้ครับ เดี๋ยวหลง มือถือยิ่งพังอยู่ ถ้าหลงนี้ผมจะเดินไปที่ประชาสัมพันธ์ให้มันประกาศชื่อไอ้หมอกให้ได้ยินกันทั้งห้างเลยครับ

“มาทำอะไรอ้ะ”

“นัดเพื่อนไว้”

“อ่อ เพื่อนแบบเมื่อวานนะหน่ะ”

มันไม่ตอบครับ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ อิจฉาครับ มันเสน่ห์แรง สาวติดตรึม

เข้าไปในร้านบักสตาร์ (มันไม่ได้ชื่อนี้หรอกครับ แต่เรียกแบบนี้แล้วโคตรเป็นกันเอง) มีสาวนั่งรออยู่แล้วครับ

“เบลล์ มานานยังครับ”

“เบลล์เดินกับเพื่อนเสร็จแล้วก็มานั่งรอ ไม่นานหรอกคะ”

ต่อให้ผู้หญิงรอนานเป็นชั่วโมงก็จะตอบว่าพึ่งมาครับ อันนี้ไอ้กล้วยบอกมา

เออ ถ้ามาเดทกันแล้วผู้หญิงตอบว่ากูมารอเป็นชั่วโมงแล้ว ผู้ชายคงจะแป้กอยู่หล่ะครับ

มันนั่งลงแล้วครับ ผมไม่รู้จะทำยังไงก็เลยต้องนั่งลงข้างๆมันครับ เหมือนเดิมครับ สายตาผู้หญิงจิกลงทางผมเลยครับ

“รุ่นน้อง”

มันตอบก่อนเธอจะถามซะอีก ผมได้แต่พยักหน้าครับ ไม่รู้จะตอบอะไร

อ่อ วันนี้เพื่อความมั่นใจ ก่อนออกจากบ้านผมเปลี่ยนรองเท้าเป็นเอาของเฮียมาใส่แล้วครับ เยินเหมือนกันแต่พื้นยังไม่หลุดครับ ส่วนไอ้เยินๆคู่นั้นผมก็เก็บลงกล่องไว้ก่อนครับ ว่างค่อยเอาไปเย็บที่ตลาดแถวบ้านครับ สามสิบบาท ดีกว่าซื้อคู่ใหม่

“เบลล์นึกว่าพี่จะมาคนเดียว”

“....”

ทั้งผมทั้งมันเงียบครับ เมื่อวานจูนยังไม่ชัดเจนขนาดนี้ครับ ถึงแม้ผมจะรู้ว่าเธออยากจะเดินกับไอ้หมอกสองคนมากกว่า

“เอ่อ งั้นผมไปร้านหนังสือแถวนี้ดีกว่า”

“เดี๋ยว”

มันรั้งไว้ แล้วก็รีบหยิบบัตรเครดิตออกจากกระเป๋าแล้วยื่นให้

“ผมใช้ไม่เป็น”

“งั้นเอานี้ไป”

มันยื่นกระเป๋าเงินทั้งใบให้ผมเลยครับ แต่มันเก็บบัตรเครดิตใบนั้นไว้ใบเดียว เอ่อ กูไม่กล้ารับวะ มึงจะบ้าหรอ ถ้ากูรับแล้วชิ่งนี้กูรวยเลยนะ

มันทำหน้าบึ้งใส่ครับ พูดแบบไร้เสียงว่า อย่ากวนตีน

ผมเลยรับมาทั้งใบครับ อูย หนังแท้ในมือกู ไม่กล้าบีบแน่นเลย ของผมกระเป๋าเงินพลาสติกลายนารูโตะ เคยเห็นไหมครับ ทีใบละประมาณสามสิบบาทเปิดมามีช่องใส่เงินใส่การ์ดไม่กี่ช่อง ได้ลายถูกใจแถมถูก แต่ขาดบ่อยและง่ายมากครับ แม็กซ์ทั้งใบเลย

ผมยัดกระเป๋าเงินมันลงกระเป๋าสะพายครับ กลัวหาย แล้วมันก็ยื่นไอโฟนหนึ่งในบรรดาหลายๆเครื่องของมันมาให้ผมเครื่องหนึ่ง

“วันนี้โทรหาไม่ติด เอาเครื่องนี้ไปใช้ก่อน”

มึงทำไมไว้ใจคนง่ายแบบนี้หวะ หรือมึงไม่มีอะไรต้องกลัว ถึงยื่นมาให้กูหมดแบบนี้

ผมไม่รื้อกระเป๋ามันครับ เอาจริงๆผมไม่คิดจะใช้เงินมันด้วยซ้ำ เพราะเท่าที่มันให้ผมมามันเยอะมากแล้วครับ มากเกินกว่าที่เพื่อนให้เพื่อน รุ่นพี่ให้รุ่นน้อง หรือจะพูดแบบน่าเกลียด ลูกค้าก็เหอะ แต่ผมก็ยังไม่ได้ขายให้มัน เออ แล้วตอนนี้กูกะมึงมีความสัมพันธ์กันแบบไหนวะ

คำว่าพี่เลี้ยงผุดขึ้นมาในหัว ผมหลุดหัวเราะครับ

ผมเดินเข้าไปในร้านหนังสือที่เดินผ่านมา ร้านหนังสือใหญ่จริงๆครับ เงียบ ต่างคนต่างอ่านหนังสือที่ตัวเองสนใจ ผมชอบบรรยากาศแบบนี้ครับ

เฮ้ย นั้นมันหนังสือเกี่ยวกับอินทีเรียนี่หว่า พุ่งเข้าชารจ์ครับ หนังสือต่างประเทศ ผมชอบครับ แต่เห็นราคาแล้วก็วาง กูไปเปิดดูให้ห้องสมุดก็ได้

ดูไปเรื่อยๆครับ แอบหิวหว่ะ นี่ก็หกโมงกว่าแล้ว ผมไม่เดินออกจากร้านครับ กลัวมันมาหาแล้วไม่เจอ เออ กูนั่งเล่นไอโฟนมันก็ได้ครับ

ผมออกมานั่งหน้าร้านหนังสือครับ มีโซฟาเหมาะๆนั่งสบายครับ ก็นั่งเล่นยาวเลยครับ เกมส่วนมากเป็นเกม RPG มีเกมโปเกมอนด้วยครับ ผมเลยสร้างอีกเซฟนึงเล่นเอง ไม่อยากเล่นทับของมันครับ

ท้องร้อง กี่โมงแล้ววะ

เฮ้ย! ทุ่มครึ่ง

มึงลืมกูนานไปหรือเปล่าวะ

ผมไม่รู้เบอร์ครับ จะโทรหามันก็ไม่รู้จะโทรยังไง ผมจะเดินหาฟู้ดคอร์ท เลยเดินไปถามพี่ยามครับ โห ราคามันแพงมากครับ ไรวะ ราดหน้าร้อยกว่าบาท นี้กูหลงมาในดินแดนมหัศจรรย์หรอวะ ราคามันถึงได้ดูแพงประหลาดๆแบบนี้

เปิดดูกระเป๋าเงินตัวเอง มีหกสิบบาท เศร้าครับ

ให้ใช้เงินมัน ผมไม่เอาหรอกครับ

ผมอยากเดินออกจากห้าง แต่กลัวมันมาแล้วไม่เจอผมเลยนั่งรอครับ

...สองทุ่ม

ผมเผลอหลับที่โซฟาหน้าร้านหนังสือครับ ผมวกกลับมานั่งรอมัน แล้วก็เผลอหลับไป

สามทุ่มจะสี่ทุ่มแล้วครับ

คนรอบๆตัวแม่งน้อยลงจนผมหนาว ปกติห้างนี้ผมรู้สึกว่าคนมันก็น้อยกว่าที่อื่นอยู่แล้วนะครับ แถมยังหนาวอีกต่างหาก เสื้อเฮียที่ผ่านการซักจนเนื้อผ้าบาง แถมเสื้อกล้ามเหี่ยวๆ มันกันหนาวไม่ได้เลยครับ

ผมคว้าไอ้มือถือเครื่องเก่า เอาแบตออกมาถูๆกับตักแล้วใส่กลับไปใหม่ พยายามเปิดเครื่องครับ

เฮ้ยแม่ง ติด- อ้าว ดับซะแล้ว

เออ ก็ไม่รู้จะเปิดเครื่องทำอะไร ผมน่าจะเอามือถือเก็บไว้ที่บ้านไปเลย ยังไงก็ใช้ไม่ได้อยู่แล้ว

เอาวะ รอขนาดนี้ก็รออีกสักพักแล้วกัน

ไอโฟนในมือสั่น ผมรีบหยิบขึ้นมารับเลยครับ

“พี่หมอก”

เสียงผู้หญิงที่ผมไม่รู้จักครับ

“ครับ?”

“นั่นไม่ใช่พี่หมอกนิ...พี่หมอกอยู่ไหน”

“ไม่รู้ครับ”

“แล้วนั่นใคร”

“เอ่อ รุ่นน้องพี่หมอกครับ”

“เรียกพี่หมอกมารับสายหน่อย”

“เออ ผมก็ไม่รู้ครับว่าพี่หมอกอยู่ไหน”

ถ้ารู้ก็บอกกูหน่อย กูก็อยากเจอมันเหมือนกัน กูจะถีบขาคู่มันแล้วเนี่ย แม่งทิ้งกูหรือเปล่า หลอกเอากูมาทิ้งสินะ

“แล้วทำไมมือถือพี่หมอกถึงมาอยู่กับเธอ”

“เออ พี่เขาให้ผมมาครับ”

“......”

“บอกพี่หมอกด้วยว่ามาหาหมวยที่คอนโดหน่อย”

“ถ้าเจอแล้วจะบอกให้นะครับ”

“เออๆ แค่นี้แหละ”

ตอนนี้สามคนแล้วครับ

มึงก็มีหลายคนแล้ว แล้วมายุ่งอะไรกับกูอีกวะเนี่ย

ตอนนี้ผมอยากกลับบ้านครับ เหนื่อย หลายๆอย่าง หิวด้วย ผมหิวแล้วก็หนาว

มันเดินมาแล้วครับ ไม่ได้เดินมาคนเดียวด้วย

มันก็เดินมากับน้องเบลล์ของมันนี่แหละครับ

เออ ให้กูรอ ไปเที่ยวกันมา สนุกเลยสินะ

“ไป กลับ”

“ผมหิว”

“ทำไมยังไม่กิน”

“รอพี่”

มันเงียบเลยครับ หน้ามันอ่านไม่ออกแต่หน้าน้องเบลล์แทบจะเขียนบนหน้าเลยครับ ไปจากชีวิตกูสักที ไม่ไปหรอกเว้ย กูเกรียน กูไม่สน

ตอนนี้กูโมโหหิวเว้ย!

“อยากกินอะไร”

“ได้หมด หิว”

มันแวะซื้อแฮมเบอร์เกอร์ให้ผมครับ ผมก็คืนกระเป๋าเงินมันไปพร้อมไอโฟนมันนี่แหละครับ ผมเห็นน้องเบลล์มองอยู่ผมก็พูดเลยครับ

“เออ พี่หมอก เมื่อกี้คนชื่อหมวยโทรมา บอกให้พี่ไปหาที่คอนโด”

น้องเบลล์ตวัดมองหน้าไอ้หมอกเลยครับ ผิดคาด แม่งเฉยกว่าที่คิด มันดูจะติดเฉยๆมากเลยครับ น้องเบลล์ถามเลยครับ

“ใครหมวยค่ะพี่หมอก”

“ก็ตำแหน่งเดียวกับเบลล์”

“พี่หมอก!!”

“ไม่ชอบก็เดินออกไป บอกตั้งแต่ต้นแล้วว่าพี่ไม่ได้มีใครแค่คนเดียว”

ได้ยินจากปากแล้วนับถือครับ มันตรงมากครับ ถึงใครว่ามันแรงแต่ผมว่าพูดกันตรงๆดีกว่าครับ แบบนี้ก็แสดงว่าผู้หญิงทุกคนเต็มใจเป็นหนึ่งในหลายๆคนที่มันคบด้วยสินะ

หนึ่งในหลายๆคนนั้น ก็มีผมอยู่ด้วยสินะ

“พี่หมอก เบลล์นึกว่าพี่พูดเล่น”

“พี่เคยพูดเล่นหรอ”

เฮ้ย แรงไปเปล่าวะ น้องเขาจะร้องไห้ ไม่จะแล้ววะ น้องเขาร้องไห้แล้ว มึงจะไม่ปลอบหรอ

ผมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ครับ แต่น้องก็ปัดมือผม เวร ผ้าเช็ดหน้าตกพื้นเลย ได้แฮมเบอร์เกอร์พอดีมันก็ส่งให้ผมครับ ผมไม่สนใจน้องเบลล์แล้วครับ กูอุตส่าห์หวังดี ปัดผ้าเช็ดหน้ากูทิ้งอีก ถ้าไม่ได้แฮมเบอร์เกอร์นะกูคงปี้ดไปแล้ว

ผมรีบแกะกิน น้องเบลล์ก็จ้องหน้าไอ้หมอกเหมือนรอให้มันพูดอะไรมา

“เอาซอสไหม?”

เอ่อ กูว่ามึงสนใจน้องเขาก่อนดีกว่า

“เอาซอสมะเขือเทศอ้ะ”

กูก็เล่นไปกับมันอีก

น้องเบลล์วิ่งออกไปเลยครับ ไอ้หมอกยังเฉยมองผมกินแฮมเบอร์เกอร์

“เฮ้ย! ไอ้พี่หมอก ตามน้องเขาไปดิ”

“ตามไปทำไม”

“ก็พี่ไปพูดให้น้องเขาเสียใจอ้ะ”

“กูพูดความจริง”

“พี่ไม่ไปผมไปเองนะ”

“มึงลองไปสิ” แม่งจ้องหน้าผมเอาเรื่องเลยครับ

“กูเจอมาเยอะ ถ้ามันจะกลับเดี๋ยวมันก็กลับมา”

“ทำไมพี่ใจร้ายงี้วะ”

“กูใจดี กูถึงไม่ไปตามมัน”

เออ บางทีเสียใจแต่ผู้หญิงก็ตัดใจไม่ได้สักทีเพราะผู้ชายง้อนี้แหละครับ มันจะหมายความว่าแบบนี้หรือเปล่า แต่ผมว่ามันขี้เกียจอ้ะ

“กลับกัน”

“ไม่ไปหาหมวยอ้ะ”

“เหนื่อย”

“อืม”

ผมก็เดินตามมันมาครับ แฮมเบอร์เกอร์ผมซื้อมาสองชิ้นครับ ฟาดเรียบ ไอ้หมอกให้ผมยืนกินให้หมดแล้วเอาไปทิ้งก่อนขึ้นรถครับ

“น้ำ”

“คุณค้าบ”

ในรถมันจะมีเก็บน้ำไว้ครับเป็นขวดๆ ผมก็รับมากิน

“ทำไมไม่ซื้อหนังสือ?”

“ไม่มีเงินอ้ะ”

“ให้ไปแล้ว”

“ผมไม่ใช้หรอก ของพี่อ้ะ”

“มึงใช้ไปเหอะ กูไม่ว่าหรอก”

มันก็ขับไปเรื่อยๆของมัน มันเห็นรถเงียบมันก็เปิดเพลงให้ฟัง

“มือถือมึงเป็นอะไร”

“เจ๊งอ้ะ”

“เอาเครื่องนี้ไปใช้ แกะซิมคืนกูด้วย”

“เฮ้ย ไม่เอา”

“เถียงกูอีกแล้ว”

มันโยนมาเลยครับ ผมรับแทบไม่ทัน แล้วก็แกะซิมออก ใส่ซิมตัวเองลงไป เฮ้ย กูจะมีไอโฟนไว้เล่นเกมแล้วเว้ย

“เมมเบอร์กูด้วย”

ไม่ต้องบอกว่าเบอร์ไหนครับ เบอร์ที่ไม่เคยเห็นโทรติดกันสิบสาย ไม่น่าเป็นคนอื่นหรอก

“พี่”

“ไร”

ขอบคุณ

ขอบคุณที่ไม่ทิ้งผมกลับบ้าน ขอบคุณที่ยังกลับมารับผม พี่ช่วยผมทั้งๆที่ผมไม่ได้ทำอะไรให้พี่เลย

“ไม่มีไรหว่ะ ผมง่วง เมื่อไหร่จะถึงอ้ะ”

“เออๆ จะถึงแล้ว ง่วงก็นอนก่อนเลยไป”

ผมเอนตัวลงกับเบาะ ผมยังจำทางไปคอนโดมันไม่ได้ครับ แต่ผมก็หลับตาลง ไม่ได้รู้สึกแย่อะไรกับมันแล้วครับ...

เพราะผมรู้สึกได้

ถึงคำขอโทษของมันครับ...






..........................................
...............................

[Coin 7 : complete]
[14.11.54]






คนอ่านก็อยากอ่าน(หรอวะ) คนเขียนก็อยากลง
ยังไงก็ฝากด้วยนะฮ้าฟฟ
ปล.ยอดคนอ่านเพิ่มเร็วมาก ดีใจอ้ะ เมื่อเช้า 900 กว่า ตอนนี้ 1200 แล้ว 
ปล2.ตี๋ไม่เกรียนนะฮ้าฟ ตี๋แค่เป็นธรรมชาติ 555+

[2kysarang__]

สนุกมากกกกกกกค่ะ
ตี๋ฮาได้อีกกกกก >w<
มาดัน มาอวย มากรี๊ด ชอบบบบ ชอบมากๆๆๆ
เห็นชื่อเรื่องมันไม่ค่อยน่าสนใจ แต่ไม่รู้เป็นไรเห็นรอบแรกก็คิดว่าต้องอ่าน
แต่ไม่มีโอกาส (ตอนนั้นทำไรไม่รุ) เจอรอบสอง โอ้ว หนุกอ่ะ บรรยายฮาดี
ชอบๆๆๆ เดี๋ยวอ่านตอน 7 ก่อน
นิยายดีๆ ชอบๆ >w<

[kslave]

ถ้าพี่หมอกจะเอ็นดูขนาดนี้ รับเลี้ยงหนูซักคนก็ได้ค่ะ

[insomniac]

รักตี๋ รักเฮีย
รักคนเขียนแสนขยัน มาต่อบ๊อยบ่อย

[maruko]

ตี๋เป็นธรรมชาติจริงๆ . . เกรียนเป็นธรรมชาติดี 
ชอบตี๋ที่อารมณ์ดี คิดบวก เป็นตัวของตัวเองมากๆ อย่าดราม่าเลยนะน้องตี๋ >,<

[RGB.__]

อัพบ่อยจัง ชอบ *-*)!
พี่หมอกมีซัมติงปมหลังกะตี๋เปล่าเนี่ย ทำไมดีจัง  พระเอกเหมือนจะเงียบแต่ก็ไม่ แอร๊ -/-!

[Warlock]

เหอๆสรุปหมอกจะอะไรยังไงนี่....น่าจับโบกฟ่ะ!!!

[ต่ายน้อย]

คนอื่นรักตี๋ รักหมอก
แต่ผมโคตรรักคนเขียนอ่ะ  เขียนได้น่ารัก โดนใจมาก
จะติดตามต่อไปเรื่อย~ๆแน่นอนครับ

 รักคนแต่งเรื่องนี้ที่สุดเลยครับ

[e_new]

น่ารักเกิ๊น น
รอให้รักกัน หึหึ

[LalaBam]

้่ี่พี่หมอกโคตรเท่ห์อ่ะ
แบบนี้รักหมดใจเลย

[Papoonn]

ใครบอกตี๋เกรียนนนนนนนนนนนน   ?
ตี๋แค่เมายังไม่สร่างเท่านั้นเอง  55555
ชอบเรื่องนี้ที่สุดเลยยยยยยย  >0<
อ่านแล้วยิ้มตลอดเลย  โอ้ยยยยยยยยยยๆ
อยากอ่านเรื่อยๆเลยจ้า 
+1 เลยฮ้าาาาาาาาาาาาาาาาาา   -3-

[โจ๊กกุ้ง]

ชอบหมอกอ่ะ  เกรียนแบบนิ่งๆได้ใจมากฮ่าๆๆๆ   
มาต่อบ่อยๆแบบนี้ต่อไปน้า