ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชมกรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0.
.
.
ขออนุญาตบอกข่าวเรื่องการรวมเล่มนิยายเรื่องนี้หน่อยนะคะ รายละเอียดดังนี้เลยค่ะ
น่ารัก(ว่ะ) ฟิล์มxกาย
2 เล่ม จบ (ไม่แยกขายค่ะ)
หนังสือมีจำนวน 330 หน้า/เล่ม
ราคา 700 บาท ค่าส่ง 70 บาท รวม 770 บาท
ในเล่มจะประกอบไปด้วย 30 ตอน + ตอนพิเศษใหม่ 10 ตอน
หน้าปกเล่ม 1+2 ค่ะ
รีปริ๊นซ์น่ารัก(ว่ะ) คริสxฟ้า
หนังสือมีจำนวน 330-350 หน้า
ราคา 350 บาท ค่าส่ง 40 บาท รวม 390 บาท/เล่ม
ในเล่มจะประกอบไปด้วย 15 ตอน + ตอนพิเศษใหม่ 5 ตอน
เปิดโอนเงินแล้วค่ะ
ในเมลล์ขอรายละเอียดประกอบการสั่งจองนิดหน่อยค่ะ
ชื่อ-สกุล
ชื่อเล่น
เบอร์โทร
E-mail
จำนวน...เล่ม
ที่อยู่ในการจัดส่งหนังสือ
* หนังสือจัดส่งทางไปรษณีย์อย่างเดียวค่ะ *
ส่งรายละเอียดมาที่ 
ขึ้นหัวเรื่องว่า "สั่งจองหนังสือ" ค่ะ
ส่วนหน้าปกเป็นแบบนี้ค่ะ
ตัวอย่างหนังสือค่ะ
มืดหน่อยนะคะ ถ่ายจากมือถือค่ะ
.
.
.
กลรักร้าย
การ์ดเชิญสีชมพูถูกยื่นมาตรงหน้า แก้วมองตรงไปยังคนให้ขณะที่ใบหน้าเต็มไปด้วความเรียบเฉย ไม่ได้รู้สึกยินดีเลยซักนิดที่ได้เห็นการ์ดแต่งงานนั่นและรวมถึงคนมอบให้ด้วย
“พี่มาเชิญแก้วไปงานแต่งงานของพี่กับหญิง” ชายเอ่ยกับคนที่นั่งเฉยเมยอยู่ที่โต๊ะทำงาน เขาถอนใจเมื่ออีกคนไม่มีทีท่าว่าจะหยิบการ์ดจากมือเขาเลยซักนิด สุดท้ายเลยทำได้เพียงวางการ์ดแผ่นนั้นไว้ที่โต๊ะทำงานของเจ้าตัว “พี่หวังว่าแก้วจะมาร่วมยินดีกับพี่นะ”
“ไม่กลัวผมไปพังงานแต่งงานของคุณเหรอคุณชาย”
“แก้ว...” ชายคราง “ทำไมถึงเรียกพี่แบบนั้น” เขาเขม้นมองคนตรงหน้าเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน “ถึงเราจะจบกันแล้วแต่...”
“คุณจะบอกว่าเรายังเป็นเพื่อนกันได้สินะ” แก้วเอ่ยเสียงแข็ง ใบหน้ายังคงไม่แสดงอาการอื่นใดนอกจากความเฉยชา ดวงตาที่จ้องตรงไปยังใบหน้าหล่อเหลาของชายมีแต่ความเย็นชาจนคนมองนึกแปล็บในอก “หวังมากเกินไปรึเปล่าคุณชาย”
“พี่ทำให้แก้วเสียใจ พี่ขอโทษ”
“มีคำที่ดีกว่านี้มั้ย” แก้วเลิกคิ้ว “ถ้าไม่มีอะไรจะพูดไปมากกว่านี้ก็เชิญเถอะ ผมยังไม่อยากถูกเพื่อนร่วมงานมองว่าเป็นคนเห็นแก่ตัวไปมากกว่านี้ คุณจะไปสมสู่กันที่ไหนก็เชิญตามใจเลย แต่ไม่ต้องดึงผมไปเกี่ยวอีก”
“แก้ว...”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมจะทำงานล่ะ” แก้วว่าพลางหยิบการ์ดใบนั้นขึ้นมา มองเห็นจากหางตาว่าชายทำสีหน้าไม่สู้ดีนัก “วันที่แต่งงานน่ะผมคงไม่ไปร่วมด้วยหรอก ขออวยพรตรงนี้ก็แล้วกัน” เขาว่าพลางคลี่ยิ้ม “ให้เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวครองคู่กันในนรก มีความสุขกับหยาดน้ำตาและความเจ็บปวด ตายไปก็ขอให้ตกนรกขุมที่ลึกที่สุด ให้มันสองคนชิบหายวายวอด อย่าได้มีความสุขสมหวัง ให้มันสองคนเจ็บเหมือนกับที่พวกมันทำให้คนอื่นต้องเจ็บปวด!!”
“แก้ว!”
การ์ดใบนั้นตกลงในถังขยะข้างโต๊ะทำงาน ในขณะที่เสียงเรียกชื่อดังลั่น สายตาทุกคู่มองตรงมายังแก้วและชาย หากแต่แก้วกลับไม่ได้แสดงอาการหวั่นไหวอะไรออกมานอกจากรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้า ต่างจากชายที่มีสีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดปนโกรธจัด
“ทำให้ว่าที่ลูกเขยท่านประธานต้องโกรธซะแล้วสิ” แก้วว่าพลางแสร้งถอนใจ “จะไล่ผมออกรึเปล่าครับคุณชาย”
ชายกำหมัดแน่น เขาเขม้นมองคนตรงหน้าด้วยแววตาโกรธจัด หากแต่ในใจกลับปวดแปล็บกับสิ่งที่ได้ยินและได้เห็น แก้วที่เคยน่ารักเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้เชียวหรือ
“จริงสิ” แก้วยิ้มน้อยๆ “ชุดแต่งงานของเจ้าสาวเลือกชุดที่หลวมๆ หน่อยก็ดีนะครับ แขกที่ไปงานจะได้ดูไม่ออกว่าสมสู่กับเจ้าบ่าวก่อนแต่งจนท้องเกือบสามเดือนแน่ะ!”
“แก้ว!!” ชายกัดกรามแน่น “มันจะมากไปแล้วนะ!!”
“จุ๊! อย่าเสียงดังไปสิครับคุณชาย เดี๋ยวใครๆ เขาจะรู้นะครับว่าคุณชายไม่ได้เป็นชายหนุ่มผู้เงียบขรึมที่แสนจะใจดีกับทุกคนน่ะ ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแบบนั้นเสียภาพพจน์นะครับ อุตส่าห์สร้างมาตั้งนาน” แก้วยังลอยหน้าลอยตาพูด “แล้วไม่ต้องมาขึ้นเสียงกับผมหรอก เพราะผมไม่กลัวคุณ จะไล่ผมออกก็ได้นะ แต่คงไม่ทันแล้วล่ะมั้งเพราะผมตั้งใจว่าจะลาออกอยู่แล้ว”
“แก้ว!”
แก้วไม่ได้ฟังว่าชายอยากจะพูดอะไร เค้าเดินลิ่วออกไปจากแผนก ลงลิฟท์ไปยังฝ่ายบุคคล จากนั้นก็ขอใบลาออก
“คุณรัตนะ คุณจะไม่ลองคิดดูอีกทีเหรอคะ”
“ไม่ครับ” แก้วยืนกรานขณะที่ก้มลงเขียนใบลาออกอย่างรวดเร็ว
ประตูห้องฝ่ายบุคคลถูกเปิดออกอย่างรวดเร็วก่อนที่ชายจะเดินลิ่วเข้ามาด้านใน บรรดาพนักงานต่างส่งยิ้มทักทายหากแต่ว่าที่ลูกเขยของท่านประธานกลับไม่ได้ยิ้มตอบกลับไป เขาเดินตรงมาที่แก้วซึ่งก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรยุกยิกอยู่ก่อนจะดึงมืออีกคนขึ้นเต็มแรง
“เชิญที่ห้องผมหน่อยคุณรัตนะ”
แก้วกรอกตาไปมา แต่อีกคนไม่รอ ชายดึงแขนคนตัวเล็กรั้งให้เดินออกมาจากฝ่ายบุคคลด้วยกัน เขาดึงแก้วเข้าไปในลิฟท์ขณะที่อีกฝ่ายผลักไหล่ของเขาเต็มแรง
“อย่าเอามือโสโครกนั่นมาแตะต้องผม!”
“นึกว่าพี่อยากแตะนักรึไง!” ชายเองก็โกรธเป็น ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึง นึกอยากจะหักคอคนตรงหน้านักถ้าทำได้
“งั้นก็เลิกยุ่งกับผมซักที!” แก้วตะโกนก้อง คงเพราะอยู่ในที่ลับตาคนสินะ ชายที่แสนอ่อนโยนของใครๆ ถึงได้แสดงอารมณ์ออกมาได้ขนาดนี้
“คิดบ้างซิแก้ว! ถ้าออกจากงานไปแล้วแก้วจะกินอะไร! ตัวเองเอาตัวรอดได้แล้วเหรอห๊ะ!”
“ต่อให้กูต้องอดตายกูก็ไม่อยู่กับผู้ชายอย่างมึงหรอก!”
ฝ่ามือใหญ่ตวัดเข้าที่ใบหน้าอ่อนเต็มแรง ชายกัดกรามกรอด เขาโถมตัวเข้าใส่ร่างบางของแก้วเต็มแรง กดอีกคนให้แนบไปกับผนังลิฟท์ขณะที่มองจ้องเข้าไปในดวงตาแข็งกร้าวนั่น
“ผู้ชายอย่างกูนี่แหละที่จะทำให้มึงอยู่ด้วยจนวันตาย!” น้ำเสียงถูกเค้นออกจากคอด้วยความโกรธจัด
แก้วเจ็บไปหมดทั้งตัวและใจ ใบหน้าน่ารักนั่นส่ายสะบัดไม่ยอมให้ชายแตะต้องแต่ก็ต้องยอมหมดฤทธิ์เมื่อถูกตรึงไว้ด้วยฝ่ามือใหญ่ที่บีบปลายคางรั้งให้อยู่นิ่งและรับจูบดุดันของชาย
ในขณะที่รสจูบขมปร่ากำลังดำเนินไปอย่างดุเดือดนั่น แก้วครางเสียงแผ่ว หยาดน้ำตาเม็ดใหญ่รินไหลออกจากที่แข็งกร้าว แต่เพียงครู่เดียวที่ชายผละห่างดวงตาแข็งกร้าวนั่นกลับเปลี่ยนเป็นแววตาเศร้าสร้อยจนคนมองต้องถอนใจแผ่ว และเปลี่ยนความโกรธเป็นความอ่อนโยน
“พี่ขอโทษ แต่พี่ทำทั้งหมดนี่เพื่อแก้วนะ”
แก้วร้องไห้เงียบๆ ซุกหน้าเข้ากับแผ่นอกกว้างที่กำลังกอดเค้าแนบแน่น ใบหน้าน่ารักนั่นมีรอยยิ้มนิดๆ กับคำพูดของชายที่ยังคงพร่ำไม่หยุด
“พี่รักแก้ว รักไม่เคยเปลี่ยน”
รักเหรอ รู้อยู่แล้ว รู้อยู่เต็มอก ใช่สิ แก้วเองก็รักชายมากเหมือนกัน เพราะรู้ว่ารักถึงทำและพูดแบบนั้น เพราะต้องการแบบนี้ต่างหาก
“ต่อไปแก้วอยากได้อะไรพี่จะหาให้หมด เราจะรวยกันแล้วนะ แก้วจะได้ไม่ต้องทำงานหนักไง”
แก้วหัวเราะเบาๆ ผ่านเสียงสะอื้นที่ชายได้ยิน ว่าแล้ว คนเลวยังไงมันก็ยังเลวอยู่วันยังค่ำ “พี่รักคุณหญิงรึเปล่า” เสียงสะอื้นน้อยๆ นั่นเอ่ยถามขณะที่รอคอยคำตอบด้วยเสียงหัวใจที่เต้นถี่
“ไม่ แก้วก็รู้พี่เกลียดผู้หญิง”
รอยยิ้มสมใจปรากฏบนใบหน้าน่ารัก ใช่สิ รู้มาตั้งนานแล้ว ไม่อย่างนั้นจะคบกันมาตั้งนานเหรอ
“หญิงก็แค่ทางผ่านให้พี่ขึ้นไปอยู่บนกองเงินกองทองเท่านั้นน่ะแหละ แล้วเงินพวกนั้นก็จะเป็นของแก้วด้วยนะ”
แก้วครางเสียงแผ่วขณะที่ถูกชายจูบซับหยาดน้ำตา ดวงตาปิดลงขณะที่จูบตอบชายคนรัก นึกอยากให้หญิงสาวหน้าสวยว่าที่เจ้าสาวคนนั้นมาได้ยินจริงๆ คนที่ทะนงว่าตัวเองชนะนั่นจะรู้มั้ยว่าเธอแพ้แก้วคนนี้แล้ว
.
.
แก้วอยู่ในชุดสูทที่ดูดีเพราะมันราคาแพงลิ่ว ลำพังเงินเดือนพนักงานบัญชีคงไม่มีปัญญาหาซื้อมาใส่ แต่ตอนนี้แก้วมีปัญญาและมีเงินมากพอที่จะหยิบฉวยและซื้อหาเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่อยากได้
“แก้วอยู่หน้าโรงแรม” เสียงใสเอ่ยคุยโทรศัพท์ขณะที่ก้าวเดินเข้าไปยังภายในโรงแรมหรูชื่อดัง สถานที่จัดงานแต่งงานของลูกสาวเจ้าสัวใหญ่
“ขึ้นลิฟท์มาหาพี่ก่อนนะ”
“อื้อ…พี่ชาย แก้วคิดถึงนะ”
“ครับ พี่ก็คิดถึงเหมือนกัน”
แก้ววางสายขณะที่ขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นที่ต้องการ รอยยิ้มเล็กๆ ส่งมอบให้คนคุ้นหน้าเมื่อสังเกตเห็นว่ามีใครเป็นเพื่อนร่วมทาง หากแต่อีกคนกลับไม่ส่งยิ้มกลับมาให้ซ้ำยังเบ้ปากด้วยความไม่ชอบใจ
“ยังมีหน้ากล้ามาอีกเหรอ!”
“อารมณ์รุนแรงไม่ดีต่อลูกในท้องนะครับคุณหญิง” แก้วบอกด้วยน้ำเสียงรื่นรมย์ สายตาที่มองผู้หญิงตรงหน้าซึ่งกำลังจะเป็นเจ้าสาวนั้นเต็มไปด้วยแววตาสมเพชและเวทนา
“แกมันก็แค่ไอ้ขี้ข้า!”
แก้วยืนเฉยยอมให้หญิงต่อว่าและด่าทอ อาการเบ้ปากใส่ที่เธอทำไม่ได้ทำให้เค้ารู้สึกแย่อะไรเลยมีแต่จะสมเพชและสมน้ำหน้ามากยิ่งกว่าเดิมเสียอีก “ผู้หญิงโง่เอ้ย!” เค้าพึมพำเบาๆ พลางส่ายหน้า เวทนานัก
“มาดูให้เห็นกับตาล่ะสิว่าชายเขารักใคร!”
แก้วอมยิ้มขณะที่มองดูหญิง เธอเคยเป็นคนสวยแต่ตอนนี้ดูสภาพสิ ต้องรีบจับผู้ชายแต่งงานเพียงเพราะอยากจับเขาเอาไว้ และทำในสิ่งที่ชายเกลียดมากที่สุด นั่นคือการมีลูก
ผู้หญิงตรงหน้านี่ไม่เคยรู้อะไรเลยซักนิด คิดว่าเอาชายอยู่เพียงเพราะเขายอมแต่งงานด้วย เลื่อนขั้นหัวหน้าแผนกช่างเล็กๆ ให้กลายมาเป็นลูกเขยของท่านประธาน เลื่อนลำดับจากลูกจ้างกินเงินเดือนขึ้นมาเป็นถึงรองประธานบริษัท ไม่มีใครโง่เท่าหญิงอีกแล้ว
“เห็นแล้วก็อย่าอิจฉาล่ะอีตุ๊ด แล้วก็นะ ถ้าแกมาพังงานแต่งของฉันล่ะก็ฉันฆ่าแกแน่!”
แก้วถอนใจเบาๆ ก่อนจะก้าวออกจากลิฟท์ ขณะที่ประตูลิฟท์ใกล้ปิดสนิทนั้นเค้ามองเห็นสีหน้าสะใจของหญิง แต่ทำไมเขาไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรนะ คงเพราะรู้ล่วงหน้าล่ะมั้ง
“ใครกันแน่ที่จะอิจฉาน่ะ” แก้วพึมพำ เค้าเดินไปที่ห้องหมายเลขที่ชายบอกไว้ จากนั้นก็เคาะประตูเรียก
ทันทีที่ประตูเปิดชายก็ดึงมือแก้วเข้ามาข้างใน เขาปิดล็อคกลอนและสวมกอดคนที่เขารักแนบแน่น สูทชุดงามของแก้วถูกปลดออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็อุ้มพาคนรักไปที่เตียงกว้าง
บทรักเร่าร้อนถูกป้อนให้แก่กัน เสียงครางกระเส่าของแก้วทำให้ชายถึงสวรรค์ เขาชอบฟังเสียงครางแบบนี้ ชอบท่าทางแบบนี้ ชอบทุกอย่างที่ประกอบเป็นแก้ว ชอบและรักที่สุด
“พอแล้วพี่ชาย” แก้วดันไหล่กว้างไว้เมื่ออีกคนจะเริ่มต้นใหม่ “เดี๋ยวก็ไม่ทันฤกษ์แต่งหรอก”
ชายถอนใจเฮือก เขากอดแก้วแนบแน่น “ถ้าแก้วไม่อยากลงไปก็อยู่รอพี่ที่นี่ได้นะ พี่แค่ลงไปแป๊บเดียวแล้วจะรีบขึ้นมาหา”
“ไม่เป็นไร แก้วจะไปดูพี่ชายเล่นละครฉากนั้นจนจบ ยังไงก็อยากไปดูให้เห็นกับตาว่าพี่ชายเก่งแค่ไหนที่หลอกทุกคนได้” แก้วว่าพลางแย้มยิ้ม
ชายหัวเราะเบาๆ ก่อนจะจูบปากช่างพูดนั่น และสุดท้ายเขาทำให้แก้วครางได้อีกด้วยการร่วมรักต่ออีกบท
.
.
เสียงกดชัตเตอร์ดังระรัวมาให้ได้ยิน แก้วนั่งอยู่ที่โต๊ะกับเพื่อนร่วมงานซึ่งคุ้นหน้ากันดี เสียงชื่นชมบ่าวสาวดังมาให้ได้ยินไม่ขาดปาก แต่ละคนต่างชมว่าเหมาะสมกัน แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าแก้วกับเจ้าบ่าวส่งยิ้มให้กันบ่อยแค่ไหน และต่างบอกรักผ่านแววตาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
แก้วกลับมาที่บ้านหลังจากที่งานแต่งงานจบลง บ้านหลังนี้แก้วเพิ่งจะย้ายเข้ามาอยู่เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เป็นบ้านสวยหรูและมีราคา
ไฟในบ้านถูกเปิดจนสว่างจ้า แก้วไม่ชอบความมืด เกลียดความเงียบ และไม่อยากทักทายกับความเหงา เสียงเพลงเบาๆ จากเครื่องเสียงชั้นดีกำลังขับกล่อมให้แก้วรู้สึกว่าไม่ได้เดียวดาย
แก้วถอนใจขณะที่มองรอบๆ ห้องนั่งเล่นหรูหรานั่น เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมาทำให้แก้วอมยิ้ม เค้ารับสายอย่างไม่รีรอ
“แก้วเหงา” คำแรกที่บอกและน้ำตาก็ร่วงริน
“อีกแป๊บเดียวนะ รอพี่หน่อย”
“อื้อ แก้วจะรอนะ”
อีกแป๊บเดียวของชาย แก้วรู้ว่าคงไม่ต่ำกว่าหนึ่งชั่วโมง เจ้าบ่าวหมาดๆ จะหลบเจ้าสาวออกมาจากห้องหอได้ยังไงนะ แก้วอมยิ้มขณะที่คิดอะไรสนุกๆ หลายอย่าง
กว่าจะรู้ตัวอีกทีเสียงรถยนต์ก็แล่นเข้ามาจอดในบ้านแล้ว แก้ววิ่งออกไปรับหน้าคนรัก ชายยิ้มกว้างก่อนจะกอดแก้วแนบแน่น พวกเขาแทบอยากจะรวมร่างเป็นหนึ่งเดียวกันที่หน้าบ้านเลยเชียวถ้าทำได้
“พี่ชาย แก้วเหงาจัง บ้านใหญ่เกินไปที่จะอยู่คนเดียว”
“อีกเดือนเดียวนะ แล้วพี่จะย้ายมาอยู่ด้วย” ชายบอกขณะที่โอบเอวแก้วพาเดินเข้าไปในบ้าน
“แล้วคุณหญิงเขาจะยอมเหรอ” แก้วถามทั้งๆ ที่ริมฝีปากแย้มยิ้มสมใจ พี่ชายไม่ทิ้งเค้าจริงๆ ด้วย
“รอดูแล้วกัน” ชายว่าพลางยิ้ม เขารวบแก้วขึ้นมาอุ้มก่อนจะพาขึ้นชั้นบนตรงไปยังห้องนอน “ตอนนี้เรามาเข้าหอกันก่อนดีกว่า”
แก้วหัวเราะร่า มือเล็กตีหัวไหล่ชายเบาๆ แต่ก็ยอมเข้าหอกับคนรักอยู่ดี และไม่ว่าอีกคนจะเรียกร้องเอาแต่ใจแค่ไหน แก้วก็ยอมตามใจ มอบร่างกายและความรักให้เป็นของขวัญวันแต่งงาน
.
.
เดือนต่อมาชายย้ายเข้ามาอยู่กับแก้วจริงๆ เขาไม่ได้พูดอะไรเรื่องหญิงให้คนรักฟัง แต่แก้วรู้เรื่องดีทุกอย่างเพราะข่าวคาวของเจ้านายดังกระฉ่อนไปทั่วทั้งบริษัท
ชายขอย้ายออกจากเรือนหอเพียงเพราะจับได้ว่าหญิงมีชู้ และตอนนี้ก็กำลังทำเรื่องขอหย่าด้วย แต่แก้วรู้ว่าเป็นฝีมือของชายนั่นล่ะที่จัดการยัดเยียดชู้ให้หญิงน่ะ
“แล้วลูกล่ะ” แก้วถามในวันที่บ่ายสดใสขณะที่ตระกองกอดกับคนรักบนเตียงนอนกว้าง
“คุณตาเขาขอไว้ บอกว่าจะให้ใช้นามสกุลเขา” ชายบอกพลางจูบไหล่มนด้วยความรัก
“พี่ชายรักลูกใช่มั้ย” แก้วถาม เพราะถึงชายจะเกลียดหญิงแต่เด็กในท้องไม่เกี่ยวกัน แก้วเองยังไม่นึกรังเกียจเด็กเลย แล้วชายเป็นพ่อต้องรักแน่ๆ
“อืม พี่ทำให้เขาเกิดมานะ ตั้งใจทำให้เขาเกิดมา เพราะงั้นพี่รักเขาอยู่แล้วล่ะ” ชายตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขารักลูกแน่นอนอยู่แล้ว แต่แม่ของลูกไม่เคยนึกอยากรักเลยซักนิด
“ที่พี่ชายบอกว่าตั้งใจให้เขาเกิดมาคืออะไร” แก้วทำหน้านิ่ว ก็รับรู้มาตลอดนี่นาว่าพี่ชายเกิดไปมีอะไรกับลูกสาวท่านประธานเข้า ฝ่ายหญิงท้องและชายต้องรับผิดชอบด้วยการแต่งงานด้วย
“พี่อยากให้หญิงท้องเพราะต้องการเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในตระกูลนั่น พี่ตั้งใจไม่ป้องกันเพราะอยากได้ลูก แล้วก็ได้สมใจอยาก ตอนนี้เรามีทุกอย่างเพราะลูกรักที่กำลังจะเกิดมาของพี่นะ” ชายบอกด้วยรอยยิ้ม
แก้วยิ้มน้อยๆ เมื่อได้ฟัง ในขณะที่ถูกดึงให้ลงไปนอนใต้ร่างของชาย เค้านึกอยากเห็นหน้าคนที่เคยทะนงตัวว่าชนะอย่างหญิงนักว่าตอนนี้จะยังเชิดหน้าอยู่เหมือนเดิมหรือจะมีหยาดน้ำตานองหน้ากัน
แก้วบอกตัวเองว่าเค้าไม่สงสารหรอกเพราะอีกฝ่ายทำกับเค้าเอาไว้เยอะ ใช่ แก้วเป็นคนเลว พี่ชายก็เป็นคนเลว
ตอนนี้แก้วรู้แค่ว่า...คนเลวยังไงมันก็ต้องคู่กับคนเลวอยู่วันยังค่ำ...และคนดีๆ แบบหญิงไม่เข้าใจความรักเลวๆ ของพี่ชายกับแก้วหรอก
.
.
.
จบจ้า
หัวใจหลักของเรื่องนี้คือ ชายกับหญิงไม่ใช่คู่ที่เหมาะสมกันเสมอไป 
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] กลรักร้าย * จบในตอน [7/11/54] (อ่าน 25395 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก