ตอบจบ
อาการของผมดีขึ้นเรื่อยๆ จนหายไปที่สุด จากการดูแลของคุณคริส ป้าแอน ป้าโรส
ตอนนี้ใบหน้าของผมจากสีที่ดูน่ากลัว ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว
ส่วนเรื่องของผมกับคริสตอนนี้เราก็เข้าใจกันดีแล้วครับ
แต่เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้มีนักข่าวบางคนเขียนข่าวได้เงินมากอยู่
เพราะว่าคุณคริสก็ไม่ใช่คนธรรมดา แถมมาเรียก็ดังใช้ย่อยในวงการสังคม
ซึ่งต้องแก้ปัญหาเรื่องข่าวพวกนี้อยู่เหมือนกัน
แต่คุณคริสก็ได้บอกนักข่าวว่า ผมเป็นคนที่เราจะใช้ชีวิตคู่ด้วย
ซึ่งสร้างความฮือฮาให้กับบุคคลทั่วไป.......
ผมนั่งอ่าหนังสือพิมพ์ที่ลงข่าวของคุณคริส และคำถามต่างๆๆ ที่นักข่าวได้ถาม
แต่มีคำถามหนึ่งซึ่งผมอ่านแล้วชอบมาก
นักข่าว: คุณคริสค่ะ ทำไมคุณถึงเลือกผู้ชายมาเป็นคู่ หลังจากที่คุณมีแต่ผู้หญิงมาตลอด
คริส: ที่จริงผมยอมรับนะครับ ว่าตลอดมาคนที่ผมเลือกจะเป็นผู้หญิง แต่หลังจากประสบอุบัติเหตุ ทำให้ผมเข้าใจว่าคนเราดูกัน
ที่หน้าตาไม่ได้ ต้องใช้ใจดู ซึ่งผมคิดว่า มิค คือคนที่ผมมองเห็นจิตใจและความดีของเขา ............
ข้อความนี้ทำให้ผมเชื่อและมั่นใจอย่างที่สุดว่าเขารักผม และผมรักเขา ผมรู้ว่า ผมรักเขาแม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นอีกเลยก็ตาม
+++++++++++
ตอนนี้คุณคริสได้กลับไปทำงานที่บริษัทแล้วครับ แต่ช่วงเย็นเขาก็กลับมาพักที่บ้านของของป้าแอนด้วยเช่นกัน
ซึ่งการขับรถเป็นระยะเวลานานไม่ดีต่อสายตาของเขา ดังนั้นผมจึงเสนอให้เขามีคนขับรถไว้ เพื่อเขาจะได้พักผ่อน
ตอนเดินทางกลับ.......เขาไม่เคยชวนผมเข้าไปอยู่ที่บ้านที่เขาซื้อในเมืองเลย แต่เลือกที่จะเดินทางไปกลับมากกว่า
ซึ่งผมก็ยอมรับว่าไม่คิดจะพูดเรื่องนี้เช่นกัน เพราะเข็ดกับความน่ากลัวของคนเมืองแล้วละครับ
ขออยู่อย่างนี้ดีกว่า....ปลูกต้นไม้ ช่วยป้าแอน ป้าโรส ทำกับข้าวรอเขากลับมาดีกว่า
ปกติบ้านหลังนี้มี ผม คุณคริส ป้าแอน ป้าโรส แต่เมื่อนานมานี้ คุณคริสจ้างคนเพิ่มอีก 1 เพื่อมาช่วยดูแลบ้านครับ
เพราะทำให้เขาสบายใจมากกว่าที่จะให้เราอยู่กันแค่นี้
เพราะเรื่องของมาเรียของยังไม่ได้อะไรเลย ตำรวจก็ยังสืบอยู่
มาเรียทำตัวของเธอเอง ถ้าเธอเปลี่ยนใจทัน ณ ตอนนั้น เรื่องของมาเรียคงไม่เป็นแบบนี้
ผมหวังว่าเธอจะกลับใจ ยอมมอบตัวและเปลี่ยนแปลงตัวเธอซะใหม่....
“ป้าแอนผมลงไปเดินเล่นที่ทะเลเดี๋ยวมานะครับ..”
“จร้า...อย่าเย็นนักนะ...”
“ครับ...”
ทะเลเป็นสิ่งที่ผมโปรดปรานมากอีกสิ่งหนึ่ง เพราะน้ำทะเลที่ยาวไปสุดขอบฟ้า พร้อมกับดวงอาทิตย์ที่กำลังตก
เป็นเหมือนนิทานในสมัยเด็กที่แม่เคยอ่านให้ผมฟัง และเป็นสิ่งที่ผมจำจดมาตลอด.....
ผมเอามือทาบรอยแผลเป็น “ ...............ขอบคุณครับที่ทำให้ผมได้พบเขา.........”
ผมกำลังเดินเข้าบ้าน เพราะคิดว่าคุณคริสน่าจะกลับมาแล้ว
ผมลืมเวลาเมื่อมาอยู่ที่ทะเลแห่งนี้ทุกที
กร๊อบ........ เสียงเหยียบกิ่งไม้ทำให้ผมหันไม่มอง
ร่างบางๆ ค่อยๆ เดินออกมาพร้อมกับกระบอกปืนเล็กๆ ที่อยู่ในมือของมาเรีย
สภาพเธอดูย่ำแย่เกินกว่าจะเป็นไฮโซ
“มาเรีย...เธอมาทำอะไรที่นี่...” ผมหันรีหันขวางเพื่อจะวิ่งหนี
“แก...แกทำให้ชีวิตฉันป่นปี้.........อย่าหวังว่าจะอยู่อย่างมีความสุขเลย.....”
ปัง..............เสียงปืนที่ดังมาจากปลายกระบอก ทำให้ผมหยุดให้ใจได้
กระสุนที่เธอยิงมา ไม่ตรงผม แต่ความกลัวทำให้ผมต้องลงไปกองอยู่กับพื้น ไม่กล้าลุกไปไหน
“มาเรีย....ถ้าผมตายคุณจะยิ่งมีความผิดนะ...” พยายามพูดขณะนัดแรกพลาดเป้าไป
เธอเดินเข้ามาใกล้อีกนิดเพื่อที่จะไม่พลาดในนัดที่สอง
ซึ่งผมเชื่อว่าถ้าเธอยิงอีก และโดนผมแน่นนอน เธอห่างจากผมเพียง 3 เมตร
“แก.....แกตาย.......” ปัง....................ปัง
เสียงกระสุน 2 นัดที่ดังก้องท้องทะเล
ผมตายแล้วใช่ไหม....................แต่ตาผมยังมองเห็นอยู่
ผมเห็นร่างของเธอค่อยล่วงลงสู่พื้น...............อย่างหมดเรี่ยวแรง หน้าของเธอคว่ำจมกองพื้นทราย........
“........มิค...คุณเป็นอะไรไหม.........” เสียงวิ่งหยุดอยู่ด้านหลังผม
“คริส.........” ผมโผกอดเขาไว้แน่น หน้าซบลงที่ซอกคอของเขา............
“มิค มันจบจริงๆ แล้ว.........ไม่ต้องกลัวอีกแล้วนะ...”
เขาพยุงผมเข้าบ้าน........ในบ้านดูแตกตื่นเมื่อผมเข้าไป แต่ไม่มีใครถามอะไรซักคน
เขาพาร่างผมเข้าไปในห้องนอน..................
“..คริส.......ผมยังไม่ตายใช่ไหม..........” ผมถามเขาเพื่อความแน่ใจ
“....ใช่....คุณยังไม่เป็นอะไร.....ลองจับผมดูซิ ....” มือทั้งสองข้างของคริส จับมือผม ให้จับที่ใบหน้าของเขา
ไม่มีคำพูดใดๆๆ ก่อนที่ผมจะจูบเขาแบบกระหาย เหมือนพยายามให้แน่ใจว่าเราทั้งคู่ปลอดภัยดี
อืม อืม เสียงผมและเขาล็อดลอดออกมาจากริมฝีปากของกันและกัน
เสื้อของเรามั้งคู่ถูกแกะออกอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งกางเกง มือที่อยู่ระหว่างอกผม
ทำให้ผมใจเต้นไม่เป็นระส่ำ ผมได้แต่เพียง โน้มคอเขา เข้ามาจูบเพื่อระบายความกระสันที่เกิดขึ้นเท่านั้น
อ่า อ่า เสียงเมื่อเขาบีบ ขยี้หัวนมของผม ร่างของเราชิดแนบแน่น จน สามารถผัสกันได้
มือผมเลื่อนมาที่แผ่นหลัง ทาบแผ่นหลังเขา ลงมาที่หน้าขา และจับที่ส่วนลับของเขา
อืมมมมมมม เสียงครางยาวที่เขาเหมือนบอกบางอย่าง ผมลูบไล้ไปมากก่อน
“มิค....ช่วยผมหน่อย...” เสียงร้องบอกของเขาพร้อมกับสีหน้าที่ตกอยู่ในภวังค์
ผมเลิกที่จะจูบเขา พร้อมทั้งก้มลงไปที่ของลับนั้น ก่อนที่จะให้จูบเบาๆ ที่ปลาย
อืมมมมมมมมมมมดี ผมให้ปลายลิ้นของตัวเองสัมผัสไปบนสุดนั้น และเลียไปมาบนนั้น
อ่าาาาาา ผมเริ่มครอบครองส่วนนั้นของเราแล้วให้ริมฝีปากรูดขึ้นลงเป็นจังหวะ
ความเมามัน เกิดขึ้นจนผมรู้ตัวอีกที เมื่อเขาดันผมลงนอนและพลิกตัวให้ผมคว่ำหน้ากับหมอน
เขาช้อนท่อนล่างขึ้นพร้อมทั้งแยกขาทั้งสองข้างของผม มือของเขาสัมผัสที่ขาอ่อนของผม
และลูบไล้ไปมาอย่างบ้าคลั่ง ลิ้นร้อนวนอยู่ใกล้ๆ กับประตูลับของผม
อืมมมมมมมมมมม.................อ่าาาาาาาาา เสียงสุสมเมื่อได้รับสัมผัสเขา
“คริส...ผมไม่ไหวแล้ว.........”
“รออีกนิดนะ.............” มือของเขาขยับเพื่อช่วยเหลือตัวเอง และอีกข้างช่วยน้องชายผม
หัวที่ส่ายไปมาเหมือนพยายามจะควบคุมสติ...........
เขาเริ่มสอดใส่เข้าไปอย่างช้าๆๆๆ อือ อือ อือ
ผิวหนังที่สัมผัสกัน และส่วนปลายที่แข็งแรงแต่ก็สร้างความวาบหวาน กำลังพาตัวเองเข้ามาด้านในของผม
ปลายโดนผนังห้องในตัวผมสร้างความรัญจวนใจจริงๆๆ
ก่อนที่เราจะขยับพร้อมกัน................ฮึก ฮึก ฮึก
พลึ่ก พลึ่ก เสียงเนื้อชนเนื้อที่เกิดขึ้น
อ่าาาาาา...............คริสผม ผม ผม .........ความเร็วและแรงที่กระแทกเข้ามาทำให้ผมไปก่อน
น้ำขาวๆๆ พุ่งออกมาเปรอะหน้าท้องและใบหน้าของผม.......อ่าาาาา
แต่ของเขายังไม่ได้รับการปลดปล่อย มันยังคาอยู่ในผม เขาเริ่มวนตัวเองไปรอบประตู
และขยับ แรง และเร็ว อีกครั้ง ก่อนที่เขาจะปลดปล่อยออกมาให้กายผม.........
เราร่วมรักกัน 2 – 3 ครั้ง ในวันนี้ ซึ่งแรงของผมแทบจะหมดลง
มื้อเย็นที่เตรียมพร้อมไว้ ก่อนเขากลับก็ไม่ได้ออกไปกิน......................
เย็นวันนั้นเราเลยอดกินข้าวกัน.................
อ้อมแขนที่ผมใช้หนุน เป็นเกาะปกป้องผมจากฝันร้ายได้ดี.............
ผมชอบที่จะใช้แขนของเรามาหนุน และเขาก็พร้อมที่จะปกป้องผมเช่นกัน
+++++++++++++++++
เรื่องราวของมาเรียจบลง.....................ด้วยความตาย เพราะเธอทำตัวเธอเอง
แต่เรื่องครอบครัวของผมกำลังเริ่มต้น....................
บทส่งท้าย........
“คริสทำไมคุณไม่ไปทำงาน.........” ผมดุเขาเบาๆ
“อ้าว....ก็ผมอยากทำงานที่บ้านอ่ะ...”
“คุณเป็นผู้บริหารนะ............จะมาทำอย่างงี้ได้ไง..........”
“อ้าวน่า...ยังไงเจ้าเน็ตก็ช่วยผมอยู่แล้ว....”
“แล้วตอนนี้ผมยังไม่อยากไปขัดเจ้าเน็ตมันด้วย มันกำลังมีความสุขอยู่ หุ หุ “
เป็นคำพูดที่กำกวมมากๆ คุณเน็ตจะมีความสุขได้ไง ในเมื่อถูกใช้งานแบบนี้
“เอ๊ะ....” เจ้าของโต๊ะทำงานที่นั่งอยู่ ดึงผมลงไปบนตักเขา ก่อนที่จะมอบจุมพิตที่แสนหวานให้
โดยที่มอบก็ส่งมอบคืนให้เช่นกัน................
ปล. จบภาคแรกอย่างทรหด ขอบอกว่านี้เรื่องสั้นนะ และเขียนไป เขียนมาเกือบยาวได้ไงไม่ได้
เรามารอดู ภาคคุณเน็ตกันดีกว่า ว่าจะหวานเหมือนกันนี้หรือเปล่า.........เหอะๆๆๆๆ
แล้วเจอกันนะคะ บายๆๆๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
