CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: modYlove ที่ 28-10-2011 13:11:37

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 28-10-2011 13:11:37

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

มาขอแปะกดหน่อยนะคะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก บทนำ 28.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 28-10-2011 13:14:39

บุรุษ(พยาบาล)....ที่รัก......

ของฝาก....เรื่องนี้เป็นเรื่องแต่งขึ้น...แต่เค้าเคร้าโครงการจากการ์ตูนเรื่องเกี่ยวกับพยาบาล แล้วรู้สึกว่าอยากแต่งขึ้นมา  เป็นตอน
สั้นๆ  ....ขอบคุณที่อ่านนะคะ


บทนำ

ผมเป็นผู้นำด้านเทคโนโลยี เป็น ceo บริษัทชั้นนำ  เรียกว่าเป็นหนุ่มไฟแรงก็ไม่ผิด 

ผมมีพร้อมทุกอย่างที่ต้องการ   อยากได้อะไรก็ต้องได้  มันอาจเป็นความเอาแต่ใจของผมก็ได้

ผมเป็นคนก่อตั้งบริษัทนี้ขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรง  ซึ่งมารดาของผมค่อยเป็นกำลังใจให้เสมอ

แฟนสาวซึ่งคบกัน  เธอก็เป็นคนสวย  อาจจะเรียกว่าสวยกว่าดาราบางคนก็เป็นได้

คนรอบข้างมักจะนำเสมอสิ่งที่ดีให้อยู่เสมอ...ซึ่งนั่นหมายถึงเงินจำนวนมหาศาลที่ต้องจ่ายออกไป

แต่ผมก็ไม่ได้คาดหวังอะไรอยู่แล้ว  อยากซื้อก็ทุ่มเต็มที่  ถ้าไม่ ก็หมายความว่าไม่

ผมมีบ้านพักต่างอากาศติดกับชายทะเล ซึ่งซื้อไว้ให้มารดาผู้เป็นที่รัก และคนรับใช้ซึ่งอยู่ด้วยกันมานาน

ผมมัก  ไม่ค่อยได้มาหาท่านเท่าที่ควร เนื่องจากกิจการที่กำลังเป็นไปด้วยดี

ผมได้ซื้อบ้านที่อยู่ในเมืองใหญ่ไว้สำหรับเป็นที่พักหลังจากเลิกงาน.......

ผมไม่ได้อวดรวย แต่นั้นเป็นสิ่งที่ผมเป็น.......



แต่เหตุการณ์เปลี่ยนไปนับตั้งแต่ที่ผมพาเธอไปล่องเรือยอร์ซส่วนตัว  ที่พึ่งเสียเงินไปเพื่อเอาใจเธอ

ความเอาแต่ใจของเธอทำให้ผม ยอมที่จะตามใจ

“คริส.......ฉันอยากลองขับเรือบ้าง คุณสอนหน่อยสิ” 

“ได้สิ....คุณมายืนตรงนี้.มะ.”   ผมเชื้อเชิญ

ผมสอนเธอขับเรือตามที่เธอร้องขอ  เธอบอกผมว่าเธอมันมั่นและจะขับเอง

ซึ่งผมเห็นฝีมือเธอแล้วเช่นกัน  ผมจึงปล่อย และนั่งพักอยู่ใกล้ๆ

เหตุการณ์เป็นไปด้วยดี จนเราทั้งสองตัดสินใจจะกลับขึ้นฝั่ง

ซึ่งเธออาสาจะเป็นคนขับเรือพาขึ้นฝั่ง





แต่เหตุการณ์ซึ่งไม่น่าจะเกิด  ก็เกิดขึ้น

ความเร็วที่เธอใช้ ทำให้เรือพุ่งตรงไปยังท่าเรือ ด้านหน้า

เธอพุ่งชนมันด้วยความเร็ว ...............

แต่ถือว่ายังโชคดีที่ เธอเพียงแค่บาดเจ็บนิดหน่อย

ส่วนผม ถือว่าโชคร้าย  เพราะเหตุการณ์นั้นทำให้ผมสูญเสียเธอ (คนรัก)  ไป....

เธออาจไม่กล้ามองหน้าผม  หรือละอายใจที่จะเจอ...ผมคิดเช่นนั้น

แต่เมื่อไม่นานผมได้ยินว่าเธอกำลังคนอยู่กับ เศรษฐีบ่อน้ำมัน ซึ่งถือว่าเป็นแฟนใหม่ของเธอก็ได้

ส่วนผมนั้น  แพทย์บอกว่าผมได้รับความกระทบกระเทือนที่หัวอย่างรุนแรงทำให้เส้นประสาทตาบอบช้ำ

ผมจะไม่สามารถมองเห็นได้......ส่วนแขนขาที่หักนั้น เมื่อรักษาหรือได้รับการทำกายภาพบำบัดก็จะหายเป็นปกติ

นั้นคือความเห็นของแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ..........



++++++++++++++++++

“มิค.......เหม่ออะไรอยู่” 

“อะ.......อะไรนะครับ”  ผมหันไปมองหัวหน้าพยาบาลที่เรียกผมอยู่

“พี่ถามเธอว่าเป็นอะไรหรือเปล่า...ไม่สบายหรือ”  เธอถามผมด้วยความเป็นห่วง

 ผมเพิ่งประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ และได้รับการพักฟื้นจนหลายเป็นปกติแล้ว

มันก็ทิ้งล่องรอยจากอุบัติเหตุครั้งนั้นให้ผมเช่นกัน

ผมอาศัยอยู่กับพ่อซึ่งเป็นโรคแอลกอฮอร์ลิซึ่ม 

วันนั้นเข้าเมามากและจะออกไปข้างนอก   ซึ่งผมก็ไม่สามารถห้ามได้

ผมจึงขึ้นรถไปด้วย  พ่อผมขับรถชนเสาไฟฟ้าข้างทาง และเขาเสียชีวิตในเวลาต่อมา หลังจากทนผิดบาดแผลไม่ไหว

ส่วนตัวผม กระจกหน้ารถได้บาดที่ต้นคอเป็นแนวยาว ทำให้กลายเป็นแผลเป็นซึ่งเห็นได้ชัด

แม้ว่าเหตุการณ์ที่จะผ่านไปแล้วแต่ ความทรงจำที่ติดตาทำให้ผมฝันร้ายได้เช่นกัน

ส่วนแผลเป็นที่เกิดขึ้นผมไม่คิดว่ามันน่ารังเกียจหรอก 

แต่ผมก็ต้องไว้ผมยาวเพราะคนภายนอกไม่ค่อยชอบเท่าไหร่




“ถ้าเธอไม่สบายวันนี้ก็ลาพักแล้วกัน”  เธอบอกด้วยความเป็นห่วง

เธอเหมือนแม่บุญธรรมผมก็ว่าได้  เธอเป็นคนโอบอ้อมอารี  แต่เป็นคนใจแข็งน่าดูเช่นกัน

ผมได้รับความรักจากเธอหลังจากแม่ได้เสียไป  และได้รับมากขึ้นหลังจากพ่อเสียด้วย...



+++++++++++++++++++++++++

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก บทนำ 28.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 28-10-2011 13:34:11

บาดเจ็บจากอุบัติเหตุทั้งสองคนเลย
มิคคือคนที่จะต้องมาดูแลคริสสินะ
รอตอนต่อไปจ้า :z2:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก บทนำ 28.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 28-10-2011 13:44:24

ต่างประสบอุบัติเหตุด้วยกันทั้งคู่สินะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก บทนำ 28.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 28-10-2011 16:06:49

 :mc4:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก บทนำ 28.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 28-10-2011 16:54:02

 :mc4:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก บทนำ 28.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: nanju ที่ 28-10-2011 18:01:17

มาคอยเป็นกำลังใจนะค่ะ o13

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก บทนำ 28.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 28-10-2011 18:06:05

 :z13: จิ้มนิยายใหม่
รอตอนต่อไปจ้า ~

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน1 28.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 28-10-2011 22:45:09

ตอน1

เรื่องของผมเกิดขึ้นเมื่อ พี่(หัวหน้า)พยาบาล บอกให้ผมลาพักผ่อนซักระยะหนึ่ง ซึ่งเธอมีงานให้ผมทำระหว่างที่พักผ่อน

เพื่อผมจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน และงานที่ผมทำก็อยู่นอกเมืองซึ่งทำให้ผมไม่รู้สึกลำบากใจ  เพราะในเมืองมีแต่ความทรงจำของพ่อและ
อุบัติเหตุที่เกิดขึ้น  ซึ่งผมเห็นว่าดี กว่าไปนั่งๆ นอน ๆ อย่างเดียว

“มิค....พี่อยากให้เธอช่วยไปเป็นพยาบาลดูแลลูกชายของเพื่อนพี่หน่อยนะ”

“อ่ะ.....แล้วงานที่ผมทำอยู่ละครับ”

“อ้อ...ไม่เป็นไร ...ถือซะว่าไปพักผ่อนนะ  และนี่ก็เป็นงานด้วยเช่นเดียวกัน เธอจะได้ไม่ต้องมาอูดอู่อยู่ในเมืองใหญ่นี้”

“ผมก็ว่าดีเหมือนกัน......ผมรู้สึกอยากพักผ่อนด้วยนะครับ”

“ดีแล้ว...เธอนะทำงานหนักมามากแล้วนะ....เออ ..แต่มีข้อแม้นิดหน่อยนะ และพี่ว่าเธอทำได้แน่นอนอยู่แล้ว”

“ข้อแม้อะไรหรือครับ...” 

“คือว่า เพื่อนพี่คนนี้นะ เธอมีลูกคนเดียว....ลูกของเธอตอนนี้กำลังป่วยอยู่นะ...และเธอต้องการพยาบาลที่เป็นผู้หญิง....แต่พี่คิด
ว่าเธอเหมาะสมที่สุด..ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นผู้ชาย.”

“อ้าว...แล้วอย่างงี้จะเป็นมีปัญหากับลูกชายของเพื่อนพี่หรือครับ”

“ไม่หรอกจ๊ะ ...พี่คุยกับเธอแล้ว...เธอก็เห็นดีด้วย..เพราะพยาบาลคนก่อนๆ ก็ทนความดุร้าย และเอาแต่ใจของลูกชายเธอไม่ไหว
เช่นกัน”

“หรอครับ....”  ผมฟังอย่างตั้งใจ

“เพียงแค่..เธอ..อาจต้องโกหก ลูกชายเพื่อนพี่นิดหน่อยนะ.ว่าเธอเป็นผู้หญิง.....”

“พี่ครับ...ใครเห็นก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าผมเป็นผู้ชาย...”

“ไม่หรอกจ๊ะ...เขาสูญเสียดวงตานะ...จากอุบัติเหตุทางน้ำ...หมอบอกว่าเขาอาจจะมองไม่เห็น....”

“เขาสูญเสียดวงตานานหรือยังครับ...”  ผมถามด้วยความเห็นใจ

“เอาไว้เธอถามแม่เขาอีกทีดีกว่านะ....แต่พี่เชื่อว่าเธอทำได้ แค่พี่ได้ฟังเสียงของเธอทุกวัน ก็ทำให้พี่มีความสุขแล้ว...เสียงของ
มิคน่ารักมาเลยรู้ไหม...”

“เอออ..ครับ....ขอบคุณครับ”   ผมขอบคุณพี่ที่เอ่ยชม และขอบคุณสำหรับน้ำใจที่มีให้กับผม

+++++++++++++++



“สวัสดีจร้า...ไหนเพื่อนพี่บอกว่าพยาบาลเป็นผู้ชาย....เค้าเปลี่ยนใจไม่มาแล้วหรอ”

“เออ.........ผมเป็นผู้ชายครับ......”

“อ้าว......โทษทีจร้า.....ป้าไม่ได้สังเกตนะ...เรานี่ก็เหมือนผู้หญิงนะ”

“ครับ”  ผมตอบแบบไม่เต็มใจเท่าไหร่



ป้าแอนเป็นแม่ของคุณคริส  ซึ่งเป็นคนป่วยที่ผมจะไปเป็นพยาบาลและสอนในการใช้ชีวิตในช่วงเวลาที่เขายังมองไม่เห็นครับ



ในระหว่างขับรถเพื่อมาที่บ้านพัก  ป้าแอนได้เล่าเรื่องเกี่ยวกับลูกชาย อุบัติเหตุที่ลูกชายได้รับ และสภาพจิตใจของลูกชายให้ผม
ฟัง  ซึ่งป้าแอนได้สารภาพว่าเวลานี้ ป้าเองก็กลัวอารมณ์ร้ายๆ เช่นเดียวกับนางพยาบาลคนก่อนๆ 

แม้ว่าผมจะไม่ใช้คนที่ชอบดูรายการโทรทัศน์ แต่ข่าวของนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงก็มีออกข่าวหนังสือพิมพ์เช่นกัน

ที่จริงผมเข้าใจได้เกี่ยวกับความโดดเดี่ยวที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน  จากคนปกติ กลายมาเป็นคนที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

ป้าแอนเล่าว่า เขาไม่ยอมที่จะออกมาจะนอนห้องนอนเลย  อาจเป็นเพราะความกลัวกับสิ่งที่มองไม่เห็นก็เป็นได้



ผมกับป้าแอนได้พูดคุยกัน และเสมือนว่าเราคุยกันถูกคอมากครับ   และเธออยากให้ผมดูแลลูกชายของป้าอย่างจริงใจ

“มิค...จ้ะ...ตอนนี้เราคงต้องปิดเรื่องที่มิคเป็นผู้ชายไว้ก่อน...”

“ได้ครับ....”

“นั้นป้าว่ามิคควรจะเปลี่ยนชื่อนิดหน่อยดีไหมจ๊ะ....”

“ได้ครับ....”

“ป้าเองก็อยากมีลูกผู้หญิงเหมือนกัน....ฮา..ฮา..ฮา  นั้นชื่อ มิคกี้แล้วกัน จะได้ไม่ต้องตัดชื่อมิคออกด้วย”

เธอบอกกับผมด้วยอาการตื่นเต้น...และสนุกสนานที่ได้คิดชื่อใหม่ให้ผม

“ครับ....เรียกผมว่ามิคกี้ก็ได้ครับ...”

“อ้อ....มิค ส่วนเรื่องห้องหับ ป้าให้คนจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วจ๊ะ......ส่วนเรื่องน้ำเสียงก็ใช่แบบนี้แหละ....ป้าฟัง เราแล้วรู้สึก
สบายใจจัง”

“ได้ครับป้า....”

“ถ้าไงป้าฝากลูกชายคนนี้ของป้าให้ช่วยดูแลด้วยนะจ๊ะ”

++++++++++++++

“ว้าย.......โธ่......คุณคริส อย่าทำอย่างนี้สิค่ะ...”

“ป้า....โรส..แล้วออกไป...ผมไม่อยากกิน”

“ค่ะๆ  ค่ะๆ  ป้าไปแล้ว...........”

วันนี้จะมีพยาบาลมาใหม่ เชอะ.....ยังไงเธอก็อยู่ไม่นานอยู่แล้ว....น่ารำคาญโว้ย...ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยเนี้ย...

ตา....ตา....ทำไม ตอนนั้นไม่ตายไปว่ะ............แพล่ง.......แพล้ง.............(เสียงกวาดแขนโดนอาหารบนโต๊ะ)

ทำไมต้องมายุ่งกับชีวิตกูด้วยเนี้ย  กูมันก็แค่ไอพิการ อย่าทำสงสารหรือเห็นใจ...   “เอ๊ะ....เสียงรถ..คงมาแล้วสินะ...จะเอาให้
หนักเลย...”





“ถึงแล้วจร้ามิค......นี่บ้านป้าเอง...”

“โห้.............”  ผมถึงกับอ้างปากค้างที่เห็นบ้าน เรียกว่าคฤหาสน์  ก็ได้นะครับ  ผมได้ยินเสียงน้ำทะเลด้านหลังด้วย

“ติดกับทะเล...สวยจังครับ...” ผมเอ่ยปากชมบ้าน และบรรยากาศที่ผ่อนคลาย

“ว่างๆ มิคก็เดินเล่นที่ทะเลได้จ๊ะ...มิคชอบทะเลไหม”

“ครับ...เพราะในเมืองไม่มีทะเล....ผมชอบบรรยากาศที่นี่จังครับ”

“นั้น...เดี๋ยวป้าพามิคไปหา  คริสก่อนนะ...จะได้แนะนำให้รู้จักกัน”

“ได้ครับป้า.........”





ป้าแอนพาผมเดินมายังห้องที่ คุณคริสพักอยู่......

ก๊อกๆๆ   “เชิญ........” เสียงชายที่ถือได้ว่ามีพลังอำนาจ  แบบที่ผมคิดไว้

เราทั้งคู่เดินเข้าไปยังห้องที่มีแต่ความมืด  ซึ่งตอนนี้แสงสว่างจากข้างนอกไม่สามารถสอดส่องเข้ามาได้ 

เพราะม่านผืนหนาๆๆ ปิดไว้



เราเดินมาได้กลางห้อง ก็ต้องหยุด เพราะเศษแก้ว  เศษกระเบื้องได้แตกกระจายอยู่บริเวณรอบๆ  โต๊ะที่เขาอยู่

“คุณแอนค่ะ....คุณคริสไม่ยอมทานข้าว”   นั้นเป็นเสียงแม่บ้านที่เดินเข้ามากระซิบบอก

“ป้า...บอกอะไรแม่ผม.......”  เสียงตะโกนดุๆ  ได้เอ่ยตัดบท



“คริสจ๊ะ......วันนี้แม่พาพยาบาลใหม่มา....เธอ.......”


“ผมบอกแล้วไงว่าไม่เอา...ผมไม่ต้องการคนดูแล......ออกไป.....”  เสียงคำรามเหมือนเอาแต่ใจออกมา

และสีหน้าป้าแอนบ่งบอกว่าไม่อยากจะขัด   ออกจะเกรงๆ ด้วยซ้ำ


“คุณป้าออกไปก่อนเถอะ  เดี๋ยวมิคจัดการเอง...”  ผมเอ่ยกระซิบบอก





ป้าแอนเดินออกไปด้วยสีหน้าลังเล  พร้อมกับที่ป้าแม่บ้านส่งถาดอาหารชุดใหม่ให้กับผม

นี่ตั้งแต่วันแรกผมก็ถูกต้องรับเลยหรือเนี้ย....................

“คุณคริส........ถ้าคุณไม่ทานอาหารคุณจะไม่มีแรง...” ผมพูดออกไป

“ฉันบอกว่าฉันไม่ต้องการพยาบาล เธอโง่หรืองัยกัน......”

“ฉันไม่ได้โง่...แต่ฉันคิดว่าคุณโง่มากกว่าที่ไม่ยอมแม้แต่จะกินอาหาร....มีอีกหลายชีวิตที่ต้องตายเพราะไม่มีกิน”

“เธอกล้ามากเลยนะที่ด่าฉัน.......ไม่มีใครที่จะมาด่าฉันหรือขัดฉัน.....”

“ทำไมคุณไม่ลองเปิดใจดูแหละว่า โลกที่คุณอยู่ตอนนี้มันสวยงามแค่ไหน...แม้คุณจะไม่เห็นแต่หูของคุณไม่ได้เป็นอะไรสัก
หน่อย”  ผมเดินเข้าไปเพื่อจะวางถาดอาหารบนโต๊ะ

แต่เมื่อผมกำลังจะวาง.......เขาก็พยายามที่จะปัดมันอีกครั้ง.......ผมเดาว่าเขาคงหิวแต่เพราะมองเห็นไม่และไม่อยากให้ใครเห็น
เขาในสภาพแย่ๆๆ ทำให้เขาไม่ยอมเปิดใจสักที

เราเถียงกันไปมา  แบบที่ผมไม่เคยพูดแบบนี้กลับใครมาก่อน.....

และเหมือนผมจะเป็นผู้ชนะในยกแรก เพราะความเหนื่อยอ่อนของคุณคริส ทำให้ให้เธอยอมที่จะหยุด 

เธอสั่งให้ผมวางอาหารบนโต๊ะ



“คุณคริส....ผมจะไม่ช่วยคุณแต่ผมจะบอกว่าอะไรอยู่ตรงไหน..........”  ผมรอสังเกตปฏิกิริยา

“ตรงหน้าคุณเป็นมักกะโรนีไก่  มีจานวางอยู่ตรงหน้า ด้านขาวมีช้อนและส้อมวางคู่กัน  ส่วนด้านซ้ายมีแก้วน้ำวางอยู่”

เมื่อผมพูดเสร็จ  ผมรอสังเกตอาการ แต่ก็เป็นที่แปลกใจผม เธอเริ่มที่จะขยับมืออย่างระวังเพื่อไปหยิบช้อนและซ้อม

ระหว่างนั้น ผมได้เดินไปเปิดม่าน....ที่ปิดอยู่..........

ระหว่างอาหารมื้อเที่ยง ไม่มีการพูดจากันอีก จนคุณคริสทานอาหารเสร็จ ผมจึงยกถาดอาหารออกไป ปล่อยให้เธออยู่ให้ห้อง
อย่างที่เธอต้องการ



“มิค....เป็นไงบ้างจ๊ะ”  สีหน้ากังวลใจ ฉายอยู่บนใบหน้า

“ครับ...เรียบร้อยครับ........”  เม็ดเหงื่อที่เกาะอยู่รอบๆ ใบหน้าผม ทำให้ผมแทบหมดแรง

“ป้ารู้ว่ามิคเป็นคนที่ป้าหาอยู่แน่นๆ  ป้าอยากได้คนที่จะมาปราบพยศคริสนานแล้ว”

“ห๊ะ...”

“ป้าว่าสักวันคริสต้องเปิดใจยอมรับมิค และพร้อมที่จะให้มิคสอนและดูแลคริส  ป้าเชื่อจ๊ะ”


++++++++++++++++++++

ปล. รักกันชอบกัน ก็สนับสนุนด้วยการคอมเม้นนะค่ะ
เค้า ขอตัวกลับไปพิมพ์ตอนต่อไปก่อนน้าน

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน1 มาแล้วจร้า 28.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: Karn12 ที่ 28-10-2011 22:57:56

มาเป็นกำลังใจให้ครับ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน1 มาแล้วจร้า 28.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 28-10-2011 23:07:36

 o13มากน้องมิค

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน1 มาแล้วจร้า 28.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: ninkara ที่ 28-10-2011 23:59:18

น่ารักอะ :-[

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน1 มาแล้วจร้า 28.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: taroo ที่ 29-10-2011 00:23:23

รีบๆๆๆมาต่อนะคับ รออ่านอยู่นะคับ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน1 มาแล้วจร้า 28.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: •ผั๑`|nกุ้va’ด• ที่ 29-10-2011 00:29:59

ติดตามรอตอนต่อไปอยู่นะคะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน2 29.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 29-10-2011 09:46:35

ตอน2

ยัยนี่หน้าทนจริงๆๆ  โดนไปก็เยอะ  ไม่เห็นมีวี่แววจะร้องไห้โฮๆ  เหมือนคนอื่น

แถมยังทำเหมือนเราปกติซะงั้น............

แต่เสียงยัยนี่เพราะจริงๆๆ  ไม่แจ๊นๆๆ  เหมือนพยาบาลคนอื่นๆๆ ฟังแล้วแสบแก้วหนู............

ยัยนี่ชื่ออะไรนะ.....อยู่มาก็หลายวันแหละยังไม่รู้จักชื่อเลย................



“ฮาๆ  ฮาๆๆ......พอแล้วๆ  พอแล้ว”  ผมกำลังหันซ้าย หันขวาเพื่อไม่ให้เจ้าตัวดี เลียหน้าอยู่

“อย่า....เดี๋ยวสิวขึ้น....พอๆ”  ผมกำลังอุ้มลูกสุนัขพันธ์ชิสุ  ครับ  ชื่อของมันคือ อินุ

ช่วงที่ผมอยู่กับพ่อ  ผมไม่สามารถเลี้ยงสัตว์ได้ เนื่องจากการดูแลพ่อก็ยากพอแล้ว

ดังนั้นจะเป็นการเพิ่มภาระให้กับตัวเองอีกไม่ได้  แต่เมื่อผมต้องเสียพ่อคนเดียวไป

ความเหงาที่ต้องอยู่คนเดียวทำให้ผมเริ่มที่จะหาสัตว์เลี้ยงไว้เป็นเพื่อนคลายเหงา

ซึ่งผมก็ชอบสุนัขเป็นพิเศษดังนั้นผมจึงตัดสินใจซื้อสุนัขพันธ์เล็กมาเลี้ยงและตั้งชื่อ

ตามชนิดของมัน ซึ่งผมก็ชอบชื่อนี่อยู่แล้ว เพราะสมัยก่อนผมได้รู้จักสุนัขตัวแรก และเจ้าของก็ตั้งชื่อนี้



เออ เห็นผมเล่นๆๆ กันเจ้าอินุ  แต่ที่จริงแล้วผมก็ต้องดูแลคุณคริส  24 ชั่วโมงนะครับ

ตอนนี้ผมมาอยู่ที่นี่ได้ อาทิตย์หนึ่งแหละ ผมภูมิใจมากที่วันแรกผมเป็นฝ่ายชนะๆ

แต่ช่วงเวลานี้ เราก็ต่างแพ้ต่างชนะ  แต่ไม่ใช่เรื่องทานอาหารหรอกนะครับ

มันมีหลายเรื่องที่ทำให้คุณคริสหงุดหงิดได้....ไม่ว่าจะอาบน้ำ  แต่งตัว หรือการทำกิจวัตประจำวัน

แต่ผมสังเกตเห็นว่า คุณคริสเริ่มที่จะฟังและเปิดใจให้กับผมมากขึ้น

ขนาดป้าแอน ยังชมผมเลยว่า ........ผมนั้นเก่งมาก...........



......แกร็งๆๆๆ.........  นั่นเป็นเสียงเรียกที่ดังมาจากระฆังใบเล็กที่คุณคริสใช่เรียกนะครับ

“ค่ะ...มีอะไรหรือค่ะ”  ผมเดินเข้ามาเพื่อรับคำสั่ง

“........ฉันจ้างเธอมาให้ดูแลฉันไม่ใช่หรอ ...ไม่ใช่ให้ฉันคอยเรียกแบบนี้”

“ค่ะ...ฉันถูกจ้างมาให้คอยดูแลคุณ 24 ชั่วโมง  แต่ฉันขอพักแค่นิดหน่อยไม่ได้เชียวหรอ” 

“เธอมานั่งตรงนี้....”  เขาสั่งพร้อมกับแตะที่เก้าอี้ ซึ่งอยู่ข้างๆ

“ค่ะ....”

“เธอมองฉันสิ........ตอนนี้ฉันมันน่าเกียจมากใช่ไหม”

ผมมองหน้าเขาอย่างจริงจัง  แต่จริงแล้วตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมเห็นเขา

เขาเป็นชายที่เรียกว่าเป็นชายในฝันของสาวๆ เลยก็ว่าได้

ขนาดผมยังอึ้ง กับใบหน้าที่ได้รูปของเขาเลย  แม้ว่าดวงตาทั้งสองข้างจะปิดอยู่ตลอดเวลา แต่จมูกที่โด่งเป็นสัน

ช่วยทำให้ใบหน้าเขาดูเด่นขึ้น

“คุณดูดีมากค่ะ”

“เธอบอกว่าฉันดูดี.....แต่ก็ไม่เคยมีใครทนฉันได้.....และฉันก็เป็นคนอารมณ์แบบนี้แล้ว.....ฉันเบื่อกับชีวิตแบบนี้

แม้แต่แฟนที่ฉันคบ....เธอยังทิ้งฉันไปหาแฟนใหม่เลย.........” น้ำเสียงเขานั้นเศร้ามาก

อาจเป็นเพราะว่าผมไม่เคยได้คุยกับเขามาก  หรือไม่เคยได้ยินสิ่งเหล่านี้ออกจากปากของเขา

ความเห็นใจกับสิ่งที่เขาต้องทนรับ ทำให้ผมเผลอกอดเขา ผมอยากให้เขารู้ว่ายังมีคนที่รักและจะคอยช่วยเหลือเขา

อีกมากมายเพียงแค่เขาเปิดใจและรับความช่วยเหลือนั้น  ทุกคนก็พร้อมที่จะทำ

เหมือนเขาจะสัมผัสได้ ดังนั้นเขาจึงไม่ผลักไล่อ้อมกอดนี้ 



“อย่า...ค่ะ....”

“ผมมองไม่เห็นคุณด้วยซ้ำ......สิ่งที่ผมทำได้มีเพียงแต่สัมผัสและจิตนาการเท่านั้น”

เขาพูดพร้อมกับสัมผัสเบาๆ ที่เส้นผม   พร้อมกับไล่มือแตะที่หน้าผาก    นิ้วโป้งทั้งสองไล้จากหัวคิ้วจนสุดปลาย

และลงมายังเปลือกตาทั้งสอง  นิ้วชี้ที่จับสันจมูก  จนถึงริมฝีปากและแก้ม   จากนั้นก็เลื่อยลงมาถึงคางและต้นคอ

“อึก... พอแล้วค่ะ  ฉันว่าคุณคงจินตนาการได้เพียงพอแล้ว........”

ผมไม่อยากให้เขาแตะไม่มากกว่านี้   ดังนั้นผมจึงลุกขึ้น  เพื่อให้เขาหยุด 

อาจเป็นเพราะแผลที่อยู่บริเวณต้นคอทำให้ผมไม่กล้าที่จะให้เขาสัมผัสและให้เขารู้สึกขยะขะแยงก็เป็นได้

“ฉันรู้มาว่าคุณชอบน้ำทะเล  วันนี้ฉันตั้งใจจะพาคุณออกไปรับแดดที่ชายทะเลนะคะ”

ผมพูดออกไปเพียงเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ

“ได้สิ............”  นั้นเป็นเสียงคุณคริส และทำให้ผมแอบดีใจเล็กๆ ที่เธอยอมออกมากับผม

“เออ...เธอชื่ออะไรนะ  ฉันขอโทษที่ลืมถามชื่อเธอไป.......”

“ค่ะ..........ฉันชื่อมิค...กี้.....” ผมตอบออกไป

“นั้นฉันขอออกไปเตรียมอาหารให้คุณก่อน  แล้วพอทานเสร็จเราค่อยออกไปเดินกันนะค่ะ”



“ป้าโรสๆ  เตรียมอาหารให้ผมหน่อย......”

“ได้ค่ะ...คุณมิค...”

“ป้า......ครับ...ถ้าไงเตรียมร่มให้ผมด้วยนะ ผมกับคุณคริสจะออกไปเดินรับลมที่ชายทะเลหน่อย”

“ว้ายๆๆๆๆ  คุณมิค.....เธอยอมออกมาจากห้องแล้วหรือค่ะ......เดี๋ยวอิฉันต้องบอกคุณนายด้วย....”  ว่าแล้วเธอก็พาร่างอวบๆๆ วิ่ง
ขึ้นบันได เพื่อจะบอกข่าวดีให้กับป้าแอน



ส่วนผมก็กลับเขาไปยังห้องของคุณคริส  เพื่ออ่านหนังสือพิมพ์ และหนังสืออื่นๆๆ ให้เธอฟัง

เมื่อก่อนเธอใช้เวลาอยู่ในห้องทำงาน ซึ่งเป็นเปลี่ยนเป็นห้องนอน  และเธอใช้ติดต่องานผ่านจากห้องนั้น

โทรศัพท์เป็นสิ่งเดียวที่เธอให้ติดต่อกับเพื่อนซึ่งเป็นกรรมการให้บริษัท  แต่ผมก็ไม่เคยเห็นเพื่อนเขามาเลย





“อาหารมาแล้วค่ะ คุณคริส”  ผมบอกเขาไป

“วันนี้เป็นสเต็กเนื้อค่ะ   มีซ้อมว่าอยู่ด้านขาว  และมีดหั่นเนื้อวางอยู่ด้านซ้าย ตรงกลางเป็นจานสเต็ก”

ทุกมื้อผมจะเป็นคนบอกว่าสิ่งใดวางอยู่ตรงไหน  ซึ่งเขายอมที่จะรับฟังโดยดี 

และบางมื้อเขาก็เชื้อเชิญผมร่วมวงด้วย



ผมให้เขาเกาะที่แขนและพาเขาเดินออกนอกห้อง  มือข้างหนึ่งก็ใช้จับไม้

แต่อาจจะเป็นครั้งแรกที่เขาต้องเดินออกมาไกลๆ  ทำให้ดูน่าอึดอัดไปซะหมด

“คุณคริส  ฉันเป็นพยาบาล  ได้รับการอบรมให้ดูแลเด็ก คนป่วย และคนชรามาอย่างดีนะคะ ดังนั้นคุณลองไว้ใจฉันแล้วให้ฉันพา
คุณไปสิ”  ผมพูดเมื่อเห็นเขาเหมือนเริ่มจะเปลี่ยนใจ

“แต่คุณไม่ได้ฝึกให้ดูแลคนพิการใช่ไหมหล่ะ” น้ำเสียงออกแบบประชด

“ฉันได้รับการฝึก มาทุกรูปแบบค่ะ....” 




เราเดินออกมาจนถึงถนนเล็กๆ  จากตัวบ้านออกมายังชายทะเล........ตั้งแต่ผมมาอยู่นี่ ผมยังไม่ได้แวะมาเลย

นี่เป็นครั้งแรกที่เห็น........

“สวย..จัง.....”  ผมอุทาน กับภาพดวงอาทิตย์ที่กำลังลอยขึ้นเหนือผิวหน้า   บรรยากาศอุ่นๆ ที่อยู่รอบๆ

เสียงทะเลที่สาดกระทบกับพื้นทราย ทรายทอดตัวยาวสุดสายตา  น้ำใสๆๆ ที่กระทบแบบไม่มีวันหยุด

“...มิคกี้..คุณชอบทะเลหรอ”

“ค่ะ...ฉันชอบ...เพราะให้เมืองมีแต่รถ และตึก...”

เราเดินลงมาถึงพื้นทราย   “มิคกี้...คุณรอผมตรงนี้นะ...”  เขาบอกพร้อมกับย่างเท้าไปข้างหน้า  และหยุดยืนอยู่ตรงนั้น

ใบหน้าที่เชิดขึ้นเพื่อรับอากาศที่บริสุทธิ์

ภาพที่ผมเห็นคนชายคนหนึ่งกำลังซึมซับบรรยากาศและเสียงต่างๆๆ ที่ดังเข้ามาในโสตประสาทของเขา  ชายที่ยืนด้วยท่าทีมั่งคง
มีความมั่นใจเต็มเปี่ยม......เป็นเหมือนภาพวาดของจิตกรก็ว่าได้ 

ผมยืนรอและสัมผัสบรรยากาศไปพร้อมกับเขา.......เป็นเวลานาน

“มิคกี้....ผมเหนื่อยแหละ..คุณจะพาผมขึ้นบ้านได้ไหม...”

“ได้ค่ะ......”

ผมเดินเข้าไปยืนเคียงข้าง  จะจับมือเขาเพื่อพาเดิน   

แต่เขาได้ตรึงใบหน้าของผมไว้กลับฝ่ามือทั้งสอง 

เขาก้มลงจูบที่ริมฝีปากของผมอย่างแผ่วเบา  เป็นสัมผัสที่ไม่น่ารังเกียจแต่หอมหวานมากเช่นกัน

ปลายลิ้นที่เข้ามาเพื่อนค้นหาบางอย่าง และเมื่อเจอก็จะไปปล่อยไปง่ายๆ

“อย่า...”  นั้นเป็นเสียงผม  ที่แทบจะไม่ได้ยิน

เขาจุมพิตผมเป็นเวลานานจนผมเริ่มที่จะคล้อยตาม 

แต่เขาก็ปล่อยผมให้หลุดจากการเกาะกุม...................



เป็นช่วงเวลาดีๆๆที่เราทั้งคู่มาที่ทะเล  แม้ว่าผมจะสำนึกได้ว่าเขาคงอยากมีใครสักคนที่ดูแลและช่วยเหลือเขาซึ่งถ้าเป็นแฟนเขา
จะดีสักแค่ไหน  ผมมันเพียงแค่ตัวแทนของแฟนเขาเท่านั้น และถ้าเขารู้ว่าผมเป็นชาย คงไม่มีอะไรแบบนี้เกิดขึ้นแน่น...




ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะคะ..........ฝากติดตามตอนต่อไป
จากรักหวานแวว  กลายเป็นโรแมนติด ซะงั้น  เหอะๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน1 มาแล้วจร้า 28.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 29-10-2011 09:58:02

ชอบๆ เรื่องแบบนี้
จุ๊บกันแล้วด้วย :o8:
รอเวลาเมื่อคริสรู้ว่ามิคเป็นผู้ชาย รอตอนต่อไปจ้า +1 :กอด1:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน2 29.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: Karn12 ที่ 29-10-2011 12:38:18

น้องมิคโดนจูบแล้ว

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน2 29.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 29-10-2011 12:47:03

ถ้ารู้ความจริงคงไม่อาละวาดหรอกมั้งเนอะ
หวานนะแต่ทำไมเราเศร้าอ่ะ  :o12:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน2 29.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: Pigstar ที่ 29-10-2011 13:35:12

วะ วะ วะ ว้าว ว ว

สนุกอ่าครับ อ่านได้เรื่อยๆๆไม่

มีติดขัดเลย ชอบครับ ชอบ

ว่าแต่แอบสงสัยครับว่า ตอนตอ่ไป

จะ.....มาเมื่อไหร่หว่า(เหมือน แอบเร่ง หุหุ)

อ่อ ผมว่าตรง "เพราะให้เมืองมีแต่รถ และตึก "

น่าจะเป็น "เพราะในเมืองมีแต่รถ และตึก" มากกว่านะครับ

โอ๊ะ!! นอกเรื่องไปไกลเอาเป็นว่า ผมจะรออ่านตอนต่อไป

นะครับ :bye2:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน2 29.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 29-10-2011 13:50:45

เราว่าสรรพนามมันแปลกๆ
สรรพนามบุรุษที่ 2(ใช้เรียกคนที่สนทนาด้วย) ใช้คำว่าเธอ เหมือนกันหมดทั้งสองฝ่าย
อ่านแล้วเลยงงๆ ค่ะ

หาคำมาแทนให้ต่างกันเลยดีกว่า

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน2 29.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: Mr.Maxcup ที่ 29-10-2011 13:51:18

อ่ะๆๆๆๆ

แอบหวานกันซะแล้ววววววววววววววววววว :-[ :-[

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน2 29.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: pp4 ที่ 29-10-2011 14:11:28

สนุกดีค่ะ
แอบมีหวานกันเล็กน้อย
มิคนี่มากความสามารถจริงๆ 555

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน2 29.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: missu2 ที่ 29-10-2011 14:56:01

 :ped149:เป็นกำลังใจให้ o13

รออ่านตอนต่อไปด้วยจ๊ะ :m3:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน2 29.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: ิbenejeng ที่ 29-10-2011 15:25:10

สนุกดีคะ มาต่อเร็วๆนะคะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน3 มาตามคำเรียกร้อง 29.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 29-10-2011 20:01:26

ถึง  เพื่อนๆๆ ชาวเล้าเป็ดค่ะ

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำจากใจจริง  ที่จริงดีใจมากๆๆ ที่มีคนแนะนำ เพื่อการพัฒนาทีดีขึ้น
คุณเพื่อนๆ เขียนมากเท่าไหร่ยิ่งทำให้ เราอยากพิมพ์ตอนต่อเร็วๆ เท่านั้น (เหมือนบังคับเลย  หุ หุ หุ)

ตอนนี้อาจจะยาวสักหน่อยนะคะ  ไม่รู้จะขี้เกียจอ่านกันหรอเปล่า  แต่เรื่องดำเนินมาได้ครึ่งทางแล้วค่ะ

ถ้าไงรบกวน  ติดตามกันต่อไปเรื่อยๆ นะคะ 





ตอน3

วันนี้หมอนัดคุณคริสเพื่อตรวจเส้นประสาทตาหลังจากที่ได้รับความกระทบกระเทือน

การนัดพบแพทย์นั้นโดยปรกติจะนัด 2 อาทิตย์ครั้ง... โดยแพทย์จะนัดพบที่โรงพยาบาล

แต่ในกรณีของคุณคริส แพทย์ต้องมาพบที่บ้านเนื่องจากช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยจะออกนอกบ้านเลย

แต่เวลานี้ผมกับคุณคริสกำลังเตรียมตัวที่จะออกไปพบแพทย์ที่โรงพยาบาล

เราได้โต้แย้งเหตุผลที่เราต้องออกเดินทางไป  ซึ่งคุณคริสก็ให้เหตุผลให้ส่วนของเขาเหมือนกัน

“ฉันไม่คิดจะออก......คุณก็แค่โทรเรียกหมอมาก็เท่านั้น”

“คุณคริส..คุณไม่คิดจะออกไปเจอโลกภายนอกบ้างหรือ...” ผมพูดด้วยความระอา

“ไม่...ฉันอยู่ของฉันแบบนี้ก็ดีแล้ว.....”

“ถึงคุณจะไม่ชอบ...แต่คุณต้องคิดถึงส่วนร่วมมั่งสิ....หมอไม่ได้มีคุณเป็นคนไข้คนเดียวสักหน่อย........”

“ฉันมีเงิน....ฉันจ่ายค่าเสียเวลาอย่างงาม...”

“ปัญหามันไม่ใช่เรืองเงินหรอก.....เมื่อเดินทางมาหาคุณ....คนไข้ที่ต่อจากคุณก็ต้องถูกเลื่อนออกไป..”

“.........................”

“แล้วถ้าเกิดมีเคส ด่วนขึ้นมาก.....คุณหมอเขาจะแย่เอานะ.......”

“....แล้วคุณจะให้ผมทำอย่างไง.......”

“.......เอางี้สิ .....คุณก็แต่ตัวและออกไปพบหมอกับฉัน.......ฉันจะขับรถเอง...เสร็จแล้ว  ฉันจะพาคุณเดินที่สวนใกล้ๆๆ...”

“คุณจะพาผมเดิน...คุณไม่กลัวคนดูถูกหรอ...ผู้หญิงทุกคนเขาก็ต้องการเดินกับคนที่สมบูรณ์ทั้งนั้น”  คุณคริสพูดพร้อมแสดง
สีหน้าเจ็บปวด



ผมตัดสินใจเดินไปหลังเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่ และทาบมือลงบนไหล่ทั้งสอง

“....คุณอย่าดูถูกตัวเองอย่างนั้นสิ.....ฉันพร้อมจะเดินไปกับคุณแน่นอน....”  เขาเอื้อมมือมาจับหัวไหล่ตัวเองที่มือของผมทาบไว้   
และบีบมือเหมือนกำลังจะบอกว่า...คุณไม่ได้โกหกผมใช่ไหม........

“........นั้นผมจะแต่งตัว...คุณเรียกป้าโรส...ให้มาเปลี่ยนชุดผมหน่อย....”

“.....ได้ค่ะ..........”

ผมเดินออกไปเพื่อเรียกป้าโรสมาเปลี่ยนชุดให้คุณคริส  ซึ่งที่จริงผมก็สามารถเปลี่ยนได้...แต่ดูเหมือนคุณคริสจะอายๆๆ เพราะคิด
ว่าผมเห็นผู้หญิง  และป้าโรสแกก็เป็นแม่นมของคุณคริสด้วยเช่นกัน

+++++++++

“รถเตรียมพร้อมแล้วค่ะคุณคริส......เราไปกันเลยดีกว่า”  ผมเดินเข้าไปเพื่อจะพาเขาออกมายังรถที่จอดไว้หน้าตึก

“คุณมิคกี้...คุณใส่ชุดอะไรน่ะ...”  เขาถามเหมือนจะมองเห็นผม

“..อ้อ..ก็ชุดพยาบาลปกติ.......” 

“....นั้นผมอนุญาตให้วันนี้คุณใส่ชุดสบายๆ ได้......”

“  แต่...”

“นี่เป็นคำสั่ง....หรือคุณจะให้ผมเรียนหมอมาที่นี่แทนดี...”

เมื่อเป็นการต่อรองเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งทำให้บรรยากาศในบ้านไม่ตรึงเครียดเหมือนแต่ก่อน

“.....แหมๆๆ คุณมิคกี้ค่ะ...ป้าโรสว่าตามใจ คุณคริสเถอะค่ะ  5555”

“......ใช่ๆๆ ป้าว่าหนูควรจะพักผ่อนมั่งนะ  ตั้งแต่มานี้มิคกี้ก็ยังไม่ได้พักเลยนี้จ๊ะ...” ป้าแอนเสริม

“....นั้น...รอแป๊ปนะ  เดี๋ยวให้มิคกี้เปลี่ยนชุดแป๊ป...”  ว่าแล้วผมก็เดินเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อ



เราขับรถมาถึงตัวเมืองที่แอดอัดไปด้วยผู้คนที่กำลังเดินขวักไขว่.........

ผมได้เปลี่ยนเสื้อมาเป็นเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน...พร้อมกับกางเกนยีนต์สีเข้ม...และรองเท้าผ้าใบที่เข้ากับชุด....เส้นผมถูกรวบไว้ด้าน
หลังและมัดพอหลวม

ส่วนคุณคริส  ใส่เสื้อเชิ้ตสีเทาอมแดงแขนสั้น...พร้อมกับกางเกงที่เข้ารูป  รองเท้าขัดมัน  พร้อมกับแว่นกันแดดยี่ห้อดัง ซึ่งรับกับ
ใบหน้าของเขา

+++++++++

แพทย์ที่เป็นเจ้าของคนไข้ ได้บอกรายละเอียดกับผมว่า.....อาการที่เส้นประสาทตานั้นดีขึ้นตามลำดับ  และมีโอกาสที่จะผ่าตัดได้
แต่แพทย์ก็ไม่สามารถระบุได้ว่าเมื่อผ่าตัดแล้วจะกลับมาเห็นดังเดิมได้มากน้อยแค่ไหน  อาจอยู่ที่กำลังใจของคนได้ด้วยเช่น
เดียวกัน......ซึ่งหน้าที่ผมคือการให้กำลังใจคุณคริสเพื่อเขาจะได้มีแรงผลักดันที่จะผ่านตัดและมองเห็นอีกครั้ง



ตอนนี้ผมกับคุณคริสเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน......ส่วนอารมณ์ร้อนๆ นั้นผมไม่ค่อยได้เห็นเท่าไหร่แล้ว  อาจเนื่องจากผมไม่ค่อยจะ
ประคบประหงมคุณคริสมากเท่าที่ควร อะไรที่เขาทำเองได้ ผมจะไม่เข้าไปช่วยเหลือ ตอนนี้คุณคริสสามารถเดินเองภายให้
บริเวณได้แล้วเช่นกัน......ซึ่งนั้นทำให้ป้าแอนดีใจเป็นอย่างมาก



“...มิคกี้....คุณพาผมไปร้านอาหารหน่อยสิ..ผมหิวแล้ว...”  นั้นเป็นเสียงคุณคริสเมื่อเราเข้ารับการตรวจเสร็จเรียบร้อย

“....คุณอยากให้พาไปที่ไหนดีค่ะ...”

“....มิคกี้....คุณคิดว่าร้านไหนน่าสนใจ..ก็พาผมเข้าแล้วกัน...”

“....ได้ค่ะ....”  ผมขับรถวนอยู่ที่สี่แยกกลางเมืองใหญ่...และเห็นร้านอาหารแห่งหนึ่ง  ซึ่งไม่ใหญ่นัก แต่ตกแต่งดูมีคลาส....ผมจึง
พาตัวเองและคุณคริส เข้าไปในร้านนั้น 



ภายนอกและภายในร้านตกแต่งได้อย่างเป็นกันเอง  ซึ่งถ้าคุณคริสเห็นคงไม่ยอมเข้าแน่  เพราะมันอาจจะไม่เหมาะกับฐานะของ
เขา.....ผมอมยิ้มเหมือนนึกว่าจะเป็นอย่างไงถ้าเขาเห็นร้านนี้

“เรานั่งตรงนี้ดีกว่าค่ะ.....” คุณคริสเดินเกาะแขนผมจะพาตัวเองนั่งลงที่โต๊ะตัวหนึ่งภายในร้าน

กลิ่นของร้านอบอวลไปด้วยกลิ่นเครื่องเทศอ่อนๆ  และกลิ่นขนมปังอบก็โชยกลิ่นแตะจมูกยิ่งนัก  ถือว่าเรียกน้ำย่อยได้เลยที่เดียว

“มิคกี้....คุณสั่งอะไร  ผมก็เอาอย่างนั้นแล้วกัน...”

ผมนั่งมองรายการอาหารที่เปิดแล้วเปิดอีก  ภาพให้เมนูทำให้ผมอยากจะเลือกแทบทุกอย่าง ติดอยู่ที่ว่ากินไม่หมด

ผมจึงตัดสินใจเลือกอาหารที่จะคิดคุณคริสน่าจะทานได้ด้วยเช่นกัน

“เอาสเต็กเนื้อแกะ...ขนมปังกระเทียม...และไวน์ขาว ” 

ระหว่างที่เรากำลังรออาหาร เสียงโทรทัศน์ก็ประกาศข่าวเรื่องที่เศรษฐีบ่อน้ำมันสลัดรักแฟนคนปัจจุบัน

และประกาศจะทำหนังร่วมกับชาวต่างชาติ.......



......ดูสิเธอ...ฉันว่าแล้วว่าคบกันไม่ยืดหรอคู่นี้......  นั้นเป็นเสียงซุบซิบกันซึ่งกำลังพูดถึงแฟนเก่าของคุณคริสนั้นเอง

ผมพยายามสังเกตสีหน้าที่อารมณ์ของเขา.....แต่ไม่มีสิ่งใดแสดงให้เห็นเลย  (เก็บสีหน้าเก่งจัง)

อาหารมือนั้นเราทานกันแบบเงียบๆ  ปล่อยให้แต่ละคนคิดเรื่องของตัวเอง......



.........หลังจากเสร็จภารกิจ  เราออกจากร้านและตรงไปยังสวนสาธารณะซึ่งอยู่ระแวกใกล้เคียงกัน.....บรรยากาศร่มรื่น....มีเสียง
นกร้อง...และคนที่ทำกิจกรรมต่างๆๆ บริเวณนั้น  ผมอาสาที่จะพาคุณคริสเดิน....โดยที่ไม่ต้องใช้ไม้ค่ำ....

ซึ่งผมคิดว่านั้นจะทำให้คนมองเราน้อยลง......และคุณคริสเองก็พอใจที่จะไม่เป็นเป้าสายตาใคร

ระหว่างเดินผมก็อธิบายบรรยากาศโดยรอบ ให้ฟัง แม้แต่กิจกรรมเล็กๆ น้อยๆ ที่คนเหล่านั้นทำกัน........

ผมพาคุณคริสเดินมาถึงสระน้ำพุซึ่งมีรูปเทพีเสรีภาพ ตั้งอยู่ตรงกลางและที่ปลายครอปเพลิงมีน้ำพุไหลออกมา

“คุณคริสนั่งอยู่ตรงนี้ก่อนนะ....เดี๋ยวจะไปซื้อน้ำมาให้...”   เขาพยักหน้ารับ   



น้ำสองแก้วถูกหิ้วมาในมือ  “คุณคริสได้แล้ว.....นี่น้ำ...”

เขารับพร้อมกับจับมือผมไว้  “มิคกี้...คุณสัญญาได้ไหมว่าคุณจะอยู่กับผมตลอดไป”

“..........................” ผมได้แต่นิ่งเงียบ

“มิคกี้............คุณทนอยู่กับคนอารมณ์แบบผมได้ไหม......ผมรู้สึกว่าผมอาจจะชอบคุณ...” น้ำเสียงนั้นจริงจัง

ผมได้เพียงแค่มอง  แต่ไม่สามารถตอบได้    เพราะเขากำลังสารภาพรักกับผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

ไม่ใช่ผมซึ่งเป็นผู้ชายคนนี้.........และถ้าเขารู้  เขาจะไม่พูดเช่นนี้  อาจจะรังเกียจผมเลยก็ได้.......

“...................”  ผมไม่พูดอะไร

“......ผมรู้ว่าอาจจะเร็วเกินไป....แต่อย่างน้อยช่วงเวลานี้ผมขอให้คุณอยู่กับผมได้ไหม........”

“...........ฉันสัญญาได้เพียงว่าฉันจะอยู่กับคุณจนกว่าคุณจะหาย  และจะไปเมื่อคุณไม่ต้องการฉันค่ะ....”  ผมพูดได้เพียงเท่านี้
จริงๆ

++++++++++++++




เพราะเรื่องเมื่อกลางวันทำให้ผมนอนไม่ค่อยหลับ  ผมเลยตัดสินใจออกมาเดินเล่นที่ชายทะเล
เพื่อรับบรรยากาศ.....
....แสงจันทร์ทอดตัวเหนือผิวน้ำ....ระลอกน้ำเหมือนกับเต้นระบำต้อนรับของการมาเยือน
ของดวงดาวบนฟากฟ้า..........เสียงซ่าๆๆ คือเสียงดนตรีที่บรรเลงเฉลิมฉลองการมาเยือนอีกครา
“มิคกี้..คุณออกมทำอะไรที่นี่นะ...........”  ผมสะดุ้งกับเสียงดุที่อยู่ด้านหลัง      ทำไมผมได้ยินเสียงเขาเดินมานะ
“ผมถามว่าคุณมาทำอะไรที่นี่..........”  เสียงดุคำรามอย่างคนเดือดดาล ยังคงอยู่
“...ฉันแค่นอนไม่ค่อยหลับเลยออกมารับลมเล่นนะ..”  ผมตอบออกไป
“...ถึงแม้ว่าผมจะเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้...และชายทะเลนั้นไม่ใช่...แล้วยิ่งคุณเป็นผู้หญิงด้วยแล้ว..เกิดมีอะไรเกิดขึ้นมันจะเป็นอันตราย........ดังนั้นผมขอสั่งให้คุณกลับขึ้นบ้านและอย่าออกมาเดินเล่นแบบนี้อีก....”
ผมมองเขาแบบงง  อาการเหนื่อยหอบ  และเท้าเปล่า ทำให้ผมคิดว่าเขาคงออกมาตามหาผม...ทั้งที่ไม่มีไม้ค้ำเนี้ยนะ....
ทำไม่ถึงแบบเป็นแบบนี้ไปได้  เขาเป็นห่วงผมจริงๆ ใช่ไหม.....
“ฉันขอโทษค่ะ........ฉันไม่ได้ตั้งใจ.........”  เขาเดินเข้ามาตามเสียงและยืนอยู่ตรงหน้าผม
“มิคกี้...คุณรู้ไหมผมเป็นห่วงคุณนะ....อย่าทำให้ผมต้องกลายเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องอีก....ผมกังวลเมื่อคุณไม่อยู่ใกล้ๆๆ”
เขาค่อยๆๆ ก้มลงจูบที่เปลือกตา...และไล่ลงมาที่ริมฝีปาก........
“อย่า.....อย่าจับ....”
“ทำไม....คุณรังเกียจผมนักหรอ........”
“เปล่า...เพียงแค่มิคมีรอยแผลเป็นซึ่งไม่อยากให้คุณสัมผัสเท่านั้น”
“แผลเป็นที่ไหนหละ”
“ต้นคอ”  ขนาดที่เราจูบนั้น บทสนทนายังคงเกิดขึ้นเรื่อยๆ
เขาได้ยินดังนั้นมือก็เลื่อยลงมาที่ต้นคอ.....และเริ่มสัมผัสรอยบาดแผลที่เป็นแนวยาว
มือร้อนของคุณคริสลากจากปลายบนสุดของแผลลงมาถึงปลายล่างของแผล
เขาก้มจุมพิตที่บาทแผลนั้น   “คุณรู้ไหมบาดแผลคุณไม่ได้น่ารังเกียจเลย.....”  ผมอยากจะขอบคุณเขาจากใจเช่นกัน
เพราะคำพูดของเขาทำให้ผมรู้สึกผูกพันกับเขามากยิ่งขึ้น
ผมโอนอ่อนตามแรงกดดันที่วาบหวานผ่านมาทางริมฝีปากเขา.....
เราจูบสลับไปมาจนได้ยินเสียงคนเมาเข้ามาใกล้........
เราตัดสินใจที่จะกลับเข้าไปในตัวบ้าน..........
++++++++++++++++++++++++

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน3 มาตามคำเรียกร้องค่ะ 29.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: Noi ที่ 29-10-2011 20:25:49

ชอบเรื่องนี้อ่ะ  ขอหวานๆ น่ารักๆ ไม่เศร้านะค่ะ :impress2:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน3 มาตามคำเรียกร้องค่ะ 29.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: taroo ที่ 29-10-2011 20:41:39

มาต่อไวๆๆๆนะคับ รออ่านอยู่นะคับ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน3 มาตามคำเรียกร้องค่ะ 29.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: Pigstar ที่ 29-10-2011 20:58:16

ถึงความแตกเรื่องมิคไม่ใช่ผู้หญิง

ก็อย่าทะเลาะกันเลยนะครับ

แบบว่ากำลังหวานเลย ผมไม่อยากให้ผิด

ใจกันน่ะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน3 มาตามคำเรียกร้องค่ะ 29.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 29-10-2011 21:05:07

ไม่ขี้เกียจอ่านเลยค่ะ ยาวแค่ีไหนก็ชอบอ่าน~ จะติดตามเรื่อยๆ แน่นอน :กอด1:
ชอบเีืรื่องนี้ค่ะ หวังว่าตอนรู้ความจริงจะไม่มาม่ามากนักนะ รอตอนใหม่ค่ะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน3 มาตามคำเรียกร้องค่ะ 29.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 30-10-2011 12:38:40

รอแป๊ปนะค่ะ เจอกันวัจี้แน่นอนค่ะ. ??เข้ามา กทม. มาดูบ้าน อ่ะกลัวน้ำท่วม  ขอบคุณนะค่ะ                               

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน3 มาตามคำเรียกร้องค่ะ 29.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 30-10-2011 13:01:45

ชอบมาก
มิคน่ารักมากๆเลย

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน3 มาตามคำเรียกร้องค่ะ 29.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 30-10-2011 13:11:45

สงสัยจังคุณคริสกอดจูบกับมิดไม่รู้สึกตัวบ้างเลยเหรอว่าหน้าอกคริสแบนราบเรียบ :m26:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน3 มาตามคำเรียกร้องค่ะ 29.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 30-10-2011 13:19:24

 :z13:
คนเขียนมาต่อวันนี้
ปูเสื่อรอจ้า ~

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน3 มาตามคำเรียกร้องค่ะ 29.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: annis204 ที่ 30-10-2011 13:41:11

เป็นเรื่องที่อ่านแล้วไม่สะดุด เนื้อเรื่องไหลลื่นดีจัง หวาบหวามเล็กน้อยพอให้ชุ่มชื่น อ่านแล้วเหมือนเป็นจิ้งจกเกาะอยู่ที่กำแพงบ้าน รู้เห็นทุกอย่าง สนุกดีค่ะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน3 มาตามคำเรียกร้องค่ะ 29.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: sang som ที่ 30-10-2011 14:27:38

ชอบมากๆ เลยค่ะ สนุกมาก

เอ่อขอถามหน่อยนะค่ะ  คือว่า  เค้าโครงนี้เอามาจากหนังสือการ์ตูนเรื่องหนึ่งใช่ไหมค่ะ

มันเหมือนกันมากๆ  แตว่านางเอกเรื่องนั้นเป็นผู้หญิงอ่ะค่ะ   

ช่วยไขข้อข้องใจให้หน่อยนะค่ะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน3 มาตามคำเรียกร้องค่ะ 29.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: dawnthesky ที่ 30-10-2011 17:15:24

เดินเรื่องได้เร็วดีค่ะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน3 มาตามคำเรียกร้องค่ะ 29.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 30-10-2011 18:06:08

ถึง sang som ไม่รู้ใช่เรื่องเดียวกันเปล่า แต่ที่อยากเอาเคร้าโครงมาแต่งเพราะเป็น เรื่องที่อ่านดีมากๆ เลยอ่ะ

ทำให้คนๆๆ หนึ่งที่ดูและเปลือกภายนอกสามารถเห็นแก่นแท้ใจจิตใจได้

การ์ตูนเล่มนั้น เป็นพระเอกกับนางเอกค่ะ ........จำชื่อเรื่องไม่ได้แล้วอ่ะ  พอดีดันเป็นเจอเข้าภาพสวย มากๆๆ

ชอบๆๆ ค่ะ 

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน4 มาแล้วจร้า 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 30-10-2011 18:10:03

ตอน4

อากาศแจ่มใส กับแดดอ่อนๆ  ช่วงสายๆ  กับมานั่งรับอากาศเย็นๆ นอกบ้านก็เป็นกิจวัตรอีกแบบที่คุณคริสทำ

เขามักจะใช้เวลาส่วนมากในการโทรสั่งงาน และมอบหมายงานต่างๆ  ให้กับเพื่อนที่เป็นกรรมการอยู่ในบริษัทแห่งนี้

จะเรียกว่าเพื่อนซะทีเดียวก็ไม่ได้หรอกครับ

เพราะว่าผมเพิ่งรู้มาว่าเขามีฐานะเป็นน้อยชายด้วย  แม่ของเขาเป็นน้องสาวป้าแอน............



เรานั่งเล่นอยู่ที่หน้าบ้านซึ่งปูด้วยหินอ่อนยืนออกมา  มีโต๊ะเหล็กวางเข้าชุดกับเก้าอี้ เหล็ก ซึ่งดัดเป็นลวดลาย

กลางโต๊ะมีแก้วน้ำซึ่งนำมาทำเป็นแจกันและมีดอกกุหลาบซึ่งตัดเท่ากับปากแก้วอยู่ในนั้น

“ ฮา   ฮา  ฮา  อินุ  บอกแล้วว่าอย่าเลีย.....ฮา  ฮา ฮา”   

อย่าตกใจครับ  นั้นเสียงผมเอง.....ก็เจ้าตัวดี พอเห็นผมมันก็วิ่งกระโดดใส่  พอผมอุ้มมันได้ก็เลียซะแก้มผมเปียกหมดเลย

คุณคริสก็นั่งหัวเราะ กับสิ่งที่เจ้าอินุมันทำ  ..........แฮ่ะๆๆๆ ............

“คุณคริสอุ้มมันก่อนนะเดี๋ยว   มิคกี้จะเป็นเอาหารให้เจ้าตัวดีแป๊ป...”  ว่าแล้วผมก็วิ่งไปเอาอาหารให้ 

เพื่อที่มันจะได้หยุดซักที    เจ้าตัวนี้ขี้อ้อนมากเลยครับ  มันชอบคลอเคลียและชอบให้ผมลูบขนมันเล่น เป็นที่สบายใจของมันเลย
แหละ

ไม่ว่าจะเป็นใครถ้าได้ลูบไล้ที่ขนมันเมื่อไหร่ เป็นต้องสนิทกับมันทุกราย.... 

ซึ่งคุณคริสก็หลงกลเจ้านุ  มันแล้ว   ตอนนี้ผมกับดูแลเจ้านุน้อยลง   เนื่องจากต้องคอยดูแลคุณคริส

ดังนั้นภาระให้การดูแล ให้อาหารและอาบน้ำจึงตกเป็นของป้าโรสโดยปริยาย

ซึ่งน้ำใจที่ป้าโรสมีให้ผมนั้น เหมือนคนในครอบครัวมากกว่าซึ่งทำให้ผมรักและเคารพป้าโรสเช่นกัน

อาหารของเจ้านุ  คือ อาหารเม็ด และนมถ้วย  ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นอาหารโปรดเลยก็ว่าได้ครับ  ผมถือมาพร้อมกับวางใกล้ๆ  โต๊ะ ที่
คุณคริสนั่งอยู่

“มิคกี้...เจ้านุเนี้ยตัวเหม็นแล้วนะ...”  เขาพูดแหย่ผม

“ห๊ะ....จริงหรอ....สงสัยต้องอาบน้ำแล้ว    เจ้านุเอ๋ย........”

“ฮา   ฮา  ฮา   ฮา”  เสียงของเราทั้งคู่

“มิคกี้....เรามาอาบน้ำเจ้าตัวดีกันไหม...ผมจะได้ออกกำลังกายด้วย....”

“จริงหรอ...........เอาสิ...เดี๋ยวมิคกี้เตรียมน้ำยาและถังน้ำก่อนนะ.........”



คุณคริสอุ้มเจ้าตัวดีเดินมาที่สนามหน้าบ้านซึ่งลงบันไดมา 3 ขั้น

“คุณคริส เดินตรงมาเลย........”  ผมหันไปมองแล้วก็ส่งเสียงเรียกให้เขาเดินเข้ามา



แต่เจ้าตัวน้อยนี่ไม่ชอบน้ำเป็นที่สุด...ดังนั้นเมื่อเห็นว่าตัวต้องเปียแล้วจึงดิ้นอยู่ในอ้อมแขนคุณคริส

“มานี่เลยเจ้าตัวดี....ซนนักนะ...”  ผมรับเจ้านุมาจากคุณคริส  แล้วหยิบสายยางฉีดไปที่ตัวเจ้านุ

อ๊ะ.......อ๊ะ  เสียงร้องอยากกับคนกลัวผีเลย  แต่ใช่ว่าผมจะใจอ่อนปล่อยมันไป 

“คุณคริสนั่งลง  แล้วช่วยจับเจ้านุหน่อยสิ...”  ผมดึงมือเขาให้ช่วยจับเจ้าสัตว์เลี้ยงตัวดีไว้

ตอนนี้ตัวมันสั่นเป็นเจ้าเข้าเลย  อาจเพราะหนาวก็ได้  เพราะมันก็ไม่ชอบน้ำอยู่แล้ว

“มันคงหนาวน่าดูเลยนะ...ดูซิ  สั่นซะขนาดนั้น...” คุณคริสชวนคุย

“นั้นรีบๆๆ อาบน้ำให้เจ้าตัวดี ก่อนดีกว่าเนอะ..”   จากน้ำก็เปลี่ยนมาเป็นแชมพู  แต่ว่าชมพูมันลื่นมากทำให้เจ้านุ

ที่ถูกจับอยู่หลุดมือไปจนได้......  “คุณคริส..มันวิ่งไปแล้ว...”  ผมตะโกนเมื่อเห็นมันกำลังจะดิ้นหลุด

และมันก็เป็นอิสระจนได้

สภาพเจ้านุตอนนี้มีฟองติดทั่วตัว  จากขนฟูพอโดนน้ำมันก็ลีบติดหนัง  เมื่อลูกหมาตกน้ำจริง ๆ

ผมวิ่งไล่จับจนเริ่มอ่อนใจ  ส่วนคุณคริสทำได้เพียงเรียกให้เจ้านุมาหา 

แต่เพราะว่าเหนื่อยและหนาว  เจ้าตัวดีเลยวิ่งไปหาคุณคริสและกระโดดใส่เหมือนจะให้กอดซะงั้น

แม้คุณคริสจะตกใจนิดหน่อยแต่ก็ยอมอุ้มมันโดยดี  แต่มีหรือเจ้านุมันจะหยุดซน  กลับสะบัดขนให้ฟองกระเด็นไปทั่ว

“อ้าย.....คุณคริสขอโทษค่ะ...เปียหมดเลย..”

“ไม่เป็นไร..รีบๆ  อาบให้เจ้านุก่อนเถอะ...มันคงจะหนาวจริงแล้วแหละ...”

ดังนั้นผมจึงรีบอาบให้ดังที่คุณคริสว่า  มันก็สะบัดขนตลอดเลย  กว่าจะได้เช็ดตัว ก็เล่นเอาเราทั้งคู่เปียกได้เช่นกัน

“ป้าโรส .....มิคกี้ว่าป้าเอาเจ้านุเช็คตัวที...เดี๋ยวมิคกี้จะพาคุณคริสเป็นเปลี่ยนเสื้อก่อน....” 

ด้วยความลืมตัวผมจึงพาคุณคริสไปเปลี่ยนเสื้อแทนป้าโรส





ระหว่างอยู่ในห้องผมก็หาชุดเปลี่ยนให้คุณคริส

“อ้าว....คุณไม่ถอดเสื้อหละ...เดี๋ยวจะไม่สบายนะ”

“อือ..ผมว่าคุณออกไปก่อนดีไหม.....เดี๋ยวผมเปลี่ยนเอง...”



ผมซึ่งเป็นผู้ชาย    ไม่เห็นแปลกตรงไหนที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้

“...ฉันได้รับการฝึกมาให้ดูแลคนนะคะ...ดังนั้นเรื่องการเปลี่ยนเสื้อผ้านี่ก็เป็นงานเช่นกัน...”

“....แต่มันจะไม่สุภาพกับคุณนะมิคกี้...”

“นั้นเอาอย่างงี้....เดี๋ยวฉันจะหันหลังให้  เสร็จแล้วคุณก็บอกแล้วกัน...”

ผมจำใจหันหลังให้ถามคำสัญญา  “แต่เหมือนว่าการเปลี่ยนเสื้อผ้าคนเดียวสำหรับคุณคริสนั้นลำบากเกินไป....”

ทำให้ผมทนไม่ไหว ต้องเข้ามาช่วยเหลือ.....  “ขอบใจ...” นั้นเป็นคำพูดหลังจากเปลี่ยนเสร็จ

ผมพาคุณคริสออกมานั่งที่โชฟาในห้องรับแขก   และพาตัวเองไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบ้าง....



เมื่อผมออกมา   ก็เห็นเจ้านุขนฟู นั่งบนตักคุณคริสเรียบร้อยแล้ว   

เจ้านุเป็นตัวเรียกสีสันในบ้านก็ว่าได้  ป้าแอน  ป้าโรส ชอบใจกันใหญ่เวลาที่เจ้านุดึงชายกางเกง

หรือเวลาที่มันทำท่าตลกๆๆ ให้คนในบ้านหัวเราะ............

“อ้อ  ป้าโรสกับแม่บอกว่าจะออกไปจ่ายตลาดนะ....”  ผมบอกมิคกี้ไปตามคำสั่งของป้าโรส


+++++++++++++++



มีรถคันงามจอดอยู่ที่หน้าบ้าน

“คุณคริสนัดใครมาหรอ........”  ผมถามเขาด้วยอาการงุนงง

“อ้อ...ผมนั้นน้องชายที่บริษัทมานะ  เรามีเรื่องจะต้องปรึกษากัน...”



ตั้งแต่ที่ผมมาเป็นพยาบาลให้  ผมก็ไม่เห็นมีใครมาเยี่ยมเยียนเลย  อาจเป็นเพราะคุณคริสไม่อยากเจอก็ได้

ซึ่งผมว่าเป็นการดีเช่นกัน  ที่มีคนมาหาและพูดคุณเรื่องราวต่างๆๆ บ้าง

“โอ๊ะ....พี่คริสสบายดีไหม”  น้องชายคุณคริส ซึ่งเป็นทั้งเพื่อน ทั้งน้องและคนที่ทำงาน กล่าวทักทายคุณคริส

“เป็นไงบ้าง..เจ้าตัวดี...”

“ผมก็เรื่อยๆๆ อ่ะนะ  งานที่บริษัทก็ไม่มีอะไรแปลก.....แต่ผมได้ข่าวว่าพี่เปลี่ยนพยาบาลอีกแล้วหรอ...”

“อือ...ใช่....นี่คุณมิคกี้....” คุณคริสกล่าวแนะนำอย่างเป็นทางการ  พร้อมจับมือทักทาย

“สวัสดีครับ......ไอผมก็นึกว่าสาวรายต่อไปที่ต้องร้องไห้คือใครซะอีก...ที่ไหนได้หนุ่มหล่อนี้เอง......”

“อ๊ะ...........”  นั้นเป็นเสียงอุทานของผมเอง

“หนุ่ม.....หนุ่มไหนว่ะ  เน็ต...” 

“ก็พยาบาลพี่ไง  หล่อใช่ย่อยนะเนี้ย..”  สิ่งที่ทำผมได้มีเพียงโบกมือไปมา เหมือนบอกใบ้ว่าอย่าพูด

จากบรรยากาศที่อบอุ่น ตอนนี้เริ่มมาคุแบบไม่รู้ตัว.......และความเงียบก็ปกคลุม 

โดยที่คุณเน็ตไม่ได้เอะใจเลย   

“เน็ต...กลับไปก่อน...พอดีพี่มีเรื่องจะปรึกษาคุณมิคกี้หน่อยนะ....”

ผมเห็นคุณเน็ตทำท่างงๆ   แต่ก็ยอมกลับไปด้วยดี

“เชิญคุณมิคกี้....ที่ห้องผมหน่อย...”  แล้วเขาก็เดินนำหน้าเข้าห้องไป



ผมได้แต่ยืนอึ้งอยู่  ทำไมเวลามันแสนสั้นนัก  กว่าจะไว้ใจกันได้...แล้วตอนนี้ก็มาพังกับการโกหกของผมเอง

ป้าโรส ป้าแอนก็ไม่อยู่...แล้วผมจะทำยังไงเนี้ย....

แกร๊กๆๆๆ  เสียงกระดิ่งที่ใช้เรียกเหมือนคำตัดสินที่จะมาถึง............ผมเดินเข้าไปพร้อมใจที่สำนึกผิด

+++++++++++++++



................ความเงียบและบรรยากาศที่เหมือนกับครั้งแรกที่ผมมาถึง   เริ่มอบอวลอยู่ภายในห้องนี้อีกครั้ง..............

“...........คุณเป็นผู้ชาย...........”

“ครับ.......ผมเป็นผู้ชาย........”

“คุณเลิกทำเสียงแบบนี้ซักทีเถอะ  ผมทนไม่ได้............”  เขาให้เราเลิกทำเสียงทั้งที่เป็นเสียงเราเนี้ยนะ

“...นี่เป็นเสียงผมเอง..........”

“มีอะไรจะแก้ตัวก็ว่ามา  ผมรอฟังอยู่............”  เหมือนเขากำลังระงับสติอารมณ์อยู่

“.........ไม่มีครับ...........”

เพียงเท่านั้น อารมณ์ที่เก็บไว้อยู่ถูกปลดปล่อย..........  “คุณเห็นว่าผมมันโง่  ตาบอด  เลยคิดจะหลอกผมเพื่อเล่นตลกใช่
ไหม....แล้วไอชื่อมิคกี้นั้นก็ด้วย....”

“ผมชื่อมิค.....”   “เออใช่สิ....ทำไมผมถึงไม่สงสัยนะ  บางครั้งคุณก็เรื่องตัวเองว่ามิค  ......คุณบอกให้ผมไว้ใจคุณ....แต่คุณกับ
ทำเรื่องเลวๆๆ แบบนี้หรอ.......คุณมันก็คนไร้หัวใจ....เห็นผมเป็นของเล่น  เอาหัวใจผมมาขย้ำเล่นละซิ...”

เขาพูดพร้อมเดินเข้ามากระชากที่คอเสื้อของผม............ “ไอผมก็หลงเชื่อความมีน้ำใจของคุณ  ผมคิดเสมอนะว่าคุณคือคนที่
เข้าใจผมจริงๆ.....แต่คุณกลับเป็นคนที่ทำให้ผมเสียใจที่สุด........คุณ....คุณ....คุณ.....โธ่โว้ย..”

สิ้นคำพูดที่ไม่รู้จะว่าอะไรต่อแล้ว เขาก็ลงโทษผม.........เขาได้ผลักผมอย่างแรงจนทำให้  ตัวผมทรุดลงไปนั่งกับพื้น พร้อมกับมือ
ที่กำแน่นเหมือนจะต่อยผมก็ว่าได้    ซึ่งผมก็เต็มใจรับมันอยู่แล้ว 

ผมหลับตารอคอยหมัดที่จะลงมากระทบบนหน้าผม  แต่มันถูกเปลี่ยนเป็นเพียงการตบที่ไม่แรงอย่างที่คิด และจูบที่หนักหน่วง ซึ่ง
ผมไม่เคยได้รับเลย  มันเป็นจูบที่ทำให้ผมแทบหายใจไม่ออก  ไม่มีความหวานอยู่ในนั้น

ลิ้นร้อนๆและริมฝีปากที่บดขยี้ผม ทำให้ผมตกใจไม่ใช่น้อย.....ผมไม่มีเวลาแม้จะหยุดหายใจด้วยซ้ำไป......

เป็นเพราะอารมณ์ที่รุนแรงของคุณคริส  ทำให้มือไม้ผมไม่มีแรง 

“ในเมื่อคุณทำกับผมได้....ผมก็จะทำกับคุณบ้าง....”  นั้นเป็นเสียงที่คาดโทษผม

กระดุมเสื้อที่ถูกปิดไว้เรียบร้อยตามมาตรฐานพยาบาล ถูกกระชากออกด้วยมือเพียงข้างเดียว

ริมฝีปากคุณคริสบดขยี้เรื่อยมาจนถึงต้นคอ เขาได้ขบฟันลงรอยแผลเป็นที่ต้นขอผม 

“อย่า.....อย่า..” 

นั้นเป็นเสียงร้องห้าม   “ปล่อยผมเถอะครับ...........”

ผมพยายามเรียกสติของคุณคริสคืน  ซึ่งมันไม่เป็นผลแต่อย่างใด  อารมณ์เดือดดาลและพลังที่มากเกินปกติ 

ทำให้แขนผมชาด้วยมือเพื่อข้างเดียวของเขาที่กดทับอยู่เหนือศรีษะผม 

หลังจากที่เขากัดไปที่ต้นคอผม  เขาก็ไม่หลุดเพียงแค่นั้น ฟันเขาได้กัดกระทบมาที่บริเวณหน้าอกผม

“อย่า....ได้โปรด.......”  ผมพยายามร้องขอ   แต่คำตอบที่ได้คือ  รอยฟันที่กัดบริเวณหัวนม ซึ่งผมรู้สึกว่าน่าจะมีเลือดปนด้วย...

ความกลัวเข้าสุมในความรู้สึกผม....เข้ากำลังข่มขืนผม.....แม้ว่าผมจะรู้สึกดีกับเขาแต่มันต้องไม่ใช่การข่มขืน....

ผมพยายามดิ้นอย่าสิ้นกำลังมือผมสะบัดหลุดได้แล้ว...ผมพยายามผลักเขาให้ออกไปจากตัว...

เขาเซนิดหน่อยซึ่งนั้นเป็นโอกาสที่ผมจะหนี......และความลนลานทำให้ผมไม่สามารถเพิ่มความเร็วได้

เขาจับข้อเท้าผมแล้วกระชาก ทำให้ผมต้องล้มไปอีกครั้ง..........

 

เขาจับผมแล้วดึงกางเกงที่สวมอยู่...ออกพร้อมกับถอดกางเกงของเขาด้วยเช่นเดียวกัน

ผมรู้ว่าการใส่เข้ามาโดย ไม่ใช้ตัวช่วยมันเจ็บ  และอาจเป็นแผลฉีดขาดได้.... “คุณคริสครับ...ผมขอร้อง...อย่าทำแบบนี้เลย..”

ผมร้องขอเขา    เหมือนเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ  น้ำตาที่ไม่ได้หลั่งตั้งแต่เสียบิดาเริ่มจะไหลเปรอะบนใบให้ผม 

ซึ่งเขาก็ไม่สามรถมองเห็นได้.................

ไม่มีเสียตอบรับ  มีเพียงเขายกขาผมขึ้นด้วยแขนทั้งสองข้าง  แล้วสอดใส่อัวยะเพศของเขาลงในไปตัวผม

“อ๊ากกกก......คุณคริส.......ผมเจ็บ..........”  เสียงร้องอุทาน   เมื่อเขาพยายามใส่ความใหญ่โตเข้าไปในตัวผม

กลิ่นคาวเลือดโชยมาแตะที่จมูกผม  ซึ่งผมรู้ว่ามันคืออะไร.......



ไม่มีการเล้าโลม  ไม่มีคำพูดแสนหวาน  มีเพียงการลงโทษ....และโทษนั้นมีผมคนเดียวที่ได้รับ.....

“อือ....อือ...อือ”   เมื่อเสร็จภาระกิจลงโทษเจียนตาย    เขาก็ลุกขึ้น    มีเพียงผมที่นอนกองอยู่กับพื้น ด้วยสภาพลูกผีลูกคน

ผมพยายามพยุงตัวเองออกจากห้อง  เหมือนกับขอกลับไปตายที่รังยังดีเสียกว่านอนตายตรงนี้


+++++++++++++++++



ตุ๊บ??  เหมือนเสียงของหนักๆๆ ตกลงพื้น 

“มิค.....มิค.......”  ผมไม่ได้ยินเสียงเปิดประตู  และเสียงที่ผมได้ยินก็ไม่ใช่เสียงเปิดประตูเช่นกัน

“มิค...นายอยู่ไหน...อย่ามาเล่นตลกนะ...”  ผมเริ่มสำนึกได้เมื่อเอาตัวเองเข้าไปในร่างนั้น   แต่มันก็สายไปเสียแล้ว



ผมพยายามเดินแตะที่โต๊ะและพยายามหาต้นเสียงที่ได้ยิน

 ผมเดินไปจนรู้สึกว่าเหยียบอะไรเข้า............ผมก้มจับว่านั่นคืออะไร  แต่สิ่งที่ได้คือปลายนิ้วมือ ของมิคนั้นเอง

ผมประคองเข้าขึ้นมา...  “มิค...มิค...”  ไม่มีเสียงตอนรับจากมิค  ผมได้ยินเพียงลมหายแผ่วๆๆ 

ความกลัวก่อเกิดให้ตัวผมขึ้นทันที....ผมทำอะไรลงไปเนี้ย....ผมทำร้ายชีวิตคนๆ หนึ่ง........  “มิค...มิค...” ผมเขย่าเพื่อให้เขา
รู้สึกตัว  แต่ก็ไม่มีเสียงใดๆๆ อีกเช่นเคย

ผมอุ้มร่างนั้นเดินผ่านไปยังเตียง....ซึ่งไม่ก็ไม่รู้ตัวว่าชนกับอะไรบ้าง  แต่เขาก็ถูกวางบนเตียงเรียบร้อยแล้ว

ผมโทรหาเจ้าเน็ต  ซึ่งเป็นคนเดียวที่ผมติดต่อได้ในขณะนี้

“เน็ต.....แกอยู่ไหน  มาที่บ้านด่วน  ตามหมอมาด้วย...”  ผมโทรหาอย่างร้อนใจ

“เน็ต... แกต้องมาถึงภายใน 10 นาทีไม่งั้นแกได้ตายแน่เชื่อฉัน...”  นั้นเป็นครั้งที่2 หลังจากครั้งแรกโทรผ่านไปไม่ถึง 10 วิ  ด้วย
ซ้ำ

“เน็ต...มึงอยู่ไหน...อย่าลืมหมอเด็ดขาดนะมึง..”ผ่านไปไม่ถึง นาที



ผลั่ว!!!  เสียงกระแทกประตูเปิดของไอเน็ตทำให้ผมอุ่นใจขึ้น
“เกิดอะไรขึ้นพี่....หมออยู่นี้แล้ว”

“หมอดูอาการมิคด้วย....ผมมันเลวเอง...อยากให้เขาเป็นอะไรนะ”  เสียงพี่คริสที่กระหืดกระหอบ พยายามอธิบาย

“พี่ใจเย็นๆ ก่อน...หมออยู่นี้แล้ว  มิคไม่เป็นไรหรอก  ..พี่ออกมานั่งข้างนอกดีกว่า..ให้หมอเขาจัดการเถอะ”



ผมพาพี่ชายตัวดีออกจากห้องนอน  แล้วพามานั่งที่โชฟาภายในห้องรับแขก..........

สภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย....ผมเผ้ายุ่งเหยิง  หมดสภาพนักธุรกิจ

เหมือนเขาจะกระวนกระวายอยู่ตลอด  สีหน้าแสดงความเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด

ซึ่งผมไม่เคยเห็นตั้งแต่พ่อพี่เขาเสียไปแล้วเช่นกัน  เหมือนเขากำลังโทษตัวเองอยู่........

ส่วนผมทำได้แค่คอยปลอบโยนพี่เค้าเท่านั้นเอง

++++++++++++



เหตุการณ์ทุกอย่างสร้างความความกระจ่างด้วยเวลาอันสั้น  เมื่อแม่และป้าโรสกลับมาก

แต่เพียงช่วงเวลาสั้นๆๆ นั้นกลับทำให้เกิดผลที่ร้ายแรงได้อย่างมหาศาล  ซึ่งผมคนนี้จะรับผิดชอบทั้งหมด

ทำไมผมต้องอารมณ์ร้อนขนาดนี้ด้วย....ทำไมผมถึงไม่รอให้แม่กลับมาก่อนนะ......

ทำไมผมต้องโกรธมิคขนาดนี้ด้วย......เขาไม่ใช่คนผิด  ที่ผิดคือผมเองที่เรื่องมาก........

ผมมันเลวเกินกว่าที่เขาจะให้อภัยใช่ไหม.....





ปล. เป็นช่วงที่น่าอึดอัดใจมากๆๆ เพราะมีแต่รีเครสว่าอย่าทะเลาะกันเลย .....
แต่นี้มันร้ายกว่านั้นอ่ะ....แล้วดึกๆ จะมาต่อตอนต่อไปนะค่ะ 

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน4 มาแล้วจร้า 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: Karn12 ที่ 30-10-2011 18:31:44

รอตอนดึกนะครับ

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน4 มาแล้วจร้า 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: annis204 ที่ 30-10-2011 18:34:44

อะไร่ว่ะ ครั้งก่อนเพิ่งจะบอกว่าเรื่องนี้สนุกอยู่เลย ขอเปลี่ยนคำพูดนะ
มันไม่สนุกแล้วอ่ะ มันมาม่าต้มยำน้ำข้นสุดๆ คนเขียนใจร้ายอ่ะ
ทำไมอารมณ์ตอน 3 กะ ตอน 4 มันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงขนาดนี้อ่ะ
เค้าไม่ย๊อม เค้าไม่ยอม  :o12:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน4 มาแล้วจร้า 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: Pigstar ที่ 30-10-2011 19:03:20

ง่า ใจร้าย ทำไม

ใจร้ายกับมิคอย่างงี้

ถ้ามิคตื่นมาแล้วโกรธ

ผมจะไม่เห็นใจเลย คอยดู

 :m16:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน4 มาแล้วจร้า 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 30-10-2011 19:12:38

รู้ความจริงเร็วจังเลย~
 :sad4: คริสใจร้าย! ทำไมทำแบบนี้ เครียดๆ :o12:
ต้องอ่านตอนต่อไปด่วน รอนะๆ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน4 มาแล้วจร้า 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 30-10-2011 19:19:54

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน4 มาแล้วจร้า 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: taroo ที่ 30-10-2011 19:33:57

สนุกมากๆๆๆคับ มาต่อไวๆๆนะคับ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน4 มาแล้วจร้า 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 30-10-2011 20:21:16

งะถ้ารู้ว่าเป็นผู้ชายจะทำไงเนี่ย


คุณคริสไม่โกรธจนบ้านแตกเหรอ

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน4 มาแล้วจร้า 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: nona159 ที่ 30-10-2011 20:27:05

แอร๊รรรรรรรร ทำไมมันช่างมาม่าแบบนี้อ่ะ

มาต่อด่วนๆเลยนะคะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน4 มาแล้วจร้า 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: missu2 ที่ 30-10-2011 20:33:17

เดินเรื่องเร็ว น่าติดตาม  o13

อยากรู้...มิคตื่นมาแล้วจะเป็นไงต่อ
         ...คุณคริสจะทำยังไงต่อไป
         ... เน็ตจะมีบทอื่นเพิ่มรึเปล่า

รออ่านอยู่นะ :call:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน4 มาแล้วจร้า 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 30-10-2011 20:45:37

เอาไป 50 ก่อนนะ 

ปล.. เนื่องจากเนื้อเรื่องออกแล้วผู้ใหญ่ค่ะ
อาจจะไม่ค่อยเป็นกระหนุงกระหนิงเท่าไหร่  (ประมาณว่าโตๆๆ กันแล้ว คิดเอาเอง5555)

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ......อย่าใจร้อนนะ  มันเป็นเรื่องสั้น ดังนั้น จบแน่ๆๆ ค่ะ 
อ้อ ฝากเพือนๆๆ กับนิยายที่โพส ได้ก่อนหน้า

เรื่อง  เพื่อนรัก....หักเหลี่ยม  http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,29576.0.html

เรื่อง นักสืบ....นักรัก  http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,29472.0.html

ด้วยนะคะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน5 50/100 นะคะ 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 30-10-2011 20:47:51

ย้อนสักนิดนะ....


เหตุการณ์ทุกอย่างสร้างความความกระจ่างด้วยเวลาอันสั้น  เมื่อแม่และป้าโรสกลับมาก

แต่เพียงช่วงเวลาสั้นๆๆ นั้นกลับทำให้เกิดผลที่ร้ายแรงได้อย่างมหาศาล  ซึ่งผมคนนี้จะรับผิดชอบทั้งหมด

ทำไมผมต้องอารมณ์ร้อนขนาดนี้ด้วย....ทำไมผมถึงไม่รอให้แม่กลับมาก่อนนะ......

ทำไมผมต้องโกรธมิคขนาดนี้ด้วย......เขาไม่ใช่คนผิด  ที่ผิดคือผมเองที่เรื่องมาก........

ผมมันเลวเกินกว่าที่เขาจะให้อภัยใช่ไหม.....



ตอนที่5



“คริสจ๊ะ.....มิคตื่นแล้ว...เข้าไปดูหน่อยไหม...”

ผมพยักหน้าเป็นการตอบรับ...และพาตัวเองเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง

หมอให้มิคพักและอย่าขยับเขยื้อนมากนัก  พร้อมทั้งให้ยาแก้ไข้  บรรเทาปวด  ยาทาแก้ช้ำ  แก้อักเสบอีกมากมาย

ซึ่งทุกอย่างเป็นเพราะน้ำมือผมทั้งนั้น...............



ผมกล้าๆ กลัวที่จะเดินเข้าไปในห้อง ซึ่งมันก็เป็นห้องของผม บ้านของผม แต่มีบางอย่างเกาะกินใจผมอยู่ 

ผมเดินเข้ามาได้สักพัก ก็ต้องหยุดลังเลว่าจะเดินต่อ หรือหันหลังกลับดี

“คุณคริส...เดินตรงมาอีกนิดก็ถึงเตียงแล้วครับ...” นั้นเป็นเสียงของมิคแน่นอน และคำพูดเขาดูอ่อนล้าเหลือเกิน

ผมจึงตัดสินใจที่จะเดินเข้าไปนั่งใกล้เขา ซึ่งนอนอยู่บนเตียง

“มิค...ผมรู้มาจากแม่ และป้าโรสแล้ว........ผม.........ผม...”

“คุณอย่าพูดถึงมันอีกเลย......คิดซะว่าผมมันโชคร้ายดีกว่า....”

“แต่.........ว่า....”

“ไม่ใช้ว่าผมไม่โกรธคุณหรอกนะ ......ผมอยากนอน.....” 

ผมนั่วอยู่ตรงนั้นจนได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ อจึงตัดสินใจเดินออกไป  ปล่อยให้เขาได้พักผ่อน.....



++++++++++++



ผมพยายามหายใจให้สม่ำเสมอ  แต่สายตาผมก็ยังที่จับจ้องใบหน้าที่เขาแสดงออกมา

เขาคงไม่รู้ตัวจริงๆ ว่าแสดงสีหน้าอะไรออกมาบ้าง  ซึ่งผมยอมรับว่าโกรธและกลัวจริง

แต่สีหน้าที่ผมได้เห็นนั้น ทำให้ความรู้สึกของผมดีขึ้น

.........เมื่อกว่าตอนที่อาศัยอยู่กับพ่อ เวลาท่านเมา ผมมักจะโดนทำร้ายโดยไม่ทราบสาเหตุ...แม้ว่าตอนเด็กจะเป็นเพียงแค่ไม้
เรียว แต่ยิ่งโตขึ้นออการถูกทำร้ายก็ยิ่งหนักขึ้นเช่นกัน   

ชีวิตผมมันอาจดูมืดมน แต่ผมก็ไม่เคยทำให้ตัวเองต้องตกไปกลับสิ่งเลวร้ายที่สังคมเมืองเป็นอยู่

ผมเข้าเรียนโรงเรียนที่ฝึกการเป็นผู้ช่วยพยาบาล 

เพื่อที่จะได้ช่วยเหลือท่านเมื่อท่านเริ่มแก่ตัวและเป็นอาชีพที่ทำเงินได้ในเวลานั้น.........



...แต่ช่วงเวลาที่ท่านจากไปผมเริ่มไร้จุดมุ่งหมายในชีวิต  จนได้ครอบครัวป้าแอนนี่แหละ  ที่ทำให้ชีวิตผมมีความหมายขึ้น

ผมได้ดูแลคุณคริส....แม้ช่วงแรกๆๆ จะเป็นการยาก....แต่เมื่อเขาเปิดใจมากขึ้นทำให้ผมเห็นใจและเข้าใจเขาจริงๆ....

ผมจำคำสัญญาที่ผมได้บอกเขาได้

............ผมจะอยู่กลับคุณจนคุณหายเป็นปกติ หรือก็ไปต่อเมื่อคุณไม่ต้องการผมแล้ว.......  ผมไม่รู้ว่าทำไมผมต้องรักษาสัญญา
นี่ด้วย   ในเมื่อเขาทำร้าย.........แต่ในใจอีกครึ่งก็บอกว่า  ผมยังไม่สามารถทิ้งเขาไว้ได้ในตอนนี้.....

ผมจะทำอย่างไงดี........



ก๊อกๆๆ  “ป้าเองจ๊ะ...มิค..” 

“เชิญครับ............”

ป้าแอนเดินเข้ามาพร้อมถาดนมในมือ.............

“มิค....ป้ารู้ว่าหนูยังไม่หลับ.....เลยเอานมอุ่นๆ มาให้...”

“แล้ว.....คุณ..”     “คริสนะหรือจ๊ะ....ป้าให้โรส  พาคริสไปพักอีกห้องแล้วจ๊ะ....”

ผมรับแก้วนมมาจากป้าแอน... “ขอบคุณครับ”

“ที่จริงมันเป็นความผิดของป้าเองแหละ....ถ้าป้าเพียงแต่ใจกล้า บอกความจริงคริสเขาตั้งแต่แรก    เรื่องแบบนี้คงไม่เกิด...”

“ไม่ใช่ความผิดป้าแอนหรอครับ...ผมก็ผิดเช่นกัน....”





“มิคจ๊ะ....มิคจะยกโทษให้คริสได้ไหม....”  เธอรอคำตอบผม ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่า ผมต้องยกโทษให้เขา  หรือให้เขายกโทษให้ผมกัน
แน่............



“มิครู้ไหม..คริสเขาเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่หนูมาอยู่ที่นี่....ป้ารู้ได้เพราะเขาเป็นลูกป้า....” ผมปล่อยให้ป้าแอนเล่าโดยที่ผมไม่ขัด



“....คริสนะ..แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยแคร์ใครเลย...ตอนที่ตาเขายังดีๆ  มีผู้หญิงมากมายเข้ามาหาเขา ถึงเขาจะรักผู้หญิงเล่านั้นไม่
ว่าจะด้วยเหตุใด  แต่เวลาที่เธอโกหกเขา คริสไม่เคยมีอารมณ์หึงหวงเช่นนี้  เขาจะปล่อยเธอเหล่านั้นไปอย่างไม่ใยดีด้วย
ซ้ำ...........”  ผมพยายามฟังเหตุผลที่ยังไม่รู้ว่ามันเกี่ยวกับผมตรงไหน

“.....ป้าพอจะเดาได้นะว่าทำไมเขาถึงเกิดอาการแบบนั้น.........เขาคงน้อยใจที่มิคโกหก ซึ่งป้าเองก็มีส่วน.....แต่มิครู้ไหม  ยิ่งเขา
รักใครมากเท่าใด    เขาก็ยิ่งอยากให้คนๆ นั้นซื่อสัตย์กับเขาเท่านั้น...ยิ่งให้เวลาแบบนี้....”

“แต่ผมเป็นผู้ชาย...ไม่มีใครที่จะมารักผู้ชายด้วยกันหรอกครับป้าแอน...”  ผมพูดย้ำถึงเพศของตัวเอง

“....ป้ารักหนูนะมิคและถ้าคริสกับมิคจะรักกันป้าก็จะดีใจมาก........แต่มิคลองนึกสิจ๊ะ....ว่าคริสมองมิคไม่เห็น....แต่สิ่งที่เขาเห็นผู้
หัวใจของมิคต่างหาก.....ป้าพอจะรู้จะว่าคริสนะ   รักมิคมากแค่ไหน.....”     

“ร...รัก...หรอครับ....”   ผมพยายามทบทวน คำว่ารักที่ป้าแอนพูด

“มิค...ป้าไม่ได้เพราะคริสเป็นลูกป้า......แต่ป้าอยากพูดให้หนูเข้าใจเขามากขึ้นอีกนิด...”

“ ...ครับ...”

“ถ้าไงหนูลองเอาคำพูดไปไปคิดก่อนก็ได้นะ...........” ป้าแอนยิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นและกอดผมด้วยอ้อมแขนที่ให้กำลัง
ใจ  เหมือนแม่ที่จะปลอบประโลมยามเมื่อเขาอ่อนแอ  ทำให้น้ำใสๆ เกิดขึ้นที่เบ้าตาโดยไม่รู้ตัว.........

“ป้าคงพูดเยอะไปหน่อย...หนูคงเหนื่อยแล้วจริงๆ....นั้นนอนเถอะจ๊ะ......”  พูดพร้อมกับให้นิ้วเช็ดน้ำตาที่เกือบล้นออกมา

แล้วเธอก็เดินออกจากห้องไป.........



อ้อมกอดของป้าแอนเหมือนมนต์สะกดให้ผมให้ได้ดีทีเดียว...........ผมนอนหลับและฝันถึงอ้อมกอดของแม่แม่ตอนผมยัง
เด็ก...........ซึ่งเป็นฝันที่ผมไม่อยากตื่นเลยจริง............เอ๊ะ...แม่ครับ  แม่อย่าไป อยู่ภาพแม่ที่กอดผมก็ค่อยๆ จางหายไป

ผมเห็นพ่อยืนถือไม้เรียว....ผมจะพยายามวิ่งแต่มือยาวๆๆๆ ของเขาก็ตามหลัง.. “พ่ออย่าครับ...ผมผิดไปแล้ว”..... ไม้เรียวตีลงมา
ที่ผมแม้ผมจะไม่รู้สึกเจ็บและผมก็กลัวมาก.........ผมเห็นชายอีกคนวิ่งมาแล้วอุ้มผมหนีพ่อไป......เขาลูบหัวผม และเหมือนเขาจะ
เป่าให้แผลเหล่านั้นหายไป  เขาทำท่าเหมือนจะชวนผมออกไปเล่นที่ไหนซักแห่ง...........เขาพาผมขึ้นเรือ.....แล้วอยู่ๆๆ  เขาก็
ค่อยๆๆ จางหายไปเหมือนแม่......อย่าทิ้งผมไว้.....ผมกลัว.........ผมพยามคว้าร่างที่ค่อยๆๆ หายไปนั้น....ปากก็พร่ำบอกว่าอย่า
ไป...อยู่กับผมก่อน.....ผมกลัว......และผมจะเห็นน้ำเป็นเหมือนมือคน ค่อยๆๆ คืบคลานเข้ามาหาผม.......ช่วยผม
ด้วย...อือ....ช่วยด้วย....อย่าทิ้งผมไว้........ผมกลัว.......อือ......



+++++++++++++



ผมเดินเข้ามาหามิคกลางดึกเพื่อดูว่าเขาเป็นไงบ้าง  แต่เสียงหาห้องที่ดังลอดออกมา ทำให้ผมตกใจ

ผมเปิดประตูเข้าไป ได้ยินเสียง ......ช่วยด้วย...ช่วยด้วย...อย่าทิ้งผม......

เหมือนหัวใจผมจะตกไปอยู่ที่ตาตุ้มอีกครั้ง 

ผมพาตัวเองไปหาไปหาเขา จะเขย่าเพื่อปลุกเขาให้ตื่นขึ้น.......

ผมรู้ว่าเขากำลังฝันร้าย และในฝันคงมีผมด้วยแน่นอน   ดังนั้นรีบให้เขาตื่นเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี......

“มิค....มิค....ตื่นซิ...มิค”   ผมเขย่าร่างนั้นอยู่สักพัก

“อือ..อือ...คุณอย่าทิ้งผมนะ...” นั้นเป็นคำพูดแรก   ที่ผมได้ยินพร้อมกับแขนทั้งสองข้างโอบคอผมไว้

“..พี่ไม่ทิ้งเราหรอก....นิ่งๆ นะ  โอ๋ๆ....”  เหมือนเสียงผมที่กำลังปลอบใจอยู่  ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองพูดมาได้อย่างไง  แต่ผมก็
ปล่อยให้คำพูดออกมาตามธรรมชาติ

ใบหน้าเขาที่ซุกอยู่ที่ตรงซอกคอผม  ทำให้ผมรู้ว่าอุณหภูมิในร่างกายเขาร้อน  นั้นหมายถึงเขาเป็นไข้  และสมองก็บอกอีกว่าเป็น
เพราะฝีมือผมเองอีกนั้นแหละ...........

คืนนี้ผมอาสาเฝ้าไข้มิค  ซึ่งป้าโรสบอกว่าเดี๋ยวป้าจะเฝ้าเอง 

ซึ่งผมคงไม่ยอม  ในเมื่อผมบอกเขาเองว่าจะอยู่ด้วยและจะไม่ทิ้งไปไหน..................

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน5 50/100 นะคะ 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: pp4 ที่ 30-10-2011 21:04:17

อ่าฮะ! เข้าใจกันซะนะ สู้ๆ ^^)O

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน5 50/100 นะคะ 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 30-10-2011 21:12:27

 :m15:
ชีิวิตมิคดราม่ามากเลย!
เข้าใจกันแล้วนะ รออีก 50% นะ :กอด1:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน5 50/100 นะคะ 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: nona159 ที่ 30-10-2011 21:27:43

เข้าใจกันได้ก็ดีแล้วน้าา

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน4 มาแล้วจร้า 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 30-10-2011 22:04:47

ใจร้าย  :o12:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน5 50/100 นะคะ 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 30-10-2011 22:12:18

คริสอ่ะรุนแรงกับมิคจังอ่ะน่าสงสารอ่ะ


แต่ที่ทำเพราะรักสินะลุ้นให้เข้าใจกันไวไวครับ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน5 50/100 นะคะ 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: Noi ที่ 30-10-2011 22:18:37

ช๊อบ ชอบ  :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน5 50/100 นะคะ 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 30-10-2011 23:02:44

โป้งคริส

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน5 50/100 นะคะ 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: Horizon ที่ 30-10-2011 23:33:50

+1 เป็นกำลังใจ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน5 100% คะ 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 30-10-2011 23:34:20

มาต่อให้จบครบ นะคะ นักอ่านที่น่ารักทั้งหลาย
วันนี้ก็ราตรีสวัสดิ์ค่ะ  :-[




สามวันเต็มๆ ที่มิคยึดห้องของผม ซึ่งผมก็ต้องระเห็จออกไปอยู่ห้องอื่น

แต่ผมว่าก็ดีเหมือนกันเพราะเครื่องใช้ เสื้อผ้าก็ยังอยู่ที่เดิมเลยทำให้ผมมีโอกาสเข้ามาหามิคได้บ่อยๆ

โดยผมก็อ้างนู่นี้ไปเรื่อย  ก็แค่อยากได้ยินเสียงบ้างก็เท่านั้น

สามวันที่ผ่านมาผมทุ่มเทดูแลเขาเต็มที่เช่นกัน  ซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็ไม่พูดอะไรเช่นกัน

หลังจากวันนั้น เจ้าเน็ตก็มาเยี่ยมมิคมากขึ้น และเข้ามาคุยธุระเรื่องบริษัทกับผม

ผมดีใจนะที่เขายิ้มได้  ฟังจากน้ำเสียงสดใสขึ้นเยอะๆ 

ทุกวันที่เน็ตเข้ามาที่บ้านก็มักจะหอบหิ้วของฝากมาให้มิคบ่อยๆๆ

จนบางครั้งผมก็อดหวงไม่ได้  ....อาจเป็นเพราะผมรู้ว่าเจ้าเน็ตมันเป็นคนแบบไหน....



“ป้าแอนครับ....วันนี้เน็ตว่าจะชวนมิคกับพี่คริส ออกไปขับรถเล่นนะ...”

นั่นเป็นเสียงที่เจ้าเน็ตกำลังออดอ้อนขออนุญาตพามิคออกไปเที่ยว

ผมได้ยินอยู่แต่ไกล ซึ่งตอนนี้มิคกำลังช่วยผมเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่

“มิค...อยากไปไหมล่ะ...ได้ยินที่เจ้าเน็ตคุยกับแม่แล้วนิ”  ผมถามอย่างอยากรู้

“...ผมต้องดูและคุณคริส....แต่ถ้าคุณจะไปผมก็จะไปเป็นเพื่อนครับ...”



“พี่คริส.......พี่คริส  ผมจะมาพาพวกพี่ออกไปขับรถแล่น...ไปกับผมนะ....ไปเที่ยวกัน....” ตะโกนมาแต่ไกลเลยเสียง
พรึบ!!! เสียงเปิดประตู อย่าว่าแต่เคาะเลย เจ้าเน็ตไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นได้หรอกครับ

“พี่คริส  มิค  ไปขับรถเล่นกัน...”

“คุณคริสจะไปไหมครับ...”

“อ้อ....แล้วแต่มิคละกันยังไงวันนี้เราก็ว่าง...”

“คุณเน็ต  นั้นขอผมเปลี่ยนชุดแป๊ปนะครับ..ส่วนคุณคริสเดี๋ยวผมกลับมารับ...”  ว่าแล้วเสียงเดินของมิคก็หายไปจากห้อง

“พี่คริส...ผมได้ข่าวว่าแฟนพี่ประกาศจะกลับมาคืนดีกับพี่อ่ะ........พี่จะเอาไงต่อ...”  เจ้าเน็ตกระซิบ

“....หรอ...พี่ไม่เห็นรู้เลย...”

“.........โห้พี่ไม่รู้ไร  หล่อนประกาศว่าพี่ขอร้องให้เธอกลับมารักพี่...หล่อนยังบอกอีกว่า...พี่พร้อมแต่งงานกับเธอด้วย...”

ผมได้แต่ฟังข่าวซึ่งไร้สาระมากสำหรับผม จากปากเจ้าเน็ต

“....พี่ ถ้าพี่ไม่ตัดไฟแต่ต้นลม  แล้วเรื่องมิคก็ยังไม่เคลียร์แบบนี้ ...ผมก็ช่วยอะไรไม่ได้นะพี่....”

“.............................”

“แต่ถ้าพี่ยังคิดว่าจะกับไปคบกับหล่อน....ผมขอมิค...เหอะๆๆๆๆๆ”  เสียงหัวเราะก้องห้องและค่อยจางหายไป

จนผมรู้ว่าอยู่คนเดียวแล้ว


“ชิ.......เจ้าเน็ต  แกอยากตายเร็วแน่ๆ.....”  ผมคิด  ............กว่ามิคจะกลับมาคุยได้ก็ลำบากแหละ......

แกยังจะเอาของๆๆ ฉันไปอีก.........อย่าหวังเลย......


ครั้งนี้ผมจริงจังมากกับเรื่องของมิค........และผมมีความคิดว่าจะลองเข้ารับการผ่าตัด เหมือนอย่างที่มิคชอบพูดเสมอ...

มิคเชื่อว่าผมต้องหาย ซึ่งผลออกมาแล้วไม่ใช่ ก็เป็นอะไรที่ยากจะยอมรับเช่นกัน.......และชีวิตตอนนี้ของผมก็เพียงพอแล้ว ถึงจะ
มองไม่เห็น  แต่ได้คนรู้ใจมาอยู่ใกล้ๆ  ผมก็พร้อมที่จะเดินบนทางที่มืดมิดนี้





+++++++++++



“มิคๆๆ  มาดูเสื้อตัวนี้ดิ....สวยใช่ป่ะ...”  หลังจากที่เขาขับรถเข้ามาให้ตัวเมืองแล้ว 

เจ้าเน็ตก็อาสาพามิคไปช้อปปิ้งมันบอกผมว่า มันทนไม่ได้ที่จะเห็นมิคใส่แต่ชุดพยาบาล 

มันให้เหตุผลว่า ทีนี่เป็นบ้าน ไม่ใช่โรงพยาบาล นะ การแต่ตัวก็ให้ดูสบายตาหน่อย... 

ซึ่งผมไม่เคยคิดเลย  เป็นเพราะเรื่องสายตาของผมก็ได้ 

สองคนนี้ดูสนิทสนมกันเร็วเป็นเพราะวัยที่ใกล้เคียงกันก็เป็นได้  ซึ่งอายุของผมก็มากกว่าเข้าทั้งสองเกือบครึ่งรอบ

ดังนั้นอะไรที่ทำให้เขาสบายใจผมก็อยากจะทำเช่นกัน



+++++++++++++



“มิค...มาดูเสื้อตัวนี้มะ..”  เสียงคุณเน็ต เรียกให้ผมเดินเข้าร้านเสื้อ  ซึ่งคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมคือคุณคริส

ผมเดาว่าคุณคริสคงลำบากใจที่ต้องมาเดินแบบนี้  แต่เขาก็ไม่พูดสักคำ....ยิ่งทำให้ผมเกรงใจเข้าไปใหญ่

“ไปสิมิค..เจ้าเน็ตเรียกนะ...”  เขาส่งยิ้มเล็กๆ ให้ผม

ผมจึงเดินพาเขาเข้าร้านพร้อมกัน

“คุณเน็ตพอเถอะครับ....ผมว่าเราไปหาอะไรอร่อยๆ กินแทนดีกว่า  ผมเมื่อยแหละ...”

คุณเน็ตมองหน้าผม และคุณคริสอย่างรู้ใจ

“นั้นเราไปหาอะไรอร่อยๆๆ กินกันดีกว่า...”  ว่าแล้วเจ้าตัวก็เดินนำลิ่ว ไปยังร้านอาหารให้ละแวกนั้น

“รู้ไหมร้านนี้ขึ้นชื่อเลยน้า   มีของอร่อยๆ  เยอะด้วย...”  คุณเน็ตบรรยายรายการอาหารที่ขึ้นชื่อของร้านให้ฟัง


ร้านที่เราเดินเข้าเป็นร้านที่จัดได้ว่าหรูหราเลยครับ.....ถ้าเป็นผม คงไม่มีโอกาสเข้าร้านแบบนี้แน่นอน...

กระจกใสที่มองเห็นด้านนอกถูกทำเป็นผนังทุกด้าน แสงไฟสีส้มอ่อนช่วยทำให้สบายตา 

เราสั่งอาหารโดยที่คุณเน็ตเป็นคนเลือกรายการ  ซึ่งจัดได้ว่าเยอะไม่ใช่เล่น.......

“ผมขอตัวเข้าห้องน้ำสักครู่...” ผมขอตัวแล้วเดินออกมาจากโต๊ะอาหาร

“พี่คริส....ผมเคยบอกพี่ยังว่ามิคอ่ะ หล่อ  ไม่ๆๆ น่ารักมากกว่า....”

ผมทำหน้าดุๆ  ใส่เจ้าเน็ต ซึ่งก็ไม่ทำให้มันเกรงกลัวได้

“พี่ๆ หน้ามิคเนี้ยเป็นแบบ จัสติน บีเวอร์ เลย...ยิ่งไว้ผมยาวได้ด้วยแล้ว น่ารักไปอีกแบบ...”  ผมได้แต่นึกภาพก่อนที่ผมจะมองไม่
เห็น  ............ห๊ะ ...ผมยังตกใจเลย...ถ้าเค้าเหมือนจัสตินจริงๆ  ผมว่าเจ้าเน็ตคงหลงเสน่ห์ไปแล้วแน่ๆ

“เน็ต.....อย่าทำให้มีอารมณ์ได้ป่ะ....”  ผมบอกแบบเหี้ยมๆ

“อะไรพี่มีอารมณ์แล้วหรอ”   “อารมณ์อยากฆ่าแกไง ไอน้องบ้า...”
“คุยอะไรกันครับเห็นน่าสนุกเชียว”  เสียงที่แทรกขึ้นมากกลางวงทำให้เราสะดุด

“เปล่าๆๆ  ผมเจ้าคุยกับพี่คริสเรื่องดารา นักร้องนะ  มิครู้จักจัสติน บีเวอร์ป่ะ..”

“เออ ...ผมได้ค่อยได้ดูทีวีเท่าไหร่นะครับ....ขอโทษด้วย..”

“มิคอย่าฟังเรื่องไร้สาระจากเจ้าเน็ตเลย มันก็เลื่อนลอยแบบนี้ประจำแหละ...” ผมว่าสำทับเจ้าเน็ตอีกแรง



อาหารมือนี้เต็มไปด้วยความสนุกสนานที่เจ้าเน็ตสามารถเรียกเสียงหัวเราะได้ดีทีเดียว

พลอยทำให้ผมกับมิคได้คุยกันมากขึ้นด้วย.....วันนี้ต้องขอบคุณเจ้าเน็ตแล้ว....

เรากลับมาถึงบ้านพร้อมกับถุงเสื้อผ้าที่มิคและเน็ตเป็นคนเลือก  แต่เงินผม    ซึ่งผมเต็มใจอย่างยิ่ง


“คุณคริสหลับยังครับ....”

“ยัง ...เข้ามาก่อนสิ...”

“เออ.....ผมเห็นเสื้อตัวหนึ่งเหมาะกับคุณนะครับ เลยเลือกมาด้วย...เออ....ถ้าไง....”

“เอามาใกล้ๆๆ  สิ.......”

“ไม่รู้คุณจะชอบหรือเปล่า...เป็นสีฟ้าเข้ม.....”

เขาจับมือผมแล้วจูบที่หลังมือ    “มิค....ขอบใจนะ...”   หน้าผมแดงขึ้นมาทันที  ซึ่งถ้าเขาเห็นหน้าผมคงแย่เหมือนกันเพราะผม
รู้สึกเป็นจะเป็นไข้เมื่อเขาทำแบบนี้.....

“นั้นราตรีสวัสดิ์นะครับ.....”  ผมกล่าวราตรีสวัสดิ์และเขย่งจุ๊บที่หน้าผาก ก่อนกลับไปนอนที่ห้อง...



ปล.ใกล้จบแล้วค่ะน่าจะไปเกิน 3 ตอน เห็นจะได้นะคะ
เรื่องอาจจะดำเนินเร็วไป  แต่ไม่ได้หมายความว่าอยากปั่นให้จบนะคะ
แต่ เราเป็นประเภท ไม่ชอบช้าๆๆ อ่ะ  ใครที่ชอบแบบเร็วๆๆ ก็ลองอ่านดูนะคะ

แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ  มาตัวและตอนแน่ๆ  สัญญา :call:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน5 100% คะ 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 30-10-2011 23:39:17

แฟนเก่าคริสนี่น่า :beat: นิสัยไม่ดีเลย!
รอตอนต่อไปจ้า~

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน5 100% คะ 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: Noi ที่ 31-10-2011 18:30:49

อยากจะ :z6: :z6:แฟนเก่าคริส


ปล  :call: :call:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน5 100% คะ 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 31-10-2011 19:19:12

เอาใจช่วยให้คริสกับมิคสมหวังในความรักเร็วๆ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน5 100% คะ 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: zhai ที่ 31-10-2011 22:15:38

อ่านแล้วอินจัง   :monkeysad:
คนเราถ้าอยู่ดีๆ แล้วมองไม่เห็น
สุดจะบรรยายเลยอ๊ะ  น่ากลัวจริงๆ น่ะ

สำหรับคริส  ตามองไม่เห็น แต่ใจทำหน้าที่แทนได้ดี
งานนี้ต้องเอาใจช่วยลุ้นต่อไป

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน5 100% คะ 30.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: Karn12 ที่ 31-10-2011 22:28:29

ใกล้จบแล้วเหรอ  กำลังสนุกเลยครับ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน6 มาแย้ว 31.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 31-10-2011 23:04:50

ตอน 6


วันนี้ตลอดทั้งวันคุณคริสมีงานที่ต้องเคลีย์กับบริษัท ซึ่งตอนนี้คุณเน็ตได้กลับเข้าไปทำงานเรียบร้อยแล้ว หลังจากลาพักผ่อนมา
ได้หนึ่งอาทิตย์ 

ผมสังเกตว่าวันนี้ดูเขารีบร้อนเป็นพิเศษ ผมไม่เข้าใจว่างานที่เขาต้องรีบเคลีย์นั้นคืออะไร

เวลาเขาทำงานผมจะไม่เข้าไปวุ่นวาย.....แต่ถ้าเขาต้องการอะไรเขาก็จะสั่นกระดิ่งเรียก...

ซึ่งเวลาช่วงที่ว่างๆ ผมก็จะมาช่วยป้าโรสทำอาหาร  หรือหยิบจับงานเล็กๆ น้อยๆ ทำเป็นการฆ่าเวลา

แม้ว่าป้าโรสจะบอกว่าไม่ต้องทำ แต่จะให้ผมอยู่เฉยๆ ก็กะไรอยู่

“...มิค...ทานเสร็จออกไปเดินเล่นริมหาดเน่อยสิ....”  คุณคริสเอ่ยปากชวนหลังจากทานข้าวเย็นกัน

“ได้ครับ........”

เราทั้งคู่เดินออกมาจากตัวบ้าน มุ่งหน้าสู่ชายหาดที่ดวงดาวประกายทอแสงระยิบระยับ.......

ขณะที่ผมเดินไปพร้อมคุณคริส  ผมดันไปนึกถึงเหตุการณ์วันที่เราอยู่ด้วยกันซะได้......

นับวันผมยิ่งจะบ้าไปใหญ่แล้ว.....บางครั้งผมก็หลงเข้าข้างตัวเองและชอบเอาคำพูดป้าแอนเก็บมาคิด



........ตั้งแต่วันที่เขาทำร้ายผม จนวันนี้เขาไม่สัมผัสผมอีกเลย  แต่ผมรู้สึกได้ว่าเขาดูแลและเอาใจผมในบางโอกาส

ซึ่งผมยอมรับว่าตัวเองดีใจมากที่เขาทำดีกับผม .......



“..มิค ......”

“ห๊ะ  ...ครับ...ว่าไงนะครับมิคไม่ค่อยได้ยิน..”

“ผมบอกว่าผมตัดสินใจจะเข้ารับการผ่าตัด  ที่จริงผมอยากผ่าตัดนะแต่เปอร์เซ็นต์ที่จะมองเห็นมันก็ไม่มาก....แต่ตอนนี้ผมพร้อมที่
จะรับทุกอย่างแล้ว...”  เขาหันมาพูด

“จริงหรอครับ....ผมดีใจจริงๆ ที่คุณจะเข้ารับการผ่าตัด....ผมมีความเชื่อนะว่าคุณต้องทำได้แน่ๆๆ...”

ผมตื่นเต้นกับคำบอกของเขาจริงๆ  ผมเป็นพยาบาล และพยาบาลจะดีใจมากเมื่อคนที่เขาดูแลหาย หรืออาการดีขึ้น  ซึ่งผมก็เป็น
คนหนึ่งที่คิดเช่นนั้น

ผมอยากได้เขากลับมาเป็นปกติ....ผมอยากเห็นเขาก่อนหน้าที่เขาจะมองไม่เห็น ชีวิตที่เขาเคยดำเนินมาทั้งชีวิต



“.....แต่ผมขอคำสัญญาจากคุณได้ไหมมิค...”  เขาขอให้ผมสัญญา ซึ่งผมยินดีเสมอ

“...ได้สิครับ...แต่เรื่องอะไรหรือครับ...”

“....ถ้าผมผ่าตัดแล้ว ยังเกิดมองไม่เห็น คุณจะยังอยู่เคียงข้างผมได้ไหม....ผมขอเท่านี้...” นั้นเป็นคำขอที่ง่ายที่สุดก็ว่าได้


“คุณคริส  ผมเป็นคนรักษาสัญญา....คุณเคยขอให้ผมอยู่ดูแลคุณ....ซึ่งตอนนี้ผมยังจะพูดคำเดิม ......ผมจะอยู่ดูแลคุณจนกว่า
คุณจะไม่ต้องการผมแล้วครับ....เมื่อถึงเวลานั้นคุณก็บอกผมได้เลย.....”  นั้นเป็นคำพูดที่ผม

“.....ขอบคุณจริงๆ.....ผมมีวันนี้ได้ก็เพราะคุณนะมิค....”

เราสองคนเดินไปตามริมหาด โดยที่เขาได้เล่าเรื่องการทำงานและเรื่องต่างๆ ให้ผมฟัง ซึ่งผมก็เล่าเรื่องตัวเองบ้างเมื่อเขา
ถาม......ส่วนใหญ่ผมจะเป็นคนรับฟังมากกว่า.....



.......ที่จริงผมไม่เคยรำคาญหรือเบื่อหน่ายชีวิตในตอนนี้เลย.......ผมกับสนุกและมีความสุขกับป้าแอน ป้าโรส จริงๆ

ความรักที่ป้าแอน ป้าโรสให้มา    เติมเต็มสิ่งที่ขาดของผม......ดังนั้นสิ่งที่ผมสัญญาก็เหมือนผมทำเพื่อตัวเองเช่นกัน....



++++++++++++++



หลังจากวันที่เขาบอกผมว่าจะเข้ารับการผ่าตัด จนถึงวันนี้

ซึ่งหมอเจ้าของไข้ให้การยืนยันว่าสภาพร่างกายของคุณคริสพร้อม100% แล้ว ก็กินเวลาเกือบเดือน 

ซึ่งช่วงเวลานั้นคุณคริสก็ทำงานหนักทุกวันเพื่อสั่งงาน ในช่วงที่เขาต้องพักรักษาตัว

แต่คุณเน็ตก็เป็นนักบริหารที่ดี   คุณเน็ตสามารถสร้างความพอใจในการทำงานให้แก่คุณคริสได้เป็นอย่างดี

จนเข้าเริ่มวางใจปล่อยงานในส่วนของเขาไว้กับคุณเน็ตได้    คุณคริสมักชมคุณเน็ตให้ผมฟังบ่อยๆ ว่า

.........ถึงเห็นเขาเล่นๆ แบบนี้   แต่เป็นคนที่วางใจได้ดีทีเดียว  ทำงานได้จนคุณคริสแทบได้ต้องสั่งอะไรอีก.....

...ผมยังคิดเล่นๆ เลยว่า  ......ลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้องหรอ...พี่เป็นแบบไหน  น้องก็เป็นแบบนั้น.....


คุณคริสเข้ารับการรักษาตัว(แอดมิด)ก่อนทำการผ่าตัด 1 วัน

ช่วงที่ทำการผ่าตัดผม ป้าแอน และป้าโรส ก็มานั่งเฝ้าหน้าห้อง 

พวกเราใจเต้นตุ๊บๆ ต่อมๆ  ถึงผลการฝ่าตัดของคุณคริส

คุณหมอลงความเห็นความการผ่าตัดประสบความสำเร็จด้วยดี เหลือแต่กำลังใจคนไข้เท่านั้น

ซึ่งพวกเราทุกคนเชื่อว่าคุณคริสต้องหายแน่ ๆ   

หลังผ่าตัดคุณคริสต้องนอนพักเพื่อดูอาการ เป็นระยะเวลา 1 อาทิตย์  ซึ่งป้าแอน และป้าโรส จะมาผลัดเปลี่ยนกันเฝ้า

“..มิค...พรุ่งนี้แล้วซินะที่จะต้องเปิดผ้าพันแผล...”

“..ครับ...พรุ่งนี้คุณคริสก็จะมองเห็นแล้ว...”

“...มิคแล้วถ้า....”

“....คุณคริสไม่มีถ้าหรอกครับ  ถ้าคุณอยากจะเห็นมันต้องเห็น ...”

“...ผมว่าคุณนอนพักเยอะๆๆ ดีกว่า...พรุ่งจะได้มีแรง...เดี๋ยวผมอ่านหนังสือให้ฟัง...”

“...อือ ...ก็ดีเหมือนกัน....ผมว่ายานี่ทำให้ห่วงนอนจริงๆ นั้นแหละ......”

หลังจากคุยเสร็จก็พยุงตัวเขาเข้านอน  ในมือก็มีหนังสือเล่มโปรดของผม ไว้อ่านให้คุณคริสฟัง

ตอนแรกเขาก็ให้ผมอ่านข่าวสังคม การเมือง และเศรษฐกิจ

และหลังๆ ผมกันผันตัวเองมาเป็นนักอ่านหนังสือแนวสืบสวน สอบสวน และสุขภาพแทน

ซึ่งผมว่า หนังสือพวกนี้ผ่อนคลายมากกว่าข่าวสังคม การเมือง ซะอีก

ผมอ่านจนรู้สึกตัวอีกทีก็เห็นคุณคริสหลับไปเรียบร้อยแล้ว



“....ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร...ผมจะอยู่ข้างๆ คุณครับ....”  ผมกระซิบกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะพาตัวเองหลับไป

บนที่นอนของผู้ที่มาเฝ้าคนไข้........

สำหรับห้องพิเศษนี้ สามารถจ้างพยาบาลมาเฝ้าได้ แต่ในเมื่อผมก็เป็นพยาบาลอยู่แล้ว

เรื่องการเฝ้าคนไข้เลยเป็นผม.............



เช้าวันรุ่งขึ้น  คุณคริสมีนัดเปิดตากับคุณหมอครับ

ซึ่ง ป้าแอน ป้าโรส คุณเน็ต และผมตื่นเต้นยิ่งกว่าเจ้าตัวอีก

ผมไม่รู้ว่าเหตุการณ์ในห้องเป็นอย่างไร

เพราะเขายังให้คนญาติเข้า จนกว่าจะตรวจเช็คเรียบร้อยแล้ว



!!!!!!!!!





วันนี้ผมมีนัดกับหมอที่ผ่าตัดผม    ตอนนี้ภายในห้องที่ผมอยู่

ฟังจากเสียงน่าจะมีหมอ และนางพยาบาลอีก 2 คนอยู่ในห้องนี้ด้วย

ผมกังวลใจมากๆ  ว่าถ้าเกิดเอาผ้าที่ปิดตาออก แล้วไม่เกิดการเปลี่ยนแปลง…………..

ผมคาดหวังว่า......ไม่ต้องเห็นเหมือนเดิมก็ได้ ............เพียงแต่ของให้ได้เห็นนิดหน่อยก็ยังดี

ซึ่งมันอาจเป็นความหวังที่สูงไปของผม เพราะหมอก็บอกว่าเปอร์เซ็นต์คือ ครึ่งๆ

“คุณคริสครับ.....หมอจะเอาผ้าพันแผลของคุณออกทีละชั้นๆ”

“ครับ....”

ผมรู้สึกเหมือนว่าผ้าที่พันอยู่บนใบหน้ากำลังอยู่เอาออกทีละรอบๆ

“คุณคริส เหลืออีก 3 ชั้นสำหรับผ้า......เหลืออีก2 ชั้น.......นี่เป็นชั้นสุดท้ายครับ”

หมอบอกทุกการกระทำ  เพื่อให้ผมปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ปัจจุบัน

“ตอนนี้มีผ้าก๊อซ 2 ซิ้นปิดอยู่ที่ดวงตาด้านซ้าย และด้านขวาของคุณ.........หมอจะเอาออก....แต่คุณอย่าเพิ่งลืมตานะ
ครับ.......เมื่อหมอนับ 123 คุณคริสค่อยลืมตาช้าๆๆ”

“............ครับ..............” ผมพยายมจดจำสิ่งที่หมอพูดกับผม ซึ่งต้องนี้ใจของผมเต้นไม่เป็นระส่ำ

“ 1..........2.................3         คุณค่อยๆ  ลืมตานะครับ...”

ผมค่อยๆ ลืมตาอย่างที่คุณหมอบอก

ผมพยายามปรับสายตา   “...หมอผมมองไม่เห็น...อะไรเลย......”

“นั้นคุณลองหลับตาอีกครั้งนะครับ.........”  “ครับ..”

“อ้าว...ที่นี่ค่อยๆ กระพริบตาเบานะครับ.....”   ผมทำตามอีกครั้ง

ผมหลับตาลง  และค่อยๆ ลืมตาพร้อมกับกระพริบตา



ผมรู้สึกได้ถึงน้ำตาที่ไหลเพราะความแสบ  มีแสงที่ขาวเป็นวงๆๆ อยู่สุดสายตาของผม

“หมอ...ผมเห็นเป็นแสงสีขาวๆๆ และมองไม่เห็นภาพอะไรเลย...”

“ นั้นคุณลองหันไปด้านซ้าย...แล้วลืมตาสักพักนะครับ...”

ผมหันไปด้านซ้าย  และลืมตา แต่ผมไม่เห็นแสงนั้นแล้ว

และผมรู้ได้ว่า      ผมเห็นเหมือนกับเรามองอะไรบางอย่างในความมืด………….

ผมพยายามปรับสภาพสายตาตัวเอง  และพยายามบอกกับตัวเองว่าผมไม่ได้ฝันไป....

ผมหันหน้ามาตรงการดังเดิม  และพยายามเพ่งแสงสีขาวๆ ที่แทงมาที่ตาผม

ผมใช้เวลาสักครูจึงรู้ว่ามันเป็นดวงไฟที่ส่องมายังหน้าของผม

“คุณคริสครับคุณลองบอกหมอหน่อยว่า ตอนนี้คุณเห็นอะไรบ้าง....”

ผมพยายามพินิจพิจารณาภาพที่ตัวเองเห็น ........

“ผมเห็นหมอยืนอยู่ตรงหน้าผม  แต่มันไม่ค่อยชัดครับ เหมือนเป็นฝ้า อยู่...และในห้องมีนางพยาบาลอยู่ด้วยครับ”

“นั้นคุณมองมาที่ไฟฉายตรงนี่...และคุณลองมองตามที่มือผมขยับดู.....”

คุณหมอส่องไฟฉายกระบอกเล็กมาที่ดวงตาผม.....แล้วก็เริ่มหันไปด้านซ้าย ด้านขาว  ตามด้วยด้านบน ด้านล่าง  ซึ่งผมก็ทำตาม
คำสั่งได้ดี



“คุณคริสครับดีใจด้วยนะครับ คุณสามารถมองเห็นได้อีกครั้ง...ส่วนอาการที่เหมือนยังเห็นไม่ชัด เป็นเพราะดวงตาอยู่ยังปรับภาพ
และแสงอยู่ และอาการแบบนี้จะค่อยๆ หายไป จนคุณสามารถเห็นเป็นปกติครับ.....ที่นี่คุณก็สามารถกลับมาใช้ชีวิตแบบปกติได้
แล้ว  ได้ต้องให้ใช้คนช่วยคุณแล้วครับ........”   นั้นเป็นคำพูดที่คุณหมอพูดกับผม ผมรู้ว่าเขาหวังดี  แต่...



“ไม่ต้องให้ใครมาคอยช่วย......หรอครับ.......”



“อ้าว..ก็ใช่ซิครับ ...ก็อีกหน่อยคุณก็เป็นแบบเดิม  ทำทุกอย่างได้...ไม่ว่าจะขับรถ  อ่านหนังสือ หรืออะไรที่คุณอยากทำ......”

“เออ......คุณหมอครับ.........ผมอยากให้คุณช่วยปิดไว้เป็นความลับก่อนได้ไหมครับ........ผมมีเรื่องต้องสะสางก่อน..

และผมจะเป็นคนบอกทุกคนในครอบครัวเองครับ......”



“อ้าว..ทำไมหละ....ทุกคนรอที่จะฟังว่าคุณเห็นได้อีกครั้งนะครับ....”



“...คุณหมอช่วยผมหน่อยได้ไหมครับ.....”



เหมือนคุณหมอจะทำท่าลำบากใจกับคำขอร้องของผม  ถึงผมจะมองไม่ค่อยชัด แต่เห็นลางๆ ว่าสีหน้าไม่ค่อยพอใจอย่างแรง

“..นั้น...เอาเป็นว่าผมจะไม่โกหกญาติคุณก็แล้วกัน

แต่ผมก็จะไม่พูด  ถ้าเขาต้องการทำตอบก็มาถามคุณแล้วกัน......”

“เอายังงั้นก็ได้ครับ..ขอบคุณที่ช่วยนะครับ.....”

เข้าไม่พูดอะไรกับผมอีกนอกจากตรวจเช็คร่างกายผม และจดบันทึกอาการโดยรวม และเดินออกจากห้องไป

+++++++++++++




“คริส  คริส  เป็นยังไงบ้างลูก  แม่ถามหมอเข้าก็ไม่พูดอะไรซักอย่าง...แม่เลยต้องมาหาลูกนี้แหละ...”

ผมนั่งอยู่บนที่นอนและสวมแว่นเพื่อป้องกันแสงที่ลอดเข้ามา

“.......อาการทั่วไปผมสบายดีครับ.......และผมยังมองไม่เห็น........”  ผมทำเสียงเรียบ เพื่อบอกข่าวกับทุกคนให้ครอบครัว

ซึ่งสีหน้าแต่ละคนออกการเศร้าจนเห็นได้ชัด......



“อ้าว..น่า..ป้าแอน....พี่คริสไม่เห็นไม่เป็นไร...ยังไงพี่เขาก็มีมิคทั้งคนแล้ว...ให้มิคเป็นตาแทนพี่คริสเลย...”

เจ้าเน็ตพยายามเปลี่ยนบรรยากาศที่ดูเศร้าๆๆ ให้กลายเป็นสนุกสนาน

ซึ่งทุกคนก็ไม่เป็นไปตามที่เจ้าเน็ตพยายาม

“มิค....จะยอมเป็นตาให้พี่คริสหรือเปล่าอ่ะ...” เจ้าเน็ตแซวเล่น



ซึ่งตอนนี้ใจผมวาดภาพมิคไว้ในใจกำลังจะได้เห็นตัวเป็นๆ แล้วครับ....ตอนแรกที่เข้ามาผมไม่เห็นมิค

เพราะเขาเดินเข้ามาหลังสุด.....ตอนนี้เลยดูเหมือนแม่ผมจะบังซะมิดเลย

“....ครับ...ก็แล้วแต่ว่าคุณคริสจะจ้างหรือเปล่า.....”  เสียงนั้นแทรกขึ้นมาพร้อมกับการเปิดตัวของเข้า



........อ่า.......ตัวจริงนี้ดูดีใช่เล่นจริงๆ  จัสตินหรอ  ไอเน็ตเอ๋ย   มิคนะดูดีกว่าอีก........

รูปร่างของมิคเป็นผู้ชายร่างสมส่วน ไม่สูงเท่ากับคนทั่วไปและเส้นผมที่ถูกรวบไว้ที่ต้นคอ ทำให้เห็นรอยแผลเป็นที่เขาเคยบอก
ผมไว้  ซึ่งทำให้คอเขาดูยาวขึ้นนิดหน่อย   ดวงตาเหมือนเม็ดแอลมอนด์  ปากนิด จมูกหน่อย เข้ากับใบหน้ารูปไข่ได้อย่างลงตัว
จริงๆ  แต่ไอชุดพยาบาลนี้ไม่ค่อยกับเข้าอย่างที่เจ้าเน็ตบอกจริงๆๆ นั้นแหละ

...........ผมอยากจะบอกว่าผมหลงเสน่ห์เขาตั้งแต่แรกพบก็ว่าได้.........แล้วอย่างนี้จะให้ผมทิ้งเขาได้ไง.... :L1:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน6 มาแย้ว 31.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: Karn12 ที่ 31-10-2011 23:12:40

คนแรกเลย  ดีใจกับคริสด้วยที่มองเห็นมิคแล้ว

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน6 มาแย้ว 31.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: beer ที่ 31-10-2011 23:51:12

เป็นรักที่อบอุ่นจัง :กอด1:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน6 มาแย้ว 31.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: aofaof ที่ 01-11-2011 00:12:40

สนุกจ้าาาาา  รออ่านต่อนะ o13

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน6 มาแย้ว 31.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 01-11-2011 00:40:30

วิ้ววว,,,ตาหายแล้ว มองเห็นหน้าที่รักได้ชัดแจ๋ว หวังว่ามิคคงจะไม่โกรธมากนะถ้ารู้ความจริง

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน6 มาแย้ว 31.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: Satang_P ที่ 01-11-2011 00:43:19

สนุกมากกกกกๆๆ รอตอนต่อไปนะฮะ  o13  o13

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน6 มาแย้ว 31.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: londoneye ที่ 01-11-2011 00:49:58

อร้ากกกกกกกกกกกก :z3:
อยากอ่านต่ออ่ะค่ะ....รออยู่นะคะ

เป็นโรคแพ้เกี่ยวกับเรื่องที่มีพยาบาล.....เห็นแล้วอดเข้้ามาอ่านไม่ได้

น่ารักดีค่ะ.....เนื้อเรื่องดำเนินได้เร็ว....แต่อาจจะมีงงๆบ้างตอนเปลี่ยนการบรรยายของตัวละคร

ยังไงก็รออ่านอยู่นะคะ^^

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน6 มาแย้ว 31.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 01-11-2011 01:04:44

ดีใจด้วยนะคริส
โล่งอก

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน6 มาแย้ว 31.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 01-11-2011 06:29:28

ลุ้นอะ! ดีใจมากคริสตามองเห็นแล้ว~ :กอด1:
แต่อย่าหลอกคนอื่นนานนะ เดี๋ยวมิครู้ทีหลังจะโกรธเอา

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน6 มาแย้ว 31.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: Horizon ที่ 01-11-2011 11:22:37

ดีใจด้วย
+1

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน6 มาแย้ว 31.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: Pigstar ที่ 01-11-2011 13:35:20

เย่ คุณคริสมองเห็นแล้ว

แถมยังแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นอีก

กลัวมิคไม่อยู่ด้วยอ่ะดิ หุหุ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน6 มาแย้ว 31.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: roseen ที่ 01-11-2011 16:55:56

 :3123:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน6 มาแย้ว 31.10.54
เริ่มหัวข้อโดย: Noi ที่ 01-11-2011 17:41:21

อยากอ่านต่อ :z3:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 7 1.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 01-11-2011 22:36:45

ตอน7

ตอนนี้ผมได้กลับมาพักรักษาตัวที่บ้านแล้ว......สายตาของผมค่อยๆ ดีขึ้นเรื่อย

แต่เรื่องที่ลำบากใจของผมที่สุดคือการโกหก คนในครอบครัวรอบทั้งมิคด้วย

ซึ่งผมยอมรับว่า ......ถ้าเค้ารู้ว่าผมเห็นแล้ว เขาอาจอยากจากผมไปก็ได้ซึ่งนั้นทำให้ผมกังวลมาก



แม่ และป้าโรส  เวลามานั่งคุยกับผม พวกเธอมักทำน้ำเสียงให้สดใสร่าเริง

แต่สีหน้าและแววตาเธอเศร้ามาก  อาจเป็นเพราะการผ่าตัดของผมไม่ประสบความสำเร็จ

และมิคนั้น เขาไม่ได้พูดอะไร แม้สีหน้าจะดูผิดหวัง  แต่เขาก็ยังดูแลผมเหมือนเคย



วันนี้มิคชวนผมออกมาปิกนิก ...โดยที่ป้าโรสจัดตระกร้าอาหารไว้ให้....

มิคอย่าให้ผมเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง  เพราะเวลาอยู่บ้านก็ไม่มีอะไรทำ....เขาเลยเอ่ยปากชวนผม

เราขับรถออกมาไม่ไกลนักจะมีภูเขาตั้งอยู่ใกล้ๆ  ซึ่งเป็นที่ร่มรื่น เหมาะสำหรับการพักผ่อนเป็นอย่างยิ่ง

ต้นไม้ใหญ่น้อย.....ปกคลุมไปทั่วบริเวณ...มีลานหญ้ากว้างๆ ทำหรับทำกิจกรรม.....

เรียกว่าเป็นสถานที่ท่องเที่ยวสำหรับพักผ่อนอย่างแท้จริง...ซึ่งผมเคยมากับแฟนเก่า

แต่ดูเธอจะไม่ค่อยชอบซักเท่าไหร่...มีแต่จะชวนผมไปช้อปปิงมากกว่า

ซึ่งต่างกับมิคมาก เพราะตอนนี้หน้าเขาสดใสเหมือนเด็กๆ ที่ได้ไปเที่ยว



“คุณคริสรู้ไหม ที่เมืองหลวงอ่ะ ไม่มีหรอก  ถึงมีก็เป็นสวนสาธารณะเล็กๆ และวุ่นวายด้วย”  เขาพูดด้วยอาการดีใจ

“คุณคริส...ยืนรอตรงนี้แป๊ปนะครับเดี๋ยวผมปูผ้าก่อน....”  เขาพูดพร้อมกันกางผ้าผืนใหญ่ออก แล้วปูลงที่ต้นไม้ใหญ่

ที่มีใบแผ่ออกมา  เพื่อเป็นร่มเงาให้สัตว์น้อยใหญ่ได้มาพักพิง .......

“อากาศดีจริงนะ...ไม่ได้มานานแล้ว....”  ผมพูดเปรยๆ ขึ้น

“ครับที่ดีอากาศดี..และยังไม่ค่อยวุ่นวายด้วย....”

“ เรานะชอบบรรยากาศตามท้องทุ่ง ท้องนาหรอ มิค...ผมนึกว่าคนเมืองกรุงจะชอบแสง สี เสียง ซะอีก”

“...อ้อ  ผมชอบธรรมชาติมากกว่า...แล้วชีวิตผมก็อยู่ที่ในเมืองกรุงตลอด ผมเลยอยากออกมาอยู่ที่แบบนี้บ้าง...ผมเคยคิดว่าถ้า
เก็บเงินได้..ผมอยากจะซื้อบ้านและมาอยู่ต่างจังหวัดนะ..ตอนผมอายุเยอะแล้ว...”

“เหอะๆๆ  นายนี้..ก็ตอนนี้นายก็อยู่แล้วนิ  ก็อยู่ต่อไปสิ..”  ผมพูดเพื่อเข้าจะตอบอะไรกลับมา แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร

“คุณคริส  ผมปูเสร็จแล้ว....มานั่งลงตรงนี้เถอะ...”  เขาเข้ามาพาผมไปนั่งใกล้กับต้นไม้ เพื่อให้ผมได้พิงต้นไม้ได้



เราขน อาหารมาซะเต็มตระกร้า แถมด้วยหนังสืออีกหลายเล่ม.....ซึ่งเป็นแนวที่มิคชอบมาก  เขาชอบอ่านเรื่องการผจนภัย นักสืบ 
และเรื่องความรัก...

เมื่อก่อนผมก็บอกให้เขาอ่านหนังสือพิมพ์ หรือไม่ก็เรื่องเกี่ยวกับ การเมือง สังคมและเศรษฐกิจ ซะมากกว่า  หลังๆ มานี่ไม่รู้ว่าผม
ชอบฟังมิคอ่านหนังสือนิยายให้ฟังเมื่อไหร่  แต่เสียงของเขาเวลาอ่านฟังรื่นหูดีจริงๆ

เป็นเสียงที่จัดได้ว่าน่าฟัง  ผมได้ยินเขาอ่านแล้วจิตใจผมก็สงบตามไปด้วย..

หลังๆ มากนี้เลยไม่ได้ให้อ่านหนังสือพิมพ์ให้ฟังเท่าไหร่



ตอนนี้เขานั่งอ่านหนังสือให้ผมฟังอยู่ เป็นเรื่องเกี่ยวกับ ชายหญิงคู่หนึ่งซึ่งรักกันมาก แต่อยู่คนละที่   ดังนี้เขาจึงเขียนจดหมายหา
กัน  เขารู้จักกันและกันผ่านทางจดหมาย......... ซึ่งถ้าเป็นในสมัยนี้คงไม่มีใครเรียนจดหมายกันแล้ว   เพราะเทคโนโลยีการ
สื่อสารมันกว้างไกล ซะขนาดนี้ 

แต่เป็นเรื่องที่ดีนะครับ ผมฟังแล้วยังอยากลองเขียนหามิคดูมั่งเลย



“เอ๊ะๆๆ เสียงมิคหายไปไหน....เหอะๆๆ ..” อยู่ผมก็ไม่ได้ยินเสียงเขาอ่านอีก 

พอลองหันไปดู ดันหลับคาหนังสือซะได้  เด็กจริงๆๆ  ใบหน้าตอนหลับเขานี้ดูเด็กมากเลย ซึ่งไม่เหมาะสมกับอายุเขาเท่าไหร่   

พูดถึงเรื่องอายุนี่ก็ได้วันเกิดเขาแล้ว.....เดือนหน้านะครับเขาก็จะอายุครบ 23 ปี  ..........ซึ่งผมนั้นอายุแก่กว่าเขาตั้ง 7 ปี

จะเรียกว่าผมกินเด็กได้ไหม  แต่ผมก็ยอมนะถ้าได้กินมิคแล้วชีวิตผมคงมีแต่ความสุขแน่นๆๆ

นิ้วมือผมที่กำลังสัมผัสเส้นผมที่ตกลงบนใบหน้าเขา.......ผมพยายามปัดออกจากใบหน้าเบาๆ เพื่อไม่ให้เขาตื่น

ช่วงที่ผมเพิ่งกลับมาพักที่บ้านใหม่ เขาก็เขามานอนเป็นเพื่อนผม...แต่ตอนนี้เขาก็ย้ายออกไปนอนห้องเดิมแล้ว...ซึ่งผมเสียใจ
มากแต่ก็พูดอะไรไม่ได้...

ที่จริงผมอยากจะกอด จะสัมผัสเขาจนแทบทนไม่ไหว แต่ก็กลัวว่าเขาจะตกใจและไม่ยอมรับผม ซึ่งผมเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้
เอง....... แต่ยามที่เขานอนเช่นนี้เห็นแล้วก็อดใจไม่ไหวจริงๆ....



ผมก้มลงไปจูบเขาเบาๆ ที่ริมฝีปากที่เผยอเหมือนจะรออะไรบ้างอย่าง  แล้วเลื่อนไปจูบที่หน้าผาก 

เอ๊ะ...เขาขยับได้นิดหน่อย....ตอนที่ผมกำลังจูบเขาพอดี  ...........ดีนะที่ยังไม่ตื่น   

มือผมก็คลอเคลียอยู่กับเส้นผมเค้า  ตอนที่ผมปัดเส้นผมเขา 

ตอนนี้ท่าทางของผมกำลังคร่อมเขา โดยที่แขนผมทาบบนผ้าปู บริเวณไหล่ของมิค

อ่า....มันไม่พอจริงๆ สำหรับจูบนี้  ถ้าผมจะขออีกรอบเขาจะตื่นไหมครับ....แต่ความคิดมันก็ไม่ทันกับการกระทำ

เพราะผมเริ่มก้มรอบที่สองแล้ว......ผมเริ่มจูบตรงบริเวณริมฝีปากอีกครั้ง

และพยายามจดจำสัมผัสครั้งนี้เอาไว้

ซึ่งผมก็ตกใจ เพราะเจ้าตัวดันลืมตาขึ้นมาซะนี้ ดีที่ผมใส่แว่น .....
เขาลืมตาขึ้นมาแล้ว แล้วใช้แขนทั้งสองข้างประสานรอบคอผมไว้  แล้วก็หลับตาลงอีกครั้ง.

....เห่ย....มิคละเมอใช่ไหม....แต่ตอนนี้ผมก็ยับยั้งใจไม่อยู่แล้วเช่นกัน

ผมกำลังใช้ลิ้นดัน เพื่อเปิดริมฝีปากฝ่ายตรงข้ามซึ่งกำลังปิดอยู่   ลิ้นผมกำลังเปิดปากและพยายามค้นหาบางสิ่ง

ที่ซ่อนอยู่  ซึ่งดวงตาเขาก็ยังปิดอยู่  ผมเจอสิ่งที่ค้นหาแล้ว  ผมตวัดสิ้นนั้นด้วยลิ้นของผม

แต่จู่ๆ เขาจะรู้ตัวตื่นจริงๆ ซะแล้ว แปลว่าเมื่อกี้ละเมอซินะ 

ตอนนี้ดวงตาเขาเปิดออก และมีสีหน้างุนงง  ซึ่งผมก็พยายามจูบแล้วดึงดูดริมฝีปากงามๆๆ ไว้

ในตอนแรกเหมือนเขาเริ่มจะขืนนิดๆ  แต่เป็นเพราะความเชี่ยวของผม  เขาเริ่มโอนอ่อนผ่อนตาม

ซึ่งในที่สุดเขาก็จูบตอบรับผมด้วยดี  เราแลกจูบกันซึ่งเหมือนความฝันเลยก็ว่าได้ 

เราลืมเรื่องต่างๆ  และปล่อยให้ร่างกายเราพาไป โดยที่ผมได้ต้องคิดอะไรมากนัก

ผมรู้สึกเหมือนมิคจะชอบรสจูบผมจริงๆ นะ ....ผมเอาลิ้นกลับมาแต่มิคก็ตามเข้ามาเช่นกัน

เราผลัดกันรุก กันรับ “อืม.....” นั้นเป็นเสียงของมิคซึ่งทำให้ผมดีใจ   

ฝ่ามือผมเข้าไปอยู่ในใต้เสื้อของมิค และสัมผัสหน้าอกของเขา นิ้วมือทั้งสองข้าง  วนอยู่ที่หน้าอกและบริเวณหัวนม

ซึ่งกำลังเต็งอยู่ภายใต้นิ้วมือของผม  “อ่า...คุณ..”  หน้าเขาแดงเหมือนลูกแอบเปิ้ลสุข  ที่จะมีกลิ่นที่หอมหวนเมื่อเข้าใกล้

ผมไล้จูบลงมาที่คอของเขา ซอกคอเป็นอีกหนึ่งจุดที่ทำให้มิครู้สึกได้เร็ว โดยเฉพาะบริเวณแผลเป็น



ตอนนี้สีหน้ามิค ไม่เหมือนมิคคนเดิม แต่สีหน้าเขาเร่าร้อนมาก จนผมอยากที่จะสำเร็จความใคร่ของตัวเอง

แต่ผมก็ยังไม่กล้าพอที่จะทำตอนนี้  เพียงเท่านี้ผมก็พอใจแล้วที่เห็นเขาตอบรับและไม่กลัวที่ผมได้ลักจูบเขา

แถมเขายังตอบรับมาด้วยความยินดี....เราจูบกันนานพอแล้ว    ผมก็ต้องผละจากเขาได้..ก่อนที่ผมจะทนไม่ไหว

จับเขากดตรงนี้...ซึ่งคงไม่เป็นการดีแน่ ...แต่ผมก็จะไม่ทิ้งไว้นาน....ผมว่าอีกไม่นานผมคงได้บอกรักมิคได้แน่ๆ ........

++++++++++

เรากลับมาถึงบ้าน   โดยที่สีหน้าเขายังดูสับสน  หลังจากที่เราได้จูบกันแล้ว.........และเขาก็ไม่ถาม หรือพูดอะไรเลย......

แต่สีหน้าเขาบ่งบอกว่าคาใจสุดๆ  ประมาณว่าอยากถามแต่ก็ไม่กล้า.....



แต่ความคาใจของมิคทำให้เรา.............

“ราตรีสวัสดิ์ครับคุณคริส..”เขามาส่งผมเข้าห้อง แต่สีหน้าอยากจะถามอะไรซักอย่าง แต่ก็ต้องหยุดแล้วเดินกลับห้องตัวเองไป

ผมถอดแว่นวางไว้บนโต๊ะที่อยู่ข้างหัวเตียง แล้วหลับตาเพื่อจะพักผ่อนเอาแรง....เพราะวันนี้เราออกไปข้างนอกกันทั้งวัน

กว่าจะกลับก็เล่นเอาเกือบเย็น......ผมมีความสุขมากสำหรับวันนี้ที่เราสองคนพัฒนาไปได้ด้วยดี

ผมเริ่มง่วง สติของผมเริ่มเข้าสู่ภวังค์......แล้วผมก็ไม่ได้ยิน หรือรู้สึกอะไรอีก...........



+++++++++++



ปล.เดี๋ยวมาต่อภาคมิคจร้า.....

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 7 1.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Warlock ที่ 01-11-2011 22:52:21

มองเห็นแล้ว...จูบกันแล้วด้วยเย้ๆ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 7 1.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 01-11-2011 22:52:54

จูยกันด้วยอ่ะ หวานๆๆๆ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 7+ (ภาคมิค) 2.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 02-11-2011 00:12:32

ภาคของมิค จร้า.....มาต่ออีกหน่อย..


“ไอคุณ.......บ้าเอ้ย..........ทำอะไรไว้เนี้ย........”   ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ 

เมื่อตอนกลางวัน ตอนแรกนึกว่าฝันซะอีก  เลยคว้าความฝันไว้ไม่อยากให้หาย

แต่ที่ไหนได้ เป็นเรื่องจริงซะได้ แถมยังไปจูบตอบเขาอีก...น่าไม่อายเลยจริงๆ เรานี้....

แล้วอยู่ๆ ก็หยุดซะงั้น....จะเอาไงกันแน่ๆ  ผมชักโมโหแล้วนะ.....

ไม่เคยบอกไม่เคยพูดอะไรเลย...แล้วผมจะรู้ได้เนี้ย  จะให้เอาคำพูดป้าแอนมาเดาส่งก็ใช้ที่

เพราะตั้งแต่ตอนนั้นเราจะไม่เคยทำแบบนี้กับอีกเลย 

ซึ่งบางครั้งก็ทำให้ผมเหงาบ้างเช่นกัน

ไอผมก็ไม่มีความกล้าพอ.......โอ้ยๆๆๆๆๆๆ นอนไม่หลับโว้ย....ยิ่งคิดแล้วอารมณ์ขึ้น..





.....ช่างๆ เป็นไงเป็นกัน เอาให้รู้ไปเลย ใช่  ไม่ใช่



ผมเดินเข้าไปในครัว  ว่าแล้วก็หยิบไวน์ขึ้นซดซะหน่อย

เป็นการเพิ่มความกล้าให้กับตัวเอง  แล้วผมก็เดินเข้าไปในห้องของคุณคริส 

ซึ่งผมเห็นว่าเขากำลังหลับอยู่.............

“โอ๊ยๆๆ ไม่ๆ  ไม่ไหวอ่ะ....กับดีกว่า.........ไม่ๆๆ มาถึงนี้แล้ว   ก็เข้าไปสิเอาให้รู้เรื่องเลย...” ผมทะเลาะกับตัวเองอยู่ว่าจะเอายัง
ไงดี  สุดท้ายก็เดินเข้าไปจนได้

“คุณคริส ตื่นๆๆ....ผมบอกให้ตื่นไง...” ผมเขย่าเขา

“มีอะไรมิค...” เขารู้สึกตัวตื่น แล้วขยับลุกนั่ง



ว่าแล้วผมก็จูบเขาแบบไม่ทันตั้งตัว  ผมเข้าไปฉกริมฝีปากเขา.......แล้วเกาะเกี่ยว..... “คุณจะเอายังไงกับผมแน่น...จะล้อเล่นก็
บอกมา..” ผมถามขณะที่ยังจูบกับเขาอยู่

“....มิค...เมาเปล่า...”

“...คุณคิดว่าไวน์แก้วเดียวจะทำผมเมาหรอ....คุณมันไม่เคลีย์...เมื่อตอนกลางวันทำเพราะคิดว่าผมเป็นผู้หญิงใช่ไหม...”

ยิ่งพูดผมยิ่งเดือด  ผมคิดว่าเขายังคิดว่าผมเป็นผู้หญิงอยู่ เพราะเขายังไม่เคยเห็นผมตัวจริงสักที ดังนั้นผมว่า    เขายังคงตกอยู่ใน
จินตนาการของตัวเอง....ซึ่งผมจะให้มันเคลีย์ให้ได้.....

“คุณรู้ไว้นะ..ผมเป็นผู้ชาย..มีทุกอย่างเหมือนคุณ....แล้วถ้าคุณคิดได้   ก็หยุดทำสิ่งที่ผมเริ่มต้นซะ..” ผมพูดขณะที่ยังไม่หยุดที่
จะสัมผัสริมฝีปากเขา

“มิค....ถ้าคุณไม่หยุด ผมก็จะไม่ทนจริงๆ นะ...” นั้นเป็นเสียงเหมือนจะขู่ของคุณคริส

ซึ่งเวลานี้ผมก็เริ่มจะเบลอ กับผลงานตัวเองซะเอง ก็เขาดันตอบสนองกลับ แถมดูไม่ละอายเลย

“ถ้าคุณอยากให้มิคหยุด คุณก็หยุดก่อนสิ...” ผมว่าไปนั้น  (จะปล่อยเนื้อปล่อยตัวมากไปแหละ...(คนเขียน))



จู่ๆ เขาก็หยุดขึ้นมา....ทำให้ผมรู้สึกหน้าชาจริงๆๆ  แต่เพียงแว่บเดียวเขาก็ผลักผมหงายหลัง

และกลับขึ้นมาคร่อมผมซะงั้น

“..มิค..คุณกำลังยั่วผมอยู่นะ....ผมรู้ว่าคุณเป็นใคร...และที่เมื่อบ่ายผมหยุด  เพราะเห็นว่าคุณยังไม่พร้อม...”

“เอะ......คุณคริส...” ผมพูดด้วยน้ำเสียงแปลกใจ  เพราะเหมือนตัวเองเป็นคนโง่ คิดเองอยู่คนเดียว

“...แต่ตอนนี้ผมคงปล่อยคุณ  เหมือนเมื่อบ่ายไม่ได้แล้วแหละ.........”

พูดเสร็จเขาก็ถอดเสื้อผมออก แล้วบรรจงนวดคลึงหน้าออกของผมที่เปลือยเปล่า ด้วยฟันที่ขบลงมาเบาๆ   

จนทำให้ขนลุกด้วยความเสียวซ่านส์.........  “อ่า  อ่า  อ่า”  ผมหยุดเสียงอุทานที่พยายามปิดกั้นไว้

“มิค คุณอย่ากั้นไว้เลย ปล่อยออกมาเถอะ เสียงคุณเพราะนะ   รู้ไหม”  เหมือนเขากำลังบอกสิ่งที่เขาต้องการอยู่

เขาเปลี่ยนจากข้างหนึ่งสู่อีกข้างหนึ่งอย่างช่ำชอก  นิ้วมือเขาเข้ามายังโพลงปากผม  และจับชิ้นเนื้อให้ปากผมบีบเบาๆๆ

“อืม....อืม.....”  เขาขบฟันลงบนติ่งหูซึ่งเป็นจุดที่ไว้ต่อสัมผัส  บนหัวนม  จนทำให้ผมเบลอจนคิดอะไรไม่ออก



เขาถอดเสื้อตัวเองออก ทำให้ผมเห็นหน้าอกกว้างใหญ่ที่อยู่บนตัวของผม 

ทุกที่ๆ ริมฝีปากเขาผ่านไปจะทิ้งรอยฟันจางๆ ไว้  ไม่ว่าจะเป็นหัวไหล่  เนินอก  นิ้วมือ  และรอยแผลเป็นที่อยู่ตรงซอกคอก็ตาม 
เหมือนเขารู้ว่าตรงไหนที่ทำให้ผมพอใจได้

เขาถอดกางเขนนอนของผมออกซึ่งเจ้าปลาไหลได้โผล่เด่นอยู่ให้ร่างเข้า  “ ผมอาย....” นั้นเป็นคำพูดตัวเองเมื่อผมเห็นมันเด่น
สง่าอยู่   มือของเขาเลื่อนมาจับที่ปลาไหลน้อย  และเริ่มรูดเบา เพื่อสร้างความคุ้นเคย 

แต่เพียงแค่เขาจับ  เจ้าปลาไหลผมก็ผงาดเต็มมือเขาแล้ว “อ๊า  อ๊า  อ๊า” 

เขาขยับเขาออกเป็นจังหวะพร้อมกับหยอกล้อบนหัวปลาไหล  ซึ่งผมก็พ่ายแพ้ต่อเขาเมื่อน้ำใสๆๆ รินออกมา 

ผมสัมผัสถึงความร้อนของอุ้มมือ   ของเขาที่สัมผัส 

“อ่า...อย่าครับ ผมสกปรก...”  ผมร้องบอกเมื่อเห็นว่าเขากำลัง

จะจับปลาไหลน้อยนั้นกินเป็นอาหาร....มือผมพยายามดันศรีษะเขาเพื่อไม่ให้สัมผัส.....

“.มิค...รู้ไหมว่ามันน่ารัก...และมันไม่ได้น่าเกียจตรงไหมเลย..”  เขาพูดและครอบครองส่วนนั้น 

“อึก  อ่า.....” ผมพ่ายแพ้เขาอย่าราบคาบ จากมือที่พยายามจะหยุด กลับกลายเป็นพยายามให้เขาสัมผัสผมมากขึ้น


เขาหยุดและลากปลายลิ้นผ่านถุงอัณฑะ ลงมายังปากประตูที่ยังปิดอยู่  “อ่า.......” ความเสียว กระสันทำให้ผมสติหลุดลอย หลุดจากความเป็นจริงและล่องลอยอยู่ในวังวนแห่งความสุขที่เขามอบให้
ผมรู้ตัวอีกที  ตอนที่เขาพยายามที่จะเอาความเป็นชายของเขาเข้ามาให้ร่างกายผม   ซึ่งผมให้ผมตกใจเมื่อเห็นความใหญ่โตที่ไม่สามารถจะเอาเข้าไปได้ง่าย  ผมเขยิบตัวหนีอัตโนมัติ
“มิคครับ ผ่อนคลาย อย่าเกร็งนะ  ผมจะไม่ทำคุณเจ็บอีก ผมสัญญา”
เหมือนคำสัญญาของเขาทำให้ผมเบาใจได้ว่า  เขาจะรักษาสัญญานั้น 
ผมผ่อนลมหายใจ และรับเอาส่วนนั้นเข้ามาอยู่ในตัวผม ซึ่งมันสร้างความอึดอัดไม่ใช่น้อย
และรู้สึกเจ็บนิดหน่อย  แต่ไม่มากเท่า...........
จากความรู้สึกที่อึดอัดกลายกลับเป็นความสุขสม   เมื่อเขาเข้ามาจนสุดทางและเริ่มขยับ
เหมือนดังที่เขาทำกับปลาไหลน้อยของผม  ผมแทบไม่รู้เลยว่าตัวเองได้รับการปรนนิบัติจากเขาแค่ไหน
ผมรู้แต่เพียงความสุข ที่ผมและเขารวมกันเป็นหนึ่งเดียวกัน และขับเคลื่อนไปด้วยกัน



“อ่า  อ่า  ฮ่า  ฮ่า” เสียงหายใจหอบถี่ขึ้นเรื่อยๆ  เมื่อเขาพยายามเร่ง 

เขาเปลี่ยนให้ผมหันหลัง  และช้อนก้นผมขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่จะขยับอย่างแรงต่อจากเมื่อสักครู่

“คุณ...คริส...ผมไม่ไหวแล้ว....”  “มิค...อีกแป๊ป...”  เขาพยายามเร่งจังหวะหนักๆ  แรงขึ้นเรื่อยๆ

“อึกๆๆๆ”  ร่างของเราทั้งคู่ เกร็งและกระตุก ก่อนที่ผมจะรู้สึกว่ามีน้ำพุ่งชนผนัง อยู่ในร่างของผม

เหงื่อที่ผุดขึ้นบนใบหน้า ระหว่างเราทำกิจกรรมเข้าจังหวะ ถูกซับด้วบจูบของคุณคริส

เรานอนกอดกันเพราะความเหนื่อย เขาเข้ามาปัดผมที่ปรกลงมาคลอเคลียบนใบหน้า

เขาจุมพิตที่หน้าผาก และที่ริมฝีปากผม  ก่อนที่เขาจะกระชับแขนของเขา โดยที่มีผมอยู่ในอ้อมกอดนั้น

“.......มิค...ขอบคุณนะ...” นั้นเป็นคำพูดของเขา ก่อนที่เราสองคนจะเข้านอนพร้อมกัน...

และผล่อยหลับอยู่ในอ้อมกอดของคุณคริสในที่สุด................

+++++++++++++++

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 7+ (ภาคมิค) 2.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: taroo ที่ 02-11-2011 00:35:27

สนุกดีคับ มาต่อไวๆๆๆนะคับ รออยู่นะคับ o13

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 7+ (ภาคมิค) 2.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Noi ที่ 02-11-2011 00:41:06

 :haun4:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 7+ (ภาคมิค) 2.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 02-11-2011 00:43:25

กรี๊ด,,,มิครุกก่อนอ่า

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 7+ (ภาคมิค) 2.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: londoneye ที่ 02-11-2011 03:36:45

มิคเอ้ยยยยยย

 o13ยกนิ้วให้เลยค่า...อุตส่าห์รุกคริสก่อน

ในที่สุดก็โดนกดอีกรอบจนได้ :o8:

แต่แบบว่าแอบฮาเล็กน้อยตรงบรรยายถึงปลาไหลอ่ะนะ :m20:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 7+ (ภาคมิค) 2.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 02-11-2011 06:04:26

 :haun4: นึกว่าคริสจะปล่อยให้มิคค้างอีกซะแล้ว~
ในที่สุดก็เรียบร้อย รอตอนใหม่จ้า :กอด1:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 7+ (ภาคมิค) 2.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 02-11-2011 07:45:38

กลัวว่าบอกความจริงไปแล้วอีกฝ่ายจะโกรธน่ะสิ

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 7+ (ภาคมิค) 2.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: LiTTlE [A] ที่ 02-11-2011 09:03:07

อ่านรวดเดียว 7 ตอน ตาแฉะไปเลย
ชอบอ่ะ น่ารัก โรแมนติก
มาต่อไวไวนะ
 :pig4: :กอด1: :pig4:
+1 ให้เป็นกำลังใจ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 7+ (ภาคมิค) 2.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Noi ที่ 03-11-2011 15:11:01

 :call: :call:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 7+ (ภาคมิค) 2.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 03-11-2011 17:55:08

มิคไม่สงสัยเลยเหรอ ตายังมองไม่เห็นแต่ทำยังกับมืออาชีพ หุหุ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 8 3.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 03-11-2011 20:54:54

ตอน8

ณ เช้าของการเริ่มต้นในฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึงในไม่ช้า 

และใกล้วันเกิดของมิคด้วยเช่นกัน  ผมให้เจ้าเน็ตขับรถให้  ในช่วงวันหยุด

เพื่อให้มาทำธุระเป็นเพื่อน  ทั้งที่มิคบอกว่าจะขับรถให้ แต่บอกก็ต้องปฏิเสธไป

เพราะสิ่งที่จะทำจะให้มิครู้ไม่ได้  ผมอย่างซื้อของบางอย่างให้เขา

ดังนั้นเจ้าเน็ตจึงเป็นบุคคลที่จำเป็นต่อการทำงานของผม

ก่อนอื่นต้องไปซื้อของขวัญให้มิคก่อน  ผมตั้งใจจะซื้อบางอย่างให้เขาให้วันเกิดปีนี้

มันอาจเป็นทั้งของขวัญวันเกิด  สำหรับคำขอบคุณ   และความรักที่ผมมีให้เขา



ผมนัดเจ้าเน็ตมาตอน 10 โมงเพื่อออกไปทำธุระ แต่นี้ก็สายมากแล้ว   เจ้าเน็ตก็ยังไม่มา

.............สงสัยต้องว่าหน่อยแล้วนัดไม่เป็นนัด.......

ปริ้นๆๆ  เสียงแตรรถยนต์ที่วิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้าน  ซึ่งผมกำลังเดินไปขึ้นรถพอดี

ผมสำรวจดูตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นแว่น ไม้เท้า ครบพร้อมออกเดินทางแล้ว

“เน็ต แกนี้มาช้ามากเลยนะ ฉันรอจนเบื่อแล้ว”  ผมต่อว่าเมื่อเดินมาถึงตัวรถ

ผมเห็นเจ้าเน็ตออกจากรถเพื่อมาช่วยผมผยุง

“โธ่ ....พี่ผมก็รีบมาแล้ว  แต่ที่ช้าเพราะยัยชะนีที่อยู่ในรถนั้นแหละ” หน้าตาเขาออกเซ้งกะตาย

“ใคร ห๊ะ...ต้องว่าหน่อยแล้ว..”

“ก็เด็กเก่าพี่ไง.....เธอเห็นผมเข้า   เลยกระโดดขึ้นรถผม   มาหาพี่นี่แหละ....เซ็งเลย...”

พอจบจากคำบอกเหล่าของเจ้าเน็ต  สุภาพสตรีนางหนึ่งก็ออกมาจากรถ 

“ที่รัก.....ฉันคิดถึงคุณนะ...”  น้ำเสียงเธอทำให้ผมรู้ว่าเป็นใคร  แม้ผมจะตาบอดจริงๆ ก็จำเสียงเธอได้

“มาเรีย....คุณมาทำอะไรที่นี่”  น้ำเสียงผมดูกระด้างขึ้นทันที

“คริส...ฉันผิดไปแล้วค่ะ....พอฉันจากคุณไป.....ฉันก็ต้องมานั่งเสียใจ  เพราะฉันรักคุณจริงๆ...”

เธอพยายามโอบคอผม แล้วจูบ  ผมได้แต่ขัดขืน 

...ความคิดผมตอนที่เธอกำลับจูบนั้น   เป็นความคิดที่ไม่ดีเอาซะเลย  เธอทำตัวเหมือนโสเภณีที่คอยเปลี่ยนผู้ชายไปเรื่อยๆ และ
ไม่มียางอายสักนิด.....ผมเหลือบมองเจ้าเน็ต ซึ่งทำหน้าเซ็งกระตายอยู่ข้างๆๆ





“คุณเน็ต  สวัสดีครับ มารับคุณคริสหรอครับ...” นั้นเป็นเสียงมิคอย่างไม่ต้องสงสัย

ผมหันไปตามเสียงที่ส่งมา  ซึ่งมาเรียก็ยังกอดคอผมแน่น จะแกะก็แกะไม่ออก

“นี่พยาบาลที่คุณจ้างมาดูแลหรอ.....ฉันก็นึกว่าผู้หญิงคนจะเป็นใคร....ที่แท้ก็ผู้ชาย...”  เธอยิ้มแบบโล่งแบบผู้ดีเก่า

แต่สายตาเธอเหยียดๆ  หน่อยๆ 



“มิค...นี่คุณมาเรีย...”

“มาเรีย...นี่มิค คนดูแลผม...”  ผมกล่าวแนะนำอย่างเป็นมารยาทซึ่งไม่อยากทำเลย

มาเรียเธอคลายวงแขนออกจากรอบคอผม แล้วยืนมือไปทักทายมิคอย่างเป็นมารยาท

“ฉันมาเรียนเป็นแฟนคริส...ขอบใจที่เธอดูและเขา..”  คำพูดเหมือนจะข่มๆ

มิคมองอย่างตกใจนิดหน่อยมาที่ผมกับเจ้าเน็ต  ซึ่งเจ้าเน็ตทำได้แค่ทำหน้าหมั่นไส้  ผมว่าถ้าเกิดเป็นผู้หญิงคงท้าตบ

กับมาเรียไปแล้ว...

“ เออ...ครับ..ผมมาดูแลคุณคริสนะครับ...” เขาพูดด้วยเสียงล่อยลอยแปลกๆๆ

“พวกคุณจะออกไปข้างนอกกันนี่ครับ....ยังไม่ไปอีกหรอ...”

“พี่คริสจริงด้วย  เราไปกันดีกว่า..”  ว่าแล้วเจ้าเน็ตก็ลากผมขึ้นรถ ตามด้วยมาเรีย   

เราสามคนขับรถออกไปจากตัวบ้าน......



แทนที่ผมจะออกไปซื้อของและทำธุระส่วนตัว  ดันต้องมานั่งเคลีย์กับมาเรียซะได้

ผมโกรธมากกับกิริยาเมื่อเช้าที่เขาแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

ผมทะเลาะกับมาเรีย เป็นการใหญ่โต และไม่ให้เขากลับไป  ที่บ้านผมอีก

เธอด่าว่าผม เสียๆๆ หาย ๆ ซึ่งรวมถึงความพิการที่ผมกำลังแสดงอยู่



ผมต้องการให้เธอเจ็บแสบ ด้วยการบอกว่า มิคเป็นคนที่ผมรัก

ซึ่งนั่นทำให้เธอตกใจ ถึงความเปลี่ยนแปลงของผม  และความโกรธของเธอก็พุ่งขึ้นเป็นหลายเท่า

เธอว่าผมถึงกับต้องเอาผู้ชายมาเป็นเมีย....ซึ่งผมก็พยายามเก็บอารมณ์สุดๆ เช่นกัน

ผมไม่เคยว่า......ถ้าใครจะว่าผม  แต่ผมเพิ่มรู้ว่าผมทนไม่ได้ที่ใครจะมาว่ามิค ....เป็นว่าเป็นอีตัว...ซึ่งนั้นเป็นคำพูดที่แรงมา



เพียะ!!!! เสียงฝ่ามือของผมลงไปบนหน้าของมาเรีย  ...........ซึ่งผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำลงไป

เพียงแค่ชั่ววูบรองแดงๆ  ที่แก้มของเธอ  ทำให้ผมเสียใจนิด และสะใจหน่อย กับการกระทำของตัวเอง

ผมไม่เคยทำร้ายผู้หญิงมาก่อนในชีวิต  ไม่เคยตบตีเลย  เธอเป็นคนแรกๆๆ ที่ทำให้ผมถึงกับสติหลุด

“คริส..คุณไม่เคยตบฉัน  แต่คุณตบเพราะอีร่าน นั้นหรอ....”  ผมได้แต่อึ้งกับเสียงด่าทอของเธอ

“คริส  จำไว้ มันไม่จบแค่นี้แน่ๆ  คุณทำร้ายฉัน  คุณทำให้ฉันเสียหน้า.....แล้วเราจะได้เห็นดีกัน..”  เธอเดินสะบัดก้นออกจากร้าน
ไป



“โห้พี่ สุดยอดอ่ะ.....เป็นผมๆ ก็จะทำ....”  เจ้าเน็ตพูดขึ้นพร้อมกับเดินมานั่งข้างๆ

ผมรู้ว่าเจ้าเน็ตมันสังเกตการณ์อยู่ใกล้ๆๆ นี่ ดังนั้นทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันจึงรู้จึงเห็นหมด

“เน็ต...เรื่องวันนี้อย่างเล่าให้มิคหรือใครฟังแหละ..พี่ไม่อยากทำให้เขาลำบากใจ....”

นั้นเป็นคำพูดของผมที่บอกกับเน็ตไว้............





เราขับรถกลับมาบ้านโดยที่ไม่ได้ซื้ออะไรซักอย่าง  นอกจากเคลียร์ปัญหาที่มันน่าจะจบไปตั้งแต่ผมเจออุบัติเหตุแล้ว

ระหว่างทางที่เรากำลังกลับ  ผมได้บอกเน็ตว่าสายตาของผมมองเห็นแล้ว

แต่ที่ยังปิดอยู่เพราะไม่อยากให้มิคต้องจากไป เพราะถ้าเขารู้ว่าผมหาย  เขาคงจากผมไป

ส่วนเจ้าเน็ตดูจะตกใจ ดีใจ และแสดงท่าแปลกๆๆ  กับเรื่องที่ผมบอกมัน

แต่ผมยังขอให้เขาปิดไว้ก่อน เพราะผมจะเป็นคนบอกมิคด้วยตัวเองแน่นอน



ผมกลับมาถึงพร้อม ก็เห็นมิครอรับอยู่แล้ว  สีหน้าเขาดูปกติดี ซึ่งทำให้ผมคลายกังวลได้นิดหน่อย

ผมไม่อยากให้เรื่องเมื่อเช้าเกิดขึ้นเลย  หลังจากที่เรานอนด้วยกัน......แต่โชคชะตานี่ชังเล่นตลกจริงๆ

เจ้าเน็ตขออยู่ทานข้าวเย็น  พร้อมกับพวกเรา  ก่อนที่มันจะลากลับไปบ้านพักของเน็ตเอง

ผมเดาว่าที่มิคเขาดูไม่ลำบากใจ น่าจะเป็นเพราะ แม่และป้าโรส ช่วยเคลียร์ให้  บางครั้งเวลาที่เราไม่เข้าใจกัน

ก็ได้ แม่ และป้าโรสเป็นตัวกลางเชื่อมความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ครับ....

วันนี้ผมขอให้มิคนอนด้วยกันซึ่งเจ้าตัวก็มีท่าอิดออดนิดหน่อย  ก่อนที่จะยอมนอนห้องเดียวกับผม

ส่วนเรื่องตาขอผม ผมตั้งใจไว้แล้ววันเกิดเราที่จะถึงผมจะบอกเขา ........

+++++++++++++

ปล. ขอบคุณคะ เดี่ยวดึกๆ  มาต่อตอนต่อไปให้นะคะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 8 3.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 03-11-2011 21:00:41

มาเรีย ชีร้ายกาจมาก~ :beat:
รอตอนใหม่จ้า :กอด1:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 8 3.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 03-11-2011 21:04:15

ชะนีตนนี้กลับมาทำไม ต้องมาวางแผนป่วนอีกแน่

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 8 3.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: akike ที่ 03-11-2011 21:06:32

อ่านรวดเดียว  เราว่าท่าจะไม่สั้นละ  เปลี่ยนเป็นเรื่องยาวดีก่า สนุกมาก ๆ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 8 3.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: taroo ที่ 03-11-2011 21:12:36

ความรักหนอ ทำให้คนทำได้ทุกอย่าง~~~~~~~

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 8 3.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Karn12 ที่ 03-11-2011 21:30:18

สะใจนังมาเรียโดนตบ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 8 3.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: entirom ที่ 03-11-2011 22:44:49

 o22
“อ่า  อ่า  ฮ่า  ฮ่า” เสียงหายใจหอบถี่ขึ้นเรื่อยๆ  เมื่อเขาพยายามเร่ง

ตกใจประโยคนี้แหละ

นึกว่าหัวเราะกัน

ดูถ้าเรื่องนี้มาเรียจะไม่จบง่ายๆๆแหะ

คริสเตรียมรับมือดีๆล่ะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 8+9 3.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 03-11-2011 23:07:30

ตอน 9


สิ่งที่ผมเกียจที่สุดคือการโกหก........... ผมเป็นคนพูดจริงทำจริง และมีความจริงใจให้กับคนรอบข้าง

แต่ปัญหาขอผมตอนนี้คือ ผมดันโมโห   โกรธ   ดีใจ  ป่นเปกันไปหมด....

ก็เมื่อวาน เป็นวันเกิดของผม ซึ่งทุกคนในบ้านต่างก็ทำเซอร์ไพส์ให้กับผม รวมทั้งคุณคริสด้วย

เขาซื้อของขวัญวันเกิดให้ผม เป็นกำไรข้อมือที่ทำจากทองคำขาว  ซึ่งฝังเพชรเม็ดเล็กที่กำไรนั้น ภายใต้กำลังไหนนั้นได้สลัก
ข้อความไว้   You belong to me.  And my heart to you. (แปลนิด...นายเป็นของฉัน และใจของฉันจะเป็นของนายเสมอ)

แบบที่ดูเรียบๆ แต่หรูหราพอตัว ซึ่งผมต้องปฏิเสธไป......  แล้วป้าแอนก็ให้ของขวัญเป็นเสื้อกันหนาวถัดเองให้ผมด้วยเช่นกัน 
ของป้าโรคเป็นผ้าพันคอผื่นเล็กๆ น่ารักดีครับ

ที่จริงแค่พวกเขาจัดงานให้ผม ผมก็ดีใจไม่รู้จะขอบคุณอย่างไงแล้ว......วันเกิดของผมหายไปตั้งแต่แม่เสียชีวิตครับ

ส่วนพ่อก็ลืมบ้าง จำได้บ้าง  ซึ่งผมก็ดีใจที่ท่านยังพอจะจำได้อยู่บ้าง.....



แต่ผมก็ต้องตกใจเพราะคุณคริสบอกผมว่าเขามองเห็นแล้ว.....เขายืนยันเป็นการส่วนตัวกับผม

ซึ่งผมในตอนนั้นก็ต้องโอนอ่อนผ่อนตาม  ตามความต้องการของกันและกัน  เขาบอกรักผมและสัมผัสผมด้วยความรัก

และผมก็รู้ใจตัวเองเช่นกันว่าผมก็รักเขาไม่แพ้กัน  ผมไม่เคยรู้สึกกับใครเท่ารู้สึกกับเขามาก่อน

มันเริ่มจากความเห็นใจ  จากความเห็นใจเป็นความเข้าใจ และเริ่มพัฒนามาเรื่อยมา  จนผมรักเขาในที่สุด

และเพราะความที่ผมรักเขา ทำให้ผมอยากสารภาพว่าช่วงหลังมานี้ผมไม่สามารถปฏิเสธเขาได้เลย

ไม่ว่าเขาจะพูดหรืออ้อนขออะไรก็ตาม

ผมมักจะต้องยอมรับและตอบตกลงเสมอ  เหมือนเขาจะรู้ทางผมซะงั้น



แต่เช้านี้จะไม่เป็นอย่างงั้นแน่นอนครับ เพราะผมจะทำให้เขารู้ว่าเวลาผมโกรธนั้น ...เขาจะต้องเสียใจที่เล่นโกหกกับผมและคนใน
ครอบครัว

เช้าผมตื่นขึ้นมาเพื่อจะเก็บของใช้ส่วนตัวบางอย่าง....ผมตั้งใจจะกลับไปเยี่ยมพี่เนีย  ซึ่งเป็นพี่พยาบาลที่อยู่ในโรงพยาบาลเดิม
ที่ผมออกมา...........

ตอนที่ผมออกมาจากห้องคุณคริส  ผมเห็นเขายังนอนหลับอมยิ้มอยู่เป็น   ......แล้วจะได้เห็นดีกันคุณคริส....สายตาผมจับจ้องไป
ร่างที่ของอยู่บนเตียง

ผมเดินขึ้นไปหาป้าแอนที่ห้องชั้นบน  “ป้าแอนครับ......”  ผมเรียกเขา

“........มีอะไรหรือจ๊ะมิค..........”

“..........ป้าตื่นแล้วใช่ไหมครับ.....คือผมตั้งใจจะมาบอกป้าแอนว่า ผมจะลาพักผ่อนซัก 2-3 วันนะครับ...”

“...อ้าว...แล้วหนูจะไปไหนแหละ...”

“คือผมจะไปเยี่ยมพี่เนียนะครับ  ตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่ก็ไม่กลับไปเยี่ยมพี่อีกเลยนะครับ...”

“อ้าว..แล้วเราบอกคริสแล้วหรอ...”

พอป้าแอนพูดถึงคุณคริสเท่านั้น ผมเลยโกรธขึ้นมานิดหน่อย

“ป้าแอนไม่โกรธเขาบ้างหรอครับที่เขาโกหกพวกเราตั้งนาน  ปล่อยให้พวกเราเสียใจนะ”

“โกรธสิจ๊ะมิค...ป้านะอยากจะตีเขาจะแย่อยู่แล้ว...แต่ป้าก็ดีใจที่เขาหายแล้วจริงๆ...”

“...ผมก็ดีใจนะครับที่เขาหาย...แต่การโกหกครั้งนี้เขาต้องได้รับบทเรียนครับ...”



“แล้วมิคจะลงโทษเขายังไงแหละ...” ป้าแอนยิ้มและบอกว่าจะช่วยผม  เพราะป้าแอนก็มั่นไส้คุณคริสเหมือนกัน



ผมบอกแผนการที่จะเอาคืนคุณคริส  ผมตั้งใจจะหายไปเฉยๆ ซัก 2 วัน และช่วงที่หายไปผมก็ตั้งใจจะไปเยี่ยมพี่เนียด้วยซึ่งซึ่ง
ช่วงนั้ผมก็จะกลับบ้านและไปเยี่ยมพี่เขา

ซึ่งป้าแอนก็เห็นด้วย   อย่างคริสต้องเจอซะบ้าง  ทำให้คนอื่นทุกข์  ลองโดนเข้ากับตัวเองถึงจะรู้สึก

ดังนั้นผมจึงลาป้าแอน เพื่อจะทันรถที่จะเข้าเมือง เพื่อจะไปเยี่ยมพี่เนีย...........

++++++++++++



“แม่ๆ  ป้าโรส  เห็นมิคไหมครับ....”  ผมวิ่งขึ้นชั้นบนเพื่อถามแม่และป้าโรสซึ่งกำลังแต่งตัวให้แม่ผมอยู่

“อ้าว....คุณมิคเธอไม่ได้อยู่ในห้องเธอหรอค่ะคุณคริส.....” ป้าโรสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงใสแจ๋ว

“มิค..ไปแล้ว..” นั้นเป็นเสียงแม่ผมครับ

เสียงนั้นเหมือนเป็นมนต์สะกด ทำให้หัวใจที่เต้นปกติของผม ผิดจังหวะไปหมด ตัวผมชา เมื่อได้เสียงคำพูดที่แม่ผมพูดออกมา

“หา ..........”  ทั้งผมและป้าโรสตกใจด้วยกันทั้งคู่

แม่ผมจึงเล่าต่อว่าเมื่อเช้าเขามาลา เพื่อจะกับไปยังที่ๆ เขามา   

ซึ่งแม่ก็ไม่สามารถห้ามได้ ในเมื่อลูกก็มองเห็นแล้ว   เขาถึงไม่มีความจำเป็นต่อไป 

“อือ....อือ...คุณมิคของโรส...”  เสียงร้องไห้ของป้าโรส   ซึ่งผมก็อยากจะร้องไห้ด้วยเช่นกัน



ร่างที่ไร้วิญญาณของผมเดินลงมาจากห้องแม่  พร้อมทั้งหัวสมองของผมกล่าวโทษตัวผมเองว่าเป็นคนผิด........

แต่เมื่อคืนผมกับเขาเรามีความสุขด้วยกัน  มันไม่ช่วยให้เขายกโทษผมเลยหรอ....เขาไม่รู้สึกเหมือนที่ผมรู้สึกกับเขาหรอ

หรือสิ่งที่ผมทำไปเป็นความเอาแต่ใจของผมคนเดียว........

.......................ไม่ ไม่  ผมเชื่อว่าไม่ใช่ความเอาแต่ใจของผมคนเดียวแน่นๆๆ



แต่ผมก็ผิดที่โกหก......และผมรู้แล้วว่าผลของการโกหกนั้นรุนแรงแค่ไหน......ผมต้องเสียงเขาไปจริงๆ หรอ  .....หรือผมจะปล่อย
เธอไปเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆๆ

............ไม่...............ไม่.............เพียงมิคเท่านั้นที่ผมจะไม่ยอมเสียเขาไป.....

ใช่...ใช่ ...เราเพียงแค่ทะเลาะกันนิดหน่อย  ผมจะขอโทษและขอให้เขากลับมา.........

ผมพูดกับตัวเองเป็นคำมั่นสัญญาว่าผมจะเอาเขากลับมาให้ได้ แม้จะลำบากแค่ไหน...........





++++++++++





ผมนั่งพิงเบอะบนรถทัวร์ที่จะพาไปยังเมืองหลวงของประเทศ........ผมทันรถเที่ยวแรกที่จะเข้าเมืองพอดี 

นั้นทำให้ผมไม่ต้องเสียเวลามานั่งรถรถที่สถานี  ในใจผมก็อดเป็นห่วงคุณคริสไม่ได้ 

แต่อีกใจก็อย่างจะแก้เผ็ดซะบ้าง...... แต่เมื่อผมตัดสินใจอะไรแล้ว ผมจะทำ 

ผมกำลังกลับไปยังบ้านของตัวเองที่อยู่ในเมือง  แม้จะเป็นบ้านหลังเล็กๆ  แต่มันก็เป็นสถานทีที่ๆ ทำให้ผมเติบโตขึ้นมาจนทุกวัน
นี้  มีทั้งความทรงจำที่ดีเยอะแยะมากมาย  แม้บางครั้งอาจจะน่ากลัวไปบ้าง....



ผมนั่งรถทัวร์ใช้เวลา 5 ชั่วโมง  ซึ่งถ้าจะวิ่งกันจริงๆ ไม่ถึง แต่รถทัวร์ก็จะจอดแวะรับผู้โดยสารตามป้ายเช่นกัน

ผมมาถึงที่บ้านตอน บ่าย 2 พอดี......เสื้อผ้าและกระเป๋าถูกเก็บเข้าตู้เรียบร้อย 

ผมกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะนัดพี่เนียไว้ หลังจากที่เธอเลิกเข้ากะ  ซึ่งนั้นคือเวลา 4 โมงเย็น

ผมมีเวลาพอที่จะเห็นเข้าร้านหนังสือ  ซึ่งอยู่ใกล้ๆ กับห้างและกับโรงพยาบาลที่ผมเคยทำงานอยู่

ร้านหนังสือนี่เป็นอีกร้านที่ผมมาบ่อยๆ  เพื่อเลือกซื้อหนังสือที่อยากอ่าน.....

ในความคิดผม ร้านนี้ไม่น่าจะมีคนเข้าเพราะเป็นร้านที่ดูเก่าๆ  แต่ร้านนี้ก็สามารถหยัดยืนสู้กับห้างสรรพสินค้าที่อยู่ใกล้กันได้จนมา
ถึงบัดนี้ 

โรงพยาบาลแห่งนี้ตั้งอยู่ระแวกการค้า ซึ่งมีห้าง ร้าน และบริษัทมากมายมาเปิดบริการ

“โอ๊ะ...ขอโทษครับ..”  ผมกล่าวขอโทษเมื่อผมเดินชนคน  เข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ

“เอ๊ะ  คุณมาเรีย.......” ผมทักเมื่อเห็นคนที่ผมชนด้วย   ซึ่งสายตาของเธอเมื่อมองเห็นผมแล้วดูจะรังเกียจผมแบบไม่มีสาเหตุ 

หน้าตาของเธอสามารถด่าได้โดยไม่ต้องสรรหาคำพูดใด......ซึ่งทำให้ผมอยากจะเดินหนีจริงๆ  (ก็คล้ายๆ ไอโซกับยาจกนั้นแหละ
ครับ.....)

“เธอนี้เอง...มาทำอะไรที่นี้..”  นั้นเป็นเสียงฉุนเฉียวที่เธอแสดงออกมา

“ผมนัดเพื่อนเอาไว้...”

“คนอย่างเธอมานัดคนที่ย่างผู้ดีเนี้ยนะ  ฉันว่าเธอมาหาเหยื่อมากกว่า.......” ผมตกใจกับคำพูดที่ไม่เข้ากับการแต่งตัวของเธอเลย

“ผมเคยทำงานที่โรงพยาบาล  และบ้านผู้ก็อยู่ระแวกนี้”  นั้นเป็นคำพูด   ที่อยากให้เขารู้ว่าผมก็ไม่ได้ด้อยไม่กว่าเขา

ผมทำงานให้ผ่านการค้า  บ้านผมก็อยู่ในระแวกการค้า  ซึ่งมันอาจจะไม่ใช่ซะทีเดียวก็ตาม

“เชอะ.........”  นั้นเป็นคำพูดสุดท้ายก่อนที่เธอจะสะบัดหน้าแล้วจากผมไป

เหมือนตัวเองรอดจากปากนกปากกามาได้อย่างหวุดหวิดจริงๆ

ผมรีบพาตัวเองออกจากบริเวณนั้น ก่อนที่จะมาเจอะกันอีก ซึ่งผมไม่ชอบเลยจริงๆ เธอคนนี้



ผมได้ไปพบพี่เนียที่เป็นพี่พยาบาลที่ค่อยดูแลผมมาตลอด แถมยังเป็นเพื่อนป้าแอนด้วย

ผมถามถึงสารทุกข์สุกดิบของกันและกัน ในช่วงที่เรากินข้าว และเราแวะไปเดินเล่นกันที่ห้าง

ผมเป็นเหมือนลูกชายเธอคนหนึ่ง ซึ่งเป็นความรักที่ผมได้จากพี่เนีย  และผมก็รักพี่เนียมากเช่นกัน

เวลาผมมีเรื่องทุกข์ใจ พี่เนียก็เป็นคนที่คอยให้กำลังใจเสมอมา........ผมและเธอกอดกัน  เพื่อมอบไออุ่น

ของญาติคนหนึ่งให้แก่กันและกัน หลังจากที่ไม่ได้เจอกันนาน  และผมก็ขอตัวกลับบ้านก่อนที่จะดึก



ร่างของใครบางคนกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้าน

“คุณมานี้ได้ไง...” ผมถามด้วยอาการตกใจเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าเขาจะมาถึงนี้

“ผมก็ขับรถมา.....” ซึ่งยิ่งเป็นคำพูดที่ทำให้ผมใจหายได้อีก เพราะเขาเพิ่งจะหายป่วย แต่ต้องใช้ตาในการขับรถ





“ไม่...........คุณรู้ได้ไงว่าบ้านผมอยู่นี่”   ผมยิ่งโกรธใหญ่เมื่อรู้ว่าเขาทำอะไรโผงผางเช่นนี้

“ผมก็ไปโรงพยาบาลคุณและไปคุpกับ ผ.อ. ขอประวัติคุณมานะสิ...” 

“ทำไมคุณทำให้เรื่องเล็กๆ เป็นเรื่องใหญ่ได้นะ  คุณคริส.” ผมดุออกไป

“ก็คุณหนีผมมา......”  เขาดูด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะสำนึกผิด

“คุณคริสผมเหนื่อย....ผมอยากเข้าบ้าน...และผมจะไม่ให้คุณเข้าด้วย...”  ผมไขกุญแจบ้านและเดินเข้าบ้านมาเฉย

“ผมไม่ท้อหรอกนะ...คุณต้องกลับไปกับผม  ตอนนี้ผมพักอยู่โรงแรมใกล้ๆ นี่ พรุ่งนี้ผมจะมาหา..”  เขาพูดเหมือนให้ผมรู้ว่าเขา
ต้องการอะไร แล้วเดินจากไป   ซึ่งผมก็แอบยิ้มอยู่ในใจเช่นกัน

อากาศเย็นพร้อมกับหิมะที่เริ่มร่วงหลงลงจากฝากฟ้า.....ชั่งน่าอัศจรรย์จริงๆ กับธรรมชาติที่พระเจ้าทรงสร้าง  รวมถึงใจมนุษย์



จากที่ผมว่าจะมาแค่ 2 วัน กลายเป็นเข้าวันที่ 3 แล้ว   ที่ต้องอยู่ในเมือง ก็เพราะคุณชายตัวดีนั้นแหละ  มาทำตัวหน้ามั่นไส้

ค่อยตามผมตลอดตั้งแต่เช้าจนเย็น แล้วก็กับโรงแรมตัวเองไป........

แต่แจ็คพล็อตก็แตกให้วันที่ 3 เมื่อผมมาเดินคลายเครียดในห้าง  แต่ดันไปเจอคุณมาเรียตัวแสบเข้าให้

เธอเดินซื้อของอยู่ในห้าง  แต่ขนาดที่ทำให้เธอต้องเดินเข้ามาทักเอง  เพราะ คนที่เดินตามหลังผมนั้นเอง

เขาเดินมาหาผมและเชิดใส่ พร้อมทั้งเดินผ่านผมไป   “คุณตาบอดไม่ใช่หรอ.....”

“ใช่..ผมเคยตาบอด..”

“คุณ...คุณมัน....กรี๊ดดดดดดดด” เสียงกรี๊ดดันลั่นห้าง  ซึ่งทำให้ผมต้องอาย เพราะคนเริ่มมุงดูเราแล้ว

เธอดึงให้ผมมาประจันหน้าเธอ

เพี้ยะ!!   การตบแบบไม่มีสาเหตุ   “เธอ...มันด้านจริง..ถึงขนาดเอาตัวเข้าแลกเพื่อจะให้เป็นเมียเขาเนี้ยนะ..”

...........เห้ย...พูดอะไรว่ะ...ผมเนี้ยนะเอาตัวเข้าแลก.....แล้วยังจะตบผมอีก.......... 

สาตาของผมมองไปที่เธอ   แต่ฝ่ามือเธอเหมือนจะซ้ำอีก  ดีที่ได้คุณคริสดึงไว้

“ปล่อย   ปล่อยฉันนะ  อย่ามาถูกฉัน...คนน่ารังเกียจ......”  เธอสะบัดตัวให้หลุดพ้นจากคุณคริส พร้อมทั้งวิ่งหนีหายไป

ซึ่งคนที่เริ่มมุงดู ทำให้ผมเป็นคนผิดที่ไปแยกของๆๆ เขาซะงั้น

“มิค......ผมขอโทษ”  เสียงไล่ตามหลังมา  แต่ตอนนี้ผมไม่ยากพูดกับใครทั้งนั้น  ได้แต่เดินจ่ำอ้าว  กลับบ้านตัวเองทันที

+++++++

ตอนนี้ผมคิดอยากจะอยู่คนเดียวซักพักจริงๆ  ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณคริสเลย

ผมแอบออกมาจากบ้านของตัวเอง (ขนาดบ้านตัวเองยังตัวแอบ....เศร้าจริงๆ)

เพื่อจะไปบ้านพี่เนีย......

ผลั่ว....เสียงกระทบอย่างไม่รู้มา   ที่ตัวของผม......แม้ผมยังมีสติเหลืออยู่นิดหน่อย

ก่อนเสียงนั้นจะตามลงมาอีกที และก็หลุดลอยไปกับความมืด ที่ไม่รู้ใครทำผม



“อ๊ะ.......โอ๊ะ......”  รอบห้องที่ผมเห็น   เป็นเหมือนโรงแรมชั้นดี เตียงนอนที่สะอาดผ้าปูที่ขึงตึงเรียบ....

ร่างกายส่วนหลังที่ถูกอะไรบางอย่างกระแทก  และท้องที่จุก แม้อาการจะคล้ายไปบ้างแล้วแต่ก็ยังรู้สึกเจ็บอยู่

“ผม......คุณจะทำอะไรผม  มาเรีย......”  ผมพูดเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามาพร้อมกับ ชายอีกคนที่อยู่ด้านหลังของเธอ :z10:

“.....ฉันก็จะแก้แค้นไง.......555555.” เสียงของเธอน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก  จนผมรู้สึกได้  :laugh:



 

ปล.ไปหลับไปนอนกันได้แล้วจร้า  เดี๋ยวไม่สวย ไม่หล่อ น้า....น

ไปนอนมั่งแหละ  หลับฝันดีนะจร้า

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 8+9 3.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: taroo ที่ 03-11-2011 23:25:33

มาต่ออีกนะคับ ค้างคา สนุกมากๆๆๆคับ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 8+9 3.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 04-11-2011 00:03:15

มาเรียนี่วอนซะแล้ว

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 8+9 3.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: aofaof ที่ 04-11-2011 00:22:09

หยุดไว้แค่นี้  ใจ-ร้ายยยยย-มากกกกกกกกกกก  5555

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 8+9 3.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: akike ที่ 04-11-2011 00:38:23

เฮ้ย  อย่าทำอย่างนี้  เจ็บปวดง่ะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 8+9 3.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Warlock ที่ 04-11-2011 00:42:04

แล้วคริสจะมาช่วยทันมะนี่อ้ากกกก

ถ้าไม่ทันนะงืมๆ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 8+9 3.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Noi ที่ 04-11-2011 02:24:41

มาเรีย :z6: :z6: :z6: :z6:

อ่านตอนนี้ให้ความรู้สึก :a5: :a5: ต่อด่วนจ้า

ปล ไม่เอามาม่า เพราะช่วงนี้มาม่าแพง

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 8+9 3.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Mr.Maxcup ที่ 04-11-2011 03:09:07

นางมาเรียเลวมากกกกกกกกกกกก :z6: :z6: :z6: :z6:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 8+9 3.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: นายอ่ะอ๋า ที่ 04-11-2011 03:35:51

 :o12: :o12: :o12:เอ้า  ค้างซะงั้น มาต่อให้จบไว ๆ นะ รออ่านอยู่จ้า

 o13 o13 o13

 :bye2: :bye2:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 8+9 3.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 04-11-2011 05:56:32

อยากให้คริส :beat: :beat:ยัยมาเรียอีก ยังไม่เลิกนิสัย!
คริสมาช่วยมิคด้วยน๊า~

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 8+9 3.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: ต่ายน้อย ที่ 04-11-2011 08:18:45

อีมาเรียนี่วอนส้นตีนซะแล้ว
คริสมาช่วยมิคไวๆนะครับ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 8+9 3.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: londoneye ที่ 04-11-2011 18:47:13

เง้อ...........ค้างงงงงงงงงงงงงงงง

หนูมิคกี้้้อย่าเพิ่งเป็นอะไรน้าาาาาาาาาาา

อีตาคริสมาช่วยด่วน :angry2:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 8+9 3.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: kitty ที่ 04-11-2011 21:45:33

 :z6: :z6: :z6:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 10 4.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 04-11-2011 22:13:39

ตอน10

เสียงที่ดังก้องกังวาน......ว่าจะแก้แค้น.........ทำให้ใจคอไม่ดีเลย.......

เธอเป็นผู้หญิงสวยนะ  .....แต่ตอนนี้เธอกลายเป็นนังแม่มดไปซะแล้ว.......ความโกรธทำให้เธอเลือกทำสิ่งที่ผิด

“ มาเรีย....คุณปล่อยผมเถอะ........ผมจะไม่แจ้งความเอากับคุณ...”

“เชอะๆๆๆ แกคิดว่าฉันกลัวหรือไง......”

“เป็นเพราะแก คริสถึงไม่กลับมาหาฉัน.....ที่จริงฉันก็ไม่ได้มันเท่าเงินหรอนะ....5555...”

“คุณจะบอกว่า คุณรักเงินเขามากกว่าหรอ”

“ใช่...ฉันรักเงิน  มากกว่าแล้วจะทำไม....ความรักมันไม่ยังยืนหรอก...และมันก็ไม่เคยรักใครด้วย...”

ผมฟังเสียงที่โกรธเกี้ยวของเธอ และสงสารมากกว่า  ไม่ใช่ว่าผมเป็นนายเอกนะ  แต่มันเป็นเหมือนเธอโดนปีศาจเงินกันกินชีวิต
เธอไปเสียแล้ว







“คุณจับผมมา ..ผมก็ไม่มีเงินให้คุณหรอ.....”

“แกไม่มี.......แต่มันมี.........”

“มาเรีย....เขาไม่ได้รักผมมากขนาดจะยอมทุ่มเงินเพื่อผมหรอก........”

“........แล้วเรา   จะค่อยดูกันว่าแกจะมีประโยชน์แค่ไหน................”

เขาพยักหน้าให้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลัง  และชายคนนั้นก็พยักหน้าตอบ

พร้อมกับก้าวสุ่มเข้ามาที่ผม  ซึ่งกำลังลุกเพื่อจะต้องสู้ 

และเป็นเพราะอาการเจ็บปวดที่ถูกทำร้าย ทำให้แรงที่น่าจะมีมากกว่านี้ ลดน้อยลง

สิ่งที่เขาทำคือ เขาจับมือผมไขว่หลังแล้วมัดด้วยเชือกเส้นหนึ่ง

ก่อนที่เขาจะกระชากเสื้อผม  กระดุมทุกเม็ดถูกกระชากอย่างไม่ใยดี   

ผมพยายามถีบด้วยขาที่ยังเป็นอิสระ  แต่ก็ทำได้แค่นั้น เพราะ การต่อต้านทำให้เขารำคาญ

ผมจึงโดนเขาตบที่ใบหน้านับครั้งไม่ถ้วน   ความเจ็บปวดที่ได้รับนั้นทำให้ใบหน้าที่โดนทำร้าย

ถึงกับชาไม่รู้สึกใดๆๆ   ร่ายกายผมตอนนี้เจ็บปวดอย่างสุด........

แต่ไม่ร้ายเท่า.......กับการที่จะโดนข่มขืน........



ผมคิดว่าต้องเป็นแบบนี้แน่นๆๆ   ผมต้องไม่รอดมือชายคนนี้............

เขากระชากกางเกงของผมออกจากร่าง  พร้อมกับมันข้อเท้าของผม    ทำให้ผมขยับตัวด้วยความยากลำบาก

ผมพยายามนอนตะแคงและหดตัวเองเพื่อปกปิดความร่างกายไว้

“มาเรีย...ปล่อยผมเถอะ....”   เป็นเสียงที่แผ่วเบา

แต่สายตาของเธอนั้นมองมายังผมที่กำลังอับจนหนทาง...........

เหมือนเธอยังปราณีผมอยู่..........เธอโยนกล้องให้ชายคนที่นั่งคร่อมผม

“...ถ่ายๆๆ มันซะ...ฉันจะได้ออกไปซักที....ฉันเกลียดมันเต็มทนแหละ....”



ขอบคุณพระเจ้า ที่ยังให้อภัยคนบาปอย่างผม

ผมถูกถ่ายด้วยกล่องด้วยสภาพที่ไม่น่าดูเลย....ทุกซอกทุกมุมผมโดนบันทึกด้วยกล้องตัวนั้น

แม้ผมจะไม่ได้โดนปิดปาก แต่ก็ไม่สามารถพูดได้ เพราะความเจ็บที่โดนตบนั้นเริ่มส่งผลให้ใบหน้า

บวมและสีช้ำเลือดช้ำหนอง.........มีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่ไหลออกมา เหมือนจะทดแทนความเจ็บปวดได้



“....ตอนนี้แกโชคดีไป......”  ชายคนนั้น ก้มตัวลงมาที่ตัวผมและเลียที่ใบหน้า..... ตัวผมสั่นโดยไม่รู้ตัว...ความน่าขยะแขยงพุ่งเข้า
มาให้ความคิดของผม



พวกเขาทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวให้ห้อง...........ผมได้แต่มองรอบๆๆ ห้องที่ตัวเองโดนกักขังอยู่

สภาพเหมือนโรงแรมระดับสูง  แม้จะเป็นห้องธรรมดาไม่มีหน้าตา แต่ได้รับการดูแลทำความสะอาดอย่างดี

ผมมองรอบๆ ห้อง แล้วต้องตกใจ เมื่อเห็น อักษรย่อของชื่อโรงแรม......

T.K.Holel..........มันเป็นโรงแรมที่คุณคริสพัก ผมจำได้ดี.....

“ฮะ  ฮะ  ฮะ  ..มาเรียเธอคงไม่รู้สินะว่าคริสอยู่ที่นี้เหมือนกัน....”  ระคนดีใจ และแล้วปลาบปลื้มที่คนที่เรารักอยู่ใกล้ๆ

ผมหวังเหลือเกินว่าเขาจะมาช่วยผม............แต่ผมก็ต้องช่วยตัวเองด้วยเช่นกัน

+++++++

ตืด  ตืด  นั้นเป็นเสียงข้อความเข้าในมือถือของผมเอง 

ซึ่งส่วนมากจะเป็นเรื่องงานซะมากกว่า  เพราะเจ้าเน็ตมักจะส่งรายละเอียดของงาน ผ่านทางมือถือของผม

ผมเพิ่งอาบน้ำเสร็จ และทำงานอีกนิดหน่อย หลังจากตามง้อมิค....ซึ่งดูเหมือนว่าวันนี้จะเลวร้ายกว่าทุกวัน

เพราะดันไปเจอยัยตัวร้ายเขา  เรื่องเลยบานปลาย......ผมตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะไปขอโทษมิค



ผมปลดล็อคมือถือเพื่อจะเปิดดูข้อความ   

ข้อความถูกส่งมาด้วยเบอร์ที่ผมไม่รู้จัก  ทำให้ผมไม่สนใจที่จะอ่าน   ผมวางโทรศัพท์ จะเตรียมตัวจะเข้านอน

แต่เสียงข้อความก็ถูกส่งมาเรื่อย

“แมร่ง มึงจะค้าขายอะไรก็ให้มันรู้เวลาบ้างซิว่ะ...อย่างงี้มันรบกวนคนอื่นเข้านะโว้ย......”  ผมบ่นกับโทรศัพท์
ที่มีเสียงข้อความเข้าอีก 3 -4 ครั้ง  จนทำให้ผมอยากรู้ว่าไอสินค้าหรือโฆษณาอะไร..ที่มันช่างน่ารบกวนจริงๆ


ผมดาวโหลดรูปแรกของข้อความขึ้นมาดู สินค้านั้น 

แต่ภาพที่เห็นทำให้หัวใจผมแทบหยุดเต้น

“มิค............มิค.......” 

ตอนนี้จิตใจผมแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว  ผมรีบแต่งตัวเพื่อออกมาที่บ้านของเขา 

พร้อมกับโหลดข้อความที่ถูกส่งมาจนหมด  มือที่สั่นเทา ขาที่พยายามก้าวแต่ก็ไม่ทันใจ

จนมาอยู่หน้าบ้านเขา............

“มิค.......มิค.....”  เสียงเคาะประตู พร้อมตะโกนเรียก  จนคนข้างบ้านเปิดไฟ  เพื่อมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

ทำให้ผมต้องหยุดเคาะและตะโกน..........

เกิดอะไรขึ้นกับเขา.........ใครที่ทำแบบนี้.......ใจของผมแทบสลาย เมื่อเห็นภาพเปล่าเปลือยของมิค  ซึ่งเสื้อที่เหลืออยู่ใน
ร่างกายเขาไม่ให้ทำให้ดีขึ้นเลย....ใบหน้าที่ดูเป็นรอยช้ำจนหน้ากลัว....และตรงบริเวณหน้าท้อง

ทำให้ผมรู้สึกเจ็บ....



“ไอเน็ต...แกอยู่ไหน มานี่ด่วน มิคถูกจับตัว....”  ผมโทรหาเน็ตซึ่งตอนนี้เขากลับมาทำงานที่เมืองแห่งนี้แล้ว 

ใจที่ว้าวุ่นของผมทำให้ผมไม่สามารถคิดอะไรออกได้  นอกจากรอ... 

“พี่คริส..เกิดอะไรขึ้น....”  หน้าตาตื่นตระหนกที่เน็ตวิ่งเข้าที่โรงแรมที่ผมพัก....

“มีคนจับตัวมิคไป...” ความเครียดของผมทำให้บรรยากาศดูแย่มาก ซึ่งผมก็รู้ แต่ความเป็นห่วงผมให้ผมไม่สนใจเน็ตที่รู้สึกเครียด
ตาม   

ผมส่งโทรศัพท์ที่มีรูปของมิคให้เน็ตดู    “เฮ้ย.....ไอเลว...”นั้นเป็นคำอุทานของเน็ต  เมื่อเห็นภาพที่ผมส่งให้ดู

ผมลองโทรกลับไปที่เบอร์นั้นแล้วแต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆๆ  ผมส่งข้อความไปก็ไม่มีอะไรตอบกลับ

“เน็ต  พี่ทำไงดี....พี่ทนไม่ไหวแล้ว....”   ผมพยายามจะสื่อสารกับเน็ตซึ่งเป็นการยากเพราะสมองผมเริ่มไม่รับรู้ถึงสภาพรอบข้าง 
สมองผมได้แต่คิดว่ามิคจะเป็นยังไงบ้าง......

“พี่แจ้งความยัง.....” เน็ตถาม

“ยัง....พี่กลัวว่าถ้าแจ้งความไป มิคจะเป็นอันตราย....”



ตือ ตือ เสียงเรียกเข้ามือถือ  จากเบอร์ที่ผมรอคอย   .....เตรียมเงิน 2ล้านเหรียญ เลือกตัวคนของแก...หรือไม่ก็ปล่อยให้มันถูก
ขายซ่อง..... 

“ขายซ่อง............ไม่นะ......”

“พี่ๆ  พี่คริสตั้งสติหน่อยสิ...ไม่ใช่เวลามานั่งบ้านะพี่...”

“เน็ตเตรียมเงินให้พี่ด่วน  ....พี่ต้องไปช่วยมิค...”

“พี่......จะหาเงินที่ไหนในเวลากลางคืนอย่างนี้....อย่างน้อยก็พรุ่งนี้เช้านู้.....”

“เตรียมให้พี่ด่วนที่สุด....เพื่อพวกมันติดต่อมา...พี่ทนไม่ไหวแล้ว....ถ้ามิคเป็นอะไร...พี่จะฆ่าพวกมันทั้งหมด...”



ผมหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อจะดูภาพของมิค ที่ไอคนร้ายมันส่งมา....แต่ละภาพเป็นภาพที่แสนเจ็บปวดสำหรับผม

ถ้าเป็นได้ ผมอยากให้ความเจ็บนั้นมาที่ผม........ภาพถูกกดซ้ำไปซ้ำมา



“เอ๊.....พี่เดี๋ยวก่อน.............. หยุด......”

“.......................”

“กลับไปที่ภาพเมื่อกี้ดิ.................”  ผมทำตามที่มันบอก โดยที่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร

“พี่ขยายภาพนี้ดิ......” คนข้างๆ ชี้ไปตรงส่วนกลางของรูป

ภาพถูกขยายด้วยมือถือที่มีความคมชัด พร้อมด้วยไฟล์ภาพที่ใหญ่เหมือนถ่ายด้วยกล้อง....ซึ่งไฟล์ขนาดใหญ่ให้ความคมชัดได้
มาเหมือนกับคอมพิวเตอร์ขนาดย่อม

ภาพนั้นถูกขยายจนทำให้เห็นบางสิ่งซึ่งอยู่ข้างๆ กับร่างกายของมิค 

นั้นเป็นตัวอักษรที่ปักอยู่บนผ้าปูที่นอน เป็นโลโก้ และชื่อย่อ..........



“โรงแรมนี่หรอ..........”  เหมือนผมจะตกใจซะมากกว่าที่ดันรู้ว่า  เจ้าคนร้ายมันถ่ายรูปติดชื่อโรงแรมไว้

และโรงแรมที่มิคถูกจับก็อยู่ในโรงแรมนี้เช่นกัน

ต้องขอบคุณเจ้าเน๊ต ที่สายตามันสอดส่องจนสังเกตอะไรบางอยู่ได้

ขนาดผมซึ่งเป็นเจ้าของบริษัทเทคโนโลยี ยังไม่สังเกตเลย



ผมโฟนอินเรียกผู้จัดการโรงแรมมาที่ห้องเพื่อ หาห้องที่มิคโดนจับไว้

ผู้จัดการโรงแรม ถูกตามตัวมาในตอนดึก ด้วยหน้าตาที่แตกตื่น

ผมได้อธิบายว่า แฟนผมได้ถูกจับตัวเรียกค่าไถ่มาไว้ที่นี้

พร้อมกับให้เขาดูบริเวณรูปที่ถ่ายติดบริเวณรอบๆ ห้อง

ซึ่งผู้จัดการโรงแรมให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี  พร้อมกับอาสาไปดูรายชื่อแรกที่พักให้ห้องสไตล์ดังรูปที่เห็น

รายชื่อแขกถูกวางตรงหน้าผม  แต่ผมไม่รู้จักรายชื่อเหล่านั้นเลย......50 ห้อง ที่ถูกต้องแต่งสไตล์นี้



ตืด...ตืด  ข้อความถูกส่งเข้ามาอีก ใน 2 ชั่วโมงต่อมาว่า .........ให้เงินเงินสดแบ่งออกเป็น 2 กระเป๋า แล้วนำไปไว้ที่สวน
สาธารณะ A     และในห้าง ชั้นC ใกล้ร้าน WE  ในเวลา  12.00



เรื่องเงินผมไม่เป็นห่วงหรอ จะเสียมากเสียน้อยเท่าไหร่ผมไม่ว่า เพราะไม่ตายหาใหม่ได้

แต่คนที่ผมรักนั้น    เขามีแค่ชีวิตเดียว....ดังนั้นเขาจึงสำคัญกว่าสิ่งใด



“..คุณคริสครับ  เรามีกล้องวงจรปิด น่าจะจับภาพที่น่าสงสัย หรือคนร้ายได้...”  นั้นเป็นเสียงผู้จัดการที่อยู่ๆ ก็เหมือนนึกได้

ผมอยากจะต๋อยหน้าผู้จัดการจริงๆ  แต่ผมก็ดันนึกไม่ออก  เพราะเจ้าเน็ตออกไปเตรียมเงินที่จัดว่ามากอยู่



++++++++++++++

ปล.เดี๋ยวมาต่อนะคะ

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 10 4.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Karn12 ที่ 04-11-2011 22:25:55

รอตอนต่อไปนะครับ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 10 4.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 04-11-2011 22:30:19

ยัยมาเรีย! ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาบรรยายความเป็นตัวเธอ~ :m16:
ค้างมากมายค่ะ คริสรีบไปช่วยมิคนะ :m15:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 10 4.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 04-11-2011 22:41:03

ฮึ่ย....
รีบไปช่วยมิคไวๆนะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 10 4.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Warlock ที่ 04-11-2011 23:27:33

แบบว่าจัดการให้หนักๆนะคับรออ่านตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 10 100% 4.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 05-11-2011 00:03:55

ปล.........มาต่อครึ่งหลังให้ค่ะ


ประตูที่ถูกปิดไว้ก่อนที่มาเรียและชายอีกคนจะออกไป ถูกเปิดเข้ามาอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้มีแต่ร่างของผู้ชายคนเดียว........... 

ความรู้สึกที่น่ากลัวของผมเริ่มจับใจผมอย่างจัง

ภาพก่อนที่เขาไป  ทำให้ผมต้องเตรียมที่จะหนี  ...เพราะครั้งนี้ผมต้องไม่รอดแน่นๆ

“เหอะๆ....ผู้ชายก็ไม่เลวเหมือนกัน..... “  นั้นเป็นเสียงที่ฟังดูน่าทุเรศ

“แล้วมาเรีย....”

“เธอไม่อยู่หรอก  กูถึงได้มาได้ไง....”

“คุณไม่อยากได้เงินหรอ”  ผมจะพยายามเพื่อถ่วงเวลาให้มาเรียกลับมา

“เงินหรอ ต้องได้อยู่แล้วซิ  แต่มึงมันเป็นของแถมว่ะ...........สวยซะขนาดนี้ไม่ลองก็โง่แล้ว...”

“อย่าทำผมเลย.......”  ผมพยายามอ้อนวอนเขา

“ตอนแรกกูก็ว่าจะไม่น่า......แต่พอมองไปมองมา มันก็ยากลองของแปลกเหมือนกัน....เหมือนผัวมึงไง...”

นั้นเป็นคำดูที่น่ารังเกียจจริงๆ 

ผมพยายาม ลุกขึ้นนั่งแล้วพยายามขยับไปที่ผ้าห่มเพื่อให้บังส่วนต่างๆ ของร่างกาย

“คุณไม่กลัวมาเรียจะกลับมาเห็น..........”

“ทำไม่ต้องกลัว...กูรับค่าจ้างทุกอย่างก็จบ.....”

“คุณไม่กลัวตำรวจหรอ......”

“มึงนี้พูดมากจริง...........กูทำงานแบบนี้มาเยอะ  ....เรื่องพวกนี้กูถนัดจำไว้ แล้วอย่าพูดอีก ไม่งั้นมึงได้โดนตบอีกแน่น...”



ทำพูดนี้ทำให้ผมต้องหยุดพูดจริงๆ  เพราะผมคงทนไม่ไหวถ้าโดนทำร้ายอีก........

มันเริ่มเดินเข้ามาพร้อมกับถอดเสื้อตัวเอง  และตามด้วยกางเขง  ร่างกายทุกส่วนของมันไม่น่ามองเลย 

มันเข้ามาถึงตัวผม และกระชากผ้าห่มที่ผมพยายามปิดอยู่ ทำให้ตัวผมที่พันอยู่   ตกลงมาอยู่ที่พื้นด้วยเช่นกัน

ผมพยายามพยุงตัวและกระโดดหลบหนีจากมัน  แต่ก็ไปได้ไม่ไกลมันคว้างตัวผมไว้

และผลักกลับไปยังที่นอนอีกครั้ง  ร่างที่กระแทกกับที่นอนทำให้ตัวเองกระเด้งตามแรงสปริงของเตียง



มันแก้มันเชือกที่ผู้อยู่ที่ขาออก   พร้อมกับพยายามแยกขาของผม

ซึ่งผมได้ถีบมันตกลงไปอยู่ที่ปลายเตียงจนได้   

เหมือนจะเป็นความพยามเหยือกสุดท้ายของผมที่จะปกป้องตัวเอง

ผมรีบกระโดนตามลงไปยื่นค่ำหัวมัน  แล้วกระทับที่หน้าท้องจนมันจุก

ผมรีบวิ่งพาตัวเองมาที่หน้าประตู  และมองกลับไปดูสถานการณ์ที่มันกำลังพยายามลุกขึ้น



ผมหันหลังเพื่อเอามือที่ไขว้กันอยู่ เปิดประตู

กึก กึก    ประตูล็อค..... “เชี้ย....” ผมด่าออกไป

โดยที่ตอนนี้มันลุกขึ้นกุมหน้าท้องตัวเองอยู่ พร้อมกับหน้าตาอาฆาตเหมือนฆ่าผมได้

“ช่วยด้วย.......ช่วยด้วย....” เสียงตะโกนขอความช่วยเหลือ  แต่เพราะปากแตกทำให้ความดังเหมือนจะไม่สามารถเล็ดรอด

ออกมาได้เลย 



ผมพยายามกระแทกประตู เพื่อคนที่อยู่ข้างนอก  อาจจะนึกสงสัยได้บ้าง  ผมกระแทนจนมันเดินเข้ามาใกล้

ผมพยายามถีบอีกครั้งแต่เหมือนมันจะรู้  มันหลบทันเมื่อผมถีบ แล้วกระชากเส้นผม เดินตรงไปที่เตียง

ผมพยายามรั้งตัวไว้ แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเมื่อโดนกระชากแรงๆ  ให้ผมก็จะเจ็บตามไปด้วย และรู้สึกเหมือนหนังหัวจะหลุดซะให้
ได้

ผมนึกว่าจะถูกผลักกระแทกที่เตียงอีกครั้ง 

แต่ครั้งนี้ไม่  ผมกลับถูกผลัดเข้าที่ผนังห้องซึ่งอยู่ใกล้กับเตียง



ปึก!!!  ไหล่ และหัวที่กระแทกเข้ากับกำแพงอย่างจัง  ทำให้เกิดอาการมึนชาที่หัว  และบริเวณหัวไหล่ที่ถูกกระแทก

“ดีๆ มึงไม่ชอบใช้ไหม  มึงชอบแรงๆๆ กูจัดให้”

“อ........ย่............ยา.”  ฝ่ามือบีบมาที่ต้นคอ ทำให้หายใจไม่ออก  ต้องอ้าปากเพื่อรับอากาศเข้าไป

แต่จูบที่หน้าขยะแขยงกับเร็วกว่า มันฉกเอาอากาศที่ผมจะหายเข้าไปแทน และคว้าลิ้นผมไว้ในปากของมัน

ผมต้องอ้าปากและพยายามสู้หายใจเข้าไปเมื่อมีจังหวะ  แต่ตอนนี้แรงผมหมดแล้วจริงๆ  ไม่เลยแม้แต่จะยืนด้วยซ้ำ

ที่ยืนอยู่ได้เพราะมันใช้มือข้างหนึ่งจับตัวผมไว้ให้ชิดกำแพง



เหมือนมันจะซาดิส เพราะกลิ่นคาวเลือดที่มันออกในโพรงปากผมทำให้มันยิ่งรุนแรงขึ้น

สิ่งที่มันทำให้ความรู้สึกเจ็บมากกว่าจะพิวาส  มือของมันจับที่น้อยชายของผม

จับรูดเข้าออก เพื่อให้ผมเกิดอารมณ์ร่วมกับมัน

พร้อมกับจับของมันเองรูดพร้อมกัน ...........ความเป็นมนุษย์ทำให้ผมเกิดความแข็งตัวตามการรบเร้า

มันผลักผมลงไปยังที่นอนใกล้ๆ กับฝาผนัง,,,,,,,,ผมไม่มีแรงแล้วจริงๆ 

“คริส.........คริส.........”  ผมได้แต่พร่ำเรียกชื่อเขาทั้งๆ ที่ตัวเองต้องเสร็จมันแน่นแล้ว  แต่ผมอยากให้ตัวเองได้ยินชื่อนี้มากที่สุด 

“มึงเรียกไป มันก็ไม่มาหามึงหรอก...” 

“คริส....คริส.......” เสียงแผ่วเบาคร่ำครวญของผม

มันจบผมยกขาทั้งสองขึ้นพร้อมกับแยกขาของผมให้กว้างขึ้นเพื่อจะทะลวงเข้าไป

ไม่มีการช่วยเหลือก่อนใดๆๆทั้งสิ้น   มันกำลังจับของมันใส่เข้ามาในร่างผม

“คริ........คริส......คริส........”  เสียงกรี๊ดร้องก่อนที่ผมจะเริ่มประสานเสียเพราะมันจริง

ผมไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว  ร่างกายของผม...................



++++++++++++



พลั่ว!!!  เสียงกระแทกประตูเปิดขึ้น ก่อนที่สติของผมจะหลุดวูบ.................

++++







ผมนั่งมองร่างกายที่บอบช้ำ ตรงหน้า  ทั่วร่างกายมีแต่รอบช้ำเหมือนกันหมด



ต้องขอบคุณกล้องวงจรปิด  สามารถทำให้ผมเห็นยัยแม่มดนั้นได้ 

กล้องได้บันทึกภาพตอนนี้ มันเดินเข้ามาพร้อมด้วยชาย อีก 2 คน โดยที่ชายอีกคนโดนอุ้มอีก



ซึ่งผมรู้ได้ทันทีว่า คือ มิค  เพราะกล้องวงจรปิดอีกตัวทำให้เห็นชั้นที่มันเดินเข้ามา และห้องที่มันเดินเข้าไป

เวลาที่แสดงบ่งบอกเวลาที่ไล่เลี่ยกับข้อความที่ผมได้รับ  และเป็นห้องที่ผู้จัดการยืนยันว่า เป็นห้องที่สไตล์

การตกแต่งเหมือนกับในรูป 

ความโกรธ จนสามารถฆ่าใครก็ได้  ทำให้ผมต้องทนมองดูห้องที่พวกมันเดินเข้าไป

ผู้จัดการโรงแรมโทรแจ้งตำรวจ  แต่ให้ผมรอคงไม่ไหว

ผมได้วิ่งลงลิฟต์ไปยังเป้าหมายที่ถึงกำหนดไว้  พร้อมกับผู้จัดการโรงแรม  ที่ถือคีย์การ์ดเพื่อเข้าห้อง



พลั่ก............. เสียงเปิดประตูที่โดนผมผลักเข้าไป...............  และภาพที่ผมเห็นนั้น

คือ มันกำลังจะข่มขืนมิคอยู่  และดูเหมือนมิคจะสลบไปแล้วด้วย

ฝ่าเท้าผมวิ่งเข้าไปกระชากมันจนกระเด็นติดฝาผนัง  มัดที่ระดมต่อยแบบไม่ยัง ผมให้มันไม่สามารถป้องกันตัวได้
ผมผลัดผมลงไปที่พื้น และนั่งคร่อม พร้อมทั้งต่อยอีกชุด มีเลือดติดมามือของผม ซึ่งคือเลือดไอเลว......
ผมลุกขึ้นและกระทืบมันที่หน้าท้อง พร้อมกับเหยียบสิ่งที่มันพยายามจะทำร้ายมิค 
“โอ๊ย......................โอ๊ย”

เสียงโอดครวญมาเป็นระยะๆๆ  จนผมถูกห้ามโดยผู้จัดการโรงแรม  เพราะกลัวว่าผมจะฆ่ามันจริงๆ

ตอนนี้สภาพมันแย่พอๆ กับมิค ซึ่งทำให้ผมสะใจได้ไม่น้อย..........แต่ผมอยากฆ่ามันมากกว่า



ตำรวจเข้ามาในเวลาต่อมา พร้อมทั้งจับไอเลวนั้น...โดยที่นางตัวดีไม่อยู่........แต่ตำรวจได้ออกหมายจับเรียบร้อยแล้ว

ผมอุ้มมิคที่นอนสลบอยู่ไว้ในอุ้มแขน พร้อมทั้งพันผ้าห่มปกปิดร่างกายไว้  ก่อนที่จะนำมาไว้ที่ห้องของผมเอง

พร้อมทั้งเรียกแพทย์ที่เชี่ยวชาญมาตรวจร่างกายทุกซอกทุกมุมอย่างละเอียด



หมอบอกว่า บอบช้ำหนักแต่ไม่ถึงกับเป็นอันตราย  อาจจะมีรอยช้ำที่หน้าที่อาจหายช้ากว่าปกติ  ส่วนด้านหลังที่ถูกตีด้วยของหนัก  ไม่กระทบกระเทือนต่อสมองอย่างไร  และที่สำคัญเขาได้โดนล่วงเกินแต่อย่างใด

นั้นเป็นคำบอกของหมอที่มาตรวจรักษา  แต่มันก็ทำให้ผมวางใจยาก    เพราะสภาพที่ผมเห็นตอนนี้ มันน่ากลัวเกินกว่าจะรับไหว 
ว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก

หนึ่งวันเต็มๆ ที่ผมนั่งเฝ้าเขา อยู่ข้างๆๆ  เพราะฤทธิ์ยาที่ฉีดไว้ ทำให้เขาต้องนอนหลับไปอีกสักพัก เพราะถ้าตื่นมาความเจ็บปวด
จากบาดแผลจะทำให้เขาแทบทนไม่ได้ 

จากวันนี้หนึ่ง เข้าสู่วันที่สอง ที่ต้องฉีดยานอนพร้อมกับการแก้ปวด เพื่อระงับอาการบาดเจ็บ  ผมได้เพียงแต่เฝ้ามอง

เขาอยู่ไม่ห่าง  แม้เวลานอนผมก็นอนอยู่ใกล้ๆ 

วันที่สามของยาที่ฉีดเข้าไป....พร้อมทั้งอาการที่ดีขึ้นตามลำดับ....ซึ่งหมอบอกว่า  “นี้เป็นเข็มสุดท้ายสำหรับยานอนหลับ  เพราะถ้าฉีดมาก็ไม่ดีต่อร่างกาย  ส่วนอาการเจ็บปวด หมอคิดว่าเขาทนได้แล้ว...”. 




เน็ต   ป้าแอน   ป้าโรส  และป้าเนีย  ได้เข้ามาเยี่ยมมิคหลังจากเขาได้รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น

ทุกคนล้วนเป็นห่วงมิคด้วยกันทั้งนั้น  พร้อมทั้งแม่ที่แนะนำให้พามิคกลับไปที่บ้านบ้านตากอากาศ

ซึ่งผมก็เห็นว่าเป็นการดีที่จะให้เขาตื่นขึ้นมาแล้วเจอภาพหลอนเดิมๆๆ
ผมได้เตรียมรถเพื่อย้ายมิคกลับไปที่บ้านของเรา  ในขณะที่เขายังหลับอยู่



เข้าสู่วันที่สี่   ผมรอให้เขารู้สึกตัวเท่านั้น   โจ๊กอุ่นๆ ที่ป้าโรสทำให้มิคและน้ำ เมื่อเขาตื่นขึ้นมา

มิคถูกอุ้มมาไว้ที่ห้องของผมซึ่งเป็นเตียงที่น่าจะสบายกว่าห้องของเขาเอง 



“อืม....”  เสียงครางเหมือนยานอนหลับจะหมดฤทธิ์   

“มิค.....มิค....”  ผมกุมมือเขาไว้แน่น  และพยายามบีบให้เขารู้สึกตัว

“มิค.......มิค.......” เสียงกระซิบ



สายตาของเขาที่พยายามจะลืมตาตื่น  ถูกกระพริบหลายครั้งเพื่อปรับให้เห็นภาพในห้องนอน

มิคหันมาทางผมที่เรียกชื่ออยู่

“คริส..............”  นั้นเป็นเสียงที่ผมได้ยินก่อนที่น้ำใสๆ  จะรินออกจากปลายตาทั้งสองข้างของมิค

“ฝันร้ายหายไปแล้วนะ.......ตื่นจากฝันแล้วนะ...” ผมพยายามปลอบขวัญ

“มิคปลอดภัยแล้วนะ   ไม่ต้องกลัวแล้ว  ไม่มีใคร  อะไรแล้ว......”

“.......คริส.......ครับ......”  พร้อมกับรอยยิ้มน้อย  ตามด้วยหน้าเหยเก เพราะกล้ามเนื้อที่ถูกใช้งานอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“มิค...ดื่นน้ำหน่อยไหม...หลับมาตั้งนานแล้วคงหิวแย่...”

ผมพยุงเขานั่งกับหัวเตียงที่มีหมอนพาดอยู่    และจรดแก้วไปที่ริมฝีปากที่บวมนั้นพร้อมทั้งยกแก้วเพื่อให้เข้าดื่ม




“แล้วมาเรีย แหละครับ...”เสียงเบาๆ เหมือนกระซิบ

แต่เมื่อผมได้ยินแล้วความโกรธดันพุ่งขึ้นมาอีก

“มิคยังจะสนใจอีนี่อีกหรอ  มันทำมิคซะขนาดนี้...”  ผมพูดด้วยแรงเดือด



“เปล่า....โอ๊ย....มาเรียไม่รู้  ....โอ๊ะ  แม้ส่วนหนึ่งจะเป็นเขาก็ตาม...”  แม้จะเจ็บเวลาที่ต้องพูด แต่ผมก็ไม่อยากค้างคาใจแบบนี้ 
ผมอยากพูดให้มันจบ ส่วนต่อไปจะจัดการยังไงผมไม่ว่า



“แต่มันก็ทำผิดกฎหมายที่เรียกค่าไถ่  ดังนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ตำรวจดีกว่า..”  ผมสรุปให้มิคฟัง  แต่ขอบอกว่าถ้าผมเห็นมันอีก
ละก็  ได้ตายกันจริงๆ แน่   

หลังการสนทนาเล็กน้อย ผมก็ป้อนโจ๊กอ่อนๆ ให้เขากินแก้หิว ในช่วงที่หลับอยู่นั้น





“คุณนี่ดูไม่ได้เลย ปล่อยให้ตัวเองโทรม”  อยู่ๆ เข้าก็มองหน้าผมพร้อมทั้งต่อว่า

“........................”

ผมกลับมามองสภาพตัวเอง พร้อมทั้งจับหน้าตา ซึ่งตอนนี้มีหนวดขึ้น เพราะไม่ได้โกนเลย ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง

ผมก็ไม่ได้หวี  เสื้อผ้าแทบไม่ได้เปลี่ยนด้วยซ้ำ............

“แต่ผมก็รักคุณ...ที่เป็นแบบนี้นะ...”   เขายิ้มน้อยๆ ให้

............โอ๊ะ  มิคบอกรักผมด้วย.........ไม่เคยได้ยินเลยคำๆๆ นี้  อาจเป็นคำที่ผมอยากได้ยินมากที่สุดก็ได้

 ผมก้มลงจูบเขาก่อนจะปล่อยให้เขานอนพักผ่อนอีกครั้ง....... 

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 10 100% 4.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Horizon ที่ 05-11-2011 00:30:38

ลุ้นเหนื่อย
+1

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 10 100% 4.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 05-11-2011 00:37:48

ของฝาก ใจจริงลึกๆ   อย่าให้มิคโดนอ่ะ
แต่กลัวจะ โดนฆ่าซะก่อน :z6:  เลยต้องเปลี่ยนมาเป็นแบบเบา

แต่ซาดิสดี ชอบอ่ะ :z3:
ตอนหน้าคาดว่าจะจบแล้วจร้า....มีเรื่องสั้น ต่ออยู่  รอลุ้นแล้วกันว่าชอบกันไหม
ไปนอนแล้วนะ

อย่าลืมเม้นท์ให้กำลังใจหน่อยน้านๆๆๆ  รักทุกคนที่เข้ามาอ่าน ถึงจะไม่เม้นท์ก็เหอะ o13    รักนะ... :L1:

 :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 10 100% 4.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Warlock ที่ 05-11-2011 00:45:48

ลุ้นแทบแย่อ่ะรอดมาได้ซะทีนะ

แต่!!!....ยัยมาเรียหนีไปได้ซะงั้น

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 10 100% 4.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Noi ที่ 05-11-2011 00:46:14

ชอบลุ้นดีเกลียดนังมาเรีย :z6: :z6: :z6:

หมดทุกข์สักที่ :เฮ้อ:

 :L2: :L2: :bye2:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอน 10 4.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: zaferianight ที่ 05-11-2011 01:14:46

แงงงงงงงงงงงกะละงลุ้นเลยง่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา o22

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 05-11-2011 15:28:53

ตอบจบ

อาการของผมดีขึ้นเรื่อยๆ จนหายไปที่สุด  จากการดูแลของคุณคริส  ป้าแอน  ป้าโรส

ตอนนี้ใบหน้าของผมจากสีที่ดูน่ากลัว ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว

ส่วนเรื่องของผมกับคริสตอนนี้เราก็เข้าใจกันดีแล้วครับ

แต่เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้มีนักข่าวบางคนเขียนข่าวได้เงินมากอยู่

เพราะว่าคุณคริสก็ไม่ใช่คนธรรมดา  แถมมาเรียก็ดังใช้ย่อยในวงการสังคม

ซึ่งต้องแก้ปัญหาเรื่องข่าวพวกนี้อยู่เหมือนกัน

แต่คุณคริสก็ได้บอกนักข่าวว่า  ผมเป็นคนที่เราจะใช้ชีวิตคู่ด้วย

ซึ่งสร้างความฮือฮาให้กับบุคคลทั่วไป.......

ผมนั่งอ่าหนังสือพิมพ์ที่ลงข่าวของคุณคริส และคำถามต่างๆๆ ที่นักข่าวได้ถาม

แต่มีคำถามหนึ่งซึ่งผมอ่านแล้วชอบมาก

นักข่าว: คุณคริสค่ะ ทำไมคุณถึงเลือกผู้ชายมาเป็นคู่ หลังจากที่คุณมีแต่ผู้หญิงมาตลอด

คริส:  ที่จริงผมยอมรับนะครับ  ว่าตลอดมาคนที่ผมเลือกจะเป็นผู้หญิง  แต่หลังจากประสบอุบัติเหตุ ทำให้ผมเข้าใจว่าคนเราดูกัน
ที่หน้าตาไม่ได้  ต้องใช้ใจดู  ซึ่งผมคิดว่า  มิค  คือคนที่ผมมองเห็นจิตใจและความดีของเขา ............



ข้อความนี้ทำให้ผมเชื่อและมั่นใจอย่างที่สุดว่าเขารักผม และผมรักเขา  ผมรู้ว่า  ผมรักเขาแม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นอีกเลยก็ตาม 

+++++++++++



ตอนนี้คุณคริสได้กลับไปทำงานที่บริษัทแล้วครับ  แต่ช่วงเย็นเขาก็กลับมาพักที่บ้านของของป้าแอนด้วยเช่นกัน

ซึ่งการขับรถเป็นระยะเวลานานไม่ดีต่อสายตาของเขา  ดังนั้นผมจึงเสนอให้เขามีคนขับรถไว้ เพื่อเขาจะได้พักผ่อน

ตอนเดินทางกลับ.......เขาไม่เคยชวนผมเข้าไปอยู่ที่บ้านที่เขาซื้อในเมืองเลย  แต่เลือกที่จะเดินทางไปกลับมากกว่า

ซึ่งผมก็ยอมรับว่าไม่คิดจะพูดเรื่องนี้เช่นกัน เพราะเข็ดกับความน่ากลัวของคนเมืองแล้วละครับ 

ขออยู่อย่างนี้ดีกว่า....ปลูกต้นไม้  ช่วยป้าแอน  ป้าโรส  ทำกับข้าวรอเขากลับมาดีกว่า

ปกติบ้านหลังนี้มี ผม คุณคริส ป้าแอน  ป้าโรส  แต่เมื่อนานมานี้  คุณคริสจ้างคนเพิ่มอีก 1 เพื่อมาช่วยดูแลบ้านครับ

เพราะทำให้เขาสบายใจมากกว่าที่จะให้เราอยู่กันแค่นี้ 

เพราะเรื่องของมาเรียของยังไม่ได้อะไรเลย  ตำรวจก็ยังสืบอยู่



มาเรียทำตัวของเธอเอง ถ้าเธอเปลี่ยนใจทัน ณ ตอนนั้น เรื่องของมาเรียคงไม่เป็นแบบนี้

ผมหวังว่าเธอจะกลับใจ ยอมมอบตัวและเปลี่ยนแปลงตัวเธอซะใหม่....

“ป้าแอนผมลงไปเดินเล่นที่ทะเลเดี๋ยวมานะครับ..”

“จร้า...อย่าเย็นนักนะ...”

“ครับ...”



ทะเลเป็นสิ่งที่ผมโปรดปรานมากอีกสิ่งหนึ่ง  เพราะน้ำทะเลที่ยาวไปสุดขอบฟ้า พร้อมกับดวงอาทิตย์ที่กำลังตก

เป็นเหมือนนิทานในสมัยเด็กที่แม่เคยอ่านให้ผมฟัง  และเป็นสิ่งที่ผมจำจดมาตลอด.....

ผมเอามือทาบรอยแผลเป็น  “ ...............ขอบคุณครับที่ทำให้ผมได้พบเขา.........”



ผมกำลังเดินเข้าบ้าน เพราะคิดว่าคุณคริสน่าจะกลับมาแล้ว 

ผมลืมเวลาเมื่อมาอยู่ที่ทะเลแห่งนี้ทุกที

กร๊อบ........   เสียงเหยียบกิ่งไม้ทำให้ผมหันไม่มอง

ร่างบางๆ ค่อยๆ เดินออกมาพร้อมกับกระบอกปืนเล็กๆ  ที่อยู่ในมือของมาเรีย

สภาพเธอดูย่ำแย่เกินกว่าจะเป็นไฮโซ   

“มาเรีย...เธอมาทำอะไรที่นี่...” ผมหันรีหันขวางเพื่อจะวิ่งหนี

“แก...แกทำให้ชีวิตฉันป่นปี้.........อย่าหวังว่าจะอยู่อย่างมีความสุขเลย.....”

ปัง..............เสียงปืนที่ดังมาจากปลายกระบอก ทำให้ผมหยุดให้ใจได้

กระสุนที่เธอยิงมา   ไม่ตรงผม  แต่ความกลัวทำให้ผมต้องลงไปกองอยู่กับพื้น   ไม่กล้าลุกไปไหน

“มาเรีย....ถ้าผมตายคุณจะยิ่งมีความผิดนะ...”  พยายามพูดขณะนัดแรกพลาดเป้าไป

เธอเดินเข้ามาใกล้อีกนิดเพื่อที่จะไม่พลาดในนัดที่สอง

ซึ่งผมเชื่อว่าถ้าเธอยิงอีก  และโดนผมแน่นนอน  เธอห่างจากผมเพียง 3 เมตร

“แก.....แกตาย.......”    ปัง....................ปัง

เสียงกระสุน 2  นัดที่ดังก้องท้องทะเล 

ผมตายแล้วใช่ไหม....................แต่ตาผมยังมองเห็นอยู่

ผมเห็นร่างของเธอค่อยล่วงลงสู่พื้น...............อย่างหมดเรี่ยวแรง หน้าของเธอคว่ำจมกองพื้นทราย........

“........มิค...คุณเป็นอะไรไหม.........”   เสียงวิ่งหยุดอยู่ด้านหลังผม

“คริส.........” ผมโผกอดเขาไว้แน่น หน้าซบลงที่ซอกคอของเขา............

“มิค  มันจบจริงๆ  แล้ว.........ไม่ต้องกลัวอีกแล้วนะ...”

เขาพยุงผมเข้าบ้าน........ในบ้านดูแตกตื่นเมื่อผมเข้าไป แต่ไม่มีใครถามอะไรซักคน

เขาพาร่างผมเข้าไปในห้องนอน..................



“..คริส.......ผมยังไม่ตายใช่ไหม..........”  ผมถามเขาเพื่อความแน่ใจ

“....ใช่....คุณยังไม่เป็นอะไร.....ลองจับผมดูซิ ....”  มือทั้งสองข้างของคริส จับมือผม  ให้จับที่ใบหน้าของเขา

ไม่มีคำพูดใดๆๆ  ก่อนที่ผมจะจูบเขาแบบกระหาย เหมือนพยายามให้แน่ใจว่าเราทั้งคู่ปลอดภัยดี

อืม   อืม  เสียงผมและเขาล็อดลอดออกมาจากริมฝีปากของกันและกัน 

เสื้อของเรามั้งคู่ถูกแกะออกอย่างรวดเร็ว  พร้อมทั้งกางเกง  มือที่อยู่ระหว่างอกผม

ทำให้ผมใจเต้นไม่เป็นระส่ำ  ผมได้แต่เพียง โน้มคอเขา เข้ามาจูบเพื่อระบายความกระสันที่เกิดขึ้นเท่านั้น

อ่า   อ่า     เสียงเมื่อเขาบีบ ขยี้หัวนมของผม  ร่างของเราชิดแนบแน่น   จน สามารถผัสกันได้

มือผมเลื่อนมาที่แผ่นหลัง ทาบแผ่นหลังเขา  ลงมาที่หน้าขา และจับที่ส่วนลับของเขา

อืมมมมมมม  เสียงครางยาวที่เขาเหมือนบอกบางอย่าง    ผมลูบไล้ไปมากก่อน

“มิค....ช่วยผมหน่อย...”  เสียงร้องบอกของเขาพร้อมกับสีหน้าที่ตกอยู่ในภวังค์

ผมเลิกที่จะจูบเขา  พร้อมทั้งก้มลงไปที่ของลับนั้น ก่อนที่จะให้จูบเบาๆ ที่ปลาย

อืมมมมมมมมมมมดี  ผมให้ปลายลิ้นของตัวเองสัมผัสไปบนสุดนั้น และเลียไปมาบนนั้น

อ่าาาาาา  ผมเริ่มครอบครองส่วนนั้นของเราแล้วให้ริมฝีปากรูดขึ้นลงเป็นจังหวะ

ความเมามัน เกิดขึ้นจนผมรู้ตัวอีกที เมื่อเขาดันผมลงนอนและพลิกตัวให้ผมคว่ำหน้ากับหมอน

เขาช้อนท่อนล่างขึ้นพร้อมทั้งแยกขาทั้งสองข้างของผม  มือของเขาสัมผัสที่ขาอ่อนของผม

และลูบไล้ไปมาอย่างบ้าคลั่ง  ลิ้นร้อนวนอยู่ใกล้ๆ กับประตูลับของผม

อืมมมมมมมมมมม.................อ่าาาาาาาาา  เสียงสุสมเมื่อได้รับสัมผัสเขา

“คริส...ผมไม่ไหวแล้ว.........”

“รออีกนิดนะ.............”   มือของเขาขยับเพื่อช่วยเหลือตัวเอง  และอีกข้างช่วยน้องชายผม

หัวที่ส่ายไปมาเหมือนพยายามจะควบคุมสติ...........

เขาเริ่มสอดใส่เข้าไปอย่างช้าๆๆๆ    อือ   อือ   อือ

ผิวหนังที่สัมผัสกัน และส่วนปลายที่แข็งแรงแต่ก็สร้างความวาบหวาน  กำลังพาตัวเองเข้ามาด้านในของผม

ปลายโดนผนังห้องในตัวผมสร้างความรัญจวนใจจริงๆๆ

ก่อนที่เราจะขยับพร้อมกัน................ฮึก  ฮึก   ฮึก 

พลึ่ก   พลึ่ก เสียงเนื้อชนเนื้อที่เกิดขึ้น

อ่าาาาาา...............คริสผม  ผม  ผม  .........ความเร็วและแรงที่กระแทกเข้ามาทำให้ผมไปก่อน 

น้ำขาวๆๆ พุ่งออกมาเปรอะหน้าท้องและใบหน้าของผม.......อ่าาาาา

แต่ของเขายังไม่ได้รับการปลดปล่อย มันยังคาอยู่ในผม  เขาเริ่มวนตัวเองไปรอบประตู

และขยับ  แรง  และเร็ว อีกครั้ง  ก่อนที่เขาจะปลดปล่อยออกมาให้กายผม.........

เราร่วมรักกัน  2 – 3 ครั้ง ในวันนี้  ซึ่งแรงของผมแทบจะหมดลง 

มื้อเย็นที่เตรียมพร้อมไว้   ก่อนเขากลับก็ไม่ได้ออกไปกิน......................

เย็นวันนั้นเราเลยอดกินข้าวกัน.................

อ้อมแขนที่ผมใช้หนุน   เป็นเกาะปกป้องผมจากฝันร้ายได้ดี.............

ผมชอบที่จะใช้แขนของเรามาหนุน  และเขาก็พร้อมที่จะปกป้องผมเช่นกัน


+++++++++++++++++


เรื่องราวของมาเรียจบลง.....................ด้วยความตาย เพราะเธอทำตัวเธอเอง

แต่เรื่องครอบครัวของผมกำลังเริ่มต้น....................




บทส่งท้าย........

“คริสทำไมคุณไม่ไปทำงาน.........”  ผมดุเขาเบาๆ

“อ้าว....ก็ผมอยากทำงานที่บ้านอ่ะ...”

“คุณเป็นผู้บริหารนะ............จะมาทำอย่างงี้ได้ไง..........”

“อ้าวน่า...ยังไงเจ้าเน็ตก็ช่วยผมอยู่แล้ว....”

“แล้วตอนนี้ผมยังไม่อยากไปขัดเจ้าเน็ตมันด้วย  มันกำลังมีความสุขอยู่ หุ  หุ “

 เป็นคำพูดที่กำกวมมากๆ  คุณเน็ตจะมีความสุขได้ไง ในเมื่อถูกใช้งานแบบนี้

“เอ๊ะ....” เจ้าของโต๊ะทำงานที่นั่งอยู่ ดึงผมลงไปบนตักเขา  ก่อนที่จะมอบจุมพิตที่แสนหวานให้

โดยที่มอบก็ส่งมอบคืนให้เช่นกัน................





ปล. จบภาคแรกอย่างทรหด  ขอบอกว่านี้เรื่องสั้นนะ และเขียนไป เขียนมาเกือบยาวได้ไงไม่ได้



เรามารอดู ภาคคุณเน็ตกันดีกว่า ว่าจะหวานเหมือนกันนี้หรือเปล่า.........เหอะๆๆๆๆ

แล้วเจอกันนะคะ  บายๆๆๆ

 :bye2: :bye2:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: zaferianight ที่ 05-11-2011 16:06:54

รออออออออออออออออออออออออ5555

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: entirom ที่ 05-11-2011 17:01:44

รอเน๊ต

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: dawnthesky ที่ 05-11-2011 17:42:58

 :pig4: ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดี ๆ มาให้อ่าน จะติดตามผลงานของคุณต่อไปค่ะ  :bye2:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 05-11-2011 18:18:48

ยัยมาเีรียนี่จะร้ายเกินไปแล้วนะ! :m31:
คริส :m25: มิค รอภาคของเน็ตนะคะ จะเขียนต่อในเรื่องนี้หรือป่า่วอ่ะ
 :pig4: ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายสนุกๆ ให้อ่าน :pig4:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Pigstar ที่ 05-11-2011 18:22:15

แหม่ จบซะแล้ว

แต่ฉากจบ ช่าง..  :z1:

รออ่านเรื่องของเน็ต

อยู่นะครับ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: LalaBam ที่ 05-11-2011 18:43:00

โอ เพิ่งเข้ามาอ่านก็จบซะแล้ว
อ่านแล้วอบอุ่นมากๆเลย

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: อาคิรา ที่ 05-11-2011 19:21:33

 :pig4: :pig4: :pig4:(http://)
รอเรื่องของเน็ตด้วยคนจ้าาา

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: SuSaya ที่ 05-11-2011 19:23:43

รู้สึกจะไม่สั้นเท่าไหร่นะ ฮ่า ๆๆ
แต่อ่านจบแล้วรู้สึกดีมากค่ะ สนุกมาก ๆ ด้วย
สัมผัสได้ถึงความรักจริง ๆ

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: heaven13 ที่ 05-11-2011 20:03:23

ชอบคะ
รอภาคเน็ตอยู่นะคะ

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: pp4 ที่ 05-11-2011 20:07:54

รอภาคไอ้น้องเนตค่ะ 5555

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: akike ที่ 05-11-2011 20:30:44

รอดูคุณเน็ตจ้า  กะล่อนได้เรื่องจะยังไงล่ะเนี่ย

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: MiSS-U ที่ 05-11-2011 20:40:27

มาอ่านครั้งแรกรวดเดียวจบ  รอเน็ตต่อจ้า

ปล.+1ให้ค่ะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: kitty ที่ 05-11-2011 20:44:25

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Number1_90 ที่ 05-11-2011 21:12:36

มิคคคค น่ารักมากกก :-[

อยากอ่านตอนของเน็ต

จะเป็นยังไงบ้างหนอ  :z2:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 05-11-2011 21:14:44

รอภาคน้องชายด้วยคนนะ ^^

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Karn12 ที่ 05-11-2011 21:40:06

จบไปแล้วอย่างมีความสุข

ขอบคุณคนเขียนครับ

รอภาคต่อไปนะครับ

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Horizon ที่ 05-11-2011 21:44:16

มีความสุขซะที :mc4:
+1

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 05-11-2011 21:50:30

เป็นตอนจบบที่.....อ๊ากกก เลือดพุ่ง :m25:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 05-11-2011 22:07:30

ตอนจบ มิคทำไมเร่าร้อนอย่างเน้................

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: jum1201 ที่ 05-11-2011 22:27:09

ไวได้ใจจริ๊งจริงเลยคร๊าบบบบ :haun4: :m25:

รอภาคต่อไป มาเร็วๆๆนะคร๊าบบบ :mc4: o13 :bye2:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Warlock ที่ 05-11-2011 23:25:46

จบแล้วๆตอนจบแบบว่า....โฮกกกก

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: yunjae123 ที่ 06-11-2011 00:07:09

สนุกมากเลยจ้า^^
มิคน่ารักมากๆๆๆๆๆเลย
ช่วงแรก ๆ นี่คริสอารมณ์ร้ายจริงๆๆๆ
แต่ดีนะที่มิคใจเย็น คอยดูแลคริสมาตลอด
ยัยมาเรียนี่เลวจริงๆๆๆ ทิ้งคริสไปแล้วยังจะกลับมาอีก เชอะๆๆ!!!
ดีใจที่คริสและมิคมีความสุขกันซะที ><~~~

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: fillgoto ที่ 06-11-2011 00:10:11

น่ารักมากๆเลยค่ะ
มิคดูแลคคริสดีมากๆเลย
อิจฉาจัง อยากมีคนดูแลดีๆแบบนี้บ้าง (แต่ให้ตาบอดคงไม่ไหวนะ ฮ่าๆ)
คริสก็ดี ไม่กลับไปยุ่งกับยัยไข้มาราเรียนั้นอีก ดีมาก !!!
เอาไป 10 กระโหลก ฮ่าๆๆๆ
  o13

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 06-11-2011 01:19:24

น่ารักมากกก   จะรอดูคู่ต่อไปนะคับบ 

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Satang_P ที่ 06-11-2011 08:55:47

ตอนจบรู้สึกว่ามิคจะร้อนแรงมาก :pighaun: :pighaun:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Monochrome ที่ 06-11-2011 09:59:39

น่ารักๆ เรื่องเร็วๆแบบนี้ผมชอบ
>____< รออ่านเรื่องเน็ตครับผม

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: agava1313 ที่ 06-11-2011 11:30:46

อืม...อ่านแล้วให้อารมณ์แบบนิยายแปล แต่ก็ชอบค่า..... เขียนอีกนะๆ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: ladymoon_yy ที่ 06-11-2011 12:59:30

ชอบจ้า หวานดี

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 06-11-2011 13:08:25

เวลาผ่านความเป็นความตายด้วยกันมา
ความรักมันเร่าร้อนจริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้ค่ะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ตอนจบ 5.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: wews ที่ 06-11-2011 22:16:34

อ่านรวดเดียวจบ ขอบคุณมากๆที่แต่งเรื่องน่ารักๆให้อ่าน :กอด1:
จะรอตอนของเน็ต

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน 1 6.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 06-11-2011 22:52:05

ภาค เน็ต+..............

ตอน1



ชีวิตของผมไร้การบังคับหรือกดดันแต่อย่างใด 

ครอบครัวผมตามใจทุกอย่าง  ก็ลูกคนเดียวต้องตามใจเป็นพิเศษ....นี้เนอะ

เรื่องคู่ครองหาเองได้ ไม่ต้องให้ใครมาช่วย....ผมมั่นใจมากๆ

ชีวิตผมนี้อิสระจริงๆ   ไม่ต้องทำงาน แต่มีเงินเดือนโอนเข้าบัญชีทุกเดือน  เอกสารก็ไม่ต้องเช็นต์

ผมมีอิสระอย่างไร้ขอบเขต  เที่ยว  กิน  ดื่ม  เมา .....ผมลุยมาหมด  จน...........เมื่อ 3 เดือนก่อน



“หา...............แม่ว่าอะไรนะ..............”  ผมตกใจกับคำบอกของแม่จริงๆ

“แม่ว่าพี่คริสประสบอุบัติเหตุ ....ตาบอดด้วย...แม่นี่ล้อผมเล่น  แรงนะเนี้ย...”

“แกอยู่ไหน...รีบกลับมาด่วน  .........ถ้าแกไม่รีบกลับเจอดีแน่.......” นั้นเป็นเสียงสุดท้ายก็ที่โทรศัพท์จะวางไป



แม่ไม่เคยโกหกผม  .............ดังนั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงแน่....ผมตกใจกับสิ่งที่ได้ฟัง

จากที่ไม่เคยกลับบ้านเป็นเดือน  ก็ต้องรีบระเห็จตัวเองจากบ้านพักต่างอากาศ เพื่อแล่นรถกลับบ้าน





ผมกับแม่มาถึงบ้านพี่คริส  สิ่งที่ผมเห็นคือ  ของทุกอย่างที่อยู่ในห้องพี่เขาถูกโยนกระจาย

แม้แต่ป้าแอนซึ่งเป็นแม่ของพี่คริสยังไม่กล้าเข้าไปในห้องเลย

ป้าแอนเล่าว่า  นางพยาบาลที่จ้างมา  รับมือไม่ไหวเลยของลาออกไปก่อนหน้านี้ 2 วัน



ผมเห็นสีหน้ากลุ่มใจของป้าแอน  ผมให้ผมรู้สึกเห็นใจป้าเข้าไปใหญ่

ส่วนเรื่องที่บริษัทตอนนี้ โครงการต่างๆ ก็ต้องชะงักไว้ก่อน  ป้าแอนเล่นให้ผมฟัง....



เออ...ผมเป็นกรรมการบริษัท K Technology Company  เป็นบริษัทที่ประกอบอุตสาหกรรมเกี่ยวกับเทคโนโลยีต่างๆ

ซึ่งก่อตั้งโดยพี่คริส กิจการได้กำไรต่อเป็นเยอะมาก....

“เน็ต...แกต้องไปบริหารงานระหว่างที่พี่แกไม่สบายอยู่..” นั้นเป็นเสียงแม่ผมเองที่อยู่ก็พูดขึ้นมาซะงั้น

“หาาาาาาาา...” เสียงตกใจอันลั่นอยู่ในห้องโถงกลางบ้านพี่คริส..........

“แม่...ล้อผมเล่นใช่ไหม...ร้อยวันพันปีผมไม่เคยเข้าบริษัทเลย.......”  เกิดอาการเหงื่อออกตามตัวแม้ว่าห้องจะเปิดแอร์

“.....เน็ต  ถ้าแกไม่เข้าไปทำงาน....อย่างหวังว่าแกจะได้อะไรจากที่บ้านเลย....ฉันจะยึดโคตรบัตรแกทั้งหมด...”

“โอ๊ะ  พระเจ้า...แม่ทำอย่างนั้นไม่ได้นะ แม่.....” เสียงทะเลาะระหว่างแม่ลูก 

ผมลืมป้าแอนไปเลย ทั้งๆ ที่นั่งอยู่ด้วยกัน

“แกก็รู้  ว่าฉันเป็นคนยังไง...........”  แม่ผมไม่พูดเปล่ายังทำ มือเฉือนคออีก   

“อึก.........”  ผมกลัวนี่ครับ   ก็แม่ผมนี่ก็ไม่ใช่เล่นๆ  ถึงเขาจะตามใจแต่ ถ้าเอาจริงขึ้นมา

ขนาดพี่คริสที่ว่าร้ายๆ แล้ว สู้แม่ผมไม่ได้.....

“ แกจะเข้าบริษัทเมื่อไหร่  ว่ามา..”  เสียงนักเลง   แม่ผม.....

“เน็ต...ถือว่าช่วยพี่เค้าหน่อยเถอะ...ตอนนี้ก็มีเน็ตคนเดียวที่จะสานต่องานพี่เขาได้...” ป้าแอนเสริมทับอีกแรง

...........ไม่ทำก็ตาย......ตอนนี้พี่เขา   แค่ตัวเองก็ลำบาก 

.......เรื่องแม่ไม่ต้องพูดถึง.......นรกชัดๆๆๆ 



“พรุ่งแกเข้าบริษัท ด้วย........” คำบัญชาแม่ผม  ขนาดผมยังไม่ได้ตัดสินใจเลย  กดขี่จริงๆๆ

ผมทรุดตัวนั่งลงบนโชฟาเหมือนยอมแพ้แม่ตัวเอง...........

แพล้ง....เสียงดังมาจากห้องพี่คริสเขา............

ผมหันไปมองป้าแอนซึ่งยิ้มแห้งๆ เป็นการตอบกลับ



!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



วันนี้ผมเดินทางเข้ามาที่บริษัทซึ่งตั้งอยู่ใจกลางเมืองกลาง เป็นย่างธุรกิจชั้นนำที่มีบริษัทมากมายตั้งอยู่

แต่ละตึกที่เหมือนจะสูงแข่งขันเพื่อแย่งความเป็นใหญ่........

ซึ่งผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่.........ผมชอบท่องเที่ยวมากกว่าอ่ะนะ

ส่วนไอชุดสูทนี้ก็น่าอึดอัดชะมัด...... ผมยังเคยคิดเลยว่าทำไม่ต้องเป็นสูทที่ต้องใส่ทำงานเท่านั้น

ใส่เสื้อฮาวายไม่ได้หรอ  หรือเสื้อที่มันสบายๆ อ่ะ.....



ถึงผมจะมีความคิดแปลกแยก ต่างจากชาวบ้าน  แต่ผมก็ต้องยอมรับในวัฒนธรรมของสังคมอยู่ดีนั้นแหละ



ผมขับรถเข้ามาจอดที่หน้าตึกสำนักงานของบริษัท พร้อมส่งกุญแจรถให้พนักงานเพื่อเอาไปเก็บ

ระหว่างทางเห็นพนักงานที่เดินเข้าบริษัทเพื่อจะทำงานกัน.......ซึ่งแต่ละคนแต่งตัวเหมือนยจะแข่งกัน

ผมเดินเข้าลิฟท์เหมือนคนอื่นเขา ซึ่งต้องต่อแถว  เพื่อจะขึ้นลิฟท์....

ไอผมจะแซงก็ใช่ที เลยต้องเข้าคิวด้วย

ที่จริงลิฟท์ผู้บริหารก็มี แต่ผมไม่อยากใช่อ่ะ..... น่าเบื่อจะตายอยู่คนเดียวในลิฟท์.....

“ชั้นไหนค่ะ........” เสียงพนักงานคนหนึ่งสอบถามชั้นต่างๆ

4 5 6 9  12 “16 ครับ...”  เสียงผมตอบไปเมื่อได้ยิน

ผมสังเกตมีคนแอบหันมามองผมหน่อย เมื่อจะบอกว่าบอกผิดชั้นหรือเปล่า...

ชั้น 16 เป็นชั้นของผู้บริหาร.....ซึ่ง มีประธาน  และกรรมการอีก 4 คน ที่อยู่ชั้นนั้นครับ

.......นานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมไม่ได้มาเลย....

ลิฟท์เลื่อนมาถึงชั้นที่ 12 ซึ่งเป็นคนสุดท้ายที่ออกไป.....

กริ่ง เสียงลิฟท์เตือนมามันอยู่ที่ชั้นซึ่งเป็นชั้นของผม

ชั้นนั้น ห้องต่างๆ  ถูกแบ่งออกเป็นส่วนต่างๆ  กินเนื้อที่อย่างไร้ประโยชน์  และมีห้องประชุมอีกห้อง

แต่ละห้องอยู่ห่างจากกันมาก ซึ่งต้องเดินผ่านด่านต่างๆ ก่อนที่จะเข้าห้องทำงานของผมได้

แต่ละห้องจะมีเลขาหน้าห้องเพื่อจัดการเวลา และอื่นๆ จิปาถะ ก่อนที่จะเข้ามาให้พวกผมเซ็น....



“หวัดดี...” 

“หวัดดีครับ...คุณเน็ต ไม่เจอซะนาน...” หนุ่มหน้าใสที่เรียกได้ว่าหน้ากับอายุนี้ห่างกันใช่ได้

“อือ.....” ผมยักคิ้วให้นิดก่อนเดินเข้าห้อง

ภายในห้องยังเหมือนเดิน  .....กำแพงกระจกที่สามารถมองวิวด้านอกได้อย่างชัดเจน....

พร้อมทั้งโต๊ะทำงานตัวยาวที่วางเกะกะในห้อง  และชุดรับแขกที่ไม่ค่อยมีใครได้เข้ามาใช้

ผมว่าห้องที่ผมอยู่กว้างเกินไปด้วยซ้ำ.....แต่ห้องทำงานคนอื่นก็ประนี้แหละครับ........



ผมจบบริหารก็จริงแต่ตอนนี้ผมไม่มีแรงใจที่จะบริหารธุรกิจครอบครัวเลย.....ยิ่งเหมือนโดนบังคับด้วย

ตืด...ตืด...  ผมกดปุ่นโฟน  “ว่าไง....มาร์ก.....”

“อ้อ...พอดีมีเอกสารให้คุณเน็ตเซ็นแทน คุณคริสนะครับ....เดี๋ยวคุณอลิซ...เอาเข้าให้เซ็นครับ...”

“ อือ ได้ อีก 5 นาทีบอกเข้าให้เอาเข้ามาแล้วกัน...”



..........อลิซ....ใครว่ะ.......แล้วคุณแบนดอน ไม่อยู่แล้วหรอ.......

เลขาหน้าห้องของแต่ละคนเรียกได้ว่าคัดจากคุณภาพจริงๆ ครับ (หน้าตาก็มีส่วน)

ซึ่งต้องได้รับการรับรองจากองค์กร จริงๆ ครับ  ถึงจะมาเป็นเลขาหน้าห้องได้



เพราะพี่คริสทำงานเต็มเสต็บ  ไม่ได้ดังใจ ออกเท่านั้น...

ซึ่งคุณแบนดอนได้ทำหน้าที่เป็นเลขาพี่คริสมานานแล้ว และดูเหมือนจะเข้าได้ดีกับพี่คริสครับ

ซึ่งทำให้ผมแปลกใจว่าทำไม ถึงเป็นชื่อ อลิซซะได้   คงต้องสวยหน้าดู.....

+++++++++++

ก๊อกๆๆ   “เชิญ.........”

“สวัสดีครับ คุณเน็ต  ผมนำเอกสารที่ต้องเซ็นด่วนมาให้คุณเซ็นครับ...”

ผมถึงกับต้องตกใจเล็กน้อย  หลังจากที่คิดว่าจะได้เจอสาวงาม  มากความสามารถ

กลับมาเจอหนุ่มหน้าสวยซะได้  ภายใต้แว่นใสๆ และใบหน้าที่ดูเงียบ ทำให้เพิ่มเสน่ห์ได้อย่างไม่รู้ตัว

ยิ่งเสื้อผ้าที่ใส่อยู่  จะเรียกได้ว่า ชุดที่เขาใสอยู่  เหมาะกับเขาจริงๆ

“คุณเน็ต...”

“คุณเน็ตครับ...”

“อะ    อะไร...” ผมถึงต้องรีบออกมาจากภวังค์ เพราะเสียงเรียกของอลิซ 

.........เหอะๆๆ  อลิซในแดนมหัศจรรย์..............แต่นี่อลิซกลางกรุง.ในที่ทำงานซะด้วย...

“มะ...มีเอกสารอะไรบ้างที่ผมต้องเซ็น...”  ผมพูดพร้อมกับหยิบแฟ้มต่างหน้า

พร้อมฟังสรุปจากการรายงานเอกสารแต่ละชุด..........



น้ำเสียงที่อลิซอธิบายหรือแจกแจง ไม่มีเสียงที่ดูตกใจหรือไม่มั่นใจในน้ำเสียงนั้น...

มีแต่ความมั่นใจ...สงบนิ่ง และพูดออกมาได้อย่างชัดถ้อยชัดคำ เหมือนเขาไปนั่งฟังเลยด้วยซ้ำ

ซึ่งน้อยคนที่จะสามารถสื่อสารออกมาได้อย่างงี้.........

เอกสารทั้งหมดถูกเซ็นพร้อมคำชี้แจงต่างๆ โดยที่ผมไม่ต้องมานั่งอ่านให้เสียเวลา.....

ผมใช้เวลาไม่นานในการเซ็น กองเอกสารตรงหน้า

“ขอบคุณครับ...ขอตัวก่อน...” นั้นเสียงพร้อมกับแฟ้มสุดท้ายที่ถูกเซ็น

เขาเดินออกไปพร้อมกับเอกสารที่เอาเข้ามา.........



“มาร์ก...เข้ามานี่สิ....”

ก๊อก......

“มาร์ก...แล้วแบนดอน  ไปไหนหล่ะ...”

“อ้อ คุณแบนดอน แกลาออกนะครับ...ได้ข่าวว่าเขาต้องกลับไปรับช่วงต่อจากพ่อ เกี่ยวกับฟาร์มวัวนะครับ...”

“แล้วอลิซ..มาได้ไงหรอ...” ผมถามด้วยความสงสัย

“คุณอลิซ  เข้ามาสมัครพร้อมกับใบฝากของบริษัทเพื่อนคุณคริสนะครับ...”

“เข้าชื่ออะไร อายุเท่าไหร่.......”

“ชื่อ คุณอลิซซัน    ชาแมวร์...อายุประมาณ 27 ปี ครับ....คุณเน็ตถามทำไมครับ...”


“เปล่าๆ  ผมเห็นว่าเขาน่าสนใจดีนะ  ...เลยอยากรู้ประวัติการทำงานเขาเท่านั้น...”

“คุณเน็ตครับ คุณอลิซเขาเป็นหนึ่ง ใน 4 จตุรเทพ ของบริษัทเลยนะครับ...”

“อะไร อ่ะ  ไอจตุรเทพเนี้ย...” ผมเริ่มงงกับคำบอกเล่าของมาร์กแหละ

“ก็ประมาณว่า ผู้ทรงอิทธิพลนะครับ”
“แล้วมีใครบ้างอ่ะ......”  ผมถามเพราะอยากรู้จริงๆ

“คุณเน็ตอย่าว่าผมนะครับ  ที่พูดมาก......”  ดูเหมือนเขาจะสำนึกผิดนิดๆ

“เล่ามาเถอะ....ผมไม่ได้มาซะนาน เลยไม่ค่อยรู้อะไร...”

“ครับๆๆ  ก็มี คุณแบนดอน  คุณอลิซ  คุณมาร์กี้  คุณหวัง...ครับ...  แต่คุณแบนดอนออกไปแล้วเลยหรือแค่ 3 ครับ”

“อือ....ขอบใจนะ  ออกไปได้แหละ...”



ผมกลับมานั่งครุ่นคิดถึงสิ่งที่มาร์กพูด  ผมรู้จักทุกคนแม้จะจำหน้าไม่ค่อยได้ก็เถอะ  ....ยกเว้นอลิซ

ทุกคนเป็นคนทำงานเก่ง จริงจังกับงาน  และมีความรับผิดชอบ เป็นที่ไว้ใจได้ของพี่คริส 

แม้ทุกคนจะไม่ได้เป็นเลขาทั้งหมด แต่จัดว่าอลิซสามารถติดโพล

พนักงานพี่สร้างแรงกดดันต่อพนักงานด้วยกันได้

ซึ่งเป็นอะไรที่น่าสนใจไม่น้อย



เหมือนมีเรื่องที่ทำให้ผมสนุกได้  ในตึกแห้งๆ  นี้ซะที..........



“เหอะๆๆ  เดี๋ยวก็รู้ว่าเก่งจริง  สมฉายา 4 จตุรเทพ หรือเปล่า....”



ปล. ตอนแรกอาจดูแข็งๆ หน่อย เพราะไม่คุ้นเท่าไหร่

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน 1 6.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: akike ที่ 06-11-2011 23:07:05

เน็ตป่วง  อิอิอ  หลงตั้งแต่เจอนี่อาการหนักนะ

ส่วนอีตาลุงคริส  คงนั่งมองเมียเด็กอย่างสุขอุราน่าดู

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน 1 6.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: MiSS-U ที่ 06-11-2011 23:09:32

 :mc4:

บวกเป็ดให้ค่ะ

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน 1 6.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Horizon ที่ 06-11-2011 23:26:52

เริ่มจะสนุก
+1

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน 1 6.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: taroo ที่ 06-11-2011 23:38:34

ต่อไวๆๆๆนะคับ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน 1 6.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Warlock ที่ 06-11-2011 23:44:25

คู่นี้ท่าทางจะฮานะนี่

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน 1 6.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Mr.Maxcup ที่ 07-11-2011 01:38:07

น่าสนุกอ่ะ!!!!!    :jul3: :jul3:

เรื่องของเน๊ตนี่่  555+++ :z2: :z2:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน 1 6.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: entirom ที่ 07-11-2011 01:52:16

ก้อว่า
หนุ่มไหนจะชื่ออลิซ

ลูกครึ่งฝรั่งนั้นเอง

ชื่อสมกะหน้าตาดี
แต่นิสัย
ให้เน็ต พิจารณาเองละกัน

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน 1 6.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 07-11-2011 06:06:11

เน็ต :-[ อลิซ
ติดตามต่อจ้า

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน 1 6.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: SuSaya ที่ 07-11-2011 08:04:20

คุณพี่กินเด็ก แต่คุณน้องดันได้อายุเยอะกว่า :D

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน 1 6.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: jum1201 ที่ 07-11-2011 11:18:49

แอบเข้ามาดู ตอนใหม่ นะ

เลยได้อ่านซะงั้น ฮุฮุ ชอบบบบบบ

รอตอนหน้าจ้าาา

ปล.เน๊ต ตกหลุมรักซะแล้ววว :-[

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน 1 6.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Pigstar ที่ 07-11-2011 12:30:29

 :z2: :z2: เต้นระบำต้อน

รับเน็ต เย่ๆๆ มาแล้วเรื่องใหม่

ท่าทางงานนี้อลิซต้องเตรียม

ตัวรับมือเจ้านายจำเป็นอย่างคุณ

เน็ตซะแล้ว สนุกแน่ๆๆ

รออ่านตอนต่อไปครับ

 :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน 2 7.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 07-11-2011 14:42:45

ตอน2

ผมเริ่มทำงานที่ได้ประมาณ 5 เดือนแล้วครับ 

ทำไมผมถึงมาทำที่นี้หรอ.......ก็เพราะเจ้านายเก่าเขาลวนลามผม

ผมทนไม่ได้ก็เลยลาออกซะเลย   ผมเชื่อว่าผมทำงานโดยใช้ความสามารถไม่ใช่ร่างกาย

ดีที่คุณเบฟ เพื่อนคุณคริสออกจดหมายผ่านงานให้ ผมเลยได้มีโอกาสมาทำงานร่วมกับคุณคริส

เป็นช่วงพอดีที่คุณแบนดอนเขาต้องไปรับช่วงกิจการต่อจากครอบครัว



ผมภูมิใจมากที่ได้ร่วมงานกับคนที่มีความสามารถอย่างคุณคริส

ยิ่งเห็นว่าผมสามารถทำงานได้ดี โดยไม่ต้องใช้น่าตามาเกี่ยวข้อง

ผมยิ่งรัก และเคารพท่านยิ่งขึ้น  ....ผมดีใจที่สามารถแบ่งเบาภาระของคุณคริสได้

แต่ข่าวที่ผมไม่ชอบใจคือ  น้องชายซึ่งเป็นเครือญาตินี่ซิ

ไม่เคยเอาใจใส่ให้หน้าที่ของตนเอง....แถมยังเอาภาระหน้าที่ของตนเองมาให้คุณคริสอีก
ซึ่งผมเห็นว่าผู้บริหารอย่างนี้สมควร.....ลาออก ไปซะ.....แต่คงทำไม่ได้...เหอะๆๆๆ



ส่วนกรรมการคนอื่นๆ  เขาก็วุ่นกันอยู่แล้ว...ถ้าต้องเอางานของทั้ง 2 คน ไปให้คงแย่

ยิ่งตอนนี้คุณคริสป่วยอยู่ด้วย...............เห้อ....



“อลิซ  วันนี้คุณเน็ตจะเข้ามาเซ็นเอกสารคุณมีอะไรด่วนไหมครับ”  เสียงมาร์กที่ส่งมาตามสายโทรศัพท์

“อืม..มี เดี๋ยวผมเอาไปให้...” ผมตอบก็พร้อมทั้งรวบรวมเอกสารที่ต้องให้เซ็นด่วน



..........อยากเห็นหน้าไอคนที่ไม่ได้เรื่องนี้จริงๆ............แล้วผมจะแสดงความสามรถให้ดูว่า

เลขาที่ประธานไว้ใจได้ ยังดีกว่า ญาติที่ไม่ได้เรื่องอย่างคุณเน็ต



“มาร์ก คุณเน็ตยังอยู่ไหม....”

“อ้อ...อลิซเข้าไปได้เลย ท่านรอยู่...”

ก๊อกๆ  ผมเดินเข้าห้อง พร้อมทั้งเอกสารที่ต้องให้เซ็น...

“คุณ....คุณเน็ต...”

“คุณเน็ต....”  ผมเรียกเขาต้องนาน  กว่าจะหลุดจากโลกส่วนตัวได้

“ผมมีเอกสารมาให้เซ็นครับ..........”  ผมยืนจ้องหน้าเขาเพื่อพิจารณาถึงบุคลิก และประเมินคุณภาพคุณเน็ตเป็นการส่วนตัว

........อือ...บุคลลิกใช่ได้  แต่ดูจากท่าทางแล้วยังขาดความรับผิดชอบอีกมาก....ดูเป็นคนสนุกสนาน เรื่อยๆๆ......

แล้วอย่างนี้ โครงการต่างๆ ที่คุณคริสเริ่มไว้คุณเน็ตจะสานต่อได้ไหมเนี้ย....ผมคิดในใจ

“อ้อ...มีอะไรให้เซ็นบ้างแหละ...” คุณเน็ตถาม  เมื่อผมวางเอกสารตรงหน้า 

พร้อมทั้งอธิบายสรุปรายละเอียดเอกสารต่างๆ

ก่อนที่เขาจะจดปลายปากกาเซ็นเอกสารแต่ละชุด 

ซึ่งผมได้อธิบายอย่างละเอียดทุกขั้นตอน  โดยในใจก็หวังว่า

เขาคงจะรู้สึกว่านี้เป็นความรับผิดชอบของเขาในการดูแลบริษัทแห่งนี้เหมือนกัน

เอกสารถูกเซ็นเรียบร้อยในระยะเวลาอันสั้น..............

ผมเดินออกจากห้องพร้อมทั้งแฟ้มเอกสารกองเดิมที่ยกเข้ามา.



+++++++++++++++

วันที่ 4 ของการทำงาน

ตอนนี้ผมได้ข่าวจากป้าแอนว่า มีพยาบาลคนใหม่มาดูแลพี่คริสแล้วครับ

เห็นบอกว่าเพื่อนป้าแอนแนะนำมา  ผมเลยวางใจว่าคงอยู่นาน

ถ้าพี่เขาดีขึ้นเร็วๆ ก็คงดีนะครับ  ผมจะได้กลับไปใช่ชีวิตอย่างเดิมเสียที

ตอนแรกที่เจอ อลิซนึกว่าจะได้เจอเรื่องสนุกๆ  ที่ไหนได้  เครียดยิ่งกว่าเดิม

ถึงแม้ว่ามาร์กจะเป็นเลขาผม....แต่อลิซก็ได้เขามาช่วยดูแล บริหารเวลาในการพบปะลูกค้า

และประชุมภายใน  ซึ่งถ้าเป็นมาร์กละก็ผมสามารถแว่บได้สบาย เพราะเจ้านี่กลัวผมละเนอะ

แต่อลิซที่คนละสไตล์กันเลย เขาเป็นคนเข้มงวด  และตรงต่อเวลามากๆ   

ขนาดผมทำงานแค่ 4 วัน ยังเล่นเอาผมเหนื่อยใจเลย.... คนอะไร ยิ่งดุยิ่งสวย....เห้อ

กริ่งๆๆ  “สายนอกครับคุณเน็ต...จากคุณคริส..” 

“อ่า...พี่คริสเป็นไงบ้าง......”

“อือ...ฉันอารมณ์ดีขึ้นแหละ...แล้วแกแหละเป็นไงบ้าง  งานยุ่งไหม”

“โห้พี่....ยุ่งยิ่งกว่ายุ่งอยู่...ยิ่งเลขาตัวดีพี่ เอางานมาให้ผม เหมือนแกล้งกันเลย...ขนาดผมเป็นเจ้านายนะเนี้ย..”

“อลิซหรอ...พี่วางใจเข้านะ...เขาจัดการงานได้ดี.....แต่ก็เยือกเย็นเหมือนกัน......”

“โห้พี่เยือกเย็นหรอ....”

“อือ ... พี่ก็เคยได้ยินพนักงานเค้าเจ้าฉายาให้นะ  เจ้าชายน้ำแข็ง....เหอะๆๆๆ “

“ฮะ ฮะ ฮะ..”  เสียงหัวเราะของเราทั้งคู่ที่ได้ยินฉายาที่ฟังดูแปลกๆ นี้

“อ้อ พี่ แล้วพยาบาลใหม่พี่เป็นไงบ้าง”

“พยาบาลหรอ......คนนี้มาแปลกว่ะ  รับมือยากฉิบ...”

“จริงอ่ะ....แล้ว สวยเปล่า..”

“แกนี้จะจีบลูกเดียวเลยนะ......ไว้เคลีย์งานแล้วก็มาดูเองแล้วกันว่าสวยเปล่า...ส่วนเรื่องงาน เดี๋ยวพี่ให้คุณอลิซมาช่วยแกอีกแรง
แล้วกัน.......แค่มาร์กคนเดียวคงไม่ไหวหรอก...”

“อือได้พี่....เดี๋ยวผมจัดการ   เห้ย  ดูแลอลิซให้แล้วกัน...”

“อือ  ทำงานดีๆๆ แหละ.”   “ครับพี่ บาย...” ผมวางเสร็จหลังจากสนทนาปัญหาชีวิตเรียบร้อยแล้ว

เหอะๆๆๆ ผู้ช่วยผมหรอ  อย่างนี้ก็เสร็จผมดิ.....เจ้าชายน้ำแข็ง.......

“มาร์ก  เรียกอลิซให้ที....” ผมโฟนไปบอกมาที่อยู่หน้าห้อง

 

“เรียกผม   มีอะไรรับใช้ครับ...”  ผมเห็นเม็ดเหงื่อเล็กๆ ผุดออกตามใบหน้า  สงสัยคงเดินมากไปหน่อย

“อลิซคุณเชิญนั่งก่อน..”    “ครับ”

“พี่คริสโทรบอกคุณแล้วใช่ไหม  ให้มาช่วยงานผมก่อน”  “ครับเมื่อซักครู่”

“นั้นผมขอให้คุณย้ายโต๊ะหน้าห้องพี่เขา   มาอยู่ในห้องผมนี้แล้วกัน”

“อะไรนะครับ....”  “คุณฟังไม่ผิดหรอก....ห้องพี่เขาก็อยู่ไกล คุณเดินไปเดินมามันจะเหนื่อยโดยใช่เหตุ...”

“ไม่เป็นไรครับ...”  เสียงปฏิบัติที่ผมคิดว่าคิดจะได้ยิน

“ผมอยากให้คุณมาทำงานให้ห้องนี้ เพื่อผมไม่เข้าใจอะไรจะได้ตามคุณไง  นั้นมันหน้าที่คุณไม่ใช้หรอที่จะช่วยผมนะ”

“ครับ มันเป็นหน้าที่...”

“นั้น...ผมขอสั่งเลยแล้วกันว่า ให้คุณย้ายตัวเองมาทำงานให้ห้องนี้....จนกว่าพี่คริสจะกลับมาทำงาน...”

ผมเห็นสีหน้าเขาที่ราบเรียบไม่แสดงอาการใดๆ  แต่สายตาบ่งบอกว่าไม่พอใจอย่างยิ่ง

“ครับ...ถ้าคุณต้องการอย่างนั้น..ผมขอตัวนะครับ...”  พร้อมทั้งเดินจากไป.......

ไอผมก็ไม่อยากจะแกล้งหรอกครับ แต่เห็นแล้วก็อดไม่ได้ยิ่งท่าทางไม่สนใจผมด้วยแล้ว ยิ่งน่าแกล้งจริงๆ



!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน2 p.6 7.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: LiTTlE [A] ที่ 07-11-2011 15:08:35

ว้าว ว้าว ว้าว
คริส-มิค ผ่านไป
เน๊ต-อลิส จะเป็นยังไงต่อเนี้ยะ
น่าลุ้นเชียว
 :pig4: :L2: :pig4:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน2 p.6 7.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: SuSaya ที่ 07-11-2011 15:12:04

อืม...เข้าใจอารมณ์เน็ตแฮะ แต่ก็อดสงสารอลิซไม่ได้ท่าทางจะเจอศึกหนัก  o18

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน2 p.6 7.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 07-11-2011 18:29:13

เน็ตจะดูแลอลิซ หรือว่าอลิซต้องดูแลจัดการเน็ตกันแน่? :m20:
รอต่อค่ะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน2 p.6 7.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: MiSS-U ที่ 07-11-2011 18:43:40

 :L2: บวกเป็ด

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน2 p.6 7.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Pigstar ที่ 07-11-2011 20:04:02

เน็ต นิสัยคล้ายๆๆเด็กเลยอ่ะครับ

ชอบแกล้ง คนที่ตัวเองชอบ(มั้งนะ)

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน2 p.6 7.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Satang_P ที่ 07-11-2011 20:38:49

วู้ วู้ วู้......รอตอนต่อไปค๊าบบบบบ :oni2: :oni2: :oni2:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน2 p.6 7.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Karn12 ที่ 07-11-2011 20:53:15

คู่นี้น่าจะโหด มันส์ ฮานะเนี่ย

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน2 p.6 7.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: yunjae123 ที่ 07-11-2011 23:04:40

ตามมาอ่านเน็ต อิอิ
ดูท่าเน็ตจะสนใจอลิซซะแล้ว
แต่จะไหวมั้ยนะ
ดูอลิซได้ฉายา เจ้าชายน้ำแข็ง เลยนะ หุหุ :z2:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน2 p.6 7.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: taroo ที่ 07-11-2011 23:19:45

มาต่อไวๆๆๆนะคับ สนุกดีคับบ o13

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน2 p.6 7.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: entirom ที่ 08-11-2011 00:02:58

แกล้งกันไปมา
ลูกเต็มบ้าน
 :z1: :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน2 p.6 7.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Warlock ที่ 08-11-2011 00:08:08

อลิซจัดเต็มปราบเน็ตตัวป่วนให้ได้นะ!! รออ่านตอนหน้าจ้า

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน2 p.6 7.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Horizon ที่ 08-11-2011 02:00:47

อยากอ่านต่อ

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน2 p.6 7.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Mr.Maxcup ที่ 08-11-2011 02:32:10

 :กอด1: :กอด1:

คู่รักคู่ใหม่......

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน2 p.6 7.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: dawnthesky ที่ 08-11-2011 09:58:38

อ่านตอนแรกนึกว่าเรื่องเกิดในประเทศไทย 555+ คนอ่านเบลอเอง

เรื่องแรกหวาน ๆ เรื่องนี้คงเป็นอีกแนว

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน2 p.6 7.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 08-11-2011 16:21:44

รอดุต่อไป  จะเป็นยังไง

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน2 p.6 7.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 09-11-2011 18:58:50

มาสารภาพผิดค่ะ

เคยสัญญาว่าจะเอามาลงวันละตอนจนจบ
แต่เมื่อวานไม่ได้ลง  ขอโทษจริงๆๆ ค่ะ

เพราะ  เราดู X japan มา    ร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกอ่ะ

วันนี้จะมาลงให้เหมือนเดินนะคะ

ขอบอก  โทชิ กะ ป๋า โย  วายอ่ะ.....
แล้วเจอกันค่ะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต มาสารภาพผิด 9.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 09-11-2011 19:07:04

ไม่เป็นไรจ้า
รออ่านอยู่น๊า~
 :z2:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต มาสารภาพผิด 9.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 09-11-2011 19:56:09

รอลุ้นตอนต่อไป :L2:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน3 9.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 09-11-2011 23:12:12

ตอน 3

“คุณเน็ตครับ  วันนี้ตารางงานของคุณ มี............”

“โห้...อลิซ  คุณกะจะฆ่าผมเลยใช่ไหม.....ผมทำทุกวันไม่มีพักเลยนะ...” ผมบ่นกับอลิซ ซึ่งยังยืนหน้าสงบนิ่งซะงั้น

“คุณคริสทำมากกว่าคุณอีก” นั้นเป็นเสียงที่เหมือนกับบ่นกับตัวเอง แต่ผมได้ยินเต็ม 2 รูหูเลย

ห้องทำงานผมเป็นเหมือนสงครามขนาดย่อม ระหว่างผมกับ อลิซเสมอ

“นั้น วันนี้ผมไปพบลูกค้า เสร็จแล้วผมของลาพักช่วงบ่ายแล้วกัน  แต่ถ้าคุณอยากให้ผมทำงานก็ไปตามที่บ้าน....”

“คุณทำอย่างนั้นไม่ได้นะครับ ตอนบ่ายคุณมีประชุมกับฝ่ายการตลาดของบริษัท”



ผมพูดเสร็จพร้อมเดินออกนอกห้อง  เพื่อเดินทางมาพบกับลูกค้า ซึ่งนัดไว้นอกบริษัท 

โดยมีมาร์กเป็นคนติดตามมาด้วย......

การพบปะ นัดคุยกับลูกค้าเรื่องธุรกิจเป็นไปด้วยดี  เนื่องจากพี่คริสได้ปูทางไว้แล้ว

เหลืออีกนิดหน่อยซึ่งผมในฐานะกรรมการคนหนึ่ง ก็สามารถทำได้เช่นกัน (แต่ไม่ทำ)



ผมเคยสงสัยว่าทำไมพี่คริสถึงไม่เคยแซ่ซี้ให้ผมเข้าบริษัท 

หรือทำหน้าที่ของตัวเองให้เต็มที่ซะที  ซึ่งเมื่อไม่นานมานี้ผมก็เอาคำถามคาใจไปถามเขาตรงๆ นั้นแหละ

แต่ทำตอบที่ได้มากลับทำให้ผมอื้ง

“พี่รู้ว่า  ถ้าแกอยากจะทำอะไรแล้ว จะต้องผมสำเร็จ ...แต่พี่ก็รู้ว่าตอนนี้แกยังอยากเป็นอิสระอยู่....ซึ่งพี่ก็เคยเป็นเหมือนกัน..แต่
วันหนึ่งเมื่อแกโตขึ้น  แกจะรู้เองว่าแกอยากทำอะไร...และพี่รู้ว่าเมื่อแกเอาจริงเมื่อไร พี่ก็สู้แกไม่ได้หรอก...พี่แค่รอวันนั้นเท่านั้น
เอง...”    นั้นเป็นคำพูดที่ผมได้จากคำถาม คาใจของผม  ซึ่งผมให้ผมกลับมาถามตัวเองว่าต้องนี่ผมเริ่มที่จะจริงจังกับมันหรือยัง 
นี่เป็นโอกาสที่ทำให้ผมตัดสินใจใช่ไหม...



“มาร์ก....นายกลับไปก่อนนะ....ฉันกลับบ้านก่อน...”

“แต่คุณเน็ตครับ  แล้วช่วงบ่ายอ่ะ...”

“มาร์ก......เชื่อผม  ผมไม่ทำให้งานเสียแน่นๆ..........”

รถที่พวกเรานั่งมา  ขับส่งผมที่คอนโดของพี่คริส ซึ่งผมได้อาศัยเป็นการชั่วคราวให้ช่วงที่อลิซกำลังหาห้องใหม่ให้

แม้คอนโดเขาจะกว้างขว้างมีหลายห้อง  แต่ผมก็ไม่ชอบการตกแต่ที่ดูทุกอย่างจะเข้ากันไปไหม เหมือนออกมาจากหนังสือ
ตกแต่งภายในซะงั้น  ผมว่าห้องต้องเป็นที่ผ่อนคลาย ยามเหนื่อยและต้องเป็นสิ่งที่เรารู้สึกชอบต่างหาก

ผมถอดสูท และล้มตัวลงนอนเพื่อพักสายตา 

ซึ่งผมก็รู้ว่าอีกไม่นาน  จะต้องมีคนมาเยี่ยมผมแน่น 

ซึ่งผมก็รอต้อนรับอยู่เช่นกัน



กริ่งก๊องๆ  เสียงออดประตูหน้าห้องดัง เพื่อเตือนบุคคลภายในห้องให้รู้ถึงการมาเยี่ยมของใครบ้างคน

กริ่งก๊องๆ  เสียงออดอีกครั้ง เหมือนจะบอกว่าให้มาเปิดประตู  ซึ่งผมก็รอเปิดอยู่นั้นแหละ

“คุณเน็ต ผมรู้ว่าคุณอยู่หลังประตูนั้น เปิดมันซะ”  นั้นเสียงผู้มาเยี่ยม ที่ใครฟังแล้วเหมือนมาทวงหนี้

“คุณเน็ต ถ้าคุณไม่เปิดผมจะเรียกให้พนักงานมาไขประตูบ้าๆๆ นี่ซะ......”



แกร็ก.....งงเสียงปลดล็อคที่ผมปลดมันออก  ................  “เมื่อเช้าเราคุยกันแล้วแต่คุณก็ยังทำแบบนี้อีก...” คนพูดเดินผ่านผม
เข้ามายื่นกลางห้องและหันมาประจัญหน้าผม พร้อมด้วยสายตาที่แสดงว่ากำลังเก็บอารมร์อย่างแรง

มือทั้งสองข้างของผม  ยกขึ้นพร้อมทั้งปล่อยลงมากเหมือนคนหมดเรี่ยวแรง  “ก็คุณใช่งานผมหนักนิ...ผมก็หมดแรงเหมือนกันนะ”

“แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง......คุณลองบอกมาซิ”  เหมือนเป็นข้อเสนอที่ยืนให้ผม เหมือนผมเป็นเด็กๆ ที่อยากได้ลูกอมกินจาก
ผู้ใหญ่  ซึ่งผมก็ไม่ปฏิเสธเช่นกัน

“นั้นวันเสาร์นี้  คุณพาผมไปเที่ยวหน่อยซิ   ตั้งแต่กลับมาผมยังไม่ได้ไปสำรวจเมืองนี้เลย...ไปศูนย์การค้าก็ได้..ใกล้ๆ นี่เอง...”

“คุณจะให้ผมพาไป เหมือนคุณเป็นเด็กๆ เนี้ยนะ...”

“ใช่...เหมือนเด็ก  ไปกินไอติม   ดูหนัง เดินเล่น และซื้อของด้วย  คุณจะทำมันไหมหละ”

สีหน้าของอลิซที่ฟัง แล้วดูเหมือนเป็นเรื่องไร้สาระขนานแท้ 

ซึ่งทำให้ผมคิดว่าเขามีความคิดเรื่องพักผ่อนประเภทนี้บ้างไหม  หรือชีวิตเขามีแต่งานๆๆๆๆ

“เอาไง ...ตอบหน่อยซิ....”

“ก็ได้....จะทำตามที่คุณข้อร้อง....แต่ผมขอบอกว่าผม ไม่เต็มใจ....”

“5555555  ต้องอย่างงี้....ซิ......ปะ ตอนนี้คุณจะพาผมไปต้มยำทำแกงที่ไหนก็ได้ ผมพร้อมแหละ....”



เหมือนข้อตกลงของเราจะสำเร็จ  ซึ่งผมก็กะไว้แล้วว่าถ้าไม่สำเร็จ

ผมก็ต้องไปประชุมอยู่ดี....ก็มันเป็นหน้าที่รับผิดชอบของผมนี้ครับ

แต่ลองเชิงดูก่อน............เหอะๆๆ แต่ดันสำเร็จ.............



การประชุมกับฝ่ายการตลาดถึงการโปรโมทสินค้าตัวใหม่ที่ทางบริษัทได้ผลิตขึ้นเพื่อใช้งานกับธุรกิจขนาดกลาง

และลดความสิ้นเปลืองของเอกสารให้สำนักงานต่างๆ  ผ่านไปได้ด้วยดี 

โดยที่มีอลิซนั่งฟังการประชุมและคอยจดสรุปการประชุมในครั้งนี้



“อลิซ ผมของบันทึกการประชุม เมื่อกี้หน่อยนะ”

“คุณเน็ต ผมเคยบอกแล้วว่า อย่าเรียกผมว่าอลิซ   ผมอยากให้คุณเรียกว่า อลิซันส์  มากกว่า”

“ทำไม มาร์ก พี่คริส ยังเรียกคุณว่าอลิซเลย......แต่.......”

“เรียกอลิซนั้นแหละ ดีแล้ว เราจะได้สนิทกันไวๆ ไง  “

 

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



วันเสาร์ กับ นัดของบางคน

เสียงนาฬิกาปลุก บนหัวนอนทำให้ผมต้องตื่นขึ้นเหมือนวันทำงานปกติ 

ซึ่งมันคือวันพักผ่อนของผม  แต่ผมก็ต้องรีบตื่น และทำเรื่องส่วนตัวให้เรียบร้อย

พร้อมทั้งต้องนั่งรถไปบ้านเจ้านาย อีก เพื่อปลุกเขา  ซึ่งคล้ายเป็นกิจวัตรไปแล้ว

เพราะคุณคริสไม่เคยต้องให้ผมปลุก เขารู้หน้าที่  และเวลาเป็นอย่างดี

แต่หมอนี้ไม่ ...ยังคงใช่ชีวิตแบบสบายๆ เช่นเดิม



ผมได้มีโอกาสเข้าประชุมร่วมกันคุณเน็ต  ซึ่งทำให้ผมเห็นถึงศักยภาพการชักจูงใจคน

รวมทั้งความเป็นผู้นำที่แผงอยู่ในตัวเขา....แต่นอกเวลางาน นิสัยเขาก็ยังเหมือนเด็กเช่นเดิม



แกร็ก เสียงไขกุญแจที่ผมพึ่งได้มาเมื่อวานนี้เอง..........แม้ผมจะต้องมาปลุกเขาบ้าง แต่ผมจะปฏิเสธที่จะถือกุญแจห้องไว้

แต่วันนี้ผมกลับต้องมานั่งถือกุญแจห้องของเจ้านาย เพราะเขาจะไม่ยอมมาเปิดเด็ดขาด  แต่ถ้าผมไม่เปิดเข้ามา

วันจันทร์เขาจะลาพักผ่อนชั่วคราว   เขาบอกผมว่า เขาจะอาสาไปรับพี่คริสมาทำงานแทน

ซึ่งผมต้องยอมแบบไม่ลังเล  เพราะผมไม่สามารถให้คนที่ไม่สบายต้องมาทำงานได้ แถมยังต้องพบปะผู้คน

ซึ่งผมเขาเข้าใจ ว่าต้องทำให้คุณคริสลำบากใจแน่นอน

ผมโมโหมากกับเรื่องนี้  และเป็นครั้งแรกที่ทำให้อารมณ์ผมหลุดแบบไร้การควบคุม

ผมกระชากกุญแจในมือเขา ซึ่งห้อยอยู่ตรงหน้า พร้อมสบถคำหยาบออกไป 

แต่ต้องขอบคุณที่เขาไม่ใส่ใจกับเรื่องนี้นัก...............





“คุณเน็ต ตื่น.........” ผมเดินเข้ามาที่ห้องเขาพร้อมทั้งยืนเรียกพร้อมทั้งกระตุกผ้าห่มที่พันตัวอยู่

“ขอ อีก 5 นาที”  เสียงคนขี้เซาที่ขอเวลาเพิ่ม

“คุณเน็ต ตื่น       ..ไม่งั้นวันนี้ผมจะไม่ไปกับคุณนะ เพราะคุณไม่ตื่นซึ่งไม่ใช่ความผิดผม...”

ไม่มีเสียงตอบกลับ  มีแต่มือที่กวักเรียกผม   

ผมโน้มตัวไปข้างหน้า เพื่อจะถามว่าต้องการอะไร

แต่เขากลับคว้าคอผมลง ทำให้หน้าทิ่มอยู่บนผ้าห่มที่เขาห่มอยู่ซะงั้น

“คุณเน็ตเล่นอะไรเป็นเด็กๆ  ปล่อยผมนะ...”  ผมพยายามดิ้นจากอ้อมแขนนั้น



ทันใดผ้าห่มก็ถูกเปิดออกมา ทำให้เห็นใบหน้าขี้เล่นที่โผล่ออกมานอกผ้าห่ม 

และโขมยหอมแก้มผม ไปฟอดหนึ่ง

“คุณเน็ต  ปล่อยๆๆ”  นั้นเป็นเสียงเมื่อผมหายตกใจ  ผมใช้มือดันหน้าเขาเพื่อให้ปล่อยซะที

ซึ่งก็ได้ผล  เขาปล่อยผมพร้อมทั้งกระโดดลุกขึ้น เดินเข้าห้องน้ำหัวเราะสบายใจเชิบ

เหมือนกับว่าเล่นเกมชนะ อะไรประมาณนี้ ...........

ซึ้งผมก็ได้แต่ทำให้หมั่นไส้ตามหลัง............ :serius2:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน3 9.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: Warlock ที่ 09-11-2011 23:38:46

เหอๆคู่นี้อ่านแล้วขำอ่ะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน3 9.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: taroo ที่ 10-11-2011 00:21:47

น่ารักดีนะคับ อิจฉา  :-[ มาต่อไวๆๆๆนะคับ

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน3 9.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 10-11-2011 01:02:35

คู่นี้น่ารักเนอะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน3 9.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: LalaBam ที่ 10-11-2011 05:54:46

อลิซยอมจำนนต่อคุณชายเสียเถอะ :laugh:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน3 9.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 10-11-2011 06:24:04

เนียนเหลือเกินนะคะคุณเน็ต
 :-[

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน3 9.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: SuSaya ที่ 10-11-2011 09:05:14

อย่างอลิซก็ต้องเจอเน็ตนี่ล่ะ เข้ากันดี๊ดี

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน3 9.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: dantonykung ที่ 10-11-2011 15:46:57

น่ารักมากมาย มาต่อเร็วๆๆนะครับ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน4 10.11.54
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 10-11-2011 22:31:48

ตอน4


หลังจากที่คุณเน็ตอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ  ซึ่งเป็นชุดที่ผมยังไม่เคยเห็นเลยตั้งแต่เขามาทำงาน

วันนี้การแต่งตัวเขาดูสบายๆ  กางเกงยีนส์ เสื้อยืด และรองเท้าผ้าใบ  ซึ่งต่างจากผม

เพราะชุดที่ผมใส่ก็ยังคงไว้ซึ่งชุดทำงาน เพียงแต่ไม่มีสูทมาให้เกะกะ เท่านั้น



“อลิซป่ะ  ผมพร้อมแล้ว.....อยากไปไหนเป็นพิเศษเปล่า” นั้นเป็นเสียงเรียกของคุณเน็ต

“ไม่ครับ ....วันนี้เป็นวันของคุณ ทำตามใจเถอะ...” เห็นเขาท่าทางกระดี๊กระด๊า ผมละอ่อนใจ เหมือนมาเฝ้าเด็กเลย



และก็เป็นอย่างที่คาดเพราะเขาก็จะสนใจไปทุกอย่างที่ผ่านหน้าเขา 

ซึ่งทำให้ผมหลงตื่นเต้นตามเขาไปด้วย  อาจเป็นเพราะผมก็ไม่ค่อยได้ออกมาเที่ยวบ่อยเช่นกัน

“อลิซ ...กินไอติมกัน...ผมอยากกินอ่ะ...”   ระหว่างเดินอยู่เขาก็ชี้ไปที่ร้านไอศครีมที่อยู่ในศูนย์การค้า

พร้อมทั้งดึงมือผมให้ตามไป   เราได้กินไอติมคนละแท่ง เดินกินเหมือนเด็กๆ  ซึ่งทำให้ผมสนุกไปกับการเที่ยวเล่นครั้งนี้ด้วย

เราเดินดูเสื้อผ้าหลายร้าน  ซึ่งแนวที่คุณเน็ตเลือก ออกจะแปลกๆ ตามสไตล์แก  แต่พอใส่แล้วเขาก็ดูดีชะมัด

ซึ่งบางชุดผมยังอดอิจฉาไม่ได้ เพราะร่างกายที่สมส่วน แขนขายาวทำให้ใส่ชุดให้ก็ดูดีไปหมด

ซึ่งผิดกับผมที่เป็นคนผมไม่มีเนื้อหนังเท่าไหร่ ดังนั้นไซส์เสื้อที่ผมใส่ประจำคือ ไซส์ S  ซะเป็นส่วนใหญ่ 

“คุณเน็ต ...ผมหิวแล้วอ่ะ พักกันก่อนไม่ไหม ตอนนี้ท้องร้องเสียงดังมาก........”

“ไปดิ...มีร้านอาหารอยู่แถวนี้แวะกินกัน..เสร็จแล้วไปดูหนังกัน.....”

“โห้...ยังไมเบื่ออีกหรอ....”

“ผมจะเบื่อทำไมอ่ะ .....สนุกดีออก ได้เห็นหน้าใครบางคนที่ยิ้มแล้วดูสวยกว่า   ไม่ยิ้มอีก.....”

“คุณเน็ต.....” ผมดุออกไป  ซึ่งผมก็ไม่รู้หรอกว่าตัวเองเผลอยิ้มจริงหรือเปล่า

“น่าๆๆ  วันนี้ก็ปล่อยตัวสบายๆๆ เหอะ อย่าเครียดนักเลย...”

“คุณเน็ตผมอยากไปร้านหนึ่งอ่ะ  อยู่ใกล้ ...เป็นร้านที่อร่อยมากๆ”

“จริงดิ...ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างคุณก็ชอบสรรหาของกินด้วย....”

.........................  ผมได้แต่ทำตาดุใส่

“ปะๆๆ  ผมไม่แกล้งแหละ  พาไปดิ  ผมเริ่มหิวเหมือนกัน.......”   แล้วเขาก็จับมือผมพาเดินไปตามทางที่ผมบอกว่า



“อลิซร้านสวยดีนี้....บรรยากาศดีเลยที่เดียว...”

“เลิกชมร้าน..แล้วสั่งอาหารได้แล้วครับ ..ผมหิวแล้ว....”

“ งั้นคุณสั่งแล้วกัน เพื่อผมด้วย...เอาแบบเด็ดๆๆ นะ...”

“อ้าวไม่สั่งเองอ่ะ.....เกิดสั่งแล้วไม่ถูกใจ...”

“เอามาเถอะน้าน...ผมกินได้หมด..”

“ได้........แล้วอย่ามาว่าที่หลังแล้วกัน....”  ผมไม่อยากบอกว่าร้านที่มาเป็นร้านอาหารไทยที่ขึ้นชื่อในระแวกนี้

และผมก็ชอบรสชาติของ ต้มยำกุ้งของที่นี้จริง เพราะมีทั้งรสเผ็ด รสเปรี้ยว  ซึ่งกินแล้วเจริญอาหารจริงๆ

รายการอาหารต่างถูกสั่งมาตามความต้องการของผมทั้งสิ้น  ทั้งต้มยำ   ปลาทอด  ยำรวม  และส้มตำซึ่งเป็นอาหารอีกอย่างที่เป็น
ทีเด็ดของร้าน

อาหารต่างๆ ถูกเรียงรายลงบนโต๊ของเรารวมทั้งข้าวสวยร้อนๆ ที่ส่งกินหอมมา....

“อลิซคุณสั่งแล้ว  จะกินหมดไหมเนี้ย...”

“ ก็มีคุณอยู่..ช่วยผมนี้  ........”

“เหอะๆ  แล้วไปที่สั่งมันเรียกว่าอะไรบ้างอ่ะ....”

“ไอที่เป็นน้ำสีแดงๆ และมีกุ้งด้วย เรียกว่าต้มยำกุ้ง  นั้นปลาทอด  แล้วที่มีของหลายๆ อย่างรวมกัน เรียกว่ายำ  สุดท้ายนั้นคือ
ส้มตำ เป็นของขึ้นชื่อที่นี่เลยนะครับ...”

“โห้ คุณนี้รู้จริงนะเนี้ย เคยไปมาประเทศไทยมาหรอ....”

“ไม่หรอก   แต่ผมชอบอาหารของเขานะ  มันไม่เลี่ยนเหมือนบ้านเราดี..คุณลองชิมนี้สิ...”  พร้อมทั้งตักน้ำต้มยำให้เขาชิม

“อืม  อร่อยดีนะ...แต่เผ็ดเนอะ.....” 

“เผ็ดๆๆ สิดี....คุณกินเผ็ดได้ไหม ทำจะได้สั่งไหม เพราะส่วนมากมันเผ็ด”

“กินได้......เรื่องแค่นี้เล็กน้อยมาก......”  ผมบอกอลิซไปทั้งที่ตัวเองกินเผ็ดไม่เก่งแต่ไม่อยากให้เสียฟอร์ม



สรุปอาหารมือนั้นมือก็ต้องฝืนกิน  ที่จริงอาหารเขาอร่อยจริงๆ  แต่ถ้าลดเผ็ดได้อีก ผมว่าผมต้องอร่อยกว่านี้แน่น

แต่ต้องนี้ท้องผมร้อนวาบเลยครับ  เพราะความเผ็ดของอาหาร 

เราเช็คบิล จ่ายเงิน และเดินออกนอกร้าน 

“คุณเน็ตไหวไหมเนี้ย  หน้าคุณแดงมากเลยนะ....”

“อ้อ....ไม่หรอกเดี๋ยวก็หายเองแหละ....เราไปดูหนังก็ดีกว่า..”  ผมพยายามทำสีหน้าให้ปกติ แต่ท้องไส้ผมเหมือนมีอะไรร้อนๆ
อยู่ข้างในตลอด



แต่เพราะผมก็ยังไม่อยากให้วันพักผ่อนหมดเร็ว เลยต้องแข็งใจเดินอีกนิด  กะว่าจะไปพักในโรงหนังแทน

เราซื้อตั๋วหนัง และเตรียมจะเข้าโรงหนัง  แต่ผมก็ดันหลุดฟอร์มซะก่อน




ฮวบ........... “คุณเน็ตเป็นไรเปล่า....”  เสียงอลิซดูตื่นกลัวเพราะผมทรุดลงไปนั่งกับพื้น

“อ่ะ...ผมปวดท้องนิดหน่อยอ่ะ  พักสักเดี๋ยว คงดีขึ้น...”

“ดีขึ้นบ้าอะไร..ดูสิหน้าแดงไปถึงหูหมดแล้ว....กลับไปพักที่บ้านเหอะ...”

“ไม่...ถ้ากลับ ผมก็อดเที่ยวสิ........”

“คุณปวดท้องแล้วยังห่วงเรื่องเที่ยวอีกหรอ...”

“ผมเปล่าห่วงเที่ยวนะ....แต่อยากอยู่กับคุณอีกนิดหน่อยนะ......”

“เชื่อเขาเลย  นี่คุณละแกล้งผมหรอเนี้ย.......”

“เปล่าแกล้ง  แค่อยากอยู่จริงๆ”

ผมถูกพยุงพร้อมทั้งการโต้เถียงกันเล็กน้อย 

“เค.....ผมยอมแพ้คุณแหละ  นั้นกลับบ้านกัน  แล้วผมจะอยู่เป็นเพื่อน..จนกว่าคุณจะดีขึ้น...”

เขาพูดพร้อมทั้งพาผมนั่งรถกลับคอนโด พร้อมทั้งแวะซื้อยาแก้ปวดท้องให้ผมด้วย



หลังกลับมาถึงห้อง ผมก็ต้องผมแพ้จริงๆ เพราะอาการปวดท้องเริ่มมากขึ้น

เป็นเพราะผมไม่ค่อยได้กินอะไรอย่างนี้เท่าไหร่ ทำให้ร่างกายรับไม่ไหว

“คุณเน็ตกินยาแล้วนอนพักหน่อย.......”  ต้นเสียงยื่นยาพร้อมแก้วน้ำส่งให้

“ป้อนหน่อยดิ...กินไม่ไหว...”  ผมได้แต่นอนมองเขาอยู่บนเตียงในห้อง

อลิซเข้ามานั่งบนหัวเตียงแล้วจับผมนั่งผิงตัวเขา พร้อมทั้งป้อนยาและน้ำให้

“ขอบคุณ นะอลิซ..”

“ผมก็ผิดเหมือนกันที่ไม่รู้ว่าคุณกินเผ็ดไม่ได้...ดูสิหน้าแดง ปากแดงไปหมดเลย...”

เสียงที่แสดงความห่วงใยฉายออกมาให้ผมเห็นอลิซ    ซึ่งทำหน้าที่พยาบาลให้

“คุณนอนพักซะ...”  เขาเตรียมท่าจะลุกขึ้นเพื่อให้ผมนอนสบายขึ้น

“ผมขอนอนอย่างนี้ได้ไหม.....”  ผมจับแขนเขาแล้วเลื่อนตัวเองลงมานอนบนตักอลิซแทน  ซึ่งเขาก็ไม่ปฏิเสธ


อาจเป็นเพราะเห็นว่าผมป่วยอยู่นั้นแหละ แล้วผมก็หลับไปโดยมีอลิซเป็นหมอนให้



++++++++++++++



ผมตื่นมาอีกที่ซึ่งก็มืดแล้ว แต่อลิซก็ยังอยู่ในท่าเดิมเพียงแต่ดูจะเหมือนหลับไปเช่นกัน 

เพราะขนตาที่ประสานกันพร้อมทั้งลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอ 

ผมเห็นหัวเขาพาดอยู่ขอบเตียงซึ่งเหมือนใช้พิงแทนหมอน

ตอนนี้อาการผมหายดี  ไม่แสบท้อง  และดูเหมือนจะหายเป็นปกติ.......

ผมค่อยๆ ขยับตัวลุกนั่ง และค่อยเขยิบไปใกล้อลิซ

เวลาเขาหลับใบหน้าที่ดูอ่อนกว่าอายุจริง    ยิ่งทำให้เขาดูเด็กกว่าผมอีก

ใบหน้าเรียวยาว พร้อมแว่นตาที่ทำให้เขาดูน่ารักในแบบใสๆ

ซึ่งผิดกับเวลาทำงานที่มีแต่ใบหน้าเคร่งเครียด

ริมฝีปากที่เผยอนิดๆ เหมือนจะช่วยจมูกในการหายใจอีกทาง 

สันจมูกที่โด่งได้รูป ชูเด่นอยู่ใบใบหน้ายามรับ  พร้อมทั้งสีผิวที่ขาวปนชมพูที่รวมกันเป็นใบหน้าของอลิซ



ผมค่อยๆ  ถอดแว่นตาของเขาออก  อย่างระวัง  เพราะไม่อยากให้เขาตื่น


และสิ่งที่ทำให้ผมแปลใจ คือ แว่นตาที่เขาใส่เป็นเลนซ์ ธรรมดา ไม่ได้สั้นอย่างที่คิด

“ทำไมต้องเอาแว่น มาปิดใบหน้าสวยๆ ด้วยน้าน...” ผมพร่ำพรำ กับตัวเอง

“เห้อ.....สวยจริงๆ ด้วยสิ...” 



ผมค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงเพื่อจะได้ไม่รบกวนเขา


แต่ที่นอนที่ยวบตามแรงน้ำหนักทำให้เขาตื่น

“เน็ต..............”  นั้นเป็นเสียงที่ผิดแผก แตกต่างจากที่ของอลิซ (เสียงโครตเซ็กซี่อ่ะ)  ซึ่งผมคิดว่าเป็นเพราะเขาเพิ่งตื่น

“เน็ต..........คุณจะไปไหน...” พร้อมทั้งใช้วงแขนคล้องคอผมไหว

“อือ..ผมไม่อยากกวนคุณนะ  เลยว่าจะให้คุณนอน...” ผมตอบตามความจริง

“เหอะ...คุณอยากให้ผมนอนจริงๆ หรอ...”   ผมไม่เข้าใจไอท่าทางที่เขากำลังทำ เพราะเขากำลังเลียริมฝีปากตัวเองอยู่

เหมือนจะให้ท่าผม ซึ่งท่าผมไม่คิดไปเองนะ

“อลิซ..คุณเป็นไรเปล่า...”  อารมณ์ผม ซึ่งพยายามควบคุมไม่ให้หลุด

“ผมสบายดี...แต่ผมแค่สงสัยว่า  ปากคุณที่ห่างจากผมไม่ถึง2 นิ้วจะมีรสชาติอย่างไง....”

อาการตกตะลึงของผมเริ่มขึ้นเมื่อ เขากลายเป็นผู้ใหญ่ที่แกล้งเด็กขึ้นมาซะงั้น.....

ไอท่าทางยั่วยวนผม แต่กลับไม่ลงมือก่อน เหมือนจะรออะไร 

“อลิซ ถ้าคุณไม่หยุดแกล้งอย่าหาว่าผมไม่เตือนนะ...”  ผมพยายามเตือนเขา

จุ๊บ....นั้นเป็นเสียงอลิซที่เข้ามาจุ๊บปากผมเบาๆ เหมือนผู้ใหญ่ที่กำลังหยอกล้อเด็ก

ซึ่งเชือกเส้นสุดท้ายที่ขึงอยู่ในตัวผมก็ขาดออก (ที่จริงอยากขาดต้องนานแล้ว...)



ผมจับศีรษะเขากดลงมาจะบดขยี้ริมฝีปากพร้อมทั้งสำรวจโพลงปากที่ชุ่มชื่นของเขา 

ซึ่งเขาก็อ้ารับด้วยความเต็มใจ และตอนนี้ผมก็ไม่มีสติจะสงสัยอะไรอีก

เพราะอลิซร้อนแรงมาก  ไม่เหมือนอลิซที่ผมเคยเห็น....

ผมส่งไปเท่าไหน  เขาก็ตอบกลับมาได้ไม่แพ้กัน เพียงแต่เหมือนขาดความเชี่ยวชาญเท่านั้น

เราจูบกันจนเหมือนจะเป็นหนึ่งเดียวกัน



อืมๆ   อืมๆ  เสียงร้องประท้วงเมื่อผมจะปล่อยริมฝีปากนุ่มๆ ของอลิซ

ผมแกะกระดุมเสื้อเขาออกพร้อมทั้งใช้มือบดขยี้ที่หัวนมนั้น 

หะ หะ  เสียงหอบหายใจของเขา   สร้างความตื่นเต้นให้กับผมอย่างยิ่ง จนผมแทบทนไม่ไหว


อยากให้ตัวเองเข้าไปอยู่ในร่างเขาเร็วๆ   ผมดันให้เขานอนลงพร้อมทั้งถอดกางกางที่อลิซใส่อยู่


ผมจับมือของเขาให้เข้ามาให้กางเกง และให้เขาสัมผัสน้องชายผม ซึ่งกำลังเต้นระริกอยู่ภายใต้มือของอลิซ

ผมช่วยปลดกางเกงตัวเองเพื่อให้เขาถนัดขึ้น      “อืม....อลิซ..” ผมเรียกเขาเมื่อเขาเริ่มที่จะขยับมัน

ซึ่งผมก็ช่วยเขาด้วยเช่นกัน...เราประกบปาก พร้อมกับพายุที่กำลังพัดกระหน่ำเหนือเราทั้งคู่

“อลิซ พอก่อน...หันหลังหน่อย..” ผมทั้งพลิกตัวเขา

ผมให้มือและน้ำลายช่วยในการเปิดประตูของเขา ซึ่งประตูนั้นกำลังพยายามกัดมือผมอยู่

“อ่า...เน็ต  ผม   ผม   เร็ว  เร็ว...”  เสียงอลิซ ที่ช่วยตัวเองอยู่ พร้อมทั้งร่ายกายที่โยกไปมา เหมือนพยายามจะลดแรงเสียวที่
ถาโถมเข้ามา   “อลิซ  ใกล้แล้ว....” เสียงผมที่ใช้มือคว้างโดยรอบเพื่อให้เนื้อส่วนนั้นอ่อนลง

อ่า  อ่า   อ่า....  ผมถอนมือออกพร้อมทั้งเปลี่ยนจากนิ้วมือเป็นของตัวเองที่ตั้งโดดเด่นอยู่กลางลำตัว

“อือ   อือ   อือ....”  ผมค่อยๆ ดันเข้าไปจนสุดพร้อมทั้งค้างไว้   เพื่อให้ร่างกายอลิซปรับสภาพ

ผมรู้สึกถึงสิ่งที่พยายามดูดกินท่อนเนื้อของผม “อืม...........” เป็นความสุขสมที่เกินบรรยาย

ผมเริ่มขยับ  เข้า ออกสะโพกตัวเอง    เพื่อสร้างความพอใจให้อลิซ   ซึ่งเขาก็โค้งรับด้วยความเต็มใจ

ผมขยับจนเราเกือบไปจะไปแล้ว แต่ผมกลับถอดมันออก ซึ่งสร้างความขุ่นใจให้กับอลิซอย่างยิ่ง

ผมนอนแผ่ข้างๆ เขาซึ่งนอนคว่ำอยู่   “เน็ต...คุณทำอะไร....” 

ผมยิ้มให้เขานิด  “อลิซคุณมาทำให้ผมหน่อยสิ  ผมเหนื่อยแหละ...”  นั้นเป็นเสียงเหมือนแกล้ง และผมก็อดทนกับมันพอๆ กับอ
ลิซ   “คุณรู้สิว่า  ต้องทำอย่างไง....”  ผมเชื่อว่าถ้าผมจะสอนลูกสุนัข ก็ต้องเริ่มตั้งแต่เอามาเลี้ยงเลย  ซึ่งอลิซต้องก็ได้รับการ
สอนแบบนั้นเช่นกัน ไม่ใช้เพียงแค่รออย่างเดียว...

ตอนนี้ไอเจ้าน้องชายผมมันตั้งโด่เด่ อยู่กลางอากาศ  ซึ่งรอให้ใครบางคนเอาผ้าห่มมาสร้างความอบอุ่นให้

อลิซยันตัวเองลุกขึ้น พร้อมเสียงที่เซ็กซี่  ที่ครางเมื่อขยับตัวเอง ก่อนที่ความพยายามจะสำเร็จ เขาก็นั่งคร่อมตัวผมได้สำเร็จ

พร้อมทั้งค่อยๆ นั่งทับเจ้าน้องชายผม ซึ่งเมื่อเขาใส่จนมิดแล้ว ยิ่งทำให้ผมสัมผัสภายในเขามากขึ้นไปอีก

ซึ่งสร้างความอิ่มเอมให้กับอลิซอย่างยิ่ง  ก่อนที่ผมจะกระทุ้งตัวเองขึ้นเหมือนจะแกล้งอลิซ    “อ่าาาาาาา”

เหมือนเขารู้ว่าต้องทำอะไรต่อ ผมก็ดันตัวเองขึ้นจะจับขาทั้งสองข้างของอลิซไขว่หลังผม 

และเราทั้งคู่ก็โลดแล่นอยู่ความหฤหรรษ์ ด้วยเวลาที่เรารอคอย  หลังจากนั้นก็ตามมาอีก หลายครั้งซึ่ง

เราทั้งคู่ต่างเข้าขากันได้ดีทั้งคู่..............ก่อนที่เราจะหมดแรง ...............

++++++++++++++++



“อ๊ากกกกกกกกกกกก.....มึง  คุณ  ทำอะไรกู  ผม” 

เสียง พร้อมกับมีอะไรมากระชากที่ไหล่ผม  ซึ่งต้องปลุกผมจากการหลับ

“อะไรที่รัก....”   “ที่รักอะไร..แล้วทำไม ผมถึง โอ๊ยเจ็บ...”

“เหอะๆ  จะไม่เจ็บได้ไง ก็เล่นกันไปตั้งกี่รอบ.......”

“ห๊าาาาา  คุณข่มขืนผมหรอ......” เสียงตกใจสุดขีดของอลิซ

“เปล่า คุณนั้นแหละที่เป็นคนเริ่มก่อน  ผมเพียงแค่ทำตามความต้องการของคุณ...”  ผมพูดพร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์

“ไม่...........”   เหมือนเขาจะพยายามลุกจากเตียงให้ได้ แม้จะส่งเสียงโอดครวญก็ตาม

ซึ่งผมก็นั่งมองความพยายามของเราอยู่

จนเขาลุกขึ้นยืนได้นั้นและ พร้อมสภาพที่เปล่าเปลื้อง 

เขาก้าวลงเตียง แต่ก้าวแรกที่ลงจากเตียงก็ทำให้เขาต้องทรุดอยู่ข้างขอบเตียง



และนั้นเป็นเวลาที่ทำให้ผมรู้ความจริงบางอย่าง

แว่นตา  ที่ตอนนี้เขาให้หลุดออกเพราะตัวกระแทกกับพื้นตอนล้ม



“เน็ต....คุณไม่คิดจะช่วยผมหน่อยหรอ...” เขาไม่พูดเปล่าพร้อมทั้งส่งสายตา  ส่ออารมณ์ตามมา

ซึ่งนั้นทำให้ผมสั่งเกตุว่า อารมณ์ต่างแตกต่างจากเมื่อกี้มากมาย

ผมจึงลุกขึ้นตามคำร้องขอของอลิซ เพื่ออุ้มเขากับมานอนบนเตียงเหมือนเดิม  พร้อมทั้งหยิบแว่นที่ตกลงพื้นด้วย

“ปล่อยผม นะ ไอเจ้าวายร้าย”  นั้นเป็นเสียงหลังจากที่ผมสวมแว่นให้กับเขาอีกครั้งขณะที่ยังอุ้มเขาอยู่

“เหอะๆ  ..........”

“หัวเราะอะไร  บอกให้ปล่อยไง.........”


ผมได้แต่ตัวเราะอยู่ในใจเพราะ เหมือนผมได้เจอ อลิซในแดนมหัศจรรย์ ตัวเป็นๆ เลยแหละ

ผมคงมีอะไรมากมายได้เล่นแก้เบื่อจริงๆ  และคราวนี้.....

อลิซคุณเสร็จผมแน่น  o18

+++++++++++++++++++

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน4 10.11.54 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Mio ที่ 10-11-2011 23:19:41

 :m25: :pighaun:

อลิซ......... HOT   :fire:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน4 10.11.54 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Warlock ที่ 10-11-2011 23:21:53

อ่ะ...เหอๆไม่รู้จะว่าไงดี

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน4 10.11.54 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: aofaof ที่ 10-11-2011 23:24:42

อลิซ2บุคลิก  แว๊กกกกกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน4 10.11.54 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: ChiOln ที่ 10-11-2011 23:54:41

อลิซถอดแว่น O.o

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน4 10.11.54 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: LalaBam ที่ 11-11-2011 06:35:52

อิหยังของอลิซกันล่ะเนี่ย :z1:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน4 10.11.54 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 11-11-2011 06:41:22

เหมือนอลิซจะเริ่มก่อน :haun4: ร้อนแรงมากค่ะ!
ถอดแว่นแล้วจะเป็นคนละบุคลิกหรือป่าวเนี่ย (เพ้อเจ้อมากเรา) :laugh:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน4 10.11.54 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 11-11-2011 06:44:33

ถอดเข้าถอดออก  งานนี้คุณเนตสนุกสนานล่ะ

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน4 10.11.54 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: dawnthesky ที่ 11-11-2011 07:22:00

เสร็จแน่!!!

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน4 10.11.54 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: kitty ที่ 11-11-2011 10:07:50

 :m25: :m25: :m25:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน4 10.11.54 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Horizon ที่ 11-11-2011 11:02:03

คู่นี้มาแปลก
+1

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน4 10.11.54 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: papa ที่ 11-11-2011 12:42:27

โอ้ว แว่นเปลี่ยนนิสัย  :haun4:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน4 10.11.54 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: IöLIKE ที่ 11-11-2011 14:05:30

ThankS

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน4 10.11.54 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: Eshardy ที่ 12-11-2011 16:10:43

เสร็จแน่   มี 2 บุคลิก ใน ร่างเดียว

ใส่แว่น แนว คนทำงาน เจ้าชายน้ำแข็ง

ถอดแว่น เป็น  แมวน้อยยั่วสวาท ซะ 555

เนต เจอของเล่น ใหม่แล้ว 555

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน4 10.11.54 p.7
เริ่มหัวข้อโดย: MiSS-U ที่ 12-11-2011 17:52:11

 o18

งานนี้อลิซในแดนมหัศจรรย์คงเป็นที่โปรดปรานของเน็ทแน่

อยากได้คนช่วยงานก็ใส่แว่นอยากได้คนให้ความอุ่นบนเตียงก็ถอดแว่นซะ

กำไรเห็นๆ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน5 12.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 12-11-2011 18:44:45

ตอน5


“ที่รัก...........”   ผมเรียกอลิซที่ยังก้มหน้าก็ตาพิมพ์งานอยู่ในห้องทำงานอยู่

“อย่าเรียก...เงียบไปเลยไอคำนี้นะ...”  เขาเงยหน้าขึ้นมาต่อว่า และกลับไปพิมพ์งานเหมือนเดิม



หลังจากที่เราเรียบร้อยกันแล้ว เขาก็จะพยายามหนีกลับบ้านลูกเดียว

เมื่อคืนวานเลยต้องมัดเอาไว้ แต่ไม่ได้ใช้เชือกนะครับ  ก็มัดด้วยแขนผมนี่แหละ

สุดท้ายเหมือนจะสู้แรงไม่ไหว เลยหลับไปอีกรอบ จนถึงเช้านั้นแหละ

ผมอุตสาห์บอกว่าไม่ต้องมาทำงาน  ให้พักผ่อน     เขาก็ไม่ยอมเชื่อ   ยังแบกสังขารตัวเองมาเลย

ผมว่าต้องนี้ต้องปวดเมื่อยแน่นๆ  ก็ตั้งแต่เช้ายังไม่ยอมลุกไปไหนเลยสงสัยคงไม่ไหวจริงๆ

แต่เพราะพนักงานดีเด่นค้ำหัวไว้มั่ง  เลยต้องมาทำตัวเป็นแบบอย่าง ประมาณ ว่า ไม่เคย ขาด ลา มาสายอ่ะ

แต่สีหน้าก็บอกว่าเหนื่อยเต็มทีแหละ  ดีนะที่ให้มาอยู่ในห้องตั้งแต่แรก  ไม่งั้นอาการคงแย่กว่านี้



ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ เหมือนเห็นอาการเหนื่อยล้า ของอลิซ

แค่ตั้งใจว่าจะไปบีบนวดให้ ซะหน่อย ........ ผมเลยเดินไปอยู่ที่ด้านหลังเขาซึ่งตอนนี้

ก็ยังตั้งใจทำงานอยู่แม้สภาพไม่อำนวย

“อืม.........อืม.......อ๊ะ  ทำไรนะ  ปล่อยผมนะ..”   มือผมที่นวดบริเวณไหล่เขา เหมือนทำให้คลายปวดได้    แต่เมื่อรู้ตัวก็โดนเอ็ด
ให้เอามือออกไป

“อะไรกัน.....ที่รักจะรักเกียจผมซะขนาดนั้น...เมื่อคืนเรายังสนุกกันอยู่เลย...”  ผมยิ้มด้วยใบหน้าเหี้ยมๆ เหมือนจะทำให้เขา
ลำบากใจ

ผมไม่รู้ว่าเขาจำได้หรือเปล่าว่าตัวเองทำอะไรไปมั่ง  แต่จากท่าทางเหมือนจะจำได้ลางๆ 

เพราะตอนนี้ดูหน้าเขา  จะมีเลือดฟาดขึ้นเล็กน้อย

“คุณอย่าเอาเรื่องแบบนี้มาพูดในที่ทำงานนะ...และผมได้ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย...เลิกความคิดบ้าๆ ของคุณได้แล้ว..”

“เหอะๆๆๆ  ว่าความคิดผมบ้า........แต่คุณก็คิดไปถึงไหนๆๆ แล้วซิ  เพราะหน้าคุณตอนนี้มันยั่วอารมณ์ผมมาก”

“ผมบอกให้หยุด...........ไอวายร้าย....” ผมเผลอหลุดปาก  ว่าคุณเน็ตไปทั้งที่ไม่ได้คิดแบบนั้น

“คุณว่าผมว่าวายร้าย ..แต่คุณยังไม่เคยเห็นของจริงละซิ....ตอนนี้คุณจะได้เห็นว่าไอวายร้ายอย่างผมจะทำอะไรได้มั่ง...”

ผมไม่พูดเปล่า  แต่ก้มลงไปประทับจูบที่ต้นคอของเขา พร้อมทำเครื่องหมายเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ

“โอ้ย..ปล่อย ผมเจ็บ..”  เพียงเพราะเขาไม่คอยอ่อนลงให้ผม เลยอยากให้รู้สึกมั่งเท่านั้น

ทำอยู่สักพักจนรู้สึกว่าเหมือนได้กินเลือดติดออกมากับลิ้ม  ทำให้ผมรู้สึกตัว

และก็สร้างรอยไว้ที่ต้นคอของอลิซได้ด้วยเช่นกัน เป็นรอยจ้ำแดงๆ 

ที่มองเห็นชัดเพราะอยู่ตรงซอกคอที่ปกคอเสื้อไม่สามารถปกปิดได้



เหมือนเห็น  ผมถึงกับตัวแข็งและโกรธตัวเองที่ทำแบบให้กับเขา เพราะการแสดงให้คนอื่นเป็นรอยสวาทแบบนั้น

เป็นเหมือนกันไม่ให้เกียรติอีกฝ่าย และถ้าใครเห็นคงเป็นการไม่ดีสำหรับเขาแน่น

+++++++++++++++++++++++







ปัง!!!!! ที่เสียงตบโต๊ะคุณเน็ต   พร้อมของบนโต๊ะสั่นสะเทือนไปด้วย รวมทั้งตัวของผมเองก็เหมือนกัน

เขาเริ่มทำให้ผมรู้สึกกลัวที่อยู่ใกล้   เพราะผมเหมือนจะควบคุมคุณเน็ตไม่ได้เมื่อเขาเข้ามาใกล้



เมื่อก่อนก็เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เหมือนกัน 

ก่อนที่ผมจะมาทำงานที่นี้ ผมก็มีหน้าที่ในการเป็นผู้ช่วยให้กับผู้จัดการ

แต่..ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เขาดูจะยุ่งยามกับตัวผม.....จนครั้งหนึ่งถึงขั้นเรียกทำให้ทำงานที่บ้านแทนที่บริษัท

เพื่อจะพยายามข่มขืมผม....ดีที่ผมหนีมาได้

และผมก็ได้มาสมัครบริษัทเพื่อนคุณคริส  ซึ่งผมก็พยายามทำให้ตัวเองไม่เป็นที่สนใจของใครมากนั้น

ผมไม่อยากซ้ำรอยกับที่เดิม  จะก็ไม่วายมีคนมาจ๊อแจ๊ะ   

แต่ก็ได้เพื่อนคุณคริสมาช่วยเหลือ  และฝากให้ผมได้ทำงานที่บริษัทแห่งนี้

ผมดีใจที่เจ้านายใหม่ผมไม่ได้มีความคิดแบบนั้น  มันทำให้ผมสามารถทำงานได้อย่างเต็มที่

แต่ผมดันมาพลาดท่าให้กับน้อยชายเขาซะได้.......



วันนี้ทั้งวัตั้งแต่เราทะเลาะกันคุณเน็ตก็เดินออกจากห้องและไม่ได้เข้ามาอีกเลย

ซึ่งสามารถทำให้ผมมีสมาธิมากขึ้น  แม้อาการปวดเกร็งจะยังมีอยู่ แต่ก็ไม่ได้หนักหนา

ผมก็กำลังเก็บเอกสารและเคลีย์โต๊ะทำงาน  ตั้งใจจะรีบกลับบ้านไปพักซะหน่อย

เพราะก็เลยเวลาเลิกงานมาเยอะแล้ว ปกติผมเป็นคนรักษาเวลา

แต่วันนี้สมาธิผมไม่ค่อยดี    เลยทำงานตามตารางที่ตัวเองตั้งไว้ไม่ทัน   ต้องอยู่ทำจนเสร็จ

ผมเดินมาทางเดินจะลงลิฟท์ เพื่อนั่งรถกลับบ้าน แต่ก็ต้องมายืนหลบ

เพราะเจ้าวายร้าย ดันออกมาจะลิฟท์พอดี.....ดีที่ผมได้ยินเสียง  เพราะไม่อยากเห็นหน้าเลยหลบ

กะว่าให้เข้าห้องทำงานก่อนแล้วคล่อยลงลิฟท์กลับบ้านตัวเอง



ผมได้ยินเสียงปิดประตูตามหลังเจ้านายกำมะลอ ...จึงตันสินใจเดินออกมาที่จะหลบภัยชั่วคราว

และลงลิฟท์กับบ้าน............ระหว่างรอลิฟท์   สายมาร์กโทรเข้ามาหาพอดี

“มีอะไรหรือเปล่า............”  ผมถามขึ้นเมื่อรับสายจากเพื่อนร่วมงาน

“เปล่า ผมเป็นห่วงนะ เลยโทรมาถาม.............”

กริ่ง เสียงลิฟท์ที่มาถึงชั้นของผม  ผมก้าวเข้าไปอยู่ในลิฟท์พร้อมทั้งกดเลขชั้นที่ต้องการ

กืก....เสียงลิฟท์ปิด  และเปิดขึ้นในคราวเดียวกัน 

ชายที่ยืนอยู่หน้าที่ส่งสายตาให้ผม พร้อมทั้งเดินเข้ามาให้ลิฟท์

และจู่โจมผมแบบไม่ทันตัวตัว

“อลิซ....อลิซ...”  เสียงในสายโทรถามเมื่อไม่ได้ยินผมตอบกลับ

“อือ.....ผมอยู่ให้ลิฟท์  อึก...สัญญาณไม่ดีแค่นี้นะ..” 

ผมรีบวางสายก่อนที่จะได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ

“คุณเน็ตปล่อยผม.......” มือเขายังสาระวนอยู่กับแผ่นหลังผม และใบหน้าเขาก็ยังอยู่ที่ซอกคอผม



“คุณเน็ตปล่อย..........”  ผมพยายามดันเขาออกไปเพื่อให้เกิดระยะห่าง เพื่อจะได้มีเนื้อที่หายใจมากขึ้น

“ไงคุณกระต่ายน้อย..หลบผมอยู่หรอ...” 

“เปล่า  ผมกำลังกับบ้าน..”

“ผมจำไม่ได้ว่าเดินสวนคุณเมื่อกี้นะ...”

“....................................”



ผมเขาเข้ามาตะปบที่ก้นผมและบีบ เหมือนพยายามให้ผมตอบให้ได้

ซึ่งมันทำให้ผมเจ็บจี๊ดที่ร่องก้น เพราะ..............

“ผมเจ็บ ปล่อย........”

ผมหมดแรงจริงๆ จนต้องเกาะเสื้อเขาไว้ เพื่อพยุงตัวเองไม่ให้ลงไม่กองอยู่หว่างขาเขา

หน้าผมแดง  และหอบหายใจถี่ขึ้น.....ผมรู้สึกว่าตัวเองร้อนขึ้นไม่แบบไม่มีสาเหตุ

กริ่ง  เสียงลิทฟ์ที่ลงมาถึงด้านล่าง  พร้อมประตูลิฟท์ที่เปิดออก

ทำให้ผมหมดแรงทรุดฮวบลงไปจริง  แต่คุณเน็ตก็ช้อนตัวผมอุ้มแล้วเดินออกนอกลิฟท์

“ประธาน  คุณเลขาเป็นอะไรหรือเปล่าครับ...” เสียงยามที่เดินเข้ามา


“เขาไม่สบายนะ...เดี๋ยวผมจะพากลับบ้าน..”
“ครับ..” เสียงยาม  พร้อมทำท่าทำความเคารพก่อนจะกลับไปทำงานตามเดิม



“ปล่อย...ผม...”  เสียงขาดชั่วเป็นระยะๆ เพราะผมหายจะไม่ทัน
“อย่าดื้อ ..อลิซ....ไม่รู้หรอว่าตัวร้อนนะ...”  ผมไม่คิดว่าตัวเองจะไม่สบายจริงๆ

แต่สงสัยผมคงต้องยอมรับความช่วยเหลือจริงๆ  ผมเหนื่อยและอยากนอนพักมากๆ

ผมหลับมาในรถของคุณเน็ต   อากาศเย็นในร้อนทำให้ผมรู้สึกสบายตัวขึ้น 

ผมลืมตามองทางที่รถวิ่ง  “คุณจะพาผมกลับบ้านใช่ไหม”

“อืม   จะพากลับบ้าน....แต่บ้านผมนะ....”

ผมได้ฟังยินสิ่งที่เขาพูด แต่ก็เถียงไม่ไหว เพราะสภาพร่างกายและจิตใจไม่พร้อม

ทำให้นั่งหลับตา และรอคอยให้รถถึงบ้านเร็ว เพื่อที่จะได้หลับจริงๆ ซักที



ผมถูกอุ้มลงจากรถและพาเขามาในห้องของคุณเน็ต  พร้อมทั้งได้รับการเช็ดตัวโดยคุณเน็ต

“สบายขึ้นไหม...”    “ครับ...ขอบคุณ...”

รอยยิ้มของคุณเน็ตที่ผมเห็นสวยจริงๆ  ผมหลับเพราะยาลดไข้ที่เขากรอกลงที่ปากของผม

“กระต่ายหมดฤทธิ์  เพราะฤทธิ์ไข้นี้เอง......หลับซะ...”


“เน็ต.......” เสียงแรกเมื่อผมนั่งทำงานอยู่ในห้อง....ผมรู้ว่านั้นไม่ใช่อลิซ เพราะน้ำเสียงที่แตกต่างกัน แม้จะเป็นคนเดียวกัน

“อลิซ...ดีขึ้นยัง....”

“อืม...ดีขึ้นไว้......”

“แล้วอีกคนคุณเอาไปไว้ไหนซะแหละ”

“อลิซหรอ....ก็อยู่ในผมนี้แหละ....ทำไมอยู่อยากคุยกับอลิซอีกคนหรอ”

“สำหรับผมคุณทั้งสองก็เป็นคนเดียวกันนั้นแหละ”

“ใช่ผมเป็นคนเดียวกันจริงๆ  แต่เพราะอลิซไม่ยอมรับผม  ที่เป็นแบบ  ที่คุณรู้จัก .เขาเลยพยายามที่จะลืม..”

“ทำไมเขาถึงอยากลืมแหละ...”

“แล้วคุณคิดว่าอลิซใส่แว่นตาตลอดเพราะอะไรแหละ  ก็เพราะหน้าตาตอนไม่ใส่มันยั่วอารมณ์คุณมากใช่ไหม”

“มันก็ใช้....” ผมยอมรับความจริง

“คุณมานั่งนี้ซิ  แล้วผมจะเล่าให้ฟังถึงตัวผมในสมัยก่อน....”  ผมเดินเข้าไปนั่งใกล้เขาซึ่งลุกขึ้นมาพิงหมอนอยู่

“คุณเหนื่อยไหม.........”

อลิซส่ายหน้านิด  “เมื่อก่อนผมก็ไม่ได้แว่นหรอก.........แต่เพราะคนรอบข้างที่ผมทำงานด้วย เขาคิดไม่ซื่อคอยแต่พยายามแสดง
อารมณ์ใคร่ หรือไม่ใช้กำลังบ้าง  แต่ผมก็เอาตัวรอดมาได้   จนครั้งหนึ่ง ผมเกือบเสร็จแล้ว     และผมก็ได้ยินเขาพูดว่าเพราะหน้า
ผมมันยั่วเขาจริงๆ ทั้งที่ผมไม่ได้ทำอย่างนั้นเลย.....ผมเลยต๋อยมันแล้วหนีมา   

ผมเคยคิดว่าหน้าผมมันมีปัญหาอะไรนัก  ผมเลยเริ่มที่จะใส่แว่นเพื่อบังสายตาและใบหน้าตัวเอง พร้อมทั้งเปลี่ยนบุคลิกให้ดูหน้า
กลัวขึ้น   เพื่อที่จะป้องกันตัวเอง   จนผมได้มาทำงานที่บริษัทเพื่อนคุณคริส......ตอนแรกผมคิดว่าถูกอย่างถูกต้องแล้ว ผม
สามารถเปลี่ยนตัวเองได้  และไม่มีใครที่จะมาทำรุ่มร่ามกับผมอีก แต่นั้นก็ผิดถนัด เพราะนานไปผู้จัดการเลว  มันก็พยายามหา
ช่องทางจนได้  จนอลิซเริ่มที่จะทิ้งผม    เขาพยายามลืมส่วนที่เป็นเค้าอีกครึ่ง  และผมก็เริ่มที่จะลืมตัวเองไปแล้วเหมือนกัน  ที่
จริงแม้ว่าอลิซจะใส่แว่นผมก็ยังอยู่กับเขา    ผมเห็นคุณเสมอเน็ต....แต่อลิซก็จะพยายามที่จะไม่คิดถึงสิ่งเหล่านี้......”

ผมทำได้แค่กอดเขาได้แน่น แม้มือของผมจะเขี่ยเล่นที่บนใบหน้าของอลิซ

“เน็ตคุณเป็นคนแรกที่ทำให้ผมตื่นรู้ไหม.....”

“เหอะๆๆ  ฉันเป็นคนปลุกเธอที่เร่าร้อนหรอ กระต่ายน้อย”

“อืม.........”  เขายอมรับแต่โดยดี  อลิซคนนี้เป็นคนที่พูดตรงตามความรู้สึกของตัวเอง  และนั้นก็เป็นเสน่ห์อีกแบบ

ของอลิซด้วยเช่นกัน 



ถ้าผมทำได้ผมอยากให้ทั้งสอง รวมเป็นคนเดียวกันและกลายเป็นอลิซที่ผมรัก.......

“อลิซ คุณบอกว่าคุณก็เห็นผมแม้ตอนที่อลิซใส่แว่นหรอ...” 

“ใช่...แต่ผมก็รู้ว่านั้นก็เป็นผมเช่นกัน และผมก็ให้เกียติตัวผมเองในเวลาทำงานนะ....”

“ถ้างั้นอลิซอีกคนก็ต้องอยู่ด้วยในตอนนี้สิ....”  ผมชี้ไปที่ตัวของอลิซ

“อืม........เพียงแต่ถ้าเขาตั้งใจฟังนะ....”



ผมก้มลงจูบอลิซที่ริมฝีปากซึ่งก็ได้รับการตอบรับอย่างดี   

แต่ผมรู้ว่าตอนนี้เขาไม่พร้อม   “ผมฝากบอกอลิซตอนใส่แว่นด้วย ว่า ผมขอโทษสำหรับเมื่อเช้า แต่ผมก็ไม่รับปากว่าจะไม่ทำ
อีก...”   

ผมขยับที่ให้ตัวเองและอลิซนอน    เพื่อพักผ่อนอีกครั้ง  เพราะครั้งนี้โอบกอดของผมจะปกป้องเขาได้เอง

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน5 12.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 12-11-2011 19:10:59

 :o8: หวานอ่ะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน5 12.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: MiSS-U ที่ 12-11-2011 19:15:49

พล็อตดีค่ะ  แต่ตินิดนะคะไม่ว่ากันโนะ

พิมพ์คำผิดเยอะค่ะ  แบบอ่านแล้วงงอ่ะ  ถ้าเทียบกับเรื่องแรก

เรื่องนั้นดีกว่าเยอะเรื่องภาษาที่เหมือนอ่านนิยายแปล  แต่เรื่องนี้

มันยังไม่ค่อยสื่อเท่าไหร่ว่าตัวละครคิดไรอยู่  หรือเพราะพิมพ์ด้วยน่ะค่ะ

แต่เป็นกำลังใจให้น้า  ติดตามอ่านต่อค่ะ  บวกเป็ดให้จ้า

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน5 12.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 12-11-2011 19:21:09

ชอบอลิซตอนไม่ได้ใส่แว่นมากเลยอ่ะ!
 :-[

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน5 12.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: jum1201 ที่ 12-11-2011 19:21:55

 :m20: :z1:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน5 12.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: LalaBam ที่ 12-11-2011 19:26:00

อลิซ มีอย่างนี้ด้วยเหรอเนี่ย o18

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน5 12.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: kitty ที่ 12-11-2011 20:43:08

 :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน5 12.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 12-11-2011 20:57:25

ช่วงที่เป็นอลิซ(ไม่มีแว่น)กับอลิซซัน(มีแว่น) มันแยกไม่ออกค่ะ
พวกประโยคพูดมันสื่อไม่ออกว่าทั้งสองคนต่างกันตรงไหน

แต่เราชอบพล๊อตมากเลย อลิซซันน่ารักที่สุด

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน5 12.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: konnarak ที่ 12-11-2011 21:03:51

 :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน5 12.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: ChiOln ที่ 12-11-2011 21:36:55

ตรงไปตรงมากันดีจัง สองคนนี้

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน5 12.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: Horizon ที่ 12-11-2011 21:53:03

น่ารัก
+1

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน5 12.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: Warlock ที่ 12-11-2011 21:56:40

เป็นแบบนี้นี่เองเน้อ.....รอตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน5 12.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: agava1313 ที่ 12-11-2011 23:29:17

ปาดน้ำลาย............ :man1: ชักเริ้มหลงพ่อหนุ่ม 2 บุคลิคซะแล้ว

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน5 12.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: Satang_P ที่ 12-11-2011 23:42:12

รอตอนต่อไปนะคับ  o13 o13

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน5 12.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: yunjae123 ที่ 13-11-2011 00:12:44

โอ้ววววววววววววววววววววววว
ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับอลิซ
ขอให้อลิซยอมรับอีกตัวตนของตัวเองเร็วๆๆๆๆ
แล้วก็เอาใจช่วยเน็ตด้วย
ให้ช่วยรวมอลิซทั้ง 2 แบบเข้าด้วยกันได้^^

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน5 12.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: taroo ที่ 13-11-2011 00:18:20

น่ารักมากๆคับคู่นี้ สนุกดีคับ มาต่อไวๆนะคับ

หัวข้อ: ตอน6 ผมนั่งมองกระจกที่ใช้แทนผนังห้อง มองออกไปไกลยังตึกสูงๆ ที่ตั้งเรียงรายอยู่ในย่านบริษัทผม พนักงาน
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 14-11-2011 00:12:22

-  ขอบคุณสำหรับทุกำลังใจค่ะ  จะพยายามแก้ไข และปรับปรุงให้ดีขึ้น
เพื่อผู้อ่านของเรา....โหะๆๆๆๆ


ตอน6


ผมนั่งมองกระจกที่ใช้แทนผนังห้อง มองออกไปไกลยังตึกสูงๆ ที่ตั้งเรียงรายอยู่ในย่านบริษัทผม

พนักงานเดินขวักไข่ว ตามชั้นต่างๆ เพื่อที่จะทำงานให้บรรลุความต้องการ

ซึ่งผมเห็นบางคนสีหน้าสดใส  บางคนเคร่งเครียด แตกต่างกันไป

ตึกต่างๆ พยายามตกแต่งแข่งขันกัน เหมือนเป็นแฟชั่นใช้เดินแบบ

เป็นภาพที่ทำผมรู้สึกอยากทำงานมากยิ่งขึ้น.....

ยิ่งคนที่อยู่ให้ห้องผมด้วยแล้ว เขายิ่งพยายามมาเป็น 2 เท่า

เพื่อทดแทนในส่วนที่ต้องลาป่วย....



ผมกับอลิซเราสามารถปรับตัวเข้าหากันในเวลางานได้มากขึ้น

และเขาให้ความเคารพผมให้ฐานะเจ้านายมากขึ้นด้วยเช่นกัน 

อาจเป็นเพราะเขาได้ติดตามผมในการประชุมหรือดูงานต่างๆ มากขึ้น

เขาสอนให้ผมรู้จักรับผิดชอบงานในหน้าที่  ...และสอนให้เข้าใจถึงภาระหน้าที่ของผู้บริหาร

ซึ่งโดยส่วนตัวผมชอบที่จะ แชร์ประสบการณ์มากกว่า ซึ่งเราก็ได้แชร์กันในฐานะเจ้านายลูกน้อง

ผมได้สัญญากับอลิซซึ่งร้อนแรงและมีเสน่ห์อีกแบบว่า ผมจะไม่ล้วนเกินเขาให้เวลาทำงาน

ผมจะให้เกียรติเขาให้ฐานะคนทำงานคนหนึ่งด้วยเช่นกัน....ซึ่งเป็นศักดิ์ศรีสำหรับคนทำงาน



ตอนนี้ผมนั่งทำงานอยู่ในห้อง....ซึ่งอลิซก็กำลังขะมักเขม้นตรวจเอกสารอยู่เช่นกัน....

ผมพยายามละสายตาในการจ้องมองเขา ในเวลาทำงาน....แต่พอรู้ตัวอีกทีสายตาผมต้องจับจ้องอยู่ที่เขา

เมื่อไหร่กันนะที่ผมเริ่มจ้องมองอลิซ ที่กำลังทำงานอยู่   

ผมว่า....เขาคงไม่รู้ตัว.....ว่าเสน่ห์ที่เขากำลังเก็บซ่อน.....ได้หลุดลอดออกมาให้ผมได้หลงไหล

“คุณเน็ตครับ...เอกสารเบิกจ่ายประจำเดือน..ผมตรวจสอบแล้ว...ผมอยากให้คุณตรวจและเซ็นเอกสารด้วยครับ..”

ผมใจลอยมองเขา จนไม่รู้ตัวว่า.....เขาเดินมาใกล้และยื่นเอกสารบนโต๊ะ

“โอ๊ะ..โทษทีผมใจลอยไปหน่อย....”

ผมรับเอกสารแฟ้มหนาๆ มาดูรายละเอียดอีกครั้ง เพื่อผลประโยชน์ของบริษัท......

++++++++++++++



“อลิซผมอยากทำโครงการหนึ่ง  ผมสามารถปรึกษาคุณได้ไหม” ผมพูดขึ้นหลังจากดูรายงานเสร็จ

“ครับ...ถ้าคุณต้องการ”

“อลิซ ทำอยากทำโครงการเกี่ยวกับการช่วยเหลือคนพิการทางสายตานะ ....”  ดูเหมือนอลิซจะทำหน้าแปลกใจ

“ก็พี่คริสที่ไม่สบายอยู่นะ  พอผมเห็นแล้ว ผมคิดว่าในเมื่อเราเป็นบริษัทผลิตอุปกรณ์เทคโนโลยี ...เราน่าจะทำส่งนี้เพื่อช่วยเหลือ
ผู้ป่วยประเภทนี้บ้าง  แล้วจากที่ผมดูโครงการที่ผ่านๆ มายังไม่มีงานประเภทนี้เลย...”

“คุณแน่ใจนะครับว่าต้องการทำ.....แต่ถ้าคุณคิดจะทำแล้วหยุด  ผมว่าคุณลองพิจารณาดูอีกทีไหมครับ...”

“อือ....ผมอยากทำจริงๆ  ....ผมคิดดูมาสักพักแหละ  ผมรู้ว่ามันคงยากเพราะงบประมาณในการพัฒนา และศึกษาคงมาก
พอควร...แต่มันสามารถทำประโยชน์ให้กับสังคมได้นะ...”

“ถ้าคุณคิดอย่างนั้นจริงๆ ผมจะช่วยคุณอีกแรงครับ......”

“อืม...ขอบใจนะอลิซ...ผมอยากให้คุณช่วยจริงๆ..”

“ครับ....ผมจะรวบรวมเอกสารที่จำเป็นในการทำโครงการนี้ครับ..”



+++++++++++++++



ป้าแอนโทรมาหาผมให้กลับไปเยี่ยมพี่คริสบ้าง  ซึ่งผมตั้งใจจะไปเยี่ยมและคุยเรื่องโครงการนี้พอดี

ผมบอกอลิซว่าจะเคลีย์งานให้เสร็จก่อนที่จะลาพัก  ซึ่งเขาก็ไม่ว่าอะไร

และยังฝากความห่วงใยมายังพี่ชายผมด้วย

ผมนั่งเคลีย์งานต่างๆ ให้เสร็จก่อนที่จะลา ซึ่งอลิซก็อยู่ช่วยจนค่ำทุกวัน

ดังนั้น ผมจึงมักจะชวนเขาไปทานข้าวเย็นเพื่อเป็นการขอบคุณ แม้วันแรกจะปฏิเสธบ้าง

แต่สุดท้ายเขาก็ยอมรับน้ำใจจากผม...ซึ่งผมถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี



ผมไม่เคยเจอลิซอีกคนที่เร่าร้อน มีเสน่ห์และเปิดเผย  เพราะผมไม่อยากทำลายความเชื่อใจ

ที่อลิซในบุคลิกตอนทำงานมีให้  แต่ใจจริงผมก็อยากเจอทั้งสองพร้อมๆ กันมากกว่า

“อลิซวันนี้คุณเลือกร้านแล้วกัน....”

“อ้อ....นั้นร้านไทยเหมือนเดิมดีไหมครับ..”  รอยยิ้มที่เหมือนจะแกล้งหยอกผม

“หือ.......”  “  ฮ่า  ฮ่า  ฮ่า  ผมล้อเล่นนะครับ...”   ผมเหมือนจะเริ่มเล่นบุคลิกที่ขี้เล่นฉายออกมาหน่อยๆ

“นั้นกินร้านเมื่อวานก็ได้ครับ  อาหารอร่อยดี...” 

 “อืม...”



หลังจากเราทานอาหารเสร็จ ผมก็จะขันอาสาขับรถไปส่งที่บ้านของเขาให้.....

เสียงโทรศัพท์ ของผมเอง......เบอร์ใครอ่ะ ไม่คุ้นเลย

“สวัสดีครับ......แม็ก.......เป็นไงมาไงโทรมาได้......อ้อตอนนี้อยู่ที่นี่แหละ....อือ   แล้วเจอกัน...” ผมวางสายพร้อมกับขับมุ่งไป
ยังเป้าหมายโดยที่เจ้าตัวยังนั่งอยู่



รถมาจอดหน้าบ้านไม้ที่ชั้นเดียว   ที่อยู่ออกไปนอกเมืองนิดหน่อย....ในระแวกนี้บ้านของอลิซเป็นแบบที่เห็นได้ทั่วไป

แต่แตกต่างกันตรงสีของบ้านแต่ละหลังที่จะทากันตามสไตร์ของใครของมัน  ซึ่งบ้านของเขาเป็นสีขาว ประตูรั่วสีน้ำตาล

มีกระดิ่งเล็กๆ แขวนหน้าบ้านแทนกริ่งไฟฟ้า ที่ทุกบ้านใช้  หน้าบ้านมีต้นไม้เล็กๆ  ปลูกไว้สำหรับตกแต่งเพื่อความสบายตาของผู้
พักอาศัย



หลังๆ ผมมาส่งเขาเกือบทุกวัน แต่ก็ไม่ได้รับคำเชิญให้เข้าบ้านเขาเลย.....

“อลิซ............” ผมเรียกเขาพร้อมทั้งดึงแขนเขาไว้หน่อยๆ

พร้อมทั้งโน้มตัวจุ๊บที่แก้มเขาเบาๆ  “ราตรีสวัสดิ์ครับ..”

เขาหันมามอง   แล้วสายตาพลันผลุบต่ำ 

“ครับ..ราตรีสวัสดิ์..”  ก่อนที่จะลุกออกไปเพื่อเข้าไปยังตัวบ้าน

!!!!!!!!!!





คุณเน็ตส่งผมถึงหน้าบ้าน..และขับรถออกไป.....

แม้ตอนนี้อาการจะเริ่มเย็นบ้างแล้ว  แต่คงไม่ทำให้หน้าของผมแดงระเรื่อได้

แต่มันกลับแดง  เพราะใครบางคน

ช่วงหลังมานี้....เขาสุภาพกับผมมากขึ้น  และผมก็เริ่มที่จะเข้ากับเขาได้มากเช่นกัน

ผมยอมรับว่าผมชอบความสามารถให้การทำงานของเขา  ซึ่งไม่แพ้พี่ชายเขาเลยก็ว่าได้



ผมเดินเข้าตัวบ้านพร้อมกับคิดเรื่องโครงการของคุณเน็ตที่ต้องการทำ

ซึ่งผมดีใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งที่ทำโครงการให้กับสังคม

ผมไม่เคยนึกเลยว่าคนนิสัยขี้เล่นอย่างเขา จะคิดถึงคนอื่นได้.....แต่พอผมเริ่มช่วยเขา

ทำให้ผมเห็นทัศนคติในการดำเนินชีวิตของเขามากขึ้น......และผมก็เริ่มเข้าใจแล้วว่า

ทำไมคุณคริสถึงยังปล่อยเวลาให้ผ่านไปโดยที่ไม่มีคุณเน็ตมาทำงาน.....

ผมรู้ว่าคนเราไม่เหมือนกัน ทั้งนิสัย  และท่าทาง 

แต่ถ้าเราพยายามองเขาให้เห็นถึงจิตใจ  แม้จะต้องใช้เวลานาน แต่ก็คุ้มที่จะมอง



++++++++++++++++

“อลิซ  นายจะทำยังไง.........”  ผมพูดกับตัวเอง

ช่วงนี้ความคิดผม......มันวุ่นวายอยู่กับคุณเน็ต .....อาจเป็นเพราะนิสัยที่ไม่ดีของผมก็ได้ ที่ชอบมากวนใจ

ผมอยากเป็นคนปกติ  ผมไม่ต้องการเสน่ห์บ้าบอที่ทำให้ใครต่อใครมารุมล้อม

ผมอยากมีความรัก  และอยากรักเขา  รักที่เป็นตัวผม ไม่ใช้เสน่ห์ที่พ่วยพุ่งออกมาก

ผมรู้ตัวดีครับว่า ฟีเรโมน* ในร่างกายผมมันเยอะ  จะเรียกว่าเป็นโรคก็ได้  (ขออธิบายนิดนึง: พี โร โมน คือ สารธรรมชาติ ที่
ร่างกายมนุษย์ ผลิตขึ้นมา จากการศึกษา การใช้ชีวิตของสัตว์โลก สารฟีโรโมน ได้มีบทบาทเป็นอย่างมากต่อพฤติกรรมการใช้
ชีวิตร่วมกันเป็นสังคม และมีบทบาทที่สำคัญต่อ การใช้ชีวิตคู่)

เพราะใครที่อยู่รอบๆ ตัวผมมักจะคิดเรื่องแบบนั้นซะมากกว่า  ซึ่งผมพยายามปิดกั้นไม่ให้มันออกมา

ผมเคยไปหาหมอมาด้วย  เพราะไอฟีเรโมนบ้าๆ เนี้ย  แต่หมอบอกว่ามันเกิดจากสารเคมีในร่างกายผมมีมากผิดปกติ

ซึ่งผมก็งงๆ  และแปลกใจว่ามันมีโรคฟีเรโมน ด้วยหรอ  แต่หมอก็บอกว่ามันเป็นเสน่ห์ที่เราสามารถควบคุมได้

เพียงแต่เราต้องรู้จักควบคุมมัน

สมัยผมเด็กๆ ก็มีนะครับ.....แต่เหมือนกับว่ายิ่งโตก็ยิ่งมีมากขึ้น 

ช่วงที่เรียนมหาลัยผมก็แทบแย่ เพราะไอโรคบ้านี้แหละครับ ทั้งเพื่อนหญิง เพื่อนชาย ............

แต่ไม่ถึงกับทำอะไรบ้าๆๆ  จนผมเริ่มทำงานนั้นและครับ.ที่เห็นว่าจะแรงขึ้นเรื่อยๆ.......

+++++++++++++++++++++





“อลิซพรุ่งนี้ผมจะลา กลับไปเยี่ยมพี่คริสหน่อยนะ...”

“ครับ  ตอนนี้คุณเคลีย์งานต่างๆ เรียบร้อยแล้วครับ...ผมฝากความคิดถึงให้คุณคริสด้วยนะครับ..”

“อือ....แล้วผมจะบอกให้...”



ตืด.......ตืด

“ว่าไงมาร์.........”

“มีแขกมาขอพบครับ....แขกไม่ได้นัดไว้ บอกว่าเป็นเพื่อนคุณนะ...”

“เชิญเข้ามาแล้วกัน.......”     “ครับ.....”



มาร์กเดินเข้ามาพร้อมกับฉีกทางให้กับคนที่บอกว่าเป็นเพื่อน

“เฮ้..แม็ก...มาได้ไง......”  ผมแปลกใจที่เห็นเขา  เพราะเขาไม่ได้อาศัยอยู่เมืองนี้

“อือ...มาทำธุระนะ  เลยแวะมาเยี่ยม...”  ผมเชิญเขานั่ง

“โห้...เน็ต เดี๋ยวนี่คุณกลับตัวกลับใจมาทำงานแล้วหรอ....”

“5555 แหม ผมก็คิดได้เหมือนกันนะแม็ก”

“ก็ผมเห็นเมื่อก่อน........มานั่งโอดควญกับผมเรื่องความรับผิดชอบอยู่เลย....”

แม็กเคยเป็นเพื่อสมัยเที่ยวของผมครับ  เขาเป็นเกย์ขนานแท้ แม้บุคลิกภายนอกจะดูไม่ใช่ก็ตาม

ผมเคยเพิ่มประสบการณ์ตัวเองกับเขา ครั้งหนึ่ง............... ซึ่งผมว่าเราทั้งคู่พอใจที่จะเป็นเพื่อนกันมากกว่า

ดังนี้ความสัมพันธ์ของเราเลยสนิทสนมกันครับ..........

“ห้องนายนี่กว้างนะเนี้ย.......มีเลขาส่วนตัวด้วย...”  ผมเห็นเขาหลิ่วตาให้กับอลิซ ซึ่งทำท่าเหมือนไม่ได้ยิน

“อือ.....ก็นิดหน่อยนะ...แต่นั้นเลขาประธานว่ะ....”

“อ้าวแล้วนายไปเอามาได้ไง..”  ดูเหมือนเขาจะงงนิดหน่อย

“อ้อ เรื่องมันยาวนะ...ไว้ค่อยเล่า....เย็นนี้นายว่างเปล่า...”

“โห้...นายจะชวนเราเที่ยวอะดิ.....หรือว่ากำลังครึมๆๆ อยู่...555”  ผมมองหน้าแม๊ก ก่อนที่จะแอบมองอลิซ

ซึ่งเห็นจ้องหน้าผมก่อนจะก้มหน้าลงทำงานตามเดิน

“เปล่า ๆ  ตกลงนายว่างไหม....ฉันจะไม่อยู่ซักพักอ่ะ  ว่าจะพาเที่ยวนั้นแหละ.....”

“อือ....เราก็ไม่ได้อยู่นานหรอ อีก วัน 2 วันก็ต้องกลับเหมือนกัน เดี๋ยวที่รักจะบ่นนะ....”

“อือ...ดีแล้ว.....”    “แต่ถ้านายว้าเหว่  เราช่วยได้นะเห่ย........”  เจ้าแม็กนี่เป็นคนเสียงดังจริงๆ ครับ พูดได้ไม่เกรงใจคนในห้อง
เลย มันจะรู้ไหมว่าผมจะลำบากแค่ไหน

“เปลี่ยนเรื่องๆ  .........”  ผมจะพยายามพาไอคุณแม็กเปลี่ยนเรื่อง และถามสารทุกข์สุขดิบนะครับ  แต่สายตาผมก็พยายาม
สังเกตอลิซ ไปด้วยเช่นกัน

ซึ่งผมเริ่มรู้สึกเป็นรางสังหรณ์ (ร้องเพลงซะเลย)  ก็ไอคุณแม็กมันประสาทไวนะครับ  และชอบแกล้งเป็นที่สุด 

สุดท้ายก่อนกลับ ผมก็โดนกอดจูบโดยไอคุณแม็กไปรอบหนึ่ง  ก่อนที่จะsay bey. 

ผมอึ้ง  อลิซอึ้ง.....ส่วนต้นเหตุได้แต่อมยิ้มแบบมีเลศนัย.....เห้ย..กูไม่หน้าคบมันเป็นเพื่อนเลย....



คืนนั้นผมกับมันก็ซดเหล้ากันไปตามระเบียบก่อนแยกย้ายกันกลับบ้าน....

และผมก็หายไปจากบริษัท เกือบอาทิตย์  เพื่อมาเยี่ยม พี่คริส ป้าแอน....กับพยาบาลทีชื่อมิคกี้  หรือก็คือมิคนั้นแหละครับ (ผม
มารู้ที่หลังว่าเป็นผู้ชายครับ หลังจากแซวพี่คริสทางโทรศัพท์ไปตั้งนาน)

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน6 13.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: LalaBam ที่ 14-11-2011 05:18:06

แม็คจะโผล่มาทำไมเนี่ย กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน6 13.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 14-11-2011 05:56:34

แม็คจะโผล่มาทำให้เข้าใจผิดกันรึป่าวเนี่ย !?
 :z3:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน6 13.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: Eshardy ที่ 14-11-2011 09:19:52

ให้เกียรติ อลิซ เยอะ ๆนะครับ  เพราะอลิซ น่ารัก  อิอิอ

จะไดสมหวังสักที่ คุณเนต

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน6 13.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: kitty ที่ 14-11-2011 09:50:08

 :z13: :z13: :z13:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน6 13.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: taroo ที่ 14-11-2011 10:37:18

มาต่อไวๆๆๆนะคับ สนุกดีคับ ผมรออ่านอยู่นะคับ

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน6 13.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 14-11-2011 10:51:55

 :กอด1: :L2:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน6 13.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: Mio ที่ 14-11-2011 11:15:43

สามคำสำหรับตอนนี้

แม็ก  มา  ไม   o18

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน6 13.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: Warlock ที่ 14-11-2011 13:24:13

วู้ๆ....มาทำไมอ่ะ......แอบคิดว่าแม็กจะเป็นคู่ต่อไปใช่ป่ะคับ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน7 14.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 14-11-2011 23:49:28

ตอน7


มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นที่บ้านป้าแอนนิดหน่อยครับ...........แต่ดูเหมือน พวกเขาจะเข้าใจกันแหละ

ไอผมมันก็ปากไม่ดี .....ผมไม่รู้นี้หน่าว่า มิคเป็นผู้ชาย........

มิคเป็นผู้ชายที่ดูดีมากเลยครับ....แต่สำหรับผมนะ  อลิซน่ารักกว่าเยอะ...ยิ่งตอนทำหน้าดุๆ ใส่ด้วยแล้ว เหอะๆๆ

แต่มันก็น่าน้อยใจนิดๆ นะครับ .......ผมลาพักตั้งอาทิตย์แต่ไม่มีใครโทรมาหาผมเลย  มีแต่ผมนี่แหละที่โทรไปหา

แต่เขาก็รับสายและคุยด้วย......ผมว่าตอนนี้อลิซคงมีใจให้ผมมั่งแหละไม่งั้น..เขาก็ไม่คุยกับผมหรอถ้าไม่ใช้เรื่องงาน



“อลิซครับ....คุณอยู่ไหน ผมกลับมาแล้ว...ว่าจะชวนคุณไปกินข้าวเย็นด้วยกันหน่อยอ่ะ...” ผมกำลังคุยกับอลิซระหว่างขับรถกลับ
มาที่บ้าน

“อ้อ...ผมอยู่บ้านครับ....ผมว่าอย่าลำบากคุณเลย....”

“คุณรังเกียจหรอ....ผมไม่อยู่ตั้งอาทิตย์....กลับมาก็อยากจะชวนไปกินข้าวเป็นเพื่อนซะหน่อย...” ผมกำลังอ้อนอยู่หรือเปล่าเนี้ย

“เออ......ตอนนี้ผมไม่สะดวกนะครับ....”  ดูเหมือนเขาจะยุ่งจริงๆ ผมฟังจากน้ำเสียง

“หรอครับ.....นั้นผมกินคนเดียวก็ได้...”  เสียงผมสลดลงนิดหนึ่ง  เหตุเพราะผมหวังว่าเขาจะตอบตกลง

เห้ย...อดเห็นหน้าอลิซเลย  เอาว่ะ  พรุ่งนี้เดี๋ยวก็เจอ.....อาหารมื้อนั้นผมเลยแอบไปกินร้านอาหารไทยครับ 

แต่เมนูที่สั่ง......ก็ให้เขาลดความเผ็ดลงหน่อย ...ผมซ้อมไว้เผื่อรอบหน้าอลิซอยากกินผมจะได้มากินเป็นเพื่อนได้

แต่การกินข้าวคนเดียวนี่มันเหงาเหมือนกันนะครับ........

+++++++++++++++



“คุณเน็ต....หน้าคุณไปโดนอะไรมาครับ...” ดูเหมือนอลิซ และมาร์กจะตกใจมากที่เห็นหน้าผมดูเยิน

“นิดหน่อย....ไม่เป็นไรมากหรอก...”  ผมพยายามบอกว่าแผลแค่เล็กน้อยเท่านั้น อย่ากังวลใจเลย

แต่ดูเหมือน ทั้งมาร์ก และอลิซจะไม่เชื่อนะซิ 

“เออ...เมื่อวานผมดื่มนิดหน่อยนะ...เจอพวกเมาเข้า...พวกนั้นเลยชวนทะเลาะ...” ผมสรุป



เมื่อวานหลังจากกินข้าวเสร็จผมก็ว่าจะไปนั่งดื่มอีกนิดหน่อยพอย้อมใจ.....


แต่ผมดันไปเจออันทพาลชอบลวนลามผู้หญิง ไอคั้นจะไม่ชวนก็ไม่ดี...
เพราะสายตาเจ้าเธอดูหน้าสงสารมาก....ผมว่าเธอคงมาเที่ยวครั้งแรกมั่งครับ
เพราะเห็นดูตื่นๆ สถานที่  หรือไม่ก็หลงเข้ามา 

พอผมไปห้าม ไอเมาพวกนั้นก็ชวนทะเลาะเลย  ผมก็ไม่ขัดศรัทธา สุดท้ายต่างคนต่างเจ็บ

“คุณเป็นแบบนี้แล้ว .......แขกที่นัดมาวันนี้จะทำอย่างไงครับนี้....”  สงสัยหน้าผมคงดูแย่มาก

“หน้าผมดูแย่มากเลยหรอ...” 

“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ    แต่คุณจะไหวหรือเปล่า...แขกสำคัญของบริษัทด้วย...ตอนนี้จะเลื่อนก็ไม่ได้...”

“ก็ไม่ต้องเลื่อนซิ...ผมนะร่างกายเกินร้อยอยู่แล้ว..ไม่ต้องห่วงหรอกน่า..”  ผมพูดเสร็จพร้อมทั้งก้มหน้าลงไปยิ้มให้อลิซหนึ่งที 
...........หน้านี้ใกล้กันมากเห็นแล้วอยากจุ๊บจริงๆ  แต่ผมก็ต้องอดทนไว้ก่อน.....แต่เจ้าตัวดันหน้าแดงซะงั้น.....



วันนี้ตารางผมมีนัดพบกับลูกค้ารายใหญ่ของบริษัท...ซึ่งเป็นครั้งแรกของผมที่จะได้พบ....เพราะผมเพิ่มจะเข้ามาทำงานได้ไม่ได้
ดังนั้นงานต่างๆ...จึงให้อลิซคอยช่วยดูแลให้ครับ....

“คุณเน็ตครับ...แขกที่นัดไว้มากแล้วครับ...”

“มาร์กเชิญเข้ามากเลย”   ผมโฟนตอบมาร์กที่อยู่หน้าห้องไป

ตอนนี้ผมย้ายตัวเอง มายืนรอที่โต๊ะรับแขกที่ตั้งอยู่ในห้อง.....พร้อมทั้งอลิซที่ยื่นอยู่ด้านข้าง เพื่อคอยรอต้อนรับเช่นกัน

“สวัสดีครับ...” ผมกล่าวทักทายพร้อมทั้งยื่นมือเพื่อทักทายตามธรรมเนียมปฏิบัติ

“สวัสดีค่ะ........คุณ...คุณ...” ผมเห็นหญิงสาวทำหน้าแปลกใจนิดหน่อยที่เห็นหน้าผม  หรือหน้าผมจะแย่จริงๆ

“ครับ......”  ผมทำได้เพียงตอบรับและยิ้มให้เล็กน้อย

“ขอบคุณนะคะ...เรื่องเมื่อวาน.....”
“อ่ะ.......เมื่อวาน...อ้อ...คุณนั้นเอง..ครับไม่เป็นไรครับ...เชิญนั่งก่อน...”  ผมจำได้แล้วครับว่าเธอคือใคร


เธอเป็นกรรมการบริษัทที่สั่งสินค้าของบริษัทเราครับ  ถือว่าเป็นรายใหญ่ของบริษัทก็ได้.....

และการนัดพบกันเรื่องสินค้าก็เป็นไปด้วยดี......

“คุณเน็ตค่ะ...ฉันอยากจะขอบคุณนะคะถ้าไง เย็นนี้ไปทานข้าวด้วยกันนะคะ...” 

“อ้อ....คุณแครอครับ....ผม...”  “อย่าปฏิเสธเลยค่ะ.....นะคะ..”

ผมมองหน้าอลิซนิดหนึ่ง ก่อนตอบตกลงรับทานอาหารด้วย 

ผมสังเกตว่าคุณแครอเป็นผู้หญิงที่สวยและเป็นคนอัศยาศัยดีคนหนึ่ง

เธอจัดได้ว่าเป็นหญิงเก่ง เลยที่เดียว....บุคลิกท่าทางของเธอดูดี และสามารถดึงดูเพศตรงข้ามได้เป็นอย่างดี

ผมยังคิดเลยว่าถ้าผมไม่เจออลิซก่อน....ผมคงอยากพบปะพูดคุยด้วยมากกว่านี้....

แต่ตอนนี้ผมว่าอลิซของผมดีที่สุดแหละ  แม้ว่าเขาจะไม่รู้ตัวก็ตาม...

ผมกับแครอเราทานข้าวด้วยกัน  และเราเริ่มสนิทกันมากขึ้น  เธอมีคู่หมั่นอยู่แล้วครับ....

เธอกับผมเข้ากันได้ดี เราเหมือนเพื่อนที่ทำงาน

หลังจากวันนั้น....เธอมักจะโทรมากหาผมบ่อยๆ

และเรื่องของเธอก็จะเป็นเรื่องของคู่หมั่นซะส่วนใหญ่  เธอมักจะถามความคิดเห็นเกี่ยวกับความคิดของผู้ชายครับ

ซึ่งถ้าคนที่ได้ยินคงคิดว่าผมคุยกับแฟนแน่นๆๆ

ผมเป็นผู้รับฟังที่ดี......และช่วยเหลือได้เท่าที่จะช่วยนะครับ ....





“ครับว่าไง แครอ......”  ผมรับโทรศัพท์ที่เธอโทรมา ซึ่งเหมือนกลายเป็นเรื่องปกติสำหรับผมแล้ว

“เน็ต ฉันตั้งใจจะซื้อของขวัญวันเกิดให้คู่หมั่นนะคะ...อยากจะถามว่าถ้าคุณต้องการให้ของขวัญชักชิ้นคุณอยากได้อะไร..”

“ก็คุณไง....คุณนะเป็นของขวัญที่ดีแล้ว.....” 

“เน็ตคุณอยากพูดอย่างนี้สิ...ฉันหมายถึงสิ่งของนะ..” ดูเธอจะโกรธนิดๆ ที่ผมล้อเล่นกับเธอ

“ผมหรอ...ผมอยากได้อะไรก็ได้ที่คุณอยากให้นะ..ผู้ชายเขาไม่คิดมากหรอกเพียงแต่คุณตั้งใจให้ก็พอ...”

“เน็ต  คุณนี่ช่วยฉันไม่ได้เลย.....นั้นฉันไม่กวนแหละ...”  แล้วเธอก็วางสายไป

“เฮ้อ...ผู้หญิงนี้น่า..”  ผมพูดพร้อมกับอมยิ้ม  ผลันสายตาผมก็เห็นอลิซที่นั่งพิมพ์งานอยู่.....ผมอมยิ้มให้กับตัวเอง 

ถ้าเป็นผมนะผมอยากให้ของขวัญกับลิซเป็นแหวนจัง...

แต่ไม่รู้ว่าเขาอยากจะได้หรือเปล่า   ผมว่ามือเรียวๆ ของเขาเหมาะกับแหวน 

ผมว่าทองคำขาวดูเหมาะกับเขามากกว่าทองสีเหลืออีก



เสียงโทรศัพท์ดังอีกรอบพร้อมชื่อเจ้าของเบอร์ที่โชว์หลาอยู่หน้าโทรศัพท์

“อืม...ว่าไงครับแครอ........”

“ห่ะ...เย็นนี้หรอ.....อืม..ก็ได้........ถ้าไม่ใช่คุณนี้......ผมเคืองนะนี่...ครับๆๆ แล้วเจอกัน...” 

เห้ย...เสียงลมหายใจที่ถูกปล่อยออกมา.....

“อลิซ....เย็นนี้ผม....”

“ครับ..ผมได้ยินแล้ว.....ตามสบายคุณเลยครับ..”  เสียงเขาดูแข็งๆ นิดๆ

ก็จะไม่ให้เขาโกรธได้ไงครับ ผมนัดเขาทานข้าวมาเป็นอาทิตย์กว่าเขาและผมจะทำตัวให้ว่างได้....

แต่แครอดันมีเรื่องสำคัญให้ผมช่วยนี้สิ....ไอผมก็ไม่กล้าปฏิเสธผู้หญิง..

“นั้นผมขับรถไปส่งอลิซก่อนได้ไหม....” ผมพูดเผื่อจะได้

“ไม่ต้องลำบากหรอกครับ...ผมกลับเองได้....ธุระคุณสำคัญกว่า...ปล่อยให้ผู้หญิงรอไม่ได้นะครับ...”

“ก็ได้ครับ...แต่วันพรุ่งนี้ผมชวนคุณไปกินข้าวได้ไหม ตั้งแต่กลับมายังไม่ได้กินด้วยกันเลย..”


“ครับ......” เขาตอบเหมือนรักษาน้ำใจผม 

สุดท้ายผมกับอลิซก็ไม่ได้กินข้าวด้วยกันเลย....ขนาดขับรถไปส่งก็ไม่ได้ส่ง



ช่วงเย็นผมนัดเจอแครอที่หน้าห้างสรรพสินค้า...ใกล้ที่ทำงานผมนั้นแหละครับ...

ผมแทบร้องไห้.....ก็เรื่องสำคัญของเธอก็คือให้ผมไปเป็นสารถีช่วยเลือกของขวัญให้คู่หมั่นเธอหน่อย

เย็นนั้นผมเลยต้องไปกับเธอ เดินเข้าร้านนู๋ ร้านนี้คอยช่วยเธอดูและแนะนำเธอ......

แถมอาหารมื้อนั้นผมก็ต้องเลี้ยงอีกต่างหาก  เธอให้เหตุผมว่าเพราะผมเป็นผู้ชายต้องเลี้ยงสุภาพสตรี...

ผมไม่ได้เกี่ยงนะ...แต่ผมอยากกินข้าวกับอลิซมากกว่าอ่ะ.....ก่อนที่ผมจะส่งเธอขึ้นรถกลับบ้าน

“เหอะ...เสร็จซักที่ ยัยจอมวุ่นก็กลับแล้ว....ดึกแล้วนี่...”   ผมตั้งใจว่าจะโทรไปหาอลิซซักหน่อย

ผมนั่งอยู่ในรถที่มีเครื่องทำความร้องอยู่ในรถ  ตอนนี้อากาศหนาวและมีหิมะตกลงมาบ้างแล้ว 

แม้จะไม่มากนักแต่ก็ทำให้การเดินทางยากขึ้นด้วยเช่นกัน

แสงสีขาวของหิมะที่โปรยปรายลงมาเหมือนเม็ดโฟมให้โรงละครที่ล่วงลงและฟุ้งกระจายไปรอบๆ 

เพียงแต่มันไม่ได้สร้างความหน้าเย็น  แต่หิมะตรงหน้าผมสร้างความหนาวเย็นและบรรยายกาศเศร้าๆ

ได้อย่างหน้าอัศจรรย์




“สวัสดีครับ...”  ผมรอสายจนได้ยินเสียงตอบกลับมาของเจ้าของสาย

“อลิซหลับยังครับ...ผมโทรมารบกวนหรือเปล่า..”

“ครับ....ผมกำลังจะพักผ่อนแล้ว...”  น้ำเสียงเขาดูเหมือนไปจะทะเลาะกับใครมาแล้วมาลงที่ผมซะงั้น

“หรอครับ.....คุณถึงบ้านนานยัง...”  ผมเพียงแค่อยากได้ยินเสียงนะครับ เลยหาเรื่องชวยคุย

“ถึงสักพักแล้วครับ.....แต่ผมว่าคุณคงยังไม่ถึงบ้านมั่ง..”

“ครับ..ผมเพิ่มทำธุระกับแครอเพิ่มเสร็จนะครับ...”

“แล้วคุณจะโทรมาหาผมทำไมครับคุณเน็ต...”

“เอ่อ........ผมไม่รบกวนคุณแล้วก็ได้ครับ...หลับฝันดีนะ...”  ผมรอเสียงที่จะตอบกลับว่า ราตรีสวัสดิ์ หรือ ฝันดีเช่นกัน แต่ก็ไม่มี
เสียงนั้น  เสียงที่ผมได้ยินคือเสียงตัดสายของโทรศัพท์ที่ผมถืออยู่ครับ........

อลิซไปโกรธใครมาก็ไม่รู้นะครับ.....ดูหงุดหงิดด้วย......

++++++++++++

ผมนึกว่าอารมณ์อลิซจะดีขึ้น  แต่พอเขาเข้ามาให้ห้องทำงาน บรรยากาศรอบตัวเขาไม่ดีเอาซะเลย

ครั้นผมจะถามก็ไม่กล้า...กลัวจะพาลทะเลาะกับผมอีก.....หน้าตาเขาแม้จะดูสงบเงียบแต่รอบๆ ตัวเขา

เหมือนมีรังสีแปลกๆๆ แผ่ออกมาด้วยอ่ะ   จนผมต้องเดินออกไปผ่อนคลายนอกห้องของตัวเองด้วยซ้ำ

“มาร์กๆ อลิซเป็นอะไรเปล่า...” ผมยืนถามมาร์กที่นั่งอยู่หน้าห้อง

“ผมก็ไม่รู้ครับ..แต่ช่วงนี้ดูหงุดหงิดจัง...”

“ผมก็ว่างั้น.......”

“คุณเน็ตไม่รู้หรอ  ผมนึกว่าทะเลาะกับคุณเน็ตซะอีกครับ..”

“เปล่า...ผมไม่ได้ทะเลาะกับอลิซเลย..”  ผมปฏิเสธไป เพราะผมกับอลิซไม่ได้ทะเลาะกันจริงๆ ครับ



เดินออกไปถามสปายมาร์ก เขาก็ไม่รู้ว่าอลิซเป็นอะไร..... สุดท้ายก็ต้องกลับมาที่ห้องเหมือนเดิม

“อะแฮ้ม!!  อลิซเย็นนี้........”

“ผมทำงานอยู่ครับ  กรุณาอย่ามากวนผม...” ขนาดพูดยังไม่มองหน้าผมเลย  ผมผิดอะไรอ่ะ

“คุณเป็นอะไร....” ผมถามด้วยความเป็นห่วง

“เปล่านี้ครับ ผมก็ปกติของผมดี......”

“คุณหยุดทำงานแล้วมาคุยกันก่อนดีกว่าไหม...”

“คุณจะให้ผมคุยอะไร...ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ...” 

ผมพยายามระงับโทสะตัวเอง  เพราะอารมณ์ของผมก็เริ่มจะขึ้นเหมือนกัน 

ให้เมื่อสปายมาร์กไม่สำเร็จ  ก็ต้องเรียกอลิซอีกคนแหละครับ  ผมรู้ว่าเขาต้องรู้แน่ๆๆ 



ผมดึงปากกาที่อยู่ในมืออลิซออก พร้อมทั้งยกเขายืนขึ้น โดยใช้วงแขนในการยกตัวเขาจากเก้าอี้

“คุณเน็ต...ปล่อยผมนะ....คุณจะทำอะไรเนี้ย...”

“ก็คุณไม่บอกว่าคุณเป็นอะไรนี้...ผมเลยต้องถามคนอื่นที่เขาน่าจะรู้มากกาว่าคุณให้ตอนนี้..”



มือข้างที่เหลือ ผมก็ถอดแว่นอลิซออก..........

“อลิซคุณเป็นอะไรอ่ะ.........”  ผมถามอลิซอีกคน

“เปล่า...ผมไม่ได้เป็นอะไร...” น้ำเสียงที่ดูเซ็กซี่ทุกครั้งที่ผมถอดแว่น  กลายเป็นน้ำเสียงที่ดูโกรธๆ เหมือนอลิซตอนปกติไม่มีผิด   

“คุณโกรธอะไรผมหรือเปล่า...ปกติคุณไม่เป็นแบบนี่นี้......”  ผมคลายวงแขน แต่แว่นก็ยังอยู่ให้มือผม

“คุณจะให้ผมบอกหรอ....”   “ถ้าคุณไม่บอกผมจะรู้ได้ไง.........”

“เน็ตคุณรู้ไหมว่าผมขี้หึงนะ....คุณมีผมแล้ว  แต่คุณก็ยังมีอะไรกับแครอ....”  เขาพูดเสร็จพร้อมสะบัดหน้าหนี

ฮะ....เหมือนผมจะฟังผิดหรือเปล่า  มีอะไรกับแครอ

“อลิซผมว่าคุณคง...”  “เน็ตคุณคิดว่าผมหลับหรอเวลาอลิซอีกคนทำงานนะ...ผมเคยบอกคุณแล้วไงว่าผมเห็นคุณตลอด”

“แต่คุณก็ยังอี่อ้อ ก็แครอต่อหน้าผม.....คุณคิดว่าผมหูหนวกหรอ...ไม่ได้ยินที่พวกคุณคุยกันหรอ...”

“อลิซฟังผมก่อน...มันไม่ใช่อย่างงั้น....”   “เน็ต ...ผมบอกให้นะ ทั้งผมตอนนี้และอลิซอีกคนโกรธคุณมาก....และผมไม่อยากคุณ
กับคุณแล้ว  เอาแว่นคืนมา....”  อลิซพยายามจะคว้าแว่นในมือผมให้ได้  ซึ่งผมก็ไม่ยอมให้เขาเข้าใจผิดแน่นอน



ผมเลยต้องใช้วิธีเดิมคือ ใช้วงแขนรัดตัวอลิซไว้ไม่ให้ดิ้น  พร้อมทั้งใช้ช่วงที่อลิซเผลอ ประทับจูบเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ

และสร้างความมั่นใจให้กับเขา..... ผมก้มจูบและสวบลิ้นเข้าไปในโพรงปากของอลิซที่ผมสัมผัสเพียงนิดเดียวเขาก็เผยอรับผม
แล้ว..

“อืม...เน็ต...ปล่อยผม...” เสียงที่ขาดช่วงที่พยายามสะกดอารมณ์ตัวเองให้หยุด....แต่ดูเหมือนอลิซจะพ่ายแพ้ตัวเองซะแล้ว

เขาเริ่มที่จะไม่ขัดขืนและผ่อนแรงมากขึ้น  “อืม......อืม....”  เสียงครางเบาๆ ของอลิซที่ผมไม่ได้ยินซะนาน ส่งเสียงออกมา

ผมรู้สึกได้ว่าเขากำลังเคลิบเคล้มรสจูบของผม   

ผมจึงค่อยๆ สวมแว่นตาลงบนใบหน้าของอลิซ...ขณะที่ผมยังคงมอบรสจูบที่สั่นสะท้านอยู่หน้า  ผมไม่รู้ว่าอลิซอีกคนกลับมาหรือ
ยัง.....เพราะผมใส่แว่นให้เขาแล้ว แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาปฎิเสธแต่อย่างใด  ผมค่อยๆ เลื่อนลงมาที่ซอกคอที่เผยให้เห็นเนื้อหนัง
สีชมพูของเลือดฟาด ตรงบริเวณต้นคอระหงนั้น 

เสียงดูดเนื้อที่ต้นคอดังขึ้น ซึ่งผมเป็นคนกระทำ “แฮ่ก ๆ  ๆ  อืม.....” เสียงที่บ่งบอกความพอใจเมื่อผมกระทำ

“อลิซ  อืม....” ผมเรียกชื่อเขาเบา  พร้อมทั้งเลื่อนริมฝีปากตัวเองไปอีกด้าน เพื่อความเสมอภาค....

ก่อนที่จะกลับมาประกบกับริมฝีปากอลิซอีกครั้ง  ซึ่งตอนนี้หน้าแดงเป็นลูกพลับไปแล้ว



ปึก.......  “เน็ต...เน็ต ฉันมีเรื่องจะบอกคุณแหละ....”  แขกที่ไม่ได้รับเชิญเปิดประตูออก

พร้อมกับภาพที่ผมกับอลิซกำลับสร้างสัมพันธ์สวาทกันอยู่  เราแทบจะถอยกันไม่ทันเลยก็ว่าได้

ทั้งยังตกใจอีกตั้งหาก ที่อยู่ๆ ก็มีคนเข้ามาแบบนี้ 

ตอนนี้อลิซหลังให้ผมละแครอ ซึ่งยืนหน้าแดงอยู่  พร้อมทั้งจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่

ซึ่งตอนนี้อารมณ์ผมอยากจะฆ่ายัยแครอให้ได้เลย แม้เสื้อผ้าผมจะดูไม่สุภาพก็ปล่อยก็ปล่อยทิ้งไว้เช่นเดิม

“มีอะไรแครอ ทำไม่คุณไม่โทรมาหละ...”

“ฉันโทรมาแล้วแต่คุณไม่รับ ...เลยตั้งใจมาหา...”  ดูเหมือนสีหน้าจะสำนึกผิดจริง

“คุณมีธุระอะไรก็ว่ามา...”

“เดี๋ยวผมไปยกกาแฟมาให้ครับ..”  อลิซพูดพร้อมกับจะเดินออกไปจากห้อง

“อลิซไม่ต้อง...อยู่นี้แหละ เดี๋ยวแครอก็จะกลับแล้ว...” ผมส่งสายตาให้กับแครอ ซึ่งก็ดูเหมือนจะรู้ตัว

“อ้อ...ฉันแค่อยากจะบอกว่าคู่หมั่นฉันดีใจมาก สำหรับของขวัญที่คุณช่วยเลือกเมื่อวานนะ..”

“แค่นี้........”  เสียงผมเหมือนจะเป็นประสาทให้ได้.....ที่เธอต้องการบอกผมเพียงแค่นี้ แต่ดั้นด้น มาหาผมถึงบริษัท

ผมยืนจับมืออลิซอยู่  และสายตาของแครอก็จ้องมองมือผม   เธอส่งเสียงอะไรบางอย่างก่อนออกไป พร้อมทั้งยิ้มให้ผมและอลิ
ซอีกครั้ง  “คนนี้...นี้เอง...”   เธอทิ้งปริศนาให้อลิซซึ่งผมรู้ความหมายของมันก่อนเธอจะออกจะจากห้องของผม

“คู่หมั่น.........”  เหมือนเสียงพึมพำของอลิซ  เข้าหูผม

“อือ...แครอมีคู่หมั่นแล้ว....”   ผมจับคางของอลิซเชิดขึ้น.........ผมจ้องมองไปที่ดวงตานั้น

“ครับ....”  นั้นเป็นคำตอบของอลิซที่จะพยายามก้มหน้าต่อ

“คุณหายโกรธผมแล้วนะ...........”  ก่อนที่ผมจะก้มจูบที่แก้มเขาเบาๆ

+++++++++++++

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน7 14.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: Warlock ที่ 15-11-2011 01:07:31

ยัยแครอทโผล่มาทำเรื่องป่วนอีกนะ....แต่ก็ยังดีที่ทำให้เน็ตรู้ว่าอลิซมีใจให้...

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน7 14.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 15-11-2011 06:09:49

เน็ตนี่เป็นคนดีจริงๆ เข้าไปช่วยเหลือแครอ
อลิซหึงน่ารักเชีัยว อิอิ :o8:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน7 14.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: LiTTlE [A] ที่ 15-11-2011 09:09:00

น่ารักไม่หยอก   :-[ :-[
 :pig4: :กอด1: :pig4:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน7 14.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: Eshardy ที่ 15-11-2011 09:36:53

เห้อ  กว่าจะ รู้เรื่อง คิดไปไกลเลย อลิซ 
คุณเนต เข้าใจหา ทางออกนะครับ
จับถอดแว่นแล้ว ถามซะ เอาความจริงซะเลย
สุดท้ายก็ จู๊ จุ๊บกัน 555 สำเร็จ สักที่  อิอิอ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน7 14.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: Satang_P ที่ 15-11-2011 10:55:02

 อลิซน่าร๊ากกกกกกสุดๆ  :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน7 14.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: aofaof ที่ 15-11-2011 11:01:34

อลิซหึงงงงงงง

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน7 14.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: kitty ที่ 15-11-2011 11:06:49

 :m20: :m20: :m20:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน7 14.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: Horizon ที่ 15-11-2011 11:16:30

งานเข้าจนได้
+1

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน7 14.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: tartar ที่ 15-11-2011 11:23:38

อลิซหึงน่ารักดี   :o8:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน7 14.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: ChiOln ที่ 15-11-2011 13:28:14

หึหึ อลิสมีหึงเน็ตอ่ะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน7 14.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: LalaBam ที่ 15-11-2011 13:49:24

เน็ตก็ไม่ยอมบอกตั้งแต่แรก

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน7 14.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: yunjae123 ที่ 15-11-2011 22:36:06

เราเข้าใจอลิซนะที่มีปฏิกิริยาแบบนั้นกับเน็ตอ่ะ
เป็นใครใครก็คิดใช่มั้ยว่ามีอะไรเกินเพื่อน
ดูดิ โทรมาหาบ่อยๆๆๆ ออกไปด้วยกันก็บ่อย
แต่ก็นะ แครอเธอก็มีคู่หมั้นไปแล้ว
เน็ตกับอลิซก็เหมือนจะเข้าใจกันแล้ว อิอิ

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน7 14.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: LiTTlE [A] ที่ 15-11-2011 22:58:04

ภาคพี่ว่าเด็ดแล้ว เจอภาคน้องเด็ดกว่า  :z1: :z1:
อลิซ อลิซ อลิซ
 :pig4: :กอด1: :pig4:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน7 14.11.54 p.8
เริ่มหัวข้อโดย: MiSS-U ที่ 15-11-2011 23:04:46

 :impress2:

+1และเป็ดให้ค่ะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: modYlove ที่ 15-11-2011 23:10:54

ตอน8  ตอนจบ


โครงการที่ผมทำตอนนี้เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ เพียงแต่รอเข้าที่ประชุม

และวันนี้ก็เป็นวันประชุมโครงการที่ผมได้ทำขึ้น ช่วงที่ผมกลับไปเยี่ยมพี่คริส

ก็ได้ปรึกษาได้แล้ว พี่เขาก็เห็นด้วยกับโครงการนี้

พอกลับมาพวกผมก็ปั่นให้ทันเข้าที่ประชุม 

“คุณเน็ตครับ..อีกครึ่งชั่วโมงจะเริ่มประชุมนะครับ”   

ผมนั่งอยู่ในห้องทำงานพร้อมทั้งเปิดเอกสารดูความเรียบร้อยอีกครั้ง....ในใจลึกๆ คิดว่าโครงการนี้น่าจะผ่าน

แต่ถ้าครึ่งหนึ่งของที่ประชุมไม่เห็นด้วย  ผมก็คงต้องเก็บโครงการนี้พับใส่กระเป๋าไว้

ผม  อลิซ มาร์ก และคนอื่นช่วยกันทำโครงการนี้ขึ้นมาก มันไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะผมก็เพิ่มเข้ามาจับงานเป็นครั้งแรก

ก็ได้ อลิซ และมาร์ก เป็นต้นเรื่องให้การดำเนินงาน.....ผมต้องขอบใจสำหรับน้ำใจของเขาทั้ง 2 ที่มีต่อผม

++++++++++++

ผมเดินเข้าห้องประชุมพร้อมแฟ้มในมือ ซึ่งทำขึ้นมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ

ภายในห้องประชุมมีกรรมการบริษัทอีก 2 คน และผู้จัดการฝ่ายต่างๆ ในการเข้าประชุมครั้งนี้

การประชุมเริ่มขึ้นด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด  เนื่องจากโครงการนี้ก็ใช้งบประมาณมากกว่าโครงการอื่นๆ

และเป็นโครงการเพื่อสังคมโดยไม่แสวงหาผลกำไร 

การประชุมดำเนินไป....โดยมีตรงตั้งข้อสงสัยถึงโครงการ  และแผนงานที่ทำขึ้น  ซึ่งผมก็ได้อธิบายเพิ่มเติม

ผมรู้ว่าทุกคนหวังดีกับบริษัท อะไรที่มันไม่ได้กำไรก็ไม่อยากจะเสียเงินลงทุนมาก

สุดท้ายผมก็นั่งลุ้นว่าผมจะออกมาเป็นอย่างไร......

ซึ่งก็เป็นที่หน้าดีใจ  เพราะโครงการนี้ได้ผ่านการพิจารณาเห็นชอบ แต่อาจจะต้องปรับปรุงบางส่วนให้สอดคล้อง

กับสภาพสถานการณ์ปัจจุบัน  และเศรษฐกิจด้วย  ซึ่งผมก็รับไว้พิจารณาแก้ไขในส่วนนี้

ผู้เข้าร่วมประชุมทุกท่านเดินออกมาจากห้องประชุม  เหลือเพียงผมซึ่งยังนั่งอยู่ในนั้น

ก๊อกๆๆ  “คุณเน็ต   เป็นไงบ้างครับ...”

เสียงเคาะประตูตามมาด้วยเสียงของอลิซ ซึ่งเข้ามาถามผลการพิจารณาโครงการ

ผมหันไม่มองเขา พร้อมทั้งซบหน้าลงที่อกของอลิซ มือทั้งสองก็จับข้อมืออลิซไว้

“อือ....ผ่านแล้วแหละ...แต่ก็ยังต้องแก้ไขอีก.....” 

“ครับ..ดีแล้ว...ถึงไงเราก็ผ่านแล้วนะครับ....”  กำลังใจที่ส่งมาให้ผ่านน้ำเสียงที่นุ่มนวล

ผมซบอยู่อย่างนั้นนานทีเดียว  เหมือนอยากได้พลังจากอลิซ  เพิ่มเติมส่วนของผม 

เราตรากตรำทำด้วยกันมา.....หาข้อมูลต่างๆ เพื่อการวิเคราะห์ และวิจัย...

ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมกับอลิซเปิดใจคุยกันมากที่สุด....

และผมก็ได้รู้อะไรมากมายเกี่ยวกับตัวเขา  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ทำงานเก่า

หรือสารเคมีในร่างกายที่ทำงานมากเกินกว่าปกติ........

ผมตั้งใจว่าถ้าวันนี้ประชุมผ่านเมื่อไหร่ จะชวน มาร์ก อลิซ  และคนอื่นๆ ไปฉลองกันหน่อย.....

++++++++++



“ผมเป็นอย่างไรบ้างครับ....คุณเน็ต”  มาร์กถามผมเมื่อเห็น ผมกับอลิซเดินออกมาจากห้องประชุม

“อือ....ผ่านแล้ว.....”

“ผมว่าแล้ว...ว่าต้องผ่าน.....อย่างคุณเน็ตหรอ..จะทำไม่ได้...”  เจ้าตัวเหมือนจะดีใจสุดขีดที่มีส่วนช่วยงานนี้ ซึ่งผมก็ดีใจเช่นกันที่
มีคนรู้ใจ และเข้าใจงานที่ทำเพื่อสังคม..

“มาร์ก  เดี๋ยวติดต่อเพื่อนๆ ที่ทำงานนี้ นัดเจอกันตอนเย็นที่บาร์ลิโด้  อย่างงี้มันต้องฉลองกันหน่อย...”

“ได้เลยครับ  เจ้านาย  เดี๋ยวผมจัดให้...”



ผมเดินกลับเข้ามานั่งที่โต๊ะทำงานตัวเดิมที่ตั้งอยู่กลางห้องทำงานของผม

“คุณเน็ต....เหนื่อยไหม....ไว้เลี้ยงขอบคุณพรุ่งนี้ก็ได้ครับ...”

“อือ.....ฉันอยากขอบคุณพวกเขาซักหน่อยนะ....แล้วก็ถือว่าได้พักผ่อนด้วย...ทำงานหนักกันมานานแล้ว...”

“....ครับ...” 

“อลิซเดิมมาหาผมหน่อยซิ....”  ผมเรียกเขาให้เขามาหา.....



ผมยืนขึ้นตรงหน้าเขา  พร้อมทั้งใช้มือลูบปอยผมตรงใบหน้าเขา.....

“ขอบคุณนะอลิซ  ที่ช่วย  และเชื่อใจผมนะ...”

“ครับ......”

“ผมตั้งใจว่าหลังจากเสร็จงานนี้ผมมีอะไรจะคุยกับคุณด้วย......”

“เรื่องอะไรหรอครับ.....”

“ไว้หลังเลิกจากคืนนี้คุณพอมีเวลาว่างให้ผมบ้างไหมครับ..........”

“หลังคืนนี้เลยหรอครับ....เออ.....ได้ครับ..” ผมเห็นเขาทำท่าคิดก่อนที่จะตอบตกลง

“ขอบคุณนะ.....”  พร้อมทั้งก้มลงไปจุ๊บที่แก้ม  ก่อนที่จะปล่อยให้เขากลับไปทำงานที่เดิม



ตั้งแต่ตอนนั้นผมกับเขาก็ไม่ได้มีอะไรกันเลย.....  ผมตั้งใจจะรอเขาจริงๆ  แต่ก็ทีทำรุ่มร่ามบ้าง

ซึ่งเขาก็ไม่ได้โกรธ หรือทำท่ารังเกียจอะไร.......ตอนนี้ผมก็จีบๆ เขาอยู่แหละครับ 

แต่ผมแอบแปลกใจบ้าง  เพราะเห็นบางครั้งเขาถอดแว่นนวดคลึกสายตาเพื่อคลายเครียด

และไม่เห็นปฏิกิริยาเปลี่ยนแปลงใดๆ.....  ซึ่งผมก็ว่าเป็นผลดีต่อตัวเขาด้วยครับ....

ผมรอวันที่เขาจะยอมรับให้ตัวผม  และยอมรับในตัวตนของเขาเช่นกัน.....

ผมเป็นคนเปิดเผยนะ  ผมไม่ได้บอกว่าจีบอลิซหรอกครับ  แต่ท่าทางผมนี้  ให้เลย

แม้แต่มาร์ก ดูก็จะรู้เหมือนกัน...แต่ผมก็ไม่ได้ประเจิดประเจ้อนะครับ...

++++++++++++











เรานัดกันที่บาร์ลิโด้ซึ่งเป็นบาร์ชื่อดังของเมือง.....มีคนมากมายเข้าออก ไม่เว้นแต่ละวัน

ในบาร์นี้มีคนหลากหลายประเภท  มีทั้งดีและไม่ดีประปนกันไปครับ....

แต่ก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นบาร์ที่มีคนมาเที่ยวมากที่สุดด้วยเช่นกัน

เรานัดรวมพลกันตอน 3 ทุ่ม ซึ่งเป็นเวลากำลังเหมาะสำหรับการพักผ่อนนะครับ

ผมกลับไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าหลังเลิกงาน...ส่วนอลิซจะคนอื่นๆ ก็เช่นกัน.....

ผมเดินเข้าไปในบาร์ซึ่งเห็นมาร์กพร้อมเพื่อนๆ นั่งกันก่อนอยู่แล้ว 

ตอนนี้ภายในร้าน   คนไม่ค่อยพลุกพล่านเท่าไหร่  เพราะยังไม่ค่ำมากนัก

“ดีครับคุณเน็ต....” เพื่อนๆ กล่าวทักทาย

“อืม  ตามสบายเลยนะ...เต็มที่และขอบคุณที่เหน็ดเหนื่อยกัน....”  ผมกล่าวขอบคุณพวกเขาจากใจจริง

“ครับ..นั้นพวกผมไม่เกรงใจนะครับ...”

“อือ......”  ผมตอบกลับด้วยความเต็มใจ

“มาร์ก อลิซมากยัง....”  ผมถามหาอีกคนซึ่งยังไม่เห็นหน้า

“มาแล้วครับ....เห็นบอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำนะ...”

“อือ....”  พวกเรานั่งอยู่โต๊ะหนึ่ง ผมก็นั่งดื่มไปเรื่อยๆ 

บรรยากาศเริ่มครึกคักมากขึ้น   เสียงเพลงที่เปิดจนพูดกันแทบไม่รู้เรื่อง..ๆ

อลิซเดินเข้ามา......หลังจากหายไปนาน....ซึ่งผมคิดว่าจะไปตามอยู่พอดี

เขากลับไปเปลี่ยนเสื้อซึ่งดูแปลกตาสำหรับผม เพราะปกติผมมักจะเห็นเขาใส่แต่เสื้อเชิ้ต

แต่วันนี้เขาให้เสื้อโปโลที่เหลืองสด  ซึ่งทำให้เขาดูสดใสมากภายใต้แสงที่สาดส่องไปทั่วบาร์แห่งนี้

เขาเดินเข้ามานั่งข้างๆ ผม ซึ่งมีที่เหลือไว้สำหรับเขา

น้ำเมาต่างๆ ถูกเทใส่แก้วของแต่ละคน  ซึ่งกำลังสนุกสนามกันอยู่  บางคนใจกล้าก็ลุกออกไปรีเล็กซ์

“อลิซคุณดื่มไหม....” ผมถาม ซึ่งต้องให้เขาเอียงหูเข้ามาเพราะเสียงเพลงที่ดังก้อง

“ผมดื่มได้อยู่แล้วครับ....” 

“ผมชงน้ำเมาทั้งของผม และ เขา.....พร้อมทั้งส่งให้...”

“ผมไม่รู้นะเนี้ยว่าคุณก็กินเหมือนกัน....”

“อ้อ...ผมกินได้นิดหน่อยนะ......ถ้ามากๆ ผมก็ไม่ไหวเหมือนกัน....”

พวกเขาทุกคนต่างคุยกันสนุกสนาน   บางคนที่ดูจะเกร็งๆ ผมบ้าง  พอน้ำเมาเข้าปากก็พูดมากขึ้น

เป็นกันเองมากขึ้น.....จนเวลาล่วงผ่านไปเร็ว.....ซึ่งผมก็เห็นว่าหน้าอลิซคงแดงเพราะน้ำเมาบ้างแล้ว

“คุณเน็ต  ออกไปเต้นกัน...”

“เหอะ...เราพูดอะไรนะ...”  ผมกระซิบถาม

“อือ..เรามาผ่อนคลายนิด....ปะครับ..”  เขาพูดเสร็จพร้อมทั้งลุกขึ้น แล้วเดินไปไปในฟอร์ที่มีคนมากมายกำลังแดนซ์กระจายอยู่

ผมเดินตามเข้าออกไป....แต่ไม่ใช้เพื่อไปแดนซ์นะครับ....ก็อย่างที่บอกไอฟีเรโมนที่อยู่ตัวเราฟุ้งกระจายซะ...

จนคนที่ที่เดินผ่านไปผ่านมามองกันเป็นแถว ทั้งหญิงชาย  ส่งตาให้อลิซกันเป็นว่าเล่น  แล้วยิ่งน้ำเมาเข้าปากคงจะมันกันน่าดู......

แต่ที่ผมไม่ห้ามเพราะคิดว่าจะให้เขาเป็นตัว  ของตัวเองดูบ้าง   ผมไม่เคยเห็นเข้าในเวลาแบบนี้เลย

“มะ....คุณเน็ต   ตรงนี้มีที่ว่าง...”  เขาเรียกผมเข้าไป ตรงที่ว่าง ซึ่งมีพื้นที่เหลือนิดหน่อยไว้สำหรับยืนโยกมากกว่า

“อลิซผมนั่งตรงนี้แล้วกัน  คุณก็ตามสบาย...”  ผมต้องขอตัวครับ เพราะถ้าอยู่ใกล้ๆ แล้วมันอดใจไม่ไหว

เกิดทำไรมากกว่าเดี๋ยวคนที่ทำงานเห็น จะดูไม่ดีเปล่า...  ผมเลยนั่งตรงเคาเตอร์บาร์และสั่งเหล้ามาแก้ว 

สายตาก็จับจ้องลีลาและท่าทางของเขา  เขาชวนผมมาเต้นและดูเหมือนเขาจะยืนโยกซะมากกว่า 

หลังจากเพลงที่เปิดรวดเดียว 3 เพลงจบ เขาก็ต้องเดินมาหาผมพร้อมทั้งเหงื่อที่ผุดขึ้นตามใบหน้า แขน และต้นคอ

เหงื่อที่เห็นมันสะท้อนกับแสงไฟ เห็นเป็นประกายเลยทีเดียว

“ไงเรา....เหนื่อยแล้วหรอ...”  ผมพูดขันๆ ให้กับอลิซ

“ครับ....ไม่ได้เต้นซะนาน....เล่นจะเหนื่อยเลย....” เขาเดินเข้ามาคุยกับผมพร้อมทั้งสั่งน้ำอัดลมเพื่อดับกระหาย

เรานั่งตรงเคาเตอร์นานพอที่จะมีคนเข้ามาทักอลิซ

“สวัสดีค่ะ.......” สาวน้อยคนหนึ่งเดินเข้ามาทักอลิซ  ซึ่งเขาก็ยิ้มตอบ

สุดท้ายหญิงสาวน่ารักคนนั้นก็ให้เบอร์โทรอลิซมา  ซึ่งผมก็นั่งมองอยู่ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“คุณเน็ต  ผมร้อน....ขอไปห้องน้ำก่อนนะครับ...”  เขาพูดพร้อมกับเดินออกไป

ผมนั่งดื่มต่อที่เคาเตอร์.......  “แหม จะเรียกว่าสวยหรือน่ารักดีว่ะ  ว่าจะจีบซะหน่อย  ดันมีคนแย่งซะแหละ..”   นั้นเป็นเสียงชาย 2
คนที่เดือนเข้ามานั่งตรงเข้าเคาเตอร์ ซึ่งตอนนี้เสียงเพลงกลายเป็นเพลงช้าๆ ให้คู่รักได้ออกไปเต้นกันบ้าง

“อ้อ...ไอหนุ่มที่อยู่หน้าห้องน้ำนะหรอ.....เออว่ะ...ข้าเดินผ่านของข้าก็ตื่นว่ะ  5555 “  นั้นเป็นคำพูดที่ทำให้ผมไม่สบายใจ

แต่ก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่........ ก่อนที่ชาย 2 คนจะหยุดพูดและนั่งดื่มเหล้ากันต่อ.....



ผมว่าเป็นเวลานานเหมือนกันที่ยังไม่เห็นอลิซกลับมา  ซึ่งผมเริ่มกังวลใจมากแล้ว 

คำพูดที่ผ่านเข้าหูผมทำให้ผมต้องเริ่มลุกเดินไปยังห้องน้ำชายทันที  เพื่อตามอลิซซึ่งขอตัวออกมานานแล้ว



ผมเดินเข้าไปที่ห้องน้ำเพื่อมองหาอลิซ  ซึ่งเขาก็ไม่ได้อยู่ที่นั้น.... 

“อลิซ...อลิซ..” ผมตะโกนออกไป ซึ่งก็ไม่มีเสียงตอบ

ผมเดินกลับเข้ามาให้บาร์และถามมาร์ก ว่าเห็นอลิซไหมซึ่งคำตอบ   คือไม่เช่นกัน

ความกังวลใจเกิดขึ้นทันที  พร้อมทั้งขาที่ก้าวเดินออกจากบาร์อีกครั้งเพื่อตรงไปยังห้องน้ำ

ผมกวาดสายตามองหาอลิซ ซึ่งเสื้อของเขาทำให้สังเกตได้ง่าย....

ผมเดินหาตั้งนาน แล้วก็เจอเขาจนได้  เพียงแต่เขาไม่ได้อยู่คนเดียว

มีชาย 3 คน ยืนล้อมเข้าไว้  แต่เพราะสีเสื้อทำให้ผมเดินตรงเข้าไป

อารมณ์โกรธ  กำลังพุ่ง   เพราะภาพที่ผมเห็น   มีชายคนหนึ่งกำลังจูบอลิซอย่างเมามัน 

ส่วนชายอีก 2 คน คนหนึ่งกันควานอยู่แถวหน้าอก อีกคนกับคลำอยู่ตรงเป้ากางเกง 

ซึ่งสภาพเจ้าตัวไม่ยินยอมแน่นอน

ผมเดินเข้าไปพร้อมท่อนไม้ ที่วางกองอยู่ในระแวกนั้น



“เห้ย....มึงทำอะไร...”  ผมเข้าไปสะกิดพร้อมทั้งส่งหน้าไม้เข้าไปกระแทกที่หลังของไอหนุ่มที่กำลังประกบปากจูบอลิซอยู่

แอ๊ก  เสียงกระแทกที่ผมฟาดไม่ที่หน้าท้องของชายอีก  2 คน ที่เหลือ  ซึ่งพวกมันก็ไม่ยอม  กับมาลุ่มผมอีกครั้ง 

แต่เพราะมีไม้ถือไว้ผมเลยได้เปรียบไม่น้อย

จนมันคนหนึ่งเตะเข้าที่ข้อมือทำให้ไม้ที่ถืออยู่กระเด็น  ผมสู้พวกมันซะพักก่อนที่ผู้จัดการบาร์จะออกมาช่วยเหลือ

ดังนั้นผมจึงรอดจากจากไอพวกนั้น.....ซึ่งถ้าไม่มีใครมาผมก็คิดจะสู้หยิบตาเช่นกัน

“คุณเป็นอะไรไหมครับ...”  ผู้จัดการบาร์สอบถาม

“อือ...ไม่เป็นไร........” ผมตอบกลับไป

“เดี๋ยวผมจะแจ้งความให้เรื่องทำร้ายร่างกายนะครับ...”

ผมมองหน้าอลิซ...ซึ่งเขาทำหน้าเหมือนปฏิเสธ.... “ไม่ต้องหรอกครับ....เพราะพวกมันก็เจ็บไม่ใช่น้อยเหมือนกัน..” 

.....ก็ผมเล่นไม้ฟาดไปหลายที...”

“ครับ...คุณเข้าไปทำแผลก่อนไหม....”

“อ้อ..ไม่ต้องหรอกครับ......เดี่ยวผมจะกลับแล้ว ...ส่วนเพื่อนผมที่อยู่ข้างในก็บอกให้ผมด้วยความผมกลับแล้ว

ส่วนค้าเสียหายต่างๆ เรียกบิลไม่เก็บกับผมได้...” พร้อมพูดเสร็จพร้อมส่งนามบัตรให้  ซึ่งผู้จัดการบาร์รับพร้อมกลับขอตัว





“คุณเน็ต....เจ็บมากไหม...”  เขามาพยุงผมเพื่อเดินไปที่รถ

“อลิซแล้วคุณอ่ะ...”  ผมเห็นปากที่เจ่อๆ  และรอยเลือดที่แตกอยู่ตรงริมฝีปากเขา

“ไม่เป็นไรครับ....”  แม้ว่าเขาจะบอกว่าไม่เห็นไร แต่น้ำตาเขาเหมือนจะพยายามกลั้นไม่ให้ผมกังวลอยู่

ไอผมมันเจ็บใจตัวเองที่ปล่อยให้เขามาคนเดียว  ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาก็ไม่เหมือนคนอื่น.....

เขาหันหลังให้ผมพร้อมทั้งรูดซิบกางเกงที่ถูกไอพวกนั้นมันรูดลง.........แม่งเอ้ย ถ้ามีปืนนี้  ยิงกระจุยให้หมดเลย

เขาพยายามพยุงผมเดิน   แต่ผมก็ต้องทำอะไรซักอย่างก่อนที่จะเดินจากไป

“อลิซ  หลับตา.....”  ผมบอกเขา  ซึ่งเขายอมรับตาโดยดี

“เน็ต....”  ผมให้ลิ้นเลียไปที่ริมผีปากที่เหมือนโดนถึงกัดอยู่  “อย่า....”  เสียงปฏิเสธเพื่อให้ผมหยุด

“อลิซผมจะล้างให้ ...อ้างปากหน่อย”  ผมหยุดเพื่อบอกเขาพร้อมทั้งก้มลงไปจูบอีกครั้ง

ผมล้างคราบน้ำลายและฝังรอยให้  “เจ็บ...”  มีเสียงอู้อี้ตามมา ซึ่งก็ไม่ช่วยให้ผมหยุดได้ 

ตอนนี้ผมหื่นกระหายจูบของอลิซมากกว่าครั้งไหนๆ  อาจเป็นเพราะภาพที่ผมเห็น

ทำให้ผมอยากจะลบภาพให้ความคิดของอลิซออก แล้วใส่ของผมเข้าไปแทนทีก็ได้

มือผมเริกเสื้อของเขาขึ้น และใช้สองมือบดขยี้หัวนมนั้น ซึ่งขึ้นเป็นไตก่อนที่มือผมจะสัมผัสซะอีก

“เน็ต ผมจะไม่ไหวนะครับ...” เสียงประท้วงเมื่ออารมณ์เขาเริ่มกระเจิดกระเจิง

“อืม   อ่า....”  น้ำลายของผมละของอลิซรวมกันและล้นออกมานอกริมฝีปากของเรา 

ซึ่งผมก็ไม่คิดจะเช็ดให้ซะด้วย.......  “อลิซ  อีกนึด....ใกล้เสร็จแล้ว...” ผมบอกออกไป

เราพลัดกันเป็นฝ่ายรุก ฝ่ายรับ ภายในช่องปากของห้วงเสน่ห์นั้นเป็นเวลานาน

จนร่างกายของอลิซตื่นตัวภายใต้เข่าของผมที่แทรกเข้าไปตรงหว่างขาคู่งาม....

ผมหยุดความวาบหวามนั้น ก่อนที่ทั้งผมและเขาจะอยู่ไม่อยู่   แต่สายตาเหมือนประท้วงอะไรบ้างอยู่...



ผมพาเขาและตัวเองขึ้นรถ และขับออกไป ไม่มีการพูดจาเกิดขึ้นในรถ 

เพราะตอนนี้หน้าตาของอลิซแดงก่ำ เพราะกำลังพยายามสกัดกั้นอารมณ์อยู่ 

เขามักจะส่งสายตามองมาที่ผม  ซึ่งผมก็ตื่นตัวเต็มที่แล้วเหมือนกัน  ผมอยากจะแวะโรงแรมแถวนี้ด้วยซ้ำ

แต่ก็ต้องทนไว้   



ก่อนที่ผมจะขับรถเข้าบ้าน ดูเหมือนอารมณ์ของอลิซจะสิ้นสุดลง  เขารูดซิปกางเกงตัวเองลง

พร้อมทั้งเอามือทาบลงที่ของตัวเอง  (เห้ย...มาทำอะไรตรงนี้  ขับรถอยู่...)  ส่วนมือข้างที่เหลือก็เอามาดูดอมเล่น เหมือนเป็น
ชอคโกแลตว่างั้น   (ขอบอกว่าแว่นยังอยู่ครบนะครับ)  “อ....อลิซซซซซ”  เสียงที่เรียกพร้อมกลืนน้ำลายหลายอึก

“อ่า....อ่า...”  เสียงของอลิซเมื่อเขาเริ่มลูบไล้ของส่วนตัวของตัวเอง.... 



ตอนนี้ถ้าเกิดอุบัติเหตุ  ผมจะโทษอลิซคนเดียว.....เพราะตอนนี้ผมเหยียบคันเร่ง เกินกำหนดไปได้ร้อยกว่าแล้ว

“เน็ต.......เน็ต  อืม....”  เสียงเรียกร้องของอลิซทำให้ผมไม่มีสมาธิจริงเลยครับ  แต่อีกนึดก็จะถึงแล้ว

“อลิซ  ไม่ไหวแล้วอ่ะเน็ต...”  ตอนนี้เขากำลังเล่นกับน้องนมของตัวเอง ซึ่งเขาเริกเสื้อขึ้นมาพร้อมทั้งเอนเบาะให้นอนลง

(กะจะเสร็จในรถเลยใช้ไหมอ่ะ)  “อลิซ...หยุดเลยนะ..ถ้าผมถึงเมื่อไหร่คุณได้เจ็บตัวแน่นๆ “

“เหอะๆๆ  คุณจะทำอะไรได้....ขนาดตอนนี้ผมยังปลอดภัยอยู่เลย...”  ผมรู้ว่าเขายั่วอารมณ์ผมเล่นอยู่

ตอนนี้รถเลี้ยวเขามาที่ลานจอดรถแล้วครับ  เหลือเพียงแต่ขึ้นลิฟท์ เปิดประตูห้องและ............

รถจอดแล้ว แต่ดูเหมือนอลิซจะไม่ยอมลุกจริงๆ  ซึ่งตอนนี้กางเกงยีนส์ที่ผมใส่ มันดันเจ้าน้องชายผมซะเจ็บเลยก็ว่าได้

ผมเลยเดินมาเปิดประตูฝั่งอลิซและอุ้มเขา........ แขนของอลิซข้างหนึ่งคล้องคอผมไว้ แต่อีกข้างกำลังเล่นซนอยู่ที่หน้าอกผมซะ
งั้น   “อืม...อลิซ...” ผมครางออกไปเมื่อเขาถูกไถ่ที่หัวนมผม “อลิซ หยุด...ผม  อืม...”  ตอนนี้เส้นเลือดเต้นตุ๊บๆๆๆ

เสียงหัวเราะชอบใจ   เมื่อเห็นผมทำอะไรไม่ได้   แม้อาการเจ็บไม่ยังอยู่แต่ขอบอกผมไม่ได้สนใจมันแม้แต่น้อย

เพราะภาพตรงหน้ามันดึงความเจ็บของผมไปหมดแล้วครับ  ผมเปิดประตูเข้าไปพร้อมทั้งวางเขาลงบนที่นอน



อยากแรกที่ผมทำคือต้องปลดกางเกงตัวเองออกเลย เพราะมังกรน้อยผมมันผงาดจะทะลุกางเกงได้แล้ว

ส่วนเสื้อผมเพียงแค่ปลดกระดุมเท่านั้น  ตอนนี้น้องผมตั้งโด่นเด่นเป็นสง่า เหมือนต้นเสาโรมันก็ว่าได้

อลิซนั่งมอง และอมยิ้ม...  “อลิซคุณไม่คิดจะช่วยผมหน่อยหรอ...” ผมยืนจังก้างอยู่ตรงหน้าของเขา

“คุณยั่วผมได้เยี่ยมมากเลยนะ อลิซ..”  รอยยิ้มเยี้ยมๆ ที่เหมือนจะดูโกรธแต่ไม่ใช่ พุดออกมาจากใบหน้าผม

“เน็ต ผมต้องทำไงอ่ะ...” คำพูดพาซื่อ  แต่หน้าตาไม่บอกอย่างนั้นเลย

ผมได้เพียงแต่อ้อนวอนเขา  ก่อนที่เขาจะดีดนิ้วเบาๆ ไม่ที่ปลายน้องผม ซึ่งเป็นผมทำให้มีน้ำตาซึมออกมาเล็กน้อย

“อืม...อลิซ....” เขาใช้ปลายลิ้นเช็ดน้ำตาที่ซึมออกมา ก่อนที่จะค่อยๆ  ดันปากเข้าไปในตัวผม  ฟันและปากที่รูดไปตามแท่ง
ทำให้ผมแทบคลั่ง  “อืม...........”   ก่อนที่เขาจะค่อยๆ เร่งจังหวะรูดปากของตัวเอง  “อ้า.....อลิซ เร็วอีก......เร็วอีก...”

ใช้เวลาเพียงไม่นานก่อนนี้น้ำก๊อกแรกของผมจะถูกปลดปล่อยด้วยริมฝีปากของอลิซ....ซึ่งมันยังคงตั้งอยู่  เพียงแต่ทำให้อาการ
กระหายของผมนั้นผ่อนคลายลงเท่านั้น

ตอนนี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำขุ่นๆ ที่พวยพุ่งออกมา 

ผมจับเขาถอดแว่น  เสื้อผ้า และกางเกงจนร่างกายเปล่าเปลื้อย

น้องชายของอลิซก็โดดเด่นเช่นกัน   ซึ่งก็ไม่ได้แพ้ผมเท่าไหร่  แท่งแดงๆ  ที่โดนเด่นด้วยเส้นเลือดเหล่านั้นดูเหมือนจะเต้นตุ๊บๆๆ
อยู่





“เน็ต........”  เสียงยั่วยวนที่อลิซส่งมาให้ผม  ผมตอบสนองเขาเช่นเดียวกับที่เขาใช้กับผม 

“อืม...เน็ต ผม...ขอโทษ  อ่ะ  อ่ะ  อย่าแกล้ง...” นั้นเป็นเสียงที่เขาร้องบอก เมื่อผมทำได้จนถึงจุดหนึ่งแล้วรูดปากออกมา

“อ่า  อ่า  อ่า  อ่า” เสียงที่ดังไม่หยุดของเขา เมื่อผมให้มือถูกไปตามแท่งนั้นของเขา

ผมยกขาของอลิซขึ้นและใช้นิ้วช่วยให้การขยายประตู........... “โอะ  อืม  โอะ  อืม “  เสียงที่ครางเมื่อผมใช้นิ้วมือขยับเข้าออก
และเพิ่มขึ้นจนประตูเปิดกว้างเพียงพอให้น้องชายผมใส่เข้าไปได้...



ตอนนี้เจ้าน้องชายผมจ่อที่ประตูของอลิซแล้ว ผมค่อยดันเข้าไป พร้อมโน้มตัวลงไปขบหัวนมของเขาเล่น

มือของอลิซที่ช่วยพยุงอยู่ที่หน้าท้องของผม  “อะ  อะ  อ่ะ “  เสียงของเราทั้งคู่เมื่อเราโลดเล่นเขาสู่ห้วงหฤหรรษ์

“เน็ต  อะ  อ่ะ  อะ   ผมๆๆ”   เสียงที่ไร้การอดกลั้นปล่อยออกมาก่อนที่  น้ำของผมจะแตกให้ตัวของอลิซอีกครั้ง

ซึ่งของอลิซก็แตกให้มือผมเช่นกัน   เราทั้งคู่เล้าโลมกันอยู่กันอีกหลายรอบก่อนที่จะหมดแรง  ซึ่งผมก็ฝากรอยไว้ตามตัวของเขา
ไม่น้อยเช่นกัน..........

หลังเสร็จกิจผมชวนเขาไปอาบน้ำ  ซึ่งก็ไม่วายเล่นบทพิศวาสนอกเตียง.....คืนนั้นเราร่วมรักกันจนผมกับเขาแทบไม่มีแรงลุก
เลย.........

++++++++++++++

เช้า.......

ผมตื่นขึ้นมาพร้อมทั้งยังเห็นอลิซหลับอยู่ในอ้อมกอด........

“อลิซ.....” ผมเรียกเขาเบา

“อืม  ผมขออีกแป๊ปนะ....”  เสียงร้องประท้วงเมื่อผมปลุกเขา

ซึ่งยิ่งทำให้ผมอยากแกล้งมากขึ้น  ผมเลยเป่าหูเขาเล่น  พร้อมทั้งซบที่ใบหูเขา  “อืม..เน็ตอย่า...”  นั้นเป็นเสียงร้องห้าม

แต่ยิ่งเขาไม่สนใจผม   ยิ่งทำให้ผมอยากแกล้งเขามากขึ้น ผมไล้ริมมาที่ต้นคอ จะซบที่ให้ปลาร้า ซึ่งเขานอนหงายอยู่ (อย่างงี้ก็
เสร็จผมสิ)

“อลิซ  ตื่นสิ  ผมมีเรื่องจะคุย...”  ผมกระซิบบอกที่ข้างหู

“อืมก็บอกมาสิ....”  แม้จะหลับตาอยู่ แล้วเหมือนเขาจะยอมคุยด้วย...

“ก็เรื่องเมื่อวานอ่ะ ที่ผมบอกว่าจะคุยนะ...”

“อือ....เรื่องไรอ่ะ  ขอฟังอยู่....”

“เออ....ผมว่า....ผมถ้าจะรักคุณ  จนทนไม่ไหวแล้วอ่ะ...อลิซ...”

“อืม.....”      “ผมบอกให้ตื่นไง  ไม่งั้นผมจะจับคุณกดจริงๆ นะเออ...”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นเขาก็ลืมตาขึ้น  พร้อมทั้งลุกนั่ง ควานหาแว่นแล้วหันมาทางผม

“เน็ต ถ้าผมไม่ยอมให้คุณ  เมื่อคืนคุณไม่ได้เห็นขาอ่อนผมหรอก....”

“อลิซ....คุณชอบ    ผม  ผม  ผม  หรอ...”

“เน็ตผมก็ยังไม่รู้หรอกว่ารักคุณหรือเปล่า   แต่ร่างกายผม มันยอมให้คุณคนเดียว....”

เขาพูดเสร็จพร้อมยิ้มแบบกวนๆ  ก่อนที่จะกดผมแล้วใช้ลิ้นเลียที่หัวนม.......ทำให้ผมขนลุกเชียวแหละ

(ตกลงอลิซคนนี้เป็นใครกันแน่นะ........แต่ผมจะไม่สงสัยหรอกเพราะไม่ว่าจะเป็นแบบไหม ผมก็รักทั้งนั้นแหละ

ผมว่าจะปล่อยเสน่ห์ตัวเองให้อลิซหลงจนไม่กล้าแกล้งผมแบบเมื่อคืนอีกเลย)



บทส่งท้าย

“อลิซ..ผมว่าจะย้ายออกจะบ้านนี้จริงๆ แล้วแหละ...”  ผมพูดเมื่อวันทำงานต้นสัปดาห์มาถึง

“คุณหาได้แล้วหรอ...”

“อืม....เป็นบ้านนะ  ไม่ใช่คอนโดนเหมือนอย่างพี่คริส”

“ก็ดีสิ  เป็นส่วนตัวดี..”

“อืม....ตอนนี้ผมเลยว่าจะเปิดรับสมัครคนดูแลบ้านนะ .....อยู่กินฟรี...มีที่นอนอาหารครบ เลี้ยงดูอย่างดี..”  ผมพูดพร้อมกับส่งตาย
ตาให้

“อืม...นั้นเดียวผมช่วยประกาศทางเน็ต”

“โธ่........อลิซอ่ะ........”  สายตาอ้อนวอนเหมือนผมยังสู้เขาไม่ได้

“55555 น่าๆๆ  เดี๋ยวก็มีคนมาสมัคร  สบายแบบนี้ใครไม่อยากอ่ะ....”  พร้อมทั้งเดินเข้ามาหอมแก้มผมก่อนที่จะกลับไปนั่ง
ทำงาน...................

ผมเพียงแต่ได้อมยิ้มเท่านั้น  เมื่อก่อนผมอาจจะเหมือนลูกเสือ ที่ซ่าและเที่ยวไปวันๆ 

แต่ตอนนี้เหมือนตัวเองกลายเป็นลูกแมวได้ไงไม่รู้  ต้องคอยอ้อนเจ้าของ เพื่อขอความรักตลอด...(สู้ไม่ได้จริงๆ)




“””””””””””””””””””End””””””””””””””



ปล.เตรียมคลอดเรื่องใหม่จะ  พล็อตเรื่องถ้าจะ sm หรือเปล่า

ไว้คอยดูนะจร้า

ถูกใจ ก็ชมๆๆๆ  กันส่งท้ายหน่อยนะ......ไปแหละ  พิมพ์ไปเลือดไหลไป 555

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: Warlock ที่ 15-11-2011 23:32:59

ตอนจบบอกได้คำเดียวว่าแรงทั้งคู่!!!

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 15-11-2011 23:39:24

 :m25: อลิซร้อนแรงมาก  :laugh:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: yunjae123 ที่ 16-11-2011 01:27:25

ในที่สุด อลิซก็เหมือนจะดีขึ้น
หมายถึงว่าถอดแว่นแล้วก็เป็นปกติ
แอบโมโหอยากกระทืบพวกที่ทำอลิซ!!!!!
ดีนะเน็ตไปช่วยทัน
อลิซเลยเสร็จเน็ตเลยทีเดียว ><~~~~
ดีใจกับเน็ตแล้วอลิซด้วยที่รู้ความสึกกันซะที รักกันนานๆๆๆๆๆนะ ^^

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: LalaBam ที่ 16-11-2011 06:25:21

อลิชไม่ได้เรียบร้อยอย่างที่คิด :laugh:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: MiSS-U ที่ 16-11-2011 07:30:20

 :jul1: รอเรื่องต่อไป

บวกเป็ดให้ค่ะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: Satang_P ที่ 16-11-2011 08:23:52

อลิซเซ็กซี่ ว้าวววว  :z1:  ร้อนแรงอ่ะ  :pighaun:

ไต้องถอดเเว่นเลยด้วย  o13

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: LiTTlE [A] ที่ 16-11-2011 08:27:54

ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ  ตอนพิเศษ
 :impress3:
น่าจะจับทั้ง 2 คู่มาป๊ะกันหน่อยน๊า
 :pig4: :กอด1: :pig4:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: yeyong ที่ 16-11-2011 08:31:53

 :haun4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: ChiOln ที่ 16-11-2011 10:24:48

โหะ ๆ จบแบบเลือดสาด 5555+

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: kitty ที่ 16-11-2011 10:28:24

 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: G_U_I_N ที่ 16-11-2011 10:57:02

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด......เริ่ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


รอเรื่องใหม่ด้วยคนจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 16-11-2011 11:20:12

อลิสแรงงงงงง :pighaun:
1+ให้เลย

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: POPEA ที่ 16-11-2011 20:04:51

ไอ้สามคนนั้นเลวมาก!
ทีการจูบล้างปากด้วย อลิซร้อนแรงมาก :haun4:
รอเรื่องใหม่ค่ะ sm ด้วยอ่อ รอเรื่องใหม่จ้า~

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: TeuyHom ที่ 16-11-2011 20:43:52

น่ารักจังเลยยยย

ชอบๆๆอ่ะ  อิอิ

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: agava1313 ที่ 16-11-2011 22:46:59

SMเหรอคะ..กรี๊ด..ได๋ค้า.........

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: RAKDEK_KA ที่ 20-11-2011 23:54:13

มีตอนพิเศษ ย้ายบ้าน ไหมอะจ๊ะ อยากอ่านๆ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: the_pooh9 ที่ 03-12-2011 10:29:42

 :bye2:เน็ตน่ารักจัง

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: yotsaput ที่ 03-12-2011 13:56:03

น่ารัก ><

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 03-12-2011 14:59:08

ชอบเรื่องนี้อ่าาา~~~~!!!!
แบบว่าน่ารักทั้งสองเรื่องเรย
ตอนแรกนี่ ลุ้นกันจนตัวโก่ง
ส่วนเรื่องที่สอง ชอบอลิสตอนไม่ใส่แว่นนะเี่นี่ย
ยั่วได้อีก หุหุหุ

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: nishiauey ที่ 03-12-2011 19:52:08

ชอบเรื่องนี้อ่าาา~~~~!!!

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: fay_13 ที่ 03-12-2011 20:12:00

อลิซสุดยอดที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดด  :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: pupuzaa ที่ 05-12-2011 00:59:18

 :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:  ทั้ง 2 คู่เลย

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: MooJi ที่ 05-12-2011 04:55:35

น่ารักม๊ากกกกกกกก
ปลื้มทั้งสองคู่เลย
^^

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: aezac ที่ 05-12-2011 16:34:21

 o13  แหลมมาก  o13

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: kamikame ที่ 05-12-2011 16:39:37

 o13 หนุกดีฮ๊าฟฟฟ
ดำเนินเรื่องเร็วดี
 :L2: ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟฟ

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: pogpax ที่ 05-12-2011 17:59:55

ชอบเรื่องนี้อีกแล้ว สนุกดี

 o13

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: IöLIKE ที่ 14-12-2011 22:09:55

ThankS

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: hmoopee ที่ 15-12-2011 01:01:11

 :z1:
 :o8:
 :-[
 :impress2:
พยาบาลเหมือนกันเลย
ไปอ่านก่อนนะ
 :L1:
 :L2:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: Nightfalls ที่ 17-12-2011 20:36:19

ม่วนหลายๆครับ

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: erng ที่ 18-12-2011 23:17:37

อ๊ายยยยยยยยย
ชอบบบบ อลิสกับเน็ตตตตต
น่ารักมากกกกกกกกกกก
เจอคนแบบนี้ เน็ตเอาอยู่ 555555
อลิสฮาอ่ะ มันมีโรคแบบนี้ด้วยยยยยยยย
แต่เป็นแบบนี้ก็ดี เน็ตจะได้รักได้หลงงงงง
อิอิ

ต้องมีเรื่องให้ใจหายใจคว่ำด้วยยยย
แอบบบ เครียดดดดดดด
ดีนะ รอดมาได้ๆๆๆ
เฮ้ออออออออออออ

รักกันนานๆๆๆๆน้า

ขอบคุณนะค่า

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: YaOi_KUKU ที่ 19-12-2011 21:57:37

น่าร้ากกกกกกกกก

ชอบสองคู่เร้ยยยยยยยย

อยากอ่านต่ออีกคัฟ 

มันช่าง :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: nOn†ღ ที่ 21-12-2011 07:59:31

ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ  :L2:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: the_pupae ที่ 03-04-2012 14:00:09

 o13 o13

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: obab ที่ 09-05-2012 16:06:47

 :m1: :m1:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: Tiamo_jamsai ที่ 09-05-2012 16:21:00

 :z13:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: GBlk ที่ 07-07-2012 17:06:16

ยังอ่านไม่จบอ่ะ

แต่ส่วนตัวชอบนิยายแนวนี้อยู่แล้ว ครับ


แต่อันนี้ทนไม่ไหวจริงๆ ต้องเข้ามาโพสต์ก่อน คือ...

จัสติน บีเบอร์ (http://th.wikipedia.org/wiki/จัสติน_บีเบอร์)

ส่วนบีเวอร์เป็นชื่อหนูยักษ์ของต่างประเทศหน่ะ ครับ


ไม่ได้จับผิดนะ แต่อ่านแล้วผมฮาอ่ะ~

เป็นกำลังใจ ครับ

ไปอ่านต่อแระ ...

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: maykiz ที่ 08-07-2012 02:46:23

ไม่ต่อยได้อ่านแนวรักหวานแหววเท่าไหร่ แต่ก็ประทับใจเหมือนกันนะเนี่ย น่ารักทั้งคู่พี่คริส-น้อ
มิค และ คู่เน็ต-อลิซ เลย น่ารักมากๆๆๆ ขอบคุณนะคะ สนุกที่สุดเลย

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: langgra ที่ 09-07-2012 10:09:48

กรีด  ชนีอยากกรีดดัง ๆ อิจฉาจริงๆกรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: tookta ที่ 10-07-2012 22:57:38

ขอบคุณจ้า
ว๊าวว๊าว !!!!
สุดยอดเลยทั้ง คริส & มิค และ เน็ต & อลิช
อลิช ก็ร้อนแรงจริงๆ เชียว อ่านแล้วก็หื่นตามไปด้วย ^^
ส่วนมิคก็อะไรจะใจเย็น แต่แอบใจแข็งเหมือนกันนะจ๊ะ
สรุปชอบทั้งสองคู่เลย เป็นกำลังใจให้นักเขียนจ้า...

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: mint_852 ที่ 10-07-2012 23:50:36

สนุกมากเลยค่ะ
จะรอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
ขอบคุนจ้า

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: Re-ya ที่ 04-12-2012 17:19:47

 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: Chichi Yuki ที่ 15-10-2013 12:04:38

สนุกทั้งเรื่องของ คริส-มิค เน็ต-อลิซ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้นะคะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: funland ที่ 15-10-2013 17:33:51

 o13 ชอบอ่ะ ขอบคุณมากค่ะ อ่านจบแระ อิอิ มีความสุข

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: nupunchz ที่ 16-10-2013 01:33:04

ชอบทั้ง2 เรื่องเลยค่ะ  :L2:
อ่านรวดเดียวจบเลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆที่เอามาให้อ่านกันนะคะ
 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: nongrak ที่ 18-10-2013 12:03:01

คู่แรกน่ารัก คู่หลังร้อนแรงมาก

หัวข้อ: Re: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 18-10-2013 16:31:11

ชอบทั้งสองคู่เลยอ่ะ

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: kamisama ที่ 18-10-2013 18:47:56

หนุกอ่า  แต่งได้อารมณ์ดีฮิฮิ :katai4: :katai4: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: xeruoh ที่ 19-10-2013 01:03:22

อ่าาา บอกได้คำเดียวว่า
"อลิซ สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 20-10-2013 13:22:20

สนุกค่ะ ประทับใจทั้งสองเรื่อง  :mew1:

หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 30-01-2020 00:44:13

หนุ่มบุรษพยาบาลกับชายตาบอด สนุกกกมากกกเลยค่ะ ชอบมิคดีใจที่เปลี่ยนคริสเป็นคนดีได้ หวานชื่นขึ้นเลยหลังกำจัดมารไป สนุกจริงค่ะ //อ่านภาคต่อแปป 5555