หัวข้อ: Prince love ♥วุ่นนัก สะดุดรักนายวายร้าย ร้ายไม่ร้ายไม่รู้ แต่รักร้ายๆของคิวท์จบแล้วจ้า ^^ 9/3/12

[pklove]

ชอบค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ

[day9day]

สงสารน้องคิวท์ โดนวาจาที่เหยียดๆตลอดอ่ะ   
พอร์ทเมื่อไหร่จะรู้สักทีว่า น้องคิวท์ ยังไม่เคย......

เป็นกำลังใจให้นะครับ
 
 

[didi]

อยากบอกว่าชอบมากค่ะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
 

[SungMinKRu]

ร้าย 7

อยู่ๆประตูก็เปิดออกอีกครั้งปรากฏร่างสูงผู้มาใหม่อีกคน


“ไงมึง”

“ออกไป”

“หึ พออยู่บ้านแล้วปากดีเลยนะมึง” มันว่า เดินเข้ามาใกล้ๆเตียงแล้วนั่งลงข้างๆผม

“ไหนดีขึ้นยัง?” มันมือลงแตะเบาๆที่หน้าผากผม ผมมองมันนิ่ง ไม่เข้าใจการกระทำมันเลย

“มะ … ไม่เป็นไรแล้ว” ผมว่า ปัดมือมันออก รู้สึกใจเต้นแรง

“ดีละ”   มันว่าล้มตัวนอนข้างๆ







ผมหลับตาลง นึกถึงเรื่องของไอ้พอร์ท หลังจากวันนั้นที่เขาทำน้ำส้มหกใส่เสื้อไอ้พอร์ท

เป็นเหมือนจุดฉนวนเหตุการณ์ทั้งหมดให้ไอ้พอร์ทเข้ามาในชีวิตที่เงียบเหงาของผม

บางครั้งมันก็ดี บางครั้งมันก็ร้ายจนผมกลัว แต่ความรู้สึกนึกๆในใจแล้วผมรู้สึกดีและรู้สึกปลอดภัยเวลาที่ได้อยู่ใกล้มัน รู้สึกใจเต้น

แรงทุกครั้งเวลาได้มองหน้า มันทำให้ใจผมปั่นป่วน





“ฮื้อออ”ผมปัดมือที่กำลังกอดผมอย่างหงุดหงิด

“ทำเป็นหวงตัว ผัวมึงจับนิดจับหน่อยไม่ได้รึไง?” มันว่า ผมไม่ได้เป็นเมียมันซะหน่อย เฮ้อ!~

“ใครเป็นเมียนาย”ผมว่า โจ๊กเคยบอกว่าเวลาที่พวกเกย์เค้าเอากันทางประตูหลัง เราจะเจ็บก้นมากๆ แต่วันนั้นผมไม่เห็นรู้สึกปวด

ก้นตรงไหนเลย


“มึงไง รึอยากให้กูรื้อความจำ” มันกระซิบที่หูผมแผ่วเบา พลางกอดผมแน่นขึ้นไปอีก

“ปล่อย เราหายใจไม่ออก” ผมพยายามดิ้นแต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีผลอะไรเลย

“นิ่งๆดิหว่ะ ยั่วกูอีกแล้วนะ รึอยากให้กูเอา” ผมนิ่ง ปล่อยให้มันกอดผมไป ไม่อยากจะเถียง

เพราะไม่ว่ายังไงผมมันก็แค่ผู้ชายร่านๆในสายตามันเท่านั้น…





“เฮ้ย!~ ตื่นๆๆๆ”

“ฮื่ออ”ผมครางออกมาอย่างขัดใจ แรงเขย่าที่แขนแรงขึ้นจนรู้สึกเจ็บ ผมปรือตาขึ้น

ภาพแรกที่เห็นคือไอ้พอร์ทพยายามตั้งหน้าตั้งตาเขย่าตัวผมอย่างแรง



“โถ่ สัส!~กูคิดว่ามึงจะตายห่าไปแล้ว ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น”

  “ตื่นๆไปกินข้าวได้แหละ”มันว่า ผมยังนิ่ง รู้สึกปวดหัวจน

“เอ๊ะ!~ กูบอกให้มึงลุกมากินข้าวอย่ามาลีลา” มันว่าเสียงดุ  แต่ว่าผมไม่แรงจะลุกจริงๆ

“มึงนี่!!!” มันกระชากมือผมอย่างแรง ไอ้คนใจร้าย ผมเจ็บนะ!

“โอ๊ย!~” รู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด

“สำออย” มันมองผมอย่างสมเพช ใช้สิ ผมมันเป็นได้แค่นี้จริงๆ

“แม่ไปไหน”ผมถามเสียงแหบ

“ไปทำงาน” วันนี้เป็นอาทิตย์นี่นา งานอะไรนะ?

“ไหนอ่า ข้าว” ผมถาม ไม่เห็นมีอะไรที่กินได้อยู่ในห้องเลย

“มึงก็ลงไปหากินเองดิ”  เฮ้อ~  ไม่คิดว่าไอ้พอร์ทจะเป็นคนไร้น้ำใจขนาดนี้

“แต่เราลุกไม่ไหว”ผมก้มหน้านิ่ง เสียงแหบพร่า

“เรื่องมาก!”มันกระแทกเสียง แล้วเดินออกจากห้องผมไป



ซะพักไอ้พอร์ทก็โผล่มาในมือถือถ้วยอะไรสักอย่างแล้วยื่นมาให้ผม

“เอาไป” ผมรับถ้วยอุ่นๆจากมือไอ้พอร์ท ที่แท้ก็เป็นโจ๊กอุ่นๆที่แม่ผมทำไว้นั้นเอง

ผมกินโจ๊กเข้าไปไม่กี่คำก็รู้สึกหนักท้อง จึงวางช้อนลงแลตั้งถ้วยไว้บ่นโต๊ะข้างๆแล้วค่อยๆลุกขึ้นกะจะไปอาบน้ำ ให้หายมึนหัว

“ไปไหน!!!” ผมสะดุ้ง อยู่ๆก็ตวาดจะเสียงดังทำไมไม่รู้ บ้านทั้งบ้านก็มีมันกับผมแค่สองคน

“ไปอาบน้ำ”ผมตอบสั้นๆ

“ไม่ต้อง! เดี๋ยวกูเช็ดตัวให้ มึงไม่สบายอยู่จะไปอาบน้ำได้ไง” มันว่า เดินมาผลักผมให้ล้มลงไปนอนราบบนเตียงนุ่ม

“ไม่เป็นไร เราดีขึ้นแล้ว” ผมตอบเตรียมจะลุกแต่อยู่ๆร่างสูงก็ขึ้นคร่อมตัวผมไว้ก่อน




ไอ้พอร์ท มันจะทำอะไร!!!



“ออกไปนะ ออกไป !!!~”ผมเริ่มโวยวาย รู้สึกกลัวไอ้พอร์ทขึ้นมา

“มึงบอกกูเองว่ามึงดีขึ้นแล้วนิ วันนี้มึงก็ต้องรับใช้ผัวมั้งสิ!” มันเหยียดยิ้มชั่วร้ายออกมาทางมุมปาก

“คืนนั้นมึงก็รอดกูไปหนนึงแหละ แถมตอนไปกินข้าวมึงก็ยังจะเดินออกไปอีก มึงคงจะจำคำพูดกูได้นะว่ากูบอกมึงไว้ว่าอะไร หมด

เวลาเล่นสนุกกับมึงแหละ วันนี้มึงโดนกูเอาหนักแน่!!!”

ไอ้พอร์ทไม่พุดพร่ำทำเพลงมันกระชากเสื้อผมออกจากตัวทันที

“ฮึก ปล่อยนะ ไอ้ชั่ว ไอ้เลว แม่ๆๆ ช่วยคิวท์ด้วย!!!~” ผมเริ่มร้องไห้ ร่างกายสั่นด้วยความกลัว

พยายามทั้งดิ้นทั้งตบทั้งถีบแต่เหมือนร่างสูงจะไม่สะทกสะท้านอะไร

“มึงยิ่งดิ้น กูยิ่งชอบ นั้นแหละดิ้นเข้าไปเพราะมันเร้าใจกู” มันเหยียดยิ้มเหมือนคนโรคจิตก่อนจะ

โน้มหน้าเข้ามาซุกไซร้กับซอกคอของผม ดูดเม้มมันอย่างเมามัน

“อ๊ะ เจ็บๆปล่อยกูนะ ไอ้เหี้ย!~ มึงมันเลวยิ่งกว่าสัตว์ ไอ้บ้ากาม ปล่อยกูนะ!~” ฮึกๆน้ำตาอุ่นๆไหลอาบสองแก้ม ผมพยายามดิ้น

และร้องให้หยุด ดูเหมือนไอ้พอร์ทจะไม่สนใจเสียงของผมเลย มันยังคงกัดและดูดเม้มรุนแรงขึ้นเข้าไปอีก

“ฮึ!~กูรู้ว่าของแบบนี้มันเคยๆกันอยู่แล้วมึงจะกลัวอะไรห๊า!!! วิธียั่วแบบใหม่ของมึงนี่เร้าใจกูโครตหว่ะ ร้องเลยนะร้องให้กูได้ยิน

เสียงหวานๆมึงดังๆก่อนที่มึงจะครางออกมา!!!”

มันว่าก่อนลากลิ้นร้อนๆลงมาดูดเม้มตรงหัวนมของผม มืออีกข้างก็สะกิดมันเบาๆ

 ร่างกายผมบิดเร้าด้วยความเสียว ไม่มีแรงแม้แต่จะต่อต้านมันเลย ฮึก!สุดท้ายจุดจบของผู้ชายร่านๆอย่างผมก็คงหนีไม่พ้นเตียง

ผู้ชายธรรมดาที่ไอ้พอร์ทพยายามยัดเยียดความร่านและความเป็นผัวให้อย่างง่ายดาย

“มึงจะร้องทำไม” มันปาดน้ำตาที่แก้มผมสองข้าง ไอ้พอร์ทก้มลงมาจูบผม ลิ้นอุ่นๆแทรกเข้ามาในปาก

“อ่ะ อาส์” ร่างบางเผลอครางเสียงหวาน หลังจากที่ร่างสูงผละจากริมฝีปากนุ่ม มากหยอกเย้ากับเม็ดสีชมพูแทน

“อ่าส์ พะ…พอร์ท” คนตัวเล็กหายใจถี่หอบ มือที่เคยปัดป้องกลับอ่อนระหวย

“หอม…หอมไปทั้งตัวเลย อ่าส์...”ร่างสูงว่าก่อนจะก้มไปดูดยอดอกเสียงดังจ๊วบ สร้างความรัญจวนใจให้กับร่างบาง บิดเร้าๆความ

ความเสียซ่าน

“พอร์ท! อะ… อย่า ตรงนั้น อ่าส์~” คนตัวเล็กครางกระเซ่าเสียงแหบเมื่อร่างสูงพยยามใช้มือลูบส่วนที่แข็งตึง

“เห็นไหม ว่ามันต้องการจะปลดปล่อยแค่ไหน ให้กูช่วงมึงนะ?”

ร่างสูงนั่งคร่อมตัวก่อนจะค่อยถอดกางเกงของคนตัวเล็กอย่างชำนาญ เผยให้เห็นแกนกายที่แข็งชูชันท้าทายสายตา รอรับการ

ปลดปล่อยจากคนตรงหน้า




น่ากิน…อยากกินไปทั้งตัวเลย…




“มะ…อ่าส์…อ่าส์!~” ร่างบางร้องห้ามก่อนจะส่งเสียงหวานครางออกมา เมื่อคนตรงหน้าก้มลงมาดูดกลืนแกนกายของเขาด้วยลิ้น

ที่ช่ำชอง  รูดขึ้นรูดลงด้วยความชำนาญไม่กี่อึกใจน้ำขุ่นที่ขาวก็ถูกปลดปล่อย

“อ่าส์!!!~” 

“ที่นี่ก็ถึงคราวกูบ้างหล่ะ” ร่างสูงค่อยๆถอดเสื้อและกางเกงออกจนหมด เผยให้เห็นแกนกายขนาดใหญ่จนหน้ากลัวที่ลุกตั้งพร้อมจะ

เตรียมศึก

“ฮ่ะ อะ…อย่านะ” ร่างบางถดตัวหนี ตัวสั้นเทิ้มตัวความกลัว

“หึ!~ กูทำให้มึงแตกไปแล้ว ก็ถึงคราวที่กูจะเอามึงมั้ง อย่ามากเรื่อง!!!” ร่างสูงว่าก่อนจะขึ้นคร่อมตัวคนตัวเล็กอีกครั้ง


“ให้พอร์ทนะครับ…”  พอร์ทว่าด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ขาเรียวค่อยถูกมือหนาแยกออกก่อนจะสอดนิ้วสองนิ้วเข้าไปในช่องทางที่คับแคบ

“อ๊ะ…เจ็บ…เอาออกไป!”  แค่นิ้วยังรู้สึกเจ็บขนาดนี้ แล้วถ้ามันยัดไอ้นั้นเข้ามาหล่ะ!?  จะเจ็บขนาดไหน? ร่างบางคิด

“ตอด สัส!” ร่างสูงสบถก่อนจะคอยเคลื่อนนิ้วเข้าออกอย่าช้าๆ

“ฮึก… เจ็บ” ร่างบางร้องเสียงสะอึก

“ตอดๆสุดเลยหว่ะ สงสัยคงไม่ค่อยมีผู้ชายตกถึงท้องล่ะสิ”มันเหยียดยิ้ม มองผมด้วยสายตาเย้ยยัน ก่อนจะเริ่มขยับนิ้วเข้าออกเร็ว

ขึ้น



“อ๊า!!!”   ร่างบางกระตุกเฮือก เมื่อจู่ๆสิ่งแปลกปลอมก็ถูกดันเข้ามาในทางที่ตับแคบจนมิด

“เจ็บๆ ๆ เอาออกไปนะ ไอ้เลวว !!!”   

“เลวที่ไหน ผัวแค่อยากสนองให้เมียตัวเองบ้าง หึ!”มันว่า ก่อนจะเริ่มขยับอย่างเชื่องช้าก่อนจะเพิ่มจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ

“อ๊ะ !!!~ ตูดมึงตอดกูสุดๆอ่า  อ๊าส์”    เจ็บ…น้ำหน้าไหลริน คนตรงหน้าครางอย่างมีความสุขในขณะที่เขาเจ็บจนมันเหมือนจะ

ร่างกายมันจะฉีกออก  มือกำผ้าปูที่นอนแน่น ความทรมานค่อยๆดำเนินไปอย่างช้าๆ

เมื่อไหร่จะหยุดซะที!!!


“อ๊ะ… อ๊ะ… อ๊า …หย…หยุด”     ร่างบางพยายามส่งเสียงขอร้องทั้งน้ำตา แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่สนใจดี ร่างกายที่ไม่เคยให้

ใครเข้ามาก่อน ร่างสูงกลับขยับแรงขึ้น เร็วขึ้นตามความกระสันที่เร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ       

“อ๊าส์!!!” ร่างสูงครางออกมาด้วยความสุขที่ล้นปรี่  มันขยับเข้าออกสองสามที พร้อมกับมีน้ำเหนียวๆไหลออกจากก้นของผม

“เป็นไงลีลากู คงเร้าร้อนพอไม่ต้องให้มึงออกไปยั่วผู้ชายของนอกใช่ไหม๊?” มันว่า ยิ้มเยาะ ค่อยๆถอนกายเดินเข้าห้องน้ำ 

ก่อนภาพในห้องจะค่อยๆมืดไปเพราะพิษไข้เล่นงานผมหนักอีกครั้ง…







เป็นไงมั้งค่ะ พยายามเขียนให้ออกมาเป็นNC สุดๆแล้ว ได้แค่นี้ละเน้อออ  กว่าจะพ้นตอนนี้ไปได้เล่นเอาเหนื่อย เพระาไม่เคยเขียนฉากแบบนี้มาก่อน     ชอบไม่ชอบก็เม้นให้กำลังใจกันได้ค่ะ


ปล.ขอบคุณทุกเม้นเลยนะค่ะ  พรุ่งนี้ โรงเรียนเปิดเทอมล่ะ เซง!     อาจมา 2วันตอนนะค่ะ ตามแต่จะว่าง อิอิ แต่เข้ามาแวะดูบ่อยๆจร๊าา 

[day9day]

ไม่เม้นส์นิยายนะ

เอาเป็นว่าเป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ
รีบมาต่อนะครับ กำลังมันส์
 
 

[kukkik]

ติดตามค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะค้า~

[Warlock]

รอตอนต่อไปนะจ๊ะ สู้ๆ

[tawan]

ผ่านจ๊ะเป็นกำลังใจให้นะ

ตัวพระเอกนายเอกก็ผ่าน

รอตอนต่อไปอยู่นะ

 

[dawnthesky]

รักแบบ โหด หื่น !!!!!

[debubly]

คนอ่านเป็นกำลังให้คนเขียนนะจ๊ะ

[SungMinKRu]

ว่างจากการบ้านก็มาพิมนิยายอ่านโลดดด   อิอิ 





ร้าย 8





เหมือนมีอะไรเปียกๆมาลูบตามตัวผม ผมจำได้ว่าผมสลบไปหลังจากที่ไอ้พอร์ทมันข่มขื่นผม

และผมมันก็ง่าย เสียตัวให้มันด้วยสิ!

ผมค่อยๆลืมตาขึ้น

ที่แท้ไอ้พอร์ทก็กำลังเช็ดตัวผมอยู่นี่เอง

“อ๊ะ โอ๊ย” ผมร้องเสียงแหบ พิษไข้ยังไม่ดีขึ้นเท่าไหร่ บวกกับความปวดร้าวบริเวรสะโพกที่ฉีกขาดทำให้ผมไม่สามารถลุกออกจาก

เตียงได้

“ฟื้นแล้วเหรอมึง ขยันสำออยจริงนะ” ไอ้บ้าพอร์ทว่า ยิ้มเยาะ มือยังเช็ดแถวอกแล้วลากขึ้นไปแถวซอกคอที่มีรอยขบฟัน แดงๆ

“ออกไป!!!” ผมตวาดสุดเสียง ความรู้สึกโกรธ เกลียด บอกไม่ถูกแต่เจ็บ มันจี๊ดอยู่ที่ใจที่มันไม่เคยเห็นค่าของผมในสายตามันเลย

“กล้าไล่คนที่ขึ้นชื่อว่าผึวมึงเหรอไง” มันวางผ้าที่กำลังเช็ดตัวผมลง ก่อนจะกลายขึ้นมาคร่อมตัวผมแทน

“มึงมันหน้าตัวเมีย รังแกได้แม้กระทั้งคนไม่มีทางสู้!”

“หึ!!!อย่ามาปากดี คนอ่อนแอแบบมึงจะทำอะไรกูได้?” มันว่าเข้ามาบีบคางผมแน่น

“และจำใส่หัวมึงไว้ด้วยว่าอย่าเอาร่างกายร่านๆของมึงไปอ่อยใครอีก เพราะมึงเป็นของกูคนเดียว!!!~”

“กูไม่เคยเป็นของมึง!!! และไม่เคยเป็นของใครด้วย!!!”

“เออ กูลืมไปมึงมันร่านนิ ผัวคงเยอะจนจำไม่ได้ใช่ไหม๊?” มันยิ้มยั่ว ตาดุๆยังจ้องผมไม่ละ

เมื่อไหร่จะเข้าใจว่าผมไม่ใช่คนแบบนั้น!!!








“เพี๊ยะ!!!” ความอดทนผมขาดผึ่ง ง้างมือตบใบหน้าคนตรงหน้าอย่างแรง ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่คุยกันทำไมต้องมาดูถูกผมแบบนี้ด้วย

การที่ผมแค่ไปทำงานในที่แบบนั้น จำเป็นด้วยเหรอที่ผมจะต้องร่านและอยากผู้ชาย ก็แค่พนักงานเสิร์ฟเหล้าธรรมดา ทำไมมัน

ต้องมาว่าผมแบบนี้ด้วย!!!








“อ๊ะ”




หน้าผมสะบัดตามแรงตบของมือหนา ความปวดเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั้งแก้ม กลิ่นเลือดแตะจมูกก่อนที่ผมจะเอามือลูบที่ปาก น้ำสี

แดงสดติดมากับนิ้วมือเรียว                 

นี่สินะ ความรู้สึกโดนตบจนเลือดกบปากมันเป็นอย่างนี้นี่เอง …






“จำใส่สมองของมึงไว้ อย่ามาเล่นกับคนอย่างกู!!!”









พอร์ท Part

“จำใส่สมองของมึงไว้ อย่ามาเล่นกับคนอย่างกู!!!”





“…” มันเงียบไม่พูดอะไร ผมมองหน้าซีดๆของมัน แก้มซ้ายที่ผมลงมือฟาดลงไปเต็มๆบวมแดงจนน่ากลัว ปากบางสั้นระริก น้ำตา

เอ่อล้นออกมาจากนัยน์ตาคู่สวย

“อึก…อือๆ ออกไปนะ ไอ้เลว! ไอ้พอร์ท! ไอ้เหี้ย !กุเกลียดมึง! ออกไป!!!”

มันเอามือปิดหน้า แต่ผมมองออกว่ามันกำลังร้องไห้อยู่ ร่างบางสั้นด้วยแรงสะอื้น



ผมมองไอ้คิวท์ร้องไห้ ทำไมผมกลับรู้สึกผิด ทำไมต้องแคร์ ได้มันแล้วก็น่าจะจบๆไป

ทำไมต้องมาเช็ดตัว เฝ้าไข้มัน ทำไมกลับไม่ชอบฟังเสียงร้องไห้ของมัน ไม่อยากเห็นตาเศร้าๆของมัน แต่กลับอยากให้มันรัก และ

เป็นของผมคนเดียว!!!




จริงอยู่ที่คนอย่างผมไม่เคยรักใคร
และอาจจะจริงที่ผู้หญิงพวกนั้นด่าผมว่าไร้หัวใจ
และอาจจะจริงที่ไอ้คิวท์มันจะเกลียดผม
แต่สำหรับผม…ไอ้คิวท์เป็นคนพิเศษ…ไม่เหมือนใคร




ผมจับข้อมือเล็กๆของไอ้คิวท์ให้เอามือออกจากหน้า เผยให้เห็นหน้าที่เปื้อนน้ำมูกน้ำตาเลอะเทะกันไปหมด ตาแดงๆที่เพิ่งผ่านการ

ร้องไห้มาเมื่อกี้ มุมปากที่มีเลือดติดอยู่ ผมอาจจะทำรุนแรงกับมันเกินไป ครั้งนี้มันจะรู้สึกดี แน่นอน!!!…

“อ๊ะ ” ร่างบางสะดุ้งเมื่อผมเผลอไปแตะแผลที่ยังเจ็บอยู่ ผมค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากหวาน ตวัดลิ้นหยอกเย้ากับลิ้นบางที่

ไร้ประสีประสา

“พะ…พอ” ร่างบางร้องห้าม เมื่อผมผละจากริมฝีปากสีแดงสด ซุกหน้าลงซอกคอขาวที่มีปื้นแดงๆ ลิ้นสากเลียปื้นแดงๆนั้นเป็นการ

ปลอบโยนก่อนจะงับหูบางๆนั้นดูดเลียอย่างสนุก

“อ๊า” ร่างบางครางอย่างลืมตัว ผมมองหน้ามันที่แดงซ่านด้วยไฟรักที่ผมบรรเลงให้อย่างเร่าร้อน

“เป็นไง เคลิ้มเลยหล่ะสิ”ผมยิ้ม ร่างบางหายใจหอบ อกกระเพื่อมขึ้นลง หลับตาพริ้ม เม็ดสีชมพูสองข้างกำลังยั่วยวนสายตาผม

เหลือเกิน



“อ๊าส์ !!!” ร่างบางลืมตาโพลง บิดเร้าอ่อนตัวด้วยความเสียวซ่าน หลังจากเห็นอาการของคนตรงหน้าแล้วยิ่งทำให้ผมได้ใจ ดูดเม้น

หัวนมของมันแรงขึ้นไปอีกก่อนจะเลียรอบๆแล้วขบเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว มืออีกข้างสะกิดเม็ดสีชมพูนั้นแผ่วเบา ก่อนจะบี้มัน

เล่นอย่างสนุก




“อ๊าส์!~ห…หยุด” คิวท์ครางเสียงหวาน ปากสั่งให้หยุดแต่ส่วนข้างล่างกับพองตัวจนคับกางเกง

“ให้หยุดจริงเหรอ?” ผมแสร้งว่า เงยหน้ามองร่างคนตัวเล็ก

“แล้วตรงนี้หล่ะ?” ผมพลิกตัวลงจากร่างบาง สะกิดส่วนที่อ่อนไหวนั้น

“อื้อ” ร่างบางคราง 

“มันแข็งแล้วนะ ดูสิ” ผมยังแกล้งมันต่อ เอื้อมมือไปจับส่วนที่แข็งนั้นแล้วรูดขึ้นลงเบาๆ

“อ๊าส์ อย่…า…” มันว่าเสียงแผ่ว บิดกายเร้าๆ อยากขนาดนั้นทำไมไม่ยอมเอ่ยปากขอหล่ะ กูเต็มใจสนองมึงเลยนะ!~

“ไม่อยากให้ช่วยก็ตามใจ” ผมแกล้งงอนพลิกตัวหันหลังให้มัน ได้ยินเพียงเสียงหายใจหืดหอบของคนข้างๆ

“พ…พอร์ท” เสียงหวานเอ่ย 

“มีไร”ผมตอบเสียงห้วน 

“พอร์ท…” เรียกทำไมจะให้ทำไรก็รีบๆบอกสิหว่ะ กู(อยาก)จะบ้าอยู่แล้ว!!!

ผมพลิกตัวหันไปมองมันอีกครั้ง

“มีไร เรียกอยู่ได้” ผมว่าพยายามปรับเสียงให้ดูผ่อนคลายลง

“ชะ…ช่วยด้วย” มันว่า หน้าแดง

“อะไรนะ”ผมแสร้งเป็นไม่ได้ยิน

“พอร์ท ช่วย คิวท์ด้วยนะ”มันว่า หลับตาพริ้มด้วยความอาย

ผมไม่รีรอขึ้นประกบปากบางนั้นอีกครั้ง มือซ้ายบี้หัวนมมันอย่างเมามือ

ส่วนอีกข้างก็เลื่อยเข้าไปในเป้ากางเกง สะกิดตรงหัวมันเบาๆ เรียกเสียงครางหวานๆจากร่างบางได้เป็นอย่างดี

อ๊าส์ อ๊า!...ฮึ …ตรงนั้น …อ๊าส์ พอร์…ท” ร่างบางดิ้นเร้าๆครางไม่เป็นศัพท์ เสียงครางของไอ้คิวท์ปลุกอารมณ์ผมได้เป็นอย่างดี ผม

ผละจากปากคู่สวยลากลิ้นร้อนผ่านต้นคอเนียน

ดูดเม้นเบาๆ เพราะดูเหมือนไอ้คิวท์จะเป็นพวกกลัวความเจ็บปวด ทั้งๆที่ผมกลับชอบ

หยุดลงที่หัวนมสีชมพู ผมจูบเบาๆก่อนจะลงไปกัดและดูดดังเสียงจ๊วบบวกกับเสียงครางกระเซ้าของไอ้คิวท์แล้ว ยิ่งทำให้ผมอยาก

ปลดปล่อยเร็วขึ้นไปอีก

“พอร์ท~ มะ…อ๊าส์…ไม่ไหวแล้ว อ๊.” คนตัวเล็กว่า ผมค่อยๆดึงกางเกงมันออก

ก้มหน้าลงไปจุมพิตกับเป้ากางเกง  ก่อนจะใช้ปากดึงกางเกงในตัวจิ๋วออกไป

“ตรงนี้ใช้ไหม๊ ที่อยากให้ช่วย”ผมว่า มองส่วนที่แข็งที่ยื่นออกมาท้าทาย

“อื้ม…”ร่างบางบิดตัวหนีบขาแอ่นสะโพก ยั่วกันด้วยท่าทางอ่อนประสบการณ์แบบนี้ เร้าใจสุดๆไปเลย


ผมลงลิ้นค่อยๆเลียส่วนหัวก่อนจะลากยาวไปตามแก่นกาย ก่อนจะอมไปทั้งแท่งรูดขึ้นรุดลงอย่างช้าๆ และเร็วขึ้นเรื่อยๆ


“อ๊า ฮ๊า!~พอร์ทท~”  ร่างบางปล่อยน้ำรักออกมา ผมกลืนน้ำสีขาวขุ่นลงคออย่างไม่รู้สึกรังเกียจ

ก่อนจะค่อยๆเลียแก่นกลางให้ร่างบางเสียวเล่น

ร่างบางหลับตาพริ้มด้วยความสุข

ส่วนผมก็ถอดเสื้อและกางเกงจนเปลือยทั้งตัวด้วยความอยาก



“คิวท์~” ผมเรียก

“อื้อ”ตายังคงหลับพริ้มอยู่

“ช่วยพอร์ทด้วยสิ” ผมว่าน้ำเสียงกระเซ้า แก่นกายของผมลุกชันพร้อมที่จะเข้าไปสำรวจช่องทางที่คับแคบนั้น

“หื้อ?” มันลืมตาสีหน้าตกใจ ถดตัวจะหนี แต่ก็หนีได้เท่านี้แหละ

ผมจับขาเรียวของไอ้คิวท์ไว้ก่อนจะแยกออกแล้วแทรกกายนั่งคุกเข่าระหว่างขามัน

“นะ!~ คิวท์ไม่สงสารพอร์ทเหรอ” ผมอ้อนเสียงหวาน ร่างบางสีหน้ากังวล จะกลัวอะไรอีก ทำอย่างกับไม่เคยนั้นแหละ ผมคิดในใจ

“แต่…มันเจ็บบ”

“พอร์ทจะค่อยทำเบาๆนะ”ร่างบางขยับคอเล็กน้อยเป็นการยินยอม

ผมค่อยๆสอดนิ้วเข้าไป ร่างบางกระตุกเล็กน้อย ก่อนจะเพิ่มเป็นสองนิ้วพร้อมขยับช้าๆ

ตอดโครต!!! ขนาดนิ้วก็แทบขยับไม่ได้ ผมไม่รีรอค่อยถอนนิ้วออกก่อนจะจับแก่นกายของผม

ที่ขยายใหญ่จนเกินขนาดมาตรฐานชายไทยไปแล้ว จ่อช่องทางรักก่อนจะค่อยๆสอดเข้าไป

แค่ส่วนหัวก็คับจนขยับไม่ได้

“โอ๊ย!~ เจ็บ พอร์ท เจ็บ!~”ร่างบางเหมือนจะดิ้นหนีอีกครั้ง ผมจับสะโพกไว้แน่นก่อนจะค่อยๆสอดลึกเข้าไปอีก

“อดทนหน่อยนะ” ผมว่า อารมณ์กระสันแทบจะระเบิดออกมา

“พอร์ทขอแรงๆนะ” ผมดันพรวดแก่นกายเข้าไปจนมิด ร่างบางกระตุก ตาเบิกกว้าง สะดุ้งเฮือก

ผมเริ่มขยับเข้าออกช้าๆแต่ช่องทางนั้นรัดจนผมไม่สามารถจะขยับได้มากนัก

“อ๊าส์!~ อย่าเกร็งนะ มันตอดพอร์ท  จนจะแตกอยู่แล้ว” ผมคราง ช่องทางเริ่มคุ้นชินกับการรุกล้ำ

ผมจับสะโพกของร่างบางกดลงมากระแทกเข้าออกอย่างช้าๆก่อนจะเพิ่มจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ

“อ๊า…อ๊ะ…อ๊าส์!!!~”ผมครางด้วยความเสียว

“พอร์ท!!!~ เจ็บฮึก”ร่างบางเริ่มร้องไห้ ผมก้มลงมองสะโพกของไอ้คิวท์ที่เริ่มฉีกขาดอีกครั้ง

“อีกนิดนะ จะเสร็จแหละ”ผมขยับเข้าออกอย่างรุนแรงสองสามรั้งก่อนจะปล่อยน้ำสีขาวขุ่นในสะโพกกลมมนของร่างบาง

“อ๊าส์!!!!~” ผมครางอย่างสุขล้นก่อนจะล้มตัวลงข้างๆ คนตัวเล็ก ที่สะอื้นนิ่งไม่ขยับไปไหน

“เป็นไร” ผมถามเสียงแข็ง ทำหน้าเหมือนกับว่าผมไปขมขื่นมันทั้งๆที่ตัวเองเต็มใจเองแท้ๆ

“ป่ะ…ป่าว” มันว่า พลางหลบตา

“ไปอาบน้ำ”ผมลุกขึ้นจากเตียง

“ไม่เป็นไร” มันว่าไม่มีท่าทีจะขยับ

“ลุก!!!”นอนไปได้ไง เลอะเทอะขนาดนั้น ผมฉุดมือมันให้ลุกออกจากเตียง

“โอ๊ย!~” มันร้อง อะไรอีกหว่ะ!!?

“ร้องทำไม เป็นอะไรห๊า?” ผมถาม พลางสำรวจไปตามเนื้อตัวมัน ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่รอยจูบไม่ก็รอยกัดเต็มไปหมดทั้งๆที่ผมก็

พยายามทำเบาๆแล้วแท้ๆ จะเบาะบางไปไหน

“ลุกไม่ไหว” ดูเหมือนว่ามันจะไม่ไหวเอาจริงๆ ผมเดินเข้าไปช้อนร่างบางออกจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำ





‘ไม่ว่ายังไงผมมันก็ง่าย’

                                                                     




                                                                   ‘ผมแค่ไม่เคยรักใคร’



---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



ฝากอ่านฝากเม้นด้วยละกันเน้อออ  ดูข่าวน้ำท่วมแล้วใจหาย ยังไงก็ดูแลตัวเองกันด้วยนะค่ะ 

เปิดเทอมวันแรกสงสัยอาจารย์คงเก็บกดมากสั่งการบ้านรัวเลย เฮ้ออ

 



      

[Warlock]

อ่า......สงสารคิวจัง

พระเอกเรื่องนี้หื่น+อึนมึนเนอะ

[Nus@nT@R@]

รู้สึกไม่ชอบพอร์ทเลยอ่ะ จะนิสัยไม่ดีไปถึงไหน น่าสงสารคิวท์จริงๆ~>.<~

[SungMinKRu]

           



                       





ร้าย 9





“มึงลุกไปโรงเรียนไหวป่าว” เสียงทุ้มๆดังขึ้นหลังจากที่ผมลืมตา ตื่นขึ้นมาก็เจอหน้าไอ้พอร์ทชีวิตผมเมื่อไหร่จะหลุดไปจากวง     โคจรมันเนี่ย!~


“ก็..พอไหว”ผมตอบ พยายามยกหน้าออกจากหมอน ดันแขนให้ลุกขึ้น

“เหอะ…กูสมเพชหว่ะ!?”หนอยย เพราะใครหล่ะ ที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้หลังจากมันอุ้มผมเข้าไปในห้องน้ำผมก็เสร็จมันไปอีกรอบ

คนบ้าอะไรหื่นชะมัด แล้วทำไมผมต้องหน้าแดงด้วยนี่ เฮ้อ!~

 ผมซุกหน้าลงกับหมอน

“เป็นไร ว่านิดว่าหน่อยไม่ได้รึไง”มันว่า พาลหาเรื่อง

“ป่าว…เป็นไร”

“ถ้าไม่เป็นไรก็ลุกขึ้นมากินข้าวดิ”

“ลุกไม่ไหว”

“เหอะ …..ปากดี”

“แล้วแม่หล่ะ”

“ไปทำงานแล้ว” แม่ผมเป็นพยาบาลครับ ส่วนใหญ่ใช้เวลาอยู่กับโรงพยาบาลไม่ค่อยมีเวลาดูแลผมหรอก แต่ผมก็รู้ว่าแม่รักผม

มาก เหมือนที่ผมรักแม่ของผมมากเหมือนกัน

“อือ” ผมซุกหน้าลงกับหมอนอีกครั้ง ไม่อยากตื่นขึ้นมาแล้วเจอปีศาจอย่างไอ้พอร์ทเลย

เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเดาอารมณ์ยากจริงๆ

“อย่าเพิ่งหลับ ตื่นมากินข้าวก่อน” มันสั่ง ไม่ได้ดูสภาพผมเลยรึไง? สุดท้ายผมก็ยอมลุกขึ้นด้วยท่าทางเกๆกังๆแผลที่ฉีกขาดเริ่ม

เกิดอาการเจ็บปวดขึ้นอีกครั้ง เพราะไม่อยากมีปัญหากับมัน คนอะไรไม่รู้ บ้าอำนาจชะมัด!!!

“โอ๊ย!~”ผมร้องเสียงหลงเมื่อขาเกิดอ่อนล้มลงก้นจ้ำอ้าวกับพื้น กระแทรกตรงเข้าแผลที่สะโพกอย่างจัง

“อะไรนักหนาว่ะ!!~ มึงนี่เรื่องมากจริง” มันบ่น น้ำเสียงฟังหงุดหงิด เดินเข้ามาทางผมกระชากแขนให้ลุก




“เจ็บนะ ไอ้บ้า!!!”

“มึงว่าใครบ้าฮ่ะ!!!”

“นายนั้นแหละ บ้า!!!”

“มึง!!!”



มันง้างมือขึ้น ผมหลับตาปี๋ กลัวว่าไอ้พอร์ทจะตบผมเหมือนครั้งนั้น…




มืออุ่นช้อนตัวผมขึ้นไปบนอ้อมแขน ผมลืมตาขึ้น ไอ้พอร์ทกำลังอุ้มผม เดินดิ่งไปยังเตียง



เฮ้ย!!!


“ปล่อยนะ!”

“นิ่งๆดิหว่ะ!”

“นายจะทำไร ปล่อยนะ!!!”

“กูไม่ปล้ำมึงหรอกหน่า!” มันว่า วางผมลงบนเตียง

“มึงไปต้องห่วงนะว่ากูจะปล้ำมึง เพราะสุดท้ายมึงก็สมยอมกูเองแหละ”มันยิ้มยั่ว

“เดี๋ยวกูจะเช็ดตัวให้มึง แล้วเราออกไปข้างนอกกัน” มันว่า ปลดกระดุมชุดนอนเมื่อคืนที่มันน่าจะใส่ให้ผมออก

“ไม่ต้อง เช็ดเองได้”

“อย่าขัดได้ป่ะ กูจะทำให้เมียบ้างมีปัญหาเหรอไง” บ้า! คนอะไรโรคจิตชะมัด แล้วทำไมใจผมต้องเต้นแรงผิดปกติด้วยนี่

มันหายไปในห้องน้ำ ก่อนจะออกมาพร้อมกับกะละมังใบเล็กๆ




“ถอดกางเกงออกดิ”

“ต้องถอดด้วยเหรอ?”

“อยากให้กูถอดให้ก็ไม่บอก” มันยิ้มมีเลศนัย คิดอะไรของมันกันนะ ผมไม่ได้อยากให้มันถอดให้ซะหน่อย

ผมค่อยๆถอดกางเกงนอนชุดยาวออก เหลือไว้แต่กางเกงในตัวจิ๋ว
นัยน์ตาดุๆมองผมไม่วางตา จะจ้องอะไรนักหนา!~


“ถอดให้หมดดิ”

“ไม่เอา~”

“ทำไม ยังไงกูก็เห็นหมดแล้วทุกซอก… ทุกมุม” ผมยื่นหน้ากระซิบที่หูผม ใบหน้าหล่อๆห่างกับผมไม่ถึงคืบ จะเขินทำไมเนี่ย! มันทำอะไรกับมึงไว้บ้าง จำๆๆๆๆไว้สิหว่ะ ไอ้คิวท์





หลังจากการเช็ดตัวสุดสยิวของไอ้พอร์ทเสร็จไป มันก็ลากๆถูผม มาถึงรถของมัน


“ไปไหน” ผมถาม

“ไปกินข้าว”

“ไม่เห็นต้องออกไปกินข้างนอก เดี๋ยวทำให้กินก็ได้” ผมว่า

“ไม่ต้องพูดมาก หุบปากมึงไปเลย รำคานเสียง!” มันว่า  อะไรของมันอีกหว่ะ

ผมนั่งเงียบไม่ได้พูดอะไรไปตลอดทาง มีแต่เสียงเพลงสากลที่ดังคลอไปเรื่อยๆ ทำให้บรรยากาศในรถไม่น่าเบื่อนัก






“ลงมาดิ”


“อืม” ผมลงออกจากรถของไอ้พอร์ท พอได้ดูมันเต็มตา (เวลาใส่เสื้อ)แบบนี้ก็หล่อไปอีกแบบ

เสื้อยืด กางเกงยีนต์ธรรมดา แต่ใบหน้าที่เด่นสะดุดหน้ากลับไม่ธรรมดาเลยซะนิด



“จ้องอยู่นั้นแหละมึง” มันว่าดึงมือผมไปกุมไว้ อย่างนี้เค้าเรียกว่าจูงมือเหรอเปล่านะ?

“จ้องไม่ได้เหรอไง” ผมค้อนมัน แค่มองเฉยๆไม่ได้เหรอไง ทำไมต้องดุด้วย

“ได้สิ”

“เพราะกูเป็นผัวมึงไง….”


“…………..” อึ้ง ทำไมวันนี้ไอ้พอร์ทมาแปลกแฮะ




กินข้าวอะไรเสร็จไอ้พอร์ทก็ชวนผมดูโน่นดูนี่ซื้อของให้บ้างหล่ะ

ชวนผมกินไอติม กินนู่นกินนี่ บอกว่าผมตัวเล็กไปต้องกินเยอะๆจะได้ตัวอวบๆน่ากอด

ก่อนจะมาต่อที่ร้านโทรศัพท์ แต่ว่าวันนี้ไอ้พอร์ทมันใจดีแปลกๆนะ



“ซื้อโทรศัพท์ใหม่เหรอ” ผมเริ่มกล้าที่จะคุยกับมันมากแล้ว

“ก็ประมาณนั้น มึงชอบรุ่นไหนเลือกให้กูหน่อยดิ”

“เราดูไม่เป็นหรอก” ผมว่า ตาจ้องโทรศัพท์ไปตามรุ่นต่างๆ

“รุ่นนี้น่ารักดี มึงชอบป่ะ”มันว่าชี้ไปที่โทรศัพท์รุ่นอะไรสักอย่างสีฟ้าน่ารักดีครับ

“อื้ม ชอบ น่ารักดี” ผมยิ้มให้มัน ก็วันนี้มันดูอบอุ่นดี แต่ว่ากับไอ้พอร์ทจะเหมาะกับโทรศัพท์ผู้หญิงสีฟ้าสดใสแบบนี้เหรอ?

“งั้นเอารุ่นนี้ครับ” มันว่า หยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมาจ่ายเงิน

“ซื้อไปให้แฟนเหรอ” ผมถาม เพราะอย่างไอ้พอร์ทคงไม่ซื้อไปใช้เองแน่ๆ แต่ทำไมมันกลับรู้สึกแปลกๆในใจ หึงเหรอ? ก็ไม่น่าใช่

มันจะรักใครก็เรื่องของมันสิ





“เออ ก็ประมาณนั้น” มันตอบหน้านิ่ง  แต่ใจผมกลับหวิวๆเหมือนโดดบีบรัดก้อนเนื้อที่อกเจ็บแปล๊บๆ

“น่าอิจฉา ผู้หญิงคนนั้นจัง” เฮ้ย!!! พูดไรไปหว่ะ แต่ดีที่ไอ้พอร์ทไม่ได้ยิน เพราะมันมั่วแต่สนใจเสื้อราคาแพงลิบของมันอยู่

“ฮื้อ มึงว่าไรนะ”

“ป่าว…” ก็แค่อิจฉาผู้หญิงที่มันใส่ใจขนาดนั้นเอง

“ไป กลับบ้านเหอะ จะมืดแล้ว กูเมื่อย”มันชักหน้านิ่ว ขมวดคิ้ว เหงื่อไหลซึมตามคอ สงสัยคงจะเหนื่อยจริง

“อืม”













ติ๊ดๆ ~ ~

‘ดีค่ะ เจน’

‘บอกแล้วไงว่าพอร์ทกลับไปคบกับเจนไม่ได้’

‘พอร์ทว่าเจนคุยไม่รู้เรื่องแล้วนะ บอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับพอร์ทอีก!!!’




ผลั่ก!!! ผมสะดุ้งเฮือกมองหน้าไอ้พอร์ทคิ้วเริ่มผูกกันเป็นปม แอบเสียดายโทรศัพท์ราคาแพงของมัน

สงสัยคงทะเลาะกับแฟนแน่ๆเลย ผมคิด เหลือบตามองหน้าดุของคนที่ข้างๆที่กำลังขับรถด้วยความเร็วชนิดหนีความเร็วแสง 




มีแฟนแล้วมายุ่งกับผมทำไม?




“เป็นไรทำหน้าแปลกๆ นั่งดีๆดิ มึงจะหมุดลงไปสิงในเบาะรถกูเลยรึไง?”

“ป่าว”

“โกหก!”

“ก็นายขับรถเร็วอ่ะ เรากลัว”ผมตอบไป ไม่อยากจะขัดใจมัน

“เออ กลัวก็บอกกูดีๆดิ”มันว่า

วันนี้แปลกจริงๆด้วย รู้สึกว่าไอ้พอร์ทจะดีกับผมมากด้วย



แต่ ผู้หญิงคนนั้นใครกัน…




“แผลที่ก้นมึงหายดียัง”

“ก็ดีขึ้นแล้ว”

“งั้นพรุ่งนี้กูจะมารับมึง 7.30 รอกูหน้าบ้าน เข้าใจป่ะ!?” มันว่าแกมบังคับ

“อือ” ถึงขัดไปผลที่ตามมาผมจะเจ็บตัวเสียเปล่าๆ ไอ้พอร์ทหันหน้ากลับไปสนใจถนนข้างหน้า ส่วนผมผิงกระจกรถสนใจภาพข้างๆ

ถนนแทน






“ไอ้คิวท์!!!~”


“ฮื้ออ~” ผมงัวเงียลืมตาขึ้น จำไม่ได้ว่าเผลอหลับไปเมื่อไหร่ แต่เดี๋ยวนี้ผมเผลอหลับบ่อยจัง สงสัยช่วงนี้คงนอนน้อยไปหน่อย

“ถึงบ้านแล้ว”

“อื้ม” ผมทำท่าจะเปิดประตูรถออก แต่มือหนาๆของไอ้พอร์ทจับแขนผมอีกข้างไว้ก่อน

“เดี๋ยว”

“หื้อ?” ผมเลิกคิ้วสูง มองหน้ามันปนสงสัย  ไอ้พอร์ทเหมือนจะหาอะไรบางอย่างก่อนจะยื่นโทรศัพท์เครื่องนึงให้ผม




โทรศัพท์ที่มันเลือกให้หนิ!?



“เอาไป กูซื้อให้ ในเครื่องนี้กูเมมเบอร์กูไว้แล้ว อีกอย่างห้ามมีเบอร์ใครนอกจากกูและแม่มึงเด็ดขาด!” มันว่าเสียงดุ ผมรับใน

โทรศัพท์ในมือมันมาอย่างงงๆ


“ขอบคุณนะ~” ผมตอบเสียงแผ่ว พลางมองหน้าดุๆของไอ้พอร์ท





โทรศัพท์เครื่องนี้มันซื้อให้ผมเองเหรอ…




'ซื้อไปให้แฟนเหรอ'

'เออ ก็ประมาณนั้น'




“ที่จริงกูไม่ได้ซื้อให้แฟน แต่กูซื้อให้เมีย~” ไอ้พอร์ทว่า หอมแก้มผมฟอด ฝังจมูกลงบนคอผมเบาๆ






ทำไมครั้งนี้ผมกลับรู้สึกดี…



ใจมันเต้นแรงจนบอกไม่ถูก…



จะบอกว่าผมรักมันเหรอ…


แต่ผมเป็นผู้ชายจะรักมันได้ไง…


ยังไงมันก็คงเป็นไปไม่ได้…



                       ถึงผมจะรักมันแล้วก็ตาม……………..

ผมลงออกจากรถ มองรถไอ้พอร์ทค่อยๆขับออกไปเรื่อยๆ


มันทำกับผมขนาดนั้น แล้วผมยังจะไปรักมันลงได้ยังไง?




บ้าชะมัด!!!



-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



อัพซะทีกว่าจะเสร็จการบ้านช่างมัน = =   

เม้นกำลังใจให้คนเขียนหน่อยนร๊าา

ช่วงนี้การบ้านเยอะมว๊ากกก


    ขอบคุณค่ะ

[mawerric]

สู้ๆจ้า คนแต่ง

[tawanna]

มารอตอนต่อไป สู้ๆ

[Warlock]

อ้าวๆชอบเขาแล้วสินี่น้องคิว..อิอิ

[xxwerty]

ติดตามมคร๊าา  พอร์ทนี่มึนๆจังเลย ปากอย่างใจอย่าง  คิวท์น่าสงสารร   มาอัพไวไวนะ

[Pigstar]

เมะของเรื่องอะไรมันจะร้ายขนาดน้าน น น

พอร์ทมันจะโหดไปไหน ไม่สินี่ไม่ใช่พอร์ท นี่มัน

หฤษฎ์ จำเลยรัก ต้องใช่แน่ๆๆ  ส่วนคิวท์ก็เป็นโส

โส อะไรนะ จำไม่ได้  // คนอ่านจิตหลุดไปแล้ว

เบาๆๆมือกะคิวท์หน่อยสิ เดี๋ยวช้ำในหมดพอดี ถึงนิยาย

จะดูโหดร้ายไปมาก ก แต่คนอ่านก็ชอบ  // นี่เราโรคจิตป่าวฟะ?

เอาเป็นว่าสั้นๆๆเลยแล้วกัน รออ่านตอนหน้าอยู่นะครับ 

[seaz]

สงสารหนูคิวท์

[debubly]

เริ่มหวานแล้วนะ

[SungMinKRu]

ร้าย 10  นับหนึ่ง


ปี๊ดๆๆ!~

“แม่ฮ่ะ คิวท์ไปโรงเรียนก่อนนะครับ”

“จ้า” ผมวิ่งไปหอมแก้มแม่ดั่งเคย ก่อนจะวิ่งไปเปิดรั่วหน้าบ้าน รถสปอร์ตของไอ้พอร์ทจอดรอหน้าบ้านตั้งแต่ 15 นาทีที่แล้ว




สายไป15นาที !!!




เมื่อคืนผมมัวแต่จ้องโทรศัพท์ที่ไอ้พอร์ทซื้อให้ ไม่รู้จะดีใจอะไรหนักหนา แต่มองทีไรก็อดยิ้มไม่ได้ซะที



“ทำไมสาย”

“….”

“กูถามทำไมไม่ตอบ”



เมื่อวานยังดีอยู่แท้ๆ ทำไมวันนี้ถึงได้เย็นชากับเราจังนะ





เหรอว่าทั้งหมด







ผมคิดไปเอง…







“ขึ้นมาดิ”

“….”

ตลอดทางผมนั่งเงียบๆมองไปข้างกระจก ไอ้พอร์ทไม่ได้คุยอะไรกับผม





เงียบจนน่ากลัว…

นิ่งเหมือนผมไม่มีตัวตน…….



เจ็บดีนะ


เค้าดีกับเราแค่น้อยนิด


แค่ความสัมพันธ์ทางกาย


แค่ สองสามวัน


มันทำให้ผม ชอบ มันง่ายๆขนาดนี้เลยเหรอ?




เหรอว่า

บางที

ผมก็






ง่าย

อย่างที่มันว่าหล่ะมั้ง!?



นานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่ผมจมดิ่งสู่ห้วงความคิด
รถไอ้พอร์ทจอดลงหน้าโรงเรียน



“ลงไปดิ”

“ขอบคุณนะ” ผมตอบเสียงอ่อย เดินลงมาจากรถเหมือนคนไม่มีแรง

ไม่มีคำอธิบายอะไรมากมายก็พอรู้ว่ามันกำลังไล่ผม

ก็น่าจะรู้ตัวดี…


ผมคงจะหวังมากไปจริงๆ







“เฮ้ย!!!”



“ปล่อยนะ!!!” ผมพยายามกระชากมืออกจากการเกาะกุมของมือหนา ก็ไอ้พอร์ทนะสิ อยู่ๆก็เอามือผมไปกุมไว้เฉยเลย

“ไม่ปล่อย”

“แต่—คนเค้ามองกันหมดแล้วนะ”

“ทำไม ก็ให้เค้ารู้กันไปสิ เหรอมึงอาย”

“แต่”

“ไม่ต้องพูดมาก เดินขึ้นไปบนห้องเหอะ”

มันลากๆถูผม ท่ามกลางสายตานักเรียนนับพัน แค่มันก้าวเข้ามาในโรงเรียนก็กลายเป็นเป้าสายตาของเด็กนักเรียนเกือบทั้ง

โรงเรียนแล้ว

“สัสพอร์ท แค่มึงเหยียบมาโรงเรียนนี่ก็ดังไปทั้งโรงเลยนะมึง” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

“เหอะ ธรรมดาหว่ะ”

“แล้วนั้นเด็กมึงเหรอ”

“เมีย!~”

“อย่างมึงนี่นะ จะเปิดตัว !?”

“กูก็แค่คบแก้เซ็ง เอาไว้กันเจนด้วย น่ารำคาน”

“แก้เซ็งจริงเหรอว่ะ”ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างรู้ทัน

“เสือก”

“แล้วไอ้วินไปไหนหว่ะ !?”

“ไม่สบาย เมื่อคืนไปที่คลับกับมันดื่มไปนิดเดียวแฮ๊งค์อยู่ที่บ้าน กูนะโดนม๊าโวยใส่ หาว่าไม่ดูแลน้อง กูอยากจะถีบมันให้ตายคาตีน

ตัวปัญหาชัดๆ” ผู้ชายที่ชื่อเกมส์บ่นกระฟัดกระเฟียด

“ฮ่าๆเหรอว่ะ ไอ้วินเดี๋ยวนี้กูว่าแปลกๆ”

“เออ กูก็ว่างั้น แต่ว่าไม่ต้องไปสนใจมันหรอก เอาเรื่องมึงให้รอดเหอะ คิดไงเอาไอ้หน้าอ่อนนี่มาเป็นแฟน”

“ก็ไม่ได้คิดไร กูบอกแล้วไงว่าแค่เอากันหนุกๆ”

“เหรอว่ะ แต่ว่าถ้าเบื่อแล้วก็เอามาให้กูชิมบ้างดิ!~” เกมส์เดินเข้ามาใกล้ผม จับปลายคางผมเชิดขึ้น

“เอามือมึงออกไปเลยนะ !”ไอ้พอร์ทขู่ปัดมือเกมส์ออก

“ทำหวง ชิ!~”เกมส์ว่าพลางยิ้ม คงสนุกที่ได้ยั่วโมโหไอ้พอร์ท

“กูไม่ได้หวง แค่ไม่ชอบ มึงก็เหมือนกันยืนนิ่งให้มันจับอยู่ได้ เหรออยากได้มันเป็นผัวอีกคนห๊า!!!”

“เปล่านะ!~”ผมว่าพลางหลบสายตาดุๆของไอ้พอร์ท หาเรื่องกันชัดๆ

“มึงไปด่าเค้าทำไมหว่ะ ดูดิหน้าง๋อยเลย แต่ว่าเด็กมึงหน้าคุ้นๆหว่ะ?”ร่างสูงว่าทำหน้าคิดไปคิดมาจะว่าไปแล้วคนชื่อเกมส์นี่ก็น่ารัก

ดีนะ ไม่เห็นใจร้ายอย่างไอ้พอร์ทเลย

“อ๋อ!~ กูนึกออกแหละ ไอ้หน้าอ่อนที่ยั่วพวกกูในห้องน้ำป่าวหว่ะ?”

“เออ!ไอ้นี่แหละ”

“เห็นหน้าอ่อนๆแบบนี้ลีลาเด็ดขนาดมัดใจมึงอยู่เลยเหรอหว่ะ”เอ่อ…ขอถอนคำพูด เพื่อนกันยังไงก็นิสัยเดียวกันจริงๆชอบดูถูกคน

อื่น!~

“เอวดีโครต!!!เดี๋ยวกูเบื่อเมื่อไหร่พวกมึงค่อยต่อคิวรอหล่ะกัน”ไอ้พอร์ทหันมามองผมเหยียดยิ้มให้ ในสายตาผมเป็นอะไรสำหรับ

ผมอันแน่ถึงได้ยกผมให้คนนู้นทีคนนี้ที


“พอเหอะๆ กูว่าเลิกแกล้งมันได้แล้ว ดูหน้าสิ จะร้องแล้ว ฮ่าๆๆ”เกมส์หัวเราะร่วน ขยี้หัวผมอย่างเอ็นดู แกล้งคนอื่นมันสนุกนักเหรอ

“เลิกทำหน้างอแบบนั้นได้แล้ว มึงนี่ขี้น้อยใจจัง”

“อ้วกกกกกก !!!~”

“เสือก! กูจะคุยกับเมียกูมึงออกจากห้องไปเลย!!!~”

“เออ !!! กูก็ไม่อยากจะดูมึงเอากับไอ้หน้าอ่อนนี้หรอก”เกมส์ว่า บ่นยุบยิบหน้างอออกจากห้องไป ทิ้งผมกับไอ้พอร์ทอยู่กันเพียง

ลำพัง





แก๊งค์ปริ๊นเป็นกลุ่มนักเรียนที่มีอิทธิพลในโรงเรียน พวกมันจึงมีห้องส่วนตัวเหมือนกับพวกคณะกรรมการนักเรียน ผมมองไปรอบๆห้องที่มีเครื่องอำนวยความสะดวกมากมายทั้งทีวี ห้องนอน โซฟา ห้องน้ำ ตู้เย็น บลาๆ~  ภายในห้องตกแต่งอย่างหรูสมกับห้องส่วนตัวของพวกคุณหนูอย่างพวกนั้นจริงๆ



“วันนี้คาบแรกไม่มีเรียนใช่ไหม๊?”

“อืม”

“งั้นมึงก็อยู่เป็นเพื่อนกูในนี้แหละ”

“ไม่ได้นะ!!!”

“ทำไม!!?”มันถามเสียงเดือดๆ

“ถ้าแค่เอากันหนุกๆก็ไม่ต้องใส่ใจกันขนาดนั้นก็ได้!!!” ผมพูดไปตามที่ใจคิด จะหวังอะไรให้มันมากมาย

“มึงว่าไรนะ!!?”

“เจ็บนะ!”

“กูไม่สน”

“อ๊ะ จะทำไรหนะ ปล่อยนะ!!!”

“ก็ทำอะไรหนุกๆกันไง”

“โอ๊ย!!! อ๊ะ เจ็บ!~”

“กูไม่จำเป็นต้องสน” มันก้มลงไปดูดคอผม แล้วกัดจนเผลอมีเลือดซึมออกมาจนผมรู้สึกได้
 




รู้สึกเหมือนมีน้ำใสๆไหลออกมาจากตา นี่ผมร้องไห้อีกแล้วเหรอ ?




“กูจะเอามึงทีไร ดัดจริตร้องไห้ทุกที รังเกียจกูนักรึไงห๊า!!!”

“คนอย่างนายใครจะไปรัก!”

“ผู้ชายร่านรักอย่างมึงกูก็ไม่อยากจะเอาหรอก!!!”



อ๊ะ!!! ทำไมมันเจ็บ เจ็บตรงที่หัวใจแบบนี้นะ จะดูถูกกันไปถึงไหน จะทำร้ายกันไปถึงไหน!!!

คนอย่างผมมันไม่มีหัวใจเหรอไง!?





เฮ้ย!!!

“ไอ้พอร์ทมึงทำไรหว่ะ”เกมส์เปิดประตูเข้ามาฉุดร่างหนาๆของไอ้พอร์ทออกจากตัวผม

“เอากับเมีย มึงเสือกไร!?”

“มึงรักกันแบบไหนหว่ะ เนี่ย!?”

“กูไม่เคยบอกมันว่ารัก ก็แค่ที่ระบายความใคร่”มันเหยียดตามองผมนิดนึง




แค่ที่ระบายความใคร่!!!?


“เฮ้ย มึงใจเย็นๆดิ”

“เสือก”

“กูพูดกับมึงดีๆนะ ดูดิไอ้คิวท์มันระบมไปหมดแล้ว ไหนมึงบอกว่า…”

“หุบปาก!”เกมส์เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็หยุดชะงักไปก่อน

“เออ เรื่องของมึงกูไม่ยุ่ง แต่ก่อนจะทำไรมึงก็หัดคิดถึงใจมันบ้างดิ”

“อืม” ไอ้พอร์ทพยักหน้ายิ่ง มองมาทางผมนิ่ง

“กูไปเรียนละ อย่าเอาแต่กกมันมาก อาจารย์ถามหา เมื่อวานก็ขาดเรียนไปแล้วนี่ ใช่มะ”

ผมผยักหน้าตอบ เมื่อวานก็ไม่ได้มาเรียน ขาดอีกวันคงแย่

“เออ มึงไปเรียนเหอะ เดี๋ยวกูตามไป”




“เจ็บป่าว”มันถามเสียงนิ่งๆ 




เจ็บ เจ็บมากด้วยมันเจ็บอยู่ตรงนี้


อกข้างซ้ายของผม…





“ป่าว”




“ต่อไปนี้ มึงเป็นแฟนกู”

“พอร์ท แฟนคิวท์”

“จำใส่สมองมึงด้วยนะ”




“…..” มันก้มลงจูบปากผมเบาๆ





ผมมองมันอย่าง งงๆ ใครก็ได้ช่วยบอกที ว่าผมไม่ได้ฝันไป!!!





-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


ชอบไม่ชอบก็เม้นได้นะ ได้ปรับปรุง อิอิ ไม่รุ้จะถูกใจกันรึป่าว รู้สึกว่าพระเอกเราจะมึนมาก ก็ทำใจมันไปหน่อย คนแต่งก็มึน = =

ฝากอ่านฝากเม้น อิอิ   

[Pigstar]

  พอร์ทมันนี่ ผีเข้าผีออกดีแท้

เบาๆๆมือหน่อยไม่ได้รึไง เดี๋ยวคิวท์ก็ช้ำใน

ตายกันพอดี แมร่งไม่ถนอมคิวท์เลย

ถ้าคิวท์ไม่รักขึ้นมาแล้วจะรู้สึก หึ!!

[xxwerty]

พอร์ทแมร่งเอาไงกันแน่ !!!
คนแต่งสู้ๆๆจ้าา

[tawan]

ชอบบบบบบ

แต่ถ้ารีบมาต่อจะรักเลย

 

[Bowbonk]

ไอ้พอร์ท   เมิงเป็นซาดิสต์เหรอฮะ


ทำคิวท์เจ็บอยู่เรื่อยอ่ะ


มาต่อเร็วๆๆนะ


รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


คิวท์จ๋าาาาา   อดทนหน่อยนะ   ไว้แก้แค้นทีหลัง


แก้แค้น  สิบปี   ก้อยังไม่สาย


55555555555555+++++++++


ตายแน่ไอ้พอร์ท

[day9day]

เป็นกำลังใจให้คนแต่งทุกเมื่อเชื่อวันนะครับ
กำลังสนุกเลย รีบมาต่อนะครับ

[S_za]

 

ตามอารมพอร์ทไม่ทันเลยเรา

ปากไม่ตรงกะใจจริงๆๆ

จะแกล้งน้องคิวท์ปถึงไหนเนี้ย

  :L2:เอากำลังใจมาฝากน้องแจงเผื่อมีกำลังใจแต่งตอนต่อๆๆไป

[kenghan]

ตกลงจะเอายังไง ชอบหรือเกลียด
พอร์ท เอาแต่ใจและก็ไม่ยอมฟัง

[SungMinKRu]

มาแร้ววว   

                                                                เอารูปหนูคิวท์มาฝาก
                 



 




ร้าย 11




“คิวท์!!!”

“อ้าว โจ๊ก”

“มึงหายไปไหนมา เมื่อวานทำไมไม่มาโรงเรียน”

“ไม่สบาย”

“เหรอ แล้วหายดียัง”

มันงายหลังมือแตะหน้าผากผมเบาๆ

“ก็ดีแล้ว”

“ตัวมึงยังอุ่นๆเลย ไปห้องพยายามป่ะ”

“ไม่เป็นไร”ผมส่ายหน้า

“กูถามไรหน่อยดิ”

“อืม ถามไรเหรอ”

“กูได้ยินข่าวจากพวกนักเรียนหญิงว่ามึงคบกับไอ้พอร์ท จริงป่าว”

“อืม” ผมพยักหน้า ก้มลงมองหนังสือวิทย์ที่กำลังอ่านค้างอยู่


แฟนหลอกๆ แฟนที่มันไม่เคยจะรัก

ก็แค่เอากันหนุกๆ…

“เห้ย!!!จริงดิ”น้ำเสียงฟังดูตกใจ

“อืม”

“ไอ้โจ๊ก!!! อ้าวไอ้คิวท์”

“มึงหายไปไหนมา รู้ไหม๊กูเป็นห่วงมึงมาก แถมยังมีข่าวลือบ้าๆเกี่ยวกับมึงอีก!”

ไอ้เซนต์ร่ายยาวเดินเข้ามาที่โต๊ะผม

“ป่าว แค่ไม่สบายนิดหน่อยหนะ”ผมยิ้ม

“อืม กูก็คิดว่าเป็นไร คิวท์คอมึงไปโดนไรมาหว่ะ” เซนต์ว่าดึงตัวผมเข้าไปใกล้แล้วจับแผลตรงที่คอ

“เออ นั้นดิ กูเพิ่งเห็น”ไอ้โจ๊กว่าบ้าง

“เอ่อ…”ผมอึดอัดสายตาของมันสองคนกำลังจับผิดผมอยู่ จะตอบไปว่ายังไงดี

“อ่อ เราเป็นลมพิษอ่า เกาเพลินไปหน่อย เป็นแผลเลย แฮะๆ” ผมยิ้มบางๆให้ พยายามคิดคำโกหกที่คิดว่าเนียนที่สุด แต่ดูจาก

หน้าพวกมันแล้ว คงไม่เชื่อผมอยู่ดี

“ลมพิษ บ้าบอมึงดิ ยังกับโดนกัดมา เหรอว่ามึงกับไอ้พอร์ท….”ไอ้โจ๊กมองผมตาเขม็ง ส่วนไอ้เซนต์ก็มองผมกับไอ้โจ๊กสลับไปมา

ด้วยความสงสัย

“มึงกับไอ้พอร์ท อะไรกัน กูงง”

“ไอ้คิวท์กับไอ้พอร์ทคบกัน!”โจ๊กตะโกนใส่หน้าเซนต์ ร่างสูงชะงักอ้าปากเหวอด้วยความตกใจ

“….”

“มึงว่าไงนะ!!! คิวท์มึงคิดไงไปคบกับไอ้เหี้ยนั้น!?”ไอ้เซนต์เริ่มขึ้นเสียง บีบไหล่ผมเบาๆ

“ชอบ…”ผมโกหก

“มึงเนี่ยนะ ชอบมัน!?”โจ๊ก

“อืม”

“กูไม่เชื่อ!!”เซนต์



“มึงไม่เชื่อก็เรื่องของมึง!!” เสียงทุ้มคุ้นหูเอ่ย ปรากฏร่างผู้มาเยือนอีกสองคน

เกมส์…

ไอ้พอร์ท!!!

“มึงเอามือมึงออกจากตัวแฟน…เอ๊ะ ไม่ใช่สิ เมีย!!กูได้หล่ะ!!!”ไอ้พอร์ทตั้งใจเน้นคำว่าเมียใส่หน้าไอ้เซนต์อย่างแรง

“สัส มึงทำไรเพื่อนกู”เซนต์ว่าเดือดๆกำมือเน้นจนปูดเป็นเส้นเลือดพยยามระงับความโกรธที่กำลังจะระเบิดออก

“กูไม่ได้ทำไร”มันว่าเหยียดยิ้มที่มุมปาก

“ไอ้เซนต์กูว่ากลับไปนั่งที่โต๊ะมึงเหอะ”โจ๊กดึงแขนเซนต์พยายามดึงร่างสูงกลับไประงับสติ

“ไม่มีอะไรจริงๆนะ เชื่อเราสิ”ผมว่า พยยามอ้อนให้เซนต์กับโจ๊กออกไปก่อน ไม่อยากให้เพื่อนของผมเดือดร้อน คนเลวๆอย่างไอ้

พอร์ทขอแค่ผมก็พอที่ต้องพบเจอคนอย่างมัน!

“อืม”เซนต์ว่าเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง ส่วนโจ๊กยิ้มให้ผมอย่างห่วงๆก่อนจะเดินตามเซนต์ไป

“เฮ้อ!”ผมถอนหายใจ

“มึงนี่ร่านกว่าที่กูคิดไว้นะ ควบสองเลยเหรอไง ก่อนได้กูคงเคยเป็นเมียเพื่อนมึงมาแล้วสิ หึ!?”มันก้มลงากระซิบที่หู น้ำเสียงแฝง

ด้วยความเย้ยยันปนรังเกียจจนผมรู้สึกได้

“…”

“กูคงพูดแทงใจดำมึงหล่ะสิ!~”มันว่าก่อนจะเดินออกไปจากโต๊ะผม





“ต่อไปนี้ มึงเป็นแฟนกู”

“พอร์ท แฟนคิวท์”

“จำใส่สมองมึงด้วยนะ”

“แต่อย่าเพิ่งดีใจ คิดเหรอว่าผู้ชายอย่างกูจะเอาผู้ชายร่านๆอย่างมึงมาเป็นแฟน”
“…”
“กูจะจ้างให้มึงมาเป็นแฟนหลอกๆเรื่องเงินไม่ต้องห่วงกูจ่ายให้ไม่อั้นอยู่แล้ว แค่มึงดูแลกูอย่างดีก็พอ..!~”
“ไม่!!!”ผมสะบัดหน้า มองใบหน้าขรึมนั้นด้วยความกลัว
ไม่เคยเจอใครใจร้ายแบบนี้มาก่อนเลย…

“จุ๊ๆอย่าดื้อสิ ยังไงมึงก็เป็นเมียกูนะ ถ้าไม่อยากมีเรื่องก็แค่ทำตามที่กูสั่งก็พอ!!!”

“….”

“จัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วออกไปเรียนได้แหละ”

“ออ ถ้าไม่อยากให้คนอื่นเดือดร้อนก็อยากขัดคำสั่งกู!!!”

 
ปัง!!!




“ภาคภูมิ นายภาคภิม!”

“อ๊ ฮ่ะ อาจารย์”

“ฉันเรียกเธอนานแล้วนะ มัวแต่เหม่ออะไรอยู่”

“ขะ- -โทดครับ”

“ถ้าไม่ตั้งใจเรียนในคลาสของฉันก็ออกจากห้องไปซะ”

“ผมจะตั้งใจเรียนครับ”

ผมก้มลงสนใจหนังสือเรียน

รู้สึกเหมือนมีใครกำลังจ้องผมอยู่…

แต่ช่างมันเหอะ คงไม่มีอะไรเลวร้ายเท่านี้แล้วหล่ะ










“คิวท์พักแล้วไปกินข้าวกันเหอะ”โจ๊ก

“เออ ไปกูหิวจะตายอยู่แล้ว”เซนต์

“อืม ไปหิวแล้วเหมือนกัน”ผมยิ้ม 

พวกเราสามคนเดินลงบันไดดิ่งตรงไปยังโรงอาหารชั้นล่าง ตลอดทางผมก็ไม่ได้คุยอะไรมาก ดูเหมือนโจ๊กกับเซนต์พยายามที่จะ

หลีกเลี่ยงการพูดถึงเรื่องไอ้พอร์ทให้ผมได้ยินเช่นกัน

“กินไรดี”โจ๊กหันมาถามผม

“ยังไม่รู้เลย”

“กูว่าพวกมึงนั่งตรงนี้แหละ เดี๋ยวกูไปซื้อข้าวมาให้”

“กูไปเองได้”โจ๊ก

“เรื่องของมึง คนเยอะจะตายกูไปซื้อให้ฟรีๆไม่เอาอีก”เซนต์ว่าเสียงดุ

“อื้ม เซนต์ไปเหอะ เดี๋ยวเราไปซื้อน้ำกับโจ๊กนะ”

“อืม”เซนต์พยักหน้าเดินออกไปยังร้านอาหาร ส่วนผมกับโจ๊กก็มาต่อคิวซื้อน้ำของโรงอาหารอีกฝั่ง

“คิวท์ มึงโอเคป่ะ”

“เรื่อง?”

“ที่มึงคบกับไอ้พอร์ท”

“สบายมาก ก็เราชอบพอร์ทนิ”ผมโกหกพยายามสร้างเรื่อง ไม่อยากให้เพื่อนไม่สบายใจ

“แต่กูไม่เห็นมามึงจะไปชอบไอ้พอร์ทตอนไหน”

“ก็เราไม่กล้าบอก มันน่าอาย”

“แต่กูเป็นเพื่อนมึงนะ”โจ๊กหน้านิ่ง

“วันนี้คนเยอะจังเนอะ”ผมเปลี่ยนเรื่อง โจ๊กเองก็ไม่ติดใจจะถามอะไรผมต่อ

อย่าให้ผมต้องโกหกไปมากกว่านี้เลย…

“เออ นั้นดิกูร้อนหว่ะ”โจ๊กหน้านิ่ว โบกมือพัดลม เหงื่อไหลพลั่ก

“เดี๋ยวเราซื้อน้ำคนเดียวก็ได้ โจ๊กไปนั่งที่โต๊ะเหอะ”ผมว่า

“ไม่เป็นไร กูยืนเป็นเพื่อนมึงนี่แหละ รู้ป่าวว่ามีพวกนักเรียนหญิงอยากดักตบมึงแค่ไหน”โจ๊กว่ายิ้มๆ ส่วนผมก็ยังไม่เข้าใจความ

หมายของประโยคเมื่อกี้อยู่ดี

“ยังไง”

“ก็ตอนเช้ามึงเล่นควงคุณชายพอร์ท หนุ่มหล่อหวานใจสาวๆทั้งโรงเรียนมานะสิ”มันว่าขยี้หัวผมจนยุ่ง

“พวกนั้นก็หมั่นไส้มึงไง แถมมันยังประกาศทั้งโรงเรียน ว่าห้ามใครยุ่งกับมึง”

“หื้อ?”

“นี่มึงไม่รู้เหรอ”โจ๊กว่าขมวดคิ้วเชิงสงสัย

“ไม่รู้อ่า ก็ตอนเช้าเราอยู่บนห้อง…อุ๊บ”เผลอบอกไปแล้วว่าอยู่บนห้องกับไอ้พอร์ท

“ฮ่าๆอยู่บนห้องอะไรเหร๊ออออ”

“ป่าวซะหน่อย”ผมก้มหน้า

“ฮ่าๆมึงหน้าแดงอ่า”มันว่าจิ้มแก้มผมเบาๆ

“ป่าวนะ แล้วทำไมเซนต์มันถึงไม่รู้หล่ะ”ผมถาม

“ก็มันแอบหลับอยู่ในห้องสมุด”

“อืม”

ไอ้พอร์ทคิดจะทำอะไรของมันนะ…

“ไป”ผมกับโจ๊กช่วยกันถือน้ำ เดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร






“ไปซะนานเลยนะพวกมึง กูมารออยู่นานแล้วเนี่ย”เซนต์บ่น

“บ่นมาก อ่ะ- -น้ำแดกข้าวไปเหอะมึง”โจ๊กว่ากระแทกแก้วน้ำลงกับโต๊ะ

“โจ๊ก- -มึง นิสัยเสีย ตั้งดีๆดิ กระแทกใส่กูเพื่อ?”เซนต์โวยใส่ สองคนนี้อะไรกัน

“เอ่อ นั่งเหอะ ใจเย็นๆนะ”ผมดึงมือโจ๊กให้นั่ง ร่างเล็กทำเสียงฟุดฟิดไม่พอใจก่อนจะนั่งลงตั้งหน้าตั้งตากินข้าว

“!!?”ผมเอียงคอถามคนที่นั่งตรงข้ามกับผมด้วยความสงสัย

“…”อีกคนสะบัดหัวพอแปลความหมายได้ว่า ‘กูก็ไม่รู้’

ผมทิ้งความสงสัยแล้วหันมาสนใจกับข้าวในจาน ตักเข้าปากได้สองสามคำก็รู้สึกอิ่ม ผมวางช้อนลง ในหัวไม่วายคิดเรื่องไอ้พอร์ท

แฟนหลอกๆเหรอ ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน



“อิ่มแล้วเหรอ”เซนต์ถาม

“อื้ม”

“กินอีกหน่อยเหอะ ยังไม่ถึงครึ่งจานเลย”

“ไม่ล่ะ อิ่มแล้ว”ผมว่า ก้มลงดูดน้ำในแก้วต่อ




“อยู่ที่นี่เอง!!!” ผมสะดุ้งรู้สึกเจ็บที่แขน เงยหน้ามองหาต้นทางของเสียง

“อ๊ะ” ไอ้พอร์ท!!!

“ตกใจอะไร ลุกขึ้นมาได้แล้ว”มันออกแรงกระชากจนผมต้องลุกขึ้น

“ปล่อยมือมึงออกจากเพื่อนกูนะ!!!”เซนต์ลุกขึ้น กะจะต่อยไอ้พอร์ทดีที่โจ๊กเอามือไปกันไว้ก่อน

“เพื่อนมึงแต่เมียกู!!!”มันตวาดลั่น

“มึง!!!”

“ใจเย็นๆดิไอ้เซนต์”โจ๊กว่าหน้าซีด

“มึงออกไปเลย ถ้าไม่ช่วยมันก็อย่ามาถ่วงกู!~”เซนต์กระแทกเสียงใส่หน้าโจ๊ก

“พอ!!!เราไปกันเถอะ”ผมดึงมือไอ้พอร์ทออก ลากตัวมันออกมาจากโรงอาหารไม่งั้นก็มีเรื่องกันมากกว่านี้แน่




“เป็นห่วงพวกมันมากขนาดนั้นเลยรึไง”อยู่ๆมันก็หยุดเดิน มองหน้าผมนิ่ง

“ก็แค่ไม่อยากให้มีเรื่อง”ผมตอบเสียงแผ่ว

“เหอะ!!!”

“มีอะไร”ผมถาม

“ป่าว แค่หิว”มันว่า

“หิวก็ไปซื้อข้าวกินสิ เกี่ยวไรกับเรา”ผมขมวดคิ้วหน้ามุ่ย อย่างนี้หาเรื่องกันชัดๆกะจะไม่ให้ผมอยู่อย่างสงบสุขเลยเหรอไง?


“ไม่ได้ หิวข้าว”

“หื้อ?”

“แต่หิวคิวท์ อยากกินคิวท์ไปทั้งตัวเลย~”

“!!!?”

“ให้พอร์ทกินคิวท์นะ~?






“เฮ้ย!!~ไอ้บ้าพอร์ทปล่อยนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”





-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ว่างจากการบ้านก็อัพนิยายอย่างเร่งด่วน อิอิ ชอบไม่ชอบก็เม้นได้นะ

ฝากติดตามพอร์ทกับคิวท์ด้วยจร๊าาา