“อิจฉาคนแถวนี้จัง อยู่ๆก็ได้แฟนเป็นคนในเครื่องแบบ” ไอวาวครับ -*- หลังจากที่ผมเจรจาประสาทกินกับไอสารวัตรจอมฉวยโอกาส ผมก็กลับบ้านไปท้อใจโชคชะตา แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าไอวาวไม่ได้เข้าเวรตรวจวันนี้นี่หว่า เป็นบุญของไอวาวจริงๆที่ผมได้ระบายให้มันฟัง แต่เป็นกรรมของผม เพราะแทนที่มันจะสงสาร กลับกลายเป็นว่ามันกลับแฮปปี้ มันบอกดีใจ จะมีเพื่อนเขยเป็นตำรวจ เฮ้ย! แฟนหลอกๆโว๊ยยย พอมาวันนี้ที่ผมมาถึงโรงพยาบาล ก็เจอไปเลยหนึ่งดอก
“ใครหรอวาว?” ไออิ้งผู้ไม่เคยทันโลกแต่ดีที่มีวาวเป็นหนังสือพิมพ์เคลื่อนที่ส่วนตัว
“แถวนี้แหล่ะ ไม่รู้ใครเหมือนกัน” มันพูดกับอิ้งแต่สายตามันยังส่งมาให้ผมอย่างยั่วประสาท ถ้าไม่เห็นเป็นผู้หญิง พ่อจะถีบให้ -*-
“เอ้า แล้ววาวไปรู้ได้ไงอ่ะ ถ้ายังไม่รู้ว่าใคร” อิ้ง จะซื่อไปไหน - -‘
“เอาเป็นว่าชั้นรู้ละกัน ช่างมันเหอะๆ” วาวตอบส่งๆอย่างอารมณ์เสีย บางทีผมก็สงสารอิ้งนะ มีเพื่อนสนิทอย่างนี้ แต่อิ้งกับวาวก็คบกันมาตั้งแต่เด็กๆ เรียนด้วยกันมาตลอด ตัวติดหนึบยันเรียนมหาลัยและทำงานก็ยังที่เดียวกัน
“ใครวะวาว? อยากรู้ด้วย” ผมแกล้งไขสือว่าไม่ใช่ตัวเองชัวร์ๆ
“ก็คนแถวนี้แหล่ะ ที่แบบ..โง่อ่ะแก คนอื่นพูดถึงตัวเองแล้วยังไม่รู้อีก” แว๊กกกกกกกกกกกกก ไอวาวววววววว!!!
“ไม่ต้องอ่ะ ผมมีรถ เดี๋ยวผมกลับเองได้” ผมกำลังคุยโทรศัพท์กับตำรวจโรคจิตนายหนึ่งอยู่ครับ
“ผมไม่ไปจอดนอนที่ไหนหรอกหน่า” ตำรวจคนนั้นยังตื้อจะไปส่งผมให้ได้
“ถ้าคุณยังไม่เลิก ผมจะวางสายแล้วนะ” นี่ก็ปาไปยี่สิบนาที จะคุยอะไรกับผมนักหนาฮะสารวัตรบ้า งานการไม่ทำรึไง --*
“พี่กล้อง! เกิดเรื่องใหญ่แล้วว!!” เต้ย หมอรุ่นน้องของผมวิ่งเข้ามาในห้องตรวจของผม สีหน้าแลดูตื่นๆ
“เกิดไรขึ้น?”ผมถาม “คุณ แค่นี้ก่อนนะผมมีธุระ” ผมบอกสารวัตรกวนประสาท แต่ไม่ต้องรอคำตอบผมรีบวางสายทันที
“ไอกล้า น้องชายพี่อ่ะ ตอนนี้อยู่ICU” กล้าาาาาา!! ผมรีบวิ่งไปที่ห้องICU เกิดอะไรขึ้นกับน้องชายคนเก่งของผม?!
“พี่กล้อง ไอกล้ามันไม่เป็นไรหรอก อาจารย์ของพวกเราเก่งจะตาย” เต้ยปลอบผมหน้าห้องICU อาจารย์หมอกำลังพยายามช่วยน้องชายของผมอยู่ กล้ากับเต้ยมันเคยเรียนห้องเดียวกับกล้าก่อนที่กล้าจะย้ายไปเรียนนายร้อยตำรวจ
“เต้ย เล่าให้พี่ฟังซิ มันเกิดอะไรขึ้น?” ผมถามเต้ย น้องชายผม..ไปโดนอะไรมา
“ตำรวจบอกว่ากล้าขี่มอเตอร์ไซด์ไล่ตามคนร้ายบนทางด่วนแล้วรถคว่ำ...”เต้ยสรุปให้ผมสั้นๆ น้ำตาของผมค่อยๆล้นตาจนใกล้ที่จะไหลออกมา รถคว่ำ..อุบัติเหตุที่เอาชีวิตพ่อและแม่ของผมไป ตอนนี้มันจะเอาน้องชายของผมไปอีกหรอ?
“สวัสดีครับสารวัตร”ตำรวจคนหนึ่งที่ยืนเฝ้าหน้าห้องICUอยู่ข้างๆผมพูดขึ้น ผมเหลือบไปมอง
“คุณก้อง!”ผมเรียก พยายามจะเช็ดน้ำตา ผมไม่อยากให้ใครเห็นว่าผมอ่อนแอ
“คุณกล้อง น้องชายคุณจะต้องปลอดภัย” สารวัตรนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆผม สีหน้าตึงเครียดไม่แพ้กัน ไม่รู้สิ แต่ผมรู้สึกว่าตั้งแต่มีคุณตำรวจจอมกวนมานั่งข้างๆตรงนี้ ผมรู้สึกอบอุ่นจัง... นี่ อย่าคิดนะว่าผมชอบตาสารวัตรเนี่ย ผมแต่รู้สึกอุ่นกระเป๋าตังค์เพราะมีคนออกตังค์ค่ารักษาพยาบาลให้ต่างหากหล่ะหึ่ยย -^-
ผมกับกล้าเสียพ่อและแม่ไปตอนผมอยู่ปีหนึ่ง ท่านทั้งสองไปงานเลี้ยงรุ่นกันที่ต่างจังหวัด และตอนพ่อกับแม่กำลังเดินทางกลับในค่ำคืนหนึ่ง มีอะไรบางอย่างมาเฉี่ยวรถ พ่อหักเลี้ยวจนรถคว่ำ ท่านทั้งคู่เสียชีวิตทันที ผมจึงต้องเป็นเสาหลักให้แก่น้องชาย เราสองคนเป็นพี่น้องที่รักกันมาก เคยทะเลาะกันหนักๆก็ตอนที่กล้าจะไปสอบตำรวจ ซึ่งผมไม่อยากให้เป็น เพราะมันอันตราย แล้วในที่สุด สิ่งที่ผมกลัวก็เป็นจริง
ตอนนี้ผมลางานมานั่งเฝ้ากล้าที่ยังนอนหลับไม่ได้สติ มีผ้าพันแผลโพกที่หัวและเข้าเฝือกที่แขน แต่ตอนนี้ก็นับว่าพ้นขีดอันตรายแล้วล่ะ และตอนนี้ผมกำลังปอกผลไม้ที่มีคนเอามาเยี่ยมกล้ากินแก้เบื่อ กล้านี่ก็พวกเยอะครับ มีคนมาเยี่ยมมันเต็มไปหมด ทั้งเพื่อนตำรวจ เพื่อนมัธยม ญาติห่างๆของผม และบรรดาแฟนเก่ามัน ที่ยกขโยงมาเยี่ยม มีรถไฟชนกันให้ผมปวดหัวเล่นก็หลายครั้ง -*- นี่ตำรวจเจ้าชู้ทุกคนรึเปล่าครับเนี่ย ?
“คุณกล้อง น้องแฟนผมเป็นไงมั่ง?” คุณคิดว่าใครล่ะครับ ถ้าไม่ใช่ไอตำรวจขี้ตู่อย่างสารวัตรก้อง
“ใครแฟนคุณมิทราบ”ผมถาม
“ก็คุณไง” สารวัตรหนวดปลาหมึกเลื้อยแขนตัวเองมาหาผมแต่มีหรือจะยอม ผมก็ขยับตัวหนีทันที
“ก็แย่แล้ว แค่แฟนหลอกๆเว่ยย”ผมเถียง
“อ้าว! คุณ ก็ผมก็ไม่ได้บอกว่าคุณเป็นแฟนจริงๆซะหน่อย เป็นแฟนหลอกๆต่างหาก” หึหึ มันยังแถ
“ผมไม่คุยกับคุณละ คุยทีไรประสาทจะกิน” ผมบ่นและนั่งปลอกผลไม้กินเองต่อ
“คุยกับผมสนุกจะตาย คุณนี่ไม่รู้เรื่องเลย” ไอสารวัตรนั่งข้างๆผมแล้วหยิบผลไม้ที่ผมปลอกใส่จานไว้ไปกิน ก็ดีอ่ะ ถ้าจะเนียนขนาดนี้ -*-
“พรุ่งนี้แม่ผมจะมาเยี่ยมกล้า”สารวัตรพูดหลังจากนั่งโทรศัพท์กับใครซักคนที่ทำให้สารวัตรจอมกวนกลายเป็นลูกแมวเหมียวขี้อ้อนไปได้
“แม่คุณ? แล้วแม่คุณมาเยี่ยมกล้าทำไม?”ผมถาม มันใช่เรื่องมั้ยเนี่ยมาเยี่ยมกล้าเนี่ย?
“ก็กล้าเคยช่วยพาแม่ผมมาหาผมตอนเรียนตำรวจ แม่ผมมาเยี่ยมแต่หาผมไม่เจอ กล้าเลยพามาหาผม” เอ่อ..ถ้าจะบุญคุณยิ่งใหญ่ขนาดนี้ -*-
“แล้วมันเกี่ยวยังไงวะ?”ผมพึมพำกับตัวเอง
“เอาหน่า คุณก็ ยังไงก็ช่วยทำเนียนๆด้วยแล้วกัน” ยังไม่วายได้ยินอีกนะไอสารวัตร
“นี่คุณ จะให้ผมแกล้งเป็นแฟนหลอกๆคุณอีกนานแค่ไหนเนี่ย?” ผมถาม
“ก็จนกว่าคุณจะเป็นแฟนผมจริงๆ” ไม่ต้องคิดหน้าคิดหลังผมทำท่าจะต่อยหน้าคุณสารวัตรทันที “โอ๊ยคุณ ผมล้อเล่นๆ ก็จนกว่างานหมั้นของผมกับจินนี่จะยกเลิกอ่ะ” ไอสารวัตรตั้งการ์ดเตรียมตั้งรับผมทันที
“แล้วพรุ่งนี้คุณจะยังเฝ้ากล้าอยู่มั้ย?” สารวัตรถาม
“เฝ้าดิ ก็น้องผมหนิ”ผมตอบ
“อืม งั้นผมจะเปิดตัวคุณกับแม่เลยนะ” สารวัตรพูด ฮ๊ะ!
“บ้าหรอคุณ ไม่อ่ะ ผมยังไม่พร้อม!!” ผมรีบปฏิเสธ ไม่เอาๆ ผมยังไม่กล้าจะเป็นแฟนของชายร่างใหญ่ ซึ่งดูจากรูปการแล้ว ผมต้องเป็นฝ่ายรับแน่ๆ ไม่เอา ผมยังไม่อยากให้ใครมาทะลวงไส้ผม โน๊ววววววววววว
“นี่คุณ แค่เล่นเป็นแฟนผม แกล้งให้แม่ผมเชื่อแค่นั้นเอง ไม่ได้ทำอะไรอย่างงั้นๆกันให้แม่ผมดูซะหน่อย” เออว่ะ แค่ทำตัวรักกันดูดดื่มแค่นั้นนี่หน่า ผมจะคิดมากทำไมนะเนี่ย แหะๆ
“คิดลึกจริงๆ..” ไอสารวัตรยังคงบ่นต่อ “หรือว่าอยากทำจริงๆ” มันส่งสายตาหื่นๆมาให้ผม แหวะ! อยากทำกับนาย ไปทำกับหมีแพนด้าน่าจะดีกว่า อ่ะโด่
“ปากเสีย!”ผมว่าไปทีนึง ก่อนจะกินผลไม้ที่อุตส่าห์ปลอกอย่างตั้งใจมาตั้งนานต่อ
“ชิมแล้วรึไงมาบอกว่าปากผมเสีย” สารวัตรพูดเบาๆแต่ก็เหมือนตั้งใจจะให้ผมได้ยิน ฮึ่ยย ผมจึงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วมาลงกับการกัดผลไม้แรงๆแทน(แถวบ้านเรียกโรคจิต) ใครก็ได้เอากระดาษมาหยิบไอสารวัตรนี่ออกไปที ผมเหนื่อยที่จะทำสงครามประสาทกับมันแล้วครับบบบบบบบบบบบ!
--------------------------------------------TBC----------------------------------------------------------
แงงงงง้ มาเลทไปสองวัน ต้องขอโทษด้วยจีจี TT
แต่มาช้าก็ยังดีกว่าไม่มาละเนอะ ^W^
ซียูตอนหน้าค่าาาาาา
หัวข้อ: Re: คุณหมอเป็นโรคกับคุณตำรวจขโมยหัวใจ : เอาตอนพิเศษมาให้เป็นของขวัญปีใหม่นะจ๊ะ :) (1/1/2555) (อ่าน 82649 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก