หัวข้อ: ...อ้อมกอดเด็กช่าง(Drama story)

[c-nat]

 :mew1:รักเรื่องนี้ เรื่องนี้ให้อะไรหลายๆอย่างขอบคุณนักเขียนที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้ให้อ่าน

[poonnana2533]

โอย~ ทำไมมันสนุกอยางนี้อะรักคนเขียนรักแก้วจัง

[yaoisamasang]

เคยอ่าน แต่ไอดีหาย
ขอมาเก็บไว้แล้วกัน

[ciaiwpot]

ชอบบบบจังงงงเลยค่ะ
 

[Jploiiz]

จำได้ว่าเคยอ่านเรื่องนี้สมัยม.ปลายแล้วไม่ได้อ่านต่ออีกเลยเนื่องจากว่าต้องไปอยู่หอพัก ละที่มอยุ่งๆ กับกิจกรรมมาก จนมานึกขึ้นได้ถึงบุคลิกตัวละครแบบฝิ่นก็เลยลองๆ หาเรื่องนี้มาอ่านอีกรอบ จำได้ลางๆ ค่ะว่ามีคำว่าเด็กช่าง จนหาเจอ  เรื่องนี้เราชอบมากเลย มันหน่วงๆ แต่ก็ไม่สุด เราอ่านได้เรื่อยๆ แบบไม่ฟูมฟายอ่ะ ออกแนวจะบ่นกับแก้ว ฝิ่น พงษ์ มิว อิพี่ดิวที่อะไรจะนักหนาฟระ ยอมรับว่าแรกๆ นี่โคตรรรรำคาญอิพี่ฝิ่นเลย สงสารแก้วจับใจตอนโดนมันทำร้าย รำคาญมากด้วยกับการจะจบเรื่องสักเรื่องมันทำยากนักหรอ? แต่เราเข้าใจตัวละครนะ เพราะเราไม่ได้เรียนสายนี้มาเลยไม่เคยเห็นใครตีกัน แถมเป็นความรักเพื่อนแบบมากมาย เข้าใจว่าพี่ฝิ่นรักเป้งมาก เพื่อนยังไงก็ตัดไม่ขาด กับเป้งมันคือเพื่อนตาย ศักดิ์ศรีของเพื่อน เพื่อนเจ็บเราก็เจ็บ แต่ก็สงสารแก้ว แก้วไม่ได้ทำอะไร แต่ปัญหาชีวิตแก้วก็เยอะเหลือเกิน แก้วเหมือนน้ำ ลมพัดไปทางไหนก็ไป ส่วนพี่ไม้นี่เรายกให้เป็นพระเอกของเรื่องเลยค่ะ (พี่ฝิ่นคือใครร) ชอบเวลาพี่ไม้สอนน้อง มันดูอบอุ่นมาก ยิ่งเวลาพี่ไม้พูดถึงเป้งหรือสิ่งที่เคยทำให้เป้งคือเจ็บแทนอ่ะ มันอธิบายไม่ถูกแต่จี๊ดๆ ส่วนไอ้ดิวกับไอ้ดีนี่สมควรละที่ไปอยู่ในคุก โดยเฉพาะไอ้ดิว
ขอบคุณพี่ซีซั่นมากค่ะสำหรับนิยายเรื่องนี้ 2 ปีที่กลับมาอ่านให้จบคือคุ้มค่ามาก ตอนแรกเคยคิดว่าจะจบดราม่ารึเปล่า เพราะนิยายหลายๆ เรื่องในเล้าที่นายเอกนิสัยแบบแก้วก็จบไม่สวยเท่าไหร่ แต่จบแฮปปี้คนอ่านก็เบาใจค่ะ

[dekying kukkig]

เข้ามาอ่านแบบบังเอิญมากกับเรื่องนี้ สารภาพว่าตอนแรกๆ อ่านไปเกือบจะเลิกอ่าน พระเอกมันช่าง.....  
พอช่วงกลางๆเรื่อง อุ่ยยย แก้วน่าสงสารเกินไปเลยอยากรู้เหตุผลว่าเพราะอะไร นึกว่าจะรักทั้งพงษ์และก็ฝิ่น ....
สุดท้าย เงิบบบ     เพราะแก้วมีแค่ฝิ่นและฝิ่นก็มีแต่แก้ว  จบภายใน 1 วันค่ะ   
ขอบคุณคนเขียนค่ะ 

[teamkoyza]

สรุป ขวัญมันคิดยังกับ ลูกแก้ว รัก เกลียด ซึน รึอิจฉา เดาไม่ถูกเบย
เฮียไม้นี่จะคู่กับนายลูกขวัญ หรอเนี่ย อิอิ
ส่วนเฮียพง เท่ห์ อ๊าคค
ฝิ่นก็น่ารักขึ้น แก้วก็รักจิง รักจัง

[โซดาหวาน]

อ่านจบแล้ววววววว  อยากบอกว่าสนุกมากกกกก
ชอบฝิ่นอ่ะ ขอสมัครเป็นแฟนคลับด้วยคนนน
ชอบแก้วด้วยยยย ชอบคู่นี้สุดไรสุดดดด 
แต่แอบเชียร์ไม่ขวัญ เบา ๆๆๆ 55555555

[minyjae]

สนุกมากกกก เพิ่งได้อ่านจนจบ 
ชอบพระเอกแบบฝิ่นมาก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ

[E.L.F. Thai]

เพิ่งจะอ่านจบ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
ขอบคุณที่ให้เห็นในอีกแง่ของเด็กช่าง
ปล. รออ่านเรื่องของพี่ไม้ 555

[tong_pub]

อ่านจบล้าาา
ขอบคุณมากค่าา

[moowan]

ช๊อบบบบบบบบบบบบ
อ่าน2วัน.... จบ 

[แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง]

อ่านจบแล้วครับ ถึงจะไม่ฟินเท่าไหร่แต่ก็สนุกดีครับ 

[mucan99]

จากใจเลย สนุกมากก ดราม่าดีชอบฝิ่น โหดได้ใจอะะะ

[jirojiro]

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวครบรส เล่นเอาวางไม่ลง อดหลับอดนอนมาหลายคืน สุดท้ายก็จบลง โดยไม่มีอะไรค้างคาในใจ

[ลูกสาวอีทึก]

ฮืออออ จบแล้ววววว ชอบมากเลยยยยย ชอบทุกอย่างในเรื่องนี้
เราหาอะไรที่มันเถื่อนๆแบบนี้มานานมาก T T
ตอนแรกเกลียดพี่ฝิ่นมาก ทำไมถึงเป็นพระเอกที่เฮงซวยขนาดนี้
ปัจจุบันหลงนางตามน้องแก้วไปละงืม ลูกแก้วน่าร้ากกก เราเพ้อน้องมากเลย ㅠ ㅠ
ขี้อ้อนที่หนึ่งล่ะ พี่ฝิ่นไม่หวงก็บ้าแล้วแง ชอบทุกความสัมพันธ์ของทุกตัวละครเลย
บางตอนเราอ่านซ้ำๆย้ำในพาร์ทเดิมๆแบบเก็บความรู้สึกสุดๆ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆออกมานะคะ เริ้บคนแต่งมากมายหัวใจล้านดวง 

[ทิวลิปสีส้ม]

อ่านรวดเดียวจบเลย อ่านเพลินมาก ขอบคุณคนแต่งนะคะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องของเด็กช่างที่มีรายละเอียดให้เราอ่านทำความเข้าใจแล้วอินไปด้วยได้
บอกตามตรงตอนแรกอ่านแล้วเราหงุดหงิดพงษ์มากเลยไม่รู้ทำไม
เหมือนจะสอนให้แก้วเข้มแข็ง คุ้มครองแก้ว แต่ก็ไม่ต่างอะไรกับการทำร้ายทางอ้อมเลย
เราอาจจะเข้าใจผิดกับความต้องการของพงษ์แต่เรารู้สึกว่า เฮ้ย มันไม่ใช่อ่ะ ไม่ใช่ๆ
แต่คนแต่งก็ค่อยให้เหตุผลจนอ่านไปเรื่อยๆ แล้วเราก็รู้สึกว่า เอ้อ...ก่ะด้ะ!! (ทำเสียงเล็กเสียงน้อย)
เรื่องนี้ชอบพี่ไม้ที่สุดแล้ว มีสติที่สุดในเรื่อง 5555+
อยากให้พี่ไม้ลงเอยกับใครซักคน แต่ขอไม่เอาขวัญได้ม้ายยยยย ขอเถอะค่ะ  (╥_╥)
เราไม่รู้สึกว่าขวัญควรได้รับการดูแลจากพี่ไม้เลย
ขวัญอาจเป็นคนน่าสงสาร แต่ขวัญไปคู่กับคนอื่นเถอะนะ (ฮา)
ก็...เค้าเชียร์ โจ้-ไม้ ไม้-โจ้ มากมายเลยนี่นา นะ นะ!!! 
ตอนโจ้ขอดูแลพี่ไม้ เรานี่แบบอื้อหือ  (´∀｀)♡ กรี๊ดดดดดดดดดดดด
มันเท่เว้ยเฮ้ย!  มันน่ารักจริงๆ เว้ย โจ้ 
เพราะงั้นขวัญหลบไป กร๊ากกกกก
ขอบคุณคนแต่งอีกครั้งค่ะ 

[THENN]

เรื่ิองนี้เป็นเรื่องที่ดีมากเลยฮะ
เปิดแนวคิดหลายๆคน

แต่แอบเชียร์ พี่ไม้
อยากให้เฮียแกมีคู่มาก แอบหวังว่าจะเป็นภาคต่อเป็นคู่เฮีย ฮ่าๆๆ

รักนี่ น่าสับสนจริงๆ

[SOMCHAREE]

อ่านรวดเดียวเลยค่ะ สนุกมากๆเลยค่ะ ขอบคุณนะค่ะ

[แกมแก่มแก้มแก๊มแก๋ม]

อ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ยังไม่ได้เป็นสมาชิก

มาอ่านเป็นรอบที่สาม ชอบมาก มาม่าได้ใจ
ขอบคุณที่มาแต่งให้อ่านน้า

[zuu_zaa]

 

[eobankzapp]

สวัสดี ไรเตอร์น่ะะะะ
ชอบพลอตเรื่องแบบนี้ ชอบที่มันมีอารมณ์ของสีเทาผสม
มันไม่ใช่เรื่องที่หวานไปหมด มันขม แต่ขมแล้วพอชิมไปนานๆ ก็มีรสหวานบ้าง
ชอบการบรรยาย ของไรเตอร์มากเลย
เป็นกำลังใจให้ในการแต่งเรื่องใหม่ต่อๆ ไปน่ะ ครับบบบบ
 

[poiy00123]

สนุกมากครับ.

[Erh]

เพิ่งอ่านถึงตอนที่สี่ แต่อยากเมนท์มากจริงๆ ฮ่าๆๆๆ
คือขัดใจฝิ่นตรงที่แค้นอีกคนแต่ก็พาลอีกคน แล้วแก้แค้นไปมาไม่หมดสิ้น
แต่ขณะเดียวกันก็ไม่เห็นใจแก้วเช่นกันที่เจอฝิ่นพาลใส่ คือรักเพื่อน แต่ที่ช่วยพงษ์ไปคือมันดูรักเพื่อนไม่ถูกทางอะ
ยิ่งเล่าย้อนไปเรื่องอดีต ที่ช่วยพงษ์ปิดบังความผิดต่างๆก็ยิ่งไม่เห็นใจ ยิ่งเพื่อนฆ่าคนตายแล้วตัวเองให้ที่ซ่อนตัวกับเพื่อน คือให้ฟีลเลือดเย็นพอๆกับฆ่าคนเลยนะนั่น แล้วตอนแก้วบรรยายว่า ตนก็แค่ให้ที่หลบซ่อนกับเพื่อนเท่านั้นเอง โอ้โห  โมเมนท์นั้นเราอยากกระโดดถีบแก้วบวกปารองเท้าใส่มาก(อินมากจริงๆ)  ส่วนที่ขัดใจสุดก็คงเป็นพงษ์คือไม่ได้ดูสำนึกอะไรเลย ทั้งที่ตัวเองทำให้คนอื่นเดือดร้อนมากมายรวมถึงทำให้คนอื่นตายด้วย (มีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรก็ว่ากันอีกเรื่อง) ดูความคิดกลวงๆคิดมักง่ายมากๆ (ที่จริงอาจคิดมากแต่เรายังไม่รู้)

[Erh]

อ่านจบแล้วค๊า ภายในหนึ่งวัน ตาแฉะกันเลยทีเดียว
แอบงงๆกับการบรรยายเบาๆแต่โดยรวมสนุกมาก
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วหงุดหงิดแต่ก็ติดงอมแงมเช่นกันฮ่าๆๆๆๆ
หงุดหงิดตัวละครทุกตัวค่ะ แม้กระทั่งพี่ไม้ที่ใครๆก็ชม แต่อิฉันก็ยังสรรหาเรื่องมาหงุดหงิดกับแนวคิดพี่แกได้เลยค่ะ 555
แต่สารภาพเลยว่า "ด่าและสาปอิพงษ์หนักมาก" เป็นตัวละครที่แนวคิดการกระทำขัดใจเราที่สุดละ ไอ้ที่แบบเหมือนจะดีแต่พาคนอื่นฉิบหายเนี่ย ชื่นชมอย่างเดียวคือความหวังดีที่มีให้แก้วนี่แหละ แต่วิธีคิดและวิธีการหลายๆอย่างบอกเลยอยาก      อ้อขัดใจอิตรงชอบอมพะนำด้วย เหมือนจะแน่เหมือนจะเอาอยู่ แต่จ่ะอิฉันว่าพ่อเอาไม่อยู่หลายรอบแล้วนะ อ้อเกลียดมากตรงปกป้องแก้วมากเกินไปนี่แหละ มัวแต่สร้างเกราะไง แต่ไม่ได้สร้างภูมิคุ้มกันให้เพื่อนเลย เฮ้อออออออ
ส่วนไอ้คู่พี่น้องคู่ชั่ว ดีดิว ไม่ด่าอะไรเลยค่ะ นั่งเผาพริกเผาเกลืออย่างเดียวเลย (เข้าโหมดแค้นจนคุ้มคลั่ง ฮ่าๆๆๆ)
ส่วนแก้วนี่ทั้งสงสาร เห็นใจ เอือม ระอา หงุดหงิด เบื่อ มีมาให้ปะปนตลอด ช่วงแรกๆคืออยากตบแก้วหนักมาก ยิ่งไอ้ความคิดที่อยากปกป้องพงษ์แต่ละอย่างนี่แบบ.... ถึงพงษ์จะโคตรสำคัญกับแก้วมากแค่ไหน แต่โมเมนท์นั้น(ยังไม่รู้ว่าใครคือฆาตกร) ความคิดที่แก้วยึดและพยายามปกป้องเพื่อน หลายครั้งเหมือนจะเข้าใจคนอื่น แต่สุดท้ายก็เลือกปกป้องพงษ์(ที่ไม่แสดงว่าสำนึกไรเลย)แบบผิดๆนั่นมันขัดใจอิฉันระดับล้านนนนนนน ฮึ่ยๆๆๆๆ แต่ดีนะที่ตอนต่อๆมาผู้เขียนยังพอบรรยายให้เราได้รู้ว่าแก้วก็รู้ว่าพงษ์ผิดเหมือนกัน แม้จะไม่ยอมรับออกสื่อก็เถอะ ค่อยดีหน่อยที่แก้วยังคิดได้ แต่ก็ชอบแก้วมากๆตรงที่แก้วมีความเด็ดเดี่ยวบางอย่างที่ไม่น่าเชื่อว่าคนอ่อนแออย่างแก้วจะมี ความเด็ดเดี่ยวในการที่จะปกป้องคนที่ตัวเองรักในหลายครั้ง ซึ่งมุมนี้ก็ทำให้เห็นว่า คนเราถึงจะแข็งแกร่งหรืออ่อนแอมากแค่ไหน แต่ก็ย่อมมีมุมที่อ่อนแอและเข็มแข็งอย่างไม่น่าเชื่อได้เหมือนกัน  ส่วนอิพี่ฝิ่นพระเอกที่โดนด่าแทบทุกตอน ฮ่าๆๆๆ เราชอบตัวละครตัวนี้มากเลยค่ะ อาจจะเพราะการบรรยายของผู้เขียนก็ได้ที่ทำให้เราเห็นอิพี่ฝิ่นแบบทะลุ คือเป็นคนที่ซื่อตรงดีนะ สับสน ไม่ยอมรับความรู้สึกตัวเอง ซึน หลอกใช้เค้าเพื่อแก้แค้น แค้นมาก โมโห ไม่เชื่อฟังพี่ไม้ บลาๆๆๆ ฮีแสดงออกมาหม๊ดทั้งคำพูดหรือการกระทำ แม้จะขัดใจกับตรรกะบ้าบอหลายๆอย่างของฮีมากๆก็ตาม บางตอนคือคนอื่นด่านะแต่เราดันเข้าใจฝิ่นและแอบเห็นด้วย แต่บางตอนคนอื่นชมฝิ่นตอนนั้นกลับเป็นตอนที่เรารู้สึกขัดใจไม่ก็ข้องใจกับการกระทำของฝิ่นซะงั้น ฮ่าๆๆๆๆ แต่อาจจะเพราะเราเข้าใจฟีลตัวละครตัวนี้ที่สุดแล้วก็เลยชอบ(แต่ไม่เคยมีประสบการณ์แบบฝิ่นนะ) ตรงข้ามกับอิพงษ์มากที่เราไม่ค่อยเข้าใจมันและขัดใจมากจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ (โทษทีนะพงษ์ คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด หึหึ) แต่โดยรวมแล้วเรื่องนี้ก็ให้ข้อคิดกับเราในหลายๆเรื่องเลยนะ รวมทั้งทำให้เราเข้าใจบริบททางการศึกษารูปแบบที่เราไม่คุ้นหรือไม่เคยได้สัมผัสเพิ่มด้วย (เรียนครูอะ อ่านไปก็อดเปรียบเทียบระบบการศึกษา หรือรูปแบบการเรียนการสอนหรือสภาพแวดล้อมต่างๆไม่ได้ แหะๆๆ) สรุปเรื่องนี้ให้ทั้งความบันเทิง มุมมองใหม่ๆ ข้อคิดต่างๆ รวมถึงตรรกะและวิธีการคิดที่น่าทึ่ง/น่าชื่นชม/ประหลาด/แหวก/ขัดใจแม่ บลาๆ แต่ก็เป็นสีสันของชีวิตแต่ละคนดีเนอะ ขอบคุณผู้เขียนมากๆเลยค่ะที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมา

ปล. นอกจากจะชอบอิพระเอกฝิ่นแล้ว เราชอบพี่โซ่  แสน แล้วก็โจ้มาก ฮ่าๆๆๆๆ
ปล2. เป็นเรื่องที่อินมากจริงๆ เมทถึงขั้นบ่นว่า ชาติที่แล้วอิคนชื่อพงษ์ติดหนี้แล้วไม่ได้ใช้มึงใช่มั๊ย ด่าซะยับแทบทุกตอน กร๊ากกกกกกกกกกก

[PaePT]

อ่านรอบที่ 3 เห็นในเพจว่า คนเขียนกำลังจะทำเป็นเล่มแล้วก็ลงตอนพิเศษในนี้ แต่ก็ยังไม่มา 

อ่านรอบนี้รู้สึกว่าเห็นอะไรเยอะขึ้น โดยเฉพาะพงษ์ที่ไม่เข้าใจการกระทำเลย คือเมิงจะอินดี้ไปไหน
รักแก้วเว่อร์มาก ทำไมไม่เอาเป็นแฟนซะหล่ะ ... พอมาอ่านรอบนี้ถึงได้รู้สึกว่า เพราะพงษ์รักมากๆ
นี้แหละถึงไม่เอาแก้วเป็นแฟน เพราะแก้วไม่เอาพงษ์ต่างหาก คือพงษ์รักแก้วขนาดนี้ ถ้าแก้วรักชอบ
พงษ์แบบคนรักจริงๆ พงษ์ก็คงยอมอยู่แล้ว(มโน) 

ปล.อยากอ่านคู่ พี่ไม้กับลูกขวัญ จังคือเกลียดขวัญนะ แต่ก็ลุ้นกับนาง 555
ปล.2 รอจองหนังสือ กับ ตอนพิเศษอยู่!!!!

[หลงไหลในม่านหมอก]

ท่าอากาศยานนานาชาติจอห์น เอฟ เคนเนดี (JFK)  สหรัฐอเมริกา            

“มาถึงแล้วนะ  อยู่ไหนแล้ว?”  กดส่งข้อความพลางเดินลากกระเป๋าใบเดียวออกจาก ตม.ไปจนถึงประตูทางออก
 
สายฝนปรอย ๆ ขณะเครื่องบินลงจอดบัดนี้กลับซัดกระหน่ำมาเป็นพายุซะมืดฟ้ามัวดิน 

ทำเอาเจ้าของขาคู่ซึ่งระริกระรี้เมื่อครู่  แช่แข็งอยู่กับที่                        


หนาวชะมัด...สองมือล้วงเข้าไปซุกในกระเป๋าเสื้อโค้ทตัวยาว  สองขายกย่ำกับที่ไปมาเล็กน้อย 


เขาไม่ชอบอากาศหนาว  ไม่ชอบถึงกับเรียกว่าเกลียดแต่กลับกระเสือกกระสนอยากมาที่นี่เอง 

และตอนนี้ถึงแม้จะกลับเข้าไปหลบฝนในตัวอาคารก็ได้แต่เขาเลือกไม่ไป  เพียงแค่ไม่อยากให้คนที่มารับต้องรอนาน     

“มีปัญญามาถึงนี่ได้ก็หาทางมาต่อเองสิ”   ชายหนุ่มหยิบมือถือออกจากกระเป๋าเสื้อมากดเปิดอ่านข้อความที่ตอบกลับมาพลางแค่นหัวเราะ

...หึ  ตลกชะมัด  ความจริงแล้วลูกขวัญกำลังลุ้นว่าจะมีใครมารับรึเปล่าแค่นั้นเอง      
            







   “พงษ์ลูกอยู่ไหนแล้ว  ลูกขวัญยืนตากฝนตั้งนานแล้วนะ  ทำไมยังไม่ไปรับอีก”  เสียงแม่ดังแหลมมาจากปลายสายที่โทรเข้า            

ตากฝนห่าอะไร  ในโลกนี้ไม่มีใครโง่ขนาดนั้นหรอก  ไอ้ขวัญมันยืนยิ้มพร้อมกดมือถืออยู่ใต้หลังคาอาคารโน่น                                      

“คุณแม่ครับ  แท็กซี่ก็มี  ที่นี่นิวยอร์คนะครับไม่ใช่ป่าอเมซอน”  พงษ์ให้เหตุผล

“แม่ไหว้วานแค่นี้เอง  นั่นก็เพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแถมคุณพ่อก็ยังเป็นเพื่อนกันอีก  พงษ์จะไม่รักษาน้ำใจให้หน่อยเหรอคะลูก”              
ลูกไม้ไอ้ขวัญน่าเบื่อฉิบหาย  อะไรไม่ได้ดังใจก็ฟ้องผู้ใหญ่      

“เข้าใจแล้วครับ  มาแล้วครับแต่ยังหามันไม่เจอ”  พงษ์พ่นลมหายใจพลางกรอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย  เมื่อไม่ทำตามที่ขวัญต้องการมันก็คงรายงานแม่เขาไปเกินจริงตามเคย            

“น่ารักมากลูกแม่  ลูกขวัญมาเรียนภาษาช่วงปิดเทอมแค่ไม่กี่เดือน  พงษ์ดูแลเพื่อนด้วยนะลูก”  แม่บอกด้วยความภูมิใจในลูกชายก่อนวางสาย      

พงษ์มองไปยังขวัญที่เปลี่ยนจากเอามือล้วงกระเป๋าเสื้อมากอดอกเพื่อบรรเทาหนาวแทน 

การนัดแนะว่าจะมาหาโดยการพูดเองเออเองของมัน  พงษ์ไม่เคยใส่ใจเอามาเข้าหู  ทว่า  พ่อกับแม่ของเขาไม่เป็นเช่นนั้นตาม  และยังไงซะไอ้ขวัญก็ต้องมาอาศัยอยู่ด้วยกันระยะหนึ่ง  ไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่  สถานะของพงษ์ตอนนี้คือทำตามความประสงค์ของพ่อแม่เท่านั้น                     

ครืด  ครืดดด                  

พงษ์ขยับตัวโยกไปตามจังหวะเพลงแดนซ์ซึ่งเปิดในรถยนต์ส่วนตัว  สายตาเหลือบมองโทรศัพท์มือถือที่ดังไม่ขาดสายสลับกับมองแขกไม่ได้รับเชิญที่ยืนตัวสั่นอยู่หน้าประตูทางออกของสนามบิน   

“คุณพงษ์ครับ  คุณลูกขวัญยืนอยู่ตรงนั้นมาสองชั่วโมงแล้วนะครับ”  ปลื้ม  คนดูแลที่อายุมากกว่าไม่กี่ปีทำหน้าที่คนขับรถมองผ่านกระจกเพื่อคุยกับพงษ์   

“ผมไม่ได้จับเวลาซะด้วยสิ”  พงษ์ยักไหล่ตอบหน้าตายมาจากเบาะหลังก่อนร้องเพลงคลอตามอย่างอารมณ์ดี               

ผิดคาดที่ลูกขวัญไม่ก่อเรื่องอย่างอื่นอีกนอกจากโทรมาหาพงษ์แต่พงษ์ไม่รับสาย  สองชั่วโมงที่มันยืนหนาวอยู่ตรงนั้นทำให้พงษ์รู้สึกสนุกไม่น้อย 

ยังจำครั้งที่มันทำเมินได้  ถ้าจะเมินไอ้พงษ์จงเมินให้ตลอด  ไม่งั้นกูคิดบัญชีทบต้นทบดอกหมด 

คนอย่างลูกขวัญ  อยากเหนือกว่าใครก็ทำได้ตามอำเภอใจ  แต่แน่นอนต้องไม่ใช่กับไอ้พงษ์ 







บ้านหลังเล็กขนาดสองห้องนอนตั้งอยู่ชานเมืองนครนิวยอร์คคือที่อาศัยของลูกขวัญในอีกสองเดือนข้างหน้า 

ถ้าเป็นที่อื่นเขาจะไม่ก้าวเข้าสิ่งก่อสร้างที่เรียกว่าบ้านแต่ใหญ่กว่ารูหนูนิดเดียวอย่างนี้แน่  แต่เมื่อก้าวเท้าเข้ามาเพียงไม่กี่อึดใจก็มีเรื่องให้หัวเสียอีกจนได้                  

“ให้กูนอนโซฟา?”  ขวัญขึ้นเสียงพร้อมชี้นิ้วใส่ตัวเอง  ในขณะที่พงษ์กำลังเดินเลี่ยงจะเข้าห้องนอน  “เหอะ  บ้าไปแล้ว  คุณปลื้มช่วยเคลียร์ห้องแล้วออกมานอนโซฟาด้วยครับ”  ขวัญชี้นิ้วไปอีกห้องพร้อมหันไปสั่งคนดูแลของพงษ์ที่ยืนหลังตรงอยู่ติดประตูบ้าน                     

“คุณปลื้มทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก  เขาเหนื่อยตามกูทั้งวันเขาต้องได้นอนหลับอย่างสบายตัว  มึงอยากมาที่นี่เองก็อย่าสร้างปัญหา  ยอมรับในกติกาที่กูตั้ง  ไม่อย่างนั้นก็ไปหาที่อยู่อื่น”  พงษ์บอกก่อนเดินเข้าห้องโดยไม่แม้แต่หันมามองหน้าคู่สนทนา                        

“พงษ์!  ไอ้พงษ์!”  ปัง  ปัง!  ตบประตูเสียงดังรัวแต่คนในห้องยังคงเงียบกริบ  บ้าเอ้ย!         

ให้ยืนรอจนขาชาเกือบสามชั่วโมงแล้วยังต้องมานอนโซฟาอีกเหรอ  รู้อยู่หรอกว่าไม่อยากต้อนรับแต่ทำแบบนี้เกินไปหน่อยไหม 

ฝันไปเถอะว่าลูกขวัญจะยอมรับในกติกาที่ตนเองเสียเปรียบน่ะ         

“ขอโทษนะครับคุณลูกขวัญ  ถ้าคุณพงษ์ไม่สั่งผมก็ทำไม่ได้ครับ”  ปลื้มบอกด้วยสีหน้าเรียบเฉย  เรียบเฉยตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรก  นี่คนทำงานตำแหน่งนี้ห้ามมีความรู้สึกอื่นหรือยังไง         

“ถ้าอย่างนั้นคุณปลื้มก็ทำตัวตามสบายนะครับ”  ขวัญบอกปลื้มพลางหันไปฉีกยิ้มให้ก่อนลากกระเป๋าเดินผ่านหน้าปลื้มไป            

“เอ่อ  คุณ--”                    

หันหลังให้ลูกขวัญก็ทำหน้าบูดบึ้งด้วยความไม่ได้ดั่งใจ  เสียงทักท้วงดังตามหลังมาติด ๆ เมื่อขวัญเปิดประตูห้องหนึ่งเข้าไป  ภายในห้องสะอาดเรียบร้อยดูเป็นระเบียบไร้ที่ติ  ยกเว้นตู้เสื้อผ้าหลังเล็กที่ขวัญกำลังเปิดก่อนเบ้ปากใส่เพราะมันแน่นเอี๊ยด  กับเตียงนอนขนาดสามฟุตที่เล็กไปในสายตาลูกขวัญ        

“แน่นอนว่าผมไม่นอนพื้น”  ขวัญกระโดดขึ้นไปนั่งทดสอบความนุ่มของที่นอน  ก่อนเงยหน้ามายิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรให้ปลื้มซึ่งตอนนี้เปลี่ยนจากสีหน้าเรียบเฉยกลายเป็นทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกไปเสียแล้ว         

เรื่องตอแหลขอให้บอก



   
กว่าสัปดาห์แล้วที่ขวัญมาเรียนที่นี่  เพื่อนใหม่  อาจารย์ใหม่  หรือสถานที่ใหม่ที่ไม่คุ้นเคย  บวกกับอากาศหนาวเย็นที่แสนเกลียดไม่เป็นปัญหาสำหรับเขาเลย  ลูกขวัญสามารถปรับตัวเข้ากับทุกอย่างได้ง่ายดายและกลมกลืน 

ยกเว้นเสียแต่เรื่องเดียวคือ  พงษ์   ทั้งที่อยากมาที่นี่เพราะมันแท้ ๆ แต่โอกาสจะทะเลาะกันมีแค่ทะเลาะกับแผ่นหลังของพงษ์เท่านั้น  สำหรับพงษ์แล้ว  ขวัญนั้นไร้ตัวตนเสมอ        

ช่างประไร  ใครสน                      

“หืม?”  ลูกขวัญมองตามหลังปลื้มที่เดินสวนออกจากบ้านพอดี  แต่จะให้เอ่ยถามว่าจะไปไหนนั้นก็ไม่ใช่เขาแล้วล่ะ                 

ทว่าคำถามผุดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเดินเข้าบ้านแล้วพบหญิงสาวหน้าตาสวยคมหันมายิ้มหวานให้  ในขณะที่เธอนั้นนั่งตักไอ้พงษ์อยู่กลางห้องรับแขก      

ขวัญไม่ยิ้มตอบหรอกนะ  นอกจากมองด้วยหางตาแล้วเดินเลยจะเข้าห้องคุณปลื้ม                

“ลูกขวัญ”  เสียงหวานเอ่ยเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี  “อย่าบอกนะว่าจำเจสไม่ได้น่ะ”        

ฟู่ว...ไร้สาระ  ลูกสาวเพื่อนพ่อที่ไปเที่ยวรีสอร์ทประจำทำไมจะจำไม่ได้แค่ไม่อยากทักเท่านั้นเอง  และคงดีกว่านี้มากหากเขากลับมาช้ากว่านี้  จะได้ไม่ต้องเจอเธอ  จะได้ไม่ต้องได้ยินได้ฟัง...   




เจสกลับไปแล้ว  แต่มือที่คว้าแขนพงษ์ไว้ยังคงแช่นิ่งอยู่อย่างนั้น   

“โกรธกูมากเหรอ  หึ”  พงษ์เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงยั่วเย้าก่อนสลัดแขนขวัญออกแล้วเดินหนี        

“มึงจะแต่งงานกับผู้หญิงได้ยังไงในเมื่อมึงชอบผู้--”  ขวัญเดินตามอย่างไม่ลดละ 

ไม่เคยหน้าชาเมื่อเห็นพงษ์อยู่กับผู้หญิงเท่าครั้งนี้เลย  สิ่งที่เจสบอกคือทั้งคู่คบกันอยู่และผู้ใหญ่ก็รับรู้ทั้งสองฝ่าย  อีกไม่นาน...คงมีข่าวดี ที่สำคัญ  ด้วยฐานะ  ชาติตระกูล  เจสไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอ้พงษ์จะคั่วเล่นได้         

“ผิดแล้วขวัญ  กูไม่ได้เป็นเกย์เหมือนมึงแน่!”  พงษ์หันมาเถียงเสียงหนักทันควัน   

“เหอะ  มึงปิดกูไม่ได้หรอกพงษ์  เราสามคนรู้ไส้รู้พุงกันกว่าใครในโลกแล้ว  แต่จะว่าไปจะเป็นอะไรมึงก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวไอ้แก้วแล้วล่ะ  เลี้ยงดูกันมาตั้งกี่ปี  สุดท้ายเป็นยังไงล่ะ  อยู่ด้วยกันยังไม่มีสิทธิ์”  ลูกขวัญยิ้มเยาะด้วยความสมน้ำหน้า   

“นี่ก็ผิดอีกว่ะ  เพราะการไม่มีสิทธิ์ของกูทำให้กูกับไอ้แก้วยังมีกันตลอด  และสำหรับกู  จะผู้หญิง  ผู้ชาย  หรือจะเป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่มึง!”  พงษ์ตะคอกใส่เสียงดัง

มือทั้งสองข้างซึ่งวางข้างลำตัวกำหมัดจนเกร็ง  สายตาจ้องมองหน้าพงษ์ไม่ลดละ  ความสนใจที่ได้รับจากคนอื่นมากมายไม่เคยจะเพียงพอสำหรับขวัญ  ที่เขาต้องการก็แค่ความรักจากไอ้พงษ์เท่านั้น  แม้รู้แก่ใจคงเป็นไปไม่ได้  แม้แต่หน้ามันยังไม่อยากมอง  ทว่ายิ่งควบคุมพงษ์ไม่ได้  หัวใจกลับวิ่งเต้นเข้าใส่  แม้ต้องเป็นคนเลวในสายตาพงษ์  สายตาที่มองมาอย่างรังเกียจเดียดฉันท์ก็เอา 

สักวินาทีที่อยู่ในห้วงความรู้สึกไอ้พงษ์  ขนาดนี้...นี่ยอมขนาดนี้แล้วไอ้ขวัญยังจะต้องเป็นผู้แพ้อีกเหรอ!

“กูไม่ยอมหรอก!”  ขวัญผลักตัวพงษ์จนหลังไปชนกับประตูห้อง  สองมือดันไหล่มันไว้พร้อมโน้มใบหน้าเข้าไปประกบปากเจ้าตัวทันที           

...ไม่ได้!  พงษ์ไม่ต้องรักเขาก็ได้ขอแค่มันอย่ามีคนอื่นพอ  ริมฝีปากขบเม้มริมฝีปากล่าง-บน  เรียวลิ้นพยายามแทรกเข้าไปควานหาสัมผัสจากของอีกฝ่ายอย่างเร่งรีบ  ทว่ายิ่งขวัญพยายามมากเท่าไหร่  ความนิ่งเฉยเท่านั้นคือสัมผัสที่ขวัญได้รับกลับมา  ไม่มีการผลักไส  ไม่มีการหลีกหนี  เป็นอย่างนี้สู้ให้พงษ์ผลักอกชกหน้าเขายังรู้สึกดีซะกว่า                     

ผละหน้าออกห่างพลางเสตามองต่ำเมื่อพงษ์ยกยิ้มมุมปากให้พร้อมสายตาดูแคลน  ข้อมือทั้งสองข้างถูกรวบกำไว้จากคนที่เขาจู่โจมเมื่อครู่        

“เลิกเล่นเถอะขวัญ  มึงมีทุกอย่างในขณะที่ไอ้แก้วมีแค่กู  อย่าทำให้พวกกูแตกกันเพราะกูไม่มีวันทรยศไอ้แก้ว  จำไว้”              

“มึงก็รู้ว่ากูคิดยังไงกับมึง”  สองมือกำเข้าหากันจนเล็บจิกลงเนื้อก็ยังไม่เจ็บเท่าคำพูดคนตรงหน้า   

ทุกความเคลื่อนไหวของเขาต้องส่งผลถึงไอ้แก้วอย่างนั้นเหรอ  เพราะพงษ์เป็นอย่างนี้  ถ้าพงษ์ไม่รักมัน  เขาก็จะไม่เกลียดน้องชายต่างแม่มากขนาดนี้เลย                     

“แต่มึงเกลียดน้อง!  ความสุขของมึงคือการทำร้ายไอ้แก้วซึ่งกูทนไม่ได้!  อย่าก้าวเข้ามามากกว่านี้ขวัญ  ต่างคนต่างอยู่ไปเพราะนอกจากลูกแก้วกูจะไม่รู้สึกแบบนั้นกับผู้ชายคนไหน  งานนี้ถ้ากูเป็นตัวแปรมึงไม่มีวันชนะไอ้แก้วได้  หยุดแค่ตรงนี้” 

ข้อมือที่เคยโดนกำไว้หลวม ๆ ค่อย ๆ เพิ่มแรงกอบกุมยิ่งขึ้นบวกกับคำพูดจริงจังนั่น  ขวัญเจ็บและจุกซะยิ่งกว่าอะไร                    

นี่พงษ์ยังคิดว่าการที่เขารักมันเพียงเพื่อต้องการเอาชนะไอ้แก้วอยู่วันยังค่ำ  ไม่เคยมองในมุมเขาคนนี้เลยสักครั้ง   ความรู้สึกมันบังคับกันได้ที่ไหน  ลองเป็นคนเลวเพื่อให้อยู่ในสายตาบ้างดูไหม  ลองโดนคนที่รักเกลียดเข้าไส้  ยังจะถามหาความสุขจากไหนได้อีก                     

“ชนะเหรอ?  เหอะ  มึงคงไม่รู้”  เพราะไม่เคยต้องการรู้  “กูไม่เคยชนะไอ้แก้วสักเรื่องเลย  เอาแค่กูชอบมึงกูก็แพ้ราบคาบแล้ว” ขวัญเอ่ยเสียงนิ่ง        

คนตรงหน้าชัดเจนเสมอต้นเสมอปลาย  ขวัญเงยหน้าขึ้นมาเผชิญกับพงษ์เขม็ง  น้ำตารื้นที่ขอบตาแต่ก็กลั้นไว้ให้อีกคนได้เห็นเพียงแค่นั้น 

...ส่วนที่เหลือ  ปล่อยให้มันตกในไปเถอะ                           






      
พงษ์เดินเข้าห้องปิดประตูดัง ปัง!  ก่อนล้มตัวลงเตียงแล้วหยิบมือถือเปิดเข้าแอพพลิเคชั่นไลน์ส่งข้อความรายงานการเคลื่อนไหวของวันนี้ให้คนที่เมืองไทยพร้อมเล่าเรื่องของเจสเสร็จสรรพก่อนที่แก้วจะรู้จากคนอื่น                 

ความรู้สึกที่มีต่อไอ้แก้ว  ความรู้สึกที่ไม่อยากค้นหาคำตอบถูกปิดตายพร้อมฝังดินกลบอยู่ตลอดเวลา 

การเป็นเจ้าของสิ่งมีชีวิตมันไม่ง่ายเลยแฮะ  สองมือที่เคยปกป้องกลายเป็นสองมือที่ทำร้ายโดยไม่ตั้งใจ 

เด็กผู้ชายที่ไม่เจ็บไม่ปวดในอุดมคติกลับกลายเป็นของผู้ชายด้วยกัน  แม้จะอดห่วงไม่ได้แต่จำต้องถอยออกมาเพราะสถานะของไอ้ฝิ่นชัดเจนจนพงษ์ละอายใจที่จะเข้าไปแตะ          

พงษ์เลื่อนหน้าจอมือถือขึ้นลงซ้ำ ๆ เขาอ่านทวนตัวอักษรที่โต้ตอบกลับมาซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างไม่รู้เบื่อ  ความรับผิดชอบ  ความภาคภูมิใจที่ได้ปกป้องเด็กคนหนึ่งจะเป็นความทรงจำตลอดไป  ชีวิตลูกผู้ชายต่อจากนี้คงเป็นการแต่งงาน  หน้าที่ที่พ่อแม่คาดหวัง  คราวนี้พ่อกับแม่คงภูมิใจในตัวไอ้พงษ์สักที             

“ไปคบกันตอนไหน  แล้วรักกันจนถึงขั้นแต่งงานเลยเหรอ  แน่ใจแล้วใช่ไหม?”  คนในจอมือถือส่งเสียงรัวพร้อมหน้าตาจริงจังเมื่อพิมพ์ต่อว่าไม่ทันใจ      

“แน่สิวะ  ถ้าไม่แน่จะบอกทำไม”            

“พงษ์นะพงษ์ไม่ให้กูรู้วันแต่งเลยล่ะ”  แก้วโวยพร้อมแยกเขี้ยวใส่  แต่พงษ์กลับหัวเราะร่า  “แล้ว...พี่ขวัญล่ะ  พี่ขวัญไปอยู่กับมึงหนิ”           

“มึงจะสนใจทำไมวะกูไม่ได้ฆ่ามันซะหน่อย  แล้วนี่เป็นไง  เรียนเป็นยังไงบ้าง”  เขาเสียงเขียวใส่ก่อนเปลี่ยนเรื่อง                    

“ก็พี่ขวัญไปที่นั่นเพราะมึง”                 

“ถ้ามึงพูดชื่อมันอีกกูจะวางสายละ”            

“เออ ๆ”  ไอ้แก้วพูดดักทันทีก่อนใบหน้าเจ้าตัวจะหงอยลง  “เฮ้อ...น่าอิจฉาพี่เจสว่ะ”          

“ฮ่า ๆ ของมันแน่อยู่แล้ว”  พงษ์กอดอกยิ้มร่าพร้อมคุยโว      

“อิจฉาอะไรวะ”  ไอ้ฝิ่นเสนอหน้าเข้ามาในจอ  แก้วถอดหูฟังข้างหนึ่งออกแล้วเงยหน้าไปมองมันซึ่งยืนอยู่ข้างหลัง               

“พงษ์ไปแอบมีแฟนน่ะสิ  จะแต่งงานกับคนนี้ด้วย”  มันบอกพร้อมหน้าเง้างอ

“หึ”  ไอ้ฝิ่นวางมือไว้บนหัวไอ้แก้วขณะที่แก้วหันกลับมา 

สัมผัสที่ไม่มีความเคอะเขินตรงหน้า...ใครกันแน่ที่ต้องพูดว่าน่าอิจฉา  แต่พงษ์ก็ยักคิ้วให้ฝิ่นก่อนมันจะเดินออกไป  แม้ไอ้ฝิ่นจะรู้ว่าเขารู้สึกต่อไอ้แก้วยังไงแต่มันควรมั่นใจว่าเขาจะไม่ทำลายพวกมันแน่                

“แต่พงษ์มึงต้องพูดกับพี่เจสเพราะ ๆ ถ้าเขาอยากทำอะไรมึงไม่ต้องห้ามไม่ต้องทำแทน  ปล่อยให้เขาทำเอง  มึงต้อง--”              

“หยุด  พอเลย  แค่นี้นะกูง่วงละบาย”  พงษ์หัวเราะร่วนพร้อมทำเสียงแข็งก่อนกดวางสาย        

สีหน้าเฮฮาเมื่อครู่...จืดเจื่อนลง     




(มีต่อ)

[หลงไหลในม่านหมอก]

ยะถา วาริวะหา ปูรา
เอวะเมวะ อิโต ทินนัง
อิจฉิตัง ปัตถิตัง ตุมหัง
สัพเพ ปูเรนตุ สังกัปปา.........
   
ปะริปูเรนติ สาคะรัง
เปตานัง อุปะกัปปะติ
ขิปปะเมวะ สะมิชฌะตุ
จันโท ปัณณะระโส ยะถา
มะณิ โชติระโส ยะถา ฯ



เขานั่งยอง ๆ บรรจงรินน้ำเป็นสายจากเต้ากรวดใส่ภาชนะรองรับ  จิตใจจดจ่ออยู่แต่กับการอุทิศส่วนกุศลให้คนที่จากไปแล้วเป็นปี      

พระภิกษุเดินออกไปแล้ว  ชายหนุ่มในชุดเสื้อช็อปกับกางเกงยีนส์ขาด ๆ ตัวเก่าจึงลุกเดินไปยังเจดีย์เก็บเถ้ากระดูกซึ่งตั้งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมสระหลังวัด 

เขานั่งยอง ๆ อีกครั้งก่อนเทน้ำออกจากภาชนะรองรับใส่โคนต้นไม้ใหญ่  ด้วยสีหน้าท่าทางนิ่งเฉย

เรื่องราวในวันนั้น  สั่งสอนเขามากกว่าสิ่งที่เคยเรียนและรู้มา  หนึ่งปีกับการจากไปของเป้ง  เหตุการณ์ในวันนั้นทำให้ต้องคิดทุกย่างก้าว  ก้าวอย่างระแวดระวัง  ไม้กลายเป็นคนไร้ความมั่นใจในชีวิต  รวมทั้งระแวงว่าคนรอบข้างจะก้าวพลาดอย่างตนไปด้วย  สิ่งเหล่านั้นไม่ใช่ความกลัว  แต่มันคือความรู้สึกผิดของคนที่ยังมีชีวิตต่างหาก

ไม้  นักศึกษาปี ๓  แผนกช่างยนต์  ของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีแห่งหนึ่งเดินล้วงกระเป๋ากางเกงออกจากวัด  เขาเดินตรงไปยังชายหนุ่มในชุดนักศึกษาซึ่งยืนพิงรถมอเตอร์ไซด์อยู่         

“ทำไมมาไม่บอก”  ไม้เอ่ยทักด้วยคำถาม  หรือถ้าไม่บอก  มาถึงนี่แล้วก็น่าจะเข้าไปหาในวัด   

“ผมใส่บาตรอยู่หน้าวัดไปแล้วเลยยืนรอเผื่อพี่จะติดรถไปด้วย”  แถตอบยิ้ม ๆ ก่อนขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซด์แล้วสตาร์ท                           

ครืดด  ครืดดด  ไม้พยักหน้าให้ก่อนล้วงมือถือออกจากกระเป๋าเสื้อช็อปมากดรับสาย      

“ไปดื่มเป็นเพื่อนหน่อยสิ”  ปลายสายกรอกเสียงมา  เขาเหลือบมองหน้าคนที่สตาร์ทรถรอก่อนถอยหลังสองก้าว

“แต่เช้าเลยนะมึง  กลับมาแล้วสิ”  ตอบไปอย่างระอา  “ไม่ว่างว่ะ”   

“รู้คำตอบอยู่แล้วน่า”  คนในสายตอบมาน้ำเสียงกลั้วขำก่อนวางสายไปทันทีทันใด        

ไม้จึงเดินกลับมายังรถมอเตอร์ไซด์พร้อมรับหมวกกันน็อกจากมือวินประจำตัว

“ตั้งแต่วันนี้ไปมึงไม่ต้องมารับกูแล้วนะ  กว่าจะไปถึงวิทยาลัย  มึงน่ะอันตราย”   รู้ดีว่ารุ่นน้องเป็นห่วง  แต่วันนี้ตนควรเดินเองได้แล้ว  มัวแต่เป็นภาระให้คนอื่นทั้งที่ตัวก็โตเท่าควาย  ชีวิตอดีตประธานสายก็ตกต่ำเกินไปแล้ว  อีกทั้งทางไปมหาวิทยาลัยก็คนละเส้นทางกับสถาบันเก่า  คนที่ซวย  ก็คือไอ้เด็กช่างที่ยังเรียนอยู่ที่เดิมนั่นแหละ      



“...ครับ  พี่ขึ้นรถเถอะ”  โจ้หันข้างมายิ้มกว้างให้  พร้อมคำตอบรับหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง     









อยากให้มอเตอร์ไซด์พี่ไม้โดนแม่ยึดไปใช้ตลอด  คือคำภาวนาของโจ้ทุกวัน           

“ประธานสายไม่ควรมาวิทยาลัยคนเดียว  ยิ่งขับมอเตอร์ไซด์มาเอง  ยิ่งไม่ควร”  ฝิ่น  ประธานสาย๕x  พร้อมพวกอีกสามคนเดินมาประกบข้าง  ภายหลังจากรุ่นน้องเดินออกมาจากที่จอดรถ   

หมับ...เฮือก!  บ่าไหล่ถูกวางพาดด้วยท่อนแขนอันคุ้นเคย  ไหล่ไม่หนักพอให้ทรุดแต่ใจทรุดตกไปอยู่ตาตุ่มตั้งแต่ได้ยินเสียงแล้ว         

“หลบหน้ากูทำไม?”  ฝิ่นถามเสียงเย็น            

“ปะ เปล่าพี่  ใครจะไปกล้าหลบหน้าพี่ล่ะ”  ยิ้มเจื่อนตอบไปพร้อมจับแขนที่พาดไหล่ยกออก “แหะ ๆ”  แต่ดูเหมือนพี่ท่านจะไม่พอใจสักเท่าไหร่  หน้านิ่งเชียว   

“นั่นสินะ  เพราะถ้ามีใครกล้าล่ะก็--”            

“เอ้อ ผมไปส่งพี่ไม้มาด้วยแหละ”  โจ้ รีบเปลี่ยนเรื่องก่อนชะตาจะขาด  ว่าไอ้ที่หายหน้าหายตาไปไม่ได้ตั้งใจหลบหนีไปไหน  หากแต่มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบต่างหาก...หน้าที่  ที่แต่งตั้งให้ตนเอง   

“แล้วก็โดนสั่ง  ว่าไม่ต้องไปรับไปส่ง”  รุ่นพี่ตอกย้ำความจริง  นาทีนี้ไม่มีใครรู้จักไม้ดีเท่าฝิ่นอีกแล้วล่ะ

“อื้อ  เซ็ง  ทำไมพี่ไม้ไม่ยอมรับนะว่าตัวเองยังไม่โอเค”      

รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ได้ยินหลังจากเหตุการณ์วันนั้นจนผ่านมาเป็นปี  ความร่าเริง  ความเข้มแข็งที่แสดงออกมามันก็แค่สิ่งหลอกลวง  เพราะแววตาของรุ่นพี่ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่ไม่คิดถึงคนที่จากไป   

“โจ้”  ฝิ่นเรียกเสียงเรียบ               

“ครับ?”  รับคำพร้อมหันมองหน้า  เผื่อพี่จะมีไอเดียดี ๆ ทำให้พี่ไม้กลับมาเป็นคนเดิมของทุกคน   

“กูเรียนที่นี่อีกแค่ปีเดียว”                        

ทว่า  จุดประสงค์ของประธานสายคนปัจจุบันกับโจ้ต่างกัน  เรื่องที่คุยจึงบรรจบกันไม่ได้  ความสำคัญของหัวข้อสนทนาขึ้นอยู่กับ...ใครบ้าอำนาจกว่า  คำพูดของฝิ่นซึ่งไม่เกี่ยวกับเรื่องที่คุยกัน  คำสั่งที่บีบให้ตอบรับสิ่งที่พี่ให้   หรืออีกนัยคือ  เวลาตัดสินใจของไอ้โจ้สั้นเข้าไปทุกวัน           

ประธานสาย  คือ  ผู้นำ  ไม่มีใครไม่อยากเป็นผู้นำหรอก  สอง-สามปีที่แล้ว  ชีวิตเดินตามพี่ไม้  หนึ่งปีที่แล้ว  ชีวิตเดินตามพี่ฝิ่น  แต่ปีนี้  รุ่นพี่จะให้เดินด้วยตนเอง  นั่นไม่ใช่ปัญหา 

หากแต่...ต้องพาคนทั้งสาย๕x เดินไปด้วยนี่สิ  เรื่องใหญ่  ไอ้โจ้คนนี้  คนที่เกิดมาเพื่อตาม  จะทำมากกว่านี้ได้ยังไง        

“สิ่งที่กูให้มึง  คือเบอร์หนึ่ง  ไม่ใช่เพราะมึงสนิทกู  แต่เพราะกูเชื่อว่ามึงทำได้  ประธานสายไม่ใช่แค่ผู้นำอย่างที่มึงกลัวหรอก  แต่ประธานสายคือคนที่พร้อมจะเดินไปกับเพื่อนต่างหาก”       

หลายครั้ง  เขาก็นึกอิจฉา  บางคนไม่มีตำแหน่งด้วยซ้ำแต่ยังถูกยกย่อง  นับหน้าถือตา  เดินเคียงข้างประธานสายโดยไม่มีใครกังขา  แต่คนที่กล้า  ในสิ่งที่รุ่นพี่สั่งคนนี้นี่สิ  ไม่รู้ว่ารุ่นพี่เห็นอะไรถึงได้กล้าเอาตัวเองมาประกันกับตำแหน่งนี้  ถ้าหากไอ้โจ้ทำอย่างที่พี่ฝิ่นเชื่อมั่นไม่ได้  คนที่โดนเหยียดหยามก็คือรุ่นพี่เอง      

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ  ผมทำไม่ได้หรอกพี่”  ปฏิเสธรอบที่เท่าไหร่นับไม่ได้  การหลบหน้ารุ่นพี่คนนี้ไม่มีผลต่อการเปลี่ยนใจเลยให้ตาย         

“ชีวิตมึงจะเป็นเบ๊ไปตลอดรึไงวะ”            

“ผมภูมิใจที่ได้ตามพี่ครับ”  โจ้ยิ้มกว้างให้  ตอบอย่างจริงใจ      

“กูไม่ได้อยู่กับมึงไปตลอด  อย่างช่วงนี้ที่กูจะให้มึงขึ้นมาก็เพราะกูยังอยู่กูยังพอดูมึงได้  แล้วมึงคิดสิ  ต่อไปไม่มีกู  มึงจะอยู่ยังไง  กูไม่ดีใจหรอกนะที่ให้น้องกูไปตามตูดคนอื่นต้อย ๆ น่ะ”  ฝิ่นบอกอย่างไม่สบอารมณ์      

“แต่ผม-“                     

“มึงมีความรับผิดชอบให้กูเหลือเฟือ  ตอนนี้กูอยากให้มึงรักตัวเองให้มากแล้วมาอยู่ตรงนี้แทนกู  ถ้ามึงทำไม่ได้  แม้แต่เดินตามพี่ไม้  มึงก็ไม่มีสิทธิ์”        

แล้วถ้าเป็นประธานสาย  จะสามารถเดินเคียงข้างพี่ไม้ได้ไหม?...โจ้อยากจะถามพี่ฝิ่นเหลือเกิน   

“ผมต้องแกร่งเท่าไหร่ถึงจะยืนไหววะพี่”         

“ขึ้นอยู่กับความหน้าด้านของมึงและมึงลืมไปรึเปล่า  ต่อให้มึงไม่เอา  ถ้ากูจะให้มึงเป็น  มึงก็ต้องเป็น”  ประธานสาย๕x บีบไหล่รุ่นน้องก่อนโปรยยิ้มเย็นให้แล้วเดินนำเพื่อนอีกสองคนไป      


โจ้  ซาบซึ้งใจจนเข่าอ่อน...          




“เหี้ยโจ้กูบอกไม่ต้องมารับ  แล้วมึงก็ครับซะเข้าใจ”  ไม้เอาหนังสือเล่มที่ม้วนอยู่ในมือฟาดมาที่หัวโจ้ไม่แรงนักพร้อมยกขาพาดอานมอเตอร์ไซด์คันซึ่งนั่งซ้อนมาเมื่อเช้า

“บังเอิญหรอกพี่  ผมมาส่งเพื่อนแถวนี้น่ะเลยแวะมา”  โจ้บิดมอเตอร์ไซด์พลางบ่นอย่างหัวเสียพร้อมมองรุ่นพี่ผ่านกระจกมองข้าง

อยู่กันอย่างนี้ก็ดีแล้ว  เฝ้ามองเวลาที่พี่เหม่อลอย  คอยสนับสนุนความคิดความต้องการของพี่  แค่ได้อยู่ตรงนี้  มองพี่ด้วยความชื่นชม 

ชื่นชมพี่แทนพี่เป้ง  เท่านี้...ที่มือโจ้เอื้อมถึง         

ไม่ว่าจะเป็นอะไร  ถ้าพี่ไม้ไม่สนใจซะอย่าง  จะเดินนำ  เดินตาม  หรือเดินอยู่ข้าง ๆ ก็เป็นได้แค่อากาศเท่านั้นล่ะ




(มีต่อ)
      

[หลงไหลในม่านหมอก]

“ลูกขวัญ  นี่คืออะไร?!” เสียงแหวดังเหนือหัว 

ภาพถ่ายหลายใบกระจายร่วงสู่เตียงนอนด้วยมือของแม่  รูปถ่ายตั้งแต่ไอ้ไม้ลงจากรถ  พยุงพาเดินเข้าลิฟท์  ภาพจากกล้องวงจรปิดในลิฟท์ยันหน้าห้อง  ที่ระบุเวลาเข้า-ออกหลายชั่วโมง  สาเหตุที่แม่โทรตามให้กลับมาที่รีสอร์ทวันนี้  คอนโดที่แอบซื้อไว้โดนจับได้แล้วสินะ                    

“นี่คุณแม่สะกดรอยตามขวัญเหรอ?”  เงยหน้ามองแม่พร้อมเอ่ยถามเสียงเหวี่ยงด้วยความไม่พอใจ     

“ก็ถ้าแกกลับไปนอนที่โรงแรมทุกวันฉันก็ไม่ทำแบบนี้หรอก”  คำตอบยืดยาวไม่ต่างจากแม่ตอบ เออ สั้น ๆ หรอก                 

“ขวัญเบื่อ  ขวัญจะอ้วกแล้วแม่  ขวัญอยากอยู่บ้านที่เป็นบ้าน  ไม่ใช่บ้านที่เป็นที่ทำงาน  ที่นั่นรอบตัวขวัญมีแต่สิ่งที่เรียกว่างาน  ลืมตาอ้าปาก  แม้กระทั่งหายใจทุกอย่างคืองานหมดเลย  ขวัญเกลียด  แม่เข้าใจขวัญไหม”  ลูกขวัญพรั่งพรูออกมายาวเหยียด  เกลียดแม้กระทั่งเวลามองหน้าพ่อตนเอง  พ่อผู้แสนดี  เหอะ  เกลียด...กระทั่งใช้ชีวิตอยู่ในร่างกายนี้                  

“ลูกขวัญคะ  โรงแรมนั้นจะเป็นของลูก  ลูกอยู่ที่นั่นก็ถูกแล้ว  ลูกควรมีความสุขที่สุดนะคะ  เชื่อแม่สิ”  ผู้เป็นแม่เสียงอ่อนลง  พลางนั่งลงข้างกันพร้อมยกมือมาลูบหลังปลอบประโลม            

“เราอยู่ที่นี่มากี่ปีแล้วแม่...ขวัญจะขาดใจตายตั้งแต่วันแรกที่มาเหยียบที่นี่จนตอนนี้ขวัญก็ยังเกลียดไม่หาย  แล้วขวัญจะมีความสุขได้ยังไงครับ”      

“แต่ทุกอย่างคือของของแก!  เป็นสิ่งที่แกควรได้และต้องได้  แกไม่มีสิทธิ์ไม่ชอบหรือไม่ต้องการ   สิ่งที่แกควรทำคือยิ้มรับมันอย่างมีความสุข  เหมือนชีวิตแกทุกวันนี้ไง”  แม่จับสองไหล่พลางจ้องหน้าบอกเสียงหนักแน่น  รอยยิ้มของแม่  คือสิ่งที่ขวัญรักที่สุดในชีวิต  “ลูกขวัญของแม่  จะทำทุกอย่างตามที่แม่บอกใช่ไหมคะ”
                        
“คุณแม่ร้องไห้ทำไม”  ลูกขวัญในวัยเด็กมองหน้าแม่ฉงนหลังจากพ่อออกจากบ้านไป  พ่อที่นาน ๆ มาหาแต่ไม่เคยมีสักครั้งตั้งแต่จำความได้ว่าพ่อเคยนอนด้วยกันที่บ้านหลังนี้               

“คนบ้านนั้น  เพราะผู้หญิงคนนั้นกับลูกของมันทำร้ายแม่กับขวัญ”   



“ที่นี่ที่ไหนครับแม่”  ขวัญแหงนหน้ามองแม่ซึ่งจูงมือไว้อยู่  แม่ซึ่งมองตรงไปยังบ้านหลังใหญ่เบื้องหน้าพร้อมรอยยิ้ม               

“บ้านของเราไงลูก  เรามาก่อน  เราต้องทวงของของเราคืน”      

“ขวัญเกลียดที่นี่  เกลียดทุกคนที่นี่!”  ขวัญมองตามสายตาแม่พร้อมประกาศกร้าว                                             




“พี่มาเล่นด้วยกันสิครับ”  คนอายุน้อยกว่าถือรถบังคับในมือพร้อมเอียงหน้าอ้อนใส่  “คุณแม่บอกว่าพี่เป็นลูกเพื่อนคุณพ่อ  ดีจังเลยนะครับแก้วเหมือนมีพี่ชายเลย  แก้วอยากมีพี่ชายครับ”                                         



“ฮึก ฮึก”  คนอายุน้อยกว่าปีเดียวในชุดสีดำดึงชายเสื้อไว้ไม่ยอมปล่อย

“น่ารำคาญ  ไปไกล ๆ ไป!”  ลูกขวัญดึงมือออกก่อนผลักคนตัวเล็กกว่าให้ล้มลงไป         

“คุณพ่อบอกว่าเราเป็นพี่น้องกัน  หมายความว่ายังไงครับ?  แล้วทำไมคุณแม่พี่ลูกขวัญต้องว่าแม่แก้วว่าเป็นคนไม่ดี”  เด็กชายตัวน้อยพูดไปน้ำหูน้ำตาไหลไป 

“เพราะแม่มึงเป็นเมียน้อยแย่งพ่อไปจากแม่กูไงล่ะ  และมึงก็คือไอ้ลูกเมียน้อย  ไอ้มารหัวขน  ถ้าไม่มีมึงพ่อก็จะมีลูกคนเดียวคือกู  พ่อจะต้องอยู่กับกูทั้งวันทั้งคืน  พ่อจะต้องไปโรงเรียนกับกูทุกครั้งที่มีงาน  คนที่สมควรโดนล้อว่าลูกไม่มีพ่อต้องเป็นมึง  ไม่ใช่กู!”                     
น้ำมูกน้ำตาสีใสของอีกคนกลายเป็นกำเดาสีแดงสดจนลูกขวัญต้องตกใจตาม

“ไอ้ ไอ้แก้ว”  ขวัญลนลานมองซ้ายมองขวาก่อนคุกเข่านั่งลงตรงหน้าลูกแก้วแล้วดึงชายเสื้อสีดำของตนเช็ดจมูกให้น้อง            

“ลูกขวัญ!  ทำอะไรน่ะ”  แม่ดึงตัวขวัญจนถลาถอยออกห่างก่อนพยุงลูกชายลุกยืนแล้วปัดฝุ่นออกตามเสื้อผ้าให้               

“ลูกแก้วเลือดกำเดาไหลอีกแล้วแม่”  ขวัญเงยหน้าบอกแม่เผื่อแม่จะช่วยให้กำเดาน้องหยุด   

“ปล่อยมันไว้อย่างนี้แหละ”  แม่บอกอย่างไม่สบอารมณ์  ก่อนก้มหน้าลงไปใกล้ลูกแก้วพร้อมกระซิบแผ่วเบา  “ให้มันตายตามแม่มันไปเลยยิ่งดี” แม่ยิ้มแล้วจูงแขนขวัญเดินจากไป            

ความสุขของแม่คือความทุกข์ของไอ้แก้วกับแม่มัน  ขวัญจำได้ขึ้นใจ    


“ใช่ไหมคะลูก”  แม่ถามย้ำเมื่อลูกเงียบไปนาน         



“...ครับ”  ขวัญมองเข้าไปยังนัยน์ตาเปล่งประกายของแม่  ถ้าขวัญทำได้  แม่คงมีความสุขมาก      

“อ้อ  อีกอย่าง  แม่ไม่ชอบที่ลูกโอบกอดกับผู้ชายเลย  แล้วไอ้กุ๊ยนั่นแม่จำได้มันมากับไอ้แก้ว  ลูกขวัญจะไม่เป็นเหมือนไอ้ลูกเมียน้อยใช่ไหมคะ  อย่าลืมนะว่าคุณพ่อต้องรักลูกขวัญมากที่สุด  ลูกจะไม่ทำให้แม่ผิดหวังใช่ไหมคะ”  แม่ยื่นมือมาลูบศีรษะอย่างเอ็นดู  แววตาที่ภาคภูมิใจในตัวลูกชายฉายประดับบนหน้าแม่เด่นชัด     

ลูกขวัญยกมือขึ้นกอบกุมมือแม่ไว้แนบแก้มก่อนหลับตาลง      


“...ครับคุณแม่”              

ลูกแก้ว  ลูกขวัญ  ลูกที่พ่อแม่รักที่สุด  เหอะ  จะรักที่สุดได้ยังไงในเมื่อไอ้ขวัญคือลูกนอกสมรส แถมไม่ต้องสืบให้ยาก  ชื่อนี้ก็ตั้งตามไอ้แก้วล้วน ๆ      


แต่ลูกขวัญยังต้องเป็นที่รักของทุกคน  แม้ไอ้พงษ์ไม่รักก็ตาม
   











........................................................



สวัสดีค่ะทุกคน /หมอบกราบ  มองให้เป็นตอนพิเศษนะคะ



  คือ  คือ  เค้าจะรวมเล่มอะค่ะ  เลยเอาตอนพิเศษที่จะใส่ในเล่มมาอวด  ใน word มันสิบหน้านะคะแต่ลงในนี้น่าจะสั้น  แบ่งพาร์ทงงไหมคะ  ในเล่มก็จะประมาณนี้แหละ T^T


ตอนแรกกะว่าเล่มน่าจะเสร็จกลางเดือนนี้  แต่เลยมาถึงวันนี้ก็ลืมมันซะเถอะ ฮ่าาา  คือเรากำลังเพิ่มตอนพิเศษอีกตอน  การรวมเล่มจึงเลื่อนออกไปอีก  แต่สัปดาห์หน้าจะไปขอราคาที่โรงพิมพ์  แล้วจะแจ้งในเพจกับในเล้าอีกทีค่ะ  กำลังลังเลว่าจะทำเล่มเดียว 600 กว่าหน้า เป็นคู่แข่งกับหนังสือดูดวงของคุณตา  นอนอ่านอยู่หล่นใส่หน้าดั้งหักพอดี /ร้องไห้  หรือจะแบ่งสองเล่ม  300กว่าหน้าก็จะบางไป 

ขอบคุณทุกคนอ่านขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ  นิยายจบไปนานมากกกกก ก็ยังมาเม้นท์ให้ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ  เราอ่านทุกคอมเม้นท์นะคะเพียงแต่ไม่ได้เข้ามาตอบเพราะนิยายไม่ได้อัพเดทอะไร  แต่ปลื้มปริ่มจริง ๆ ค่ะ^^  กอด ๆ จุ้บ ๆ


ปล.ภาพร่างประธานสาย ๕x (ซึ่งไม่เกี่ยวกับตอนพิเศษ ว่าซื่อ ๆ อยากอวด ฮ่า ๆ)

[narunarutoboyz]

จิ้มไว้ก่อน พุ่งนี้จะเข้ามาเม้นนะคะ อย่าลืมมาอ่านน้าาาาา

ปล.ยังไม่อ่าน ยังไม่เม้น แต่ที่เเน่ๆเอาหนังสือแน่ๆ รอมานานจนเก็บกดความอยากไม่ไหวเเล้วววว


-------------------------------------------------------------

กลับมาเเว้วววววววววว ขอโทษนะคะที่เมื่อวานไม่ได้มา
มีเเต่เรื่องคาใจเต็มไปหมดเลยยยยยยยย อดใจไม่ไหวจนต้องไปเม้นที่หน้าเพจซะเเล้ว
แต่ที่กลับมาที่นี่ เพราะ......อยากร่วมลุ้นไปกับ พงษ์ ขวัญ ไม้ โจ้ เอามากๆ
คือไม่อยากให้พงษ์ไปอยู่กับชะนีเเล้วอ่ะ ในฐานะที่เราเป็นชะนี ก็ไม่อยากมีสามีที่คิดอะไรลึกซึ้งกับผู้ชายมาก่อน
แล้วเห็นค่าของเราเเค่มีมดลูก.........

คนเเต่งจะไม่ขยายเรื่องออกมาเเล้วก็ไม่เป็นไร แต่มะนจะมีบทสรุปของทุกคนให้เราอ่านอยู่ใช่มั๊ยคะ
เพราะเราคิดไม่ออกเลยว่าพงษ์จะรักขวัญได้ เเต่ถ้าเป็นไม้ขวัญ หรือไม้โจ้ 2 อันนี้คิดหนักมาก มันพาให้คิดจริงๆ
แต่ยังไงก็ไม่อยากให้พงษ์ได้กับชะนีจริงๆนะ.......
แต่ถ้ามันได้จริงๆ.......ก็ขอให้พงษ์มีความสุข....ขอให้โลกนี้สงบสุขมากๆนะคะ

เป็นกำลังใจให้คนเเต่งงงงง คลอดน้องๆออกมาเร็วๆ สู้ๆๆๆๆๆ
รอเรื่องใหม่ด้วยนะ พูดเลยยยยยยยยยยย