อ้อมกอดเด็กช่าง ตอนที่ ๕๒
สามทุ่มเศษ
“ไม่ใช่ทางนั้นเหรอ” พี่ดิวหยุดเดินเขาจึงต้องหยุดตามพลางหันข้างไปมองสีหน้าข้องใจของพี่
คิดว่าเขาหลงทางรึยังไง?
“ทางนี้ถูกแล้วครับ” บอกเสียงเรียบและก้าวเท้าเดินนำต่อไป
รถสองแถวจอดส่งหน้ารีสอร์ตแห่งหนึ่ง พ้นตรงนี้ไปก็เข้าได้เฉพาะรถของลูกค้าเท่านั้น ป้ายชื่อรีสอร์ตคงทำให้พี่ดิวหวั่นในความปลอดภัยอยู่ไม่น้อย เพราะมันเป็นชื่อเดียวกับโรงแรมในกรุงเทพฯ ที่เขาไปฝึกงานนั่นเอง
ตรงเข้าไปตามแสงไฟและสองข้างทางที่ถูกตกแต่งจัดระเบียบอย่างสวยงามอีกหนึ่งร้อยห้าสิบเมตรก็ถึงบ้านรับรองแขกที่เปิดไฟสว่างไปทั่วบริเวณ แต่เขาไม่ไปที่นั่น แก้วพาพี่ดิวเดินไปอีกทาง ซอยที่แยกเข้าไปด้านซ้ายมือเมื่อเดินเลยป้ายรีสอร์ตเข้ามาเพียงเล็กน้อย ซึ่งคล้ายป่าหากแต่ยังพอมีถนนคอนกรีตให้เดินได้สะดวกอยู่บ้าง สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ แล้วแสงไฟก็ค่อย ๆ จางหายเมื่อเดินลึกเข้าไปเรื่อย ๆ
ไม่ใช่ไม่มีเสาไฟฟ้า แต่ทว่า ไม่มีความจำเป็นต้องเปิดต่างหาก
เหล่ตามองพี่ดิวท่ามกลางความมืด ทางนี้พี่ก็คงข้องใจอีกตามเคยว่ามันจะปลอดภัยได้จริงรึเปล่า แต่สำหรับคนที่ทำผิดแล้วต้องการหลบหนี เขาคิดว่า ที่นี่แหละ ปลอดภัยที่สุดแล้ว และปลอดภัยสำหรับตัวเขาเองด้วย
“ต่อให้มีคนมาตาม ที่นี่ก็ไม่มีใครรู้หรอกว่าผมมา” บอกอีกครั้งให้พี่มั่นใจ “...พี่คิดว่ามีใครเห็นผมรึเปล่า?”
“แต่ไอ้พงษ์...”
“ก็แล้วแต่พี่นะ เพราะที่นี่คือบ้านผม ถ้าพี่อยากเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผมจริงๆ ก็มีแค่ที่นี่ แต่ถ้าพี่จะไปที่อื่น...” แก้วแสยะยิ้มอย่างไม่แคร์
“พี่เชื่อใจแก้ว” พร้อมฝ่ามือที่แตะสัมผัสข้อศอกก่อนจะเลื่อนลงมากอบกุมมือเขาไว้
แก้วไม่ต่อต้านเพราะเห็นว่าพี่ดิวคงไม่ชินกับที่นี่
ทางที่ไร้แสงไฟนำทาง ทางที่อาศัยเงาจันทร์และความคุ้นเคยเท่านั้นในการเข้าไปให้ถึงจุดหมาย
เพราะที่นี่ คือที่ ๆ เป็นชีวิตของเขา
แม้จะมาโดยไม่ทันตั้งหลัก แม้จะมีอีกคนที่ไม่ได้เต็มใจให้มาด้วย แต่...จังหวะมักมาโดยที่เราคาดไม่ถึงเสมอไป อย่างน้อยพี่ดิวก็เป็นข้ออ้างของการกลับมา
“เห็นใจพี่หน่อย” พี่ดิวค่อย ๆ แกะเทปกาวออกจากปากเขาอย่างเบามือหลังพูดบอก บอกให้เข้าใจหรือแค่พูดให้ฟังเฉย ๆ แต่เขาไม่เข้าใจและไม่อยากฟัง “พี่จะแกะมัดให้ แต่แก้วต้องสัญญาว่าจะไม่ต่อต้านพี่”
“ถ้าผมไม่สัญญา?”
“แก้วต้องสัญญา”
มือที่ไขว้หลังซึ่งโดนพันธนาการด้วยเชือกถูกพี่ดิวแกะออกให้ และก่อนที่พี่จะก้มแกะเชือกที่มัดตรงข้อเท้าอยู่เขาจึงรีบก้มลงไปจัดการเอง
“ลงมา”
“จะพาผมไปไหน?”
“.....................”
“พี่ดิว”
“ยังไม่รู้” พี่ดิวตอบด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ไม่รู้? แล้วพี่คิดจะทำอะไร”
“ที่จริงไปไหนก็ได้ โรงแรมใกล้ ๆ นี่ยังได้”
“เหอะ”
“แก้วเป็นสิ่งเดียวที่พี่ต้องการ” อึก ไม่ได้ดีใจที่ได้ยินคำนี้เลยจริง ๆ
พี่ดิวถอดซิมโทรศัพท์ทั้งของเขาและของพี่ออกมาหักแล้วโยนลงพงหญ้าข้างทาง แล้วจับหมับที่ข้อมือเขา
“แต่ที่รู้ ๆ เราอยู่ที่นี่นานไม่ได้แล้ว ไปเถอะ”
“ไม่ไป” แก้วดึงรั้งข้อมือตัวเองไว้
“แก้ว ...อย่าให้พี่ต้องทำเราเจ็บ” แรงบีบที่ข้อมือทำเอาเขานิ่วหน้าด้วยความเจ็บเพื่อให้ได้สำนึก
“ที่พี่ทำอยู่ผมก็ไม่ได้ซาบซึ้งหรอกนะ ไหนพี่บอกว่า...” จะรำเลิกคำพูดของรุ่นพี่แต่อีกใจก็รู้สึกว่าจะพูดไปเพื่ออะไรในเมื่อตัวเองไม่ได้ต้องการสิ่งนั้น
“ก็ถ้าหลังจากวันนั้นพี่ไม่ทำตัวเป็นคนดี มันก็คงจบตั้งแต่วันนั้นแล้ว”
“ผมเป็นผู้ชาย พี่จะให้ผมรักพี่ได้ยังไง!”
“เหรอ?” เขาจำต้องสงบปากสงบคำพลางกดสายตาลงต่ำเมื่อพี่ดิวเอ่ยประโยคสั้น ๆ
ประโยคที่คล้ายถามว่า เขามั่นใจกับคำพูดเมื่อกี้แค่ไหนเชียว ในเมื่อตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว
“ทำไม?” เขาถาม ขณะที่ยังก้มหน้าอยู่ภายในเบาะหลังของรถกระบะ
“หืม?”
“ทำไมพี่ถึงอยากให้ผมรัก”
เงื่อนไขคำว่ารักของพี่ดิว คืออะไร?
“เพราะหัวใจของแก้ว เต็มไปด้วยความศรัทธา”
สายตาที่มองพงษ์ตั้งแต่ไหนแต่ไร เต็มไปด้วยความปลาบปลื้มและภาคภูมิใจ แม้มีเรื่องให้เหนื่อยหน่ายไม่เว้นแต่ละวันกับพฤติกรรมที่พงษ์สร้าง แต่ในความเหนื่อยอ่อนนั้น ก็ยังเจือไปด้วยความรัก ...ไอ้พงษ์ไม่เคยทำอะไรให้เขาผิดหวังเลย
แต่เมื่อไม่มีพงษ์ ความรู้สึกเหล่านั้นกลับไปมีให้ไอ้ฝิ่น ศัตรูที่แม้แต่จะเอาชีวิตเขา มันก็เคยคิดทำ
แม้ไม่มีพงษ์ แต่พี่ดิวก็ยังไม่อยู่ในสายตาเขาวันยังค่ำ
ถ้อยคำสารภาพที่น่าเห็นใจจากพี่ดิว แต่เปล่า...เขาเจ็บปวดกับเรื่องราวเหล่านั้นต่างหาก
“พี่รู้...มันไม่ได้มีให้กันง่าย ๆ และไม่ใช่จะได้จากใครง่ายๆ แต่แก้วมี พี่ถึงพยายามเข้าใกล้เราให้มากที่สุด อยากจะค่อย ๆ หล่อเลี้ยงความรู้สึกกันไป แต่ดันโดนหมาคาบไปแดก แก้ว เป็นอะไร!” รุ่นพี่อุทานด้วยความตกใจเมื่ออยู่ ๆ เลือดกำเดาเขาก็ไหล
“อ๋อ ไม่เป็นไร” เมื่อไม่ยอมรับอะไรสักอย่างเขามักจะเป็นอย่างนี้เสมอ แค่ปฏิกิริยาต่อต้านสิ่งที่ได้ฟังและพาลย้อนให้นึกถึงช่วงที่ผ่านมาเท่านั้น
แก้วปฏิเสธ ใช้หลังมือเช็ดเลือดกำเดาพลางเงยหน้า พี่ดิวมีสีหน้าวิตกกับอาการของเขาอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้พูดถึงอีก นอกจาก...
“การแยกกัน พวกมันควรจะรู้สึกซะบ้าง ไม่ใช่ลอยตัวแล้วคิดจะลอยแพพี่ พี่ไม่รอรับอย่างเดียวเด็ดขาด”
“............................”
“พี่ไม่ให้แก้วไปกับใครทั้งนั้น ทั้งไอ้พงษ์ ทั้งไอ้ฝิ่น” ใครจะบังคับใครได้ ใครจะแยกใครออกจากกันได้ ถ้าคนนั้นไม่เต็มใจ หรือต่อให้เต็มใจ แต่เมื่อถึงเวลาที่ต้องจาก เขาก็ควรจาก
“ในเมื่อพี่ไม่มีที่ไป แต่ผมมี” แก้วเสนอ
“หืม?”
“ผมตั้งใจจะไปอยู่แล้ว ทำให้ผมเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม?” เขาจ้องมองพี่ดิวพยายามมองให้ได้อย่างเคย พี่ที่เชื่อใจได้ สายตาของน้องที่ไม่ได้ซับซ้อนอะไร มากไปกว่า อ้อนวอน...
“หึ พี่ไม่โง่นะแก้ว...เราต้องไปในที่ ๆ ไม่มีใครหาเราเจอ พี่ต้องการไปในที่ ๆ มีแค่เราสองคน ถ้าพี่มีแก้ว ทุกอย่างจะไม่เป็นปัญหาอีกต่อไป” เขาไม่รู้ว่าพี่ดิวมีปัญหาอะไรมากมายแค่ไหน แต่ที่รู้ เขาไม่ได้อยากมีพี่ดิว และ ไม่ได้อยากมีใครอีก...
“มันเป็นที่ ๆ พี่ต้องการ” แม้ไอ้พงษ์จะรู้จักดี แต่เขาไม่คิดจะหลอกล่อให้พี่ดิวไปติดกับ เพียงแต่...โอกาสของเขามาถึงแล้วต่างหาก “พี่บอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าแค่มีผม” ทีใครทีมัน ถึงทีเขาแล้วใครอย่ามาเรียกร้องอะไรละกัน
“หึ เอางั้นก็ได้ แค่แก้วเป็นของพี่ ยังไงก็จบสวย”
แววตาของพี่ดิวเริ่มมุ่งมั่นขึ้นมาอีกครั้ง
เดินเท้าเข้ามาไกลพอสมควร ให้กะระยะก็คงเกือบหนึ่งกิโลเมตรได้อาศัยว่าเดินอย่างมีจุดหมายก็ไม่เหนื่อยเท่าไหร่นัก ผ่านต้นไม้ใหญ่สองข้างทาง ตรงหน้าคือสวนมะพร้าวน้ำหอมที่เห็นเพียงเงาดำทึบสูง ๆ แต่แล้วแก้วกลับเดินลงไปที่คันร่องข้างทางซึ่งมีไว้เพื่อปลูกต้นมะพร้าวโดยลืมบอกกล่าวคนที่มาด้วยกัน
ถนนที่ว่าเดินสะดวกกลายเป็นผิวดินขรุขระให้รองเท้าได้สัมผัสกับไอเย็น แก้วนึกยิ้มเพียงคนเดียว คิดถึง...คิดถึงที่นี่เป็นที่สุด
กลิ่นหอมเย็นของดอกลดาวัลย์ที่ปลูกไว้ริมกำแพงซึ่งสูงกว่าต้นมะพร้าวทำเอาแก้วเร่งฝีเท้าจนลืมว่าพี่ดิวส่งเสียงเรียกตามหลังอยู่ตลอด จนกระทั่ง
“พี่มีไฟแช็ครึเปล่า”
“เออ จริงด้วย พี่มัวแต่เดินตามเรากลัวว่าจะตกคันร่องจนลืมจุดดูทาง” พี่ดิวบอกและล้วงไฟแช็คออกจากกระเป๋ากางเกงมาจุดโชว์
แก้วรับไฟแช็คจากมือพี่ดิวมาอย่างหน้านิ่ง ๆ แล้วจุด ความสว่างมีวงกว้างแค่จำกัด แต่ก็เพียงพอ
“หาอะไร?”
“....................”
แก้วยังคงใช้ฝ่ามือข้างที่ว่างลูบคลำตามเถาลดาวัลย์เหมือนไม่ได้ยินเสียงอีกคนเอ่ย เขานึกถึงจำนวนต้นมะพร้าวที่เดินผ่านมา ๔๔ ต้น ตัวเลขที่แม่ชอบ ก็ถูกแล้วนี่นา เขาลูบ ๆ กำแพงอีกครั้งก่อนจะแหวกมันออกพุ่มใหญ่แล้วดับไฟแช็คพร้อมผลักประตูไม้บานเก่า ๆ เข้าไป
หลังกำแพงลดาวัลย์ บ้านไม้ทรงไทยชั้นเดียว พื้นที่ส่วนตัวที่ถูกสร้างขึ้นมาหลังจากเราต้องต้อนรับสมาชิกใหม่ด้วยความจำยอมที่เดินเข้ามาในครอบครัว แม่ย้ายจากบ้านหลังใหญ่แถบที่ตั้งของรีสอร์ตมาอยู่ที่นี่ ความเงียบ ความสงบ ธรรมชาติที่ร่มรื่นร่มเย็นคงพอรักษาหัวใจที่บอบช้ำของเราสองแม่ลูกได้บ้าง แต่แม่กลับอาศัยอยู่ที่นี่ได้เพียงไม่นาน เพราะความสุขของพวกเราได้หายไปแล้วจริง ๆ พื้นที่ส่วนตัวที่ถูกก้าวล้ำอย่างไม่ไว้หน้าและไร้ความเห็นใจ ก่อนที่แม่จะยอมอีกครั้ง
...แม่ยอมแพ้
และหนีไปในที่ ๆ ไม่มีใครรบกวนท่านได้อีก
กว่าคุณพ่อจะสั่งห้ามโดยเด็ดขาดว่าอย่าให้ใครหน้าไหนเข้ามาที่นี่ ก็สายไปแล้ว
“นอกจากแก้วก็คงมีไอ้พงษ์สินะที่จะตามมาได้” พี่ดิวเอ่ยเมื่อเขาไขกุญแจบ้าน
แก้วจุดไฟแช็คใช้แสงสว่างเพื่อมองหาตะเกียง ก่อนจะหยิบตะเกียงที่ไอ้พงษ์วางไว้ข้างประตูบ้านอย่างเคย มาเขย่าคาดปริมาณน้ำมัน และทำการจุดเมื่อคิดว่าน้ำมันยังมีมากพอ แล้วเดินเอาไปวางที่โต๊ะซึ่งเต็มไปด้วยฝุ่น เขามองไปยังเตียงนอนที่ถูกผ้าสีขาวคลุมไว้อย่างดี แต่หากเดินไปจับผ้าผืนนั้นออก ก็คงเป็นแหล่งสะสมฝุ่นละอองไม่ต่างกัน
“ถ้ามันจำได้” เขาคิดว่าพี่ดิวคงมั่นใจถึงความปลอดภัยของตัวเองขึ้นมาเล็กน้อยบ้างแล้วล่ะ
“พี่คงไม่รอให้มันจำได้หรอก มาถึงนี่ พี่ก็ตามใจแก้วมากแล้ว การรอของพี่เป็นอันสิ้นสุด”
เขาหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อพี่ดิวกอดเขาจากข้างหลัง
“ดะ เดี๋ยวพี่” ทั้งที่เตรียมใจไว้แล้วว่าพี่ดิวคงไม่ปล่อยเขาไว้นานแต่พอเอาเข้าจริงใจเขาก็ไม่กล้าพอที่จะเผชิญมัน
“เมื่อแก้วเป็นของพี่ สายตาแห่งศรัทธาคู่นี้ ก็จะมองพี่เอง เมื่อแก้วเป็นของพี่ ใครหน้าไหนก็หมดสิทธิ์โต้แย้ง หึ”
หมดสิทธิ์โต้แย้ง
รวมถึงเขาด้วย!
ซอกคอถูกสูดดมเสียงดังคล้ายว่าพอใจที่ได้สัมผัสมันมากมาย กลิ่นเหงื่อที่ติดกายมาทั้งวันไม่ได้ทำให้พี่ดิวอิดออดเลยแม้แต่น้อย
“พี่ดิวผมว่าเราไม่ต้องรีบก็ได้”
ข้ออ้างที่จะกลับมาโดยไม่ถูกแม่เลี้ยงและพี่ชายประณาม พี่ดิวเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้นว่าโดนลักพาตัวมาโดยไม่เต็มใจแต่ไม่มีที่ไหนที่เขาจะรอดได้ถ้าไม่ใช่ที่นี่ หากถูกคนที่รีสอร์ตพบเจอ
“คนมากมายที่บอกว่านับหน้าถือตาตามระบบ สู้คนเพียงคนเดียวที่ศรัทธาในตัวเราจริง ๆ ไม่ได้หรอก”
พี่ดิวได้กลายเป็นคนที่ไม่รู้จักกันไปแล้ว การที่พี่ดิวยอมมาที่นี่กับเขา ก็คงมีประโยชน์ไม่น้อยถ้าไม่อย่างนั้นคงไม่มีใครมา
“ไอ้ฝิ่นก็ไอ้ฝิ่นเถอะ” พี่ดิวยิ้มเยาะได้ใจจับไหล่เขาสองข้างให้หันไปหา แววตาคมเฉียบจดจ้องมายังดวงตาของเขา ข้อมือถูกรวบไว้แน่นทั้งสองข้าง ใบหน้าที่เคยหลีกหนีโน้มเข้ามาใกล้ ริมฝีปากที่เคยสัมผัสกับผู้ชายด้วยกันเพียงคนเดียวถูกอีกคนล่วงล้ำโดยยากจะขัดขืน เท้าที่ถอยหลังจากแรงดัน เขารู้ดีว่าเบื้องหลังคือเตียงนอน เกร็งแขนต่อต้านก็ไร้ผล จะอ้าปากด่าทอก็จนปัญญา ความรุนแรงถาโถมโหมกระหน่ำเข้าทาบทับตัวหลังจากเสียหลักหงายหลังลงเตียงที่เต็มไปด้วยฝุ่น
ไม่ได้หลอกให้พี่ดิวมารอไอ้พงษ์ เขาไม่ได้อยากให้มีเรื่องขัดแย้งอะไรเกิดขึ้นอีก
แต่เขาหลอกพี่ดิวมา เขาหลอกเพื่อจะขังพี่ดิวไว้ในบ้าน แล้วหายไปตามทางของเขา แต่เร็วไป พี่ดิวจู่โจมเขาเร็วเกินไป...สิ่งที่เขาวางไว้มันต้องไม่ใช่ตอนนี้
นี่เขา...พลาดอีกแล้วสินะ
.
.
.
นั่งยอง ๆ กวักน้ำขึ้นล้างคราบกำเดาก่อนลุกยืนอย่างโงนเงน เขาซี๊ดปากเพราะแสบแผลสด ๆ ตรงมุมปาก แต่ไม่ได้ให้ความสนใจเท่าความเย็นของอากาศที่ต้องยกแขนขึ้นกอดอกตัวเอง แต่กลับต้องสัมผัสกับเสื้อเชิ้ตขาดเวิ่นที่ยังพยายามสวมใส่อยู่
“หึ” เขานึกสมเพชตัวเอง
ทอดสายตาไปกลางลำธารที่สายน้ำไหลเอื่อย เงาของพระจันทร์ช่างดึงดูดความเคว้งได้ดีเหลือเกิน สองเท้าก้าวลงธารน้ำด้วยความเหม่อลอยของเจ้าตัว
“แม่ แม่! อย่าไป!” เสียงเล็กตะโกนก้องลำธารตามหลังแม่ที่เอาแต่เดินหน้า
สายน้ำค่อย ๆ กลืนกินแม่หายไปครึ่งค่อนตัว
“แม่ครับ รอแก้วด้วย ฮือ อย่างทิ้งแก้วไป แม่!”
เขาวิ่งลงน้ำตามหลังแม่ไป แต่แล้วแม่กลับจมหายไปต่อหน้าต่อตา แขนขาเขาแข็งทื่อชั่วขณะ รู้สึกตัวอีกทีก็ต้องตะเกียกตะกายให้ตัวเองขึ้นโผล่พ้นเหนือน้ำเพื่อหาอากาศหายใจ
แต่แม่ หายไปจากสายตาเขาแล้ว... เหนื่อยอะไรเช่นนี้ เหนื่อยที่พอทนไหว วันนี้เริ่มหมดแรงซะแล้ว แข้งขามันล้าเกินไป ใจที่คิดหนี มันไม่ได้หนีดังใจเอาเสียเลย
สัมผัสของพี่ดิวยิ่งทำให้นึกถึงไอ้ฝิ่น ความผิดที่เขากำลังจะหนีไปและทิ้งให้มันจมปลักอยู่ตามลำพัง
ถ้าเขาไป...มันคงโกรธไม่น้อย แต่ถ้าเขาไป แล้วทิ้งให้พงษ์อยู่ในสถานะเดียวกับฝิ่น มันคง พอใจขึ้นมาบ้าง
ลองสูญเสียบ้างนะพงษ์ ... เพราะกูพาพี่ดิวมาที่นี่ วันนี้มันจึงเร็วขึ้นเท่านั้น แต่กูก็ตั้งใจจะทำอย่างนี้แต่แรก อยากให้มึงได้รู้สึกเห็นใจคนอื่นบ้าง โลกนี้ไม่ได้มีแค่มึงกับกู
และเขาหวังว่า...ฝิ่นและคนที่ยังอยู่ข้างหลังจะเริ่มต้นหนทางใหม่ที่ไม่แค้นเคืองต่อกันอีกต่อไป
รัก...ที่ไม่ได้เริ่มต้นด้วยรัก
รัก...ที่ต้องตัดใจเมื่อเรายังเดินทางใครทางมัน
มันย่อมเจ็บปวดเสมอ
แต่ทางเดียวที่จะตัดความรู้สึกค้างคาในใจออกไปจนหมดสิ้น เขาจะได้ไม่รู้สึกอะไรอีกและไม่ต้องสนใจความรู้สึกของใครอีก ไม่ต้องรู้สึกผิดกับพงษ์ที่เขารักฝิ่น ไม่ต้องรู้สึกผิดกับฝิ่นที่เขาเลือกพงษ์ และพี่ดิวจะไม่มีวันเหนือฝิ่นมันได้ นั่นคือลมหายใจของเขาต้องหยุดลง
“แม่ครับ...แก้วจะไปหาแม่นะ”
..........................................
ราตรีสวัสดิ์นะคะ หาวววว ไม่ไหวแล้ว ผิดพลาดตรงไหนคนเขียนก็มองไม่เห็นแล้ว เดี๋ยวบางคอมเม้นท์ไว้กลับมาตอบพรุ่งนี้นะคะ
๑๑.๕๕ มาตอบคอมเม้นท์เดียว ฮ่า ๆ ๆ ๆ
ลุ้นเรื่องเเก้วกับฝิ่น เเต่ก็อยากอ่านเรื่องโซ่กับภูรัก ไม่ทราบว่พี่จะเเต่งเรื่องของ 2 คนนี้รึเปล่าค่ะ ^^
....เขียนค่ะ อยากเขียน แต่ยังไม่มีกำหนด โซ่ที่รักกับเจ้าภู เป็นอาชีวะคู่แรกที่คนเขียนแต่งเลยค่ะ แต่หายไปกับไวรัสนานมากแล้ว ไว้ดูโอกาสอีกทีว่าคู่นี้จะมาได้เมื่อไหร่ ขอบคุณทุกคนที่ชอบ โซ่+ภูรัก นะคะ^^
ขอบคุณทุกคนอ่าน ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ กอด ๆ จุ๊บ ฝันดีเจ้า^^ [/color]
หัวข้อ: ...อ้อมกอดเด็กช่าง(Drama story) (อ่าน 1034070 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก