อ้อมกอดเด็กช่าง ตอนที่ ๕๑.๓
“รอข้างนอกนี่แหละ อย่าเข้าไปเลย”
“ทำไมต้องห้าม นี่มันบ้านเพื่อนกูนะ”
“ก็ใช่ไงถึงไม่อยากให้เข้าไป เดี๋ยวก็ไปโวยไอ้แชมป์อีก”
“ไม่ ๆ กูบอกไอ้แชมป์จัดการให้ได้ บางทีเราอาจไม่ต้องเมื่อยปากเลยก็ได้”
“ไม่ได้ รักไม่เข้าใจหรอกว่าไอ้แชมป์ทำอย่างนั้นไม่ได้ นั่นเด็กสายมัน มันไม่มีทางส่งคนในสายให้เราง่ายๆหรอก อย่าลืมว่าเราไม่มีหลักฐานอะไรมาให้มันเลย”
“ลูกน้องมึงไง หลักฐาน”
“รัก...นั่นพยานครับ” มันพูดอย่างเซ็ง ๆ
“เฮอะ! งั้นก็ไม่เค้นแม่งละ ลากมันออกมานอกบ้าน กระทืบ ๆ ๆ เดี๋ยวมันก็คายความชั่วออกมาเองแหละ”
“ไอ้แชมป์จะเสียหน้าไหม? ไปสั่งมันต่อหน้าคนในสาย ไปลากเด็กมันมายำต่อหน้าต่อตาน่ะ ถ้ารักคิดว่าไม่ โซ่จะทำให้ตามที่บอกทันที”
“ก็...” ก็ถูก เป็นถึงพี่ใหญ่ที่มีหน้าที่สั่งเท่านั้น จะให้มาฟังเขาได้ยังไง แต่... “แล้วเมื่อไหร่จะได้เรื่อง ทางโน้นก็ไม่ได้อะไร ทางนี้ก็ยังไม่ได้อะไรอีกเนี่ยนะ” แล้วอย่างนี้จะแยกย้ายกันตามไปทำไม นั่งรอให้ข่าวลอยเข้าหูเองไม่สบายกว่าเหรอ
“โซ่จะจัดการไอ้พงษ์ให้”
“มึงก็พูดแต่อย่างนี้ ตกลงมีเรื่องอะไรกันแน่ทำไมถึงบอกไม่ได้ ไม่เข้าใจ ทำไมต้องทำให้เป็นความลับด้วยวะ แล้วนี่ไอ้แก้วหายไปใครจะรับผิดชอบ ไอ้พวกที่มีลับลมคมในกันน่ะ รับผิดชอบไหวรึเปล่า จะตามหามันเจอไหม ถ้าเจอจะทันรึเปล่า ไอ้ดิวเลยนะโซ่ นั่นมันไอ้ดิวเลยนะ!” ภูรักมองหน้าโซ่ด้วยแววตาตัดพ้อจนถึงขั้นโกรธ เขาใช้สองมือกระชากคอเสื้อช็อปสีเลือดหมูเขย่า ๆ เพื่อให้เจ้าตัวบอกอะไรออกมาบ้าง
“พี่ภู พี่ภูเบา”
ความลับอะไรกันนักหนาไหนว่าจะไม่มีความลับต่อกันแต่ทำไมแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวถึงไม่ยอมปริปากพูดให้รู้บ้าง นอกจากบอกว่าไม่ใช่เรื่องของโซ่ ทั้งที่ก็ทำตัวเหมือนรู้...แต่บางครั้งกลับเฉไฉบอกไม่รู้ แล้วมึงจะเอายังไงกันแน่!
ไอ้แก้วหายตัวไปด้วยฝีมือคนที่เคยทำร้ายมัน คนทำร้ายไอ้แก้วที่เป็นลูกน้องไอ้ดิวแถมยังหาหัวไอ้ดิวไม่เจอในวันที่ไอ้แก้วหายตัวไปอีก จะให้คิดว่าไม่เกี่ยวข้องกัน ใครคิดได้วะ และไอ้ดิวน่ะ คาดเดาใจมันได้ซะเมื่อไหร่ คนที่ทำอะไรก็ได้ ไม่ได้ก็ต้องไม่เสีย ไม่งั้นมันคงไม่เอาเมียตัวเองมาถวายไอ้พงษ์เพื่อให้ได้เข้าใกล้ไอ้แก้วโดยที่มันจะได้ไม่มีก้างขวางคอหรอก ...ถึงได้เกลียดผู้หญิงคนนี้ นี่ไม่รวมไอ้โซ่คิดไปคั่วอีกนะ พูดถึงแล้วของขึ้น!
“รัก ...ภูรัก” โซ่ต้องรวบมือทั้งคู่ไว้ให้หยุด แต่มันอ่อนโยน อ่อนโยนต่อเขามากทั้งที่เขาแทบจะต่อยหน้ามันอยู่แล้ว ก็คนมันโมโห ทั้งไอ้พงษ์ที่กลับมารับผิดชอบน้องมันตามเดิมก็แล้ว ทั้งไอ้ฝิ่นที่คิดว่าน่าจะดูแลไอ้แก้วได้ “มันไม่ใช่เรื่องของเรา เราทำได้แค่บางอย่าง ไม่ใช่ทั้งหมด โซ่ถึงพูดอะไรไม่ได้ถ้าเจ้าตัวเขายังไม่ยอมรับไงล่ะ แต่โซ่ช่วยได้ ช่วยได้ในส่วนของรักที่จะช่วยน้อง กรอบของเราเท่าไหร่ก็เท่านั้น...นะ” โซ่ก็เป็นซะอย่างนี้! ชีวิตใครก็ชีวิตมัน ไม่เข้าไปยุ่ง แม้การเข้าใกล้กันของทั้งสองคนจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ แต่เราตัดสินใจแทนพวกมันที่กระทำกันเองไม่ได้ แล้วยังไง? แต่กลับมีเรื่องขึ้นมาได้ยังไง? เพราะกรอบของคนนอกสินะ ที่ทำได้แค่นั่งดูเฉยๆ เฮอะ!
“โธ่เว้ย!” ยังไง ๆ เขาก็ไม่เข้าใจความคิดของเด็กช่างวันยังค่ำเหอะ
“ตีก็ได้ถ้ารักจะเย็นลง” มันคลายมือเขาออกให้วางแหมะกับหน้าอกมัน “ชกไหม? ชกหน้าเลยก็ได้”
“ไม่เอา รีบไปเลยไป อ้อ แล้วต้องได้เรื่องนะ”
“ครับผม ได้ครับ” มันปล่อยมือเขาแล้วทำมือตะเบ๊ะให้พร้อมรอยยิ้มที่ดูพึงพอใจ
เฮ้อ ทำเป็นเล่นได้ทุกเรื่อง
“พี่น่ะ เขย่าคอเสื้อเฮียซะแรงเลย” ไอ้แสนตอกย้ำ
“รู้แล้วน่า รีบตามเข้าไปเถอะ”
“แสนจะยุให้เฮียเอาคืน” มันยกนิ้วชี้ขึ้นมาทำท่าปาดคอแต่แววตาโคตรจะเจ้าเล่ห์
“เพื่อนเล่นเหรอ?”
“อุ้ย!” ไอ้น้องบุญธรรมที่ได้มาโดยการถูกยัดเยียดถึงได้กระเถิบจุดยืน แต่แล้วมันก็เดินวนกลับมาอีกเอาหน้านิ่ว ๆ ของมันมองเขาพร้อมกับจับหมับที่ต้นแขนเพื่อให้รับรู้ว่ามันกำลังปลอบใจ “พี่ไม่ต้องห่วงนะ ยังไงมันก็ต้องปลอดภัย”
“ไอ้แสน!” โซ่หันกลับมาเรียกมันเสียงเข้มมันถึงได้เดินตามลูกพี่เข้าไปในบ้านประธานสาย๓T ได้สักที
ได้แต่ภาวนา...อย่าให้มีอะไรมาบีบคั้นคนอย่างไอ้แก้วอีกเลย
“พงษ์มึงถึงไหนแล้ว” รออยู่หน้าบ้านพร้อมกับคนสาย๙Tอีกส่วนหนึ่งจึงโทรหาไอ้พงษ์เพื่อหาความคืบหน้ามากกว่าไปเจอพี่ชายไอ้แก้วที่เมาและไร้ประโยชน์
“กำลังตามไปสมทบที่รังสิต”
“ได้เรื่องอะไรบ้าง”
“เจอแต่รถเช่า ...เจ้าของบอกว่าไอ้เป้เป็นคนเช่าแล้วนัดให้มารับรถที่นั่น” มันพูดน้ำเสียงนิ่ง ๆ ดูเหนื่อย ๆ
“แล้วเราจะเอาไงต่อ” ถ้าได้เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้อยู่ดีว่าจะตามกันยังไงต่อ
“ภู...”
“อะไร” พูดสวนไปทันทีเมื่อรู้สึกถึงความลังเลจากอีกฝ่าย
“กูตามไอ้ดิวไม่เจอ ๕xไปบ้านมันก็ไม่เจอ ทั้งที่เวลานี้มันน่าจะรู้แล้ว แล้วถ้ามันรู้ว่าไอ้แก้วเกิดเรื่องมันต้องรีบเข้ามาเสนอตัวเพื่อช่วยเหลือ แต่นี่ ภู...กู”
“กูคิดว่าที่เราคิดกันอยู่ไม่น่าผิด มึงโอเคนะ ขับรถไหวรึเปล่า จอดรอก่อนก็ได้เดี๋ยวกูรีบไปหา” ความเชื่อถือที่มันมีให้ไอ้ดิว ไม่มีใครสามารถล้างสมองมันให้เปิดหูเปิดตามองเห็นถึงพฤติกรรมของไอ้ดิวจริง ๆ ได้เลย เขาก็ผิดที่บังคับไอ้พงษ์ไม่ได้ ถ้าไม่อย่างนั้นวันนี้มึงคงไม่ต้องรู้สึกผิดหวังในตัวคนที่มึงเคารพ และมึงก็อาจจะไม่ไว้ใจมันมากขนาดนี้ก็เป็นได้
“ไม่...ไม่เป็นไร กู...ควรจะโอเค” แต่น้ำเสียงมึงไปแล้ว
“ดี กูรอโซ่ก่อนเดี๋ยวรีบตามไป เรามีเรื่องต้องคุยกันยาว”
.
ทาวน์เฮาส์สองชั้นขนาด...เล็ก ไม่ได้เต็มใจมาที่นี่เลยแต่เพราะคนรักของเขาต้องการต่อให้เป็นเรื่องแสลงใจ เออ จำใจแค่ไหนก็ต้องทำตาม
“หนึ่งมึงไปคุยกับไอ้แชมป์นะ”
“อ้าว? ไหนมึงไม่พูดอย่างนี้ต่อหน้าภูวะ”
“ใครคุยก็เหมือนกันแหละน่า กูอยากได้เรื่อง กูไม่อยากอารมณ์เสีย”
“ถ้าใครคุยก็เหมือนกัน ทำไมมึงไม่คุยเองละครับ?” หืม ไอ้นี่
“กูเชื่อใจมึง จบไหม?” ให้อำนาจมึงออกโรงแทนทุกอย่าง จบรึเปล่า กูมีเหตุผลที่มึงก็รู้อยู่แล้วแต่กูไม่อยากย้ำ มึงควรพอใจแล้วเลิกย้อนกูได้รึยัง?
“อ้าว มาทำอะไรกันวะ?” ประธานสาย๓Tเปิดมุ้งลวดออกมาทักทาย โซ่มองผ่านรูเล็กๆของประตูเข้าไป เด็กสายมันตรึม
“ที่มานี่ไม่ได้มีเรื่องให้ช่วยหรอกนะ แต่ไอ้เป้ปีหนึ่งอยู่ที่นี่รึเปล่า พวกกูไปหาที่บ้านมันไม่เจอ” โซ่กับหนึ่งต้องหันหน้ามองกันด้วยความหน่าย
“ใครให้มึงพูด” ไอ้หนึ่งกัดฟันพูดใส่มัน
“ก็...ก็เห็นเกี่ยงกัน”
“แล้วกูเกี่ยงกับมึงเหรอ” โซ่เสียงเรียบใส่อีกคน
“ผิดอีกแล้ว อะไรวะ” ถุย มึงจะสลดได้กี่วินาทีวะ ที่ไม่อยากให้ยุ่งเพราะนี่มันเรื่องจริงจัง ถ้าพลั้งขึ้นมาจะมีปัญหาระหว่างสายอีก เบื่อจะเข้าพิธีปรองดอง แล้วตัวไอ้แสนน่ะเก่งแต่หาเรื่อง ที่แถวบ้านเรียกว่าเก่งแต่ปากนั่นล่ะ เงียบได้มึงก็เงียบไปเถอะถึงเวลากูจะเรียกใช้เอง
“เอ้า ไม่ว่างยืนสบตานานนะครับ พวกมึงมีอะไรแห่มาถึงบ้านกูเนี่ย”
“ไอ้แก้วอิเล็กฯหายตัวไป ก่อนหน้านั้นพวกกูเห็นไอ้เป้อยู่แถวนั้นแค่อยากจะคุยด้วยหน่อย” ถึงคิวไอ้หนึ่งพูดสักที สองมือโซ่ที่ว่างอยู่จึงล้วงกระเป๋าพลางมองหน้าเจ้าของบ้านรอ ไม่ชอบคนมองหน้า แต่เขาจะมอง หึ
“ไอ้แก้ว...อ๋อ แน่ใจนะว่าหาย ไม่ใช่ไปไหนแล้วไม่บอกอีกตามเคยนะ”
“ก็หายสิวะพูดอยู่โต้งๆ”
“แสน” ไอ้หนึ่งปราม แต่เหมือนจะเปล่าประโยชน์ คนมันเกิดมายุ่ง มันก็ยุ่งยันตัวตาย
“มึงเป็นประธานสาย พวกกูมาส่งข่าวมึงพูดอย่างนี้ได้ไงวะ นั่นเด็กสายมึง มึงไม่ดูดำดูดีเหี้ยอะไรเลย ถอย ๆ กูว่าไอ้เป้อยู่ข้างในแน่ แหมก่อเรื่องแล้วเสือกหาที่กำบัง ทำกูกูไม่ว่าทำเพื่อนกูกูไม่ปล่อยเว้ย”
“บ้านกู ...กูเคลียร์ให้เอง” ไอ้ท่าทีจะแทรกตัวเข้าไปในบ้านเขาเป็นอันต้องหยุดเพราะไอ้แชมป์เอามือเกี่ยวปกเสื้อด้านหลังมันเอาไว้ “ไม่ใช่ว่าหายไปอยู่กับ๕xแล้วมาหาเรื่องให้กูหรอกนะ”
“ไอ้เป้เลย ส่งมันมาเดี๋ยวได้เรื่อง”
ไอ้หนึ่งเอามือตบหน้าผากตัวเองไปที ฝากตบอีกทีเผื่อกูด้วย ไม่ให้ภูรักเข้ามาเพราะยังไว้หน้าไอ้แชมป์อยู่ ต่อให้มีเรื่องส่วนตัวกันยังไงแต่ภาพลักษณ์ของมันและเขาก็ต้องสำคัญ แต่ทางที่ดีควรจะให้ไอ้แสนรออยู่ข้างนอกกับภูรักน่าจะเข้าท่ากว่าว่ะ
ไอ้แชมป์กลับเข้าไปในบ้านไม่นาน ร่างไอ้เป้ก็กระเด็นออกมาหน้าประตูบ้านตรงที่พวกเขายืนกันอยู่ นี่สิไอ้แชมป์ มันจัดการเด็กมันได้อยู่แล้ว แค่ใจเย็นรอมันหน่อยเท่านั้นเอง
“พี่แชมป์พี่ ผมไม่ได้ตั้งใจ” ไอ้เป้ยกมือไหว้พี่มัน ในขณะที่คนสาย๓Tออกมาจากบ้านกันแทบทุกคน
เป็นเรื่องปรกติอยู่แล้วที่เด็กในสายมักจะมาสังสรรค์ที่บ้านประธานสาย สาย๙Tของเขาก็เหมือนกัน และเป็นเรื่องปกติที่เวลาใครไปสร้างเรื่องอะไรไว้มักมารวมอยู่กับกลุ่มตัวเองให้เยอะคนไว้ก่อนเพื่อเลี่ยงการโดนเอาคืน
แต่ก็ไม่รอดเสมอไป...
“อุ้มพี่ร่วมสายนี่นะไม่ได้ตั้งใจ บอกกูมาว่าทำทำไม”
“เอ่อ เอ่อ”
“ขัดคำสั่งกู?”
“ไม่พี่ พี่ดิว พี่ดิวบอกจะให้ผมคุมสายปีหน้าเป็นข้อแลกเปลี่ยน ผมไม่มีทางเลือกถ้าผมไม่ทำพี่ดิวก็จะเล่นงานผม พี่แชมป์ ผมไม่ได้ตั้งใจนะพี่ ยกโทษให้ผมด้วย พี่แชมป์” มันยกมือไหว้ปลก ๆ
“เรื่องนั้นพวกมึงไว้เคลียร์กันทีหลังเถอะ ไอ้เป้มึงเอาเพื่อนกูไปไว้ไหน” โซ่ต้องถอนหายใจพลางตบไหล่ไอ้แสนให้มันหยุดพูดสักแป๊บ
“เป้!” ไอ้แชมป์เสียงเหี้ยมอีกแรง
“ผมไม่รู้ ผมไม่รู้จริง ๆ พี่ผมสาบานได้ ผมกับพี่มิวมีหน้าที่พาพี่แก้วไปส่งที่บ้านพี่ดิวไม่กี่นาที จากนั้นพี่ดิวไม่ได้บอกอะไรใครไว้เลย”
“ฉิบหาย” โซ่อุทาน ไม่ได้เรื่องอีกตามเคย มองออกไปหน้าบ้านคนที่ชะเง้อคอมองอยู่ด้วยความหวังไม่แหกอกเขาเหรอวะเนี่ย
“ไอ้ไฟอยู่ไหน” ประธานสาย๓Tถามหามือขวามันกับเด็กในสาย “ตามมันให้ด้วยกูคงต้องไปตามไอ้แก้ว”
“พี่ไฟโดนพี่ดีเรียกครับพี่”
“พี่ดี? ...แม่งเอารุ่นน้องไปเป็นกำบังแน่ มีเหรอที่มันจะไม่รู้เรื่องที่น้องมันทำ มึงตามมันให้กูด่วน ใครมีปัญหาให้มันมาเคลียร์กับกูเอง”
“ครับ”
แล้วทำไมมันไม่ตามเองวะ
อ้อ ไม่ใช่เรื่องของกู
.
แผนที่ประเทศไทยถูกกางออกวางแหมะข้าง ๆ กับกระดาษไซด์ใหญ่สีขาว ปากกาเมจิสีดำถูกใช้ลากเป็นแผนที่ย่อม ๆ ให้เข้าใจง่ายตามความเข้าใจของทุกคนว่าจากตรงนี้ แยกออกไปทางไหนได้บ้าง เด็กช่างในชุดนักศึกษาสองสถาบันสามแก๊งค์ ตัวเป้ง ๆ ของแต่ละสายร้อยกว่าชีวิตยืนประปรายอยู่รอบ ๆ บริเวณ ผู้คนทั่วไปคงต่างพากันหวาดระแวงถอยห่างได้ไกลเท่าไหร่พวกเขาก็พากันเลี่ยงไปทางนั้น ขอโทษครับ วันนี้พวกกูงดตีกัน
ไอ้ดิวฉลาดมากที่ไม่หลงเหลือร่องรอยอะไรไว้เลย ทั้งหลักฐาน ทั้งพยานบุคคล ล้วนแต่เป็นเครื่องมือและทางผ่านให้มันเท่านั้น
“ไปปทุมฯ ไปอยุธยา ไปนครนายก หรือกลับเข้ากรุงเทพฯ” ๕x คนที่วาดแผนที่มันชี้ไปยังแต่ละแยกที่สามารถไปได้แล้วเงยหน้าถามความเห็นจากทุกคน
“จริงสิ บ้านไอ้ดิวอีกหลังไงพงษ์ ไอ้พงษ์!” ภูรักที่นั่งล้อมวงอยู่เหมือนดีใจที่นึกขึ้นมาได้ก่อนจะหน้าบึ้งเพราะคนที่ถามเหมือนไม่ได้ฟังที่ตัวเองพูด
“ห๊ะ ว่าไงนะ”
“มึงจะลอยเมื่อไหร่ก็ได้นะแต่ไม่ใช่ตอนนี้!”
“เออ ๆ มึงว่าอะไรนะ”
“บ้านไอ้ดิว อีกที่นึง อยู่ไหน?” เป็นไงล่ะคำถามชัดเจนพอไหม เขาได้แต่ยืนเอาใจช่วยอยู่ห่าง ๆ
“คลอง ๑๑”
“งั้นมึงไปคลอง ๑๑ อีกที่นึง”
“แต่กูคิดว่าไม่ บ้านนั้นพ่อกับแม่ไอ้ดิวอยู่มันพาไปซ่อนที่นั่นไม่ได้หรอก” ไอ้แชมป์ออกความเห็น
“แต่ไปดูก็ไม่เสียหายนี่หว่า” ไอ้แสนซึ่งนั่งข้างภูรักเสนอ
“ไม่เสียหายแต่เสียเวลาต่อให้แบ่งคนไปก็เสียเวลาส่วนที่แบ่งไปอยู่ดี แล้วเวลาที่เสียไปก็หมดแล้วด้วย อ้นเอาที่มึงวาดมาดูอีกทีซิ” ไอ้ฝิ่นประธานสาย๕xหยิบกระดาษจากคนของสายมันไปดู
“อย่ารู้ดีไปกว่ากู” ไอ้แชมป์ต่อว่าไอ้แสนมันจึงได้ลุกพรวดออกจากกลุ่มเดินออกมาหาเขา
“เป็นไงล่ะ” เขาสำทับมันอีกแรง
“ทำไมวะพี่ คนตั้งเยอะแยะจะแยกไปตามอีกสักที่จะเป็นไรไป เฮ้อ แก้วเอ้ย เออเฮียถ้าวันนึงผมหายไปเฮียอย่าทำกับผมแบบไอ้แชมป์นะ ผมไม่ยอมจริง ๆ ด้วย” เหรอ ?
“มันคงมีเหตุผล แล้วอย่างที่มันบอก ไอ้แชมป์รู้จักไอ้ดิวมากกว่าพวกเรา อีกอย่างไอ้ดีก็ถือว่าศิษย์พี่มันนี่”
“กว่าจะหาเจอไอ้แก้วไม่ขาดใจตายซะก่อนเหรอ”
“หืม?” ไอ้ฝิ่นหันมองทางนี้ตาขวาง “ขาดใจตาย” ดันหูดีอีก
“แก้วมันอยู่ไหนไม่ได้หรอก ถ้า...” ภูรักพูดขึ้นแต่ไอ้พงษ์ส่ายหน้าห้าม
“ถ้าอะไร พูดให้จบ”
“ถ้ามันไม่เต็มใจ” มีเหรอที่ภูรักจะฟังใคร ถ้าเจ้าตัวจะพูดซะอย่าง “มึงเลิกกั๊กได้แล้วพงษ์ มีอะไรตอนนี้มึงไม่ควรเก็บแล้วยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ ถ้าน้องมีอันตรายนะก็เพราะมึงนั่นแหละ รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นยังไงแต่มึงก็เอาแต่เงียบ มึงคนเดียวเอาไม่อยู่แล้ว รู้ตัวซะบ้างนะ!” คราวนี้มันลุกขึ้นโวยเสียงดังไม่สนใจใครเลย เอาไงดีวะกู โซ่ต้องเดินเข้าไปตบไหล่ภูรักเบา ๆ
“ก็เพราะรู้ไงกูถึงคิดอะไรไม่ออก!” ไอ้ตัวต้นเรื่องก็เอาแต่เครียดตาแดง
“มึงคิดว่าไอ้แก้วเต็มใจไปกับไอ้ดิวเหรอ มึงใช้อะไรคิดห๊ะ?” ไอ้ฝิ่นมองภูรักอย่างเอาเป็นเอาตาย เขาจึงกอดไหล่ภูรักไว้แล้วจ้องหน้าประธานสาย๕xแทนคำตอบ
ไอ้พงษ์ลุกขึ้นยืนแต่ไม่ยอมสบตากับใคร
“ถ้ามันไม่ยอม ซ้อมมันให้ตายมันก็ไม่ยอม ...แต่กูไม่คิดว่าไอ้ดิวจะกล้าทำมัน กูขอให้ความเชื่อนี้ยังมีผล”
“ถ้ามันอยากเอาไอ้แก้วไปด้วยทางเดียวคือมันต้องยอมไอ้แก้วอย่างนั้นสิ?” คนสาย๕xพูดขึ้น เขาไม่รู้ว่ามันเป็นใคร
“กูมองเหมือนไอ้โจ้ ทีนี้เราต้องมาเดาใจไอ้แก้วเอา” ไอ้ไม้มองหน้าไอ้ฝิ่น
“พงษ์ มึงรู้” ภูรักบีบให้มันพูดอีกครั้ง
“กูไม่คิดว่ามันจะพาคนอื่นไปที่นั่น”
“ที่ไหน?/ ที่ไหน?/ ที่ไหน?”
“ที่ ๆ พวกมึงตามกูไม่เจอ”
ไอ้ฝิ่นถึงกับขยำกระดาษโยนใส่หน้าไอ้พงษ์
อย่าว่าแต่ไอ้ดิวฉลาดเลย ถ้าเป็นอย่างที่ไอ้พงษ์คิด ไอ้แก้ว...ก็คงฉลาดไม่แพ้กัน
ความไว้เนื้อเชื่อใจเป็นภัยได้ทุกเมื่อจริงๆ
........................................
แหนะ นังซีฯมันเล่นคำไม่เลิก ฮ่า ๆ ๆ ก็พยายามมีเหตุผลของมันอะนะ
ตอนนี้ ดีที่ปั่นไว้ยาวแล้ว ไม่อยากให้มืดมาก วันนี้คนเขียนอกเดาะ โซ่แอนด์ภูช่วยแม่ได้จริงๆ (เหรอ?)
วันนี้นางอึนมาก ไม่มีอะไรจะคุยด้วย ฮ่า ๆ ตอนหน้าจะพาไปที่อื่นละจ๊ะ
ฮ่วย ลืม เห็นไหมอึนจริงๆ
เรื่องการรวมเล่มนั้น คนเขียนขอต่อนิยายให้จบก่อนนะคะ ถ้าจบแล้วจะลองไปศึกษาดูว่าเขารวมเล่มกันยังไง อย่างต่ำเขารับพิมพ์กี่เล่มงี้ แล้วเราค่อยมาคุยกันอีกทีว่าจะทำหรือไม่ทำ ขอบคุณจริงๆที่ถามไถ่กันมามากมาย (มากกว่าหนึ่งคนเขียนเรียกว่าเยอะมาก ฮ่าๆ) แต่คนเขียนไม่อยากทำเรื่องที่ไม่ถนัดหลายอย่างไปควบคู่กัน เรื่องที่คนอ่านอยากได้เก็บเป็นหนังสืออยู่เหนือเป้าหมายของคนเขียนมาก อยู่เหนือเป้าหมายแต่ไม่ได้อยู่เหนือความฝัน แต่ตอนนี้ขออนุญาตทำนิยายให้บรรลุจุดประสงค์ของตัวเองก่อน นั่นคือเขียนให้ดี(ตามแบบฉบับของตัวเอง)และให้จบ ไม่อยากรับปากในเรื่องที่ไม่แน่ใจจริง ๆ ค่ะ ถ้ายังไงก็เก็บตังค์ไว้รอก่อนก็ได้ แต่ไว้มาดูความน่าจะเป็นกันอีกทีนึง ได้หรือไม่ได้ก็ไม่เสียหลายอะไร ถ้าถึงวันนั้นคนเขียนไม่สามารถรวมเล่มออกมาได้
...เราก็สัญญาว่าจะเอาสิ่งที่อยู่ในใจ ที่กะว่าถ้าได้รวมเล่มจะใส่ไว้ในนั้น แต่ถ้าไม่ได้ทำก็จะเอามาให้คนอ่านได้อ่านกัน เป็นการตอบแทนน้ำใจที่คนอ่านมีให้ตลอดมา ...(นางสวยมาก)
ฮ่า ๆ บ่งบอกว่าฉันก็อยากทำหนังสืออยู่นะแต่ยังไม่มีปัญญา >w<
ขอบคุณทุกคนอ่านขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ^^ กอด ๆ จุ๊บ
หัวข้อ: ...อ้อมกอดเด็กช่าง(Drama story) (อ่าน 1123679 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก