หัวข้อ: ...อ้อมกอดเด็กช่าง(Drama story)

[aloney]

คิดถึงแก้ว คิดถึงฝิ่น

จะ 2 เดือนแล้ววว

แก้วจะเป็นยังไงบ้างน้าา

[ลู่เคอOlive♥]

รอๆๆ

[หลงไหลในม่านหมอก]

อ้อมกอดเด็กช่าง  ตอนที่ ๕๑.๒


“ให้มากินยำตีนรอเหรอวะเนี่ย”  ไอ้โจ้เสนอความคิดเมื่อเขาหยุดรถจอดตรงข้ามหน้าบ้านไอ้ดิว  “พี่”

“หยิบปืนแล้วตามมา”

“ไหวเหรอพี่ฝิ่น  ผมว่ารอพวกเราก่อนไม่ดีกว่าเหรอ”  มันค้านหน้าเครียด

“กูไม่อยากให้พวกมันรอนาน”

ตัดกันไม่ขาดอย่างที่เข้าใจไปเองสินะ
ถึงพี่ไม้ไม่บอกแต่ที่แรกที่จะตามหาตัวไอ้แก้วก็จากไอ้ดิวอยู่แล้ว 
มันโกรธ  มันแค้นที่เขาเอาเป้าหมายของมันมาครอบครอง  ผลตอบแทนจากการหักหลังที่ไม่ยอมส่งตัวไอ้พงษ์ให้เขาตั้งแต่แรก  ของสำคัญหลุดมาอยู่ในมือศัตรูอย่างเขา  ความรู้สึกเมื่อของรักของตัวเองกลายเป็นของรักของคนอื่น 

อยู่ไม่สุข ทุรนทุราย เหมือนคนใกล้ตายไปเลยยิ่งดี 

นั่น...คือความสำเร็จที่ตั้งใจตอบแทนให้คนที่ยืนอยู่คนละฝั่งให้ได้สำนึกในการกระทำของตัวมัน   

เจ็บตัวหรือจะสู้เจ็บใจ!

แต่ไอ้ดิวไม่เคยระคายเลยสักอย่างหนำซ้ำยังตบตาว่าตัดขาดกับไอ้แก้วได้แล้วอีก

...คาดไม่ถึงเลยจริงๆว่าจะโดนมันย้อนรอยเข้าให้ 

ของรักมึง  แต่วันนี้มันของรักกู  กูไม่ยอมให้มึงทำตามอำเภอใจได้หรอก  จะเอาคืนอีกกี่แผลก็ไม่ว่ากัน  แต่ตัวประกันต้องไม่ใช่คนนี้!

ฝิ่นคว้าปืนสั้นจากมือโจ้ที่มันหยิบออกมาจากคอนโซลหน้ารถแต่ยังมีท่าทีลังเลมาเก็บไว้ที่กระเป๋ากางเกงตัวเอง  ก็ในเมื่อไอ้พวกข้างในบ้านนั่นพร้อมแล้วจะต้องให้พวกมันเสียเวลารออีกทำไม

“ใครเลวใส่กู  กูตอบแทนให้ไม่อั้น”

“ผมรู้  แต่พี่ใจเย็นก่อนนะ”

“...ไม่!”  ตอบรุ่นน้องแล้วเปิดประตูรถออกไปอย่างทันใจเพื่อไอ้โจ้จะได้ไม่ต้องมีเวลากังวลอีก  จุดหมายมีอยู่แล้วแต่ทางเลือกมีไม่มากนักหรอก  ฝิ่นก้าวเท้าไปหยุดที่หน้าประตูรั้ว  สอดส่องสถานการณ์ภายในที่เด็กช่างกลุ่มใหญ่ต่างพากันลุกฮือมาเรียงหน้ากระดานเพราะรอต้อนรับแขกคนนี้อยู่แล้ว  หึ  กลัวมากเลยล่ะ

“ไปบอกไอ้ดิวว่ากูมาแล้ว”  คนข้างในมองมาอย่างหยั่งเชิงก่อนตอบ

“ไอ้ดิวไม่อยู่”

“ไม่อยู่?”

“พวกมึงมีอะไรถึงบ้านเพื่อนกูเชียว”  มันยืนประจันหน้าถาม  น่าจะรู้ว่าเขามาทำไมมากกว่าไม่รู้?

“ไม่ใช่ว่ากำลังซ่อนอะไรไว้หรอกนะ”

“อะไรของมึง”

“เอ่อ  พี่ฝิ่นใจเย็นนะ  แล้วพวกมึงมาทำอะไรที่นี่ถ้าไอ้ดิวไม่อยู่”  ไอ้โจ้ถามในสิ่งที่เขาสงสัย  คิดว่ามันส่งคนมาขวางทางเขาซะอีก

“เหอะ  เรื่องอะไรที่พวกมึงต้องรู้ด้วยวะ  ไม่มีธุระก็ไสหัวไปได้แล้ว  เสียเวลาพวกกู”

“เปิดประตู”  ด้วยสัญชาตญาณที่รู้สึกเหมือนกับว่าพวกนี้ปิดอะไรไว้อยู่  จะให้เชื่อว่าไอ้แก้วไม่ได้อยู่ที่นี่ง่ายๆอย่างนั้นเหรอ  หลักฐานล่ะ  แค่ยืนอยู่หน้าบ้านมันทำให้เขาถอยกลับไม่ได้หรอก

“อย่ามากร่างแถวนี้”

ควับ!!

“ถิ่นใครกูไม่สน  ถ้า กู จะ เข้า กู ต้อง ได้ เข้า”  เขาชักปืนขึ้นจ่อหน้าคนฝั่งตรงข้ามเอ่ยเน้นความต้องการทั้งเบนองศาปืนไปให้ครบทุกคน 

“เหอะ เข้าข้างในกันเถอะว่ะ”  แต่พวกนั้นไม่ยี่หระกลับแสยะยิ้มพลางยักไหล่แล้วหันหลังให้เขาเดินเข้าไปข้างใน

“พี่ฝิ่นเอาไงดีขืนเราช้ามีหวังตามไม่เจอแน่”

ปัง!!!

“เวรเอ้ย!”   

“เดินอีกก้าวกูส่องหัวคนแน่”  ฝิ่นขู่ตามหลัง  หลังจากพวกมันสะดุ้งจนหยุดเดินเพราะเขาลั่นไกปืนลงพื้น  “คิดว่ากูไม่กล้าก็ได้นะ  ปืนกูมีใบอนุญาต  กูพวกน้อยกว่า  กูป้องกันตัว”

“นั่นไงพี่กู”

“ไอ้ฝิ่น!”

“ก็รู้จักกูนี่”  เขาเก็บปืนเข้ากระเป๋าเมื่อไอ้คนนั้นหันกลับมาหน้าซีดใส่  แน่นอนพวกนั้นมีอาวุธแน่  แต่คนจริงที่กล้าแลกไม่ได้อยู่ในกลุ่มคนพวกนี้

“ที่นี่ไม่มีไอ้ดิว  มันไปไหนไม่รู้  พวกกูแค่มากินเหล้าบ้านไอ้ดี”

“แต่เพื่อความแน่ใจของพวกกู”  ไอ้โจ้ย้ำบอกในขณะที่พวกมันก็ย้ำบอกเหมือนกัน

“มึงเข้าไปถามไอ้ดีว่าให้มันเข้าไหม”  คู่อริสั่งคนข้าง ๆ

“ไม่ต้อง  กูไม่มีเวลาว่างขนาดนั้น”

“.......................”

“คนของกูหาย”

มันคิดไม่กี่วินาทีหลังได้ฟังเหตุผลจากเขา

“...ก็ได้ ๆ ” ในเมื่อไอ้คนนี้มันรู้จักเขาก็น่าจะรู้ว่าเขาเอาจริง   ประตูเล็กถูกหนึ่งในพวกเปิดออกให้ด้วยสีหน้าของคนข้างในที่แต่ละคนที่ต่างไม่มีใครยินดีให้เขาเข้าไปสักคน 

ไม่ได้ใจเย็นขนาดจะค้นทั้งบ้าน  แต่มันน่าแปลกที่มีศิษย์เก่าศิษย์ใหม่๓Tเฝ้าอยู่หน้าบ้านในวันที่มีเรื่องไม่ชอบมาพากลอย่างวันนี้


.


“ไม่! ไม่!”

“จะเล่นตัวทำไมทำอย่างกับมึงเป็นสาวบริสุทธิ์นักล่ะ”

“ฮือ ๆ พี่ดี  อย่าทำอะไรมิวเลย  ตอนนี้มิวมีแฟนแล้ว  ปล่อยมิวเถอะพี่ดี”

“หึ  งั้นเดี๋ยวพี่สอนลีลามัดใจผัวใหม่ให้นะน้องมิว  จะได้ไม่โดนทิ้งอีกไง”

“ฮือออ  พี่ดีขอร้องนะมิวผิดไปแล้วมิวขอโทษมิวจะไม่พูดอย่างนั้นอีกมิวขอโทษ”

“ช้าไปแล้วล่ะมิวจ๋า  พี่อยากชิมเราตั้งแต่ตอนเป็นเมียไอ้ดิวแล้ว”

“ฮึก ๆ ฮือ ผิดไปแล้วอย่าทำมิว อย่า!”

ปึง ๆ ๆ ๆ

“ดี!  มึงทำอะไรวะ”

“จิ๊ พวกมึงมีเหี้ยอะไรวะเนี่ย”

ปึง ๆ ๆ

“เปิดประตูก่อน ไอ้ดี”

“มีอะไร?!”  คนข้างในเปิดประตูออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดแต่ต้องชะงักค้างเมื่อเห็นแขกไม่ได้รับเชิญเข้า

“อ้าว ไอ้มิวเองเหรอกูนึกว่าใครที่ไหน”  ๓T

“ฮือ ๆ ไม่เอา ๆ ช่วยด้วย  อ๊ะ! พี่ฝิ่น! พี่ฝิ่นช่วย...”

“เงียบ”  ทันทีที่หน้ามิวโผล่ออกมาไอ้ดีก็รวบมิวไว้และใช้มือปิดปากเธอ  “มึงมีอะไร?” ก่อนที่จะถามเขา

“นั่น  กูรู้จัก”

“แล้วไง?”

“เฮ้ยดีกูว่า...”  คนต่างสายมองดูสถานการณ์แล้วคงพอมองอะไรออกบ้าง  แต่ถูกได้ดีขัดความคิด

“มึงหุบปากไปเลย  กูให้มาแดกเหล้ารอเล่นงานไอ้เหี้ยนี่แต่เสือกพามันขึ้นมาถึงห้องกู  แม่งโง่กันทั้งฝูง”  ไอ้ดีต่อว่าคนที่พาเขาเข้ามาถึงชั้นสองของบ้าน

“นี่พี่ดี...”

“เด็กอยู่ส่วนเด็ก  หรืออยากลองดีกับกู”  แล้วหันไปชี้หน้าขู่คนของมันอีกคน

ฝิ่นมองไปทั่วชั้นสองของบ้านไม่ต่างจากชั้นล่างที่เพิ่งผ่านขึ้นมา 
ไร้วี่แววบุคคลอื่น  แม้แต่ไอ้ดิวก็ไม่เห็นเงา  แต่มันเตรียมคนตั้งท่าไว้รออยู่แล้ว  หรือว่า...

“เราหลงทางรึเปล่าพี่”  ไอ้โจ้สะกิดแขนเอ่ยถาม 

กูก็คิดเหมือนมึงโจ้  คาดว่าโดนพวกมันถ่วงเวลาเข้าแล้วล่ะ 

ฝิ่นมองใบหน้าที่ลอยไปลอยมาอย่างกวนเบื้องล่างของไอ้ดีแล้วมองมิวที่โดนมือมันปิดปากไว้แต่เจ้าหล่อนส่ายหน้าทั้งน้ำตา

ไม่เต็มใจแล้วมาที่นี่ทำไม 

เขาสูดลมหายใจเข้าเพื่อให้อารมณ์เย็น  มิวเหมือนไม่เต็มใจแต่นั่นไม่ใช่จุดประสงค์ที่ทำให้มาที่นี่  เรื่องสำคัญกว่ายังคงหาทางเดินต่อไม่เจอเลย

“ไอ้แก้วอยู่ไหน?”

“อยู่ไหน?  หึ  ถามกูทำไม  กูเป็นผัวมันรึไง”  สุดจะทน!  ฝิ่นกระชากคอเสื้อมันเข้าหาตัวแล้วยกหมัดขึ้นหมายจะต่อยให้มันปากแตกแต่โดนคนของมันจับแขนเขาไว้ก่อน 

“พี่ฝิ่น ๆ  พี่อ้นโทรมา” เขาจำต้องผลักหน้าอกไอ้ดีให้ออกห่างจากตัวและมิวก็พลอยหลุดออกจากวงแขนมันพร้อม ๆ กันทำให้ไอ้โจ้กระชากแขนมิวดึงมาทางตัวเองโดยที่เขาไม่ได้สั่ง

รับโทรศัพท์มือถือมาถือไว้แล้วสั่งห้ามไอ้ดียุ่งกับไอ้โจ้ทางสายตา  ไม่คิดว่าจะรอดจากตีนพวก๓Tที่เยอะกว่าหรอก  แต่มาที่นี่ไม่ได้มาตี  มาเพื่อค้นหาคน  รอดมาถึงนาทีนี้ได้ต้องยอมรับใจไอ้พวกที่อยู่ตรงนี้เหมือนกัน

ยกเว้นไอ้เหี้ยดี

“รปภ.ที่โรงแรมบอกว่าน่าจะเป็นกระบะคันสีขาวน่าสงสัยที่สุด  แม่งระบบรักษาความปลอดภัยแม่งเหี้ยจริง ๆ กว่าจะระบุมาได้กูต้องนั่งรีดูแล้วรีดูอีกสิบกว่ารอบ  เออ  ไอ้รถคันนั้นน่ะ  กูสั่งเด็กตามทุกเส้นทางแล้วปรากฏว่าไปเจอจอดทิ้งไว้ที่ตลาดรังสิต  แล้วรถใครมึงรู้ไหม?”

“รถใคร?”  ฝิ่นถาม  หันไปมองหน้าไอ้ดี

“รถเช่า” 

“เหี้ย”

“เฮ้อ  ฝิ่นกูไม่รู้จะตามยังไงแล้วว่ะ”  ปลายสายพูดต่อด้วยน้ำเสียงของคนท้อ  มันเหนื่อยกับแต่ละงานที่ให้ทำ  เขารู้  ไม่ต่างจากเขาหรอก  ขนาดแน่ใจว่าไอ้ดิวมีส่วน  แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงในเมื่อหาตัวไอ้ดิวไม่เจอเหมือนกัน

“อ้น...”

“แต่เดี๋ยวกูจะไปถามคนแถวนี้ดูก่อนเผื่อเห็นใครมีพิรุธผ่านมาบ้าง  แล้วนี่มึงอยู่ไหน”

“กู...”  สะอึกกับน้ำใจของมันอีกคน  ทุกทางจริงๆสินะที่มึงจะช่วยกู  “อยู่บ้านไอ้ดิว”

“ได้เรื่องไหม?”

“ใกล้ได้เลือดละ”  กัดฟันตอบเพื่อนพลางเหล่ตามองหน้าไม่รู้ไม่ชี้ของไอ้ดี

“เออ ๆ กูรอที่นี่นะ  จะทำอะไรส่งข่าวกูด้วย” 

“เดี๋ยวกูรีบไป”  ส่งโทรศัพท์มือถือคืนไอ้โจ้ด้วยความตื้อตัน  เบาะแส  มีเหรอ  เหอะ แทบไม่มีมากกว่า 

...แต่ขอบใจว่ะอ้น  มองอะไรไม่เห็น  แต่กูจนหนทางไม่ได้

กริ๊ก!  เขาหยิบปืนออกจากกระเป๋ากางเกงขึ้นจ่อหน้าไอ้ดีพร้อมกับขึ้นไกรอ

“น้องมึงอยู่ไหน?”

“หึ  กูก็ไม่คิดว่ามึงจะโง่ขนาดมาถามจากปากกูเองนะ”   กูไม่ได้ตั้งใจมาถามจากใครอยู่แล้วแต่ในเมื่อมาไม่เจอตัวก็มีแค่พี่อย่างมึงเท่านั้นที่จะต้องให้อะไรกูบ้าง

“ถ้ามากกว่านี้กูไม่ไว้หน้าแล้วนะ”  คนของ๓Tพูดขึ้นมา 

ไม่ไว้ก็ไม่ไว้สิวะ  ไอ้แก้วอยู่ไหนใครตอบเขาได้บ้าง!  ไม่มีเลย  ไม่มีใคร!  ถ้าเดินเข้ามาบ้านนี้แล้วโดนพวกมึงยำตีนแต่ได้เบาะแสของไอ้แก้ว  พวกมึงก็อย่าไว้หน้ากะแค่กูเป็นพี่ใหญ่ของ๕xเลยเถอะ

“พี่ฝิ่นไม่มีใครรู้หรอก”  มิวพูดขัด  ทำให้ใบหน้าระรื่นของไอ้ดียิ่งผยองขึ้นไปอีก

“ไม่บอกก็ได้  มึงรอเก็บศพไอ้ดิวได้เลย”  เสียเวลามาก  เสียเวลาตั้งแต่ทำใจเพื่อให้อภัยไอ้พงษ์ให้ได้แล้ว  ถ้าใจไม่ยึดติด  เรื่องวันนี้ก็คงไม่เกิด  เพราะเวลาที่เขาจะยุติกับไอ้พงษ์  ควรเป็นเวลาที่เขากับไอ้แก้วเปิดใจให้กัน  ไม่ใช่เวลาที่ไอ้ดิวมาลอบกัดเขาอย่างนี้

“พี่ฝิ่นเดี๋ยวผมขับให้เองนะ” 

“ไม่ต้อง”

“นะพี่  เชื่อใจผมเถอะ” 

โจ้มันคงเห็นอารมณ์ร้อนๆของเขาเลยอาสาขับรถให้เอง  แต่เขากลัวไม่ทันใจ

“ไอ้อ้นรอที่รังสิต”  โยนกุญแจรถให้มันอย่างจำยอมเพราะไม่ค่อยไว้ใจตัวเองเหมือนกัน  ไม่รู้จะตามไอ้แก้วเจอก่อนหรือตัวเองจะต้องไปนอนรอฟังข่าวที่โรงพยาบาลก่อน

“พี่ฝิ่น”

“มิวเดี๋ยวพี่ไปส่งหน้าปากซอยแล้วต่อแท็กซี่กลับเองนะพี่รีบ”  บอกหญิงสาวพลางเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ

“พี่ฝิ่น  มิว...”

“มีอะไร?”  ข้องใจกับน้ำเสียงสั่นเครือของอดีตแฟนเพื่อนจึงหันไปคุยกับมิวที่นั่งอยู่เบาะหลัง



“พี่ฝิ่น...มิวคบกับพี่ดิวก่อนที่จะคบกับพี่เป้ง”





.......................................
เรื่องส่วนตัวไม่ยุ่งแล้วค่ะ  แต่งานยุ่งมากมายไม่เข้าใจเหมือนกันว่าอะไรจะมะรุมมะตุ้มขนาดนั้น
และตอนล่าสุดนี้ถ้าค้างก็ขอติดไว้ก่อนนะคะ  เพราะมันจะไคลแม็กซ์แล้ว เอิ๊กกกก  แต่คงพอมองอะไรออกอีกบ้างแล้ว
แก้ตัว...อาจจะเห็นว่านิยายบางตอนที่อัพทำไมไม่ได้เห็นอะไรเพิ่มขึ้นเลยจะยื้อเวลาทำไม  ตัวซีซั่นเองเลยมาแก้ต่างให้ตัวเองว่า  เพราะบางตอนไม่ได้ต้องการจะไขอะไร  แต่ต้องการเติมเต็มอะไรบางอย่างเท่านั้นก็เป็นได้ค่ะ อิอิ  ส่วนเรื่องยื้อ...ไม่มีในนิยายเรื่องนี้แน่ค่ะเพราะคนเขียนอยากจบเต็มที่แล้ว-*-  อยากกลับไปเกลานิยายใหม่ให้เต็มกว่าเดิมแล้วอะ
ช่วงนี้คงได้สัปดาห์ละตอนเท่านั้นนะคะ  (ต้องทำให้ได้ ฮึ๊บ!!)  //เร่งปั่นตอนต่อไปให้ทัน 
อ้อ  ตอนหน้าแก้วก็ยังไม่มานะคะ  (บอกเพื่อ?)
ขอบคุณทุกคนอ่านขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ  กอดๆจุ๊บ^^
ปล.คุณเฉาก๊วย  ดีกันๆ //เกี่ยวก้อยหมับ ๆ

[Nannie]

แอร๊ยยยย...มาต่อแล้ววว...อ๊ากกกก...
ไม่ได้ฝันใช่มั้ยคะพี่ซีซั่น....
แ_'งพี่ฝิ่นยังตามเมียไม่เจอ...ลุ้นๆด้วยทุกวินาที
มาที่บ้านไอ่พี่ดิวก็แล้ว...ไอ่(เอี้ย)พี่ดี...กำลังจะปล้ำยัยมิว
แต่ยัยมิวบอกเรื่องคบกับดิวทำมั้ย...งื้อออออ...

มาต่อ...มาต่อเร็วๆนะคะ...ไม่ได้เร่ง...แต่ค้างเว่อร์ๆๆ

ขอบคุณที่มาต่อนะคะ......คิดถึงๆ

[jilantern]

ฮือออออออออ อัพแล้ววว
ฝิ่นหาแก้วให้เจอนะ !!!

[Karn12]

แก้วจะเป็นยังไงเนี่ย

[jimmyFG]

เมื่อไหร่จะหาแก้วเจอ

[the_pupae]

แก้วจัเป็นไงบ้างเนี่ย....ขัดจิตๆ

[malula]

ดีค่ะ อย่าพึ่งให้เจอเลย แกล้งให้ฝิ่นทรมานเล่น ๆ (กัดฟันพูดหรอกนะ)
 

[nang_nang]

เกลียดมิวหว่ะ  นังงูพิษจริงๆ

อินกหลายหัว 

[ลู่เคอOlive♥]

แก้ว อยู่ไหน???
  รีบตามหาแก้วให้เจอนะ
นังมิวแกควรจะพูดความจริงได้แล้ว

[onlypleng]

อ๊าก กก ในที่สุด ในที่สุดก็ได้อ่าน
ใกล้ถึงเวลาแห่งความจริงแล้ว!
รอๆตามๆลุ่นๆค่ะ

[Pupay]

มาแล้วววววววววว
นั่นไง!! อิมิวตัวดี ต้นเรื่องทุกอย่าง หึ 
คิดถึงแก้วจัง 
ฝิ่นรีบๆมาช่วยแก้วนะ

 :pig4:นะคะ มาต่อแล้ว อิอิ

[•♀NoM!_KunG♀•]

คือไม่ขอพูดอะไรนอกจาก เกลียด อีมิวชอคกะรีแท้ๆ

รอๆนะค๊าฟ ยังไงก้อรอ!!

[สมุนไพร]

ใกล้แล้ว

[ratnalin]

อรั๊ยยยยยย อัพแล้ว 
และแล้วความจริงก็ปรากฏ มายก๊อดมิวจ๋า ทั้งดิว ทั้งเป้ง ทั้งพงษ์ เลยเหรอ น่าอิจฉาเกินไปแล้ว!!! เอ๊ย ไม่ใช่สิ  เฮ่อ ถึงเธอจะเป็นคนอย่างนี้ แต่ก็ดีใจที่มิวไม่โดนไอ้พี่ดี....ล่ะนะ
คิดถึงแก้วอ่าาาาาาา ตอนหน้าก็ไม่มีหรอ T^T เอาไว้จะกลับมาอ่านตอนแก้วมาแล้วกันนะ 555 (/โดนเจ๊ซีโบก )

  รออยู่น้าๆๆๆๆ

[LEksUp]

มาต่ออีกหน่อยสิ

กำลังได้ที่เลย

 

[naiin]

นานซะคิดว่าทิ้งทวนทิ้งสมอถาวรซะแล้ว

[little_nok]

ยังรบกันต่อไป

[Pa'veaw]

มิวแม่งงง 

รีบหาแก้วให้เจอนะฝิ่นน

 

[่patsaporn]

มืดมนอย่างมาก ฝิ่นจะหาแก้วเจอมั้ยเนี่ย
อิพี่ดิวอย่าทำอะไรแก้วนะ...
มิว มิ้ว มิว หล่อนนี่ผู้ชายเยอะนะยะ
อยากอ่านต่อค่ะ

ขอบคุึณค่ะ

[theWinDy]

อ่านตามทันแล้ว กำลังตื่นเต้นเลย
แม้ไม่เต็มใจช่วยก็ได้ช่วยละนะ มิวหวังว่าจะตอบแทนในส่วนนี้ได้
เอาใจช่วยทุกฝ่ายให้ตามหาแก้วเจอเร็วๆ   

ตอนนี้คนร้ายลึกที่สุดกำลังเปิดเผยตัว
หวังว่าพงษ์คงจะเอาเหตุการณ์ต่างๆมาประมวลได้เหมือนนะว่าใคร

สุดท้ายขอบคุณคนเขียน สำหรับนิยายสนุกๆ น่าติดตามค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ   

[jeeu]

โธ่....ยังหาน้องแก้วไม่เจออีกเหรอ~~
เค้าคิดถึงน้องอ่ะ งอแง
เอาใจช่วยพี่ฝิ่น ให้ตามน้องแก้วเจอเร็วๆนะคะ

[Bowbonk]

ต่อๆๆๆๆ


ค้างงงงงงงงงงงง

[nunamicky]

ใกล้ได้ความจริงแล้ว
ลุ้น

[ploylw_chery]

ตามหาตัวแก้วกันต่อไป...T_T

[Aoya]

โอ้ยยยย บีบจิตมาสามตอนแล้ว
แก้วก็ไม่รู้เป็นไงมั่ง
ดิว-ดี เลวทั้งพี่ทั้งน้อง
ฝิ่นเอาคืนให้สาสมเลยนะ

แต่ก่อนอื่นตามหาแก้วให้เจอก่อน

ภาวนาอย่าให้แก้วเป็นอะไรเลย
ขอให้ฝิ่นไปช่วยแก้วจากคนชั่วๆ อย่างใอ้ดิวทัน

 

อยากให้รวมเล่มอ่าค่ะ
จะมีโอกาสไหมหนอ

[shoi_toei]

ในที่สุดก็ได้อ่านนนนนน


แต่ปล่อยค้างงงงงงงง แง้ !!!

[aris]

อีมิว...ไม่อยากใช้คำนี้  แรดมาก นี่คงเป็นสาเหตุของเรื่องทั้งหมด

หาลูกแก้วให้เจอนะ  เค้าไม่อยากดราม่าอะ

[tantansin]

เครียดโว๊ย  ป่านนี้แล้วยังไม่เจอแก้วอีก