อ้อมกอดเด็กช่าง ตอนที่ ๕๑
“ไปดูบ้านไอ้ดิวแล้วจะรีบตามไป ดูพี่มึงด้วย” ประโยคสุดท้ายก่อนที่มันจะวางสายและถึงคราวที่เขาจะได้พูดสักที
“มึงจะตามคุมกูอีกนานไหม?” มือขวาเปิดลิ้นชักแล้วยัดแว่นตากันแดดของตัวเองที่เก็บได้ระหว่างลานจอดรถกับประตูทางเข้าด้านหลังของโรงแรมเข้าไปเก็บด้วยใจไม่สู้ดี ไอ้คนข้างๆนี่ยิ่งชวนตอกย้ำให้เดือดเข้าไปใหญ่ เขาท้าวพวงมาลัยรถพลางหันไปมองหน้าคนที่นั่งอยู่เบาะข้างที่ทำท่าทางใจเย็นคอยตามตูดต้อยๆไม่เลิก
ของมันแน่ มีแต่เขานี่แหละที่เป็นเดือดเป็นร้อน แยกกันแทนที่จะตามพวกมันไปแต่กลับตามเขาแทน เพื่อ?
“มึงจะไปไหนก็ไป จะทำอะไรก็ทำ แล้วก็ทำเป็นมองไม่เห็นกู”
“เหอะ ตลกละ ตัวโตเท่าควายซะขนาดนี้ แล้วถ้าอยากทำคะแนนควรจะรีบตามตัวเพื่อนกูให้เจอ ไม่ใช่มาทำตัวเป็นภาระ”
“......................” มันยักคิ้วอย่างกับคำพูดของเขาไม่เข้าหู แถมดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดแล้วมองหน้าเขานิ่ง
ก่อนที่จะยื่นมือมากดเปิดวิทยุฟังเพลงอย่างถือวิสาสะอีก
ส้นตีน ... แม่งไม่คิดจะช่วยอะไรแล้วยังเสือกกินแรง
“ได้เรื่องรึยัง” พงษ์กรอกน้ำเสียงดุๆใส่คู่สนทนาที่อยู่ในสาย
“เอ่อ ผมต้องย้อนดูรถเข้า-ออกทุกคันครับคุณพงษ์ ขอเวลาอีกนิดนะครับ” หัวหน้า รปภ.บอกอย่างละล่ำละลักหลังจากได้รับมอบหมายงานเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว
“ก็ถ้าพวกคุณทำงานกันเป็นก็ไม่ต้องมานั่งย้อนดูกะแค่รถเข้าออกโรงแรมหรอก ถ้าลูกชายท่านประธานเป็นอะไรไปพวกคุณจะรับผิดชอบไหวเหรอ สะเพร่ากันจริงๆ”
“คือ รปภ.เวรเห็นว่าเป็นเพื่อนโรงเรียนเดียวกับคุณลูกแก้วครับและเคยมีเพื่อนท่านเล่นกันอย่างนี้เลยไม่ได้สงสัยอะไร”
“แก้ตัว! รีบเช็ครถต้องสงสัยให้ได้เร็วๆแล้วโทรมาบอก อ้อ อย่าลืมรายงานท่านประธานถึงการละเลยในหน้าที่ของพวกคุณด้วย”
กดวางสายด้วยความโมโหแล้วขับรถออกจากโรงแรม เขาไม่อยากเสียสติเพราะไม่รู้ที่มาที่ไปแต่ก็อดโมโหกับท่าทีใจเย็นของไอ้คนข้างๆที่เหมือนจะห่วงไอ้แก้วแต่ก็ไม่ทำอะไรมากกว่าการขัดขาเขามันยิ่งทำให้พาลเข้าไปอีกแถมยังต้องกดโทรศัพท์มือถือหาคนที่อยากเจอ ...คนที่อยู่กับน้องมันเป็นคนสุดท้ายก่อนจะหายตัวไป
“ไหนว่าสนิทกันไงแต่ทำไมเกิดเรื่องอะไรแล้วมึงไม่รู้”
“เหี้ย...”
“อีกหลายเรื่องสิท่า” มันหันข้างมาพร้อมๆกับเขาหันไปหาเลยโดนมันมองเฉียบอย่างจับได้เข้าให้ก่อนที่มันจะเฉไฉหันไปมองทางข้างหน้าอย่างกับเหมือนไม่เคยพูดอะไรแทงใจดำกัน
“เสือกมากไปแล้วมึง”
ไม่เคยสอนให้มีความลับต่อกัน ที่เขามีบ้างก็เพราะมีเหตุผลและเขาสามารถแก้ไขมันได้ แต่ไอ้แก้ว...มันไม่ควรมีความลับต่อเขาเพราะมันไม่สามารถแยกแยะความคิดและการกระทำได้เลยว่าอย่างไหนควรแก้ไขด้วยวิธีใด
เขากลัว...ความคิดมัน
นอกจากเรื่อง๕xที่โดนตามรังควาญแล้วยังมารู้ว่ามีเรื่องกับเด็กในสายอีก ที่ไม่บอกให้รู้เพราะไม่อยากให้เขาเอาคืนสินะ แต่ไม่คิดบ้างเลยว่าคนที่เดือดร้อนน่ะตัวเองทั้งนั้น
มือซ้ายวางแตะพวงมาลัยเพื่อบังคับรถพลางกดเบอร์โทรไอ้ขวัญย้ำๆ มือขวาขยับสมอลทอล์คให้พอเหมาะกับใบหู รอสายนานแล้วนะเว้ย ทำบ้าอะไรอยู่ไม่รับสายวะ!
“อยู่ไหน?”
“...............................”
“เมาเหรอวะ”
“..............................”
“เออ ก็กำลังจะไปหา” พงษ์หันขวับไปมองไอ้คนข้างๆแล้วรีบหันกลับมาดูทาง
“.............................”
“เฮ้อ...เอาเพื่อนมึงมาคุยเลยกูมีธุระด่วน” หลังจากนั้นเขาก็ได้ยินแต่เสียงมัน อืม...อืม...แล้วก็อืม ในขณะที่เขาก็มองมันและกดโทรศัพท์มือถือออกหาไอ้ขวัญเรื่อยๆแต่ไม่มีคนรับสาย
“ไปxx” อดีตประธานสาย๕xบอกชื่อซอยหนึ่งย่านแหล่งวัยรุ่นในกรุงเทพฯขึ้นมา
“อยากไปก็ไปเองกูไม่ว่างขับรถให้ใคร” ไม่รู้เลยรึไงว่าเขาเป็นห่วงไอ้แก้วขนาดไหน พงษ์ตบไฟเลี้ยวรถเพื่อเข้าจอดข้างทางให้มันลงทันทีพลางเคาะพวงมาลัยรอด้วยแก้ความร้อนใจ
“ไปหาไอ้ขวัญ” มันไม่ยอมลงแต่เอ่ยขึ้นมาเสียงเรียบ
ห๊ะ?
“ไอ้ขวัญ! อย่าบอกนะเมื่อกี้มึงโทรหา.”
“เออ”
เวร! เขาตบพวงมาลัยรถอย่างหัวเสียพลางมองไม้เขม็งตั้งแต่หัวจรดเท้า ไอ้นี่น่ะเหรอที่ไอ้ขวัญเลือกคบ
กูโทรตั้งนานไม่รับแต่ดันรับสายไอ้นี่น่ะนะ?
“แล้วทำไมมึงไม่ถามว่าไอ้แก้วอยู่ไหน” เขาถามมันด้วยอารมณ์ คนหายทั้งคน แทนที่จะรีบๆช่วยกันหาเบาะแส
“อยากรู้? กูก็บอกให้มึงไปบ้านไอ้ดิว แล้วทำไมมึงไม่ไป” พงษ์มองไม้ตาขวางแล้วรีบเร่งเครื่องยนต์เพื่อออกรถต่อไป
“...ไม่ใช่หรอก” ไอ้พี่ดิวไม่เกี่ยวแน่ๆ ตั้งแต่รู้จักกันมามันเข้าข้างเขาตลอดจะว่าช่วยเหลือกันได้ทุกอย่างก็มันนั่นแหละที่มากกว่าใคร แถมเรื่องนั้น...เขายังทำตามที่รับปากไว้เหมือนเดิม เพราะฉะนั้นไม่มีเหตุผลที่มันจะหาเรื่องใส่ตัว ไอ้เหี้ยเป้คงตามมาเอาคืนหลังโดนไอ้แสนเล่นงานกลับต่างหาก แล้วไอ้เป้มันจะพาไอ้แก้วไปที่ไหนได้ ...ป่านนี้ไอ้แสนตามตัวมันเจอรึยังวะ แล้วเขาโทรหาไอ้พี่ดิวสลับกับโทรหาไอ้ขวัญทำไมไม่มีใครรับสายเขาสักคน!
“อย่างพวกมึงนี่บอกไม่ได้เลยจริงๆ ต้องให้เจอเองถึงจะรู้สึก”
.
รถยนต์แล่นเข้าจอดหน้าบ้านหลังใหญ่กลางใจเมืองกรุง พงษ์ไม่แปลกใจเลยถ้าลูกขวัญจะมีเพื่อนอยู่ที่นี่ตามมาตรฐานคนระดับมัน พวกคบแค่เปลือกนอก
พวกเขาถูกแม่บ้านเชิญให้เดินตามขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน เคาะประตูเพียงไม่กี่ที เจ้าของห้องก็มาเปิดให้อย่างทันใจ
ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาเสื้อผ้าหลุดลุ่ยในแบบฟอร์มมหาวิทยาลัยเดียวกับไอ้ขวัญเปิดประตูห้องพร้อมพยักหน้าให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆเขา
ทั้งสองเดินตามเข้าไปในห้องนอนขนาดโอ่อ่ากว้างขวางสมกับฐานะ แต่ไม่มีความสนใจใดๆให้เฟอร์นิเจอร์สุดหรูเหล่านั้นสักนิดเพราะไอ้คนที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงดึงดูดให้พงษ์เดินเข้าไปเขย่าคอเสื้อมันอย่างฉับไว ...ไอ้ลูกขี้อิจฉา
“ไอ้แก้วอยู่ไหน?! มึงเห็นใช่ไหมว่าใครพามันไปถึงได้หลบหน้ากูแบบนี้!”
“กรรม” ไอ้อดีตประธานสายพูดลอยๆมาเข้าหู ก็นี่มันนิสัยไอ้ขวัญจะให้คิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้หรอก ทั้งพนักงาน ทั้ง รปภ.ก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าไอ้ขวัญอยู่กับน้องมันเป็นคนสุดท้าย อีกหนึ่งต้นทางที่จะตามก็ต้องจากมันนี่แหละที่เขานึกขึ้นได้
“หื๊อ มึงมาหากูเหรอ” ลูกขวัญลุกขึ้นงัวเงียมองหน้าเขาคิ้วขมวดชนกันด้วยความข้องใจ “หึ ไม่ใช่สินะ” ก่อนจะมองเขาเขม็งคล้ายคนโกรธเคืองกันพร้อมน้ำเสียงแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้างแล้วหันไปสนใจไอ้คนที่ยืนอยู่ข้างๆแทน “...เมา”
กลายเป็นพงษ์ที่คิ้วชนกันขึ้นมาทันที อะไร? มองหน้าไอ้ไม้แล้วบอกว่าเมา ทีเขาถามแล้วไม่ตอบ
ลูกขวัญปัดมือพงษ์ให้หลุดจากคอเสื้อแล้วลุกลงจากเตียงนอนเดินโซเซไปหาไอ้ไม้จนมันต้องจับไหล่ไอ้ขวัญไว้ให้ยืนตัวตรง
“เดี๋ยวเปิดอีกห้องให้นะจะได้คุยกันสะดวก” เจ้าของบ้านบอก
“ไม่ต้อง เดี๋ยวจะกลับห้องเลย” เพื่อนไอ้ขวัญมองหน้าเขาสลับกับมองหน้าไอ้ไม้หลังจากโดนปฏิเสธ
“...ตามใจ ฝากด้วยนะไม้”
“อืม”
หืม รู้จักกันด้วย? แต่เขาไม่สนใจความสนิทสนมของพวกมันหรอก พงษ์จับไหล่ขวัญหวังให้มันหันมาคุยกันให้รู้เรื่อง
“ขวัญ!มึงบอกมาเลยนะ...”
“ไปคุยต่อบนรถ”
“เฮอะ!” เขาแค่นเสียงค้านคำสั่งไอ้ไม้พลางกำหมัดแน่นเมื่อมันเดินออกจากห้องไปอย่างไม่รอให้เขาได้คำตอบก่อนโดยมีไอ้ขวัญพยายามยกแขนพาดไหล่ไอ้๕xนั่นเพื่อเป็นหลักยึด “นี่เหรอ การพิสูจน์ว่าจริงใจต่อเพื่อนกู” พงษ์พูดเสียงดังไล่หลังอย่างไม่สนว่าที่นี่มีคนอื่นที่ไม่รู้เรื่องอยู่ด้วย
ให้โอกาสคนรักกัน... หึ ก็แค่ข้ออ้างสวยหรูเพื่อจะเข้าถึงไอ้แก้ว
ศัตรูก็คือศัตรู เชื่อใจศัตรูก็เหมือนเอามีดมาจี้คอตัวเอง ...รอแค่เวลา ปลิดชีพตัวเองเมื่อสำนึกได้ว่าพลาดก็แค่นั้น แต่ไม่มีวันที่เขาจะทำร้ายตัวเองจากสิ่งที่ผิดพลาด เมื่อรู้ว่าพลาดก็เพียงแค่ตัด! ...บ่อเกิดของความผิดพลาดทิ้งก็แค่นั้น
ไอ้ไม้จับแขนไอ้ขวัญออกจากไหล่ไปจับไว้ มันหยุดเดินแต่ไม่หันกลับมา
“เราเสียเวลามากพอแล้ว” มันตอบกลับมาแล้วหันไปพูดกับไอ้ขวัญ “เดินเอง”
“ฮะๆ โดนทิ้งอีกแล้ว แต่ไม่เป็นไร กูมีที่ไป ...มีที่ไป” ลูกขวัญเสยผมโงนเงนพูดจาอ้อแอ้และยังพยายามเดินเกาะแขนไอ้อดีตประธาน๕xเพื่อพยุงตัวเองลงไปข้างล่างทิ้งให้พงษ์มองตามด้วยความขุ่นเคือง
ถ้าไม่เสียเวลาไปกับพวก๕xไอ้แก้วก็คงไม่หายไป
ถ้าลองให้๕xได้เจอกับไอ้แก้วอีกครั้ง ลูกแก้ว...อาจมีชีวิตชีวาขึ้นบ้างคงดีกว่าการเสแสร้งแกล้งทำว่าสบายดีที่มันทำให้เขาเห็นเพื่อหลอกตัวเองและหลอกเขาว่ามันไม่เป็นไร
...ใช่ ไม่อยากให้แก้วไปยุ่งเกี่ยวกับคู่อริอีก แต่ก็ทนดูมันเลื่อนลอยไม่ได้ ชีวิตที่แต่งแต้มสีสันให้มันเองกับมือทนไม่ได้หรอกถ้าจะเหลือแต่ความหม่นหมองที่มันพยายามซ่อนเอาไว้
ถึงได้ยอม ถึงได้เสียเวลาไปฟังคำพูดเพ้อเจ้อที่ใครก็พูดให้ดูดีได้จากพวกมัน!
พอที! โอกาสพวกมึงจบแค่นี้พอ!
พงษ์เดินลงบันไดอย่างไวเพื่อแซงลูกขวัญและกระแทกไหล่ไม้ด้วยความตั้งใจ
“เมีย! อึก แฟนมึง...แฟนมึงมาทำอะไรที่โรงแรม”
“ห๊ะ?” พงษ์หันกลับไปมองหน้าขวัญ ไอ้ไม้ก็เช่นเดียวกัน
“กูไม่อยากเจอผู้หญิงคนนี้ ที่ของกู โรงแรมพ่อกู มึงให้มันมายุ่งทำไม”
“มึงพูดให้รู้เรื่องหน่อยสิวะ” เหมือนลูกขวัญกำลังโวยวายมากกว่าต้องการบอกเล่าหรือต้องการคำตอบ
เขารำคาญเพราะมันจับใจความไม่ได้
“กูจำได้ว่ามันเป็นแฟนมึง ไม่เห็นอยากจะเสวนาด้วยเลย ตื้อชะมัด คิดว่าสวยรึไงวะ ชิ”
“มิวเหรอ?” คำถามผุดขึ้นมาในหัวกับประโยคบอกเล่าที่มีท่าทีหมั่นไส้เขาซะมากกว่าเพราะแฟนคนสุดท้ายที่คบที่นี่ก็มีแต่มิว และไอ้ขวัญก็เคยเจอกันมาแล้วโดยบังเอิญ...ที่ม่านรูด
“ก็เออสิ!แล้วไอ้แก้วอยู่ไหน? ฮื่อ มึนหัวว่ะถามกูทำไมเนี่ย”
“ถ่วงเวลาพอรึยัง? ถ้ายังมึงก็คุยกับมันต่อ กูจะไปบ้านไอ้ดิว”
“ไม่ๆพากูไปด้วยๆ” ไอ้ขวัญยังคงพยายามใช้ไอ้ไม้เป็นที่เกาะต่อไป
“กูจะตามมิว”
“ตามมิว? หึ งูเห่านั่นน่ะเหรอ”
“พูดอย่างกับมึงรู้จักแฟนเก่ากู” เขาหันไปทางไอ้ไม้ที่มีท่าทีครุ่นคิดอย่างเห็นได้ชัดจากคำพูดของไอ้ขวัญ
“พวกกูรู้ว่าทำยังไงมึงถึงจะออกมาจากที่ซ่อน” มันมองเขาอย่างกับต้องการย้ำความผิดพลาดที่เคยเกิด “เพราะใคร...มึงนึกออกรึเปล่า”
“ไม่มีทาง!” เขาไม่เคยให้มิวเข้ามาเกี่ยวข้องกับการตีรันฟันแทง ปัญหาของลูกผู้ชายเขาไม่เคยเอามิวเข้ามาร่วมเดือดร้อนด้วย จริงๆก็ไอ้แก้วด้วยที่เขาให้อยู่ข้างหลังเสมอ ยกเว้นครั้งล่าสุดที่โดนหางเลขแบบไม่ทันตั้งตัว แต่เป็นไปไม่ได้ที่อดีตแฟนเขาจะชี้โพรงให้ศัตรู เขามั่นใจว่าคบกับใครแล้วเขาทำหน้าที่แฟนได้อย่างดีที่สุดทุกครั้ง ให้ทุกอย่างที่อีกฝ่ายต้องการ น้ำใจเขาให้คนที่เขารักทุกคนมากกว่าคำว่าเต็มที่ ไม่มีทางที่จะโดนหักหลังแน่นอน
“เสียเวลาจะมาพูดถึง กูว่าเรารีบไปกันดีกว่า ฝิ่นเอ้ยกูเตือนมึงแล้วว่าอย่าให้มันยุ่มย่าม พลาดจนได้”
“อ้อ นึกออกแล้ว! แฟนมึงก็มาถามหาไอ้แก้วเหมือนกันทั้งที่ไอ้นั่นมันก็ยืนอยู่ข้างหลังกูแท้ๆ ถ้าตาไม่บอดกูว่ายังไงก็เห็น แล้วทำไมต้องถามด้วยวะ ตาก็ไม่บอดนี่หว่า” กำลังก้มหน้าครุ่นคิดก็ต้องเงยหน้าขึ้นมามองเมื่อไอ้ขวัญโพล่งแทรกขึ้นมาและร่ายยาวเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้
บังเอิญที่มิวไปที่นั่น หรือเพราะ...
“แผนไงล่ะ ไปกันเถอะ” ไอ้๕xพูดสิ่งที่เขาคิด
แผน? มิว ไอ้เหี้ยเป้ เพื่ออะไร?
ไอ้เป้น่ะพอรู้สาเหตุบ้างแล้ว แต่มิว ทำทำไม? โกรธอะไรเขามากมายนักเหรอถึงได้ร่วมมือกับไอ้เป้อย่างนี้ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อแล้วใช่ไหมเมื่อไอ้ขวัญมันพูดมาขนาดนี้
“แผนอะไร? ฮือ แล้วไอ้แก้วอยู่ไหนกูง่วงนอนแล้วเนี่ย พงษ์...ฮึ! ไอ้ อะ...ไม้! ไปส่งกูด้วย”
ต่อให้ลูกขวัญไม่เปลี่ยนใจ เขาก็ไม่มีทางเสียเวลาไปส่งมันแน่ ยังดีที่เสียเวลามาหามันแล้วได้ข้อมูลเรื่องมิวบ้างเพราะข้อมูลจากไอ้ขวัญก็เป็นคำตอบได้แล้วว่ามิว...มีส่วนรู้เห็น
มิว...มึงเจอดีแน่!
แต่เขายังคงติดต่อไอ้พี่ดิวเพื่อจะให้ช่วยตามตัวไอ้เป้ไม่ได้ตามเคย มึงเป็นที่พึ่งของกูแล้วตอนนี้มึงหายหัวไปไหนวะดิว ไอ้พวก๕xก็ไม่รู้จะท่าดีทีเหลวรึเปล่าแต่ที่แน่ๆเขาไม่หวังพึ่งพวกมันเลยแม้แต่น้อยพลางควักโทรศัพท์มือถือมารับสายเบอร์ไอ้แสนที่โทรเข้ามาด้วยความหวังว่าจะได้ข่าวคืบหน้าขึ้นมาบ้าง
...............................
จบเท่านี้นะคะ ที่เหลือมิอยู่ในส่วนที่จะบอกได้ รู้นะว่าอยากให้ต่อช่วงไหน ฮ่าๆๆๆ (ใครว่าคนเขียนกวนเบื้องล่าง ห๊ะ? เปล่าซะหน่อย)
ตอนนี้ ซีซั่นต้องการสื่อกับคนอ่านว่า ...นังซีซั่นยังไม่ให้เจอแก้วหรอก แบร่ อิอิ อืม จริงๆก็มีบอกด้วยนะแต่ก็นั่นแหละอยู่ที่ว่าจะจับได้รึเปล่าคนเขียนชอบเล่นซ่อนแอบ ...มุมของพงษ์
ปล.พี่ไม้มิใช่พระเอกนะ ฮ่าๆ
แต่เอ...มีคนนึงที่บทเขาน้อยมากมาย ไม่แน่ใจว่านิสัยคล้ายกับพงษ์รึเปล่า?? (ชี้โพรงอย่างไม่กลัวผลตอบรับใดๆและไม่บอกจุดประสงค์ที่ชี้ด้วยเอ้า)
พื้นที่โฆษณาไว้ตามตัวคนเขียน(ถ้ามันไม่ล่องลอยก็เจอ)นะจ๊ะ
หลงไหลในม่านหมอกเพจเจ้า
ขอบคุณทุกคนอ่าน ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ขอบคุณที่รอกันนะคะ สัปดาห์หน้าจะไปส่งเจ้าตัวเล็กแล้ว ใกล้ได้เจอกันเหมือนเดิมสักทีนะเรา กอดๆ^^จุ๊บ
ปล๒. มีจุดนะคะ เพื่อความครอบคลุม อย่างที่บอกว่าเขียนแนวนี้มีข้อเสียก็ตรงที่พาเดินดูเรื่องราวทั้งหมดในตอนเดียวไม่ได้ซึ่งคาดว่าตอนนี้คนอ่านอยากรู้แล้วว่าแก้วเป็นยังไง แต่เราก็เอาออกมาทีละพาร์ทได้เท่านี้เอง โซซอรี่ๆ
หัวข้อ: ...อ้อมกอดเด็กช่าง(Drama story) (อ่าน 1123043 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก