หัวข้อ: ...อ้อมกอดเด็กช่าง(Drama story)

[tartar]

รออยู่นะค่ะ

[Nannie]

เห็นในเฟซบุคแล้วคะ..
เป็นกำลังใจให้กำลังครอบครัวคุณซีซันนะคะ..

ยังไงก็รอคนแต่งเสมอคะ...

[Pa'veaw]

 

เป็นกำลังใจให้ผ่านเรื่องร้ายๆไปได้นะค่ะ

เพิ่งเห็นในfacebook

ยังไงก็สู้ๆจ้ารอเสมอ

[shoi_toei]

สู้ ๆ นะจ๊ะคนเขียนเป็นกำลังใจให้

[Aoya]

ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน 

ชอบวิธีการดำเนินเรื่องแล้วก็ภาษาที่ใช้มากๆ เลยค่ะ
คือไม่บอกอะไรโจ่งแจ้ง แต่มีนัยยะแฝงไว้ทุกตอน
เหมือนคุณซีต้องการให้คนอ่านคิดเอง
อ่านแล้วสนุกมากๆ นิยายแบบนี้แหละค่ะที่ตามหามานาน

แต่ตอนนี้คุณซีหายไปนานแล้วนะคะ
เมื่อไหร่จะมา...

เป็นกำลังใจให้นะคะ 

[MAKWAN]

เมื่อไหร่จะมาน้อ 

[Amheihei]

อ่านมา 2 วันกว่าจะตามทัน สนุก อยากบอกคนเขียนว่า ตอนอ่านนิยาย พออ่านชื่อลูกแก้วทีไร ก็เห็นแต่หน้าคชาลอยมาตลอดเลย  ไม่คิดว่าจะใจตรงกันกับคนเขียน มาต่อไวไว สนุกมาก

[Satanza321]

มาแอบส่องตอนต่อไปครับ 

[puppyluv]

โอ๊วววววว หลงไหลในม่านหมอก
คุณทำพวกเราหัวปั่น
อยากทวงใจจะขาดยิกๆ
 (ทุบผนังรอ) ไอ้ฝิ่นอยู่หนายยยยย !
มาช่วยแก้วด่วน!!!

[sunshadow]

    อะอ้าววว โดนอุ้มไปซะแล้ว
    ญาติฝ่ายไหนอีกละเนี่ย

[aloney]

ตามอ่านเป็นเงาอยู่ตั้งนาน ขอโทษคนเขียนด้วยนะ  เลยมาเม้นเป็นการขอโทษ  จะบอกว่าชอบเรื่องนี้มาก ชอบแก้วที่สุด ถึงจะน่ารำคาญบ้างในบางเวลา  แต่ก็ชอบอยู่ดี  ชอบความซึนของฝิ่นด้วยเหมือนหลังๆจะเริ่มแสดงออกมั้งแล้วหล่ะ  แต่ดูเหมือนแก้วจะไม่ค่อยรู้เท่าไร   ว่าแต่ใครจับตัวแก้วไป 

[MAKWAN]

 

[sge13;]

ขอเม้นรวบรัดตัดตอนตั้งแต่ตอนแรกยันตอนสุดท้ายเลยแล้วกันนะคะ
เราเรียบเรียงประโยคไม่เก่ง ฟินอะไรก็พิมพ์เลย ขอโทษนะคะถ้าอาจจะงงไปบ้าง (คงไม่บ้าง 555555555)

ตอนแรกๆที่พี่ซีถามประมาณว่า "คิดว่าแก้วเป็นคนแบบไหน" ทำเอาเราคิดมากตลอดเลยนะรู้หรือเปล่า 55555555555555555555555555
เราคิดว่าแก้วไม่น่าจะเป็นคนที่นิ่งเงียบเหมือนในที่พี่ซีอธิบายมา มันทำให้เราขัดใจตลอดเรื่องเพราะเดานิสัยไม่ออก
แต่แก้วซึนดีค่ะ เราชอบแบบนี้ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยยยยยยย ~~~~ ว่าผู้จายหมู่นี้กำลังหลงรักเธอคนหนึ่ง ~~~
โอ้ยอยากจะบ้าตาย 555555555555555555555

เราว่าเราต้องคิดมากไปแน่ๆ   
แต่เราชินกับเรื่องที่มันมีปมให้คิดเยอะแยะไปหมด (อนึ่งก็คือเรื่องหักมุม โดนหักมุมจนกลายเป็นโรคจิต  )

แล้วตอนที่ฝิ่นบอกประมาณว่าให้แก้วรักเขาไรงี้ เรานี่แบบ  TOT พี่ฝิ่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน /วิ่งไปฟิน
กรี๊ดมากอ่ะ ฮืออออออออ
แล้วแก้วนี่ผอมมากเลยนะ เราอิจฉาอ่ะ คนบ้าอะไรหนัก  45 สูง 172 ทำร้ายจิตใจเรา ฮรึก...... 


ตอนนี้ไม่ชอบใจพงษ์มากค่ะ  - _ -
พี่ดิวด้วย เบื่อมากกับคนนิสัยแบบนี้
ปล. มาต่อเร็วๆนะคะ 

[Kirimanjaro]

รออ่านอยู่นะครับ  อิอิ

[donjai11]

รอๆ

[Scream]

รออยู่น้าาา ><

[ploylw_chery]

เข้ามารอจ้าาาาาา..อิอิ

[หลงไหลในม่านหมอก]

อ้อมกอดเด็กช่าง ตอนที่ ๔๙


เอี๊ยดดด!!

“โหพี่! เดี๋ยวก็ได้ถอดวิญญาณไปบอกรักกันหรอก”

“มึงเงียบเลย”  หันไปแหวใส่ไอ้โจ้แล้วดึงเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวก่อนเปิดประตูรถแล้วลงไป

“รู้ว่าใจร้อนแต่พี่หัดระวังเอาไว้บ้างก็ดีนะขับอย่างนี้ผมถึงไม่อยากให้พี่ขับเองไง”  มันเปลี่ยนน้ำเสียงกลั้วขำเป็นจริงจังทั้งตามลงมาจากรถ

ต้องทำใจนี่หว่า  ง้อคนเลยนะที่ต้องทำน่ะ  แล้วอีกอย่าง...ฝิ่นจับผ้าพันหัวที่ตัวเองเล่นพิเรนทร์มาเพื่ออะไรวะ?  เพื่อให้ไอ้แก้วทิ้งเขาไป? 

แต่ไม่ยอมให้ไปหรอกโว้ย 

“กูแสลงใจว่ะ  พี่ไม้ก็ขู่ซะกูเป็นหมาต่อหน้าไอ้เป้งจนได้  ทีนี้กูจะเหลืออะไรวะเหี้ย”  พูดและมองหน้าไอ้โจ้ที่เดินมาเสมอกันเหมือนขอคำตอบ  แต่เปล่า...กูบ่นเฉยๆ

“เพื่อนมึงพูด ...โดยไม่สนใจจะฟังคำตอบจากกูด้วยซ้ำ  และถ้ากูมีโอกาส  กูก็อยากจะพูดโดยไม่สนใจคำตอบจากมันเหมือนกัน” ไม่ว่าจะทำอะไรพี่ไม้เป็นต้องนึกถึงเรื่องไอ้เพื่อนตายของเขาทุกครั้งสิน่า

“เพื่ออะไรวะ?”  ฝิ่นส่ายหน้าไม่อยากให้พี่พูดถึงเรื่องไอ้เป้งอีก  พลางนั่งลงข้างไอ้โจ้ที่นั่งหันหลังให้พวกอยู่ที่ม้าหินอ่อนข้างเจดีย์เก็บกระดูก

“เพื่อคนที่กูรัก”  ฝิ่นถอนหายใจให้กับคำตอบ  พร้อมกับพี่ไม้ที่กระพริบตาหนีจากการจ้องกรอบรูปสีเหลี่ยมสีเริ่มหม่นที่ติดอยู่หน้าเจดีย์เพื่อบ่งบอกว่าใครคือเจ้าของเถ้ากระดูกที่บรรจุอยู่ข้างในแล้วมองทอดสายตาไปกลางสระน้ำที่กระเพื่อมตามแรงลมแทน  “ไม่ว่าความคิดมัน  กูจะเป็นได้แค่พี่...หรือ...หรืออะไรก็ตามที่ไม่ว่าเมื่อก่อน  ตอนนี้  และวันข้างหน้ากูก็ไม่มีวันได้คำตอบแน่  แต่...ถ้าได้พูดในสิ่งที่รู้สึก  กูว่าคงเป็นการให้เกียรติตัวเองสุดๆว่ะ”

“ความรู้สึกดีที่มีให้ศัตรูมันควรเปิดเผยด้วยเหรอ”

ความรู้สึกของพี่กับเขาไม่ต่างกันหรอก

แต่ที่ต่างคือสถานะของอีกคนนะสิ

“ทุกคนมีหัวใจ  ...มึงเองก็มีหัวใจเหมือนกัน”

“แต่นอกจากหัวใจ  ผมยังมีกำลัง”  เขาเถียง 

ไม่ต้องเสียเวลามาประมวลความคิดในสมอง  ไม่ต้องเสียเวลามารวบรวมความรู้สึกเพราะความรู้สึกของเขามันเป็นเรื่องที่นำพาความล้มเหลวมาให้ทั้งนั้น 

“มึงจะให้ใครมาอยู่กับมึงเพราะความจำยอมต้องเต็มใจอย่างนั้นเหรอ?  ฝิ่น  มึงรู้ตัวดีว่าจะทำอะไรต่อไป  แต่อีกคนเขาไม่รู้ด้วยกับมึงหรอกนะ  ไม่มีใครเข้าใจด้วยการกระทำหรอก ...มึงหัดดูเรื่องของกูกับ...”

“พี่เลิกพูดเถอะ”  ฝิ่นพูดแทรกก่อนที่พี่ไม้จะพูดเรื่องเดิมๆอีก

“คำพูดที่ตรงกับใจคิด  มันไม่ใช่เรื่องที่ควรเก็บไว้คนเดียวเลยว่ะ  ถ้าความคิดมึงมีเขาอยู่ในนั้น” 

“แต่ไอ้เป้ง”  ไอ้เป้งจะตายฟรีได้ยังไง  ให้เป็นอย่างนั้นไม่ได้หรอก  ฝิ่นคิ้วขมวด  กำสองมือแน่น  เขาปฏิเสธทุกคำพูดของรุ่นพี่  “คนที่ทิ้งเพื่อนก็ไม่ต่างจากหมาที่ไม่มีใครเอาแล้วโดนปล่อยทิ้งข้างถนนหรอก”

“เป้งมันไปแล้ว  เมื่อไหร่มึงจะยอมรับความจริงสักที”

“ผมรู้อยู่แล้ว”  ไม่อยากยอมรับความจริง  แต่ไม่ได้หมายความว่ามันไม่ใช่สักหน่อย

“ศักดิ์ศรีที่เหลือแต่ขี้เถ้า  แม้แต่คนที่มึงพล่ามว่าเป็นของมึงสักวันก็จะเหลือแค่นั้นเหมือนกัน...ไอ้แก้วมันตั้งใจเหมือนเพื่อนมึง...  ที่ตั้งใจรักกูไม่ว่าจะเพื่ออะไรก็แล้วแต่  ...แต่สำคัญที่มึงคิดยังไงมากกว่า”  พี่ไม้ร่ายยาวจนเขาอยากจะยกมือขึ้นมาพนมรับโอวาทถ้าไม่ติดสายตาคมๆของพี่ท่านที่หันมากดดันอีกแรง 

“ผมกำลังหาทางช่วยกันอยู่”  ไอ้โจ้จึงลุกขึ้นมาพูดแทรก

“คิดกันแต่ตื้นๆ  ผลลัพธ์ก็จะตื้นเขินและเบาตามสมองพวกมึง”

“โธ่พี่ไม้ ศักดิ์ศรีมีไว้เพื่อแบกไม่ได้มีไว้ให้กอง  เราเหนือกว่าทุกอย่างอยู่แล้ว  ไอ้แก้วไปไหนไม่รอดหรอก ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องใช้กำลัง  พี่ฝิ่นจะเอาซะอย่าง  พวกผมจัดให้ได้อยู่แล้ว”

“โจ้กูว่ามึงอยู่เงียบๆน่ะดีแล้ว”  เขาปรามหลังจากไอ้โจ้ออกตัวเข้าข้างเขาสุดๆ 

...แต่กูว่ามึงเป็นใบ้ไปเถอะถ้าจะพูดอย่างนี้ 

“อยากได้ก็ให้ยื่นมือไปเก็บและเอามารักษาต่อเอง  กูไม่ได้ให้ความสนใจไอ้แก้วมากกว่าความรู้สึกของมึงเลย  ...ฝิ่น  พี่จะให้โอกาสมึง  โอกาสที่พี่เคยหันหลังให้  มึงแข็งแกร่งได้  สูงส่งได้  แต่ควรปีนลงมาพักบ้างเพื่อยังรักษาความสูงให้อยู่ในระดับเดิม  หรือเพื่อเก็บแรงจะได้เพิ่มระดับให้สูงขึ้นกว่าเดิมไงล่ะ”   

“ถ้าไม่คิดว่ามันเป็นสะพานผมจะเล่นมันแทนพี่เอง”

“...กูไม่จำเป็นต้องให้ใครมาออกหน้าแทน” 

“ขอโทษครับ  ผมไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น”

“อืม”  ถ้าไม่ยอมก็คือไม่ยอม  จะเล่นงานมันต่อหน้าไอ้แก้วหรือต่อหน้าพี่ไม้ก็ไม่ได้คิดเกรงใจใคร  แต่เพิ่งรู้ว่าตัวเองไม่สามารถเรียกของรักกลับมาได้ด้วยอำนาจที่มีเลย  ฝิ่นถึงได้ต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้...มันคืนมา

แม้ให้เป็นหมา  ก็ต้องทำ

เพราะเขารู้ตัวดีว่าไอ้แก้วมันคือใคร...ถ้าเพียงแต่เขาให้มันเป็นตัวมันเอง  ไม่ใช่ไอ้แก้ว  ที่เขายัดเยียดให้มันเป็นไปตามความคิดหลอกๆที่เขาสร้างขึ้นมาเพื่อรองรับอารมณ์แห่งการสูญเสีย...

ภาพของมันกับไอ้พงษ์ที่ซ้อนทับการจากไปของไอ้เป้ง

ถ้าเพียงแต่เขาแยกมันออกจากกัน...   

ไอ้เป้งที่ตายไปแล้ว  กับไอ้แก้วที่ยังมีชีวิตอยู่ 

คนตายจะมีเงาหลงเหลือได้ยังไง...
 
เหนือคน...คือคำที่ถูกสรรเสริญเยินยอจากเพื่อนพี่น้องร่วมสถาบันเมื่อขึ้นมาเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในสายได้  ถึงไม่เหนือเท่าประธานใหญ่ในสถาบัน  แต่ก็ถูกยกย่องเชิดชูในชื่อเสียงมากพอตัว   แต่ก็แค่เหนือกว่า  สูงกว่าคนอื่นๆ  หากแต่ไม่ใช่เหนือใจคน  เขาไม่สามารถให้ใครเดินเข้าหาหรือตีจากได้เพียงแค่ลั่นวาจา  แต่ที่ทำได้ผ่านๆมาเพราะการให้ใจจากเพื่อนร่วมสายทุกคนต่างหาก  และถ้าเขาอยากได้ใจใคร  เขาก็อาจต้องยอมลดตัวลงไปยื่นใจให้คนอื่นบ้าง 

...ยากว่ะ  เคยเป็นแต่คนได้รับสิ่งเหล่านั้น 

...แต่เขาก็กลั้นใจทำได้แล้ว 

เพราะมีสิ่งตอบแทนที่ต้องได้กลับคืนรออยู่


.


“ทำไมไม่รับสายวะ”  ไอ้พงษ์กับพี่ไม้ตามมาถึงทีหลัง  มันถือโทรศัพท์มือถือแนบหูพลางบ่นงึมงำ  จากนั้นก็เปิดประตูกระจกที่กั้นระหว่างลานจอดรถกับโรงแรมเดินเข้าไปภายในไม่พูดห่าอะไร  ฝิ่นจึงไม่รอช้ารีบเดินตามไอ้พงษ์เข้าไป 

วันนี้เขาตั้งใจมารับไอ้แก้ว  ถ้ารู้ว่าเขายอมลดระดับความชั่วให้เพื่อนมัน   ความเย็นชาที่มันโยนให้เขาเมื่อวันก่อนคงหดหายไปทันที

ถ้ารู้... มันคงโผกอดเขาก่อนเป็นอันดับแรก  หึ  ของมันแน่อยู่แล้ว   มึงรักกูนี่หว่า

“เหี้ย ปิดเครื่องได้ไง” 

“มีอะไร?”  ฝิ่นถามพงษ์ที่ทำหน้านิ่วอยู่แต่กับหน้าจอโทรศัพท์มือถือ

“..............................”  แต่มันไม่ตอบ

“หูหนวกรึไงวะ”  เขาถามมันดีๆ...ก็แค่เสียงเข้มเล็กน้อยเพราะไม่ได้คำตอบที่ต้องการ  แต่โดนพี่ไม้เอามือมาขวางหน้าอกทันที

ฝิ่นจึงหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่โทรหาไอ้แก้วตั้งกี่ครั้งก็ไม่เคยรับสายออกมากดโทรหามันอีกครั้ง

“มีอะไรรึเปล่า?”

“........................”  พี่แกออกปากถามเอง  แต่ไอ้เหี้ยพงษ์กลับเงยหน้าแล้วเดินปรี่ไปตรงเคาว์เตอร์ประชาสัมพันธ์

 “มนุษยสัมพันธ์แย่มาก”  ไอ้โจ้พูดตามหลัง

“ยังต้องพึ่งมันรึเปล่าล่ะ” 

“เฮอะ”  โจ้แค่นเสียงใส่พี่ไม้ตามหลังเมื่อพี่เดินไปประกบไอ้พงษ์ก่อน 

แต่เขาไม่ตามหรอก  ยังไงก็รู้เรื่องอยู่ดี

หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้   คือเสียงที่ได้ยินจากปลายสาย

“พี่ฝิ่นๆนั่นเพื่อนไอ้แก้ว”  ไอ้โจ้สะกิดแขนยิกๆเมื่อเห็นเพื่อนไอ้แก้วที่เคยเจอเดินปรี่มาที่เคาว์เตอร์ประชาสัมพันธ์เหมือนกัน  เขาจึงเปลี่ยนใจรีบก้าวขาเดินไปสมทบกับพวกมันโดยไม่พ้นมีไอ้โจ้เดินตาม

“มึงมาทำอะไรที่นี่?”  ไอ้พงษ์

“พงษ์  ...ไอ้แก้วอยู่ไหน?”  เขาจำได้แล้วมันชื่อไอ้แสน  มันถามไอ้พงษ์กลับด้วยหน้าตาเครียดๆแต่พอเห็นหน้าเขามันกลับมีท่าทีลังเล

“กูหาอยู่”

“มึงรีบหาเร็วๆสิกูใจไม่ดี”

“ทำไม?  มึงเป็นอะไร”

“ก็...”  ไอ้แสนเหล่ตามามองเขาที่เงียบฟังอย่างเดียว  “มีคนเห็นไอ้เป้มาที่นี่  พี่ภูว่ามันทะแม่งๆเลยให้กูมาดู”

“ไอ้เป้?  แล้วยังไงเกี่ยวอะไรกับไอ้แก้ววะ”

“เป้?  ใคร?”  เขาทวนชื่อที่ถูกเอ่ยถึงตามพลางจ้องหน้าคนมาใหม่เพื่อรอเอาคำตอบ  ไอ้แสนมองหน้าเพื่อนเลิ่กลั่กก่อนจะหันมาตอบเขา

“มันคือคนที่ซ้อมไอ้แก้วคราวที่แล้วไง”

“ซ้อม!  โดนซ้อมได้ยังไงมึงบอกมาเดี๋ยวนี้นะ”  ไอ้พงษ์กระชากคอเสื้อไอ้แสนเข้าไปถาม 

“นี่มึงไม่รู้เหรอ?”  ฝิ่นถามไอ้พงษ์บ้าง  เรื่องนี้มันควรจะรู้ไม่ใช่เหรอ

“รู้แล้วกูจะถามหา...  เหี้ยเอ้ย!”  มันสบถด่าเขาไอ้โจ้จึงปราดเข้าไปหาไอ้พงษ์อีกคนแต่ถูกกรรมการชั้นดีคั่นกลางเอาไว้

“ให้รู้เรื่องก่อนไหม”  พี่ไม้แขวะทุกคน  “ไอ้แก้วอยู่ไหนครับ?”  แล้วเดินเข้าไปถามประชาสัมพันธ์สาวที่ยืนทำหน้าตาตื่นมองเหตุการณ์อยู่

“คุณลูกแก้ว”  ไอ้พงษ์บอกเสริม  ประชาสัมพันธ์จึงทำหน้าอ๋อขึ้นมาทันที

“ออกไปแล้วนะคะ”

“ไปไหน!”  ไอ้พงษ์ถามอีกครั้ง

“อะ เอ่อ  ...ออกไปตรงลานจอดรถสักพักแล้วค่ะ  เห็นคุณลูกขวัญลงมาส่งแต่แยกกันตรงนี้ดิฉันก็ไม่ทราบแล้วค่ะ” 

“ไอ้ขวัญเหรอ?”  ไอ้พงษ์พึมพำแต่พนักงานคนนั้นหงอไปแล้ว

“เอ่อ รปภ.ๆเชิญทางนี้หน่อยค่ะ”  ประชาสัมพันธ์สาวเดินไปเปิดประตูเรียก รปภ.ที่ตรวจตราอยู่  ทุกคนตามออกไป

“อ้น”  ฝิ่นกรอกเสียงใส่โทรศัพท์มือถืออีกครั้งหลังจากกดเบอร์โทรออกไปยังจุดหมายใหม่   และเริ่มก้าวเท้าออกจากตรงนี้ไปยังรถที่ตัวเองจอดไว้  “ตามหาไอ้แก้วให้เจอภายในสามสิบนาที”

“อะไรนะ?”

“เริ่มจากโรงแรมพ่อมัน”

“เดี๋ยวๆๆ”

“ด่วน”

เขาไม่รอฟังเสียงไอ้อ้นให้เสียเวลา  สั่งงานจบฝิ่นก็เปิดประตูแล้วพาตัวเองเข้าไปนั่งในรถพร้อมทั้งสตาร์ทเครื่องยนต์ทันที

“รีบไปไหนพี่?”  ไอ้โจ้ตามเข้ามานั่งเบาะข้าง

“ขอให้ลางสังหรณ์กูอย่าเป็นจริงเลย”   

คนเคยทำอะไรไว้  มันย่อมได้กลิ่นคล้ายกับที่ตัวเองทำเป็นธรรมดา

แต่ขอให้จมูกกูพัง 

บางทีมึงคงไปเดินเล่นหรือหาอะไรกินแถวๆนี้

หรือบางทีมึงคงนึกครึ้มหนีไอ้พงษ์ไปหากูที่บ้านเหมือนทุกทีก็ได้

“โจ้มึงรับโทรศัพท์สิ”  เขามองสองข้างทางในขณะที่มือก็จับพวงมาลัยรถไปด้วย   ไม่อยากเสียเวลาที่มองหาไอ้แก้วเพื่อคุยกับใคร

“พี่!  พี่ไม้โทรมา  รปภ.บอกว่ามีคนเล่นเหมือนเรา  เห็นแต่งตัวเหมือนเรียนที่เดียวกับไอ้แก้วเลยไม่ได้เอะใจอะไร...ฉิบหายละใครวะ”

“เหี้ยเอ้ย!”  เขาสบถเสียงดังลั่นรถทั้งยังเร่งเครื่องให้เร็วขึ้นอีก

“เบาๆพี่”  ไอ้โจ้เตือนสติ  “ครับ  ครับ  แล้วไปเจอกันที่ไหน...ได้พี่”  มันวางสายแล้วพูดบอก  “พี่ไม้กับไอ้พงษ์จะไปหาไอ้ขวัญ  ส่วนไอ้แสนเห็นว่า๙Tจะช่วยตาม”

“อืม”

“ผมไม่น่าไปขอความร่วมมือพวก รปภ.เลย  แล้วไอ้แก้ว...นี่มันโดนลักพาตัวเหรอวะพี่”

“...ไม่ใช่หรอก”

เขารู้สึกเหมือนโดนเอาคืน

...อย่าให้ต้องรับรู้ว่ากูเคยทำอะไรไว้กับมึงเลย

ขอให้ทุกคนเข้าใจผิดไปเอง



แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหนวะ!


....................................................
//นั่งพับเพียบ  กราบแบบเบญจางคประดิษฐ์
ขอโทษที่หายเฮดไปหลายๆๆๆวันนะคะ  พอมาก็มาซะอย่างนี้ 
แจ้งไว้ในเฟซบุ๊คด้วยแล้วว่าญาติฝั่งอดีตเด็กช่างเสีย  เผาเสร็จวันพฤหัสฯ ที่ไม่เข้ามาแจ้งในนี้เพราะไม่อยากให้เป็นการปั่นกระทู้ตัวเองน่ะค่ะ  ขอขอบคุณทุกกำลังใจจากคนอ่านที่มีให้ครอบครัวคนเขียนด้วย  กอดๆ  แม่แฟนก็ดีขึ้นกว่าวันแรกๆแล้ว  มีแพลนเที่ยวแล้วด้วย  เวลาคงทำให้ทุกคนทำใจได้ 
ตอบคำถามว่าเด็กน้อยคือใคร...เด็กน้อยคือลูกสาวคนเขียนเองค่ะ  เพิ่งจะพาไปเที่ยวเขาดินมาเมื่อวันอาทิตย์  กลุ่มเพื่อนวายของคนเขียนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่านางอเลิร์ทมากมาย    คงพอนึกภาพได้แล้วเนอะว่าคนเขียนจะมีเวลาและโอกาสพิมพ์นิยายไหม? แต่ก็ได้นางนี่แหละ  แม่เขาถึงได้ดีขึ้น(เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น)
สวัสดีนักอ่านหน้าใหม่ของอ้อมกอดเด็กช่างด้วยจ้า 
มิ้วๆเคยบอกว่าคนอ่านแต่ละคนเข้าถึงอารมณ์มาก  ฮีไม่กล้าจะเม้นท์เลยเชียว
แต่เม้นท์น้อยเม้นท์มาก  คนเขียนทุกคนยินดีทั้งนั้นแหละค่ะ 
คิดถึงนะมิ้วๆ  ไม่ว่างคุยกันเลย  (อันนี้ไม่เกี่ยวละ อยากบอกเฉยๆ ฮ่าๆๆๆ)
ขอบคุณทุกคนอ่าน  ขอบคุณทุกคอมเม้นท์  ขอบคุณที่เข้ามาดันให้กัน  รักจัง กอดๆ^^จุ๊บๆ

[aloney]

หาแก้วให้เจอ  อย่ามัวทะเลาะกันเอง  พงกับฝิ่นต้องร่วมมือกัน

[โจ๊กกุ้ง]

 

[p.spring]

คงไม่ใช่อิพี่ดิวหรอกนะ  โอ้ยอึกอัด

แอบกรี๊ดดดด  มีให้จิ้นเยอะมาก  พงษ์แสน  โจ้แสน  โจ้พงษ์ (มันน่าจิ้นตรงไหน)
คิดถึงพี่ไม้ที่สุดในโลกกก

[HEROGOLF]

 

[konan6688]

ขออีกซักตอนนะครับ ให้หายค้างกว่านี้หน่อยอ่า

[malula]

จะได้รู้ซะทีว่าแก้วสำคัญ ให้เป็นอะไรไม่ได้ ยกพวกไปกันเยอะขนาดนี้ อิคนลักพาตัวอ่วมแน่

[Still_14OC]

เอ้าเวร นึกว่า แก้ว ไปกับฝิ่น งานนี้ ไอ้ดิวสั่งไอ้เป้มาแหงๆ

[kazhiki]

เง้อออออ ขอให้หากันทันนะ  อย่าให้แก้วเป็นอะไรเลย

ขอบคุณมากๆ

[sge13;]

แกเป็นพระเอกนะเว้ยไอ้ฝิ่นนนนนนนนนนนนนนนน
ตามหาแก้วให้เจอเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย!!!!!!!!!!! 

[londoneye]

ฝิ่นรีบตามหาแก้วด่วน

อย่าเป็นอะไรไปน้า

[Crazily Pretty]

หาแก้วให้เจอนะอิพี่ฝิ่น 

[Magistel]

มาต่อซะที รออ่านนานแล้ว T^T คราวนี้โดนจับไปอีกแล้ว เฮ้อ