อ้อมกอดเด็กช่างตอนที่ ๓๙.๔
“มึงว่ากูโง่หรือกูบ้าวะ แม่งเสือกมาคิดอะไรตอนนี้” ควันบุหรี่ถูกปล่อยออกจากปากคนที่อาศัยม้าหินอ่อนหน้าเจดีย์เก็บกระดูกของเพื่อนนอนเอนหลัง
ฝิ่นนอนหลับตาหันศีรษะไปทางที่เจดีย์ตั้งอยู่ด้วยลักษณะมือซ้ายก่ายหน้าผาก มือขวาคีบมวนบุหรี่ไว้คอยใช้เป็นเพื่อนช่วยปรับทุกข์นอกจากการพร่ำเพ้อให้ไอ้เป้งฟัง
ถ้ากูเล่นงานมันทุกคนโดยไม่ไว้หน้าใครตั้งแต่วันนั้นก็คงดี
๓Tที่ทำเหมือนไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวกับสิ่งที่เด็กสายมันก่อ
ไอ้ดิวที่กลับกลอกสอพลอทำเป็นให้ความร่วมมือ
ไอ้แก้วที่ตอแหลหน้าซื่อทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น
แต่จริงๆแล้ว พวกมันรวมหัวกันตั้งใจจะทำให้เรื่องเงียบไปเอง แล้วคนอื่นๆก็จะลืมว่าเคยมีใครตายเมื่อเวลาได้ผ่านพ้นไป
มันเป็นเรื่องปกติของคนนอกอยู่แล้ว ก็แค่ข่าวๆหนึ่งที่เคยผ่านหูผ่านตา ไม่มีอะไรให้น่าจดจำสักนิด
แต่จะให้เขาลืมได้ยังไง ในเมื่อคนที่จากไปคือเพื่อนเขาทั้งคน
ฝิ่นลุกนั่งหันหน้าเข้าหาเจดีย์ของเป้ง เขามองรูปเพื่อนที่ยังคงสีสดใสต่างจากอารมณ์ ความรู้สึกของความเป็นจริงที่เขาต้องเผชิญอยู่ ณ ตอนนี้ เขามองควันธูปที่ล่องลอยไปตามแรงลมก่อนจะอัดบุหรี่เข้าปอดอีกครั้งแล้วเงยหน้าพ่นควันออกจากปากอย่างช้าๆ
“กูเกลียดตัวเองว่ะ” ฝิ่นพูดให้เพื่อนฟัง
จะจบได้ยังไงในเมื่อใจมันยังไม่จบ พี่ไม้คิด พูด ทำ อะไรง่ายเกินไปแล้ว
ถ้าเขายังไม่ได้เหยียบขยี้หัวใจพวกมัน แต่จะต้องหันหลังกลับโดยเทกระจาดล้มแผนการณ์ของตัวเองเพียงเพราะลังเลไม่อยากให้ใครในพวกนั้นต้องเสียใจ เขาก็หมาตัวหนึ่งล่ะวะ
รู้แต่แรกแล้วว่าไอ้แก้วมันรักเพื่อนชั่วๆของมันมาก จากที่สืบประวัติมันมาก็มีแค่นั้นถึงได้จะทำให้ไอ้แก้วมันเจ็บปวดที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อให้ไอ้พงษ์คนที่ฆ่าเพื่อนเขา และไอ้ดิวคนหักหลัง ต้องเจ็บปวดตามไปด้วยเพราะไอ้แก้วคือคนที่พวกมันรัก และคนที่พวกมันรักถูกเขาชักนำไปในทางที่เจ็บเจียนตาย
...นั่นคือสิ่งที่เขาตั้งใจ
เขาต้องการเอาคืน เขาต้องการเห็นพวกมันเจ็บปวด ถ้าเล่นมันถึงตายไม่ได้ ก็ขอแค่ให้ได้ความสะใจกลับคืนมา
ในวันที่ไอ้พงษ์ทำร้ายเพื่อนเขา วันที่ไอ้เป้งดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด พวกมันคงกำลังหัวเราะชอบใจ เขาต้องการให้พวกมันตกอยู่ในความรู้สึกนั้นบ้าง ความรู้สึกของคนใกล้ตาย ...ความรู้สึกของผู้แพ้ ผู้แพ้ที่ต้องเป็นฝ่ายจากไปแต่เขาต้องการให้พวกมันแพ้แต่ยังมีลมหายใจอยู่ มันจะต้องกอดความเจ็บปวดไปตลอดชีวิต แต่มาวันนี้ ความที่ต้องการเอาคืนแทนเพื่อนมันกลับมีข้อโต้แย้ง ความเจ็บปวดความเสียใจจากใครคนหนึ่ง กลับเป็นสิ่งที่เขาทนดูไม่ได้...
เขามั่นใจว่าทำให้ไอ้แก้วเจ็บได้ เพียงแค่คำพูดเขามันก็เจียนตายได้แล้ว
แต่...เขาเริ่มไม่มั่นใจว่าจะทำให้มันหายเจ็บได้รึเปล่านี่สิ
ทั้งที่ยอมให้แล้ว ยอมตัดมันออกจากปัญหาไปคนนึงแล้วแท้ๆ แต่ไม่ว่าจะทำอะไรตอนนี้ทุกอย่างมันก็คงได้ผลลัพท์แบบเดิม
ถ้าเขายังจะเอาคืนไอ้พงษ์อยู่ดี ก็ไม่พ้นไอ้แก้วต้องรู้สึกตามอยู่วันยังค่ำ
ทว่า...หากเขายอมถอยทุกอย่างตอนนี้ คนที่แพ้คงหนีไม่พ้น...เขาเอง
และไอ้เป้งก็คง...ตายเปล่า
ฝิ่นทิ้งก้นบุหรี่ก่อนจะลุกยืนพลางใช้ปลายรองเท้าบดขยี้เพื่อดับไฟ แต่ไฟในใจที่ยังร้อนรุ่มไม่จางหายเขาต้องใช้วิธีไหนมาดับมันวะ
“เหี้ยเอ้ย!” ฝิ่นตะโกนเสียงดังลั่นไม่สนใจว่าที่นี่คือที่ซึ่งต้องสงบเงียบซ้ำยังฟาดฝ่ามือทั้งสองข้างรัวใส่ต้นฉำฉาที่อยู่ใกล้ๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นกำหมัดแน่นแล้วเหวี่ยงฟาดเข้าใส่กับต้นไม้ใหญ่เต็มๆแรงอย่างไม่ยั้ง
เจ็บ มันเจ็บ และยิ่งรู้สึกเจ็บเพิ่มมากขึ้นเมื่อผิวหนังถลอกจนเลือดไหลอาบมือทั้งสองข้างแต่เขากลับไม่ยอมหยุดเพราะเหมือนกำลังได้ลงโทษให้กับความขี้ขลาดของตัวเองอยู่ หยดน้ำตาค่อยๆไหลออกมาแทนความอึดอัดคับแค้นในใจหากแต่ไร้เสียงสะอื้นของหมาจนตรอกเช่นเขา
จบไม่ได้ ยังไงๆก็ไม่มีทางจบง่ายๆอย่างนี้แน่ นี่คือสิ่งที่ถูกต้องที่สุด ฝิ่นยกแขนเสื้อขึ้นปาดเช็ดหยดน้ำใสๆข้างหางตา ความอ่อนแอ... นี่มันวิสัยคนแพ้ชัดๆ ไม่มีทาง! เขาจะต้องไม่แพ้!คนที่เจ็บปวดจะต้องไม่ใช่เขา
ไอ้ดิวยังพ่ายแพ้เขามาแล้วเลย เหลือก็แต่ไอ้เหี้ยพงษ์ที่ต้องเป็นรายต่อไป ใครทำอะไรไว้กูจะคิดบัญชีให้หมด!
ส่วนไอ้แก้ว ร้อยวันพันปีเขาไล่ไม่ยักไป แต่พอไอ้เหี้ยนั่นกลับมามันก็ทิ้งเขาไปได้อย่างง่ายดายทั้งยังปฏิเสธอ้อมกอดของเขาที่มันเคยออดอ้อนนักหนา หึ! แต่อย่าคิดว่าเขาจะปล่อยไปง่ายๆตามใจมัน ไล่ไปได้ เขาก็เอากลับคืนมาได้เหมือนกัน คนของเขา ของๆเขา จะให้ไปอยู่กับคนอื่นมันก็ย่อมไม่ถูกที่ไม่ถูกทาง
เขาจะต้องเอามันกลับมาให้ได้ แล้วจะไม่ให้หลุดไปไหนได้อีกเลย ในเมื่อแค่ความเสียใจของไอ้แก้ว ไอ้พงษ์มันยังลอยหน้าลอยอยู่ได้เพราะไอ้แก้วดันเลือกมัน เขาก็จะแยกมันออกจากกันอีกครั้ง แยกมันซึ่งๆหน้า ให้ห่างโดยที่ไอ้แก้วไม่ต้องรู้สึกอะไร แต่ยังไง คนสูญเสียจะต้องไม่ใช่แค่เขาฝ่ายเดียว
“ไอ้เหี้ยเป้ง มึงเห็นไหมว่ากูเจ็บมือ เหี้ยเอ้ย” ฝิ่นสบถพลางสะบัดมือที่เต็มไปด้วยเลือดก่อนจะใช้เท้าถีบต้นไม้แทน
ถ้าไม่ได้ระบายออกก็คงไม่มีความคิดอะไรเข้ามาในหัว แต่อย่างว่าคนอย่างไอ้ฝิ่นทำอะไรต้องไม่สูญเปล่า ไหนๆก็ได้เลือดมาแล้วก็ควรใช้ให้เป็นประโยชน์สักหน่อย
“...กลับมารับกูด้วย” เขากดโทรศัพท์มือถือโทรออกแล้วพูดบอกเสียงห้วนสั้นก่อนจะกดวางสายทันทีเมื่อพูดจบประโยค
ไม่รู้ว่าพวกนั้นออกไปกันถึงไหนแล้วแต่เขาก็เลือกโทรหาไอ้แก้วเพราะ...เขาไม่อยากเจ็บฟรี
ฝิ่นทอดสายตามองยาวไปยังสระน้ำ เขารอ...รอมันกลับมาหานั่นจะหมายความว่าไอ้แก้วมันไม่ได้ไปไหนไกลจากเขาเลย
สิ่งที่ต้องทำกับสิ่งที่ไม่อยากทำในเมื่อมันสลัดจากกันไม่ออก เขาก็ต้องดำเนินต่อไป เพียงแต่ต้องระวังไม่ให้กระทบกับไอ้แก้วมากที่สุด
เมื่อเครื่องมือในการเอาชนะคนอื่น ดันเป็นเครื่องมือที่มีชีวิต ถ้าไม่มองมันตั้งแต่แรก เขาก็คงลงมือเอาคืนโดยไม่ต้องคิดอะไรแล้ว แต่ในเมื่อพลาดเอง ดันไปเอามันมาอยู่ในชีวิตประจำวันของตัวเองจนเคยตัว ก็ให้มันเหลือเพียงความลังเลเถอะ
“ฝิ่น!...ทำอะไร” คนนัยน์ตาเศร้าสีหน้าหวั่นวิตกปนเจ็บปวดอย่างกับเป็นมันซะเองที่มือแตก ไอ้แก้วจับข้อมือเขายกขึ้นทั้งสองข้างเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงอย่างปิดไม่มิด
“กลับกันมาไวจังวะ”
“ก็ยังไม่ได้ไปไหน ก็รอกันอยู่หน้าวัด”
“อืม” เขารับรู้ในขณะที่ไอ้แก้วยังคงจ้องมองแต่แผลที่สองมือ เมื่อเช้ามึงไม่อยากจะพูดกับกูด้วยซ้ำ แต่มึงก็ปิดอาการตัวเองไม่เคยอยู่เลย นั่นมันทำให้กูได้ใจรู้ไว้ “มึงเป็นห่วงกูล่ะสิ”
“..............” มันหน้าบึ้งช้อนตาขึ้นมองเขาทันที เกือบจะโมโหเพราะนึกว่ามันไม่เป็นห่วงแต่แล้วมันก็เอาชายเสื้อสีขาวของตัวเองมาห่อซับเช็ดเลือดออกจากมือเขาซะก่อน
“เหี้ย เบา”
“...มึงทำใจไม่ได้ใช่ไหม?” มันถามเสียงอ่อน คิ้วขมวดเป็นปม
“เฮอะ” เขาแค่นหัวเราะหลังไอ้แก้วพูดประโยคนั้นออกมา มันเป็นบทสรุปที่ดีสำหรับฝั่งมึง แต่มันโคตรแย่สำหรับกู แล้วใครจะรับได้วะ
“ถ้ามึงยังยอมรับไม่ได้ กูว่า...” มันเงียบ มองหน้าเขาอย่างลังเล “ให้กูกับไอ้พงษ์ ไปไกลๆจากสายตามึงก็ได้นะ ถ้าไม่ต้องเจอกันมันอาจจะดี”
“ส้นตีนเถอะ!” เขาพูดแทรกแถมเอามือที่ถูกซับเลือดออกหมาดๆตบหน้าผากไอ้แก้วไปที มันมองหน้าเขาก่อนจะหรุบตาลงต่ำพลางเม้มริมฝีปากเข้าหากัน
ไม่ต้องมาทำเป็นสำนึกผิด เพราะแค่มึงคิดจะไปจากกูนั่นก็โคตรผิดแล้ว แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือมึงเลือกมัน เลือกไอ้พงษ์แทนที่จะเป็นกู
“กลับเถอะ”
“แล้วแผลมึง?”
“หรือมึงจะไม่ทำแผลให้กู” เขาพูดบอกแล้วหันหลังเดินออกมาก่อน
เกมยังไม่จบง่ายๆหรอก ในเมื่อพี่ไม้ก็บอกแล้วว่าทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเราเอง
ไอ้แก้วเองก็คงรับไม่ได้ถ้าจะเห็นไอ้เหี้ยพงษ์โดนทำร้ายต่อหน้าต่อตา
งั้นกูก็ต้องทำอะไรสักอย่าง โดยที่ไม่ให้มึงรู้ไม่ให้มึงเห็นสินะ
........................................
งอแงๆ //ดิ้นๆๆๆๆๆ 
ขอบคุณทุกคนอ่าน ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ^^ กอดๆจุ๊บเหม่งคนอ่าน 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
