หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238)

[donghwa]

กรี๊ดดดดดดดดดด
คนแต่งจะกลับมาแล้ววววว
เลิฟยูวววววววววว  คิดถึงมากๆๆๆ
พอคนแต่งกำลังจะหลุดพ้นจากงาน 
คนอ่านก็กำลังจะติดซ้อมบาส งานเทอมสามก็เยอะเหลือเกิน
งื้ดดดดดดดดด แต่ไม่เป็นไร ไอแคนดูฟอร์ยูววว
จะเข้ามาอ่าน+เม้นท์+ให้กำลังใจ ตลอดๆ นะจ้ะ
รักคนแต่งนะ จุ๊บๆๆ

[micnatkritta]

อ๊ากกกกกกกกก   หมอธามจะมาแล้ววววว นานมว๊ากกกกกกกกกกก 555


ยังไงก็รอๆๆๆ นะ สู้ๆๆ ขอให้ผ่านไปได้ทั้งงานและสอบนะคนแต่ง

[mur@s@ki]

  เริ่ดดดดดดดด!!!!! 

[patchylove]

  กวาดบ้าน ๆๆๆ  รอตอนใหม่จ้า 

[FiZZ]

โอ้ว ใกล้จะได้อ่านแล้วสินะ
คิดถึงพี่กันต์กับน้องธามโคตรๆอ่ะ ขอโบกกกกก

[mascot]

คิดถึงงงงงงง รอรอรอนะ

[special]

เป็นกำลังใจให้นะคะ จะได้กลับมาต่อเร็วๆ

ถ้าเราทำเป็นจะรีบไปช่วยเลย แต่เราไม่มีความสามารถด้านศิลปะเลยยยยยยยยยยย

[POPEA]

แว๊กกกกก!
หายไปนานมากก
ดีใจที่กลับมาต่้อนะ
 

[ลู่เคอOlive♥]

รอได้เสมอ

[hikikomori]

มารออออ  ด้วยใจจดจ่ออออ
จะปิดเทอมแล้วเหมือนกัน เหนื่อยแทบขาดใจT T
สู้ตายไปพร้อมๆกันจ้า

[Momichi]

รอค่ะ

[AdLy]

เราจะรออย่างใจจดจ่อจ้า

[hardened-boy]

 
เสร็จไวๆนะครับ

[greensnake]

โอ๊ยยยย ดีใจอ่ะในที่สุดพี่กันต์และน้องธามก็จะมาแล้ว
เค้ารอได้จ้ะตัวเอง เค้าสัญญาว่าจะเป็นเด็กดีของพี่กันต์(?)
น้องธามอย่าน้อยใจไป รักธามไม่น้อยกว่าพี่กันต์เลย
ดีใจที่คนเขียนยังอยู่ดีแม้จะตรากตรำไปหน่อยแต่ก็ผ่านไปได้
เอาใจช่วยอยู่นะ ไม่ต้องรีบหรอกเค้ารออยู่
แล้วเจอกันจ้า

[dukdikdukdik]

ชอบเรื่องนี้มากกกกก สนุกจริง ๆ
เราพลาดไม่ได้อ่านเพราะชื่อเรื่องไม่ตรงใจมาหลายเรื่องแหละ 555+

[¡ииσcэиτ]

พี่กันต์ หมอธามจะมาแล้ววว ว~
คนเขียนจะคัมแบ็คแล้ว
 

[สุขาพาเพลิน]

รอคนเขียนนะครับ ^^

[maruko]

แอร๊ยยยยย เป็นข่าวดีประจำเดือนมีนาเลยค่าาาา คนเขียนจะกลับมาแล้วว ฮูเร่่่ ฮูร่า ฮูราเฮ้เฮ้ ~
ตีตั๋วมานั่งเกาะขอบรอตั้งแต่วันนี้เลยย คิดถึงหมอธามกับพี่กันต์ม๊ากก เอาใจช่วยเรื่องงานนะคะ >,<

[myd3ar]

น้องธานรู้ใจตัวเองแล้วน่ารักขึ้นเยอะเลย

[PetitDragon]

ยังรอพี่กันต์เสมอ...

[1andonly]

รับทราบด้วยคน เข้าใจค่ะ ไม่เป็นไร รอได้ ทำในสิ่งที่ควรทำก่อนถูกต้องแล้วค่ะ

[MoMoRin]

ไม่เป็นไรค่ะคนเขียนขาา คนอ่านเข้าใจ คนเขียนก็พยายามเข้านะคะ ทั้งงาน เรียน แล้วก็นิยาย สู้ๆค่าาา (>___<)/

[shabushabu4]

อ่าาเห็นคนเขียนกลับมาก็ชื่นใจ

เข้าใจๆ พอใกล้ปิดเทอม งานมันก็จะมาเหมือนน้ำท่วม เข้าใจ...

[u_cosmos]

อีกเจ็ดวัน >//////<
และแน่นอน ช่วงนั้นคนอ่านก็จะได้ไปทำตัวเป็นนักศึกษาที่ดีบ้างเหมือนกัน ฮ่าๆ

รอค่ะ

[Imagine]

หมอธามกลับมาแล้ว พี่กันต์กลับมาแล้ว
เจ๊แป้งกลับมาแล้ว หมอยศกลับมาแล้ว

ที่สำคัญ .. คนแต่งกลับมาแล้วววว คิดถึงมากกก ♥

อ่า .. ฟินนนนนนนนนนนน 

[sukie_moo]

มาเอาใจช่วยสู้ๆ รอตอนใหม่อย่างใจจดใจจ่อ (ฮี่ๆๆๆๆๆ กดดันๆ)

[nimfadora]

มาปูเสื่อรออยู่เงียบๆ ๕๕๕๕

[gargoyle]

บทที่ 37
คนอื่น
...................................................................

นึกว่าจะมีเรื่องด่วนกระวนกระวาย จนต้องเร่ง ไอ้ผมก็เหยียบมิดมาแบบคนมันแคร์ (โอเคกุแคร์ กุยอมแล้ว) ที่ไหนได้พี่แกเล่นนั่งหัวเราะคิกคักกับพี่หมิงอยู่ที่ล็อบบี้ เดินหนีแม่งเลย...

“เฮ้ยธาม ไปไหน” พี่กันต์เรียกผมที่เดินฉับๆไปที่ลิฟท์ ตาดีวุ้ย ช่วยไม่ได้ผมเลยต้องมูนวอล์คกลับมาตามเดิม

“ว่าจะขึ้นไปเก็บของก่อน” ตอแหลชัดๆอ่ะผม พี่กันต์กระตุกยิ้มรู้ทัน

“ไปละนะ ไม่อยากขัดจังหวะ” พี่หมิงที่ถ้าไม่พูดผมก็คงไม่สนใจ (อันที่จริงไม่พูดแล้วเดินไปเลยก็ได้) เรียกร้องความสนใจ ผมพยักหน้าขอไปที เจอหน้ากันจนเบื่อและ วันละครั้ง ถ้าบางวันที่โชคร้ายก็เจอสองครั้ง ใครว่าผมโชคดีที่มีผู้ชายมาอยู่ใกล้ๆนี่ผมขอบอกเลยว่าผมไม่รู้สึกโชคดีสักกะนิดเดียว เป็นผู้หญิงยังพอเอาไปอวดได้อยู่ แบบนี้มันทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆนอกจากทนรับชะตากรรมที่ไม่รู้จะหมู่หรือจ่า

“รีบวางสายทำไมเนี่ย” พี่กันต์ถามแบบนี้จะให้ตอบว่าไงล่ะเหวย ก็ขับรถ กลัวโดนใบสั่ง

“เอ้า ต้องถือสายนานกว่านั้นเหรอ ไม่บอกก่อน” ผมกวนตีน พี่กันต์ไม่โกรธหรอกผมรู้ นี่มันเด็กผม ฮ่าๆ

“จะบอกว่าให้เอาวัคซีนพิษกันสุนัขบ้าออกมาด้วย พี่จะพาไปฉีดยาหมา แต่ไม่เป็นไร ไปแวะซื้อเอาก็ได้ ไปๆ เย็นนี้เลี้ยงข้าวด้วย” ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ดันหลังผมไปซะงั้น ไม่ถามก่อนเหรอว่าผมไปไม่ไป พาไปไหน อะไรยังไง ที่สำคัญ..

“นี่มันเลิกงานแล้ว ไม่ทำงาน ทำที่ไหน บอกหมอไม่ว่าง หมอตายจากโลกนี้ไปแล้ว” โอทีก็ไม่มี เรียกแบบนี้ไม่ได้ค่าแรงเพิ่มนี่หว่า

“บ้านพี่เองแหละ ก็เรียกเวลางานมันเสียค่าชาร์จอ่ะ พาไปแบบนี้เสียแค่ค่ายาเอง ค่าหมอฟรี” โอ้โห แผนสูง ยังไปไม่ถึงไหนก็หาประโยชน์กันซะแล้ว ควรจะทำยังไงดีเนี่ยผม

“ไม่ว่าง เหนื่อยแล้ว ไม่ทำงาน” ไม่อยากจับเข็มแล้ว ไม่เอาโว้ย วันนี้จับมาทั้งวันแล้ว เข็มกับปากกา ยังรู้สึกว่าจับเข็มมากกว่าเลยโถชีวิต แล้วปลาหางนกยูงของผม ใครจะให้อาหารกันนี่ แล้วแบบนี้มันเป็นวิธีใช้งานคนที่เค้ากำลังดูใจกันอยู่หรือไงเนี่ย ใครสั่งใครสอนวะเฮ้ย

“ถือว่าพี่ชวนไปเล่นกะหมา แล้วก็กินสุกี้กัน” แล้วไม่ต้องมายิ้มแบบนั้นได้ป่ะถ้าจะขอร้อง

...ใจอ่อนครับผม

“โอเคๆ แล้วขากลับธามกลับไง ธามขับรถไปเองนะ” ไม่อยากให้พี่กันต์ออกมาส่ง มันพิลึก

“เอาดิ งั้นพี่จอดรถไว้คอนโดธามขากลับก็ติดรถกลับมาเอารถด้วย ดีๆ” พูดไปยิ้มไป ผมจะทำอะไรได้ล่ะครับก็แค่ต้องยิ้มตาม แบบนี้มันก็เหมือนมีค่าเท่ากันคือแค่ผมขับรถตัวเองแต่พี่กันต์ก็มาส่งอยู่ดี ขอบคุณนะพี่กันต์ หาช่องได้ทุกทางจริงๆ

ผมเป็นคนขับ ไม่ให้พี่กันต์ขับหรอก คนมันเคยแต่ขับสปอร์ตกับรถเครื่องแรง มาเจอนิวบีทเทิลผมเหยียบไม่ยั้งเดี๋ยวเครื่องพังมาได้มาฆ่ากันกลางถนนเพราะรถแน่ ออกมาก็แวะซื้อยา ซื้อเสร็จก็ขับต่อ ฝ่ากระแสการจราจรอันคับคั่งพี่กันต์นั่งนิ่ง มองถนนเหมือนขับเอง แอบมีแว้บๆมองกระจกข้างด้วย ตลก แปลกดี วันนี้ไม่มีเรื่องมาแหย่ผมหรือไง
 
“เงียบอ่ะ เป็นไร” ผมเปิดประเด็นถาม พอผมถามเท่านั้นแหละ ยิ้มแฉ่งขึ้นมาเลย อย่างกับกดสวิตช์เปิดได้

“ก็รอธามชวนคุยไง” เออ... ไปไม่ถูกเลยผม

“โห ไม่ค่อยเลยนะ แล้วทำไมต้องให้ธามไปฉีดเองด้วย ปกติฉีดยังไงไม่ฉีดแบบเดิม หรืองกจริงไม่ยอมจ่ายค่าแรงหมอปกติกันห๊ะ”

“ไม่มีอะไรหรอก แต่มันครบกำหนดฉีดยา แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าตามจีบหมออยู่คนนึง แล้วอยากชวนเค้ามากินข้าวที่ได้ แต่ไม่รู้จะหาเหตุผมอะไรก็เลยต้องพาเค้ามาทำงานนอกเวลานิดนึง” พี่กันต์พูดเสียงอ้อนๆ หัวเราะเบาๆ เมื่อก่อนสักเดือนคงเขินมาก ซึ่งตอนนี้ก็เขินแต่มันปนขำมากกว่า แผนสูงนะ รู้อยู่หรอกว่ามาแนวนี้ เอาเข้าจริงก็ไม่ได้เจอหน้ากันสักพักแล้ว

“รู้งี้แม่งไม่มาและ นึกว่าห่วงกลัวหมาเป็นบ้า”

“ก็คิดดูแล้วกันว่าคนเราทำกันได้ลง หาได้ที่ไหนอีกแบบพี่เนี่ย รีบคว้านะขอบอก” โฆษณาคั่นรายการตลอด มันน่าหมั่นไส้โว้ย

“เออ งั้นก็แปลว่ามีคนอยากได้เยอะใช่ไหม งั้นให้คนอื่นเค้าไปเหอะ” ผมแกล้งพูด เล่นกับพี่กันต์หน่อย ท่าทางจะเหงามาหลายวัน

“แต่พี่รักธามอ่ะ” พูดกันแบบไม่อายฟ้าอายดิน เกือบเฉี่ยวรถมอเตอร์ไซค์เลยไงล่ะแม่ง ช่างเลือกเวลาพูดตลอด แต่เอาเหอะนะ ผมมันผู้ฟังที่ดีอยู่แล้ว พูดมาเล้ยยย อยากพูดอะไรพูดมาเลยครับ

.................................................................................

การฉีดยาหมาตัวใหญ่คืองานที่กินแรงเป็นอันดับต้นๆในบรรดางานของสัตวแพทย์ ถ้าหมานิ่งก็ดี ถ้าไม่นิ่ง ก็แทบจะเรียกได้ว่าปล้ำกับหมา และนี่หมาสี่ตัว ที่ดูจะผ่านการฝึกมาหมดยกเว้นคำสั่งให้นั่งนิ่ง ผมก็ไม่รู้ว่าเป็นฝูงเดียวกับพวกมันเมื่อไหร่ แต่ดูมันแปลกกับผมแล้ว เข้ามารุมประจบอยากจะเล่นด้วย ซึ่งมันก็ดีถ้าไม่ใช่ตอนนี้ ผมให้พี่กันต์จับชายกลางบางแก้วตัวเล็กสุดในบรรดาหมายักษ์ทั้ง4ตัวเอาไว้ ซึ่งพอคนนั่ง มาจะวิ่งเข้ามาหาแบบไม่ลังเล แล้วผมคงไม่ยืนฉีดยาหมา ซึ่งพอผมนั่งอีก ไอ้สามตัวที่เหลือก็วิ่งเข้ามาพยายามจะเลียหน้า เลียมือผม ซึ่งผมทำงานอยู่ ผมจะฉีดยา ออกไป อย่ามายุ่งกับกูสักครู่ได้ไหมเนี่ย!

“เห้ย มังคุด ออกไป” ผมเอาศอกดันจมูกหมาตัวใหญ่ออกไปให้พ้นหน้า กว่าจะฉีดยาตัวแรกเสร็จแม่งก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว เหงื่ออกเต็มหลัง คิดผิดแล้วเนี่ยที่ยอมตามมา หลังจากตัวแรก ผมงดใช้มาตรการละมุนละม่อม เรียกว่าปักเข็มกันเลยดีกว่า อย่าเรียกว่าฉีด เพราะไอ้สามตัวที่เหลือไม่สนใจจะนิ่งให้ฉีดยาและไม่สนใจเข็ม หนังมัหนนาเกินจะรู้สึกไปแล้ว!

“พี่กันต์ แม่ง ธามเหนื่อย คุ้มเกินค่าสุกี้แล้วเนี่ย” ไม่สนใจอะไรแล้วแม่ง ผมโยนเข็มลงข้างตัว นั่งมันตรงพื้นซีเมนต์นั่นแหละ น้องโบ(โดเบอร์แมน)ยื่นจมูกมาดมๆผมอย่างสนใจ นี่มึงยังดมไม่พออีกเหรอวันนี้ ซุกเหลือเกินนะ พี่กันต์ยืนมองผมยิ้มๆ ยิ้มตลอด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพี่กันต์ก็จะยิ้มอย่างสะใจ

“โปรดสัตว์ๆ” เจ้าของหมาสี่ตัวได้กำไรไปเต็มๆ มีคนช่วยจับหมา หมอฉีดยาไม่คิดค่าแรง เสียแต่ค่ายา

“ไม่เห็นมีใครมาโปรดธามเลย” ผมเบ้หน้าเรีบกร้องความสนใจ ดิ้นได้ดิ้นไปแล้วอ่ะ

“นี่ไงๆ ขอบคุณมากนะน้องธาม พี่กันต์รับรองว่าสุกี้รสเลิศกว่าในร้านแน่นอน” พี่กันต์ฉุดมือผมให้ลุกขึ้นมาจากพื้นซีเมนต์หยาบ สรรพนามชวนขนลุกแต่ก็เรียกรอยยิ้มได้ ผมลุกตามแรงดึงหิวขึ้นมาแบบไม่รู้สาเหตุ ไม่เชื่อหรอกไอ้ที่ว่าอร่อยกว่าที่ร้าน แต่มันก็น่าลองใช่ไหมล่ะ สุกี้พี่กันต์อ่ะ

ผมจินตนาการไว้ว่าสุกี้ของพี่กันต์คือสุกี้แบบอาหารตามสั่ง ซึ่งผมคิดผิด พี่กันต์ทั้งที ผู้ชายผู้ทุ่มเทให้กับอาหารมื้อเย็น ไม่ห่วงน้ำหนัก ไม่ห่วงอะไรทั้งสิ้น รู้แค่ว่ากูจะกิน และกูต้องได้กินแบบอร่อยๆด้วย ไม่น่าเชื่อว่าใช้ชีวิตแบบนี้แต่ก็ยังมีหุ่นน่า...(โปรดเติมคำในช่องว่าง) มาตลอดชีวิตยี่สิบกว่าปีของพี่กันต์ สุกี้ที่ว่าคือสุกี้เป็นหม้อๆ อันประกอบด้วยน้ำซุบจากซุปก้อน น้ำจิ้มที่พี่กันต์ทำเองให้ตายเหอะ มีสูตรที่ปรินท์จากเน็ตแปะอยู่คาตู้เย็น ค้นพบแล้วผู้ชายที่ทำอาหารตามสูตรในเน็ต ผมเชื่อแบบหมดใจจริงๆที่เพื่อนผู้หญิงเคยพูดให้ฟัง ผู้ชายแบบนี้โคตรดูดีเลย ขอไม่นับรวมเชฟหมิงที่มีอาชีพทำอาหารยังชีพ ไม่อยากจะยอมรับหรอกแต่ว่ามันน่ารักจริงๆ

“ซื้อมาเป็นขวดก็หมดเรื่อง” ผมนั่งมองพี่กันต์ที่ทำไปยิ้มไป

“ไม่เอา เป็นขวดก็ไม่โรแมนติกดิ”

“แล้วทำสุกี้กินนี่มันโรแมนติกตรงไหน”

“ก็ตรงที่กินกับธาม” หยอดได้หยอดครับไม่เว้นระยะ แปปเดียวน้ำจิ้มก็เสร็จเพราะแค่เอาโน่นนี่นั่นมาผสมกันแต่มันหลายอย่างจริงๆ ออกมาเป็นน้ำจิ้มสุกี้สีสดชามใหญ่ เน้นว่าชาม ซึ้งเหมาะสมแล้วเพราะผมถูกใช้งานอย่างหนักตอนนี้หิวมากซึ่งปกติผมกินเยอะอยู่แล้ว ส่วนพี่กันต์บอกแล้วว่าจัดหนักตลอด ก็ผู้ชายขนาดมาตรฐานชายไทยแบบเกินๆสองคนมานั่งกินสุก้ จะมามัวกระหมิดกระเมี้ยนจิ้มนิดๆหน่อยๆเพื่ออะไรล่ะครับ แบบนี้ ยิ่งฟรีด้วย จัดหนักไปเลย

“เปิดหม้อได้ยัง” ผมถาม น้ำในหม้อไฟฟ้าเดือดได้ที่ พี่กันต์พยักหน้ายิ้มๆ ยกจานใส่ผักที่หั่นเรียบร้อยแล้วมาวาง มีกุ้งแก้วด้วย(มาเป็นแพค) ลูกชิ้นรักบี้(แกะออกมาจากถุง) หมูสไลด์แบบแพ็คจากห้าง (พี่กันต์ไม่เทพขนาดสไลด์หมูเป็นแผ่นสวยงามได้) เต้าหู้ไข่ ผมเทผักบุ้งลงไปก่อนเลย เพราะผมชอบให้มันเปื่อยๆ ส่วนพี่กันต์ ใส่ทุกอย่างลงไปในรวดเดียว มันส์มาก สุดท้าย

“ทีเด็ด” พี่กันต์ยักคิ้ว แล้วก็ตอกไข้ใส่ทัพพีสุกี้ที่มีรู ไข่ไหลลงเป็นเส้น บอกแล้วว่าคนนี้เขาเซียน เกิดมาเพื่อทุกสิ่ง แล้วไอ้น้ำจิ้มที่พี่กันต์ทำมันก็โคตรอร่อยเลยด้วย

“ไปเอาสูตรมาจากไหนวะเนี่ย” ไม่อยากชมตรงๆ เดี๋ยวเหลิง

“ก็เสิร์ชหาดูดิ อร่อยป่ะ อยากทำตั้งนานแล้ว ไม่มีโอกาสทำสักที เพราะไม่อยากกินคนเดียว” ยังจะมาเรียกคะแนนความสงสาร ผมไม่สงสารเลยขอบอก มันน่าสงสารตรงไหนเนี่ย จากการที่เรียกผมมาใช้งานจนคุ้มวันนี้แล้ว

“ก็กินกะไอ้สี่ตัวนั้นไง ไม่เหงา”

“ไม่เอาๆ อย่าขัดดิ ก็อยากกินกับธามชัดไหม คิดถึง” สุกี้เลี่ยนเลยอ่ะ

“เลี่ยนมาก” ผมเคี้ยวอาหารในปากจนหมดแล้วพูดออกมา ซึ้งคนฟังดูทำท่าตกอกตกใจผิดปกติ อะไรวะ ปกติโดนบ่อย ทำมาไม่เคย

“เห้ยจริงดิ ไม่เลี่ยนนะ ไม่ได้ใส่น้ำตาลเยอะ” นึกว่าด่าเรื่องสุกี้เหรอเนี่ย ที่แท้ไม่ได้อยากเรียนเศรษฐศาสตร์รึเปล่าตอนอยู่มหาลัย แต่พ่อแม่บังคับอะไรแบบนี้ จริงๆอยากไปเรียนทำอาหารแบบพี่หมิงรึเปล่านะพี่กันต์

“ธามหมายถึงพี่กันต์ โคตรเลี่ยนเลย”

“ก็พูดตรงๆ ไม่เหมือนธามจะอ้อมไปไหน อย่างกับพึ่งรู้จักกัน” โห... นี่ก็ตรงแล้วนะไม่เห็นมีอะไรอ้อมเลยเหอะ ใครจะไปออกตัวแรงแบบพี่คร๊าบบบบ เป็นผู้ชายมายี่สิบกว่าปีให้เวลากุปรับตัวนิดนึง

“ชอบด่วนๆก็เปิดเน็ตหาเอาเลยไป” อยากได้แบบไหนก็หาเอา เยอะแยะ

“ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น” พี่กันต์พูดยิ้มๆ

“ยังไง” ผมเลิกคิ้วสูง

“ก็หมายความว่าอยากได้อะไร อยากทำอะไรก็พูดตรงๆ ไม่ใช่คนอื่นสักหน่อย ถึงยังไม่ได้เป็นอะไรกันพี่ก็เป็นพี่ธามนะ รู้จักกันมาตั้งนาน” พุดแบบนี้ผมก็ไปไม่เป็นเลยนะ เมื่อกี้กะแหย่เล่นแต่พี่กันต์เล่นพูดแบบนี้ ผมก็ไปไม่ถูก มันตื้อๆในหัวแบบแปลกๆ ผมกันพี่กันต์ไม่ใช่คนอื่น แน่ๆล่ะ ผมไม่ใช่คนอื่นของพี่กันต์ และพี่กันต์ก็ไม่ใช่คนอื่นของผมแน่นอน แต่ในบางที ผมก็ไม่กล้าที่จะแสดงอะไรออกมาตรงๆไปซะหมด มันแปลก แปลกกว่าที่เคยเจอ ไม่รู้จะทำยังไง ควรทำอะไร ผมไม่รู้นะเอาความจริง ผมเคยคบแต่กับผู้หญิง ผมอยากให้แฟนผมสวยๆ แฟนผมทำตัวน่ารักๆ แบบผู้หญิงเค้าทำกัน ผมก็จะดูแลปกป้องตามประสาผู้ชายเค้าทำ แต่แบบนี้... ผมทำอะไรไม่ถูกเลยนะเอาเข้าจริงๆ

“ธามไม่รู้อ่ะพี่กันต์มันไม่พิลึกเหรอให้พูดตรงๆเนี่ย”

“อะไรพิลึกวะ” พี่กันต์ควานหาขุมทรัพย์ในหม้อต่ออย่างสุนทรีย์

“แปลกอ่ะ”

“แล้วเวลาธามจีบผู้หญิงธามไม่บอกเค้าเหรอว่าคิดถึงอย่างงั้น รักอย่างงี้ จะขาดใจอยู่แล้วไม่ได้เจออะไรแบบนี้” เหยดดดด เคยแอบฟังกุจีบสาวป่าววะเนี่ย ทำไมรู้

“ก็พูด...” นี่เอาจริงป่ะเนี่ยพี่กันต์

“แล้วแปลกตรงไหน” ถามมาได้ ก็นั่นผมพูดกับผู้หญิงแล้วผมจีบก่อน แล้วนี่พี่กันต์ พี่รุกผมหนักขนาดนี้อ่ะพี่ครับ แล้วผมผู้ชายทั้งแท่งตลอดมาจนตอนนี้ แล้วตอนนี้จะให้มาบอกว่า...

“เออ งั้นธามก็คิดถึงเหมือนกัน” แบบนี้อ่ะเหรอ... เออะ พูดก็พูด พูดออกไปแล้ว พี่กันต์เงยหน้าขึ้นมางงๆ กระพริบตาปริบๆ แล้วก็ยิ้ม

“นึกว่าหูฝาดนะเนี่ย”

“พูดให้มีกำลังใจเฉยๆ เดี๋ยวถอดใจก่อน ยังอยากกินอีกหลายอย่าง กลัวอด” ผมพูดยิ้มๆ ก้มหน้าก้มตากิน ไม่อยากจะมองหน้าพี่กันต์ เอาแบบสารภาพตรงๆกับตัวเองก็เขินล่ะครับพี่น้อง จีบผู้ชาย ทำไปได้หนอกู แต่ได้ยินเสียงตะเกียบดังป๊อกๆนี่อะไรอ่ะพี่กันต์ เขินเหรอ...

เออพี่กันต์หน้าแดงเว้ยเห้ยยยยยยยยย!! บร๊ะมาก

“หน้าแดงไมอ่ะ” ผมรีบชิงโอกาสหายากต้องรีบเล่นครับ ไม่ผิดอ่ะ ถึงจะนิดเดียวแต่ของแท้แน่นอน แบบว่าสีระเรื่อที่โหนกแก้ม หน้าตาอมชมพูมีเลือดฝาดดูเป็นผู้ชายใจแหววขึ้นมาเลย

“เอ้ยเปล่า จะหน้าแดงทำไม” อย่ามาปฏิเสธหลักฐานคาตา ไม่ต้องกินแครอทกลบเกลื่อน นั่นผักบุ้งเปื่อยของธามเอาตะเกียบออกไปไกลๆ

“เขินธามป่ะเนี่ย อะไรกันๆ นิดๆหน่อยๆ หน้าบางเหรอเดี๋ยวนี้ พูดกันตรงๆได้นะพี่กันต์ ธามมใช่คนอื่น เขินก็บอกว่าเขินอ่ะโธ่ๆ” แบบนี้มันต้องซ้ำ ต้องย้อน

“ว่าคนอื่นอ่ะดูหน้าตาเองรึเปล่าครับน้องธามครับ ริจะหยอดก็เก็บให้เนียนนะ อย่านึกว่าไม่เห็น ถ้าไม่ติดว่ากินอยู่จะจูบเป็นรางวัลแล้วนะ” พี่กันต์พูดแล้วชี้ตะเกียบมาที่ผมแบบล้อๆ แปรสีหน้าได้รวดเร็วเป็นมืออาชีพสมเป็นพี่กันต์ปลาไหล แค่เพียงพริบตา โอเคครับ ผมยอมอย่าเล่นผมได้ไหม ผมไม่เทพขนาดเปลี่ยนหน้าพริบตา... แล้วผมก็แพ้อีกตามเคย... แพ้ทางอ่ะ



..................................................................................30-3-2012

มาแล้วเจ้าข้าเอ้ยยยยยยยยย มาแล้ววว ข้ามาแล้ววววววว ยะฮะ ฮะ ฮิ้วววววววววววววววววววว

รอดตายมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ เกรดไม่รู้แต่กูไม่ทำมันแล้วโว้ยยยยยยยย (โยนงานทิ้ง)
มาอัพแบบเบาๆใสๆ ไม่ยาวมากแต่ก็นะ อยู่ในช่วงหวนคืน อาจจะต้องปรับตัวนิดอะไรนิด แบบว่าเบลอๆ เมาๆ คล้ายอยู่ในความฝัน 555555555
มีใครเห็นความคืบหน้าความสัมพันธ์ไหม? ไม่เห็นก็ช่างหัวมัน นี่มันนิยาย อ่านเอามันส์ ไม่มันส์ก็อ่านเหอะ ขอร้องโปรดให้โอกาสคนเขียนได้ลืมตาอ้าปาก

จะรักจะเกลียดคนเขียน อยากด่า อยากระบาย คิดถึงแค่ไหน ทำไมเอ็งหายหัวอะไรเป็นเดือนๆ จริงๆเอ็งอยู่มหาลัยเหมืองแร่รึเปล่า จะโพสอะไรก็โพสมาเหอะ อ่านหมด

ปล.ตอนพิมพ์หิวมาก หิวบัดซบ หิวสุดๆ อยากกินสุกี้โว้ยยยยยยยยยย
ปล.รักคนอ่าน ขอบคุณที่ติดตามและมารอกันนะจ้ะ

[gupalz]

กริ๊ดดด ธามมาแล้ว ถึงจะสั้น
แต่เราเอาไปจิ้นในฝันได้ คึคึ

[POPEA]

ในที่สุดก็กลับมาอัพแล้วววว !
ดีใจมากก คืนนี้ฝันดีอะ