19/7/39
วันนี้ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นวันที่ฉันได้มาพบกับเธอ วินาทีที่เราได้เจอกันฉันรู้สึกที่ความอบอุ่นที่ประหลาดๆเหมือนเราเคยรู้จักกันมานานมากแล้ว.....ฉันเชื่อในทันทีว่านี่คือพรหมลิขิตของฉันกับเธอ
22/7/39
วันนี้ฉันก็ยังคงตามขอความรักจากเธอ....ฉันเข้าใจเธอที่ดีที่เธอยังไม่เชื่อใจฉัน...ไม่เป็นไร ฉันจะพิสูจน์ให้เธอดู
31/7/39
เธอบอกว่ามันยังเร็วเกินไปที่เราจะคบกันเพราะเราเพิ่งเจอกันไม่เท่าไร...ฉันรู้ว่าที่จริงเธอไม่ได้ต้องการที่จะพูดแบบนี้เพราะฉันเห็นในแววตาของเธอน่ะ....มันเผยความรู้สึกของเธออยู่....รู้หรือเปล่า...ฉันคิดว่าเธอยังไม่ค่อยมั่นใจฉันสิน่ะ...ไม่เป็นไรคนดีแต่อย่างน้อยฉันเองก็อยากจะบอกเธอว่า...ความรักมันสามารถเกิดขึ้นได้ทุกทีทุกเวลา...และมันก็คงไม่เร็วไปหรอกหากจิตใจของเราเชื่อมโยงถึงกันแล้ว......
5/8/39
ฉันคิดว่าต้องทำอย่างไรอีกดีให้เธอได้รู้ฉันเป็นของเธอแล้ว.....ใช่ในวันนี้ฉันกำลังจะออกไปหาเธออีกเช่นเคย...แล้วฉันก็ได้พบลูกแมวอยู่กลางถนนจึงรีบเข้าไปอุ้มมันมาแต่ไม่คิดว่าจะมีรถพุ่งมาด้วยความเร็วสูง....วินาทีนั้นสิ่งที่ฉันคิดได้เพียงสิ่งเดียวคือขอให้เธอมีความสุข.....
6/8/39
ฉันนอนอยู่ที่ห้องฉุกเฉิน...หมอบอกกับแม่ว่าฉันเสียเลือดมากและยังอาการสาหัส....ฉันได้ยินเสียงแม่ของฉันกำลังสะอื้นไห้...เพราะฉัน....ตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่น่ะ.....
12/8/39
อาทิตย์นึงแล้วที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองมันทรมานอย่างนี้ ฉันเห็นแสงสีขาวสลับกับสีดำอยู่ตลอดเวลา...แต่ว่าแสงสีดำมันเยื้องเข้ามาใกล้ฉันเหลือเกิน ฉันเจ็บเหลือเกิน เธออยู่ไหน...แล้วจู่ฉันก็รู้สึกว่ามีคนมาดึงมือฉันไปทางแสงสีขาว... แรงบีบที่มือฉันเขาบอกอะไรกับฉันก็ไม่รู้ฉันได้ยินไม่ถนัดเลย.....
14/8/39
วันนี้ฉันรู้สึกได้ถึงแสงที่แยงตาฉัน.....ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา....สิ่งที่ฉันได้เห็นในเริ่มแรกคือเธอที่เฝ้ากุมมือของฉันอยู่.....ฉันดีใจ หัวใจของฉันรู้สึกชุ่มชื่นขึ้น...ฉันค่อยๆเอามือลูบหัวเธอจนเธอรู้สึกตัวขึ้น.....เธอมองหน้าฉันแล้วร้องไห้.....ฉันถามเธอว่าร้องไห้ทำไมหรือ....เธอเป็นอย่างไรบ้าง...เธอไม่ยอมพูดอะไรออกมาแต่เธอโผตัวเข้ากอดฉัน...และพูดคำคำเดียวที่ฉันรอคอยมานานแสนนาน......
ผมรักคุณ.....
เพียงเท่านั้น.....เราก็ต่างไม่พูดอะไรขึ้นมาอีกฉันกอดเธอตอบอย่างแนบแน่น....ไออุ่นของเราสองคนถ่ายทอดซึ่งกันและกันหัวใจของเราได้ถูกเติมเต็มอย่สงสมบูรณ์แล้ว....
17/8/39
เธอมาเยี่ยมฉันทุกวัน....หมอบอกฉันว่าวันพรุ่งนี้ฉันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว ฉันคิดอย่างนั้นจริงๆน่ะ ว่าเราสองคนทำไมถึงคุ้นเคยกันเพียงนี้.....
22/8/39
ฉันหายดีแล้ว....เธอชวนฉันไปเที่ยวนี่เป็นเดทแรกของเราสอง ฉันมีความสุขมากๆๆเลยล่ะ
3/9/39
วันนี้ฉันไปหาเธอ....แต่ทำไมวันนี้เธอถึงหน้าเศร้าอย่างนี้ล่ะ....ฉันเข้าไปถามเธอ...เธอร้องไห้และกอดฉันพร้อมบอกว่าทะเลาะกับพ่อแม่มาพวกท่านว่าฉันว่าเดี๋ยวนี้ฉันดูเหลวไหล.......
เจ็บ.....ฉันกำลังทำให้เธอร้องไห้ ฉันไม่ได้ความเลย....ฉันตัดสินใจว่าวันนี้ฉันจะไปขอลูกชายเขา.....เรื่องนี้ฉันก็ได้เตรียมคิดไว้อยู่แล้วแต่ช่วงนี้ฉันกลับลืมมันไป....
เย็นนี้ฉันจะไปพบเขาฉันบอกกับเธอตอนแรกเธอขัดขืนบอกอย่าเลยน่ะ แต่ฉันไม่ยอมหรอกต่อไปนี้เราจะได้ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆคบกัน...ฉันไม่เคยอายไม่เคยแคร์....วินาทีที่ฉันได้พบเธอฉันก็ทำตามที่ใจของฉันเรียกร้องแล้ว......ฉันคิดว่าหัวใจของเรามันคงห้ามความรู้สึกกันไม่ได้หรอก.....มันคงไม่สามารถปิดได้มิดแน่นอน....
ผมรักลูกชายของคุณลุงครับ......
ผมบอกเขาไปและแน่นอนสิ่งที่ได้กลับมาคือรอยช้ำบนหน้าผม......แกนี่เองที่ทำให้ลูกของฉันมันวิปริตไป....เขากำลังจะมาซ้ำผมอีกครั้งแต่คราวนี้เธอได้มาบังผมไว้......หยุดเถอะครับพ่อผมกับเขารักกันครับผมไม่ได้วิปริตความรักที่ได้เกิดขึ้นมามันมีความผิดด้วยหรอครับ......แกกำลังจะบอกพ่อว่าที่แกไปชอบผู้ชายมันไม่ผิดเรอะ........ใช่ครับ...นี่เป็นเสียงผม....ผมไม่คิดว่าการที่เราหันไปชอบเพศเดียวกันมันสิ่งที่ผิด...เรื่องแบบนี้ผมคิดว่ามันขึ้นอยู่กับความรู้สึก จิตใจของคนเราที่ไม่สามารถไปบังคับกันได้...ผมไม่เคยได้คบหากับผู้ชายมาก่อน...แต่พอได้พบเขาพบก็ไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกที่มีขึ้นมาต่อเธอได้ครับ...มันอาจจะเหมือนบ้าๆบอๆแต่วินาทีที่พบได้พบเธอพบก็บอกกับตัวเองได้เลยว่า....เขาคือคนที่จะมาเติมเต็มให้กับชีวิตของผม..............เธอร้องไห้หนักขึ้นและคุณพ่อก็ได้เงียบไป....ผมได้ยินคุณแม่ของเธอบอกกับพ่อว่า....คุณค่ะสำหรับความสุขของลูกคือความสุขของฉัน.....ลูกเราไม่ได้ไปทำอะไรที่มันไม่ดีให้คนอื่นเขาว่าเอานะค่ะ......คุณแม่ร้องไห้แล้วคุณพ่อก็นิ่งเงียบๆไปพักใหญ่......ไม่เป็นไรผมเตรียมใจไว้แล้วไม่ว่าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรผมจะไม่ยอมแพ้อย่างโดยเด็ดขาด...ผมบีบมือเธอให้รู้ว่าไม่ว่ายังไงผมก็จะไม่ทิ้งเธอไปไหน.....แล้วคุณพ่อก็ได้เอ่ยขึ้นมาว่า......ถ้าแกรอจนลูกฉันเรียนจบได้วันนั้นค่อยกลับมาที่นี่อีกครั้ง...แต่ในระหว่างที่ยังเรียนอยู่ห้ามแกมายุ่งวุ่นวายกับลูกฉันเป็นอันขาด..........ความรู้สึกในตอนนั้นคือได้รับโอกาสแล้ว....ฉันเข้าไปกอดเธอ....กอดสุดท้าย...ที่ฝากความห่วงใยให้กับเธอเอาไว้.....ไม่เป็นไรอีกแค่ 2 ปีฉันรอได้....ฉันจะขอคอยดูแลเธออยู่ห่างๆ....ฉันเชื่อใจเธอ.....เธอเชื่อใจฉัน....เราเชื่อใจกัน....ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่านี้แล้ว
12/9/39
ฉันได้งานทำงานแล้วน่ะ...เป็นผู้ช่วยผู้จัดการที่แห่งหนึ่ง....ฉันจะตั้งใจทำงานเก็บออมเงินไว้เพื่อเธอ.....ฉันจะเป็นกำลังใจให้เธอ....ให้เธอสู้เพื่อตัวเอง...
22/6/41
วันนี้เป็นวันที่เธอจะเข้ารับปริญญาแล้ว...คุณพ่อได้อนุญาตให้ฉันมาในงานนี้ด้วย...ฉันดีใจมาก...ตื่นเต้นด้วย....เมื่อคืนฉันนอนไม่หลับเลย....วันนี้ฉันจะได้เห็นหน้าเธอแล้วน่ะ.....ฉันไปรับครอบครัวของเธอแล้วเราก็มาพร้อมกัน....พวกเราเดินกันเข้าไปพร้อมมองหาเธอ....ฉันเห็นเธอแล้ว.....ฉันรู้สึกได้ว่าหัวใจของฉันถูกเติมเต็มขึ้นมา.....และฉันก็เห็น...เห็นว่าเธอกำลังร้องไห้......เธอวิ่งเข้ามาแล้วโผกอดฉัน....ผมคิดถึงคุณ.......พี่ก็เหมือนกันอย่าร้องไห้เลยคนดี...วันนี้เป็นที่เธอควรภูมิใจมากที่สุดอย่าร้องไห้เลยน่ะคนดีของพี่.....เธอพยักหน้าและยิ้มให้ฉัน....วันนี้ฉันได้รูกคู่กับเธอเป็นรูปที่สามแล้วน่ะ......
24/6/41
วันนี้ฉันกำลังจะเข้าไปหาเธอที่บ้านตามสัญญาแล้วน่ะ...คุณแม่ได้ออกมาต้อนรับฉันและยังได้ให้กำลังฉันด้วย....คุณพ่อครับผมรักลูกชายของคุณพ่อครับกรุณาให้เราสองคนได้คบหากันด้วยน่ะครับ.....เธอเข้ามานั่งคุกเข่าข้างๆฉัน....เป็นเวลาสองปีที่ลูกฉันได้เรียนจบและแกก็ไม่ได้มายุ่งวุ่นวายตามที่สัญญากันไว้....ตกลงฉันยกลูกฉันให้.....และแกก็ต้องสัญญาด้วยว่าจะไม่ทำให้ลูกฉันเสียใจเป็นอันขาด........ผมจะขอทำให้เห็นด้วยทุกการกระทำของผมครับ....ขอบคุณครับคุณพ่อที่ให้โอกาสผม....วันนี้จะเป็นวันที่ผมจะจดจำไว้ในชีวิต.....
1/7/41
ตั้งแต่วันนี้เธอก็ได้เขามาอยู่กับฉันแล้ว....ฉันมีความสุขมากจริงๆตนไม่สามารถบรรยายออกมาได้....เธอได้งานแล้วฉันดีใจด้วย...ต่อไปฉันจะไปรับเธอตลอดเลยน่ะตอนแรกฉันจะไปรับไปส่งแต่เธอบอกว่าอย่าเลยเดี๋ยวฉันจะไปสายน่ะ.....แค่นี้ฉันก็ไม่อยากได้อะไรแล้วล่ะ
8/11/41
ทุกๆวันยังคงเหมือนเดิมแต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมสำหรับฉันคือความรักที่มีต่อเธอมันเพิ่มขึ้นอยู่เรื่อยๆจนกลัวว่าว่าหากมีอะไรมาพรากเธอไปแล้วฉันจะอยู่ได้อย่างไร....พวกเราไม่ค่อยได้ทะเลาะกันเท่าที่ควร...ส่วนมากถ้ามีปัญหาอะไรเราจะเปิดอกพูดคุยกันเลย...ไม่อ้อมค้อม....ฉันเสียใจที่ไม่ค่อยมีเวลาให้กับเธอเท่าที่ควร....แต่เธอบอกว่าแค่พวกเราได้อยู่ด้วยกันในวันหยุดมันก็มากพอแล้วล่ะ.....ไร้คำซึ่งใดๆที่เอื้อนเอ่ย....ขอเพียงสองใจส่งถึงกันและกันมันก็น่าเพียงพอแล้ว....
18/12/41
ก่อนวันเกิดเธอ...ฉันถามเธอว่าเธออยากไปไหนหรือเปล่าวันนี้ฉันอยากทำให้เธอมีความสุขที่สุด....เธอบอกว่าไม่อยากไปไหน...แต่อยากให้ฉันไปช่วยทำสวนหลังบ้าน...ไม่อยากไปไหนที่มันวุ่นวาย...อยู่กับฉันนั้นคือสิ่งที่เธอปรารถนาที่สุดแล้ว....เธอยิ้มให้ฉัน.....หัวใจของฉันพองขึ้น เพียงแค่นี้
19/12/41
วันนี้เราตื่นเช้ามาตักบาตรกัน....เช้านี้อากาศแจ่มใสดีแท้...สายๆเราก็ไปทำสวนหลังบ้าน....เรามีความสุขกันมาก...ฉันไม่ต้องการอะไรแล้วล่ะ.....วันนี้เราไม่ได้กินเค้กกัน....แตฉันทำอาหารให้เธอกิน....อาหารที่ฉันใส่ความรักของฉันลงไป....ขอมอบมันให้กับเธอ....คืนนั้นฉันได้มอบแหวนของแม่ฉันให้กับเธอ....เธอคือดวงใจของฉัน....ในวันที่ไม่มีฉันอยู่...ขอให้เธอรู้ไว้น่ะว่าแหวนวงนี้เปรียบเสมือนตัวแทนของฉัน.....ที่จะติดตามดูแลเธอไปจนวันตาย.....เธอร้องไห้....ฉํนถามเธอว่าร้องไห้ทำไม.....เธอขอบคุณฉัน....และบอกว่าจะไม่มีตัวแทนใครเพราะเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป....ฉันเอ่ยอะไรไม่ได้แล้ว.....หัวใจของฉันตีบตันเหลือเกิน...ฉันร้องไห้....ฉันรักเธอที่สุดคนดีของฉัน....ขอให้เธอมีความสุขมากกว่าใคร....
1/1/42
ขึ้นปีพุทธศักราชใหม่แล้ว.....แต่ใจของฉันและเธอจะไม่แปรเปลี่ยนไป.....วันนี้ฉันได้ไปสวัสดีครอบครัวของเธอ....คุณพ่อพูดคุยเล่นกับฉันอย่างเป็นกันเอง....เราเฮฮากันมาก...อยู่กันครึ่งวันฉันก็พาเธอไปสวัสดีคุณลุงกับป้าของฉันบ้าง....พ่อกับแม่ของฉันเสียตั้งแต่ฉันยังเด็ก....ผู้ที่มีพระคุณต่อฉันเปรียบเสมือนพ่อกับแม่คนที่สองคือคุณลุงกับคุณป้า....ท่านเลี้ยงดูฉันเหมือนเป็นลูกแท้ๆและไม่เคยรังเกียจฉันที่ฉันมีความรักแบบนี้...และในตอนนี้ฉันก็ดีใจที่ได้ตอบแทนพระคุณของท่านทั้งสองและจะทำตลอดไป...ตกเย็นเรากลับมาบ้าน....เธอบอกว่าเธอมีอะไรมาให้ฉันด้วย...เธอหยิบกำไลข้อมือมาให้ฉัน....บอกว่ามันเป็นของที่ผมรักมากที่สุด...ใส่ไว้นะครับ...หากวันไหนพี่ต้องไปทำงานไกล...กำไลอันนี้จะเป็นพลังให้พี่เสมอครับ....วันนี้ฉันมีความสุขมากที่สุดแล้วเราก็ได้รวมกันเป็นคนคนเดียวกัน.....
5/4/43
วันนี้ฉันฝันร้ายฝันว่าเกิดเหตุไม่ดีกับเธอ....ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา....ทำให้เธอพลอยตื่นด้วย...เธอปลอบใจผม....ไม่เป็นไรมันเป็นเพียงแค่ฝัน....แล้วเธอก็ได้หลับไป....แต่ใจฉันตอนนี้....มีแต่ความหวาดกลัวฉันไม่สามารถนอนหลับได้อีกแล้ว...ใจคิดถึงแต่เรื่องที่ฝัน...ฉันเข้าไปไหว้พระสวดมนต์ขอพร....อย่ามีภัยใดๆมากล้ำกรายเธอเลยเถิด....
6/4/43
ฉันใจเย็นขึ้นมากแล้ว มาบริษัทเหมือนทุกครั้งแต่อยู่ๆผู้จัดการก็เรียกผมไปพบ..เขาบอกว่าอยากให้ฉันไปดูงานของลูกค้าที่ต่างประเทศ 5 วัน...ฉันรู้สึกใจหาย....กลับมาบ้านพร้อมกันฉันบอกเธอว่าผู้จัดการบอกให้ไปดูงานที่ต่างประเทศ 5 วัน...เธอเงียบไป...แล้วถามว่าไปวันไหน....ฉันบอกว่าวันจันทร์ แล้วเธอก็บอกว่าถ้าอย่างนั้นผมก็คงเหงาน่ะสิ....เธอหัวเราะฝืนๆ...ฉันคว้าเธอเข้ามากอด....ฉันรักเธอ...เสาร์-อาทิตย์ฉันจะใช้เวลาให้คุ้มค่ามากที่สุดน่ะ....เธอพยักหน้าแล้วกอดฉํนตอบเหมือนกัน.....วันนั้นเรานอนกอดกันทั้งคืน
7/5/43
วันนี้ฉันอยู่กับเธอทั้งวัน....เธอดูเหงาๆ...ผมรู้สึกใจไม่ดี...ตั้งแต่ความฝันวันนั้น.....โปรดเถอะสวรรค์ขอให้เธอมีความสุข....
8/4/43
พรุ่งนี้แล้วสิน่ะ....5วันสำหรับฉันเหมือนไปนานแสนนาน.....เธอกับมายิ้มแล้ว....เธอบอกผมว่าไม่เป็นไรแหวนวงนี้อยู่กับเธอเสมอและฉันก็มีกำไลเคียงข้างเธอเสมอ....ฉันหอมและกอดเธอบ่อยๆๆพร้อมกับจูบเธอ....พี่รักเธอ...เธอคือดวงใจของพี่....แม้นความตายจะมาพรากเราจากกัน.....แต่ดวงใจของพี่จะอยู่ที่เธอเสมอ....สุดที่รัก...ฉันร้องไห้....แล้วเธอก็ร้องไห้พร้อมกับทุบอกฉันว่า....ฉันพูดอะไรบ้าๆก็ไม่รู้....ฉันไม่รู้เหทชมือนกันว่าทำไมถึงได้เอ่ยมันขึ้นมาในตอนนี้....รู้เพียงแค่ว่าอยากให้เธอรู้...รู้ว่าเธอสำคัญกับกับฉันเพียงอย่างไร....ก่อนที่ฉันอาจจะไม่มีโอกาสได้พูดมันอีก....ตลอดไป
9/4/43
เธอมาส่งฉัน....เรากอดกันอย่างแน่นแล้วก็จากกันด้วยความคิดถึง....ฉันเหมือนคนบ้าที่ห่างกันเพียง 5 วันใจมันกํเจ็บปวดอย่างนี้.....แต่เธอคงเลิกคิดมากแล้ว...ฉันเห็นเธอส่งยิ้มมาให้ฉัน.....ทำให้ฉันยิ้มออกมาได้....
11/4/43
ฉันคิดถึงเธออีกสองวันเอง...ฉันปลอบใจตนเอง....ป่านนี้เธอกำลังทำอะไร...ไม่เป็นไร....อีกแค่ไม่นาน.....
13/4/43
ฉันรักเธอที่สุด.....คนดีของฉัน......
*********************************************************************************
************************************************
*********************
“พัทธ์ ออกมากินข้าวหน่อยน่ะลูก.....”
“.............................”
“พัทธ์...”
“ก็ได้ครับแม่....”
ผมปิดสมุดบันทึกก่อนฝืนใจลงไปกินข้าว
............
“แม่ครับ...ผมอิ่มแล้ว”
“กินไม่กี่คำเองน่ะลูก”
“ผม....กินไม่ลงแล้วครับ” ผมกำลังจะร้องไห้....เห็นกับข้าวในวันนี้...กับข้าวที่เขาทำให้ผมทาน....ผมลุกแล้ววิ่งขึ้นห้องปิดประตูแล้วร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่ไหวอีกแล้ว...
“ฮือ.....” ผมทำใจไม่ได้....หัวใจของผมร้าวราน......เขาจากผมไปอย่างไม่มีวันกลับมา.........
****************************************************
***************
ผมรอเขาอย่างใจจดใจจ่อ.....เขากำลังจะกลับมาแล้วผมคิดถึงเขาเหลือเกินผมมารออยู่นี่ก่อนชั่วโมงนึง..
เสียงเอะอะอะไรกัน
“เฮ้ยมีเครื่องบินตกว่ะ”
“สายไหนว่ะ”
“สายที่กำลังกลับจากฟิลิปปินส์ว่ะ”
ใจผมตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม...เขาก็กำลังกลับจากฟิลิปปินส์...ผมวิ่งเข้าไปถามเค้า
“แล้วตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างครับ....แล้วคนเจ็บเขาไปอยู่ไหน”
“ใจเย็นๆน้อง....ตอนนี้เค้าอยู่กันที่....................”
“ขอบคุณมากครับ”
รู้ดังนั้นผมรีบไปที่นั่นแล้วก็โทรบอกให้แม่กับพ่อทราบ...พวกท่านบอกเดี๋ยวจะรีบไปหาทันที
ผมมาถึงแล้ว..ผมภาวนาขอให้มีคนรอดขอให้คนๆนั้นเป็นเขา.......ผมเห็นตำรวจก็รีบปลี่เข้าไปหา
“คุณตำรวจครับผมคนที่ชื่อกมลวิทย์มั้ยครับ”
“เรากำลังลำเลียงทุกคนออกมาอยู่ครับ”
“แล้วตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้างครับ” ผมร้องไห้แล้วครับคุณตำรวจทำหน้าไม่ดีเลย
“ผมอยากให้คุณทำใจให้ดีน่ะครับ....เครื่องบินที่กลับจากฟิลิปปินส์มากรุงเทพ...เราไม่พบผู้รอดชีวิตเหลือเลยครับทั้งกัปตันและพนักงานไม่เหลือรอดเลยครับ.....”
“.......................................” วินาที่นั้นหัวใจของผมได้แตกสลายลงอย่างไม่มีชิ้นดี
“ผมไม่เชื่อหรอก....พวกคุณยังพบไม่หมดเลยไม่ใช่หรอ.....ฮือ” หัวใจผมพังทลายลงแล้ว...........
“พัทธ์ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า”
“แม่..ผม...ผม”
“พอลูกยังไม่ต้องพูดอะไรออกมา วิทย์เป็นคนดี...คุณพระคุณเจ้าจะคุ้มครองเขาให้ปลอดภัย”
“ฮือ....”
ญาติของคนทุกคนมารับศพกลับบ้าน.....มีแต่เสียงร้องไห้ระงมไปทั่ว......แล้วก็มีตำรวจนายนึงมาบอกผม
“พวกคุณเป็นญาติของนายกมลวิทย์ใช่มั้ยครับ”
“ครับ...”
“นี่ครับ..ผมพบสมุดบันทีกกับกำไลข้อมือที่เขากอดไว้กับตัวแน่น......เชิญทางนู้นครับ”
ผมรับสองอย่างนี้มา..หัวผมมันตื้อไปหมดแล้วผมเดินตามเขาไปแล้วหยุดอยู่ที่ร่างร่างหนึ่ง.....ผมค่อยๆเปิดออก
“โฮ......พี่วิทย์.......ทำไมถึงทิ้งผมไป....ไหนบอกว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป.....พี่วิทย์.....พี่วิทย์”
ผมร้องไห้ออกมา หัวใจของของหายไปสิ้นตั้งแต่นั้น....ทำไมโลกช่างโหดร้าย.....มัจจุราชได้คร่าชีวิตเขาไป...พร้อมกับเอาหัวใจของผมไปด้วย..................ตลอดกาล
*********************************************************
***********************
*******
หลังจากนั้นทุกอย่างก็เป็นไปตามขั้นตอนอย่างที่มันควรจะเป็น....
ผมกลับมายังบ้านของเรา....เข้าไป....ไว้ว่าที่ตรงนี้ผมก็เห็นร่างของเขาเต็มไปหมด.....น้ำตาผมไหลรินตลอด.....ผมพยายามฝืนยิ้มเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องเป็นกังวลห่วงผม......ผมไม่สามารถทำมันได้.....ผมทำไม่ได้.....มันทำไม่ไหวจริงๆ......
ผมนั่งที่โซฟา..แล้วเปิดสมุดบันทึกอ่าน...
จากใจพี่วิทย์.....ถึงน้องพัทธ์...สุดที่รัก...
น้ำตาผมไหล....ค่อยๆอ่านไปเรื่อยๆร้องไห้....ทุกบรรทัดที่มีมอบให้กับผม...........................................................
...
ความรักที่พี่มอบให้ผม....ผม........รักพี่คนเดียว....ตลอดไป
ผมตัดสินใจย้ายกลับมาบ้าน.....ผมทำใจไม่ได้ที่จะอยู่บ้านหลังนั้นแต่ก็จะไม่ยอมขายมันให้ใครไป.....ผมเก็บของทุกสิ่งของผมกับพี่กลับบ้านเหลือไว้แค่บ้าน....สิ่งที่มีแต่ความรักความอบอุ่นมอบให้กัน......พี่ของผมได้มาบอกผมว่าอยากจะขอซื้อบ้านหลังนี้....ผมคิดว่าถ้าเป็นพี่....จะทำให้บ้านหลังนี้มีแต่ความสุขคงอยู่ตลอดไป
**********************************************
ผ่านมาปีนึงแล้ว...หัวใจของผมคงไม่สามารถกลับมาเป็นดีเดิมได้......ผมอ่านสมุดบันทึกทุกๆวันอย่างไม่มีเบื่อ....ไม่เบื่อเลย
...เพราะมีสมุดบันทึกเล่มนี้กับแหวนวงนี้ที่ทำให้ผมมีกำลังใจจะสู้ต่อไป....สองสิ่งนี้ที่ทำให้รู้ว่าพี่จะอยู่เคียงข้างผมเสมอ....คอยปกป้องคุ้มครองผมตลอดไป
ผมอยากจะบอกพี่ให้รู้ว่า ชาตินี้ผมคงไม่สามารถมอบความรักให้ใครได้อีกมันมอบให้กับพี่เพียงคนเดียว
พี่ครับ......ผมจะบวชครับ 3พรรษา บวชให้พ่อกับแม่แล้วก็ให้พี่.....ขอให้เวรกรรมของพี่ได้สูญสิ้นไป....
ผมอยากจะขอพร...ไม่ว่าชาตินี้หรือทุกชาติไปขอให้เราได้เกิดมารักกันทุกชาติไป.......
รักพี่ที่สุดจากหัวใจ
รวินพัทธ์
เห็นสายน้ำนทีที่มันไหลไป
เหมือนว่าเราเคยแหวกว่ายด้วยกันก่อนนั้น
ใจที่คอยภักดี รักที่มีให้แก่กัน
ช่างผูกพันผูกกันมานานแสนนาน
เป็นเวรกรรมปางก่อนที่ย้อนเข้ามา
ให้น้ำตาเราหลั่งรินแทบจะสิ้นใจ
ได้มาพบเพื่อลา..จำพรากเราให้ห่างไกล
บุญเราสร้างมาน้อยไปต้องจำใจลา
*ผ้ากาษาที่ให้มา พี่จะห่มไว้
อยากทำอย่างที่ตั้งใจ
เลือกไปสู่แดนพระธรรม
อยู่ที่ไหนน้องจงรับบุญที่พี่หนุนนำ
ขอให้เวรกรรมน้องจงสิ้นไป
สายน้ำโขงขอจงช่วยเป็นพยาน
ถ้าดวงไฟขึ้นจากน้ำสองดวงวันไหน
*นั่นคือรักของเราจะรักกันไม่เสื่อมคลาย
เกิดชาติไหนให้เรารักกันเหมือนเดิม
___________________________________________________________________________________
ขอบคุณ....นิยายเรื่องใครเป็นเมียมึงวะ....ที่ทำให้ผมรู้จักที่แห่งนี้
ขอบคุณ....เล้าเป็ดที่ทำให้ผมได้เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น
ขอบคุณ....นิยายหลายๆเรื่องในเล้านี้ที่ได้สอนผมหลายๆอย่าง
ขอบคุณ....นิยายหลายๆเรื่องที่ทำให้ผมเสียน้ำตา หัวเราะ เพลิดเพลินได้
ขอบคุณ....นิยายหลายๆเรื่องที่สามารถทำให้ผมหายเครียดจากบางสิ่งได้
ขอบคุณ....นิยายหลายๆเรื่องที่ให้ข้อคิดดีๆกับผม
ขอบคุณ....รีพลายหลายๆรีพลายที่มีคำคมดีๆหลายอย่างมาทำให้ผมรู้สึกดีๆ
ขอบคุณ....มากๆครับ
โดย นายฝันเฟื่อง