หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[ycrazy]

 o13ลุยเลยเค้กกก!!

[kisskiss]

  นอกจากสงสารน้องเค้กแล้ว สงสารตัวเองด้วย ค้างงงงง อารมณ์ประมานไม่สุด สุดๆ 

[ปลาทองสีชมพู]

“ช่างหัวแม่งสิ แต่งงาน..ก็เรื่องของมึงสิ แต่กูรักมึงอ่ะ..จบป่ะ แม่ง”  พีท สุดยอดดดดดดดดดดดดมากอะ
โคดแมนเลย..ฮ่าๆๆๆๆ
ปล.เค้ก พูดไปเลย “ช่างหัวแม่งปะไร” เนอะ.. ^o^

[greensnake]

นั่นสินะก็แค่รัก ไม่ได้ทำผิดอะไรสักหน่อย
หวังว่าถ้าบอกไปแล้วน้องเค้กจะดีขึ้นนะ
อะไรที่มันหน่วง มันหนัก ก็คงจะเบาขึ้น
เค้กมีเพื่อนอย่างนี้ช่างโชคดีจริงๆ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[K2KARN]

แหม่ พีทมันได้ใจจริงจริ๊ง !!!
แต่งก็แล้วไง ก็รักอ่ะ จบเว้ !!!
ว่าแต่พีท หาคู่ให้มันทีซิ๊เบบี้ 

[sukie_moo]

  เค้กลุยเลย

[AnimajuS]

เนี๊ยและ มีเพื่อนดีๆจะจะคอยช่วยเราเสมอ

เมื่อเราทุกข์เพื่อนก็จะเป็นกำลังใจให้

เค้กโชคดีมากที่มีเพื่อนอย่าง พีทและแก้ว

[maxsextex]

เครียดแท้  เครียดหลาย 



เครียดแท้  เครียดหลาย




ตั้งใจมาอ่าน  อ่านแล้ว  เครียดยิ่งกว่า สอบ Final  อีก  อ่ะ 


โห๊ะ !!!    เครียดหลายๆ





..0.  .

[aorpp]

แวะมาดูจ้า
ไม่รู้เป็นอะไร ต้องเข้ามาส่องกระทู้นี้วันละสี่เวลา
ลุ้นเค้กสุดตัว ตอนหน้าพี่คิวจะออกหรือยังน้า
ท่าทางพี่คิวจะเป็นพระเอกที่พูดน้อยที่สุดในบรรดานิยายของเบบี้รึเป่าเอ่ย 

[NUTSANAN]

เค้กรีบบอกรักพี่คิวเลย ย
อยากรู้ว่าพี่คิวจะทำยังไง!!

[Ball]

เปิดมาดูบ่อยมากกกกก อ่านตอนนี้ซ้ำไปหลายหน
อยากอ่านอีกกกกกกก ไม่เคยพอเลยกับเรื่องนี้
รักเบบี้ มาต่อเร็วๆนะคะ ใกล้จะขาดใจแล้ว

[takara]

อร๊าย ชอบที่พีทพูดอะ แต่ก้อนะเค้ก ลองพูดออกไปดูก้อได้นะ เผื่อจะได้สบายใจขึ้น เอาใจช่วย สู้สู้

[maxsextex]

ช่วงหลังๆ มานี่ อ่านแต่ละ ตอนหลายรอบมากอ่ะ 

อย่างน้อย  2  รอบ  เพื่อกระชับความเศร้าในเนื้อเรื่องให้  อินมากๆๆ


แต่.... เศร้ามากกกกกก 


“ช่างหัวแม่งสิ แต่งงาน..ก็เรื่องของมึงสิ แต่กูรักมึงอ่ะ..จบป่ะ แม่ง” 

เจอประโยคนี้ไป  เห้อ  สุดๆ  สู้มันให้ถึงที่สุด 

สู้ว้อย  เค้ก  จัดหนัก 


U   U""

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

“ช่างหัวแม่งสิ แต่งงาน..ก็เรื่องของมึงสิ แต่กูรักมึงอ่ะ..จบป่ะ แม่ง” กดไลค์


นั่นดิ ช่างหัวพี่คิว จะแต่งก็แต่งไปดิ
ไปบอกรักให้พี่คิวปวดใจเล่นดีกว่า ๕๕๕๕๕๕๕๕

[t2007]

เศร้าเคล้าน้ำตา ฮาตอน ช่างหัวแม่งปะไร เฮ้อ น้องเค้กกล้าบอกรึเปล่าหนอ ต้องมีพี่ฟ้าช่วยซะแล้ว ดีจังเลยมีเพื่อนที่เข้าใจกัน

[bowstory2]

เงิบบบบ... =[]=

[กว่างกว๊าง]

 ช่างหัวคิวมัน... อื้อหือ ไปบอกมันให้ได้แรงๆอย่างนี้โลด

[TanyaPuech]

    บอกเลยยยยยยยยยยยยยยยย

[amito]

แพ้เพราะไม่ลงแข่งเจ็บใจมากกว่าลงแข่งแล้วแพ้เยอะเลยนะเค้ก กลั้นใจบอกรักพี่คิวไปเลย อะไรจะเกิดก้อให้มันเกิด ดีกว่าค้างคาอยู่ในใจแบบไม่มีคำตอบ

[[newZy]CASS]

รักแล้วมันผิดตรงไหน!!

[pattybluet]

เอาใจช่วยน้องเค้กเต็มที่ วัดใจกันไปเลย
พี่คิว มาจนถึงตอนนี้ก็ยังแอบเชื่อในตัวพี่คิวอยู่นะ ทำอะไรซักอย่างดิ ได้โปรดดด...

[เบบี้]

~49~

วันจันทร์ ณ ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“สวัสดีจ้ะเด็กน้อย” พี่ฟ้าโผล่หน้าเข้ามาในห้องพักพนักงาน  ผมกับพี่ออฟยิ้มตอบให้
“พี่ไปแล้วนะออฟ..ฝากด้วย”
“ไปไหนอ่ะครับ” ผมถามด้วยความอยากรู้
“แหม..เค้กถามครั้งแรกเลยมั้งครับเนี้ย ดีใจจัง” พี่ฟ้าพูดแซว  ผมยืนเขิน
“ไปเยี่ยมคุณแม่น่ะ ไงก็..ตั้งใจทำงานกันด้วยนะครับ” พี่ฟ้าตอบ
“ฮะ” ผมพยักหน้าตอบ
“ไปล่ะ” พี่ฟ้าโบกมือลาและปิดประตูไป
“ป่ะ..ทำงาน” พี่ออฟนำมือมาวางไว้บนหัวผมเพียงครู่เดียวก่อนที่พี่เขาจะเดินออกจากห้องไปก่อน  ผมเดินนำเอาแก้วน้ำไปวางไว้ที่อ่างล้างจานและเดินออกจากห้องพักเพื่อไปทำงานต่อ
“.......................” ผมชะงักในทันทีเมื่อเห็นพี่ฝันเดินเข้ามาในร้าน  เธอหันมามองหน้าผม
“คิวล่ะ” พี่ฝันถาม
“พี่คิวไม่ได้มาทำงานนี่ครับ ตั้งแต่เช้าแล้ว” พี่หมีที่ยืนอยู่ข้างๆตอบแทนผม  ที่จริงผมไม่ทราบด้วยซ้ำว่าพี่คิวอยู่หรือไม่อยู่ที่ร้าน  เพราะผมมาทำงานในตอนบ่ายและทราบเพียงว่าวันนี้เป็นเวรของพี่คิวเท่านั้น  ผมยังคิดว่าพี่คิวอยู่ในครัวเลยด้วยซ้ำ
“คิว..ไม่ได้กลับมางั้นเหรอ” พี่ฝันถามด้วยสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่ 
“ครับ” พี่หมีพยักหน้าตอบ
“ตอนนี้มีแค่พี่เซ็นอยู่ในครัว” พี่หมีพูด
“งั้นพี่ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม” พี่ฝันถาม
“แต่..ทางร้านเราห้ามไม่ให้คนนอกเข้าในครัวนะครับ” พี่หมีบอก  พี่ฝันเงียบไปและมีสีหน้าเศร้าลง  ผมเห็นพี่หมีถอนหายใจเบาๆ
“โอเคครับ ถ้าแป๊บเดียว” พี่หมีพูด
“ขอบใจ” พี่ฝันบอกและเดินเข้าไปในตัวเคาร์เตอร์ในทันทีก่อนจะเดินตรงเข้าไปในครัว  ผมยืนเงียบมองพี่หมีที่ยังคงนิ่งอยู่จนผมไม่รู้ว่าพี่เขากำลังคิดอะไร  สิทธิ์ของการตัดสินใจแทนพี่ฟ้า  พี่เซ็นและพี่คิว  รองลงมาขึ้นอยู่กับพี่หมี  ถ้าเกิดอะไรขึ้นโดยเป็นการตัดสินใจจากพี่เขา  นั่นก็หมายถึงพี่หมีต้องรับผิดชอบในการตัดสินใจนั้นด้วยตนเอง
“พี่หมีโอเคนะครับ” ผมถาม
“หึ..เป็นห่วงรึไง” พี่หมียิ้มให้ผมน้อยๆ
“ฮะ เป็นห่วง” ผมตอบ  ผมตอบได้อย่างเต็มปากเต็มคำ  อยู่ๆในหัวผมกลับนึกถึงพี่คิวขึ้นมา  ทีตอนที่พี่คิวพูดในประโยคลักษณะเดียวกันกับพี่หมีเรากลับไม่กล้าตอบได้อย่างเต็มปากเต็มคำแบบนี้..สงสัยเราคงอาการหนักกับพี่คิวมากไปแล้วจริงๆอย่างที่พีทและแก้วว่า
“ร้านชักวุ่นไปกันใหญ่ เหมือนไม่มีอะไร..แต่ น่าเบื่อชะมัด” พี่หมีบ่น
“เฮ้อ..ไอ้ความขมุกขมัวภายใต้ความสดใสนี่คืออะไรกันครับ” พี่หมีหันมามองหน้าผมเหมือนต้องการคำตอบ
“เค้กก็ด้วย รู้รึเปล่า..”
“แล้ว รู้อะไรไหม” พี่หมีพูด  ผมเริ่มงงว่าคำพูดนี้เป็นประโยคคำถาม  ต้องการบอกหรืออะไรกันแน่
“น่าจะรู้แหละนะ แต่แค่ไม่รู้ตัว หึ..รับลูกค้าก่อน” พี่หมีแสยะยิ้มก่อนจะตัดบทลงห้วนๆ  และทิ้งไว้เพียงผมที่ยังคงงงไม่เลิก  พี่ฝันเดินออกมา  เธอมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผม
“ฉันขอเข้าไปรอในห้องอาฟ้านะ” พี่ฝันพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดและเดินตรงเข้าห้องพี่ฟ้าไปเลย  ผมเดินเข้าไปในตัวเคาร์เตอร์เพื่อรินน้ำเปล่าและเดินนำเอาไปให้พี่ฝันในห้อง  ซึ่งมันเป็นมารยาท  เรารู้ว่าเรามีแขก  ไม่ว่าแขกจะมาในรูปแบบไหนเราก็ควรละเหตุผลบางอย่างไว้เพื่อหน้าที่  ผมคงปล่อยหน้าที่ไปอย่างเพิกเฉยแบบนั้นโดยการทำเป็นไม่รับรู้  ไม่ชอบ  ไม่เห็นหรือเอาความรู้สึกส่วนตัวมาปนไม่ได้
“น้ำครับ..มีอะไรก็เรียกได้นะครับ” ผมวางแก้วน้ำลงตรงหน้าพี่ฝัน
“ขอบคุณ” เธอพนักหน้าบอก  ผมพยักหน้าตอบให้เธอและเดินออกจากห้องมา  ผมต้อนรับลูกค้ากับพี่ออฟ  ส่วนพี่ซีและพี่กัสต้องวุ่นอยู่กับอาหารที่จะต้องเตรียม  คิดเงิน  รับออร์เดอร์และอื่นๆ  ส่วนพี่หมีเหมือนจะได้รับหน้าที่แทนพวกผมทุกอย่าง  อะไรที่พี่หมีทำได้คือพี่เขารับไปทำทั้งหมด  ผมเหลือบดูนาฬิกาเป็นช่วงๆเพราะพี่ฝันนั่งรออยู่ในห้องของพี่ฟ้าเกือบสามชั่วโมงแล้ว
“พี่ฝันยังไม่กลับอีกเหรอ” พี่กัสถาม
“เฮ้อ” พี่ซีถอนหายใจ  ผมได้แต่เงียบ
“อะไรของพวกพี่เค้ากันนะ” พี่ซีบ่นหน้างอ
“ซี..นี่บิลโต๊ะเอ็มกับเอฟ คิดเสร็จแล้วช่วยเอาไปให้ลูกค้าหน่อยนะ” พี่หมีเดินมายื่นบิลให้กับพี่ซี
“ค่ะ” พี่ซีรับและนำไปจัดการตามหน้าที่ของตน
“เค้กเข้าไปถามพี่ฝันสิ..ว่าจะรับอะไรเพิ่มไหม แล้วเมื่อกี้พี่เซ็นบอกว่าถ้าพี่ฝันยังรออยู่..ให้พี่ฝันกลับไปได้แล้วด้วยอ่ะ วันนี้พี่คิวคงไม่กลับมาหรอก” พี่กัสพูดบอกหน้าแหย  ผมชี้หน้าตัวเอง
“พี่ไม่ไปเด็ดขาด” พี่กัสส่ายหัวท่าเดียว
“ครับ..ที่จริง เปล่า” ผมพูดไปอย่างนั้นและยังงงตัวเองว่าต้องการจะสื่อบอกอะไรแก่พี่กัส  ผมเดินออกมาจากเคาร์เตอร์และตรงเข้าไปที่ห้องของพี่ฟ้า


ก๊อก  ๆ  ๆ


“ขอโทษครับ” ผมเดินเข้าไป  พี่ฝันหันมามอง  เธอปัดแก้มอย่างลวกๆ  ตาของเธอแดงจนผมสังเกตเห็นได้  พี่ฝันหันหน้าหนีไปอีกทาง
“คือ..พี่ฝันจะรับอะไรเพิ่มไหมครับ” ผมมองไปที่แก้วน้ำของเธอ  น้ำหมดแก้วไปแล้ว 
“ขอเป็น เอสเปรสโซ่ร้อนสักแก้วก็แล้วกัน” พี่ฝันตอบ
“ได้ครับ”
“แล้ว..เอ่อ พี่เซ็นบอกว่า ให้พี่ฝันกลับไปพักผ่อนได้แล้วครับ..วันนี้พี่คิว คงจะไม่มาแล้วครับ” ผมพูดเสริมจากคำพูดของพี่เซ็นไป  ถ้าผมพูดไปโต้งๆ  ผมกลัวว่าพี่ฝันจะหาว่าผมไปไล่เธอและอาจจะตีความหมายของผมผิดไปได้
“.......................” พี่ฝันเงยหน้าขึ้นมองหน้าผม  ตาของเธอบวมแดงแต่สายตาของเธอช่างว่างเปล่า
“ทำไมคิวถึงไม่มาล่ะ” เธอพูดเหมือนอ้อนวอนขอคำตอบจากผม  สีหน้าของเธอเหมือนจะร้องไห้
“คิวหายไปไหน” ผมได้แต่หยุดยืนนิ่งอยู่กับที่  ขาก้าวไม่ออกเพราะอะไรหลายสาเหตุ  คำพูดของเธอกำลังทำให้ผมอยากรู้เรื่องทั้งหมด
“เป็นว่าที่เจ้าบ่าวที่บ้าดีใช่ไหมล่ะ หึ” พี่ฝันแสยะหัวเราะเหมือนไม่เชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น  สายตาของผมสะดุดเห็นที่นิ้วนางข้างซ้ายที่มือของเธอ  แหวนเพชรที่เธอสวมอยู่นั้นทำให้มือของเธอที่สวยอยู่แล้วดูดียิ่งขึ้นกว่าเดิมจนผมแทบละสายตาออกมาไม่ได้
ผมไม่กล้ามองไปที่แหวนนั่นนานนักและไม่กล้าสบตาพี่ฝันอีกด้วย  ผมได้เพียงแต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนี้เพราะสถานการณ์นั้นไม่สามารถทำให้ผมเดินออกไปอย่างหักหน้าเธอได้
“วันนี้ วันนี้เป็นวันที่เราต้องไปแจกการ์ดแต่งงาน..อยู่ๆไอ้บ้านั่นก็หายตัวไปหลังจากที่เพิ่งแจกไปได้แค่ไม่กี่ใบ ฉัน..กำลังรู้สึกอยากตบหน้าคิวสักฉาก หึ..บ้าชะมัด” พี่ฝันพูดขึ้น  รอยยิ้มที่แสยะออกมาไม่ได้ทำให้สีหน้าเศร้าหมองของเธอนั้นลดน้อยลงเลย  ท่าทางของเธอทำให้ผมเห็นได้ว่าไม่ใช่เพียงผมเท่านั้นที่กำลังรู้สึกแย่ไปเสียคนเดียว
“บ้าใช่ไหมล่ะ แต่ก่อน..ฉันเคยรู้สึกไม่ชอบเอาซะเลยเวลาที่ปรายตบหน้าคิวตอนที่เธอโมโห แต่ตอนนี้ฉันชักจะเข้าใจความรู้สึกของยัยนั่นซะแล้วล่ะ แต่ก็นะ..ถึงตบไป คนแบบนั้น จะรู้สึกอะไร คงจะเต็มใจให้ตบด้วยซ้ำละมั้ง” พี่ฝันพร่ำพูด  เธอมองหน้าผม  สีหน้าเธอยิ้มด้วยท่าทางเศร้า  ผมยิ้มให้เธอเพียงนิดเดียว
“อีกไม่กี่วัน เราก็จะแต่งงานกัน” ผมตกใจ  หุบยิ้มลงและกลับเงยขึ้นมองหน้าเธออย่างเต็มตา
“เรากำลังจะแต่งงานกัน อย่างที่ฉันเคยฝันมาตลอด” พี่ฝันพูด  ไม่ใช่น้ำเสียงเย้ยหยันแต่อย่างใด  เธอน้ำตาคลอและปากของเธอสั่นจนผมสังเกตเห็นได้
“ฉันกำลังเป็นผู้หญิงที่กำลังจะแต่งงาน แต่งงานกับคนที่ฉันรักมาตลอดเกือบสิบปี..อึก” พี่ฝันเริ่มกระแทกน้ำเสียงหนักมากขึ้นเรื่อยๆ  ผมได้แต่เงียบและอดไม่ได้ที่จะไม่สงสารเธอ  ผมกำลังรู้สึกเหมือนกับว่าปัญหาหัวใจของผมนั้นเล็กน้อยไปในทันทีเมื่อเทียบกันกับเรื่องของเธอ
“เธอเข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม ฉันไม่ใช่ยัยบ้าที่กำลังรอว่าที่เจ้าบ่าวที่หายตัวไปหลังจากที่ยังแจกการ์ดไม่เสร็จเสียหน่อย” เธอปาดน้ำตาของเธออย่างลวกๆ
“พี่คิวเค้าก็คง..รักพี่นะครับ ไม่อย่างนั้น” ผมพูดขึ้น  พี่ฝันเงียบลง  ผมไม่รู้ว่าผมจะต้องพูดอะไรต่อไปอีก  ผมรู้สึกช็อกพอๆกับที่รู้สึกสงสารเธอขึ้นมา  ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่พี่คิวถึงเป็นอย่างที่เธอว่า  ผมไม่รู้ว่าเธอกับพี่คิวนั้นมีความสัมพันธ์กันไปถึงขั้นไหน  ผมไม่รู้ว่าการที่เธอรักพี่คิวได้มากขนาดนี้นั้นเพราะอะไร..เหมือนกับผมหรือเปล่า  หรืออาจจะรักมากกว่าผมเสียด้วย  และผมไม่รู้ว่าพี่คิวนั้นคิดอย่างไรกับเธอ  ที่จริงแล้วผมแทบไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ  ผมรู้เพียงผมรักพี่เขาเช่นเดียวกันกับที่พี่ฝันรัก  ผมเองก็คงไม่ต่างจากเธอเท่าไหร่นัก
เราเงียบลงอยู่เกือบห้านาที  พี่ฝันก้มหน้าลงอย่างช้าๆ
“ใครจะแทนปรายได้กัน” พี่ฝันพูดขึ้น  ตาของเธอจับจ้องอยู่ที่แก้วน้ำตรงหน้า
“ตอนนี้ฉันกำลังคิดว่า ฉันแทนปรายไม่ได้ก็ช่างสิ..ฉันก็เป็นฉันตอนนี้ คนที่คิวกำลังจะแต่งงานด้วย นายว่า..ฉัน ฉันผิดไหม” พี่ฝันเงยหน้าขึ้นมองหน้าผม  ผมก้มหน้าหลบสายตาของเธออีกครั้ง  คำพูดและความคิดของเธอกำลังคล้ายกับผมจนน่าขำ
“นั่นสินะครับ ไม่มีใครผิดทั้งนั้น” ผมรวบรวมรอยยิ้มขึ้นยิ้มให้เธอ  มันน่าตลกที่ผมไม่คิดว่าจะได้พูดประโยคเดียวกับประโยคที่ผมได้รับการปลอบโยนจากคนอื่นมากมาย
“เอสเปรสโซ่รอสักครู่นะครับ” ผมตัดบทและเดินออกจากห้องมา  สมองกำลังทำงานอย่างหนักที่จะประมวลคำพูดของพี่ฝันทั้งหมด
“เอสเปรสโซ่ เอสเปรสโซ่ เอสเปรสโซ่”

= = = = = = = =

หลังจากที่เลิกงาน  ผมไม่ได้ตรงกลับบ้าน  ใจผมเพียงแค่ยังไม่อยากกลับไปตอนนี้  มันรู้สึกโหวงไปหมด  หัวใจที่ยังไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนั้นผมไม่อยากกลับไปแล้วมีอาการที่ทำให้แม่รู้สึกไม่สบายใจ  วันนี้พี่ฟ้าไม่ได้กลับมาที่ร้านอีก  พี่หมีจึงอาสาที่จะไปส่งผมให้แต่ผมบอกปฏิเสธ  ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์อยากจะคุยกับใครทั้งนั้น  ผมอยากไปที่ที่อยู่แล้วสบายใจ  ผมจึงนึกขึ้นได้ว่าจะไปที่มูลนิธิก่อนกลับบ้าน  ผมไม่ได้เจอน้องๆมานานมาก  อีกอย่างคือ  ผมไม่มีที่ไปนอกจากที่นี่แล้ว..
“........................” ผมต้องชะงักในทันทีเมื่อเห็นคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ 
“พี่เค้ก!!” เสียงน้องๆเรียกขึ้นพร้อมกัน  สติผมเกือบจะหลุดออกไป  พี่คิวหันมามองหน้าผม  เราจ้องกันอยู่นานมากจนผมมารู้สึกตัวอีกทีคือน้องนัทกับน้องอุ่นรักวิ่งเข้ามาจับมือผมไป
“นัทคิดว่าพี่เค้กจะไม่มาแล้ว พี่หน้าโหดมาด้วยล่ะ..เอาขนมมาเต็มไปหมดเลย” น้องนัทบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเหมือนต้องการจะอวดตามประสาเด็ก 
“ครับ” ผมยิ้มให้น้องนัทและน้องอุ่นรัก  น้องทั้งสองคนจูงมือผมให้เดินตามไป  ผมเดินตามไปอย่างช่วยไม่ได้  พี่คิวหันกลับไปนั่งนิ่ง  มีเด็กนั่งเล่นอยู่ข้างๆพี่คิวสองสามคน  ผมคิดว่าเด็กๆน่าจะเล่นกันเองและมีพี่คิวเข้าไปร่วมด้วยมากกว่าเพราะพี่คิวเอาแต่นั่งเฉยมองเด็กพวกนั้นอย่างเดียว 
“นั่งสิคะพี่เค้ก” น้องอุ่นรักบอก  ก่อนที่ตัวเองจะนั่งลงข้างๆพี่คิว  ผมนั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวตรงกันข้าม
“น้องนัทจะนั่งตักพี่เค้ก” น้องนัทบอก 
“มาสิครับ” ผมยิ้มและอุ้มน้องนัทขึ้นนั่งบนตักของตัวเอง 
“ทำไมพี่เค้กไม่มาเลยล่ะ พวกเราคิดถึงนะ” น้องนัทพูดหน้างอ
“พี่งานยุ่งนะครับ” ผมตอบ
“หึ..”
“อะไรครับ” ผมกระชากเสียงถามทันทีเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะจากพี่คิว  เป็นน้ำเสียงที่ไม่ได้ยินมานานมากแล้ว
“ไหนลองวาดให้พี่ดูใหม่สิครับ” พี่คิวหันไปพูดกับน้องอุ่นรักเหมือนไม่ได้ยินที่ผมถามอย่างนั้น  ผมนั่งหน้างอจ้องอีกฝ่ายเขม็งแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรสักอย่าง
“พี่เค้ก..คืนนี้พี่เค้กอยู่กับนัทจนนัทเข้านอนเลยนะฮะ”
“ครับ” ผมยิ้มตอบ
“เย้!!” น้องนัทและน้องแป้งชูมือขึ้นอย่างดีใจ  ผมนั่งเล่นกับน้องนัท  น้องแป้งและน้องคนอื่นๆโดยไม่ได้หันไปสนใจพี่คิวอีก  แน่นอนว่าพี่เขาเองก็ไม่ได้สนใจผมด้วยเช่นกัน  ต่างคนต่างคุยกับคนของตัวเองจนถึงเวลาที่จะต้องส่งเด็กๆเข้านอน
“แล้วพี่เค้กมาอีกบ่อยๆนะคะ อุ่นรักคิดถึง” น้องอุ่นรักพูด
“ครับ” ผมยิ้มและก้มลงหอมหน้าผากน้องอุ่นรักเบาๆ
“พี่เค้กๆ” น้องนัทกระซิบเรียก  ผมหันกลับไปมองน้องนัทที่นอนอยู่อีกข้าง
“พี่ทะเลาะกับพี่หน้าโหดเหรอฮะ”
“....เปล่า ครับ” ผมถึงกับตกใจกับคำพูดของน้องนัทเพราะไม่คิดว่าขนาดเด็กก็ยังสังเกตเห็นความสัมพันธ์ของเราสองคนได้
“งั้นเหรอ” น้องนัทเสียงเบาลง
“หลับได้แล้ว ฝันดีนะครับ” ผมก้มลงหอมแก้มน้องนัทเป็นการบอกลา 
“ฮะ” น้องนัทยิ้มกว้างตอบ 
ผมเดินออกมาจากห้อง  พี่คิวยืนอยู่หน้าประตูห้อง  ผมเดินไปใส่รองเท้าอย่างเงียบๆ  พี่คิวยังคงยืนอยู่ที่เดิม  พอผมใส่รองเท้าเสร็จ  ผมลุกขึ้นยืนและหยุดยืนนิ่งอยู่ครู่แต่ไม่ได้หันกลับไปมองพี่คิว  ตอนนี้โรงเรียนเงียบมากเพราะเด็กๆเข้านอนกันหมดแล้ว  ผมเลือกที่จะก้าวเท้าเดินออกมาโดยไม่ได้หันไปร่ำลาอีกฝ่ายเช่นกัน..
ผมได้ยินเสียงเดินตามมาจากด้านหลัง  จึงหันกลับไปมอง  พี่คิวมองหน้าผมตอบ  ผมเลยต้องหยุดเดินและหันกลับเผชิญหน้าอย่างตรงๆ..
“กลับก่อนนะครับ” ผมพูดพร้อมกับยิ้มให้  ผมยั้งคิดได้ว่า..การที่เราอยู่กันเพียงสองคนและได้มาเจอกันโดยบังเอิญขนาดนี้  ถ้าผมจะไม่กล่าวลาเลยมันคงจะดูแย่เกินไปหน่อย
“เดี๋ยวฉันไปส่ง” พี่คิวบอก
“.......................” ผมหันหน้าหนี  คำพูดร้อยแปดพันเก้าเริ่มเข้ามาปั่นอยู่ในหัวของผม  เราทั้งสองยืนเงียบ  พี่คิวไม่ได้พูดอะไร  เอาแต่ยืนมองหน้าผมอย่างเดียว 
“พี่ควรกลับไปหาว่าที่เจ้าสาวนะครับ พี่ฝันมารอพี่ทั้งวัน..” ผมพูด  เสียงเงียบบอกถึงสถานการณ์ที่เริ่มมาคุ  ผมรู้ว่าผมไม่ควรพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันเพราะผมไม่มีสิทธิ์ที่จะทำน้ำเสียงแบบนั้น  ถึงแม้ว่าการจะพูดประโยคนี้ออกไปเพราะอยากตอกย้ำความจริงกับเรื่องที่เกิดขึ้น  และอีกสาเหตุหนึ่งคือผมรู้สึกว่าพี่คิวควรจะกลับไปหาพี่ฝันมากกว่าที่จะไปส่งผม
“หึ ไม่ยักรู้ว่านายก็ชอบเจ้ากี้เจ้าการชีวิตของฉันด้วยอีกคน” พี่คิวแสยะพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจแต่สีหน้ายังคงเดิม  ผมเงียบไปเพียงหนึ่งอึดใจเพราะสมองกำลังประมวลคำพูดในประโยคต่อไป..
“เค้กจะไปกล้าเจ้ากี้เจ้าการชีวิตพี่ได้ยังไงละครับ” ผมยิ้ม  สุดท้ายก็ต้องหลุดแทนตัวเองว่า “เค้ก” อย่างที่เคยใช้  ทั้งๆที่ตัดใจจะไม่ใช้คำนี้แล้วด้วยซ้ำ  ถ้าทำอย่างเดิม..มันอาจจะทำให้ผมหลงตัวเองอย่างเคย  แต่การที่แก้ไม่ได้นั้นเหมือนจะเป็นความเคยชินไปเสียแล้วละครับ
“ชีวิตของพี่ก็คือของพี่..เค้กก็แค่บอก ก็แค่บอก..สงสารพี่เค้าน่ะครับ พี่เองก็ไม่ควรหายออกมาแบบนี้ไม่ใช่เหรอ” ผมพูดและพยายามข่มน้ำเสียงของตัวเองไว้
“ฉันไม่ได้หายออกมา ฉันแค่อยากใช้ความคิด..ฉันอยากอยู่สงบๆบ้าง” พี่คิวพูด  คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากัน
“ก็น่าจะบอกคนอื่น ไม่ใช่ให้คนอื่นมาเป็นห่วงอยู่แบบนี้..ไม่ยักรู้นะครับ ว่าพี่เองก็ไม่มีความเป็นผู้ใหญ่เอาซะเลย” ผมว่า
“คนอื่นเป็นห่วง หรือใครเป็นห่วง” พี่คิวย้อนพร้อมกับแสยะรอยยิ้มเล็กๆออกมา
“จะไปรู้เหรอ” ผมหันหน้าหนี  เพียงร้อยยิ้มเล็กๆบนใบหน้านั่นก็สามารถทำให้ผมใจเต้นแรงได้อีกครั้ง
“......................” เราเงียบลงพร้อมกัน  พี่คิวยืนล้วงกระเป๋าทำเก๊กอย่างเคย  ผมได้แต่มองไปที่สวนที่ตรงด้านหน้า  ลมพัดแรงทำให้ต้นไม้รอบตัวเราพลิ้วไหวไปตามแรงลม  ไฟในโรงเรียนเริ่มดับลงที่ละดวง  ทำให้ตอนนี้ที่เราสามารถเห็นหน้ากันและกันได้เพราะไฟจากหน้าโรงเรียนและไฟนีออนจากถนนเท่านั้น
“เป็นไงบ้าง” พี่คิวถามขึ้น  รอบตัวเราทั้งสองเงียบสงัด  อยู่ๆเหมือนลมก็หายไปชั่วขณะ
“อะไรฮะ” ผมถามกลับเสียงเบา 
“นายน่ะ..”
“ก็ดี” ผมตอบส่งๆ
“เดี๋ยวฉันไปส่งแล้วกัน” พี่คิวตัดบทและจะเดินนำออกไป
“ทำไมพี่ไม่คุยกับเค้กล่ะฮะ!” ผมหลุดถามออกไปด้วยหัวใจที่ว้าวุ่นไปหมด  ที่จริงมันคงจะไม่ใช่คำถามที่อยากจะถามมากที่สุด  แต่คำถามที่อยากถามมากที่สุดมันไม่สมควรจะถามเสียมากกว่า..
พี่คิวหยุดชะงักและไม่ได้หันกลับมา  ผมได้แต่ยืนมองแผ่นหลังของพี่เขา  ผมกำลังรู้สึกเหมือนผมพลาดแล้วที่ดันเริ่มถามอะไรแบบนี้ออกไป  สิ่งที่ปากพ่นออกไปแบบนั้น  เหมือนมันจะฟังคำสั่งจากหัวใจของผมมากกว่าสติที่มีอยู่ของผมเสียอีก
“แล้วทำไมนายไม่คุยกับฉันล่ะ” พี่คิวถามกลับ  น้ำเสียงเรียบและเบาลง
“ก็เพราะพี่ เหมือนไม่อยากคุยกับเค้ก..” ผมตอบเสียงเบาเช่นเดียวกัน 
“ฉันเหมือนงั้นเหรอ หึ..ฉันเหมือนหรือนายต่างหากที่เหมือน ใครเหมือนมากกว่ากัน” พี่คิวย้อนทำให้ผมชะงัก  เพราะผมเองก็เป็นอย่างที่พี่คิวบอกอย่างปฏิเสธไม่ได้  ผมเลี่ยงที่จะพูดคุย  เลี่ยงที่จะมองหน้า  เพราะผมต้องการเลี่ยงที่จะรับรู้ความจริง
พี่คิวไม่พูดอะไรอีก  เรายืนเงียบกันอยู่เกือบสิบนาที  ผมเองไม่กล้าที่จะก้าวเดินไปไหน  ที่จริงผมไม่อยากจะไปไหนเลยด้วยซ้ำ  ที่ตรงนี้เงียบสงบดี  ที่ตรงนี้ไม่วุ่นวาย  ที่ตรงนี้ไม่มีใคร  และที่ตรงนี้มีพี่คิว..
“พี่..”
“เค้กกลับเองดีกว่านะครับ” ผมบอก
“มันดึกแล้ว” พี่คิวพูดขึ้น
“ไม่เป็นไร..ยังไงเค้กก็เป็นผู้ชายนะครับ” ผมพูดแกมหัวเราะและก้าวขาเดินอีกครั้ง  ผมรู้สึกว่าขาของผมนั้นหนักอึ้งไปหมด 
“ขึ้นรถ” น้ำเสียงสั่งด้วยความไม่พอใจจากคนทางด้านหลังทำให้ผมหยุดชะงัก
“ถ้าจะไปส่ง เพราะมันดึกแล้ว..ก็ไม่เป็นไรหรอกฮะ จริงๆนะ” ผมหันกลับไปยิ้มให้  และได้เพียงแต่ก้มลงมองต่ำเพราะไม่กล้าเงยหน้ามองอีกฝ่ายนานเกินไป
“.......................” พี่คิวเงียบ  เราเงียบและต่างฝ่ายต่างยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นอยู่เกือบห้านาที
“พี่น่ะ” ผมเอ่ย
“พี่....จูบเค้ก ทำไมเหรอครับ” ผมเงยหน้าขึ้นสบตา  ปากของผมสั่นไปหมดเพราะผมกลัวที่จะได้ยินคำตอบ  สุดท้ายผมกลับทำใจปรับเข้ากับสถานการณ์ไม่ได้ทันอย่างที่คิดไว้  ภาพที่วาดเอาเองกับการที่ต้องเจอกับสถานการณ์จริงให้ความรู้สึกแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว 
พี่คิวสบตาผมเพียงครู่เดียวก็หันหน้าไปอีกทาง  สีหน้าปกติอย่างทุกครั้งทำให้ผมอ่านพี่เขาไม่ออกเหมือนเดิม
“เป็นแค่เค้กคนเดียวใช่ไหมฮะ ที่คิดมากไปเอง..”
“การกระทำของพี่กำลังทำให้ใครแทบจะเป็นบ้าบ้าง พี่รู้ตัวรึเปล่า”
“ฉันผิดมากนักรึไง” พี่คิวหันกลับมามองเหล่ใส่
“ก็ไม่หรอกครับ” ผมยิ้มตอบ
“ฝ่ายที่ผิดไม่ใช่พี่อยู่แล้ว” ผมว่า 
“ฉันทำอะไร ฉันไม่รู้สึกผิดหรอกนะ..ถ้าสิ่งที่ฉันทำ ฉันไม่ได้ไม่ตั้งใจทำ” พี่คิวพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ  ผมชะงัก
“ไปนะครับ” ผมตัดบท
“นี่” ตัวผมเซไปตามแรงดึงจากพี่คิว
“.....................” เราจ้องตากันในขณะนี้ซึ่งมันอาจจะเป็นเวลาเพียงนิดเดียว  แต่ทำไมเมื่อกี้ผมกลับรู้สึกเหมือนกับว่าผมเข้าใจในสายตาคู่นี้ของพี่คิวกัน  แต่สุดท้ายผมก็ไม่สามารถเชื่อมั่นตัวเองได้หมดหัวใจอย่างเคยอีก  หน้าเราอยู่ใกล้กันมาก  ตัวของเราสองคนแทบจะชิดติดกัน
“ปล่อยเถอะครับ” ผมบอก  พี่คิวปล่อยมือออกช้าๆและไม่ได้พูดอะไรอีก  ผมก้าวขาเดินอีกครั้ง  ผมกำลังคิดว่าถ้าผมพูดอย่างที่แก้วกับพีทเตือนผมไปในตอนนี้  ทุกอย่างก็คงจะจบลงรึเปล่า  ฝ่ายผมเองที่จะได้สบายใจที่สุด  และจะได้หยุดหัวใจของตัวเองสักที  หรือถ้าไม่เลวร้ายจนเกินไป  มันอาจจะดีขึ้นก็ได้..
ผมหยุดเดินและยืนนิ่งเพื่อรวบรวมสติของตัวเองให้กลับมาอยู่กับตัวมากที่สุด   
“เค้กอาจจะชอบพี่” ผมพูดขึ้น  เสียงรอบข้างที่เงียบเป็นทุนอยู่แล้ว  คงจะทำให้ฝ่ายตรงข้ามได้ยินที่ผมพูดในตอนนี้ดีถึงแม้ว่าผมจะยืนหันหลังอยู่ก็ตาม  ผมทำใจและหันกลับไปเผชิญหน้าพี่คิว  พี่คิวจ้องหน้าผมตอบ
“เค้กน่ะ” ผมพยายามเปล่งเสียงออกมาให้เป็นปกติที่สุด  แต่มันกลับสั่นไปซะหมด
“เค้ก ชอบพี่..” ผมพูดพร้อมกับจ้องพี่คิวตอบไม่วางตา  พี่คิวเองก็เช่นเดียวกัน
“เค้กไม่อยากรู้หรอก ว่าทำไมพี่ถึงจูบเค้ก หรือพี่รู้สึกยังไง..แล้วเค้กก็ไม่รู้ ว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมเหลือบสายตาไปอีกทาง  มือของผมกำสายกระเป๋าเป้ของตัวเองแน่นอย่างรู้สึกราวกับว่ามันกำลังช่วยให้กำลังใจผมอยู่ในตอนนี้ 
“เค้กรักพี่นะ” ผมพูดเสียงเบา  มันเบามากจนแทบจะหลุดหายเข้าไปในลำคอ  หลังจากที่พูดจบ  ผมถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงคอเพราะรู้สึกว่าคอผมนั้นแห้งผากเกินไป
“ขอโทษฮะที่พูดอะไรแปลกๆ” ผมยิ้มและหันหน้าหนีสายตาที่ผมไม่สามารถอ่านออกคู่นี้ได้
“เค้กก็แค่ อยากจะบอกให้พี่รู้ แค่รู้ก็พอ..” ระหว่างที่ผมพูด  พี่คิวได้แต่ยืนนิ่งและไม่มีท่าทีว่าจะพูดใดๆออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว   
“หึ ตลกจังนะฮะ..เค้กก็นึกว่าพี่จะขำซะอีก” ผมหัวเราะกลบเกลื่อนและผมต้องเงียบลงอีกครั้งเมื่อไม่มีรอยยิ้มใดๆออกมาจากอีกฝ่ายเลย
“เท่านี้ล่ะครับที่ค้างคา เค้กได้พูดแล้ว เอ่อ..พี่ก็ลืมๆมันไปซะเถอะนะครับ ก็แค่เรื่องไร้สาระ” ผมบอก
“ขับรถกลับดีๆนะครับ” ผมบอกทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินหนีออกมาในทันที  ครั้งนี้ไม่มีการเดินอย่างลังเลใจอีก  ผมก้าวเดินให้เร็วที่สุดจนแทบจะกึ่งวิ่ง  ผมไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองด้านหลัง  ความรู้สึกปั่นป่วนหัวใจนี้กำลังจะหมดไป  ผมคิดว่าคืนนี้ผมคงจะนอนหลับได้ง่ายกว่าคืนที่ผ่านมา
“แฮ่ แฮ่~”
“หึ..จบแล้ว” ผมผ่อนฝีเท้าลง  หน้าอกกระเพื่อมแรงเพราะคงวิ่งเร็วมากเกินไป

~พอกันที~

ผมรู้สึกยินดีอย่างที่แก้วบอกถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกอยากได้คำตอบจากพี่คิวไปในทางที่บวกมากกว่า  แต่ไม่เป็นไรถ้าสิ่งนั้นจะทำให้พี่คิวลำบากใจ  ผมไม่รู้ว่าพี่คิวคิดอะไรอยู่  ผมไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับพี่เขาบ้าง  แต่นี่คือส่วนในสิ่งที่ผมต้องทำ  สิ่งที่ผมอยากทำและมันตอบสนองความต้องการของผม  สุดท้ายผมก็ได้พูดมันออกไปแล้ว  ในเมื่อผมยินดีที่จะพูดออกไปแบบนั้นแล้วผมก็ควรจะเพียงพอเสียที  ถ้าทุกอย่างจะดูแย่ไปหมดอย่างที่พี่หมีทัก  นั่นหมายความว่าทุกคนเองก็คงมีความทุกข์ที่ไม่ต่างกัน  พวกเราคงกำลังแบ่งปันมันอยู่ละมังครับ  ในเมื่อถ้าทุกคนมีเหตุผล  ผมเองก็มีเหตุผลของผมเหมือนกัน  เหตุของผมคือการที่ได้บอกรักและผลลัพธ์ที่ได้คือ..การได้หยุดวิ่งตามความรักนั่นและกลับมาเบิกบานเสียที  ไร้การคาดหวังอย่างเคย  เพราะบางครั้งการคาดหวังก็นำพามาซึ่งหนทางแห่งความเจ็บปวด..

..................>>>><<<<..................

[SGL]

จิ้มๆๆๆๆๆๆ

[wonderun]

จิ้มไม่ทัน เเต่จิ้มไว้ก่อน  เค้กมาเเล้วววว ~!


===================

ค้างง !!!

[AnimajuS]

 o13เยี่ยมมากลูก บอกในสิ่งที่เรารู้สึกไปแล้ว

แล้วคิวล่ะ คิดยังไงกันแน่

[SGL]

เริดค้าาา เค้กกกก

ดีใจที่ได้บอก ดีใจที่เค้ารู้

เกือบจิ้มไม่ทัน กร้ากๆๆๆ

[FantasyPloy]

> <
เค้กบอกไปแล้ว  เหลือแต่รอคำตอบพี่คิว??
เค้กสู้ๆ

[ALittleN]

เย้ ในที่สุดเค้กก็บอกในที่สิ่งที่อยากบอกแล้ว

[tubtim]

เห้อออ สงสารพี่คิวจัง ไม่น่าเป็นใบ้เลย !

[ladymoon_yy]

อ่านตอนนี้แล้วทำไมถึงได้น้ำตาคลอ

สงสารเค้ก   

พี่คิวก็....พูดอะไรบ้างสิ ถ้าจะเงียบขนาดนั้น