หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[slurpee04]

คิดถึง 

[chochang99]

มาต่อไวๆ นะครับ  น่ารัก น่ารัก

[เบบี้]

~41~

ผมลืมตาตื่น  พลิกตัวหันกลับไปมองคนข้างๆที่เมื่อคืนนอนด้วยกัน  ตอนนี้ไม่มีพี่ฟ้าอยู่ในห้อง  ผมเหลือบดูนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ปลายเตียง  บอกเวลาเจ็ดโมงครึ่งได้แล้ว
ดูเหมือนว่าเมื่อวานหลังจากที่พี่คิวทราบแล้วว่าผมจะนอนด้วย  หลังจากนั้นกลับปกติ  ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆเกิดขึ้นอีก  พี่ฟ้าดูจะไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่นัก  แต่สุดท้ายพี่ฟ้ากลับหัวเราะออกมา “หึหึ” อย่างที่ผมไม่เข้าใจในความหมาย  ไม่เข้าใจในอารมณ์ของอาหลานคู่นี้  เหมือนเขาสองคนต่างฝ่ายต่างรู้กันดีเพียงสองคนเท่านั้น..
“เฮ้อ..” ผมเอาหน้าซุกหมอนอีกครั้ง  เมื่อคืนแทบนอนไม่หลับเพราะพี่ฟ้าเล่นนอนกอดผมทั้งคืน  ชุดนอนที่ผมใส่อยู่ในตอนนี้ก็เป็นของพี่ฟ้าด้วยเหมือนกัน
ห้องของพี่ฟ้ากว้างมาก  เดินเข้ามาจะพบห้องทำงานที่มีโต๊ะทำงานขนาดใหญ่  มีชั้นวางหนังสือเต็มห้องไปหมด  มีโซฟาและเครื่องเสียงครบครัน  ย้ำให้ผมได้รู้ว่าบ้านนี้เขาชอบอ่านหนังสือและดูหนังกันมากจริงๆ  เมื่อเดินเข้ามาอีกด้านจะเป็นห้องนอน  ทั้งสองห้องมีห้องน้ำในตัว  เตียงขนาดคิงไซด์ทำให้ผมนอนพลิกตัวได้อย่างสบายถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยได้พลิกตัวสักเท่าไหร่นัก  นั่นเหตุเพราะว่าโดนกอดไว้ตลอดเวลาก็เถอะครับ 
เมื่อคืนระหว่างที่พี่ฟ้าเลือกชุดนอนให้ผมในห้องแต่งตัว  ผมพบว่าห้องเก็บเสื้อผ้าของพี่ฟ้านั้นใหญ่กว่าห้องนอนของผมเสียอีก  แต่นัยหนึ่งก็ให้ความรู้สึกแปลกดี  ไม่เหมือนบ้านที่ใหญ่โตและตกแต่งด้วยเครื่องเรือนหรูหราซะจนไม่อยากเข้าใกล้  เพราะห้องพี่ฟ้าตกแต่งดูแปลกตา  โดยมากยังคงสไตล์ความเป็นศิลปะแบบโทนยุโรปอยู่  สบายตาและดูคลาสสิกดี
ผมลุกขึ้นจากที่นอน  จัดการพับผ้าและจัดเตียงให้เรียบร้อยอย่างเดิม  เข้าห้องน้ำแปรงฟันและล้างหน้าล้างตา  ผมเดินสำรวจไปทั่วห้องแต่กลับไม่พบพี่ฟ้าเลย  และผมยังอาบน้ำไม่ได้ด้วยเพราะไม่รู้ว่าชุดของเมื่อวานนั้นอยู่ไหน  พอล้างหน้าล้างตาเสร็จ  ผมเดินลงมาจากชั้นสองอย่างเงียบๆเพราะในบ้านเงียบมากจนผมรู้สึกว่าถ้าทำให้เสียงดังขึ้นมา  ผมคงดูเป็นคนที่พ่อแม่ไม่สั่งสอนเรื่องมารยาทมาแน่ๆ
“.............” ในบ้านเงียบสงัด  ผมเดินไปที่ห้องอาหารเล็กแต่กลับไม่พบใคร  จึงเดินมาอีกทางเพื่อไปที่ห้องหนังสือ  แต่ที่นี่ก็ว่างเปล่าเช่นกัน
“ไปไหนกันหมด” ผมบ่นกับตัวเอง


~ตึง~


ผมชะงัก  เหมือนได้ยินเสียงดนตรีมาจากห้องไหนสักห้อง  ผมเดินไปที่ห้องที่พี่คิวเคยพาไปดูหนังนั่นเป็นห้องแรกเพราะอยู่ใกล้ที่สุดในตอนนี้  กลับพบว่าห้องปิดอยู่  ผมนำหูเข้าไปแนบกับประตูแต่ไม่ได้ยินเสียงใดๆออกมาจากห้องนั้นเลย  และผมก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเปียโนดังมาจากห้องรับรองแขก  ผมรีบเดินตรงไปที่ห้องนั้นแต่ยังคงรักษาระดับของความเงียบเอาไว้  ผมรู้สึกตื่นเต้นมากและได้แต่สงสัยว่าใครเป็นคนบรรเลงเพลงนั่น  เสียงเปียโนดังกังวานไปทั่วบ้าน  เมื่อผมคิดว่ามันน่าจะเป็นเสียงดนตรีที่เล่นสดก็ยิ่งทำให้ผมอยากรู้อยากเห็นมากยิ่งขึ้นอีก
ผมหยุดอยู่หน้าห้องรับแขก  ผมก็อดยิ้มออกมาไม่ได้  พี่คิวนั่งอยู่ที่แกรนเปียโนสีดำตัวโปรดของพี่ฟ้า  นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นคนเล่นเปียโนสดๆ  และเป็นครั้งแรกเช่นกันที่ได้เห็นพี่คิวเล่นเปียโน  ตั้งแต่มาบ้านนี้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งผมไม่เคยได้เห็นเป็นบุญตาเลยสักครั้ง  ตอนแรกคิดว่ามีเปียโนตั้งไว้เพียงแค่ประดับบ้านเฉยๆตามประสาคนมีเงินก็เท่านั้น

~เพลงที่พี่คิวเปิดวันนั้นนี่....Canon in D~

ใช่เพลงนั้นแน่ๆ  เพลงเดียวกัน  ผมจำมันได้เป็นอย่างดีเพราะเป็นเพลงคลาสสิกที่ผมได้ตั้งใจฟังอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก  เป็นเพลงที่มีเสียงไพเราะสะกดใจผมจนผมรู้สึกว่าจะต้องจดจำ  ถึงแม้ครั้งนี้จะเป็นเพียงเปียโนตัวเดียว  ไม่ใช่เพลงบรรเลงอย่างที่ได้เคยฟังในครั้งนั้น  แต่ผมกลับจำทำนองนี้ได้ขึ้นใจทีเดียว..
ผมมองคนที่กำลังเล่นเปียโนอยู่  พี่คิวมีสีหน้าไม่ต่างจากวันนั้นเลย  ภาพสะท้อนความคิดออกมาซึ่งผมจำได้ดี  วันที่พี่คิวเคยบอกผมว่า “เพลงทุกเพลงทำให้พี่คิวสงบ แต่ยกเว้น..เพลงนี้” ทำไมกัน  ทำไมพี่คิวถึงพูดแบบนั้น  คำถามที่ผมลืมที่อยากจะได้คำตอบไปนานมากแล้ว 
ถ้าเพลงนี้ทำให้พี่คิวรู้สึกไม่สบายใจแล้วพี่คิวทำไมถึงเล่นมันได้คล่องขนาดนี้  คล้ายกับใบไม้ที่กำลังพลิ้วไหวอยู่ท่ามกลางความสงบเงียบ  เสียงเปียโนที่ฟังดูแสนเศร้า  คนคนนั้นถึงแม้ว่าจะแปลกตากว่าทุกทีแต่ก็สง่างามและดูเข้ากันดีกับเปียโนมากเหลือเกิน  อยู่ๆในอกกลับรู้สึกเจ็บขึ้นมา  เพลงนี้กำลังบอกผมว่าที่จริงแล้วมันสำคัญต่อพี่คิวมากเพียงไร  ผมกำลังรู้สึกได้ว่ามันสำคัญมากทั้งทั้งที่ทำให้จิตใจพี่คิวว้าวุ่นแต่เหมือนกับว่าขาดมันไม่ได้
ผมชะงักด้วยความตกใจเมื่อเห็นพี่ฟ้าเดินไปยืนอยู่ที่ข้างๆพี่คิวตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ  ผมไม่รู้สึกตัวมาก่อนเลยว่าพี่ฟ้าอยู่ในห้องนี้ด้วย  หรือผมสนใจพี่เขามากเกินไปกัน
มือข้างซ้ายของพี่ฟ้าถือที่รองกาแฟ  ส่วนมืออีกข้างหนึ่งถือแก้วกาแฟยืนมองหลานชายของตัวเองที่กำลังเล่นเปียโนเหมือนกำลังอยู่ในโลกของตัวเอง  เสียงเปียโนเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆด้วยนิ้วมือที่กดลงไปด้วยความหนักแน่น  และหลังจากนั้นก็เริ่มช้าลงและช้าลงเหมือนกำลังจะจบลงแต่เสียงกลับมาทุ้มหนักอีกครั้งและแผ่วเบาลงในที่สุด
“............” เสียงรอบตัวบ้านและในห้องเงียบไปสนิท  รู้สึกตัวอีกทีมือของผมนั้นกำเข้าหากันแน่นจนรู้สึกเจ็บ  ผมยืนมองพี่ฟ้าที่วางแก้วกาแฟลงช้าๆ  พี่คิวก้มหน้าลง
“บางที..” พี่ฟ้าเอ่ยขึ้น  สีหน้าเศร้าไม่ต่างจากหลานของตัวเองเท่าไหร่นัก
“บางทีน่ะ คิวก็ควรจะหยุดเล่นเพลงนี้ ด้วยความรู้สึกแบบนี้สักทีนะ” พี่ฟ้าพูดพร้อมกับเอื้อมมือลูบหัวพี่คิวเบาๆ  พี่คิวไม่ได้ท้วงอะไรและไม่ได้เงยหน้าขึ้นด้วย  ผมฉุกนึกขึ้นได้ว่านี่คงจะเกี่ยวกับเรื่องของพี่ปรายอีกอย่างนั้นหรือเปล่า  เพราะเมื่อวานพี่คิวบอกว่าวันนี้เป็นวันสำคัญนี่นะครับ..
“ปรายเองก็คงอยากให้คิวเริ่มต้นใหม่สักที” แผ่นหลังของคนทั้งสองอยู่เบื้องหน้าผม  ผมเห็นเพียงหลังของพี่คิวนั้นสั่น  ถึงแม้ว่ามันจะไม่ชัดเจนนักแต่ผมเห็นอย่างนั้น  อีกฝ่ายคงกำลังเศร้า  หรือเสียใจ..เศร้าคล้ายกับเพลงที่กำลังเล่นอยู่นั่น
“อาไม่ได้บอกให้คิวลืม แต่อะไรที่ควรลืมเพื่อเรา..ถึงมันจะลบล้างไม่ได้ แต่เราก็ควรลืม ส่วนอะไรที่ควรจำ คิวอยากจำก็คงจะไม่มีใครไปรั้งไว้ได้” ผมยืนฟังอย่างตั้งใจ  รู้สึกอยากจะฟังให้จบ  ผมกำลังอยากรู้อยากเห็นทั้งๆที่มันไม่สมควร  ผมรู้ตัวดี
“ปรายไม่เคยโกรธคิวนาน คิวก็รู้..ป่านนี้ปรายคงกำลังยิ้มอยู่ อาเชื่อว่าเธอรับรู้ได้ถึงความรู้สึกผิดที่คิวมีมาตลอดสี่ปี อย่าจมปรักอีกเลยคิว..มันเหนื่อยเปล่า หลานรัก” พี่ฟ้านำมือโอบลูบต้นคอพี่คิวอีกครั้งก่อนจะหอมลงบนหัวของพี่คิวช้าๆ 
ผมที่กำลังยืนฟังตัวแข็งจนขานั้นก้าวไม่ออก  และคงเดินหนีไม่ทันแล้วด้วย  พี่ฟ้าชะงักเบิกตาโตเมื่อเห็นว่าผมยืนอยู่  แต่อยู่ๆพี่ฟ้ากลับยิ้มออกมาน้อยๆ  พี่ฟ้าเอื้อมมือมาลูบแก้มผมด้วยรอยยิ้ม  ผมก้มหน้าลงและรับรู้ถึงไออุ่นของมือนี้  และผมรู้สึกได้ถึงความรู้สึกก้นบึ้งของตัวเองว่าตอนนี้ผมกำลังช็อก  หน้าที่ชาทำให้ย้ำบอกได้ว่าผมรู้สึกแย่กับเรื่องที่ได้รับรู้มาเมื่อกี้มากเพียงไร  ทำให้ผมรู้ว่าผมนั้นอยากเป็นคนสำคัญของพี่คิวมากขนาดไหน  กระทั่งผมเองยังลืมตามความรู้สึกของตัวเองไป  ลืมไป..จนน่ากลัว
“มาเถอะครับ” พี่ฟ้าพูดบอกผมแทบกระซิบ  ผมหันกลับไปมองคนในห้องอีกครั้ง  พี่คิวยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมและคงไม่รู้ด้วยว่าผมมา  พี่ฟ้าพาผมกลับเข้ามาที่ห้องหนังสือ  ผมนั่งลงที่โซฟา  พี่ฟ้านั่งลงข้างๆ  ผมหันไปยิ้มกว้างให้พี่ฟ้า  เป็นการยิ้มกลบเกลื่อนความรู้สึกทั้งหมดแต่พี่ฟ้าก็ยังยิ้มตอบ
“เค้ก..ชอบคิวเหรอครับ”
“อ๊ะ..” ผมตกใจ  อยู่ๆพี่ฟ้าก็ถามตรงประเด็น  ที่จริง..มันตรงมากเกินไปสำหรับผมน่ะ
“ชอบใช่ไหม” พี่ฟ้าย้ำถามอีกครั้ง  ใบหน้าของพี่เขาช่างอ่อนโยนเหลือเกิน
“เค้ก..คือ” ผมได้แต่หลบตาพี่ฟ้าและก้มหน้าลง  พี่ฟ้าขยี้หัวผมเบาๆ  เสียงพี่ฟ้าหัวเราะอยู่ในลำคอทำให้ผมรู้ได้ว่าพี่ฟ้าคงจะอ่านผมออกหมดแล้ว
“ไม่เป็นไร” พี่ฟ้าพูด  น้ำเสียงอบอุ่นจนแทบใจหาย  ซึ่งสามารถตีความน้ำเสียงนี้ได้สองทางและผมไม่อยากจะคิดต่อว่าที่พี่ฟ้าหัวเราะแบบนั้นนั่นหมายถึงทางไหน
“............” เราเงียบลงพร้อมกันครู่หนึ่ง 
“พี่ไม่รู้หรอกนะว่าความสัมพันธ์ของเค้กกับคิวเป็นยังไงน่ะ พี่ไม่รู้นะครับ แต่เค้ก..” พี่ฟ้าทิ้งเสียงลงทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมอง
“คิวน่ะ..เข้าใจยาก แต่ก็เข้าใจง่าย” พี่ฟ้าพูดแกมหัวเราะ  ผมมองพี่ฟ้าอย่างไม่เข้าใจ  สีหน้าของพี่ฟ้าในตอนนี้จริงจัง  จริงจังมากไปจนผมกลัวไปหมด..พี่ฟ้าไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน  ถ้าพี่ฟ้าพูดด้วยสีหน้าทีเล่นทีจริงอย่างทุกทีก็คงจะดีไม่น้อย
“คิวรู้และเข้าใจตัวเองดีที่สุด..ทุกอย่าง ขึ้นอยู่ที่ตัวเค้าตัดสินใจเองทั้งหมด”
“แต่ถ้าเราจะไม่เข้าใจคนอย่างเค้า เราก็ไม่ผิดหรอกนะครับ..แต่พี่อยากให้เค้กเข้าใจ แล้วสักวันเค้กจะเข้าใจเอง เชื่อพี่นะ” พี่ฟ้ายิ้มให้  ผมพยักหน้ารับรู้ไปอย่างนั้น
“ถ้าเค้กชอบคิวจริงๆ ไม่ว่าคิวจะตอบรับเค้กในแบบไหน มันก็คงต้องใช้เวลา..เร็วหรือช้า พี่ก็คงบอกเค้กไม่ได้” ระหว่างที่พี่ฟ้าพูด  มือของพี่ฟ้าลูบมือของผมอยู่ตลอดเวลา
“แต่ถ้าไม่มีวันนั้นเกิดขึ้น ยังไง..เค้กก็คือน้องชายที่น่ารักของพี่อยู่นะครับ ไม่ต้องห่วงอะไร” พี่ฟ้ายิ้มน้อยๆ
“ฮ..ฮะ” ผมได้เพียงแต่พยักหน้าและฝืนยิ้มตอบเพื่อให้พี่ฟ้าสบายใจ
“แล้ว..พี่จะไม่บอกคิวเรื่องนี้หรอกนะครับ ขอให้สบายใจ” พี่ฟ้ายิ้มกว้างกว่าเดิม
“ขอบคุณครับ” ผมตอบพร้อมพยักหน้า  สรุปว่าทุกอย่างที่พี่ฟ้าพูดผมไม่ได้ปฏิเสธ  นั่นคงบอกได้ว่าผมยอมรับกับพี่ฟ้าว่าผมชอบพี่คิว
“แต่ถ้าคิวรับรู้ได้เอง มันก็ไม่เกี่ยวกับพี่อะนะ” พี่ฟ้ายักไหล่ส่งๆ  ผมหลบตาพี่ฟ้าด้วยอาการเขินขึ้นมาในทันที
“หึ..” พี่ฟ้ายิ้ม  มือยังคงขยี้หัวผมไม่หยุด


จุ๊บ~~


“พี่ฟ้าอ่ะ” ผมว่าพร้อมกับก้มหน้าเขินพี่ฟ้าที่เข้ามาจูบหน้าผากผมอีกแล้ว
“อะไรล่ะ แค่จุ๊บเอง” พี่ฟ้าหัวเราะ
“เมื่อคืนคงลวนลามไม่พอรึไง” ผมกับพี่ฟ้าชะงัก  หันกลับไปมองตามเสียงที่คุ้นเป็นอย่างดี  พี่คิวยืนมองด้วยสีหน้าเหมือนเอือมกับสิ่งที่ได้เห็นเมื่อกี้
“เค้านอนกอดกันทั้งคืนแหละ” พี่ฟ้าพูดเล่นหน้าเล่นตา
“เฮอะ” พี่คิวแสยะปาก  เป็นการทำหน้าทำตาตอบโต้ที่ดูเหมือนกำลังเหลือเชื่อกับคำพูดของอาตัวเอง
“จะเข้าครัวเอง รึจะให้อาทำ..รึจะเป็นหน้าที่ป้านิดเหมือนเดิม ช่วยตัดสินใจด้วยนะคุณชาย..ทุกคนเค้ารอคุณคนเดียวแหละ” พี่ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
“เข้าเอง” พี่คิวตอบและเหลือบตามามองผม  ผมยิ้มให้น้อยๆและก็ต้องหุบยิ้มลง  รู้สึกยังยิ้มได้ไม่เต็มที่สักเท่าไหร่และไม่สามารถยิ้มได้กว้างกว่านี้แล้วด้วย  ผมคงต้องขอเวลาปรับตัวสักครู่  ผมไม่ใช่คนที่ปรับตัวได้หลากหลายอารมณ์อย่างคนบ้านนี้นี่นะ
“เชิญต่อกันได้ตามสบาย” พี่คิวพูดและเดินไปซะเฉย
“ชิ เค้กว่ามะ..ไอ้คิวนี่ขี้เก๊กเนอะ” พี่ฟ้าหันมาทำหน้าตาหมันไส้พี่คิวใส่ผม
“ก็..ใช่” ผมพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“ที่จริงจะว่าขี้เก๊กก็ไม่เชิง มันก็เป็นอย่างนี้ของมันมาตั้งนานจนเป็นธรรมชาติไปละ พี่ละเซ็งหน้าหลานตัวเอง แต่มันก็หล่ออะนะ..บอกปัดไม่ได้ว่าพี่ไม่ชอบหน้าตามัน” พี่ฟ้าพูดแกมหัวเราะตลอดเวลาจนผมอดหัวเราะด้วยไม่ได้  หลังจากนั้นผมกับพี่ฟ้าหัวเราะพร้อมกันอย่างเข้าใจอารมณ์ของกันและกันดี  เรานั่งคุยกันหลายเรื่อง  พี่ฟ้าให้ผมขึ้นไปอาบน้ำบนห้องของพี่ฟ้าก่อนที่จะนำเสื้อผ้าชุดของเมื่อวานที่ซักรีดเรียบร้อยแล้วมาให้ผม  เราพูดคุยกันต่อ  พี่ฟ้าเล่นเปียโนและสอนให้ผมเล่นด้วย  ซึ่งส่วนมากผมจะทำได้แค่จิ้มๆอยู่ที่โน้ตตัวเดียว  เราเล่นเปียโนกันจนเพลิน  รู้ตัวอีกทีป้านิดก็มาตามเพราะอาหารตั้งโต๊ะเสร็จเรียบร้อยแล้ว..

   ณ สมุดโน้ตของคุณเค้ก..
   ศุกร์ 9 ธันวาคม 2554
เรายืนอยู่ตรงนี้ได้.....อย่างนั้นเหรอ  เราไม่คู่ควร  เรารู้ตัวดี  แต่เรา...อยากยืนอยู่ตรงนี้  จนกว่าอีกฝ่าย – จะไม่ต้องการ..
                                                                                                    Bye Bye..Cake

= = = = = = = =

วันจันทร์  ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“อ่าว..พี่ฝัน สวัสดีค่ะ” พี่ซีพูดทักเสียงใส  ผมหันกลับไปมอง  เห็นพี่ฝันเดินเข้ามาในร้านพร้อมกับยิ้มทักทุกคน  ผมยกมือไหว้ไปตามมารยาท  พี่ฝันพยักหน้าตอบเพียงเท่านั้นเช่นเดียวกัน
“คิวเสร็จรึยังจ๊ะ” พี่ฝันถาม
“อ๋อ อยู่ในห้องพักแล้วค่ะ” พี่ซีตอบ  ตอนนี้พวกผมกำลังช่วยกันเก็บร้านเตรียมกลับบ้านกันแล้ว
“ขอบใจจ้ะ พี่เข้าไปได้ใช่ไหม” พี่ฝันชี้ไปที่ห้อง
“ได้ค่ะ..อาก็อยู่” พี่ซีพยักหน้าตอบ  ผมมองพี่ฝันที่กำลังเดินเข้าห้องไป 

~วันนี้พี่ฝันมาหาพี่คิวทำไมนะ  หรือมารับกลับด้วยกัน  หรืออะไรยังไงอ่ะ..โอย~

“เค้ก เค้ก”
“ค..ครับ” ผมสะดุ้ง
“เป็นไรอ่ะ เหม่ออะไร” พี่ซียื่นหน้าเข้ามาใกล้
“ป..เปล่าครับ มีอะไรเหรอ”
“พี่จะบอกว่าพอแล้ว ไปเก็บของๆตัวเองเถอะ” พี่ซีบอก
“ครับ” ผมพยักหน้ารับและเดินนำผ้าเช็ดโต๊ะไปเก็บไว้กับที่ของมัน  ก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องพักพนักงานเพื่อจัดการเก็บของๆตัวเองต่อ
“เฮ้อ..วันนี้เหนื่อยจัง” พี่กัสบ่นหน้างอ  ผมวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ  ในหัวของผมกำลังวิตกกังวลอยู่ตลอดเวลาว่าจะเอายังไงกับตัวเองดี  วันนี้เห็นว่าคนที่เอารถมาคือพี่คิว  ไม่รู้ว่าผมจะได้กลับพร้อมกันกับพี่ฟ้าและพี่คิว  หรือเป็นอย่างครั้งหนึ่งที่พี่คิวไปกับพี่ฝันและให้พี่ฟ้ากลับบ้านโดยรถของพี่คิวแทน  ระหว่างที่ผมรอเวลาก็คิดบ้าบอไปต่างๆนาๆ
“บ่นอยู่นั่นแหละ” พี่หมีว่า
“พี่หมีๆ..พรุ่งนี้กัสไปรอที่คอนโดของพี่หมีนะ” พี่กัสเงยหน้ามองพี่หมีอย่างมีความหวัง
“ไม่ได้” พี่หมีตอบเสียงแข็ง
“ทำไมอ่ะ ก็กัสจะเอาเสื้อไปถักให้ แล้วจะได้ให้เลยไง..มันจะเสร็จแล้วนะ” พี่กัสพูดไม่หยุด
“บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้สิ อีกอย่าง..พี่ก็เลื่อนไฟลท์แล้วด้วย” พี่หมีไม่หันไปมองหน้าพี่กัสเพราะมัวแต่เก็บกระเป๋าของตัวเอง
“ขี้งก” พี่กัสทำหน้าบู้ใส่
“หึ” พี่หมีเงยหน้ายิ้มให้พี่กัส
“กลับบ้านดึก เดี๋ยวที่บ้านก็ว่าได้อีก..พรุ่งนี้พี่คงถึงคอนโดสามทุ่มพอดี อย่ามาทำตัวเอาแต่ใจสิครับ” พี่หมีพูดยิ้มๆด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยได้ยินบ่อยนัก
“ก็..กัสเบื่ออ่ะ” พี่กัสสะพายกระเป๋ายืนรอเรียบร้อย  ผมจึงลุกตามบ้าง
“ห้ามดื้อ” พี่หมีขยี้หัวพี่กัสอย่างเอ็นดู 
“เค้ก!!” อยู่ๆพี่หมีกับพี่กัสก็เรียกชื่อผมซะดัง
“ครับ!!” ผมขานตอบเสียงดังฟังชัดในทันที
“เปล่า ฮ่าๆๆ เห็นเงียบ..เลยอยากแกล้งดู” พี่หมีหัวเราะ
“เหอะๆ” ผมหัวเราะแหยๆ
“ไปเถอะ” พี่หมีพยักหน้าบอก  ผมเดินออกมาจากห้องพร้อมกับพี่หมีและพี่กัส  ส่วนพี่ซีเพิ่งเดินสวนกลับเข้าไปที่ห้องเมื่อกี้
“เรียบร้อยแล้วใช่ไหมหมี” พี่ฟ้าเดินออกมา  พี่หมียักคิ้วแทนคำตอบ  พี่ฟ้าเบะปากเชิดใส่ตอบกลับให้  ผมยืนมองพี่คิวที่เพิ่งเดินออกมาพร้อมกับพี่ฝัน
“เออเค้ก..เดี๋ยวไปพร้อมกับคิวได้ไหมครับ พอดีพี่มีธุระต้องไปทำต่อ” พี่ฟ้าพูด  นั่นไงครับ..ผมว่าแล้วว่ามันจะต้องมาในรูปแบบนี้  ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนี้หันมามองหน้าผมกันหมดอย่างรอการตัดสินใจจากผม
“ไปรถฝันน่ะ พอดีพวกฉันต้องไปทางนั้นพอดี” พี่คิวพูดขึ้น
“เอ่อ งั้นไม่เป็นไรครับ” ผมรีบตอบปัด  พยายามทำตัวเองให้เป็นปกติที่สุด  ถึงแม้หัวใจจะอยู่ไม่สุข  หน้าตาของผมในตอนนี้คงขัดกับคำพูดไปหมดแล้ว  แต่ผมจะพยายาม..
“.............” เงียบสนิททุกท่านทุกนาง
“เอ่อ คือ..พี่ต้องไปอีกทางน่ะครับ ขอโทษด้วยที่วันนี้ไปส่งไม่ได้” พี่ฟ้ารีบเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเหมือนกลัวว่าผมจะโกรธอย่างนั้น
“ไม่เป็นไรครับ เค้กกลับเองได้..ไม่มีปัญหาเลยครับ” ผมยิ้มกว้าง  ตาผมมองแต่หน้าพี่ฟ้า  ผมไม่กล้าหันไปมองหน้าพี่คิว  ผมกลัวว่าอีกฝ่ายจะอ่านสายตาของผมในตอนนี้ออก  กลัวว่าพี่เขาจะอ่านรู้ว่าผมกำลังรู้สึกลำบากใจแค่ไหน
“งั้นไปกับพี่ก็ได้” พี่หมีพูดขึ้น
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง” พี่หมีมองหน้าผม
“เอางั้นเหรอ” พี่ฟ้าหันไปมองหน้าพี่หมี
“ไม่ใช่ปัญหา” พี่หมีพูดแกมหัวเราะ
“งั้นฝากด้วยนะ ดูแลน้องดีๆล่ะ” พี่ฟ้ากำชับ
“โอเค..งั้นไปกันเถอะ” พี่ฟ้าพยักหน้าบอกทุกคน  พี่ซีเดินออกมาจากห้องพักของพนักงานพอดี  พี่ซี  พี่กัสและพี่หมีเดินนำออกจากร้านไปก่อน  ผมและพี่ฟ้าเดินตามไป  ส่วนพี่คิวและพี่ฝันเดินตามหลังมาอีกที  พี่ฟ้าขับรถออกจากร้านไปคันแรก  ตามด้วยรถของพี่คิวและพี่ฝัน  ส่วนพี่กัสและพี่ซีมีคนรถจากที่บ้านมารอรับกลับไปเรียบร้อยแล้ว  ผมกับพี่หมีต้องกลับทีหลังสุดเพราะต้องปิดรั้วร้านให้เรียบร้อยก่อน..
“ฟังเพลงไหม” พี่หมีถามขึ้น
“ไงก็ได้ครับ” ผมตอบ
“งั้นไม่ฟัง” กรรม..นิสัยไม่ได้ต่างกับพี่คิวเลยสักนิด  ผมละเพลียกับคนที่ร้านนี้จริงครับ
“อ่านะ” ผมหัวเราะ  นานๆทีจะได้อยู่กับพี่หมีสองต่อสอง  ที่จริงผมไม่ค่อยได้กลับกับพี่หมีสองคนสักเท่าไหร่นัก  ก็ไม่ได้รู้สึกเกร็งนะครับแต่ก็รู้สึกแปลกๆดีเหมือนกัน  รถของพี่หมีมีของค่อนข้างเยอะแต่จัดอย่างมีระเบียบแสดงถึงนิสัยของเจ้าของซึ่งแตกต่างจากรถของพี่ฟ้าหรือพี่คิวที่ในตัวรถจะไม่ค่อยมีของจุกจิกวางให้รถดูหมองราคาลง
“มีอะไรทำให้ลำบากใจรึเปล่า” พี่หมีถามขึ้นก่อนหันมายิ้มให้
“เปล่า..นี่ครับ” ผมตอบ
“สีหน้าเค้กดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ” พี่หมีพูด  ผมเงียบ  กำมือเข้าหากันจนรู้สึกเกร็งขึ้นมา  คนในร้านนี้เป็นคนช่างสังเกตหรือเพราะผมแสดงออกง่ายกันแน่  ผมชักเริ่มรู้สึกสงสัยในตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆแล้วล่ะ
“มีอะไรก็บอกพี่ได้นะ ดุ..แต่ไม่กัด ถ้าไม่จำเป็น หึ” พี่หมีพูดหยอก
“หึ..ขอบคุณครับ” ผมหัวเราะ  ผมไม่ตอบปัดว่าไม่มีปัญหาแต่ก็ไม่ได้บอกปัญหานั้นด้วยเช่นกัน  พี่หมีเอามือมาลูบหัวผมเบาๆก่อนจะนำมือกลับไปจับที่เกียร์รถอย่างเดิม
“รถติด” พี่หมีพูดตาลอย  ผมเงียบฟัง..กำลังสงสัยว่าพี่หมีต้องการจะพูดบอกอะไร
“เฮงซวยทุกวัน”
“หึหึ” ผมหัวเราะกับคำบ่นหน้าตายของพี่หมี
“เบื่อฉิบเลยว่าไหม บางทีพี่ก็อยากบินได้” พี่หมีอมยิ้ม
“เค้กก็ว่างั้น เค้กก็อยากบินได้” ผมยิ้มบอกบ้าง
หลังจากนั้นพี่หมีกับผมเริ่มคุยกันอย่างออกรส  รถเราไม่ได้เปิดเพลงนั่นเพราะเจ้าของรถบอกว่า “ไม่เปิด” ทำให้เราได้พูดคุยแลกเปลี่ยนอะไรมากยิ่งขึ้น  ผมรับรู้ได้ถึงความเป็นคนที่อบอุ่นจากพี่หมีแต่ก็กลับแฝงไปด้วยความน่ากลัวลึกๆ  หลายอย่างที่ผมไม่ควรคิดจะอ่านความคิดของหมี  ผมคิดว่าไม่รู้ดีกว่านั่นดีที่สุด..

= = = = = = = =

23:00 น.  ณ ห้องนอนเค้ก..
จะเห็นได้ว่าอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวนั้นได้เปรียบกว่าอุตสาหกรรมอื่นๆ..
“จะเห็นได้ว่า อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว..เฮ้อ” ผมนอนกลิ้งลงบนเตียง  นี่ผมอ่านประโยคนี้ซ้ำกี่ครั้งแล้วนะ  ซ้ำอยู่เกือบชั่วโมงหนึ่งได้แล้วละมั้งครับ  ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่มีหวังคะแนนตกและมีหวังได้หลุดออกจากทุนแน่ๆ..


ตื๊ด  ๆ  ๆ


ข้อความเข้า -- พี่คิวปิด -*- สุดโหด
ผมชะงักมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือของตนเอง  และก็ต้องเพ่งมันให้แน่ชัดอีกครั้งว่าผมนั้นไม่ได้ตาฝาดไป  ถึงแม้จะตกใจแต่ผมก็รีบกดดูข้อความเดี๋ยวนั้น

~อาทิตย์นี้ ว่างวันไหน~

“อะไรของเค้า” ผมบ่นในทันที  เป็นประโยคที่ตรงตัวแต่กลับแฝงไปด้วยความสงสัยต่อผู้รับเป็นอย่างมาก  ผมรีบส่งกลับไปว่า “ทำไมครับ” ในทันที  เพียงไม่ถึงห้าวินาทีก็มีข้อความตอบกลับมา

~ยังไม่นอนซินะ แต่ฉันถามอะไร ให้ตอบ..ไม่ได้ให้ถามกลับ~

“ไอ้เชฟบ้า” ผมว่าใส่โทรศัพท์แต่กลับหัวเราะออกมาไม่ได้  อยู่ๆภาพหน้าของพี่เขาก็ลอยมาอย่างที่ผมรู้ได้ทันทีว่าถ้าพี่เขาอยู่ตรงนี้กับผม  พี่เขากำลังทำหน้าแบบไหนอยู่
“ถึงนอนอยู่ก็จะลุกขึ้นมาตอบเหอะ” ผมพูดบ่นและก็ต้องเขินให้กับความคิดของตัวเอง  นี่ผมเป็นผู้ชายแบบไหนกันครับ  ผมกำลังรู้สึกเขินและรู้สึกว่าดีจังที่ได้เห็นข้อความจากคนคนนี้  ทั้งทั้งที่นี่คือเวลาอ่านหนังสือของผม  หรือไม่บางครั้งผมอาจจะเข้านอนไปแล้วด้วยซ้ำ  ผมไม่เคยสนใจที่จะตอบข้อความของใครก็ตามในเวลาแบบนี้มาก่อนถ้าไม่ใช่เพื่อนสนิทหรือคนรักของผมอย่างแต่ก่อน
ผมรีบหยิบตารางเรียนออกมาดูว่าตัวเองนั้นว่างวันไหน  และรีบส่งข้อความกลับไปด้วยความตื่นเต้นบวกด้วยความดีใจว่า “วันพฤหัสหลังเลิกเรียนครับ เลิกเรียนเกือบสี่โมงเย็น” เมื่อส่งไปแล้ว..หลังจากนั้นผมต้องนั่งรออย่างใจจดจ่ออยู่แต่กับหน้าจอโทรศัพท์มือถืออยู่สักพัก  ที่จริงนั้นใจของผมเริ่มรู้สึกไม่ดีตั้งแต่ห้านาทีแรกแล้ว  พี่คิวตอบข้อความกลับมาช้าจนผมรู้สึกเกร็งไปหมด


ตื๊ด  ๆ   ๆ


ข้อความเข้า -- พี่คิวปิด -*- สุดโหด

~ห้าโมงตรงฉันจะไปรับที่มหาลัยนาย ไว้จะโทรไป~

ผมนั่งมองข้อความด้วยความดีใจ  อาการรู้สึกแย่ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนหัวค่ำหรือกระทั่งเมื่อกี้นั้นหายไปสนิท  ตอนนี้ทั้งดีใจและตื่นเต้น  และด้วยความสงสัยว่าพี่เขาจะมารับผมทำไม  ผมอดไม่ได้ที่ต้องส่งข้อความกลับไปถามอีกครั้ง “อยากรู้ ไปไหนเหรอครับ..ไม่งั้นไม่ไปนะ” ไม่ถึงห้าวินาทีผมก็ได้ข้อความตีกลับมาว่า..

~ถ้าไม่ไปก็แล้วแต่นาย~

“ง่ะ..” ผมอึ้งกับข้อความไปชั่วขณะ  รู้สึกน้อยใจขึ้นมาแต่ก็ดันส่งข้อความกลับไปในทันทีว่า “ไปสิฮะ!” เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ให้ผมไปด้วยจริงๆ
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจและทิ้งตัวลงนอน  มองเพดานที่อยู่ตรงหน้า  พ่ายแพ้พี่เขาอย่างราบคาบซินะเรา..
“รักเข้าให้แล้วจริงๆด้วย” ผมได้แต่พูดบ่นกับตัวเอง  ทุกอย่างในห้องของผมคงได้ยินและคงรับรู้ได้ถึงความรู้สึกแย่ที่ผสมกับความสุขในขณะเดียวกันของผมในตอนนี้  คุณตุ๊กตา  คุณคอมพิวเตอร์ คุณปากกา  คุณหนังสือเรียน..คุณเข้าใจผมใช่ไหมครับ
“ขอร้อง..อย่าให้ความรู้สึกเพิ่มมากขึ้นกว่านี้เลยนะ แค่นี้ก็เต็มทนแล้ว” ผมพูดพร้อมกับยิ้มสู้อย่างให้กำลังใจตัวเอง


ตื๊ด  ๆ   ๆ


ข้อความเข้า -- พี่คิวปิด -*- สุดโหด
ผมรีบหยิบมือถือขึ้นดูทันทีที่ได้ยินเสียงเตือนว่ามีข้อความเข้าอีกครั้ง

~หึ..ฝันดี~

“หึ หึ..ฮ่าๆๆ” ผมหัวเราะในทันทีเมื่อเห็นข้อความ  ขนาดส่งข้อความยังมีหน้ามาหัวเราะให้เราอีก  นี่แค่เห็นเพียงข้อความผมยังรู้เลยว่าพี่เขากำลังทำท่าหัวเราะในลักษณะแบบไหน  มันก็คงหนีไม่พ้นเป็นหน้านิ่งๆกวนๆแล้วแสยะยิ้มออกมาน้อยๆอย่างเคยนั่นแหละมั้งครับ
ผมพลิกตัวนอนมองข้อความประโยคสุดท้ายนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างที่ไม่ได้ส่งตอบกลับไปอีก  ที่จริง..อยากส่งกลับไปว่า “ฝันดีเหมือนกันครับ” แต่คิดว่าไม่ส่งน่าจะดีกว่า  ผมนอนอ่านข้อความจากพี่คิวซ้ำๆอยู่หลายต่อหลายครั้ง 
“พี่คิวคงจะชอบส่งข้อความสินะ” ผมยิ้มบ่นกับตัวเอง  แสงหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่หยุดนิ่งจากการไม่ได้ถูกสัมผัสทำให้ไฟหน้าจอดับลงครั้งแล้วครั้งเล่า  ผมนอนอ่านข้อความทั้งหมดวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น  สุดท้ายก็หลับไปในที่สุด..Zz zZz

..................>>>><<<<....................

[Bowbonk]

 

[jaymaza]

 

[ladymoon_yy]

พี่คิวจะพาเค้กไปไหนนนนนนนนนนนน   

[ploylw_chery]

คู่นี้ก็หวานกันตลอดอ่ะ

[WyJeen]

พี่คิวใส่ใจความรู้สึกของเค้กเหมือนกันนะ
เค้าเรียกว่า ง้อ รึเปล่านะ
เอิ๊กๆ น่ารักมากค่ะ

ตั้งใจอ่านหนังสือเน้อออออ  เบบี้

[ขนมหวาน]

ยาวมาก ๆ ตอนนี้จบแบบไม่คาใจ
พี่ฟ้าน่ารัก พูดได้ดี คืออาหลานเค้ารู้จักกันเป็นอย่างดีเนาะ
แต่เพราะมีเหตุของพี่ปราย คิวปิดจอมโหดเลยเป็นแบบนี้
หวังว่านัดในครั้งหน้า คงทำให้ความสัมพันธ์คืบหน้า
ไปในทางที่ดีล่ะ 

ปล.เบบี้ขอให้สอบผ่านไปได้ด้วยนะนะคะ
อ่านหนังสือเยอะ ๆ ล่ะ

[singalone]

พี่คิวววววววว อย่าทำร้ายจิตใจเค้กนะ สงสารเค้กกก รักเค้าเข้าแล้วล่ะสิ 

[Ball]

เอิ่มมม อ่านตอนนี้แล้วแบบเห็นใจเค้กอ่ะ
อ่านไปก้หน่วงไป เค้กคงต้องรออย่างเดียวสินะ
แต่อย่างน้อยปฏิกิริยาของพี่คิวก้ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่เนอะ ค่อนไปทางดีด้วยซ้ำ
เห้อออออ จะว่าไปฉากถึงเนื้อถึงตัวระหว่างเค้กกะพี่ฟ้านี่มันชวนปวดตับจริงๆ
พี่คิวก้นะ ควรจะรู้สึกอะไรมั่งเซ่ รู้มั้ยคนอ่านเขารอดูปฏิกิริยาคุณอยู่ ฮึ!
เค้กต้องสู้ต่อไปนะลูก เค้กน่ารักจะตายพี่คิวมันไม่โง่แน่นอน
รอ รอ รอ ตอนหน้าที่อาจจะเป็นตอนที่ได้กรี๊ดกร๊าดก้ได้ เนอะ!
และก้ขอบคุณเบบี้ที่มาต่อนะ  Got A ทุกตัวนะคะ <3

[Running]

 
ลุ้นๆ น่ะเค้กกกกก
ยอมรับใจตัวเองสักทีน่ะเค้กก
พี่คิวกวนได้ตลอดเวลา 55555
บวก บวก ครับ รอติดตามต่ออยู่ครับ

[BerryFish]

เดี๋ยวนี้พี่คิว ของน้องเค้กน่ารักขึ้นเรื่อยๆนะเนี่ยย รักพี่คิวววว

[jeaby@_@]

รอตอนหน้า มันต้องมีไรคืบหน้าแน่ๆ
ขอบคุณเบบี้ค่ะ

[CarToonMiZa]

แค่นี้ก็สุขใจ

บวกเป็ด

เรื่องสอบก็พยายามเข้าน๊า

[JJHJJH]

พี่คิว เป็นคนเข้าใจยากแต่ก็เข้าใจง่าย เออ ไม่เข้าใจตั้งแต่ตรงนี้แหละ

เค้กสิ เข้าใจง่าย ตรงไปตรงมากับความรู้สึก ถ้าพี่คิวไม่รักน้องก็ถือว่าพลาดละ

ขอให้โชคเอทั้งเบบี้และเค้ก รวมทั้งเราเองด้วย สอบเหมือนกัน 555

[bow55]

ไม่รู้จะอธิบายยังไง~~~
สงสารเค้ก สงสารพี่คิว
หน่วงในใจ อ๊าก~~~~ ><

[alekung103]

ชวนไปไหนน๊า

[a_tapha]

สู้ต่อไปนะเค้ก เอาใจช่วยคนเขียนให้สอบได้คะแนนดีๆ นะค่ะ

[aehJTS]

  เขินกว่าเค้าบอกรักกันอีก
จะรอว่าเค้าจะไปรับกันไปทำอะไร

  คะ

[yeyong]

อ่านไปก็เข้าใจความรู้สึกของเค้กนะ
รักเข้าไปแล้ว แถมจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

[Madness69]

"....ณ สมุดโน้ตของคุณเค้ก..
   ศุกร์ 9 ธันวาคม 2554
เรายืนอยู่ตรงนี้ได้.....อย่างนั้นเหรอ  เราไม่คู่ควร  เรารู้ตัวดี  แต่เรา...อยากยืนอยู่ตรงนี้  จนกว่าอีกฝ่าย – จะไม่ต้องการ..
                  Bye Bye..Cake...."

กรี๊ดดดดดดดครั้งที่ 1 ของตอนนี้ น้องเค้กสู้ๆ มั่นใจในตัวเองหน่อยไอ้น้องกองเชียร์ทั้งในเรื่องนอกเรื่อง รอลุ้นเพียบ ไม่ต้องห่วง ฮ่าฮ่า

"...“เฮ้อ” ผมถอนหายใจและทิ้งตัวลงนอน  มองเพดานที่อยู่ตรงหน้า  พ่ายแพ้อย่างราบคาบสินะเรา..
“รักเข้าให้แล้วจริงๆด้วย” ผมได้แต่พูดบ่นกับตัวเอง  ทุกอย่างในห้องของผมคงได้ยินและคงรับรู้ได้ถึงความรู้สึกแย่ที่ผสมกับความสุขในขณะเดียวกันของผมในตอนนี้  คุณตุ๊กตา  คุณคอมพิวเตอร์ คุณปากกา  คุณหนังสือเรียน..คุณเข้าใจผมใช่ไหมครับ ..."

กรี๊ดดดดดดดดดครั้งที่ 2 กับปย.ช่วงนี้ บิด เขิน อ่านไปนั่งยิ้มเหมือนคนบ้า ((แกรไม่ใช่น้องเค้ก อะไรจะขนาดน้านนนยะ ชริส์)) น้องบี้เขียนบรรยายออกมาได้ฟิลแบบคนกำลังมีความรักจริงๆ นะเนี่ย ((เอ๊ะๆ หรือว่าคนแต่งมันกำลัง in love เหมือนกันหว่า ^^ ))


ขอบคุณไอ้น้องบี้ที่มาต่อให้ถึงไม่มีฉากที่จิ้นไว้ แต่ก็กรี๊ดได้ไม่แพ้กันกับเรื่องราวที่น้องบรรจงสร้างสรรค์ขึ้น ตั้งใจอ่านหนังสือสอบนะจ๊ะ พี่หกเก้าจะอดใจรอตอนต่อไปอย่างสงบเรียบร้อยที่สุด ไม่ดื้อ ไม่ซน ไม่กวน((จะพยายาม ฮ่า ฮ่า))
+ให้ทุก+ที่ให้ได้เหมือนเคย ^^
 

[takara]

กดดันแทนเค้กเลย พี่คิวอย่าใจร้ายกับเค้กมากนะ

[akaipee]

ก้อเข้านะว่า รักข้างเดียวอ่ะ น้องเค้ก แล้วเมื่อพี่คิวจะรู้สึกตอบอ่ะเนี่ย

[kataiyai]

หนูเค้กเป็นเอามาก 

ก็เข้าใจอยู่นะคะ

รักเค้าเข้าไปแล้วนี่นา 

[pak_kikkok]

อ่านตอนนี้รู้สึกสงสารน้องเค้กจังเลยค่ะ  พี่คิวมาง้อน้องด้วยอ่ะ น่ารักจริงๆ  กลัวเค้กเสียใจละสิ

แต่ตอนนี้ชอบพี่หมีอ่ะ >< พี่หมีจะคู่ใครนะๆ อ้ายยยย   

แล้วเรื่องที่ร้องเค้กชอบพี่คิว ถึงไม่บอกก็คงรู้ไปนานแล้วละค่ะ ฮ่ าา  ตั้งใจอ่านหนังสือนะจ๊ะน้องเค้ก

ปล. สู้ๆ ในการสอบนะค่ะ 

[ALittleN]

พี่คิวจะพาน้องเค้กไปไหนหละ??

[yunjaeonly]

จิ้มพี่คิว
 

 

[DraCo_SLa13]

เหมือนพี่คิวง้อเค๊กเลยค่ะ  ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

[sukie_moo]

อยากรู้ว้่พี่คิวคิดยังไงกะเค้ก  แต่เค้กก็น่าจะเป็นคนพิเศษของพี่คิวอยู่นะ ว่าแต่พี่คิวจะรับเค้กไปไหนน้าาาาาาาาาาาา