หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[CoMa]

555+พี่คิวแมร่งกวนติงดีไม่มีตกจริงๆแต่น่ารักอ่ะ
ปล.แอบอิจฉาเค้กเบาๆอยากพาพี่คิวเข้าห้องน้ำบ้างอารัยบ้าง แอร๊ยยย><

[loverken]

 
น้องเค้กหวานนะจ๊ะ

[bow55]

รอเบบี้อีกวัน

[❝CHŌN❞]

แวะมาดัน ฮี่ๆ

คิดถึงพี่คิวกับน้องเค้ก ^^

[away3g]

 :z2:รอจิ้มๆๆ

[snice_cz]

ฮ่าๆ เค้กน่ารักอ่ะ พี่คิวขี้แกล้งมากอ่ะ

[Poseidon]

คิดถึง คิวเค้กแล้วง่า

[bow55]

รอ....พี่คิวน้องเค้ก

[Fish129]

อ่า   พี่เมตรมันทนไหวเว้ย  อิอิ



สลิ่มมีเขินด้วย   พี่เมตรน้อยใจไปเลย

แแต่แอบขำโล่อ่า พี่เมตรมันเลววว


มาขอเป็นเมียน้อยเฉยเลย   นิสัยไม่ดี มาแกล้งโล่

[kasarus]

^^^ จิ้มรีข้างบน เม้นผิดเรื่อง หุหุ

แวะมาบอกว่าคิดถึงคนปากแข็งทั้งสองคนครับ

[bow55]

ต้องรำคาญเราแน่เลย
แต่ก็จะบอกว่ารออยู่ทุกวัน

[Ball]

 :z2:แวะมาดันค่ะ
รออยู่นะคะ 

[Pupay]

มารอเค้ก&พี่คิวค่า 

[เบบี้]

~37~

ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“ฟ้าครับ..ฟ้า”
“อะไรเล่า ยุ่งจริง..ไอ้ฝรั่งงี่เง่า!” พี่ฟ้าโวยวาย  เดินหนีเข้าทางหลังร้านไป  ผมยืนอึ้งเพราะเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างเต็มตา
“ฟ..ฟ้า ผมเป็นห่วงคุณนะ” ทิกเกอร์ถอนหายใจมองพี่ฟ้าตาละห้อย  เขาก้มหน้าลงเมื่อพี่ฟ้าเดินหนีเข้าร้านไปอย่างไม่ใยดี  ผมยืนมองด้วยความสงสาร
“เอ่อ..สวัสดีครับ” ผมยิ้มทัก  ผู้ชายที่ชื่อทิกเกอร์เงยหน้าขึ้น  เขาเลิกตาอย่างสงสัยก่อนที่จะยิ้มตอบให้ผม
“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” ผมถาม  ทิกเกอร์ส่ายหัวพร้อมกับยิ้มด้วยสีหน้าเศร้า
“ผมทิกเกอร์” อยู่ๆเขาก็ยื่นมือมา
“เค้กครับ” ผมยิ้มยื่นมือไปจับมืออีกฝ่ายตอบ  รู้สึกตื่นเต้นดีพิลึกที่ได้รู้จักชาวต่างชาติกับเขาบ้าง
“ผมรู้จักคุณ คุณชื่อเค้ก..เอิ่ม ผมเคยได้ยินซูซี่เล่าให้ฟัง” อีกฝ่ายยิ้มบอกด้วยท่าทางสุภาพ  ผมได้แต่ยิ้ม
“เอิ่ม วันนี้..ฟ้า อยู่ที่นี่ทั้งวันรึเปล่าครับ” เขาพยายามพูดให้ชัดคำ
“อยู่ครับ” ผมพยักหน้า
“งั้นเหรอ งั้น..ผมขอรออยู่ตรงนี้จะได้ไหม” ทิกเกอร์ยิ้มถามอย่างมีความหวัง
“เอ่อ คือ..” ผมอ้ำอึ้ง  เพราะผมไม่มีตัดสินใจให้ทิกเกอร์อยู่ตรงนี้ได้  ตรงนี้เป็นหลังร้านซึ่งมีแค่คนในร้านเท่านั้นที่จะเข้านอกออกในทางช่องทางนี้ได้
“คงต้องถามพี่เซ็น หรือไม่ก็พี่หมีน่ะครับ” ผมบอกด้วยรู้สึกลำบากใจ
“งั้นเหรอ..” อีกฝ่ายหน้าเศร้าลง
“เดี๋ยวผมไปตามพี่เซ็นให้แล้วกันนะครับ” ผมบอก  อีกฝ่ายฉีกยิ้มกว้างในทันที
“ขอบคุณมากครับ” ทิกเกอร์บอกเสียงดังฟังชัด  ผมก้มหัวให้หน่อยๆก่อนจะเดินเข้าไปที่ประตูหลังร้าน  ผมเดินตรงเข้าไปที่ห้องพักพนักงานเพื่อเก็บของให้เรียบร้อย  แล้วเดินเข้าไปในครัวเพื่อไปตามพี่เซ็น
“พี่เซ็นครับ” ผมเรียกคนที่กำลังยุ่งอยู่
“ครับ” พี่เซ็นขานตอบ  เงยหน้าขึ้นยิ้มให้ผมเพียงนิดเดียวก็ต้องก้มลงตั้งหน้าตั้งตาทำอาหาร
“คือทิกเกอร์อยู่ที่หลังร้านนะครับ เค้าถามเค้กว่าขออยู่ตรงนั้นได้ไหมจนกว่าพี่ฟ้าจะเลิกงาน แต่เค้กไม่กล้าตัดสินใจเอง เลยบอกเค้าว่าจะมาตามพี่เซ็นให้” ผมอธิบาย
“ครับ..เดี๋ยวพี่ออกไปนะ จะเสร็จแล้ว” พี่เซ็นพูด
“ครับ งั้นเดี๋ยวเค้กไปบอกทิกเกอร์ให้นะครับ” ผมบอก  พี่เซ็นพยักหน้าส่งๆ  ผมเดินออกจากห้องไปบอกทิกเกอร์ว่าเดี๋ยวสักครู่พี่เซ็นจะออกมาหา  ให้เขารออยู่ตรงนี้ก่อน  หลังจากนั้นผมต้องมาทำหน้าที่เป็นพนักงานที่ดีต่อ  ไม่อย่างนั้นจะโดนพี่หมีดุเอาได้


แกรก~~


“มันไปรึยัง” พี่ฟ้าเดินออกมาจากห้องของตัวเอง ผมรู้สึกนับถือพี่ฟ้าจริงๆ  หลายวันมานี้ทั้งทั้งที่เกิดเรื่องราวขึ้นเยอะแยะมากมายแต่พี่ฟ้ากลับทำตัวปกติ  ร่าเริงและมาดูงานที่ร้านนี้ทุกวันไม่เคยขาดเลยแม้แต่วันเดียว  และไม่เคยแสดงท่าทีที่ทำให้ลูกน้องอย่างพวกผมรู้สึกวางตัวไม่ถูกหรือไม่สบายใจเลยครับ
“ยังครับ” ผมยิ้มแหย  พี่ฟ้าทำตาขวางมองไปทางด้านหลังร้านทันที
“อย่าให้มันเข้ามาเด็ดขาดนะ” พี่ฟ้าบอกหน้างอด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
“แต่..” ผมเอ่ย
“เค้ก” พี่ฟ้าย้ำเสียง  คิ้วขมวดใส่ผม
“ค้าบ” ผมตอบก่อนพี่ฟ้าปิดประตูกลับเข้าห้องไป
“เฮ้อ..” ผมถอนหายใจ  มีเรื่องให้น่าตื่นเต้นทุกวันเลยร้านนี้..ให้ตายสิ


กริ๊ง~~


“คิว..ปิด” ผมชะงักนิดหน่อยเมื่อเห็นลูกค้าที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาเป็นเพียงเด็กผู้ชายและผู้หญิงสองคน  หน้าตาน่ารักราวกับเทวดาตัวน้อยทีเดียว
“คิวปิดเบเกอรี่เฮ้าส์สวัสดีครับ~” ผมยิ้มและกล่าวต้อนรับอีกครั้ง  ทั้งสองคนเงยหน้าขึ้นมองหน้าผมตาขวาง  ผมจากที่ยิ้มกว้างให้ก็ต้องหุบยิ้มลงทีละนิดเพราะรู้สึกได้ถึงกลิ่นแปลกๆจากสายตาของสองคู่นี้
“มาหาอาฟ้า” เด็กผู้ชายพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทีหยิ่งทะนง  ท่าทางแบบนี้ที่ช่างดูคุ้นตาผมมาก
“เอ๊ะ..อาฟ้า เจ้าของร้านนะเหรอครับ” ผมถามกลับอย่างแปลกใจ
“ก็ใช่น่ะสิ แค่นี้ก็ต้องให้พูดซ้ำ” เด็กผู้ชายย้อนว่าด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“ครับๆ..เดี๋ยวพี่ไปตามให้นะครับ” ผมยังคงยิ้ม  รีบก้าวขาอย่างเร็วตรงไปที่ห้องพักของพี่ฟ้าในทันที


ก๊อก  ๆ  ๆ


“ขอโทษครับพี่ฟ้า คือมีเด็ก..น่าจะประถมสองคนบอกว่า มาขอพบพี่น่ะครับ” ผมบอก
“ฮื้มมม” พี่ฟ้าเบิกตาโต  รีบลุกจากเก้าอี้และเดินออกมาพร้อมๆกันกับผม
“เชอร์เบ็ต..บัตเตอร์ มาได้ยังไงนี่ห๊ะ!” พี่ฟ้าว่าตาโต  แต่พยายามทำน้ำเสียงให้เบาเพื่อต้องการไม่ให้รบกวนลูกค้าท่านอื่นในร้าน
“เชอร์เบ็ตกับบัตเตอร์จะไปหาพี่คิว” เด็กสองคนนี้พูดพร้อมกันเสียงดังฟังชัด
“แล้วโดดเรียนมาได้ยังไง คุณแม่กับคุณครูรู้รึเปล่า ทำไมทำนิสัยแบบนี้” พี่ฟ้าว่าเสียงหลงด้วยหน้าตาไม่พอใจจนเด็กสองคนนี้หน้าหงอยลงทีละนิดๆ
“ก็..ก็ ก็บัตเตอร์บอกเชอร์เบ็ตว่า มาได้ไม่เป็นไรนี่คะ” เด็กผู้หญิงก้มหน้าพูดเสียงเบา
“เป็นสิ เข้าไปรอในห้อง! เดี๋ยวนี้” พี่ฟ้าดุ
“เดี๋ยวอาจะโทรหาคุณแม่ แล้วจะโทรหาคุณครูที่โรงเรียนด้วย ป่านนี้ไม่ยุ่งวุ่นวายกันไปหมดแล้วรึไง..และเรื่องนี้ต้องถึงหูพี่คิวแน่” พี่ฟ้าชี้ปราม
“แต่..” เด็กผู้ชายเงยหน้าขึ้นจะพูดเถียง
“เข้าไปรออาในห้อง ชักจะเอาใหญ่แล้วนะเราน่ะ” พี่ฟ้าชี้มือไปที่ประตู  ทั้งสองก้มหน้าลง
“เค้กช่วยหน่อยครับ” พี่ฟ้าหันมาบอกผม  ผมพยักหน้าและรีบเดินนำเด็กๆไปที่ประตูห้อง  ผมเปิดประตูให้ทั้งสองคนด้วย
“นั่งตรงนี้ก่อนนะครับ” ผมเดินพาไปที่โซฟา
“รู้หรอก มาออกบ่อย” เด็กผู้ชายเงยหน้าว่าผมหน้างอ
“นี่บัตเตอร์ไปว่าพี่เค้าทำไมล่ะ” เด็กผู้หญิงหันไปว่า
“เชอร์เบ็ตไม่ต้องมายุ่งเลย” เด็กผู้ชายคิ้วขมวด  ปัดมือของเด็กผู้หญิงออกอย่างโมโห
“หึหึ ไม่เป็นไรครับ..จะทานน้ำอะไรดีครับ เดี๋ยวพี่เอามาให้” ผมยิ้มถาม  เด็กผู้หญิงหันมามองหน้าผม  เธอยิ้มกว้างและทำหน้านึก
“ไม่ต้องเค้ก นิสัยเสีย..” พี่ฟ้าเปิดประตูห้องเข้ามาพอดี  พร้อมกับส่งสายตาดุไปที่เด็กทั้งสองคน  น้องผู้หญิงหลุดออกจากการจิตนาการของตนเองและก้มหน้าลงด้วยท่าทางน่าสงสาร
“ห้ามทานอะไรจนกว่าอาจะเคลียร์เรื่องของเธอทั้งสองคนเสร็จ” พี่ฟ้าว่าเสียงเข้ม
“ไปทำงานเถอะครับ ขอบคุณมาก” พี่ฟ้ายิ้มให้ผม  ผมพยักหน้ายิ้มตอบและเดินออกจากห้องมา..
“เชอร์เบ็ตกับบัตเตอร์มางั้นเหรอ” พี่กัสเดินเข้ามาถาม
“ใช่ครับ เอ่อ..เด็กที่พี่กัสเคยเล่าใช่ไหมฮะ”
“ใช่..ลูกของพี่สาวพี่ฟ้าน่ะ ก็ลูกพี่ลูกน้องของพี่คิวนั่นแหละ..ฝาแฝด หน้าตาน่ารักใช่ไหมล่ะ แต่..เอาแต่ใจมากไปซะหน่อย” พี่กัสยักไหล่
“มาร้านนี้ทีไร ไม่ค่อยมีใครเอาอยู่หรอก น้องเชอร์เบ็ตนี่ไม่เท่าไหร่ แต่บัตเตอร์นี่ไม่ยอมเอาใครเลย..นอกจากพี่หมีนี่แหละ ที่พอจะเอาอยู่บ้าง..หน้าดุจนน้องกลัว” พี่กัสทำหน้าขยาด
“ท่าจะอย่างนั้น” ผมยิ้มแหยอย่างเห็นด้วย
“ดูแล้ว ลูกหลานบ้านนี้จะเอาแต่ใจกันทั้งบ้านเลยนะครับ” ผมพูดบ่น  พี่กัสเบิกตาโพรงจ้องหน้าผมในทันที
“อะไรครับ” ผมถามอย่างสงสัย
“หึ..ฮ่าๆๆ พูดถูกใจอ่ะ ชอบๆ” พี่กัสหัวเราะชอบใจ
พวกเราแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง  หลังจากที่พี่คิวเป็นคนไข้อยู่ที่โรงพยาบาลอยู่หลายวัน  หน้าที่เชฟใหญ่ของร้านจึงตกเป็นของพี่เซ็น  หลายวันมานี้พี่เซ็นทำงานค่อนข้างหนักมากกว่าปกติ  พี่เซ็นต้องมาทำหน้าที่เป็นเชฟในทุกทุกวัน  เพราะพี่ฟ้าให้เหตุผลว่าทางร้านไม่สามารถจ้างเชฟมาแทนพี่คิวได้  เพราะอาจจะทำให้เสียรสชาติและเอกลักษณ์ของร้านเราไป  นอกจากที่พี่เซ็นต้องมาทำหน้าที่เชฟแทนพี่คิวด้วยแล้ว  เห็นว่าพี่เขาต้องเข้าไปดูงานที่บริษัทของพี่เขาเป็นระยะ  ผมนับถือพวกพี่เขาจริงๆ  การที่ผมเรียนหนักและมาทำงานที่ร้านนี้เพียงไม่กี่วันต่อสัปดาห์  มันดูเป็นงานที่เล็กน้อยไปถนัดเลย
หลายครั้งที่พี่หมีต้องเข้าไปช่วยพี่เซ็นในห้องครัว  เนื่องจากพี่เซ็นดูเหนื่อยกว่าปกติทำให้พี่ฟ้าเอ่ยปากบอกพี่เซ็นว่าคงจะต้องจ้างผู้ช่วยเชฟอีกครั้งจริงๆเสียที  ถึงแม้มันจะเป็นที่สิ่งจะทำให้พี่คิวไม่พอใจ  พี่ฟ้าได้ให้แฟ้มเอกสารผู้ช่วยให้กับพี่เซ็น  ตอนนั้นพี่เซ็นไม่ได้พูดอะไร  ผมคิดว่าถึงพี่เซ็นจะตอบตกลงหรือไม่ก็ตาม  สุดท้ายแล้วก็ต้องขึ้นอยู่ที่พี่คิวอยู่ดี  ถ้าพี่คิวบอกว่า “ไม่” ทุกอย่างก็คงจบอย่างเดิม..
ช่วงนี้พวกเราจึงวุ่นวายกว่าปกติ  จะเรียกว่าพวกเราทำหน้าหนักมากขึ้นก็ว่าได้  ดีหน่อยที่มีพี่รุจ  พนักงานบัญชีคนใหม่เข้ามาช่วยงาน  พี่เขาเริ่มมาทำงานตั้งแต่ที่พี่คิวเข้าโรงพยาบาล  ส่วนพี่ซีเมื่อมีคนมาทำหน้าที่แทนซึ่งที่จริงแล้วพี่ซีเป็นฝ่ายพูดให้พี่ฟ้าจ้างพนักงานเพิ่มเอง  เพราะว่าพี่ซีต้องเรียนหนังสือเพิ่มและอาจจะไม่ได้มาทำงานได้มากวันอย่างปกติ  แต่เมื่อมาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นพี่ซีจึงต้องกลับมาทำงานเกือบทุกวันทั้งทั้งที่มีพี่รุจอยู่แล้ว  ซึ่งหน้าที่ของพี่ซีนั้นก็คือการทำหน้าที่แทนพี่หมีเกือบทั้งหมดในเมื่อไหร่ก็ตามที่พี่หมีต้องเข้าไปขลุกอยู่ในครัว 
ถ้าคนนอกมองเข้ามาในร้านก็คงจะเห็นว่าทุกอย่างเป็นปกติดี  เราทำงานได้อย่างเป็นปกติ  เฮย์..เราเป็นมืออาชีพ  แต่ที่จริงแล้วมันค่อนข้างจะวุ่นวายอย่างมาก  วุ่นวายที่ต้องจัดการทุกอย่างให้ลงตัวอย่างไม่ติดขัดอะไร  ผมไม่คิดว่าการที่ขาดเชฟไปเพียงคนเดียวจะทำให้พนักงานปั่นป่วนได้ขนาดนี้  มันทำให้ผมรู้ว่า  หน้าที่ทุกหน้าที่นั้นสำคัญมากแค่ไหน  การที่ขาดเพียงคนใดคนหนึ่งในทีมไป  มันก็เหมือนการที่เราขาดอวัยวะสำคัญบนร่างกายของเราไปด้วยเช่นกัน

= = = = = = = =

ณ  โรงพยาบาลกรุงเทพ..
ตอนนี้ผมกำลังคิดอยู่ว่า  ผมอยู่ในวังวนอะไรของครอบครัวนี้กัน  เพราะผมกำลังนั่งอยู่ที่โรงพยาบาลในห้องพักพิเศษของพี่คิว  หลังจากที่เลิกงาน  พี่ฟ้าอาสาจะไปส่งผมที่บ้านแต่กลับมีข้อแม้ว่า..ต้องให้ผมมาที่โรงพยาบาลด้วยเพื่อมาช่วยคุมเด็กๆ  หลานตัวแสบสองคนนี้ของพี่ฟ้าก่อน  ผมซึ่งเกรงใจและด้วยสีหน้าอ้อนวอนของพี่ฟ้าจึงทำให้ผมปฏิเสธไม่ลง  ส่วนพี่คนอื่นๆแยกย้ายกันกลับบ้าน  ทุกคนล้วนมีรถส่วนตัวหรือไม่ก็มีรถของทางบ้านมารับ  ผมซึ่งเป็นบุคคลที่ไม่มีรถเพียงคนเดียวในร้านจึงต้องเจอชะตากรรมเช่นนี้..หรืออย่างไร
“บัตเตอร์ทำอะไรผิด บัตเตอร์ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย!” น้องบัตเตอร์ตะโกนเสียงดัง  เด็กผู้ชายผู้เอาแต่ใจโวยวายทำลายความเงียบที่พี่คิวไม่แม้แต่จะหันมามองเด็กทั้งสองคนมานานหลายนาทีแล้ว
ตอนนี้พี่ฟ้าลงไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อด้านล่าง  ในห้องนี้จึงเหลือเพียงผม  น้องบัตเตอร์  น้องเชอร์เบ็ตและพี่คิวเท่านั้น  ผมซึ่งเป็นคนนอกจึงได้เพียงแต่นั่งอย่างสงบเสงี่ยม  และลุ้นว่าพี่คิวจะจัดการกับสองคนนี้อย่างไร
“บัตเตอร์แค่อยากมาหาพี่คิวอ่ะ” น้องบัตเตอร์เสียงเบาลงเมื่อเจอสายตาอาฆาตจากพี่คิวเข้า  พี่คิวเอาแต่เงียบ  ไม่ยอมพูดอะไร
“ก็คุณแม่..คุณแม่บอกว่า จะพามา แต่คุณแม่ก็ไม่ว่างพามาสักทีหนิฮะ” น้องบัตเตอร์ก้มหน้าก้มตาพูดอธิบาย  เสียงเริ่มแผ่วเบาลงไปเรื่อยๆเหมือนรู้ตัวว่าเหตุผลของตนนั้นจะไม่ได้ช่วยทำให้พี่ชายของตัวเองหายโกรธได้
“เชอร์เบ็ตขอโทษ พี่คิวอย่าโกรธพวกเราเลยนะคะ” น้องเชอร์เบ็ตเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่คิวอย่างอ้อนวอน
“.............” เงียบ  คือสัญญาณตอบรับของพี่ชายหน้าเถื่อนที่นั่งอยู่บนเตียง  ผมกำลังคิดว่าพี่คิวใจแข็งดีชะมัด  ถ้าเป็นผมได้เห็นน้องสาวกับน้องชายของตัวเองมีสีหน้าและน้ำเสียงแบบนี้  ผมคงจะยกโทษให้ตั้งแต่แรกแล้ว
“พี่จะให้อาพราวหักค่าขนมของทั้งสองคน ห้ามเล่นเกมหลังทำการบ้านเสร็จทุกวันเป็นเวลาหนึ่งเดือน” พี่คิวพูดขึ้นพร้อมกับหันมาจ้องหน้าทั้งสองคนเขม็ง  ทั้งเชอร์เบ็ตและบัตเตอร์ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาพี่คิวเลยสักคน
“ห้ามทานขนมหวานหลังอาหารมื้อเย็น และเราจะไม่เจอกันเลยเป็นเวลาหนึ่งเดือนด้วย”
“พี่คิว~” น้องเชอร์เบ็ตเรียกเสียงเบา  ผมรู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ  ดูเหมือนว่าเด็กทั้งสองคนนี้จะรักและเชื่อฟังพี่คิวมากทีเดียว
“พี่จะไม่ไปหา ไม่พาออกไปเที่ยว ไม่ไปไหนทั้งนั้น..ยกเว้นเชอร์เบ็ต พี่จะไปรับ..พี่หมายถึง ถ้าพี่ว่าง” ระหว่างที่พี่คิวพูด  น้องเชอร์เบ็ตเงยหน้ายิ้มกว้างในทันที
“ทำ..ทำไมเชอร์เบ็ตคนเดียวล่ะ!” น้องบัตเตอร์ลุกขึ้นยืนกำมือแน่น
“ยังจะขึ้นเสียงอีกอย่างงั้นเหรอ” พี่คิวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นลง  ทำให้น้องบัตเตอร์ชะงักไป
“บัตเตอร์ นั่งลงสิ” น้องเชอร์เบ็ตเข้าไปดึงแขนบัตเตอร์อย่างห้ามปราม 
“ปล่อยเรานะ!” น้องบัตเตอร์กระชากแขนตัวเองออกอย่างแรงจนน้องเชอร์เบ็ตตัวเซไปอีกทาง
“บัตเตอร์!!” พี่คิวกระแทกเสียง  คิ้วขมวดมองตาขวาง  ทั้งบัตเตอร์และเชอร์เบ็ตสะดุ้งกระทั่งผมเองยังอดกลัวไปด้วยไม่ได้
“บัตเตอร์ไม่รักพี่คิวแล้ว!”
“หึ..พี่ก็จะไม่รักบัตเตอร์ด้วยเหมือนกัน พี่จะรักบัตเตอร์ทำไม บัตเตอร์เป็นเด็กดีอย่างนั้นเหรอครับ” พี่คิวย้อนด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย  ประกอบกับสีหน้าที่กำลังแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว  น้องบัตเตอร์ชะงักไป  ผมหันไปมอง  เห็นพี่ฟ้ายืนฟังอยู่ที่หน้าประตูไม่ได้เดินเข้ามาซึ่งมีเพียงผมเท่านั้นที่เห็น  พี่ฟ้าหยุดยืนอยู่ตรงนั้น  พี่เขาขยิบตาและยิ้มให้ผม  ส่งสัญญาณเหมือนบอกให้ผมเงียบๆไว้ประมาณนั้น
“บัตเตอร์ ขอโทษพี่คิวสิ” น้องเชอร์เบ็ตกระซิบด้วยสีหน้าหวาดระแวง  น้องบัตเตอร์ยังคงยืนหน้างอจ้องหน้าพี่คิวอย่างไม่ยอม  ภาพตรงหน้าเหมือนกำลังสะท้อนให้ผมเห็นอะไรบางอย่าง  พ่อของพี่คิว..พี่คิว - พี่คิว..กับน้องบัตเตอร์
“ก็บัตเตอร์เป็นห่วงพี่คิว คุณแม่บอกจะพามาหาแต่ก็ไม่พามา มัวแต่ไปที่วัดอยู่ได้อ่ะ”
“แล้ว..แล้วยัง ยังไม่ให้คนขับรถมาส่งบัตเตอร์ด้วย” น้องบัตเตอร์เริ่มพูดเสียงเครือ  มือจากที่กำมือแน่นตอนนี้กลายเป็นกำกางเกงนักเรียนของตัวเองไปแล้วละครับ  ผมยิ้มแหยให้พี่ฟ้าแต่ดูเหมือนพี่ฟ้ากำลังยืนยิ้มอย่างมีความสุขซะเหลือเกิน
“แล้วอาฟ้า อาฟ้าก็ไม่ว่าง..ใครก็ไม่ว่างสักคน แค่มาส่งแค่นี้เอง..ทำไมผู้ใหญ่ต้องทำตัวไม่ว่างกันด้วย” น้องบัตเตอร์พูดออกมาน้ำเสียงเหมือนสงสัยไปซะทุกอย่าง
“เพราะพี่บอกว่าไม่ให้ใครมาส่งบัตเตอร์ไง” พี่คิวพูดขึ้น
“ทำไมล่ะฮะ”
“ไม่ว่าเพราะอะไร บัตเตอร์ก็ไม่ควรพาเชอร์เบ็ตโดดออกมาจากโรงเรียน รู้ใช่ไหม..หรือว่าไม่รู้ ถ้าบัตเตอร์บอกว่าไม่รู้ พี่จะยกโทษให้ ดีไหมครับ” พี่คิวย้อนเสียงเรียบ
“..อ่ะ” น้องบัตเตอร์อึ้งไป
“อึก..รู้ฮะ~” และแล้วก็ร้องไห้ออกมาจนได้
“ก็ดี” พี่คิวพยักหน้าตอบส่งๆ  พี่เขาเหลือบตามามองหน้าผม  ผมไม่ได้ยิ้มให้เพราะกำลังทำตัวไม่ถูก
“บัตเตอร์ อึก..บัตเตอร์ขอโทษครับ”
“ถ้าอยากให้พี่ไปรับที่บ้านพร้อมกับเชอร์เบ็ต รู้ใช่ไหมว่าต้องขอโทษใครอีก” พี่คิวพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“รู้ฮะ” น้องบัตเตอร์พยักหน้าตอบทั้งน้ำตา
“เชอร์เบ็ตก็รู้ค่ะ” น้องเชอร์เบ็ตยิ้มกว้าง
“ดีมากค่ะ” พี่คิวยิ้มตอบ
“พี่คิวหายโกรธเชอร์เบ็ตกับบัตเตอร์แล้วใช่ไหมคะ” น้องเชอร์เบ็ตลุกขึ้นยืน  สายตาดูมีความหวัง  น้องบัตเตอร์ยืนมองหน้าพี่คิวตาแป๋ว  แก้มมีแต่คราบน้ำตา
“ครับ..แต่ไม่ได้หมายความว่าเด็กที่ทำผิดจะไม่ถูกลงโทษนะ” พี่คิวตอบ
“ค่ะ” น้องเชอร์เบ็ตรีบพยักหน้าในทันที
“งั้นเชอร์เบ็ตเข้าไปกอดพี่คิวได้แล้วใช่ไหมคะ” น้องเชอร์เบ็ตถาม  พี่คิวพยักหน้ายิ้มๆ  น้องเชอร์เบ็ตรีบวิ่งเข้าไปที่เตียงพร้อมกับพยายามปีนขึ้นไป
“ว่าไงเด็กๆ” พี่ฟ้าเดินเข้ามา
“เชอร์เบ็ตขึ้นเตียงไม่ได้ค่ะอา”
“หึ..เดี๋ยวอาอุ้มนะครับ” พี่ฟ้าเดินเข้าไปอุ้มน้องเชอร์เบ็ตขึ้นไปบนเตียง
“อย่ากอดแรงล่ะ แผลพี่คิวยังไม่หายดีนะคะ” พี่ฟ้ายิ้มบอก
“ค่ะ” น้องเชอร์เบ็ตเข้ากอดพี่คิว  พี่คิวโอบกอดอีกฝ่ายตอบ 
“มาพอดี” พี่ฟ้ายิ้มให้ผู้หญิงที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง  เธอคนเดิม  ผมจำเธอได้ดี..เธอเป็นพี่สาวของพี่ฟ้าที่อยู่ในเหตุการณ์วันที่พี่คิวถูกยิงด้วยเช่นกัน  เธอดูแก่กว่าพี่ฟ้าแต่ยังดูสวยอยู่  โครงหน้าแสดงให้เห็นว่าตอนสาวๆเธอต้องสวยมากอย่างแน่นอน
“กลับบ้าน” เธอพูดบอกพร้อมมองเด็กทั้งสองคน
“เชอร์เบ็ตไปนะคะ ฝันดีค่ะ..จุ๊บ” น้องเชอร์เบ็ตหอมแก้มพี่คิวเบาๆ  พี่คิวหอมตอบก่อนที่พี่ฟ้าจะเข้าไปอุ้มน้องลงมาจากเตียง
“จุ๊บ~ ฝันดีค่ะอา” น้องเชอร์เบ็ตหอมแก้มพี่ฟ้าอีกคน
“เด็กๆคงรู้ตัวซินะว่าต้องโดนลงโทษยังไง อาคงไม่ต้องถามคิวใช่ไหม” เธอยิ้มให้พี่คิวอย่างรู้กัน
“ถ้าเชอร์เบ็ตจะไม่โกหก” พี่คิวยิ้มตอบ
“เชอร์เบ็ตไม่โกหกค่ะ พี่คิวบอกว่าหักค่าขนม ห้ามเล่นเกม ห้ามทานอาหารหวานหลังทานอาหารเย็นแล้ว แล้วก็..จะได้เจอพี่คิวบ้างแล้วแต่พี่คิวว่างในเดือนนี้ค่ะคุณแม่” น้องเชอร์เบ็ตรีบพูดเหมือนกลัวว่าพี่คิวจะโกรธเธออีกอย่างนั้น
“ดีมากจ้ะ” เธอยิ้มลูบหัวลูกของเธอ 
“งั้นไปนะ ขอบใจมากนะฟ้า”
“ไม่เป็นไรครับ พี่รีบกลับเถอะ..ดึกมากแล้ว ฝากแม่ด้วยนะครับ” พี่ฟ้ายิ้มบอก
“ไปกันบัตเตอร์” น้องเชอร์เบ็ตเรียกน้องบัตเตอร์ที่ยังยืนนิ่งไม่ยอมขยับ
“บัตเตอร์จะมาอีกได้ไหมฮะ” น้องเงยหน้ามองหน้าพี่คิว
“ได้สิ ถ้าไม่หนีโรงเรียนมาน่ะนะ” พี่คิวตอบและยังคงทำหน้าดุไม่เลิก
“ใช่..ถ้าคุณแม่ว่าง” บัตเตอร์ย้อน  ผมชักจะพอเข้าใจแล้วว่าน้องบัตเตอร์มีนิสัยเหมือนใคร  น้องเขาก็ไม่ได้ต่างกันพี่คิวเท่าไหร่เลย  ยอกย้อนดีเหลือเกิน
“ถ้าบัตเตอร์เป็นเด็กดี บัตเตอร์จะเข้าใจว่าทำไมคุณแม่ถึงไม่ว่าง” พี่คิวว่า
“ก็..ก็ได้ ถ้าคุณแม่ว่าง” น้องแกพูดเสียงเบาลง
“งั้นถ้าคุณแม่ไม่ว่าง พี่คิวออกจากที่นี่แล้ว ไปหาบัตเตอร์ด้วยนะฮะ” พี่คิวจ้องหน้าน้องด้วยสีหน้าเรียบเฉย  ผมลุ้นว่าพี่เขาจะตอบว่ายังไง
“เด็กที่ถูกทำโทษ ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องให้มากนักนะ” พี่คิวกลับมายิ้มอย่างอ่อนโยน  ห..โหดอ่ะ  คนบ้าอะไรเย็นชาชะมัด (_o_)
“กลับได้แล้ว อย่าลืมทำตามที่เราตกลงกันไว้ด้วยล่ะ..เข้าที่พูดใช่ไหมครับ บัตเตอร์” พี่คิวย้ำเสียง
“ฮะ” น้องบัตเตอร์พยักหน้า  น้องเขายกมือขึ้นบ๊ายบายให้พี่คิวและพี่ฟ้า  สามแม่ลูกเดินออกจากห้องไปพร้อมกัน
“เฮ้ออออ..” พี่ฟ้าถอนหายใจแรง
“ช่วยไม่ได้ ติดแจอยู่คนเดียวด้วยซินะ” พี่ฟ้าหัวเราะส่ายหัวและหันมามองหน้าผม
“ง่วงรึยังเค้ก” พี่ฟ้าถาม
“ก็นิดหน่อยครับ” ผมยิ้มตอบ
“พี่หิวจัง ไปหาอะไรกันดีไหมครับ” พี่ฟ้าชวน
“ดีมากเลยครับ” ผมตอบแทบจะทันที  ที่จริงรู้สึกหิวจนท้องกิ่วไปหมดแล้วละครับ  ที่อยากรีบกลับบ้านเพราะอยากกลับไปทานข้าวนั่นแหละ
“หึหึ” พี่ฟ้าหัวเราะเล็กน้อย  ผมลุกขึ้นหยิบกระเป๋า  พี่ฟ้าหยิบกระเป๋าด้วยเหมือนกัน  ผมเหลือบตาไปมองพี่คิวที่คล้ายกับจ้องหน้าผมอยู่
“หวัดดีครับ” ผมเอ่ยบอกคนบนเตียง  ไม่กล้าพูดเสียงดังเท่าไหร่นักเพราะรู้สึกว่าตัวเองนั้นไม่เป็นธรรมชาติขึ้นมา
“หึ..” พี่ฟ้าอมยิ้มมองเจ้าเล่ห์ใส่ผมสองคน  ผมชะงัก  ไม่กล้าสบตาทั้งพี่ฟ้าและพี่คิวด้วย
“แหม ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องรีบๆ..เดี๋ยวพี่ออกไปรอข้างนอกนะ ร่ำลากันได้ตามสบายเลยจ้ะ” พี่ฟ้ายิ้มพร้อมกับปัดมือไปมา  ผมยืนเงอะงะมอง 
“อ๊ะ พี่ฟ้า..ไม่ครับ” ผมพูดพร้อมกับจะเดินตามไป
“น่าเค้ก..” พี่ฟ้าดันตัวผมกลับมาที่เดิมและพี่ฟ้าก็เดินออกจากห้องไปทั้งอย่างนี้  ผมยืนนิ่ง  เหลือบกลับไปมองคนบนเตียงอีกครั้ง
“มองอะไร” ผมถามเสียงห้วน
“ถ้านายไม่มองฉันก่อน นายจะรู้ไหมว่าฉันมองนาย” ง่ะ..
“เปล่ามองสักหน่อย ก็ตัวเองมองก่อนแท้ๆ ยังจะมาย้อนอีก” ผมบ่นลอยหน้าลอยตาไปทางอื่น  อยากจะขอบคุณสายกระเป๋าเป้ของตัวเองในตอนนี้มากที่ทำให้ผมมีที่วางมือได้  ถ้าไม่มีมัน  ผมก็ยังไม่รู้ว่าผมควรจะเอามือของผมไปไว้ตรงไหน  มันดูจะเกะกะไปซะหมด
ทั้งผมและพี่คิวเงียบลงครู่หนึ่ง  ผมรู้สึกว่าขาของตัวเองแข็งขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ  เหมือนอยากจะก้าวออกไปแต่กลับไม่ทำ  อยากออกไปจากตรงนี้แต่ที่จริงก็ไม่อยากออกไป..
“พรุ่งนี้ว่างรึเปล่า” พี่คิวถาม  เหลือบตามองไปที่โทรศัพท์ของตัวเองบนหัวเตียงก่อนจะหันกลับมาอย่างเดิม
“ทำไมครับ” ผมถามกลับ  พยายามทำเสียงของตัวเองให้เป็นปกติ
“ฉันถามเพราะต้องการคำตอบ ไม่ใช่ให้มาย้อนถามฉัน”
“ก็..ว่าง” ผมยักไหล่ตอบส่งๆ
“หลังเลิกเรียน” ผมขยายความ
“เลิกเรียนกี่โมง” พี่คิวถามอีก
“บ่ายสองฮะ” ผมตอบ
“ไปเอาหนังสือที่บ้านให้หน่อย”
“ทำไมต้องเค้กล่ะ พี่ก็ให้ป้านิดเอามาให้สิฮะ” ผมพูด
“ฉันจะใช้นาย นายมีปัญหานักรึไง” พี่คิวจ้องหน้าผม  ไม่รู้ว่าต้องการบังคับหรือหาเรื่องกันแน่  หรืออาจจะทั้งสองกรณี..น่าจะอย่างนั้น
“ใช้หน้าที่ในทางมิชอบล่ะสิ” ผมเบะปาก
“ไม่เต็มใจรึไง แต่หน้านายมันฟ้องนะว่าดีใจนะ” พี่คิวอมยิ้มบอก
“อ๊ะ..ไม่ใช่ สักหน่อย..บ้า” ผมพูดเสียงเบาลงอย่างตะกุกตะกัก  เอามือปิดปากของตัวเองด้วยความประหม่ากับสายตาและรอยยิ้มนั่น
“ผมไปล่ะ” ผมก้าวขาจะเดินออก
“บ่ายสองฉันจะโทรหา” พี่คิวพูดขึ้นทันที  ผมชะงัก  ไม่ได้หันกลับไปมองหน้าพี่คิวอีก  เพราะผมไม่มีความกล้ามากพอ  ในตอนนี้ผมกำลังรู้สึกดีใจ..ดีใจมากเกินไปจนอาจจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้  มันมาก..จนตอนนี้ภาพบนหัวของผมมีแต่รูปอะไรบ้าบอลอยไปลอยมาเต็มไปหมด  หัวใจผมกำลังเต้นไม่เป็นส่ำ
“รับสายเร็วๆล่ะ ฉันไม่ชอบรอนาน” ผมได้แต่ยืนเงียบฟังอีกฝ่ายที่พูดคล้ายกับคำสั่งเด็ดขาด
“อ๊ะ..” เมื่อเรียกสติของตัวเองกลับมาได้  ผมก็หลุดออกจากภวังค์
“ฝันดีนะฮะ” ผมพูดบอก  นี่เป็นประโยคเดียวที่ผุดขึ้นมาบนหัว  ส่วนคำอื่นๆถ้าพูดออกไปมันคงเรียงออกมาไม่เป็นประโยคเป็นแน่
“Good night” พี่คิวบอกกลับเช่นกัน  น้ำเสียงกระแทกเข้าโสตประสาทของผมอย่างจังซึ่งทำให้ผมเกือบก้าวขาไม่ออกมากกว่าเดิม  คนบ้าอะไรแค่พูดภาษาอังกฤษเพียงคำสั้นๆเท่านั้นแต่กลับมีน้ำเสียงที่ฟังดูไพเราะเป็นบ้า  หรือเพราะผมเองที่กำลังเป็นบ้า..ใช่  ผมคงกำลังเป็นบ้าแน่ๆที่ดีใจกับประโยคเล็กๆน้อยๆนี่
ผมทำใจกล้าหันกลับไปมองหน้าพี่คิวอีกครั้ง  ผมอยากรู้ว่าตอนนี้พี่คิวกำลังทำหน้ายังไงในขณะที่ผมกำลังรู้สึกตื่นเต้นจนแทบไม่เป็นสุขแล้ว  พี่คิวมองหน้าผมอยู่  ไม่มีรอยยิ้มใดๆผุดออกมาจากหน้าของคนๆนี้  แต่สายตาที่มีกลับไม่ใช่สายตาดุโหดที่ชอบมองตาขวางอย่างเช่นทุกที  ครั้งนี้ต่างออกไปจนผมรู้สึกขอบคุณตัวเองที่ผมกล้าหันกลับมามอง
“ไปจริงๆ ไปละฮะ” ผมพูดปัดเมื่อเริ่มเห็นรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปากของพี่คิวอีกครั้ง  ผมจึงรีบเร่งเท้าออกมาจากห้องในทันที

~บ้าไปแล้ว  บ้าไปแล้ว  ใช่..เราเป็นบ้าไปแล้วอ่ะ~

“ฟู่..เฮ้อ” ผมถอนหายใจ
"เกิดอะไรขึ้น  ใจเย็น..ใช่  ใจเย็นๆ  ทำยังไงดี เรา..ปั่นป่วนไปหมดแล้ว"

................>>>><<<<................

มนุษย์..ควรบริโภคอย่างพอเพียงและเพียงพอ ^^

[khalwfarng]

บัตเตอร์ช่าง....เกรียนดีแท้   
เค้กกับพี่คิวก็คืบหน้าไปเยอะและ  แนะนำน้องเค้กนะ
พอเอาหนังสือให้พี่คิวเสร็จจับพี่คิวปล้ำซะเลย
แล้วบอกให้พี่คิวรับผิดชอบเหมือนในละครไทยไง กร๊ากกกกก
จะบอกให้นา...ในโรง'บาลให้อารมณ์ตื่นเต้นจะตายห่าน  คึคึ
ส่วนคู่อาฟ้ากับคริสโตเฟอโรบิน เอร๊ยยย  ทิกเกอร์(แม่ม!ฮาชื่อ) เมื่อไหร่จะมีncเอ๊ย!จะดีกัน
(รู้สึกพิมพ์ผิดบ่อยเหลือเกินนะ)
คอยลุ้นคู่อาฟ้าอยู่ คู่กัสกับพี่ชายของซีด้วย(ถูกคู่ปะวะ?)
ยังมีอีก เพิ่งคิดได้เมื่อกี้เลยคู่นี้  เด็กเกรียนบัตเตอร์กับมนุษย์บทน้อยชายอ๊อฟ
คู่สุดท้ายนี่คงจะน่ารักพิลึกกึกกือ กลิ่นโชตะเหม็นหึงเชียะ


 

[THE MIN]

จิ้มก่อนอ่า น

[nolirin]

ก่อน

กร๊ากกกๆๆ ช่างขี้เก๊กจริงๆนะพี่คิว
อยากโทรหาอยากให้เค้กมาหาละสิเลยหาข้ออ้างให้ไปเอาหนังสือมาให้ กิ้วๆ

[roseen]

 :กอด1:อีพี่คิวไม่ต้องพูดมากก็ทำให้น้องเค้กเขินได้ตลอด

[bow55]

เขินอาย><
พี่คิวแกล้งเค้กกลบเกลื่อนอะไร?
ขอบคุณเบบี้

[Ball]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
โอ๊ยยยยยยย เค้กกับพี่คิวน่ารักจังเลย น่ารักมากกก
อ่านไปยิ้มไป บัตเตอร์นี่ก็อปพี่คิวมาหมดเลยนะ 
ดีใจมากๆค่ะที่เบบี้มาต่อ   

ปล.มนุษย์คือสิ่งมีชีวิตที่มีความต้องการและกิเลสสูงมากค่ะ
ฉะนั้นที่ดูเหมือนจะพอจริงๆแล้วมันไม่พอและยังต้องการมากขึ้นอีกเรื่อยๆนะคะ

[Tiamo_jamsai]

  รอๆๆๆๆๆ  พี่คิวน่ารักอะ บัตเตอร์เหมือนพี่คิวเลย

[rujaya]

บัตเตอร์กะเชอร์เบ็ตเฮี้ยวน่าดู นิสัยคงจะเหมือนพี่คิวมากๆ 5555

เมื่อไหร่พี่คิวกะเค้กจะพูดอะไรกันยาวๆมั่งนะ อิ อิ

[TanyaPuech]

    เชอร์เบ็ตน่ารักกกกก  บัตเตอร์อย่างเกรียนนนนนน

คิว  เค้ก  เมื่อไหร่นะที่สองคนนี้จะ    กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[gupalz]

หวานนิดๆจิตแจ่มใส

[THE MIN]

 
 
 
 

[Donaldye]

โอ้ยยยยยเขินพี่คิวเลย><

[ขนมหวาน]

อยากบริโภคเยอะ ๆ เพราะอยากอ้วน 
หลานสองคนมันช่างเอาแต่ใจตามเชื้อสายจริง จริ๊ง
สงสารทริกเกอร์ ออกมาหน่อยเดียวเอง ตกลงก็ยังไม่ได้คุย
เป็นเรื่องเป็นราวกับฟ้าเลย

[KURATA]

ฮิ้ววววววว
เค้กคงตกอยู่ในวังวนแห่งความรักแล้วหล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

คนอ่านก็บ้าไปแล้วค่ะ แอร๊ยยยยยย เขินวุ้ย 

[CatLessLonely]

กรี๊ดดด น่ารักอ่ะ
คิวนิสัยๆ(นิสัยน่ารักน่าแกล้ง) 555+ แกล้งเค้กได้ทุกตอน
แต่คิวโหดกับน้องมากเลยอ่ะ กลัวแทนนะเนี่ย