หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[Ball]

คิดถึงอีกแล้ว คิดถึงเค้ก คิดถึงพี่คิว และก้คิดถึงเบบี้ด้วยยย 

[mookiie]

แวะมาส่งกำลังใจให้เบบี้
คิดถึงพี่คิวกับเค้กนะคะ ^^

[เบบี้]

~34~

วันพฤหัสบดี  ณ  บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..
วันนี้เป็นอีกวันที่พี่ฟ้านัดรวมตัวเพื่อประชุมกันที่บ้านของพี่ฟ้า  แต่ดูเหมือนจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าไม่ทราบ  ตอนนี้ทั้งเจ้าของบ้านและเชฟประจำร้านกลับไม่อยู่เลยสักคน  มีเพียงผม  พี่กัสและพี่ออฟเท่านั้น  ส่วนพี่หมีเมื่อคืนแฮงค์เหล้าจึงต้องมาสายสักหน่อย  พี่รุจพนักงานใหม่ไม่สามารถมาได้เพราะติดธุระ  ส่วนพี่ซีก็สายด้วยเช่นกัน
“บ้านนี้มีกี่ห้องเหรอครับ” ผมถามขึ้น  ไม่มีเรื่องอื่นจะให้พวกเราได้คุยกันอีกแล้วเพราะเรารอมานานมากๆ  ตอนนี้จึงเหความสนใจมาที่บ้านของพี่ฟ้าแทน  พี่ออฟกำลังนั่งเล่นไอแพต  ส่วนพี่กัสนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนของพี่คิวอยู่
“เยอะอ่ะ” พี่กัสตอบ
“แต่เห็นว่า อืม..มีห้องนอนแค่ของพี่คิวกับพี่ฟ้านะ ส่วนห้องรับแขกมีแค่สองห้อง หนึ่งห้องจะเป็นห้องประจำสำหรับบัตเตอร์และเชอร์เบ็ต ส่วนห้องรับแขกใหญ่อีกห้องก็ไว้สำหรับแขกทั่วไปน่ะ” พี่กัสเล่า
“ซึ่งไม่ค่อยจะต้อนรับแขกเท่าไหร่” พี่ออฟพูดขึ้นลอยๆเหมือนต้องการขยายความ
“เชอร์เบ็ตกับบัตเตอร์ ใครเหรอครับ” ผมถามเพราะไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลย
“หลานของพี่ฟ้าน่ะ ก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกับพี่คิวนี่แหละ..แต่เด็กมากๆเลย เพิ่งเจ็ดขวบเองมั้งถ้าจำไม่ผิด”
“อืม..เหรอครับ” ผมนึกภาพตามแต่กลับนึกไม่ออกเท่าไหร่นัก  ว่าน้องทั้งสองคนที่ว่าจะมีหน้าตาแบบไหน  ผมมองไปรอบๆห้องอีกครั้ง  ใจจริงผมอยากจะเข้าไปดูทีละห้องเลยด้วยซ้ำนะครับ  การตกแต่งบ้านดูน่าค้นหาไปหมด  แต่ก็นะ..ไม่ใช่บ้านเราสักหน่อยนี่
“มีห้องสำหรับดูหนังด้วยนะ เค้กเคยเข้าไปรึยัง..แบบว่า มันใหญ่มากๆเลยล่ะ จอนะ..เรียกว่าโรงหนังขนาดย่อมเลยแหละ” พี่กัสเบิกตาโพรงเล่าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ยังหรอกครับ อย่างมากก็แค่ห้องนี้เท่านั้นแหละ” ผมยิ้ม  ผมหมายถึงห้องสมุดที่เรากำลังนั่งอยู่ในตอนนี้นะครับ
“อืม..ห้องนั้นพี่ก็เคยเข้าไปแค่ครั้งเดียวเหมือนกัน ตอนที่มานอนเล่นบ้านพี่ฟ้าอ่ะ เป็นห้องไว้สำหรับดูหนัง แผ่นซีดีนะรอบห้องเต็มไปหมดเลย” พี่กัสเล่า
“ยังมีเยอะกว่านี้อีกเหรอครับ” ผมตกใจ  ตามองสำรวจแผ่นภาพยนตร์ที่พี่คิวสะสมไว้เต็มผนังห้องไปหมด
“อ๋อ ส่วนนี้เป็นของพี่คิว แต่ถ้าในห้องดูหนังนั่นส่วนมากจะเป็นหนังของพี่ฟ้าน่ะ จะดูหนังคนละแนวกัน ไม่ยุ่งเกี่ยวกัน..แต่ก็นะ เหมือนห้องนั้นจะเป็นห้องของพี่คิวมากกว่าของพี่ฟ้าซะอีกอ่ะ” พี่กัสเล่ายิ้มๆ
"ทำไมล่ะ" ผมถาม  ยิ่งพูดถึงก็ยิ่งอยากรู้มากขึ้นเท่านั้น
“แบบว่า พี่คิวหวงห้องนั้น..มาก!” พี่กัสกระแทกเสียง
“หึ แปลกคน” ผมยิ้ม
“คนแปลกต่างหาก” พี่ออฟเสริมหน้านิ่ง
“นั่นสินะ!” พวกผมประสานเสียงอย่างเห็นด้วย
“แล้วมีห้องไหนอีกเหรอครับ นอกจากห้องครัวที่อลังการนั่นแล้ว” ผมถามด้วยความอยากรู้ไม่เลิก
“อืม..ห้องนั่งเล่นบนชั้นด่านฟ้าละมั้ง ข้างบนมีสระว่ายน้ำน่ะ มีสวนอยู่ด้านบนด้วยนะ” พี่กัสเล่า
“เหรอครับ..เค้กไม่รู้เลย” ผมนึกภาพตาม  มันจะสวยขนาดไหนกันนะ  แต่ละห้องตกแต่งซะเหมือนหลุดมาจากอีกโลกจนดูน่าค้นหาไปซะหมดขนาดนี้
“ส่วนมากก็ไม่ค่อยมีใครรู้หรอก มีแค่ที่สนิทๆเท่านั้นแหละที่จะได้ขึ้นไปน่ะ พี่คิวเค้าไม่ค่อยชอบให้ใครมาวุ่นวายที่บ้านอ่ะเนอะพี่ออฟเนอะ” พี่กัสหันไปขอความคิดเห็นจากพี่ออฟ
“อืม ทำนองนั้น..ขานั้นโลกส่วนตัวสูงทะลุโลก” พี่ออฟบอก  พวกผมหัวเราะ
“ทำไมพี่ฟ้ายังไม่มาอีกนะ ปกติไม่ใช่คนไม่ตรงเวลา ยิ่งพี่คิวนะ..ก่อนเวลาครึ่งชั่วโมงอีกมั้ง” พี่กัสบ่น  ผมเหลือบดูนาฬิกาข้อมือของตัวเอง  นาฬิกาที่เคยถูกพี่คิวปรับไว้ให้เร็วกว่าชาวบ้านถึงสิบนาที  และตั้งแต่ตอนนั้นทุกครั้งไปผมจะต้องบวกลบเวลาอยู่ตลอดเวลา  แต่ผมกลับไม่เคยคิดจะปรับมันให้กลับมาปกติอย่างเก่าเลยสักครั้ง
“โทรสิ” พี่ออฟสั่ง
“เค้าเหรอ” พี่กัสชี้หน้าตัวเอง
“ไม่กัสแล้วจะเป็นใครล่ะ โทรซะ..ด่วนๆ ที่จริงบ่ายสามพี่มีนัดดูหนังกับเด็กด้วยนะเนี้ย” พี่ออฟบ่นและวางไอแพตลงบนโต๊ะ
“เฮ้อ เบื่อจริงพวกผู้ชายเจ้าชู้” พี่กัสบ่นหน้างอ  แต่มือกลับกดมือถือไปพร้อมกัน  ผมกับพี่ออฟนั่งมองพี่กัสอย่างรอความคืบหน้า
“อืม..ไมไม่รับอ่ะ” พี่กัสบ่นพร้อมกับกดต่อสายอีกครั้ง
“..ฮัลโหล พี่ฟ้า อยู่ไหนอ่ะครับ” พี่กัสถามปลายสาย
“อ๊ะ! จริงเหรอฮะ ค..ครับๆ” พี่กัสอุทานด้วยน้ำเสียงและสีหน้าร้อนรน  ผมกับพี่ออฟนั่งตัวตรงในทันทีเมื่อเห็นแบบนั้น  เรารับรู้ได้ถึงเหตุการณ์ที่ไม่น่าจะสู้ดีนัก
“เดี๋ยวกัสไปหานะครับพี่ฟ้า พี่ฟ้าใจเย็นๆนะ” พี่กัสรีบพูดบอก
“เดี๋ยวกัสจะไปเดี๋ยวนี้ครับ” พี่กัสลุกขึ้นยืนหยิบกระเป๋าและกดปิดมือถือ
“เกิดอะไรขึ้นน่ะกัส” พี่ออฟถามหน้าเครียด  มือของพี่เขาหยิบกุญแจรถมาเตรียมไว้ในทันที
“พี่คิวถูกยิงอ่ะฮะ ตอนนี้กำลังไปที่โรงพยาบาล รีบไปเถอะพี่ออฟ..เสียงพี่ฟ้าไม่ดีเลย” พี่กัสพูดรัว  ผมรีบหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นสะพาย  พวกเราแทบจะวิ่งกันไปที่รถ  พี่ออฟขับรถค่อนข้างเร็ว  ระหว่างทางเราต่างไม่พูดอะไรกันเลย  ผมเพียงแค่สงสัยเหมือนกันเท่านั้นว่าทำไมพี่คิวถึงได้ถูกยิง  ผมได้แต่คิดว่าอย่าให้เป็นเรื่องเดียวกับที่ผมคิดอยู่ตอนนี้ก็เท่านั้น..
เมื่อถึงโรงพยาบาล  ผม  พี่กัสและพี่ออฟ  รีบวิ่งไปที่ห้องฉุกเฉินทันที  ผมเห็นพี่ฟ้ายืนอยู่ที่นั่น  กำลังคุยอยู่กับหมอด้วยสีหน้าไม่สู้ดี  ข้างๆพี่ฟ้ามีผู้หญิงวัยรุ่นหน้าตาน่ารักและผู้หญิงสูงอายุหน้าตาใจดีอีกคนยืนอยู่ด้วย
“มี..มีใครเลือดกรุ๊ปโอไหม” พี่ฟ้าถามทันทีเมื่อเห็นหน้าพวกผม
“พอดีเลือดกรุ๊ปโอในคลังของเราหมดกะทันหันน่ะครับ มีเคสผ่าตัดในเวลาเดียวกันที่ต้องใช้เลือดกรุ๊ปนี้พอดี” คุณหมอพูดแทรกขึ้น
“เค้ก..เค้กโอครับ” ผมตอบตะกุกตะกัก
“ออฟก็โอ แต่ออฟเพิ่งกินเหล้ามา” พี่ออฟพูดหน้าแหย
“เค้ก..เค้ก อึก ให้เลือดกับคิวได้ไหม นะ..นะเค้กนะ” พี่ฟ้ารีบเข้ามาจับมือจับแขนผมไว้ด้วยท่าทางร้อนรน  น้ำตาของพี่เขาไหลอาบแก้ม  ทิ้งคราบของนักธุรกิจที่ดูเก่งไปถนัด
“ได้ครับ” ผมตอบแทบจะทันที  ความรู้สึกแรกที่ทำให้ผมตอบตกลงนั่นเพราะผมสงสารพี่ฟ้า  ผมไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น  และที่จริงผมไม่จำเป็นจะต้องรู้ด้วยซ้ำ  มันไม่ใช่หน้าที่  ไม่ใช่สิ่งสำคัญอะไร  ตอนนี้หน้าที่ของผมคือหน้าที่ที่พึงทำได้ก็เท่านั้นคงพอ..
“พยาบาล คุณพาเค้าไปตรวจร่างกายด่วนเลย แล้วติดต่อโรงพยาบาลอื่นด้วยว่าพอจะมีเลือดกรุ๊ปโอให้เราได้บ้างไหม” คุณหมอสั่ง
“ค่ะคุณหมอ เชิญค่ะคุณ” พยาบาลหันมามองหน้าผม  ผมรีบเดินตามไป  พยาบาลพาผมเข้าไปตรวจร่างกายก่อนที่จะทำการให้เลือด  นี่ไม่ใช่การให้เลือดครั้งแรกผมจึงไม่รู้สึกตื่นเต้นเท่าไหร่  เมื่อผมให้เลือดเสร็จเรียบร้อยแล้ว  พยาบาลให้ผมนอนพักอยู่บนเตียง  พี่กัสเพิ่งเดินเข้ามา..
“พี่คิวเป็นไงบ้างครับ” ผมถามทันที
“ยังไม่รู้เลย เสียเลือดมาก..แต่โชคดีที่ไม่ถูกเส้นเลือดใหญ่อะนะ” พี่กัสพูดน้ำเสียงเศร้า  ผมได้แต่นอนฟังอย่างเงียบๆ
“ดูเหมือน พี่คิวจะเข้ามากันกระสุนให้พี่ฟ้าน่ะ” พี่กัสบอกเสียงเบาพร้อมกับนำมือมาลูบแขนผมไปมา
“อย่าบอกนะครับว่า เรื่อง..ที่บ้าน” ผมถามอีก
“อื้อ” พี่กัสยิ้มแห้งๆ
“แย่หน่อยเนอะ มีพี่น้องไม่รักกันเนี้ย” พี่กัสว่า
“น่าสงสารนะครับ” ผมบอกด้วยรู้สึกเศร้าไม่ได้
“อืม..สงสารพี่ฟ้าจัง ร้องไห้ใหญ่เลย ปกติพี่ฟ้าก็เป็นคนเซ้นซิทีฟอยู่แล้วด้วย” ระหว่างที่พี่กัสพูดกลับน้ำตาคลอขึ้นมา  ผมเอื้อมมือไปลูบมือพี่กัสไว้  นี่ทำให้ผมรู้ว่าพวกพี่เขาผูกพันธ์และห่วงใยกันมากแค่ไหน
“พี่ไม่กล้าอยู่ด้วย พี่กลัวร้องไห้ตามอ่ะ..หึ” พี่กัสหัวเราะน้อยๆ
“คนแบบนั้น ดูจากโหงวเฮ้งแล้ว อายุยืนอยู่หรอกครับ” ผมพูดติดตลก  ทั้งทั้งที่ใจผมเองก็เศร้าไม่ได้ต่างจากพี่กัสเลย  ผมเข้าใจดีถึงความรู้สึกที่จะต้องสูญเสียคนสำคัญของชีวิตไป  รู้ดีว่าพี่ฟ้ากำลังรู้สึกกระวนกระวายใจมากแค่ไหน  รู้ดีว่าพี่ฟ้าคงอยากจะทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้คนที่ตนรักนั้นกลับมาอยู่ในอ้อมอก  ผมเคยรับรู้มันมาก่อนตอนที่พ่อผมจะเสีย  ถ้าเขาจะไป..สุดท้าย  เราก็รั้งเขาไว้ไม่ได้  ไม่สามารถทำอะไรได้เลยจนแทบอยากจะขาดใจตายตามเขาไป  นั่นหมายถึงคุณต้องทำใจไว้สองทาง  หนึ่ง..เว้นห้าสิบเปอร์เซ็นต์สำหรับตัวเอง  กับสอง..เว้นช่องว่างอีกห้าสิบเปอร์เซ็นต์ให้กับเขา
“เค้ก..เป็นไงบ้าง เห็นว่าให้เลือด พี่เลยซื้อของกินมาให้” พี่ซีเดินเข้ามา
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้
“เดี๋ยวนอนพักอีกสักครู่นะคะ แล้วทานอาหารสักเล็กน้อยก็ไปได้ค่ะ” พยาบาลเดินมาบอกผม
“ฮะ..ขอบคุณครับ” ผมพยักหน้าตอบ
“เจ็บไหม” พี่ซีถาม  ตามองมาที่แขนของผม
“ไม่หรอกครับ”
“พี่ซีไปหาพี่ฟ้ามารึยัง” พี่กัสถาม
“ไปมาแล้ว ตอนนี้ให้อยู่กับพี่เซ็นน่ะ คงดีกว่าอยู่กับพี่” พี่ซีอมยิ้ม
“เป็นหลานรักนี่นะ” พี่กัสยิ้มพูด  คงหมายถึงพี่ฟ้ากับพี่คิวละมั้งครับ
“หึ..” พี่ซีหัวเราะตอบเล็กน้อย

= = = = = = = =

“เดี๋ยวพี่มาเฝ้าเอง ฟ้าน่ะไปพักผ่อนเถอะ” แม่พี่คิวพูดขึ้น  ผู้หญิงสูงอายุหน้าตาใจดีที่ยืนอยู่กับพี่ฟ้าตั้งแต่แรกคือแม่ของพี่คิวเองครับ  พี่ฟ้าเงียบ  แม่ของพี่คิวลูบแขนพี่ฟ้าเบาๆ  ตอนนี้พี่คิวพ้นขีดอันตรายแล้ว  และได้ย้ายมาพักที่ห้องพิเศษแล้วเรียบร้อยแล้วด้วย
“แต่ว่าฟ้า” พี่ฟ้าอ้ำอึ้ง  ตามองไปที่ปากประตูห้องที่กั้นระหว่างห้องนั่งเล่นตรงที่เรายืนอยู่นี้กับห้องของคนไข้
“ฟ้าเหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะ” แม่พี่คิวว่าด้วยสีหน้าเป็นห่วง  ผมเดาว่าเด็กผู้หญิงวัยรุ่นที่ยืนอยู่ข้างๆแม่ของพี่คิวนั้นน่าจะเป็นน้องสาวแท้ๆของพี่คิวที่ชื่อฟ้าครามนะครับ
“คุณ..มันเป็นยังไงบ้าง” พ่อของพี่คิวเดินเข้ามา  เพิ่งมาถึง..ผ่านไปครึ่งวันแต่กลับเพิ่งมาถึง
“............” ในห้องเงียบสนิทลงทันใด  พี่ฟ้ามองค้อนพ่อพี่คิวในทันที
“ฉันก็เพิ่งเสร็จคดีของมันนี่แหละ” พ่อพี่คิวพูดปัดขึ้นเสียงอย่างไม่พอใจในสายตาของพี่ฟ้า
“หึ..ก็ถ้าไม่ใช่เพราะพี่” พี่ฟ้าว่ากลับ  แสยะยิ้ม  น้ำตาไหลอาบแก้มอีกครั้ง
“แต่นั่นมันลูกฉันนะ ใช่..มันหลานแก แต่นั่นมันลูกของฉัน” พ่อพี่คิวเริ่มขึ้นเสียง  สายตาของคุณลุงดูดุดันคล้ายกับพี่คิวไม่มีผิด
“พี่อย่าเอาความเป็นพ่อมาอ้างเลย” ปากของพี่ฟ้าสั่นอยู่ตลอดเวลาที่พูด  เหมือนต้องการจะกลั้นไม่ให้ตัวเองนั้นร้องไห้ออกมาอีกครั้ง  และเหมือนต้องการไม่ให้เสียงของตัวเองนั้นดังเข้าไปรบกวนคนป่วยในห้องอีกฝั่งเช่นกัน
“อาครับ” ผู้ชายวัยรุ่นคนหนึ่งที่ผมไม่รู้จัก  หน้าตาท่าทางน่าจะประมาณยี่สิบต้นๆเข้ามาห้ามพี่ฟ้าไว้
“อาใจเย็นๆก่อนนะครับ ไม่มีอะไรแล้วนะ” ผู้ชายคนนี้เข้ามาลูบแขนพี่ฟ้า
“อึก..” พี่ฟ้าก้มลูบหน้าลูบตาตัวเองเหมือนต้องการให้ตนเย็นลง  พี่เซ็นเข้าไปโอบไหล่พี่ฟ้าแล้วกอดไว้เบาๆ
“พี่ไม่ได้เลี้ยงมา พี่จะไปรู้อะไร..พี่รู้ไหมคิวชอบไม่ชอบกินอะไร พี่ไม่รู้อะไรเลย..พี่ไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น” พี่ฟ้าว่าเสียงเครือ  น้ำตาไหลพรากคล้ายกับพี่เขาเองก็คงห้ามมันไว้ไม่อยู่  น้ำเสียงที่พูดเป็นเพียงการพูดเพื่อเรียกร้องสิทธิ์แทนพี่คิว..ไม่ใช่ต้องการจะตอกย้ำหรือต่อว่าอีกฝ่ายแต่อย่างใด  ผมว่าน้ำเสียงแบบนี้ยิ่งฟังดูแล้วยิ่งเจ็บปวดเอามากๆเลยล่ะ
“..............” พ่อของพี่คิวยืนอึ้งไป
“พราว ฟ้า..พี่ตัน!” พวกเราหันไปมองตามเสียงเรียกที่ดูร้อนรน  ผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งวิ่งมา  คนนี้ผมไม่คุ้นหน้าแต่เหมือนเคยเห็นในอินเตอร์เน็ตเท่านั้น  น่าจะเป็นลูกสาวอีกคนของครอบครัวสิทธิบดีทรัพย์
“พ่อ คุณพ่อรู้เรื่องแล้ว..พ่อ ช็อก..ทับทิม เธอผลักพ่อจนล้มไป” เธอพูดบอกด้วยสีหน้าไม่ดี  ใบหน้าของเธอมีแต่คราบน้ำตาเปื้อนเต็มไปหมด
“อะไรนะ!” พ่อพี่คิวกระแทกเสียงด้วยความตกใจ
“คุณพ่อ..อึก” พี่ฟ้าอุทานน้ำเสียงแทบจะไม่ออกมาจากลำคอ  ตัวของพี่เขาสั่นอย่างกับลูกนกอย่างไรอย่างนั้น
“ตอนนี้อยู่ห้องฉุกเฉิน” เธอบอกหน้าเสีย  พี่ฟ้าวิ่งไปพร้อมๆกับพ่อของพี่คิวในทันที
“เอ่อ แม่ครับแม่อยู่นี่ก็แล้วกันนะครับ” พี่เซ็นพูดบอกแม่ของพี่คิวที่ทำท่าจะวิ่งตามไปด้วย
“ซี..ดูแลแม่นะ เดี๋ยวเซ็นไปดูอากับพ่อให้เองครับ ไม่ต้องห่วง”
“กัส ออฟ เค้ก..อยู่นี่แหละ พี่ฝากดูคิวกับแม่คิวด้วยนะ” พี่เซ็นบอก
“ครับ” พวกผมตอบพร้อมกัน  พี่เซ็นรีบวิ่งตามพวกพี่ฟ้าไป
“อึก..” พวกผมหันไปมอง  แม่ของพี่คิวร้องไห้ออกมา  เธอเข่าอ่อนนั่งลงบนเก้าอี้
“คุณแม่” น้องสาวของพี่คิวเข้าไปกอดเธอไว้
“ทำไมต้องเกิดแต่เรื่องแบบนี้ด้วย ทำไมบ้านเรา..ทำไมต้องเป็นคุณพ่อด้วย” แม่พี่คิวร้อง
“ไม่เป็นไรนะคะแม่ ทุกคนจะต้องปลอดภัย..นะคะ” พี่ซีเข้าไปลูบแขนแม่ของพี่คิวเบาๆ  พวกผมได้แต่ยืนเงียบอย่างทำตัวไม่ถูก  พี่กัสนำน้ำมาให้แม่พี่คิว  เราอยู่ในห้องนี้นานมาก  นานจนกระทั่งหมอเข้ามาตรวจพี่คิวอีกครั้ง  หลังจากนั้นไม่นานพี่ฟ้าและพ่อของพี่คิวกลับมาพร้อมๆกับญาติของครอบครัวของพี่เขาด้วย
“คุณ..คุณพ่อเป็นยังไงบ้าง” แม่พี่คิวรีบโผเข้าไปหาพ่อของพี่คิวในทันทีที่เห็น  พ่อพี่คิวส่ายหัว  หน้ายังคงนิ่ง  ผมพอจะทราบแล้วว่าพี่คิวได้ลักษณะนิสัยนิ่งๆแบบนี้มาจากใคร  ไม่ใช่จากพี่ฟ้า  ไม่ใช่จากแม่ของพี่เขา  ไม่ใช่จากญาติๆ  และกระทั่งไม่เหมือนน้องสาวแม้แต่นิดเดียว  พี่เขาเหมือนเพียงผู้ชายคนนี้..คนเดียว
“อึก..ฮื้อ” แม่พี่คิวร้องไห้โฮออกมาเมื่อเห็นสีหน้าเศร้าสลดจากพ่อพี่คิว  แปลกมาก  ถ้าผมเข้าใจไม่ผิดคุณพ่อที่เสียเป็นคุณพ่อของพี่ฟ้า  นั่นหมายความว่าจะต้องเป็นพ่อของพ่อพี่คิวด้วยเช่นกัน  ในขณะที่แม่ของพี่คิวร่ำไห้ขนาดนี้แต่พ่อของพี่คิวกลับนิ่งและไม่มีน้ำตาให้เห็นเพียงสักหยดเดียว..


ก๊อก  ๆ  ๆ


พวกเราเงียบ  หันไปมองคนที่กำลังเดินเข้ามาในห้อง..
“มาทำไม” พี่ฟ้าเค้นเสียงพูดให้เข้มขึ้น  ทั้งทั้งที่น้ำเสียงเครือฟังดูก็รู้ว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
“............” คุณลุงคนนี้เงียบไป  ลุงคนเดียวกับที่ผมเคยเจอที่บริษัทเพชรยักษ์ใหญ่ในวันนั้น  คนนี้ที่น่าจะเป็นพ่อของผู้ชายที่ชื่อสงกรานต์อะไรนั่น
“คิว..เป็นยังไง บ้าง” ลุงแกถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก  พ่อพี่คิวหันหน้าเชิดไปอีกทางเหมือนไม่ต้องการพูดตอบออกไป
“ยังไม่ตาย” พี่ฟ้ากระแทกเสียงตอบ
“ไอ้ฟ้า ฉันไม่รู้เรื่อง..ฉัน” คุณลุงเดินเข้ามาใกล้พี่ฟ้ามากขึ้น  น้ำเสียงของเขาร้อนรนเหมือนกับทำตัวไม่ถูก
“พี่อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามาใกล้..พวกผม” พี่ฟ้าไล่ทั้งน้ำตา
“ฉันไม่รู้ ฉันก็ช็อกไม่แพ้แกหรอก..ฉันไม่รู้จริงๆ” คุณลุงย้ำบอก
“ก็เพราะพี่ไม่ยอมรับรู้อะไรเลยไง ลูกพี่ถึงได้เป็นคนแบบนี้!..ไม่ใช่ซิ นั่นไม่ใช่ลูกของพี่ด้วยซ้ำ” พี่ฟ้าพูดด้วยสีหน้าอาฆาตจนผมแทบปรับอารมณ์ตามไม่ทัน  พี่กัสเข้ามากอดแขนผมไว้เหมือนกลัวกับสถานการณ์ตรงหน้า


เพี้ย !!


พวกผมยืนอึ้ง  อยู่ๆคุณลุงคนนี้ก็ฟาดมือเข้าตบหน้าพี่ฟ้าอย่างจัง  ถึงแม้ว่าจะไม่ได้แรงอะไรมากนัก  แต่มันก็คือการตบน่ะนะ
“............” สิ้นเสียงการตบในห้องก็เงียบลงสนิท  พี่ฟ้าจับแก้มตัวเอง 
“คุณลุงทำอะไรน่ะ” น้องสาวของพี่คิวเข้ามากอดพี่ฟ้าไว้  เธอมองตาขวางใส่ลุงของเธอ
“ฉัน..ฉันขอโทษ” คุณลุงพูดบอกหน้าเสีย
“หึ..ตลอดมาพี่ไม่เคยฟังผมเลย ไม่มีใครฟัง..ทั้งพี่ ทั้งพี่ ไม่มี” พี่ฟ้าว่ากราด  มองหน้าคุณลุงคนนี้สลับกับพ่อของพี่คิว  ทั้งสองยืนนิ่งและหน้าสลดลง..
“พี่สองคนเอาแต่เรื่องของตัวเอง สนใจแต่เรื่องของตัวเอง..อึก ผมจะรู้สึกยังไงก็ช่าง คิวจะรู้สึกยังไงก็ช่าง ปรัชญาจะรู้สึกยังไงพี่ก็ไม่เคยสน..ขอแค่ทุกอย่างสมบูรณ์แบบตามที่พวกพี่ต้องการก็พอ”
“ชีวิตนี้พี่ต้องการอะไรอีก ไม่มีพ่อแล้ว..พ่อเสียไปแล้ว อึก..พี่ได้ยินไหมว่าพ่อเสียไปแล้ว!” พี่ฟ้าว่า  น้ำเสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆคล้ายกับเหลืออดเต็มที
“ฟ้าออกมาจากบ้าน เพราะฟ้าเป็นแกะดำที่พวกพี่ตัดสินว่าฟ้าไม่ดีพอ..แต่ฟ้าก็ไม่เคยเสียใจ” พี่ฟ้าว่า  ทุกคนต่างเงียบลง  ไม่มีแม้ใครที่จะพูดแก้ตัว
“ฟ้าไม่เคยเสียใจเท่ากับที่พวกพี่อยู่ใกล้คุณพ่อแต่พวกพี่ไม่เคยคิดแม้แต่จะดูแล อึก ก็เพราะพ่อไม่ได้รักฟ้า..ฟ้าถึงทำแบบที่ฟ้าอยากทำไม่ได้ ถึงฟ้าจะเป็นห่วงพ่อมากขนาดไหน ก็ไม่เท่ากับที่พวกพี่สนใจพ่อเพียงนิดเดียว..ใช่ไหมล่ะ ใช่ไหม!”
“ฟ้า..ฉันไม่ได้คิด” คุณลุงจะพูดขึ้น
“พี่คิด ถึงตอนนี้พี่ไม่ได้คิด..แต่พี่เคยคิด” พี่ฟ้าว่าดักคอ
“ชีวิตของคนในครอบครัวสำคัญกว่าธุรกิจบ้าบอที่พวกพี่ทุ่มเทให้มากนักรึไง พี่จะเอาอะไรนักหนา..เงินมันจะทับพวกพี่ตายอยู่แล้ว พี่ยังจะต้องการอะไรอีก อึก..ชีวิตพ่อก็เอาคืนมาไม่ได้ พี่พอใจแล้วรึยัง..ฮื้อออ”
“ฟ้า” พวกเราหันไป  ผู้หญิงมีอายุรุ่นราวน่าจะใกล้เคียงกับคุณยายของผม  เธอเดินเข้ามา  ท่าทางเธอสง่ามากจนผมพอจะเดาได้ว่าเธอน่าจะเป็นใครในตระกูลนี้
“คุณแม่” พี่ฟ้าร้องไห้โฮเข้าไปกอดแม่ของตน  แม่พี่ฟ้ากอดตอบพี่ฟ้าแน่น
“เป็นพี่น้องกัน ต้องรักกันสิลูก..หื้ม” แม่ของพี่ฟ้าลูบหัวพี่ฟ้าเบาๆพร้อมกับยิ้มให้อย่างอ่อนโยน  เครื่องสำอางที่ไม่พบบนใบหน้าของเธอทำให้ทราบได้ว่าก่อนหน้านี้เธอคงเสียน้ำตาไปมากเช่นเดียวกัน
“อึก..” พี่ฟ้ากอดแม่ของตัวเองแน่นกว่าเดิม 
“เป้ยให้ประสิทธิ์จัดการเรื่องของพ่อเรียบร้อยแล้วนะคะ” ผู้หญิงคนเดิมที่เป็นคนมาบอกข่าวเรื่องพ่อของพี่ฟ้าพูดขึ้น  พ่อของพี่คิวและพ่อของสงกรานต์พยักหน้ารับ
“ส่วนเรื่องพินัยกรรม” ผู้ชายใส่สูทแต่งตัวเป็นทางการยืนอยู่ข้างๆแม่ของพี่ฟ้าพูดขึ้นคล้ายกับขออนุญาต
“ฉันอยากให้จบเรื่องคุณสุธิชัยไปก่อน จะได้ไหม..และคิวต้องหายดีก่อนด้วย ถือว่าแม่ขอ..เรื่องเพชรในบริษัทต้องผ่านกรรมการก่อน เราถึงจะมีการเปิดพินัยกรรม..มีใครจะขัดข้องไหม” แม่พี่ฟ้าพูดถามด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด  ไม่มีเสียงคัดค้านใดๆตอบกลับ
“ได้ครับคุณผู้หญิง” ผู้ชายคนเดิมก้มหัวตอบอย่างนอบน้อม
“ฝากจัดการให้ด้วยนะ” แม่พี่ฟ้าพูดบอกเขา
“ครับ”
“เป้ยกับพราว ไปดูแลเรื่องพ่อซะ..แขกเหรื่อก็แจ้งให้พร้อม” แม่พี่ฟ้าหันไปสั่งทั้งทั้งที่มีพี่ฟ้ากอดเธออยู่ไม่ปล่อย
“ค่ะคุณแม่” น้าผู้หญิงสองคนตอบรับพร้อมกันก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“ส่วนแก ไอ้ตี๋..ไปจัดการเรื่องของเมียแกซะ เห็นว่าคลั่งไม่หยุดตั้งแต่ถูกจับไปแล้ว จะทำอะไรก็ทำสักอย่าง ฉันขอให้การสูญเสียครั้งใหญ่คราวนี้เป็นบทเรียน อย่าทำให้ครอบครัวต้องเดือดร้อนเพราะครอบครัวของแกอีก” แม่พี่ฟ้าว่า
“ครับแม่” คุณลุงตอบเสียงเบา
“ส่วนเรื่องสงกรานต์ ฉันก็รู้ว่าแกรักมันมาก..ฉันก็ไม่ได้จะเอาความอะไรหรอกนะ" แม่พี่ฟ้าพูดพลางถอนหายใจ
"แม่ก็เข้าใจความรู้สึกของแก แต่แกเองก็คงเข้าใจใช่ไหม ว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง ปล่อยให้เป็นเรื่องของกฎหมายไป แต่ถ้าแกจะช่วยเหลือมันเพราะว่าแกรักมันแม่ก็ไม่ว่า..แต่แม่อยากเตือนสติแกไว้ ว่าเด็กคนนั้นยิงหลานแท้ๆของแก..ตั้งใจจะฆ่าน้องชายของแก เงินของบริษัทสูญไปเป็นสิบล้าน และยังเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้พ่อของแกเสียด้วย” แม่พี่ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง  พ่อของคนที่ชื่อสงกรานต์ได้แต่ยืนก้มหน้าก้มตา
“เข้าใจที่แม่พูดใช่ไหม”
“ครับ..ผมจะจัดการให้เรียบร้อยเดี๋ยวนี้” คุณลุงตอบรับและเดินออกจากห้องไป
“แล้วใครจะดูแลคิว ติดต่อพยาบาลพิเศษแล้วรึยัง” แม่พี่ฟ้าถาม  ผมถือว่าเธอบริหารครอบครัวได้ดี ณ ขณะที่คนรักของเธอเพิ่งเสียชีวิตไป  เธอกลับยังมีแรงจัดการทุกอย่าง  ในสถานการณ์ที่ลูกๆเจอปัญหาแบบนี้ทั้งทั้งที่ลูกควรจะแก้ปัญหาเองได้  แต่เธอกลับไม่ปล่อยให้ครอบครัวเธอเสียหลักเลย  ผมถือว่าเธอเป็นผู้หญิงที่แกร่งมากทีเดียว..
“เดี๋ยวพิมดูเองค่ะ ให้ป้าเอียดมาช่วยด้วยอีกแรง” แม่พี่คิวพูดตอบ
“อืมอย่างนั้นก็ดี” แม่ของพี่ฟ้าพยักหน้าพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน
“เรื่องร้ายๆก็ผ่านไปแล้วนะ อย่าร้องไห้อีกเลยนะลูกนะ” แม่พี่ฟ้ายิ้มให้พี่ฟ้าน้อยๆ  มือของเธอลูบหน้าลูบตาเช็ดคราบน้ำตาให้พี่ฟ้าด้วย
“คุณพ่อไม่ได้ไม่รักฟ้านะลูก พ่อเองก็เสียใจ..รู้ไหมลูก พ่อเค้าเสียใจ..มาตลอด” แม่ของพี่ฟ้ามองพี่ฟ้าด้วยสีหน้าอ่อนโยน   เธอยิ้มให้พี่ฟ้าแม้นั่นจะเป็นรอยยิ้มที่แสนเศร้าแต่เธอพยายามยิ้มให้ลูกของเธอพร้อมกับลูบแก้มพี่ฟ้าเบาๆ
“ครับ..อึก” พี่ฟ้าพยักหน้า
“ฟ้าครามกลับพร้อมกับพ่อของเธอซะไป” แม่พี่ฟ้าสั่ง 
“ค่ะ” น้องสาวของพี่คิวพยักหน้าตอบ
“กลับไปซะ” แม่พี่ฟ้าเหลือบมองไปที่พ่อของพี่คิวเหมือนสั่งด้วยสายตา  พ่อของพี่คิวพยักหน้ารับด้วยสีหน้าเรียบเฉยอย่างเคย  ก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยไม่ได้ร่ำลาใครสักคน
“แล้วฟ้าจะกลับยังไงลูก” แม่พี่ฟ้าเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่ฟ้า
“ฟ้าเอารถมาครับ” พี่ฟ้าตอบ
“เดี๋ยวเซ็นขับไปส่งเองครับ คุณย่าไม่ต้องเป็นห่วง” พี่เซ็นบอก
“ฝากด้วยนะจ๊ะ” แม่พี่ฟ้ายิ้มให้
“งั้นแม่กลับก่อนนะ”
“ครับ” พี่ฟ้าตอบ
“ฝากแม่ด้วยนะประสิทธิ์” พี่ฟ้าเหลือบมองไปที่ผู้ชายใส่สูทคนเดิม
“ครับ” แม่พี่ฟ้าเดินออกไปพร้อมกับผู้ชายคนนี้และแม่บ้านที่ตามมาด้วยอีกคน 
“เดี๋ยวซีขับรถพี่ไปส่งกัสกับเค้กก็แล้วกันนะ พี่คงนอนบ้านอาแหละ” พี่เซ็นหันไปยื่นกุญแจรถของตัวเองให้กับพี่ซี  พี่ซีพยักหน้าตอบ
“ออฟเอารถมาใช่ไหม” พี่เซ็นถาม
“ครับ” พี่ออฟตอบ
“ไปครับอา กลับไปพักผ่อนกันเถอะ” พี่เซ็นยิ้มให้พี่ฟ้า  ผมเหลือบดูที่นาฬิกาข้อมือ  เวลาบอกเกือบจะสองทุ่มแล้ว
“ผมกลับนะครับพี่พิม ฝากด้วย” พี่ฟ้าหันกลับมาบอกแม่ของพี่คิว
“จ้ะ ขอบคุณฟ้ามากเลยนะ..ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง” แม่คิวบอก  น้ำตาคลอ  พี่ฟ้าเพียงแค่ยิ้มตอบก่อนจะเดินออกห้องไปพร้อมกับพี่เซ็น
“ลานะครับ” พวกผมพูดขึ้นพร้อมกันและยกมือไหว้แม่ของพี่คิว  น้องสาวของพี่คิวรีบยกมือไหว้พวกผมด้วยเช่นกัน
“จ้ะ เดินทางปลอดภัยกันนะลูกนะ..ขอบใจหนูมากนะลูก” แม่พี่คิวเดินเข้ามาหาผมและมาลูบแขนผมเบาๆ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมยินดี” ผมยิ้มให้เธอ
“จ้ะ..ขอบคุณนะ ขอบคุณทุกคนจริงๆ” แม่พี่คิวยิ้มทั้งน้ำตา  พวกผมก้มหัวให้แม่ของพี่คิวอีกครั้ง
พี่ซีขับรถไปส่งผมและพี่กัส  ส่วนพี่ออฟต้องไปหากิ๊กต่อ  พี่หมีโทรหาพวกเราหลังจากนั้น  พี่กัสได้อธิบายทุกอย่างให้พี่หมีฟังถึงแม้ว่าเราจะไม่รู้รายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นมากนัก  แต่ก็พอจะเดาๆกันได้ว่าน่าจะเกิดจากสาเหตุอะไร..

~ไม่อยากจะเชื่อ  ว่าเชฟเถื่อน..จะแพ้กระสุนกับเขาก็เป็น TOT~

..................>>>><<<<.................

[Mura_saki]

คนแรกๆๆๆ

[Madness69]

โหววววววววววววววววววววว ไอ้น้องบี้
เขียนตอนนี้สุดยอดเลยว่ะ พี่หกเก้านึกว่ากำลังดูวิกหลายสี อินดราม่าจนน้ำตาคลอแล้วเนี่ย
สงสารอาฟ้าที่สุด นี่แหละน๊าที่เค้าว่าคับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยาก เงินทองของนอกกาย ความรัก ความอบอุ่น ของครอบครัวสำคัญที่สุด

ขอบคุณไอ้น้องบี้ เขียนตอนนี้ได้ดีจริงๆ ขอย้ำอีกครั้ง +++
 

[kitty]

 

----------------------------

 

[ขนมหวาน]

เป็นตอนที่ยาวมากกกกกกกกกก และต้องอ่านโดยละเอียดทีเดียว
ลำดับญาติกันให้ถูกต้อง พี่คิวมีเลือดน้องเค้กอยู่ในตัวแล้ว
หวังว่าเรื่องราวต่าง ๆ จะผ่านพ้นไปด้วยดี สักที
อาฟ้าร่ายยาวได้ใจจริง ๆ คนอ่านก็เข้าใจไปด้วยว่าครอบครัวนี้ยุ่งเหยิงมากเลย

[meng]

ตอนนี้สุดยอดมากครับ

คุ้มค่ามากๆๆครับ

[โจ๊กกุ้ง]

แหม๋ หนูเค้กเชฟนะไม่ใช่คนเหล็ก อิอิ เค้กเข้าไปรับรู้เรื่องราวในชีวิตของพี่คิวมากขึ้นเรื่อยๆแล้วสิ
แล้วเมื่อไหร่จะได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตพี่คิวล่ะจ๊ะ^^

[Poseidon]

แงๆๆๆ คิวอย่าเป็นอะไรนะ อยากให้เค้กมาเฝ้าคิวจัง

[ChiOln]

ดึงอารมณ์สุด ๆ ตอนนี้

ดราม่าได้อีก สงสารอาฟ้า

[Ja-Jah Suwanun]

พี่คิวถูกยิงอ้ะ  อ๊ากกกกกก

 

[-~iK@iZ_KunG~-]

สงสารพี่คิว พี่ฟ้าจังเลย
พี่คิวได้เลือดจากเค้กไปด้วย อิอิ
มารอตอนต่อไปครับ

[kataiyai]

โถ หนูเค้ก

มีใครชนะกระสุนมั่งล่ะ

สุดที่รักปลอดภัยแล้วซิ ถึงคิดแบบนี้ออกมาได้น่ะ

[jeaby@_@]

พี่คิวโดนยิง  พี่คิวโดนยิง  พี่คิวโดนยิง 
กรี๊ดดดด เเง เเง เเง
เศร้าอะ น่าสงสารพี่คิว
เลวจริงๆ สงกรานต์

อยากอ่านต่อ

[alekung103]

โห ดราม่ามากอ่ะตอนนี้

[NASS.NET]

ครอบครัวนี้ มันคืออะไรกันเนี้ย
สงสารพี่ฟ้าจังเลยT____T

[StillLoveThem]

...เบบี๊ เขียนดีมาก อินไปกับอารมณ์ เสียใจของพี่ฟ้า น้ำตาซึมกันเลยทีเดี่ยว
...ครอบครัวใหญ่เนอะ ลำดับญาติกัน ไม่ค่อยถูก ซีนนี้เค๊ก เป็นพระเอกนะนี่

[jaymaza]

ดราม่ายกตระกูล 

 

[the_pupae]

มาม่า+ชีวิตสุดๆ

[Donaldye]

ฮือๆพี่คิวหายไวไวนะ<3

[a_tapha]

คำสุดท้ายของเค้กมันกินใจจริงๆ กร๊ากกกกกกกกกก 

[POPEA]

ครอบครัวที่คิวนี่มันยังไงๆ นะ
สงสารพี่ฟ้าอ่า พี่คิวไม่เป็นไรเน้อ~
ได้เลือดเค้กไปอยู่ในตัวด้วย อิอิ

[fuku]

บ้านน่ากลัวเกิ๊น
ยิ่งบ้านลุงนี่ไม่รู้ว่ายังไงกันแน่ ทั้งเมียทั้งลูก - -"

เข้าใจเลยว่าทำไมเกลียดบ้าน

[CatLessLonely]

พี่คิวโดนยิง 
ครอบครัวนี้ใหญ่มาก เรียงลำดับญาติกันไม่ถูกเลย
จำชื่อได้ แต่ใครเป็นใครบ้างก็ไม่รู้แล้ว อิอิ
ทำไมตอนนี้เค้กเหมือนไม่ค่อยเศร้าอ่า
พี่ฟ้า สุดยอด เป็นอาในดวงใจเลย ปลื้ม!!!
ขอบคุณเบบี้มากค่า อ่านแล้วอินมากๆ 

[nemesis]

งะ คิวหายไวๆนะ

[NCJung]

อ่านแล้วน้ำตาไหลตามอาฟ้าไปด้วย แหะๆ

[DasHimmel]

ดราม่าอย่าชีวิตจริง TT
ตระกูลนี้ช่าง... >< โลกนี้ไม่มีอะไรพอดีซักอย่าง
อ่านแล้วสงสารอาหลานคู่นี้มาก ตอนที่สองคนนี้อยู่ในบ้านใหญ่คง
พี่ฟ้าก็เข้มแข็งมากเลยน้า เลี้ยงหลานได้ดีขนาดนี้ 
พี่คิวพี่ฟ้าสู้สู้ ตอนนี้พี่คิวมีเลือดน้องเค้กอยู่ด้วยเพราะฉะนั้นต้องหายไวไวเลยนะ  ^^

[bow55]

สงสารพี่ฟ้าพี่คิว
ขอบคุณนะเบบี้

[kokoro]

เงินทองไม่เข้าใครออกใครจริงๆ 
ครอบครัวพี่คิววุ่นวายได้อีก ตระกูลคนรวยมักจะเป็นแบบนี้ซินะ เหอๆ

ขอให้พี่คิวหายไวๆ  กลับมาปะทะฝีปากกับน้องเค้กได้ในเร็ววัน



ปล.และแล้ว เลือดน้องเค้กก็ได้ไปไหลเวียนในตัวพี่คิว  ฮิ้วววว