หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

ไม่ไว้ใจพี่คิวเลยยยยยย
อย่าทำอะไรน้องเค้กเค้านะ

[CarToonMiZa]

  เต้นรอเบบี้

[เบบี้]

~10~

     ..สุธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..
นักบริหารธุรกิจแนวหน้าของประเทศไทย  ตระกูลสิทธิบดีทรัพย์ได้รับการจัดอันดับให้รวยเป็นอันดับ 5 ของประเทศไทย  จากผลสำรวจของนิตยสารเศรษฐกิจโลก  นายสุธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์  แต่งงานกับนางมาลินี  สิทธิบดีทรัพย์  ลูกสาวคนเดียวของตระกูลพิเชษไชย  อดีตผู้บริหารการธนาคาร WPBank  นายสุธิชัยมีบุตรธิดาทั้งหมด 5 คน
..นายเกริกเกียรติ  สิทธิบดีทรัพย์..
..นายศักดิ์สิทธิ์  สิทธิบดีทรัพย์..
..นางเมตตา  สิทธิบดีทรัพย์..
..นางพราวพรรณ  สิทธิบดีทรัพย์..
..นายเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..
นายสุธิชัย  เริ่มเติบโตด้วยธุรกิจจิลวารี่  เป็นที่รู้จักกันดีในนาม King Jewel ธุรกิจที่ทำรายได้ให้กับตระกูลของเขาอย่างมหาศาล  บริษัท King Jewel ยังคงเป็นบริษัทการค้าจิลวารี่ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทยอีกด้วย  นายสุธิชัยเริ่มขยับขยายโดยการผันตัวมาเป็นนักธุรกิจทางด้านการนำเข้ารถจากยุโรป  หุ้นส่วนรายใหญ่ในเครือของ Europe Group และเป็นเจ้าของธุรกิจในเครือต่างๆมากมาย  อาทิเช่น..ฯลฯ 
นายสุธิชัยเป็นที่จับตามองสำหรับวงการธุรกิจมาตลอด  จนมาถึงรุ่นลูกและรุ่นหลานได้มีการสืบทอดกิจการงานต่อ  ทำให้นายสุธิชัยเริ่มวางมือลงบ้าง  แต่ตระกูลสิทธิบดีทรัพย์ยังคงเป็นตระกูลนักธุรกิจแนวหน้าระดับประเทศ  ที่ใครๆก็ต้องยอมรับในความสามารถและยังเป็นคู่แข่งขันที่น่ากลัวสำหรับวงการธุรกิจมาอย่างยาวนาน
“พระ เจ้า ช่วย” ผมได้แต่อุทานกับตัวเอง  ตาเบิกโพรง  ขนลุกไปทั้งแขน  หลังจากที่ผมกลับมาจากร้าน  ความสงสัยหลายๆอย่างยังมีอยู่ในหัวผม  ความสงสัยที่ถามคนอื่นมากไม่ได้  นั่นหมายถึงความอยากรู้อยากเห็นในตัวของผมเอง  ผมอยากรู้เรื่องของพี่ฟ้า  พี่คิวและพี่เซ็นมากขึ้น  ที่จริง..พี่ๆที่ร้านอาจจะตอบผมได้  แต่ผมคิดว่าระดับแนวหน้าอย่างพี่ฟ้า  นามสกุลดังขนาดนี้  ในอินเตอร์เน็ตจะต้องมีข้อมูลอยู่อย่างแน่นอน
ผมนำชื่อของพี่ฟ้าที่ผมสามารถดูได้จากใบรางวัลที่โชว์อยู่ตามฝาผนังของร้าน  เป็นรางวัลทางด้านการอาหาร  มีทั้งชื่อของพี่คิว  ชื่อของพี่เซ็น  รวมถึงชื่อของพี่ฟ้าด้วย  ด้วยความที่ผมอยากรู้เรื่องของพี่ๆเขาโดยส่วนตัว  ผมแค่อยากรู้ไว้เป็นพื้นฐานมากกว่าที่พี่กัสเคยได้เล่าให้ฟังในวันนั้นเพราะผมจะได้ทำตัวถูก  วางตัวถูก  ไม่เผลอปล่อยไก่อะไรไปเมื่อเวลาที่ผมไปขอสัมภาษณ์พี่คิว  และข้อมูลในการทำงานส่วนหนึ่งที่ผมจะต้องไปขอให้พี่คิวช่วยเหลือนั้น  ผมคิดว่าผมควรจะรู้พื้นฐานเกี่ยวกับบริษัทนั้นไว้บ้าง  เดี๋ยวจะโดนว่าเอาได้ว่าจะมาขอข้อมูลเขาเอาดื้อๆโดยที่ไม่คิดขวนขวายอะไรด้วยตนเองเลย
เริ่มแรกผมได้หาประวัติของโรงแรม SBT นี้ก่อน  ทำให้ได้รู้ว่าคนที่ชื่อสุธิชัย  ได้ยกให้คนที่ชื่อศักดิ์สิทธิ์  สิทธิบดีทรัพย์เป็นเจ้าของโรงแรม SBT แทนทั้งสองสาขา  เมื่อผมเข้าไปหาประวัติก็ทราบได้ว่าคนที่ชื่อศักดิ์สิทธิ์นี้เป็นลูกคนที่ 2 ของตระกูลสิทธิบดีทรัพย์  และยังเป็นพ่อของพี่คิวอีกด้วย 
ส่วนพี่ฟ้าเป็นลูกคนเล็กสุดของตระกูลสิทธิบดีทรัพย์  ข้อมูลอื่นๆของพี่ฟ้าไม่มีมากนัก  นอกจากที่ผมรู้เพียงว่าพี่ฟ้าเป็นเจ้าของแบรนด์เสื้อผ้าและกระเป๋าในชื่อยี่ห้อ Cupid ส่งออกทั้งประเทศสิงค์โปรและฝรั่งเศส  และวางอยู่ในห้างเครือในตระกูลของพี่น้องกันเอง  และอีกหนึ่งกิจการก็คือการเป็นเจ้าของร้าน Cupid’s Bakery House นี่แหละครับ

~ตระกูลนี้ทำไมดูช่างยิ่งใหญ่และน่าเกรงขามสำหรับผมซะเหลือเกิน  ตกลงผมคิดถูกหรือคิดผิดครับเนี้ยที่ไปขอให้พวกพี่เขาช่วยให้ข้อมูลการทำโครงงาน 20 คะแนนของกลุ่มผม TOT~

= = = = = = = =

ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“งั้นเค้กไปบ้านพี่วันเสาร์นี้ได้ไหม” พี่ฟ้ายิ้มถาม
“เสาร์นี้ ที่บ้าน” ผมเลิกคิ้วมองหน้าพี่ฟ้า
“ใช่ ไปบ้านพี่..นะๆ”
“เอ่อ ไม่ดีมั้งครับ เค้กเกรงใจ..เอาไว้ถามพี่คิวตอนที่พี่คิวมาทำงานที่ร้านก็ได้ครับ” ผมบอก
“โหย รายนั้นแล้วแต่อารมณ์จะตาย” พี่ฟ้าพูดแกมบ่น
“งั้นถ้าเค้กไปวันเสาร์ พี่แกจะอารมณ์ดีงั้นเหรอครับ” ผมพูดยิ้มแหย
“อืม..” พี่ฟ้าทำหน้าคิดหนัก
“ไม่รู้อ่ะ” พี่ฟ้าตอบ
“ง่ะ”
“แต่พี่อยากให้เค้กไปบ้านพี่นี่ เดี๋ยวพี่โชว์ฝีมือทำกับข้าวให้กิน..ดีไหม” พี่ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น  ประโยคที่พูดทีเล่นทีจริงนี้กลับเป็นประโยคที่ทำให้ผมแทบปฏิเสธไม่ลง  เพราะมันฟังดูจริงใจดีเกินไป
“น้า~” พี่ฟ้าทำเสียงอ้อนอีก  นี่ถ้าไม่บอกว่าอายุสามสิบกว่าแล้ว  ก็คงไม่มีใครทราบหรอกนะครับเนี้ย  หน้าเด็กแถมขี้เล่นและยังขี้อ้อนอีกด้วย
“ให้เค้กขอพี่คิวก่อนได้ไหมครับ เค้กไม่อยากสุ่มสี่สุ่มห้าไป..กลัวพี่เค้าว่าเอา” ผมพูด
“ก็ได้” พี่ฟ้าพูด
“งั้น..ไปขอเลยๆ” พี่ฟ้าพูดพร้อมกับดันตัวผมเหมือนบอกให้ผมเข้าไปในครัว
“คร้าบ” ผมยิ้มแหย  ขาก้าวเดินพร้อมมือผลักไปที่ประตูห้องครัว
“ขอโทษนะครับ” ผมพูด  พี่คิวที่นั่งอยู่บนเคาร์เตอร์ที่มีไว้สำหรับวางอาหารหันมามองหน้าผม  ในมือกำลังปลอกเปลือกแอปเปิ้ลอยู่
“มีไร” พี่เขาถามเหลือบมองหน้าผมเล็กน้อย  จุดสนใจของผมตอนนี้อยู่ที่มือพี่คิวที่ยังคงขยับมือปลอกเปลือกแอปเปิ้ลอยู่ทั้งทั้งที่ตากำลังจับจ้องมาที่ผม  ทำได้ยังไง..เทพอ่ะ
“เอ่อ คือ..วันเสาร์นี้ พี่ว่างไหมอ่ะฮะ”
“ว่าง” พี่คิวตอบส่งๆ
“งั้น..” ผมอ้าปากจะพูด
“แล้วไม่ทำงานรึไง” พี่คิวถามกลับเหมือนรู้ว่าผมจะพูดอะไร
“เลิกห้าโมงเย็นครับ” ผมตอบ  พี่คิวเงียบไปครู่หนึ่งแล้วหันกลับไปสนใจลูกแอปเปิ้ลต่อ  ผมยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่เพื่อให้พี่เขาเห็นใจผม
“ห้าโมงครึ่ง ห้ามเลท..แม้สักวินาทีเดียว” พี่คิวพูดขึ้น
“ผม ผมเลิกห้าโมงเย็นนะครับ แล้ว..”
“ไง” พี่คิวหันมาเลิกคิ้วพร้อมแสยะยิ้มให้ผมเหมือนท้าทายผมอย่างนั้น
“ครับ!” ผมตอบกระแทกเสียง
“ขอบคุณที่กรุณา” ผมพูดส่งท้ายแล้วเปิดประตูออกจากครัวมาในทันที
“ฮื้มมมมม เฮ้ย” ผมทำเสียงด้วยความหงุดหงิด  ไม่รู้จะไประบายที่ใครดี
“เป็นไงๆ” พี่ฟ้ารีบเข้ามาถามอย่างมีความหวัง  พี่ซีหันมายิ้มสนใจด้วยอีกคน
“พี่เค้าบอกว่า ห้าโมงครึ่ง ห้ามเลทแม้แต่วินาทีเดียว..แล้วเค้กเลิกห้าโมงอ่ะพี่ฟ้า ดูพี่แกแกล้งเค้กดิ” ผมบ่นอย่างขอความช่วยเหลือ
“ไม่เป็นไร พี่ให้เค้กเลิกสี่โมงครึ่ง” พี่ฟ้าทำมือโอเคใส่ผมด้วย
“จริงนะครับ” ผมยิ้มกว้าง
“อ่ะฮะ สี่โมงครึ่ง..ก้าวขาออกจากร้านได้เลยทันทีครับ” พี่ฟ้ายักคิ้วบอก  ผมพยักหน้ายิ้มรับ
“ไปทำงานดีกว่า” พี่ฟ้าทำท่าเดินเป็นนกเพนกวิน  ส่ายหัวไปมาอย่างร่าเริงซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าพี่เขาจะลิงโลดอะไรนักหนาละนะครับ  แต่ก็ดีแล้วที่พี่เขามีน้ำใจกับผมมากขนาดนี้
“เดี๋ยวครับพี่ฟ้า” ผมเรียกไว้
“พี่..มีอะไรรึเปล่า” ผมถามเพราะรู้สึกแปลกใจในความร่าเริงมากเกินไปของพี่เขาไม่ได้
“เปล้า” ทำไมตอบเสียงสูงจังล่ะ
“หึ..” พี่ซีหัวเราะ
“อะไรเหรอครับ” ผมหันไปถามพี่ซี
“ไม่รู้ที่พี่คิดไว้มันจะถูกรึเปล่าอะนะ แต่บ้านนี้..ไม่มีใครที่พี่มองไม่ออก เท่าไหร่” พี่ซีพูดบอกด้วยหน้าตามีเล่ห์นัย
“แล้ว พี่ฟ้าเค้าเป็นแบบนี้หมายความว่าอะไรครับ” ผมถามอีก
“ไม่บอก” พี่ซีตอบพร้อมเดินหนีผมไปอีกคน
“ฮื้ม..แต่ละคน” ผมส่ายหัวและได้เพียงแต่พยายามบอกตัวเองว่าให้ "ทำใจ" ไว้ล่วงหน้า  เพราะผมควรจะปรับตัวและทำความเข้าใจในทุกๆวันเพื่อให้ความสงสัยในความคิดของผมไม่มากขึ้นไปกว่านี้สินะครับ   ผมควรจะทำ..เพื่อความสบายของสมองของตนเอง

= = = = = = = =

ณ บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์  เวลา 17:25 น.
“เยส!!” ถึงบ้านพี่ฟ้าโดยสวัสดิ์ภาพ  ขอบคุณที่โชคช่วยทำให้ผมไม่หลงทาง  ดีที่แถวนี้มีแต่บ้านที่มีลักษณะที่แตกต่างกันไป  มีจุดทำให้สังเกตได้มากมาย  ขอบคุณพี่ฟ้าอีกคนที่บอกทางผมอย่างละเอียดมากทีเดียว


ติงต๊อง~


“มาแล้วค่ะ” ผู้หญิงคนหนึ่ง  แต่งตัวด้วยผ้าถุงสีน้ำเงินกับเสื้อยืดสีขาวกุลีกุจอวิ่งมา
“มาหาใครเหรอคะ” เธอถาม
“มาหาพี่คิวนะครับ” ผมบอก
“อ๋อ เชิญค่ะ” เธอพูดแล้วเปิดประตูให้ผมเข้าไป 
บ้านของพี่ฟ้าช่างแตกต่างจากบ้านที่อยู่บริเวณนี้  พอเข้ามาในบริเวณบ้านพบว่าต้นไม้เยอะมากกว่าที่เห็นด้วยตาเพียงข้างนอกซะอีก  หญ้าสีเขียวชอุ่มเหมือนได้รับการดูแลอย่างดี  รถสปอร์ต  รถเก๋งและรถตู้จอดเรียงอยู่นับสิบคัน  บริเวณบ้านคลาสสิกมากอย่างกับผมได้เข้ามาอยู่ในนิตยสารบ้านยังไงอย่างนั้น  โครงสร้างบ้านไม่ได้ดูหรูหราโอ่อ่าเหมือนบ้านหลังอื่นๆในแถบนี้  แต่กลับดูขลัง  มีสไตล์และมีความคลาสสิกอยู่ในตัวของมันเอง
“เชิญค่ะ” เธอผายมือให้ผมเดินตามเธอเข้ามาหลังจากที่ผมถอดรองเท้าเปลี่ยนเป็นรองเท้าสำหรับใส่ในบ้านเรียบร้อยแล้ว
“รอที่ห้องนี้ก่อนนะคะ เชิญตามสบายค่ะ..เดี๋ยวจะไปตามคุณคิวให้ค่ะ” เธอยิ้มพูดอย่างมีมารยาท  ผมพยักหน้า  เดินไปนั่งที่โซฟา  ห้องนี้น่าจะเป็นห้องสำหรับต้อนรับแขก  เพราะพอเดินเข้ามาในบ้านก็พบห้องนี้ก่อนเป็นห้องแรก  ในบ้านแต่งสไตล์คล้ายกับที่ร้านนิดหน่อย  มีความคลาสสิกมาก  ถ้าผมจำไม่ผิดน่าจะเป็นสไตล์บ้านแบบอิตาเลียน  ทั้งข้าวของเครื่องใช้  เครื่องประดับและการตกแต่งต่างๆเหมือนแบบที่ผมเห็นในหนังสือเลยละครับ
“หึ..ไอ้อาบ้านั่นปล่อยให้ออกมาก่อนเวลาเลิกงานละสิ” ผมหันไปมองตามเสียง  พี่คิวแสยะยิ้มยืนล้วงกระเป๋าอยู่หน้าประตูห้องรับแขก  ผมรีบลุกขึ้นยืน
“ก็พี่เล่นไม่ซื่อกับผมก่อนทำไมล่ะ” ผมย้อนตอบ  มองพี่คิวตั้งแต่หัวจรดเท้า  วันนี้พี่เขาแต่งตัวในชุดอยู่บ้านธรรมดา  กางเกงขายาวสีขาวกับเสื้อยืดสีดำ  ดูแปลกตาสำหรับผมมากเพราะผมไม่เคยเห็นพี่เขาแต่งตัวแบบนี้มาก่อน
“แต่มาก็ดีละ มาถูกเวลาพอดี..วางกระเป๋าไว้นี่แหละ ตามมา” พี่คิวสั่ง  ผมรีบวางกระเป๋าลงบนโซฟาแล้วเดินตามพี่คิวไป  พี่คิวเดินตรงไประหว่างทาง  ผมมองสำรวจบ้านไปทั่ว  ผมและพี่คิวหยุดยืนอยู่ในห้องครัวห้องหนึ่ง  มันสวยมากเลยละครับ  ห้องครัวในฝันเลยล่ะ
“ยิ้มไร” หลุดออกจากฝันทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงแข็งกร้าวนั่น
“ยิ้มให้ห้องครัว” ผมหุบยิ้มลง  เป็นห้องที่ไว้สำหรับการทำเค้กเลยก็ว่าได้  อุปกรณ์ต่างๆที่วางเรียงอยู่เป็นระเบียบเรียบร้อยดีมาก  สะอาดตาไปหมดทุกอย่าง  พื้นห้องครัวเป็นแค่ปูนที่ถูกฉาบด้วยสีเทาขุ่นธรรมดาที่ดูไม่ธรรมดาเลยเพราะมันเข้ากับงานไม้ที่เคาร์เตอร์อย่างมาก
“หอมจัง” ผมรีบก้าวขาเดินตรงไปใกล้เคาร์เตอร์กลางห้องครัวมากขึ้น  บนนั้นมีคุกกี้ที่อบเสร็จแล้วอยู่เต็มเคาร์เตอร์ไปหมด
“อะไรของนาย” พี่คิวว่า  คงเพราะผมก้มหน้าเข้าไปใกล้คุกกี้จนหน้าแทบจะติดคุกกี้อยู่แล้ว
“ก็มันหอมนี่” ผมเงยหน้าบอก
“เดี๋ยวน้ำลายก็หกลงไปในคุกกี้หรอก” พี่คิวว่ายิ้มๆ  ผมเลยต้องเงยหน้าขึ้นยืนเป็นปกติอย่างช่วยไม่ได้
“อ่ะ..” พี่คิวยื่นถุงมาให้ผม  ผมรับมาอย่างสงสัย
“เอาคุกกี้ใส่ถุงซะ ถุงละหกชิ้น..ทำเสร็จเมื่อไหร่ เราค่อยเริ่มงานของนายกัน” พี่คิวพูดจบก็เดินสะบัดตูดออกจากห้องครัวไปทันที
“โห ไอ้นี่” ผมบ่นคนเดียว  มองคุกกี้ที่อยู่ในถาดใหญ่ถึงหกถาด  ถุงที่พี่คิวเอามาให้ผมเมื่อกี้เป็นถุงขนาดเล็กพอประมาณ  ถ้าใส่คุกกี้ไปหกชิ้นและถ้ามัดปากถุงแล้วมันคงออกมาน่ารักน่าดู  ผมรีบเลื่อนเก้าอี้มานั่งและตั้งอกตั้งใจทำงานทันที 

~ห้องครัวสวย  ไม่เคยเห็นจริงๆแบบนี้มาก่อน  คุกกี้น่าทาน  แถมในห้องมีแต่กลิ่นนมเนยหอมสบายปอดขนาดนี้  ทำงานสู้ตายเลยครับ..คึคึ~

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป..
“คุณคะ” ผมหันไปมองป้าคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องครัว 
“คุณคิวเรียกให้ออกไปพบค่ะ งานในนี้..พอได้แล้วค่ะ” ป้ายิ้มบอก
“อ๋อ อีกนิดเดียวจะเสร็จแล้วอ่ะครับ” ผมยิ้มตอบให้เธอ
“ไปเถอะนะคะ” ป้ายิ้มเจื่อนเหมือนกับกลัวอะไรสักอย่าง
“ครับ” ผมพยักหน้าตอบ
“แล้ว..” ผมหันไปมองหน้าป้าอย่างขอความช่วยเหลือ  ไปทางไหน  ไปตรงไหน  อะไรยังไงครับคุณป้า  บ้านใหญ่ขนาดนี้..หนูงง
“เดี๋ยวป้าพาไปค่ะ” ป้าบอก  ผมพยักหน้ายิ้มตอบ  ป้าเดินนำไปตามทางเป็นช่องเล็กๆ  ความกว้างน่าจะประมาณเมตรครึ่ง  เป็นทางตรงเหมือนมุ่งออกไปยังนอกบ้าน 
“คุณคิวคะ” ป้าเรียกด้วยน้ำเสียงหวานซะไม่มี  พี่คิวที่นั่งจิบกาแฟอย่างสบายอารมณ์หันมามอง
“ป้าช่วยไปทำต่อด้วยนะครับ” พี่คิวพูดเหมือนรู้ว่าผมยังทำไม่เสร็จอย่างนั้นละครับ
“ค่ะ” ป้าตอบ
“นั่งสิ” พี่คิวพยักหน้าส่งๆ  ผมหันไปเห็นกระเป๋าของผมที่ได้วางไว้ที่โซฟาที่ห้องรับแขกนั้น  ตอนนี้มันมาวางอยู่บนเก้าอี้ในสวนนี่แทน 
ผมมองไปรอบๆสวน  สวนสวยจนแทบหาที่ติไม่เจอ  มันสุดยอดมากจนไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่คือบ้านที่ตั้งอยู่ในกรุงเทพมหานคร
“เอาสิ นั่งมองอะไรล่ะ” พี่คิววางแก้วกาแฟลง  ผมรู้สึกประหม่าขึ้นมาเพราะพี่เขาดูจริงจังเป็นทางการเกินไป
“คือ..ผม” ผมรีบหยิบกระเป๋ามาเปิดออกหาสมุดที่เตรียมไว้อย่างลุกลีลุกลน 
“ยังไง” พี่คิวถามขึ้นโต้งๆ
“อะไรครับ” ผมถามกลับเพราะไม่เข้าใจ
“งานน่ะ..เกี่ยวกับอะไร ยังไง..อธิบายมาสิ”
“ผม..พูดได้เหรอ” ผมพูดตาโต  ไม่น่าเชื่อแฮะว่าพี่เค้าถามข้อมูลของงานผมก่อนด้วย
“ก็แล้วแต่” พี่คิวเบะปาก
“งั้นก็ควรพูด” ผมยักไหล่กวนกลับบ้าง  พี่คิวเงียบไป  ผมตั้งสติรวบรวมข้อมูล
“คือเอ่อ โครงงานนี้เป็นของวิชาการจัดการ ซึ่ง..ต้องเกี่ยวกับบริษัท โรงแรมหรือไม่ก็ผลิตภัณฑ์ เป็นโครงงานที่เหมือนให้นักศึกษาได้รู้จักวิเคราะห์มากกว่าการค้นหาข้อมูลอะไรประมาณนี้อ่ะครับ คือ..เป็นโครงงานระยะยาว ให้เวลาหาข้อมูลประมาณเดือนนึง” ผมอธิบาย
“ถ้าพี่มีเวลาว่างบ้าง ผมก็อยากจะรบกวนพี่เป็นระยะไป..”
“อือฮึ” พี่คิวพยักหน้ารับ
“ซึ่งเรื่องโรงแรม SBT ที่พี่ทำงานอยู่ มันค่อนข้างตรงตามเป้าหมายที่ผมอยากได้” ผมบอกตรงๆ
“ทำไมไม่ถามอาบ้านั่นล่ะ มีทั้งแบรนด์เสื้อผ้าให้นายเลือกทำ หรือไม่ก็..ร้านอาหารนั่น ไม่ง่ายกว่ารึไง” พี่คิวพูดเหล่ตามองไปทางอื่น
“มันไม่น่าสนใจสำหรับผม ผมอยากทำอะไรที่ผมสนใจน่ะครับ..จบแล้วผมอยากทำงานด้านโรงแรม ถ้า..มันเป็นไปได้อะนะครับ เลยอยากจะมีความรู้รอบตัวไว้บ้าง” ผมบอก
“.................” พี่คิวนั่งเงียบแต่ตาไม่ได้มองมาที่ผม
“แล้ว อยากรู้อะไรล่ะ” พี่เขาถาม
“ข้อมูลที่ผมหามาได้มีแค่ประวัติย่อๆของโรงแรมอ่ะครับ” ผมหยิบให้พี่คิวดู 
“ผมอยากจะรู้จุดมุ่งหมายของโรงแรมก่อน อย่างเช่น..วิสัยทัศน์อะไรประมาณนี้” ผมบอก  เพราะจากข้อมูลที่หาในอินเตอร์เน็ตได้มีแค่เพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น  ซึ่งมันไม่ค่อยละเอียดเท่าไหร่  อีกทั้งยังไม่มีบอกหลักการตลาดของโรงแรมด้วย
พี่คิวเงียบไปสักครู่  เอนตัวมาเท้าแขนลงบนโต๊ะ  ผมตั้งหน้าตั้งตารอฟัง  ในมือถือปากกาเตรียมพร้อมจด
“คือการคงความมีคุณภาพและสร้างมาตรฐานให้มากขึ้นไป” พี่คิวพูดขึ้น  ผมรีบจดตาม
“โรงแรมของเรามีลูกค้าชาวต่างชาติค่อนข้างเยอะ และในเวลาเดียวกัน..ก็มีลูกค้าชาวไทยที่ค่อนข้างมีฐานะเยอะด้วย ก็ประมาณว่าตอบสองแต่คนมีฐานะน่ะนะ” พี่คิวพูดส่งๆ
“ตรงนี้เลยกลายเป็นฐานสำคัญที่ต้องประคับประคองไว้ให้ดีอยู่ตลอดเวลา..ละมั้ง” พี่คิวว่าทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่สักอย่าง  ผมเงียบ  พี่คิวเองก็ด้วย
“โรงแรมมุ่งเน้นไปด้านอาหาร และก็ความสะดวกสบายของห้องพัก..ซะส่วนมาก” พี่เขาพูดเสริมก่อนจะเงียบลงอีกครั้ง
“มองไร” พี่เขาถาม  ผมชะงัก
“เปล่า แค่คิด..” ผมตอบ
“ว่าหน้าตาพี่ เหมือนไม่เต็มใจจะพูดเท่าไหร่”
“หึ..” พี่คิวหัวเราะออกมา  เป็นการหัวเราะที่ไม่ได้แสยะอย่างกวนอารมณ์อย่างก่อนหน้า  พี่เขาเอนตัวพิงพนักเก้าอี้อีกครั้ง
“ว่าไงเด็กๆ~” ผมกับพี่คิวหันไป  พี่ฟ้าเดินยิ้มมาแต่ไกล
“เย็นนี้เค้กอยู่กินข้าวที่บ้านพี่นะ เดี๋ยวพี่ให้คิวขับรถไปส่ง” พี่ฟ้าบอก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เหอะๆ..เกรงใจ” ผมตอบ  พี่คิวยังคงนั่งก้มหน้าก้มตา
“อยู่กินเถอะน่า..งั้นเดี๋ยวพี่เข้าไปทำกับข้าวในครัวดีกว่า นั่งคุยกันต่อละกัน” พี่ฟ้าสรุปเองสรรพพร้อมกับตบไหล่ผมกับพี่คิวเบาๆก่อนจะเดินไป  ตอนนี้จึงเหลือเพียงเราสองเหมือนเดิม  และดูเหมือนอารมณ์ค่อนข้างขาดตอนไปนิดหนึ่ง
“หมดอารมณ์” พี่คิวพูดน้ำเสียงเนือยๆ
“งั้น..วันนี้พอแค่นี้ก่อนก็ได้นะครับ” ผมบอกอย่างเกรงใจ  ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้เมื่อกี้พี่คิวตอบด้วยน้ำเสียงไม่ดีนัก  และผมก็ไม่อยากทำให้พี่เขารู้สึกแย่ถ้ายังไม่พร้อมที่จะให้ข้อมูล  ใจเค้าใจเรา..เกรงใจนะครับ
“.................” พี่คิวเงียบเหมือนเดิม  พี่เขาหันหน้ามองไปทางนู้นที  ทางนี้ทีเหมือนหาทางออกให้ตัวเอง
“เอ่อ ถ้าพี่..ลำบากใจจะให้ข้อมูลผม ก็ไม่เป็นไรนะครับ ผม..ทำงานอื่นก็ได้” ผมพูดบอกด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“ทำไม ฉันดูไม่พอใจนายขนาดนั้นเลยรึไง” พี่คิวหันมาถามด้วยหน้าตาหาเรื่อง
“เปล่า..เหมือนพี่ ดูไม่สบายใจที่จะให้ข้อมูลกับผมมากกว่า..สำหรับผมแล้วงานของผม มันคงจะเล็ก ถ้าเทียบกับปัญหาของพี่อะนะครับ” ผมยิ้มหน่อยๆแล้วเก็บเอกสารใส่กระเป๋าเข้าอย่างเดิม  พี่คิวเงียบไป
“จะไปไหน” พี่คิวถาม
“กลับ” ผมยิ้ม
“ไม่พอใจเหรอ”
“เปล่า ผมดูเหมือนไม่พอใจงั้นเหรอ” ผมยิ้มแทบจะหัวเราะ  ย้อนประโยคเดียวกับที่พี่คิวเคยพูด
“ไม่รู้..” พี่คิวตอบหน้านิ่งพร้อมกับหันหน้าหนี
“อาบอกให้อยู่กินข้าว ก็อยู่ก่อนสิ” พี่คิวบอก  ผมยืนนิ่ง  มือถือกระเป๋าเตรียมไว้แล้ว
“ไม่งั้น นายคงจะเสียมารยาทซ้ำแล้วซ้ำอีก” พี่คิวเบะปากพยักหน้างึกงักก่อนจะหันมายักคิ้วใส่ผม  ผมยิ้มตอบ  กลับนั่งลงอย่างเดิม
“มีใครเคยบอกพี่ไหม ว่าพี่กวน..ทีน” ผมยิงฟัน  พูดบอกตรงๆ
“แล้วนายคิดว่า มีน้อยไหมล่ะ” พี่คิวย้อนอมยิ้ม
“น่าจะไม่ต่ำกว่ายี่สิบ” ผมตอบ
“เกินห้าสิบเปอร์เซ็นต์ที่เคยเจอมาเลยล่ะ” พี่เขาหัวเราะ  เสียงหัวเราะและเสียงพูดหายไปชั่วขณะหนึ่งหลังจากนั้น  ผมเหลือบมองหน้าพี่คิวอีกครั้ง  พี่เขานั่งตาลอยเหมือนความคิดไม่ได้อยู่ที่ตรงนี้ 
ที่จริง..พี่เขาคงไม่ได้เลวร้ายอย่างที่พี่ๆที่ร้านบอกจริงๆละมังครับ  ยิ้มก็เป็น..พูดเล่นก็เป็น  ผมคงไม่ใช่คนแรกที่โดนพี่เขากวนอารมณ์ใส่..มันคงเป็นอย่างนั้นแน่ๆ
“พี่..เป็นเชฟมานานแล้วเหรอ” ผมถามขึ้น  พี่คิวหันกลับมามองหน้าผมอีกครั้ง 
ผมคิดว่า  ผมควรจะเริ่มเข้าหาพี่เขาก่อนถ้าผมต้องการให้ความสัมพันธ์ของเราดีขึ้น  ความอคติที่ผมมีให้ต่อพี่เขานั้นจะพังทลายลงได้ง่ายๆ  เพราะผมไม่ได้สร้างกำแพงนั่นอย่างแข็งแรงเท่าไหร่นัก  ผมพร้อมจะเปิดรับและให้อภัยสำหรับทุกอย่าง  ยิ่งถ้าเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้  อดีตที่ไม่ค่อยลงรอยที่ผ่านมาก็แทบไม่มีความหมายสำหรับผมเลย
“สามปี” พี่คิวตอบ
“ไม่นานนี่ แต่หน้าพี่แก่ต่างหาก” ผมแซว
“กวน” พี่คิวว่า
“อ่านะ..”
“แล้วนายล่ะ ชอบเค้กเหรอ ได้ข่าว” พี่คิวพูด
“จากใคร” ผมถาม
“ก็..ทุกคน”
“อื้ม ชอบมากเลยล่ะครับ มันน่าหลงใหล..ให้ความรู้สึกเหมือนเห็นเด็กยิ้ม มันทำให้ผมมีความสุขน่ะ” ผมยิ้มตอบ
“พูดดูดีนี่” พี่เขาแซวกลับ
“แต่..ผมไม่ค่อยได้กินเค้กแพงๆสักเท่าไหร่หรอก เพิ่งได้กินตอนมาอยู่ที่ร้านนี่แหละ”
“เหรอ” พี่คิวพยักหน้าเหมือนรับรู้
“แล้ว..ชอบเค้กอะไรที่สุด ในร้าน” พี่คิวถามอีก
“เอิ่ม ชอบเค้กชิฟวนิลลาที่พี่เซ็นทำ..แล้วก็ ชอบชีสเค้กฟักทองที่พี่ทำ” ผมตอบน้ำเสียงเริ่มเบาลงในตอนท้าย  อยู่ๆก็รู้สึกแปลกๆขึ้นมาที่จะพูดชมออกไปตรงๆ
“แล้วเค้กของไอ้เซ็น กับไอ้เซ็นนี่ชอบใครมากกว่ากัน” พี่คิวถามส่งสายตาเจ้าเล่ห์มองเหมือนกำลังจับผิดผม
“เค้กสิครับ พี่เห็นผมเป็นอะไร จับผิดอยู่ได้ทุกรอบ” ผมอดบ่นไม่ได้
“หึ..ใครจะไปรู้ นายอาจจะหลงกลมันเหมือนเด็กมันคนอื่นๆก็ได้” พี่เขาเบะปาก
“อย่าเที่ยววัดค่าคนอื่นด้วยมาตรฐานของตัวเองสิครับ” ผมเลิกคิ้วกวน  พี่คิวไม่โต้ตอบอีก  เราต่างเงียบกันอีกครั้ง
“บ้านพี่สวยดีนะ” ผมเปลี่ยนเรื่องชวนคุย
“ไม่ใช่บ้านฉัน บ้านคุณเจ้าของร้านนู่น” พี่คิวบอก
“อยู่กันแค่สองคนเหรอครับ” ผมถาม
“อื้ม” พี่คิวพยักหน้า
“ดีนะครับ บ้านสวยดี..ผมก็อยากมีบ้านแบบนี้บ้างจัง” ผมพูดลอยๆไปงั้นเอง  อยากได้..แต่รู้อยู่แล้วว่าคงไม่มีทางได้หรอก
“สำคัญที่คนอยู่น่ะ” พี่คิวพูด 
“นั่นสินะครับ” ผมบอก
“คุณคะ..คุณฟ้าตามให้ไปรับโทรศัพท์ สายจากคุณพ่อค่ะ..ทราบว่า น่าจะเป็นเรื่องของคุณท่าน” ป้าแม่บ้านคนเดิมที่พาผมมาหาพี่คิวเมื่อกี้เดินมาบอก
“ขอบคุณครับ” พี่คิวตอบ  ป้าเธอก้มหัวให้อย่างนอบน้อม
“เข้าไปในบ้านสิ” พี่คิวบอกผม
“เอ่อ เดี๋ยวครับป้า..พาเข้าครัวไปหาอาที” พี่คิวพูดสั่งป้าแม่บ้าน  พี่คิวคงหมายถึงให้ผมไปหาพี่ฟ้า  ผมลุกขึ้นยืนเดินตามป้าแกไป
ผมช่วยพี่ฟ้าทำอาหารเย็น  มีอาหารห้าหกอย่างซึ่งเป็นอาหารไทยทั้งหมด  พี่ฟ้าเป็นคนทำ  มีลูกมือเป็นผู้หญิงคนที่ออกไปต้อนรับผมตอนที่ผมมาถึงบ้านที่ชื่อว่าป้านิดช่วยเตรียมเครื่องเคียงไว้ให้  เราช่วยกันทำอาหารจนเสร็จ  เย็นนั้นผมทานอาหารกับพี่ฟ้าและพี่คิวครั้งแรก  จากที่รู้สึกตื่นเต้นเมื่อตอนตั้งโต๊ะซึ่งผมเองไม่ทราบว่ามารยาทบนโต๊ะอาหารของพวกไฮโซเขานั้นต้องปฏิบัติอย่างไรบ้าง  แต่พี่ฟ้าทำให้ผมผ่อนคลายลงได้  เพราะพี่ฟ้าชวนผมคุยตลอดเวลา  พี่คิวหัวเราะบ้างบางครั้ง  ซึ่งหมายความว่า  ยังดีที่พี่เขาหัวเราะบ้างนานครั้ง
ตกหัวค่ำ..พี่ฟ้าให้พี่คิวไปส่งผมที่บ้าน  พี่คิวไม่มีทีท่าหงุดหงิดต่างจากทุกทีที่เราต้องทำอะไรร่วมกันอย่างไม่เต็มใจนัก  ระหว่างทางเราคุยกันบ้าง  ส่วนมากจะเป็นผมที่เปิดประเด็นและเป็นฝ่ายซักถามซะมากกว่า  เมื่อพี่คิวส่งผมถึงบ้าน..ผลตอบรับกลับดีอย่างที่ผมไม่ได้คาดคิดไว้  และนั่นทำให้ผมรู้สึกได้ว่า  พี่เขา..ก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด
“ขอบคุณนะครับ” ผมบอก
“อืม..” พี่คิวพยักหน้าตอบ
“วันพุธ..” ผมชะงักพร้อมกับเปิดประตูออกแล้ว
“หลังบ่ายสาม ฉันว่าง..ถ้านายว่าง ก็ไปที่บ้านแล้วกัน” พี่คิวบอก
“ขอบคุณครับ ผมว่างหลังบ่ายสามพอดี..แล้วผมจะไป”
“ขอบคุณอีกครั้ง ที่..กรุณา” ผมกวนทิ้งท้าย  พี่คิวอมยิ้ม  ผมลงจากรถ  ยืนรอส่งจนพี่คิวขับรถออกจากซอยไป 

~ใช่..วันนี้มันก็ไม่แย่นักละนะไอ้คุณเค้ก~

.................>>>><<<<..................

[MoMoRin]

Ummm~~sanyaan dii maa laew!!!!

[Bowbonk]

อิอิ

คิวทำตัวดีขึ้น  น่ารักจัง

[jeaby@_@]

เค้กของพี่คิวอร่อยคะ พี่คิวอย่าลืมชิมเค้กนะคะ 555
รักเบบี้

Baby baby baby ohhhh

[harumi]

เริ่มแล้วละสิ

[Donaldye]

ความสัมพันธ์ที่ดีอีกหนึ่งขั้น...

[Crossley]

เหมาะสมกันจริงๆคู่นี้ 

[pklove]

อะไรทำให้พี่คิวทำตัวดีขึ้นล่ะคะเนี่ยะ อิอิ

[mundoo]

พี่คิวเลิกอคติกับน้องเค้ก
แล้วใช่ใหม....?

อ๊าย..!!  น้องเค้กน่ารัก

[iforgive]

ไม่ใช่ว่าไม่แย่นะเค้ก  แต่ต้องจัดว่าดีทีเดียวละ

[bobie]

หึหึพี่คิว
เริ่มใจอ่อนแล้วสิ

[konnarak]

มันจะพัฒนาขึ้นเรื่อยๆๆ  ใช่มะ อยากให้หวานกันเร้วๆๆ  จัง คงหวานกว่าเค้กที่ทำ


 

[ขนมหวาน]

อ่า เริ่มปรับ ๆ ตัวเข้าหากันได้บ้าง นิสสสสสสสนึง
พี่คิวถ้าจะมีปมในชีวิตเยอะนะเนี่ย เครียดเกิ๊น
น้องเค้กยังคงน่ารักเช่นเดิม คุณอาฟ้าก็น่ารัก
สงสัยแอบหนับหนุนน้องเค้กให้หลานป่ะเนี่ย

[YMP]

 

[aehJTS]

พี่คิวยิ้มบ่อยนะช่วงนี้

  คะ

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

พี่คิวเริ่มยิ้มบ่อยขึ้นน้า   

[Thebroccolli]

ครอบครัวนี้เค้าคิดอะไรกันน่ะ อยากรู้บ้าง 

[Giniz]

ตอนนี้มันก็ไม่ได้หวานอะไรมากมาย แต่ทำไมตูเขินฟะ!? 

[popeye]

5 5 5 ใจอ่อนกับความน่ารักของเค้ก แล้วซิ่ พี่คิว )
 

[jannie]

เหมือนอคติค่อยๆ หายไป

[YunNie]

ว้าว ว้าว....เริ่มดีขึ้นตามลำดับ อิอิ 

เอาใจเชียร์ต่อไป 


ขอบคุณสำหรับความคืบหน้าอีกตอนค่ะ 

[boworange]

  พี่คิวเม่ง...กวน....

น้องเค้กสู้ๆนะคะ 

[- คราส -]

คิวเหมือนจะน่ารักขึ้น มีความหลังอะไรกับเซ็นรึเปล่า
เค้กน่ารักเสมอ

  

[A_ay]

คิวเข้าใจยาก  แอบมึนนิดๆนะนี่

ชวนแล้วขนาดนี้

มีใจให้น้องเค้กแล้วใช่มั้ย


***
คิว
อิชั้น

[ladymoon_yy]

ตอนนี้พี่คิวน่ารักขึ้น   

[TanyaPuech]

   พี่คิวดีขึ้น(นิดนึง)ก็ดี

[roseen]

 

[A-J.seiya*]

เริ่มน่ารักอิ๊อ๊ะแล้วสินะะ
หุหุ
อั้ยย่ะ ,, พี่คิวงดดุ หน่อยยย
น้องกลัวจะแย่แล้วๆๆๆ

^^