หัวข้อ: ]| เวลาที่เหลืออยู่ |[ :: ขอบฟ้าสั้นกว่าเข็มวินาที....... ปลายทางสุดท้ายของหัวใจ (จบ)

[น้ำค้าง]

อ่านแล้วอึดอัดขัดจายชะมัด มันช่างลึกลับซับซ้อนจริงๆนะ

[AidinEiEi]

  :serius2:ง๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ค้างงงงงงง
ซันจะทำอะไรอ่ะ เข้าถ้ำเสือซะงั้น!!

[ninaprake]

thankๆ ต้นมาต่อแล้วเฟร้ยยยย 

โหยยย เรื่องราวก็เข้มข้นเรื่อยๆจริงๆ .... ติดตามแบบพลาดไม่ได้ ....

หวังว่าจะได้อ่านตอนต่อไปเร็วๆนี้นะคร้าบบบ 

[ExecutioneR]

ใกล้และค้าบบบ กลับมากทมแย้ววว จะพยายามรีบๆๆให้นะ

 

[THIP]

นอนรอ  มาแล้วปลุกด้วยนะ 

[AidinEiEi]

มารอจ้า

[Black Angel]

 
สวัสดีครับ ขอสมัครเป็นสมาชิกใหม่ ด้วยคนนะครับ แฮะ ๆ แอบอ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ภาคแรกแล้ว ชอบมั่ก ๆ ครับ

มารอครับ อย่าลืมมาต่อนะครับ

[AidinEiEi]

^
^
หุหุ ได้เจาะไข่เด็กใหม่บ้างแล้วดีจายๆ

[~Brand New Beat~]

แลดูแล้วหาหนทางไม่เจอเลย มืดมิดเหลือเกิน

จะอึดอัดไปไหนเนี้ยครับ 

[ExecutioneR]

โทดทีหนาาา อ่าน นี่ ไปก่อนและกันนะคับ 

 

[AidinEiEi]

น้องต้นอย่าเครียดมากนักนะคะ เป็นห่วง
 
เอากำลังใจไปเน้อ!!!

[mobilejom]

ต้นฝากบอกว่าไม่ได้หาย,ไม่ได้ลืม และไม่ทิ้งแน่นอน .... แต่ตอนนี้ยุ่งมาก ทั้งเรื่องเรียน เรื่องงาน 

[Black Angel]

 

ขอบคุณมากมาย ครับที่ยังยืนยันว่าไม่ลืม

รอ รอ และ จะรอตอนต่อไปนะครับ

เป็นกำลังใจให้มาต่อเร็ว ๆ นะครับ

 

[oaw_eang]

โอ้ววววววววววววววววววววววววววววว

ต้นยังไม่ลืมเล้าฯ

 

[Black Angel]

 

แอบเข้ามาดูว่ามาหรือยัง เอ๊ะ ยังไม่มา

ไม่เป็นไร เดี๋ยวกลับเข้ามาใหม่ ฮิฮิ ไปล่ะ

 

[AidinEiEi]

เห็นชื่อน้องต้นแว๊บๆ เข้ามาทัก
เข้ามารอ.......................
 
อย่าเครียดมากนะน้อง เปงห่วงเน้อ....

[ExecutioneR]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!

คิดถึงทุกคนมากมายยยยยยยยยยยยย!!

ยุ่งมากมายเลยค้าบบบบบบบบบบบบบ เครียดด้วยยยยยยยยย 

นี่ก้อแว้บมานะเนี่ย โอยยๆๆ ไม่ไหวและ คิดถึงเมฆกะซันใจจะขาด

ขอโทษจริงๆๆๆคับที่ดองไว้นานเลย อย่าเพิ่งหนีผมกะมันสองตัวไปไหนหนาาาา

มิสยูๆๆจุ๊บๆๆๆ

 

[ExecutioneR]

ก้าวที่เจ็ดสู่ปลายทางสุดท้าย


ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าในห้องนั้นมืดหมดแล้ว ทั้งพ่อและไคล์ต่างก็หลับไปหมดแล้วทั้งคู่ ผมจึงลุกขึ้นช้าๆและหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาเพื่อจะดูเวลา แต่ก็เห็นว่ามันถูกปิดเครื่องไปแล้ว ไคล์คงจะเป็นคนปิดมันลงเพื่อที่จะให้ผมได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ก็เป็นได้

ผมลุกขึ้นเดินอย่างเงียบเชียบไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ และเมื่อเดินกลับออกมา เสียงของพ่อก็ดังขึ้นเบาๆ

“ตื่นแล้วเหรอเมฆ”

“ครับพ่อ” ผมเดินไปนั่งลงข้างๆเตียง “พ่อจะเอาอะไรรึเปล่าครับ หิวรึอยากกินอะไรมั๊ย”

“ไม่ล่ะ แล้วเป็นยังไงมั่ง รู้สึกดีขึ้นมั่งรึยัง”

“ดีขึ้นมากแล้วล่ะครับ ได้นอนไปหน่อยก็รู้สึกดีขึ้นเยอะ” ผมยิ้มตอบ

“แล้วจิตใจล่ะ”

“ผม.........” ผมเบือนหน้าหนีสายตาของพ่อมองไปทางไคล์ที่กำลังหลับอยู่ นาฬิกาติดผนังบนหัวของไคล์ที่ยังคงหลับอยู่บอกเวลาว่าตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว

“ทำอย่างที่เมฆอยากทำเถอะ” พ่อพูดขึ้น

“อะไรนะครับ”

“พ่อบอกว่า เมฆทำอย่างที่เมฆอยากทำเถอะ เมฆต้องเลือกระหว่างการฝ่าฟันไปสู่ทางออกที่มีความหมาย กับการสร้างเกาะป้องกัน เพื่อความสุขที่ตัวเองต้องการ ไม่ว่าจะทางไหน ไม่มีอะไรที่ผิด แต่พ่อแค่อยากให้เรามีความสุขกับการตัดสินใจของตัวเอง มันก็เท่านั้นเอง”

ผมคว้ามือของพ่อมากุมเอาไว้เบาๆ ก่อนจะพยักหน้า และพ่อเอกก็หลับตาลงไปอีกครั้ง ผมนั่งกุมมือพ่ออยู่อย่างนั้นจนกระทั่งได้ยินเสียงพ่อกรนออกมาเบาๆ ผมจึงคลายมือออก เดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือมาใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง จากนั้นก็เขียนโน้ตสั้นๆทิ้งเอาไว้ให้ไคล์ และเดินออกจากห้องไป.........

เช้าวันต่อมา ผมขับรถไปหาคนๆหนึ่งตามที่นัดกันเอาไว้เมื่อคืนหลังจากผมกลับถึงบ้าน เรานัดเจอกันที่ร้านแม็คโดนัลด์แห่งหนึ่งในห้างสรรพสินค้าใหญ่กลางเมือง แต่เนื่องจากเรานัดกันตั้งแต่สิบโมงครึ่ง ดังนั้นในร้านจึงยังไม่ค่อยมีลูกค้ามากนัก ซึ่งก็ตรงตามที่เราทั้งคู่ โดยเฉพาะผม ต้องการอยู่พอดี และหลังจากที่ผมนั่งรออยู่ราวๆสิบนาที พี่จ๊อบก็เดินตรงเข้ามาหาด้วยสีหน้า ท่าทาง และรอยยิ้มแบบเดิม

“พ่อเป็นยังไงมั่งครับ เมฆ” พี่จ๊อบพูดพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

“ก็ดีขึ้นแล้วครับ อีกไม่นานก็คงออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว......” ผมตอบ แต่ทันใดนั้นอะไรบางอย่างมันก็แวบเข้ามาในหัวของผมทันที “แล้วพี่จ๊อบรู้ได้ยังไง ว่าพ่อของผมเข้าโรงพยาบาล”

“ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอกครับว่าพี่รู้ได้ยังไง แต่นี่พี่ยังตั้งใจว่าจะเข้าไปเยี่ยมท่านอยู่เลยนะ”

“พี่ตอบคำถามผมมาดีกว่าว่าพี่รู้ได้ยังไง” ผมเริ่มขึ้นเสียงขึ้นเล็กน้อย “พ่อเพิ่งนอนโรงพยาบาลแค่คืนเดียว และผมก็ยังแทบไม่ได้บอกใครเลยสักคน ผมไม่เห็นว่าพี่จะรู้เรื่องนี้ได้จากไหนด้วยซ้ำ แล้วนี่พี่รู้ได้ยังไง!”

“นี่ๆ ใจเย็นๆก่อนสิครับ มันไม่ใช่อย่างที่เมฆคิดหรอกนะ” พี่จ๊อบยกมือขึ้นปราม

“แล้วพี่คิดว่าผมคิดอะไรอยู่” ผมกัดฟันพูด พยายามข่มอารมณ์โกรธให้ได้มากที่สุด “นี่พี่ชักจะเข้ามาวุ่นวายกับครอบครัวของผมมากเกินไปแล้ว”

พี่จ๊อบชักสีหน้าเล็กน้อยเมื่อผมพูดจบ แต่แค่เพียงไม่กี่เสี้ยววินาทีถัดมา ริมฝีปากบางๆนั้นก็กลับมีรอยยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง “พี่ไม่ได้ยุ่มย่ามอะไรทั้งนั้น และพี่ก็คงจะไม่ได้รู้เรื่องของพ่อเมฆอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ถ้าเมื่อวานซันไม่ได้เป็นฝ่ายมาบอกพี่เองล่ะก็นะ”

ความโกรธความสับสนที่ผมเพิ่งรู้สึกอยู่เมื่อครู่พลันหายไปทันทีเมื่อได้ยินประโยคเมื่อครู่ “เมื่อกี๊พี่พูดว่ายังไงนะ”

พี่จ๊อบฉีกยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม “พี่บอกว่าซันเป็นคนบอกพี่เอง เมื่อวานนี้เอง” เมื่อเขาพูดจบก็เกิดความเงียบขึ้นระหว่างเราสองคน “เอาน่า อย่าคิดมาไปเลยนะครับ” พี่จ๊อบพูดพร้อมกับยื่นมือออกมาจะกุมมือของผมเอาไว้ ผมจึงรีบชักมือกลับโดยอัตโนมัติ แต่ก็ยังคงช้าเกินไป

“พี่จ๊อบ!” ผมพยายามขืนดึงมือออก

“เมฆลืมไปรึเปล่าว่าเรามาที่นี่กันเพราะอะไรน่ะครับ” พี่จ๊อบพูด ทำให้ผมต้องผ่อนแรงลงและปล่อยให้เขาจับมือของผมเอาไว้อย่างนั้น ถึงแม้ว่าในใจของผมมันจะรู้สึกขยะแขยงมากแค่ไหนก็ตาม “หึๆ เอาเถอะ เรามาคุยธุระของเราก่อนกันก่อนก็ได้” พี่จ๊อบปล่อยมือของผมออก แล้วล้วงไปหยิบของสิ่งหนึ่งในกระเป๋าของเขาออกมา มันคือซองเอกสารสีน้ำตาลซองหนึ่ง และของข้างในนั้นก็คือสิ่งที่เป็นต้นตอของหนึ่งในปัญหาทั้งหมดที่ผมกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ด้วย “นี่คือรูปของนัททั้งหมดที่พี่มี และพี่ก็เอามันมาคืนให้เมฆตามสัญญาแล้วนะ”

ผมนั่งนิ่ง ไม่ได้ทั้งยื่นมือออกไปหรือสบตากับพี่จ๊อบ นึกถึงคำว่า “สัญญา” ที่เพิ่งได้ยิน

“ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”

“เท่านี้ก็เพียงพอแล้วครับ กับสิ่งที่พี่ต้องการ” พี่จ๊อบยิ้มพร้อมกับทำท่าจะลุกขึ้นยืน “เอาล่ะ พี่เข้าใจว่าเมฆคงมีธุระอีกเยอะและคงอยากจะกลับไปเยี่ยมพ่อด้วย เพราะงั้นพี่ไม่กวนเราดีกว่า”

“เดี๋ยว” ผมคว้าข้อมือของพี่จ๊อบเอาไว้ แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของเขา ผมก็รีบชักมือกลับทันที “แล้วผมจะรู้ได้ยังไง ว่าพี่พูดความจริง แถมผมจะรู้ได้ยังไงว่านี่คือทั้งหมดแล้ว”

“พี่ก็คงขอได้แค่ให้เมฆเชื่อใจพี่เท่านั้นแหละครับ ส่วนเมฆจะทำยังไงกับมันต่อมันต่อก็ขึ้นอยู่กับเมฆแล้ว เพียงแต่ว่าอย่าลืมก็แล้วกัน ว่าตอนนี้พี่เองก็มีสิทธิ์ในตัวของเมฆมากขึ้นแล้วนะ ไม่สิ คงต้องบอกว่าพี่เป็นคนแรกที่มีสิทธิ์ในตัวของเมฆมากกว่าใครๆแล้ว จริงมั๊ย” พี่จ๊อบยิ้มบางๆก่อนจะเดินจากไป

“มีสิทธิ์ในตัวกูงั้นเหรอ” ผมขบกรามและกำหมัดแน่น สายตาก็มองตามแผ่นหลังของผู้ชายที่ผมไม่เคยคิดเลยว่าผมจะรู้สึกเกลียดใครได้มากเท่าคนๆนี้มาก่อน

ผมนั่งเหม่ออยู่คนเดียวอีกราวๆสิบนาที ก่อนจะเดินกลับมาที่รถพร้อมกับซองสีน้ำตาลนั้นในมือ ทั้งๆที่ในใจก็รู้สึกโกรธ กลัว ขยะแขยง และเป็นกังวลกับสิ่งที่อยู่ภายใน แต่อีกใจผมก็ต้องพยายามต่อสู้กับความรู้สึกอยากเปิดมันออกมาดูอย่างสุดความสามารถเช่นกัน

ภายในบริเวณลานจอดรถเองนั้นก็ไม่ค่อยต่างจากข้างในตัวห้างมากนัก นั่นก็คือโดยรวมแล้วดูจะยังไม่ค่อยมีรถมาจอดและมีผู้คนมากนัก แต่ว่าบริเวณแถวที่รถของผมจอดที่เคยเป็นที่ว่างเมื่อตอนผมมาถึงก็กลับมีรถคันอื่นมาจอดเทียบอยู่จนเต็มแล้วด้วยเช่นกัน เมื่อผมเดินไปหยุดอยู่ข้างรถตัวเองและล้วงมือลงไปหยิบกุญแจรถของตัวเองในกระเป๋ากางเกงออกมา ผมก็ต้องสะดุ้งจนสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงๆหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง

“แล้วเมฆจะเอายังไงต่อ”

ผมรีบหันไปมองที่มาของเสียงทันที “พี่วิน........ พี่กรณ์”

นานมาแล้วทีเดียวที่ผมไม่ได้เจอพี่กรณ์ และยิ่งนานมากจนผมแทบจะจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นพี่วินกับพี่กรณ์อยู่ด้วยกันนั้นมันเมื่อไหร่

พี่วินหันไปหาพี่กรณ์แล้วพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่พี่กรณ์จะสบตากับผมด้วยแววตาที่ดูเศร้าสร้อยเล็กน้อย พยักหน้าทักทายให้กับผมเบาๆหนึ่งที และหันหลังเดินกลับไปขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกลจากที่ทั้งคู่ยืนอยู่ ส่วนพี่วินก็เดินตรงเข้ามาหาผมช้าๆ ถ้าผมยังคงเชื่อมั่นในสัญชาติญาณและความสามารถในการอ่านแววตาผู้อื่นของตัวเองอยู่ล่ะก็ ถึงอีกฝ่ายจะเป็นพี่วิน แต่ผมก็มั่นใจเลยว่าบางสิ่งที่สะท้อนอยู่ในแววตาสีดำสนิทคู่นั้น มันกำลังสะท้อนความรู้สึกบางอย่างที่เปราะบางมากที่สุดเท่าที่ผมเคยสัมผัสมาจากตัวพี่วินเลยทีเดียว

“พี่ถามว่าเมฆคิดจะทำยังไงกับมันต่อ” พี่วินพยักเพยิดมาที่มือของผม

“ผม......” ผมอ้าปากอยากจะถามพี่วินกลับไปว่าพี่รู้ได้ยังไงว่าสิ่งนี้มันคืออะไร พี่รู้ได้ยังไงว่าผมมาที่นี่วันนี้ และพี่วินเห็นและได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ทั้งหมดเลยรึเปล่า แต่สุดท้ายแล้วผมก็รู้ว่าคำถามทั้งหมดเหล่านั้นมันไร้ประโยชน์มากเพียงใด “ผมจะทำลายมันครับ คงจะกลับไปเผามันที่บ้าน อย่างน้อยๆมันก็คงเป็นอย่างเดียวที่ผมทำได้ในตอนนี้”

ผมเห็นพี่วินถอนหายใจเบาๆและเดินเข้ามาคว้าข้อมือของผมขึ้นมา “เมฆรู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่”

ผมมองหน้าของพี่วินด้วยความแปลกใจระคนตกใจเล็กน้อย

“พี่ถามว่าเมฆรู้ตัวรึเปล่าว่าเมฆกำลังทำอะไรอยู่....... เมฆรู้มั๊ยว่าเมฆกำลังทำสิ่งนี้เพื่ออะไร เพื่อใคร และที่สำคัญ เมฆได้อะไรจากการทำมันลงไปบ้าง”

“พี่วินหมายความว่ายังไงครับ”

“พี่แค่อยากให้เมฆแน่ใจ ว่าเมฆรักตัวเองไม่น้อยไปกว่ารักคนอื่น และที่สำคัญเมฆรู้ตัวว่าคนที่รักเมฆและเมฆรักน่ะ คือใคร”

ผมจ้องตาพี่วินกลับและพยักหน้าออกไปช้าๆ “ครับพี่ ผมรู้ว่าผมรักใครและใครรักผม และผมก็รู้ด้วยว่าผมควรจะทำอะไรเพื่อใคร แต่ตอนนี้นี่ก็เป็นสิ่งๆเดียวที่ผมทำได้และจำเป็นต้องทำเหมือนกัน”

พี่วินปล่อยข้อมือของผมและเดินไปเปิดประตูฝั่งคนขับรถออก “ขึ้นรถสิ แล้วไปกับพี่หน่อย พี่ขับเอง”

“พี่จะไปไหนครับ” ผมถามหลังจากปิดประตูรถลงแล้ว

“ไปหาความจริงไง”

ผมกลืนน้ำลายลงลำคอที่แห้งผากจากนั้นก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ “พี่วินครับ ผม........”

“เมฆพร้อมรึยัง”

“ผม....... ผมต้องกลับไปเยี่ยมพ่อนะครับ แถมผมยังทิ้งไคล์ไว้ที่บ้านคนเดียวอีกด้วย”

“พี่ถามว่าเมฆพร้อมรึยัง” พี่วินหันมาสบตากับผม และเมื่อเราสองคนสบตากัน จะด้วยความมุ่งมั่นในแววตาของพี่วิน หรือความแน่วแน่ในใจของผมที่ถูกสายตาแข็งกร้าวที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนคู่นั้นกระตุ้นขึ้นมาก็ไม่รู้ได้ แต่สุดท้ายแล้วผมก็พยักหน้าออกไปพร้อมรอยยิ้มน้อยๆที่มุ่งมั่น และผมคิดว่าแววตาของผมมันก็แสดงออกถึงสิ่งๆนั้นไปด้วยเช่นกัน

“ครับ”

“เยี่ยมมาก” พี่วินยิ้มอย่างพอใจจากนั้นก็หัวเราะในลำคอเบาๆอย่างอารมณ์ดี “เป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่พี่ได้เมฆคนเดิมกลับคืนมา”

หลังจากขับรถอกมาจากลานจอดรถ พี่วินก็เอื้อมมือไปกดปุ่มเล่นเพลงจากซีดีที่ค้างอยู่ในเครื่องเล่น เราสองคนนั่งฟังเพลงแนวบอสซาโนว่ากันเงียบๆไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ส่วนผมเองถึงจะรู้สึกกังวลใจอยู่บ้าง แต่ก็ยังคงรู้สึกสบายใจกับการตัดสินใจครั้งนี้ของตัวเองมากด้วยเช่นกัน ทั้งนี้ทั้งนั้นก็คงเป็นเพราะคำพูดของพ่อเมื่อคืนนี้ บวกกับคนที่กำลังขับรถให้ผมอยู่นั้นคือพี่วินก็เป็นได้ เนื่องจากครั้งผมไม่ได้ตัดสินใจลงไปเองตามลำพัง และผมไม่ได้กำลังจะทำอะไรด้วยตัวเองเพียงคนเดียว แต่ผมมีพี่ชายที่ไว้ใจและพึ่งพาได้อย่างแน่นอนอยู่ข้างๆ และผมมั่นใจว่าเขาจะอยู่ช่วยเหลือผมด้วยทั้งชีวิตและหัวใจของเขาอย่างแน่นอนด้วย

เกือบทันทีหลังจากที่เพลงแทร็คที่สองจบลง โทรศัพท์มือถือของพี่วินก็ดังขึ้น พี่วินกดปุ่มรับสายและไม่ได้พูดอะไรนอกจากพยักหน้ากับตัวเองเบาๆและตอบกลับไปว่า “อือ” สองสามครั้ง ก่อนจะปิดท้ายด้วยคำว่าขอบใจมากและวางสายไป

“เมฆ”

“ครับ”

“เราจะไปบ้านไอ้จ๊อบกัน”

“บ้านพี่จ๊อบเหรอครับ” ผมถามออกไปอย่างประหลาดใจ “ตอนนี้น่ะเหรอครับ”

“พรุ่งนี้น่ะ วันนี้คงยังไม่ได้”

“ถ้างั้น.......”

“เพราะว่า.......” พี่วินชิงพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน “ตอนนี้พี่มีที่ที่นึงที่อยากให้เมฆไป และพี่มีคนๆนึงที่อยากให้เมฆไปคุยกับเค้าก่อน”

ผมปิดปากและพยักหน้าเงียบๆเป็นคำตอบ ถึงแม้ในใจจะเต็มไปด้วยคำถาม แต่ผมก็ตัดสินใจแล้วว่าวันนี้ผมจะต้องทำทุกสิ่งทุกอย่างให้มันชัดเจนไปเสียที ไม่ว่ามันจะคืออะไร และใครจะเป็นคนพาผมเดินไปในทิศทางไหนก็ตาม........

ผมนั่งมองทิศทางที่พี่วินขับรถพาผมมาแล้วก็อดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ เพราะนี่มันเป็นเส้นทางหนึ่งที่มุ่งหน้าตรงไปยังบ้านของผมเอง และเมื่อใกล้จะถึงสี่แยกที่ผมเคยใช้สัญจรผ่านเป็นประจำ ผมก็อดถามขึ้นไม่ได้

“นี่มันทางกลับบ้านผมนี่ครับ”

“เกือบใช่” พี่วินตอบ “แต่บ้านของเมฆเลี้ยงขวา แต่ว่าวันนี้........” พี่วินหักพวงมาลัย “เราเลี้ยวซ้าย”

[RAJCHABUT]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!

คิดถึงทุกคนมากมายยยยยยยยยยยยย!!

ยุ่งมากมายเลยค้าบบบบบบบบบบบบบ เครียดด้วยยยยยยยยย 

นี่ก้อแว้บมานะเนี่ย โอยยๆๆ ไม่ไหวและ คิดถึงเมฆกะซันใจจะขาด

ขอโทษจริงๆๆๆคับที่ดองไว้นานเลย อย่าเพิ่งหนีผมกะมันสองตัวไปไหนหนาาาา

มิสยูๆๆจุ๊บๆๆๆ

 

แอบแร่ดเชียวแก . . .


นั่งรถข้ามโลกไปเรียนสนุกมะ . . . เหมือนตรูเลย  ขับรถข้ามโลกไปทำงาน


ปล.  อยากกินเหล้าอ่ะ  อยากมอมคนบางคน

[AidinEiEi]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆ
ไปอ่านก่อน.......


น้องต้น ตอนเดียวเองเหรอ หายไปตั้งนานตอนเดียวเนี่ยนะ
            ใจร้าย

[ExecutioneR]

แอบแร่ดเชียวแก . . .


นั่งรถข้ามโลกไปเรียนสนุกมะ . . . เหมือนตรูเลย  ขับรถข้ามโลกไปทำงาน


ปล.  อยากกินเหล้าอ่ะ  อยากมอมคนบางคน

อ๋อ เหรอ
เก่งขนาดมอมคนอื่นได้เลยเหรอ
สำคัญตัวเองผิดไปป๊าวววว 5555

[nartch]

ทำไมจบค้างไว้อย่างงี้...
ใจร้ายยยยยยยยยยยย
 

[น้ำค้าง]

เกลียดไอ้พี่จ๊อบมาก

ตอนต่อไปขอให้ยาวกว่านี้ซักสามเท่านะน้องต้น

อ่านจบก็ยังไม่หายคิดถึงเมฆเลย

[ninaprake]

   อ๊ากกกก ต้นสั้นมากๆๆๆ (อะไรหว่า อุอุ)

มาต่อนิดเดียวเองอ่ะ ว้าๆๆๆ

แต่ยังไงก็ขอบคุณนะคร้าบบบ ที่ยุ่งกะหลายเรื่อง ยังอุตส่าห์มาต่อให้ 

อย่าหักโหมเกินหล่ะ พักผ่อนด้วยเน้อ 

[Black Angel]

 

ขอบคุณนะครับที่มาต่อให้ แต่อยากจะบอกว่่า อย่าทำให้

อยากแล้วจากไปอย่างนี้สิครับ มาต่อให้เสร็จซะดี ๆ นะ

 

[ExecutioneR]

วันนี้ถ้าว่างๆจะมาต่อให้นะค้าบบ โทดทีหนา ยุ่งมากเลย แถมมีปัญหานิดหน่อยด้วย ขอเวลาสักเล็กน้อยรวบรวมสติสตังตัวเองนิดนึง 

[น้ำค้าง]

ไม่เป็นไรจ้าต้น พี่รอต้นได้เสมอ

[Black Angel]

 

ถ้าว่าง อย่าลืมมาต่อน้า

 

[THIP]

ตัดตอนได้ค้างมาก 

[AidinEiEi]

ยังงัยก็รอจ้า