หัวข้อ: ตื่นได้แล้วอีตุ๊ด - เปิดกระทู้ใหม่แล้วค่ะ ไปตามอ่านกันได้เลย (รี 1120 )

[na_near]

ู^
^
^
^
แต่สุดท้าย นายเจคนดี ก็กลายเป็นคนที่ทำร้ายเดย์น้อยใช่ไหมค่ะ อ่านแล้วยังแค้นไม่หาย  เ็จ็บแทนเดยเลยคิดดูสิ 
ถ้ามือที่เคยยืนให้เรา พยุงเรา ฉุดเราตอนที่เราล้ม.....กลายเ็ป็นมือเดียวกับที่ทำร้าย เราผลักให้ล้มลงไป  แถมกระทืบซ้ำให้จมดินอีก

แม้เจจะเคยทำดีไว้กับเดย์   แต่ถ้าเทียบกับสิ่งเลวร้ายที่ทำกับเดย์แล้วมันสมควรถูกเกลียดจิงๆ
ชิๆ  คนไม่สวยไม่มีหัวใจรึไง   คนไม่สวยก็คนนะ  เจ็บเ็ป็นร้องให้เป็น   แล้วก้ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นตัวตลกของใครด้วย!!!!

[๛ナーリバス๛]

อั๊ยหยา.... มันมีช่วงเวลาดีๆ ด้วยเหรอ? แต่พอคิดถึงตอนที่มันทำในงานวันเกิดแล้ว...

ก็รับไม่ได้อยู่ดี ฮือ...

เชลบี้ จะจัดหนัก เพราะ "มันผ่านไปแล้ว" และอนาคตอันสดใสรออยู่จริงๆ เหรอ?

ยังไงก็ยังรอว่าเมื่อไร ซอมบี้จะออกไปเที่ยวนะ อิอิ ยังฮาตอนนั้นอยู่ แม้จะรู้ว่าอีกนานกว่าจะถึงก็ตาม

ถึงจะดราม่าบีบตับ แต่เราก็จะพยายาม...ติดตามต่อไปจนกว่าโลกจะสดใส...

คืนนี้ชวนเชลบี้คุยแต่เรื่องดราม่าจนกวนเวลาเขียนนิยายหรือเปล่าน้า....

เอาเป็นว่า ดึกแล้ว ถ้าปั่นอยู่ ก็เอาให้เสร็จเถอะ... จะได้นอนซะ

เดี๋ยวหน้าไม่ติดแป้ง ฮาๆๆๆ

กอดดด

[Tifa]

^
^
^
^
เธอๆ มีเพื่อนบอกว่า ให้ฉีดน้ำเเร่ ก่อน หลังลงเเป้งล่ะ เเล้ว เเป้งมันจะติดหน้า

// ซื้อน้ำเเร่ ออร่า ที่เซเว่น

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

มาเม้นลงชื่อติดตาม ชอบตั้งแต่เรื่องสั้นแล้วคะ

[CofFee]

เดย์อ่อนต่อโลกมาก สงสารเดย์ TTT

[mutyamania]

ซุ่มอัพแบบเงียบ ๆ

(หนึ่งจุดสาม)


“คราวนี้อย่าให้พลาดแบบคราวที่แล้วอีกนะ....ไม่อย่างนั้นโจทย์ของนายจะยากกว่านี้อีกสิบเท่า”
“ไม่แฟร์เลยอ่ะพีท....อาทิตย์ก่อนไอ้หมอนี่ยังดูเหมือน.......‘คนปกติ’ อยู่เลย  แล้วตอนนี้....มันกลายเป็นตัวอะไรไปแล้วดูสิ...เวลาควงกันไปไหน  เราไม่อายคนตายเลยรึไงกัน”
“พูดมากน่าเจ....ช่วยไม่ได้  ก็นายอยากทำพลาดเองนี่นะ  ที่ไม่รีบเข้าไปสารภาพหมอนั่น...แล้วก็ขอมันเป็นแฟนซะ  นี่เรายังให้โอกาสนายนะนี่...แต่ถ้านายไม่ทำ  เราก็จะได้ไปหาแฟนที่กล้ากว่านี้  ว่ายังไงล่ะ”
“เอาก็เอาวะ !!!”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ไอ้หนูเอ๊ย....วันนี้ไม่ตื่นไปเรียนหนังสือหรือลูก”  น้ำเสียงนุ่มนวลของหญิงชรา  พร้อมกับมือที่เต็มไปด้วยริ้วรอยร่วงโรยแห่งวัยเขย่าตัวของ ‘หลานชาย’หมายจะปลุกเจ้าเด็กขี้เซาให้ตื่นขึ้นรับวันใหม่

~ฮ๊าววววววววววว~

เด็กหนุ่มขี้ริ้วเปิดปากหาวไล่ความขี้เกียจ  ก่อนจะหันไปจูบแก้มเหี่ยวของผู้เป็นยายด้วยความเคยชิน  ทั้งที่ตายังคงปรือจนไม่สามารถจับโฟกัสได้อย่างแจ่มชัด


มือของเดย์นั้นขยี้หัวของตัวเองจนยุ่งเหยิง  ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงนอนด้วยความขี้เกียจ...

เอาล่ะ....วันนี้เดย์คนใหม่จะ ‘สวย’ แบบไหนดีนะ

มือเรียวขาวซีดหยิบชุดนักศึกษาที่รีดเตรียมเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนออกมาจากตู้เสื้อผ้า  พร้อมกับโยนลงบนเตียงนอนอย่างไม่ใส่ใจ  ซึ่งที่เดย์ต้องให้ความสำคัญนอกเหนือไปจากชุดนักศึกษาที่ไม่สามารถพลิกแพลงอะไรได้นั้น  ก็คือผ้าคาดผมสีสวยสด....มีทั้งเขียวสะท้อนแสง...แดง...ม่วง  หรือแม้กระทั่งสีรุ้ง  แน่นอนว่าต้องประดับด้วยเลื่อมแพรวพราว  โดดเด่น.....ลิปสติคล่ะ  ก็ต้องสีแดงสดเท่านั้น.....ดวงตาถ้าจะให้หวานก็ต้องอายแชโดว์สีพาสเทล...ระบายลงไปบนเปลือกตา....จากนั้นติดขนตาปลอม  ปัดมาสคาร่า...กรีดอายไลเนอร์หนา ๆ ลากยาวจรดขมับแบบนักร้องสาว  เอมี่ ไวน์เฮาส์

เพียงเท่านี้ก็สวยซึ้งตรึงใจชายแล้วสินะ...

“ยาย....จ๋า  วันนี้เดย์สวยมั้ย”  เดย์คนใหม่หันไปถามความเห็นจากยาย  ทันทีที่บรรจงแต่งตัวจนเสร็จ  ผ้าคาดผมถูกหมุนอยู่หลายรอบ  กว่าจะอยู่ในตำแหน่งที่เจ้าตัวนั้นพึงพอใจ
“สวยจ้ะ....หลานของยายสวยที่สุด”
“เดย์รักยายนะ....เดย์โชคดีเหลือเกิน  ที่มียาย...ยายที่ไม่เคยรังเกียจเดย์เลย”
“นี่แน่ะ....ไอ้หนูหลานยาย  หลานของยายจะเป็นอะไร  ยายก็รักของยาย....ต่อให้คนอื่นจะมองยังไง  แต่เดย์เป็นสุดสวยของยายเสมอ”

ยายทำซึ้งแต่เช้า.....เล่นเอาสาวเจ้าร้องไห้จนดวงตาหวานฉ่ำที่ตกแต่งอย่างประณีตนั้นเลอะเทอะ...เปรอะเปื้อนเป็นคราบ...

หัวใจดวงน้อยนั้น...บัดนี้กำลังล้นปรี่ไปด้วยความรัก  พองโตเสียจนแทบจะกระเด้งออกมานอกอก....คนอารมณ์ดีเหวี่ยงแขนยาวเก้งก้างไปมาอย่างสุขล้น  ขณะกำลังเดินทางไปมหาวิทยาลัย  ไม่สนสายตาหลากหลายคู่...ทั้งจากผู้คนบนฟุตบาท  และคนที่แออัดบนรถเมล์กระป๋อง




เขิน....ผู้ชายคนนั้นเขินชั้นสินะ

เดย์นึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น...วันที่กำลังหงุดหงิดจากพวกรุ่นพี่ปีสองที่เข้ามาแย่งที่นั่งของเธอ....แถมยังพูดจากวนโมโห  ยั่วโทสะได้อีก....แล้วคุณเธอก็ถูกผู้ชายที่ตัวเองแอบชอบมาตั้งแต่มัธยมปลาย  ฉุดกระชากลากถูไปหามุมสงบคุยกันสองต่อสอง

พ่อหนุ่มคนนั้นอึกอักเหมือนกับมีเรื่องที่อยากจะเอื้อนเอ่ย....แต่ทว่าไม่สามารถพูดออกมาได้  ลงท้ายแล้ว  พ่อคุณกลับบอกว่า....ขอจับกลุ่มทำรายงานด้วยได้หรือไม่  เพราะเขาเองนั้นก็ยังไม่มีคู่

บ้าชิบเป๋ง....เขินชั้นขนาดนั้นเลยรึ  กะอีแค่เรื่องรายงาน ไหงถึงได้หน้าดำหน้าแดงเหมือนจะระเบิดขนาดนั้น  แล้วนี่ชั้นสวยขนาดนี้  เวลาคุยกัน  นายไม่เอาแต่ก้มมองเท้าชั้นรึไงยะ

แล้วมันก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ เสียด้วยสิ



“เดย์.....มานี่กับเราเดี๋ยวนึงได้มั้ย....เรามีเรื่องอยากจะคุยกับเดย์น่ะ”








คนสวยแทบล้มทั้งยืน....





ช่วยด้วย....เมย์เดย์....เมย์เดย์....ชั้นกำลังถูกจู่โจม
.
.
.
.
.
.
นรกแตกอะไรของอีนี่วะ!!!

นี่คือเสียงจากในหัวของชายหนุ่ม  แว่บแรกที่ดวงตาคมสัมผัสเข้ากับภาพอันไม่ชวนมอง  รอยยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรนั้นดูน่ากลัว  เมื่อมองเห็นคราบลิปสติกสีแดงติดอยู่ที่ฟัน...

แต่งหน้าทำผมอย่างกับนักแสดงหลงยุค....ผีห่าซาตานตนไหนดลใจให้มันแต่งตัวได้สะเทือนขวัญแบบนี้




ซาตานตัวน้อยของเขาน่ะสิ....ชายหนุ่มพร่ำบอกกับตัวเอง  มันน่านัก....เมื่อนึกถึงใบหน้าเจ้าเล่ห์กับรอยยิ้มของปิศาจน้อย  เจอยากจะจับคนนั้นมาถอดกางเกงออก  แล้วฟาดก้นขาว ๆ นั่นให้สะใจ

แต่กับคนตรงหน้า.... 

ความรู้สึกมันปรี๊ด  จนอยากจะชกให้ยับเสียมากกว่า

“เดย์...ฟังนะ  เรามีอะไรจะบอก”
มือแกร่งจับไหล่ของคนตรงหน้าเพื่อให้อีกฝ่ายหยุดขยับตัวไปมา  ก่อนจะกลั้นใจ....ยื่นหน้าเข้าไปจนใกล้

แล้วบรรจงจุมพิตอย่างแผ่วเบาตรงกลางหน้าผาก....

“เจ.....”
“เราชอบนายนะ....ชอบมาตั้งนานแล้ว  ตั้งแต่วันที่เราพานายไปส่งโรงพยาบาล  วันนั้นนายเลือดโชกแถมยังเหม็นเยี่ยว....แต่สำหรับเรา  มันอาจจะฟังดูแปลก  ที่จะบอกว่า...นายตอนนั้นเหมือนมีแรงดึงดูด....ให้เราสนใจในตัวนาย  เดย์  คบกับเรานะ  เราสองคนเป็นแฟนกันนะครับ”

ไม่น่าเชื่อว่าทุกอย่างจะง่ายดาย....ชายหนุ่มสามารถพูดคำโกหกคำโตได้ออกมาอย่างไหลลื่น  มันเป็นแบบนั้นจริง ๆ หรือ.....เจพยายามนึกถึงวันนั้น  วันที่พบเจ้าลูกหมาถูกซ้อมจนสะบักสะบอมหน้าตาบวมปูด....แถมตัวยังเหม็นกลิ่นปัสสาวะฉุนกึ่กที่ยังคงติดจมูกมาจนถึงวันนี้....จิตสำนึกของเด็กหนุ่มในตอนนั้น  บอกให้เขาประคองร่างกายที่ยับเยินนั่นไปส่งโรงพยาบาลโดยเร็วที่สุด....

ใบหน้าของคนขี้ริ้ว...ดวงตาปิดสนิท  และเปรอะไปด้วยคราบเลือด....ราวกับมีแรงดึงดูดจริง ๆ นั่นแหละ

ตรงนี้เองที่เจรู้สึกว่าอย่างน้อยก็มีเรื่องหนึ่งที่ตัวเองไม่ได้โกหก....แต่ทว่า



“เฮ้ยยยยย..”

เดย์คนสวยของเราบัดนี้เป็นลมล้มพับลงไปกองที่พื้นเป็นที่เรียบร้อยเสียแล้ว


(จบตอนที่หนึ่ง)
.............................

[mutyamania]

ตอนที่สอง  >>>>> ใครอ่านแล้วจะข้ามก็ได้นะคะเพราะปรับเปลี่ยนแค่นิดหน่อยจากเวอร์ชั่นเดิมเท่านั้น

(สองจุดหนึ่ง)


เจเล่า ;


“เจ.............................เจจจจจจจจจจจจจจจจจ”  เสียง ๆ แหลม ๆ เหมือนผู้หญิงกึ่ง ๆ สัมภเวสีของมันตะโกนเรียกผมลั่นจนคนแถวนั้นหันมามองผมเป็นตาเดียว

“รอเดย์นานม๊ะ”  มันฉีกยิ้มที่ผมสุดแสนจะเกลียด  ใบหน้าของมันยิ่งมองจ้องก็ยิ่งทำให้ผมคลื่นเหียน  สิวมากมายกระจายตัวอยู่ทั่วในทุก ๆ ตารางนิ้วบนใบหน้ามันแผล่บ  หัวที่ฟูกระเซอะกระเซิงตามยถากรรมประหนึ่งเป็นทรงแอฟโฟร่(แต่ผมกับเพื่อน ๆ เรียกมันว่าทรงขอทาน) บวกกับการแต่งตัวด้วยสีสันมากมายราวกับเอาทุก ๆสีบนโลกนี้มาสาดใส่ตัวมัน......ทำให้มันดูเหมือน



คนบ้า.........
เกิดอะไรขึ้นกับไอ้เพี้ยนนี่วะ!!!!  คิดว่าแต่งแบบนี้มันสวยนักรึไง
“ป่ะ.......เราไปดูหนังกันเหอะ”  มันเดินเข้ามาคล้องแขนผมอย่างถือสิทธิ์  หน้าของผมตอนนี้รู้สึกแดงและร้อนผ่าว  ใช่เพราะเขินอาย.....แต่เป็นเพราะอับอายต่อสายตาหลากหลายคู่  และรอยยิ้มขำปนสมเพชของผู้คนที่ออกันอยู่หน้าโรงหนัง

ผมเกลียดมัน  เกลียดและขยะแขยง.....มากขึ้นทุกวัน...ทุกวัน


แต่ถึงจะเกลียดมันมากเท่าไหร่  ผมก็จำเป็นที่จะต้องคบกับมัน.......หนึ่งเดือนตามที่ผมได้สัญญาเอาไว้จากการท้าเดิมพันบ้า ๆ กับไอ้พวกเพื่อนตัวแสบและแก๊งค์นางฟ้าผู้เลอโฉม  หลังจากเสร็จงานเฟรชชี่ไนท์.......***หลังจากที่ผมเพิ่งจะคว้าตำแหน่งเดือนมหาลัยจากการแสดงสเต็ปแดนซ์แนวฮิปฮอปคู่กับสาวสวย(ซึ่งมีบุคลิคแปลก ๆ คนหนึ่ง)จากเซคอื่น(ผมได้  แต่เธอชวด  แต่ช่างเหอะ!  มันเป็นเรื่องไร้สาระ)มาได้หมาด ๆ  ในขณะที่ผมกับเพื่อน ๆ กำลังเมาได้ที่อยู่ในบาร์ที่เปิดเพลงแนวชิลเอาท์ซึ่งพวกเราไปต่อกันในค่ำคืนนั้น


ถึงจะเป็นเดิมพันบ้า ๆ ก็ตามทีเถอะ  แต่ของรางวัลจากการเดิมพันน่ะ  มันคุ้มค่าเสียยิ่งกว่าอะไรใด ๆ บนโลก


แต่ทำไมถึงต้องเป็นมันนะ

ผมไม่เข้าใจเลย  ให้ตายสิ
.
.
.
.
.
.
.
“ไปเดทกับแฟนมาสนุกมั้ย”  ไอ้ลูกแมวยั่วสวาท(ที่ดูท่าว่าคงจะเพิ่งดีดตัวออกจากเตียง)  เดินเข้ามาหาผมพร้อมกับทำน้ำเสียงต่อว่าแบบทีเล่นทีจริง
“สนุกอะไรกันล่ะพีท.......เราเบื่อมันจะแย่  แค่ดูหนังก็ทรมานสุด ๆ แล้ว  แต่มันยังลากเราไปเดินดูโน่นดูนี่อีก......เฮ้อ  เมื่อไหร่มันจะจบ ๆ ลงซักทีนะ”
“ไม่เอาน่าดูทำหน้าเข้า  เรื่องแค่นี้เอง  ไหนว่ารักเราไง  ถ้าคิดจะคบกับเรา  เจก็ต้องอดทน”  คนตัวเล็กว่า  มือขาว ๆ คล้องคอผม....พยายามที่จะเหนี่ยวตัวผมลงมาพร้อม ๆ กับเขย่งเท้าตัวเองขึ้นมาเพื่อจูบกับผม......นี่ยังไงล่ะ!!!  ของรางวัลที่แสนจะคุ้มค่า....

“หรือว่าเจเกิดสงสารขึ้นมา.....หืม?.....เอ....หรือว่ากลัวตัวเองจะห้ามใจไม่ได้  ตกหลุมรักคนสวยของเจเข้าจริง ๆ...ว่าไงล่ะ?”
“บ..บ้าน่ะ....เรื่องนั้นน่ะไม่มีทางอยู่แล้ว...ต่อให้เป็นพวกชาวประมงตัวเหม็นหรือพวกคนงานก่อสร้าง  เราก็ยังไม่แน่ใจเลย  ว่าพวกนั้นจะเอามันลง”  พอผมพูดจบ  ไอ้ตัวเล็กก็หัวเราะร่า....ก็เพราะร้ายแบบนี้ไง  ผมถึงได้หลงมันนัก  ทั้งร้าย...เจ้าเล่ห์  น่ารักซุกซน  แถมยังเก่งเรื่องบนเตียงสุด ๆ  ตอบสนองทุกสิ่งที่ผมต้องการทุกครั้งที่เราร่วมรักกัน.....ผมหลงมันจนหัวไม่ขึ้นซะแล้วล่ะนะ....

ส่วนไอ้กะเทยบ้านั่น...

‘เราชอบนายนะ....ชอบมาตั้งนานแล้ว.....คบกับเรานะ  เราสองคนเป็นแฟนกันนะครับ’  ผมจำได้ดีถึงวันที่ไปขอมันคบ  ไอ้เดย์คือเพื่อนร่วมชั้นแต่คนละห้องสมัยมัธยม  มันดูขี้อายแล้วก็ขี้แพ้  เป็นคนเงียบ ๆ ที่วัน ๆ เอาแต่หมกตัวอยู่ตามห้องสมุดบ้าง  ห้องพยาบาลบ้างโดยมันจะเสียบหูฟังอยู่ตลอดเวลา  ราวกับจะปิดกั้นตัวเองออกจากสังคมภายนอก

แต่ก็ไม่น่าเชื่อว่าทุกอย่างจะง่ายดาย  มันพยักหน้าเขิน ๆ แล้วมันก็ไม่ใช่คนเงียบ ๆ อย่างที่ผมเคยเข้าใจ

แต่ว่ามันคือตัวน่ารำคาญที่เอาแต่พูดน้ำไหลไฟดับ  จนคู่สนทนายากที่จะหาช่องว่างเพื่อโต้ตอบ



สงสาร....ก็ยอมรับว่านิดนึงแหละนะ  ผมเคยสงสารเคยเวทนามันมาแล้วครั้งนึง  ก็ถือว่าตอบแทนที่ผมเคยช่วยมัน  เรื่องที่ผ่านมามันก็จะได้เจ๊ากันไปล่ะนะ





‘นายน่ะเหรอชอบเรา  พูดจริงน่ะ  นายบอกว่านายไม่ใช่เกย์  แต่ว่ารู้สึกดีกับเรา...........ถ้างั้นพิสูจน์กันหน่อยมั้ยล่ะ....’

‘เพื่อพิสูจน์ว่านายจริงจังกับเรื่องนี้  ไม่ได้แค่นึกอยากลองสนุก ๆ  งั้นเราท้าให้นายไปขอคบกับนายเดย์  ว่ายังไงล่ะ  ถ้านายเป็นแฟนกับหมอนั่นครบหนึ่งเดือน  เราจะยอมเป็นของนาย.....แค่คนเดียว’


ผมหันมาสนใจไอ้ตัวเล็กที่กำลังส่งสายตาหวานเยิ้ม...เย้ายวน....ชวนให้จับกดมากกว่าจะสนใจไอ้คนเพี้ยนหลุดโลกคนนั้น....ดูเอาเถิดสายตาที่กำลังวิงวอน  เชิญชวนให้ผมเข้าไปขย้ำ....มือเล็กที่กำลังลูบไล้  สัมผัสผิวกายนวลเนียนของตนเองอยู่บนเตียงนอนหนานุ่ม



ทำเอาผมคลั่งแทบตายทุกครั้งสิน่า!!!!

เอาเถอะ!....ตอนนี้ผมเป็นแค่คู่นอน  ไม่ต่างอะไรจากผู้ชายคนอื่น ๆ  แต่ถ้าครบกำหนดหนึ่งเดือนเมื่อไหร่  คน ๆ นี้ก็จะกลายเป็นของผม

แค่ผมเท่านั้นที่มีสิทธิ์

เจ้าหญิงผู้แสนสง่างามและเป็นที่หมายปอง.................แลกกับการเสี่ยงชีวิตต่อสู้กับปิศาจร้ายในถ้ำลึกกลางป่า  ปิศาจที่รูปโฉมน่าพรั่นพรึงและน่าเวทนา
.
.
.
.
.
......
...................
...........
.....
.
 “อาทิตย์หน้าก็วันเกิดของเจแล้ว  อยากได้อะไรจากเรารึเปล่า”  มัน  ไอ้คนหน้าด้านนั่นถามผมพร้อมกับทำท่าทีขวยเขินประหนึ่งว่าสิ่งที่ผมอยากได้คือตัวของมันยังไงยังงั้น
“แค่เดย์อยู่ฉลองวันเกิดกับเราก็พอ  ไม่ต้องเสียเงินซื้ออะไรให้เราหรอก”
มันยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างมีเลศนัย  วันนี้มันรวบผมซะตึงจนหน้าผากเหม่ง ๆ นั่นมันวิ้ง  ผ้าคาดผมสีสันแสบตาของมันทำให้ผมเวียนหัว  ผมล่ะปวดหัวกับการแต่งตัวของไอ้หมอนี่จริง ๆ ไหนจะท่าทางเหมือนสาวน้อยขี้อายที่ไม่เข้ากับหน้ามันอีกนั่นล่ะ

ใกล้แล้วสินะ...............ทุกอย่างใกล้จะจบลงแล้ว

วันเกิดของผม  ตรงกับวันที่ครบกำหนดหนึ่งเดือนพอดิบพอดี

ของขวัญวันเกิดของผม......นอกจากอิสรภาพที่ผมจะได้รับแล้ว  ผมยังได้พีทมาครอบครองในฐานะแฟนตัวจริง  เราสองคนคงจะเป็นคู่รักที่ดูเหมาะสมกันมากที่สุด....






ส่วนมัน......มันจะต้องได้รับบทเรียนราคาแพง  ที่สะเออะไม่เจียมกะลาหัว  มันจะได้รู้  ว่าโลกใบนี้ไม่มีที่ยืนให้กับคนแบบมัน
...............................................................................................

[mutyamania]

(สองจุดสอง)


เมื่อวันเวลาผ่านไป  งานวันเกิดของนายเจก็มาถึง  มีปาร์ตี้ตอนกลางคืน  พร้อมกับบรรดาเพื่อนของชายหนุ่มโดยทุกคนต่างก็หิ้วแฟนมาด้วย  ไม่ว่าจะเป็นแฟนสาว......หรือแฟนหนุ่ม  ไหนจะมีเพื่อนของเพื่อน(ของเพื่อนของเพื่อน)  โดยสถานที่จัดงานคือคอนโดหรูขนาดกว้าง  ใจกลางเมืองหลวง  ที่พักอาศัยตามประสาลูกคนมีเงิน

ในห้องเช่าขนาดเล็กและทรุดโทรม
ร่างสูงโปรงกำลังหมุนตัวอย่างอารมณ์ดี  เสื้อผ้าสีสันฉูดฉาดที่คุณยายเคยสวมสมัยสาว ๆ ใส่กับกางเกงขาบานแบบฮิปปี้ราคาถูก  ที่ซื้อจากตลาดนัดขายของมือสอง  เปลือกตาถูกแต่งแต้มด้วยสีสันหลายสี  เป็นลูกเล่น  ขณะที่หัวฟูยุ่งกระเซอะกระเซิง

แต่งตัวแบบนี้  คนทั่วไปเห็นคงบอกว่า......อีนี่มั่วแนว
แต่คุณยายของเธอกลับยืนมองแล้วยิ้มอย่างชื่นชม
“วันนี้หลานของยายสวยที่สุด  ไอ้หนุ่มคนนั้นคงเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก”  เธอหัวเราะหัวใคร่เมื่อเห็นหลาน‘ชาย’ของเธอยิ้มให้อย่างเขินอาย
“ของขวัญล่ะยาย  ยายทำเสร็จแล้วใช่มั้ย”  มือเรียวยาวยื่นออกไปตรงหน้าหญิงชรา  ก่อนที่สร้อยหินจะถูกนำมาวางเอาไว้
“เค้าจะต้องโชคดีสิยาย  ถ้าเค้าได้สร้อยเส้นนี้......ยายของเดย์อุตส่าห์ลงมือร้อยให้ทั้งที  ไหนมากอดหน่อยมา”
สองยายหลานโอบกอดกันอยู่พักใหญ่ ๆ เดย์หอมแก้มยายซ้ายขวา  ก่อนจะวิ่งผลุนผลันออกไปเมื่อนาฬิกาเรือนเก่าตีดังบอกเวลา
.
.
.
.
.
.
.
งานปาร์ตี้มีแต่คนแต่งตัวหรู ๆ  ร่างโย่งจึงดูเหมือนสิ่งแปลกปลอม  ขณะที่เดินเข้าไปในงาน  พลางสอดส่ายสายตาหาชายอันเป็นที่รัก.....

หลายคนมองเดย์เหมือนอากาศธาตุ  ขณะที่อีกหลาย ๆ คนแอบหัวเราะ  ภาพของกะเทยร่างสูงโปร่งที่แต่งตัวสุดโต่ง  เสื้อผ้าหน้าผมเหมือนหลุดออกมาจากฝันร้ายหรือหนังสยองขวัญโบร่ำโบราณ  ชายร่างเล็กหน้าตาน่ารักที่ยืนหลบมุมอยู่นั้นกระตุกยิ้มมุมปากอย่างสาแก่ใจ.......

“มันมาแล้วใช่มั้ยพีท”
“อืม.....เจ  เค้ามาแล้ว  แฟนของเจน่ะ  แต่งตัวซะสวยอย่างกะเจ้าหญิงแน่ะ” 

พีทหันมาแซวร่างสูงที่แกล้งตีสีหน้างอน ๆ ใส่  เจก้มลงห้อมแก้มป่อง ๆ เนียนใสนั่นฟอดหนึ่ง
“สัญญาต้องเป็นสัญญานะครับ.......เอาล่ะ  เดี๋ยวพีทคอยดูอะไรสนุก ๆ ดีกว่า”

“เจจจจจจจจจจจจ  อยู่ตรงนี้เอง  อ่ะนี่ของขวัญ  ขอโทษทีนะ  พอดีมันฉุกละหุกน่ะ  เราก็เลยหากล่องใส่ไม่ทัน”
สร้อยหินทิเบตที่ทำจากหินสารพัดสี  ส่งยื่นให้ร่างสูง  หินแต่ละสีแทนถึงโชคลาภและความหมายที่ดี  ฝีมือของคุณยายไม่มีที่ติ  หากร่างสูงจะสนใจมันซักนิด  แต่ทว่าเจกลับยัดมันลงกระเป๋ากางเกงอย่างไม่ใส่ใจ

“ไปเป่าเค้กกันนะครับเดย์”

เค้กวันเกิดจากร้านเบเกอรี่ชื่อดังถูกยกมาวางไว้บนโต๊ะที่เต็มไปด้วยกล่องของขวัญ  ซึ่งข้างในนั้นมีแต่ของราคาแพง  ชายหนุ่มจูงมือคนขี้ริ้วให้มาอยู่ข้าง ๆ ตัว  สายตาคมหันไปขยิบกับเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่ม  แล้วทุกคนก็เริ่มต้นร้องเพลงวันเกิด

…..happy birthday…….to you…………..happy birthday to you
…..happy birthday happy birthday
……happy………..birthday…….to…..you……..


“เป่าเทียนเลยไอ้เจ”
“เป่าเลย ๆ ๆ ๆ ๆ”
นายเจก้มลงเป่าเทียนบนหน้าเค้กจนดับ.......คำอธิษฐานคงจะไม่จำเป็นอีกแล้วในยามนี้.......
เพื่อนคนที่โดนขยิบตาให้กดปุ่มฉายภาพวิดีโอ.....เป็นภาพของคนสองคนในบทบาทคู่รัก  ทุกคนในงานหัวเราะกันครืนกับเสื้อผ้าหน้าผมสุดประหลาด  และท่าทางขวยเขินที่แสดงออกมาอย่างมิได้เสแสร้งแกล้งทำ  แต่ทว่าดูแล้วขัดตา......คนตัวเล็กเป็นคนสั่งเอาไว้  ว่าต้องมีหลักฐานยืนยัน.....ไม่อย่างนั้นทุกอย่างถือเป็นโมฆะ
“เจ.........นี่มันเรื่องอะไรกัน”  หลังจากหายตกใจกับเหตุการณ์ที่อยู่ ๆ ก็พลิกผันไปในทางที่ไม่ได้คาดคิดเอาไว้  เดย์ก็ต้องใจหายเมื่อหันไปพบกับใบหน้าของชายคนรักที่กำลังส่งยิ้มเยาะที่มุมปาก


เจ...
ทำไม.....
ทำไมล่ะ.....



เค้กในมือของร่างสูงโปะเข้าเต็ม ๆ ที่ใบหน้า มือใหญ่ผลักร่างที่ยืนอยู่อย่างง่อนแง่นจนล้มตึงลงกับพื้นอย่างไม่เป็นท่า
“กำลังหวังอะไรอยู่อิตุ๊ด......มึงคิดจริง ๆ เหรอ  ว่าคนอย่างกูจะลดตัวลงไปเอามึงน่ะ.....ห๊า.......หัดดูสารรูปของมึงซะบ้างว่ามันทุเรศลูกตาแค่ไหน  เดินไปไหนด้วยกันก็มีแต่ทำให้กูอับอายขายขี้หน้า  เอ้านี่.....ของ ๆ มึงน่ะ  มึงเอาคืนไปซะ  กูไม่อยากได้”
พูดจบ  มือก็ล้วงหยิบเอาสร้อยหินขึ้นมาแล้วโยนใส่คนที่กำลังช๊อค  ภาพในหัวที่กลายเป็นสีดำมืดเริ่มเด่นชัดขึ้นทีละน้อย

น้ำตานั้นไหลอาบแก้มโดยที่ไม่รู้ตัว  สองอุดนั้นอุดปากกลั้นเสียงร้องอย่างทรมานหัวใจ

ทำร้ายกันทำไม?.......ทั้ง ๆ ที่ชอบมาก.....ก็แค่ชอบเท่านั้น  แค่แอบชอบมานานหลายปีโดยที่ไม่เคยคาดหวังอะไร  แต่แล้วอยู่มาวันหนึ่งก็มาจุดประกายความหวังให้สว่างวาบขึ้น  ก่อนจะขยี้มันเสียจนแหลกละเอียด

“ออกไปจากงานได้แล้วจ้ะ  ที่นี่เป็นงานปาร์ตี้ส่วนตัวนะน้องสาว”  เพื่อนของนายเจคนหนึ่งโพล่งขึ้นอย่างสะใจ  สายตาของเดย์กวาดไปทั่วทั้งห้อง  ทุกคนกำลังมองมาและทุกคนกำลังหัวเราะ
และเมื่อหันกลับมายังเบื้องหน้า  หัวใจที่แตกร้าวก็พลันสลายจนไม่เหลือชิ้นดี  ภาพตรงหน้าคือผู้ชายที่หน้าตาดีไม่มีที่ติ  รูปร่างสูงล่ำกำยำ  กำลังกอบกุมมือของผู้ชายอีกคนที่ดูน่ารักน่าทะนุถนอมราวกับเทพบุตรตัวน้อย ๆ

เทพบุตรของเดย์....คนที่เดย์หลงคิดว่าเป็นเพื่อน....คนที่เดย์ผู้ซึ่งไม่เคยมีเพื่อนมาก่อน  มอบหัวใจเกือบทั้งดวงให้อย่างไม่ลังเล


ทำไม.....ทำไมนะ.....ทำไม....ทำไม....ทำไม....ทำไม....ทำไม....ทำไม....ทำไม....ทำไม....ทำไม....ทำไม....ทำไม....ทำไม....ทำไม....ทำไม....ทำไม....ทำไม....ทำไม
....ทำไม....ทำไม....ทำไม
....ทำไม


คนทั้งคู่ช่างดูเหมาะสมกันเหลือเกิน  นี่สินะ  โลกแห่งความเป็นจริง…....ตื่นซะที  คนอย่างมึงควรจะตื่นได้แล้ว
................................
.....................
...........
......
.
ร่างสูงโปร่งเดินออกมาจากห้องด้วยขาที่สั่นเทา  งานวันเกิดยังคงดำเนินต่อไป  โดยไม่ได้สนใจว่ายังมีใครคนหนึ่งที่กำลังเจ็บเจียนตาย  เดย์พยุงตัวจนสามารถออกมาจากตึกได้  สองขานั่นเริ่มออกวิ่ง  ขณะที่น้ำตายังคงไหลเป็นสาย  ในหัวตอนนี้  นึกถึงห้องพักซอมซ่อ  กับอ้อมกอดที่อบอุ่นของหญิงชรา  ซุปร้อน ๆ ฝีมือของคุณยาย

ตุ่บ!!!!!!

ร่างของเดย์สะดุดล้มลงขณะที่กำลังวิ่งพรวดพราดขึ้นบันไดสะพานลอย  หน้าอกกระแทกกับขอบบันไดจนรู้สึกจุก  ความเจ็บปวดนั้นแล่นไปทั่วทั้งร่าง  แต่ทว่าเมื่อยันกายขึ้นมาได้อย่างยากลำบากแล้ว  สองขานั่นก็เริ่มออกวิ่ง

อีกครั้ง......



..........................................................................
กรี๊ดดดด  มิกซ์ได้มั่วมาก....ยากกว่าแต่งใหม่อีกนะเนี่ย  เอาล่ะใกล้ความจริงแล้ว  แต่ยังก่อน  เพราะเวอร์ชั่นนี้  เดย์น้อยยังต้องเจออะไรรุนแรงอีกซักอย่างนึง  เพื่อเป็นแรงขับให้เกิดการเปลี่ยนแปลงตัวเอง

ตอนหน้าเตรียมสงสารเดย์น้อยได้เลยโฮกกกกกกกกกกกกกก(อาจจะไม่น่าสงสารเท่าซันนี่หรือน้องฐา  แต่ก็ระดับนึงน่า!!!)
ใครเชียร์ให้เขียนเป็นเรื่องยาวอย่าลืมมาอุดหนุนนะคะ  เรื่องนี้เกิดขึ้นใหม่อีกครั้งเพราะแฟน ๆ เรียกร้องมานะนี่
..........................................................
***หญิงสาวที่แสดงบนเวทีคู่กับเจ  ในวันเฟรชชี่ไนท์คือสาวพลอย  ตัวละครในฟิคจากอีกเรื่องหนึ่ง  เพราะ ณ ตอนนั้นที่แต่งกำลังทุ่มเทให้ฟิคหลักอย่างบ้าคลั่ง 55555+ ปรากฏว่าเรื่องนี้เรตติ้งดีกว่าเรื่องนั้นแบบเทียบไม่ติด  มาเขียนใหม่นี่เรตติ้งยังไม่ดีเท่าเลย  ถึงได้บอกว่า  สามตอนที่จบไปนั้นสมบูรณ์ในตัวมันเองแล้ว

[๛ナーリバス๛]

ฮาๆๆ ตอนอ่านเรื่องนี้ตอนนั้นยังไม่ได้อ่านพี่บู้ แต่ตอนอ่านพี่บู้ก็ลืมไปแล้วเรื่องนี้ อิอิ

ใกล้แล้ววุ้ยความจริง .... แต่ยังจะใจร้ายใส่อะไรร้ายกาจให้เดย์อีกล่ะนี่? ที่โดนตอนนี้ก็น่าสงสารแล้วนะเนี่ย...

อะไรยะ มีพาดพิง ซันนี่กับน้องฐาด้วย

สองเรื่องนี้ออกจะฮาทุกตอน....  ดราม่าน้ำตารินที่ไหน ม่ายมี้ อย่ามาใส่ความ ฮาๆๆๆ

กอดเชลบี้เหมือนเดิม  วันไหนนอนดึกอย่าลืม เอาน้ำแร่จากเซเว่นมาล้างหน้านะคะ เดี๋ยวแป้งไม่ติดหน้า ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[moonoi_sert]

  พีท ไม่น่าทำร้ายเดย์แบบนี้เลย ส่วนเจก็โง่จนให้พีทจูงจมุกได้ขนาดนี้ จะรอวันที่ผลกรรมตามทันทั้งพีทและเจ

[TeuyHom]

แกล้งกันแรงจัง  ฮือๆๆๆ

[yunchun]

ยิ่งอ่านแล้วยิ่งแค้น  เหมาะสมหยั่งกับ ผีเน่ากับโลงผุ
ใกล้จะถึงปัจจุบันเข้าไปทุกทีแล้ววว

[som]

อ่านรอบสอง ทั้งตอนมิกส์ใหม่ ยิ่งสงสารเดย์ คนไม่มีเพื่อนนี้น่าสงสารจริงๆ
พีท...  ไม่อยากให้จบแค่มีคลิปปล่อยมาแค่นั้นอยากให้มันหนักกว่านั้นนะครับ

[MiSS-U]

  เจ็บเจียนตายแทนหนูเดย์

ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ปล.+1ให้นะคะ

[4life]

จะเจออะไรอีกเนี่ยยย

รอตอนต่อไป   

[The Smild]

    อ่านกี่ทีก็เศร้า

[anuruk97]

อ่านแล้วไฟรุกเก้าชั้นเผาไหม้ถึงนรกเลย +++ผีเน่ากับโรงผุ่ อย่างพวกแกทำร้ายคนดีๆๆไปหนึ่งคนไปตายเถอะ..+ส่วนน้องเดย์จ๋าหนูต้องสู้เค้านะลูกเรามันชนชั้นนางฟ้าอย่าไปเกลือกกลั้วกับเศษดินเลยเรายังมียายที่รักเรานะลูกสู้ต่อไป+++รีบมานะครับอยากอ่านต่อง่ะ....คิดถึงพี่ต้นแล้ว

[tartar]

โอ๊ยใกล้แล้วๆ ลุ้นๆ

[ปุยหมาม่วง]

รับไม่ได้เวลาบรรยายว่าอินังพีทหน้าตาน่ารักคิวขุนู่นนี่นั่น เกลียดมัน กรี๊ดดดดดดดด
ถ้าแกเป็นคนดีแกจะได้เป็นนายเอกคนนึงเลยนะนังพีท

[na_near]

สงสารเดย์   ถูกพวกคนใจร้าย  ปีศาจหุ้มหนังมนุษ์รังแก
เดย์น้อยออกจะใสซื่อทำงี้ กับเดย์น้อยได้ไง  ไอ้พวกคนเลว  ยิ่งอ่านยิ่งชิงชัง หวังให้ได้รับผลกรรมโดยเร็ว
รอฉากรันทดของเดย์น้อยต่อไป  เชลบี้สู้ๆ

[hotladyanyavee]

สงสารเดย์อะ

[nightsza]

สงสารเดย์อะ เฮ้อ..

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

รอคะรอ ><

[ทิวลิปสีส้ม]

ใกล้ละ ใกล้ละ ใกล้ถึงตอนที่แกจะต้องได้รับผลกรรมละ  (หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง) เอาให้หนักๆ ไอ้พวกทำร้ายคนอื่นแบบไม่มีเหตุผลแบบนี้มันให้อภัยให้ไม่ได้!!!! 

[mutyamania]

(สองจุดสาม) >>>>> สุดท้ายกับความเศร้า



“ไอ้หนูเอ๊ย.....หนูจะไม่บอกยายจริง ๆ เหรอลูก....ว่าใครทำอะไรไอ้หนูของยาย”



ชั่วโมงกว่ากับการซบหน้าร้องไห้บนตักของยาย....ชายกระโปรงของหญิงชราเปียกปอนด้วยน้ำตา 
เดย์ไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียวนอกจากเสียงสะอื้นเป็นพัก ๆ....แล้วยายก็เลิกถาม  มือเหี่ยวย่นนั้นลูบหัวเด็กตัวโตที่กำลังขี้แยอย่างแผ่วเบา.......

“ร้องออกมาเถอะเดย์เอ๊ย....หลานของยาย....ครั้งสุดท้ายที่หลานร้องไห้น่ะ....ยายเองก็จำไม่ได้เสียแล้วสิลูก”

แผ่นหลังไหวระริกทุกครั้งที่สะอื้น  ความทุกข์ระทมตลอดชีวิตของเด็กอายุสิบแปด  กำลังไหลพรูออกมาราวกับไม่มีวันหมด....น้อยครั้งที่เด็กคนนี้จะร้อง....ต่อให้ถูกผลักจนล้มไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง  แต่เดย์ก็ลุกขึ้นมาได้อีกทุกครั้งอย่างไม่รู้จักเหนื่อย


ไม่ไหวแล้ว.....เหนื่อยเหลือเกินยายจ๋า....เดย์ไม่ไหวแล้วนะยาย



การกลั้นน้ำตาหาใช่วิถีของคนเข้มแข็ง  แต่การกล้าที่จะร้องไห้ออกมาต่างหากเล่า!!!!

ผู้เป็นยายถอนใจก่อนจะยิ้มให้ร่างที่ฟุบหลับคาตักของเธออย่างรักใคร่....ไอ้หนูเอ๋ย....แก้วตาดวงใจของยาย.....หลานของยายช่างเป็นเด็กที่น่าสงสารเหลือเกิน

ยายจ๋า.....ถ้าเดย์เป็นกะเทยอย่างที่คนเค้าล้อกัน  ยายจะเสียใจไหม....ไม่ใช่ว่ายายเลี้ยงเดย์ไม่ดีนะ  แต่เดย์ต่างหากที่ไม่ดีเอง....ถ้ายายรังเกียจ  เดย์จะเป็นอย่างที่ยายอยากให้เป็น....เดย์ไม่อยากให้ยายต้องอายพวกคนในตลาด  เดย์รักยายนะ....อะไรก็ตามที่ยายต้องการเดย์จะทำตามยายทุกอย่างเลย....

เธอหลับตา  นึกถึงภาพเด็กชายอายุสิบหก  หัวปูดตาบวม  ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ  แต่กระนั้นเจ้าตัวก็ยังคงส่งเสียงเจื้อยแจ้วอย่างไม่ทุกข์ร้อน  กับหญิงชราแล้ว  เด็กคนนี้จะร่าเริงเสมอ....

...ยายอยากให้เดย์มีความสุข....เดย์ทำให้ยายได้มั้ยลูกเอ๊ย....

ถึงจะหลงลืมไปบ้าง  แต่เธอก็จำได้ดี...ว่าตอบหลานไปแบบนั้น
“หลานเอ๋ย....หลานยาย  ตอนนี้ถ้าหนูถามยายอีกครั้ง  ยายก็จะยังตอบเหมือนเดิม....หนูเป็นเด็กดีของยายเสมอ  แต่ก็ไม่เคยให้ในสิ่งที่ยายขอได้เลย”

เธอพูดกับหลานชายที่หลับไปแล้วอย่างเหนื่อยล้าจากการร้องไห้  มือของหญิงชรายังคงปลอบประโลมอยู่อย่างนั้น....ซักพักก็หันไปหยิบหวีไม้มาสางผมฟูยุ่งของหลานอย่างเบามือ

When I was just a little girl
I asked my mother what will I be
Will I be pretty
Will I be rich
Here's what she said to me

Que sera sera
Whatever will be will be
The future's not ours to see
Que sera sera

When I was just a child in school
I asked my teacher what should I try
Should I paint pictures
Should I sing songs
This was her wise reply

Que sera sera
Whatever will be will be
The future's not ours to see
Que sera sera

When I grew up and fell in love
I asked my sweetheart what lies ahead
Will there be rainbows day after day
Here's what my sweetheart said

Que sera sera
Whatever will be will be
The future's not ours to see
Que sera sera

What will be, will be
Que sera sera...


[เนื้อเพลง Que Sera Sera by Doris Day]

น้ำเสียงอบอุ่นของยายกำลังขับกล่อมผู้เป็นหลาน....หวังว่าจะช่วยขจัดความเศร้าออกจากฝันของเจ้าเด็กอมทุกข์ลงไปได้บ้าง

“เมื่อไหร่หลานของยายจะมีความสุขจริง ๆเสียทีหนอ....จะหลอกคนแก่คนนี้อีกนานเท่าไหร่ไอ้หนูเอ๊ย” 

เธอได้แต่หวังว่าจะได้เห็นรอยยิ้มของเด็กคนนี้สักครั้งก่อนสิ้นลม....รอยยิ้มที่ไม่ใช่แค่การฉีกยิ้ม....แต่เป็นรอยยิ้มที่มาจากหัวใจ....หัวใจที่เปี่ยมด้วยความสุข

.............................................................
...........................................
.........................
.................
.......
....
..
.

ว่างเปล่า.....แม้ว่าร่างกายของชั้นกำลังบอบช้ำ  แต่ชั้นไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่นิด...




“ยังกล้ามาเรียนอีกเหรออีปลวก....โดนขนาดนั้น  เป็นชั้นคงไป...ตาย....แล้วล่ะ”

เสียงโพล่งจากคนที่นั่งแถวหลัง  จงใจให้เอ่ยขึ้นเพื่อให้เข้าหูของเดย์  ร่างโปร่งหลับตาลงอย่างช้า ๆพยายามสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้ไม่ให้ตอบโต้  ก่อนจะฟุบลงไปบนโต๊ะพร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่...


“นั่น....นังพีทกับเจมาโน่นละ....เดินจูงมือกันมาด้วยอ่ะแก...เหมาะสมกันโครต ๆ”
“อีกคนนึงก็ทั้งหล่อทั้งเท่ห์  แถมยังเป็นถึงเดือนมหาลัย  ส่วนพีทมันก็น่ารัก  มันก็ต้องเหมาะสมกันอยู่แล้วแหละ....ใครบางคนมันน่าจะสำเนียกตัวเองเอาไว้บ้างอ่ะนะ  ว่าหน้าตาอัปลักษณ์ซะขนาดนั้น  ผู้ชายดีดีที่ไหนเค้าจะชายตาแล”
“หน้าตาก็ดิบเถื่อนขนาดนั้น  เวลาพูดยังจะแอ๊บเสียงอยู่ได้  ไม่ได้เข้ากันเลยซักนิดเหอะ  คิดว่าน่ารักมากใช่ป่ะวะ  อีเงือก!!!! ฮ่าฮ่าฮ่า”

กำปั้นของเดย์นั้นกำแน่นเสียจนเส้นเลือดปูดโปน.....นึกอยากจะเดินเข้าไปชกคนพวกนั้นซักคนละหมัด......หรือไม่ก็ลุกขึ้นแล้วกลับบ้านมันเสียตอนนี้...แต่หากทำเช่นนั้นแล้ว  คงจะยิ่งทำให้ตัวเองแพ้อย่างย่อยยับ


จะแพ้ไปมากว่านี้ไม่ได้แล้วสินะ....
นิ่งไว้เดย์....มึงต้องอดทนเอาไว้....
คนพวกนั้นไม่มีตัวตน...ไม่สามารถทำอะไรมึงได้อีก....


อย่างน้อย....สิ่งที่พวกนั้นได้ทำเอาไว้  ก็ถือว่าเป็นบทเรียน  ที่จะคอยย้ำเตือนให้คนอย่างเดย์ระลึกเสมอว่า


อย่าได้เที่ยวไว้ใจใครง่าย ๆ อีก....ไม่ว่าคน ๆ นั้นจะดูเป็นคนดี.....หรือว่าคนเลว.....อย่าเที่ยวเปิดใจให้ใครอีก....



แล้วก็อย่าได้สะเออะตกหลุมรักใครง่าย ๆ อีก!!!!!


“รายงานล่ะ”

น้ำเสียงห้วนที่ตวัดขึ้น  พร้อมกับเงาของผู้ชายร่างสูงที่ปรากฏตัวยืนอยู่ด้านหน้า  ทำให้เดย์ต้องค่อย ๆ ผงกหัวขึ้นมามองอย่างเสียไม่ได้

“ลืมแล้วรึไง.....ว่ามึงน่ะทำรายงานคู่กับกู....ส่วนของมึงน่ะอยู่ไหน  เอามาจะได้จบ ๆ”

สายตาเย็นชาของผู้ชายคนนี้กำลังทำให้เดย์สั่นสะท้านด้วยความหนาวเหน็บ  มือของเดย์ล้วงควานหาแฟ้มในย่ามสีน้ำตาลใบโตอย่างทำอะไรไม่ถูก....ยิ่งทำให้คนที่ยืนคอยอยู่นั้นแสดงทีท่าหงุดหงิดออกมา...

“ห่าเอ๊ย....ชาตินี้จะได้มั้ยวะ”

มือของชายหนุ่มนั้นยื่นออกไปหมายจะกระชากกระดาษเอสี่ไม่กี่แผ่นนั้นจากมือของเดย์  เดย์ไม่ยอมส่งให้  แต่กลับขยุ้มมันเอาไว้เสียแน่น.....

“เป็นห่าอะไรของมึงวะอีตุ๊ด....รีบ ๆ เอามาซะ  กูจะได้รวมส่งอาจารย์ไป  แล้วมึงกับกูก็จะได้จบเรื่องกันซะที”  น้ำเสียงนั้นตวาดดังขึ้น.....ดังจนเสียงจ่อกแจ่กในห้องนั้นเงียบลงทันที....สายตาอยากรู้อยากเห็นหลายคู่....โดยเฉพาะของคนที่ไม่ได้อยู่ในงานวันนั้นมองตรงมายังคนทั้งสองเป็นตาเดียว

มือของเจพยายามยื้อแย่งกระดาษจากมือของเดย์.....แต่อีกฝ่ายก็ขืนเอาไว้ไม่ยอมปล่อยมือ....น้ำตานั้นค่อย ๆ ไหลพรั่งพรูออกมาอย่างไม่อาจกลั้นไหว....วูบหนึ่ง  ชายหนุ่มรู้สึกใจอ่อนจนต้องคลายมือออกอย่างจำยอม....เนื้อหารายงานที่ปริ๊นซ์ออกมานั้นถูกปล่อยให้ร่วงลงบนพื้นอย่างอ่อนแรง  เดย์ฟุ่บหน้าลงไปกับโต๊ะอีกครั้ง  พยายามบังคับตัวเองไม่ให้สะอื้น

“งั้นเดี๋ยวกูเอาของกูมาให้  แล้วมึงก็เอาไปพิมพ์ส่งอาจารย์เองก็แล้วกัน”  น้ำเสียงของเจอ่อนลงแต่ยังคงฟังห้วน ๆ เช่นเคย  ชายหนุ่มรู้สึกแปลก ๆ ที่อยู่ๆ ก็หวั่นไหวกับน้ำตาของคนที่ตัวเองรังเกียจ...

จิตสำนึกกระมัง....

อย่างน้อย.....แม้แต่คนที่เลวที่สุดในโลก  มันก็ต้องมีซักวูบหนึ่ง...ที่สำนึกต่อบาป  หรือรู้สึกผิดในสิ่งที่ตัวเองนั้นได้ทำลงไป....

เพื่อให้ได้อีกคนมาครอบครอง....เพื่อเอาชนะต่อสิ่งที่ท้าทาย  แม้ว่าสิ่งนั้นอาจจะไม่มีค่าอย่างที่เข้าใจ  แต่เพื่อชัยชนะแล้ว...ชายหนุ่มได้ทำร้ายอีกคนหนึ่ง  คนที่มีความรู้สึก....มีเลือดเนื้อ  และหัวใจ....ได้อย่างเลือดเย็น

เจไม่ได้เดินกลับไปนั่งกับกลุ่มของพีท  หากแต่คว้ากระเป๋าเป้แล้วเดินออกไปจากห้องเรียน  สวนกับอาจารย์ประจำวิชาที่เพิ่งจะเดินเข้ามาจนแทบจะชนกัน  ชายหนุ่มนั้นกำลังสับสน...

“อิพีท...แฟนของแกใจอ่อนว่ะ”
“เกมส์มันยังไม่จบหรอก  พวกมึงคอยดูละกัน....อยากเห็นอะไรสนุก ๆ มั้ยล่ะ....กูอยากรู้ว่าเวลาหมามันบ้าน่ะ  มันจะทำอะไรได้บ้าง”
“แก.....”
“ชั้นเห็นด้วย....มันคิดว่าตัวเองเป็นนางเอกสินะ...ได้....เดี๋ยวมันได้เป็นนางเอกสมใจแน่ ๆ”
.
.
.
.
.
.
.
เลิกเรียนแล้ว....เดย์เดินออกมาจากห้องก่อนใครเพื่อนเนื่องจากเก็บของเตรียมเอาไว้ตั้งแต่ออดหมดคาบยังไม่ดัง  แต่ทว่าเมื่อออกมาแล้ว  ร่างโปร่งกับไม่มีเรี่ยวแรงที่จะเดินเท่าใดนัก...

เจ็บใจเหลือเกิน....
ถึงขนาดนี้แล้ว...ก็ยังไม่พ้นต้องเสียน้ำตาให้คนเลว ๆ พรรค์นั้น
จะแพ้ไปถึงเมื่อไหร่หนอ....เดย์


เด็กหนุ่มเดินลากขาอย่างไร้จุดหมาย....สองแขนกอดอกแน่น....ราวกับจะช่วยทำให้ตัวเองนั้นอุ่นใจ  ภาพของเจก่อนหน้านั้นฉายขึ้นมาในหัวอีกครั้ง  ภาพของชายหนุ่มที่กำลังประคองร่างบอบช้ำของเดย์กับสติสัมปชัญญะอันเลือนราง  ตัดสลับกับภาพของคนใจร้ายที่โป๊ะเค้กใส่หน้าของเดย์ในงานวันเกิด  ร่างโปร่งกำลังบังคับให้ตัวเองนึกถึงแต่สิ่งเลวร้าย....แล้วสั่งให้ตัวเองนั้นลืมภาพความทรงจำดีดีในอดีต....ลบมันออกไปเสียจากก้อนสมอง....ลบออกไปจากความทรงจำ...แล้วแทนที่สิ่งเหล่านั้นด้วยความว่างเปล่า


ว่างเปล่า.....แม้ว่าร่างกายของชั้นกำลังบอบช้ำ  แต่ชั้นไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่นิด...


กว่าจะรู้ตัวอีกที....พ่อลูกเป็ดขี้ริ้วก็ตกอยู่ในวงล้อมของคนที่เคยคิดว่าเป็น....เพื่อน

“ไงยะ....อีนางเอก....ตีบทแตกกระจุย  ดราม่าลงตับจริงจริ๊ง....อีหนู”
“คิดว่าตัวเองเป็นแอ๊บ ทักษอรรึไงแม่คุ๊ณณณณ”
“ยอมรับมาเถอะว่าแกน่ะแค้นพวกเราทุกคน....แกน่ะอยากจะแก้แค้นจนตัวสั่น  แต่แกมันขี้แพ้  ไม่มีน้ำยาที่จะลงมือทำอะไร”
“ใช่.....อย่ามาทำตัวเป็นคนดีแถวนี้...แล้วก็เฮ้  อย่ามาเดินหนีพวกชั้นนะ”

เดย์กระแทกไหล่ของใครซักคนในกลุ่มแก๊งค์ของพีทเพื่อจะออกไปจากวงล้อมที่คอยดักหน้าดักหลังอยู่  แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว....ก็ถูกมือของ ‘เฟย์เฟ่’ เกย์สาวผมแดงท่าทางดูแรงเอาเรื่องที่สุดในกลุ่มจิกกระชากเส้นผมที่หยิกและยุ่งเหยิง

“จะไปไหน.....อีเดย์  อย่าคิดว่าเรื่องมันจะจบง่าย ๆ นะยะ....ชั้นจะบอกอะไรให้  ว่าคนแบบแกเนี่ย  ชั้นเกลียดที่สุด  อยากจะกำจัดออกไปให้หมด...จากโลกใบนี้....ชั้นอยากจะถอดรองเท้าไนกี้คู่เก่งละเลงไปบนหน้าเยิน ๆ ของแก...แต่แกรู้อะไรมั้ย?  ว่าตัวแกน่ะ  ไม่ได้มีค่าอะไรเลยเมื่อเทียบกับน้องไนกี้ของชั้น  ชิส์”

พีทที่ยังไม่ได้ปริปากพูดซักคำส่งยิ้มเยาะมาให้.....ทว่าเดย์ในตอนนี้ไม่มีกระจิตกระใจที่จะต่อสู้กับอะไรทั้งนั้น  ยิ่งทำให้แก๊งค์นางฟ้าโกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยง  กำปั้นของเฟย์เฟ่หัวแดงกระทบใบหน้าของเดย์เป็นหมัดแรก....แล้วทุกคนก็กรูเข้ารุมทำร้าย....เว้นแต่พีท  ที่ยังคงยืนนิ่ง  ในมือกำโทรศัพท์เอาไว้  เตรียมจะกดโทรหาใครซักคน


หมัดแล้ว....หมัดเล่า.....เดย์ไม่โต้ตอบเลยซักนิด...ร่างโปร่งทรุดลงไปกองกับพื้น  คอยรับแข้งขาของบรรดาคนใจร้ายที่ประเคนเข้ามาอย่างไม่มีเหนื่อย...

ก็เป็นแบบนี้มาตลอด.....
จะสู้ไปทำไมกัน.....
ในเมื่อไม่เคยชนะเลยซักครั้ง...
มึงน่ะ....น่าจะชินได้แล้วมั้ง...

ภาพของหญิงชราผู้เป็นยายฉายขึ้นมาในหัวของเดย์....กลบความรู้สึกนึกคิดที่สับสนปนเป  ราวกับกระแสน้ำที่ชะล้างสิ่งโสโครกออกจากความทรงจำในสมอง.....เพลงของยายที่ขับกล่อมให้เดย์ทุกคืน....เสียงเพลงของยายทำได้เพียงปลุกปลอบให้เดย์คนนี้อดทน  และมีชีวิตอยู่ต่อไป

เดย์เอ๊ย.....ยายขอได้มั้ย....ทำเพื่อยายนะลูกนะ....มีความสุขเพื่อยายนะลูก

น้ำเสียงของยายในความคิดคำนึงนั้น....ฟังเศร้าสร้อยและสิ้นหวัง...ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นมืดมิด....แสงสว่างอันน้อยนิดที่ส่องตัวของหญิงชราค่อย ๆ มืดลงไปทุกที....ทุกที

สู้ก็แพ้....ไม่สู้ก็แพ้
ยังจะมึอะไรจะเสียอีกล่ะเดย์เอ๊ย...คนอย่างมึงยังมีอะไรจะต้องเสียอีก

นังกะเทยเนรคุณ....มึงยอมให้คนพวกนี้เหยียบย่ำมาไม่รู้กี่ปี...มึงคิดผิดมาตลอดที่เอาแต่นิ่งเงียบแล้วหวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น...คอยหวังชัยชนะ  ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยลงมือไขว่คว้า 

แต่กับคนที่รักมึงมากที่สุด....มึงกลับไม่เคยให้ในสิ่งที่เค้าขอได้เลยซักครั้ง!!!!

เหมือนกับมีกระแสไฟฟ้าหลั่งไหลไปทั่วร่าง  เดย์กระตุกตัวสุดแรง....รู้สึกกระหายในการต่อสู้อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  คนพวกนั้นมีมากกว่าก็จริง  แต่ก็มีอยู่แค่สี่คนเท่านั้น....แล้วทุกคนนั้นเมื่อพูดกันจริง ๆ แล้ว  หากคนอย่างเดย์คิดจะลงมือขึ้นมาล่ะก็...

“อร๊ายยยยย”
มือแกร่งของคนที่พร้อมจะสู้กระชากขาของใครคนใดคนหนึ่งจนหงายหลังล้ม  เดย์เตะถีบ....ออกหมัดออกไม้ในอากาศอย่างบ้าคลั่ง จนคนพวกนั้นค่อย ๆ ถอยห่างออกไป  เป็นโอกาสให้เดย์ได้กลับมาลุกขึ้นยืนอีกครั้ง
“เข้ามาเลย.....ไอ้พวกบ้า....หาเรื่องตายซะแล้ว  ไม่รู้รึไงว่าชั้นน่ะ  เคยอัดนักเลงคว่ำมาทั้งฝูงนะยะ”  คุยโม้เรียกกำลังใจ  ก่อนจะพุ่งเข้าหาคู่ต่อสู้ที่ดูอ่อนแอที่สุด....

หน้าผากแข็ง ๆ ของเดย์โขกลงไปบนดั้งจมูกที่ผ่านการทำศัลยกรรมของแยมจนอีกฝ่ายนั้นเลือดไหลทะลัก  แยมพยายามดิ้นรนขัดขืน  แต่เดย์ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด....โขกลงไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างหมาบ้าที่กำลังอาละวาดด้วยความคลั่ง

“ยืนเซ่ออะไรล่ะนังพีท  มาช่วยกันจับตัวมันเอาไว้สิ  เดี๋ยวนังแยมมันก็ได้ตายห่า  ตามไปเฝ้าเอมี่ ไวน์เฮ้าส์ ไอดอลของมันบนสวรรค์หรอก!!!!”

อีกสามชีวิตกรูเข้าไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ หมายจะล็อคตัวหมาบ้าเอาไว้  เดย์ดิ้นสะบัดอย่างคลุ้มคลั่ง  แล้วผลักทุกคนกระเด็นออกไปคนละทิศละทาง  เฟย์เฟ่นั้นแข็งแรงกว่าเพื่อน  เมื่อตั้งหลักได้  ก็พุ่งตัวเข้าชาร์จ  แต่กลับถูกมือใหญ่ ๆ กาง ๆ ของแม่หมาบ้านั้นผลักเข้าให้ที่หน้าอกจนล้มลงไปก้นกระแทกพื้น

โอโจ้คือรายถัดไป....ร่างบางนั้นหันหลังเตรียมจะเผ่นหนี  แต่ข้อมือเล็กนั้นกลับถูกคว้าเอาไว้  แล้วเหวี่ยงจนร่างผอมแห้งนั้นกระแทกเข้ากับผนัง.....


เอาหน้ารับด้วยนะนั่น  ทำเป็นเล่นไป!!!!.....ฟันซี่หนึ่งร่วงลงพื้น....พร้อมกับเลือดที่ไหลทะลักออกมาทั้งทางปากและจมูก
“แอร๊ยยยยย......อ้าอั้น(หน้าชั้น).....อ้าอั้น(หน้าชั้น)”

เดย์ไม่มีเวลาแม้แต่จะหันไปมองด้วยซ้ำ  เนื่องจากต้องหันกลับไปเสยปลายคางของเฟย์เฟ่ที่กำลังพยายามจะลุกขึ้นอย่างยากเย็น......ด้วยปลายเท้า  คนผมแดงหมดสติไปทันที


นางฟ้าซาตานผู้ร้ายกาจ....ดีแต่วางแผนแล้วก็ปั่นหัว  มันจะมาสู้อีบ้าที่กำลังคลุ้มคลั่งอย่างเดย์ได้อย่างไรเล่า....พีทคือคนสุดท้ายที่จะเดย์จะจัดการให้สาสมกับความแค้น

ใบหน้าเล็กนั้นซีดเผือดแต่ยังคงดูน่ารักอยู่ไม่มีเปลี่ยน.....เดย์ยิ้มทั้งที่ริมฝีปากปริแตก....และใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ

“เดย์พอเถอะ.....พีทขอโทษ....ขอโทษที่แย่งเจไป....ยกโทษให้พีทเถอะนะครับ....พีทกราบเดย์เลยก็ได้”

พีทนั้นคุกเข่าลงกับพื้นเตรียมจะกราบเท้าเดย์อย่างที่พูดจริง ๆ  เจ้าหมาบ้านั้นหยุดชะงัก....หาใช่เพราะสงสาร  เพียงแต่แปลกใจก็เท่านั้น...

คนพวกนี้....ไม่รักศักดิ์ศรีกันบ้างหรืออย่างไร....

คนอย่างเดย์ต่อให้ต้องตาย  ก็ไม่มีวันที่จะกราบเท้าอ้อนวอนคนทำร้ายตัวเองเป็นอันขาด

“เปล่าประโยชน์”
“เดย์”
“ต่อให้นายกราบเรา....แล้วนายคิดเหรอ  ว่ามันจะลบล้างในสิ่งที่นายทำลงไปแล้วได้น่ะ”

มือนั้นจิกขยุ้มคอเสื้อนักศึกษาของคนตัวเล็ก และดึงกระชากให้พีทนั้นลุกขึ้นมาอย่างง่ายดาย  เดย์ง้างหมัดออกเตรียมจะซัดใส่ใบหน้าที่ดูไร้เดียวสานั่นให้แหลกเละ...

“หยุดนะอีตุ๊ด....มึงจะทำอะไรแฟนกู”

เสียงของเจนั้นช่วยให้เทวดาองค์น้อย  รอดพ้นจากเงื้อมือของสัตว์ร้าย  พีทสะบัดตัวจนหลุดก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดชายหนุ่มอย่างหวาดผวา
“มันทำอะไรพีทรึเปล่า”
“เปล่า....เจ....เดย์เค้าไม่ได้ทำ.....ไม่ได้ทำเลย...ฮึก....แต่เพื่อนเรา...เจ....เพื่อนเราทุกคนเลย....พวกเค้าจะตายมั้ยเจ....พวกเค้าจะตายมั้ย.....เดย์เค้าน่ากลัวเหลือเกิน...ฮืออออ”

เจนั้นไม่ได้มาเพียงคนเดียว....แต่ยังพาเพื่อนมาอีกสาม....ทุกคนนั้นหักข้อมือกร๊อบ....บ้างก็หมุนคอไปมา  เตรียมจะเข้าไปรุมทำร้ายเดย์อยู่ทุกขณะ...
“พวกมึงไม่ต้อง....ไปดูคนเจ็บ  แล้วก็ดูแลแฟนของกูด้วย  ส่วนอีตุ๊ดนรกนี่....กูจัดการเอง”
.
.
.
.
.
.
มือใหญ่ของชายหนุ่มจิกขยุ้มเส้นผมของคนที่เพิ่งถูกชกจนสิ้นฤทธิ์แล้วลากมาตามทางเดิน  โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายนั้นต้องเจ็บปวดหรือทรมานแค่ไหน....
“มึงบ้านักใช่มั้ย  อีตุ๊ด....เดี๋ยวมึงได้หายบ้าแน่”

น่าแปลกที่เดย์กลับนึกขำ.....ทั้งๆที่ร่างกายนั้นสะบักสะบอมจนไม่สามารถที่จะทรงตัวให้ยืนอยู่ได้ด้วยซ้ำไป

ก็ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่หรือที่ช่วยชีวิตของลูกหมาที่โดนทำร้ายในวันนั้น....แต่ในวันนี้  คน ๆ เดียวกันนี้กำลังจะฆ่าเดย์อย่างเลือดเย็น

น้ำก๊อกถูกเปิดจนเต็มอ่าง  เจกระชากตัวของคนที่นอนกองอยู่บนพื้นให้ลุกขึ้น  ก่อนจะจับหน้าของเดย์กดลงไปในน้ำ........

ตาย.....นี่กะเล่นกันถึงตายเลยหรือ
ยายจ๋า.....
เดย์เกือบจะทำสำเร็จอยู่แล้ว.....
เดย์กำลังจะชนะคนพวกนั้น....แล้วหลังจากนั้น  เดย์จะทำในสิ่งที่ยายต้องการ  เดย์จะมีความสุขเพื่อยาย....แล้วก็เพื่อตัวเดย์เองด้วย...

มือข้างที่กดนั้นกระชากหัวของเดย์ออกมาจากอ่าง......ภาพในกระจกสะท้อนภาพของคนสองคนที่ดูแตกต่างราวฟ้ากับเหว


ว่างเปล่า.....แม้ว่าร่างกายของชั้นกำลังบอบช้ำ  แต่ชั้นไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่นิด...


“มึงดูซะ!!!....ดูซะให้เต็มตา  สภาพของมึงน่ะ.....ถ้ามึงหัดมีสติคิดซักนิด....มึงก็ไม่ต้องถูกพวกกูหลอกแกล้ง...แค่มึงคิดซักนิด  ว่าหน้าตาแบบมึงน่ะ....จะมีใครที่ไหนมาชอบ....คิดซักนิดว่ามันเป็นไปได้มั้ย  ที่คนอย่างกูจะชอบมึง...แม้แต่ชายตาแล....เพราะฉะนั้น  เรื่องนี้มันก็เป็นความผิดของมึงเหมือนกัน  ที่เสือกโง่เอง...อีตุ๊ด!!!!”
“........”
“หึ.....มึงเองน่ะก็ไม่ได้ดีไปกว่าพวกกูเท่าไหร่หรอก....มึงชอบกู...เพราะหน้าตาใช่มั้ยล่ะ....ชอบที่กูเป็นเดือนมหาลัย....ชอบกูเพราะกูเป็นนักกีฬาบาสให้ทีมโรงเรียน...ยอมรับมาเหอะอีตุ๊ด  ว่ามึงไม่ได้รู้จักกูเลย...มึงชอบกูเพราะกูหล่อไง.....ใช่มั้ย!!!!”
“ไม่ใช่”
“ว่าไงนะ”
“เราชอบเจ.....เพราะว่าเจเคยช่วยชีวิตเรา.....เราไม่สนหรอก....ว่าเจจะหน้าตาเป็นแบบไหน  แต่ใครก็ตามที่ลากตุ๊ดตัวเหม็นฉี่คนนั้นไปส่งโรงบาล....ใครก็ตามที่ทำแบบนั้น  เราก็จะตกหลุมรัก...เพราะเราไม่เคยมีเพื่อนเจ....ไม่เคยมีใครดีกับเรา....นอกจากยาย....แล้วก็นายในวันนั้น”
“ตอแหล....มึงมันตอแหลที่สุด”
“.........แล้วแต่เจจะคิดละกัน....เราไม่มีอะไรจะพูดแล้ว  จะฆ่าจะแกงก็เชิญตามบายเถอะ!!!!  ไอ้คนเฮงซวย....เจ.....ไอ้เหี้ย!!!!!!”

กำลังเฮือกสุดท้ายถูกใช้ในการตะโกนด่าคนใจร้าย  เดย์หมดสติคามือคนผู้ชายที่ตัวเองเคยรัก  เจมองร่างนั้นอย่างลังเล....สุดท้าย  ชายหนุ่มจึงตัดสินใจทิ้งเดย์ไว้ตรงนั้น  ก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำชายด้วยความรู้สึกหงุดหงิดในหัวใจ





มึงมันโกหก....อีตุ๊ด....คนอย่างมึงจะต้องการอะไร  นอกจากจะหาผัวหล่อ ๆ เพื่อให้ชีวิตของมึงมีเรื่องดี ๆ เอาไว้คุยโม้น่ะ.....หึ!!!!

กูไม่ผิดนะ....กูไม่ผิด....ไม่ผิดเลยซักนิด....ไม่ผิด...ไม่ผิด...ไม่ผิด...



บ้าชิบ.....อย่าไปสงสารมันนะ...มันสมควรโดนแล้ว....ตายไปซะอีตุ๊ด!!!!
.
.
.
.
.
.
.

“น้องครับ....น้อง...น้องครับ.....เฮ้ย.....มึงว่ามันตายรึยังวะ....เยินเชี๊ยะ!!”  หนุ่มหน้าตี๋ท่าทางทะเล้นเอ่ยเสียงเครียดขณะทรุดตัวลงนั่งยอง ๆ จ้องมองร่างที่ไม่ได้สติของเดย์  แต่กระนั้นก็แอบทำน้ำเสียงทีเล่นทีจริงในคำสุดท้ายราวกับเด็ก ๆที่นึกสนุกเวลาได้เจอเรื่องน่าตื่นเต้น  จนคนที่ยืนอยู่นั้น ต้องโบกซักทีอย่างอดไม่ได้
“เชี่ยต้น...แมร่งตบกูอีกแล้วนะ”
“มึงแหกตาดูดิ.....ว่าน้องเค้าจะลุกขึ้นมาตอบมึงได้มั้ย  เอ้าช่วยกันพยุงคนละข้าง”
“ตัวหนักชิบ....แมร่งสูงกว่ากูอีก...อึ้บบบบ”
“อย่าบ่นตี๋....แมน ๆ หน่อย....ไปมีเรื่องกับใครมาวะเนี่ย...เลือดเต็มเสื้อเลย”
“มหาลัยเราต้องมีพวกฆาตกรโรคจิตแหงม ๆ”
“ตี๋....มึงหยุดไร้สาระเหอะ....ไปรถมึงนะ...รถกูเพิ่งล้างมา”
“เชี่ยต้น....เลวแล้วมึง”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า....ว่าแต่ไอ้เด็กนี่  หน้าตามันดูคุ้น ๆ ดีชะมัด”


To be Con.....

...............................................................................
ฉากสุดท้ายแล้วนะคะ.....แต่งออกมาไม่ได้อย่างที่คิดเลย  รู้สึกว่าภาษามันขัด ๆ ติด ๆ ชอบกล  ไม่รู้ดิ  ไม่ชอบอ่ะ  แต่งไปแก้ไปหลายรอบมาก.....แต่มันก็ไม่ใช่อย่างที่คิด  เพื่อน ๆ อ่านแล้วคิดว่ามันยังไม่ดีบอกได้นะคะ....ช่วยบอกหน่อยเถอะว่ามันห่วย....เพราะเชลบี้คิดว่ามันห่วยอ่ะ....อารมณ์มันไม่สุด  ไม่รู้ดิ....ถ้าเพื่อน ๆ อ่านแล้วมิชอบ  เชลบี้จะได้รีไรท์ตอนนี้ใหม่

แบบ...เดย์มันไม่ควรจะแมนสิ...มันเป็นตุ๊ดนะ....ตุ๊ดน่ะ 55555+

คืออารมณ์ตอนนี้อยากให้มันออกมาเศร้าสุด ๆ เพราะเป็นความเศร้าครั้งสุดท้ายแล้ว  ซึ่งมันกลับไม่เป็นอย่างที่คิด  มันดูโม้ ๆ ชอบกลอ่ะนะ  อ้อ...ตอนหน้าเดย์น้อยจะเริ่มเปลี่ยนตัวเองแล้วนะ....แล้วก็คุณผู้ชายที่โดนเชียร์ให้เป็นพระเอกก็กำลังจะได้ออกแบบเต็ม ๆ แล้วด้วย  คนแต่งเพิ่งเริ่มงานใหม่ เลยไม่ค่อยมีเวลาแต่เลยค่ะ  แต่ไม่ทิ้งแน่นอน....จริง ๆ ก็ไม่ถือว่าอัพช้านะ....อิอิอิ


.........................................................
เสี่ยงลงอีกครั้ง....จะหายอีกมั้ยนี่....เห็นคนอื่นลงกันเลยลองบ้าง

แบบว่ากำลังอ่านน้องฐา...อัพเดท ๆ ๆ ๆ ซักหน่อย  กลัวล่มอีกครั้ง...

เป็นกำลังใจให้ทีมงาน  ขอให้ทุกอย่างราบรื่น  ผ่านพ้นไปด้วยดีนะคะ

[4life]

  ไอ้พวกเล๊วววววววว

[TeuyHom]

รอตอนต่อไปนะจ้า

แกล้งกันเจ็บๆจังเลย

 

[tartar]

สุดท้่ายท้ายสุดของความเศร้าจริงๆใช่ไหมอะ     รออยู่เหมือนเดิม

[Pa'veaw]

รอน้องเดย์เปลี่ยนตัวเองอยู่น้าาา

 

[na_near]

  พ้นทุกข์พ้นโศกแล้วนะเดย์  ลืมมันซะปล่อยมันไปอะไรที่มันเลวร้ายมันผ่านไปแล้ว
จากนี้ไปจะมีแต่อนาคตที่สดใสรอเดย์อยู่  อดใจรอไม่ไหวแล้วต้นออกมาแล้ว
ชอบตอนเดย์อยู่ก่ะต้น  น่าร๊ากกก