แว๊บมาสั้นๆให้หายคิดถึง เผื่อใครทำงานดึก จะได้สดชื่นๆ หลังจากหายไปนานสาดดดด... :: ไม่เกรียนที่ 9 ::คือบทกวี..แห่งศักดิ์ศรี
คือดนตรี..ที่แจ่มชัด
คือภาพเขียน..เจิดจรัส
คือทิวทัศน์..อันงดงามไม่รู้ทำไม… จู่ๆ ผมจึงนึกถึงบทกวีนิรนามที่แปะอยู่ข้างฝาหน้าห้องมาประมาณสักสิบชาตินั่นขึ้นมา
มันอยู่โดยไม่รู้ที่มา ไม่รู้ใครเป็นเจ้าของด้วยนะ เอ้อ!
อาจจะเป็นเพราะสายลมยามเย็นพัดที่ต้องใบหน้าช่วยให้รู้สึกสดชื่นสบาย..
อาจจะเป็นเพราะอาทิตย์อัสดงที่ทำให้ท้องฟ้าเป็นสีส้มอร่ามเรือง
หรืออาจจะเป็นเพราะ…
“ไอดิล..”
.
.
ผมถีบจักรยานต่อไปโดยไม่ใส่ใจกับเสียงที่ได้ยิน..
แต่ไม่นานนักก็ดังขึ้นอีก
“..ไอดิล”
ช่าง.. กูไม่สน กูจะคิดเสียว่าเป็นผีลมผมบอกกับตัวเองอย่างหนักแน่นแล้วเร่งถีบจักรยานต่อไปให้ทิ้งห่างจากคันข้างๆมากที่สุด
..ทั้งหมดนี้ก็เพราะไอ้ฟัคแหละครับ ไอ้ฟัคคนเดียวเลย
ไอ้ฟัคที่ขี้รั่วจอมแปลมหลบหลีกการไปทะเลน้อยทำให้ผมโดนไอ้หมอกกระทำการอุกอาจลักจูบ
และเพราะไอ้ฟัควิ่งหนีตูดหลุดเผ่นกลับบ้านไปแล้วเมื่อพี่หมอของมันโผล่หน้าออกมาจากคลินิก
ผมจึงต้องมาถีบจักรยานเคียงข้างไอ้หมอกอยู่เช่นนี้!
“ไอดิลเว้ย กูเรียก มึงไม่ได้ยิน?”
เสียงกวนประสาทดังมาอีกครั้ง ผมตอบไปทันทีอย่างหวังให้มันเชื่อ
“เออ ไม่ได้ยิน!”
ไอ้หมอกหัวเราะก๊ากออกมา
“ไม่ได้ยินแล้วตอบได้ไงวะ?”
เออ นั่นสิ..
ผมสูดจมูกฟุดฟิด ชะลอจักรยานจนจอดสนิท เอาขายันพื้นไว้ก่อนเอี้ยวหน้ามองต้นเสียง
“ไอหมอก เจียง”
ผมขานชื่ออย่างเป็นทางการ
“คุณมึงจะเรียกหาห่าอะไรนักหนา?”
ไอ้หมอกทำหน้าเหมือนสำลักอะไรสักอย่างในลำคอ
“อย่าให้พ่อน่ารักของมึงได้ยินที่มึงพูดล่ะไอดิล”
ผมพ่นลมหายใจ ถ้าพ่อน่ารักได้ยิน ผมก็โดนงดเบี้ยหวัดอ่ะเด่ะ!!
ยังไงเสีย ผมขอเจรจากับไอ้หมอกอย่างเป็นทางการก่อนแล้วกัน..
“กู-จะถีบจักรยานกลับบ้าน”
ผมเอามือชี้ที่อกตัวเอง ก่อนชี้ไปยังตัวมัน แล้วเอ่ยชัดๆ
“ส่วนมึง-ขี่จักรยานไปจอดหน้าบ้านไอ้ฝันถัดบ้านเราไปสองซอย ส่วน..เราสองคน-แยกทางกันเดิน!”
ผมแถลงนโยบายอย่างโปร่งใส แล้วรีบถีบจักรยานทิ้งห่างอย่างลืมตาย
แต่ก่อนที่จะห่างไกลเกินได้ยินเสียง…
“เออ มึงรีบปั่นไปเลยนะ ไปให้ไกล ไกลจนไม่ได้ยินว่ากู-ชอบ-มึง!”
เฮ้ย ย้ำเพื่อ!?
ไอ้หมอก ไอ้สันขวาน
มึงชอบกู แล้วไง?
ฮึ จะบ้าเหรอ เกิดมาเป็นตัวเป็นตนยังไม่มีใครมาชอบกูเลย
กูอ่อนไหว กูกดดัน กูไม่มีประสบการณ์ อย่านะมึง อย่ามาทำให้กูใจแตก -*-
กูไม่ใจอ่อนหรอก เพราะคติกูคือ ริรักในวัยเรียนเหมือนจุดเทียนในห้องส้วม
ตอนเด็กเคยปวดขี้ตอนไฟดับพอดีนี่ครับ เลยต้องจุดเทียน ขี้ๆไปน้ำตาเทียนย้อยใส่ติง โอย คิดแล้วน้ำตาไหล..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ผมกลับมาถึงบ้านอย่างอ่อนเพลียละเหี่ยใจ วันนี้ช่างเป็นวันที่ผมเหนื่อยจริงๆ..
ใบหน้าที่มืดและตาที่มัวมองเห็นบทกวีบทเดิมแปะอยู่ข้างฝาในสภาพพร่ามัว
“ไอดิล”
เสียงพ่อน่ารักเรียกฉงนๆ
“เป็นอะไรรึเปล่าลูก เมาชาเย็นมาเหรอ?”
“เย้ย! ”
ผมสะบัดหัวเป็นคำตอบ “ผมไปงีบหน่อยนะพ่อนะ”
“เป็นอะไรลูก หรือว่า..”
พ่อหล่อเข้ามาตบไหล่ “ยังจิตหลุดจากจูบไอหมอกอยู่?”
ตื่นเลยกรู!
“พ่อออออออ พูดอะไรอย่างนั้นเล่า!!”
“โอเค ไม่พูดๆ”
พ่อหล่อพยักหน้าขรึมๆ
“ว่าแต่ สรุปไอหมอกจูบยังไงน่ะลูก พ่ออยากรู้”
พอละ พอละ ผมรีบปิดประตูเข้าห้องไปเลยครับ
.
.
“นี่ มึงไปถามลูกอย่างนั้นได้ยังไง คอยดูเถอะ กูต้องบอกยัยคุณนายแม่หมอกให้มารับรู้ซะ”
เสียงพ่อน่ารักแว่วผ่านประตูเข้ามาในห้อง
“ไม่เอาน่าเกรย์ อย่าไปทำให้แม่ลูกเขาทะเลาะกันเลย มีปัญหาเปล่าๆ ไอดิลต้องจัดการเรื่องนี้ได้อยู่แล้ว”
.
.
ใช่ ถูกต้อง พ่อหล่อพูดจามีเหตุผล ผม-ต้อง-จัด-การ-เรื่อง-นี้-ได้-อยู่-แล้ว!!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“หากตอนนี้เธอยังไม่เกิด ฉันคงไม่มาตอแย สิบปีหน้าถ้าเราไม่แก่ก็แล้วไป….”
หงึ!
ผมดึงผ้าห่มจากที่อยู่แค่ระดับเอวมาคลุมหัวซะมิด กลายเป็นผีคลุมโปง
แต่กระนั้น..เสียงแหกปากก็ยังแว่วผ่านหน้าต่างมาอย่างชัดแจ๋ว
“หากเธอนั้นประมาณห้าขวบ ฉันคงไม่รีบมากวน สิบปีหน้าถ้าเราไม่อ้วนก็แล้วไป……..”
!
!!
อะไรวะ?
ผมเลิกผ้าขึ้นมาอย่างหงุดหงิด
ยังครับ ยังมีความอดทนอยู่ ยังไม่เอาระเบิดเหม็นไปถล่มบ้านไอ้หมอก
ก็เสียงมันน่ะซี แหกปากโวยวายอยู่ได้!
“นี่ก็เปล่าทั้งเพ อยู่ก็ใกล้กัน และฉันว่าเรามัน..ก็ถึงวัย……….”
เชี้ย! ไม่ทนแล้ว!!
ผมลุกขึ้นเดินตึงตัง เปิดหน้าต่างผ่างงงงงงงงงงงงงงงงง!
“เมื่อไหร่จะหุบปากสักที มันจะดีหรือไม่ดี หุบปากให้รู้รู้ ชักช้ามึงอาจตาย”
ผมต่อเพลงให้มัน
ไอ้คนที่หน้าต่างตรงกันหันมามองก็เห็น เลิกคิ้วใส่ผม
“มีอะไรหรือไอดิล?”
ไอ้ ไอ้ ไอ้มิกซ์เบอร์รี่! อย่ามาทำไม่รู้เรื่องนะ
“มีส้นติงไง”
ผมตอบมันไป
“มึงอยากกินรึไง ถึงแหกปากร้องเพลงแบบนี้ดังลั่นจนกูตื่น”
คาดว่า ณ จุดนี้ ไอ้หมอกคงเริ่มพยายามทำใจให้ชาชินกับภาษาของผม มันยักคิ้ว
“กูแค่ร้องคาราโอเกะเอง”
“ตอนเจ็ดโมงเช้าเนี่ยนะ!”
ผมว๊าก
ร่างสะโอดสะองลุกจากเก้าอี้และวางไมค์ เปลี่ยนเป็นมายืนเกาะขอบหน้าต่างคุยกับผมเป็นเรื่องเป็นราว
“เออ ก็ไม่อย่างนั้นเด็กขี้เซาอย่างมึงจะลุกขึ้นอาบน้ำไปโรงเรียนเหรอ เจ็ดโมงแล้วนะไอดิล”
มึง.. กูมีพ่อตั้งสองคนแล้ว ไม่ต้องการคนที่สาม
มึงกรุณาทำตัวเป็นเพื่อนบ้านของญาติห่างๆของเพื่อนที่ไม่ค่อยสนิทที่สุดของพี่ของพ่อกู เท่านั้นดีกว่า!
“เมื่อไหร่จะรักกันสักที มันจะดีหรือไม่ดี คบกันให้รู้รู้ ชักช้าจะเหี่ยวตาย……”
เสียงไอ้หมอกยังคงหอยหวนกวนตีนผ่านหน้าต่างเข้ามา เมื่อมันย้ำเวลากับผมและเบนเข็มกลับไปนั่งเก้าอี้จับไมค์ตามเดิม
“เมื่อไหร่จะรักกันสักที เธอว่าเราต้องรอถึงเมื่อไหร่.. แต่ถึงจะให้รออีกแค่ไหน ..เฮ..เฮ ก็จะรอ……ไอดิล..ล”
เฮ้ย! คำสุดท้ายมันมีในเนื้อเพลงด้วยเหรอวะ!?
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“อ้าว ไอดิล วันนี้เสร็จเร็วจังลูก”
พ่อน่ารักทัก
ตอนที่พ่อแกพูด อีกยี่สิบนาทีก็แปดโมงแล้วครับ
“ฮื่อ พอดีเมื่อเช้าหมามันเห่าพ่อ เลยตื่นเร็วกว่าเดิมหน่อยนึง”
ผมประชดหน้าเบี้ยว
พ่อหล่อหัวเราะน้อยๆ
“หมาพันธุ์ทางภาคเหนือรึไง”
ผมเหล่มองพ่อหล่อ แล้วบิขนมปังลูกเกดยัดใส่ปากอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ไปโรงเรียนแล้วนะพ่อ”
ผมยกมือไหว้ พูดทั้งๆที่ขนมปังยังอยู่ในปาก
เสียงพ่อหล่อยังคงเตือนด้วยความห่วงใย
“เดินดีๆระวังหมากัดนะลูก!”
ใส่พานเลยพ่อ ใส่เลย เอาผมใส่แล้วยกขึ้นถวายไอ้หมอกเลย
คนเชียงใหม่เหมือนกันแล้วไง ฮึ!
ผมเดินหงุดหงิดออกมาจากบ้าน..
เจอกับไอ้หมอกที่คิดว่าตัวเองนั้นเท่ที่สุดแล้วในเรื่องภูติแม่น้ำโขงนั่งเลื้อยๆอยู่บนมอเตอร์ไซค์คันเก่งของมัน
ไปเอามาจากหน้าคลินิกพี่หมอของไอ้ฝันแล้วเรอะมึง?
ไอ้ฝัน……….เออ ใช่ ไอ้ฝัน ผมลืมผู้หญิงคนนี้ไปได้ยัง
และเมื่อไอ้หมอกยกริ้มฝีปากยิ้มอย่างที่มันคิดว่าเท่ห์ส่งสายตามีความหมายโดยนัยมาให้ผม
ผมจึงคิดออกทันที! ได้เลยไอ้เชี้ยหมอก ไอ้จอมโจรลักจูบ มึงมาเจอกันหน่อย!
ผมแว๊บเข้าร้านพี่เพ็ญขายดอกไม้ทั้งๆที่จะเข้าโรงเรียนสายอยู่แล้ว ผมไม่หวั่น (เพราะปกติสายทุกวัน)
ไอ้หมอกยังคงอยู่บนมอเตอร์ไซค์ที่จะไม่เรียกว่าขี่ ผมเรียกว่ามันคลานมากับมอเตอร์ไซค์
เพราะมันตามหลังผมอยู่ตลอด ไอ้นี่นิ เป็นบอดี้การ์ดเหรอมึง ป้องกันไม่ให้กูทำร้ายตัวเองรึไง ฮ่อก!
ผมถือดอกกุหลาบแดงแสนสวยในมือ ค่อยๆประคับประคองอย่างทะนุถนอม….
“ไอดิล เดินสะดีดสะดิ้งอยู่ได้ โรงเรียนจะเข้าแล้วนะ ขึ้นรถมาเร็วๆ”
เหย… มึง มึงช่างกล้า…
ไอ้หมอกมาจอมอเตอร์ไซค์เทียบแล้วเรียกผมขึ้นรถด้วยสีหน้าสบายๆ
“กูขึ้นรถมึงไม่ได้หรอกเดี๋ยวแฟนกูจะเข้าใจผิด”
ผมบอกง่ายๆ
.
.
.
.
“จากใจผมครับ”
ผมวางกุหลาบแดงดอกงามบนโต๊ะนักเรียน เด็กผู้หญิงเจ้าของโต๊ะเงยขึ้นมามองผม..
<< สีหน้าของเธอ
“มึงเมาชาเขียวเหรอไอ้ดิล?”
ฮึ่ม..
“สำหรับฝันครับ”
ผมพยายามไม่เรียกมันว่าไอ้ฟัคอย่างยากเย็น
“มึงเป็นอะ-”
ไอ้ฝันตั้งท่าจะเถียงขึ้นมา แต่เมื่อไอ้หมอกเลื่อนเก้าอี้นั่งที่โต๊ะ ผมจึงชิงพูด
“เราอย่าเล่นละครตบตาทุกคนอีกเลยฝัน ฝันก็รู้ดีว่าจริงๆแล้ว เราสองคนเป็นอะไรกัน”
"ห๊ะ?"
ไอ้ฝันเหล่มองผมทีเหล่มองไอ้ทีแล้วเอามือกุมหัว
“ลากกูไปยุ่งทำไมวะเนี่ย”
“ไอ้เหี้ย…ช่วยกูหน่อย…”
ผมทำปากขมุบขมิบกระซิบลอดไรฟัน
แล้วก็ปรับสีหน้าเป็นหวานซึ้ง ตามที่ผมคิดว่าเป็นอ่ะนะ
“อย่าปิดบังทุกคนอีกเลย...ว่าเราคือแฟนกัน”
ผมเอาดอกกุหลาบยัดใส่มือไอ้ฝัน
“คบกันอย่างเป็นทางการเถอะนะครับ”
หน้าไอ้ฝันให้อารมณ์เกินรับได้
“…แม่เจ้า…”
“กูเป็นเพื่อนมึงนะฝัน ช่วยกู!”
ผมยื่นหน้าไปใกล้ กระซิบโกรธๆ
“บักฟาย มีแต่คนแบบมึงเท่านั้นที่จะเชื่อ”
ไอ้ฝันตอกกลับ
“ได้โปรดเถอะคนดี”
ผมร่ำร้อง
"มึงจะบ้า-'
"ในฝันของผม พลีส.."
ไอ้ฝันจากที่เอามือกุมหัวก็เปลี่ยนมากุมมือผมไว้
“โอ…..ไอดิลที่รัก ..เปรต”
คำสุดท้ายเสียงมันเบามากจนเหมือนไม่ได้พูด ช่างมันเถอะ
ก่อนที่ผมจะทันได้ขอไอ้ฝันเต้นรำเปิดพิธีอาจารย์ก็เข้ามาในห้อง
บรรดาเพื่อนๆที่ร่วมเป็นสักขีพยานให้เราสองคนอยู่ก็จำต้องเปิดหน้าหนังสือ..
ผมรีบย้ายก้นมานั่งข้างไอ้หมอก แล้วฮัมเพลงอย่างสุขใจ ประมาณ กูเพิ่งสละโสด
ไอ้หมอกส่ายหน้าน้อยๆอย่างเอือมๆ จากหางตาที่ผมเห็นนะ
มันกระแอมเบาๆ ก่อนถามขึ้นว่า
“คิดนานไหม?”
ด้วยความร้อนตัว ผมรีบตอบกลับมันไป
“คิดอะไร"
“ก็มุขเป็นแฟนกับฝันไง”
มันบอกง่ายๆ
กูคิดเมื่อเช้า เอ๊ย ไม่ใช่สิ ผมต้องตอบมันว่า…
“ไม่ต้องคิด มันมาจากใจกู”
“แม่เจ้า…….”
หูผมแว่วๆเสียงมาจากด้านหลัง เหมือนเสียงไอ้ฝันเลย
หลังจากที่มันประมวลผลถ้อยคำของได้ ทันใดนั้นแหละครับ ไอ้หมอกฮากระจาย
“ไอดิล..”
มันเรียกชื่อผมทั้งๆที่ยังหัวเราะ
“มึงต๊องว่ะ!”
ให้ตายเถอะ มาว่ากันอย่างนี้ก็หล่อเด่ะ!
“ก็ดีกว่ามึงละกัน หน้าด้าน มาลักจูบชาวบ้าน”
“ก็มึงดันงี่เง่า ไม่รู้เรื่องรู้ราวเองนี่”
มันเถียงครับมันเถียง
“ไม่รู้อะไรของมึง”
“ไม่รู้ว่ากูชอบมึงไง!”
ไม่ ผมไม่ยอมหรอก!
“มึงชอบกูแล้วไง กูไม่สนเว้ย กูจะ-”
…..
………
………….
“ไอหมอก กวีกานต์ พวกเธอคิดว่าห้องเรียนเป็นอะไร?”
เสียงเข้มๆเปลี่ยนเป็นเข้มมากถึงมากที่สุด เงาดำทะมึนทาบทับหลังผมและไอ้หมอก
ฮือ…………………..ชิบหายแล้ว
“ไปยืนขาเดียวคาบไม้บรรทัดทั้งคู่เลย!”
อาจารย์ตวาดแว๊ด
“..แม่เจ้า..”
ไม่ใช่ไอ้ฝันแล้วครับ คราวนี้เป็นเสียงอุทานจากผมเอง
..ฮือ..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ณ วันนี้ เรื่องหลัก INDY in love ก็ถือว่าสำเร็จลุล่วงไปได้ระดับหนึ่ง และผมตั้งใจจะให้ไอดิลเป็นนิยายขนาดสั้น ใสๆ
พอเรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้คลายปมขมวดที่ระหว่างคิ้วนั่นได้ก็พอแล้ว
ขอได้รับความขอบคุณจาก..ไม่เกรียน
ปล. พรุ่งนี้(ไม่)เกรียนคนเขียนกลับเชียงใหม่แล้ว ฮึบๆ อ่างแก้วจ๋า ไหนลองหันมายิ้มหน่อยซิ
กรูจะไปถ่ายรูปอ่างแก้วที่สวยเกรียนที่สุดมาทำปกหลัง INDY in love! ให้จงได้ 
หัวข้อ: Idylle ไม่ไหวจะเกรียน! 5/12/14 ::ไม่เกรียนที่ 25 End:: From This Moment On P.55 (อ่าน 421456 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก