หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ####### YOU...and...ME...are...WE :] #######

[N.T.❁]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้


1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เีดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

[N.T.❁]

แอบเอาเรื่องสั้นมาลงเรื่องนึงนะคะ ตอนเดียวจบเช่นเคยค่ะ :]

Other One-Shot(s):
[Short Story] --> take the last piece, get a handsome guy
[LOVE SICK's Fanfiction] --> no words
[LOVE SICK's Fanfiction] --> simply emotion

ถ้าลงช้าต้องขอโทษด้วยนะคะ เนตเราแย่มากเลย TT
ฝากด้วยนะค้าา 


You and Me are .. We*
A One-Shot Story by Lich2601.



.
.
.


ท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย...

ผมหยุดยืนนิ่งมองความเป็นไปของผู้คนรอบกายภายในสนามบินประจำชาติ...
เหลือบมองตารางเวลาแล้วก็ให้หวนนึกถึง...
ผมกวาดสายตามองหาเก้าอี้ตัวเก่า...ตัวเดียวกับเมื่อสามปีก่อน...
ปลายเท้าสาวตรงไปข้างหน้า...ก่อนทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้แห่งความทรงจำตัวเดิม...



“...เปอร์...สัญญานะว่าจะรอเรากลับมา...”
“...บอกว่าให้เรียกพี่ ๆ ไง...นายนี่ยังไงกันนะ...แล้วมีอย่างที่ไหนแทนตัวเองว่าเรากับคนอายุมากกว่าน่ะ...ดื้อ...”
“...โอ๊ย! บ่นยังกับคนแก่...ก็เราพอใจจะเรียกแบบนี้...แล้วก็เรียกมานานจนชินปากแล้วด้วย...จะทำอะไรเราได้ หือ...นายเปอร์...เปอร์...เปอ---อุ๊บ!...”

ปากอวบอิ่มนั้นถูกผมเก็บกลืนคำพูดลงคอจนหมด...
เด็กพูดมากได้แต่นั่งแก้มแดงก้มหน้าก้มตาหุบปากเงียบฉับพลัน...ทำเอาผมยิ้มกริ่มด้วยความเอ็นดู...

“...แล้วรีบกลับมาล่ะไอ้ตัวแสบ...มาช้าไม่รอไม่รู้ด้วยนะ...”
“...อยากตายก็ลองดูสิ ชิ!...”

มันถลึงตาดุใส่ผม...แต่ก็เพียงครู่เดียว...
เพราะหลังจากนั้นไม่นาน...ดวงตาโต ๆ นั่นก็เริ่มกลั่นน้ำใสให้คลออยู่จนเกือบท้นหน่วยตา...

..
..
..

ผมยังจำเรื่องราวต่าง ๆ ได้ดี...

ยังคงจำไอ้เด็กแสบบ้านฝั่งตรงข้ามที่ชอบทำเสียงดังหนวกหูจนลำบากให้ผมต้องจำใจสะดุ้งตื่นก่อนนาฬิกาปลุกทุกเช้า...เพื่อจะได้ให้พรจากความอารมณ์เสียแก่มัน...
ยังจำไอ้เด็กกวนประสาทที่หน้าตาโคตรหวานสุดแสนจะขัดกับนิสัยจริงของมันราวฟ้ากับเหว...
ไอ้ลูกแมวขี้อ้อนที่ชอบใช้ตาโต ๆ กับหน้าใส ๆ หลอกล่อให้ผมหลงเคลิ้มในคารมของมันทุกที...
และยังคงจำไอ้เด็กใจแตกที่ไม่ยอมเรียกผมว่าพี่สักที...ตลอดช่วงเวลาเกือบสี่ปีที่มันย้ายมาอยู่บ้านใกล้ ๆ กัน...
ภาพติดตาของคน ๆ เดียว...ที่ทำให้ผู้ชายโลกส่วนตัวสูงอย่าง ‘คุณชายเปอร์’ หวั่นไหวได้ง่าย ๆ....
ภาพของเด็กผู้ชายอายุน้อยกว่าผมเกือบหกปีที่ถึงจะแสบแค่ไหนแต่ก็ยังน่ารักในสายตาผมอยู่ดีคนนี้...ที่ชื่อว่า ‘มอร์’....

..
..
..

คุณสงสัยไหม...ทำไมผมถึงบอกว่ามันน่ารัก...?

เอาตรง ๆ เหตุผลเดียวตอนนี้ที่ผมนึกออกคือเพราะว่ามันหน้าตาดี (ถึงดีมากเลยแหละ) ไงครับ...
ถึงขนาดที่ไม่ว่าใครจะมองก็เป็นต้องสะดุดตาเลยแบบนั้นน่ะ...
แถมเวลามองเผิน ๆ ดูคล้ายตุ๊กตาญี่ปุ่นหน้าขาวปากแดง...
เสียแต่ว่ามันช่างพูดจนเกินจะบรรยาย...

ไอ้น้องมอร์เป็นเด็กผู้ชายตัวบางที่ผิวขาวจัดแต่กลับไม่ซีด...
ริมฝีปากน่าจูบสีแดงเรื่ออมส้มแบบคนสุขภาพดี...
มีดวงตาสีดำสนิทกลมโต...จมูกก็โด่งเป็นสันเหมือนคนในภาพวาด...
ดูยังไงมันก็น่ารักเกินธรรมชาติของเด็กผู้ชายทั่วไป...

ผมรู้จักเด็กนี่ด้วยความบังเอิญ...
จากการที่ผมจำต้องไปงานพบผู้ปกครองของน้องสาวในช่วงเวลาที่พ่อกับแม่ไปต่างประเทศ...
และการไปเยี่ยมโรงเรียนของน้องในครั้งนี้ทำให้ผมรู้ว่า...
ไอ้เด็กหน้าหวานคนนี้...คือเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของยัยเปย์...

จากวันนั้น...ทุกเช้าเย็นผมก็จะต้องเห็นนั่งทำหน้าสลอนอยู่ในบ้านทุกที...
แรก ๆ ผมถึงกับคิดว่ามันจะแกล้งตีสนิทเพื่อหวังจีบน้องเปย์หรือเปล่า...?
ถึงได้คอยคิดกันท่ามันทุกวิถีทาง...

แต่ใครจะไปรู้ล่ะครับ...ว่าเป้าหมายหลักที่ทำให้มันต้องสรรหาบรรดาข้ออ้างทั้งหลายแหล่มาบอกกับทุกคนนั่นน่ะ
แท้จริงแล้วคืออดีตเดือนนิติศาสตร์พี่ชายของคุณหนูตระกูลป. ที่ชื่อ ‘เปอร์’ คนนี้นี่เอง...

..
..
..

ผมเป็นผู้ชายแมน ๆ ที่ไม่เคยคิดฝันว่าจะชอบผู้ชาย...

แต่ใครจะไปรู้ว่าพอถูกเด็กผู้ชายขโมยจูบตอนหลับเข้าทีเดียว...
กลับทำให้ผมต้องหวั่นไหวไปเป็นอาทิตย์ ๆ ...

มันเป็นวันที่พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านและน้องเปย์ที่รักก็หนีเที่ยว...
แต่ก็ยังใจดีส่งพ่อครัวมาช่วยทำอาหารประทังชีวิตให้ผม...

เป็นครั้งแรกที่ผมได้รู้ว่าเด็กไม่เอาอ่าว (ที่ผมชอบหลอกด่า) บ้านตรงข้ามนั้นดันทำอาหารอร่อยจนเผลอเติมแล้วเติมอีก...
แล้วก็เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่ารอยยิ้มกว้างเวลาที่ได้รับคำชื่นชมนั้นมันน่ารักขนาดไหน...
วูบหนึ่งที่ทำผมเผลอคิดไปว่า...
‘ถ้ามีภรรยาทำอาหารเก่งแบบมันบ้างก็คงดี’ ...

คืนนั้นผมนอนกระสับกระส่าย...รู้สึกคันยิบไปทั้งตัวจนต้องพยายามเปิดไฟเพื่อมองหาความผิดปกติ...
แต่ผมกลับไร้เรี่ยวแรงจนไม่สามารถขยับลุกไปไหนได้...
เป็นเวลาเดียวกับที่เด็กมอร์เดินออกมาปิดระเบียงบ้านตัวเองและมือผมกวาดไปโดนแก้วน้ำข้างเตียงตกแตก...
เด็กขี้โวยวายถึงได้รีบปีนข้ามบ้านเพื่อเข้ามาดูอาการผม...

ผมแพ้กุ้ง!
นั่นคือสิ่งที่มันสันนิษฐาน...และผมก็เป็นไข้...

ไอ้ตัวแสบทำหน้าที่พยาบาลให้ผมอย่างดีเยี่ยม...
ทั้งเช็ดตัว จัดยา ป้อนข้าว และอีกสารพัดจนผมนึกละอายใจที่เคยคิดว่าอีกฝ่ายคงเอาแต่เล่นไร้สาระไปวัน ๆ ...

ผมเคลิ้มหลับไป...รู้สึกถึงสัมผัสแผ่วเบาหอมหวานติดริมฝีปาก...
เมื่อลืมตาขึ้นก็สบเข้ากับสายตาที่บ่งบอกทุกอย่าง...
และเพราะคืนนั้นเองที่ทำให้ผมหวั่นไหวจนในที่สุดความรู้สึกที่มีให้มันก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล...

..
..
..

ผมเคยถามมันไปว่า ‘นายชอบพี่ตรงไหน...?’

ไอ้เด็กดื้อกลับเอาแต่บ่ายเบี่ยงไม่เคยให้คำตอบผมสักครั้ง...
เอาแต่อมยิ้มแก้มแดงแล้วก็เดินหนี...
แต่พอผมถาม ‘ทำไมไม่ยอมเรียกพี่’ ...
เจ้าตัวดีกลับตอบทันควัน...‘ก็ไม่ได้อยากให้เป็นพี่...อยากให้เป็นมากกว่านั้น’...
แล้วก็ยักคิ้วยักไหล่ทำหน้ากวนไปตามประสา...
   
คุณอาจสงสัยว่าเราคบกันตอนไหน...?
บอกเลยว่าผมก็ยังไม่รู้...

เราสองคนไม่เคยบอกรัก...ไม่เคยขอคบ...
มีแต่ความรู้สึกแค่ว่า...สุขใจเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน...

ถึงมันจะชอบกวนประสาท...
แต่ทุกอย่างที่มันทำกลับทำให้ผมยิ้มได้...
ถึงมันจะขี้งอนในบางครั้ง...
แต่เมื่อใดที่ผมง้อสำเร็จ...รอยยิ้มกว้าง ๆ นั้นก็ทำให้โลกของผมดูสดใส...

ผมไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกเหล่านี้เรียกว่าอะไร...
แต่ผมและมันก็อยากให้ทุกอย่างยังคงเป็นแบบนี้เรื่อย ๆ ไปก็พอ...

..
..
..

ผมยังคงนั่งนิ่งบนเก้าอี้ตัวเดิม...ตัวเดิมกับเมื่อสามปีก่อน...

วันที่ผมส่งเจ้าตัวดีไปเรียนต่อด้านดนตรีที่ออสเตรียอย่างที่มันใฝ่ฝัน...
อ้อ! นี่ผมบอกพวกคุณหรือยังครับว่าไอ้ตัวแสบน่ะเรียนเก่งนะ...
มันได้รับทุนเต็มจำนวนจากผู้อำนวยการโรงเรียน...และนั่นก็เป็นเหตุให้เราต้องห่างกัน...

ผมรู้ว่ามันดีใจ...แต่อีกเสี้ยวหนึ่งคงลำบากใจที่ต้องห่างจากผม...
นับแต่วันที่เรารู้สึกแบบเดียวกัน...ก็แทบไม่เคยต้องอยู่ห่างกันเลยสักครั้ง...



“...เรา...ฮึก...เราจะคิดถึงเปอร์ทุกวันเลย...เปอร์ก็ต้องคิดถึงเราเหมือนกันนะ...!”

เป็นประโยคสุดท้าย...ก่อนไอ้เด็กดื้อจะมอบกอดแน่น ๆ ให้กับผม...
ก่อนที่เสียงประกาศจากสายการบินจะพาร่างบาง ๆ ของมันให้ค่อย ๆ หายลับไปจากโถงผู้โดยสารขาออก...
ค่อย ๆ หายไปจากลานสายตาของผม...

ผมไม่ได้รับปากไปหรอกครับว่าผมจะคิดถึงมันทุกวัน...
แต่ริมฝีปากที่ประทับลงบนเนินหน้าผากนั่นแผ่วเบา...คงเป็นเครื่องยืนยันคำตอบให้มันได้อย่างดี...

ว่าผมจะคิดถึง...และผมก็จะรอ...รอจนกว่าคำว่า ‘เรา’ ของมัน...

จะถูกเติมเต็มด้วยหัวใจของ ‘เปอร์’ กับ ‘มอร์’....

..
..
..

เสียงประกาศเรียกผมให้มองตารางเที่ยวบินอีกครั้ง...

กวาดสายตามองทั่วบริเวณช่องทางผู้โดยสารขาเข้า...
แต่ก็ยังไม่มีวี่แววเจ้าตัวดีของผมสักนิด...

ให้ตายเถอะ!
ยิ่งใกล้เวลาจะได้เจอก็ยิ่งกระสับกระส่ายชอบกล...

ผมลุกขึ้นยืนหมุนตัวกำลังจะออกเดินเพื่อไปสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำ...
หากแต่แรงโถมกอดจากทางด้านหลังกับกลิ่นหอม ๆ ที่เคยคุ้นก็เรียกรอยยิ้มให้ฉาบบนใบหน้าแทน

“...เราคิดถึงเปอร์ทุกวันเลย...แล้วเปอร์คิดถึงเราบ้างหรือเปล่า...?”

หันกลับมาสบดวงตากลมโตฉายแววออดอ้อนแฝงความคิดถึงเต็มเปี่ยม...
ไม่เหลือเค้าความซุกซนเหมือนเคย...ก็ได้แต่อมยิ้ม...
ผมก้มลงแนบจุมพิตบนเนินหน้าผากก่อนกระซิบข้างหูคนตรงหน้าแผ่วเบา...

ถ้อยคำที่ทำให้มันต้องหัวเราะร่าทั้งน้ำตา...





“...คิดถึงสิ...คิดถึงคำว่า ‘เรา’ ตลอดเวลาเลยรู้รึเปล่าไอ้ตัวดี...”








จบค่ะ :]


 

[golove2]

 

[samsoon@doll]

สั้นๆได้ใจความ หวานละมุนๆ น่าจะต่อเป็นเรื่องยาวน๊าค๊าาาาาาาา

[โชคชะตา]

ในที่สุด "เรา" ก็กลับมารวมเป็น "เรา" ที่สมบูรณ์
น่ารักแบบอิอ๊างมากเลยจ้า~

สัมผัสความน่ารักของน้องมอร์ได้แทนพี่เปอร์เลยนะเนี่ย เด็กบ้า!!

[N.T.❁]

^
^
^
ขอบคุณทุกคนมากค่าา +1 จากใจ อิอิ

[BeeRY]

อบอุ่น อ่อนโยน น่าร๊ากกกกกก
+1 ค่ะ 

[เฉาก๊วย]

น่ารักดีอะ ชอบๆๆ
น้องมอร์น่าจะเป็นภรรยาที่ดีนะเนี่ย เก่งทุกอย่างเลยอะ

ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า 

[bleach_pa]

เรื่องนี้หวานน่ารัก ชอบตรงประโยคสุดท้ายที่สุด
ขอบคุณนะค่ะ

[yeyong]

ละเมียดละไม อบอุ่นจัง

[i1_to*pp]

น่ารักดีค่ะ อบอุ่นมาก+1ค่ะ

[kny]

 

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

>,,,,,,,< น่ารักจางงงง

[RakorN]

‘ก็ไม่ได้อยากให้เป็นพี่...อยากให้เป็นมากกว่านั้น’
ชัดเนอะเปอร์เนอะ อิอิ อ่านแล้วเขินกับความน่ารักของน้องมอร์ เด็กอะำไรน่าฟัดจริงๆ 
รอเรื่องสั้นตอนต่อไปของน้องพาร์ค่ะ (เพราะพี่รู้ว่าหนูไม่มีเวลา ขอแค่เรื่องสั้นก็โอเคแล้ว ^^)
+1 แอนด์ +เป็ด จ้า
ปล,เหมือนจะรู้ว่าหนูจะอัพ หลายวันก่อนพี่เพิ่งเปิดอ่านเรื่องนี้ไปด้วยแหละ 

[-~iK@iZ_KunG~-]

น่ารักดีครับ ^^

[Ryojung]

หวานนนนน เคลิ้มกันเลยทีเดียว

[yayee2]

ให้เป็ดเพราะชอบเรื่องนี้ที่หวานและอบอุ่นจัง

[myall]

มาจิ้มๆด้วยคน อ่านตอนแรกแอบกลัวว่าจะไม่สมหวังหรือเปล่า ในที่สุดก็หวานซะ ชอบค่ะ อ่านแล้วให้ความรู้สึกดีมากเลย ^^

[RoseBullet]

น่ารักอ่ะค่ะ
อิจฉาพี่เปอร์ น้องมอร์น่ารักเกิ๊นน

[♠DekDoy♠]

หวานน่ารักจิกหมอนค่ะ555

[cotone]

หวานนนนนน..อร๊างงงอ่านแล้วอร๊างมากค่ะ><

[silverspoon]

น่าจะมีต่ออีกนิดนะคะ กำลังน่ารักเลย ชอบอ่านแนวใสๆน่ารักๆอย่างงี้แหละ 

[jira]

กอดตะเองให้หายใจไม่ออกเลย!
น่ารักเท่าโลก  ขโมยจูบและขโมยใจ  แอร้ยยย มาจูบเค้ามั่งดิ555+
รออ่านเรื่องสั้นที่เตงจะเขียนอีกเรื่อย ๆ นะคะ  อารมณ์อยากเขียนก็เขียนน่ะดีนะคะ  เขียนเรื่อย ๆ แบบแลกกันอ่านไง  เค้าชอบความหวาน  ใส่ความร้อนแรงเข้าไปด้วยก็ดีนะคะเรื่องหน้าอ่ะ  เค้าอยากเสพ nc เล็ก ๆ อ่ะค่ะ ><
บวก 1 บวกเป็ดให้กำลังใจตะเองค่ะ
   

ปล.ปั่นงานไปด้วย อ่านไปด้วย ใช้เวลาเม้นท์นานเท่ากับ  45  นาที กร๊ากกกกก

[N.T.❁]

กอดตะเองให้หายใจไม่ออกเลย!
น่ารักเท่าโลก  ขโมยจูบและขโมยใจ  แอร้ยยย มาจูบเค้ามั่งดิ555+
รออ่านเรื่องสั้นที่เตงจะเขียนอีกเรื่อย ๆ นะคะ  อารมณ์อยากเขียนก็เขียนน่ะดีนะคะ  เขียนเรื่อย ๆ แบบแลกกันอ่านไง  เค้าชอบความหวาน  ใส่ความร้อนแรงเข้าไปด้วยก็ดีนะคะเรื่องหน้าอ่ะ  เค้าอยากเสพ nc เล็ก ๆ อ่ะค่ะ ><
บวก 1 บวกเป็ดให้กำลังใจตะเองค่ะ
   

ปล.ปั่นงานไปด้วย อ่านไปด้วย ใช้เวลาเม้นท์นานเท่ากับ  45  นาที กร๊ากกกกก

  กอดตะเองคืนแน่นๆ ..
หว่ายๆๆๆ เตงให้เค้าแต่งเรทนี่ใช้เค้าขัดส้วมอาจจะง่ายกว่านะคะ TT
แต่ครึ้มๆม่ะไหร่จะพยายามดูนะค้าา *3* เรื่องแบบนี้มันต้องเค้นออกมาจากกระแสเลือด 5555

[Beerkuran]

หวาน มดกัดมาก ๆ

กอดนักเขียนทำให้เขินได้ขนาดนี้

[pdolphin]

นายเอกแก่นเซี้ยวเปรี้ยวหวานดีจังเลย

[kitty]

 

[TanyaPuech]

   น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

น่ารักกกก

[มะมะมะหมิว]

 

เขินแทนนนน ><'