**วันนี้แอบมาอัพเร็ว เพราะคาดว่าช่วง9-10โมงจะไม่ว่าง
คนอ่านใจร้ายกับอิฉันจริงๆ
เอะอะก็จะถีบ จะหักคอ.... อิฉันเป็นแค่นกน้อยตัวเล็กๆ แท้ๆ (โดนถีบซ้ำ
)
เห็นแก่ท่านผู้อ่าน ที่... เริ่มติดนิสัยคงฉ่วย หันมาหาวิธีทรมานผู้เขียนอย่างทารุณ (ใครกันแน่ที่ทารุณ ห๊ะ!!
)
ฉันแถมตอนพิเศษให้อีกตอนแล้วกันค่ะ
ปล. ปีหน้าไม่นานหรอกค่ะ แค่7เดือนเอง ระหว่างนี้ก็อ่านเรื่องอื่น... เดี๋ยวพอออก จะได้ไปอ่านกันใหม่ไงคะ (โดนโบก
)
กำหนดเลื่อนเร็วกว่านี้ไม่ได้แล้วค่ะ เพราะนี่ก็คิวทุกเดือนอยู่แว้ว
ขอกดไลค์เม้นต์นี้ ใจตรงกับอิฉันสุดๆ
ตอนจบนี้อ่านแล้วร้องไห้ไปกับเผิงเผิง ถอดชุดตำรวจ อาชีพที่รักยิ่ง เศร้า
ฉันเองก็รู้ึสึกเหมือนคุณyeyongล่ะค่ะ ฉากเผิงเผิงตัดสินใจลาออกนี่ สะเทือนใจฉันจริงๆ (อันที่จริง...โดยปกติ ฉันไม่ชอบคนไล่ตามความรักเท่าไหร่หรอกนะคะ แต่... คงฉ่วย... เพราะเป็นคงฉ่วยน่ะ... ยอมก็ได้ ฮ่าๆๆๆ<<เอียงสุดๆ จริงๆ )
-------------------------------------------------------
นกยูงแดง พิเศษ1
บนเกาะเลี้ยงนกของหงคงฉ่วย นอกจากนกจะเยอะแล้ว สัตว์ทะเลยังอุดมสมบูรณ์เป็นพิเศษ ทั้งปลา ท้งกุ้ง หอย หรือแม้แต่ปลิงทะเลก็มีให้จับ
ลู่อี้เผิงที่ลาออกจากราชการตำรวจมาอยู่กินกับนก ยังไม่อยากงอมืองอเท้า อยู่เป็นอาหารนกไปวันๆ ดังนั้น ระยะหลังมานี้ เขาจึงอาสาขึ้นเรือไปหาปลากับลั่วซ่งจือด้วย เพิ่งรู้ตอนอยู่ที่นี่เหมือนกันว่า ลั่วซ่งจือเคยเป็นลูกชาวประมงมาก่อน แต่ผันตัวเองมาทำงานเป็นมาเฟีย และถูกหงคงฉ่วยช่วยไว้ในคราวปะทะใหญ่ครั้งหนึ่ง จากนั้นเลยติดตามหงคงฉ่วยตลอดมา
ลั่วซ่งจือเป็นคนร่างใหญ่ ส่วนสูงความจริงก็พอๆ กับลู่อี้เผิง แต่ร่างกายหนาหนักเหมือนออกกำลังกายด้วยการยกรถบรรทุกทุกวันก็ไม่ปาน เล่นเอาลู่อี้เผิงดูตัวเล็กไปเลยเวลายืนอยู่ด้วยกัน ปีนี้เขาเพิ่งอายุยี่สิบแปด แต่หน้าตาที่มีแผลเป็นประกอบกับผ่านสังเวียนการต่อสู้มามาก ทำให้ดูแก่กว่าอายุจริงไปหลายปี เห็นลั่วซ่งจือหน้าดุๆ ตัวใหญ่ๆ แบบนี้ จริงๆ แล้วเป็นคนอ่อนโยนและใจดีเหลือเชื่อเลยทีเดียว
วันนี้ลั่วซ่งจือออกเรือไปหาปลาแต่เช้า ลู่อี้เผิงที่เมื่อคืนไม่ถูกหงคงฉ่วยกระทำย่ำยีเลยมีแรงพอจะลุกขึ้นจากเตียง ตามไปหาปลาด้วย ปล่อยให้นกยูงตัวนั้นหาความสุขกับการนอนต่อไปจนรุ่งสาง
ชายหนุ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็มาตรงชายหาดอีกฝั่ง ซึ่งเรือจอดอยู่ ลั่วซ่งจือรออยู่บนเรือแล้ว ท่าทางทะมัดทะแมงเหมือนเคย แขนเสื้อผ้าฝ้ายที่สวมอยู่ก็ถูกพับขึ้นสูงเพื่อความสะดวก จนเห็นแผลเป็นคำว่าหงคงฉ่วย
ลั่วซ่งจือเล่าให้ฟังว่าเขาได้แผลนี้มาโดยการเอามีดกรีด แต่ระยะหลังหงคงฉ่วยเห็นว่าบางคนผิวดี เอามีดกรีดแผลอาจจะหายสนิท ดังนั้นเลยเปลี่ยนเป็นให้เอาเหล็กร้อนจี้แทน ลู่อี้เผิงฟังแล้วก็ไม่รู้ว่าควรจะแสดงความเห็นอะไรดี จึงได้แต่พยักหน้า
ขณะที่สองคนกำลังจะเอาเรือออกจากฝั่ง เสียงใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น “ไปด้วยสิ”
ลู่อี้เผิงเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นหงคงฉ่วยเดินมาในชุดผ้าฝ้ายสีน้ำตาล กับกางเกงขาก๊วยหลวมๆ ชวนให้นึกถึงตาลุงแก่ๆ ที่อยู่บ้านเลี้ยงหลานจริงๆ แต่เผอิญหน้าของหงคงฉ่วยดันไม่เข้ากับอายุนี่สิ!
“นี่ คุณอายุปูนนี้แล้ว ไม่ต้องลำบากมาหาปลาเองหรอก ไปนอนเถอะ เดี๋ยวผมกับคุณลั่วจะไปจัดการให้” ชายหนุ่มกล่าวหลังจากนั้น เพราะนึกสังหรณ์ใจว่า หงคงฉ่วยโผล่มาแบบนี้ คงไม่มีเรื่องดีๆ แน่ๆ หงคงฉ่วยมองเขา แล้วยิ้ม “เสี่ยวจือ ให้ฉันไปด้วยสิ”
“เชิญเลยครับ ท่านนกยูง” ลั่วซ่งจือรีบพูดขึ้นทันที พลางหันเรือกลับเข้าฝั่ง อันที่จริงเขาตั้งใจจะพูดอยู่แล้ว แต่ถูกลู่อี้เผิงชิงตัดหน้าไปก่อน
หงคงฉ่วยเดินมาถึงริมหาด แทนที่จะปีนขึ้นเรือกับเขาดีๆ ก็ดันกระโดดลังกาหน้าม้วนเกลียวสามตลบมายืนอยู่ตรงหัวเรือได้อย่างสวยงามราวกับนักยิมนาสติก ลู่อี้เผิงถลึงตามอง ก่อนจะพูดออกมา “คุณทำอะไรแบบคนปกติเขาไม่ได้หรือไง?”
หงคงฉ่วยหันมาแล้วเอามือเกี่ยวหน้าเขาไว้ “แหม.. เผิงเผิงทำไม่ได้เลยอิจฉาล่ะสิ”
“จะบ้าเรอะ ผมไม่แข่งทำพิเรนทร์กับคุณหรอกนะ” ลู่อี้เผิงตอบ และพยายามจะคว้ามือข้างนั้นเอาไว้ แต่ก็ไม่ทันอีกเช่นเคย หงคงฉ่วยดึงมือกลับไปแล้วจุ๊ปาก “ไม่เอาน่า โวยวายแบบนี้เดี๋ยวปลาตกใจ หนีไปหมดนะ ดูเสี่ยวจือสิ ยังไม่เห็นบ่นอะไรเลย”
ลู่อี้เผิงหันกลับไปดูลั่วซ่งจือ เห็นฝ่ายนั้นยิ้มหน้าบาน “ท่านนกยูงยอดเยี่ยมทุกเรื่องอยู่แล้วล่ะครับ”
ลืมไปเลยว่าไอ้หมอนี่บูชาหงคงฉ่วยอย่างกับเป็นพ่อแท้ๆ งั้นแหละ
พอหาพวกไม่ได้ ลู่อี้เผิงเลยเสหันไปมองน้ำทะเลที่แตกเป็นฟองขาวตรงกราบเรือแทน หงคงฉ่วยเดินเข้ามาหา จากนั้นก็ถือวิสาสะ ซบหน้าลงบนไหล่ของชายหนุ่ม ลู่อี้เผิงขยับตัวหนีทันที
“นี่ ทำอะไรอายคุณลั่วหน่อยสิ” ชายหนุ่มเอ็ด แต่แทนที่อีกฝ่ายจะนึกรู้สึกตามคำพูด กลับเบียดกระแซะเข้ามาอีก “อายอะไรเล่า คนกันเองทั้งนั้น”
“ผมไม่หน้าหนาเหมือนคุณนะ” ลู่อี้เผิงว่า แล้วขยับหนีอีก ได้ยินเสียงลั่วซ่งจือที่บังคับเรืออยู่พูดขึ้นมา “คุณชายลู่ไม่ต้องอายหรอกครับ คนรักกันก็เป็นแบบนี้ทุกคนแหละ พ่อแม่ผมยังกอดกันบนเรือเลย”
ลู่อี้เผิงอ้าปากพะงาบๆ เหมือนเป็นใบ้ไปกะทันหัน หงคงฉ่วยเลยคว้าแขนเขาเอาไว้ แล้วเบียดเข้ามาเป็นการใหญ่
“นี่... กอดฉันหน่อยสิ ลมพัดแบบนี้ฉันหนาวนะ”
ชายหนุ่มถลึงตามองคนเบียดข้าง ก่อนจะพูดออกมา “ถ้าหนาวก็ไปหลบที่เคบินสิ” พูดพลางชี้ไปยังห้องบังคับเรือซึ่งลั่วซ่งจือยืนอยู่ หงคงฉ่วยแค่นเสียงขึ้นจมูก แล้วเชิดหน้านิดๆ “เผิงเผิงใจดำจริงๆ แค่นี้ก็ทำให้ฉันไม่ได้ แบบนี้จะเป็นสามีที่ดีได้ยังไง”
ลู่อี้เผิงมองหงคงฉ่วยเหมือนจะจับกิน ก่อนจะรั้งตัวอีกฝ่ายเข้ามากอดเอาไว้ หงคงฉ่วยซบหน้าเข้ากับบ่ากว้าง แล้วชี้ชวนให้ลู่อี้เผิงดูพระอาทิตย์ที่กำลังโผล่พ้นผืนน้ำ “เผิงเผิง พระอาทิตย์จะขึ้นแล้วนะ”
“อืม...” ลู่อี้เผิงส่งเสียงในลำคอ นอกจากพระอาทิตย์แล้ว ฝูงนกทะเลก็เริ่มบินกันออกมาหากินแล้ว
“เผิงเผิง วันนี้เราจะจับปลาแข่งกัน ใครแพ้ต้องทำกับข้าว”
“?!” ยังไม่ทันที่ลู่อี้เผิงจะอ้าปากพูดอะไร หงคงฉ่วยก็ผละตัวออก เดินไปด้านหลังห้องบังคับเรือ หยิบฉมวกออกมาสองเล่ม
“เอ้า นี่ของเธอ” พูดพลางยัดฉมวกเหล็กใส่มือของเขา ลู่อี้เผิงอดไม่ได้ต้องถามไปทันที “นี่ แหก็มี จะเอาฉมวกมาทำไมเล่า!?”
“แหมีปากเดียวนี่ จะแข่งกันได้ยังไง อีกอย่าง ปลาตอนนี้ก็มีตากแห้งไว้เยอะแล้ว ไม่ต้องจับไปมากๆ หรอก ใช้ฉมวกเอานี่แหละ” หงคงฉ่วยว่า พลางหันไปหาลั่วซ่งจือ “เสี่ยวจือ ขับเรือดีๆ นะ เดี๋ยวเผิงเผิงน้อยจะโวยวายว่าเธอเข้าข้างฉันอีก”
“ครับ” ลั่วซ่งจือรับคำ ขณะที่ลู่อี้เผิงนึกเถียงในใจว่าเขายังไม่ได้พูดอะไรเลยสักนิด หงคงฉ่วยใส่เอาๆ อยู่ได้
พอแสงตะวันจับขอบฟ้า สะท้อนภาพผืนน้ำกว้างใหญ่ไพศาล ลู่อี้เผิงก็เห็นฝูงปลามากมายกระโดดกันอยู่ข้างๆ เรือที่กำลังแล่น หงคงฉ่วยชี้มือลงไป แล้วพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง “มีเวลาครึ่งชั่วโมงนะเผิงเผิง เอาชนะฉันให้ได้ล่ะ”
ยังไม่ทันที่ลู่อี้เผิงจะพูดอะไร หงคงฉ่วยก็เดินไปที่กราบเรือ จากนั้นก็พุ่งฉมวกลงไป พอดึงขึ้นมาก็ติดปลาตัวหนึ่งดิ้นกระแด่วๆ อยู่
“หนึ่ง” ทางนั้นเริ่มนับ ลู่อี้เผิง ไม่รู้จะทำไง เลยต้องชะโงกหน้าไปมองหาปลาบ้าง
เกิดมายี่สิบเจ็ดปี เขาใช้ชีวิตในเมืองมาโดยตลอด อย่าว่าแต่ใช้ฉมวกแทงปลาเลย ได้แตะปลาทะเลเป็นๆ ก็ตอนมาที่เกาะนี้แหละ
ลู่อี้เผิงกำฉมวกแน่น ปลุกปลอบใจตัวเองว่านี่มันก็เป็นอุปกรณ์พื้นฐานที่มีใช้กันมาตั้งแต่สมัยโบราณ ถึงเขาจะไม่เคยใช้มาก่อน แต่ก็ใช่ว่าจะใช้ไม่ได้เสียหน่อย
ลำตัวเรือกระแทกเข้ากับน้ำทะเลแตกเป็นฟองพรู ปลาที่กระโดดอยู่ข้างๆ ก็มีเป็นจำนวนมาก แต่ส่วนใหญ่มักจะถูกฟองคลื่นพวกนั้นกลืนหายไปเสียก่อน ลู่อี้เผิงเมียงๆ มองๆ ก็ยังหาจังหวะแทงฉมวกลงไปไม่ได้สักที ในขณะที่หงคงฉ่วยแทงมาได้สามตัวแล้ว
ขณะที่เล็งว่าจะแทงปลาสีขาวตัวหนึ่งที่เพิ่งกระโดดผ่านหน้าไปสองรอบ ก็ได้ยินเสียงหงคงฉ่วยร้องขึ้น
“เผิงเผิง โลมา!”
ลู่อี้เผิงหันไปมอง แล้วก็เห็นโลมาฝูงหนึ่งกำลังกระโดดอยู่ห่างจากเรือไปได้สักสิบเมตร จากนั้นเขาก็เห็นหงคงฉ่วยปีนขึ้นไปบนกราบเรือ แล้วเงื้อง่าฉมวกเต็มที่ ชายหนุ่มรีบถลันเข้าไปกอดเอวฝ่ายนั้นเอาไว้ทันที “คงฉ่วย จะทำอะไรน่ะ!!”
“ถามได้ ก็จะแทงโลมาน่ะซี่!” หงคงฉ่วยว่า และเตรียมพุ่งฉมวกเต็มที่ ลู่อี้เผิงเลยจำต้องลากฝ่ายนั้นลงมาจากกราบเรือ
“คงฉ่วย ขอเถอะ ใครเขากินโลมากัน”
“ฉันนี่แหละ” หงคงฉ่วยตอบ ลู่อี้เผิงทำตาโต “คุณเคยกินแล้วหรือไง?”
“ยัง ตั้งใจว่าจะลองวันนี้” หงคงฉ่วยตอบด้วยสีหน้าจริงจังเป็นที่สุด ลู่อี้เผิงมองแล้วก็นึกอ่อนอกอ่อนใจ “คงฉ่วย โลมาเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมนะ”
“ฉันรู้” หงคงฉ่วยตอบ แล้วพูดต่อ “ยังไม่เคยลองเลยนะ ว่าเนื้อมันเป็นยังไง” ว่าแล้วก็เตรียมจะปีนขึ้นไปบนกราบเรืออีกรอบ ลู่อี้เผิงเกือบจะคว้าตัวเอาไว้ไม่ทัน ชายหนุ่มเอาตัวหงคงฉ่วยกลับมา และพยายามนึกคำพูดที่พอจะห้ามเจ้าคนใจดำอำมหิตนี่ไม่ให้ทำอะไรโหดร้ายกับสัตว์ทะเลพวกนั้น
“คงฉ่วย โลมาเป็นสัตว์น่ารักนะ” ลู่อี้เผิงพูด อีกฝ่ายหันหน้ามามองเขา “อืม ฉันเคยเห็นในโทรทัศน์แล้ว แต่น่ารักก็ใช่ว่ากินไม่ได้นี่นา ขนาดหมาแมวยังกินกันเลย”
ลู่อี้เผิงอยากจะบ้าตายกับหงคงฉ่วยจริงๆ เจ้าหมอนี่เกิดนึกอะไรขึ้นมาถึงอยากจะกินเนื้อโลมานะ เขารีบนึกหาคำพูดมาเกลี้ยกล่อมอีกฝ่ายต่อ
“คงฉ่วย โลมามันก็ฉลาดเหมือนเสี่ยวชิกของคุณนั่นแหละ”
“มันพูดได้หรือไง?” ทางนั้นย้อนถาม ลู่อี้เผิงทำหน้าลำบากใจ “พูดไม่ได้หรอก แต่มันช่วยคนจมน้ำได้นะ”
“อืม.. งั้นฉันลองจับเผิงเผิงโยนลงไปดูแล้วกัน ถ้ามันช่วยเผิงเผิงได้ ฉันจะไม่กินเนื้อมัน” พูดพลางทำท่าจะคว้าตัวลู่อี้เผิงโยนออกไปจริงๆ ชายหนุ่มร้องออกมา “คงฉ่วย หยุดทำอะไรพิสดารทีเถอะ!! ปลาปกติมีก็กินไปเถอะน่า ผมขอร้องแล้วกัน อย่าไปแทงมันเลยนะ”
หงคงฉ่วยมองหน้าลู่อี้เผิงอยู่พักหนึ่ง แล้วยิ้มออกมา “เผิงเผิงนี่ใจบุญสุนทานจริงๆ นะ ฉันไม่กินเนื้อโลมาจริงๆ หรอก ล้อเล่นน่ะ เสี่ยวจือรักโลมาจะตาย ฉันไม่ทำอะไรหรอก”
ลู่อี้เผิงถลึงตาใส่อีกฝ่าย “แล้วคุณทำท่าจะแทงมันทำไม?”
“ก็ดูว่าเผิงเผิงจะใจไม้ไส้ระกำ ดูสัตว์พวกนั้นถูกฉันแทงต่อหน้าต่อตาลงรึเปล่าไง”
ตอนนี้ลู่อี้เผิงชักนึกอยากคว้าฉมวกมาแทงคนตรงหน้ามากกว่าแทงปลาแล้ว “ผมไม่ได้ใจดำอำมหิตแบบคุณหรอกนะ”
หงคงฉ่วยมองหน้าเขาแล้วหัวเราะคิกคัก จากนั้นก็ก้มลงมองนาฬิกา “ตายล่ะ ครบครึ่งชั่วโมงแล้ว เผิงเผิงได้ปลากี่ตัว”
ลู่อี้เผิงกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะสั่นศีรษะ หงคงฉ่วยจับหน้าเขาเอาไว้ แล้วยิ้มลึกลับ “งั้นเผิงเผิงแพ้ วันนี้ต้องทำกับข้าวให้ฉันทานนะ”
-----------------------------------------------------------
ครัวที่คฤหาสน์ของหงคงฉ่วยกว้างขวางพอสมควร ปกติจะมีหลี่คงและคนรับใช้อีกสองคนเป็นคนปรุงอาหาร แต่วันนี้หงคงฉ่วยสั่งเปลี่ยนโปรแกรมทั้งหมด แล้วจัดแจ้งลากลู่อี้เผิงมายืนหน้าเตา บังคับให้ทำอาหารต่อทันทีที่ขึ้นจากเรือ
ลู่อี้เผิงที่โดนบังคับผูกผ้ากันเปื้อนยืนอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่หน้าเคาน์เตอร์ครัว ตรงหน้าเป็นปลาขนาดเขื่องสามตัวที่หงคงฉ่วยแทงมา คนแทงปลาท่าทางจะสนุกกับการดูเขาทำกับข้าว ถึงกระทั่งลากเก้าอี้มานั่งในครัว แล้วเอ่ยปากสั่ง “เผิงเผิง ฉันอยากกินแปะซะ ปลาสามรส แล้วก็ปลานึ่งบ๊วย
คนถูกสั่งหันมาถลึงตาใส่คนสั่ง “ผมจะต้มปลาให้คุณกิน!”
“งั้นเอาปลาตุ๋นโสมแล้วกัน” หงคงฉ่วยพูดอย่างอารมณ์ดี ลู่อี้เผิงยกหม้อขึ้นมาต้มน้ำ มองดูปลาทั้งสามตัว จากนั้นก็ทำท่าจะหยิบลงหม้อไปทั้งอย่างนั้น หงคงฉ่วยร้องขึ้นมา
“เผิงเผิงจะทำอะไรน่ะ?”
“ก็ต้มปลาไง” อีกฝ่ายตอบ หงคงฉ่วยทำหน้าเหมือนเห็นปลาวาฬอยู่ตรงหน้า “แล้วเธอ ไม่เอาเครื่องใน ไม่ตัดครีบออกก่อนหรือไง?”
“..................”
“เผิงเผิง...?”
ลู่อี้เผิงเกิดมายี่สิบเจ็ดปี นอกจากลวกบะหมี่กับอุ่นน้ำซุปที่ซื้อมาเก็บตุนเอาไว้เผื่อยามฉุกเฉินแล้ว นายตำรวจหนุ่มไม่เคยทำกับข้าวอย่างอื่นเลย สมัยพ่อยังมีชีวิตอยู่ ก็ผูกข้าวกับคนข้างบ้าน พอพ่อเสียชีวิต ก็ทานข้าวในโรงเรียนประจำ เรียนจบมาก็ซื้อบ้างอะไรบ้าง ดังนั้น... ความสามารถด้านเข้าครัวของลู่อี้เผิงจึงเท่ากับศูนย์ เปิดเตาต้มน้ำเป็นก็นับว่าบุญมากแล้ว
แต่ลู่อี้เผิงไม่ยอมเสียหน้าต่อหน้าหงคงฉ่วย ดังนั้นจึงหยิบมีดมา เงอะๆ งะๆ ผ่าปลาตัวนั้นออก ได้ยินเสียงหงคงฉ่วยร้องลั่น “เผิงเผิงทำอะไร?!!”
“ก็ผ่าเอาเครื่องในปลาออกไง” ชายหนุ่มตอบ และผ่าปลาตัวนั้นออกเป็นสองซีก หงคงฉ่วยทำหน้าเหมือนจะเป็นลม จากนั้นถึงได้ลุกจากเก้าอี้มาได้
“เผิงเผิงทำไมเป็นคนแบบนี้ อยู่มาได้จนจะสามสิบแล้ว แค่เครื่องในปลาก็เอาออกไม่เป็นหรือไง?”
“ผมไม่ใช่พ่อครัวนะ” ลู่อี้เผิงเถียงทันที หงคงฉ่วยทำหน้าอ่อนอกอ่อนใจเหมือนต้องรับมือกับเด็กเพิ่งหัดพูด พลางเดินเข้ามา คว้าผ้ากันเปื้อนอีกผืนหนึ่งมาผูกไว้ “แย่จริงๆ เป็นสามีประสาอะไร กับข้าวแค่นี้ก็ทำไม่ได้”
ลู่อี้เผิงขบฟันอย่างกับจะขย้ำหงคงฉ่วยให้ตายคาปาก ก่อนจะเค้นเสียงไป “คุณทำเป็นรึไง?”
หงคงฉ่วยลอยหน้าลอยตา คว้ามีดกับเขียงมา จากนั้นก็พูดตอบ “ดูเอาแล้วกัน”
จากนั้นลู่อี้เผิงก็ได้เห็นคนใช้วิทยายุทธทำครัว หงคงฉ่วยหยิบมีดมาแล้วก็ควงรอบหนึ่ง ท้องปลากลายเป็นเส้นยาว จากนั้นก็ควงมีดอีกครั้ง ดึงเครื่องในปลาทั้งหมดออกมา ลู่อี้เผิงเห็นแล้วก็อดพูดออกมาไม่ได้
“นี่คงฉ่วย.. ผมรู้แล้วว่าคุณเก่งเป็นที่สุด เพราะงั้น ทำอะไรแบบคนปกติเขาบ้างก็ได้”
หงคงฉ่วยขยับมีด เลาะเนื้อปลาออกจากก้างด้วยท่าทางพิสดารน่าหวาดเสียว ก่อนจะพูดตอบ “แหม... แบบนี้มันไม่ปกติตรงไหนกัน”
ลู่อี้เผิงขี้เกียจจะพูดต่อ เลยช่วยหยิบหม้อหยิบชามมาเตรียมเอาไว้ แล้วยืนมองหงคงฉ่วยทำอาหารด้วยท่วงท่าพิสดารต่อไป
ถ้าไม่นับท่าทางประหลาดที่ออกแนวจอมยุทธ์หนังกำลังภายใน หงคงฉ่วยก็ถือว่าทำกับข้าวคล่องอยู่หรอก ผ่านไปสักพัก ลู่อี้เผิงก็ได้กลิ่นหอมจากหม้อแป๊ะซะ เขาช่วยหงคงฉ่วยเพิ่มเครื่องปรุง ขณะที่อีกฝ่ายขยับไปเตรียมทำน้ำราดปลาสามรส
“ไหนเผิงเผิงลองชิมหน่อยซิ ว่าได้หรือยัง” หงคงฉ่วยพูด พลางชะโงกหน้ามามองหม้อแป๊ะซะ แล้วใช้ช้อนตักน้ำแกงขึ้นมาชิม จากนั้นจึงใช้ช้อนอีกคันตักให้ลู่อี้เผิง ชายหนุ่มเป่าช้อนเบาๆ แล้วลองชิมน้ำต้มนั้นลงไป
“อืม อร่อยแล้วล่ะ”
หงคงฉ่วยมองหน้าเขาแล้วยิ้มออกมา ก่อนจะหันไปง่วนกับปลาสามรสต่อ ลู่อี้เผิงมองตามต้นคอขาวๆ นั้นแล้วก็เกิดรู้สึกอยากทานเพิ่มอีก เลยขยับเข้าไปใกล้
“คงฉ่วย..”
“หืม?” หงคงฉ่วยเบือนหน้ากลับมา แล้วก็ถูกจูบกะทันหันอย่างไม่ทันตั้งตัว ดีที่ไม่เอาตะหลิวที่ถืออยู่เคาะหัวลู่อี้เผิงด้วย ปล่อยให้ชายหนุ่มจูบอยู่พัก หงคงฉ่วยก็ผลักทางนั้นออก “อยากทานปลาไหม้หรือไง”
ลู่อี้เผิงเม้มริมฝีปาก แก้มแดงนิดๆ “เปล่า”
หงคงฉ่วยมองหน้าเขาอยู่พัก แล้วหันกลับไปสนใจกับข้าวที่ทำอยู่ต่อ ลู่อี้เผิงไม่รู้จะทำอะไร เลยหยิบถ้วยหยิบชามมาแก้เก้อ
ผ่านไปสักพัก ทั้งแป๊ะซะ ทั้งปลาสามรส ทั้งปลานึ่งบ๊วย ก็ส่งกลิ่นหอมหวนชวนให้น้ำลายสอ หงคงฉ่วยทำกับข้าวเสร็จก็ถอดผ้ากันเปื้อนออก แล้วจึงหันมาสั่งความ “ตักไปส่งฉันที่โต๊ะนะ ใส่ชามสวยๆ ล่ะ”
จากนั้นก็คว้าคอชายหนุ่มลงมาจูบ ก่อนจะเดินเยื้องกรายออกไป
---------------------------------------------------
วันนี้ลู่อี้เผิงถูกบังคับให้จับปลาด้วยฉมวก ถูกบังคับให้ทำครัวซึ่งก็ล่มตั้งแต่เริ่ม แล้วก็ยังต้องทำหน้าที่เป็นเด็กเสิร์ฟอีก ชายหนุ่มตักอาหารทั้งหมดใส่ถาด แล้วเดินถือออกมา หงคงฉ่วยนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว พอเห็นหน้าเขาก็กวักมือเรียก
“น้อง โต๊ะนี้”
ลู่อี้เผิงนึกอยากปาถาดใส่หงคงฉ่วยจริงๆ เสียแต่ว่าแป๊ะซะก็อร่อย ปลาสามรสก็เยี่ยม ยังมีปลานึ่งบ๊วยที่เขายังไม่ได้ชิมอีก เพราะงั้น ปล่อยหงคงฉ่วยไปก่อนก็ได้
ชายหนุ่มเดินไปถึงโต๊ะก็หยิบชามกับข้าวลงวาง ขณะที่หงคงฉ่วยปูผ้ากันเปื้อนรออย่างกับกำลังอยู่ในภัตตาคารหรูไม่มีผิด ผิดเสียแต่ยังใส่ชุดกางเกงขาก๊วยอยู่ ลู่อี้เผิงวางกับข้าวลงแล้ว ก็หยิบถ้วยมาตักข้าว
ข้าวสวยร้อนๆ ในถ้วยยังคงมีควันกรุ่น กับข้าวก็ยังร้อนอยู่ ลู่อี้เผิงลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ หงคงฉ่วย จากนั้นอีกฝ่ายก็หยิบตะเกียบ คีบเนื้อปลาแป๊ะซะใส่ลงในชามของเขา
“เผิงเผิงน้อยยังเด็กอยู่ ต้องบำรุงให้มากๆ จะได้แข็งแรงๆ เผื่อจะเอาชนะฉันได้บ้าง”
ลู่อี้เผิงหันไปมองคนพูด แล้วพูดตอบ “ถามจริงเถอะ คุณอยากให้ผมเอาชนะได้จริงๆ หรือไง?”
“แน่นอน ถ้าเผิงเผิงมีปัญญาน่ะนะ” หงคงฉ่วยตอบด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ลู่อี้เผิงเลยไม่พูดอะไรอีก ได้แต่ดูมือหงคงฉ่วยคอยคีบกับใส่ถ้วยข้าวของเขา ปลาแป๊ะซะก็มีแล้ว ปลาสามรสก็มีแล้ว ปลานึ่งบ๊วยก็มีแล้ว หคงฉ่วยคีบเสร็จก็หันมาถามเขายิ้มๆ
“คราวนี้เผิงเผิงชอบอย่างอื่นนอกจากปลาหิมะหรือยัง?”
ลู่อี้เผิงไม่ตอบในทันที เขาคีบกับข้าวทั้งหมดใส่ลงในถ้วยของหงคงฉ่วยบ้าง ก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้ กระซิบเบาๆ ที่ข้างหู “ผมชอบ.... ที่สุดเลยล่ะ” จากนั้นก็หอมแก้มหงคงฉ่วยดังฟอด
หงคงฉ่วยหัวเราะคิกคัก จากนั้นก็พูดออกมา “เผิงเผิงชอบกินฉันหรือนี่ งั้น เดี๋ยวทานหมดแล้ว ฉันจะยอมให้เผิงเผิงจับกินก็แล้วกัน”
ลู่อี้เผิงแลบลิ้นเลียริมฝีปาก พยายามทำหน้าประหนึ่งชายหนุ่มกลัดมัน ก่อนจะพูดตอบ “ผมจะกินให้คุณลุกไม่ขึ้นเลย”
หงคงฉ่วยยกตะเกียบทิ่มปลายจมูกเขาเบาๆ “ปากดีไปเถอะ เดี๋ยวก็ร้องบอกให้ฉันหยุดอีกนั่นแหละ”
ชายหนุ่มหน้าแดงจัดขึ้นมาทันที ก่อนจะหันไปสนใจถ้วยข้าวของตัวเอง ได้ยินเสียงหงคงฉ่วยหัวเราะชอบใจ
“เผิงเผิง ฉันชอบเวลาที่ได้อยู่กับเธอที่สุดเลยล่ะ”
ลู่อี้เผิงไม่พูดอะไรอีก ได้แต่นั่งก้มหน้าก้มตาทานข้าวด้วยแก้มแดงปลั่ง
ให้ตายสิ แพ้ทุกทีเลย!!!
-----------------------------------------------------
** อย่าลืมโหวตกันนะคะ อยากรู้ค่ะ อิอิ (ที่ไม่มีตัวละครอื่นให้เลือก แล้วก็ไม่มีตัวเลือกอื่น เพราะรู้ว่าถ้ามีแปะชิกชิก นกกระตั้วชนะเลิศแน่ แล้วถ้ามีถูกทุกข้อ ถูกทุกข้อก็ชนะอีก เพราะงั้นเอาสองคนนี่แหละ ดูท่าทางจะสูสี เอิ๊กๆ )
โพลล์
หัวข้อ: [แจ้งข่าวหน้า1]红孔雀 นกยูงแดง (มาเฟีย?vsตำรวจ SMนะ!-จบ) แปะรูปp40 :9/9/2554 (อ่าน 612067 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก