หัวข้อ: :: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: รักป่วนๆ แบบฉบับซิทคอม :)

[iforgive]

ด่านนี้แค่จิ๊บ ๆ ด่านพ่อแม่นี่สิ  เฮ้อ

[FlapJack]

ใครที่อยากร่วมสนุกชิงน้องหมี ก็รีบๆ นะครับ หมดเขตวันอาทิตย์ที่ 12 ส.ค. นี้แล้วนะ

สามารถไปอ่านรายละเอียดได้ที่ >>> กิจกรรมชิงน้องหมี <<< เลยนะครับ



ปล. สุขสันต์วันแม่ล่วงหน้านะครับ 

[bobby_bear]

ก่อนอื่นต้องขอโทษคุณแต๊คก่อนเลย คนอ่านคนนี้หาย 555
กลับมาอีกรอยผ่านไปสามสี่ตอนเลยทีเดียว อ่านกันมัน
แล้วมีหมีน้อยมาแจกชนกลุ่มน้อยด้วย 

ผ่านมาหลายตอน รู้สึกรักตาร์จัง
ชอบตาร์ตรงที่ตาร์แคร์คนอื่น ใส่ใจสิ่งรอบข้าง
แต่มากไปก้ไม่ดีนะ เดี๋ยวจะกลายเป็นละเลยตัวเอง

ครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญ ยังไงก้เอาใจช่วยนะ ผ่านไปให้ได้เน้อ

กับกิจกรรมน้องหมี เค้าเลือกไม่ถุกอ่ะ รักหมด ชอบหมด อีกอย่างจำตอนไม่ได้ด้วย 5555

สู้ ๆ และขอบคุณนะค้าบบบ

[Mulberry]

 ว้ายยยย พรุ่งนี้แล้วแต่ยังเลือกไม่ได้เลยยยยย

[princegolf]

อะแด๊บทำงานมาตอบก่อน "ชอบโบนัสตอนไหนดี..."

ชอบหลังตอน 15 นะ "ลอยกระทงกันแล้ว..."

เพราะเป็นหนึ่งในหลายเรื่องที่ฟังดูแล้วจิ้นดี ถือกระทงเดินคู่กะผู้ชาย
(เค้ามีแต่เดินคู่ผู้หญิงไม่ใช่เหรอ) !!!

เหมือนชีวิตคนตอบ... (เศร้าเล็กๆ)
เพราะบางเรื่อง แทบจะไม่อยากเล่าให้ใครฟังเลย
แต่สำหรับคนอย่างคุณโบ๊ทแล้ว ถ้าเป็นคนพิเศษอย่างต้าร์ซะอย่าง

เรื่องไหนฟังแล้วกูดูดีทั้งนั้นแหละ
(อุ๊ยยย... เขินแทน บอบบาง ขาวจั๊ว ตัวเล็ก) !!!

ไปละ
ปล.เข้าใจยากหน่อย เพื่อหมี มานอนกอด สักตัวนะท่านบร๊ะเจ้าแจ๊ค

[BeeRY]

มาตอบคำถามชิงน้องหมี กะจะตอบวันสุดท้าย แต่พรุ่งนี้ยุ่งทั้งวัน กลัวเหนื่อยจนลืมมาเล่นเกมชิงน้องหมี
แต่เค้าก็ยังยืนยันเหมือนในแฟนเพจว่าคำถามคุณแจ๊คยากอะ
ชอบโบนัสตอนที่ 26 Save Me จริงๆชอบหลายตอน แต่เอาตอนนี้แหละ ฟินสุด
ตอนนั้นทั้งคู่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเนอะ แต่ว่าอะไรหลายๆอย่างที่ทำด้วยกันมันยิ่งกว่าแฟนอีก
ยิ่งตอนมายืนแปรงฟันคู่กันเหมือนในโบนัสอะ แอร๊ยยย น่ารักมากกกก
มันเป็นฉากในฝันเลยอะ แล้วก็อยากให้เกิดขึ้นในชีวิตจริง
ตื่นมาพร้อมๆกัน มายืนแปรงฟันข้างๆกัน (อาบน้ำด้วยกันนี่ตอนเป็นแฟนกันแล้ว ) มันรู้สึกอบอุ่นดีค่ะ
บรรยายไม่ถูก รู้แต่ชอบเป็นพิเศษ และอยากได้หมี

ตอบเสร็จแล้วก็ไปนอนรอตอนต่อไป

[Mulberry]

มาตอบคำถามชิงหมีค่ะ

สำหรับโบนัสตอนที่ชอบที่สุดคือโบนัสของบท #17 ตอน The Secret's Safe with Me | เหยียบไว้ไม่บอกใคร

ตอนนั้นกีต้าร์แอบไปคุยกับโต้งแล้วเฮียโบ๊ทแอบตามไป นี่ก็แสดงให้เห็นแล้วว่า ลึกๆแล้วเฮียโบ๊ทคิดอะไรกับต้าร์ เพียงแค่ยังไม่รู้ตัวว่าหึงและระแวงว่าโต้งจะมาจีบต้าร์ โบนัสของตอนนี้ช่วยเสริมให้เห็นชัดขึ้นมากว่าเฮียโบ๊ทคิดยังไงกับต้าร์ ขนาดเพื่อนยังดูออก ดูกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด
ที่ชอบโบนัสตอนนี้ก็เพราะว่าเวลานึกภาพตามแล้วรู้สึกว่ามันเป็นซีนที่น่ารักดี เป็นธรรมชาติ จริงๆ แล้วดูเรียบง่าย ไม่หวือหวาในภาพและองค์ประกอบ มีตัวละครเพียงสองตัว แต่สิ่งที่สื่อออกมามันชัดเจนมากๆว่าเฮียโบ๊ทไม่ได้รู้สึกกับต้าร์เพียงพี่น้องเท่านั้น อิอิ

จริงๆ แล้วชอบทุกตอนเลยเพราะรู้สึกว่ามันมีแมสเสจของมันเอง และช่วยเป็นสีสันให้กับบทหลักได้เป็นอย่างดี เหมือนกินอาหารอร่อยแล้วได้ตบท้ายด้วยของหวาน ผลไม้หรือเครื่องดื่มที่ช่วยตัดคาวได้เป็นอย่างดีค่ะ แต่ชอบตอนนี้เป็นพิเศษด้วยความที่มันได้อารมณ์กุ๊กกิ๊กในแบบที่จะเกิดขึ้นได้เฉพาะในช่วงที่ความสัมพันธ์ยังไม่ชัดเจนเท่านั้น และโบนัสตอนนี้เป็นการแสดงออกถึงความรู้สึกของเฮียโบ๊ทตอนที่อยู่กับเพื่อนสนิท ซึ่งน่าจะตรงไปตรงมาได้มากกว่าตอนอยู่กับต้าร์ค่ะ เชื่อว่าถ้าเป็นตอนอื่นๆ ที่มีกจะเป็นซีนของเฮียโบ๊ทกับต้าร์คงไม่มีอารมณ์แบบนี้ค่ะ


นี่เราตอบอะไรออกไปเนี่ย? เหมือนจะไม่ค่อยรู้เรื่องเลยอะ แป่วววววววว
หวังว่าพี่แจ๊คจะเข้าใจว่าเราอยากสื่ออะไรนะ 5555555

อยากได้หมีแะ โอมหมีจงมา โอมหมีจงมา 

[- คราส -]

เลือกยากแฮะ
ชอบโบนัสทุกตอน เป็นเหมือนรายละเอียดเล็กๆน้อยๆในเรื่อง ก็จะเห็นความสัมพันธ์ของตัวละครมากขึ้นจากตอนโบนัส แถมด้วยความเกรียนของกีต้าร์ (ตาคนนี้เกรียนแทบทุกโบนัส)

โบนัสของตอนที่ชอบที่สุดคือ LOVE HIGH STORY – 47 – Mine for Real | เป็นของผม
เพราะเป็นตอนโบนัสที่อ่านแล้วเขิน รู้สึกทั้งหวานและอบอุ่น ใจฟูๆ คำบรรยายไม่เยอะแต่นึกภาพออกหมด แถมยังจิ้นต่อไปถึงตอนที่ต้าร์ตื่นมาว่าจะเป็นยังไง แล้วก็ชอบมุก Post-it ด้วย

อีกสี่ตอนที่ชอบเป็นพิเศษ
LOVE HIGH STORY – 10 – (Whose) Mistake | ความผิด (ติดตูดใคร) [part 2]
ตอนนี้ที่เลือกเข้ามาเพราะชอบมุก
LOVE HIGH STORY – 12 – The Sun's So Strong | แดดมันแรง
ให้ความรู้สึกว่าโบ๊ทกับต้าร์จีบกันเล็กๆ
LOVE HIGH STORY – 28 – We’ve Got a Plan | แผนสุดล้ำ
ตาต้าร์เกรียน อ่านอีกทีก็ขำก๊าก
LOVE HIGH STORY – 46 – Don’t Need Tomorrow to Come | ไม่อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้
โบนัสตอนนี้ตัดอารมณ์มาก จากหวานๆอยู่ ตัดฉับ 

  

[● MaYa~Boy ●]

ตามมาอ่านจนทันแล้ว สนุกมากๆเลย ไงก็เอาใจช่วยคุณโบ๊ทกับต้าร์นะ

[Mulberry]

 
มาอะยางงงงง

[FlapJack]

ประกาศผลแล้วนะครับ สำหรับผู้โชคดีรับน้องหมีไปนอนกอด ลองเช็ค PM ดูนะครับ คนโชคดีอาจเป็นคุณ
ส่วนใครที่พลาดรางวัลนี้ ไม่เป็นไร ผมกำลังหาของปลอบใจให้อยู่นะ
ต้องขอบอกว่า "เลือกยากมาก" เพราะว่าคำตอบที่โดนใจผมมันมีอยู่มากกว่า 3 คำตอบ ลังเลอยู่หลายรอบแต่สุดท้ายก็เลือกผู้โชคดีทั้ง 3 คนนั้น ด้วยความที่คำตอบของพวกเขามันมี keyword บางอย่างที่เตะใจผมนั่นเอง
ขอบคุณทุกๆ คนที่ร่วมสนุกนะครับ คำตอบของพวกคุณทำผมใจชื่นได้มากๆ เลยละครับ

เอาละ ไว้เจอกันกับตอนใหม่ เร็วๆ นี้ ส่วนวันนี้ต้องลาไปก่อน
ฝันดี ราตรีสวัสดิ์นะครับ

[BeeRY]

หายไปตัดสินคดีความ เอ๊ย เกมชิงน้องหมีซะนาน คุณแจ๊คอย่าลืมพากีต้าร์น้อยกับคุณโบ๊ทมาส่งด้วยนะคะ คิดฮอด

[pim_onelove]

เล็งดูภาพที่คุณ FlapJack แปะจะแทบจะแหวกจอดูเข้ามาดูใกล้ๆ เห็นมีชื่อเราด้วย โฮะๆๆๆๆ ดีจายยยยยยยย

[FlapJack]

ส่งหมีไปแล้ว 1 ตัว ออกไปส่งมาสดๆ ร้อนๆ เลย 
ส่วนอีก 2 คนคงจะยังไม่รู้ตัวว่าได้น้องหมี ยังไงก็อย่าลืมเช็ค "ข้อความส่วนตัว" ในแถบเมนูด้านบนนะ

[- คราส -]

เมนท์ตอนล่าสุด

ยกมาม่าซด
เรื่องบางเรื่องต้องใช้เวลาทำใจ
ถ้าผ่านด่านน้องไปได้ แล้วด่านพ่อแม่จะเป็นไงเนี่ย

  ปลอบเปี๊ยก บร๊ะเจ้าแจ๊คอย่าใจร้ายน้าา

ป.ล. ตอนที่ 51 ชื่อน้องเบลเขียนต่างไปจากตอนอื่น เบลล์ -> เบล

 

[FlapJack]

LOVE HIGH STORY – 53 – The Weatherman Is Smiling | อากาศแจ่มใส





ในห้อง 706



กีต้าร์ตื่นนอนตั้งแต่เช้าตรู่ แต่ก็นอนลืมตาอยู่อย่างนั้น นอนนิ่งๆ อยู่ท่าเดิมตั้งแต่เมื่อคืน... แววตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างผ่านม่านบางไปจบที่ท้องฟ้าสีครามยามเช้าที่มีแสงแดดอ่อนๆ ส่องประกาย... เป็นภาพที่ดูอบอุ่น แต่ความรู้สึกบนเตียงกลับแตกต่างอย่างสิ้นเชิง... เตียงนี้เย็นกว่าที่เคย

...ว่าแล้วก็นอนขดตัวและกระชับวงแขนที่โอบกอดตัวเองเข้าอีกนิด...


“เฮ้อ”
 

...กอดตัวเองยังไงก็ไม่อุ่น...


ในหัวมีความคิดฟุ้งซ่านอยู่มากมายที่ก่อตัวมาตั้งแต่เมื่อคืน ทั้งๆ ที่บอกกับตัวเองแล้วว่าทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย ไม่มีอะไรต้องกังวล แต่ก็เหมือนจะกล่อมตัวเองไม่สำเร็จสักเท่าไรนัก เพราะในอีกด้านหนึ่งของความคิด ก็ยังมีความฟุ้งซ่านที่เกิดจาก “ความไม่รู้” ฟุ้งกระจายอยู่ไปทั่ว... ไม่รู้ว่าสองพี่น้องเขาจะเคลียร์กันได้ไหม... ไม่รู้ว่าท้ายที่สุดแล้ว ทุกอย่างจะลงเอยอย่างไร... เมื่อไม่รู้ก็เลยเริ่มจะคิดไปเอง และเมื่อคิดถึงว่าต้องเลิกลา ไม่ได้พบเจอ ก็รู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ

ร่างเล็กหลับตาปี๋ราวกับต้องการลบภาพของการจากลาที่เห็นอยู่ในความคิดของตัวเอง ก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วสะบัดหัวแรงๆ แล้วกระโจนออกจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำไป... หวังว่าน้ำเย็นๆ คงจะช่วยไล่ความคิดไร้สาระออกไปจากหัวได้บ้าง

.

.

เมื่ออาบน้ำเสร็จก็ออกมาแต่งตัว... วันนี้ไม่ได้ไปไหน คว้าอะไรได้ก็ใส่ๆ ไป... ไม่มีไอ้คุณโบ๊ทมาคอยวิจารณ์ด้วยว่ากางเกงจะเก่าหรือเสื้อจะย้วยยังไง... ใส่ๆ ไปเหอะ ผมก็ไม่ต้องเซท... ว่าแล้วก็เดินลากรองเท้าผ้าพาตัวเองกับกางเกงขาสั้นเก่าๆ และเสื้อยืดย้วยๆ ที่อดีตเคยเป็นสีขาวมาก่อนไปหย่อนลงนั่งบนโซฟาก่อนจะคว้ารีโมทชึ้นมาเปิดไล่ช่องรายการดูว่ามีอะไรดูบ้าง... เปิดวนไปวนมาสุดท้ายก็มาหยุดที่ข่าวพยากรณ์อากาศที่มีผู้รายงานยืนยิ้มแฉ่งอยู่กลางจอ


“ครับ สำหรับพยากรณ์อากาศวันนี้ ประเทศไทยเราโดยรวมแล้วอากาศสดใสไร้ฝนครับ อุณหภูมิเฉลี่ยทั้งประเทศอยู่ที่ 34 องศาเซลเซียส โดยอุณหภูมิเฉลี่ยต่ำสุดรายภาคอยู่ที่ภาคกลางตอนบนที่ 33 องศาเซลเซียส และอุณหภูมิเฉลี่ยรายภาคสูงสุดที่ภาคใต้ครับ ที่ 36 องศาเซลเซียส เหมาะกับการออกเรือไปพักผ่อนมากเลยนะครับ เพราะวันนี้มีลมทะเลปานกลาง คลื่นไม่สูงและท้องฟ้าโปร่งครับ ส่วนกรุงเทพมหานครฯ อากาศแจ่มใส อาจมีเมฆนิดหน่อยในช่วงบ่าย แต่อากาศสดใส ไร้ฝนแน่นอนครับ...”


เสียงผู้รายงานพยากรณ์อากาศกล่าวรายงานด้วยน้ำเสียงสดใส กีต้าร์ฟังแล้วก็หันไปมองท้องฟ้านอกคอนโดฯ ที่ตอนนี้มีแดดจ้ากว่าตอนที่เขาตื่นอยู่ไม่น้อย ท้องฟ้าโปร่ง ไร้เมฆ... แต่ทำไมนะ เขาถึงไม่รู้สึกว่าวันนี้มันสดใสอย่างที่ตาเห็นสักเท่าไรนัก...


“ยังจะมายิ้มอีก! ไอ้พยากรณ์อากาศขี้โม้เอ้ย!”


ร่างเล็กบ่นอยู่คนเดียวพร้อมทำหน้าเหม็นบูด ว่าแล้วก็กดเปลี่ยนช่องไปหาอย่างอื่นดู แต่เวียนจนครบทุกช่องก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไรน่าสนใจเลยสักนิด... น่าเบื่อจัง...

กีต้าร์วางรีโมทแล้วดีดตัวลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็นดูว่ามีอะไรกินบ้าง แต่สุดท้ายก็ปิดตู้เย็นไปอย่างเซ็งๆ เพราะรู้สึกว่าของกินในตู้เย็นมันไม่มีอะไรน่ากินเลยสักอย่างเดียว... ไม่กินก็ได้... ว่าแล้วก็เดินอ้อยอิ่งไปที่กระเป๋าสะพายใบโปรดที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารแล้วค้นเอาชีทเรียน สมุดโน๊ต และหนังสือเรียนออกมากองรวมๆ กันก่อนจะหอบเดินตรงไปที่โต๊ะรับแขกหน้าโทรทัศน์

ร่างเล็กวางกองชีทและหนังสือลงบนโต๊ะแล้วหย่อนตัวลงนั่งบนพื้น หลังพิงโซฟา... มือเรียวรื้อชีทออกมาจัดเรียงตามลำดับหัวข้อ เมื่อคืนนี้ไม่ได้จัดมา คว้าได้ก็ยัดลงกระเป๋ามาเลย เพราะกลัวร่างสูงจะตื่นมาเห็น...
 

“รู้งี้นั่งจัดมาเลยซะก็ดี”


จัดไปก็บ่นไปอยู่คนเดียว แถมยังพาลไปโทษรุ่นพี่ร่างสูงอีกด้วยว่าเป็นสาเหตุให้เขาต้องยัดชีทใส่กระเป๋ามาจนสลับชุดปนเปกันไปหมด แถมยับอีกต่างหาก... รำไม่ดีก็โทษปี่โทษกลองกันไป... กว่าจะจัดเสร็จก็บ่นได้หลายคำ กว่าจะได้เริ่มอ่านทบทวนก็ผ่านไปหลายนาที


...แต่อ่านได้สามคำ ก็เงยหน้าดูโทรทัศน์ที่กำลังฉายการ์ตูนเรื่องโปรดที...
“ฉายซ้ำอีกแล้ว น่าเบื่อชะมัด”

 
...อ่านได้สามประโยค ก็มองไปที่ประตูที...
“ไหนว่าจะกลับมาเจอกันที่คอนโดฯ ไง ไม่เห็นกลับมาสักทีละ ไอ้ลิงนี่แม่ง!!”


...อ่านได้สามบรรทัด ก็หันไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูที...
“ไม่คิดจะโทรหรือส่งข้อความมาบอกอะไรกันบ้างเลยเหรอวะ”


...อ่านไปได้สามย่อหน้า ก็ละสายตาไปเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างที...
“ไหนว่าวันนี้กรุงเทพอากาศดีไง... ขี้โม้ชัดๆ”


นึกๆ แล้วก็อยากกดรีโมทย้อนกลับไปที่ช่องที่มีข่าวพยากรณ์อากาศเมื่อครู่นี้ ถ้าทำได้จะยื่นมือเข้าไปในโทรทัศน์แล้วดีดปากผู้รายงานพยากรณ์อากาศสักทีสองทีโทษฐานโกหกเรื่องสภาพอากาศ... อืมมมมม จริงๆ แล้วท้องฟ้าก็แจ่มใสไร้เมฆนะกีต้าร์...   

กีต้าร์นั่งอ่านบ้างเหม่อบ้าง ไม่มีสมาธิเอาเสียเลย อ่านยังไงก็วนอยู่ที่เดิม นี่ผ่านมาได้สักพักใหญ่ๆ แล้ว แต่กลับอ่านไปได้ไม่กี่หัวข้อเท่านั้น.. ท้ายที่สุดก็ตัดสินใจวางดินสอแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินหายเข้าห้องนอนไป... เพียงครู่เดียวก็เดินออกมาพร้อมกระเป๋าเดินทางใบเล็ก หันไปมองโทรศัพท์ที่วางรวมอยู่กับชีทบนโต๊ะหน้าโซฟาแล้วยืนคิดอยู่ชั่วอึดใจ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินออกจากห้องไปโดยไม่ได้หยิบเอาโทรศัพท์ไปด้วย...

.

.

.

อีกเกือบหนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น รถ BMW สีดำคันคุ้นตาก็เลี้ยวเข้าอาคารจอดรถของคอนโดฯ อย่างไม่เบาฝีเท้านัก เมื่อรถจอดและดับเครื่อง ร่างสูงเจ้าของรถก็รีบพุ่งออกจากรถอย่างรีบร้อน คิ้วเข้มบนใบหน้าหล่อนั้นขมวดเข้าหากันราวกับเงื่อนพิรอด สีหน้าเคร่งเครียด สาวเท้าอย่างรีบเร่ง เดินเข้าคอนโดฯ ไป

เมื่อลิฟท์จอดที่ชั้น 7 ร่างสูงก็เดินกึ่งวิ่งตรงไปยังห้อง 706 ก่อนจะลงมือเคาะประตูรัว แต่ก็ไม่มีใครเปิดประตู... ลองตะโกนเรียกชื่อเจ้าของห้อง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ... ลองโทรศัพท์ไปหา ก็ได้ยินเพียงเสียงริงโทนดังออกมากจากในห้อง แต่ก็ไม่มีคนรับ...

ตลอดทางจากโรงพยาบาลมาจนถึงคอนโดฯ โบ๊ทพยายามโทรหากีต้าร์ตลอด แต่ไม่มีคนรับสาย เขาก็เลยจิตตก เป็นกังวลว่ากลับมาจะไม่เจอต้าร์อยู่ที่ห้อง และแล้วความกลัวของเขาก็เป็นจริง... เพราะต้าร์ไม่อยู่ห้องจริงๆ แถมไม่เอาโทรศัพท์ไปด้วย...


“หายไปไหนวะเนี่ย”


โบ๊ทเอ่ยถามกับตัวเองลอยๆ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยืนพิงประตูห้อง 706 อยู่สักพักก็เหมือนนึกอะไรได้ ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรออก

“ไอ้ที”

“ว่าไงพี่”

“ไอ้เปี๊ยกอยู่กับมึงป่าว”

“ไม่อยู่นะพี่ ทำไมเหรอ มันบอกว่ามันจะมาบ้านผมเหรอพี่”

“ป่าวๆ... เออ ไม่อยู่ก็แล้วไป แค่นี้นะ”

“เดี๋ย...”


ร่างสูงวางสายโดยไม่ได้ฟังรุ่นน้องพูดอะไรอีก คิ้วเข้มคู่นั้นขมวดเข้าหากันพลางนึกสงสัยว่ากีต้าร์หายไปไหน แถมไม่เอาโทรศัพท์ไป นี่ตั้งใจจะไม่ให้ติดต่อได้เลยใช่ไหม... ร่างสูงพ่นลมออกจมูกแรงๆ ก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกอะไรออก ว่าแล้วก็วิ่งตรงไปยังลิฟท์แล้วกดลงไปยังชั้นล็อบบี้

โบ๊ทเข้าไปถามพนักงานที่โต๊ะ reception ว่าเห็นกีต้าร์ไหม แต่ก็ไม่มีใครเห็น... เดินเข้าไปถามยามหน้าประตูว่าเห็นกีต้าร์เดินออกมาบ้างไหม ก็ได้คำตอบว่าไม่เห็น... เดินไปถามป้าเพ็ญร้านอาหารตามสั่ง ป้าเพ็ญก็บอกว่าไม่เห็น... เดินไปถามพนักงานเซเว่น ก็ไม่มีใครเห็นเลยสักคน...


“หายไปไหนเนี่ย”


ร่างสูงเริ่มรู้สึกหงุดหงิด ด้วยเจอความคิดฟุ้งซ่านเข้าเล่นงานความรู้สึก... กลัวว่ากีต้าร์จะหนีเขาไป... แล้วยิ่งกลับมาไม่เจอต้าร์อยู่ที่ห้องทั้งๆ ที่ยังไม่เที่ยงวันเลยด้วยซ้ำ มันผิดปกติ... เพราะปกติเวลานี้กีต้าร์มักจะนั่งหัวเราะดูการ์ตูนเกรียนๆ ทางช่อง Cartoon Network อยู่ แต่นี่กลับไม่อยู่ห้อง แถมไม่เอาโทรศัพท์ไปอีกต่างหาก...


“หรืออาจจะยังไม่ตื่น”


ในความคิดของโบ๊ท นี่คือสิ่งที่เป็นไปได้ เพราะปกติไอ้เจ้าเปี๊ยกเป็นคนนอนเก่ง ขี้เซา ยิ่งไม่มีเขาคอยปลุก ยิ่งเป็นไปได้ว่าไอ้เจ้าเปี๊ยกอาจตื่นเที่ยงๆ บ่ายๆ เลยก็ได้... เมื่อร่างสูงคิดไปอย่างนั้นก็เลยเดินกึ่งวิ่งกลับเข้าคอนโดฯ ไป...

โบ๊ทเดินมาหยุดที่หน้าห้อง 706 อีกครั้งก่อนจะลงมือเคาะประตูห้องพลางเอ่ยเรียกชื่อรุ่นน้องคนสนิท แต่เรียกยังไงเคาะยังไงก็ไม่มีเสียงตอบรับ เอาหูแนบประตูก็ไม่ได้ยินเสียงโทรทัศน์ ลองโทรศัพท์ไปหาอีกรอบก็ได้ยินเพียงเสียงริงโทนดังออกมาจากในห้อง แต่ก็ไม่มีคนรับ... เอาเป็นว่า เขาจะขอเชื่อว่าต้าร์ยังนอนไม่ตื่นก็แล้วกัน... เมื่อบอกกับตัวเองอย่างนั้น โบ๊ทก็จะเดินเข้าห้องตัวเอง แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าลืมหยิบกระเป๋ามาจากรถ เลยต้องลงไปที่ลานจอดรถอีกรอบ... เซ็งวะ!

ผ่านไปไม่นานนัก ร่างสูงก็ขึ้นลิฟท์กลับขึ้นมายังชั้น 7... เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก ร่างสูงก็เห็นคนที่เขาวิ่งวุ่นตามหาอยู่เมื่อครู่นี้ กำลังเปิดประตูเข้าห้อง... ไม่รอช้า โบ๊ทรีบวิ่งออกจากลิฟท์พุ่งตรงไปยังประตูห้อง 706 ก่อนจะยื่นแขนเรียวเข้าไปดันประตูไว้ทันก่อนที่เจ้าของห้องจะปิดประตูสนิท...


“ฮึ่ย!”


กีต้าร์ตกใจที่จู่ๆ ร่างสูงก็โผล่มาแบบนี้ แถมโผล่มาด้วยสีหน้าแบบ “ไม่ค่อยสบอารมณ์” เสียด้วย... เมื่อเห็นเช่นนั้นก็เลยไม่ได้พูดอะไรออกไป... กีต้าร์ปล่อยมือจากประตูแล้วเดินเข้าห้องไป ปล่อยให้ร่างสูงเดินตามเข้ามาเงียบๆ 

“ไปไหนมา” โบ๊ทเอ่ยถามเสียงเรียบ พลางเดินไปหย่อนตัวลงนั่งที่โซฟา

“ไปฟิตเนสมา นี่ไงเสื้อผ้าที่เอาไปเปลี่ยน” กีต้าร์ตอบพลางชูกระเป๋าขึ้นโชว์

“ฟิตเนส?... แล้วทำไมไม่โทรบอก”

“เอ้า ก็ใครมันจะไปรู้ว่าต้องโทรรายงาน”

“อย่ามากวนประสาทนะต้าร์ โบ๊ทตามหาไปทั่วเลย รู้ไหมเนี่ย”

“ก็จะไปรู้ได้ไงว่าคุณโบ๊ทจะกลับมาเมื่อไร ไม่เห็นโทรมาบอกหรือส่งแมสเสจมาเลยสักนิด”

“โบ๊ทโทรมาเป็นร้อยสายแล้วมั้ง แต่ไม่มีคนรับ” เมื่อโบ๊ทพูดแบบนั้น กีต้าร์เลยเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก็เห็นว่ามี missed call อยู่กว่า 23 สาย

“แค่ 23 เอง มาโม้ว่าเป็นร้อย ธ่ออออ”

“ยังจะมากวนประสาทอีกนะต้าร์... ทำไมไม่เอาโทรศัพท์ไปด้วย”

“ก็... ขี้เกียจพกโทรศัพท์อะ”

“แค่พกโทรศัพท์ยังจะขี้เกียจอีกนะ ไปฟิตเนสก็น่าจะเอาโทรศัพท์ไปด้วยสิ คนอื่นจะได้ติดต่อได้”

“ไม่พกไปหรอก... ตั้งแต่เช้าก็ไม่มีใครโทรมาหรือส่งแมสเสจมาเลยสักคน ก็ไม่รู้ว่าจะพกติดตัวไปทำไม” กีต้าร์พูดเป็นเชิงน้อยใจอยู่กลายๆ ทำเอาโบ๊ทต้องกลั้นยิ้ม... ที่แท้ก็รอให้เขาโทรมาหาตั้งแต่เช้าเลยหรือนี่... เหตุผลแบบนี้ทำเอาหายโกรธได้ง่ายๆ เลยนะ

“น้อยใจเหรอ” โบ๊ทเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ดูผ่อนคลายมากขึ้น

“เปล๊า น้อยจงน้อยใจอะไร ไม่มี๊”

“รอให้โบ๊ทโทรมาหาเหรอ”

“ตลกละ ไร้สาระวะ ไม่คุยด้วยแล้ว” กีต้าร์พูดเสร็จก็คว้ากระเป๋าเดินเข้าห้องไป โบ๊ทก็ไม่รอช้า รีบดีดตัวลุกขึ้นแล้วเดินตามเข้าไปทันที

.

.

.

“ปล่อย” กีต้าร์ออกคำสั่งเมื่อจู่ๆ ร่างสูงก็เดินเข้ามากอดจากด้านหลัง

“ไม่”

“ปล่อยเลย จะเก็บของ”

“เดี๋ยวค่อยเก็บดิ”

“...” ร่างเล็กไม่พูดอะไรต่อ เอาพ่นลมออกจมูกกับทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ

“ต้าร์... รอให้โบ๊ทโทรมาหาเหรอ... โบ๊ทขอโทษที่ไม่ได้โทรมา พอดียุ่งๆ เรื่องเช็คเอ้าท์อยู่ เสร็จแล้วก็รีบกลับมาเลย”

“...”

“แต่ต้าร์เองก็ผิดนะ ไม่พกโทรศัพท์ไปอะ โบ๊ทติดต่อไม่ได้เลย โทรหาตั้งหลายสาย แถมไม่มีโทรบอกกันสักคำว่าจะไปฟิตเนส โบ๊ทตามหาไปทั่วเลยรู้ไหม คิดว่าต้าร์จะหนีไปไหนแล้วซะอีก”

“...ผมจะหนีไปไหนละ ก็บอกแล้วไงว่าเจอกันที่คอนโดฯ”

“ไม่รู้แหละ ขอโทษโบ๊ทเดี๋ยวนี้เลย”

“ไม่”

“อย่าให้ต้องบังคับนะเปี๊ยก”

“ไม่”

.

เฮือก!

เพียงสิ้นคำปฏิเสธ กีต้าร์ก็ต้องขนลุกเกรียวไปทั่วตัว เพราะโดนร่างสูงจูบเข้าที่กกหูก่อนจะไล่ลิ้นร้อนไปบนลำคอขาว

.

“เฮ้ยๆๆๆๆ เดี๋ยวๆๆๆๆๆ” กีต้าร์ได้แต่ดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูง แต่ดิ้นยังไงก็ไม่หลุด

“เร็วสิ ขอโทษเร็วๆ” พูดจบก็จูบเน้นๆ อีกสักทีสองที

“เออ ก็ได้ๆๆๆๆ ขอโทษๆๆๆๆๆ”

“ก็แค่นั้น”

“แม่ง เอาเปรียบตลอดอะ”

“หึหึหึ”

โบ๊ทปล่อยวงแขนออกจากร่างเล็ก ก่อนจะเดินไปนั่งที่ปลายเตียง เฝ้าดูร่างเล็กเก็บของออกจากกระเป๋าด้วยท่าทีหวาดระแวง ถึงขั้นว่าไม่ยอมหันหลังให้เลยทีเดียว


“แล้ว... น้องเบลเป็นไงบ้าง”

“ก็ไม่มีอะไรนี่ วันนี้หมอให้กลับบ้านแล้ว ป๊ามารับแล้วด้วย”

“ไม่ใช่เรื่องนั้นดิ”

“ก็...” ร่างสูงทำหน้าครุ่นคิด แววตาดูหม่นลงไปเล็กน้อย

“...” กีต้าร์ยืนลุ้นรอฟัง

“ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง... มั้ง... เพราะเท่าที่คุยกันเมื่อเช้า น้องเบลก็ยอมฟังนะ เพียงแค่คงต้องใช้เวลาแหละ”

“อืมมมม”

“ไม่ต้องคิดมากนะต้าร์ โบ๊ทเชื่อว่ามันไม่มีอะไรหรอก”

“อือ” ถึงจะตอบรับไปแบบนั้น แต่สีหน้าของต้าร์กลับดูเครียดๆ และเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด โบ๊ทเห็นเช่นนั้นก็เลยเดินเข้าไปหาแล้วดึงต้าร์เข้ามากอดแน่นๆ

“ทุกอย่างต้องโอเค เชื่อโบ๊ทนะ น้องเบลเป็นคนใจกว้าง อีกสักพักก็คงยอมเข้าใจ”

“อือ”

“แล้วนี่ตั้วแต่เช้าได้กินข้าวรึยัง”

“ยังเลย ไม่รู้จะกินอะไร”

“อะไรกัน ของกินเต็มตู้เย็น แต่กลับบอกว่าไม่รู้จะกินอะไร”

“ก็มันไม่ค่อยหิวนี่”

“แล้วตอนนี้ละ หิวไหม”

“อืม เริ่มหิวนิดๆ แล้วละ”

“งั้น เก็บของเหอะ จะได้หาอะไรกินกัน”

“โอเค”

ก่อนที่โบ๊ทจะปล่อยกีต้าร์จากอ้อมกอด เขาประทับจูบลงบนหน้าผากของร่างเล็กอย่างอ่อนโยน ทำเอากีต้าร์หน้าร้อนผ่าวขึ้นทันที

“โบ๊ทรอข้างนอกนะ...”

“อือ”

.

.

.

ภาพสุดท้าย เป็นภาพของร่างเล็กยืนก้มหน้าอยู่ในห้องนอน หน้าขึ้นสีระเรื่อ ใจเต้นแรง... พอเงยหน้าขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นว่าท้องฟ้าโปร่ง อากาศแจ่มใส... อืมมมม จะว่าไป พี่นักข่าวพยากรณ์คนนั้นก็ไม่ได้ขี้โม้สักเท่าไรนักหรอกนะ

กีต้าร์หันกลับไปสนใจกระเป๋าของตัวเองแล้วหยิบของออกมาเก็บเข้าตู้ ส่วนเสื้อผ้าที่เปื้อนเหงื่อก็โยนลงตะกร้าเอาไว้ซัก หนึ่งในนั้นเป็นเสื้อยืดคอกลมที่สกรีนเอาไว้กลางอกว่า...



“โปรดติดตามตอนต่อไป”


--------------------------------------------------   

[Bonus หลังไมค์]

โบ๊ทเดินออกจากห้องนอนไปหย่อนตัวลงนั่งที่โซฟา หยิบรีโมทมาเปิดโทรทัศน์ดู เปิดวนไปวนมาได้สักพักก็ไปหยุดที่ช่องกีฬาที่กำลังฉายเกมการแข่งขันรักบี้

โบ๊ทนั่งดูอยู่สักพักก็เหลือบไปเห็นกองชีทของต้าร์ที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา โดยที่ชีทแผ่นบนสุดมีรอยดินสอและปากกาไฮไลท์ขีดๆ เขียนอยู่ทั่วแผ่น โบ๊ทหยิบขึ้นมาดู พอไล่สายตาไปจนทั่วแผ่นก็ต้องเผลอยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเห็นสิ่งที่ร่างเล็กเขียนเอาไว้ด้วยดินสอที่มุมล่างของชีทไว้ว่า

Every moment I spent without you, it’s just another rainy day…


--------------------------------------------------

[Dkmine]

อ่านแล้วยิ้มได้เสมอ จิ้ม ๆ

[ลู่เคอOlive♥]

อ้าว แล้วไอ้เปี๊ยกจะไปไหนละนั่น

[pahpai]

ตามมาจิ้มน้ำจิ้ม

สงสารเปี๊ยก(ของคุณโบ๊ท)

[yeyong]

แล้วทำไมไม่เอาโทรศัพท์ไป
เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวเลย

[BeeRY]

เป็นอะไรที่เสี่ยงมากๆเลยนะ ไปไหนมาไหนไม่เอาโทรศัพท์ไปด้วย คนที่ติดต่อไม่ได้เค้าอาจจะคิดกังวลไปไหนต่อไหนเลยนะกีต้าร์
ไอ้อาการเบื่อ เซ็ง ท้องฟ้าไม่สดใสมันเป็นเพราะว่าตอนนี้คุณโบ๊ทไม่ได้อยู่ด้วยใช่ไหมล่ะ
แล้วที่สะพายเป้ใบเก่งจะออกไปข้างนอกนี่คือจะไปหาคุณโบ๊ทใช่ไหมอะ
มันไม่ใช่น้ำจิ้มหรอกคุณแจ๊ค แต่มันคือผงเครื่องปรุงมาม่า

[- คราส -]

นั่งไม่ติดเลยนะต้าร์

[malula]

ไปไหน กลับมาก่อน
ทำงี้เครียดนะ

อะโด่ ไอ้ตัวเล็กพอคุณโบ๊ทมาก็หน้าบาน ฟ้าใสเชียว
ดีจังต้าร์หาทางดับฟุ้งซ่านด้วยการออกกำลังกาย

[iforgive]

เหมือนต้าร์จะน้อยใจเล็ก ๆ นะ  คุณโบ๊ทไม่ติดต่อมาเลยอ่ะ

[Whatever it is]

ตาร์เหงาเลย คุณโบ๊ทไม่อยู่

[EverGreen™]

เดี๋ยวก็งานเข้า โดนตามหาพลิกแผ่นดินหรอกกีต้าร์

 

ปอลอ.. คำผิดจ้ะ

"...อ่านได้สามบันทัด ก็หันไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูที... " >> บรรทัด

[McKnight]

มารับน้ำจิ้มครับ
กลืนน้ำจิ้มลงไปก่อน เดี๋ยวไก่ทอดจะตามมาใช่มั้ยครับ
รอนะคร๊าบบบ.....คุณแจ๊ค


คุณโบ๊ทกลับมาดูแลต้าร์....ด่วนๆ
เปี๊ยกต้าร์อาการหนักแล้ว........ วันนี้จะอ่านหนังสือรู้่เรื่องมั้ย
คิดถึงก็โทรหาเลย... แล้วที่แบกเป้ออกไปนี่ จะออกไปไหน??
งอนคุณโบ๊ท เลยไม่เอาโทรศัพท์ไป  ???? 

อาการหนักจริงๆ ต้าร์ของคุณโบ๊ทเนี่ย

[Mulberry]

กีต้าร์จะไปไหน
ทำไมไม่เอาโทรศัพท์ไปด้วย

[princegolf]

ดีใจเหมือนนาวสาวไทย ลุ้นตุ๊กตาใน PM มว๊ากๆๆๆ
มันมีชื่อติดแล้วนะ... ไอกอล์ฟเนี่ย ...

[Mc_ma]

ไม่เอาโทรศัพท์ไป ต้าร์งอนคุณโบ๊ทแน่เลย

แล้วต้าร์จะออกไปไหน ไปติวหนังสือกับเพื่อนทีรึเปล่า???
คุณโบ๊ททำไรอยู่ ไม่กลับมาห้องก็น่าจะโทรมาบอกต้าร์บ้างนะ น้อยใจแทนต้าร์แล้วนะเนี่ย
คุณโบ๊ทอ่ะ ใจร้าย ๆๆๆๆ

รออ่านฉบับเต็มนะคะ
 

มัวแต่ไปลั่ลล้าที่นู่นที่นี่ เลยไม่ได้ร่วมลุ้นน้องหมีกับคุณแจ็คเลย
ขอแสดงความยินดีกับคนได้น้องหมีด้วยนะคะ (อิชชี่ เบาๆ)