LOVE HIGH STORY – 30 – Finding the Answers | หาคำตอบในที่สุด...
...ผมก็ตามพวกเขามา
.
.
.
ตอนนี้ผมอยู่บนถนนลาดพร้าว กำลังมุ่งหน้าไปเซ็นทรัล... คิดๆ แล้วก็อยากจะยีหัวตัวเองแรงๆ ที่ไม่ตัดสินใจว่าจะตามพี่โบ๊ทกับต้าร์มาเซ็นทรัลให้เร็วกว่านี้ ไม่งั้นก็คงไม่ต้องมาเจอรถติดแบบนี้หรอก เฮ้ออออออ เซ็ง...
อันที่จริง... ที่ตัดสินใจช้าก็เพราะว่ามัวลังเล... ตอนแรกก็ไม่คิดอยากจะตามมาหรอกครับ กลัวว่ามาแล้วกำลังใจน้อยๆ ของผมมันจะยิ่งฟ่อยิ่งหดหายไปกันใหญ่ แต่พอนั่งฟังพวกพี่เต็มคุยกันเรื่องข้อสงสัยของพวกเขาที่มีต่อความสัมพันธ์ของพี่โบ๊ทและต้าร์ ผมก็นึกอยากไปเห็นกับตาตัวเอง... อืมมมม ฟังดูเหมือนเป็นคนชอบความซาดิสเลยนะครับ แบบว่าชอบไปเห็นภาพบาดตา อะไรทำนองนั้น... แต่จริงๆ แล้วผมเองก็แค่ต้องการหาคำตอบให้กับคำถามที่ฝังอยู่ในหัวของผมเหมือนกัน เท่านั้นเอง....
.
.
ที่ร้านพิซซ่าคอมปะนี สาขาเซ็นทรัลลาดพร้าว
.
“ขออนุญาตทวนรายการอาหารนะค่ะ... มีพิซซ่าฮาวายเอี้ยนหนานุ่มขอบชีสถาดกลาง ลาซาญญ่าหมู ผักโขมอบชีส ปีกไก่บาร์บีคิว... เอ่อ... แล้วก็มีโบนเลสวิงส์ อิตาเลี่ยนชิสโรล เบคอนสไปซี่พาสต้าและทูน่าสลัดนะค่ะ... รออาหารสักครู่คะ ส่วนพิซซ่าต้องรอประมาณ 15-20 นาทีค่ะ...” พนักงานสาวทวนรายการอาหารเสร็จก็เดินจากไปพร้อมรอยยิ้มแห้งๆ
.
“ไอ้เปี๊ยก!”
“อะไร”
“เอ็งทำให้พนักงานเสิร์ฟเขากลัวแล้วนะนั่น”
“ผมทำอะไรละ???”
“ก็ดูเอ็งสั่งดิ สั่งเยอะจนพนักงานเขากลัวเลย... แล้วดูดิ โต๊ะข้างๆ เขาพากันคิดว่าพวกเรามากันเป็นสิบคนแล้วมั้งเนี่ย”
“ก็เว่อร์ไปน่าคุณโบ๊ท”
“เอ็งนั่นแหละที่เว่อร์ สั่งซะเยอะเลย... ไม่ได้เลี้ยงนะ บอกไว้ก่อน”
“อ้าว!!! ไม่ได้เลี้ยงหรอกเหรอ”
“ไม่ได้พูดสักนิด”
“ฮึ่ยยยยยย ไอ้เราก็นึกว่าจะเลี้ยง เห็นถามซะดิบดี ธ่ออออออ”
“แค่ถามว่ายังอยากกินพิซซ่าอยู่ไหม... แล้วตรงไหนที่บอกว่าจะเลี้ยงไม่ทราบครับ?” พูดจาเรียบร้อยพลางทำหน้าตาใสซื่อ น่าหมั่นไส้!
“โหยยยยย วัยรุ่นเซ็งอะ... รู้งี้ไม่สั่งเยอะแบบนั้นก็ดีหรอก”
“หึหึ สั่งมาซะเยอะ รับผิดชอบกินให้หมดด้วยละกัน หึหึหึ”
“ตลกอีกละ เห็นผมเป็นอะไรเนี่ยจะให้กินให้หมด มันเยอะนะ...”
“หึ แล้วจะคอยดูว่าเอ็งจะยัดลงไปหมดไหม”
“ไม่รู้แหละ ช่วยกันเลยคุณโบ๊ท”
“ไม่รู้ไม่ชี้”
“เอ้ออออ ไม่เป็นไร เดี๋ยวให้โต้งมาช่วยกินก็ได้ โต้งใจดี”
“หึ!” ร่างสูงทำหน้าเซ็งพ่นลมออกจมูกให้กับท่าทางน่าหมั่นไส้ของร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ เขา
.
.
เฮ้ออออออ... ผมละอยากจะถอนหายใจเป็นภาษาตากาล็อก ก็จะอะไรซะอีกละครับ ดูไอ้เปี๊ยกดิ เดี๋ยวนี้นะชักจะไปยุ่งกับไอ้โต้งมากเกินไปละ ตอนเย็นก็คุยโทรศัพท์กัน แล้วไม่ใช่ว่าคุยกันแปบเดียวนะครับ คุยทีเป็นชั่วโมงสองชั่วโมง แถมต้องแอบออกไปคุยด้วยนะ เหมือนจะกลัวผมได้ยินว่าคุยอะไรกัน... ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกว่าไอ้เปี๊ยกมันคุยกับใคร ได้แต่สงสัยว่ามันจะมีคนมาจีบ เห็นโทรมาทุกวัน แต่พอดีวันนั้นผมแอบดูโทรศัพท์ของไอ้เปี๊ยกเลยเห็นว่ามีเบอร์ของโต้งอยู่ในลิสต์โทรออกและรับสาย แถมในเฟซบุคก็ไปกดลงกดไลค์กันตลอด... ส่วนไอ้โต้งนี่ก็พอกัน ตั้งแต่มันนัดไอ้เปี๊ยกไปคุยกันวันนั้นก็เริ่มมาเกาะแกะมากขึ้น... อย่างวันนี้ก็เดินไปซื้อขนมกันสองคน ไอ้เปี๊ยกนะไอ้เปี๊ยก จะหิวอะไรนักหนา แค่รอให้ผมเลิกเรียนเนี่ยรอไม่ได้รึไง ทีผมยังอดท้องไว้พามันมากินพิซซ่าเลย... ยังไม่พอ ยังไปชวนโต้งมาด้วยกันอีก.... ฮึ่ยยยยยย ชักจะมากไปละนะ
ผมก็ถามไอ้เปี๊ยกมันไปตรงๆ แล้วละครับว่าไอ้โต้งมาจีบมันหรือเปล่า... มันปฏิเสธ... ผมก็อยากเชื่อมันนะ แต่ไม่รู้สิ ผมไม่ไว้ใจเลย หมายถึงไม่ไว้ใจไอ้โต้งนะครับ มันจะคิดอะไรกับไอ้เปี๊ยกหรือเปล่าก็ไม่รู้ อันที่จริงหน้าหล่อๆ อย่างมันเนี่ย ไม่น่าจะมีเวลาว่างมาเกาะแกะอะไรกับเพื่อนผู้ชายอย่างไอ้เปี๊ยกนี่เลยสักนิด ถ้าไม่ติดตรงที่ไอ้เปี๊ยกมันน่ารักอะนะ... เอ่ออออ ผมหมายถึงน่ารักในสายตาของคนทั่วๆ ไปอะนะ ไม่ได้มีความเห็นส่วนตัวเข้าไปเจือปนแต่อย่างใด... ส่วนไอ้เปี๊ยกเนี่ย ผมพอเข้าใจอยู่ว่ามันเป็นคนอัธยาศัยดี ยิ้มง่ายคุยง่าย ยิ้มให้ทุกคน คุยได้กับทุกคน เมื่อกี๊มันยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้พนักงานต้อนรับหน้าร้านพิซซ่ากับพนักงานที่รับออร์เดอร์เลยครับ... แต่ทีกับผมนะ มีแต่ยิ้มยั่วโมโห!! แล้วจะไม่ให้ผมลงไม้ลงมือกับมันได้ยังไง วอนนัก!.
.
~Ma cosa hai messo nel caffè. Che ho bevuto su da te? C'è qualche cosa di diverso adesso in me~.
.
เอาอีกละ เสียงโทรศัพท์ไอ้เปี๊ยกดังอีกละ คงจะเป็นโต้งโทรมาอีกละสิ
“โหล”
...
“ถึงแล้วเหรอโต้ง” นั่นไง ชัดเลย!
...
“มาถึงได้สักพักละ ตอนนี้อยู่พิซซ่าคอมปะนี เพิ่งสั่งอาหารไปเอง โต้งมาเลยๆ มากินกัน”
...
“โอเคๆ เจอกัน”
.
.
ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่านะ แต่เวลาที่ไอ้เปี๊ยกคุยกับโต้งเนี่ย ทำไมชอบเหลือบมองผมแปลกๆ เหมือนกลัวอะไรสักอย่าง เหมือนมีความลับอะไรสักอย่าง... หรือมันจะเกี่ยวกับไอ้ “ยังไม่ถึงเวลาที่จะบอก” ที่ไอ้เปี๊ยกเคยบอกผมกันนะ “โต้งมาถึงแล้ว”
“อืม แล้วไง”
“ก็จะได้มีคนมาหารเพิ่มไง อิอิ”
“หึ!”
.
.
เพียงสักพัก ร่างโปร่งก็เดินเข้ามาในร้าน ต้าร์โบกมือให้โต้งเป็นเชิงว่า “โต๊ะนี้ๆ”... เมื่อมาถึงโต้งก็ทักทายโบ๊ทก่อนจะหย่อนตัวลงนั่ง
“มาคนเดียวเหรอโต้ง ไม่ชวนดรีมกับอู๋มาด้วยละ” ร่างเล็กเอ่ยถาม แต่ร่างโปร่งยังไม่ได้ตอบอะไรก็...
“ก็เห็นๆ อยู่ว่าเขามาคนเดียว ยังจะถามอีกนะว่ามาคนเดียวเหรอ โว๊ะ!” ร่างสูงแทรกขึ้นมาซะงั้น ทำเอาร่างเล็กหันไปค้อนดังควับ แต่ก็ไม่ได้พูดหรือโต้ตอบอะไร
“โต้งกินอะไร นี่ไงเมนู” ว่าแล้วก็ยื่นเมนูให้โต้ง
“แล้วต้าร์สั่งอะไรไปบ้างแล้วละ” โต้งเอ่ยถามพลางรับเมนูมาดู
“โอ้ยยยยย โต้ง ไอ้เปี๊ยกเนี่ยมันถามไปงั้นแหละ ที่จริงมันสั่งไปแทบจะทุกอย่างที่มีในเมนูแล้วละ” โบ๊ทกล่าวขึ้นตั้งใจกระทบไอ้เปี๊ยกเต็มๆ... ทำเอาต้าร์หันมาค้อนตาเขียวเป็นรอบที่สอง แต่ก็ยังไม่โต้ตอบอะไร เท่าที่เห็นก็แค่สูดหายใจลึกๆ
“ก็สั่งไปหลายอย่างนะ พิซซ่า ไก่ทอด ลาซาญญ่า ผักโขมไรพวกนี้แหละ”
“งั้นเรายังไม่สั่งเพิ่มดีกว่า ไว้ไม่อิ่มค่อยสั่งเพิ่มเนอะ” โต้งหันไปพูดกับต้าร์พร้อมรอยยิ้มกว้าง ส่วนไอ้เปี๊ยกนี่ก็ยิ้มกว้างเช่นกัน คงมีแต่ไอ้เจ้าโบ๊ทนี่แหละมั้งที่ไม่เห็นยิ้มเลย มิหนำซ้ำยังมีสีหน้าเซ็งๆ อยู่นิดๆ เสียด้วยซ้ำ
พนักงานเสิร์ฟทยอยยกอาหารจานแล้วจานเล่ามาเสิร์ฟ ทั้งสามคนก็กินกันไปคุยกันไป... อืมมม จะให้พูดจริงๆ ต้องบอกว่าต้าร์กับโต้งต่างหากที่กินไปคุยไป เพราะว่าไอ้เจ้าโบ๊ทเนี่ยเอาแต่ก้หน้าก้มตากิน ไม่เห็นค่อยสนใจจะออกความเห็นนหรือพูดคุยอะไรสักเท่าไร...
.
.
อืมมมมม ไอ้คุณโบ๊ทเป็นอะไรของเขานะ ตอนที่อยู่บนรถยังดีๆ อยู่เลย แต่พอมาถึงเซ็นทรัลกลับดูเหมือนไม่สบอารมณ์อะไรสักอย่าง... ใครไปเยียบหางตอนไหนฟระ???... วุ้ยยยย นึกไม่ออก.... เอ... หรือว่าจะเป็น... โอ๊ะ!! ไม่นะ!! หรือว่าไอ้คุณโบ๊ทมันจะรู้แล้วว่าโต้งชอบ... อืมมมม แต่เราก็ไม่เคยเผลอพูดอะไรออกไปนะ หรือว่าเป็นเพราะว่าโต้งโทรไปคุย ไอ้คุณโบ๊ทเลยสงสัย... งั้นเหรอ...
วุ้ยยยยย ปวดฉี่อะ คิดไม่ออก!!!“เดี๋ยวไปฉี่ก่อนนะ” ต้าร์พูดขึ้นมากลางโต๊ะก่อนจะลุกขึ้นแล้วจ้ำออกจากร้านไป ปล่อยให้โบ๊ทและโต้งอยู่กันสองต่อสอง
.
.
.
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารที่ปราศจากร่างเล็กเริ่มมีความอึดอัดเข้าปกคลุม... โบ๊ทเริ่มรู้สึกอึดอัดเพราะว่าเขายังคงสงสัยว่าโต้งกำลังจีบต้าร์... ส่วนโต้งยิ่งอึดอัดกว่าที่ต้องมาอยู่ต่อหน้าคนที่เขาแอบชอบแบบสองต่อสองเช่นนี้ เขาไม่ใช่คนคุยเก่งสักเท่าไรนักก็เลยไม่รู้ว่าจะชวนโบ๊ทคุยอะไรดี อย่างปกติที่โทรไปคุยกับโบ๊ทเป็นสิบหรือยี่สิบนาทีนั้นก็ต้องรวบรวมความกล้าและเตรียมเรื่องที่จะคุยเอาไว้ล่วงหน้า แต่พอต้องมาด้นสดแบบนี้ก็เลยโดนใบ้ลากปากไปนอนเคี้ยวเล่นอย่างสบายอารมณ์
“โต้ง...” และแล้วก็เป็นโบ๊ทที่ปริปากทำลายความเงียบ
“อะ เอ่อ.. ครับ”
“เอ่อ... พี่ขอถามมึงอย่างนึงดิ”
“...” เจอแบบนี้เข้าไปความตื่นเต้นในใจก็เลยพุ่งสูงขุ้นเป็นเท่าตัว ร่างโปร่งถึงกับรู้สึกฝืดคอจนแทบจะกลืนไก่ทอดไม่ได้
“...ได้ไหม”
“ดะ ได้ครับ”
“ถามตรงๆ นะ... ไม่ว่ากันนะ”
“...ครับ”
“มึงจีบไอ้ต้าร์เหรอ”
“ห๊ะ?” ร่างโปร่งแทบทรุดเมื่อได้ยินคำถามที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะมีคนถามเขามาก่อน
“กูถามว่ามึงจีบไอ้ต้าร์เหรอ ชอบมันเหรอ” ถึงน้ำเสียงจะไม่ได้มีความก้าวร้าวดุดันหรือขู่กรรโชกแต่อย่างใด แต่ฟังดูกดดันๆ ยังไงไม่รู้สิ
“เฮ้ยยยย ไรพี่ ผมไม่ได้จีบ” เอาเข้าจริง คำถามที่โบ๊ทถามเขามันช่วยให้เขาอึดอัดน้อยลงได้พอสมควรเลยละ ถามอะไรไม่ถาม มาถามว่าจีบต้าร์อยู่หรือเปล่าเนี่ยนะ... คิดๆ ไปก็นึกขำรุ่นพี่อยู่ในใจ.... ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ฮ่าๆๆ
“จริงอะ?” เดิมทีตาของโบ๊ทก็เล็กมากอยู่แล้ว ยิ่งมาหรี่แบบนี้ยิ่งกลายเป็นเส้นขีดๆ ประดับหน้า ยังดีที่คิ้วหนานะนั่น
“ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้วน่าพี่ จะจีบต้าร์ทำไมละ ฮ่ะๆ”
“มึงชอบใครวะ? ดรีม?”
“โอยยยยย ไม่ใช่หรอกพี่”
“แล้วใครละ... ทำไมบอกไอ้เปี๊ยกได้แล้วบอกพี่ไม่ได้วะ” โถ ไอ้เจ้าโบ๊ท น้ำเสียงและหน้าตาเนี่ยแสดงความอยากรู้อยากเห็นเสียเต็มประดา
“...” ร่างโปร่งถึงจะรู้สึกกดดันเล็กๆ แต่ก็อดยิ้มให้กับท่าทางของโบ๊ทไม่ได้... นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่โบ๊ททำสีหน้าแบบนี้ให้เขา เพราะว่าปกติก็จะมีแค่หน้านิ่งๆ หรือยิ้มให้แบบคนทั่วๆ ไปเท่านั้น... อดยิ้มไม่ได้จริงๆ ถึงจะรู้อยู่เต็มอกว่าสีหน้าเป็นกันเองแบบนี้เกิดได้เพราะคนที่ชื่อ “ต้าร์” ไม่ใช่ “โต้ง” ก็ตาม
.
.
.
เมื่อต้าร์กลับมา บรรยากาศในโต๊ะก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด มิหนำซ้ำยังดีกว่าเดิมเสียอีกเพราะว่าคราวนี้ไอ้เจ้าโบ๊ทเริ่มที่จะมีส่วนร่วมในวงสนทนามากขึ้นนั่นเอง
“Heroes ภาคใหม่ออกเป็น DVD แล้วนะ” ร่างเล็กกล่าวด้วยสีหน้าที่ดูเหมือนกับว่ากำลังพูดถึงเรื่องอะไรที่สำคัญหรือมีสาระมากมาย
“อ้าว ออกเมื่อไรวะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย” โบ๊ทนี่ก็ทำหน้าราวกับว่าพลาดข่าวสำคัญระดับชาติไปซะอย่างนั้น
“สงสัยเพิ่งออกใหม่ๆ เลยมั้งพี่ ผมเพิ่งเช็คเมื่อวันก่อนนี่เอง ที่โทรไปคุยกับพี่อะ ตอนนั้นมันยังไม่ออกเลย”
“อืม งั้นกินเสร็จแล้วไปดูสักหน่อย”
“คุณโบ๊ทซื้อเลยสิ จะได้ดูคืนนี้เลย” แหม ตาวาวตาโตเชียวนะเปี๊ยก
“อยากดูก็ซื้อสิ ไอ้เปี๊ยก”
“โหยยยยย ก็เรื่องนี้คุณโบ๊ทมีมาทุกภาคแล้วนี่ ยังไงก็ต้องซื้ออยู่ดีอะ”
“ฮ่าๆๆๆ จะยังไม่ซื้อก็เพราะเอ็งอยากดูนี่แหละ”
“โหยยยยยย ไอ้ลิง!! โอ้ย!!”
“ปากดีนักนะเอ็ง”
.
ไม่แปลกหรอกครับ หากใครจะเข้าใจว่าสองคนนี้มีอะไรลึกซึ้งเกินเลยกัน... ก็ดูเอาเหอะครับ ต่อให้เพื่อนสนิทกันแค่ไหนก็คงไม่มีบรรยากาศแบบนี้แน่ๆ เมื่อกี๊ผมยังเป็นส่วนหนึ่งของวงสนทนาอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับเป็นเหมือนคนนอกไปซะแล้วละครับ... แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณต้าร์ครับ เขาเองก็คงรู้สึกอึดอัดในใจอยู่ไม่น้อย ผมเห็นได้จากแววตาที่มักจะเหลือบมองผมและพี่โบ๊ทเป็นระยะๆ... ผมเลยรู้สึกว่าผมกำลังทำให้ต้าร์ลำบากใจอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้
ที่ผ่านมาผมบอกกับตัวเองว่าผมคงจะมีความสุขหากได้อยู่ข้างๆ พี่โบ๊ท แต่พอเอาเข้าจริงมันกลับทำให้ผมเป็นกังวลมากกว่า... กังวลว่าเคมีของเราสองคนมันไม่เข้ากัน... ผมประหม่าและอึดอัดนิดๆ เมื่อต้องอยู่ใกล้ๆ หรือพูดคุยกับพี่โบ๊ท ไม่รู้ว่าเป็นอาการเขินหรือปอดแหก หรืออันที่จริงแล้วผมกำลังยืนอยู่ในจุดที่ไม่ใช่ที่ของผม... จริงอยู่ที่ผมยังชอบแววตาในดวงตาคู่นั้นของพี่โบ๊ท แต่ในขณะเดียวกันผมก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่แววตาของผม... พี่โบ๊ทไม่ได้มองผมต่างไปจากคนอื่นๆ ไม่ต่างไปจากดรีม อู๋ ที โจ หรือเพื่อนๆ ของพี่เขา แต่ผมไม่แน่ใจว่าพี่เขามองต้าร์ด้วยแววตาที่แตกต่างไปหรือไม่.
.
.
เมื่อท้องอิ่ม กระเป๋าตังค์ก็เบากันไปตามระเบียบ แต่ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อเหอะว่าไอ้ที่สั่งมาเยอะๆ นั่นอะ หมดเรียบไม่เหลือคราบ... แถมไอ้เจ้าต้าร์ยังจะสั่งพาสต้าเพิ่มอีกต่างหาก ยังดีนะที่ได้ไอ้เจ้าโบ๊ทเอาของหวานล่อไว้ซะก่อน บอกว่า “เก็บท้องไว้กินไอติมดีกว่า” ไม่งั้นนะคงได้ยัดพาสต้าจานโตปิดท้ายอย่างแน่นอน... โต้งเองก็ลุ้นอยู่ในใจว่าต้าร์จะสั่งหรือไม่สั่ง เพราะว่าเขาเห็นว่าต้าร์กินไปเยอะมากแล้ว ถึงจะรู้อยู่ว่าต้าร์กินเก่งมากก็เหอะ แต่ก็น่าจะอิ่มได้แล้วนะ ขืนสั่งมาอีกเกรงว่าเขาที่อิ่มจุกอยู่แล้วนั้นจะต้องได้ช่วยกันแบ่งเบาภาระไปด้วยนะสิ... กลืนน้ำลายยังลำบากเลยตอนนี้อะ!
ร่างสูงเดินกอดคอร่างเล็กออกจากร้าน ทำเอาต้าร์รู้สึกเกรงใจโต้งขึ้นมาทันทีด้วยกลัวว่าโต้งจะคิดมาก แต่จะเอาแขนของร่างสูงออกก็เจอแรงขืนกับสายตาแกมบังคับซะงั้น ต้าร์เลยได้แต่ส่งรอยยิ้มแห้งๆ ให้กับโต้ง... อันที่จริงโต้งเข้าใจดีว่าต้าร์คงเกรงใจเขาและไม่อยากให้เขาคิดมาก แต่มันก็อดคิดไม่ได้หรอกนะว่าพี่โบ๊ทแอบคิดอะไรกับต้าร์หรือเปล่า... ทั้งการกระทำทั้งหมดทำมาตลอดบวกเข้ากับคำแซวจากเพื่อนๆ และคำถามที่พี่โบ๊ทถามเขาวันนี้ มันน่าจะชัดเจนอยู่ในตัวอยู่แล้วละ เพียงแค่ว่าถ้าพี่โบ๊ทพูดออกมามันก็คงจะดี ให้มันชัดๆ กันไปเลย
เป้าหมายหลังจากท้องอิ่มคือร้านแมงป่อง เพื่อจะไปซื้อ DVD ซีรี่ส์เรื่อง Heroes... เมื่อไปถึงร่างเล็กก็มุดออกจากอ้อมแขนของร่างสูงแล้วแยกไปเดินดูซีดีเพลง ปล่อยให้โบ๊ทและโต้งเดินดู DVD ด้วยกัน... นั่นคือความตั้งใจของต้าร์ที่อยากช่วยเพื่อนบ้าง ถึงแม้ว่าเขาเองจะรู้สึกขัดอยู่ในใจลึกๆ แต่ก็ได้เดินออกมาแล้วเฝ้าดูห่างๆ เท่านั้น...
ต้าร์เดินวนไปวนมาอยู่สักพัก ชำเลืองมองไปทางโบ๊ทและโต้งแล้วก็เห็นว่าสองคนนั้นกำลังคุยกันอย่างออกรสเรื่องซีรี่ส์เรื่องต่างๆ... ดูแล้วสองคนนั้นก็เข้ากันดีนะ สูงพอๆ กัน หน้าตาดีหุ่นดีทั้งคู่... นึกๆ แล้วก็ใจหายแวบไปชั่วครู่ก่อนจะสะบัดหัวแล้วดึงใจกลับมาให้อยู่กับเนื้อกับตัวดังเดิม... ว่าแล้วร่างเล็กก็ตัดสินใจที่จะปล่อยให้โต้งได้ใช้เวลาอยู่กับไอ้คุณโบ๊ทไปก่อน ส่วนเขาจะปลีกตัวไปเดินดูหนังสือการ์ตูน
“เดี๋ยวมานะ เดินกันไปก่อน”
“ไอ้เปี๊ยก... เอ็งจะไปไหน” โบ๊ทหัวควับมามองร่างเล็กที่เพิ่งจะหันหลังเดินออกไป
“ไปซื้อการ์ตูน... รอนี่แหละ ไปแปบเดียว”
“อืมๆ”
.
.
.
อืมมมมม วันนี้จะมีการ์ตูนออกใหม่บ้างไหมนะ... ผมเนี่ยไม่เคยจำได้เลยว่าการ์ตูนเรื่องไหนมักจะออกวันไหน ไม่เหมือนไอ้ที ไอ้นั่นนะอย่างกับเป็นเจ้าของสำนักพิมพ์ คาดได้หมดเลยว่าการ์ตูนเรื่องไหนเล่มไหนจะออกประมาณวันที่เท่าไร... ไม่เป็นไร ยังไงก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว เดินไปดูเล่นๆ ฆ่าเวลาก็ดีเหมือนกัน... ว่าแต่ร้านการ์ตูนมันอยู่ชั้นใต้ดินนี่นาว่าแล้วร่างเล็กก็เดินชิลๆ ลงบันไดเลื่อนไปทีละชั้นจนไปถึงชั้นใต้ดิน เมื่อเดินไปถึงร้านการ์ตูนร้านประจำก็กวาดสายตาสำรวจบนแผงหนังสือออกใหม่โดยทีนที... แต่ที่เห็นก็คือยังไม่มีอะไรออกใหม่สักเล่ม... ว่าแล้วก็เดินเข้าไปสำรวจภายในร้านสักหน่อย ซึ่งเขาเองก็ไม่เคยเข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องเดินเข้ามาสำรวจภายในร้านทั้งๆ ก็เห็นๆ อยู่ว่าไม่มีหนังสือการ์ตูนที่เขาชอบออกใหม่เลยสักเล่ม ทุกครั้งก็เลยได้แต่เดินวนไปวนมาในร้านการ์ตูนอยู่นั่นแหละ... แต่คราวนี้มันแปลกไปจากทุกทีอยู่นิดหน่อยตรงที่ สายตาของเขาไปสะดุดเข้าที่แผงหนังสือที่ปกติเขามักจะเมินมาตลอด นั่นก็คือแผงหนังสือการ์ตูน yaoi ที่อยู่ด้านในสุดของร้านนั่นเอง...
บนแผง yaoi นั้นมีการ์ตูน “ชาย-ฉะ-กัน” อยู่เต็มไปหมด หลากเรื่องหลากสไตล์... บ้างก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับคู่รักนักศึกษา คู่รักนักเรียนกับคุณครู คู่รักนักธุรกิจ คู่รักมาเฟีย คู่รักรุ่นพี่รุ่นน้อง จะคู่รักแบบไหนก็ดูเอาได้จากปก... ตอนแรกต้าร์ก็ไม่ได้ใส่ใจหรือสนใจอะไรการ์ตูนประเภทนี้หรอก แต่เขาก็ดันไปสะดุดเอาที่ปกการ์ตูนเล่มหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นเรื่องราวความรักของรุ่นพี่รุ่นน้อง เพราะว่าตัวละครบนปกทั้งสองตัวแต่งตัวเหมือนนักศึกษามหาวิทยาลัยของญี่ปุ่น คนที่หน้าเข้มกว่าสูงกว่าคนที่หน้าหวานกว่า...
.
อืม ดูไปดูมาหน้าไอ้คนตัวสูงมันคล้ายๆ ไอ้คุณโบ๊ทเหมือนกันนะ ตาตี่ๆ เหมือนกันเลย ฮ่าๆๆๆ ส่วนอีกคนก็สูงพอๆ กับผมเลยนะ แต่ไม่เหมือนผมหรอก เพราะว่าผมไม่ได้หน้าหวานและตาแหววขนาดนั้นสักหน่อย... เอ๋... เฮือก!! นี่ผมกำลังจินตนาการอะไรอยู่เนี่ย!!! ไม่นะ!!! ไม่!!! สงสัยนี่จะเป็นผลมาจากการที่โดนไอ้ทีกับไอ้โจมันปั่นหัวมาแน่ๆ เพราะเมื่อเช้าพวกมันเพิ่งจะถามผมอยู่เลยว่าผมเป็นแฟนกับไอ้ลิงภูเขาหรือเปล่า... อืมมมม จะว่าไปผมเองก็อยากรู้นะว่าไอ้คำว่า “แฟน” กันเนี่ย ผู้ชายกับผู้ชายเขาเป็นกันยังไง... ทำไมคนอื่นถึงชอบมองว่าผมกับไอ้คุณโบ๊ทเป็นแฟนกัน ทั้งๆ ที่ผมว่าผมก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษต่อกันสักหน่อย ก็เหมือนๆ กับผมกับอ้ทีกับไอ้โจนั่นแหละน่า.
ร่างเล็กแอบชำเลืองไปที่หนังสือการ์ตูนเล่มนั้น เขากำลังชั่งใจอยู่ว่าจะหยิบหรือไม่หยิบ... ซื้อไปอ่านให้รู้ดีไหม... ถึงจะมีความคิดว่าจะซื้อไปลองอ่านอยู่บ้าง แต่มือมันกลับไม่คิดจะเอื้อมไปหยิบเลยสักนิด อยู่ๆ ก็รู้สึกว่าแขนหนักขึ้นมาซะงั้น... ต้าร์ยืนนิ่งอยู่สักพักก็ตัดใจแล้วเดินออกจากร้านมา...
แต่ไม่ใช่ว่าเขาเดินกลับไปหาโบ๊ทและโต้งเลยหรอกนะ มันเป็นความเคยชินไปแล้วละที่จะต้องเดินไปดูร้านการ์ตูนอีกร้านที่อยู่ถัดเข้าไปด้านในอีกสาม-สี่ล็อก... ซึ่งพอไปถึงก็ทำเช่นเดิมคือเดินสำรวจแผงหนังสือออกใหม่ที่อยู่หน้าร้าน เมื่อไม่มีการ์ตูนที่เขาอ่านออกใหม่ ก็เดินเข้าไปสำรวจด้านในร้าน... เดินวนไปวนมาอยู่สักครู่ก็ไปสะดุดเข้าที่แผงหนังสือ yaoi อีกจนได้... นั่นไงเรื่องที่พระเอกหน้าตาเหมือนไอ้เจ้าโบ๊ทอะ หยิบเลยสิ หยิบเลย... ร่างเล็กมองไปมองมาอยู่สักพักก็เดินวนเพื่อตัดสินใจอีกครั้ง
.
ฮึ่ยยยย เกิดอะไรขึ้นกับผมเนี่ย โดนผีไอ้โต้งเข้าสิงแล้วรึไง ถึงได้มายืนชั่งใจว่าจะซื้อการ์ตูน Y ดีไหม... อ๊ากกกกกกกก ก็ไม่ได้อยากอ่านหรอกนะ แค่อยากรู้ว่าผู้ชายเป็นแฟนกันแล้วเขาเป็นกันยังไงเท่านั้นเอง... แต่มันก็แปลกๆ อยู่นะ... แค่คิดว่าจะซื้อหนังสือแบบนั้นก็ขนลุกไปทั้งตัวแล้ว วุ้ยยยยยยย.... เอาไงดีๆ... หรือว่าไม่ซื้อแล้วเอาไปถามโต้งดีนะ ไม่สิ โต้งมันไม่เคยมีแฟนผู้ชาย มันจะรู้ได้ไง แล้วถ้าเราไปถาม มีหวังไอ้โต้งได้เข้าใจผิดไปหมดแน่ๆ อ๊ากกกกกกกกก เอาไงดี!!.
ร่างเล็กเดินวนอยู่อีกสักพักก็ตัดสินใจคว้าหนังสือเล่มนั้นแล้วพุ่งไปที่เค้าน์เตอร์ ก้มหน้าก้มตาจ่ายตังค์แล้วรีบเก็บหนังสือการ์ตูนเล่มนั้นเข้ากระเป๋าอย่างรวดเร็วก่อนจะจ้ำอ้าวออกจากร้านด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อด้วยความอาย...
.
.
“ไปซะนานเลยนะเอ็ง” ร่างสูงที่ยืนรออยู่หน้าร้านเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นร่างเล็กเดินขึ้นบันไดเลื่อนมา ทำเอาร่างเล็กสะดุ้งเบาๆ ด้วยความที่มัวแต่ก้มหน้าก้มตาเดินโดยไม่ได้ใส่ใจสิ่งรอบข้างสักเท่าไรนัก
“ไหนซื้อเรื่องอะไรมาบ้าง”
“เฮือก!! อะ.. เอ่อ... มะ... ไม่ได้ซื้ออะไรมา... ไม่มีอะไรออกใหม่” ร่างเล็กส่ายหน้ารัวแล้วจับกระเป๋าไว้แน่น อืมมมม จะให้ใครรู้ไม่ได้เป็นอันขาด รู้ถึงไหนอายถึงนั่น... ไอ้การ์ตูน Y เล่มแรกในชีวิตที่ชื่อว่า
“โปรดติดตามตอนต่อไป” .
.
.
---------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
หลังจากที่ร่างเล็กกับร่างสูงนั่งมองเมนูมาได้สักพักก็ได้ฤกษ์เรียกพนักงานมารับออร์เดอร์เสียที...
กีต้าร์: พี่ครับ (//โบกไม้โบกมือเรียกพนักงาน)
พนักงาน: คะ?
กีต้าร์: สั่งอาหารครับ
พนักงาน: (//เดินมาพร้อมหยิบอุปกรณ์เตรียมรับออร์เดอร์) รับอะไรดีคะ
โบ๊ท: สั่งเลย เปี๊ยก
กีต้าร์: จัดไป... เอา... พิซซ่าหน้าฮาวายเอี้ยนหนานุ่มถาดกลาง
พนักงาน: ค่ะ (//คิดในใจว่า “โห มาแค่สองคน แต่สั่งถาดกลาง ผอมๆ กันแบบนี้จะกินหมดเหรอ”)
กีต้าร์: เอ่อ... ขอบชีสนะครับ
พนักงาน: ค่ะ
กีต้าร์: ลาซาญญ่าหมู
พนักงาน: ค่ะ
กีต้าร์: ผักโขมอบชีส
พนักงาน: ค่ะ
กีต้าร์: ปีกไก่บาร์บีคิว
พนักงาน: ค่ะ (//คิดในใจว่า “มากันแค่สองคน แค่พิซซ่าถาดกลางก็ไม่น่าจะกินหมดแล้วนะ ยังจะสั่งอะไรอีกเยอะแยะ”)
กีต้าร์: เบค่อนสไปซี่พาสต้า
พนักงาน: ค่ะ (//คิดในใจว่า “ยัง ยังจะสั่งอีก”)
กีต้าร์: อืม... แล้วก็... โบนเลสวิงส์
พนักงาน: ค่ะ (//คิดในใจว่า “เฮ้ย ยังจะสั่งกันอี๊กกกกก ผอมๆ กันแบบนี้กินแล้วเอาไปเก็บไว้ไหนละนั่น”)
กีต้าร์: เอิ่มมมมม... อิตาเลี่ยนชิสโรลก็น่าลอง... งั้นเอาอิตาเลี่ยนชีสโรลด้วยครับ
พนักงาน: เอ่อ... ค่ะ (//คิดในใจว่า “ห๊ะ ยังสั่งเพิ่มอีกเหรอ!”)
กีต้าร์: อืมมมมมม... ยังไม่มีผักๆ เลยอะ คุณโบ๊ท (//ก้มมองเมนูหารายการผัก)
โบ๊ท: พอก่อนก็ได้มั้งเปี๊ยก เดี๋ยวกินไม่หมดนะ
พนักงาน: ใช่ค่ะ นี่ก็สั่งไปเยอะแล้วนะน้อง นี่ก็ตั้งหลายอย่างแล้วนะ
กีต้าร์: โธ่พี่ จริงๆ แล้วผมกินหมดนะ แค่นี้จิ๊บๆ... แต่ไม่ต้องห่วงนะพี่ เดี๋ยวผมจะเก็บไว้ให้พี่หนึ่งคำ
พนักงาน: ห๊ะ? คำอะไรเหรอน้อง
กีต้าร์: คำว่า “รัก” ไงพี่ ฮิ๊ววววววว 
พนักงาน: 
โบ๊ท: 
กีต้าร์: อ้อ... แล้วก็เอา สลัดทูน่าด้วยครับ
พนักงาน: 
(//ยังอยู่ในอาการช็อกมุขเสี่ยว)
กีต้าร์: เอ่อ... พี่ครับ สลัดทูน่าด้วยนะครับ 
---------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
กลายเป็นว่า "อู๋" คือตัวละครที่ถูกลืมไปซะงั้นเลย 
สงสัยต้องให้บทเยอะขึ้นหน่อยแล้วละ ดีไหม?
@iforgive เอาน่า ปล่อยให้เขาได้ตามไปสักหน่อยเหอะนะ เขายังมีเวลาอีกไม่มากนักหรอก วะฮ่าๆๆๆๆ (ใช้กันแบบนี้เลย แต่จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่นะ 
)
@aoommy อะไรก็เกิดขึ้นได้นะครับ 
@yeyong พวกนั้นเขาก็มีเป้าหมายของเขานะ ปล่อยให้มันเป็นไปตามกรรมก็แล้วกัน (ว่าไปนั่น!! 
)
@imonkey mc ใช่ปะละ เริ่มเห็นอะไรแล้วใช่ปะละ 
@sakurai ตอนที่แล้วสั้นเหรอครับ ไม่นะ มันก็สั้นเหมือนตอนอื่นนะแหละ ไม่แปลกหรอก 5555
@JingJing สงสัยต้องมาลองดวลฝีมือเกมจุดกับไอ้เปี๊ยกสักหน่อยแล้ว ไอ้นั่นมันขั้นเทพเลยนะไม่ได้ขู่ 
@malula อู๋คือเพื่อนของโต้งกับดรีมครับ บทน้อย เหมือนจะเคยพูดอยู่แค่ 2 ประโยคเองมั้ง โผล่มาช่วงกลางๆ เรื่องอะครับ (กลายเป็นบุคคลที่ถูกลืมซะงั้น สงสัยผมให้บทน้อยเกินไป 
)
@pim_onelove อู๋เป็นเพื่อนของดรีมกับโต้งครับ โผล่มากลางๆ เรื่องนะ สงสัยจะบทน้อยเกินไปเลยถูกลืมซะงั้น (แล้วเอ็งจะตอบซ้ำเพื่อ??? 
)
@- คราส - ถ้าผมตอบซ้ำอีกรอบจะมีใครมาโบกผมไหมเนี่ย 
@princegolf ก็มีแค่สองคน ต้าร์-โบ๊ท นั่นแหละที่ยังไม่คิด คนอื่นเขาคิดกันหมด ทั้งในและนอกนิยายเนอะ 
@KURATA โบ๊ทฝากมาท้าดวลเกมจุดอะ 
@greensnake ประมาณว่าเพื่อนๆ ทุกคนคิดหมด เพียงแค่ว่าไม่มีใครเปิดประเด็นไง เลยไม่ได้พูดถึงกันสักเท่าไร ปล่อยผ่านมาตลอด แต่พอมีคนเปิดก็เลยมีคนตามกันเป็นขบวนเลย 
@BeeRY ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ รับปริญญาแล้ว 
@yunjae55 ไม่เรียกว่าตัดใจหรอกนะ แค่เหมือนกับมันไม่มีแรงส่งมากกว่า 
@Whatever it is ยินดีต้อนรับครับ มาๆ กอดต้อนรับทีนึง ห้ามขัดขืนนะ 
@TifaReira ตอนแรกก็อยากให้เป็นแบบนั้นแหละ แบบว่าพาหนีไปที่อื่น แต่มันจะใจร้ายกับโต้งเกินไปเลยยอมให้ตามมาสักหน่อยก็แล้วกัน
@chamin ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมจะไปแก้นะครับ 
@RGB.__ อย่าไปว่าโต้งเลย น่าสงสารออกนะ 
@OoniceoO มาแล้วครับ 
ขอบคุณทุกคนครับ +1 กันไปเช่นเคยนะครับ ไว้เจอกันครับ สำหรับคืนนี้ ฝันดี ราตรีสวัสดิ์ครับทุกคน 
หัวข้อ: :: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: รักป่วนๆ แบบฉบับซิทคอม :) (อ่าน 673325 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก