หัวข้อ: :: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: รักป่วนๆ แบบฉบับซิทคอม :)

[diFil]

อะไรรรรรร โบ้ทกับต้าร์ขี้โกงไม่ยอมตอบคำถามไดอะ
หันไปมองหน้ากันแล้วก็หน้าแดงไม่ถือเป็นคำตอบนะเฟ้ยยย!!! 

แต่ฮาจริงอะไรจริงง เป็นบทสัมภาษณ์ที่เกรียน เอ้ย น่ารักมากกค่ะ 555
ขอบคุณที่ตอบคำถามน้าา 

ปล้ำลิง โบ้ทหลอกตัวเองมาตลอดเลยสินะว่าสูงงเนี่ย //บอกได้คำเดียว... จี้ ค่ะ!! 555

[drasil]

หมาก ปริญ !!
555 ไม่ค่อยเลยนะเปี๊ยก

[FlapJack]

ผมเพิ่งเห็นว่าตัวเองแจก + ได้แล้ว 
เพราะฉะนั้น ชนกลุ่มน้อยเอาไปเลยคนละ + กับเป็ดคนละตัวครับ 

ปล. บทสัมภาษณ์บางทีมันก็ขำๆ อะนะ อย่าไปเชื่ออะไรมันมาก หึหึหึ 

[allaboutmyfav]

"ปล. บทสัมภาษณ์บางทีมันก็ขำๆ อะนะ อย่าไปเชื่ออะไรมันมาก หึหึหึ"

โห...มาละมาละ คนเรา มีพลิกตลอดตลอดอะ

[KURATA]

 
ฮาจนน้ำตาไหล
ชอบมากๆ อ่ะ
ขอบคุณนะจ๊ะ ที่มีช่วงคั่นเวลาแบบนี้
แสดงถึงความใส่ใจ ชนกลุ่มน้อย
ร๊ากกกกก คุณจริงๆ

[p_phai]

เมื่อไหร่จะรู้ตัว ว่ารักกัน

[diFil]

งื้ดดด ขอบคุณสำหรับบวกค่าา 
เอาเป็ดไปกินหนึ่งตัววววว 555
ปลวกเล็ก ที่ว่า "อย่าไปเชื่ออะไรมันมาก หึหึหึ " มันหมายความว่าอะร๊ายยยย 

[roseen]

 :กอด1:แล้วชอบมั้ยละครับ

[greensnake]

เข้ามาขอบคุณสำหรับ + ค่ะ 
ไปล่ะ 
ปอลอลิง ยังรอ "ตอนต่อไป" อยู่นะจ๊ะ

[ลู่เคอOlive♥]

คำถามเรามันโหดไปเหรอ โต้งจ้าเราขอโทษนะ มาๆมาซบอกเราก็ได้ อิอิ

[princegolf]

หวัดดี ครับ

ดี
ที่ตามมา
อ่านทัน
สักที

ซึ้ง เศร้า
หัวเราะ
หลายอารมณ์ดี ครับ

จะรอ
อ่านต่อ
นะครับ

อ่อ
ผม ชื่อ กอล์ฟ
นะ
ครับ

[KURATA]

เข้ามา  แรง ๆ

[BeeRY]

เข้ามาเต้นรอ

[FlapJack]

รอกันอีกนิดนะครับ ผมใกล้จะเป็นไทแล้ว 

[BeeRY]

^
^
สู้ๆ

[KURATA]

รอเสมอจ้า

[allaboutmyfav]

คิดถึงนะแจ็ค และน้องต้าร์+น้องโบ้ท+โต้ง

[KURATA]

จ๊ะเอ๋.....มารึยังเอ่ย

[iforgive]

เพิ่งเข้ามาคงไม่ช้าเกินไป. สนุกมากๆค่ะ

[malula]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ สนุกมากมาย อ่านไปยิ้มไป
ชอบน้องต้าร์ อย่างฮา

[มะมะมะหมิว]

สนุกกกกกกกกกก ><

โบ้ทต้าร์น่ารักกกก   

[greensnake]

แหะ แหะ  เข้ามารอด้วยคน
ถ้าเป็นไทแล้ว อย่าลืมแวะมาหากันมั่งเน้ออออ

[- คราส -]

ย่องมาดู
 

[หัวเเม่มือ]

 

[krappom]

เมื่อไรคู่นี้จะสปาร์คเปรี้ยงปร้างกันสักทีน้อ
 

[FlapJack]

ต้องขอโทษจริงๆ ที่ปล่อยให้ทุกคนรอนานขนาดนี้นะครับ 

แต่พอดีว่าเรื่องงานมันช้ากว่ากำหนด เลยยังค้างๆ คาๆ อยู่ เดี๋ยวเสร็จแล้วจะรีบมาลงตอนที่ 14 ให้นะครับ ขอโทษทีครับ 

ปล. เอา + กับเป็ดไปคนละ 1 เป็นค่ารอนะครับ 

[greensnake]

รอได้เสมอค่ะ เอาใจช่วยให้งานเสร็จเรียบร้อยโดยไว
แล้วก็ขอบคุณสำหรับ + และเป็ดนะคะ

คนเขียนสู้ๆๆ

[KURATA]

ย่องมาแบบเงียบๆ
แล้วนั่งพับเพียบเรียบรัอยคอย

[ลู่เคอOlive♥]

 :L2:รอด้วยคนนะ

[FlapJack]

LOVE HIGH STORY – 14 – In the Late of Night | ยามดึกคืนนั้น




~ Ma cosa hai messo nel caffè. Che ho bevuto su da te? C’è qualche cosa di diverso adesso in me ~

.

.

>>> 1 missed call <<<

.

.

~ Ma cosa hai messo nel caffè. Che ho bevuto su da te? C’è qualche cosa di diverso adesso in me ~

.

.

>>> 2 missed calls <<<

.

.

~ Ma cosa hai messo nel caffè. Che ho bevuto su da te? C’è qualche cosa di diverso adesso in me ~

.

.

>>> 3 missed calls <<<

.

.

.

>>> 8 missed calls <<<


กลางดึก เสียงโทรศัพท์มือถือของร่างเล็กดังขึ้นอยู่นานสองนาน จนกลายเป็นสาย missed call เกือบ 10 สาย ถึงแม้ว้าเสียงของมันจะดังพอที่จะทำให้ร่างเล็กรู้สึกตัวและหงุดหงิดอยู่ในใจ แต่ก็ยังไม่สามารถงัดร่างเล็กให้ลุกขึ้นมารับสายได้

ร่างเล็กมุดหัวเข้าใต้ผ้าห่มอย่างขัดใจ บ่นกร่นด่าคนที่โทรมาไม่ดูเวลาอยู่ในใจพร้อมเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ...

.

.

.

ตึง!

.

ตึง! ตึง!!

.

ตึง! ตึง!! ตึง!!!

.

ตึง! ตึง!! ตึง!!! ตึง!!!!

.

“โธ่ เว้ยยยยยย ใครวะ เมื่อกี๊ก็โทรศัพท์ดัง คราวนี้ก็เสียงเคาะประตู อะไรกันนักหนาเนี่ยยยย คนจะนอน!!!” ร่างเล็กบ่นอย่างหัวเสียหลังจากที่มีเสียงโทรศัพท์เข้าอย่างต่อเนื่อง พอเงียบได้สักพักก็ตามด้วยเสียงเคาะประตูระลอกใหญ่

ร่างเล็กลุกออกจากเตียง เดินหน้ายับยู่ยี่ตรงไปยังประตูห้อง นึกหมายไว้ในใจว่าจะเกรียนอย่างเกรี้ยวกราดใส่ไอ้คนที่มาเคาะประตูยามหลับยามนอนเช่นนี้ซะให้สาสมสะใจ... แต่เมื่อเปิดประตูออกไปก็เจอกับ...

.

.

เฮ้ย!!!


ร่างสูงนอนกองอยู่บนพื้นหน้าห้อง มือข้างหนึ่งกุมท้อง ส่วนอีกข้างก็พาดอยู่กับบานประตู...


“มุขปะเนี่ย???” ร่างเล็กยืนพิจารณาอยู่สักครู่ก่อนจะเอ่ยปากถาม แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นเพียงเสียงครางอยู่ในลำคอเท่านั้น เมื่อไม่ได้คำตอบ แต่ดูจากท่าทางแล้วจะไม่ได้แกล้งทำ เลยลงไปนั่งยองๆ ข้างพลางเอามือจับหัวไหล่ร่างสูงแล้วเขย่าเบาๆ

“เป็นอะไร คุณโบ๊ท”

“ปว...ท้อ...”

“ห๊ะ อะไรนะ” ถามพลางโน้มตัวลงไปใกล้ๆ

“ปวดท้อง”

“อ้อ... หิวเหรอ... โอ้ยยยย ล้อเล่น” เมื่อกวนตีนไม่ดูกาลเทศะก็เลยโดนคนที่นอนขดอยู่บนพื้นโบกหัวเอาให้

“ปวดมากเหรอ... มาๆ เข้ามาในห้องก่อน จะหายาให้กิน” ว่าแล้วก็พยายามงัดร่างสูงขึ้นจากพื้นแล้วพยุงไปจนถึงโซฟา ก่อนกีต้าร์จะเดินปรี่ไปยังประตูห้องนอน แต่เมื่อเห็นร่างสูงยืนกุมท้องอยู่เฉยๆ ก็เลยวกกลับมาผลักให้ร่างสูงล้มตัวลงนั่ง

“จะยืนอยู่ทำไมละคุณ โว๊ะ!! นอนไปก่อนนะ เดี๋ยวมา” ว่าแล้วก็รีบสาวเท้าหายเข้าไปในห้องนอน

.

.

หายไปเพียงชั่วครู่ ร่างเล็กก็กลับมาพร้อมกาละมังน้ำอุ่นกับผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก เขาหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ โซฟา เอาผ้าชุบน้ำ บิดให้หมาดแล้วพับเป็นสี่เหลี่ยมก่อนจะยกมือโบ๊ทที่กุมท้องออกไปวางไว้ข้างตัว เขาเลิกเสื้อยืดร่างสูงให้เปิดไปถึงแผ่นอกแล้วเอาผ้าอุ่นๆ นั้นไปวางประคบไว้บนหน้าท้องแบนราบที่มีมัดกล้ามเรียงตัวอย่างสมส่วน... ร่างสูงนอนนิ่งให้ร่างเล็กทำตามใจ ไม่มีขัดขืนไม่มีดื้อดึง ไม่มีคำพูดกวนประสาท ไม่มีสายตากวนตีนใดๆ... สิ้นฤทธิ์อย่างสิ้นเชิง

“นอนประคบร้อนไปก่อนนะ คงจะพอช่วยได้ ไปหายาแปบนึงนะ” ร่างสูงพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย

.

.

ต้าร์เดินไปหายาพลางวิเคราะห์อาการของร่างสูง... หน้าซีด ปากซีด ปวดท้องจนตัวขด... คงจะปวดมากๆ เสียด้วย เพราะว่าหน้าตาเหยเกสุดๆ... วิเคราะห์ไปวิเคราะห์มา ก็สรุปได้ว่า พาราเซตามอน น่าจะช่วยได้... ( -  - “ )...

ร่างเล็กกลับไปหาร่างสูงพร้อมกับยาพาราสองเม็ดและน้ำเปล่าหนึ่งแก้ว ก่อนจะสะกิดร่างสูงให้ลืมตาแล้วลุกขึ้นมากินยาสารพัดโรค... ก็ไม่ว่าจะป่วยอะไร สำหรับกีต้าร์ พาราช่วยคุณได้


“จะไปนอนพักบนเตียงไหม นอนสบายๆ เอาไหม” ร่างเล็กถามแต่ร่างสูงส่ายหน้าปฏิเสธก่อนจะทิ้งตัวลงกลับไปนอนกุมท้องหน้านิ่วคิ้วขมวด... เห็นแบบนั้น ก็พอจะเข้าใจว่าโบ๊ทอาจจะปวดท้องจนไม่มีแรงจะเดิน เมื่อกี๊ที่เดินเข้ามาในห้องก็เดินได้ช้ามาก ถ้าเขาไม่พยุงไว้ก็อาจจะล้มลงไปกองอยู่กับพื้นได้...

“งั้นนอนพักไปนะ อีกสักพักน่าจะดีขึ้น... เดี๋ยวเอาผ้าห่มมาให้” ต้าร์พูดพลางลูบหัวร่างสูงด้วยความห่วงใย เห็นอาการแบบนี้แล้วก็อดสงสารไม่ได้ ท่าทางจะทรมานมาก... เขาเดินกลับเข้าห้องไปหยิบผ้าห่มออกมาสองผืน ผืนแรกห่มให้ร่างสูง ส่วนอีกผืนก็เอามาห่มตัวเองที่นั่งเอนตัวอยู่บนเก้าอี้โซฟาข้างๆ กัน

.

.

.

ผ่านไปสักครึ่งชั่วโมง ร่างสูงก็กระสับกระส่าย นอนดิ้นไปมาอยู่บนโซฟาพร้อมกับเสียงครางอู้อี้อยู่ในลำคอ ต้าร์เองก็ไม่ได้หลับ เมื่อเห็นอาการเช่นนั้นก็เดาเอาว่า คราวนี้พาราคงจะช่วยใครไม่ได้...

“คุณโบ๊ท... ยังปวดอยู่เหรอ”

“อืออออออ” ร่างสูงเม้มปากหน้าตาเหยเก ได้แต่ส่งเสียงรับอยู่ในลำคอ

ต้าร์เห็นเช่นนั้นก็เริ่มร้อนใจ ท่าทางจะอาการหนักกว่าที่คิด หนักยิ่งกว่าตอนมาเคาะประตูเสียอีก ว่าแล้วก็รีบวิ่งออกจากห้องลงไปที่รีเซพชั่นเพื่อขอยา


“พี่ครับ เพื่อนผมปวดท้อง พี่มียาแก้ปวดท้องไหมครับ” ร่างเล็กปรี่เข้าถามพนักงานต้อนรับที่กึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่ที่โต๊ะรีเซพชั่น ซึ่งเป็นคำถามที่ทำให้พนักงานคนนั้นงงได้เล็กน้อยถึงปานกลาง... ก็ไม่เคยเจอใครวิ่งหน้าตื่นมาขอยาตอนตีสามแบบนี้นินะ

“ปวดแบบไหนอะน้อง” อืมมมม นั่นสิ ปวดแบบไหน เมื่อกี๊ก็ไม่ได้ถามอาการคุณโบ๊ทมาซะด้วย

“เขาปวดท้องตัวขดอะพี่”

“ห๊ะ? ปวดท้องตัวขด?”

“ใช่พี่ เขา... เขาปวดจนลงไปนอนขดกับพื้นอะ... ผมให้เขากินพาราไปสองเม็ดเมื่อสัก 40 นาทีที่แล้วอะพี่ แต่มันไม่ดีขึ้นอะ”

“งั้นน้องวิ่งขึ้นไปถามเขาหน่อยได้ไหม ว่าปวดแบบไหน”

“ครับ” ร่างเล็กไม่รอช้า รีบวิ่งขึ้นห้องไปถามอาการร่างสูงโดยทันที

.

.

เมื่อขึ้นไปถึงห้อง ก็เห็นร่างสูงลงมานอนขดอยู่กับพื้น... ต้าร์เห็นเช่นนั้นก็ไม่รีรอเสียเวลาคิดอะไร รีบปรี่เข้าไปหาร่างสูงแล้วพยุงให้ขึ้นไปนอนบนนโซฟาเหมือนเดิม

“คุณโบ๊ท เมื่อกี๊ต้าร์ลงไปขอยา แต่พี่เขาถามว่าปวดแบบไหน”

“ปว..ด เห..มือน ท้..อง มั..น บิ..ด อ..ยู่ ข้า..ง ใ..น” ร่างสูงพูดไม่ค่อยออก แต่ก็เค้นเสียงตอบออกมา หน้าตายังเหยเก คิ้วขมวดชนชิดกัน หน้าซีดเซียว ปากซีด ตัวเย็น

“เอาผ้าร้อนประคบท้องอีกไหม” เมื่อร่างสูงพยักหน้าตอบ ร่างเล็กก็รีบคว้าเอากาละมังไปเปลี่ยนน้ำแล้วกลับมาหาร่างสูงอย่างรวดเร็ว

“อะ ประคบไปก่อนนะ เดี๋ยวมา”

ว่าแล้วก็รีบปรี่ออกจากห้องลงไปที่รีเซฟชั่นอีกรอบ

.

. 

“พี่ครับ เพื่อนผมปวดแบบบิดอยู่ข้างในอะพี่”

“เดี๋ยวนะ พี่ขอดูแปบนึงนะว่าตรงนี้มียาอะไรอยู่บ้าง” ว่าแล้วก็ก้มๆ เงยๆ อยู่กับลิ้นชักได้สักพักก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับกระปุกยาสารพัดโรค... พาราเซตามอน... ทำเอาร่างเล็กยืนเหงื่อตก หูพับ หางลู่ เลยทีเดียว

“ไม่มียาอย่างอื่นเลยเหรอพี่ แบบ... ยาธาตุน้ำขาว อลัมมิลค์ อะไรพวกนั้นอะพี่”

“ในลิ้นชักมันมีแค่พารากับทิฟฟี่อะน้อง พี่ลองหาดูแล้วมันไม่มีอย่างอื่นเลยอะ”

“งั้นไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับ” ท่าทางจะไม่สามารถช่วยอะไรได้ ร่างเล็กก็ขอบคุณแล้วหันหลังกลับ

“เดี๋ยวน้อง... พี่ว่าถ้าเพื่อนน้องปวดเยอะ ให้พี่โทรเรียกรถพยาบาลให้ดีกว่าไหม”


“ดีครับพี่ เรียกเลย” ต้าร์ได้ยินข้อเสนอก็หันควับกลับไปตอบรับโดยทันที ราวกับว่า... นี่แหละคือทางออกที่ตามหามานาน!!

.

.

พนักงานลงไปง่วนอยู่กับโทรศัพท์ได้สักครู่ ก็เงยหน้าขึ้นมาบอกต้าร์ว่ารถจะมารับภายในครึ่งชั่วโมง

“งั้นผมไปพาเพื่อนผมลงมานั่งรอนะครับ” ว่าแล้วต้าร์ก็รีบแจ้นขึ้นห้องไป

.

.

.

เมื่อขึ้นมาถึงห้อง ร่างเล็กก็กุลีกุจอเปลี่ยนกางเกง คว้ากระเป๋า กุญแจห้อง และโทรศัพท์มือถือ

“คุณโบ๊ท เดี๋ยวไปโรงบาลกัน” ต้าร์พูดพลางเขย่าตัวร่างสูงเบาๆ ร่างสูงก็ลืมตาขึ้นมาพยักหน้ารับก่นจะดันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วยอมให้ต้าร์พยุงลุกขึ้นเดินแต่โดยดี มือหนึ่งกุมท้อง แขนอีกข้างก็พาดไปบนไหล่ร่างเล็กเดินออกจากห้องไป

.

.

ชายสองคนนั่งรอรถพยาบาลอยู่ที่โซฟาบริเวณเลาจ์ของคอนโดฯ โดยมีร่างสูงนั่งเอนซบไหล่ร่างเล็ก มือทั้งสองข้างยังคงกุมท้อง หน้าตายังคงเหยเก... ต้าร์ก็ได้แต่นั่งนิ่งๆ รอเวลาให้รถพยาบาลมารับ... ได้แต่ภาวนาในใจให้คนข้างๆ ปลอดภัย... ได้แต่เป็นกำลังใจเล็กๆ ให้คนข้างๆ อดทน... ได้แต่แอบคิดใจว่าเขาน่าจะช่วยอะไรได้มากกว่านี้

.

.

ผ่านไปยี่สิบกว่านาที รถพยาบาลก็มารับ... ร่างสูงนอนอยู่เปลคนป่วยโดยมีบุรุษพยาบาลนั่งวัดความดันอยู่ข้างๆ พลางสอบถามข้อมูลส่วนตัวและอาการเบื้องต้น... ส่วนร่างเล็กนั่งฟังอย่างตั้งใจและพูดเสริมให้ข้อมูลเพิ่มเติมอยู่เป็นระยะๆ

เมื่อบุรุษพยาบาลหยุดถาม ก็ปล่อยให้คนป่วยนอนนิ่งๆ... ร่างเล็กสังเกตได้ว่าคิ้วที่เคยขมวดเป็นปมนั้นคลายออกจากกันแล้ว สีหน้าก็ดีขึ้น แต่มือยังคงกุมอยู่ที่ท้อง...


“เปี๊ยก” โบ๊ทกระซิบเรียกต้าร์

“หือ” ร่างเล็กหันไปตามเสียงกระซิบพลางสงสัยว่าจะจะกระซิบทำไม แต่เห็นว่าป่วยอยู่เลยไม่อยากจะกวนประสาทอะไร ก็เลยยอมหันไปตามเสียงเรียกแต่โดยดี

“มานี่ๆ” ร่างสูงยังคงกระซิบกระซาบ พยักหน้าให้ร่างเล็กโน้มตัวเข้าไปใกล้ๆ

“มีอะไร”

“จะบอกว่า...”

“...”

“เข้ามาใกล้ๆ อีก”

“...” ถึงจะไม่บ่นอะไรแต่ก็มีเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ... อยากจะโวยวาย “จะอะไรกันนักกันหนาเนี่ย จะบอกอะไรก็บอกมาเลยเด้” แต่
ก็เกรงใจคนป่วยกับพี่บุรุษพยาบาล

“คือ... โบ๊ท... โบ๊ทหายปวดท้องแล้วอะ”

“เวร!!” ต้าร์อุทานออกมาเสียงดังจนบุรุษพยาบาลหันมามอง โบ๊ทต้องถลึงตาใส่ร่างเล็กให้เงียบๆ จนพี่เขาหันกลับไป

“จะโวยวายทำไมเนี่ย”

“ก็เล่นเรียกรถพยาบาลมารับแล้ว จนจะถึงโรงพยาบาลแล้วเนี่ย แล้วดันมาหายปวดอะไรตอนนี้เนี่ย”

“เอ้า โบ๊ทหายปวดท้องแล้วไม่ดีรึไง”

“แล้วมาหายอะไรตอนนี้เล่า” ก็ใช่นะสิ คนอุตส่าห์เป็นห่วง แล้วจู่ๆ จะมาหายง่ายๆ แบบนี้ ก็ไม่คุ้มกับที่ห่วงอะดิ!

“นี่สรุปอยากให้ปวดท้องใช่มะ”

“ก็... เปล่า”

“...”

“แล้วจะทำยังไงละทีนี้ จะถึงโรงบาลแล้วเนี่ย”

“ก็ตามน้ำละกัน ตรวจๆ ไปนั่นแหละ”

“อืมมมม เรื่องเนียนเรื่องปั้นหน้าเนี่ย เก่งอยู่แล้วนินะ คุณโบ๊ท”

“เดี๋ยวเอ็งจะโดน” ร่างสูงเอานิ้วจิ้มหน้าผากร่างเล็กคาดโทษ ทำเอาร่างเล็กหน้ายู่ไปสามวิฯ ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์แล้ว...

“พี่ครับ เพื่อนผมปวดมากอะ พี่มียาอะไรฉีดให้ก่อนไหมครับ” ร่างเล็กไม่โต้ตอบอะไรกับการประทุษร้ายจากร่างสูง แต่หันไปเล่นงานโดยยืมมือที่สามแทน ซึ่งก็ทำให้ร่างสูงถึงกับตาโตส่ายหัวพัลวัน

“ไม่เป็นไรครับพี่ ไม่เป็นไรครับ ผมทนได้ ไม่ต้องฉีดยาก็ได้ครับ” ยังไม่ทันที่พี่บุรุษพยาบาลจะได้ตอบอะไร ร่างสูงก็ชิงตัดบท ก่อนจะหันมาคาดโทษร่างเล็กที่นั่งลอยหน้าลอยตากวนตีนอย่างตั้งใจอยู่ข้างๆ

.

.

.

อีกเพียงไม่กี่นาทีถัดมา รถพยาบาลก็พาพวกเขาไปถึงโรงพยาบาล เปลที่ร่างสูงนอนถูกยกลงจากรถแล้วกลายร่างกลายเป็นเตียงผู้ป่วย หลังจากนั้นพี่บุรุษพยาบาลก็เข็ญร่างสูงหายเข้าไปในห้องตรวจโดยกำชับให้ร่างเล็กรออยู่ข้างนอก ร่างเล็กก็เชื่อฟังอย่างว่าง่าย นั่งแหมะอยู่บนเก้าอี้หน้าห้องตรวจ หยิบมือถือขึ้นมาเล่น อยากจะแชทกับเพื่อนๆ ก็ดันไม่มีใครตอบเลยสักคน... แหม ก็นะ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วครับคุณ!!!

นั่งเหี่ยวอยู่สักพักก็นึกอะไรขึ้นได้... ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกรอบ ก่อนจะพิมพ์ด่าเพื่อนสนิทอย่างทีกับโจไปคนละคำสองคำ... ได้ด่าเพื่อนที่ไม่มีโอกาสตอบโต้ มันช่างเป็นความสุขของกีต้าร์จริงๆ... ( -  - “ )

.

.

รออยู่เพียงยี่สิบนาที พี่บุรุษพยาบาลคนเดิมก็พาโบ๊ทเดินออกมาจากห้องตรวจ

“เพื่อนผมเป็นยังไงบ้างครับพี่” กีต้าร์แกล้งปั้นหน้าเป็นกังวลแล้วปรี่เข้าไปหาพี่บุรุษพยาบาลที่พยุงคนป่วยที่เดินกุมท้องออกมาจากห้องตรวจ

“ไม่มีอะไรหรอก แค่อาหารเป็นพิษนะ”

“ลูกในท้องปลอดภัยดีใช่ไหมครับ” นั่นไง มุขเกรียนไอ้เปี๊ยก

“หือ?... อ้อ... ฮ่าๆๆๆๆ ปลอดภัยดี อย่าลืมพาไปฝากครรภ์ด้วยละ ฮ่าๆๆๆๆ” พี่บุรุษพยาบาลงงกับคำถามของไอ้เปี๊ยกอยู่สองวิฯ ถึงจะเข้าใจมุข ว่าแล้วก็ต่อมุขกับไอ้เปี๊ยกเสร็จสรรพ ปล่อยให้อดีตผู้ป่วยยืนตาเขียวจ้องไอ้เปี๊ยกอยู่ข้างๆ

“ครับ” ไอ้นี่ก็ยิ้มกวนตีนได้ใจเหลือเกิน

“เอาละ ส่วนเรา ทีหลังก็อย่าไปกินซี้ซั้วละกัน เดี๋ยวแท้งแล้วจะแย่นะ ฮ่าๆๆๆๆ” นั่นไง พี่แกท่าทางจะชอบใจ เล่นทิ้งท้ายอีกดอก

“ครับ” โบ๊ทหันไปตอบพี่บุรุษพยาบาลหน้าเจื่อน

“เอาละ เดี๋ยวน้องพาเพื่อนไปนั่งรอรับยานะ... อ้อ ถือใบนี้ไปจ่ายเงินที่ช่องจ่ายเงินก่อนนะ แล้วเอาใบเสร็จไปรับยาที่ช่องรับยา... ไป ไป รับยากันแล้วก็กลับบ้านกันดีๆ ละ” พี่เขาพูดส่งท้ายก่อนจะตบไหล่ของชายหนุ่มทั้งสองแล้วเดินหันกลับเข้าห้องตรวจไป


ปุ๊!!... อุ๊ก!!   

“เป็นไงบ้างครับ คนป่วย” ร่างเล็กพูดพลางกระทุ้งซอกใส่ท้องร่างสูงจนร่างสูงต้องหันมามองตาเขียว

“เบาๆ ดิ แท้งขึ้นมาทำไง”

“ฮ่าๆๆๆๆ... แล้วหมอว่าไงบ้างอะ”

“ก็... เด็กปลอดภัยดี อีกไม่กี่ปีก็คลอดแล้ว”

“ฮ่าๆๆๆๆ เกรียนวะ”

“ใครกันแน่!!!”

“ฮ่าๆๆๆ แล้วสรุปว่าหมอว่าไง เอาจริงๆ”

“อาหารเป็นพิษ... สงสัยไอ้เสต็กที่กินเมื่อตอนเย็นอะแหละ”

“เห็นไหมละ ก็บอกแล้วว่าอย่ากินแบบแรร์”

“ก็มันอร่อยนิ”

“อร่อย? อร่อยแล้วเป็นไงละ นอนขดเป็นหนอนชาเขียวเลย ฮ่าๆๆๆๆ... โอ้ยยย” ว่าแล้วก็ไม่พ้นโดนโบกเกรียนไปอีกดอก

“ปากดี เดี๋ยวจะโดน”

“โห ไรแว๊ คนอุตส่าห์ช่วย รู้งี้ปล่อยให้นอนอยู่หน้าห้องซะก็ดี”

“กล้าเหรอ”

“กล้าดิ”

“โหหหห... ใจร้ายวะ”

“อะแน่นอน ไม่เคยได้ยินเหรอ เพลง คนน่ารักมักใจร้าย อะ”

“ ( -  - “ )... ต้องไปรับยาที่ช่องไหนนะ?”

“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องกระทันหันเลยนะ!!!”

ร่างสูงไม่ตอบโต้อะไร เมินร่างเล็กแล้วออกเดินนำไปยังช่องรับยา ปล่อยให้ร่างเล็กเดินโวยวายตามมาอยู่ข้างหลัง... เอิ่มมม ที่นี่มันโรงพยาบาลนะไอ้เปี๊ยก... ( -  - “ )

.

.

.

เมื่อจ่ายเงินและรับยาเสร็จ ทั้งสองคนก็เรียกแท๊กซี่หน้าโรงพยาบาลกลับคอนโดฯ... เมื่อไปถึง ทั้งสองคนก็ไปขอบคุณพี่พนักงานรีเซพชั่นที่โทรเรียกรถพยาบาลให้ พูดคุยถามไถ่กันสักพักก็ขอตัวขึ้นห้องไปนอนต่อ... ดูเวลาอีกทีก็จะตีห้าซะแล้ว

ต้าร์เปิดประตูเข้าห้องโดยมีร่างสูงเดินตามเข้ามาติดๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนของต้าร์ไปโดยวิสาสะ ร่างเล็กอยากจะเอ่ยปากท้วงแต่ก็ช้าไปเสียแล้ว... เขาเดินตามร่างสูงเข้าห้องนอนไปก็เห็นว่าร่างสูงนั้นทิ้งตัวนอนลงบนเตียงของเขาพร้อมกับห่มผ้าห่มแล้วเรียบร้อย... ท่าทางจะคุ้นชินกับการเข้าห้อง 706 พอๆ กับห้องของตัวเองเลยสินะ... ร่างเล็กเห็นก็ได้แต่ยิ้มเล็กๆ และส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปสะกิดถามร่างสูง...

“กินโจ๊กไหม เมื่อกี๊เห็นลุงแกมาขายแล้ว”

“จะลงไปซื้อให้เหรอ”

“อือ”

“จริงอะ” มันมาแปลกเว้ยเฮ้ย

“อือ...”

“ไม่ใส่ขิงนะ”

“เอาน้ำเต้าหู้ด้วยไหม”

“น้ำตาลช้อนเดียว”

“โอเค... นอนไปๆ เดี๋ยวมาแล้วจะเรียก” ร่าเงล็กเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ร่างสูงอยู่รอในห้องพร้อมความประหลาดใจเล็กๆ ว่าทำไมวันนี้ไอ้เปี๊ยกใจดีจัง... “แบบนี้คงต้องป่วยบ่อยๆ ฮ่าๆ”

.

.

.

สักประมาณยี่สิบนาทีผ่านไป กีต้าร์ก็กลับมาถึงห้องพร้อมโจ๊กและน้ำเต้าหู้อย่างละสองถุง มาถึงก็แกะใส่ชามใส่แก้วแล้วเรียกร่างสูงให้มากิน

“มียาก่อนอาหารด้วยนิ กินรึยัง” ร่างเล็กเอ่ยปากถามเมื่อเห็นว่าร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะอาหารแต่ถุงยายังคงวางอยู่ที่เดิม ท่าทางจะยังไม่ได้แม้แต่เปิดดูว่ามียาอะไรบ้าง

“เออใช่ ลืมเลย” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นไปหยิบถุงยามาเปิดดู แล้วหยิบยาก่อนอาหารออกมากิน

โจ๊กกับน้ำเต้าหู้ร้อนๆ ทำให้สบายท้องในยามเช้าตรู่... โจ๊กทานง่ายย่อยง่ายเหมาะกับผู้ป่าวยทุกเพศทุกวัย ส่วนน้ำเต้าหู้ก็มีโปรตีนช่วยให้ร่างการแข็งแรง ช่วยซ่อมแซมร่างกายให้หายป่วยได้... นับเป็นรายละเอียดเล็กๆ ที่แสดงถึงความใส่ใจได้ไม่น้อย


เมื่อจัดการอาหารเช้ากันเสร็จ ร่างเล็กก็ไม่ลืมกำชับให้รุ่นพี่คนสนิทกินยาหลังอาหารและไล่ให้ไปนอนพักผ่อน... นับว่าโชคดีที่วันนี้ไม่มีเรียน ไม่งั้นพวกเขาคงจะได้โดดเรียนกันทั้งคู่... กีต้าร์ล้างชามล้างแก้วเสร็จก็ตามเขาไปนอนบ้าง เมื่อคืนที่ผ่านมานับว่าเหนื่อยอยู่พอสมควร เพิ่งได้นอนไปเพียงสองสามชั่วโมงก็ต้องตื่นมาดูแลคนป่วย ต่อด้วยพาคนป่วยเข้าโรงพยาบาล พากลับบ้าน แถมยังลงไปซื้อโจ๊กมาให้อีก ดูนาฬิกาอีกทีก็เกือบหกโมงเช้าไปแล้ว... ว่าแล้วก็กลับเข้าห้องไปนอนบ้างดีกว่า...
ร่างสูงรู้สึกได้ถึงการยุบตัวของเตียงอีกฝั่ง เมื่อลืมตามองดูก็เห็นว่าร่างเล็กทิ้งตัวลงนอน...

“ต้าร์...”

“หืม?”

“...”

“มีอะไรอะ ปวดท้องอีกเหรอ” ต้าร์หันมาถามร่างสูงที่นอนหันหลังให้เขาอยู่อีกฝั่งของเตียง

“เปล่า”

“แล้วเรียกทำไมเนี่ย วุ้วววว” ร่างเล็กบ่นกระปอดกระแปดแล้วจะพลิกตัวไปอีกข้าง

.

.

“...ขอบใจนะ”

.

.

ร่างสูงพูดเสียงเรียบ ไม่มีน้ำเสียงของการล้อเล่นหรือกวนประสาทใดๆ ร่างเล็กได้ยินก็ได้แต่ยิ้ม แต่เขาคงไม่รู้ตัวหรอกว่าเขากำลังยิ้มกว้างแค่ไหน... แต่จะด้วยอารมณ์เขินหรือะไรก็แล้วแต่ กีต้าร์จึงตัดสินใจบอกบางสิ่งที่ก่อนหน้านี้เขาไม่คิดจะบอกออกไป

“คุณโบ๊ท”

“หืม?”

“มีอะไรจะบอกหละ”

“อะไรเหรอ”

“คือ...”

“...”

“คือ... วันนี้อะ...”

“...”

“คุณโบ๊ทรู้ตัวรึเปล่าว่า...”

“ว่า...”

.

.

“คุณโบ๊ทใส่แค่บ๊อกเซอร์เดินไปทั่วโรงพยาบาลเลยอะ”

.

.

“เฮ้ยยยยย!!! เออวะ!!! แล้วทำไมไม่เตือนกันเลย” ร่างสูงเด้งตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจกับสิ่งที่ได้ฟัง

“ก็คุณโบ๊ทแต่งตัวแบบนี้มาแต่แรกแล้วนิ แล้วตอนนั้นก็อารมณ์ตกใจ เลยพาออกไปโดยที่ไม่ได้ใส่กางเกงทับอีกตัวอะ... แต่ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องอายๆ”

“ไม่ต้องอายบ้านเอ็งดิ ไอ้เปี๊ยก!!!”

และแล้วเสียงโวยวายต่อล้อต่อเถียงก็เริ่มต้นขึ้นและดำเนินไป... อย่างเช่นเคย

.

.

ปิ๊ป ปิ๊ป

.

.

เสียง BB ของต้าร์ร้องเตือนว่ามีข้อความแชทเข้ามา ต้าร์จึงพักยกกับคุณโบ๊ทแล้วคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู... มีสองข้อความใหม่ ข้อความแรกเป็นแชทจากโจที่ส่งดำด่าสารพัดสัตว์กลับมาให้ต้าร์หลังจากที่โดนต้าร์ส่งข้อความด่าอยู่ฝ่ายเดียวเมื่อชั่วโมงก่อน ส่วนอีกข้อความมาจาก FlapJack ที่ส่งมาฝากบอกทุกคนว่า “โปรดติดตามตอนต่อไป”

.

.

.

---------------------------------------------------------------

[Bonus หลังไมค์]

ในขณะที่โบ๊ทกำลังหลับสบายๆ อยู่นั่นเอง...

หมับ!!

มีมือเย็นๆ มาจับแขนเขาแล้วเขย่าเบาๆ... มือนั้นเย็นยะเยือกแถมสั่นไหวระริก... เมื่อเขาหันไปดูก็เห็นว่าไม่ใช่มือของใครที่ไหน ก็จะมีใครนอกจากไอ้เปี๊ยกตัวแสบนั่นเอง

“มีอะไร” เขาหันตัวเปลี่ยนข้างหันหน้าไปหาร่างเล็ก

“ปวดท้อง” กีต้าร์พูด หน้าซีด เหงื่อออกเป็นเม็ดๆ บนหน้าผาก ร่างกายเย็นเฉียบ

“เฮ้ยยย เป็นไร อาหารเป็นพิษเหรอ” โบ๊ทตกใจทันทีที่เห็นสภาพร่างเล็ก เห็นเช่นนั้นก็พลันนึกไปถึงสภาพตัวเองเมื่อคืนนี้ เขาจำได้และรู้ดีว่าปวดท้องแบบนั้นมันทรมานแค่ไหน ท้องไส้มันบิด มันปั่นป่วน

“ปวด...” ร่างเล็กขดตัวกำผ้าห่มแน่น

“ไอ้เปี๊ยก ไปโรงบาลไหม” ว่าแล้วก็คว้าโทรศัพท์จะโทรเรียกรถพยาบาล

“ไม่ต้องๆ...”

“แล้วไหวเหรอ”

“ไม่... ไม่ไหวแล้ว”

“อ้าว งั้นก็ไปโรงบาลนะ”

“ไม่ ไม่ไป”

“แล้วจะทำยังไง กินยาของโบ๊ทก่อนไหม”

“ไม่ต้อง ไม่กิน”

“แล้วจะให้ทำยังไงอะ เอาผ้าร้อนประคบไหม ช่วยได้นะ”

“ไม่เอาอะ... แค่เข้าห้องน้ำก็หายแล้ว”

“ ( - * -  )... งั้นเอ็งก็อย่าหวังว่าจะได้เข้าห้องน้ำเลย!!!” ว่าแล้วก็จัดการล็อคตัวร่างเล็กไว้บนเตียง

“ปล่อยน่ะ!!!! ปวดเข้!!!!!”