ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เีดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0Concubine’s Sin*หมายเหตุ--- concubine แปลว่า สนม หรือ เมียน้อยนั่นเอง* ผู้เขียน*
“แม้จะรู้ว่าผิด แต่เราก็ยังต้องการซึ่งกันและกัน
ขอโทษจริงๆสำหรับบาปที่เรายังไม่ยอมเลิกลาครั้งนี้”
กรินทร์กอดอกนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง เขาบ่ายสายตากลับมามองอรพินทร์เป็นครั้งคราว หล่อนโทรเรียกเขามาตั้งแต่สองชั่วโมงที่แล้ว เรื่องที่หล่อนบอกว่าอยากคุยก็ไม่เห็นจะมีอะไรสำหลักสำคัญถึงขนาดต้องเรียกให้เขามาหาขณะกำลังมีงานยุ่ง กรินทร์มองต้นไม้เขียวชะอุ่มข้างนอกนั่นแล้วแอบกังวลที่งานไม่ค่อยคืบหน้า
ความรู้สึกทุกข์ร้อนกับเรื่องที่อรพินทร์บอกสำคัญตอนนี้ผ่อนคลายลงมากไม่เหมือนตอนที่รับโทรศัพท์ ตอนนั้นน้ำเสียงของหล่อนไม่ดีเลยเขาเป็นห่วงมาก แต่ดูซิพอมาเจอกันหล่อนก็ทำเหมือนไม่ได้ทุกข์ตรมอย่างที่เขาสัมผัสได้ กรินทร์วางขาที่ไขว้ทับกันลง ถอนใจยาวแล้วหยิบกระเป๋าเงินออกมา อรพินทร์หรี่ตามองการกระทำของเขา
“ผมไม่รู้เรื่องของปองเพื่อนผู้น่ารักของเราสมัยเรียนมหาวิทยาลัยนานแล้ว การเมืองก็ไม่ได้อยู่ในความสนใจตอนนี้ และผมก็ไม่เห็นว่าน้ำท่วมที่อเมริกาจะสำคัญจนต้องมานั่งคุยเวลาทำงานอย่างนี้ ถ้าคุณไม่มีอะไรน่าห่วงนักผมก็จะกลับ” กรินทร์วางเงินไว้ตรงหน้า อรพินทร์หรี่ตาจ้องเขา กรินทร์เมินสายตาออกไปนอกหน้าต่าง แววตาของหล่อนเรื่องของหล่อนเคยทำให้เขาทั้งเดือดเนื้อร้อนใจและความสุขสุขล้นจนทำอะไรไม่ถูกเสมอ แต่นั่นมันก็นานมาแล้ว ความรักของคนคุ้นเคยสามคน คนกลางอย่างหล่อนไม่เด็ดขาด หล่อนรักคนหนึ่งและสงสารอีกคน สุดท้ายคนพ่ายแพ้อย่างเขาถูกความลังเลที่เรียกว่าน้ำใจฆ่าอย่างเลือดเย็น
แม้รู้สึกเหมือนถูกทำร้าย แม้รู้สึกเหมือนถูกหักหลัง แต่กรินทร์ก็อวยพรให้ทั้งคู่ไปดี ส่วนเขาไปตามทางที่คิดว่าเหมาะสมสำหรับตน ความเจ็บปวดที่ยังคั่งค้างทำให้น้ำตาร่วงในคืนวันเปลี่ยวเหงา แล้ววันหนึ่งเขาก็พบสิ่งที่ใกล้เคียงความรัก ความคิดถึงที่มีต่ออรพินทร์จึงค่อยเจือจางลง
“ คุณไม่ห่วงฉันแล้วเหรอ” อรพินทร์กัดปากสวยของหล่อน ดวงตาของหล่อนเพิ่งฉายแววเดือดร้อน กรินทร์มองแล้วต้องถอนใจหนัก หัวใจของเขายังคงอ่อนแอกับหล่อน ถึงทำใจได้แต่พอเห็นคนเคยรักไม่สบายใจก็พาลเป็นไปด้วย
“ผมห่วงคุณ แต่ทำอย่างไงได้ คุณแต่งงานแล้ว ผมไม่อยากให้สามีของคุณไม่สบายใจที่เรายังเจอกันเสมอ เราทั้งหมดแม้จะบาดหมางกันไปบ้างแต่ก็ยังเป็นเพื่อนกัน”
“คุณเข้าใจถูกต้องแล้ว ฉันไม่ได้เรียกคุณมาเพื่อคุณเรื่องไร้สาระน่ารำคาญพวกนั้น แต่ฉันตั้งต้นไม่ถูก”
“ไม่เห็นยากอะไรแค่พูดในสิ่งที่อยากพูด ผมเป็นเพื่อนเสมอจำได้ไหม”
“ฉันพูดไม่ถูก เพราะขายหน้า”
“เพราะอะไรถึงขายหน้า”
“ฉันถูกนอกใจ” อรพินทร์จ้องตาของกรินทร์ ดวงตาของหล่อนกล่ำแดงน้ำใสหล่อรื้นจนร่วงไล้ใบหน้า กรินทร์เห็นความเจ็บปวดมากมายพุ่งพล่านอยู่ในเม็ดลำไยดำขลับคู่นั้น อารมณ์บอบช้ำผุดกับใจของเขาในวินาที นี่ล่ะหนาบัวที่ยังเหลือเยื่อใย
“สมน้ำหน้าฉันเสียซิ หัวเราะก็ได้ เอาเลย” อรพินทร์พยักหน้ายิ้มหยันตัวเอง กรินทร์ชักเท้าที่เก้าออกไปกลับมา
“คุณก็รู้ว่า ผมไม่มีวันทำอะไรนอกเสียจากเสียใจกับคุณ” กรินทร์เลื่อนมือไปแตะมือหญิงคนสำคัญในอดีต
“เขาทำกับฉันอย่างนั้นได้อย่างไง” อรพินทร์ยกมือป้ายน้ำตา
“เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า” กรินทร์รู้สึกหายใจขัด นี่หรือความทุกข์ทรมานของคนที่รักกัน เห็นแล้วสะใจฤาก็เปล่าเย้ยหยันฤาก็ไม่อยาก หากเขาเป็นพวกชอบเอาคืนคงดีไม่น้อย เพราะเรื่องนี้ชดเชยให้วันเก่าๆของเขาได้แน่ๆ ถึงเวลาที่อรพินทร์จะเข้าใจเขาอย่างซาบซึ้งเสียที ความปวดร้าวที่ถูกละทิ้ง กรินทร์ถอนใจเบาๆ ใครจะทำแบบนั้นได้ หัวใจของเขา...ไม่ปรารถนาให้ความรักของหล่อนย่อยยับ แม้กระผีกก็ขออย่าเป็นริ้วรอย ความรักที่ผ่านสิ่งต่างๆมาด้วยกันสวยงามเสมอ
เขาไม่อยากให้ช่วงใดช่วงหนึ่งของความรักของหล่อนกับคนรักต้องพานพบกับความล้าอ่อนหัวใจ แม้จะเคยแอบร้องไห้ด้วยไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นเขาคนเดียวที่ร้าวราน แต่ก็นั่นแหละตอนนี้ไม่รู้สึกข้องใจหมองหม่นเช่นนั้นอีกแล้ว เรื่องที่ตัวเองเคยลิ้มรสจนกระอักให้เขาคนเดียวดีกว่าที่เป็นไป นี่ไม่ใช่คำนึงของพ่อพระแต่อย่างใดจริงๆ
“ไม่มีอะไรหรอก ดนัยเขารักคุณที่สุด” กรินทร์ยิ้มหนักแน่น
“ฉันจ้างนักสืบ สืบมานานแล้วค่ะ แน่ใจว่าเขามีใครอีกคนแน่ๆ เพียงแต่ยังไม่รู้ว่าเป็นใครเท่านั้น”
“นักสืบเลยเหรอ”
“ฉันไม่มีทางเลือกมากเท่าไหร่ คิดทีไรก็รู้สึกงี่เง่ากับตัวเองเหมือนกัน”
“ผมถามคุณสักข้อ”
“ค่ะ”
“ตอนที่ยังไม่รู้กับตอนที่รู้ตอนไหนทุกข์ใจกว่ากัน”
“ตอนนี้ซิ”
“รู้สึกเสียดายตอนที่ยังไม่รู้แทนจัง” กรินทร์เปลี่ยนจากการแตะมือเป็นกุมมือของอรพินทร์ไว้
“หมายความว่าอย่างไร”
“ตอนที่ยังไม่รู้ความบริสุทธิ์ใจได้ขับเคลื่อนชีวิตคู่อย่างมีชีวิตชีวา คุณไม่ชอบความสุขสบายแบบนั้นซิท่าถึงหาหอกมาทิ่มแทงหัวใจตัวเอง ถามหน่อยเถอะรู้ไปแล้วได้อะไรนอกจากเจ็บปวดและสุดท้ายก็ชิงชัง”
“คนทรยศไม่ควรลอยหน้าลอยตาทำเหมือนไม่เกิดรอยร้าวในสัมพันธ์หรอกนะ”
“เรื่องที่เกิดยังไม่แน่ด้วยซ้ำ นักสืบยังไม่เจอตัวชู้รักของดนัยเลยคุณจะคาดโทษว่าเขาทรยศไม่ได้ รอยร้าวอะไรนั่นอาจเป็นแค่จินตนาการของคุณคนเดียว ถ้าสมมติว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นล่ะ ไม่เท่ากับทำลายตัวเองหรือ”
“คุณนี่ยังมองโลกในแง่ดีเสมอเลยนะ จำได้ว่าคุณมักจะบอกให้ฉันมองโลกด้วยคำว่าอีกตั้ง...ไม่ใช่แค่... วลีพวกนั้นช่วยพยุงหัวใจฉันเวลาท้อแท้นะ ทำไมตอนนั้นฉันถึงไม่เลือกคุณ” อรพินทร์บีบมือตอบกรินทร์
“พูดแบบนั้นเดี๋ยวผมก็มีความหวังลุกขึ้นมาต่อกรกับดนัยต่อหรอก ถึงตอนนั้นดนัยอาจตั้งข้อหนักว่าผมตั้งใจทำครอบครัวคนอื่นแตกแยก”กรินทร์ขยิบตา อรพินทร์หัวเราะแววตาที่หม่นแสงดูสดใสขึ้น กรินทร์มองริมฝีปากที่คลี่ตึงด้วยรอยยิ้มแล้วแสลงหัวใจ เขารักแทบตายไม่มีโอกาสได้แตะต้อง แต่คนที่ได้สัมผัสลึกซึ้งอย่างดนัยกลับนำสัมผัสนั้นไปแจกจ่ายให้คนอื่น
“ที่เรียกคุณมาวันนี้ก็ไม่ใช่แค่มีปรับทุกข์อย่างเดียว ยังมีอีกเรื่อง” อรพินทร์หยุดยิ้มจ้องหน้ากรินทร์จริงจัง
“หือ” กรินทร์ตาโต สะดุดใจกับคำของหล่อน
“รู้มาว่า โครงการของบริษัทของดนัยว่าจ้างบริษัทของคุณทำแลนสเคปให้”
“ใช่” กรินทร์ยกแก้วน้ำเย็นขึ้นจิบ ความเย็นลื่นจากคอจนถึงอก
“สองคนทำงานร่วมกันอยู่ใช่เปล่า”
“อืม คุณเคยมาหาดนัยที่ไซด์งานตั้งหลายครั้งนี่นา”
“ตอนนั้นมันยังไม่รู้นี่นา” สายตาอรพินทร์เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง กรินทร์เลื่อนมือกลับมาวางตรงหน้าตัวเอง
“จะหาว่าฉันทำอะไรไปไม่มีเหตุผลก็ไม่ถูกหรอกนะ ก่อนหน้านั้นฉันเจอสิ่งผิดปกติมากพอที่จะเข้าใจแบบนั้น ไม่ว่าจะเป็นกลิ่นน้ำหอมที่ไม่เคยมีในบ้านของเรา การ์ดอวยพรที่ไม่ลงชื่อที่บอกว่ารักเหลือเกิน การกลับบ้านที่ตรงเวลาแต่คุยโทรศัพท์ในที่ที่ฉันอยู่ไม่ได้ อีเมล์ที่อ่านแล้วต้องรีบลบทิ้ง สัมมนาที่ไม่เคยมีในตารางของบริษัทฯ” อรพินทร์ย่นคิ้วดวงตาเรื่อแดงขึ้นมาอีกครั้ง
“ตั้งแต่แต่งงานกันมาฉันก็ยังเหมือนเดิม เคยรักมากแค่ไหนก็แค่ไหน ....ไม่รู้สิว่าเกิดอะไรขึ้นกับเราสองคน” หล่อนกัดปากแน่นหลังพูดจบราวกับกลัวว่าคำพูดที่ไม่อยากให้กรินทร์ได้ยินจะพรั่งพรูออกมา พักเดียวหล่อนก็ยกมือข้างหนึ่งขึ้นปิดใบหน้าน้ำตาก็พร่างพรายลงมาอย่างไม่อาจระงับ
กรินทร์เดินอ้อมไปนั่งข้างหล่อนเขาโอบไหล่เบาๆ อรพินทร์เอียงกายพิงเขาแล้วซบใบหน้าไม่นานร่างกายก็สะเทือนจนกรินทร์ต้องกอดไว้
“ฉันอยากให้คุณช่วยสังเกตุให้หน่อยได้ไหมว่าดนัยสนิทสนมกับใครเป็นพิเศษ” อรพินทร์ฮั่กสะอื้นพลางฝากฝัง กรินทร์เงยหน้ามองเพดาน เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดี...
กลับถึงที่ทำงาน โฟร์แมนก็นำแบบพิมพ์เขียวมาให้กรินทร์
“คุณดนัยตามหาตัวตั้งแต่เที่ยงแล้วครับ”
“มีอะไรอีกล่ะ”กรินทร์ขมวดคิ้ว
“ไปห้องทำงานคุณดนัยดีกว่าครับผมไม่ทราบอะไรมาก คุณสุรัตนาก็อยู่ที่นั่นแล้วครับ”
“อืมจะตามไปก็แล้วกัน” กรินทร์มองโฟร์แมนเดินออกจากห้อง เขาพิงศีรษะกับพนักเก้าอี้ครู่เดียวก็ลุกขึ้นเก็บแบบพิมพ์เขียวแล้วเดินออกจากห้อง
ห้องทำงานของดนัยที่ไซด์งานกั้นด้วยกระจกสามด้านอีกด้านติดผนังตึก ด้านในมีม่านบังสายตาที่สามารถปรับปิดเปิดได้โดยรีโมท ตอนนี้ม่านด้านติดกับทางเดินเปิด กรินทร์เห็นสุรัตนานั่งอยู่ที่โซฟา ชุดสั้นติดกันสีน้ำเงินของหล่อนขับให้ผิวน้ำนมเด่นจนต้องหันมองซ้ำ หล่อนกำลังอ่านนิตยาสารอย่างสนใจ ส่วนดนัยนั่งอยู่ที่โต๊ะ เขากำลังจดจ่อกับโน๊ตบุ๊คตรงหน้า
กรินทร์เลื่อนสายกลับมาที่สุรัตนาอีกครั้ง สมัยเรียนมหาวิทยาลัยหล่อนเหมือนผู้ชายจนเขากับดนัยออกจะหนาวๆเวลาทำหล่อนโกรธ
“ไอ้ปองมันเกิดผิดเพศเปล่าวะ” ดนัยเคยบ่นตอนที่โดนสุรัตนาปล่อยหมัดขวาเข้าเบ้าตาที่ดันไปแซวเหล็กดัดฟันของหล่อน กรินทร์ยิ้มหยัน ตอนนี้ทอมที่ว่ากลายเป็นสาวสวยเร้าใจเสียจนต้องเรียกมานั่งให้กำลังใจทำงานกันถึงในห้องหรือไงกัน ชายหนุ่มหยุดยิ้ม ใบหน้าขรึมลงจนเรียกได้ว่าหน้าเสีย
อรพินทร์ถามเขาถึงปองเพื่อนเก่า เขาปั้นหน้าซื่อบอกไม่รู้เรื่องของปองนานแล้ว มันช่างน่าละอายจริงๆ แต่ที่เขาทำไปก็เพราะไม่อยากให้เพื่อนฝูงมาบาดหมางเพราะเรื่องที่ยังไม่รู้แน่ชัดเท่านั้นเอง เรื่องนักสืบของอรพินทร์ทำให้กรินทร์ต้องหันกลับมาทบทวนทุกอย่างอีกครั้ง สองสามเดือนก่อน สุรัตนาชวนเขาไปดื่ม หล่อนเมาจนประคับประคองสติไม่อยู่
สุรัตนาร้องไห้ทุบอกตัวเองแล้วว่าไม่อาจทานทนกับแรงกดดันจากความลับที่คับหัวใจอีกแล้ว
“ฉันเล่นชู้รู้ไหมกรินทร์” คำพูดผ่านน้ำเสียงอ้อแอ้ของสุรัตนาทำเอากรินทร์แทบหายเมา รู้จักกันมานานหล่อนนักสิทธิสตรีคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ เหตุใดถึงลดตัวเองไปเกลือกกลั้วกับเรื่องขายหน้าพวกนั้น
“อารมณ์กับความรักน่ะมันไม่เข้าใครออกใครหรอกกรินทร์” หล่อนอ้อแอ้กระซิบที่ข้างหูของกรินทร์ เขาทอดถอนใจเรื่องอย่างนั้นทำไมเขาจะไม่เข้าใจ
“เมียเขารู้หรือยังล่ะเนี่ย”
“ให้รู้ไม่ได้ ตายลูกเดียว สนิทกันจะตาย” สุรัตนาชูนิ้วชี้แตะที่ริมฝีปาก แล้วหล่อนก็ร้องไห้กับกรินทร์เหมือนคนเสียสติ เรื่องราวต่างๆหลุดจากอกผ่านคำพูดที่จับใจความได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่กรินทร์ก็รู้ว่าหล่อนทำเรื่องอันตรายเสียแล้ว
ดนัยเงยหน้าจากจอคอม พอเห็นกรินทร์ก็กวักมือเรียก กรินทร์โบกมือแล้วรีบเร่งฝีเท้า สุรัตนามองเขาผ่านกระจก ใบหน้าแววตาของหล่อนเรียบเฉยแต่ยังคงมีแววปวดร้าว กรินทร์พยักหน้ายิ้มๆให้ขณะเปิดประตูเข้าไป
“นายหายไปไหน”ดนัยลุกจากโต๊ะ
“อ้อ อ้า ไปธุระนิดหน่อย” กรินทร์วางพิมพ์เขียวบนโต๊ะ
“ดื่มกาแฟไหมรินทร์” สุรัตนาลุกขึ้น หล่อนดึงกระโปรงเข้าที่
“อืมก็ดี ผมไปช่วยนะ” กรินทร์หันมายิ้มกับดนัย
“เดี๋ยวมา เอาอะไรชาหรือกาแฟดี” เขาถาม
“ขอเป็นกาแฟ”
“ได้เลย” กรินทร์ยักไหล่แล้วหันหลังเดินตามสุรัตนา แต่ก็หันกลับมาหาดนัยอีกครั้ง
“ธุระที่ว่า เราไปพบอรพินทร์มา เขากลุ้มใจเพราะสงสัยว่านายจะมีชู้” คำพูดเรียบนิ่งของกรินทร์ทำให้ทั้งสองคนชะงัก สุรัตนาส่ายหน้าแล้วเดินออกไป ดนัยเดาะปากแล้วพ่นลมหายใจออกมาแรง กรินทร์เม้มปากก่อนหันหลังเดินตามสุรัตนาออกไป
กรินทร์มองสุรัตนาใช้ช้อนคนกาแฟพักหนึ่งแล้วตัดสินใจถาม
“คุณเป็นชู้กับสามีคนอื่นไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือ”
“เจ็บ เสียใจ และรู้สึกด้อยค่าตลอดเวลาน่ะสิ ความหวาดกลัวทำให้กินไม่ได้นอนไม่หลับ”
“แล้วอย่างนี้แล้วยังจะทำอีกหรือ”
“นายไม่เคยเป็นชู้กับใครจะไปรู้อะไร ความรู้สึกของเหล่าชู้ทั้งหลาย”
“อะไรนะ เหล่าชู้หรือ” กรินทร์หัวเราะออกมา สุรัตนาเจ้าคารมมาตั้งแต่สมัยเรียนมาเดี๋ยวนี้ยังเหมือนเดิม
“ช่ายสิ ความรักสีดำมืด รสชาดขมปี๋ แต่กลับกินอร่อยกว่าความรักสีชมพู รสชาดหวานเลี่ยน”
“คุณเกลียดคนที่ทำแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”
“นั่นล่ะที่ทำให้ฉันแหกปากร้องไห้อย่างไม่มีเก็บจนห้องแทบพังเวลาอยู่คนเดียว”
“ผมคิดว่าผมเข้าใจนะ” กรินทร์มองออกไปนอกหน้าต่าง เบนซ์คันหรูสีดำเข้ามาจอดที่ลานจอดรถ สุรัตนายิ้มออกมา
“บอกดนัยด้วยนะว่า ฉันไม่เข้าประชุมแล้ว คุณนายแอนเดอร์สันมาแล้ว”
“เกี่ยวอะไรกับประชุมของเราล่ะ”
“เรามีนัดไปช๊อปปิ้งกันย่ะ”
“นี่น้อยหน่อย ไม่เอาใจนายใหญ่ของคุณไปหน่อยหรือ”
“โบนัสมันงามนี่นา แถมคุณแอนเดอร์สันจ่ายสดด้วย” สุรัตนายิ้มกว้างแล้วผละเดินห่างออกไป หล่อนนึกได้หันกับมา
“นี่น้ำหอมที่ซื้อให้นี่”กรินทร์ทำท่าสูดดม
“ช่ายถูกใจมากเลย”
“ก็คุณบอกว่าชอบนี่นา”
“ได้กลิ่นตอนที่นายใส่มันเร้าใจมากๆเลย” สุรัตนายิ้มแล้วรีบเดินออกไป ที่ด้านนอกหล่อนเข้าต้อนรับคุณนายแอนเดอร์สัน สามีของหล่อนเป็นเจ้าของบริษัทที่ดนัยกับสุรัตนาทำงานอยู่
กรินทร์กดน้ำร้อนใส่ถ้วยกาแฟขณะมองสองคนทักทายกันอย่างสนิทสนม นายแอนเดอร์สันนี่กระมังที่สุรัตนาบอกว่าสนิทที่สุดในเวลานี้
“กาแฟของฉันได้หรือยัง”ดนัยชะโงกเข้ามาใกล้ กรินทร์สะดุ้ง
“เฮ้ อย่าทำแบบนี้ซิ ตกใจนะ” กรินทร์ถอนใจเฮือก
“นายรู้เรื่องของปองกับมิสเตอร์แอนเดอร์สันหรือเปล่า”
“นายก็รู้เหรอ”กรินทร์หยุดมือที่กำลังคนกาแฟ
“ก็ปองมันเพื่อนซี้ จับจุดได้มันก็พ่นออกมาหมด”
“ช่างปองมันเถอะ ว่าแต่นายเองก็มีชู้ไม่ใช่เหรอ อรพินทร์น้ำตาท่วมเลยตอนเจอเราน่ะ”
“นี่ล่ะจะถามอยู่นี่ล่ะ”
“หล่อนจ้างนักสืบ ระวังตัวด้วย”กรินทร์รู้สึกตัวเองกำลังเลือกเข้าข้าง และเขาก็เลือกเพื่อนมากกว่าคนเคยรัก
“ต้องเตือนชู้ของฉันด้วยหรือเปล่า”
“ทำเป็นเล่นอีกแล้ว”
“น้ำหอมที่อรพินทร์ได้กลิ่นจากเสื้อนายน่ะ กลิ่นที่ปองมันใช้ใช่ไหม”ดนัยมองสุรัตนาคุยยิ้มหัวกับเมียเจ้านาย
“ก็ใช่แต่เดี๋ยวนี้ไม่ใช่แล้ว”ดนัยยักไหล่แล้วหยิบกาแฟเดินออกไป กรินทร์เสยผมเขาผลักชุดกาแฟไปข้างหน้า แล้วเดินไปเดินมาในห้องแคบๆราวเสือติดจั่น เขาทำอะไรลงไป...
ดนัยอยู่ทำงานจนดึก เขากดโทรสายในเรียกชู้รักเข้ามาพบหลังเสร็จงาน
“มานี่สิ” ดนัยมองใบหน้าอีกฝ่ายแล้วนึกถึงคืนแรกที่เขานอกใจ ความรู้สึกผิด ความรู้สึกสงสาร ความรู้สึกเข้าใจถึงความทุกข์ทนของฝ่ายนั้นทำให้เขาอยากปลอบใจอย่างน้อยก็เป็นการไถ่โทษที่พรากดวงใจของคนที่ดีกับเขา ในความเป็นเพื่อนทำให้ฝ่ายนั้นไม่โกรธขึ้งนอกจากทุกข์ใจจนแทบจะเป็นบ้า
แต่ความเมามายจนขาดสติทำให้การณ์เปลี่ยนรูปไปหมด จากจูบแรกจึงกลายมาเป็นสัมพันธ์ทางกายที่ไม่สามารถหยุดยั้งได้ เขายังรักอรพินทร์เสมอแต่เบื้องลึกความรักนั้นคือความกลวงโบ๋ที่ไม่สามารถอธิบายได้
“เราหลงทางอยู่หรือเปล่า” กรินทร์พยายามเอ่ยขณะริมฝีปากของเขาถูกริมฝีปากของดนัยรุกรานหนักหน่วง
“ไม่เป็นไรหรอก นักสืบนั่นต่างหากที่เราจะหลอกให้หลงทางเอง” ดนัยกระซิบ กรินทร์หัวเราะและจูบตอบ คำพูดของสุรัตนาดังในโสต นายไม่เคยเป็นชู้กับใครจะไปรู้อะไร ความรู้สึกของเหล่าชู้ทั้งหลาย กรินทร์หอบหายใจเมื่อรู้สึกถูกดนัยลูบไล้ทุกสัดส่วน เรื่องนั้นเขารู้ซึ้งดีทีเดียว
“ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือเปล่านะอรพินทร์ไว้ใจนาย นายถึงให้น้ำหอมนั่นกับปองไป กลิ่นใหม่ที่นายใช้เราก็ชอบนะ ต่อไปรู้ล่ะว่าต้องทำอย่างไงถ้าเราจะนอนกับนาย” ดนัยถอดเสื้อแล้วโยนไปที่โซฟา กรินทร์ย่นคิ้วยิ้มๆก่อนจะเอนตัวลงนอนกับโต๊ะ ดนัยก้มลงจูบกรินทร์บดเบียดกลีบปากกับเขาอย่างหิวโหย....ความรักผิดศีลแถมธรรมผิดธรรมชาติด้วยรสชาดยิ่งแย่กว่า กระนั้นก็ยังกินอร่อย…
“เรารักอรพินทร์นะ รักอย่างไรก็รักอย่างนั้น แต่เราก็ต้องการนายทั้งตัวด้วย ความรู้สึกอันนี้มันเจ็บปวดสุดจะทน แต่ก็ไม่อาจต้านทานได้”ดนัยยิ้มเศร้า เขากดรีโมทปิดม่านทั้งสี่ด้าน ภาพด้านในหายไปพร้อมกับความนึกคิดของกรินทร์ที่ว่า
...อรพินทร์ที่รักผมเสียใจและขอโทษ แต่นี่คือโลก โลกที่ถูกตัณหา อารมณ์และการหลอกลวง ห่อหุ้มไว้จนมิดมืด เราทุกคนเวียนว่ายอยู่ความผิดเสมอ ผมเจ็บปวดยิ่งกว่าคุณที่กำลังเจ็บปวด ผมเกลียดชังตัวเอง ขณะเดียวกันก็เฝ้าขออภัยคุณอย่างสุดซึ้ง ทุกวันเวลาชั่วชีวิตภาวนาเสมอขอให้บาปอันนี้คุณจะไม่มีวันรู้ เพียงแค่นั้นหากเป็นได้จะให้ผมมีเป็นไปอย่างไรก็จะยินยอม
******************
หัวข้อ: Concubine’s Sin (เรื่องสั้น) (อ่าน 20413 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก