หัวข้อ: | สะใภ้เถื่อน ™|By Chocolate Love ~ ตอนพิเศษ P.145 นิรันดร์ (05/05/59)

[boylove_yj]

ถ้าพรุ่งนี้หายป่วย จะกลับมาอัพนะคนอ่าน 

[amito]

ยามป่วยไข้ไม่สบาย มีคนดูแลห่วงใยให้อ้อนนี่มันดีจริงๆ พี่ศิน่ารักจังดูแลพีทดีมากๆ พีทหายป่วยแล้วต้องมีรางวัลให้ด้วยนะ

[A_THan]

น่ารักกันทั้งคู่เลยค่ะ...

[loverken]

 
หวานมาก จนเขิลไปเลยอะ

[nightsza]

พีตหายป่วยเร็วๆน๊าา

[myapril]

เป็นไข้แล้วหายซ่าไปเยอะเลย คุณพีต
อย่างนี้ต้องพยาบาลอย่างใกล้ชิดสุดๆแล้วล่ะ คุณศิ

[Satang_P]

ศิดูแลดีขนานนี้    พีตต้องให้รางวัล 

[ขนมสัมปันนี]

 :call:เข้ามารอทุกวัันเลย

[♫~Eristneth~♪]

น่ารักอะ 
หายเร็วๆนะ 

[boylove_yj]

บทที่ 27 ... เจ้าหญิง เจ้าชาย




กริ่ง...~




เสียงกริ่งหน้าประตูเรียกดังแว่วส่งสัญญาณว่ามีผู้มาเยือน ร่างสูงขยับตัวเล็กน้อย มือใหญ่ค่อยๆแกะฝ่ามือบางที่เกาะเอวเขาไว้แน่น กายสูงใหญ่ที่ขยับตัวไปมาอยู่บนเตียงนอนนุ่ม ทำให้ร่างบางที่นิทรามรมย์อยู่ตื่นขึ้นมามองหน้าคนรักอย่างงัวเงีย ศิขรินทร์ชะโงกหน้าขึ้นไปสูดกลิ่นกายหอมเย้ายวนของร่างบางเต็มรัก ริมฝีปากหนาเอ่ยชิดหน้าผากมนเนียนแผ่วเบา




“เดี๋ยวมานะครับ มีคนมากดกริ่งหน้าห้องเราน่ะ”   




 ดวงหน้าสวยหวานส่ายไปมาอย่างไม่เห็นด้วยกับคนตัวสูงที่จะลุกขึ้นไปเปิดประตูแล้วปล่อยให้กายบางไร้คนกกกอด ศิขรินทร์ยิ้มให้กับท่าทางงอแงยามไม่สบายของคนรัก ประธานบริษัทใหญ่ของอินทราทิพย์กรุ๊ป เอ่ยเสียงนุ่ม พร้อมทั้งใช้ฝ่ามือใหญ่ของตนเองลูบไล้แผ่นหลังเรียบเนียนที่อยู่ภายใต้ชุดนอนสีหวาน เข้ากับใบหน้าของคนสวมใส่




“อือ ไม่เอา...ไม่ให้ไป”




 ร่างบางหน้านิ่วคิ้วขมวดแสดงความขัดใจออกมาเต็มที่ ลำแขนเรียวเสลาและท่อนขาเรียวยาวตวัดรัดร่างศิขรินทร์แน่นกว่าเดิม คนป่วยที่แสนจะงอแงแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่า ไม่ว่าจะแกะอย่างไรก็ไม่มีทางที่จะเอาแขนและขาของคนตัวบางออกได้แน่นอน ร่างสูงส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจในความดื้อของอีกฝ่าย จนในที่สุดก็ตัดสินใจลุกขึ้นนั่งโดยที่มือหนาก็ตวัดเรือนกายบอบบางเข้ามาไว้ในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอม ภัสดาแน่นเพราะความวิงเวียนที่อยู่ในศีรษะเริ่มทวีความรุนแรงขึ้น เรือนร่างโปร่งบางอ่อนเอนดั่งขี้ผึ้งรนไฟเกาะกอดร่างสูงเอาไว้แน่น




“งั้นก็ไปด้วยกัน”   ท่อนแขนแข็งแรงทำหน้าที่รองรับสะโพกเพียวเอาไว้อย่างมั่นคง ดวงหน้าหวานซุกซบอยู่ที่ช่วงบ่าแข็งแกร่ง  ลำแขนเรียวสวยกระหวัดรัดรอบคอของร่างแกร่งเอาไว้แน่น ลมหายใจแผ่วร้อน ยังคงละอุไปด้วยพิษไข้  แต่ใจเด็ดเดี่ยวเลือกที่จะให้คนรักโอบอุ้มไปเปิดประตูรับแขกผู้มาเยือน




ศิขรินทร์โอบอุ้มร่างแน่งน้อยเดินออกไปเปิดประตูหน้าห้องด้วยความเร่งรีบเพราะปล่อยให้ผู้มาเยือนยืนรอการต้อนรับอยู่นานแล้ว  เมื่อบานประตูเปิดอ้ากว้างจนเห็นใบหน้าอ่อนโยนของผู้สูงวัยที่ดำรงตำแหน่งแพทย์ประจำตระกูลอินทราทิพย์  ศิขรินทร์ก็ส่งยิ้มยินดีไปให้ทันที หากแต่การพบกันในครั้งนี้ ศิขรินทร์กลับทำให้ผู้สูงวัยแปลกใจและตกใจอยู่ไม่น้อย ที่เห็นร่างของใครคนหนึ่งซุกซบอยู่ที่ซอกคอของเจ้าของห้อง




“เชิญครับ”   ร่างสูงถอยหลังสองก้าว เพื่อต้อนรับแขกผู้มาเยือน พร้อมทั้งยิ้มเจื่อนๆที่ทำหน้าที่ต้อนรับอย่างไม่สะดวกเพราะมีนายช่างใหญ่ที่ตอนนี้กลายร่างเป็นลูกลิงเกาะติดเขาอยู่ เมื่อนายแพทย์สูงวัยก้าวเข้ามาในห้องแล้ว ร่างสูงก็รีบปิดประตูและกล่าวเชิญให้แขกไปที่ห้องนั่งเล่นทันที แขกผู้มาเยือนยิ้มให้อย่างใจดี และก็สนใจร่างโปร่งบางที่อยู่ในอ้อมแขนของศิขรินทร์อยู่ไม่น้อย ผู้สูงวัยประเมินทุกอย่างอยู่ในใจอย่างเงียบๆ 




‘ผู้ชาย...’  เรือนร่างที่ประธานบริษัทใหญ่ เจ้าของอินทราทิพย์กรุ๊ป กำลังโอบอุ้มผู้ชายเรือนร่างผอมบางเอาไว้อย่างหวงแหนคือผู้ชาย   ผู้สูงวัยที่แก่ประสบการณ์พอจะแปลสายตาของศิขรินทร์ที่มองคนในอ้อมกอดได้ว่า ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนจะต้องไม่ธรรมดาแน่นอน




“ไหนล่ะ แฟนของคุณศิ อาจะรีบไปดูอาการ ปล่อยไว้นานๆเดี๋ยวจะแย่ยิ่งกว่าเดิม” 




 สิ้นประโยคของผู้สูงวัย ศิขรินทร์ก็ส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน จนคนที่ได้รับรอยยิ้มนั้นถึงกับแปลกใจ กิตติศัทพ์เล่าลือถึงความเย็นชา และนิ่งขรึมของอินทรีเงินเจ้าของธุรกิจหลายพันล้าน แต่สิ่งที่ผู้มากวัยกำลังเห็นอยู่ตอนนี้มันช่างขัดกับคำเล่าลือเสียจริงๆ เพราะศิขรินทร์ ในสายตาของนายแพทย์ใหญ่ตอนนี้ ช่างเป็นผู้ชายที่อบอุ่นที่อ่อนโยนเสียจริงๆ




“ก็นั่งอยู่ตรงนี้ไงครับ เดี๋ยวขอเชิญคุณอาที่ห้องด้านในดีกว่า จะได้ตรวจคนไข้ขี้แงได้สะดวก”   ศิขรินทร์พูดพลางหันไปมองเสี้ยวหน้าสวยหวานของคนรักด้วยสายตาที่รักใคร่แกมหยอกล้อ ฝ่ายภัสดาเมื่อได้ฟังคนรักพูดเสร็จก็จัดการประเคนเขี้ยวและฟันกัดลงไปที่บ่าแกร่งของคนรักอย่างเอาคืน โทษฐานที่อีกฝ่ายกล่าวหาว่าเขาเป็นคนขี้แง หากเป็นยามปกติป่านนี้ศิขรินทร์คงไปนอนนับดาวอยู่ที่พื้นเพราะนักเทควันโดสายดำอย่างภัสดาแน่นอน




นายแพทย์ใหญ่ยืนมองทั้งสองคนด้วยความอึ้ง ความจริงที่กำลังได้ประสบพบเจออยู่ตอนนี้ทำให้สมาธิและสติในการทำงานแทบกระเจิงหาย 




ลูกชายของคุณหญิงวิจิตรตรา เป็นเกย์
ศิขรินทร์ อินทราทิพย์ มีแฟนเป็นผู้ชาย
ทั้งสองคนเป็นผู้ชาย และเป็นคนรักกัน!!!




สิ่งเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวของนายแพทย์ใหญ่กลับมากลับมา  จนทำให้ไม่ได้ยินเสียงเรียกของเจ้าของห้องที่มองมาอย่างเป็นห่วง




“คุณอาครับ! ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ”   สติกลับเข้าร่างดั่งเดิม  ผู้สูงวัยส่งยิ้มลุแก่โทษให้กับร่างสูงแล้วก้าวตามอีกฝ่ายเข้าห้องนอนใหญ่ที่ตกแต่งเอาไว้อย่างหรูหราสมฐานะของผู้อยู่อาศัย




ศิขรินทร์ค่อยๆวางร่างบอบบางลงบนเตียงอย่างทะนะถนอม และไม่วายกำชับให้คนรักปล่อยแขนออกจากลำคอของใคร คราวนี้ศิขรินทร์ไม่ยอมทำตามใจคนรัก เพราะถ้าหากตามใจอีกฝ่ายโดยการกอดอีกฝ่ายไม่ปล่อย คุณหมอก็คงจะรักษาได้ไม่เต็มที่และผลร้ายมันก็ตกมาอยู่ที่คนตัวบาง ที่ต้องทุกข์ทรมานเพราะพิษไข้ไปอีกนาน




“ให้คุณหมอตรวจก่อนนะพีท...ห้ามดื้อ ห้ามบ่น ถ้าคราวนี้ดื้ออีก จะบอกให้คุณอาฉีดยาสักสามเข็มไปเลย”   ดวงหน้าสวยหวานยู่ขึ้นเพราะความไม่ชอบใจ แต่ก็ยอมเชื่อฟังอีกฝ่าย เพราะตัวเองก็อยากหายไปจากอาการน่าเบื่อนี่ซักที




“อย่าฉีดยานะคุณหมอ”    ดวงตากลมโตเงยขึ้นสบตาเรียวหลังแว่นของผู้สูงวัย ทำเอานายแพทย์ใหญ่ถึงกับเหงื่อตก เพราะคนไข้ออกปากอ้อนแถมทำหน้าทำตาได้อย่างน่ารัก น่าสงสาร ผู้สูงวัยส่งยิ้มอ่อนโยนให้เล็กน้อย แล้วพยักหน้ารับคำอย่างเต็มใจ ทั้งที่ความเป็นจริงนั้นจะต้องฉีดยาเพื่อลดอาการไข้ของคนที่นอนอยู่บนเตียง แต่ดูเหมือนว่าคนรักของศิขรินทร์นั้นคงจะไม่ถูกโฉลกกับเข็มฉีดยาแน่นอน




“คุณอาอย่าไปฟังครับ ถ้าจะต้องฉีดยาก็ฉีดเลย  จะได้หาย”  ร่างสูงเอ่ยเสียงเข้ม แกมบังคับ ขืนให้พีตพูดอ้อนไปอย่างนั้น มีหวังนายแพทย์ใหญ่คงจัดแต่ยาน้ำให้คนเอวบางแน่ๆ




“เอ่อ...เดี๋ยวอาขอเวลาตรวจก่อนแล้วกันนะ”   ศิขรินทร์พยักหน้า แล้วปล่อยให้ผู้ชำนาญทางอาชีพช่วยเหลือผู้ป่วยทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่  ภัสดาหลับตาแน่น ไม่กล้ามองว่าอีกฝ่ายจะใช้วิธีใดรักษาตน กลัวว่าถ้าเผลอมองไปนานๆ แล้วจะได้เห็นเข็มฉีดยาในระยะใกล้   ใจอยากจะอาละวาดไม่รับการรักษาใดๆทั้งสิ้น แต่ถ้าหากทำอย่างที่ใจคิดไปจริงๆ มีหวัง ภัสดา พิชัยภักดี คงสิ้นชื่อลือชัย ด้วยน้ำมือของ ศิขรินทร์ อินทราทิพย์แน่นอน!




“ศิ  ไม่ฉีดยาได้ไหม?”  นายช่างใหญ่ สิ้นหนทาง ไม่รู้จะไปพึ่งใคร สุดท้ายก็หนีไม่พ้น อินทรีเงินที่ยืนทำหน้าเคร่งอยู่ด้านหลังของผู้สูงวัย  ดวงตากลมโตปรือปรอยคอยลอบมองใบหน้าคร้ามของคนรักอย่างต้องการความช่วยเหลือ แต่ดูเหมือนว่าเจ้าของอู่ใหญ่จะขอความช่วยเหลือผิดคนเสียแล้ว




“ถ้าเป็นหนักมาก ก็ต้องฉีดครับ”   




“แล้วถ้าไม่หนักล่ะ นี่ไงกูก็เป็นไม่หนักไง นิดๆหน่อยๆ ไม่ต้องฉีดหรอก” 




“นิดๆหน่อยๆที่ไหนล่ะ แล้วที่คุณหน้ามืดคาอกผมตอนอยู่ในห้องน้ำ ยังจะบอกว่าไม่หนักหรือเปล่า”   คิดไปถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาสักครู่ พาลให้หัวใจเสียดแปลบไปด้วยความห่วงใย รูปหน้าเรียวสวยที่เคยมีเลือดฝาดอมชมพูอย่างคนสุขภาพดี บัดนี้ถูกกลบสิ้นด้วยความซีดเซียวที่เป็นผลมาจากพิษไข้




“หน้ามืด เป็นลมด้วยเหรอคุณศิ อย่างนี้อาการหนักนะ สงสัยคงต้องฉีดยาแล้วล่ะ” 




 เมื่อได้ยินคำว่าฉีดยาหลุดมาจากริมฝีปากของคุณหมอ ทำเอาใบหน้าหวานที่ซีดแล้วยิ่งซีดขึ้นไปอีก หน่วยตากลมโตเอ่อคลอไปด้วยละลองน้ำตา ที่ค่อยๆกลั่นออกมาอย่างช้าๆ  อาการข้างเคียงอย่างหนึ่งที่ภัสดามักจะแสดงออกมาประจำเวลาเป็นไข้  และจะมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ได้รับรู้ว่า ภัสดา พิชัยภักดี อ่อนแอที่สุดในยามเป็นไข้ และศัตรูตัวร้ายที่คอยเสียดแทงใจของชายหนุ่มมาโดยตลอดก็คือ เข็มฉีดยา ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานซักเพียงไหน ความหวาดหวั่นและความกลัวก็ไม่ได้ลดน้อยลงเลย




“ไม่เป็นไรครับ เจ็บนิดเดียวเหมือนมดกัด”  ร่างสูงเดินเข้าไปนั่งที่ข้างเตียงแล้วกุมมือบองบางเอาไว้อย่างให้กำลังใจ คุณหมอก้มหน้าเตรียมอุปกรณ์ของตัวเองอย่างเงียบๆ พอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เห็น ชายหนุ่มเจ้าของเรียวหน้าหวานซึ้งนอนพิงแผ่นอกแกร่งของศิขรินทร์อยู่   




“เอาแขนมา”




“อะไรครับ?”   




“เอาแขนมา ตอนหมอฉีดยา กูจะแดกแขนมึง!”      ยิ่งกว่าเข้าใจ!



.
.
.
.
.
.
.



“ขอบคุณคุณอามากครับ และขอโทษที่รบกวนเวลาพักผ่อน เรียกมาดึกๆดื่นๆอย่างนี้”    ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบ พร้อมทั้งเดินมาส่งนายแพทย์ใหญ่ที่ด้านล่าง แววตาคมเข้มมองเสี้ยวหน้าของผู้สูงวัยอยู่ตลอดเวลา  และนั่นก็ทำให้ร่างสูงได้รู้ว่า นายแพทย์คนนี้มีอะไรอยู่ในใจ และเรื่องนั้นก็คงไม่พ้นเรื่องของภัสดา  คนรักของเขาแน่นอน




“ไม่เป็นไร มันหน้าที่ของอาอยู่แล้ว”  เพราะตระกูลนี้มีค่าตอบแทนที่ค่อนข้างสูงให้แต่ละเดือน  ใครที่ไหนจะกล้าปฏิเสธยามที่ทายาทหนึ่งเดียวของ อินทราทิพย์กรุ๊ปเรียกตัว เมื่อกี้ก็ได้ค่าสินน้ำใจเกือบแสน




“คุณอา ว่าแฟนผมเป็นอย่างไร?”    คำถามดั่งกล่าว ทำเอาผู้สูงวัยหยุดนิ่งอยู่กับที่  ใบหน้าคร้ามตามกาลเวลาหันไปมองหน้าผู้พูดอย่างแปลก ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะถามขึ้นมาอย่างนี้




“ก็เอ่อ...น่ารักดีนะ ขี้อ้อน แล้วก็ดื้อ”   




“ใช่ครับ......”




“..........................”




“เคยมีผู้ถือหุ้นคนหนึ่ง ปากสว่าง พูดเรื่องสำคัญออกไป  สร้างความเสียหายให้กับบริษัทอย่างมหาศาล ผมก็เลยจัดการไอ้คนๆนั้นด้วยวิธีการล้มล้างทั้งวงศ์ตระกูล  จัดการให้สิ้นชื่อไปจากสังคม แล้วตราหน้าว่าบุคคลล้มละลาย หึหึ...ดูเหมือนโหดร้ายใช่ไหมครับ แต่สำหรับผม แค่นี้ถือว่ายังไม่สาสม เพราะอินทราทิพย์ไม่เคยทำใครก่อน และถ้าหาก ใครแว้งกัดลอบหลังสร้างความเดือดร้อนให้ผม ผมจะจัดการมันอย่างถึงที่สุด แม้จะต้องพรากลมหายใจออกจากร่างของมันก็ตาม”
ประโยคดั่งกล่าว ทำเอานายแพทย์ใหญ่ประจำตระกูลหน้าซีดเผือดลงไป ความโหดร้ายของศิขรินทร์ยังคงไม่จางหาย แต่มันถูกบดบังไว้ด้วยหน้ากากเย็นชาและสงบนิ่ง เสือในถ้ำที่นอนรอคอยจัดการเหยื่ออย่างใจเย็น มันร้ายยิ่งกว่าเสือที่อยู่นอกถ้ำเสียอีก และถ้าหากเขาเอาสิ่งที่พบเห็นวันนี้ไปเผยแพร่ให้คนอื่นได้รับรู้ ชื่อเสียง วงศ์ตระกูลคงป่นปี้ลงไปด้วยน้ำมือของผู้ชายคนนี้แน่นอน




“หวังว่าคุณอาหมอคงจะเข้าใจ”    รอยยิ้มอ่อนโยนเมื่อกี้พลันหายไป เหลือไว้แต่เพียงใบหน้าคมเข้มอย่างที่พันธุกรรมถ่ายทอดมาอย่างดี ดวงตาเข้มดุจนกอินทรีฉายแววเอาจริงไม่ได้ล้อเล่นแต่อย่างใด นั่นก็แสดงให้เห็นถึงความสำคัญของผู้ชายหน้าสวยคนนั้นที่นอนอยู่ในห้องพักสุดหรูของชายหนุ่ม




“ครับ...ผมเข้าใจ รับรองได้  ผมจะลืมเรื่องที่ผ่านมาเมื่อสักครู่ให้หมด คุณศิวางใจได้” 




“ดีแล้วครับ...ขอบคุณอีกครั้ง ก่อนลงมาพีตกระซิบกับผมว่าคุณอามือเบามาก คือ เขาค่อนข้างกลัวเข็มน่ะครับ กลัวว่าคุณอาจะทำเข็มหักคาเสื้อขาวๆของเขา”  ร่างสูงพูดถึงคนรักด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและอ่อนโยน ผิดกับเมื่อสักครู่นี้ที่ทำหน้าราวกับปีศาจในร่างมนุษย์ที่พร้อมจะพรากลมหายใจของผู้สูงวัยได้ทุกเมื่อ




“ครับ...ไม่เป็นไร งั้นอาขอตัวกลับก่อนนะ”     นายแพทย์ใหญ่หันหลังกลับ แล้วเดินออกไปทิ้งปัจจุบันไว้เบื้องหลังลืมเลือนสิ่งที่ได้พบเจอเอาไว้ในคอนโดมิเนี่ยมหรูแห่งนี้ .



.
.
.



ศิขรินทร์ก้าวขึ้นไปบนเตียงนอนหลังใหญ่อย่างช้าๆ  แต่ก็ไม่พ้นทำให้ร่างบางที่นอนหันหลังอยู่สะดุ้งตื่นขขึ้นมา ลำแขนแข็งแรงตวัดร่างบางเข้ามาไว้แนบอกให้ศีรษะทุยสวยหนุนท่อนแขนแทนหมอน จมูกโด่งงุ้มสวยสูดกลิ่นหอมกลุ่ยกายของร่างบางเข้าปอดไปเต็มรัก กักตุนเป็นพลังงานล่อเลี้ยงให้หัวใจสูบฉีดเลือดได้ต่อไป นิ้วเรียวยาวลูบไล้แผ่นหลังขาวเนียนที่อยู่ในชุดนอนไปมาอย่างปลอบโยนและขับกล่อม




“เจ้าหญิง นอนได้แล้วครับ”




“อืม...ฝันดี”  ด้วยพิษไข้และผลข้างเคียงต่างๆทำให้ ร่างบางผล็อยหลับลงไปอย่างง่ายดาย ทั้งที่เมื่อกี้ตอนที่ศิขรินทร์เดินลงไปส่งคุณหมอใหญ่ ไม่ว่าจะข่มตาอย่างไรมันก็ไม่หลับเสียที แต่พอได้มาอยู่ในอ้อมกอดแข็งแรง ในแขนคู่ที่สามารถปกป้องเขาไว้ ทั้งในยามหลับและยามตื่น แรงหนักอึ้งที่หนังตาก็ทวีคูณขึ้นมาเสียอย่างนั้น




“ฝันดี...ขอบคุณที่คุณเกิดมาเพื่อผม”   




ริมฝีปากหนาก้มลงจรดหน้าผากมนแล้วค้างนิ่งไว้เนิ่นนาน ทิ้งรอยสัมผัสให้ตราตรึงหัวใจทั้งสองดวงที่เกี่ยวกวัดพันธนาการด้วยความรัก สุขใดหนอจะเทียบเท่ากับการมีคนรักหลับอยู่ในอ้อมกอดของเรา  เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่สะท้อนภาพกลับมาก็คือใบหน้าของคนที่เรารัก หลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ เพียงแค่นี้ สิ่งเล็กๆที่ถักทอประสานใยกันเป็นความรัก เพียงแค่นี้ก็สามารถหล่อเลี้ยงหัวใจให้ต่อสู้กับวันต่อๆไป




“พีต!  ใครให้กินน้ำปั่น เพิ่งหายไข้จะกินของเย็นได้ไง”   ร่างสูงเดินเป็นความเข้าไปหาร่างบางที่นั่งกินน้ำส้มปั่นแก้วโตอยู่บนโซฟาราคาแพงในห้องนั่งเล่น 




“ไม่ใครให้กิน กูกินของกูเอง”   น้ำเสียงแววหวานตอบเสียงสะบัดและหันกลับไปสนใจการ์ตูนหนูตัวสีน้ำตาลแซมขาวสัญชาติญี่ปุ่นแทะเมล็ดทานตะวันอย่างน่ารักน่าชัง




“ดื้อ!  ตัวเองเพิ่งจะหายไข้ ยังจะกินเข้าไปอีก ให้อีกสิบวิ หลังจากนั้นต้องหยุด”    ศิขรินทร์พูดเด็ดขาด หลังจากกลับมาจากทำงาน เปิดประตูห้องเข้ามาก็ได้ยินเสียงโทรทัศน์ที่ดังแว่วไปถึงหน้าประตู พอเดินเข้ามาก็เห็นคนเอวบางนั่งดูน้ำปั่นหน้าตาเฉย และดูเหมือนว่าจะกินมานานแล้ว เพราะปริมาณน้ำปั่นมันพร่องไปเกือบครึ่งแล้ว  เมื่อเช้าก็กำชับไว้อย่างแน่นหนาเรื่องการทานของเย็น แต่พอกลับมา ก็ทำให้ร่างสูงได้รู้ว่า สิ่งที่พูดไปตั้งแต่เมื่อเช้าไม่ได้เข้าหูของคนดื้อเลยสักนิด




“ใครดื้อ! ก็อยากกิน หายป่วยแล้วเห็นไหมเนี่ยว่าหายแล้วววววว”  ท้ายประโยคลากเสียงยาวกำชับให้รูปประโยคสมจริงยิ่งขึ้นไปอีก ทำเอาร่างสูงส่ายหน้าไปมาด้วยความอ่อนใจในความดื้อและเอาแต่ใจของอีกฝ่าย




ใครอยากจะให้แฟนตัวเองไข้กลับ กว่าคนร่างบางจะหายได้ก็เล่นเอาเหนื่อยไปทั้งสองฝ่าย ดีที้ศิขรินทร์เป็นประธานใหญ่ลาได้หลายวัน ถ้าเป็นพนักงานป่านนี้คงถูกไล่ออกไปแล้ว แต่งานที่ทิ้งไว้หลายวันมันก็พอกพูนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว  แต่ด้วยหัวสมองอันชาญฉลาดและความคล่องแคล้วรวดเร็วเลยทำให้ร่างสูงจัดการปัญหาต่างๆให้เสร็จในเวลาเพียงไม่นาน




“เมื่อตอนกลางวัน พี่ชายของคุณโทรมาถามผมด้วยว่าคุณหายดีหรือยัง”    ร่างสูงเดินไปดึงแก้วน้ำปั่นใบตัวออกมาจากมือบางเอามาวางไว้บนโต๊ะที่อยู่ด้านหน้า แล้วใช้หลังมือวัดไข้ที่บริเวณหน้าผากเนียนของคนรัก 




“แล้วทำไมมันไม่โทรมาหากูล่ะ โทรไปหามึงทำไม ไม่ได้เรื่องเลยไอ้ทหารเล็บขบ” 




“เขาบอกว่าถ้าโทรหาคุณ เดี๋ยวคุณก็บอกว่าหายแล้ว”




“ก็มันหายแล้วไง แข็งแรงซู่ซ่าเหมือนเดิม!” 




“แล้วคนหายป่วยที่ไหนหน้าผากอุ่นๆ...มันยังไม่หายดีเลยนะ  แล้วคุณมากินน้ำปั่นอีก เดี๋ยวตอนกลางคืนก็ปวดหัว” 




“ก็กินยากันไว้ก่อนไง”   ร่างสูงเป่าลมใส่หน้าผากมนอย่างหยอกล้อ เรียกรอยยิ้มอ่อนหวานของภัสดาได้ทันที ช่วงเวลาเล็กๆน้อยๆที่ได้ใช้ร่วมกันหลังเลิกงาน ช่วยปัดเป่าความเหนื่อยล้าจากที่ทำงานให้หายไปในพริบตา เพราะอานุภาพที่มองไม่เห็นของ



‘ความรัก’




“พูดง่าย แล้วทำได้ไหม?”




“ก็เอาไปละลายให้น้ำส้มก่อน แล้วก็กิน ง่ายๆ!”    ร่างสูงส่ายหน้าให้กับความคิดของอีกฝ่าย  ภัสดาไม่ถูกโฉลกใดๆกับสิ่งต่างๆ ที่นำมารักษาสุขภาพ ไม่ว่าจะเป็นโรงพยาบาล เข็มฉีดยา และอย่างสุดท้าย ยา นั่นเอง




“แต่คราวนี้ไม่ได้แล้วนะ  เดี๋ยวพอกินน้ำส้มหมดคุณก็บอกว่าอิ่ม แล้วดื้อไม่กินยาอีก กินเป็นเม็ดน่ะดีแล้ว” 




“เผด็จการ!”    ภัสดาว่าอีกฝ่าย




“ดื้อด้าน!”   ศิขรินทร์ก็ตอบโต้กลับมาอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน




“จอมบงการ!”   ร่างบางคบเคี้ยวฟันอย่างหมั่นไส้ ที่โดนว่ากลัยมาอย่างนี้




“เอาแต่ใจ!”    และเป็นศิขรินทร์ที่ได้รับชัยชนะในการโต้คำวาทีครั้งนี้   เพราะคนเอวบางได้สะบัดหน้าหนีนั่งดูการ์ตูนต่อไป โดยมีคนร่างสูงที่นั่งโอบเอวบางอยู่ข้างๆ และก็ไม่วายที่จะคอยหาช่องทางในการหากำไรจากเรือนร่างหอมกรุ่นของคนรัก 




เมื่อ...หอมแก้ม




จะโดน...ทุบไหล่




เมื่อ...หอมหัว




จะโดน...ทุบหลัง




เมื่อ...จูบปาก




จะโดน...ทุบหน้า!    และร่างบางออกแรงตรงส่วนนี้มากกว่าส่วนอื่น แต่มีหรือที่ท่านประธานใหญ่จะสะดุ้งสะเทือน ก้มหน้าก้มตา ฟัดร่างหอมกรุ่นต่อไป!




.
.
.
.





ย้อนไปวันที่ร่างบางกลับมาจากเขาใหญ่ และมาถึงกรุงเทพด้วยอาการไข้อ่อน ตลอดระยะทางที่หลักเขตขับรถมาก็เพียรข้อร้องและอ้อนวอนให้ไอ้น้องเล็กจอมดื้อแวะรักษาตัวที่คลีนิคแห่งใดแห่งหนึ่ง แต่ไอ้พีท มันก็เป็นไอ้พีทอยู่วันยันค่ำ เคยดื้ออย่างไร เคยเอาแต่ใจอย่างไร มันก็ทำทั้งสองอย่างนั้นมาอย่างสม่ำเสมออย่างไม่ขาดตกบกพร่อง




“ถึงแล้วครับ คุณท่าน”    นายทหารเรือเหลือบไปมองดวงหน้าสวยหวานของเพื่อนสนิทอย่างเป็นห่วง ใบหน้าที่แดงระเรื่อเพราะเลือดฝาดอย่างคุณสุขภาพดี บัดนี้เริ่มจะซีดเซียวและหม่นลงไปทุกที




“อือ...เดี๋ยวรอให้ไอ้ศิลงมาก่อน” 




“มึงจะให้มันเดินลงมาเสียเวลาทำไม เดี๋ยวกูพยุงมึงขึ้นไปเอง”




“ไม่!!  กูจะให้มันลงมาอุ้มกูขึ้นไป”   ว่าเสียงสะบัดแล้วเอนกายพิงเบาะนุ่มหลับตาแน่น เพราะความวิงเวียนในหัวที่ดูจะรุนแรงมากขึ้นทุกที




“แล้วมันจะรู้ไหมว่ามึงมาถึงแล้ว”    หลักเขตถามเพื่อนสนิทอย่างอ่อนอกอ่อนใจของอีกฝ่าย ถ้าตนเป็นศิขรินทร์ป่านนี้คงทานยาแก้ปวดหัวหมดไปสิบกระสอบแล้วมั้ง




“มึงก็โทรบอกมันสิ”   




“เหลือเกินจริงๆ อยากให้เขามาอุ้มขึ้นห้อง แต่ฟอร์มจัดไม่อยากโทร น้องเล็กเอ๊ย!”    หลักเขตว่าอย่างเหนื่อยใจแล้วกดโทรศัพท์หาเบอร์ของท่านประธานใหญ่ เมื่อเจอก็กดโทรออกไปทันที รอสายได้ไม่นาน ปลายสายก็รับเสียงเรียบ นี่ถ้าลองเปลี่ยนจากตนไปเป็นไอ้คนเอาแต่ใจข้างๆ เสียงของไอ่ศิคงเปลี่ยนเป็นอ่อนหวาน ต่างกันราวกับฟ้ากับดินอย่างแน่นอน




“สวัสดี ผมหลักเขต...คุณช่วยลงมาเก็บกู้ซากอารยธรรมของไอ้น้องเล็กหน่อย มันไม่ยอมให้ผมพยุงขึ้นไป มันรอให้คุณลงมาอุ้มมันลูกเดียว” 




“ไอ้เหี้ยพี่เขต มึงจะบอกมันหมดทำไมเนี่ย!”




“เอ้าเหรอ ไม่ให้บอกหมดเหรอ โทษทีๆ  ...อืมๆ เร็วๆหน่อยนะ เดี๋ยวมันจะคลั่งตายก่อนที่คุณจะมา”   พูดเสร็จก็ตัดสายไป แล้วนั่งรอดูว่า คู่รักบันลือโลกจะจัดการกันอย่างไร




“เที่ยวจนมีไข้   ต่อไปจะไม่ให้ไปไหนคนเดียวแล้วนะครับ”   หลักเขตนั่งฟังคู่รักบรรลืมโลกคุยกันอยู่ในเบาะคนขับ ไม่จำเป็นต้องออกไปไหน เพราะต่อมยากรู้มันทำงานอย่างหนักในตอนนี้




“ขี้บ่น...อ่ะ”   ปากไปว่าเขา แต่แขนน่ะชูขึ้นทั้งสองข้าง แปลรหัสได้ว่า ‘มึงอุ้มกูเดี๋ยวนี้นะ!’




ภาพที่หลักเขตเห็นอยู่ตอนนี้ก็คือ เรือนกายสูงใหญ่ของศิขรินทร์ที่ก้มตัวลงมาหอมหน้าผากเนียนของภัสดาก่อนที่จะโอบคนเอวบางเข้าไปในอ้อมแขนแล้วสอนแขนไปท่อนขาแล้วค่อยๆยกออกไปจากเบาะรถของเขา




“ขอบคุณมาก ที่ช่วยดูแลพีต”   ถึงแม้จะพูดคุยกันปกติ แต่ในใจก็ไว้ท่าทีซึ่งกันและกันตามประสาคนหนึ่งพี่ คนหนึ่งแฟน




“มันหน้าที่ผมอยู่แล้ว”   ร่างสูงของศิขรินทร์พยักหน้าให้เขาเล็กน้อย แล้วหันหลังเดินมุ่งหน้าสู่ประตูด้านใน





คนหนึ่ง สูงใหญ่  นิ่งขรึม  อบอุ่น  ทอประกาย…
คนหนึ่ง บอบบาง  เอาแต่ใจ  สวยงาม...






“เจ้าหญิงกับเจ้าชายสินะ”








๐ เย้ๆ นึกว่าจะอัพไม่ทันวันที่ 1 ซะแล้ว ในที่สุดมันก็ทัน
๐ สุขสันต์วันปีใหม่ สิ่งดีๆเอาเข้ามา สิ่งร้ายๆเอาออกไป คิดสิ่งใด ได้สิ่งนั้น สาธุ๊!!
๐ ขอบคุณทุกกำลังแรงใจ ทุกสิ่งทุกอย่าง ที่ทำให้นิยายเรื่องนี้  อัพมาจนถึงตอนนี้ ขอบคุณมาก!

รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~

[golove2]

พีตอ้อนได้น่ารักมาก

 

[poppyk]

กรี๊ด!!!! น่ารักมากเจ้าชายกับเจ้าหญิง สุขสันต์วันปีใหม่ค้า ^^

[murasakisama]

น่ารักจัง อยากมีคนอุ้มแบบนี้บ้างจัง แต่ก่อนอื่นคงต้องไปลดน้ำหนักก่อนเดี๋ยวเจ้าชายอุ้มไม่ไหว

[seaz]

น่ารักมากๆ

[LEksUp]

น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก

 

[changasa@hotmail.com]

สุขสันต์วันปีใหม่นะครับ

ขอให้พีตเป็นไข้บ่อยๆ งิงิ จะได้อ้อนบ่อยๆๆ

[kisz]

น่าร๊ากกกกกกกกกกกกอ่ะ ไม่อยากให้คุณหญิงแม่รุ้เล๊ยยยยย

[POPEA]

ศิขรินทร์แอบโหดอ่ะ, มีขู่หมอด้วย
ตอนนี้น่ารัก~

[ao16]

  Happy New Year 

[Horizon]

 
สวัสดีปีใหม่ มีความสุขมากๆ นะน้องหมวย
+1

[sulsul]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มะ มันนนน หวานมากกกกกกกกก
โอยยยยยยยยยยยยยยย
ชายศิค่ะ มีแบบนี้อีกมั้ยอ่ะ
หนูขอคนนึงสิ

ตอนพีตอ้อน อ้อนได้น่ารักมากกกกกกก
ถ้าเป็นหมอมีใจอ่อนแน่ๆๆ

ความรักอบอวลมากกก
ขอบคุณมากๆนะค่ะ ที่มาต่อตอนนี้ในวันแรกของปีพอดี
อารมณ์ดีขึ้นมาเยอะเลยยย

ปล.คิดเล่นๆถ้าพีตอ้อนหม่อมแม่ศิขึ้นมา แม่ศิจะทำหน้ายังไง 5555
ไม่หลงให้ถีบเลย เอ้าา

[Loveyoujung]

...เจ้าชาย...เจ้าหญิง
น่ารักเบาๆ
ขอบคุณค่เ

[whipcream]

ขี้อ้อนอ่ะ น่ารัก 
แอบสงสารอาหมอนะ ท่าทางจะเสียวสันหลังไปทั้งอาทิตย์ 
แต่ศิก็รอบคอบ ดีแล้ว กันไว้ดีกว่าแก้
รอเปิดตัวสะใภ้คนงาม ท่าทางจะสนุกนะ

[เฉาก๊วย]

   สวัสดีปีใหม่ค่า 

 

[MiSS-U]

 

ทำเอาคนอ่านเขินตลอดเลยคู่นี้  น่ารักซะจริง ฮุๆๆ

Happy New Year 2012 ค่ะ

+1และเป็ด ฉลองปีใหม่

 

[withmeto_PJ]

เหมาะมากก เหมาะที่สุดแล้วค่ะ อ่านแล้วยิ้มม ยิ้มม ยิ้มมมลูกเดียวเลย

Happy New Year 2012 na ka^^

 

[zaferianight]

น่าร๊ากกกกกกกกก

[roseen]

 

[wisky]

หวานกันที่สุดอ่ะ พีตน่ารักมากเวลาป่วยขี้อ้อนจริงๆเชียวคนหนึ่งชอบเอาแต่ใจอีกคนหนึ่งก็ชอบตามใจลงตัวที่สุด

[Giniz]

พีทโคตรดื้ออ่ะ อย่างงี้มันต้องจูบปิดปาก!!!