หัวข้อ: "เพื่อรัก ฉันต้องเริ่ด" *Special Project* A21,The End : 5 Feb 2012; P52

[j4c9y]

เห้อ ฮัทครับ จะพิสูจน์น่ะไม่ว่านะ

แต่อย่าไปพิสูจน์แบบทุเรศๆล่ะ แบบไปนอนกะผู้หญิงอะไรเทือกนี้

รับไม่ได้  ถ้าทำร้ายใครเพราะความอยากรู้ตัวเองนะจ๊ะ อิอิ รักทัก ตอนนี้ ทักไม่ออกเลย ไปแว๊นไหนหว่า

[drasil]

โถ พ่อฮัท กลัวเขาจะไม่มีใจ
หารู้ไม่ว่าน้องฮิ้นท์ของเราลงทุนสวยเพื่อนายเลยนะเนี่ย
ไม่ต้องลังเลแล้ว ลุยโลด

[pepperpro]

ฮิ้นนะรักฮัทจะตายอยู่เเล้ว ว่าแต่เมื่อไหร่ฮัทจะเข้าใจตัวเองซักที

[MaRiTt_TCL]

ตอนนี้เหมาะกับเพลงรู้ไหม มากกก (รึเปล่า)

[TeuyHom]

สู้ๆนะ ฮัท บอกไปเลย อิอิ

รอตอนต่อไปนะ

[punchnaja]

พิสูจน์เลยๆๆ

[yayee2]

ฮัทนี่มัวแต่ลังเลไม่แน่ใจอยู่นั่นแหละ กังวลอะไรนักหนา
ตัดสินใจไปเลย แล้วอะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิดเหอะ
ลังเลๆแบบนี้ประเดี๋ยวคนอ่านพาลเลิกเชียร์ซะนี่
หันไปเชียร์ทักแทนดีไหม เปลี่ยนพระเอกเป็นทักดีไหมคะน้องอิ๊ก
คนเห็นกันมาแต่อ้อนแต่ออกนี่แหละน่าจะดี ไม่ต้องยุ่งยากเรื่องปรับตัว หึ หึ

[evilheart]

พ่อพระเอกของเราเริ่มจะรู้ใจตัวเองมากขึ้น
หวังว่าคงไม่มีทักเข้ามาทำให้ฮิ้นท์สงสารนะ

[YMP]

 

[stupidchild]

แหมมมมมมมมมมมมม ฮัท รักแล้วแหละ 55555555555555555

[A-J.seiya*]

บอกรักกันเลยยยยย
อ่อยยย ชอบฉากเตะบอล ฮ่าๆๆ
อ่านแล้วนึกภาพออกเลยอ่ะ
หุหุ  เหมือนจะหวานๆ เลิฟ กันแล้วสินะ

[Moonmaid]

พี่ฮัทสู้เค้า
บอกว่ารักคำเดียวเท่านั้นก่อนที่จะสายเกินปายยยยยยยย

[luvli]

ทักของผมหายหน้าไปเลย คิดถึงทักจังเลย

[JA(e)jung]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ซาบซึ้งอ่ะ
สงสารทัก
แต่ก็รักฮัท
ไม่รู้จะเชียร์ใครดีแล้วเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยย
ฮิ้นสู้ๆ ฮัทสู้ๆ ทักสู้ๆ
คนเขียนจ๋าาาาาา หาคนมาดามอกทักหน่อยเร๊วววววววววววววววววววววว

[rellachulla]

ยังจะลุ้นขึ้นอยู่มั้ยหนิ
หรือว่าหมดโอกาศชัวร์ซะแล้ว
โฮววว พ่อทักของพี่

[indy❣zaka]

อิจฉาอ่ะๆๆๆๆๆ 

[JA(e)jung]

ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววว
ถึงขนาดนี้แล้วไม่ต้องพิสูจน์แล้วล่ะม้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
แต่เพื่อความแน่ใจล้านเปอร์เซ็น
ก็รีบๆเข้านะฮัท
เดี๋ยวฮิ้นจะรอไม่ไหว อิอิ
 

[น้ำชา เย็นๆ]

รีบๆล่ะฮัท  ทักหาย แอบเคือง คิดถึงทัก

[na_near]

ฮัทน่จะบอกว่าคิดรอบคอบหรือคิดมากดีนะ   สู้ๆฮัทใจกล้าหน่อย
อ่านตอนของฮิ้นกับทักแล้วน้ำตาซึม
แอบรักเพื่อนมันโคตรจะทุกข์ใจ   ยิ่งเค้าไปรักคนอื่นแล้วเราทำได้แค่อยู่ข้างๆในฐานะ.....เพื่อน
มันยิ่กว่าทุกข์ใจอีก  มันสุข  เศร้า  เหงา  ระทมไปพร้อมกัน

เอาเป็นว่ารักกันๆ  อิ๊กกี้สู้ๆ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 :t3:มารออ่านฮิ้นและฮัท นานเหลือเกินเจ้าค่ะ ไม่ทราบว่าตอนนี้อิ๊กกี้หายไปไหนเอ่ย
มาต่อนิยายได้แล้วนะครับ พี่กล้วยาเข้าแถวรอและนอนรออ่านอย่างมีความหวัง

[kakashiget]

ยังไม่มาต่ออีกหรอ 

[sang som]

ถึงจะรู้ว่าทักไม่ได้เป็นพระเอก  แต่ในใจเราหวังลึกๆอ่ะ    คิดถึงทักอ่าาาาาาาา

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

คิดถึงฮิ้น

[min_min]

แอร๊ยยยย

รอเวอร์ชั่น ฮิ้นมาบอกความรู้สึกกกกกกก


ขะใจ๋เวยๆเน่อ อิเม้ยรออยู่ นะเจ้า

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

อยากอ่านต่อมากมาย  และมานอนรอ

[CarToonMiZa]

 

[eiky]

พี่อ้อยบอกครับในตอนเช้า ผมมีนัดทำหน้าตอนสิบโมงเสร็จแล้วก็ไม่รู้จะไปไหนดี ตอนแรกว่าจะไปวังหลังเดินหาหนังสือดูหน่อย แต่ขี้เกียจวันหลังดีกว่าทำหน้าใหม่ๆไม่ดีหรอกนะเผื่อหน้าไหม้ อิอิ งั้นไปเดินเล่นที่เมเจอร์เอกมัยดีกว่าเพราะเดินจากร้านทำหน้าข้างๆวัดธาตุทองไปไม่ไกล แปลกจริงๆทำไมเด็กนักเรียนในกรุงเทพฯถึงได้เดินกันขวักไขว่แบบนี้นะ ไม่เรียนกันหรือไง ผมเห็นเด็กนักเรียนทั้งชายทั้งหญิง เสื้อกางเกงแตกต่างกันไปคงมาจากคนละโรงเรียนแต่เขาไม่เรียนกันแล้วมาเดินทำไมวะ
“ดูหนังสือดีกว่า”
พอเดินเข้าไปในเมเจอร์ผมก็เดินดูนั่นนี่ไปเรื่อยล่ะครับเห็นมีป้ายบอกว่ามีร้านหนังสือผมเลยเดินขึ้นบันไดเลื่อนมา ถ้าเพื่อนๆผมมาด้วยคงดีกว่านี้สินะจะได้ไม่ประหม่า ดูเด็กนักเรียนในกรุงเทพฯจะดูทันสมัยมากๆเลยนะ แต่หน้าตาก็งั้นๆล่ะ อิอิ
“เฮ้ย เดินไงวะเชี่ยเอ้ย”
เอ่อ คือผมมัวแต่มองโปสเตอร์หนังด้วยมองคนด้วยพอถึงชั้นที่บันไดเลื่อนมันสุดผมก็เลยถลาไปชนเข้ากับเด็กนักเรียนคนหนึ่งครับ
“อะ ขอโทษๆ พี่ขอโทษนะน้องไม่ทันมอง เจ็บตรงไหนไหม”
คือว่าผมไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนอ่ะนะครับ เออ แปลกใจอีกอย่างนี่มันปิดเทอมแล้วนี่หว่าทำไมเด็กพวกนี้มันยังใส่ชุดนักเรียนอยู่เลยนะ ไม่เข้าใจ แล้วก็ที่ผมแทนตัวเองว่าพี่ก็นะ อิอิ มันจะได้ดูน่าเกรงขามไงครับ
“ใครน้อง หน้ามึงอ่อนกว่ากูอีกนะ เดินไงวะเฮ้ย เจ็บนะเว้ย เหยียบตีนกูเป็นแผลป่ะเนี่ย กูเตะบอลไม่ได้มึงจะรับผิดชอบไหวไหม”
“หือ นายเตะบอล”
ผมทำเสียงสูง ไม่เชื่อนั่นเองครับ เออนะเพิ่งจะสังเกตว่าไอ้ยักษ์นี่มันตัวโตไม่น้อย ผิวสีแทนๆเหมือนไอ้ทักเลยครับหัวเรียนๆหน้ามีรอยแผลที่กลางหน้าผาก
“ทำไมมองเชี่ยไร มึงว่าไงหา”
อ้าวตะคอกกูเพื่อคนยิ่งเอ๋อๆตกใจอยู่นะว้อย
“ก็เราขอโทษแล้วนี่ เราไม่ทันมองอ่ะ แล้วเจ็บตรงไหนป่ะล่ะ”
มันมองหน้าผมครับนานพอสมควรแล้วอมยิ้ม เออมันไม่ได้อยู่คนเดียวนะครับมันอยู่กับเพื่อนมันอีกสองคน
“มึงอยู่โรงเรียนไร”
โอ้โห กล้าถามเนอะคนไม่เคยรู้จักกันมาถามงี้ได้ไงวะ
“บ้านหมี่”
อ้าวกูก็นะตอบมันเพื่อ มันสามคนล้อมวงผมเลยครับ
“บ้านนอกนี่หว่า แล้วมาทำไมกรุงเทพฯ”
“ทำไมมาไม่ได้เหรอกรุงเทพฯน่ะ บ้านพ่อนายไง สรุปไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม จะได้ไป ถามทำไมอ่ะ ไมได้รู้จักกันซะหน่อย”
ผมมองมันแบบเหยียดๆ อิอิ ยังไงไม่รู้ครับแต่มองมันแบบว่าถามทำไมวะไอ้บ้าประมาณนี้ ผมเดินจะอ้อมไปที่ร้านหนังสือ
“โว้ ด่ากูอีก นั่นเล่นตัวอีก บ้านนอกเข้ากรุงนะมึง”
มันยังเดินตามผมอยู่ครับ อะไรของมันวะ อย่าบอกนะว่าไอ้เด็กนี่ติดยา เว้ย ไม่เอาด้วยแล้วรีบวิ่งเข้าร้านหนังสือดีกว่า พระเจ้าจอร์จมันวิ่งตามครับ
“ตามมาทำไม เราไม่มีเงินนะ”
ผมโพล่งออกมาเสียงไม่ดังมากครับเพราะตกใจอยู่และที่สำคัญยังไม่แน่ใจว่ามันจะมาขู่เอาเงินผมหรือเปล่าสิครับ
“เฮ้ย ไอ้บ้านี่ กูดูจนขนาดนั้นเลยเหรอวะ เชี่ยแระ ทำไมมึงคิดว่ากูจะตามมาขู่เอาเงินมึงไง”
“นั่นดิ หนอยๆดูถูกๆ แบบนี้จัดเต็มเลยไหมมึงไอ้ทิว”
เพื่อนมันอีกคนเอ่ยขึ้นครับ โว๊ะ ชื่อเช้ยเชย ทิววะ
“มึงยิ้มอะไรวะ ไอ้บ้านนอก”
“อ้าวแล้วทีว่าเราบ้านนอกไม่ดูถูกเราเหรอ”
“โว้ ปากดีด้วยนะมึง ไม่ธรรมดานะเนี่ยหน้าอ่อนๆแบบนี้ กูชอบๆ”
เอ่อ จะมาชอบกูเพื่อ กูอยากอยู่คนเดียวว้อย
“ชื่อไรนะมึงน่ะ”
มันถามครับแล้วก้าวเข้ามาประชิดตัวผม อะไรของพวกมันวะเนี่ย
“ไม่บอก ทำไมต้องอยากรู้”
“น่านะ บอกหน่อยกูอยากรู้จักมึงน่ะ”
“แต่กูไม่อยากรู้จักมึง”
นี่แน่ มึงๆกูๆอยู่ได้ทีกูล่ะนายๆเราๆ ปวดปากเหมือนกันนะเว้ย มันสะดุ้งไปครับคงไม่คิดว่าผมจะพูดแบบนี้
“ฮ่าๆๆ โดนๆ กูชอบมึงว่ะ น่ารักดี”
“ประสาท เป็นตุ๊ดป่ะเนี่ย ไม่ชอบตุ๊ดนะ”
“เชี่ย มึงดูตุ๊ดกว่ากูนะ ปากดีๆ ไหนก้นนิ่มป่ะมึงน่ะ”
“เฮ้ย ไอ้บ้าเดี๋ยวร้องนะเว้ย คนนิสัยไม่ดี”
มันล้อมวงกันเข้ามา ตายล่ะสิครับ จากที่ไม่ค่อยกลัวเริ่มจะกลัวขึ้นมาแล้วสิก็มันเล่นล้อมไว้ทั้งสามด้านนี่ครับ ไอ้บ้าคนตัวใหญ่สุดชื่อเชยๆนั่นมันก็เอามือมาจับก้นผมด้วยล่ะ แว้กก เตะมันดีไหมเนี่ยหนอยๆละลาบละล้วงเกินไปแล้วนะ
“ก้นนิ่มด้วยว่ะ โอ๊ย”
นี่แน่ มันเกินไปแล้วนะไอ้บ้า ตัวใหญ่แล้วไงวะ ผมก็ต่อยท้องมันไปทีครับแล้ววิ่งออกมาจากร้านหนังสือเลย พอวิ่งออกมาจากร้านหนังสือคนมันเยอะนะ ผมก็อายคนด้วยอ่ะเลยทำท่าเดินไวไวเอา พวกมันก็กรูตามมา ผมจะวิ่งลงด้านล่างครับ
“นี่แน่ เก่งนักเหรอมึง”
“ช่วย ดะ”
“ร้องดิ เดี๋ยวกูทำให้อายยิ่งกว่าเดิม มึงไม่รู้เหรอในกรุงเทพฯเวลามีเรื่องกันต้องไปโรงพักทั้งคู่นะมึง อยากเข้าตะรางเหรอ”
อ่า ผมเลยนิ่งครับ กลัวแล้วอ่ะ เริ่มสั่นแล้ว
“มึงจะทำไร”
“กลัวเหรอ ฮ่าๆๆ มานี่เลย ไม่เคยมีใครต่อยท้องกูได้นะ มึงคนแรก”
เอ่อ มันพูดให้ผมดีใจหรือว่าไรเนี่ย แต่ผมไม่รู้สึกแบบนั้นเลยนะ เพราะมันกำลังลากแขนผมดึงไปให้พ้นจากทางลงบันไดเลื่อนครับ
“ไอ้ต้าร์มึงไปซื้อตั๋วให้กูดิ๊ เอาที่ดีๆนะมึง”
“เออๆ เอาเงินมาดิ”
“เชี่ยออกไปก่อนไม่ได้เหรอเดี๋ยวมันหลุดมือ”
หือ พวกมันพูดเหมือนจับผมมาเป็นเหยื่อหรือเชลยเลยนะ
“นี่มึง ถามจริงๆ จะปล่อยไม่ปล่อย ต้องการอะไร”
ผมเริ่มเหลืออดแล้วครับ จ้องหน้ามันแบบเอาจริง
“ไม่อะไร กูจะดูหนัง ชวนมึงนี่ไง”
“ชวน?” ผมถามเสียงสูงมองหน้ามันแบบกวนๆ
“นี่คือวิธีการชวนของกู ทำไมไม่ไปเหรอ”
“ไม่อ่ะ ไมได้มีเวลาว่างขนาดนั้น”
“ไม่ได้ ไปดูกับกูหน่อยดิ กูเลี้ยง”
“กูไม่ไปกับคนแปลกหน้า ปล่อย”
“เล่นตัวนะมึง กูชอบมึงอ่ะกูไม่เคยเลี้ยงหนังใครนะเว้ย มึงคนแรก”
“กูก็ไม่เคยปฏิเสธใคร มึงคนแรก พอใจป่ะ”
มันเอ๋อครับผมสลัดมืออกจากมัน แต่มันยอมที่ไหนมันรีบดึงแขนผมแล้วพยักหน้าให้เพื่อนมันมาจับผมไว้
“เฮ้ยทำไรวะ”
ผมดิ้นและร้องครับ
“เล่นกันครับเพื่อนกัน”
เอ่อมันหันไปบอกคนที่หันมามอง เชี่ยแระ
“เอาโทรศัพท์กูมานะ”
หน้าด้านจริงมันล้วงเข้ามาในกระเป๋ากางเกงผมแล้วหยิบเอาโทรศัพท์ผมออกมาหน้าตาเฉยเลยอ่ะ นิสัยไม่ดีจริงๆ
“โหยโทรศัพท์รุ่นพระเจ้าเหาไหนวะเนี่ย หน้าใสๆไม่อยากเชื่อว่าจะใช้โทรศัพท์แบบนี้เว้ยเฮ้ย ฮ่าๆ มึงดูดิ๊ไอ้ต้าร์ ไอ้นุก”
เอ่อ พวกมันหัวเราะเยอะโทรศัพท์ที่มีสติ๊กเกอร์ติดเต็ม ทำไมวะผมว่ามันน่ารักออก แล้วไอ้นี่เป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาหัวเราะเยาะผมแบบเน้ หนอยแน่
“เอาคืนมา”
ผมกัดฟันพูดออกไปครับ โมโหจนหน้าแดงแล้ว โดนล้อมาก็เยอะนะแต่ไม่เคยรู้สึกว่าโดนเหยียบหยามศักดิ์ศรีขนาดนี้ โทรศัพท์เก่าๆแล้วมันหนักหัวบิดามารดามันเหรอวะ แว้กก
“เฮ้ยๆ หน้าแดงว่ะ แก้มนี่แดงเชียวแม่งน่ารักว่ะ”
“เอาคืนมานะ”
“เดี๋ยวกูซื้อให้ใหม่เอาป่ะ นี่กูใช้สี่จีนะเว้ย รุ่นของมึงนี่เขายังใช้ได้อยู่เหรอ”
“อย่าเอาตัวเองมาเปรียบเทียบกับคนอื่น อย่าเอาของที่ตัวเองเสพจนเป็นสันดานมาตัดสินว่าของใครคนอื่นเขาดีไม่ดี มองคนแค่นี้เองเหรอเด็กในเมือง หาเงินเป็นแล้วเหรอ เอาคืนมา”
ผมโพล่งออกไปครับเหลืออดไม่รู้ว่ามองพวกมันยังไงแต่พวกมันยอมคืนโทรศัพท์ให้ผมแต่โดยดี ตอนมันยื่นโทรศัพท์คืนมาหน้ามันเหวอๆยังไงไม่รู้ ผมเดินเหมือนตัวปลิวลงมาเลยครับ มันลอยๆเพราะโกรธจัด อย่าว่าผมเลยนะผมถูกสอนมาแบบนี้ เงินทองมันหายากและกว่าจะได้มาแต่ละบาทแต่ละสตางค์เห็นแม่กับพ่อผมทำไร่ทำสวนแล้วมันใช้ฟุ่มเฟือยไม่ลงจริงๆครับ เว้นเรื่องทำหน้านะ อิอิ ส่วนไอ้นั่นพ่อแม่มันจะเลี้ยงด้วยเงินหรือทำงานที่ได้เงินง่ายเงินเยอะก็เรื่องของมัน ไม่เกี่ยวกับผมแต่นั่นมันก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะมาหัวเราะเยาะผมต่อหน้าใครๆแบบนั้น ผมไม่ได้อายแต่เหมือนมันกำลังดูถูกความเป็นคน เยอะไปไหมเนี่ย แว้กก กินน้ำเย็นๆก่อนดีกว่าเริ่มจะโมโห หน้าเพิ่งไปทำมาไม่ได้ๆ เดี๋ยวโกรธจัดหน้าจะเหี่ยว ไม่ดีๆ อิอิ
“อ๊ะ”
“มึงไม่หิวเหรอวะ กูจะเลี้ยงข้าวเอาป่าว กูขอโทษนะที่ปากหมาอ่ะ”
ตาเถรตบเณรตกบันได แว้กก ไอ้บ้ามันมาจี้เอวผมครับดีนะเวลาตกใจไม่สาวแตก ไม่งั้นกลางสามแยกเอกมัยเลยนะเนี่ยกู
“ตามมาทำไม ไม่อยากจะคุย”
ผมเหวี่ยงใส่มันครับแต่มันหน้าทนมากๆ เดินตามนะตอนนี้มันมาคนเดียวครับ ใส่ชุดนักเรียนเอาเสื้อออกนอกชายกางเกงไม่ชอบเอามากๆไม่ถูกตา
“ทำไมวะ เออๆ ขอโทษแล้วไง ทำไมเด็กบ้านนอกขี้งอนจังวะไหนบอกไม่ใช่ตุ๊ด งอนแบบนี้นี่ล่ะตะ”
“หยุดเลย ใครงอน แค่ไม่ชอบ ไม่ชอบๆ เข้าใจไหม เลิกมาตามได้แล้ว ไอ้เด็กในเมือง แต่ความคิดแบบล้าสมัย วัตถุนิยม โดนครอบงำง่าย ไม่มีความเป็นตัวของตัวเอง โดนกลืนโดยดิจิตอล วัฒนธรรมไทยมันจะเสื่อมมันจะหายไปก็เพราะคนแบบนี้ล่ะ รู้ตัวไหม”
“ฮ่าๆ มาเป็นชุด โดนอีกแล้วกู เออๆ กูยอมวะ นี่ไงกินร้านนี้มีของกินด้วย มาดิ”
“อ๊ะ”
มันลากแขนผมเข้าไปในร้านบ้านไร่กาแฟเลยครับผมก็มัวแต่บ่น
“ไม่ไป จะกลับบ้าน”
“เอาน่า อะไรวะกูขอโทษแล้วนะ เด็กบ้านนอกนี่ใจดำไม่ยอมรับคำขอโทษกันเหรอวะ”
หือ ผมหยุดกึกเลยครับ หนอยแน่เด็กบ้านนอกอย่างกูนี่นิสัยดีเว้ย ขอบอกไมได้ดูถูกคนด้วยการเอาวัตถุมาวัดอย่างมึงหรอกนะ
“ต้องการอะไรจากเรา”
ผมลดระดับของเสียงลงครับ มองมันด้วยสายตาที่เกลียดชัง ให้ตายเถอะผมไม่เคยมองใครแบบนี้มาก่อนเลยนะ ตอนนี้รู้แต่ว่าโมโหจนหน้าแดงก่ำร้อนหน้าผ่าวๆแล้วครับ
“อยากรู้จักอ่ะ ชอบ”
“เราชื่อฮิ้นท์ เป็นคนลพบุรี อำเภอบ้านหมี่ ไม่ได้เป็นคนกรุงเทพฯเหมือนนาย เราเชยๆ คนละชั้นคนละระดับกับนาย พอใจยัง”
“ฮ่าๆ เอาจริงเอาจังซะ แต่ชื่อไม่บ้านนอกนี่หว่า เข้าใจตั้ง”
“แค่นี้นะ รำคาญ”
ผมจะเดินหนีครับแต่มันก็วิ่งมาขวางไว้ นี่ถ้าไม่ติดมันตัวใหญ่กว่านะผมเอามือผลักอกมันไปนานล่ะ
“เดี๋ยวดิ ไหนๆก็รู้จักกันแล้ว ไปกินข้าวเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ กูชื่อทิว เป็นคนกรุงเทพฯ บ้านอยู่พระรามเก้า ตอนนี้อายุ ๑๗ ย่าง ๑๘ โสดไม่มีแฟน เป็นคนร่าเริงแต่ไม่รักเด็ก แต่ก่อนไม่เคยคิดอยากมีแต่ตอนนี้อยากมีแล้ว เป็นนักฟุตบอลทีมโรงเรียน ในชีวิตตั้งแต่เกิดมามีแต่คนตามไม่เคยมีใครด่าว่ารำคาญกูสักคน มึงคนแรก และมึงทำให้กูชอบมึงอยากรู้จัก เก็ทป่ะ”
ควาย ผมแอบอมยิ้มครับ ไอ้บ้าจะพูดเพื่อ มันทำหน้าทะเล้นใส่ผมด้วยนะ
“อ่ะๆ ยิ้มล่ะ ป่ะๆ หิวข้าว นะนะ ไปกินข้าวเป็นเพื่อนกูหน่อย”
“แล้วเพื่อนนายล่ะ ไม่ชวนล่ะ”
ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงไปคล้อยตามมันนะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แต่ไปตอบมันทำไมเนี่ย มันเลยได้ใจจูงมือผมเดินเข้าไปในบ้านไร่กาแฟเลยสิครับ ตอนนี้ไม่มีนะแบบสะบัดมือออก เดินตามเฉยเลย โมโหตัวเอง เว้ย อะไรของกูวะเนี่ย ตกลงผมเลยได้กินข้าวกับคนแปลกหน้าที่ไม่ชอบขี้หน้าเอาเสียเลย

แอบเขียนโดย อิ๊กเก้ อิอิ

ปล. ตอนนี้นานไปหน่อยนะคร้าบ เพราะน้ำท่วม อิอิ มีคนบอกว่าไม่เห็นเกี่ยวกัน เกี่ยวน้าเพราะมัวแต่ส่งใจไปให้เค้าไง อิอิ เกี่ยวทางใจเนอะ แว้กกก

[jimmyFG]

^

จิ้มก่อนนนนน หายไปนานเลยง่ะ รอจนเหงือกแห้งเลย ไปอ่านก่อน

...............................

อ้าย  ฮิ้น นอกใจ ฮัท หรอ อ่า แต่เค้าก็แอบชอบ เถื่อนๆ แบบทิวนะ 

จะเกิดศึกชิงนางมั้ยล่ะนี่ เอิ๊คๆ  ฮัท มีคู่แข่ง เจ้ามัวแต่งมโข่งอยู่ไส

จะแอบปันใจเชียร์ทิวซ่ะเลย นิ  แหมๆ พี่อิ๊คก็นะ จะทำให้คนอ่านเลือกไม่ถูก

หรืออย่างไรเนี้ย จะเป็นแม่ทาทาเอา ไม่รู้จะเลือกใคร อุบ๊ะ 

[chantana]

+1 ให้คนแต่งจ้า

เห็นยังสวยแล้วมีแต่คนตาม คนจีบ  

แต่เรายังเชียร์ทักอยู่นะ   

 

[-~iK@iZ_KunG~-]

เนื้อหอมมากไปมั้ยเนี่ยฮิ้นท์ อิอิ
มารอตอนต่อไปครับ มาบ่อยๆ ก็ดีนะครับ