ตอนที่4 ความรู้สึกของเพื่อน
อีกคนเพื่อนรัก อีกคนก็แฟนเพื่อน ผมไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป มองหน้าไอ้ทินก็รู้สึกผิด นึกถึงไอ้คนข้างบนที่มัวเเต่เก็บตัวอยู่
ในห้องไม่ยอมออกมามันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดมากไปกว่าเดิม หากเพราะผมไม่หูเบา หรือเชื่อใจไอ้ทิน เรื่องทั้งหมดก็คงไม่จบ
เเบบนี้ ไม่สิมันต้องไม่จบหรือลงเอยเเบบนี้
"ทินกูว่ามึงกลับบ้านไปก่อนดีกว่าวะไอ้บอยมันคงไม่ยอมเลิกง่ายๆ พี่บิวอีกนานกว่าจะกลับ กูว่ามึงกลับไปอ่านหนังสือสอบก่อนเถอะ มึงเองก็มีสอบอีกไม่กี่วันนี่เเล้วไม่ใช่หรอ"ไอ้ทินเงยหน้าจากที่ก้มหน้ามานาน คงเพราะคิดเรื่องของบอย ดวงตาแดงก่ำ จนผมรู้สึกสงสาร
"กูอยากรอบอย เดี๋ยวบอยก็คงออกมา" เฮ้อไอ้ทินเอ๊ย กูล่ะอยากจะรู้ ทำไมมันถึงได้ยอมบอยขนาดนี้ ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้มีอะไรดี ใช่ว่ามันจะหล่อหรือดูดี นิสัยก็ขี้น้อยใจ แถมยังปากไม่ดีอีก ทำไมถึงยังรักมันได้มากมายขนาดนี้
"ทิน กูว่ามึงกลับก่อนเถอะตอนนี้มันก็มืดแล้วว่ะ อีกอย่าง พวกมึงคงพูดกันไม่รู้เรื่อง เดี๋ยวกูคุยกับไอ้บอยเอง ได้เรื่องยังไงกูจะโทรบอกมึง" ไอ้ทินมันเงียบ ไม่ให้คำตอบผม ผมเข้าใจนะ มันเองก็อยากเคลียร์ให้มันรู้เรื่องซะให้จบๆกัน หมายถึง ขอให้มันกับบอย คืนดีกันอ่ะ แต่มันคงไม่ง่ายหรอก ยิ่งไอ้บอยปิดห้องเงียบเพราะมันรู้ว่าไอ้ทินยังไม่กลับ ยังไงมันก็นอนอืดอยู่ในห้องอยู่อย่างนั้นนั่นแหละ
"กัน กูฝากด้วยนะ" ไอ้บอยบอกผม นัยตาเศร้า ๆ ค่อยๆลุกยืนเหมือนคนหมดแรง
"เออ เอารถกูไปก่อนก็ได้นะ"
"อืมไม่เป็นไร"มันเดินลากเท้าออกจากบ้าน หันกลับมามองด้านบนที่ไร้ซึ่งวี่แววของคนข้างบน ก่อนจะทำคอตก ออกไป
เฮ้อ กลุ้มใจจริงหนอ ทำไมมันถึงได้กลายเป็นแบบนี้ ผมทิ้งตัวลงบนโซฟา เงยหน้ามองเพดาน ซึ่งต้องการใช้ความคิดอย่างหนักนึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่ผมได้รู้ว่า ไอ้ทิน มันไม่ได้พนันกับเพื่อนมัน เมื่อวานตอนที่ผมกำลังจะไปเอาหนังสือที่ห้องไอ้ทินไหมโทรมาหาพอดี
"กัน แย่ละว่ะ"เสียงไหมดูร้อนรน
"ทำไมไหมเป็นไร"ผมเองก็ตกใจเหมือนกันนึกว่ามันเป็นอะไร
"ก็เรื่องทินอ่ะดิ่ ที่ๆเรารู้มามันผิดหมดเลย"
"หา ยังไงอ่ะ แกอธิบายมาดิ๊"
"ก็เรื่องที่ว่าทินพนันเรื่องคบกับบอยอ่ะ ทินไม่เคยพนันเลยฉันรู้มาจากจักรเพื่อนของทินเองเลยนะแล้วก็ เรื่องแพรวจู่ๆทางบ้านทินบอกยกเลิกงานแต่งเฉยเลยอ่ะ ทำไงดีวะนี่เราหาเรื่องให้สองคนนั้นทะเลาะกันเลยอ่ะ"ตกใจครับตกใจมาก ผมทั้งอึ้งทั้งตกใจจนพูดไม่ออกเลย
"กัน แกฟังฉันอยู่เปล่าวะ"ไหมย้ำผมที่ดูเงียบไป
"เออ ฟังอยู่ แต่ มันช้าไปละว่ะไหม"
"อะไรวะ แกหมายความว่าไง"
"ก็หมายความว่า มันทะเลาะกันไปแล้วแถมคราวนี้ดูท่าจะรุนแรงด้วย"
"ห๊า!!!" ไหมมันอุทานด้วยความตกใจ หาซะดังใส่หูโทรศัพท์
"เรื่องมันเป็นยังไงวะ เล่ามาดิ๊ไวๆเลย" ผมเลยจัดการเล่าซะหมด ไหมมันยิ่งตกใจเข้าไปอีก
"ซวย"
"เออ ซวยเเล้วไง แล้วจะทำไงล่ะที่นี้ เมื่อกี้กูเข้าไปหาไอ้บอย มันซึมมากเลยว่ะ สงสัยจะเคลียดทั้งคืน"
"เออ ไม่ไหวเลยว่ะทำไงดี เอางี้ แกเข้าไปหาทินใช่ป้ะ งั้นแกก็ถามมันเลย ว่าทินมันคิดไง เอางี้ ส่วนฉันจะไปเอาเรื่องกับพวกไอ้ลิตข้อหาปากหมาไม่รู้กาละเทศะ"
"เอิ่ม คุณไหม ไม่ทราบว่าคุณจะไปเอาเรื่องมันหรือเเกจะให้มันเอาแกวะ อิบ้าผู้หญิงนะเว้ย จะสู้ไรกับผู้ชาย"คิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้
จะไปเอาเรื่องกับผู้ชายสงสัยมันคงลืมว่ามันเป็นผู้หญิงหรือไงนะ
"เออ แล้วไงพวกกูเยอะ ตบมันเลยดีป้ะ"ดูมันยังไม่เลิก
"ไม่เอาไม่คุยกับมึงละเดี๋ยวกูไปเคลียร์เรื่องไอ้บอยก่อน แค่นี้นะ"ผมวางสาย แล้วขับรถไปยังหอไอ้ทิน พลางคิดเรื่องที่คุยกับไหมเมื่อกี้ด้วย ถ้าเกิดมันเป็นเรื่องจริงล่ะ คงได้เคลียร์กันอีกยาวเเน่ ไอ้บอยมันยิ่งขี้น้อยใจอยู่ด้วย แถมเป็นคนที่ชอบคิดมากเเล้วไม่บอกให้ใครรู้อีกแล้วไอ้ทินอีกป่านนี้จะเสียใจแค่ไหนวะ โอ้ยคิดเเล้วกลุ้มว่ะพอไปถึงหอไอ้ทินก็เป็นอย่างที่คิดสภาพมันดูไม่ได้พอๆกับไอ้บอยเลย
"มึงมาทำอะไรไอ้กัน" มันถามเมื่อผมจะเข้าห้องไป จะหยิบหนังสือของบอย
"กูมาเอาหนังสือของบอย"ผมหยิบหนังสือขึ้นมาแต่ไอ้ทินมันปัดมือผมออกจากหนังสือ
"นี่บอยคิดจะเลิกกับกูจริงๆหรอวะ ไอ้กัน มึงช่วยบอกกูทีเถอะ"ไอ้ทินถามผมด้วยสายตาเศร้าๆ ผมถึงกับกลืนน้ำลายไม่ลงคอ เอาวะลองใจมันหน่อยก็ได้
"แล้วมึงหลอกบอยทำไมล่ะ ไหนว่ามึงไม่ชอบแล้วมึงจะเสียใจทำไม มึงจะอาลัยอาวรบอยทำไมในเมื่อไม่รักล่ะ"
"กูไม่ได้พูดว่าไม่รักบอย กูแค่พูดว่ากูไม่ชอบ แต่มึงกับบอยยังฟังไม่จบ ที่กูจะพูดคือกูไม่ชอบบอย แต่รักเลยต่างหาก มึงได้ยินชัดไหมไอ้กัน"ผมถึงกับอึ้ง รู้สึกว่าเรื่องมันจะไปกันใหญ่เเล้วว่ะเนี่ย
"มึงอย่าพูดเลยไอ้ทิน ถ้ามึงรักจริงทำไมมึงถึงได้ลังเลที่จะบอกเพื่อนๆมึงล่ะ"ผมยังไม่ละที่จะตั้งคำถาม
"กูไม่เคยที่จะลังเลว่ะ เพื่อนๆกูมันก็รู้ว่ากูคบกับบอยแต่เรื่องเมื่อคืนกูไม่รู้จริงๆว่ามันจะเป็นแบบนี้ แล้วมึงล่ะมึงคิดกับกูยังไง ไอ้กันกูสนิทกับมึงมากกว่าที่กูสนิทกับเพื่อนที่คณะอีก แล้วมึงดูไม่ออกหรือไงว่าที่ๆแล้วมากูหลอกบอยหรอ กูเเเสร้งทำเป็นรักหรอ แล้วกูจะทนทำไปทำไม ไหนๆก็มีคนที่เค้าดูดีกว่าบอยมากมายที่เข้ามาในชีวิตกู แต่ที่กูคบกับบอยกูคบเพราะตัวตนจริงๆของบอยต่างหาก" พูดมาซะยาวผมแทบจับใจความไม่ทัน ไอ้ทินก็คงเก็บกดเหมือนกันถึงได้ระบายใส่ผม มันเข่าอ่อนนั่งกับพื้นทำท่าจะร้องไห้
"เฮ้ย ทินพอเเล้วกูรับรู้สิ่งที่มึงต้องการจะบอกกูเเล้วว่ะ กูขอโทษว่ะกูไม่ต้องการให้เป็นเเบบนี้เลยแต่มันก็เป็นไปแล้ว กูเสียใจว่ะ"ผมเสียใจจริงๆนะใช่ว่าผมจะไม่เสียใจ เพื่อนรักของผมทั้งคนต้องมาเสียคนดีๆอย่างไอ้ทินไป เพราะผม ผมเองนั่นแหละที่รู้สึกผิดเต็มๆ
"อือ มึงไม่ผิดหรอก กูผิดเอง กูอยากลีลาเอง"ไอ้ทินมันโทษตัวเองอีกเเล้วผมลงนั่งยองๆหน้าไอ้ทิน แล้วลูบหัวมัน
"งั้นกูจะช่วยเคลียเรื่องมึงเอง ไหนๆกูก็เป็นคนทำให้มันยุ่งงั้นกูก็จะเป็นคนคลายมันเอง"ไอ้ทินเงยหน้ามามองผมแบบเคือง แล้วเหล่ไปที่มือผม
"อุ้ย โทษวะ แหะๆ"
กลับมายังเวลาเดิมที่ผมยังเเหงนมองเพดาน ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะให้พวกมันได้คุยกัน แต่คนของเรากลับทำเสียเรื่องเข้าไปอีก เฮ้อกลุ้ม
"กัน" เฮ้ย ตกใจ ผมหันไปมองบอยที่ดวงตาแดงก่ำแถมดูบวมๆอีก
"ออกมาได้ซักทีนะมึง"ผมว่ามันอย่างโมโห
"ทินไปแล้วหรอ"มันนั่งข้างๆผมเเล้วถาม
"เออ พอใจแล้วดิ่หักอกไอ้ทินได้หน่ะ"ผมว่าประชดมัน มันก้มหน้าทำท่าจะร้องอีก
"กูไม่รู้จะทำไงดีว่ะกัน กูคิดเรื่องนี้มาตลอดนะ ซักวันมันก็ต้องเกิด แต่กูก็ยังทำใจไม่ได้ ฮึก กัน กูมันแย่มากเลยใช่ไหมวะ"เพิ่งรู้ตัวหรือไงวะไอ้นี่
"อืมรู้ไว้ก็ดี ไอ้บอยกูถามจริงๆเถอะ มึงจะไปเรียนต่อเมืองนอกจริงหรอวะ"ไอ้บอยเงียบ เงียบอยู่นานกว่ามันจะตอบผม
"เปล่าว่ะ กูแค่ไม่อยากให้ทินยังยึดติดกับกู กูเลยพูดไปแบบนั้น" ไอ้บอย อ้วนเเล้วยังกวน ผมดีดเข้าที่หูมัน
"โอ๊ย เจ็บนะ ทำไรวะ"มันเอามือปิดหูแล้วหันมามองผมโกรธๆที่ดีดหูมัน
"มึงเจ็บหรอบอย มึงเจ็บแต่เดี๋ยวมึงก็หาย แต่ไอ้ทินมันเจ็บ มันเจ็บที่ใจ มึงคิดว่ามันจะหายง่ายๆหรอ แล้วมึงล่ะ หัวใจมึงเรียกร้องอะไร กูไม่อยากจะเชื่อว่ามึงไม่ได้รักหรือสนใจไอ้ทินอีกแล้ว" ไอ้บอยมองผมดวงตาที่กำลังเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ไม่รู้ว่ามันกำลังจะทำอะไรแต่ตอนนี้ผมรู้สึกโกรธมันมาก
"กัน ฮือ กูมันไม่ดีเอง กูรักทินว่ะแต่กูไม่รู้จะต้องทำไง กูกลัว กูกลัวว่าในอนาคตทินต้องเจอสังคมโลกกว้าง แล้วถ้าเกิดสังคมนั้นเค้าไม่ยอมรับทินที่รักผู้ชายด้วยกันล่ะ จะทำยังไง มันจะส่งผลกระทบกับธุรกิจมันขนาดไหน แล้วเพื่อนๆมันจะมองยัง กัน มึงช่วยบอกกูที ฮือ"ผมเกาหัวอย่างเซ็งๆกับไอ้เพื่อนตัวดี ที่โตแต่ตัว สมองกลับไม่พัฒนาเอาซะเลย มันยิ่งพูดก็ยิ่งร้องหนัก กอดผมเเน่นจนผมแทบจะถูกมันรัดตาย
"ไอ้บอย มึงฟังกูนะ ฟังให้ดีด้วย มึงคิดอย่างนี้เท่ากับมึงดูถูกความรักไอ้ทินมาก แล้วที่กูฟังๆมาอ่ะ กูว่ามึงสนใจตัวเองมากกว่าว่ะ มึงไม่ได้ห่วงไอ้ทินเลย ทั้งๆที่มันพยายามเพื่อที่จะได้คบกับมึงอย่างเปิดเผยไม่ต้องปิดเพื่อน ไม่ต้องปิดบัง กับครอบครัว เเล้วมึงจะมาบอกเลิกง่ายๆแบบนี้ มึงนี่กวนตีนวะ"พูดกับไอ้นี่ผมก็เหนื่อยใจ ดูสิ่งที่มันคิด อาหารที่กินแต่ละอย่างไม่ได้ช่วยบำรุงสมองบ้างเลยหรือไง
มันปล่อยจากเอวผมเเล้วนั่งตรงๆ ตามองผม ที่ตอนนี้หยุดร้องเเล้ว
"กัน กู กู ถึงมึงจะพูดงั้นกู ก็ไม่กล้ากลับไปหาทินเเล้วว่ะ" เออยังบ้าไม่เลิกอีก
"ทำไมล่ะ" ไอ้บอยถอนหายใจยาวๆ
"กัน มึงอย่าโกรธกูนะ แต่กูตัดสินใจแล้วอ่ะ กูอยากให้ทินได้เจอคนใหม่ๆบ้าง ทินอาจจะมีอนาคตที่ดีกว่านี้ กู โอ๊ย กูไม่รู้เว้ย"จู่ๆมันก็ทำท่าบ้าขึ้นมา ยีหัวตัวเอง
"แล้วมึงจะเลิกกับทินให้ได้ว่างั้นเถอะ"ผมถามมันอีกครั้ง คราวนี้ผมจะไม่ยุ่งอีกแล้ว ไอ้บอยหยุดบ้าแล้วหันมาตอบผม
"อืมกูอยากลองให้ทินได้เจอคนอื่นบ้างว่ะ บางทีเนื้อคู่ทินอาจไม่ใช่กูก็ได้"ทำพูดที่ดูเหมือนมันจะฝืนใจพูด ผมส่ายหัวไปมาอย่างระอา
"งั้นกูก็จะไม่ยุ่งละ งั้นก็ตามใจมึงแต่ถ้าเกิดไอ้ทินมันไม่เจอคนที่ถูกใจ ถึงแม้ว่ามันจะคบกับใครมันก็ยังนึกถึงมึง ถ้าเกิดมันมาจีบมึง
ใหม่มึงก็โอเคใช่ไหม"มันหันมามองผมด้วยความตกใจ
"อะไรนะกัน มึงพูดไรกูไม่เข้าใจอ่ะ"มันทำหน้างง ๆถามผม
"เออ ไม่ต้องเข้าใจหรอก เอาเวลามานั่งคิดเรื่องลดน้ำหนักตัวเองเถอะ อ้อ อ่านหนังสือสอบให้เข้าสมองด้วยล่ะอย่าเสือกเอาเรื่องพวกนี้ไปแจมกับข้อสอบ กูไปล่ะ"แล้วผมก็ลุกขึ้นเดินออกจากตัวบ้านไปที่รถ ไอ้บอยก็คงคิดกับสิ่งที่ผมพูดเมื่อกี้อยู่ มันนั่งหน้าเอ๋อมองผมที่ขับรถออกไป ผมหยิบโทรศัพท์แล้วโทรหาไอ้ทินทันที
"เออ ไอ้ทิน กูเคลียร์ให้มึงละ"
"แล้วตกลงบอยว่าไงล่ะ"น้ำเสียงของมันดูอิดโรยมาก
"มันบอกให้มึงลองคบคนอื่นดู มันคิดว่ามันไม่ใช่เนื้อคู่มึงอ่ะ มึงเข้าใจป้ะ"ไอ้ทินเงียบไปพักนึงเเล้วพูดต่อ
"ไอ้กัน มันยากว่ะ กูเป็นคนรักใครรักจริงด้วยว่ะ จะให้กูลองไปคบกับคนอื่นมันคงยากน่าดู"ไอ้ทินยิ่งทำเสียงอ่อนเเรงเข้าไปอีก
"มึงรู้จัก หนามยอก ต้องเอาหนามบ่งมะ ไอ้บอยมันบ้า มันทำเป็นไม่รู้ใจตัวเองกูอยากสั่งสอนมันว่ะ ถ้าสำเร็จมึงก็กลับมาคบกับมันต่อแต่ถ้าเกิดมึงใจโลเลเอง ก็จบกันไป ต่างคนต่างเดินคนละทาง มึงเข้าใจที่กูพูดอีกป่าววะ กูยิ่งอธิบายไม่ค่อยเข้าใจอยู่"
"อืมกูเข้าใจ แล้วมึงจะให้กูทำไงล่ะ กูยอมทุกอย่างล่ะ"เออดี ตกลงกันง่ายๆแบบนี้ค่อยว่าง่ายหน่อย
"งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปเจอมึงที่มหาลัยแล้วกัน เออๆ หวัดดี"ผมกดวางสายลงหลังจากที่คุยเสร็จ เฮ้อ ใจจริงผมก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอกนะ เเต่เพื่อพวกมันทั้งสองเเล้ว มันจำเป็นจริงๆ แต่ก่อนอื่นหาคนร่วมแจมในแผนครั้งนี้ก่อน ก่อนอื่นก็โทรหาไหมก่อนเเล้วกัน หวังว่าแผนที่ผมคิดมันจะสำเร็จไปด้วยดี
.................................
อัพรอบดึกอีกเเล้วเรา นั่งสับพงกอ่านดูคำผิด ในที่สุดก็ไม่ไหว วานเพื่อนๆช่วยดูอีกเเรงนะค้ะขอตัวไปนอนก่อนละ
หัวข้อ: ~อย่าทำร้ายจิตใจกันได้ไหม~ (จบแล้ว) แก้ไขเนื้อหาเเละเรียบเรียงใหม่เเล้วจ้า (อ่าน 128084 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก