7
Hydrogen’s talk
“แม่ครับ นั่งก่อนเถอะครับ”
ผมพยายามบอกแม่ที่เดินวนไปวนมาหน้าห้องฉุกเฉินเกือบชั่วโมงแล้ว
“ไฮร์ ทำไมหมอมันเข้าไปนานจังฮะ แล้วแบบนี้ออกไซด์กับแสบซนจะเป็นอะไรรึเปล่า กรี๊ดด ฉันจะเป็นลมขอยาดมด่วนทำไมมันมีแต่เรื่องร้ายๆนะ”
“สองคนนั้นต้องปลอดภัยอยู่แล้วครับแม่ นี่ครับยาดม มานั่งเถอะครับ ผมกับพ่อเวียนหัวเพราะแม่แล้วนะครับ”
“แกสบายใจได้ไงฮ้า หรือแกเคยเป็นหมอแกถึงมั่นใจขนาดนั้น ไม่สิแกจะเป็นหมอได้ไง วิทยาศาสตร์แกยังได้เกรดซีเลย”
“โธ่แม่ ใช่เวลาไหมครับ หมอออกมาแล้วแม่ๆ”
แม่พุ่งตัวไปยังชายหนุ่มสูงวัยในชุดสกาวมือที่สวมถุงมือยางอยู่เปื้อนเลือดไปหมด
“คุณหมอครับ ลูกกับหลานเราเป็นไงบ้างครับ”
“คุณฆัณทสาร ตอบรับการผ่าตัดของเราครับ แม้จะโดนกระแทกหนัก แต่ก็ฝื้นตัวเร็วมาก อาการยังคงคงที่ แต่เราฉีดยากระตุ้นเข้าไปแล้ว ไม่มีอะไรน่าห่วงนัก เพียงแต่คุณออกไซด์ ยังต้องรอดูอาการไปก่อนครับ แม้ส่วนระบบประสาทจะไม่ได้รับการกระแทกแต่ร่างกายเขาปฏิเสธยาที่เราฉีดไปครับ อาการของคุณออกไซด์เลยยังน่าห่วงอยู่ แต่ไม่ต้องห่วงนะครับคุณท่าน พวกเราจะทำให้ดีที่สุด”
คุณหมอพูดก่อนจะโค้งตัวเดินออกไปแม่น้ำตาค่อยๆไหลออกมาช้าๆพร้อมกับพ่อที่เข้ามาพยุงไว้ ผมเข้าไปช่วยท่านอีกแรง
“แม่ครับ ไม่ต้องห่วงนะ ผมเชื่อว่าทั้งสองปลอดภัยแน่ๆ”
“ฮึก ก..แกเอาอะไรมาเป็นหลักประกันล่ะ”
“.........ผมเอาน้องชายผมเป็นหลักประกันเลย แม่ก็รู้ว่าผมรักมันมาก เพราะงั้นหมายความว่าครั้งนี้ผมมั่นใจจริงๆว่าทั้งสองต้องรอด”
“ฮึก แก ไอ้เด็กบ้า”
แม่ยิ้มออกมาเล็กน้อยกับประโยคคลายเครียดของผม ผมก็เครียดไม่แพ้ไปกว่าแม้ แต่ผมไม่อยากให้ท่านล้มอีกคน
“พ่อ พาแม่กลับเถอะครับ มีอะไรผมจะโทรไปหา เดี๋ยวพี่คาร์บอนก็มา แม่ไปอยู่กับพี่เพทายแล้วก็หลานเถอะครับ”
“แต่แม่ว่า...”
“เถอะครับแม่ ผมไม่อยากให้แม่ล้มไปอีกคนนะ พ่อก็ด้วย ไปพักเถอะครับ ผมอยู่เฝ้าเอง”
“เอางั้นก็ได้ แกมีอะไรก็โทรไปนะ”
“ครับๆรู้แล้วน่า คุณหญิงเหี่ยว”
“ไอ้เด็กบ้า ไปเถอะคุณ พรุ่งนี้เราจะได้มาแต่เช้า”
ผมทรุดตัวลงนั่งเมื่อพ่อกับแม่เดินออกไป น้ำตาไหลออกมาจากหางตาเงียบๆ แม่เป็นคนสุดท้ายที่ผมจะให้รับรู้ว่าผมกำลังอ่อนแอ เพราะท่านเหนื่อยมากับผมมากพอแล้ว
ขอเถอะ พี่ออกไซด์ ซน ตื่นมาเถอะ
ทุกคนเป็นห่วงมากแล้วนะ...............
Brave knight’s talk
ผมก้าวมาอย่างมั่นคงในโรงพยาบาลหรูหลังจากที่เหยียบแผ่นดินไทยได้ไม่นาน เบื้อหลังมีชายในชุดสูทอีกเป็นสิบคนที่เดินประกบหลังผมมาจนทั้งพยาบาลและคนไข้ในนี้ตกใจกันหมด
“นี่ พวกคุณบอดีการ์ด พวกคุณนะ ช่วยรอกันอยู่เงียบๆหน่อยได้ไหม ผมบอกว่ามาดูเพื่อนแปปเดียวก็แปปเดียวสิ”
“ขอโทษครับ แต่คุณทามเป็นคนเดียวที่จะสั่งพวกเราเกี่ยวกับคุณไนท์ได้ พวกเราต้องประกบตัวคุณไนท์ให้มั่นใจว่าคุณไนท์จะไม่หนีครับ”
ชิท ไอ้พวกนี้นี่ เออ ตามได้ตามไป
ผมสบถในใจเบาๆ เออ ผมมันเป็นแค่ลูกหนี้ อย่าให้หนีได้นะเว้ยไอ้พวกฝรั่งน้ำข้าวเปรตเวรเอ้ย
ผมเข้ามาในเขตห้องไอซียู ห้องฉุกเฉิน ด้านหน้าห้องโซนซีมีผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งนั่งกุมหน้าอยู่หน้าห้อง เออ ถามไอ้หมอนี่ล่ะ
“นาย”
“อะไรวะ คนยิ่งปวดหัวอยู่”
หมอนั่นหันมามองผมแล้วตวาดแบบขาดสติทำเอาบอร์ดีการ์ดนับสิบชักปืนออกมาเล็งไปที่กบาลหมอนั่นพร้อมๆกัน ก่อนที่หมอนั่นจะปลายตาไปมองกะบอกปืนเล็กน้อยแล้วหันมามองหน้าผมเชิงขอโทษนิดหน่อย
“โทษที พอดีผมกำลังคิดอะไรอยู่”
“ไม่เป็นไรครับ คือผมแค่อยากรู้ว่าแสบซนปลอดภัย”
“ซน? เพื่อนกับซนเหรอ”
“ครับ เพื่อนที่เมกา วันนี้เราคุยกันแต่จู่ๆสายก็หลุดไปเลย ผมเป็นห่วงเลย”
“แล้วคุณตามมาเจอได้ไง”
“เอ่อ คือ คุณก็เห็นพวกฝรั่งตาข้าวด้านหลังผมนี่ใช่ป่ะ ไม่ต้องห่วง พวกมันฟังไม่รู้เรื่องเหรอ คือแบบ เจ้าหนี้ผมค่อนข้างจะมีความสามารถเรื่องเจาะหาคนน่ะ ผมเลยมาถูก แต่ผมมาแค่แปปเดียวนะ แค่อยากรู้ว่าซนปลอดภัย”
“ซนอาการดีขึ้นแล้ว เพียงแต่พี่ชายผม...”
“อ่อ พี่ออกไซด์ ใช่ไหม คนนี้ผมก็รู้จัก คนที่ซนพยายามแทบตายที่จะมาหา หล่อไหมพี่คุณน่ะ ผมอยากเห็น แต่ตอนนี้สภาพคงเละน่าดู”
“คือ คนที่นายกำลังว่ามันพี่ฉันนะ”
“เอ่อ ผมปากหมาหน่อย ขอโทษ แต่เชื่อเถอะ ทั้งสองรอดแน่ๆ ..”
ตี้ดดดดด
ชิท ใครโทรมาอีกแล้ววะ
“ขอตัวนะคุณ ชื่อไรนะ”
“ไฮโดรเจน ยินดีที่ได้รู้จัก นาย...”
“เบรฟไนท์ ไปรับโทรศัพท์ก่อนนะคุณ”
ผมกดรับโทรศัพท์ที่ไม่ยอมวางสายไปง่ายๆ
“คร้าบๆ ใครครับ”
(พูดภาษาอังกฤษเดี๋ยวนี้ ฉันไม่ชอบพูดไทย มันยาก)
“อ๋อ คุณเจ้าหนี้นี่ เอง มีอะไรครับ”
(...ฉันชื่อทาม และฉันก็เคยบอกนายแล้วว่าให้เรียกว่าคุณทาม)
โน่น นี่นั่น ทั้งชีวิตทำเป็นแต่สั่งรึไงวะ
เหมือนรู้ว่าผมกำลังแอบด่า เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นมาอีกระลอก
(เมื่อไหร่จะกลับ)
“คุณทาม น้อยๆหน่อย ผมเพิ่งมาไม่ถึงสิบนาทีเองนะ”
(ต้องใช้ฉันบอกไหมว่านายเป็นแค่..)
“ลูกหนี้ ผมรู้แล้ว แต่เพื่อนผมกำลังโคม่านะคุณ”
(นายต้องกลับมาได้แล้ว ทำตัวดีๆ อย่าคิดหนี)
“ผมคงหนีได้หรอก ปืนจ่อกบาลเป็นสิบอย่างเนี่ย”
(หึ เข้าใจตอบนี่...แต่นายคงลืมไปแล้วว่านายกำลังคุยกับใคร พูดเล่นเหมือนคุยกับเพื่อนสนิทเลย ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันเป็นใคร)
“นักแต่งนิยายมือฉมังล่ะมั้ง เห็นแต่งเรื่องเป็นฉากๆตอนๆเลยนี่”
(ชิท นายคงลืมไปแล้วว่าบทลงโทษฉันเป็นไง)
“อ่อ ไม่ใช่สิ คุณทามเหมาะจะเป็นนายำจวรมากกว่า ฝีมือการสอบสวนไม่เป็นรองใครเลย”
(ไนท์! กลับ- มา-นี่-เดี๋ยว-นี้)
“เออ รู้แล้วโว้ย ขออีกห้านาที พอใจไหมคุณทาม”
ติ้ด
ปลายสายกดตัดสายไปก่อนที่ผมจะได้ต่อลอง แน่ล่ะ ไม่เคยมีใครได้สิทธิต่อรองกับไอ้เจ้าหนี้บ้านี่หรอก ถ้าพูดเสียงแบบนั้นแสดงว่าถ้าผมไม่กลับพายุขนาดใหญ่ระเบิดไทยแน่
“คุณๆ คุณไฮโดรเจน”
“อ้าว นึกว่าไปแล้ว มีไรล่ะนาย”
“นี่เบอร์ผม โทรไปบอกด้วยถ้าซนฟื้น อ้อ อีกอย่าง ถ้าจะร้องน่ะ ร้องได้เลย คนเราดูดีเวลาร้อง ไม่ต้องอดกลั้นหรอก คุณหล่อมากๆตอนมีน้ำตา”
เขายิ้มออกมาที่มุมปากเล็กน้อยกับคำบอกเล่าของผมก่อนจะรับเบอร์โทรไป
“นายน่ะ ไนท์ใช่ไหม ไปตัดผมเซอร์ๆนั่นแล้วก็ขจัดท่าเบลอๆนั่นออกไป นายจะน่ารักสุดๆเลยล่ะ ส่วนเรื่องสองคนนี้ ไม่ต้องห่วง ฉันก็เชื่อว่าพวกเขารอด”
“ผมก็เชื่องั้น ไม่เกินคืนนี้ เดี๋ยวก็มีข่าวดี เซนส์ผมแม่น แล้วจะเอาเรื่องตัดผมไปพิจารณานะ ไปล่ะ ก่อนพายุจะมา”
ผมเดินออกไปมุ่งหน้าไปยังสนามบินที่ๆมาทันที เฮ้อ ตายล่ะ ผมยังไม่ทันคิดเลยว่าจะโดนอีตาเจ้าหนี้บ้าเลือดนั่นทำไงบ้าง อย่าเพิ่งฆ่าผมก็ล่ะกัน ผมกำลังไปล่ะ คุณเดธทาม
…………………………………………………..
ต้องขอโทษด้วยที่ตอนนี้สั้นมาก และไม่มีบทของตัวเด่นเลย แต่ว่าอยากเปิดตัว นายเอกคนใหม่แบบเป็นพิธีหน่อย ฮะๆ เดี๋ยวจะมาต่อบทต่อไปให้อีกไม่นานนะ ฝากรูปเบรฟไนท์ไว้ด้วย แล้วก็ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตาม ขอบคุณทุกๆคอมเม้นนะ
โพลล์
หัวข้อ: แสบซน*ออกไซด์ เป็นภรรยาผมนะครับพี่ชาย ประกาศ! ตอนจบ+ตอนพิเศษ 08/07/11 pg.8 (อ่าน 119063 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก