พิมพ์หน้านี้ - แสบซน*ออกไซด์ เป็นภรรยาผมนะครับพี่ชาย ประกาศ! ตอนจบ+ตอนพิเศษ 08/07/11 pg.8
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: merisahlsd ที่ 22-06-2011 10:28:26
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็น เวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
...........................................................
หลังจากแต่งตอนจบของกึกก้องยังไม่เสร็จ หัวมันก็ดันคิดไม่อกต้องขอเวลาสักพัก เลยลองวางพล็อตเรื่องใหม่มาให้ได้ลองอ่านกันดูว่าจะชอบกันไหม แล้วจะรีบแต่งตอนจบของก้องให้นะ
...........................................................
แสบซน*ออกไซด์ เป็นภรรยาผมนะครับพี่ชาย
1
“ยินดีต้อนรับกลับครับ”
“อ้ะ คุณลุงพายมารับผมเหรอครับ ลำบากเปล่าๆ แต่ก็..ขอบคุณมากนะครับ”
ผมโผเข้ากอดผู้ชายแก่คนหนึ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นคนขับรถที่บ้านของผมก่อนที่ผมจะไปเรียนต่อที่อเมริกา
“พอดีลุงว่างน่ะครับ คุณหนู แล้วคุณหนูให้ลุงไปส่งที่บ้านเลยไหมครับ”
“เอ่อ ซนว่าจะไปหาพี่ๆก่อนน่ะครับ กะว่าจะค้างสักสองสามคืนด้วย”
“ผมพูดไปยิ้มไปพลางนึกถึงเรื่องราวในวัยเด็ก
10 ปีก่อน
เด็กชายแสบซนวัยสิบสอง ใบหน้าขาวอมชมพูหวานมอมแมมไปด้วยดิน ตากลมโตใสสีดำหรี่ลงขณะหันไปมองด้านหลัง ปากแดงได้รูปบ่นขมุบขมิบ ขาเล็กกำลังวิ่งหนีเด็กชายไวไร่เรี่ยอีกคนอย่างเร่งรีบ
“อ้ะ”
พลันขาเล็กก็สะดุดล้มลงก่อนจะกลิ้งอีกหลายตลบจนเลือดไหลออกมาจากหัวเข่าซิบๆ
“ฮือๆ”
ร่างเล็กปล่อยโฮออกมาเมื่อเห็นน้ำสีแดงฉานที่ตนแสนกลัว เมื่อเห็นน้ำตาของเพื่อน เด็กชายไฮโดรเจนไวไร่เรี่ยกันก็ทำหน้าเลิกลักทำอะไรไม่ถูก
ชายหนุ่มร่างสูงในวัยสิบสี่เดินกึ่งวิ่งออกมาเมื่อเห็นร่างเล็กล้มลงกลับพื้นและร้องไห้โวยวายออกมา ใบหน้าคมฉายแววตกใจเมื่อเห็นร่างเล็กร้องไห้สะอึกสะอื้น เด็กชายร่างเล็กยิ้มแฉ่งออกมาเมื่อเห็นพี่ชายสุดที่รักเดินออกมา มือเล็กๆกางออกคล้ายต้องการให้พี่ชายหน้าคมกอดอย่างเรียกร้องความสนใจ
“พี่ออกไซด์ครับ มันมีเลือดด้วยอ่าครับ”
“โอ๋ๆ ตัวเล็กของพี่ไม่เป็นไรนะครับ ไฮร์ แกทำไรอีกเนี่ย พี่บอกแล้วไงว่าให้เล่นกันดีๆ”
“ไม่ฮะๆ ซนสะดุดเองครับ ไฮโดรเจนไม่ผิดนะครับๆ”
“โอเคครับคนดีๆ มาๆพี่ดูให้นะ โอ๋ เดี๋ยวทำแผลนิดหน่อยก็หายแล้ว ไม่ต้องห่วงนะครับ เดี๋ยวตัวเล็กของพี่ก็กลับมาวิ่งปร๋อเหมือนเดิมแน่นอน”
“ฮ่าๆ ขอบคุณครับ อ้อ ใช่สิ ไฮร์ๆ ช่วยไปเรียกพี่คาร์บอกมาให้เราหน่อยดิน้าๆ”
“หา เอ่อ ได้ๆ”
“ตัวเล็กมีอะไรรึเปล่าครับ บอกพี่ก็ได้นะ”
ยังไม่ทันที่เด็กชายตัวเล็กจะได้ตอบ ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่วัยสิบหกก็เดินออกมาพร้อมหนังสือในมือ
“ทุกคนมากันพร้อมหน้าแล้ว ผมมีเรื่องจะให้ทุกคนเป็นพยานครับ”
“หืม?”
สามพี่น้องเลิกคิ้วมองคนตัวเล็กพร้อมๆกัน
“แต่นแต้น แหวนดอกหญ้าที่ผมทำเอง อะแฮ่มๆ ผม เด็กชายแสบซน รัตนะวิเคหา จะขอหมั้นพี่ออกไซด์ เป็นคู่ชีวิตในอนาคต พี่ออกไซด์จะยอมมาเป็นภรรยาผมไหมครับ”
ร่างเล็กพูดพร้อมรอยยิ้มซื่อบนหน้าและยื่นดอกไม้ที่ถูกขดเป็นวงกลมหน้าตาประหลาดตาให้กับร่างสูงที่นั่งยองๆอยู่ข้างๆโดยที่ตอนนั้นยังไม่รู้ความหมายของคำว่าภรรยาเลยด้วยซ้ำ
ออกไซด์ยืนยิ้มกว้างอย่างอ่อนโยนในขณะที่คาร์บอนพี่ชายคนโตถึงกับขำความจริงจังของเด็กชายตัวเล็ก ส่วนไฮโดรเจนที่เป็นเพื่อนยังคงงงๆกับสิ่งที่ร่างบางพูดออกมา
“อืมม..พี่จะรับครับ ถ้าแสบซนคนดีของพี่ยอมเป็นภรรยาแล้วให้พี่เป็นสามีแทน”
“อ่อ พี่ชายอยากเป็นสามีเหรอฮะ อ่า ได้ครับๆ ซนเป็นภรรยาก็ได้”
กลับมา ณ ปัจจุบัน
ผมลงจากรถที่มาจอดหน้าบ้านหลังคุ้นตา บ้านหลังใหญ่ที่เต็มไปด้วยต้นไม้และดอกไม้นานาชนิดจนส่งกลิ่นหอมตลบอกอวลไปทั่ว ผมเดินเข้ามาเรื่อยๆ ซึมซับความทรงจำในวัยเด็กที่ผมไม่เคยและไม่มีวันลืมเลือน
....พี่ออกไซด์จะจำผมได้ไหมน้า......
“นั่นใครวะ!”
เสียงทุ้มเข้มพูดปนตะคอกดังมาจากด้านหลังผมที่กำลังก้มลงดมดอกกุหลาบสีสวยที่กำลังบานสะพรั่ง
“เอ่อ”
ผมค่อยๆหันไปมองด้านหลังช้าๆเหมือนโดนจับผิด เบื้องหน้า เป็นชายหนุ่มคนหนึ่งตัวสูงเกือบร้อยแปดสิบและไม่ต่ะกว่าร้อยเจ็ดสิบห้าแน่ๆ ร่างบนเปลือยเปล่าเพยให้เห็นซิกแพก และกล้ามเนื้อสวยเหมือนคนเล่นกีฬา ผิวขาวเหลืองไม่คล้ำแต่ไม่ดำ ตาคมเรียวสีดำกับผมซอยสไลส์สีดำสนิทละที่ต้นคอ จมูกโด่งเป็นสันกับปากเรียวชมพู ผมยังยุ่งๆเหมือนคนที่เพิ่งตื่นจากการนอนหลับ และมือข้างขวาถือสายฉีดน้ำ
“เอ่อ อ่า อะไร ติดอ่างหรือไงครับคุณผู้หญิง”
“ผม..เป็นผู้ชายครับ”
“อ้าวเหรอ ถึงว่า นมแบนจัง แล้วเข้ามาในบ้านคนอื่นทำไมเนี่ย”
“ผมมาหาพี่ชายกับเพื่อนอ่ะครับ ผมชื่อแสบซนครับ”
“เหวย ชื่ออะไรนะ”
“แสบซนครับ”
“ไม่จริงว่ะ คนที่มีชื่อนี้บนโลกแม่งคงตายห่าที่ไหนแล้วล่ะ”
“..เราขอโทษที่หายไปนะ....ไฮโดรเจนใช่ไหม”
ร่างสูงหันมามองหน้าผมแล้วเบิกตากว้างก่อนจะใช้สายตาคมๆจ้องผมนิ่งๆแล้วดึงผมเข้ากอด
“ซน ซนจริงๆด้วย หายไปไหนมาวะเนี่ย”
“เรื่องมันยาวน่ะ”
“โห หายไปเป็นสิบปี ไม่มีติดต่อ พอกลับมากลับมายืนดมดอกไม้อย่างศรีวิไลเนี่ยนะ”
“ฮ่าๆ แล้วพี่ๆกับพ่อแม่ล่ะไฮร์”
“อืม ถ้าเป็นพี่คาร์บอนล่ะก็ตอนนี้แต่งงานมีลูกชายสองขวบชื่อซีโอทู แม่งน่ารักมากเด็กคนนี้ พ่อแม่ก็อยู่ด้านใน เดี๋ยวเราพาไปหาก็ได้ ส่วนพี่ไซด์น่ะน่ะ...”
“...?”
“เฮ้อ ก็เปลี่ยนไปเยอะเลยล่ะ ซนอาจจำไม่ได้เลยก็ได้ พี่ไซด์เป็นนายแบบชื่อดังอีกทั้งยังพ่วงดีกรีอินทิเรี่ยดีไซน์ที่หาตัวจับยากอีกด้วย และเพราะเหตุนี้คงไม่แปลกหรอกที่พี่เค้าจะเป็นเสือผู้หญิงตัวยง ไม่สิ ทั้งหญิงทั้งชายเลยต่างหาก เปลี่ยนคนควงไม่ว่าเล่นเลยล่ะ”
“...นั่นสินะ นานขนาดนั้น”
“เฮ้ยๆ ไม่เอาน่า ป่ะๆ เข้าไปหาพ่อแม่กัน ต้องตกใจแน่เลยถ้าเจอซน ก็หายหัวไปเป็นสิบปีนี่เนอะ”
“โธ่ ไฮร์อ่ะ”
“ป๊าคร้าบบบบบบบบบ ม๊าคร้าบบบบบบบบบบบบบบบ ดูสิว่าผมพาใครมา”
“ฉันไม่แคร์เรื่องแกตั้งแต่แกพารถรุ่นล่าสุดที่เพิ่งถอยมาไปชนยับแล้วล่ะไอ้ลูกนอก...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด แม่หนูนี่ใครเนี่ย น่ารักอะไรอย่างนี้ ไอ้ไฮร์ นี่ลูกสะใภ้ฉันใช่ไหมเนี่ย”
คุณแม่ที่ยังดูสาวไม่เปลี่ยนแปลงขณะยังนั่งกับคุณพ่อกดปิดทีวีจอแบนขนาดใหญ่แล้วหันมามองผมแล้วยิ้มกว้าง
“แม่ใจร้าย เจอแสบซนแล้วผมเป็นหมาหัวเน่าเลยใช่ไหมล่ะ เออสิ ผมมันไม่ดี”
ไฮร์ทำเสียงเล็กเสียงน้อยแล้วพองลมที่แก้มอย่างงอนๆ ซึ่งผมคิดว่าดูขัดกับร่างสูงๆของมันมาก
“แกว่าอะไรนะ แสบซน แสบซนคนดีของไซด์น่ะนะ หายไปไหนมาเนี่ยลูก พ่อกับแม่ไปหาที่บ้านก็ไม่เจอ กำลังคิดอยู่เลยว่ามีคนหักอก..อุ้บส์”
จู่ๆคุณพ่อก็เอามือไปปิดปากคุณแม่แล้วหันมายิ้มแห้งๆให้ผม
“ผมต้องขอโทษจริงๆนะครับที่ผมไม่ได้ลา คือตอนที่ผมรู้ผมก้อยู่บนเครื่องแล้ว..แล้วผมก็ไม่มีอะไรจะติดต่อทางนี้ได้เลย คุณย่าท่านบอกว่ามันปุบปับอ่ะครับ”
“อ๋อ แล้วนี่คุณย่าเป็นยังไงบ้างล่ะลูก”
“ท่านเสียแล้วครับ..หลังผมเรียนจบไม่กี่วัน”
“เอ่อ พ่อเสียใจด้วยนะลูก”
“แล้วนี่ลูกอยู่กับใครกันจ้ะ”
“..ผมคงอยู่คนเดียวที่บ้านหลังเดิมน่ะครับ”
ผมเอ่ยเบาๆ พ่อกับแม่ของผมเสียไปห้าปีหลังจากผมเกิดพร้อมตั้งชื่อให้ผมว่าแสบซนเพราะผมดื้อมากตอนอยู่ในท้องแม่ ท่านเสียในอุบัติเหตุรถยนต์ นั่นทำให้ผมมาอยู่ที่บ้านหลังนี้บ่อยๆ จนแทบจะเรียกว่าเป้นบ้างอีกหลังเลยก็ได้
“ตายแล้วลูก ไม่ดีเลยๆ หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มขนาดนี้อยู่ในบ้านหลังนั้นคนเดียว แม่ว่าลูกมาอยู่ที่นี่ดีกว่าลูก”
“แต่..”
“แต่ เต่อ อะไรกันจ้ะ เนี่ย เรามีห้องนอนกว้างคอนเนคกับห้องของเจ้าออกไซด์พอดี ลูกสองคนสนิทกันมากจำได้ไหมจ้ะตอนเด็กๆ”
“เอ่อ..”
“อุ้ย ดีจังเลย แม่ฝันอยากมีลูกชายน่ารักๆอย่างนี้มานานแล้ว ดูแม่มีแต่ละคนสิ ไม่ได้เรื่องเลย โดยเฉพาะแกเจ้าไฮโดรตัวดี”
“โห แม่อ่ะ ผมออกจะน่ารัก”
“เหรอ น่ารักตายเลย”
คุณแม่บีบจมูกโด่งๆของไฮร์ที่ไซร้อยุ่ที่แขนแบบที่เล่นที่จริง ผมยิ้มให้กับภาพตรงหน้าบางๆ
“กลับมาแล้วครับ”
เสียงทุ้มดังขึ้นทำให้คนในบ้านที่กำลังคุยกันอยู่หันไปมอง ร่างสูงกำยำในชุดสูทสี่ดำ ผมสีควันบุหรี่ นัยส์ตาสีดำอบอุ่นที่ผมเคยหลงใหลตวัดมามองผมอย่างเย็นชา จมูกโด่งเป็นสันตัดกับปากแดงเป็นกระจับสวยได้รูป ร่างสูงใหญ่ ไม่ต่ำกว่าร้อยแปดสิบ ผิวขาวแต่ไม่ขาวจัด ตาคมตวัดมองจ้องผมอย่างดุดัน
.......สิบปีที่ผมทิ้งพี่เขาไปอย่างไม่ลา....
....สิบปีที่ผมนั่งนับวันเรียนจบ.....
.....สิบปีที่ไม่เคยมีวันไหนที่ผมไม่คิดถึงพี่เขา...
...คนที่ผมรักอยู่ตรงหน้าผมแล้ว.....
.....พี่ออกไซด์......
................................................................
ช่วยติชมกันด้วยเน้ออว่าควรจะแต่งต่อไปดีไหม เอามาแบบสั้นๆเผื่อคนอ่านไม่ชอบ :sad4:
-
:กอด1:แต่งต่อเถอะนะ ดูเหมือนพระเอกจะไม่ให้อภัยง่ายๆนะเนี่ย
ปล.รอก้อง
-
ชอบอ้ะ อยากอ่านต่อมากๆ มาต่อน้า.. :impress2:
ไหนขอไปอ่านเรื่องอื่นก่อน เขียนจะจบแล้วเหรอ
-
แค่ตอนแรกก็น่าสนใจแล้วนะค่ะ
แต่งต่อเถอะค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ สู้ ๆ ๆ ๆ
-
แต่งต่อจิ เค้ารออ่าน เหมือนจะเป็นนิยายพ่อแง่แม่งอน แอบหื่นตบจูบ หวานซ่อนเปรี้ยว 555+ คิดเองเออเอง เอิ่ม แต่ชื่อนี่ เดี๋ยวต้องอ่านเรื่อยๆแล้วจะชินเอง อิอิ เพราะฉะนั้นต้องแต่งต่อนะ :mc4: :mc4: :mc4: วู้ๆๆๆๆเรื่องใหม่ +1
-
มีเเต่ชื่อสารเคมีทั้งนั้น คนเเต่งเป็นนักวิทยาศาสตร์ใช่ไหม55
-
น่ารักดี ตกลงเป็นภรรยาน่ะดีแล้ว :m20:
ของฝากฮับ
เด็กชายไฮโดรเจนไวไร่เรี่ยกันก็ทำหน้าเลิกลักทำอะไรไม่ถูก >> วัยไล่เรี่ย , เลิ่กลัก
-
ช่วยติชมกันด้วยเน้ออว่าควรจะแต่งต่อไปดีไหม เอามาแบบสั้นๆเผื่อคนอ่านไม่ชอบ
ฮ่วย..ถามอะไรแบบน้าน คำตอที่มีให้คือ "แต่งต่อสถานเดียว" อิ อิ
มาแบบสั้นๆแค่นี้ก็ ติดใจแย่แล้วจ้ะ (สงสัยพระเอกมีงอนเนอะ)
เอิ่มๆ..ขออนุญาตแจ้ง และ แก้คำผิดให้นะจ๊ะ
เด็กชายไวไร่เรี่ย
วัยไล่เลี่ย
ทำหน้าเลิกลัก
เลิกลั่ก
เพยให้เห็น
เผย
ผมซอยสไลส์[/colo
สไลด์
-
อยากอ่านต่ออ่ะ
แต่งต่อน๊าาาาาาา
:call:
-
อยากอ่านต่อนะ :L2:
-
ลงตอนเดียว มันไม่พอยาขี้ฟันหรอกคะหนู
ลงต่อสิ อิอิ
-
ต่อเลยๆ
รออ่านตอนต่อไป
-
รอตอนต่อไปนะคะ
:L2: :L2:
-
มาเจิม อิอิ สุ้ๆนะครับ :mc4:
-
แต่งเป็นเรื่องยาวเลยจ้ะ
เอาแบบว่า มีหวาน อมเปรี้ยว :o8: วาบหวามหัวใจไรเงี้ย :z1:
-
:z7: :z7:
-
แต่งต่อค่ะ
อย่ามาให้อยาก แล้วจากไป
ไม่ว่าจะเป็นพรสวรรค์ หรือพรแสวงก็ขุดขึ้นมาเขียนให้จบนะคะ
-
อ่า มาต่อให้แล้วหลังจากมีการเรียกร้องกันเกินห้าคอมเม้น(เย้!) อยากบอกว่ายังไม่ลืมเรื่องของกึกก้องน้า แต่สมองมันไม่แล่นให้ลงเอยกันเลย สัญญาว่าจะพยายามมาต่อภายในสองสามวัน ต่อนนี้ก็อ่านตอนสองของเรื่องนี้ฆ่าเวลาไปก่อนนะ ขอบคุณมากๆทุกๆความคิดเห็นนะ อ่านไปยิ้มไปเลย
......................................................................................
2
“ไซด์ กลับมาแล้วเหรอลูก จำแสบซนได้ไหมลูก จำไม่ได้ใช่ม้า~ แน่ล่ะ น้องโตขึ้นแล้วน่ารักน่าชังแบบนี้ แม่ยังตกใจอยู่เลย”
ผมหลุบตามองที่พื้นพยายามหลบสายตาเย็นชาที่ทอดมองมาราวกับจะมองผมให้ทะลุ
“..แสบซน....หึ”
“....”
“ผมจำไม่ได้ว่าเคยรู้จักคนชื่อนี้นะครับ”
เมื่อพูดประโยคบาดใจผมพี่ออกไซด์ก็เดินขึ้นบันไดไป
ผมก้มหน้าซ่อนน้ำตาที่คลออยู่ในตากับประโยคปฏิเสธนั่น
....ผมจำไม่ได้ว่าเคยรู้จักคนชื่อนี้.....
...จำไม่ได้ว่าเคยรู้จักคนชื่อนี้....
...ไม่ได้รู้จักคนชื่อนี้....
“เอ่อ ไซด์มันคงล้อเล่นน่ะจ้ะลูก อย่าคิดมากนะจ้ะ”
“พักนี้พ่อเห็นมันชอบล้อเล่นแบบนี้ล่ะลูก”
“พี่ไซด์แม่งอารมณ์ขัน ดีเนอะ แหะๆ”
“อือ ไม่เป็นไรหรอกครับ...........”
“...ส่วนเรื่องที่อยู่ ผมว่าผมไม่รบกวนดีกว่าครับ”
“โอ้ย รบกงรบกวนอะไรกันลูก น่านะ แม่อยากให้เรามาอยู่ด้วยจริงๆนะ เนี่ยแม่เหงามากเลยลูก วันๆไม่มีใครอยู่บ้านเลย”
“เหงาเหงยอะไร พูดไม่เคยหยุดสักวัน”
“หุปปากแกไปเลย ไอ้ไฮร์”
ผมมองสองแม่ลูกแล้วยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะตัดสินใจทำสิ่งที่ทำให้ผมเจ็บหัวใจไปอีกนาน
“ก็ได้ครับ..ยังไงผมต้องขอบคุณมากๆนะครับที่ให้ผมอยู่ด้วย”
“จ้า แหมม ดีจังเลยเนอะคุณ~ มีแสบซนเข้ามา บ้านเราจะได้ไม่เหงา”
“นั่นสิ”
“งั้นผมขอเอาของไปเก็บก่อนนะครับ แล้วเดี๋ยวผมจะออกไปซื้อของข้างนอกหน่อย”
“ชั้นบนห้องแรกขวามือนะซน ประตูสีขาวติดกับประตูสีดำของพี่ไซด์ ไปถูกใช่ป่ะ”
“อ่อ ได้ๆ ขอบคุณอีกครั้งนะครับ”
ผมไหว้ท่านทั้งสองแล้วแบบเป้ขึ้นชั้นสองตามคำบอกของไฮโดร ระหว่างทางเดินเต็มไปด้วยภาพต่างๆของครอบครัวนี้
ภาพที่ใหญ่ที่สุดเป็นภาพของสามพี่น้องตอนโต ไฮโดรเจน พี่ออกไซด์ และ พี่คาร์บอน ภาพต่อมาเป็นภาพพี่คาร์บอนกับครอบครัว ผู้หญิงผมยาวดำขลับซึ่งดูสวยสง่ากับเจ้าตัวเล็กหน้าตาน่ารักยิ้มแย้มจิ้มลิ้มแก้มโตพอๆกับตาโต ดูแล้วน่าหยิก ภาพต่อมาทำให้ผมต้องหยุดดูอย่านาน
..........ภาพของผมในวัยเด็กที่มีมือของพี่ไซด์กุมไว้ สายตาอบอุ่นของพี่ออกไซด์ทอดมองลงมายังผมที่ยิ้มอย่างร่าเริงในขณะที่พี่ไซด์ชูแหวนวงเล็กหน้าตาประหลาดขึ้นส่วนด้านหลังก็มีพี่คาร์บอกที่ยืนขำจนตัวงอกับไฮร์ที่ชูสองนิ้วหน้าตามอมแมม.......
ผมพยายามเดินและก้าวอย่างๆเบาๆเมื่อผ่านประดูไม้สีดำสนิทที่ถูกออกแบบไว้อย่างดี แล้วค่อยๆแง้มประตูสีขาวข้างๆออก
ห้องที่คุณแม่ให้ผมอยู่เป็นห้องโมเดิร์นโดนสีขาวสะอาดตา ทุกอย่างถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบและเป็นสัดส่วยเรียบง่ายแต่สวยงาม ที่แปลกจากห้องอื่นๆก็แค่มีประตูเชื่อต่อไปยังห้องข้างๆอย่างที่คุณแม่ว่า
บรรยากาศคุ้นเคยทำให้ผมนึกถึงเรื่องสมัยก่อนที่เป็นความทรงจำได้เป็นอย่างดี
แอดด~~
ประตูเชื่อมแง้มออกมาด้วยมือหนาของคนอีกฟาก ร่างสูงและใบหน้าเย็นชาเดินเข้ามาในห้องผมและให้สายตาคมจ้องมายังผม
“พี่ออกไซด์”
“นายมาทำอะไรที่ห้องนี้”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นช้าๆเนิบๆแต่แฝงไปด้วยความดุดันและน่ากลัว
“คุณแม่ให้ผมมาอยู่ที่นี่ครับ”
“หึ อย่าเอาความเชื่อใจของแม่ฉันมาโกหกแม่นะแสบซน แม่คงชะล่าใจไม่กลัวพวกขี้โกหกหน้าด้านหน้าทนอย่างนายหรอก”
“...แต่ว่าผมไม่เคย....”
“ไม่เคย....ไม่เคยครั้งเดียวมากกว่ามั้ง...”
“พี่ออกไซด์”
“ไอ้ออกไซด์หน้าโง่หัวอ่อนคนนั้นมันตายไปนานแล้วแสบซน คำพูดของนายน่ะ มันสกปรกยิ่งกว่าผู้หญิงขายตัวที่เล่าเรื่องโกหกได้เป็นฉากๆซะอีก”
เพี้ย!
“ต่ำ ความคิดของพี่นั่นแหละ ที่ต่ำยิ่งกว่าคนพวกนั้น”
“นายกล้าตบฉันงั้นเหรอ ดี แบบนี้สิถึงจะเลวถึงใจฉัน”
มือหนากระชากแขนบางเข้าหาตัวก่อนจะทาบปากแดงลงยังปากเรียวเล็กอย่างรุนแรง ลิ้นหนาพยายามดุนปากอีกฝ่ายให้เปิดออกแต่ก็ไร้ประโยชน์ จนมือกว้างเอื้อมมาบีบคางร่างเล็กอย่างรุนแรงจนเผลออ้าปากออก ลิ้นหน้าเข้าไปสำรวจปากบางหวานอย่างดุดันจนร่างเล็กต้องทุบออกบอกให้ปล่อยเพราะเริ่มหายใจไม่ออก ก่อนจะผละออกไป ร่างสูงก็กัดปากบางอย่างรุนแรงจนเลือดออก
“อึก....”
“อืมมม หวานดีนี่ อ่ะ นี่ค่าตอบแทน หวังว่าคงพอนะครับตัวเล็ก”
พี่ออกไซด์แลบลิ้นเลียริมฝีปากก่อนจะแสยะยิ้มออกมาแล้วโยนแบงค์พันสองใบลงบนเตียงกว้างก่อนจะเดินกลับเข้าห้องตัวเองแล้วปิดประตูเชื่อต่อลงอย่างแรง
15 ปีที่แล้ว
“ไอ้เด็กไม่มีพ่อแม่”
“ไอ้เด็กผิดเพศ”
“สมน้ำหน้าพ่อแม่ทิ้ง”
“น่ารังเกียจที่สุด”
เด็กผู้ชายราวสามสี่คนกำลังล้อมเด็กชายตัวป้อมเล็กวัยห้าขวบพร้อมทั้งชี้นิ้วด่าไปด้วยหลังจากได้ยินข่าวจากครูเตรียมอนุบาลว่าพ่อแม่ของเด็กชายแสบซนได้เสียลงอย่างกะทันหันในอุบัติเหตุรถยนต์
“ฮือ พ่อแม่ไม่ได้ทิ้งผมนะ ฮึก ฮือๆ”
“ทิ้งสิ พ่อแม่นายตายแล้วไอ้ลูกไม่มีพ่อแม่”
โพละ
เมื่อรุมกันด่าเสร็จ เด็กชายตัวอ้วนกลมหัวหน้าแก้งส์ก็ปาไอศกรีม ใส่หน้าร่างบางแล้วพากันเดินออกไป
แสกบซนเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายเพราะยังไม่อยากกลับไปยังบ้านหลังเดิมที่เต็มไปด้วยความทรงจำของพ่อแม่
ใบหน้าหวานเกินชาย แก้มแดงสดเพราะความร้อนจัดของอากาศ อีกทั้งยังมีรอยเปรอะเปื้อนจากไอศกรีมช็อคโกแล็ต หวานเหนอะหนะ
ร่างเล็กเดินมาเรื่อยๆจนมาถึงศาลาทรงไทยริมน้ำแล้วก็หยุดหย่อนขาลงในน้ำ
“....ผมคิดถึงพ่อแม่นะฮับ”
“นั่นใครน่ะ”
“อ้ะ ผมขอโทษฮะ ผมไม่รู้ว่า...”
“อ๋อๆ ไม่ได้ว่าอะไร นี่มันที่สาธารณะ”
“งั้นผมไปดีกว่าฮะ”
“รีบไปไหนล่ะ นั่งไปเถอะ ชื่ออะไรน่ะเรา พี่ชื่อออกไซด์”
“ผมชื่อแสบซนฮะ แปลว่า ผมอยู่ไม่นิ่ง ไม่อยู่กับที่ ผมชอบวิ่ง แล้วก็ดิ้นในท้องคุงแม่ฮะ”
“ฮึๆ ชื่อน่ารักเชียว เจ้าตัวเล็ก”
มือเล็กของชายหนุ่มหน้าคมวางลงบนศีรษะของคนตัวเล็กกว่าเบาๆ
“แล้วมานั่งร้องไห้อะไรตรงนี้เนี่ย”
“ก็คือว่า เพื่อนๆผมบอกว่าพ่อแม่ผมทิ้งผมไปฮะพี่ออกไซด์ พ่อแม่ไปแล้วจาก บัตเหตรถยนต์”
เด็กชายหน้าคมนิ่งไปราวกับใช้ความคิดอยู่สักครู่ก่อนจะยิ้มออกมาและเอ่ยออกมาอย่างอบอุ่น
“พ่อแม่ของตัวเล็กไม่ได้ทิ้งตัวเล็กไปไหนหรอกครับ เพียงแต่พวกท่านแค่ยืนมองตัวเล็กอยู่ห่างๆคอยมองว่าเมื่อไหร่น้า ลูกชายขี้แยของพวกท่านจะประสบความสำเร็จ เข้าใจไหมครับ”
“ฮะ เข้าใจแล้ว แสดงว่าพี่ออกไซด์เคยตายใช่ไหมฮะถึงได้รู้เยอะเลย ดีจัง มันเป็นไงฮะ ซนก็อยากลองตายบ้างนะฮับ”
“เอ่อ เอาไงก็เอากันวุ้ยเด็กคนนี้ แล้วหน้าไปเลอะอะไรมาครับ มอมแมมเชียว”
“อันนี่เลอะไอกิมฮับ เพื่อนผมเค้าโยนใส่หน้าผมฮะ สงสัยคิดว่าผมอยากกิน แต่ผมไม่ได้อยากกินเลยนะฮะ”
เด็กชายส่ายหัวให้กับความซื่อ(บื้อ)ของร่างเล็กเบาๆ
“มานี่ พี่ชิมให้”
ยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะได้ตอบ พี่ออกไซด์คนดีก็โน้มหน้าลงมายังแก้มใสและตวัดลิ้นเบาๆสองสามทีก่อนจะผละออกไปอย่างรวดเร็ว
“อืม อร่อยจังครับ”
ร่างเล็กหน้าแดงแล้วยิ้มซื่อๆ
“พี่ออกไซด์ฮะ ถ้าพ่อแม่ดูแลผมอยู่ห่างๆ แล้วท่านจะปกป้องผมเหมือนตอนดูแลผมใกล้ๆได้ไหมฮะ”
“อืมม...นั่นสินะ พ่อแม่ดูแลไม่ได้ เลยส่งพี่มาไง พี่สัญญา พี่จะปกป้องแสบซนคนดีของพี่เองครับ”
“..ขอบคุณครับ”
กลับมายังปัจจุบัน
ผมทรุดตัวลงกลับประตูเชื่อต่ออย่างหมดแรง เลือดสีสดที่ผมกลัวยังไหลซิบๆออกมาจากมุมปากแม้ว่าบางส่วนจะแห้งกรังไปบ้างแล้วก็ตาม
“คนใจร้าย...ไหนว่าจะปกป้องผมไง ฮึกๆ”
ร่างสูงใหญ่ที่อยู่อีกฟากของประตูก็ทรุดตัวลงไม่ต่างจากร่างเล็กอีกฟากของประตูนัก เสียงหวานสะอื้นร้องแผ่วเบาแต่ชัดเจนในใจ มือกว้างกุมขมับแก้อาการปวดหัวที่ถาโถม รู้สึกเจ็บไม่ต่างจากร่างบางนัก
..........................อย่างที่มีคนเคยกล่าว เรื่องที่พยายามจะลืม กลับเป็นเรื่องที่ชัดเจนในใจ ราวกับพระเจ้าประธานมันมาให้เป็น “ความทรงจำ” .............................................
-
ชอบเรื่องนี้ค่ะ ไม่ผิดหวังเลย o13
เป็นแนวรักเลิฟๆ แบบเข้าใจผิดกันก่อนไรเงี้ย
เฮ้อไม่ไหวจะรออยากอ่านต่อค่ะ
-
สนุกดีครับ
ชอบแนวนี้อ่ะ
ทั้งสองฝ่ายต่างรอคอยความรัก
แต่อีกฝ่ายกลับแสดงออกว่าเกลียด ทั้งๆๆที่รักเค้ามาก
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เหมือนชีวิตฉันเลย
-
ตบจูบ
แล้วตามด้วย
ลูบคลำ
-
พี่ออกไซด์ก็ฟังน้องก่อนสิ...
-
พี่ออกไซด์มันน่า :beat:ทำไมไม่ฟังน้องอธิบายเหตผลบ้าง
-
จูบน้องไม่พอยังกัดอีกนะ..เดียวปั๊ด.. :z6: :z6:
คงมีเหตุการณ์บางอย่างทำให้เข้าใจน้องผิดแน่..
รอความจริงเปิดเผยนะ..แล้วที่นี้คงจะหวานสุดๆๆแน่..รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:pig4: :L2: :pig4:
-
ตั้งอกตั้งใจเลวเกินไปป่าวเนี่ย...
อ่านแล้วเกลียดออกไซด์ เลยแฮะ
-
ฟังเหตูผลน้องมั่งสิยะ :fire:
-
ฟังน้องซักนิดนะพี่ :L2:
-
มาแบบดราม่าๆ
:sad4: :sad4: :sad4:
-
อยากอ่านเรื่องน้องรอยยิ้มกับพี่กึก(เรียกแบบนี้ฮาดีอ่ะ) อ่ะค่ะใครรู้บอกทีว่ามีมั้ย
-
เรื่องมันหวานโหดหรอครับ
-
แอร๊ยยยยยยยยย ศรีชอบค่ะแนวนี้ ตบจูบ ตบจูบ
-
ง่ะ ตบจูบเจงด้วย แต่แค่นี้พอและ มันบีบหัวใจช้านนนนนนนนนนนนนนนน :z3:
อ๊อกไซด์ เบาๆน้องหน่อย ไม่งั้นช้านจะฆ่าแกกกกกก :angry2:
-
รอนะคร้าบบบ
-
พยายามลงรูปแต่ทำไม่ได้ กะจะลงตัวละคร งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวอีกสักพักเอาตอนต่อไปมาลงเลยดีกว่า ถ้าใครลงรูปได้ช่วยสอนหน่อยนะ ขอบคุณมากๆ
-
พี่ออกไซด์โหดกับน้องจัง
-
เข้ามาอ่านทั้งสองตอนแล้วนะครับ ,, จะติดตามเรื่อยๆ ครับ
พี่ออกไซด์ ดุ น้องอ่า ส์ T^T
-
สนุกดีค่า o13 เป็นกำลังใจให้แสนซนกับพี่ออกไซด์ให้เข้าใจกันเร็วๆ :o12:
-
3
“ตัวนั้นเหมาะกับลูกมากเลยนะเนี่ย กรี๊ดใส่เสื้อตัวเล็กจริงอะไรจริง ไซส์ใหญ่กว่าแม่นิดดียวเองลูก”
“ที่จริงผมพยายามกินให้เยอะขึ้นแล้วนะครับ แต่ว่ามันก็..แฮะๆ”
“อุ้ย ดีแล้ว ตัวเล็กๆเก็บใส่กระเป๋าสะดวกดี ฮุๆ”
ผ...ผมไม่ใช่หมากระเป๋านะครับคุณแม่...!!
ผมยิ้มกับความอารมณ์ดีของคุณแม่ หลังจากที่เราเดินดูของกันได้พักใหญ่ๆ
ตอนออกมาจากบ้านพี่ไซด์ก็ออกไปแล้วซึ่งถือว่าโชคดีกับผมที่ยังไม่พร้อมจะเพชิญหน้ากับพี่เค้าสักเท่าไหร่นัก แต่ผมไม่มีทางยอมแพ้จนกว่าจะมั่นใจว่าพี่ออกไซด์ไม่ได้รักผมแล้วจริงๆ ถ้าถึงวันนั้นจริงผมก็คง...ยอมถอย
“แม่น่ะนะ ดีใจมากเลยที่ซนกลับมา แม่กำลังกลุ้มใจอยู่เลยว่าใครกันน้าจะมาละลายน้ำแข็งในใจของเจ้าออกไซด์มันได้ แม่ยังจะเราสองคนตอนเด็กๆได้เลยนะ ตอนนั้นสวีทกันจริงๆ ฮุๆ”
“ผมยังไม่มั่นใจเลยครับว่าผมจะทำได้ แต่กลับเป็นคุณแม่ที่มั่นใจแทนผมซะได้”
“แน่นอนจ้ะ คนเราน่ะ ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ ลองให้มันรู้กันสักตั้ง ให้มันรู้ไปว่าเราจะแพ้”
“..จริงด้วยครับ”
“อ้ะ นั่นออกไซด์รึเปล่านั่น”
ผมมองไปตามนิ้วที่คุณแม่ชี้ เห็นร่างสูงที่คุ้นเคยในกางเกงยีนสีดำกับสูทครึ่งตัวมือข้างขวาถูกมือบางควง ผู้หญิงที่ขึ้นนิตยสารบ่อยๆตามแผงที่ผมเห็นกำลังคุยกับพี่ออกไซด์ก่อนจะหันมาเจอผมกับคุณแม่แล้วเดินตรงปรี่เข้ามา
.....พระเจ้าช่างใจร้าย หนีเสือปะเสือตัวเดิมจริงๆ........
“สวัสดีค่ะคุณแม่ บังเอิ้ญบังเอิญนะค่ะ”
เธอไหว้คุณแม่เหมือนผู้หญิงที่ประกวดนางสาวไทยก่อนจะจิกสายตาปลายมองมายังผมที่ยืนอยู่ข้างหลัง
“อ๋อ นึกว่าใคร หนูพิราพนี่เอง แหมม โตขึ้นนะเราน่ะ”
“เอ่อ หนูมิร่าค่ะ คุณแม่นี่อารมณ์ดีจังเลยนะค่ะ”
ผมหลุดขำเล็กน้อยกับความตลกลึก เอ่อ ไม่ใช่สิ ตลกหลอกด่าของคุณแม่ ผมว่าผู้หญิงคนนั้นก็รู้นะแต่น่าจะพยายามอดกลั้นมากกว่า
“แล้วนั่นใครค่ะ”
ขณะนั้นเองพี่ออกไซด์ก็ปรายตามามองผมก่อนจะไล่มองไปทั่วหน้าแล้วมาหยุดนิ่งที่ริมฝีปากก่อนจะเมินหน้าไปทางอื่น
“นี่แสบซนจ้ะ ลูกชายอีกคนของแม่ คนสำคัญของบ้านเรา แสบซนจ้ะ นี่เพื่อนของออกไซด์ลูก เห็นเกาะ เอ้ย คบกันมานานแล้วล่ะ”
“เราสองคนจะขยับฐานะเป็นแฟนกันแล้วค่ะคุณแม่”
คำพูดฉายแววยินดีนั้นทำให้ผมเงยหน้ามองพี่ออกไซด์เบาๆ นั่นสินะ ผ่านมาเป็นสิบปี ใครจะมานั่งรอผมกันล่ะ
“เหรอจ้ะ โอ้ยย สุดจะตื่นเต้นเลยจ้ะ แต่เดี๋ยวแม่กับแสบซนคงต้องขอตัวก่อนนะจ้ะ ตรงนี้แม่รู้สึกวินเวียนศ๊รษะคล้ายจะเป็นลมอย่างรุนแรง ปวดหัวไม่ไหวจะเคลียเหมือนแมงเม่าบินอยู่ในหัวเป็นพันตัวเลย ป่ะกันเถอะจ้ะ แสบซน ส่วนแกเจ้าออกไซด์ กลับบ้านมาหาฉันด้วย”
พูดจบคุณแม่ก็คว้ามือผมที่ว่างอยู่ออกไปทันทีโดยไม่วายหันไปทำปากขมุบขมิบใส่พี่ออกไซด์
“ฮ่าๆ ดูท่าคุณแม่ไม่ชอบพี่ผู้หญิงคนนั้นเลยนะครับ”
ผมถามขณะที่เราขนของขึ้นรถกันสองคน
“แม่ไม่ได้อคตินะลูก แค่ไม่นิยมผู้หญิงที่แต่งตัวแหวกนู่นแหวกง่ามนู่นง่ามนี่ได้ทุกวัน ย้ำว่าทุกวันนะ แม่เจอทีไรแหวกทุกที แล้วพูดจะจะจับเจ้าออกไซด์อยู่ตลอดเวลา ไอ้ลูกบ้านี่ก็เหมือนกัน แม่ว่าแม่คนนี้หายไปนานแล้วนะ กลับมาคบด้วยกันได้ไงอีกไม่รู้ เห็นแล้วมันหงุดหงิดหยุมหยิมรำคาญหัวใจสุดๆเลย”
“ฮ่ะๆๆ อ่อ ใช่ครับคุณแม่ ออกมาซื้อของกันผมเลยนึกได้ ผมซื้อของฝากจากที่นั่นมาให้ทุกคนเลยครับ ลืมให้เลย เดี๋ยวกลับบ้านไปคุณแม่อย่าลืมทวงผมด้วยนะครับ ไม่งั้นอดน้ำหอมลิมิเตทด้วยนา”
“จริงเหรอจ้ะ พอดีเลย แม่กะจะซื้อขวดใหม่มาพอดี ขอบใจนะลูก”
“ไม่เป็นไรฮะ คุณแม่ช่วยผมมากกว่านั้นอีก”
“จ้า ใครจะไม่รักเนี่ย ก็เราน่ารักสะขนาดนี้”
.................................................................
ผมจัดของที่ซื้อมาวันนี้ลงชั้นต่างๆลงอย่างเป็นระเบียบก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาดิจิตอลขนาดโต
….....ปาไปห้าทุ่มแล้วเหรอเนี่ย...................
แน่ล่ะ กลับมาจากซื้อของผมก็เอาของไปให้ทุกคน ยกเว้นของของพี่คาร์บอนที่เป็นแว่นตาหรูกับของพี่ออกไซด์เป็นกล่องสีสันสดใจใบขนาดไม่ใหญ่มากนักที่ถูกล็อคกุญแจอย่าแน่นหนา แน่นอนว่าลูกกุญแจอยู่กับผมเอง ผมห้อยที่คอไว้ตลอด ในกล่องมีของที่ผมหวงที่สุดเก็บไว้ และผมอยากมอบให้คนที่ผมรักรองจากครอบครัว
......ซึ่งก็คือพี่ออกไซด์.........
กอกแกกๆ
เสียงเปิดประตูดังขึ้นจากห้องข้างๆแผ่วๆแต่ถูกปิดลงอย่างรุนแรง ไม่กี่นาทีต่อมาผมก็ได้ยินเสียงคนอ้วกดังโอ้กอ้ากอย่างน่ากลัว
...พี่ออกไซด์!!!......
ผมรีบวิ่งเข้าผ่านทางประตูเชื่อมต่อไปยังห้องพี่ออกไซด์ที่ประดับตกแต่งด้วยโทนดำเกือบทุกอย่าง ผมมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำที่คาดว่าพี่เค้าน่าจะอ้วกอยู่ด้านใน
ร่าสูงนอนหมดสภาพอยู่ห้างๆก๊อกน้ำ ใบหน้าขาวใสแดงก่ำ เมื่อดมใกล้ๆก็รู้ทันทีเลยว่าพี่ออกไซด์เพิ่งผ่านการดื่มเหล้ามาอย่างหนัก
“พี่ออกไซด์ พี่ออกไซด์ฮะ”
“อืม...ใครน่ะ อ๋อ นายเองเหรอแสบโซนนนนน”
“พี่เมาแล้วครับ มานี่เถอะครับ นอนที่เตียง เดี๋ยวผมเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดให้”
“อืออ...ปวดหัว”
ผมค่อยๆพยุงร่างสูงออกไปอย่างทุลักทุเลลงบนเตียงกว้างก่อนจะรีบลงไปด้านล่างเพื่อหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดมาซับหน้าพี่ออกไซด์ให้สร่างเมา
“อือ..ไม่เอา เอาออกไป”
“แปปเดียวเองครับพี่ออกไซด์ ไม่งั้นจะนอนทั้งปวดหัวหนักๆอย่างนี้แน่ๆ อยู่นิ่งๆเถอะครับ”
ผมค่อยๆไล้ผ้าไปตามหน้าคมอย่างเบาๆ
พอเสร็จผมก็คิดขึ้นได้ที่ไปหยิบกล่องสีสันที่เป็นของขวัญของพี่ออกไซด์มาวางไว้ที่ชั้นวางหนังสือในห้องนี้ หวังว่าพี่เค้าจะชอบนะ
ก่อนจะกลับผมก็เช็ดหน้าพี่ออกไซด์อีกรอบแต่จู่ๆมือแก่งก็เอื้อมมาจับมือผมแล้วกระตุกให้อยู่ด้านล่างโดยมีพี่ออกไซด์ขึ้นคร่อมอยู่ด้านบน
“พ..พี่ออกไซด์..จะทำอะไรอีก ปล่อยผมไปเถอะครับ”
ผมจ้องตาคมเยิ้มๆนั่นอย่างกลัวๆ พี่ออกไซด์โน้มหน้าลงมาเรื่อยๆจนจมูกชิดกับจมูกผม แต่จู่ๆพี่เขาก็เบนหน้าไปข้างๆแล้วหอมแก้มผมแรงๆก่อนจะสูดหายใจที่ต้นคอผม
“พี่...”
“หอม..”
“ครับ?”
“ตัวนาย กลิ่นแปลกๆ...เย็นๆ”
“อ่อ เอ่อ ..”
“แต่.....”
“......”
“หอม...ฉันชอบ สบายดี”
เขากระซิบแล้วพึมพำที่ข้างหูผมก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆแล้วตวัดแขนกว้างให้ผมเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดส่วนตัวเองก็เอาหน้ามาซุกกับคอผม
“พี่ออกไซด์....ผมจี้ฮะ”
“อยู่นิ่งๆน่า วันนี้ไม่ทำอะไร แต่ถ้าพูดมากล่ะก็ไม่แน่”
“..ก็ได้ครับ”
ใจผมเต้นระรัวอยู่ภายในอกกว้างของพี่ออกไซด์ก่อนจะค่อยๆสงบลงผมก็ผล็อยหลับไปทั้งๆอย่างนั้น จำได้ว่าตัวเองภาวนาขอให้ตื่นมาแล้วยังมีความอบอุ่นแบบนี้เหลือด้วยเถอะ..
..................Your heart’s wall was so high, but my attempt was even higher……………
เช้าวันต่อมา
ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดรำไรจากข้างนอกที่ลอดมาทางช่องว่างของผ้าม่านสีทึบ ก่อนจะขยี้ตาแล้วมองไปรอบๆห้อง
ห้องของพี่ออกไซด์
ผมยิ้มอย่างดีใจที่เมื่อคืนไม่ใช่แค่ความฝัน ก่อนจะต้องหุบยิ้มเมื่อไม่มีแม้แต่เงาของพี่ออกไซด์ข้างๆตัวหรือในห้อง
ไม่มี...ไม่เหลือ....
แม้แต่ความอบอุ่นบนที่นอน พี่ก็ไม่เหลือไว้ให้ผมมีความสุขเลยใช่ไหมครับ
…………the more I climb up at your heart’s wall the more the distance increase………
นี่มันแค่วันเดียวเอง ผมจะไม่มีทางยอมแพ้กับความเย็นชาของพี่หรอก ยังไงๆพี่ก็ต้องย้อมแพ้ให้กับความรักของผมแน่ๆ
.................บางคนก็เลือกที่จะหลอกตัวเอง ดีกว่าต้องเผชิญหน้ากับความเจ็บปวด โดยไม่ได้คิดว่าผลลัพธ์ที่ได้รับกลับมาน่ะเจ็บสะยิ่งกว่าความจริงสะอีก.....................
..............................................
ตอน 3 มาแล้ว ที่จริงอยากลงรูปตัวละครกับแนะนำตัวละคร แต่มันลงไม่ได้ รูปไม่ขึ้น(แง) ยังไงก็ขอบคุณมากๆทุกความคิดเห็นนะ
-
เอาใจช่วยแสบซน ให้ละลายน้ำแข็งได้ไวไวจ้ะ
-
กอดกันแล้ว อิอิ ,,
-
อะไรอยู่ในกล่อง แล้วอะไรทำให้แสบซนไปนอกกันแน่
รออ่านต่อไป
-
:m15: :m15: :monkeysad: :sad11: :sad4: :o12: :o8: :impress2:
-
เอาใจช่วยครับ
ขอบคุณนะครับ หนุกดี
-
สงสารน้องแสบ ซน.. :เฮ้อ:
-
งานนี้คงจะได้กินมาม่าเป็นระยะๆ
-
แสบโซนนนนน่ารัก อิอิ พี่ออกไซต์เล่นตัวนักก็จับปล้ำเลย อิอิ :-[
-
:L2:
-
:o12:สงสารแสบซนอ่ะ พี่ออกไซด์ไม่ยอมฟังเหตุผลของน้องมั่งเลยน้า
น้องอุตส่าห์เป็นฝ่ายงอนง้อขนาดนั้นแล้วแท้ ๆ ไหนบอกว่ารักอ่ะ ฟังซิฟังเหตุผลของน้อง
แล้วตอนหลังอย่ามานั่งเสียดาย เสียใจ ที่เสียโอกาสล่ะ หมั่นไส้พี่ออกไซด์ที่ซู้ด
แต่คุณแม่น่ารักมากมาย แต่จะให้บอกว่าคนไหนใช่ มันก็บอกไม่ได้เพราะมันใช่ในตัวตนของแต่ละคนอยู่แล้ว
ม่ายงั้นเรื่องนี้ก็ไม่สนุก ไม่ครบรส ถ้าขาดคนปรุงคนใดคนหนึ่งไป
หากขาดเปรี้ยว หวาน มัน เค็ม มันก็จืดไม่กลมกล่อม เพราะงั้นมันใช่ทุกคน
ขอบคุณค่ะ ที่มอบเรื่องสนุก ๆ ดี ๆ ให้เราได้อ่านกัน
-
แววมาม่ามาแต่ไกล
ชอบค่ะ,,,:]
-
ออกไซด์เริ่มมีมาขอกอดน้องด้วย
-
น้องแสบซนสู้ๆๆๆๆๆ
:call:
-
ยินดีต้อนรับเรื่องใหม่ครับ
และขอติดตามต่อไปนะครับ
-
ชอบชื่อทุกคนเลยอ่ะ
คุณแม่ฮาดีชอบบบบบ :laugh:
สรุปชอบทุกอย่างค่าาาา o13
-
หวังว่าจะไม่ดราม่ามากนะคะ...เข้าใจทั้งสองคนนะ
แต่ไม่อยากให้เลือกทำร้ายกันอ่ะ มันใจร้ายเกินไป
-
พยายามลงรูปแต่ทำไม่ได้ กะจะลงตัวละคร งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวอีกสักพักเอาตอนต่อไปมาลงเลยดีกว่า ถ้าใครลงรูปได้ช่วยสอนหน่อยนะ ขอบคุณมากๆ
ลองเข้าไปศึกษาวิธีลงรูปในนี้นะจ๊ะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63.0
-
ขอมาติดตามอ่านด้วยคนเนอะ สู้สู้นะจ๊ะ
แสบซน เอาชนะใจพี่ออกไซด์ให้ได้ล่ะ
ว่าแต่ เราชอบคุณแม่จัง สาววายตัวจริง o13 o13 o13
-
แสบซนน่ารักอะนะ :กอด1: :กอด1:
-
เอาใจช่วยน้องแสบซน :L2:
-
พยายามลงรูปแต่ทำไม่ได้ กะจะลงตัวละคร งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวอีกสักพักเอาตอนต่อไปมาลงเลยดีกว่า ถ้าใครลงรูปได้ช่วยสอนหน่อยนะ ขอบคุณมากๆ
ลองเข้าไปศึกษาวิธีลงรูปในนี้นะจ๊ะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63.0
ขอบคุนมากๆนะ จะลองดู ขอบคุนจริงๆ
-
:z3: o13 :-[ :o8: :impress2: Like
-
แสบสน สู้ๆ
-
ชอบอะ
-
เมื่อไหร่จะมาอ่ะ :z3:
-
4
วันนี้วันเสาร์ ผมตัดสินใจที่จะเอาของไปให้พี่คาร์บอนให้เสร็จเรียบร้อย เพราะคาดเดาว่าพี่เขาคงไม่อยู่บ้านวันธรรมดา ผมซื้อของบำรุงและผลไม้อีกเล็กน้อยไปฝากภรรยาพี่คาร์บอนหรือก็คือพี่เพทายนั่นเอง
ปัญหามันอยู่ที่ว่า..............
อยู่ที่..........
ผมลืมจดทะเบียนบ้านมา ฮือ ผมมันโง่งี่เง่าที่สุด
บ้านหลังไหนล่ะเนี่ย ใหญ่ไปหมด แถมเหมือนกันหมดเลย
ขณะที่ผมกำลังยืนเสียใจกับความโง่ของตัวเองนั้นก็มีเด็กตัวเล็กคนนึงคลานช้าๆออกมาจากบ้านหลังโต ยังไม่ทันที่จะได้ตกใจก็มีรถเก๋งคันนึงขับมาทางนี้ด้วยความรวดเร็ว ทางที่คนตัวเล็กคลานอย่างอารมณ์ดี
ผมรีบวิ่งไปด้วยความรวดเร็วโยนของลงบนพื้นก่อนจะรีบคว้าเจ้าตัวเล็กเข้าแนบอกอย่างเฉียดฉิวพร้อมกับเสียงแตรจากรถดังลั่น ผมก้มหัวเชิงขอโทษแล้วรถเก๋งคันสวยก็ขับออกไป
โอ้ย ใจเกือบหยุดเต้นแหนะ
ผมมองเด็กน้อยน่ารักในอ้อมแขนที่ใช้ตากลมแป๋วแว๋วจ้องกลับมาแล้วหัวเราะเอิ้กอ้ากใส่หน้าผม แถมยังเอาหัวเล็กขยี้ไปมากับหน้าอกของผมอย่างมีความสุข
“เกือบไปแล้วนะเราน่ะ ถ้าพี่มาช้ากว่านี้หมดหล่อแน่ๆ ทีหลังอย่าทำอย่างนี้นะครับ”
เหมือนจะรู้ว่าผมพูดอะไร เด็กชายตัวอ้วนกลมพยักหน้าก่อนจะตบมือเสียงดังแปะๆ
เด็กคนนี้หน้าคุ้นๆนะเนี่ย
“ซีโอทู!!! ซี ซี”
เสียงหวานตะโกนดังลั่นมาจากภายในบ้านพร้อมกับเจ้าของเสียงที่วิ่งออกมาอย่างร้อนรน ผู้หญิงในชุดลำลองสีขาวสะอาดตาตัดกับผิวขาวเนียนอมชมพู ผมสีดำขลับปล่อยยาวเลยกลางหลัง ใบหน้าหวานสวยฉายแววกังวลขณะสอดส่องไปทั่วก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ผมและเจ้าตัวเล็กจ้ำม่ำในแขน
เย้ คนนี้ไงครับพี่เพทาย ผมมาถูกบ้านแล้ว แสดงว่าเจ้าอ้วนในมือนี่ก็ซีโอทูสินะ
“ซีโอทู ลูกแม่”
“เอ่อ ครับ นี่ครับ คือพอดีเมื่อกี้ตอนผมมาน้องเข้าคลานอยู่เกือบโดนรถน่ะครับ ผมเลยอุ้มออกมา แหะๆ”
“จริงเหรอค่ะ ตายแล้ว ทายต้องขอโทษแทนซีด้วยนะค่ะ แกซนมากๆ แล้วคุณได้แผลหรือป่าวค่ะ”
“ไม่มีครับๆ เอ่อ นี่บ้านพี่คาร์บอนใช่ไหมครับ ผมชื่อแสบซนครับ เพิ่งกลับมาจากอเมริกา เอาของมาฝาก”
“อ้าว พี่นี่เสียมารยาทจริง เข้ามาเลยจ้ะ มาส่งเจ้าซีโอทูมาให้พี่อุ้มมาดีกว่ามะ”
ผมส่งเด็กชายซีโอทูที่หัวเราะเอิ้กอ้ากให้พี่เพทายก่อนจะหิ้วของที่วางอยู่ที่พื้นขึ้นมา ก่อนจะเดินไปพร้อมๆกับพี่เพทาย
“ทาย ทำไมหายไปนานจังครับ ไอ้แสบซีทำอะไรอีกรึเปล่า”
เสียงทุ้มมีพลังดังขึ้นในขณะที่เจ้าของเสียงกำลังทำอะไรดังกอกแกกๆสักอย่างกับคอมพิวเตอร์ตัวใหญ่
“เกือบโดนรถชนแล้วค่ะ ดีที่ว่าน้องแสบซนช่วยไว้ เอ้าเข้ามาเลยจ้ะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“หืม ทายว่าใครช่วยนะ”
พี่คาร์บอนหันมาในที่สุด ก่อนจะสำรวจเจ้าตัวอ้วนในอ้อมแขนของพี่เพทายก่อนจะเบนสายตามามองผมในที่สุดและชะงักไปชั่วครู่
“ผมแสบซนฮะ ไม่รู้ว่าจำได้ไหม แต่ว่าผมมีของฝากมา...”
หมับ
ยังไม่ทันจะพูดจบพี่คาร์บอนก็คว้าผมเข้าไปกอดแน่นๆอย่างแรง
“ซน น้องซนใช่ไหมเนี่ย เฮ้ย หายไปนานเลย มาๆนั่งคุยกันมา”
พี่คาร์บอนว่าพลางนั่งลงบนโซฟาสีน้ำตาลหรูพร้อมๆกับพี่เพทายและซีโอทู ผมเลยนั่งลงตามทางฝั่งตรงข้าม
“ผมเพิ่งกลับมาครับ พี่คาร์บอนสบายดีไหมครับ”
“อืม ดีเลยล่ะ ยิ่งมีเพทายกับซีมา ชีวิตพี่ยิ่งมีความสุข”
“นั่นสินะครับ อ้อ ผมซื้อพวกยาบำรุงต่างๆมาให้พี่เพทายด้วยนะครับ แล้วก็ซื้อแว่นจากที่โน่นมาให้พี่คาร์บอน กับของเล่นเด็กมาให้ซีโอทู”
“ขอบใจจ้ะ ที่จริงไม่ต้องลำบากเราก็ได้นะ แสบซนนี่ ใช่แสบซนคนดีของออกไซด์ป่ะคาร์บอน”
“อืม คนนั้นแหละ ฮ่าๆ
“แหะๆ”
ผมยิ้มแห้งๆให้กับทั้งสองคนกับเรื่องที่พวกพี่ๆพูดขึ้นมา
“ทำไมจู่ๆถึงไปไม่บอกกล่าวเลยล่ะซน”
“อ้ะ เอ่อคือว่าผมต้องไปเรียนต่อน่ะครับ”
“เคยโกหกพี่ได้ไหมน่ะเรา ถ้าไม่ได้ก็บอกความจริงมาเถอะพี่ไม่บอกใครหรอก”
“....ครับ...วันนั้น ที่ผมขอพี่ออกไซด์แต่งงาน ตอนเย็นผมกลับไปบ้าน คุณย่าก็บอกว่าจะพาไปเที่ยวฮะ จริงๆแล้วท่านให้ผมไปเรียนต่อที่นั่น .....ฮะๆ ความจริงซนอยากติดต่อมามากเลยฮะ เพียงแต่ตอนนั้นผมแค่สิบสอง อะไรก็จำไม่ได้สักอย่าง ผมเคยเกือบจะหนีออกจากบ้าน แต่มารู้ความจริงว่าคุณย่าเป็นมะเร็งครับ เลยตั้งใจเรียนจนจบ แต่พอวันจบ ท่านก็จากผมไปแล้ว”
“อืม พี่ก็คิดอยู่แล้วว่าคนอย่างซนคงมีเหตุผลพอแน่ๆกับการหายไป”
“ครับ แต่พี่คาร์บอนกับพี่เพทายอย่าไปบอกพี่ออกไซด์นะครับ ผมขอร้อง”
“พี่เคารพในการตัดสินใจของเรานะ ทำไมถึงไม่บอกออกไซด์ล่ะจ้ะ”
“ผมอยากบอกพี่ออกไซด์ด้วยตัวเองน่ะฮะ แต่ว่ายังไม่มีโอกาสเลย ที่จริงอย่าโทษพี่เค้าเลยครับ ผมก็ไม่กล้าด้วยล่ะ ผมกลัวจะถูกว่าว่าไม่มีเหตุผล กลัวนั่นกลัวนี่”
“ครับ พงกพี่ไม่บอกหรอก แต่ถ้ามีอะไรจะให้ช่วยก้บอกได้นะ ยังไงเราก็พี่น้องกัน”
“ครับ ขอบคุณมากๆครับ”
“แอ้ๆ”
ซีโอทูค่อยๆคลานมาทางผมแล้วกระตุกขากางเกงผมพร้อมส่งเสียงเรียกแล้วทำท่าจะให้อุ้ม ผมจึงอุ้มเจ้าตัวอ้วนมาไว้ที่ตักแล้วหอมแก้มแรงๆ
“ดีจังเลยเนอะคาร์บอน ทายไม่เห็นซีสนิทกับใครแบบนี้มานานแล้วนอกจากคุณแม่กับคุณพ่อ ดูท่าแกจะชอบน้องซนมากเลยนะจ้ะ”
“ดีจังครับ ผมอยากมีน้องมากๆเลย ตอนอยู่ที่อเมริกาผมเคยไปทำงานเป็นพี่เลี้ยงด้วย”
“ว่าแต่ซีโอทูนี่อายุเท่าไหร่แล้วเหรอครับ”
“เจ้านี่จะขวบแล้วล่ะซน แต่โตเร็วมาก”
“จริงด้วยครับ ตัวโต้โต แต่ไฮโดรมันบอกผมว่าซีแค่สามเดือนเองนี่ครับ”
“ฮ่าๆ มันบอกว่าสามเดือนเพราะว่ามันเป็นครั้งสุดท้ายที่ไอ้ไฮร์มันได้จับเจ้าซีนี่ไง สองอาหลานนี่เขม่นกันมาก เจอหน้ากันทีไรง้องแง้งใส่กันตลอด พี่เลย จับแยกกันมานานล่ะ”
“ฮ่าๆ ผมเห็นภาพเลยฮะ”
“น้องซนจะอยู่ทานข้าวเย็นกับพวกเราไหมจ้ะ”
“ไม่รบกวนดีกว่าฮะ ดูท่าวันนี้คงฉลองวันพิเศษอะไรแน่เลยใช่ไหมครับ ของเต็มเลย”
“จ้ะ วันครบรอบแต่งงานน่ะ ที่จริงจะไปข้างนอกกัน แต่ซีเค้างอแงไม่เอาพี่เลี้ยงเด็กสักคนเลย เห็นทีพี่คงต้องจัดที่บ้านแล้วล่ะจ้ะ”
“พี่ๆไปกันก็ได้ครับ เดี๋ยวซนเลี้ยงให้เอง ของหมูๆอยู่แล้ว ยังไงซนก็ว่าง”
“จะดีเหรอจ้ะ”
“นั่นสิซน รบกวนเปล่าๆ ไม่เป็นไรหรอก”
“ไม่เป็นไรจริงๆครับ นั่นแน่ๆ พี่ๆคงไม่ได้สวีทกันมานานแล้วล่ะสิ ซนเลี้ยงได้ครับ ยังไงแกก็ไม่งอแงกับซนอยู่แล้ว ไปเที่ยวกันเถอะครับ นานๆทีน้า”
“อ่า น้องซนอ่ะ ยังงั้นก็รบกวนด้วยนะจ้ะ แล้วพี่จะรีบกลับนะจ้ะ”
“ฝากด้วยนะซน เดี๋ยวโทรเรียกคนมาช่วย จะได้ไม่เหนื่อยมาก”
“เอ่อ ได้ครับ พี่ๆตามสบายเลยนะครับ ไม่ต้องกังวล ถ้าจะค้างที่ไหนก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยกลับมาก็ได้ครับ เดี๋ยวซนดูแลบ้านให้ได้”
พี่คาร์บอนและพี่เพทายพูดขอบคุณอีกรอบก่อนจะขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและอธิบายเกี่ยวกับซีโอทูให้ผมฟัง พี่คาร์บอนยังบอกอีกว่าไม่ต้องห่วงเดี๋ยวผู้เชี่ยวชาญจะมาช่วยผมด้วยอีกแรงในการเฝ้าบ้าน แต่ผมก็ไม่ได้ถามไปว่าใคร
“พี่ไปล่ะนะซน ขอบคุณมากๆนะจ้ะ”
“ขอบคุณนะครับซน แล้วพี่จะซื้อของมาเผื่อ”
“ครับ ขับรถดีๆนะครับ ไม่ต้องห่วงครับ”
ผมมองรถที่ขับออกไปพร้อมกดปิดรั้วบ้านอัตโนมัติก่อนจะมองเด็กชายซีโอทูที่อุ้มอยู่
“เหลือแต่เราแล้วนะ หาอะไรทำกันดีกว่าเนอะ”
“แอ้ๆ”
คนตัวเล็กในอ้อมแขนผมยิ้มให้อย่างร่าเริงกลับมา ผมเริ่มจากการเล่นก่อปราสาทกับซีโอทู เด็กคนนี้เรียนรู้เร็วและฉลาดมาก หัวเราะเอิ้กอ้ากตลอดเวลา แถมพอทำอะไรได้ดีจะให้ผมหอมแก้มตลอด ขี้อ้อนสุดๆ ผมว่าพี่คาร์บอนกับพี่เพทายต้องเหนื่อยมากแน่ๆ
“ซีคร้าบบ พี่ชายหิวจัง เราหาอะไรกินกันดีไหม พี่จะเอาข้าวบดให้เรากินด้วยดีไหม เห็นอย่างนี้พี่ชายทำอาหารเก่งนา”
“อา แอ้ๆ”
คนตัวเล็กพยักหน้ารับคำ เป็นสัญญาณให้ผมอุ้มไปได้ ผมหอมแก้มนุ่มๆนั้นอีกครั้งก่อนจะพาซีโอทูเข้าครัวและใส่ลงที่เก้าอี้เด็กตัวสูงสีสดใส
“อืม กินอะไรก่อนละกันนะครับ ค่อยไปเล่นต่อ เราเล่นอะไรกันต่อดีครับ”
ผมถามพลางต้มข้าวบดไปด้วย ผมยังไม่ลืมสับผักให้เป็นชิ้นเล็กๆต้มให้มองไม่เห็นก่อนจะใส่ข้าวตามลงไป จะได้รับสารอาหารเต็มที่ ส่วนของผมก็ทำไข่เจียวหมูสับง่ายๆพร้อมข้าวสวยในตู้เย็นมาเวฟให้อุ่น
“อ้ะๆ”
มือป้อมชี้ไปที่แก้วน้ำของผมแล้วพยักหน้า
“จะเอาน้ำเหรอครับ”
“แอ้ๆ”
สั่นหัวคล้ายจะบอกไม่
“งั้น...อ๋อ จะเล่นน้ำ”
“อ้าๆ”
มือป้อมตบแขนถูกใจเมื่อผมเดาความคิดออก
“ถ้าแค่เอาซีไปหย่อนๆแปปๆล่ะก็ได้นะ แต่ถ้าแช่นานๆไว้โตกว่านี้ดีกว่าเนอะ เดี๋ยวไม่สบายแล้วจะแย่นะครับ”
“อือออ~”
“เก่งมาก มามะ หม่ำๆดีกว่า พี่ป้อนมา”
ออดดดดดด~~~ ออออดดดดด~~
เสียงกดออดดังลั่นบ้าน ผมมองอย่างสงสัย อ่า สงสัยจะเป็นคนที่พี่คาร์บอนว่า ผมมองเจ้าตัวอ้วนที่มองผมอยู่เหมือนกัน เอ่อ เอาไปด้วยดีกว่า เผื่อทำเรื่องในครัวไม่ดีแน่ๆ
ผมช้อนซีโอทูเข้าอกแล้วคว้ารีโมตมาเปิดประตูรั้วบ้านทันที รถสปอร์ตคันหรูขับเข้ามาจอดในบ้านก่อนที่เจ้าของรถจะลงมา
“พี่ออกไซด์!!!!”
“ตะโกนทำไม ไม่เคยเห็นฉันหรือไง”
“ป่าวครับ ซนแค่ไม่คิดว่า.....”
“ช่างมันเถอะ ไหนครับ อ่า สุดหล่อของพี่ วันนี้ซนรึเปล่า”
พี่ออกไซด์ย่อตัวลงมาให้หน้าเสมอกับซีโอทู เมื่อเห็นคุณอาสุดที่รัก เจ้าตัวอ้วนกลมก็เอามือป้อมๆจับแก้มพี่ออกไซด์เบาๆ
“พี่ออกไซด์ทานอะไรมายังครับ พอดีผมป้อนข้าวน้องค้างอยู่”
“ยัง ทำเผื่อด้วยละกัน หิว”
“ครับๆ”
ผมทำข้าวเพิ่มอีกจานและ ผัดผักใส่หมูน้ำมันหอย กับ ไข่เจียวหมูสับให้พี่ออกไซด์ ผมรีบกินของตัวเองให้เสร็จแล้วรีบมาป้อนซีโอทูในขณะที่พี่ออกไซด์ก็กินข้าวเงียบๆ
“ซีโอทู หม่ำๆนะครับ อ้าปากเร็ว อ้ามม”
ผมอ้าปากกว้างจนซีโอทูทำตามผมจึงเป่าข้าวบดคำเล็กๆและใส่ในปากเล็กจิ้มลิ้ม
“อืม คนเก่งของพี่เก่งจริงๆ อย่างนี้เดี๋ยวพาเล่นน้ำเลย แต่ต้องกินถ้วยนี้ให้หมดก่อนน้า”
“แอ้ๆ”
“โอเช สัญญาแล้วน้า”
“ฮ่าๆ”
ผมหันไปมองคนตัวโตที่หัวเราะอยู่ที่ซิงค์ล้างจานเงียบๆ
“ขำอะไรกันครับ”
“ขำนายไง พูดกับเด็กหนึ่งขวบเป็นตุเป็นตะเชียว”
“ซีโอทูฉลาดจะตายครับ ไม่เหมือนคนบางคน..”
“อะไร ว่าฉันเหรอ”
“ไม่หรอกครับ ใครจะรับก็รับไป แบร่ๆ”
“แสบซน!!!”
พี่ออกไซด์ตะโกนแล้วทำท่าจะเข้ามาจับผม ถ้าไม่ติดที่...
“แอ้ๆ”
ซีโอทู เบ้หน้าใส่พี่ออกไซด์ มือป้อมทุบโต้ะเบาๆพร้อมกางเขนบังผมไว้ ฮ่าๆ เด็กคนนี้รู้งาน น่ารักจริงๆครับ
“โห คุณชายซีขวางพี่แบบนี้แล้วพี่จะไปทำอะไรคนของคุณชายได้ล่ะ ใช่สิ พี่มันคนเก่าแล้ว พี่โป้งซีแล้ว โกรธๆ”
พี่ออกไซด์ยกนิ้วโป้งใส่ซีโอทู แล้วสะบัดหน้าหนี ท่าทีน่ารักจนผมแอบขำ
ไหนว่าผมเพ้อเจ้อคุยกับเด็กขวบนึงไง พี่น่ะงอนเด็กขวบนึงด้วยซ้ำ
เจ้าตัวจ้ำม่ำเห็นคนตัวโตงอน รีบง้อเสียงอ้อแอ้ๆ ผมมองชายสองคนอายุต่างวัยผลัดกันเล่นอย่างน่ารักแล้วเผลอยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น
...พี่ออกไซด์......
......คนนี้แหละที่ผมโหยหามาตลอดสิบปี.....
.............................
ตอนที่สี่คลอดออกมาเสร็จๆร้อนๆ ขอให้ชอบกันนะ
ขอบคุณทุกๆความคิดเห็นมากๆ
-
เิ่พิ่งอ่าน
ชอบๆๆๆๆๆ
-
CO2 จะเป็น คิวปิดน้อยๆทำให้แสบซนคืนดีกะออกไซด์แน่เลย :L2:
-
น้องซีน่ารักมาก
ขำคุณพี่ออกไซด์งอนเด็ก
ฮ่าฮ่า เด็กโข่ง :laugh: :laugh: :laugh:
น้องแสบซนยังน่ารักเหมือนเดิม o13 o13 o13
-
ซีโอทูห่วงพี่แสบซนน่าดู มีปกป้องด้วย น่าร๊ากกกกกกกกกกกก
ชอบบบบบบบบบบบบบ
มาต่อบ่อยๆๆนะ..
:pig4: :L2: :pig4:
-
อยากอ่านต่อออออออ
:call:
-
น้องซีน่ารักมาก
-
น้องแสบซนนี่น่ารักจัง
แล้ว...................................
คืนนี้จะมีอะไรในกอไผ่ไหมเนี่ย
-
นาทีนี้ไม่รู้แล้วว่าใครเป็นพระเอก นายเอก
พี่ออกไซด์นึกว่าจะแมน แต่ตอนนี้ทำไปได้
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย
ความรักที่ โหยหา มายาวนาน
คงจะเข้าใจกันมากขึ้นอีกไม่นานนะ
-
น้องซีโอทูน่ารักจังรู้เกินเด็กไปแล้ว
หวังว่าออกไซด์จะเข้าใจแสบซนเร็วๆนะ
ปล.ทำไมแสบซนกะออกไซด์แทนตัวเองว่าพี่ล่ะ เป็นอาไม่ใช่เหรอคะ
-
น้องซีโอทูน่ารักจังรู้เกินเด็กไปแล้ว
หวังว่าออกไซด์จะเข้าใจแสบซนเร็วๆนะ
ปล.ทำไมแสบซนกะออกไซด์แทนตัวเองว่าพี่ล่ะ เป็นอาไม่ใช่เหรอคะ
คนแต่งเผลอไปหน่อย ฮ่าๆเลยตามเลย
-
ตอนนี้โผล่มาหวานเชียว...อย่าเพิ่งให้อะไรไปสะกิดต่อมงอนของออกไซด์นะคะ สงสารซนน่ะ
น้องซีน่ารักมาก ฉลาดสุด ๆ อย่างนี้้ต้องได้รางวัล :กอด1:
-
ครอบครัวสุขสันต์ :z1:
-
มาต่อไวๆนะเราติดเรื่องนี้งอมแงมแล้วนะ หวังว่าไม่ดองนะไม่งั้นเราคงเซ้า
-
:z13:
-
มาต่อไวๆนะเราติดเรื่องนี้งอมแงมแล้วนะ หวังว่าไม่ดองนะไม่งั้นเราคงเซ้า
กดดันคนแต่ง แง แต่จะมาต่อให้ไวๆนะ
-
:o8:
น่ารักกดีนะครับ
ชอบครับ พล็อตเรื่องไม่ซับซ้อน น่ารักดี
ขอให้หวานกันไวไว
-
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาแต่งให้ต่อนะ วันนี้ต้องต่อเรื่องเก่าให้จบ ขอบคุณทุกความคิดเห็นมากๆ
-
สู้ๆนะครับ ขอให้กำลังใจนะ
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วดู อึนๆ แต่ก็น่ารักดี
รอตอนต่อไปโลดฮะ :a9:
-
^^
-
:mc4:
-
ไม่เคยชอบอ่านเรื่องที่ยังแต่งไม่จบ... ปกติต้องรอจบก่อน แล้วไล่อ่านตามทีเดียว...
แต่ถ้าเป็นนิยายของตัวเอง... เค้ายอมมมม~
(ตั้งแต่เรื่องของ กึกก้อง-รอยยิ้ม แล้ววว... ตามมาตลอด จนจบ... น่ารักมากๆค่ะ ^^" )
จะรอ และเป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนเสมอนะค๊าาา
-
น้องซีโอทูสื่อรักหรือเปล่าคะเนี่ย
-
น่ารักมากมายอ่า ตามมากจากเรื่องของกึกก้อง คนแต่งน่ารักจัง :L2:
-
เอาตอนที่ 5 อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
องครักษ์ น้อย น่ารัก อิอิ ,,
-
แสบซนสู้ๆ ><v
เด็กน้อยน่ารักพิทักษษ์แสบซนทีเน้อ....
-
5
“พี่ออกไซด์ครับ อย่าให้น้ำเย็นเกินนะครับ”
“อืม”
“พี่ออกไซด์ อย่าให้น้ำร้อนนะ”
“อืม”
“พี่ออกไซด์ น้ำต้องพอดีนะครับ”
“คร้าบบ พี่รู้แล้ว นายเห็นพี่โง่ขนาดนั้นรึไง หา”
ผมอมยิ้มกับสรรพนามที่พี่ออกไซด์ใช้แทนตัวกับผมบางๆ
อ้ากกก พี่ออกไซด์น่ารักเนอะๆ ซีโอทู
ผมยิ้มให้กับซีโอทูในอ้อมแขนขณะที่เราสามคนอยู่ในห้องน้ำกว้างขวางจนแทบเป็นห้องนอนได้ อ่างน้ำกว้างอยู่ตรงกลางห้อง เจ้าตัวเล็กตาวาวเมื่อเห็นคุณอาตัวโตเปิดน้ำให้พอระดับไม่สูงมาก
“ยิ้มอะไรอีกแล้วน่ะซน”
“ป่าวครับ..ซนแค่คิดว่าพี่..น่ารักดี”
“เฮ้ย อะไร พี่ เอ้ย ฉันน่ารักตรงไหน นายเงียบๆไปเลยนะ”
“ครับผม”
ผมทำมือเหมือนยามใส่พี่ออกไซด์ เจ้าตัวอ้วนเมื่อเห็นผมทำท่านั้นก็พยายามทำตามสร้างเสียงหัวเราะให้ทั้งผมและพี่ออกไซด์
“อ่ะ มา น้ำ โอเคแล้วล่ะ กำลังพอดีเลย นายลงไปทั้งเสื้อผ้าอย่างนั้นเลยเหรอ”
ผมมองชุดที่ใส่อยู่แล้วยิ้มแหยๆ
“ฮะ คือว่าพี่คาร์บอนเค้ามีเสื้อผ้าเก่าๆที่ผมพอใส่ได้อยู่น่ะครับ ชุดนี้เลยเปียกได้”
“อ่อ อืม ตามสบายละกัน มีอะไรก็เรียกล่ะ”
ร่างสูงยักไหล่ก่อนจะสบตากับผมแล้วรีบเบนหน้าหนีแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป
“ว้า นึกว่าจะเล่นกับเราเนอะ มาครับมา ลงน้ำกัน”
ผมถอดผ้าขนหนูลายลูกเป็ดสีเหลืองอ๋อยที่คลุมตัวเจ้าตัวเล็กออกและถอดกางเกงยีนตัวเองออกจนเหลือแต่บอกเซอร์แล้วค่อยๆ ลงไปพร้อมเจ้าตัวจ้ำม่ำ
“แอ้ๆ”
ปากเล็กยิ้มอย่างร่าเริ่งเมื่อสัมผัสผิวน้ำ
“นั่นแน่ ชอบล่ะสิ แต่ต้องอยู่บนตักพี่นะครับ เพราะเดี๋ยวสำลัก”
“อ้า”
ผมหยิบเป็ดและเรือยางข้างๆอ่างมาข้างในพร้อมกับเล่นกับร่างเล็ก
“คุณเป็ดมาแล้วว แว้ววว แว้ววว วันนี้คุณเป็ดจะต้องจัดการกับเด็กชายซีโอทูให้ได้คอยดูเถอะ วะฮ่าๆๆ”
“แอ้ๆ อูฟฟฟฟฟ อูฟฟฟ”
ร่างเล็กพยายามเลียนเสียงเหมือนเลือแร่นแล้วเอาเรือยางมาชนกับคุณเป็ดของผม
“อ้ากกกกกกกกกกกก พี่ซีโอทูใจร้าย คุณเป็ดแค่อยากแกล้งเล่นๆ ทำไมต้องชนกันด้วยล่ะ ฮึกๆ”
ผมทำเสียงเล็กเสียงน้อยแล้วคว่ำหัวเป็ดลง ซีโอทูหัวเราะเอิ้กอ้ากกับท่าทีโอเวอร์ของผม แล้วเอามือเล็กๆจับหัวคุณเป็ดเบาๆ ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไร เสียงบานเลื่อนห้องน้ำก็ถูกกระชากเสียงดัง
ครืดดดดดดดด
“ซน เป็นอะไร ร้องเสียงดังเลย เกิดอะไรขึ้น หา”
พี่ออกไซด์พรวดพราดเข้ามาในสภาพเปลือยท่อนบน และท่อนล่างสวมกางเกงยีน ผมนั่งอึ้งมองหน้าท้องสวยและกล้ามไม่ใหญ่มากของพี่ออกไซด์
“เอ่อ...”
“ทำไมใครเป็นอะไรรึเปล่า”
“ไม่มีใครร้องนะครับพี่ออกไซด์”
“ทำไมจะไม่มี เสียงดังอ้ากลั่นไปถึงข้างนอกเลย”
ผมมองหน้าของซีโอทูเล็กน้อยแล้วหัวเราะออกมาก่อนจะจับตัวการที่ร้องเสียงดังให้พี่ออกไซด์ดู
“นี่ครับ นี่ไงที่ร้องลั่น”
“..เป็ด..สีเหลือง เนี่ยนะ..”
“ครับ พอดีคุณเป็ดโดนเรือของซีโอทูชน คุณเป็ดเลยเจ็บครับ”
พี่ออกไซด์ถึงขั้นอึ้งพูดไม่ออกใบหูแดงระเรื่อเมื่อตัวเองหน้าแตก ก่อนจะสาวเท้ามาใกล้ๆอ่างแล้วเกาหูแก้เก้อ
“เอิ้กๆ อ้าๆ”
มือเล็กตบมือชอบใจและตีน้ำเหมือนฟังเราสองคนรู้เรื่อง
“แหะๆ เดี๋ยวผมเล่นให้เบาๆก็ได้ครับ”
“อ..อือ”
ซีโอทูเหมือนจะแกล้ง มือเล็กกวักน้ำเข้าหาคุณอาตัวโตอย่างสนุกสนานจนพี่ออกไซด์เปียกไปเป็นซีก
“กล้าแกล้งอาเหรอฮะ มานี่ ต้องโดนลงโทษ”
พี่ออกไซด์ก้าวลงมายังอ่างขนาดใหญ่แล้วอุ้มซีโอทูไปจากหน้าตักผมแล้วยกขึ้นสูงๆ ก่อนจะเป่าลงใส่พุงเล็กจ้ำม่ำจนเกิดเสียง
“อ้ะๆ แอ้ะๆ”
ร่างเล็กหัวเราะอย่างชอบใจ ผมขำกับบทลงโทษแสนน่ารักของคู่อาหลานคู่นี้ แล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
Oxide’s talk
ผมกระชับผ้าห่มให้กับสองร่างต่างไซส์ที่นอนขดตัวอยู่บนเตียงกว้างในห้องรับรองแขกแล้วยิ้มออกมากับภาพตรงหน้าก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปไว้ ซีโอทูก่ายมือเล็กๆไปยังแขนของแสบซนในขณะที่แสบซนนอนขดตัวกอดซีโอทูไว้
ผมอมยิ้มผ่านเลนส์กล้องเมื่อเห็นปากบางแดงขยับเบาๆและละเมอออกมาเบาๆ
“งืมๆ คุณเป็ดโจมตีแล้ว....”
ผมค่อยๆเอื้อมมือไปปัดผมที่ปรกอยู่บริเวณดวงตาที่หลับพริ้มอยู่แล้วไล้มาเรื่อยๆยังแก้มใสและปาดบางแดงระเรื่อ
ครืด ครืดด
ยังไม่ทันที่ผมจะได้คิดอะไรเกินเลยโทรศัพท์ของคนตัวเล็กก็สั่น ผมคว้ามือไปหยิบแล้วเดินออกมาเงียบๆเพื่อคุยกับคนในสาย
“ไง”
(อ้าว ออกไซด์ มึงเองเหรอ)
“อืม อีกสองคนหลับไปแล้ว”
(อ่อ คืนนี้คงไม่ได้กลับว่ะ ฝากด้วยนะเว้ย)
“เออ ได้ๆ ตามบายเถอะ นานๆที”
(ซีดื้อไหมว่ะ กลัวว่าซนจะเอาไม่ไหว)
“ไม่นะ เข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย นี่ก็นอนก่ายกันอยู่เนี่ย”
(ฮ่าๆ แล้วมึงล่ะ ชอบไหม เป็นไง เซอร์ไพรส์จริงป่ะล่ะ)
ผมนึกถึงคาร์บอนตอนที่มันบอกให้ผมมาช่วยดูซีโอทูให้หน่อยกับพี่เลี้ยงสุดเซอร์ไพรส์อีกคน ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ก็แอบแปลกใจอยู่ที่เป็นแสบซน
“เฉยๆ เหอะว่ะ”
(เอาเถ้อะ ไอ้พวกปากแข็งเนี่ย ระวังเสียไปแล้วจะรู้สึก)
“ตั้งสิปปีนะเว้ยคาร์บอน มึงก็เห็นสภาพกูนิวะ ตามตรงเลยว่ะ กูไม่อยากเจ็บอีก”
(.....เออ กูเข้าใจ แต่มึงไม่คิดบ้างเหรอวะว่าน้องแม่งก็เจ็บเหมือนกัน)
“....อือ”
(แต่ก็ตามใจมึงละกัน กูเคารพการตัดสินใจมึงเสมอ ยังไงก็ขอบคุณนะมึง ไปล่ะเว้ย ฝากด้วย)
“เออๆ บายๆ”
ผมเอามือก่ายหน้าผากพร้อมคิดถึงสิ่งที่คาร์บอนพูดแล้วเบนสายตาไปมองหน้าใสที่หลับตาพริ้ม
Saeb-son’s talk
ครืดดดดด ครืดดดดด
ผมงัวเงียกระพริบตาผ่านแสงแดดที่ส่องมาแล้วค่อยๆขยับตัวออกจากผ้าห่ม พี่ออกไซด์นอนอยู่อีกฝั่งโดยมีซีโอทูคั่นอยู่ตรงกลาง ใบหน้าคมหลับสนิทไร้พิษสงใดๆ
ผมเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ของตัวเองที่หัวเตียงแล้วมองคนโทรมาก่อนจะยิ้มอย่างดีใจ
“Pete, is that you,right?”
(yes, I thought you forgot me, you already wake up,aren’t you?)
“yes I did, just because you call me from America”
(haha, alright then, I won’t disturb you for too long, I just want to tell you that I will be in thai for a week maybe next month)
“really, that would be great”
(we can meet some where, I guess)
“yes, I will email you later for the detail of where we can meet, wow it would be great to meet you”
(i think so or maybe not hahaha)
“ok then see you soon Pete”
(see you soon too son)
ผมกดวางสายจากเพื่อนสนิทที่อยู่อเมริกาที่จะนัดเจอกันในอีกไม่นาน
“คุยกับใคร”
ผมหันไปตามเสียงทุ้มดังหงุดหงิดมาจากด้านหลัง พี่ออกไซด์นั่งอยู่บนเตียงมือข้างนึงขยี้ผมเบาๆ
ตื่นมาก็อารมณ์เสียเลยแฮะ คนอะไรไม่รู้ เมื่อคืนยังดีๆอยู่เลย
“เพื่อนที่อเมริกาครับ”
“หึ เพื่อนอะไร เจ๊าะแจ๊ะขนาดนั้น”
“เจ๊าะแจ๊ะคืออะไรเหรอครับ”
“นาย...ช่างเถอะๆ ไปหาไรกินกันเถอะ เดี๋ยวตื่นมาซีโอทูจะหิวงอแงแน่ๆ”
“คร้าบบบบบ”
..............................................................................................
มาแล้วตอนที่ 5 หวังว่าจะชอบกันนะ อ่านให่สนุกนะ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามทั้งที่มาจากเรื่องเก่าและเรื่องนี้ด้วยนะ
-
จะมีเพื่อนมาหา
ดราม่าจะเพิ่มขึ้น
-
:call: :call: :-[ :impress2: :z1: :z13: :กอด1: :sad4: :sad11: รอดูรูปที่ว่าจะลงอยู่นะครับ
-
o18
ไม่อยากให้มาม่าเลย แต่ก็คงหนีไม่พ้น
-
เมื่อไหร่จะเข้าใจกัน
รอมาต่อนะคะ
-
กรี๊ดดดด ,, เริ่มออกอาการนะพี่ไซด์ อิอิ
-
^^
-
หวังว่าเพื่อนของซนจากเมกาจะเป็นตัวเร่งให้พี่ออกไซด์ ได้พูดแบบปากตรงกับใจไวไวนะ
ฮึ ใจอย่างปากอย่าง ใจอย่างแต่กระทำอีกอย่างอยู่นั่นแหละ หมั่นไส้
-
เปิดใจกันสักทีสิ อยากอ่านฉากหวานๆบ้าง
-
เกือบงานเข้าแล้วมั้ยล่ะ...อย่าเพิ่งเกเรนะซนพี่ออกไซด์กำลังใจอ่อน :o8:
-
หุหุ หึงอะดิ
-
:call: :call: :-[ :impress2: :z1: :z13: :กอด1: :sad4: :sad11: รอดูรูปที่ว่าจะลงอยู่นะครับ
แงงง คนแต่งลงไม่ได้T^T คนแต่งโง่เอง ถ้ามีคนรองั้นจะพยายามศึกษาแล้วลงให้ละกัน ขอโทษที่ทำให้รอน้า นึกว่าไม่มีใครอยากดูเท่าไหร่ เง้อ
-
พี่ออกไซด์คะ จะหึง ก็หึงให้เต็มที่ไปเลย อย่ากั๊กไว้ ไม่งั้น อดขึ้นมา ไม่รู้ด้วยนะ
-
+1 ให้คนแต่ง และให้เป็ด 1 ตัวงับ
:กอด1: คนแต่ง
-
จะมีเพื่อนมาหา
ดราม่าจะเพิ่มขึ้น
ฮ่าๆ ดราม่าวันละนิดจิตแจ่มใส
o18
ไม่อยากให้มาม่าเลย แต่ก็คงหนีไม่พ้น
ไม่ดรานานหรอก คนแต่งก็ไม่ชอบ
กรี๊ดดดด ,, เริ่มออกอาการนะพี่ไซด์ อิอิ
ฮ่าๆ เก็บไว้ไม่อยู่ ขอหึงบ้างอะไรบ้าง
หวังว่าเพื่อนของซนจากเมกาจะเป็นตัวเร่งให้พี่ออกไซด์ ได้พูดแบบปากตรงกับใจไวไวนะ
ฮึ ใจอย่างปากอย่าง ใจอย่างแต่กระทำอีกอย่างอยู่นั่นแหละ หมั่นไส้
หวังเหมือนกัน แต่งเอง เซ็งเอง
เปิดใจกันสักทีสิ อยากอ่านฉากหวานๆบ้าง
จัดไปเร็วๆนี้ ฮ่ะๆ
เกือบงานเข้าแล้วมั้ยล่ะ...อย่าเพิ่งเกเรนะซนพี่ออกไซด์กำลังใจอ่อน :o8:
ตอนหน้างานเข้าแน่นอน แฮะๆ
หุหุ หึงอะดิ
ออกไซด์: หึงสิครับ แสบซนน่ะของผมนะ
ฮ่าๆ
พี่ออกไซด์คะ จะหึง ก็หึงให้เต็มที่ไปเลย อย่ากั๊กไว้ ไม่งั้น อดขึ้นมา ไม่รู้ด้วยนะ
ออกไซด์: ผมอายครับ หึงมากไม่ดี เดี๋ยวน้องมันได้ใจ
ฮ่าๆ
+1 ให้คนแต่ง และให้เป็ด 1 ตัวงับ
:กอด1: คนแต่ง
:กอด1: คนอ่าน ขอบคุณมากๆนะที่ติดตาม
-
มาอ่านช้าดีกว่าไม่มาเนอะ
ชอบนะค่ะสนุกดีแต่แอบ
มีม่าม่าเล็กน้อยไม่เป็นรัย
ให้อภัยแต่อย่ามีบ่อยๆๆๆ
นะค่ะไม่อย่ากเศร้า
เป็นกำลังใจให้ค๊า
:L2::กอด1: :L2:
-
คุณพี่ออกไซด์เจ้าค๊า
จะเย็นชาไปถึงไหน
เดี๋ยวให้น้องเปลี่ยนใจเลยนิ
:m16:ฟังเหตุผลกันบ้างซิค๊า
-
ซีเป็นกามเทพตัวน้อยใช่มั๊ย
ชอบจังเลยยยยยน่ารักดีค่ะ
:L2: :กอด1: :L1:
-
เพื่อนคนนี้แอบชอบแสบซนหรือเปล่าเนี่ย
พี่ออกไซด์มีอาการหึงเล็กน้อย
หรือเปล่าหว่า
:really2: :really2:
มาต่ออีกนะรออ่านอยู่ค๊า
-
ต่ออีกตอนได้ปะ
จะรักคนเขียนขึ้นอีก 10 เท่า
:call:
-
แสบซนสู้ๆ
:กอด1:
-
ต่ออีกตอนได้ปะ
จะรักคนเขียนขึ้นอีก 10 เท่า
:call:
คนอ่านกดดันรอพรุ่งนี้ได้ไหมอ่ะ จะมาต่อให้จริงๆ ถ้ารอได้จะรักคนอ่านมากขึ้นสิบเท่า ฮ่าๆ
-
มาม่า มาม่า มาม่า
-
พี่ออกไซด์หึงแล้วน้า
-
ออกไซด์อย่าช้า จะไม่ได้การนะ เพื่อนคนนี้คงเอามาม่ามาฝากด้วยมั้ง เหอะๆ
-
*CHARACTER
(http://i1108.photobucket.com/albums/h407/merisahlsd/ggggg.jpg)
(http://i1108.photobucket.com/albums/h407/merisahlsd/tumblr_llxnraTosP1qa5dcno1_500.jpg)
แสบซน: มีรักที่มั่นคง มีคติว่าไม่ลองไม่รู้ สิ่งที่รักที่สุดคือพี่ออกไซด์ ไม่ชอบโดนดูถูก เป็นคนมีความอดกลั้น แต่เมื่อหมดความอดทนก็จะทำอะไรโดยไม่คิด
สิ่งที่ต้องการมากที่สุดในชีวิต: พ่อแม่
อายุ 22
(http://i1108.photobucket.com/albums/h407/merisahlsd/DennisOh.jpg)
(http://i1108.photobucket.com/albums/h407/merisahlsd/fsdg.jpg)
ออกไซด์: มีความมั่นใจและทะเยอทะยาน เอาตัวเองเป็นใหญ่ มีมุมน่ารักๆ ลึกๆแล้วเป็นคนอ่อนโยน รักใครรักจริง มีทิฐิสูง สิ่งที่รักที่สุดคือแหวนดอกหญ้าหน้าตาประหลาดและเด็กชายที่มอบให้ในวัยเด็ก สิ่งที่เกลียด การลาจาก โกหก และคนไร้เหตุผล
สิ่งที่ต้องการมากที่สุดในชีวิต: ไม่มี
อายุ 24
(http://i1108.photobucket.com/albums/h407/merisahlsd/102107356.jpg)
คาร์บอน: เอาชนะ มองทุกอย่างอย่างทะลุปรุโปร่ง เชื่อในตัวเองและคนที่รัก สิ่งที่รักมากที่สุดคือภรรยาลูก และ ครอบครัว สิ่งที่เกลียดคือพวกไร้แผนในชีวิต
สิ่งที่ต้องการมากที่สุดในชีวิต: ครอบครัวที่สมบูรณ์
อายุ 26
(http://i1108.photobucket.com/albums/h407/merisahlsd/1_638579187l.jpg)
ไฮโดรเจน: รักสนุกไม่ผูกพัน คติคือ อย่าเอาจริงเอาจังมันน่าเบื่อ สิ่งที่รักที่สุดคือตังเอง สิ่งที่เกลียดที่สุดคือถุงยาง
สิ่งที่ต้องการมากที่สุดในชีวิต: เปิดฮาเล็ม
อายุ 22
(http://i1108.photobucket.com/albums/h407/merisahlsd/ebacb8eba994ec9db4ec8aaiz.jpg)
(http://i1108.photobucket.com/albums/h407/merisahlsd/edtssr.jpg)
(http://i1108.photobucket.com/albums/h407/merisahlsd/ebacb8eba994ec9db4ec8aa.jpg)
ซีโอทู:น่ารัก สดใส ขี้อ้อน สุดซน สิ่งที่ชอบที่สุดยังไม่รู้ สิ่งที่เกลียดที่สุดคือไฮโดรเจน
อายุ 1 ขวบ
-
credit picture: dek-d,ulzzang,photobucket,jinho,daniel,vid,danny,mason
-
CHARACTER แต่ละคนถูกใจมากค่ะ
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คือ..น้องซีโอทู
ขอ :กอด1: และฟัดแก้มยุ้ยๆทีเทอะ นี่ ๆๆๆๆ
(แกจะบ้าเรอะ ไมไม่พิเศษที่ตัวพระเอก-นายเอกอ้ะ)
-
ซีโอน่าร๊ากกกกก
-
CO2 น่ารักมากกกกก
-
คาแร๊คเตอร์โดนมากกกก
ซีโอทูน่ารักจริง
รออ่านต่อค่าาาาาา
,,, :]
-
(http://i1108.photobucket.com/albums/h407/merisahlsd/saebson.jpg)
ตัวอย่างตอนที่จะมาลงพรุ่งนี้:
"พรุ่งนี้เดี๋ยวเรามารับก็แล้วกันนะซน"
"เอาสิ วันนี้โคตรหนุกเลย ไว้พรุ่งนี้มาแพลนกันต่อว่าจะไปไหน ฮ่าๆ เราจะเที่ยวให้จุใจก่อนจะได้เริ่มงาน"
"เอางั้นเลยเหรอ แต่ก็ดีแฮะ ไม่ได้หนุกอย่างนี้มานานล่ะตั้งแต่ไฮสคูล"
ร่างสูงในชุดไปรเวทสีสะอาดตายืนพิงอยู่ที่หน้าประตูบ้านขณะมองสองร่างยืนร่ำลากัน ร่างสูงพ่นควันบุหรีออกมาอย่างสบายใจแต่ใครจะรู้ว่ามือหนากำมือแน่นจนเส้นเลือดปูดออกมา เมื่อรอจนร่ำลาเสร็จ ร่างสูงก้าวขายาวมาจากมุมมืดและพูดประโยคที่ใครๆก็คิดไม่ถึง
"sorry,but SAEB-SON was actually my wife!!"
"พี่ออกไซด์!"
........................
คืนนี้ขอฉลองวันเกิดพี่สาวก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อให้
-
โอ้เพื่อนจะมา
จะมาทำไม๊ตอนนี้ เขายังไม่ดีกันเลย
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
CO2 น่ารักมากมาย :กอด1:
รอตอนต่าปาย :bye2:
-
แสบซนน่ารักในสามโลกกกกกกกกกก :-[
-
:z1: :z1: :z1: แสบซนไหงเป็นงั้น นึกว่าเปนผุ้หญิง แล้วคุณแม่ของอ๊อกไซด์อยากได้ลูกสะใภ้เป็นผู้ชายหรอครับ :mc4: :serius2:
-
แสบซนน่ารักในสามโลกกกกกกกกกก :-[
เห็นด้วยยย ฮ่าๆ
:z1: :z1: :z1: แสบซนไหงเป็นงั้น นึกว่าเปนผุ้หญิง แล้วคุณแม่ของอ๊อกไซด์อยากได้ลูกสะใภ้เป็นผู้ชายหรอครับ :mc4: :serius2:
ผู้ชายน้า เป็นเพศชายจริงๆ แม่ไซด์เค้าสาววาย ฮ่าๆ
-
แสบซนน่ารักเวอร์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คาเร็กเตอร์ที่หยิบมาเค้าเป็นใครเหรอ..เป็นเน็ตไอดอลของเกาหลีมั้ย..
ตัวละครที่เหลือพอรู้จัก แต่นายเอกนี้ไม่รู้จักเลย.งไปอยู่ที่ไหนมาเนี้ยะ..กร๊ากกกกกกก
......
ฉลองวันเกิดให้พี่สาวเรียบร้อยแล้วอย่าลืมมาต่อเน้อ รออยุ่..
:pig4:
-
6
“ขอบคุณมากๆนะซน ถือว่าพี่ติดค้างเราเลยนะเนี่ย”
พี่คาร์บอนพูดขึ้น ตอนที่กลับบ้านมาในตอนสายๆ
“ไม่เป็นไรฮะ ที่จริงต้องขอบคุณพี่ออกไซด์มากกว่า แล้วก็ซีโอทูก็ไม่ซนเลยฮะ”
“ไม่ซน ตายแล้ว พี่เชื่อยากเลยนะจ้ะเนี่ย”
“ฮ่าๆ จริงๆครับ อ่อใช่ ไว้วันไหนผมว่างเดี๋ยวผมมาเล่นด้วยนะครับ แต่ว่าช่วงนี้ซนคงยุ่งเรื่องงาน เพราะว่าซนมีสอบสัมภาษณ์เร็วๆนี้”
“อ้าว จริงเหรอ ว้า พี่กะจะชวนมาทำงานที่บริษัทพี่เลย แล้วเราทำงานที่ไหนล่ะ”
“ผมส่งรีซูเม่ไปให้บริษัทดิจิทอลดีไซน์ครับ ตอนแรกคิดว่าคงไม่ได้เพราะบริษัทดังมาก แต่แหะๆ ผลสุดท้ายก็ตอบกลับมาให้ผมไปสอบสัมภาษณ์”
“อ่อ เราเรียนเรื่องดีไซน์มาเหรอจะว่าไปไอ้ชื่อบริษัทนี่มัน..”
“ไอ้คาร์บอน”
พี่ออกไซด์ที่นั่งเงียบมานานเอ่ยปากพูดตัดบทพี่คาร์บอนเสียงเรียบจนผมงง ได้แต่หันไปมองพี่เพทายกับพี่คาร์บอนที่ส่งยิ้มแหยๆมาให้
“ทำไมเหรอครับ จู่ๆเงียบกันเลย”
“แหะๆ”
“กลับกันได้แล้ว ฉันไม่ได้ว่างทั้งวันหรอกนะ”
“ครับๆ”
“ไปก่อนนะครับ ซีโอทู เดี๋ยวพี่มาเยี่ยมใหม่ แล้วจะซื้อเพื่อนน้องเป็ดมาให้ โอเคมั้ย”
“แอ้ๆ”
มือป้อมพยายามคว้าผมไว้จากในอ้อมกอดของผู้เป็นแม่ ใบหน้ากลมผิวขาวอมชมพูเริ่มเบ้ปาก
“อย่าร้องนะครับ ลูกผู้ชายไม่ร้องนะ พี่สัญญาแล้วไม่ผิดสัญญาแน่นอน มา เกี่ยวก้อยกัน”
ผมเอามือไปเกี่ยวก้อนกับมือเล็กที่นั่งหน้าเบ้ปาก เรียกรอยยิ้มบางๆกับคนที่มองอยู่ทั้งสามได้
“สวัสดีนะครับพี่ๆทั้งสองคน”
ผมไหว้ลาทั้งสองก่อนจะขึ้นรถไปพร้อมกับพี่ออกไซด์ที่สตาร์ทรถรออยู่นานแล้ว
“คุณแม่คร้าบบบบบบบบ”
“จ้า ว่าไง เสียงดังมาเลยนะเรา อ้ะ ทำไมวันนี้แต่งตัวเต็มชุดจังเลยจ้ะเนี่ย”
“วันนี้ซนมีสอบสัมภาษณ์งานฮะ คุณแม่ช่วยอวยพรซนหน่อยได้ไหมครับ”
“ว้า นี่เราจะทำงานอีกคนแล้วจะทิ้งแม่ใช่ไหมเนี่ย เง้อออ”
“ก็ผมไม่อยากเป็นภาระให้น่ะครับ อีกอย่างงานนี้ฟรีแลนซ์ครับ ผมเอางานกลับมาทำที่บ้านได้”
“ดีแล้วจ้ะ งั้นแม่ขอให้เราได้งานนี้ก็แล้วกันนะลูก”
“ขอบคุณนะคร้าบบ อ้ะ ผมเกือบสายแล้ว ไปก่อนนะครับ เดี๋ยวประธานบริษัทดิจิทอลดีไซน์ไม่รับพิจารณาผมล่ะแย่เลย”
ผมรีบไหว้คุณแม่แล้วใส่รองเท้าก่อนจะเรียกแทกซี่ที่หน้าบ้านออกไปยังบริษัทดิจิทอลดีไซน์ทันที
“เอ่ แม่ว่าชื่อบริษัทนี่มันคุ้นๆอยู่นะเนี่ย”
ณ บริษัท
“สวัสดีค่ะ ติดต่อแผนกไหนค่ะ”
“ผมมาสัมภาษณ์งานครับ ตำแหน่งงานฟรีแลนซ์ดีไซน์”
ผมเอ่ยบอกกับพนักงานผู้หญิงสวยมั่นที่นั่งอยู่ตรงประชาสัมพันธ์ของชั้นล่างตึกบริษัทใหญ่
“ขอทราบชื่อด้วยค่ะ”
“ฆัณทสาร วิโรจน์เทพิน ครับ”
“อ่ออ......คุณนั่นเอง”
เธอยิ้มหวานให้ผมก่อนจะกดพิมพ์อะไรสักอย่างในไอแพดประมาณสองสามนาทีแล้วเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยกับผม
“เชิญชั้นบนสุดห้องประธานเลยค่ะ”
“หา ไม่ต้องรอคิวอะไรก่อนเหรอครับ”
“ไม่ต้องค่ะ”
“แล้วให้ผมไปสัมภาษณ์ห้องประธานเลยเหรอครับ”
“ค่ะ ไม่ต้องกลัวค่ะ ประธานท่านใจดี”
ผมยิ้มแห้งๆกับประโยคบอกเล่าของพี่สาวตรงหน้า ใจดี เหอะๆ หวังว่าคงไม่เป็นตาเฒ่าลามกหรอกนะเนี่ย
“ขอบคุณมากๆนะครับ”
ผมไหว้อีกรอบก่อนจะเดินขึ้นลิฟตามคำบอกของพี่สาวคนนั้น ลิฟสีเงินขลิบด้วยขอบดำกว้าง บ่งบอกถึงความหรูหราได้เป็นอย่างดี เสียงลิฟหยุดอย่างรวดเร็วบนชั้นยี่สิบแปด ประตูลิฟเปิดอ้าทำให้ผมเห็นด้านในได้อย่างชัดเจน ในห้องกว้างชั้นสูงสุดเป็นกระจกรอบด้าน ห้องกว้างขวางถูกแบ่งเป็นส่วนๆ เหมือนน้ำบ้านจำลองหลังเล็กมาจำลองอยู่ชั้นบนนี้เลยก็ได้ มุมขวามีเตียงกว้างพร้อมโฮมเทียเตอร์ขนาดใหญ่ ส่วนมุมซ้ายเป็นห้องไม่ใหญ่ไม่เล็กคาดว่าน่าจะเป็นห้องน้ำ ข้างๆมีห้องครัวบิวอินเล็กๆและตรงกลางมีโต้ะกว้างที่ถูกสร้างด้วยกระจกหนา ผมไล่สายตาไปเรื่อยๆจนหยุดที่ใบหน้าหล่อเหลาที่ก้มหน้าก้มตาเซ็นเอกสารโดยไม่ได้หันมามองผมที่หยุดยืนอยู่หน้าห้องเลย
“พี่ออกไซด์.....”
“อือ เข้ามา”
ผมเดินเข้ามายังห้องหนูแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้าพี่ออกไซด์
“เพราะแบบนี้....ทุกคนเลยทำท่าแปลกๆใช่ไหมครับ”
“งั้นแหละมั้ง”
“งั้นผมไม่ขอสมัครงานดีกว่าครับ”
“...”
ร่างสูงเลิกคิ้วมองหน้าผมอย่างสงสัยในสิ่งที่ผมจะพูดต่อไป
“พี่เจอหน้าผมที่บ้านยังหลบเลี่ยง ผมว่าเราอาจจะอึดอัดใจที่ต้องทำงานร่วมกัน”
“นายอึดอัดงั้นเหรอ”
“ไม่ครับ...แต่พี่ออกไซด์อาจจะ..”
“อย่าคิดแทน! ฉันไม่ชอบ”
“.....ครับ”
“ฉันตกลงรับนายเข้างาน”
“เอ่อ แต่จะไม่มีสัม...”
“ไม่มี นายจบมาโดยตรงจากมหาลัยที่ได้รับการรับรองของอเมริกา แถมได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งด้วย ฉันคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรให้ลังเลในการรับนายเข้ามานะ”
“..อย่างน้อยคำถามนึงก็ยังดีนะครับ”
“...คำถามนึงงั้นเหรอ...งั้นเอาเป็น ...ทำไมถึงกลับมา.....”
คำถามที่ร่างสูงคิดจริงๆคือ ทำไมเพิ่งกลับมาตอนนี้ต่างหาก แต่ออกไซด์ก็เลือกที่จะเก็บมันไว้ในใจดีกว่า
ผมมองพี่ออกไซด์ที่ทอดสายตาอบอุ่นอันคุ้นเคยมาในตาผม
“ผม......”
“ช่างเถอะ ถ้านายยังตอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไร พรุ่งนี้เริ่มงานได้แล้วนะ”
“ครับ...งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
ผมหันหลังกลับ ขณะที่กำลังจะกดลิฟลงนั้นก็มีมือแกร่งมาจับที่แขนผมแล้วให้หันไปหา
“ไป..เอ่อ หาอะไรกินกันเถอะ”
พี่ออกไซด์พูดพร้อมกับเสหน้าไปทางอื่น
“ครับ”
ผมยิ้มตอบรับกับคำชวนที่ไม่คิดว่าจะได้ยินนั่น
CLING-GLING CAFÉ
“พี่ออกไซด์ครับ ร้านนี้น่ารักจังเลย ผมเคยผ่านอยู่ แต่ว่ายังไม่เคยลองเข้ามาจริงๆสักที”
“อืม เค้กแล้วก็ไอศกรีมที่นี่อร่อยนะ พี่มากินบ่อย”
“ซนก็ว่าน่าอร่อย อ้ะ...”
ผมก้มหน้าแดงแปร้ดของตัวเองกับคำแทนตัวเองของพี่ออกไซด์และใบหน้าคมที่จงใจก้มมาใกล้ๆหน้าผมขณะรอพนักงานมารับออร์เดอร์
“รับอะไรดีครับ”
“มอคค่ามิกซ์ลาเต้แก้วนึง”
“แล้วน้องล่ะครับ”
“ผมเอาทีรามิสุฮะ”
ผมยิ้มแล้วตอบกลับไปเมื่อมองภาพประกอบน่ากินของทิรามิสุ พนักงานชายท่าทางกวนๆคนนั้นยิ้มกลับให้ผมแล้วเดินออกไป
“แสบซน”
“หา ฮะ ว่าไงฮะ พี่ออกไซด์”
“อย่ายิ้มให้คนอื่น”
“ยิ้ม..?”
“อือ พี่หึง ไม่ชอบ อย่าทำ”
“เอ่อ ฮะ”
อ่า ผมจะระเบิดตัวเองเพราะความอายแล้วนะ ใครเอาอะไรให้พี่ออกไซด์กินผิดปรกติรึเปล่าเนี่ย ทำไมอยู่ดีๆถึงเป็นแบบนี้นะ ผมก้มหน้าไม่กล้ามองพี่ออกไซด์กลัวพี่เค้าจะเห็นว่าหน้าผมแดงแบบฉุดไม่อยู่แล้ว ตั้งใจกินทิรามิสุอย่างเต็มที่
อร่อยจัง ซื้อไปฝาก คุณแม่กับคุณพ่อแล้วก็ไฮร์ดีกว่ามั้งเนี่ย
“ซน ปากเลอะหมดแล้ว คิดอะไรเพลินไปป่าว”
“ซนคิดว่าซนจะซื้อไปเผื่อคุณแม่กับไฮร์แล้วก็คุณพ่อด้วยน่ะครับ มันอร่อยมากๆเลย อ้ะ เลอะตรงไหนเหรอครับ”
“เงยหน้าขึ้นมา”
ผมเงยหน้าขึ้นมาทันที นิ้วชี้เรียวสวยของพี่ออกไซด์ยื่นมาป้ายที่มุมปากซ้ายของผมเบาๆก่อนจะเลื่อนเข้าไปในปากตัวเองอย่างรวดเร็วและพูดสั้นๆว่า
“อือ เอาสิ เอาทีรามิสุเนี่ยล่ะ อร่อยดี หวาน”
ผมถึงกับมือไม้พันกันแทบจะแทรกแผ่นดินหนีกับคำพูดนั่นทันที ฮือ เอาพี่ออกไซด์คนเดิมกับมาก็ดีนะครับ คนนี้ดีเกินไป ผมเขินจะแย่แล้วพระเจ้า
Oxide’s talk
ผมมองใบหน้าหวานที่แดงก่ำขึ้นสีอย่างน่ารักและตากลมที่พยายามหลบตาผมอย่างมีความสุข ทุกคนอาจสงสัยที่จู่ๆผมก็เปลี่ยนไป ผมเอาคำพูดของคาร์บอนเก็บไปคิด มันก็จริงที่ว่าผมเจ็บ แสบซนก็ต้องเจ็บพอกันที่ต้องรอ เพราะงั้นผมก็เลือกที่จะทำตามใจตัวเองดีกว่าต้องมานั่งอึดอัดใจกับการทรมานหัวใจตัวเองเล่นๆ
แม่ดีใจที่ผมคิดได้ ท่านบอกว่าไม่เสียใจถึงแสบซนจะไม่ใช่ผู้หญิงแต่แสบซนก็เป็นคนดี และขี้อ้อนแม่ผมมากๆ เกือบอาทิตย์แล้วที่ผมไปทำงานพร้อมซน ทำอะไรด้วยกัน ผมสังเกตว่าแสบซนชอบนึกถึงคนอื่นก่อนตัวเองเสมอ ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็จะซื้อไปฝากและไปนั่งเล่าให้แม่ผมฟังจนทั้งสองสนิทกันยิ่งกว่าที่แม่สนิทกับผมอีก
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ ผมมีแพลนจะพาคนตัวเล็กไปเที่ยวที่ๆหนึ่ง ผมเปิดลิ้นชักที่ใส่ของไว้และหยิบกล่องใบเล็กใบหนึ่งออกมา ในนั้นมีแหวนใบไม้แห้งที่กรอบจนไม่เหลือรูปทรงอยู่ ของที่ผมเก็บรักษาเท่าชีวิต ข้างๆลิ้นชักมีกล่องสีสันน่ารักอยู่ใบหนึ่งที่ผมเพิ่งสังเกตว่ามันมาอยู่ในห้องผมตอนไหน กะว่าจะไปถามซนอยู่ ผมว่าคนนี้เอาอะไรมาวางอย่างนี้ต้องเป็นแสบซนแน่นอน
“ไซด์ ทำไมลงมาช้าจังลูก น้องคอยนานแล้วนะ”
“ผมหาของอยู่นะครับ แล้วนี่แสบซนไปไหนแล้วครับ”
“เห็นว่ามีเพื่อนโทรมาหา ออกไปคุยตรงสวนหย่อมนั่นล่ะมั้ง ระวังเถอะ เพื่อนหรือแฟนก็ไม่รู้ เราน่ะ อายุก็ปาไปเท่านี้แล้วยังไม่รีบจัดการอะไรสักที แม่ลุ้นจนเหนื่อยแล้วนะ”
“โห แม่ผมจริงป่ะเนี่ย ครับๆ แม่อ่ะ ไปเชียร์ไอ้ไฮร์เถอะ ช่วงนี้ได้ข่าวว่ามีแฟนแล้วนี่”
“”โอ้ย แม่เบื่อกับไฮร์แล้ว ลูกคนนั้น ปล่อยมันไปเถอะ”
ผมเดินเข้าไปหอมแก้มแม่แล้วพูด
“คร้าบๆ คุณผู้หญิงอย่าเพิ่งเบื่อผมก่อนล่ะ ผมไปนะครับแม่ รักแม่ครับ”
แม่ยิ้มแล้วหอมแก้มผมกลับเบาๆ ผมเดินไปที่ส่วนหย่อนยุโรปของบ้านที่พ่อปลูกดอกไม้ไว้ให้แม่ แล้วก็เห็นคนตัวเล็กยืนหันหลังอยู่ในชุดไปรเวทสีสันสบายตา
ยังไม่ทันที่ผมจะได้เอ่ยปากเรียก ซนก็พูดกับคนในสายด้วยเสียงไม่เบาไม่ดังมากนัก
“อืม เราคิดว่าเร็วๆนี้”
“......”
“เรากลัว กลัวไปหมดเลย เรากลัวพี่ออกไซด์จะโกรธ”
ผมชะงักปากที่กำลังจะเรียกไว้ทัน เมื่อชื่อผมออกมาจากปากของแสบซน ผมขมวดคิ้วแล้วเดินเข้าไปใกล้ขึ้น
“เรายอมรับ ว่าที่เรากลับไทยมาตอนนี้ เพราะเรารู้สึกผิดกับคนที่นี่.....”
เรากลับมาไทยตอนนี้ เพราะเรารู้สึกผิดกับคนที่นี่
กลับมาตอนนี้ เพราะรู้สึกผิดกับคนที่นี่
รู้สึกผิด.........
ยังไม่ทันที่สมองผมจะได้สั่งการ มือผมก็กระชากแขนบางจนโทรศัพท์ปลิวไปตกอีกที่หนึ่ง คนตัวเล็กหันมามองผมกึ่งตกใจเล็กน้อย ก่อนจะปรับสีหน้าเป็นปกติ
หึ ฉากหน้าน่ารักฉากหลังก็ไม่ต่างอะไรกับที่ผมเคยดูถูกไว้สักอย่าง
“พี่ออกไซด์...”
ผมดึงแขนแสบซนมาอย่างแรงแล้วลากมาเรื่อยๆก่อนจะยัดเข้ารถของไฮโดรเจนที่มีกุญแจเสียบอยู่ โดยไม่ทันคิดอะไร ผมเดินมาฝั่งคนขับแล้วรีบออกรถออกจากบ้านด้วยความรวดเร็ว
“พี่ออกไซด์จะไปไหน”
“หึ เลิกเสแสร้งน่าซน ไม่จำเป็นต้องปั้นหน้าในเมื่อสิ่งที่นายทำทั้งหมดมันแค่เพราะความรู้สึกผิด!!!”
“ม...เมื่อกี้พี่ได้ยิน..”
“เต็มสองรูหูเลยล่ะ เป็นไง สะใจไหมที่หลอกฉันได้”
“ผมตั้งใจจะบอก...พี่ออกไซด์ ลดความเร็วลงหน่อยเถอะครับ”
ร่างเล็กเริ่มสั่นเมื่อผมยังเหยียบเร็วขึ้นเรื่อยๆและเป็นทางลาดลงภูเขา
“ตั้งใจจะบอก หึ ไม่ทันแล้วล่ะ เพราะฉันได้ยินเรื่องทั้งหมดแล้ว”
“ผมยอมรับว่าผมกลับมาเพราะรู้สึกผิด”
“สนุกมั้ยซน สนุกไหมที่ทำพี่เจ็บปวดแบบนี้ หา!!”
“ฮึก ....ซน ขอโทษ พี่ออกไซด์ฟังนะ”
“ไม่ฟัง ฉันจะไม่ฟังอะไรจากปากนายแล้วแสบซน ไม่อีกต่อไป”
“ฮึก..พี่ออกไซด์ ลดความเร็วเถอะครับผมขอร้อง มันอันตราย”
ผมเหยียบเบรกเพื่อให้รถฉลอลงแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเบรกไม่ทำงาน
“ชิท เบรกแตก แม่งโว้ย แสบซน ก้มหัวลงเดี๋ยวนี้”
ผมขึ้นเสียงใส่ร่างบางเมื่อเห็นว่ายังไงก็ไม่มีทางหยุดรถคนนี้ได้แน่ๆ
“ล..แล้วพี่”
“ฉันต้องคอนโทรวพวงมาลัยก่อน เพื่อที่เราจะชนต้นไม้กลุ่มนั้น แทนที่จะเป็นต้นไม้กลุ่มใหญ่ด้านหน้านี้”
“แต่ว่า”
“หรืออยากจะตายกันทั้งสองคน ก้ม-หัว-ซะ”
ผมเลือกที่จะโกหกร่างบาง แทนที่จะบอกว่าผมไม่อยากให้ซนตาย เพราะผมรักเขามากแค่ไหน
“ผมรู้ว่ามันไม่ใช่เวลา แต่ผมขอถามพี่หน่อยได้ไหม พี่ออกไซด์รักผมบ้างไหมครับ”
ผมใจหายวูบเมื่อเบนหน้าจากทางลาดด้านหน้ามาเห็นน้ำตาที่คลออยู่เต็มดวงตากลมโตใส ใบหน้าของแสบซนเด็ดเดี่ยวแต่ก็เศร้าสร้อยจนผมกลัว ผมเบนหน้าหนี ตัดใจตอบ
“พี่ไม่เคยรักนาย ถ้าเป็นไปได้อยากให้นายลืมทุกอย่างไปซะ เพราะมันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบของเด็กสองคน”
ผมกัดปากตัวองเพื่อพูดคำใจร้ายนั้นออกไปและเริ่มใจจดใจจ่อกับทางอีกไม่กี่เมตรด้านหน้าที่จะพุ่งเข้าชน
ถ้าเพียงแต่ผมหันไปมองร่างบางสักนิด.........
ถ้าเพียงแต่ผมพูดตรงๆว่าผมรักเขา......
ถ้าเพียงแต่ผมลืมความโกรธต่อร่างบางไป....
ผมก็คงจะรู้ว่าแสบซนกำลังเลือกที่จะทำอะไร........
“เข้าใจแล้ว ผมสัญญาจะลืม..พี่ แต่ผมขอให้รู้ไว้ ว่าจะอีกกี่ปีผมก็รักพี่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมก็รักพี่ เพราะแสบซน เป็นภรรยาของพี่ออกไซด์เพียงคนเดียว”
ยังไม่ทันที่ผมจะประมวลผมในสิ่งที่ร่างบางพูดเพราะผมจดจ่อกับการเบี่ยงพวงมาลัยไปให้โดนจุดที่คาดไว้เพื่อที่ใครสักคนบนรถอาจจะรอด มือบางก็กดศรีษะผมให้ต่ำลงอย่างรวดเร็วและรุนแรงส่วนมือขาวบางอีกข้างก็หักพวงมาลัยหลบอย่ารวดเร็ว รถเปิดประทุนคันสวยพุ่งเข้าชนกับต้นไม้ต้นใหญ่ไม่กี่ต้นอย่างแรงตรงตามที่ที่ผมคาดไว้ เพียงแต่สลับกัน
หัวผมไม่โดนการกระแทกแม้จะโดนเศษกระจกเฉี่ยวเต็มไปหมด
.......แต่แสบซนโดนเต็มๆ.............
โครมมมมม
ช่วงเวลาสั้นๆก่อนที่จะสติผมจะดับลงผมเห็นแสบซนหัวโชกไปด้วยเลือดพึมพำออกมาเบาๆ
“ตามสัญญา......ผมจะลืมพี่ครับ”
........เคยมีคนบอกว่าเมื่อเจอคนที่คุณคิดว่าคุณรักมากกว่าตัวเอง ให้คว้าเขาไว้ ก่อนที่เขาจะจากไป อย่างไม่มีวันกลับ.......
..........................................................................
ฮ่าๆ คนอ่านคงแอบช็อค
รอต่อนต่อไปเนอะ ยังไม่จบนะ อย่างเพิ่งรีบให้มันจบฮ่าๆ ขอบคุณทุกคอมเม้นมากๆนะ นายเอกชื่อฮันจินโฮ เป็นออลซังเกาหลี เห็นน่ารักดีเลยเลือกมา ฝากรูปน่ารักๆของน้องซีโอทูไว้ด้วยนะ
(http://i1108.photobucket.com/albums/h407/merisahlsd/co2.jpg)
-
:L1:
-
0[]0 โอ๊วววว เกิดอะไรขึ้นนี่
-
ตื่นมาก็คือจำพี่ออกไซด์ไม่ได้ใช่มั้ยคะ
-
ลืมกันแน่ๆงานนี้ เหมือนรีเซ็ทใหม่แน่เลย
มาม่ามาแล้วววววว :o12:
-
ไม่น๊าาาาาา
มาม่าไม่เอาาาา
ได้โปรดดดดด
:sad4:
-
อร๊ายยยยยยยย ,, อารายเนี่ยะ ,, :sad4: :sad4: :sad4:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :z10:
-
น้ำตาร่วง......
-
...เคยมีคนบอกว่าเมื่อเจอคนที่คุณคิดว่าคุณรักมากกว่าตัวเอง ให้คว้าเขาไว้ ก่อนที่เขาจะจากไป อย่างไม่มีวันกลับ.......
ชอบประโยคนี้จัง
-
ปากแข็ง
กว่าจะรู้ค่าของคำว่ารัก
เฮ้อออออออออออออออ
อย่ามาแนวความจำเสื่อมละกัน เริ่มจะเบื่อๆๆแล้ว เห็นหลายเรื่องแล้ว
-
ขอบคุณมากครับ มาช่วยกันดัน ตอนต่อไป
-
น้ำตาจะไหล :sad4:
ชอบประโยคสุดท้ายมากเลย :z13:
-
เหนื่อยหน่อยนะพี่งานนี้ :m16:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
แค่ได้รัก...ก็มีความสุข ดี~~
-
เป็นเจ้าชายนิทราซักระยะ...ตื่นมาแล้วจำออกไซด์ไม่ได้คนเดียว o18
-
อยากต่อยนายออกไซด์ซักเปรี้ยง
วู่วามโกรธง่าย ชอบประชด ปากกับใจไม่ตรงกัน
แล้วผลออกมาแบบนี้สมใจแล้วนะออกไซด์
-
เอ่ออคือ น้ำตาร่วงอ่ะ
-
ไม่ใช่ว่าตื่นมาแล้วความจำเสื่อมนะ เหอะๆ
-
:sad11: :sad11: :sad11:
ไม่เอาม่าม่าน๊า
แสบซนจะความจำเสื่อมมั๊ยเนี่ย
-
ขอเป็นแฟนนิยายเรื่องนี้อีกคนนะคราบ...ชอบมากเลย...รีบๆๆมาต่อนะ..จะรอครับ :L2: :กอด1: :L1:
-
ขอเป็นแฟนนิยายเรื่องนี้อีกคนนะครับ...อ่านแล้วชอบคับ..น่ารักดี :L2: :กอด1:
-
ค้างง่ะ
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
“ตามสัญญา......ผมจะลืมพี่ครับ”
น้องได้ลืมแกสมใจอยากของแกแน่.. :angry2: :angry2:
:pig4: :L2: :pig4:
-
มาแล้ว ต้มยำกุ้ง เพิ่มพริกขี้หนู บีบมะนาว
แต่อยากให้แสบซนฟื้นขึ้นมาแล้วแบบว่าแมนๆ ตามไล่จีบพี่ออกไซด์ให้เป็นเมียแทน
เหอๆๆ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :m8: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :o7: :o7: :sad5: :sad5:
น้ำตาท่วมจอ นี่กำลังจะดราม่าใช่มั้ย
-
:a5:
ชอค กันเลยทีเดียวววว
-
ฝัน มันต้องเป็นความฝันแน่นอนเลย
ออกไซด์ กัน ซนต้องไม่เป็นอะไรนะ :monkeysad:
คนเขียนอย่าใจร้ายกับออกไซด์เลย เค้ารอมานานแล้วน้าาา
-
7
Hydrogen’s talk
“แม่ครับ นั่งก่อนเถอะครับ”
ผมพยายามบอกแม่ที่เดินวนไปวนมาหน้าห้องฉุกเฉินเกือบชั่วโมงแล้ว
“ไฮร์ ทำไมหมอมันเข้าไปนานจังฮะ แล้วแบบนี้ออกไซด์กับแสบซนจะเป็นอะไรรึเปล่า กรี๊ดด ฉันจะเป็นลมขอยาดมด่วนทำไมมันมีแต่เรื่องร้ายๆนะ”
“สองคนนั้นต้องปลอดภัยอยู่แล้วครับแม่ นี่ครับยาดม มานั่งเถอะครับ ผมกับพ่อเวียนหัวเพราะแม่แล้วนะครับ”
“แกสบายใจได้ไงฮ้า หรือแกเคยเป็นหมอแกถึงมั่นใจขนาดนั้น ไม่สิแกจะเป็นหมอได้ไง วิทยาศาสตร์แกยังได้เกรดซีเลย”
“โธ่แม่ ใช่เวลาไหมครับ หมอออกมาแล้วแม่ๆ”
แม่พุ่งตัวไปยังชายหนุ่มสูงวัยในชุดสกาวมือที่สวมถุงมือยางอยู่เปื้อนเลือดไปหมด
“คุณหมอครับ ลูกกับหลานเราเป็นไงบ้างครับ”
“คุณฆัณทสาร ตอบรับการผ่าตัดของเราครับ แม้จะโดนกระแทกหนัก แต่ก็ฝื้นตัวเร็วมาก อาการยังคงคงที่ แต่เราฉีดยากระตุ้นเข้าไปแล้ว ไม่มีอะไรน่าห่วงนัก เพียงแต่คุณออกไซด์ ยังต้องรอดูอาการไปก่อนครับ แม้ส่วนระบบประสาทจะไม่ได้รับการกระแทกแต่ร่างกายเขาปฏิเสธยาที่เราฉีดไปครับ อาการของคุณออกไซด์เลยยังน่าห่วงอยู่ แต่ไม่ต้องห่วงนะครับคุณท่าน พวกเราจะทำให้ดีที่สุด”
คุณหมอพูดก่อนจะโค้งตัวเดินออกไปแม่น้ำตาค่อยๆไหลออกมาช้าๆพร้อมกับพ่อที่เข้ามาพยุงไว้ ผมเข้าไปช่วยท่านอีกแรง
“แม่ครับ ไม่ต้องห่วงนะ ผมเชื่อว่าทั้งสองปลอดภัยแน่ๆ”
“ฮึก ก..แกเอาอะไรมาเป็นหลักประกันล่ะ”
“.........ผมเอาน้องชายผมเป็นหลักประกันเลย แม่ก็รู้ว่าผมรักมันมาก เพราะงั้นหมายความว่าครั้งนี้ผมมั่นใจจริงๆว่าทั้งสองต้องรอด”
“ฮึก แก ไอ้เด็กบ้า”
แม่ยิ้มออกมาเล็กน้อยกับประโยคคลายเครียดของผม ผมก็เครียดไม่แพ้ไปกว่าแม้ แต่ผมไม่อยากให้ท่านล้มอีกคน
“พ่อ พาแม่กลับเถอะครับ มีอะไรผมจะโทรไปหา เดี๋ยวพี่คาร์บอนก็มา แม่ไปอยู่กับพี่เพทายแล้วก็หลานเถอะครับ”
“แต่แม่ว่า...”
“เถอะครับแม่ ผมไม่อยากให้แม่ล้มไปอีกคนนะ พ่อก็ด้วย ไปพักเถอะครับ ผมอยู่เฝ้าเอง”
“เอางั้นก็ได้ แกมีอะไรก็โทรไปนะ”
“ครับๆรู้แล้วน่า คุณหญิงเหี่ยว”
“ไอ้เด็กบ้า ไปเถอะคุณ พรุ่งนี้เราจะได้มาแต่เช้า”
ผมทรุดตัวลงนั่งเมื่อพ่อกับแม่เดินออกไป น้ำตาไหลออกมาจากหางตาเงียบๆ แม่เป็นคนสุดท้ายที่ผมจะให้รับรู้ว่าผมกำลังอ่อนแอ เพราะท่านเหนื่อยมากับผมมากพอแล้ว
ขอเถอะ พี่ออกไซด์ ซน ตื่นมาเถอะ
ทุกคนเป็นห่วงมากแล้วนะ...............
Brave knight’s talk
ผมก้าวมาอย่างมั่นคงในโรงพยาบาลหรูหลังจากที่เหยียบแผ่นดินไทยได้ไม่นาน เบื้อหลังมีชายในชุดสูทอีกเป็นสิบคนที่เดินประกบหลังผมมาจนทั้งพยาบาลและคนไข้ในนี้ตกใจกันหมด
“นี่ พวกคุณบอดีการ์ด พวกคุณนะ ช่วยรอกันอยู่เงียบๆหน่อยได้ไหม ผมบอกว่ามาดูเพื่อนแปปเดียวก็แปปเดียวสิ”
“ขอโทษครับ แต่คุณทามเป็นคนเดียวที่จะสั่งพวกเราเกี่ยวกับคุณไนท์ได้ พวกเราต้องประกบตัวคุณไนท์ให้มั่นใจว่าคุณไนท์จะไม่หนีครับ”
ชิท ไอ้พวกนี้นี่ เออ ตามได้ตามไป
ผมสบถในใจเบาๆ เออ ผมมันเป็นแค่ลูกหนี้ อย่าให้หนีได้นะเว้ยไอ้พวกฝรั่งน้ำข้าวเปรตเวรเอ้ย
ผมเข้ามาในเขตห้องไอซียู ห้องฉุกเฉิน ด้านหน้าห้องโซนซีมีผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งนั่งกุมหน้าอยู่หน้าห้อง เออ ถามไอ้หมอนี่ล่ะ
“นาย”
“อะไรวะ คนยิ่งปวดหัวอยู่”
หมอนั่นหันมามองผมแล้วตวาดแบบขาดสติทำเอาบอร์ดีการ์ดนับสิบชักปืนออกมาเล็งไปที่กบาลหมอนั่นพร้อมๆกัน ก่อนที่หมอนั่นจะปลายตาไปมองกะบอกปืนเล็กน้อยแล้วหันมามองหน้าผมเชิงขอโทษนิดหน่อย
“โทษที พอดีผมกำลังคิดอะไรอยู่”
“ไม่เป็นไรครับ คือผมแค่อยากรู้ว่าแสบซนปลอดภัย”
“ซน? เพื่อนกับซนเหรอ”
“ครับ เพื่อนที่เมกา วันนี้เราคุยกันแต่จู่ๆสายก็หลุดไปเลย ผมเป็นห่วงเลย”
“แล้วคุณตามมาเจอได้ไง”
“เอ่อ คือ คุณก็เห็นพวกฝรั่งตาข้าวด้านหลังผมนี่ใช่ป่ะ ไม่ต้องห่วง พวกมันฟังไม่รู้เรื่องเหรอ คือแบบ เจ้าหนี้ผมค่อนข้างจะมีความสามารถเรื่องเจาะหาคนน่ะ ผมเลยมาถูก แต่ผมมาแค่แปปเดียวนะ แค่อยากรู้ว่าซนปลอดภัย”
“ซนอาการดีขึ้นแล้ว เพียงแต่พี่ชายผม...”
“อ่อ พี่ออกไซด์ ใช่ไหม คนนี้ผมก็รู้จัก คนที่ซนพยายามแทบตายที่จะมาหา หล่อไหมพี่คุณน่ะ ผมอยากเห็น แต่ตอนนี้สภาพคงเละน่าดู”
“คือ คนที่นายกำลังว่ามันพี่ฉันนะ”
“เอ่อ ผมปากหมาหน่อย ขอโทษ แต่เชื่อเถอะ ทั้งสองรอดแน่ๆ ..”
ตี้ดดดดด
ชิท ใครโทรมาอีกแล้ววะ
“ขอตัวนะคุณ ชื่อไรนะ”
“ไฮโดรเจน ยินดีที่ได้รู้จัก นาย...”
“เบรฟไนท์ ไปรับโทรศัพท์ก่อนนะคุณ”
ผมกดรับโทรศัพท์ที่ไม่ยอมวางสายไปง่ายๆ
“คร้าบๆ ใครครับ”
(พูดภาษาอังกฤษเดี๋ยวนี้ ฉันไม่ชอบพูดไทย มันยาก)
“อ๋อ คุณเจ้าหนี้นี่ เอง มีอะไรครับ”
(...ฉันชื่อทาม และฉันก็เคยบอกนายแล้วว่าให้เรียกว่าคุณทาม)
โน่น นี่นั่น ทั้งชีวิตทำเป็นแต่สั่งรึไงวะ
เหมือนรู้ว่าผมกำลังแอบด่า เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นมาอีกระลอก
(เมื่อไหร่จะกลับ)
“คุณทาม น้อยๆหน่อย ผมเพิ่งมาไม่ถึงสิบนาทีเองนะ”
(ต้องใช้ฉันบอกไหมว่านายเป็นแค่..)
“ลูกหนี้ ผมรู้แล้ว แต่เพื่อนผมกำลังโคม่านะคุณ”
(นายต้องกลับมาได้แล้ว ทำตัวดีๆ อย่าคิดหนี)
“ผมคงหนีได้หรอก ปืนจ่อกบาลเป็นสิบอย่างเนี่ย”
(หึ เข้าใจตอบนี่...แต่นายคงลืมไปแล้วว่านายกำลังคุยกับใคร พูดเล่นเหมือนคุยกับเพื่อนสนิทเลย ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันเป็นใคร)
“นักแต่งนิยายมือฉมังล่ะมั้ง เห็นแต่งเรื่องเป็นฉากๆตอนๆเลยนี่”
(ชิท นายคงลืมไปแล้วว่าบทลงโทษฉันเป็นไง)
“อ่อ ไม่ใช่สิ คุณทามเหมาะจะเป็นนายำจวรมากกว่า ฝีมือการสอบสวนไม่เป็นรองใครเลย”
(ไนท์! กลับ- มา-นี่-เดี๋ยว-นี้)
“เออ รู้แล้วโว้ย ขออีกห้านาที พอใจไหมคุณทาม”
ติ้ด
ปลายสายกดตัดสายไปก่อนที่ผมจะได้ต่อลอง แน่ล่ะ ไม่เคยมีใครได้สิทธิต่อรองกับไอ้เจ้าหนี้บ้านี่หรอก ถ้าพูดเสียงแบบนั้นแสดงว่าถ้าผมไม่กลับพายุขนาดใหญ่ระเบิดไทยแน่
“คุณๆ คุณไฮโดรเจน”
“อ้าว นึกว่าไปแล้ว มีไรล่ะนาย”
“นี่เบอร์ผม โทรไปบอกด้วยถ้าซนฟื้น อ้อ อีกอย่าง ถ้าจะร้องน่ะ ร้องได้เลย คนเราดูดีเวลาร้อง ไม่ต้องอดกลั้นหรอก คุณหล่อมากๆตอนมีน้ำตา”
เขายิ้มออกมาที่มุมปากเล็กน้อยกับคำบอกเล่าของผมก่อนจะรับเบอร์โทรไป
“นายน่ะ ไนท์ใช่ไหม ไปตัดผมเซอร์ๆนั่นแล้วก็ขจัดท่าเบลอๆนั่นออกไป นายจะน่ารักสุดๆเลยล่ะ ส่วนเรื่องสองคนนี้ ไม่ต้องห่วง ฉันก็เชื่อว่าพวกเขารอด”
“ผมก็เชื่องั้น ไม่เกินคืนนี้ เดี๋ยวก็มีข่าวดี เซนส์ผมแม่น แล้วจะเอาเรื่องตัดผมไปพิจารณานะ ไปล่ะ ก่อนพายุจะมา”
ผมเดินออกไปมุ่งหน้าไปยังสนามบินที่ๆมาทันที เฮ้อ ตายล่ะ ผมยังไม่ทันคิดเลยว่าจะโดนอีตาเจ้าหนี้บ้าเลือดนั่นทำไงบ้าง อย่าเพิ่งฆ่าผมก็ล่ะกัน ผมกำลังไปล่ะ คุณเดธทาม
…………………………………………………..
ต้องขอโทษด้วยที่ตอนนี้สั้นมาก และไม่มีบทของตัวเด่นเลย แต่ว่าอยากเปิดตัว นายเอกคนใหม่แบบเป็นพิธีหน่อย ฮะๆ เดี๋ยวจะมาต่อบทต่อไปให้อีกไม่นานนะ ฝากรูปเบรฟไนท์ไว้ด้วย แล้วก็ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตาม ขอบคุณทุกๆคอมเม้นนะ
(http://i1108.photobucket.com/albums/h407/merisahlsd/107409552.jpg)
-
รออ่านต่อจ้า
-
:L2:
-
:o12:
มาม่าาาาาา
แต่รุปไนท์น่ารักจัง ดูฮาๆดี
นึกว่าไนท์จะคู่กับไฮซะอีก แต่นี้มีเจ้าของแล้ววว
-
ลั้นล้า
นายเอกใหม่
ฮุฮุ
แล้วจะคู่กะใครอ่ะ????
ตามคร๊า ฟฟ
-
ขอให้ปลอดภัยY-Y ทั้งสองคนนะ กลับมารักกัน
-
ซน ออกไซด์ ยังไม่ฟื้นสงสัยจังว่าฟื้นแล้วจะจำกันได้มั้ย
คู่ใหม่มาใหลุ้นอีกแล้วรอเจอไนท์ ทามค่ะ
o13
-
อ้าว...คนโคม่าดันเป็นออกไซด์แฮะ
-
ขออย่างเดียว
อย่าความจำเสื่อม เพราะ เบื่อ มุข นี้แล้ว
-
อร๊ากกก
จะลงแดงงงงงงงง ,, จะลุ้นไปไหน
ถ้าเป็นโรคหัวใจตายไปแล้ว .. เอิ๊ก ๆ
รอนะจ๊ะ คนเขียน อิอิ
-
แม้แต่วินาทีเสี่ยงตายของชีวิต ก็ยังทิฐิ
very good สุดๆ เลย ออกไซ์
:z3:
ขอให้ปลอดภัยทั้งสองคนนะ
:L2: :L2:
-
ฟื้นมาเถอะนะ
:sad4: :sad4:
ว่าแต่ ไนท์คู่กะใครอ่ะ คุณเจ้าหนี้ หรือไฮโดรเจน :oo1: :oo1:
-
น้องไนท์่น่ารักจัง อิอิ
-
ตื่นมาจำพระเอกเราไม่แน้เลย
:call:
-
ชอบไนท์อ่าๆๆ
-
รออ่านนะค่ะ
-
เค้าำไม่อยากินมาม่าอ่ะ :o12:
อร๊ายยยยยยนายเอกอีกคนชื่อเท่ห์ รูปน่ารักดี :impress2:
ตอนแรกนึกว่าจะคู่ไฮร์
แต่มีเจ้าของแล้ว
รออ่านตอนต่อไปจร้าาาาา o13 :bye2:
-
ซนต้องความจำเสื่อมแน่เลย
ปล. คนเขียนคะ เวลาอัพตอนใหม่ ถ้าลงวันที่ ลงหน้าด้วย มันจะเริ่ดมาก
ตย. แสบซน*ออกไซด์ เป็นภรรยาผมนะครับพี่ชาย ch.7 [060711] p.6
-
เหตุการณ์หลังจากนี้จะเป็นยังงัยเนี้ยะ
คงต้องติดตามกันต่อไป..ลุ้นๆๆ
-------------
คู่เดธทามและไนท์ ดูท่าน่าจะมัน...
:z2:
-
รูปไนท์น่ารักจัง
ฟื้นมาขอให้จำกันได้น๊า
:L2: :กอด1: :L1:
-
:z3: :z3: :z3: ดีกับแป๊บเดียวเอง
-
ว๊ายยยยยยยยยยยย
ไนท์โมเอะจัง งุงิ :-[ :-[ :-[
-
เหอๆ ทำมัยเราคิดต่าง อยากให้ฟื้นมาจำอิพี่ออกไซดด์ไม่ได้ หรือ แกล้งจำไม่ได้
เอาคืนให้เจ็บไปเลย อยากร้ายใส่น้องซนก่อนทำมาย
-
ต้องฟื้นขึ้นมาซิ! ว่าแต่ใครจะจำใครไม่ได้กันแน่หนออ
รอตอนต่อไปนะคะ~~~
-
คนอ่านมีทั้งอยากให้จำได้และจำไม่ได้ :serius2: คนแต่งสับสน ฮ่าๆ กลัวเอามาลงแล้วคนอ่านไม่ชอบ บรื๋อ
-
ฟื้นเร็วๆนะแสบซน พี่ออกไซด์ TT^TT
[[อยากให้แสบซนฟื้นมา แล้วจำอิพี่ออกไซด์ไม่ได้ !!!!]] <<<อินไปมั้ยเรา ??
-
8
ผมกระพริบตาถี่ๆเพื่อให้เข้ากับแสงภายในห้อง และแสงสว่างจากด้านนอกที่ลอดผ่านเข้ามา
โรงพยาบาล......
แขนและขาของผมมีลอยแผลเล็กน้อย แต่ที่ปวดที่สุดคงจะเป็นศีรษะ ผมยกมือจับหัวเบาๆพบว่ารอบๆหัวมีผ้าก็อตผันอยู่รอบๆ
ผมไม่ชอบโรงพยาบาล มันทำให้รู้สึกแย่และสูญเสีย
แต่ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน........
อุบัติเหตุตรงทางลาด.....
ผมกับพี่ออกไซด์.......
ผลสุดท้ายผมก็ไม่มีทางลืมพี่จริงๆสินะ
ผมมองไปรอบๆห้องเพื่อจะหาใครสักคนจนเจอไฮร์ที่งัวเงียลุกขึ้นจากโซฟาใบหน้าโทรมๆ ตาคมหันไปมองๆรอบๆห้องแล้วมาหยุดที่ผมก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“ซน!! ฟื้นแล้วเหรอ”
ผมพยายามจะยกแขนไปที่ขวดน้ำข้างๆเพื่อสื่อว่าผมต้องการน้ำเพราะผมแสบและคอแห้งไปหมด
“...ขอบคุณ ไฮร์”
“เฮ้ย อย่าเพิ่งหลับนะ ซนหลับไปมากพอแล้ว รู้สึกยังไงบ้าง หมอ เราต้องเรียกหมอนี่ เออใช่”
“เดี๋ยวใจเย็น แค่กๆ...ไม่ต้องเรียกก็ได้ เราโอเค พี่ออกไซด์ล่ะ...”
“อยู่ห้องข้างๆ แต่พี่ออกไซด์ยังไม่ฟื้นเลย นี่ก็ห้าวันแล้ว”
“แค่กๆ ห้าวัน...แล้วอาการพี่ออกไซด์เป็นไงบ้าง”
“ดีขึ้นแล้ว แค่รอตื่นอย่างเดียว เกิดอะไรขึ้นกันซน ทำไมถึงเกิดอุบัติเหตุได้ รถคันนั้นเราจอดไว้กะจะเอาไปซ่อม ทำไมถึงขับออกไปกัน”
“แค่กๆ ทะเลาะกันน่ะ ขอโทษนะ เลยทำให้ แค่กๆ ทุกคนเดือดร้อนเลย”
“จะขอโทษทำไม อุบัติเหตุเกิดกันได้ จะว่าไปมีคนมาหาซนด้วย บอกให้เราโทรไปตอนซนฟื้น”
“ใครเหรอ...”
“ตัวไม่เตี้ยมากแต่ก็ไม่สูง ผอมๆหน่อย ผมฟูๆแทบมองไม่เห็นตา ตัวขาวๆ ปากหมาๆ ชื่อ เบรฟไนท์น่ะนะ ถ้าจำไม่ผิด”
“แค่กๆ บอกชื่อก็จบแล้ว ไนท์มางั้นเหรอ..งั้นเดี๋ยวเราขอยืมโทรศัพท์หน่อยนะไฮร์”
ไฮโดรยื่นโทรศัพท์มาให้ผมพร้อมกับเบอร์โทรที่ไนท์ฝากไว้ เบรฟไนท์ เพื่อนที่อเมริกาของผมอีกคนครับ ผมสนิทกับไนท์มากๆแล้วก็ปีเตอร์อีกคน ไนท์เป็นเด็กกลับพร้า แต่เรียนเก่งจนได้ทุนเรียนมหาลัยดีๆ
ตู้ดดดดด ตุ้ดดด
(เฮ้ยย ตอนโทรมาน่ะได้ดูนาฬิกาไหมวะ ตอนนี้เมกามันกี่โมงแล้วหา หนังสือมารยาทน่ะมีขายไหม ไปหาซื้ออ่านมั่งดิเว้ย)
“ไนท์...เราเองซน”
(อ้าว เอ่อ...กรุณาฝากข้อความหลังจากได้ยินเสียงสัญญาณตอบรับ..ติ้ดๆ อ้าว ซนเองเหรอ เมื่อกี้มันเสียงสัญญาณน่ะ ตั้งไว้ให้โรคจิตกลัวเล่น แหะๆ แล้วนี่ตื่นแล้วเหรอ เราห่วงอยู่เลย หายไปหลายวัน)
ผมขำออกมาเล็กน้อยกับการแถไปเรื่อยๆของไนท์ทั้งพูดเอง ดัดเสียงเป็นออเปอร์เรเตอร์เอง แถมแก้ตัวเองอีก
“เรารบกวนรึเปล่า เราแค่จะโทรมาบอกว่าไม่ต้องห่วง”
(อ่อ ป่าวเลยๆ แล้วแฟนล่ะ เป็นไงบ้าง ตื่นยัง)
“ยังเลย พี่เค้าคงไม่รับเราเป็นแฟนแล้วล่ะไนท์”
(เฮ้ยๆ พูดอะไรอย่างนั้น ซนอุตส่าห์ดั้นด้นไปหา หรือว่าที่ตัดสายเราเมื่อวานเพราะทะเลาะกัน)
“อืม เรื่องเข้าใจผิดเล็กน้อยน่ะ”
(โถ ซื้อหวยทำไมไม่ถูกเหมือนทายแม่นแบบนี้วะ ชิท เซ็งจริงๆ)
“ฮะๆ แค่กๆ งั้นเราไม่กวนล่ะ นอนเถอะ ฝากบอกปีเตอร์ด้วยนะว่าเราคงไม่ได้เจอตอนมา”
(อย่าไปใจดีกับมันมาก ไม่รู้รึไงว่ามันชอบ)
“รู้อยู่ แต่เราชอบพี่ออกไซด์ ไนท์ก้รู้”
(ทำไมจะไม่รู้ หายใจเข้าออกเป็นมันแล้วเนี่ย รีบปรับความเข้าใจกันเร็วๆล่ะ คำแนะนำนะ ถ้ามันไม่ฟัง จับมันมัดตอนเดี้ยงๆเนี่ยล่ะ แล้วก็เล่าความจริงให้ฟัง รับลอง เข้าใจกัน รักกัน แฮปปี้เอนดิ้งสุดๆ)
“ฮะๆ จะเอาไปคิดดูนะ ขอบใจมากๆเลยไนท์”
(งืมๆ แจ่บๆ งั้นเราไปล่ะ ง้วงง่วง บ้ายบายมายดาลิ้งค์)
“บาย”
ผมบอกก่อนจะกดวางหู แล้วคืนโทรศัพท์ไปให้ไฮร์โทรหาคุณแม่กับคุณพ่อ
ไม่นานต่อจากนั้นคุณพยาบาลก็เข้ามาตรวงอุณหภูมิและให้ยาผมทาน และคุณแม่ก็เข้ามาในช่วงสายๆพร้อมกับผลไม้และดอกไม้อีกเยอะแยะ ท่านให้เหตุผลว่ามันจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น
“ไฮร์ ทำไมเมื่อกี้อยู่ดีๆแม่ถึงผลุนผลันออกไปล่ะ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า ทำไมยังไม่กลับมาเลย”
“ไม่แน่ใจเหมือนกัน แม่บอกให้เราอยู่กับซน รู้สึกจะไปทางห้องพี่ออกไซด์”
“พี่ออกไซด์.....”
อย่าเป็นอะไรนะครับ ผมขอร้อง ผมรักพี่ รักพี่จริงๆ...
Oxide’s talks
ผมได้ยินเสียงชุลมุนดังเซ็งเซ่อยู่รอบๆตัวผม เปือกตาผมหนักอึ้งต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าจะเปิดได้ ภาพแรกที่เห็นคือผู้ชายในชุดสกาวกับผ้าปิดปาก
“คนไข้ฟื้นแล้วครับ...”
ชายหนุ่มสูงวัยอีกคนข้างๆพูดขึ้นก่อนที่ผมจะเห็นแม่เดินเข้ามาพร้อมกับพ่อ
“ไซด์ ฟื้นแล้วเหรอลูก”
“...ผม..น้ำ...”
“นี่จ้ะน้ำลูก”
แม่ยื่นน้ำมาให้ผมพร้อมกับหมอและพยาบาลที่ค่อยๆเดินออกไป
“แม่ครับ ซนล่ะครับ แสบซนอยู่ไหน ซนอยู่ไหนครับแม่”
“ใจเย็นๆลูก ซนสบายดี ฟื้นแล้วเมื่อวานนี้ ตอนนี้แม่ให้ไฮร์เฝ้าอยู่ ลูกล่ะ โอเคไหม”
“โอเคครับแม่.....แต่ผมยังมึนๆอยู่เลยครับ”
“แม่ห่วงมากเลยว่าลูกสองคนจะเป็นอะไรไป ยิ่งเมื่อกี้ลูกไม่หายใจไปเป็นสิบวิ แล้วนี่ทำอีท่าไหนถึงรถชนได้ล่ะลูก”
“แม่ครับ.....แม่ช่วยอะไรผมหน่อยได้ไหมครับ”
“จ้ะ?”
Saeb-son’s talk
“ไฮร์ ว่าไง พี่ออกไซด์เป็นอะไร ทำไมหมอวิ่งผ่านมาเยอะแยะเลย”
“..ฮึก....”
“แม่ครับ แม่ ทำไมหมอวิ่งออกมาเยอะแยะเลยฮะ แม่บอกซนได้ไหมครับ”
“ออกไซด์ลูก....ออกไซด์...”
“พ..พี่ออกไซด์เป็นอะไรไปฮะ ทำไม งั้นพาซนไปหาหน่อยได้ไหมครับ”
“เดี๋ยวพ่อพาไปเองลูก”
ผมรู้สึกโหวงเหวงไปทั่วใจเมื่อคุณแม่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับน้ำตาที่นองหน้า และไฮโดรเจนก็ไม่ยอมเอ่ยปากพูดอะไร พ่อค่อยๆพยุงผมลงที่รถเข็นและเอาสายน้ำเกลือคล้องก่อนจะเข็นผมออกจากห้องไปห้องข้างๆ
“พี่ออกไซด์..........”
พี่ออกไซด์นอนอยู่บนเตียงสีขาวสะอาด ใบหน้าขาวซีดจนน่าใจหาย ปากมีตัวครอบออกซิเจนครอบอยู่ พร้อมกับเสียงเครื่องวัดที่ดังเป็นเครื่องช่วยยืนยันว่าพี่ออกไซด์ยังอยู่กับผม
ทำไมกัน.....
ทั้งๆที่ผมกดศีรษะพี่ลงไปไม่ให้กระแทกแล้ว ทำไมถึงไม่ยอมฟื้นมา...
ขี้โกง ขี้โกงที่สุด....
ผมเข็นรถไปข้างๆเตียงพร้อมค่อยๆเลื่อนมือที่สั่นเทาไปจับมือหนาไว้ คุณพ่อค่อยๆเดินออกจากห้องไป
“พี่ออกไซด์......”
“ผมว่าพี่ต้อง...โกรธผมแน่ๆ ที่ผมยังไม่ลืมพี่...”
“วันนั้นน่ะนะ....ที่ผมพูดเรื่องรู้สึกผิด.....”
“ผมรู้สึกผิดที่ไปโดยไม่ลา ผมเลยกลับมาทันทีที่คุณย่าเสีย ผมพยายามกลับมาหลายรอบแล้ว แต่ก็...ไม่สำเร็จ ผมรู้ว่าคุณย่าจะเสียอีกไม่นานตอนที่ผมคิดหนี และก็เป็นจริง อีกไม่กีปี่คุณย่าก็เสีย ทั้งๆที่ผมเพิ่งเรียนจบแท้ๆ”
“ผมกลับมาเพราะความรู้สึกผิดเต็มอก แต่เหนืออื่นใด เพราะผมรักพี่”
“วันที่ผมไปโดยไม่ลา เป็นวันที่ผมก็เจ็บไม่ต่างไปจากพี่เลยนะครับ ผมนั่งร้อง ร้องจนเป็นชีวิตประจำวันไปเลยล่ะ ฮะๆ”
“ไม่รู้พี่ออกไซด์เห็นมันรึเปล่า แต่ผมเอากล่องไปวางไว้ในห้องพี่...ความจริงผมจะให้กุญแจที่ไขกล่องวันที่เราจะไปเที่ยวกัน......”
“ในนั้นคือไดอารี่ของผมเองล่ะครับ ผมจดไว้หมดเลยว่าทุกวันทำอะไร ผมคิดว่าพี่ออกไซด์คงอยากรู้แน่ๆว่าผมทำอะไรบ้างตอนอยู่ที่นั่น”
“ตอนอยู่อเมริกา ผมมีเพื่อนสองคนน่ะครับ พวกเค้าดีกับผมมากๆ ปีเตอร์คนที่คุยกับผมภาษาอังกฤษวันก่อน เป็นคนที่หล่อมากๆเลยล่ะฮะ ถึงจะสู้พี่ไม่ได้ก็เถอะนะ ฮะๆ”
“ส่วนอีกคนชื่อเบรฟไนท์ ไนท์เป็นลูกครึ่งผสมกันมั่วๆ แม่เป็นนู่นพ่อเป็นนี่ ที่รู้ได้เพราะสูติบัตรของหมอนั่นที่มาวางอยู่หน้าบ้านเด็กกำพร้าเมื่อตอนไม่กี่ขวบ ไนท์น่ะนะ น่าสงสารมากๆเลยล่ะครับ เค้าเป็นเด็กกำพร้า ที่ไม่เคยร้องไห้เลย วันๆยิ้มอย่างเดียว ผมน่ะ รักไนท์มากๆ เขารู้ทุกเรื่องของผมเลยนะ โดยเฉพาะเรื่องพี่ ไนท์รู้ดีเชียวล่ะ เค้ายังออกไอเดียให้มัดพี่เอาไว้ตอนยังลุกไม่ได้แล้วก็ให้ผมอธิบายทุกเรื่องให้ฟังด้วยล่ะ”
“เคยมีคนบอกผมว่าถ้าคุยกับคนที่กำลังป่วยอยู่เค้าจะฟื้นขึ้นมา...แล้ว ฮึก....ทำไมพี่ถึงไม่ฟื้นขึ้นมาล่ะครับ.....ฮึก”
“ผมไม่อยู่ให้พี่เกลียดขี้หน้านานหรอกครับ พอพี่ฟื้นขึ้นมา ผมก็จะไปแล้วครับ...ขอ ฮึก แค่พี่ไม่เป็นไร”
“ผมจะลืมพี่ตามสัญญา แต่ขอเวลาให้ผมหน่อยนะครับ”
ผมแนบริมฝีปากลงบนมือกว้างของพี่ออกไซด์แล้วก็ทำท่าจะลุกออกไป ถ้าไม่ติดที่…………
หมับ!
“จะหนีพี่ไปอีกแล้วใช่ไหม”
.....................................................................................
เวิ้กว้ากเวิ้กว้ากกก จบไปอีกตอน อาจจะไม่ถูกใจใครหลายๆท่าน (ซึ่งต้องขอโทษมาก) ขอให้ชอบเน้ออ ขอบคุณมากๆทุกความคิดเห็น ชอบอ่านมากๆเลย o13 o13 o13
-
ไม่เป็นไรจ๊ะ อ่อ เราเพิ่งเเสดงตัว 555
ปกติอ่านในมือถือ มันเม้นไม่ได้ แหะๆ
วันนี้มานั่งเฝ้าเรื่องนี้ รออ่านต่อ ลุ้นมากไปนิด กร๊ากกกก
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ จุ๊บๆ
-
วู้ๆๆๆๆๆๆ น่าร๊ากกกกก
-
ถูกใจจจจจจจ o13
ถูกใจกว่านี้ถ้ารีบมาต่อ
:call:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงเติ่งงงงงงงงงงงงงงงงงง
อิอิ ,, ปรับความเข้าใจกันแล้ว ว ขอหวานๆ นะตอนต่อไป ^^~
-
ฮึก ฮึก ฮือออออ
อินหนัก :o12:
-
อีออกไซด์ แกล้งแสบซนอีกแล้ว
เดวปั๊ด
ตกลงจะดีกันแล้วใช่มั้ย
:impress2: :impress2:
-
หนีไม่ได้แล้วล่ะแสบซนเอ๋ย :laugh:
มาอัพต่อเร็วๆนะ :call:
-
ขอบคุณที่ความจำไม่เสื่อม (แบบเดิมๆ) ครับ
.
ไอ่ปีเตอร์นี่ไม่อยากให้ออกมาเลยไม่น่าไว้ใจ
ขอหวานๆบ้างนะครับ
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ...
สนุกดีค่ะ
-
โอเคมากๆๆๆๆๆๆ ที่ซนไม่ความจำเสื่อม ไม่งั้นมันจะดูน้ำเน่าไปนิดนึงนะ (แต่ก็ชอบอ่าน >_<)
อุ๊บกรี๊ดดดดด เขากำลังจะรักกัน(?) เขากำลังจะแฮปปี้(?) เนอะ!!!
-
ไม่เป็นไรจ๊ะ อ่อ เราเพิ่งเเสดงตัว 555
ปกติอ่านในมือถือ มันเม้นไม่ได้ แหะๆ
วันนี้มานั่งเฝ้าเรื่องนี้ รออ่านต่อ ลุ้นมากไปนิด กร๊ากกกก
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ จุ๊บๆ
ถึงขนาดมานั่งเฝ้าเลย คนเขียนลอยแล้ว 5555
-
ไวรัสเข้าไมโครซอฟ ไฟล์นิยายเรื่องนี้ หาย เกลี้ยง ฮ่าๆ(อยากร้องไห้) ตอนนี้เลยต้องใช้โน้ดบุ้คแต่ง อาจจะอัพช้าบ้างนะ(แต่ไม่ดองเกินสองวันแน่นอน) ขอบคุณมากๆที่ติดตาม ขอบคุณทุกคอมเม้น
ปล.อยากแต่งเรื่องไนท์สุดใจขาดดิ้น ส่วนตัวชอบคาแรคเตอร์ไนท์มาก ที่ไม่กลัวพระเอกเหมือนนายเอกเรื่องที่แล้วมา แต่กลัวเริ่มเรื่องใหม่แล้วเรื่องนี้ไม่จบ มีใครอยากอ่านคู่ BraveKnight+DEeathtime บ้างหว่า
-
โอเคมากๆๆๆๆๆๆ ที่ไม่ความจำเสื่อม ไม่งั้นมันจะดูน้ำเน่าไป
-
:3123:
-
ยกมืออยากอ่านคู่ BraveKnight+DEeathtime อีกคู่ค่ะ :กอด1:
-
....จะหนีพี่ไปอีกแล้วใช่ไหม :o8: :o8:
รับปรับความเข้าใจกันซะนะ แสบซน ออกไซน์
เพราะคนอ่านรอฉากหวานๆอยู่ :3123:
-
:serius2: :sad4:
ไวรัสเข้าไมโครซอฟ ไฟล์นิยายเรื่องนี้ หาย เกลี้ยง ฮ่าๆ(อยากร้องไห้) ตอนนี้เลยต้องใช้โน้ดบุ้คแต่ง อาจจะอัพช้าบ้างนะ(แต่ไม่ดองเกินสองวันแน่นอน) ขอบคุณมากๆที่ติดตาม ขอบคุณทุกคอมเม้น
ปล.อยากแต่งเรื่องไนท์สุดใจขาดดิ้น ส่วนตัวชอบคาแรคเตอร์ไนท์มาก ที่ไม่กลัวพระเอกเหมือนนายเอกเรื่องที่แล้วมา แต่กลัวเริ่มเรื่องใหม่แล้วเรื่องนี้ไม่จบ มีใครอยากอ่านคู่ BraveKnight+DEeathtime บ้างหว่า
เป็นเรื่องเดียวกันปะครับ o18 o18 :really2: :เฮ้อ:
-
เฮ้อโล่งอกในที่สุดก็รู้ความจริงซะที แถมมีตัวละครใหม่
ปีเตอร์จะมาป่วนอีกมั้ยเนี่ย รอๆๆๆๆ มาต่อค่ะ
-
จะมีใครหมั่นไส้ออกไซด์เหมือนเราป่าวเนี่ย
พระเอกไม่ดิ้นรนเลย ยังจะแกล้งให้น้องสารภาพอีก
ไม่แมนเท่าที่ควรนะเนี่ย
-
มีการเล่นละครตบตากันอีกนะนี่
แต่ก็ดีใจที่ฟื้นขึ้นมา ยังจะน้องแสบซนได้
ส่วนคุ่เบรฟไนท์ก็อยากอ่านค่ะ อิอิ
-
เย้ๆๆๆ
มาม่าจงหายไป
อิอิ
-
:serius2: :sad4:
เป็นเรื่องเดียวกันปะครับ o18 o18 :really2: :เฮ้อ:
เป็นเรื่องต่อๆกันเน้อ
-
รูเรื่องกันแน่ๆ คราวนี้
-
ดีนะที่รีบตื่น...เล่นตัวมาก ๆ เดี๋ยวซนหนีไปก่อนจะมานั่งเสียใจทีหลัง
-
จะติดตามต่อไปนะคร้าบบบบ
-
เย้เย้ฟื้นแล้ว
แต่ค้างอ่ะ
:z3: :L2: :z3:
ปล.คู่ไหนก็อ่านเขียนมาเถอะ
-
ออกไซค์เจ้าเล่ห์หว่ะ....
หมับ.....หมับอะไรอ่ะมันค้าง
ต่อด่วนเลย...อิอิ
:pig4:
-
ชอบๆๆ ไม่ลืมกันดีแล้ว
-
:z3: :z3: :z3:
ค้างเว่อรๆๆ
-
9
"พ..พี่ออกไซด์!"
ผมผงะอย่างตกใจเมื่อมือกว้างกระชากผมเข้าไปใกล้จนเซไปด้านหน้าปะทะกับอกกว้าง
"โอ้ยย หัวผม"
"ขอโทษครับๆ เจ็บมากไหม"
"นิดหน่อยฮะ เอ้ย พี่ออกไซด์...ทำไมถึงตื่นล่ะครับ แล้วหมอ อ่อ หมอผมเรียกหมอให้นะครับ"
คนเจ้าเล่ห์บนเตียงส่งสายตาวิบวับมาให้ผมแทนคำตอบพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย
"ห่วงพี่มากเลยเหรอครับ"
"ก็แน่ล่ะสิ พี่ออกไซด์ไม่ตื่นมาหลายวัน ทุกคนใจหายหมดแล้ว อ้ะ ผมไปเรียกคุณแม่กับคนอื่นมาก่อนดีกว่า"
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ขยับ มือกว้างก็คว้ามือทั้งสองข้างของผมไว้แล้วถอดหน้ากากออกซิเจนออกอย่างหงุดหงิดก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมา
"พี่หมายถึงว่า 'แสบซน เป็นห่วง ออกไซด์' ใช่ไหมครับ"
ตาคมมองไม่สิ จ้องมายังตาของผมอย่างหวานเชื่อมจนผมต้องเบนหน้าหนี
"...ครับ..นี่พี่ตื่นตั้งแต่ตอนไหนครับ"
"เอ่อ..ก็เมื่อกี้ไงครับ"
"เอาความจริง"
"แหะๆ ได้สักพักแล้วครับ ก็พี่อยากฟังใครบางครสารภาพนี่..."
"แสดงว่าที่พวกแม่ร้องไห้นั่นก็..."
"ตัวช่วยนิดหน่อยนะครับ..."
ผมตวัดตามองใบหน้าคมกับรอยยิ้มแหยๆนั่นอย่างขุ่นเคือง ให้ตายสิ พี่เค้าวางแผนไว้สินะว่ามันต้องเป็นแบบนี้ เจ้าเล่ห์ ล้อเล่นกับความรู้สึกนี่ของถนัดเลยใช่ไหม ไอ้พี่ออกไซด์บ้า
"พี่ออกไซด์! ไอ้พี่บ้า ทำไมไม่ตายๆไปเลยฮะ"
ผมสะบัดมือออกจากมือกว้างแล้วทุุบรัวไปยังหน้าออกของคนป่วยอย่างแรงตามความโกรธ
"โอ้ย ซนๆ พี่ขอโทษ โอ้ย เจ็บ"
"ขอโทษเหรอ ใช่สิ พี่จะทำอะไรได้ดีไปกว่าขอโทษ พี่มัน...ฮึ่ย รู้ไหม รู้บ้างไหมว่าผมเจ็บแค่ไหน รู้บ้างไหนฮะ"
"ซน ซนครับ พี่รู้แล้ว พี่ทำให้ซนเจ็บ พี่อยากให้ซนรู้ว่าพี่ก็เจ็บไม่ต่างกันเลยนะครับ"
มือกว้างที่มีบาดแผลเล็กน้อยลูบหัวผมช้าๆอย่างอ่อนโยน ราวกับต้องการให้ผมรู้ว่าพี่เค้าก็เจ็บเมื่อผมเจ็บจริงๆ
"......ซนขออยู่เงียบๆสักพักนะครับ..."
ผมค่อยๆผละออกมาจากอกกว้างแล้วพยายามเข็นรถเข็นออกจากห้องไปด้วยความเสียใจอย่างถึงที่สุด
.......ซะเมื่อไหร่กันเล่า
หึหึ
พี่ออกไซด์ ตาผมแกล้งกลับบ้างล่ะ
ผมยิ้มออกมาอย่างสนุกเมื่อคิดแผนการแกล้งพี่ออกไซด์ให้รู้สึกผิดได้สำเร็จ ด้านนอกมีคุณแม่กับพ่อ และไฮร์ยืนอออยู่หน้าห้อง ทั้งสามผงะก่อนจะยิ้มแห้งๆเมื่อเห็นผมเข็นรถออกมา
"ทั้งสามคนครับ..."
"เอ่อ ฟังแม่ก่อนนะลูก"
"พี่ไซด์ให้เราทำนะซนไม่เกี่ยวกับเรา"
"ฟังพ่อก่อนนะลูก"
"ผมจะให้อภัยทุกคน....ก็ต่อเมื่อทุกคนจะช่วยผมในแผนต่อไปนี้......"
Oxide's talk
ผมรู้สึกเหมือนโดนสาปให้แข็งเมื่อร่างบางนั่งรถเข็นด้วยในหน้าเศร้าๆออกไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองผมสักนิด
อยากจะรั้ง......
แต่แขนขาเหมือนไร้แรง.......
ไม่มีแรงจะขยับ.....
ตาหวานเศร้าที่มองมาที่ผมเหมือนเชือดผมทั้งเป็น....ตอนที่ผมทำร้ายซน ซนก็คงเจ็บไม่ต่างกับผมเลยสักนิด
ห้าวันผ่านไปกับการรอคอยที่จะเห็นร่างบางที่คุ้นเคยเข้ามาเยี่ยมผมบ้าง...แต่ก็ต้องผิดหวังทุกครั้งไปเมื่อคนที่เปิดประตู้เข้า้มากลับไม่ใช่ร่างบางเลยแม้แต่สักครั้ง
เวลาผมเข้าไปเยี่ยมห้องของแสบซน ซนก็ไม่เคยตื่นเลยสักครั้ง เหมือนจะตั้งเวลาหลับอัตโนมัติเวลาผมเข้าไป
เฮ้อ
แสบซนออกจากโรงพยาบาลวันนี้แล้ว.....สิ่งที่ผมกลัวที่สุดอาจจะเกิดขึ้น...ผมกลัวซนจะหนีไป หนีไปอีกครั้งโดยไม่บอกอะไรผมอีก
.......ถ้าซนหนี ผมก็จะตาม ไม่ว่าจะไปที่ไหน ผมก็จะตามให้เจอ ผมจะไม่ปล่อยให้มันผ่านไปเป็นสิบปีอย่างนี้อีกแล้ว...........
ดูอย่างวันนี้ ซนยังไม่มารับผมออกจากโรงพยาบาลเลย
เวรกรรมที่ต้องชดใช้จริงๆไอ้ออกไซด์เอ้ย
"พ่อครับ เดี๋ยวพ่อช่วยพาผมไปเอาของที่ห้าง....หน่อยได้ไหมครับ"
"อ่อ ได้ๆ แล้วจะเอาอะไรล่ะลูก"
"พอดีผมสั่งทำของไว้น่ะครับ..."
Saeb-son's talk
ผมนั่งถอนหายใจในห้องนอนขณะที่นั่งมองรูปถ่ายของผมและพี่ออกไซด์ที่พึ่งหยิบมาดู วันนี้พี่ออกไซด์ออกจากโรงพยาบาล
ผมเสียใจเล็กน้อยที่วางแผนแก้แค้นพี่ออกไซด์เพราะคุณแม่บอกว่าสภาพพี่ออกไซด์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ นั่งมองประตูรอให้ผมเข้ามาตลอดเวลา หลายครั้งที่พี่เค้าเข้ามานั่งกับผมในห้องทั้งๆที่ผมไม่ได้หลับแต่ผมก็แกล้งหลับ อยากรู้ว่าพี่ออกไซด์จะทำยังไง ก็เหมือนเดิมทุกๆครั้ง พี่ออกไซด์ไม่เคยปลุกผมหรือกระชากออกมาจากเตียงให้มานั่งคุยกันดีๆ ที่มากสุดก็แค่ลูบแก้มผมแล้วพึมพัมแต่คำขอโทษ
"เฮ้อ ถ้าผมบอกความจริงว่าผมแค่แกล้งเล่นเอาคืนพี่ พี่จะโกรธผมอีกไหมครับ"
ผมถามออกไซด์ตัวน้อยที่ยิ้มอย่างร่าเริงให้กับกล้องในรูปภาพที่มีแหวนดอกหญ้าหน้าตาบูดๆเบี้ยวๆอยู่ในมือ
"ไม่โกรธครับ แต่พี่จะโกรธถ้าคนดีไม่ยอมมาพูดกับพี่ตรงๆเนี่ยล่ะ"
ผมตกใจจนทำภาพในมือร่วงเมื่อได้ยินเสียงคมเข้มดังมาทางประตู
พี่ออกไซด์ยืนอยู่หน้าประตูด้วยท่าพิงสบายๆ มือข้างนึงล้วงเข้าไปในกระเป๋าใบหน้าหล่อเหลายังมีแผลอยู่เล็กน้อยแต่ก็เกือบหายสนิท
" คือ ผมขอโทษนะฮะ คือผมแค่อยากแกล้งพี่ออกไซด์บ้าง"
"รู้ไหมพี่กลัวมากแค่ไหนว่าเราจะหนีพี่ไปอีก"
เสียงคมดังขึ้นมาใกล้ๆตัวทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมองก็เจอใบหน้าคมอยู่ห่างจากผมไม่มากนัก
"...ผม..."
"แต่สิ่งที่ซนทำไป มันไม่ร้ายกาจเท่าสิ่งที่พี่ทำไปเลยสักนิด พี่น่ะควรเป็นฝ่ายที่ต้องขอโทษเรามากกว่า"
".....”
“พี่รู้ว่าสิ่งที่ทำมันให้อภัยยากมาก แต่ พี่มีคำถามนึงอยากจะถามซนหน่อย...”
พี่ออกไซด์พูดด้วยเสียงเครียดจนผมใจหาย พี่ไซด์ค่อยๆทรุดตัวลงคุกเข่าอยู่ตรงหน้าผมจนผมตกใจรีบขยับจะให้พี่เขาลุกขึ้นมาถ้าไม่ติดกับคำถามที่พี่ออกไซด์พูดออกมา
“แสบซน.....”
“......”
“.............เป็นภรรยาพี่ได้ไหมครับ”
“........”
“........”
ผมถึงกับอึ้งในสิ่งที่พี่ออกไซด์ถามออกมา มือกว้างนำของที่แอบอยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา กล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มถูกเปิดออกช้าๆ ข้างในเป็นแหวนเงินสองวงที่ดูเรียบง่ายแต่ก็ถูกสั่งทำมาอย่างดี รอบๆแหวนเป็นเส้นเงินเล็กๆขดรอบๆและขดบางที่ให้เป็นทรงดอกไม้สวย
“พี่สั่งทำไว้นานแล้วล่ะ แต่กว่าจะได้แบบที่ถูกใจก็นานพอควรเหมือนกัน พี่อยากให้มันเหมือนแหวนวงแรกที่ซนให้พี่มากที่สุด”
“...ผม...”
“...มันเร็วไปใช่ไหมครับ ไม่เป็นไร พี่ไม่กดดันเราหรอก แต่เราพร้อมเมื่อไหร่ต้องให้คำตอบพี่นะ”
ตาคมวูบไหวลงด้วยความเศร้าก่อนจะยิ้มบางๆอย่างอ่อนโยนมาให้ผม
10 ปี มันมากพอแล้วใช่ไหมครับที่จะรอ
มันนานพอแล้วใช่ไหมครับสำหรับบททดสอบของเราสองคน......
.........
ผมคว้ามือกว้างของพี่ออกไซด์ไว้ก่อนที่เจ้าของใบหน้าคมจะเลิกคิ้วมองผมอย่างสงสัยและมีความหวัง
“...ครับ”
“หืม...เราว่าไงนะ”
“ผมบอกว่าครับ ได้ครับ”
“ฮึๆ พี่ได้ยินตั้งแต่ครั้งแรกแล้วล่ะครับ”
ผมเงยหน้าขึ้นจะไปต่อว่าคนเจ้าเล่ห์แต่ก็ไม่สามารถทำได้เมื่อปากเป็นกระจับแดงได้รูปของพี่ออกไซด์ทาบลงมาที่ปากผมพร้อมสอดลิ้นเข้ามาอย่างนุ่มนวล
หอมหวานและเต็มไปด้วยความรัก.....
ไม่ใช่จูบที่รุนแรงและเต็มไปด้วยการแก้แค้น....
ผมเย็นวาบที่นิ้วนางเมื่อมองดูก็พบแหวนที่นิ้วที่คนเอาแต่ใจสวมไว้ตอนจูบเรียบร้อยแล้ว
“จูบมัดจำ”
เสียงทุ้มกระซิบที่หูผมเบาๆพร้อมอ้อมแขนกว้างที่กอดรัดผมเอาไว้
“เป็นของพี่แล้วหนีพี่ไปไหนอีกไม่ได้แล้วนะรู้ไว้ด้วยเลยแสบซนจอมดื้อ”
“ไม่แล้วครับ ไม่หนีแล้ว”
“ถึงหนีพี่ก็จะตาม คราวนี้จะเอามาผูกติดกับเตียงเลยทีเดียวล่ะ”
“ครับ พี่ออกไซด์ก็อย่าไร้เหตุผลมากนักนะครับ”
“ฮ่าๆ คร้าบๆ ยอมเมียหมดแล้วเนี่ย”
“บ้า ยังไม่เป็นสักหน่อย”
“หึๆ รอดไม่นานหรอกเรานะ ......พี่รักเรานะ รักมากจริงๆ”
“ครับ...ผมก็รักพี่”
ความรักที่คอยมานานนับปีของพวกผมได้จบลงแล้วครับ แต่สำหรับใครคนอื่นอาจเป็นแค่จุดเริ่มต้นก็ได้ ผมหวังให้ทุกคนได้เจอรักแบบผมนะครับ เต็มไปด้วยน้ำตา แต่ก็จบลงด้วยความรักและให้อภัย อ่า ผมพูดน้ำเน่าจัง แต่ทำไงได้ล่ะ นี่นิยายของแสบซนกับออกไซด์นะครับ!
END.
……………………………..
อย่างที่แสบซนบอก สำหรับคนอื่นแล้ว ความสนุกมันเพิ่งเริ้มต้นเท่านั้น!
ประเทศอเมริกาไม่กี่วันก่อนหน้านี้
“บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้!”
“นี่พวกคุณ บอกแล้วไงว่าผมไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น จะถามอีกพันครั้งหรือเอาปืนมาระเบิดกบาลผมพวกคุณก็ไม่ได้คำตอบหรอก”
“หึ แล้วฉันจะเชื่อได้ไงว่านายไม่โกหก”
“มันขึ้นอยู่กับคุณ แต่ถ้าคุณไม่โง่นะ ผมแนะนำให้เอาเงินเยอะๆที่คุณมีไปสืบเถอะ ไม่ใช่จับผมมานั่งตากแอร์แล้วพูดจาวนไปวนมาแบบนี้”
บอร์ดีการ์ดหนุ่มนับสิบชักปืนออกมาเล็งไปที่ร่าสูงเพรียวที่พูดจาต่อปากต่อคำกับเจ้านายของตนอย่างที่ไม่มีใครเคยทำมาก่อน
“....”
“โอเค ผมรู้ว่าคุณอารมณ์เสีย แทนที่จะเจอสาวน้อยฮาเล็มคนใหม่แต่เป็นไอ้หน้าโง่อย่างผมที่ไม่มีใครแล แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้เพราะผมไม่รู้เรื่องจริงๆ”
“.....ได้สิ”
“คุณจะให้ผมทำอะไรล่ะงั้น คงไม่เอาผมไปเป็นฮาเล็มของคุณหรอกนะ”
ชายหน่มร่างสูงใหญ่ใบหน้าคมหล่อร้ายหาตัวจับยากมองร่างบางแบบประเมิณเล็กน้อย
...ฮึ น่าสนุกดี เป็นเด็กที่ใจเย็นดีแท้....
“ต้องผิดหวังหน่อยเพราะฉันไม่นิยมคนประเภทนาย....สิ่งที่นายทำได้ก็แค่ใช้หนี้แทนเจ้าหนี้คนที่พานายมาที่นี่”
“ใช้หนี้แทนเหรอ แล้วผมจะมีที่อยู่ไหม”
“มี แต่นายต้องทำงานหนักหน่อย ทำได้รึเปล่าล่ะ”
“โอ้ย ชิวๆ ดีจัง ผมจะมีที่อยู่แล้ว ขอบคุณคุณมากๆ”
ร่างเล็กทำหน้าดีใจจนบอร์ดีการ์ดข้างตัวเจ้านายใหญ่แอบนึกขำเล็กน้อย
...เด็กน้อยเอ้ย เข้ามาที่นี่น่ะชีวิตถูกแขวนอยู่บนเส้นด้าย เพราะเขตของคุณเดธทามไม่มีคำว่าสวรรค์ทุกที่มีแต่นรก......
เจ้านายหนุ่มผู้มีสักเป็นนักธุรกิจที่ทั่วโลกไม่มีใครไม่รู้จัก แต่เบื้องหลังคือมาเฟียมองรอยยิ้มซื่อของร่างเล็กแล้วคิดอะไรเงียบๆคนเดียวก่อนจะเอ่ยถามออกมาอีกระลอก
“นายชื่ออะไร”
“อ๋อ ลืมบอกไปเลย ผมชื่อเบรฟไนท์ฮะ คุณเจ้านาย”
รอยยิ้มซื่อๆยิ้มออกมาอีกครั้งโดยไม่รู้เลยว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“หึ ฉันทาม เดธทาม”
......อย่างที่บอก มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น!.................
-
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
โอ๊ย ทำไมจบเร็วจังเลย
อยากอ่านต่อ ขอหวานๆนะคะ
อยากได้ของอีกคู่ด้วย ^^
-
โอ๊สสส จบเเล้วๆ
รอ เรื่องต่อไป
เละ เชียร์ๆ เอาตอนพิเศษ!
-
เรื่องต่อไป
เฮ้ :mc4:
-
คู่นี้ท่าจะมันส์ ๕๕๕ :laugh:
-
:L2:
-
ดีใจกับความรักของแสบซน-พี่ออกไซด์ที่จบลงแบบมีความสุข
สมกับที่รอคอยกันมานับสิบปี
ออกไซด์ตัวเองอายุเยอะกว่าเป็นพี่แสบซนตั้งหลายปี ต่อไปนี้ต้องหนักแน่นและมีเหตุผลกว่านี้เด้อ
เรื่องที่สองก็น่าสนุกนะคะ รออ่านอยู่ค่ะ
ป.ล. เจอคำผิดค่ะ ฮาเล็ม แก้เป็น ฮาเร็ม(harem)
เจ้านายหนุ่มผู้มีสักเป็นนักธุรกิจ แก้เป็น ผู้มีศักดิ์
-
ในที่สุดก็เข้าใจกันได้แล้ว แต่ขอตอนพิเศษแบบเลิฟๆมั่งนะคะเพราะยังไม่มีฉากนั้น..เลย :-[
ส่วนคู่ใหม่ท่าจะสนุกแนวร้อนแรงป่ะคะ มาต่อเร็วๆนะคะ
-
:mc4:ตอนใหม่
-
o13 o13 o13
-
แฮปปี้ไปหนึ่งคู่
รอลุ้นเดธทามต่อละกัน ฮ่าๆๆ
-
รอตอนพิเศษ :-[
รอคู่ต่อไป :bye2:
:call:
-
อยากให้ไนท์คู่กับไฮโดรเจนด้วยอ่ะ สามพีได้ไหม
อิอิ
-
จบไวจัง
แต่จะมีคู่อื่นๆต่ออยู่ใช่ป่าว
-
อือ จบไม่ค่อยเคลียร์แฮะ ควรมีตอนพิเศษอื่นๆอีก เช่น แฟนของออกไซน์ล่ะ ไม่เห็นพูดถึงหลังจากนั้น
หรือชีวิตของทั้งคู่ที่ต้องปรับตัวเข้าหากัน(โดยเฉพาะออกไซน์ ไม่เคยฟังใครเล้ย-*-) ส่วนนี้น่าจะเขียนถึงอีกหน่อย แล้วค่อยขึ้นเรื่องใหม่
สนุกมากค่ะ ยาวกว่านี้นอีกนิดก็ดี จะรอตอนต่อไปค่ะ
-
จบแล้วเย่
รอเรื่องต่อไป
ไนท์ กะทาม ชิมิ
-
แฮปปี้เอนดิ้ง...ๆๆๆ
คู่ใหม่ท่าจะหนุก..ต่อปากต่อคำกันดีจัง..
ยังไงก็ชอบเบรฟไนท์อยู่ดี..^^
-
:z2: :z2: :z2:
-
นึกว่าจะพลิกล็อค
จะรอเรื่องใหม่นะจ้ะ สปอยล์ซะน่าติดตามมากๆ
-
:mc4: :mc4: คู่ใหม่มาแว้วว :mc4: :mc4:
-
อ่านรวดเดียวจบ
สนุกมากกกกกก
กว่าจะเข้าใจกันได้นี่เกือบไม่รอดแล้วววววว
ปล.อยากอ่านตอนพิเศษด้วยอะ..ฮ่าๆๆ
-
อ๊ากกกกกกก :o12:
ทำไมรีบจบอ่า ยังไม่อ่านฉากหวานๆ กับฉาก :oo1: เลยอ่ะ
มาต่อเป็นตอนพิเศษก้อได้นะ
รออ่านคู่ เบรฟไนท์ นะจ๊ะ
:z2:
-
happy ending ไปแล้วต่อด้วยคู่เบรฟไนท์กับเดธไทม์เลยละกัน
-
ตอนพิเศษ
หึงบ้างหวงบ้าง แต่ก็เป็นเพราะรักนะคนดี
“ทำไมคนดีไม่ปลุกพี่ล่ะครับ หืม”
เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นห้างๆหูผมพร้อมๆกับแขนแกร่งที่ตวัดผมที่กำลังยืนอยู่ที่ระเบียงห้องเข้าไปในอ้อมกอด
“ผมปลุกพี่ออกไซด์แล้วครับ แต่คนอะไรไม่รู้ ปลุกยากจัง ขี้เซามาก”
ผมเบ้ปากแล้วหันตัวเข้ามาหาร่างสูงก่อนจะเอานิ้วจิ้มแก้มสากแบบล้อๆ
“อืมม..ขอคิดก่อนนะครับ อ่อ เพราะซนไม่ยอมให้พี่นอนไงเมื่อคืน พี่เลยตื่นสายเลยคร้าบบ”
“บ้า ไม่เกี่ยว พี่ออกไซด์นั่นล่ะ มักมาก แล้วยังมาโทษผมอีก”
“ก็ทำไงได้ คนดีหอมน่าฟัดสะขนาดนี้”
“ฮึ่ยย ผมไม่พูดด้วยแล้ว ยิ่งพูดยิ่งเสีย”
ผมรีบเดินบิดตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งเพื่อปิดหน้าที่ร้อนฉ่าของตัวเอง
“ฮ่าๆ เอ้ย เดี๋ยวซนครับ วันนี้เย็นว่างไหมครับ”
มือแกร่งตามมาคว้าแขนผมได้ทันก่อนที่ผมจะลงไปด้านล่าง
“ตอนเย็น ถ้าเย็นๆก็น่าจะว่างนะครับ แต่ตอนกลางวันซนมีนัดกับเพื่อนน่ะครับ”
“ครับ เย็นๆ เดี๋ยวพี่โทรไปหาจะนัดไปเจอกับลูกค้าพี่อ่ะครับ เค้าอยากเจอซน”
“ได้ฮะ”
ผมสงสัยเล็กน้อยที่จู่ๆลูกค้าของพี่ออกไซด์ก็อยากเจอผมแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปมากนักเพราะไม่อยากเซ้าซี้
จริงๆผมก็รู้สึกผิดนิดๆที่ไม่ได้บอกพี่ออกไซด์ว่าเพื่อนที่ผมออกไปเจอวันนี้คือพีท(ปีเตอร์) เฮ้อ ครั้งที่แล้วตอนคุยกันรื่องพี่ออกไซด์ก็งอนผมไปหลายวันอยู่เหมือนกัน เพราะงั้นขอไม่เสี่ยงดีกว่าครับ ผมปฏิเสธเพื่อนไม่ลง ยังไงๆมันก็ดีกับผมตอนผมอยู่อเมริกา ผมจะหาเรื่องไม่เจอมันก็คงรู้สึกผิดมากโขอยู่ อีกอย่าง เอาเซฟๆไว้ พีทมันมีแฟนแล้วล่ะครับ ชื่อเจนนิเฟอร์ เธอสวยทีเดียวและที่สำคัญเธอก็มากับพวกเราด้วย
ตั้งแต่คบกันพี่ออกไซด์ใจเย็นขึ้น มีเหตุผลขึ้น ขี้หึงมากขึ้ง ขี้หวง แถมยังขี้อ้อนอีกต่างหาก จะว่าไปแล้วพี่เค้าก็นิสัยคล้ายๆซีโอทูเลยล่ะครับ ฮ่าๆ
พูดถึงซีโอทูแล้ว ตอนนี้เดินได้เตาะแตะๆเลยล่ะ วัยกำลังเรียนรู้น่ารักน่าหยิกเชียว และต้องขอแอบกระซิบว่าพี่เพทายตั้งท้องคนที่สองเรียบร้อยแล้ว ผมตื่นเต้นแทนพี่เค้ามากๆเลยล่ะครับ ส่วนคนเป็นพ่อน่ะไม่ต้องพูดถึง ถึงกับเอางานมาไว้ที่บ้านเพื่อดูลูกชายกับภรรยาเลยทีเดียว น่าอิจฉาสุดๆ
ตอนนี้ทั้งบ้านมีแค่ผมกับพี่ออกไซด์สองคน คุณแม่กับคุณพ่อได้ไปฮันนีมูนกันรอบที่เจ็ด เพิ่มความหวานให้กับชีวิต ผมคิดว่าถ้าพ่อแม่ผมยังอยู่พวกท่านก็คงรักกันแบบนี้
ส่วนสีสันที่ขาดไม่ได้เลยก็คือไฮโดรเจนครับ ตอนนี้ไฮร์เป็นนักร้องแถมแต่งเพลงเอง ทุกเพรงติดชาร์ตและดังจนทุกคนในบ้านภูมิใจ ผมเห็นแม่แอบน้ำตาคลอตอนเห็นไฮร์ออกทีวี ประสบความสำเร็จ ก็แน่ล่ะ สอนคนนี้รักกันมากจริงๆครับ
พูดถึงปีเตอร์แล้วผมก็อดพูดถึงไนท์ไม่ได้ เจ้าตัวหายไปเลยครับ ติดต่อมาอยากมาก ติดต่อมาครั้งล่าสุดเห็นว่าเฝ้าเจ้านายอยู่โรงพยาบาล ครั้งก่อนนู้นก็ยุ่งทำงานใช้หนี้ จนผมชักจะสงสัยแล้วล่ะครับว่าเจ้านายหรืออะไรกันแน่
…………………………………………………..
“เจน เธอคงมาคิดจะซื้อหมดไทยเลยใช่ไหม”
“พีท อย่าเว่อร์น่า ซนยังไม่ว่าฉันเลย น่ารักเหมือนเพื่อนนายบ้างสิ เดี๋ยวก็ทิ้งเลยนี่”
“โห ที่รักใจร้ายอ่ะ งี้ๆ นั่นเงินดาลิ้งค์นะคร้าบบ”
“หรือจะให้ฉันจ่ายเอง”
“ไม่อาวว ซื้อเลยๆ ซื้อนะคร้าบบบ”
“ฮ่าๆ พีทกับเจนน่ารักจัง”
ผมพูดขึ้นขณะที่เจนเข้าไปลองผ้าอีกร้านและท่าจะลองนานด้วย
“อืม ก็นะ เจนคือคนที่เข้ามาช่วงที่เราเฟลเรื่องซนไง”
“......ดีแล้วล่ะ เราขอโทษนะ”
ผมเลื่อนมือไปกุมมือของพีทที่นั่งยิ้มๆอยู่อย่างขอโทษจากใจจริง
“เฮ้ย ไม่เป็นไรน่า ทุกอย่างลงตัวก็ดีแล้ว เหลือแต่ไอ้หมาบ้านั่นดิ วันก่อนโดนยิงอยู่”
หมาบ้า หรือก็คือไนท์ พีทตั้งให้เป็นฉายาที่ไนท์เป็นนักพูด(ไม่รู้จักคิด)
“ไนท์น่ะเหรอ แล้วเป็นไรมากป่าว ทำไมเราไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลย”
“หมอนั่นปิดซนล่ะมั้ง กลัวเป็นห่วง ไม่เป็นไรมากหรอก มียาดีสะขนาดนั้น เฮอะๆ”
พีทพูดด้วยรอยยิ้มแปลกๆ
“ยาดี?”
“แสบซน!”
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ถามพีท เสียงทุ้มเข้มก็ดังอย่างดุดันขึ้นด้านหลัง ผมหันไปมองอย่างงงๆแล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัว
พี่ออกไซด์ยืนอยู่ในเสื้อเชิตใบหน้าคมเข้มดุดันอย่างน่ากลัว มือหนากำแน่นในขณะที่แขนกว้างถูกคล้องโดยผู้หญิงสาวเซ็กซี่คนหนึ่ง
พี่ผู้หญิงที่เจอกับคุณแม่วันนั้น
ตาคมจ้องมาที่มือผมราวกับจะมองมันให้ทะลุ มือที่ผมจับกับพีทอยู่
ผมดีใจที่พี่ออกไซด์หวงและหึงผม นั่นแสดงว่าพี่เค้าใส่ใจผม แต่ต้องไม่ใช่ในสถานการณ์ที่แขนพี่เค้ายังคล้องอยู่กับผู้หญิงอีกคน
พีทค่อยๆคลายมือผมออกเมื่อเห็นท่าไม่ดีแต่ผมกับคว้ามันมากุมไว้แน่นนั่นทำให้ตาคมจ้องมายังผมอย่างดุดัน
“นี่ใคร”
“เพื่อนผม”
ในที่สุดพี่ออกไซด์ก็ถามขึ้นมาทำลายความเงียบ แขนกว้างสะบัดมือผู้หญิงคนนั้นออกแล้วเดินมากระชากมือผมออกจากพีท คนเริ่มมองเรามากขึ้น แน่ล่ะ นายแบบนางแบบกับ ฝรั่งหล่อสุดๆอีกหนึ่ง
“ปล่อย”
“ไม่จนกว่าเราจะให้คำอธิบายได้”
“ผมไม่มีอะไรจะอธิบาย”
“แสบซน!!”
มือแกร่งบีบแน่นราวกับคีมที่แขนผมพร้อมตะคอกเสียงดัง
“ที่รักกตัวไหนน่ารักกว่ากัน”
ทุกอย่างเกิดอาการเงียบสนิทเมื่อเจนเดินออกมาพร้อมเสื้อสองตัวในมือก่อนจะทำหน้าเหรอหรากับสภาพคนหน้าร้าน
“ดาลิงค์ ผมคิดว่าเรา เอ้อ ไปลองในร้านดีกว่านะครับ”
พีทเห็นท่าไม่ดีเลยคว้าแขนเจนไปก่อนจะทำท่าว่าเดี๋ยวโทรมาไปได้เลยกับผม ผมพยักหน้าตอบรับก่อนจะมองพี่ออกไซด์ด้วยสายตาว่างเปล่า...แบบที่พี่เค้าไม่ชอบ
มือแกร่งค่อยๆคลายความแน่นลงก่อนจะเลื่อนมือหน้ามากุมมือผม
“มิร่า กินร้านนั้นแล้วกัน”
ยังไม่ได้ฟังคำตอบจากนางเบบสาวสวยพี่ออกไซด์ก็พาผมเดินดุ่มๆมายังร้านอาหารญี่ปุ่นหรูที่อยู่ไม่ไกลออกไปนัก
“ซน.....”
พี่ออกไซด์ทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างเมื่อเราเข้ามานั่งกันในห้องฉากกั้นโซนวีไอพีแต่ก็ต้องขอตัวไปเข้าห้องน้ำเพราะคุณมิร่าเผลอทำน้ำตกไปโดนกางเกง
“นายน่ะเป็นอะไรกับออกไซด์”
เธอเปิดฉากพูด ซึ่งผมคิดไว้แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้
อย่างที่สุภาษิตว่า พอเจอเรื่องซวยๆ วันนั้นก็จะเจอแต่คนซวยๆ ผมเจอแล้วล่ะครับ
“เป็นน้องครับ”
ผมตอบเลี่ยงๆ ไม่อยากให้งานเข้าตัวพี่ออกไซด์นัก อย่างน้อยพี่เขาก็ควรมีหน้าในสังคม
“หึ คิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ”
“.....”
“น้องประสาอะไร..พูดตรงๆนะ เห็นนายแล้วฉันขัดหูขัดตาพิลึก”
“ผมก็รู้สึกอย่างนั้นตอนเห็นคุณครับ”
ผมตอบเอื่อยๆซอฟๆเธอคงคิดว่าผมจะไม่ตอบกลับเป็นแน่ ขอโทษด้วย ที่ผมจะไม่ก้มหัวหรือนั่งโดนคนที่ผมไม่ได้เคารพด่า
“นาย!! เป็นพวกวิปริตผิดเพศ ไม่เห็นใจออกไซด์บ้างรึไงที่ต้องมาทนกับคนอย่างนาย”
“คุณครับ ผมขอพูดตรงๆเลยนะครับ แต่การที่คุณมานั่งด่าผมอย่างนี้น่ะ ก็ไม่ได้ดีไปกว่าพวกผิดเพศอย่างผมหรอกครับ ถ้าที่บ้านมีกระจกช่วยส่องดูนิสัยของตัวเองก่อนที่จะกล้ามาวิพากษ์วิจารณ์คนอื่นนะครับ ส่วนพี่ออกไซด์นะ ถ้าคุณอยากได้นักก็เอาไปเลย ผมไม่ชอบแย่งอะไรกับใคร แต่คงแย่หน่อยเพราะพี่เค้าอาจไม่เอาคุณก็ได้ เพอิญตระกูลนี้เค้าแยกออกว่าอะไรมันต่ำหรืออะไรมันสูงนะครับ ยังไงก็ขอตัว ผมไม่อยากนั่งนานๆ กลัวสันดานมันเปลี่ยนไปตามคนบางคน”
ผมไม่ชอบระรานใครและไม่ชอบให้ใครมาระราน
ผมมองใบหน้าสวยที่บูดเบี้ยวอย่างไม่พอใจก่อนจะลุกขึ้นยืนโค้งหัวเป็นเชิงขอตัวและกำลังจะเดินออกไป
แต่ก็ติดที่มือแกร่งคว้าข้อมือของผมจนปลิวไปกระทบอกกว้าง ผมมองใบหน้าคมดุที่มองผมมาตาวิบวับราวกับไม่พอใจ
“มิร่า ผมเคยบอกคุณแล้วนะว่าเราเป็นอะไรกัน ความสัมพันธ์ของเรามันจบลงแค่คืนนั้น คุณบอกว่าคุณอยากเห็นคนที่กุมหัวใจผมได้ก็คนนี้ล่ะครับ อย่าถามอีกว่าคุณไม่ดีตรงไหนเพราะคุณเทียบกับซนไม่ได้เลยสักนิด หวังว่าคงชัดพอแล้วนะ เลิกตอแยผมและแฟนด้วย อ้อ อีกอย่าง...”
“.....ผมไม่เคยอายที่ต้องบอกใครว่าซนคือเมียผม เพราะผมรักเค้า”
พูดจบมือกว้างก็สอดมากับนิ้วผมเพื่อจะยืนยันคำพูดและพาผมที่ยืนเอ๋อๆเดินออกมานอกร้านตรงทางเดินได้สักพักก็หยุดลง
ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรพี่ออกไซด์ก็กอดผมอย่างแรงพร้อมกระซิบเบาๆที่ข้างหู
“ไม่เอาแล้วนะ ทีหลังห้ามยกพี่ให้คนอื่นด้วย พี่เป็นของซนคนเดียวและจะเป็นตลอดไปด้วย”
“อือ..ไม่อีกแล้วครับ”
ผมกอดตอบ ซึมซับความอบอุ่นที่แผ่มาจากร่างหนาอย่างอุ่นใจ
“ทำไมมากับเพื่อนคนนี้ไม่บอกพี่ล่ะ”
“....กลัวโกรธ”
“ไม่โกรธ แต่จะมาด้วย”
“ก็เห็นว่ามากับลูกค้า แล้วทำไมมากับผู้หญิงคนนี้เหรอครับ”
“ก็เนี่ยล่ะลูกค้า เค้าให้พี่ออกแบบห้องให้แล้วจะเลิกยุ่งกับพี่สะที ตอนเย็นพี่เลยนัดซนมาด้วยไงจะได้จบๆเรื่อง เห็นไหม พี่ไม่นอกใจตัวเล็กหรอกน่า”
ผมมองเข้าไปยังดวงตาคมที่มองมายังผม
“ทำไมพี่รักผมเหรอครับ”
“......พี่รักซนโดยที่พี่ไม่รู้ว่าทำไม หรือเหตุผลอะไรทั้งนั้น รู้แค่พี่รักซน อีกกี่ปีก็จะรักซน เข้าใจไหมครับเด็กดื้อ”
ผมก้มหน้าซบกับแผ่นอกกว้างเพื่อนซ่อนหน้าแดงๆของตัวเองก่อนจะตอบกลับ
“.....ผมก็เหมือนกัน ผมรักพี่ อีกกี่ปี ถึงจะเจอเรื่องราวใหม่ๆ เหตุการณ์ใหม่ๆ คนใหม่ๆ แต่ผมก็จะรักพี่ รักพี่ออกไซด์”
ปากผมถูกปิดลงด้วยปางเป็นกระจับของพี่ออกไซด์ ตามสัญญาที่ว่าจะจูบผมทุกครั้งที่ผมบอกรัก ผมรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นและหอมหวานจากร่างสูง และเหนืออื่นใดก็คือความรักจากพี่ออกไซด์ที่ให้ผม
End ตอนพิเศษ
-
เจ๋งมากเลยซน พี่ไซด์ก็เด็ดขาดดี
-
หวาน !!!!!!!!!!!!!!
-
:o8:
-
เย้ อย่างน้อยก็เคลียเรื่องนั้นไปได้ ฮิ้วววววววว อยากอ่านอีกจัง ไม่น่ารีบจบเลยT^T
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ เรื่องน่ารักมากกกกกกก อยากอ่านอีกอ่ะ ขอตอนพิเศษเยอะๆนะคะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนะคะ ชอบมากๆเลย
-
หวาน มดขึ้นคอม 55+
-
น่ารักกกกกกหวานนนน
รอพิเศษ 2 :laugh: พิเศษไม่สิ้นสุด
:call:
-
ชอบคำว่า...... กลัวสันดารเปลี่ยน o13 o13 o13
-
น่ารัก :m1:
-
แสบซนกับออกไซด์น่ารัก >/////<
-
เเสบซนนี้เเสบสมชื่อจังตอกยัยนั้นจนหน้าหงายเลย
สนุกมากค่ะ แสบซนกับออกไซด์ ขี้เเกล้งกันทั้งคู่ :impress2:
-
ประกาศ! เรื่องใหม่ วู้วฮูวววว
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27782.new#new
เดธทามvsเบรฟไนท์
ตามไปเล้ยย
ปล. ทำไมตัวหนังสือไปอยู่ด้านขวา มีใครรู้วิธีแก้บ้าง ฮืออ :sad4:
-
น่ารักมากกกกกก :impress2:
เชื่อใจกัน มั่นคงในรัก ชอบค่ะ
ปล.รอตอนต่อไปค่ะ
-
o13เลยพี่
-
ฮิ้วววววววววว หวานจนน่าอิจฉา
-
หว้าจบซะแระ กำลังอ่านเพลินๆๆเลย...
ขอตอนพิเศษเรื่อยๆเลยนะ ต้องการความหวานด่วน..อิอิ
:pig4: :กอด1: :pig4:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
โห่ว กำลังเพลินเลยอ่ะ จบซะงั้น =.= :z3:
-
ซนสุดยอด
-
น่ารักอ่ะชอบจัง
:กอด1: :L2:
-
ชอบพระเอกที่เด็ดขาดแบบนี้
๕๕๕
ซนเจ๋งมากกก
,,, :]
-
ซนนายเจ๋งมาก กลางห้างเลยนะนั้น :z1:
-
หวานได้อีก!!! :m1: :m1: :m1:
-
:pig4: :pig4:
-
อยากอ่านเรื่องไนท์ต่อจัง
-
เบรฟไนท์+เดธไทม์
-
ซนน่ารักจริงๆ :กอด1:
-
ตามมาอ่านรวดเดียวจบ น่ารักดี ง่าย ๆ เบา ๆ :L2:
ว่าแต่ ตามไปเรื่องใหม่ดีกว่า :mc1:
-
น้องซีโอทูน่ารักมากกกกกกกกก
-
อยากอ่านตอนพิเศษอีกจังเลย
-
รอไนท์กะทาม
แล้วมีตอนไฮร์บ้างป่ะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารัก ๆ นะฮ๊าฟฟฟ
-
น่ารักมากๆเลยคะ
-
แสบซนน่ารักมากค่า
อยากให้มีตอนพิเศษอีกเยอะๆเลยค่า
-
เด็ดขาดดีมากพี่ไซด์ ยกนิ้วโป้งให้เลย
แสบซนก็เยี่ยม ไม่ยอมคนแบบนี้แหละ ชอบมาก
-
คนเขียนนนนนน เราอยากรู้ว่า คาแรคเตอร์ของแสบซนเป็นใครอ่ะ รบกวนบอกด้วยน้าาาา เราชอบมากๆเลยยยย
นิยาย ตามอ่านจนครบ 4 เรื่องแล้วววววววววว น่ารักทุกเรื่องเลยยยย รออ่านตอนพิเศษของทุกเรื่องเลยยยน้าาา ขอบคุณมากๆจ้า
-
^
^
^
^
คาแรคเตอแสบซนเป็นคนเกาหลี ลองพิมพ์ในกูเกิลว่า han jin ho ดูนะ เค้าเป็น ulzzang อ่ะ ต้องค้นหน่อยกว่าจะได้รูปมา
ปล.ขอบคุณที่ติดตามทุกเรื่องเลยน้า
-
เนื้อเรื่องน่ารักดีค่ะ ไม่เครียด :n1:
เรื่องราวความรักเล็กๆที่เกิดจากวัยเด็กและกลายเป็นความรักที่ยั่งยืนและสวยงามตอนโตแบบนี้น่าประทับใจดีค่ะ
ขอบคุณเรื่องราวน่ารักๆค่ะ:bye2: :bye2: :bye2:
-
อ่าน ไป ยิ้ม ไป
ชอบ ซี อะ
-
น่ารักกกกก แสบซนน่ารัก
ซีโอทูด้วย
ชอบไนท์อ่ะ แบบว่าชอบ 55555
-
น่ารักจังเลย ชอบมากๆๆ รอเรื่องของไนท์คะ
น้องซีโอทูน่ารัก น่าหยิกสุด อยากได้มากอดสักคืน
-
ขอบคุณมากครับที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านก่อนนอนครับ :L1:จากใจครับผม
-
พี่ออกไซด์ใจแข็งได้นิดเดียวเอง
ก็นายเอกของเราน่ารักขนากนี้นี่เนอะ
:o8:
-
น่ารักจังค่ะ รอคู่ไนท์กับทามนะคะ
-
ulzzang คืออะไรหรอคับ
-
^
^
^
ีulzzang คือพวก เน็ตไอดอลน่ะ เป็นของเกาหลี พวกที่ดังสุดๆในเว็บของเค้าอ่ะ
-
ว๊าว หวานจัง
ดีแล้วซน อย่าไปยอมผู้หญิงแบบนั้น
จบหวานดีจัง
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆเลยครับ อย่าอ่านคู่ทามกับไนท์จังเลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะครับ ^^
-
เหอๆ พึ่งอ่านแฮะ เรื่องอ่านง่าย
เศร้าง่าย แล้วก็กลับมาแฮปปี้ง่ายๆเหมือนกัน เหอๆ
-
เรื่องนี้ชัดเจนดีค่ะ เข้าใจง่ายๆ
ชอบซีโอทูที่สุด >///< เด็กอะไรน่ารัก น่าหยิก
-
ขอบคุณค่ะ
สนุกมากๆ ชอบเเสบซน น่ารักมากก
-
สนุกดีจ้า ถึงแม้จะจบเร็วไปหน่อย
รออ่านคู่เบรทไนท์-เดธทามง๊าบ
อยากรู้ว่าไฮด์จะมีคู่ไหมเนี่ยย
-
o13
ชอบคู่นี้ๆๆๆ ^^
-
:L2:
หนุกมากคับ
ขอบคุณมากคับ :3123:
-
แสบซนน่ารัก
แต่ชอบซีโอทูที่สุดอิอิ
แต่ไมออกแค่ตอนเดียวอ่ะ
-
ตอนแรกเปิดมาแบบดราม่ามากๆ
ไหงตอนหลัง หวานจนน้ำตาลขึ้นคอมเลยอ่ะ
:-[ :-[ :-[
ปล.อยากอ่านคู่ BraveKnight กะ DeathTime อ่ะ *-*
:o8:
-
เรื่องน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก ชอบบจังๆๆ ><
-
หวานมากเลยค่ะ
น่ารักกันทั้งครอบครัวเลย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักมากค่าา :impress2:
รออ่านทาม-ไนท์ :z2:
-
หวานมาก :กอด1:
ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆมาให้อ่าน
:L1: :L1:
-
น่ารักมากกกกอ่ะค่ะ
ไม่อภัยให้ซนได้ยังไง
ก็ซนน่ารักขนาดนี้
อยากอ่านไนท์กับไทม์ต่อออออออแล้วอ่ะค่ะ
ขอบคุณนะค่า
-
แอร๊ยยยยยย น่ารักกกกกก
ชอบจังเลย ค่ะ นั่ง อ่านรวดเดียว จนจบ
-
น่ารักค่า.. อ่านรวดเดียวจบเลย
-
น่ารักมากเลยคับ ชอบบบ อยากอ่านคุณทามกับไนท์อะ จะมีไหมอะคับ
-
มาอ่านเรื่องนี่รวดเดียวเลย
อยากบอกว่าสนุกมากๆเลยค่ะ
ออกไซค์นี่ไม่ค่อยจะฟังอะไรเลยเนอะใจร้อนตลอดอย่างว่าคนมีความรักแหละ 55
ซนก็น่ารักน่าหยิกตลอดเลย
ขอบคุรสำหรับเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ
น่ารักแบบใสๆจบแบบ แฮบปี้
ถ้ามีโอกาสเขียนอีก้าจะรออ่านจ้า ^^
-
เรื่องนี้คลับคลาตอนแรกว่าจะดราม่า 555
แต่พระเอกน่าแปลกใจมาก ทำไมเหมือนจะไม่พยายามเข้าใจอะไรเท่าไรในตอนแรก
เหมือนพวกชอบคิดในแง่ร้าย 5555
นิสัยแสบซนน่ารักอ่ะ แต่ไม่ปลื้มคาแรกเตอร์ หวานเกิน เหอะๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ ตามอ่านมาได้ 3 เื่รื่องแล้ว ฮิ้วๆ >3<~♥
-
น่ารักมากเลยค่า~
ซีโอทูน่ารักได้อีกก
-
:impress2: :-[ :o8: :กอด1: หวานซะ ~~~
-
น่ารักมั๊กมากกกกกกกกก เลยอะ ชอบจังเลย แล้วก็อยากอ่าน ไน กับ ทาม แล้วอะ ที่สำคัญ ก็อยากจะให้ ไฮด์ ได้เจอตัวจริงบ้างจังเลยนะ แบบว่า นักร้องหนุ่มหล่อ กับใครดีละ คิกคิก
-
ชอบๆๆๆๆๆ น่ารักมากๆเลยจ้า
-
แสบสนน่ารักอ่ะนะ มั่นคงจิงๆๆๆ
ส่วนพี่ออกไซด์เนี้ยไม่ค่อยจะฟังเลยนะ แต่สุดท้ายก้อหวานๆๆๆ
ยังดีหน่อยเนอะ แต่จบเร็วจังอ่ะ
-
น่ารักคร้าบ ชอบๆๆๆๆ ใสๆๆมาก
ว่าแต่ อีกคู่นึงอ่าค้าบบบบ
-
หนูซีโอทูน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกอ่ะ :-[ :-[
จบแบบหวานน่ารักด้วยอ่ะ
แล้วคู่ของเพื่อนกับเจ้านายมีไหมอ่ะ อยากอ่านมั๊กกกกก
จะรออ่านจนกว่าคนแต่งจะเห็นใจ :call: :call: :call:
-
น่ารักมากเลยอ่ะ
:pig4: :pig4:(http://)
-
แสนซนน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก *-*
-
สนุกมากเลยคับ น่ารักทั้งคู่เลยคับ
-
สนุกดีเนอะ
ชอบๆๆๆ
-
ThankS
-
น่ารักมาก สนุกด้วย
-
น่าร๊ากมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รออ่านของไนท์ต่อน้า+++++++++++++++++
-
แสนซนน่าร๊ากกกก
เรื่องนี้รักกันแบบเบาๆๆ
-
ชื่อตัวละครน่ารักดีคะ อยากอ่านเรื่องของไฮโดรฯอ่ะ
-
ใช่เลยชื่อตัวละครเท่มว๊ากกกคิดได้ไงเนี่ย ฮิฮิ ขอบคุนจ้า :3123:
-
ขอบคุณก๊าบบบบบบบ >////<
-
ซนนายแน่มาก!!!
-
เหนื่อยเนอะ กว่าจะได้รักกันทีนึงก็ยากเหมือนกัน
แต่ก็ถือว่าเป็นอุปสรรคระหว่างทางแล้วกันเนอะ
บ้านฝ่ายชายนี่ วิทยาศาสตร์มาเลย
ตั้งแต่ลูกยันหลาน น่ารักๆ น้องซนน่ารักมากอ่ะ
พี่ไซด์นี่หึงดี ชอบเมะหึง หวง
มิร่าหรือพิราพ คุณแม่ ชอบคุณแม่อ่ะ
เปรี้ยวมากเลยคนนี้
-
:pig4: นึกว่าจะไม่ดีกันซะแล้ว
รักกันๆเนอะ
-
น่ารักดี
-
ขอบคุณนะคะ ^^
-
o13
ชอบอะ คิดว่า ซน ฟื้นขึ้นมาจะความจำเสื่อมสะอีก หุหุ
-
ThankS
-
น่ารักจัง
อยากอ่านคู่ของไนท์กับธามจังเลย
จะรอเรื่องต่อไปน้า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไปหาตอนของไนท์ อ่าน อิอิ :pig4:
-
น่ารักกกกกก :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักมากเลยยยย
-
หลังๆนี่หวานมากจนอิจฉาคนในเรื่อง555+
แสบซนน่ารักดีชอบมากเลย><
-
สนุกมากเลยค่ะ อยากอ่านเรื่องทามไนท์ต่อเลย
-
ชอบจัง น่ารักโดยเพาะซีโฮทู
-
น่ารักอะ ซนก้น่ารัก ออกไซด์ ขี้หึงก็ สุดยอดดด
สนุกมากค่ะ
:o12: ไปตามเรื่องใหม่ เสียใจเข้าอ่านช้าไป
-
สนุกมากค่ะ ตามไปอ่านเรื่องของไนท์กะเดธไทม์
ชอบทุกคาแรกเตอร์เลยย แสบซนก็น่ารักดี
o13
-
:110011: :z7: :110011: :z7: ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ จัง
-
เข้าอ่านอย่างมึนๆ :really2:
แต่ออกไปอย่าง :กอด1:
น่ารักทั้งคู่เลยขอรับ
-
แสบซนน่ารัก ซีโอทูก็น่ารัก อิอิ
แอบดราม่า ร้องไห้ไปเหมือนกัน
แต่สุดท้ายก็แฮปปี้ เย่ๆ สนุกมากๆ เลยค่ะ
น่ารักด้วย ชอบแสบซน ชอบซีโอทู
ปล.พี่ออกไซแอบเจ้าเล่ห์นะ ฮ่าๆ
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักมาก ๆ เลยค่า
-
สนุกมากครับ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ และน่ารักๆค่ะ
:pig4:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สนุกอ่านแล้วคลายเครียด :mew1:
-
พี่ออกไซด์นิสัยไม่ดี
ดีแล้วที่แสบซนแกล้งแค่นี้
ถ้าหากแสบซนแกล้งหนักกว่านี้แล้วจะหนาว
ว่าแต่ไฮโดรเจนกับซีโอทูนี่ยังไงหว่า อยากอ่านจังเลยค่ะ
แล้วก็เรื่องของน้องไนท์กับคุณทามที่ยังเป็นปริศนาอีก
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ เรื่องนี้นะคะ o13
-
:impress3: น่ารักทั้งครอบครัวเลยน่ะ นึกว่าไฮร์กับไนท์จะมีไรกักไว้ซะอีกฮ่าๆ แต่สงสัยไนท์เขาจะมีของดีอยู่แล้ว
-
อ่านแล้วหลงรักน้องซนกับพี่ออกไซด์ที่สุด แต่ก็แอบชอบคุณทามนะถึงออกแปปๆ แต่เท่ห์จริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยาย
-
สนุกจังเลยยย
ซีโอทู น่ารักมากอะ :mew1:
-
น่ารักจัง อ่านแล้วอยากมีลูกแบบซีโอทู
แสบซนก็น่ารักน่าฟัดมากกกกก
ขอบคุณนะคะ สนุกมากเลย
-
แสบซนน่ารักจริง ๆ นึกว่าออกไซค์จะใจแข็งได้นานกว่านี้ซะอีก 5555555 5 เป็นไงละ เจอความพยายามของน้องเข้าไป ใจอ่อนยวบ ~ เรื่องนี้เคยอ่านเมื่อนานมาแล้ว แต่รู้สึกว่ายังไม่ได้มีโอกาสเม้น ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารัก ๆ นะคะ
-
น่ารักมาก ๆ ครับ ........... ขอบคุณครับ
-
จำได้ว่าเคยอ่านเรืีองนี้เมื่อหลายปีมาแล้ว แต่อ่านไม่จบ
เหมือนว่าอ่านไม่จบหน้าแรกด้วยซ้ำ 555
วันนี้มาลองอ่านอีกครั้ง เฮ้ยยย สนุกน่าติดตามอ่ะ ไมตอนนั้นเราอ่านไม่รุ้เรืีองหว่า
เสียน้ำตาให้พี่ออกไซด์ไปครึ่งปี๊บ อิอิ
แต่ตอนจบน่ารุกมากค่ะ ^^
-
สนุกค่ะ ชอบๆๆๆ :mew1: :mew1: :mew1: