มาลงตอนจบของตอนให้แล้วค่ะ
หวังว่าไม่ค้างกันแล้วนะ
และก็ขอลาเลยแล้วกัน ขึ้นตอนใหม่ เจอกันเดือนหน้านะคะ
จะบอกไว้ก่อนเลยว่า ให้ทุกคนเตรียมทิชชู่หรือผ้าเช็ดหน้ารอเอาไว้เลย หึหึหึหึ
-----------------------------------------------------
มันนิ่งเงียบไป ก้มหน้ามองพื้น ก่อนจะหัวเราะขื่นๆในลำคอออกมา
“หึ! หมอนั่นมันฟ้องล่ะสิ นายถึงได้มาพูดอะไรแบบนี้กับฉัน”
“ใครบอกก็ไม่สำคัญหรอก เพราะยังไงซักวันฉันก็ต้องรู้ความจริงอยู่ดี”
“รู้แล้วเกลียดฉันรึเปล่าล่ะ สมเพศคนที่มันงมงายอย่างฉันมั้ย!” มันตะคอกใส่หน้าผมเสียงดัง เหมือนกับจะระบายความรู้สึกที่ล้นปรี่ในอกออกมา
ผมนิ่งฟัง ไม่ได้รู้สึกโกรธในอารมณ์ของมัน แต่เพราะรู้ในความอัดอั้นตันใจของมัน จึงได้แต่มองมันด้วยความเสียใจเท่านั้น
และเหมือนมันจะรู้ตัวว่าใส่อารมณ์กับผมจนเกินไป มันจึงเบนหน้าหนีนั่งหันข้างให้กับผม ลมหายใจหนักหน่วงกับไหล่บ่าที่สั่นกระเพื่อมของมัน ทำให้ความเสียใจของผมยิ่งทวีคูณกว่าเดิม
เป็นเวลาเนิ่นนาน จนผมรู้สึกว่าอากาศโดยรอบหนาวเย็นกว่าเดิม ผมคู้เข่าเข้าหาตัวใช้สองแขนโอบกอดไว้ แต่สายตาผมไม่เบนเบือนจากร่างที่นิ่งสงบของเรโอเลยสักนิด
เห็นมันถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงก่อนจะเปิดปากพูดอีกครั้ง
“ขอโทษนะ... นายไม่เกี่ยวเลย ไม่เคยเกี่ยว... เป็นฉันเองที่แส่หาเรื่อง เป็นฉันเองที่เคยคาดหวังลมๆแล้งๆ นายปฏิเสธฉันอย่างจริงจังตั้งแต่แรกแล้ว แต่ฉันดันหลับหูหลับตาเอง ฉันแค่คิดว่าถ้าเริ่มต้นเป็นเพื่อนกันก่อน นายอาจจะค่อยๆผูกพันกับฉันเอง... คาดหวังเอาเองว่าความรู้สึกของนายจะเบนมาหาฉันบ้าง...”
ผมยังคงนิ่งฟัง รับฟังทุกสิ่งทุกอย่างตลอดสิบปีที่กดทับใจของมันไว้ รองรับความรู้สึกของมันที่ระบายออกมา เท่าที่ผมจะทำได้ และเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วที่ผมให้มันได้
“แต่ฉันก็ได้แค่ความผูกพันฉันเพื่อน... นายไม่เคยเปลี่ยนเลย ความรู้สึกของนายยังคงเดิมในฐานะที่นายกำหนดให้ฉันไว้แค่ ‘เพื่อน’ ทั้งๆที่ฉันรู้มาตลอด ยิ่งนานวันมันก็ยิ่งเด่นชัดในความสิ้นหวัง... แต่ว่าฉันเหมือนคนจมน้ำ ถลำลึกจนเกินไปแล้ว เกินกว่าจะปีนป่ายขึ้นมาจากบ่อน้ำลึก ที่ชื่อว่า ‘กาย’ ได้...”
ร่างกายของผมสั่นระริกด้วยอาการหนาวเหน็บที่เหมือนจะมากขึ้นกว่าปกติ แต่คำพูดของมันเหมือนกับเกร็ดน้ำแข็งที่แผ่ขยายในใจผมยิ่งกว่าหนาว
“ฉันเคยลองแล้วที่จะหันเหความรู้สึกออกจากนาย มองคนอื่น... คบใครมากหลาย... แต่มันก็เป็นความสุขแค่ชั่วประเดี๋ยวเท่านั้น พอตื่นขึ้นมาทุกสิ่งที่ทำไปก็จืดชืดไร้ความหมายในทุกครั้ง ฉันเสพติด... เสพติดนายจนถอนตัวไม่ขึ้น มอมเมาตัวเองอยู่อย่างนั้น... หึ! พูดแล้วก็ช่างน่าสมเพศตัวเองจริงๆ”
น้ำตาของผมร่วงหล่นลงบนหัวเข่าโดยไม่รู้ตัว หัวใจของผมสั่นไหวไปหมดทั้งดวง ความรู้สึกของมันที่มีต่อผมมีมาก มากจนผมไม่อยากจะเชื่อ... ทุกวันนี้... มันเก็บความรู้สึกมาถึงทุกวันนี้ ได้อย่างไร...
“ทั้งๆที่ทำใจมานานแล้ว เพราะเข้าใจนิสัยของนายดีว่าถ้าลองตัดสินอะไรลงไปอย่างแน่วแน่แล้ว มันจะไม่มีทางเปลี่ยนแปลงเป็นอื่นได้อีก... ฉันถึงได้พยายามทำใจ ว่าสักวันหนึ่งนายจะต้องเป็นของคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน แต่...ทั้งๆที่คิดว่าตัวฉันจะรับได้ในทุกๆสถานการณ์แล้วแท้ๆ... พอถึงเวลาเข้าจริงๆ มันกะทันหันมาก... และไม่เคยคาดคิดมาก่อน เหมือนฟ้าผ่าลงมาโดยที่ฉันไม่ทันอุดหู ไม่มีเวลาให้ฉันได้ทันตั้งตัวเลยสักนิด... ”
เสียงของเรโอยิ่งสั่นไหวขึ้นเรื่อยๆในคำพูดสุดท้าย... ก่อนจะก้มลงปาดน้ำตาอย่างลวกๆโดยที่ผมไม่ได้เห็นมันแม้สักหยาดหยด
ไม่เคยเลย... ไม่เคยแม้สักครั้ง ที่มันจะแสดงความอ่อนแอให้ผมเห็น มันมักจะเป็นหลักให้ผมได้พึ่งพิงอยู่เสมอ ใจที่อ่อนแอของผมใช้มันยึดเหนี่ยวมาตลอด...
“...ฉันเคยหวัง ไม่สิ... คิดมาตลอดว่าจะไม่มีผู้ชายคนไหนได้นายไป ในเมื่อฉันไม่ได้ ผู้ชายหน้าไหนก็ต้องไม่ได้เหมือนกัน ฉันคงทำใจได้เร็วถ้าคนที่นายเลือกเป็นผู้หญิง...”
คำสารภาพของมันทำเอาลมหายใจของผมสะดุดติดขัด ก้อนสะอื้นติดอยู่ที่ลำคอ ใจหายในความคิดของมัน.... รู้สึกกลัวในความคับแค้นใจของมันเหลือเกิน...
“เร...โอ...” ผมเรียกมันได้แค่นั้น
มันหันมามองหน้าผมก่อนจะยิ้มอย่างขมขื่น
“หึ! อยากทำนะ อยากขัดขวางให้ถึงที่สุด... อยากจะสู้เพื่อตัวเองบ้าง แต่เมื่อมองหน้านาย มองแววตาของนาย ฉันก็รู้ความรู้สึกของนายทุกอย่างแล้ว ฉันไม่เคยชนะเลย กับนายแค่คนเดียวที่ฉันไม่เคยชนะ ฉันพ่ายแพ้ให้กับนาย เพราะฉันทนทำร้ายนายไม่ได้ ใจฉันมันไม่แข็งพอ...”
ใจของผมโล่งลงพร้อมๆกับไหววูบ ผมรู้ว่ามันคงจะเจ็บปวดมาก แต่ใจของมันก็ยังคงเข้มแข็งให้ผมเห็น เป็นผมต่างหากที่แพ้มัน... ถ้าเปลี่ยนเป็นผม ผมคงสู้กับความรู้สึกอย่างมันไม่ได้ ความเข้มแข็งนี้ ผมคงเปรียบกับมันไม่ได้เลยสักนิด...
“ขอโทษนะเรโอ... และก็ขอบคุณที่นายซื่อตรงต่อฉันมาตลอด” ผมโอบกอดมันไว้ ซบหน้าลงบนบ่าไหล่ของมัน
ตลอดเวลาที่ผ่านมา จะเรียกได้ว่าเรโอเป็นคนที่ใกล้ชิดกับผมมากที่สุดยิ่งกว่าคนในครอบครัวเสียด้วยซ้ำ ผมมีมันอยู่เคียงข้างมาตลอด แต่ทั้งๆที่ความใกล้ชิดนี้ เป็นโอกาสให้มันหยิบฉวยมาตลอด แต่มันก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะล่วงเกินผม อย่างที่ใจมันต้องการ มันซื่อตรงต่อผมเสมอ โดยที่ตัดความซื่อตรงต่อตัวเองทิ้งไป เพราะแคร์ความรู้สึกผมมากกว่า...
ขอบคุณจากใจจริง... สำหรับการเลือกที่จะให้มากกว่าเลือกที่จะรับของมัน....
“ไม่ต้องขอโทษหรอก ใจฉันมันไม่รักดีเองต่างหาก...” มันตอบเสียเบาหวิว ราวกับคนที่หมดสิ้นเรี่ยวแรงแล้ว
“เรายังเหมือนเดิมนะ หลังจากนี้จะไม่มีใครเปลี่ยนแปลงใช่ไหม?” ผมถามเพื่อเรียกความเชื่อมั่นจากมัน รู้สึกถึงมือของมันที่ค่อยๆเลื่อนขึ้นมาโอบรอบตัวผมไว้จนแน่น
ผมกลัวว่าหลังจากนี้มันจะทำตัวเหินห่างจากผม กลัวว่าความสัมพันธ์ระหว่างเราจะไม่คงเดิมอีก...
“หึ! ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายเรียกร้องความมั่นใจจากตัวนาย หวังว่าหน้าที่ของฉันที่เคยทำให้นายจะไม่ถูกเปลี่ยนมือ”
“เหมือนเดิมสิ ฉันไม่ได้จะจากไปไหน ยังอยู่เคียงข้างนายเหมือนเดิมนะ ถึงแม้เวลาที่เคยมีให้อาจลดลงไปบ้าง แต่นายจะสำคัญกับฉันเสมอ ฉะนั้นอย่าตัดพ้อตัวเองเลยนะ สำหรับกับนายหรือกับคนที่ฉันเลือก จะไม่มีการแข่งขัน จะไม่มีใครเป็นที่หนึ่งหรือที่สอง เพราะพวกนายต่างก็สำคัญกับฉันมาก ถึงจะต่างความรู้สึกก็ตาม... แต่มันก็เปรียบเทียบกันไม่ได้หรอกนะ อย่าน้อยใจจนลดคุณค่าของตัวเองไปเลยนะ เข้าใจไหม... ”
“อื้อ...”
ประตูห้องถูกเปิดออกเบาๆ พร้อมกับแสงจากภายนอกเล็ดลอดออกมา คนที่ยืนอยู่หลังประตูเป็นนายนิค... แต่ผมก็ไม่ได้ปล่อยมือที่โอบกอดเรโอเอาไว้
ผมมองตาเขา เขามองตาผม ความเข้าใจถูกส่งผ่านสายตาระหว่างเราโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยใดๆ
หนุ่มฝรั่งยิ้มอย่างอบอุ่นให้ผม ก่อนจะผละจากไปด้วยความเงียบยิ่งกว่าเดิม โดยที่ทิ้งร่องรอยอุ่นระอุไว้ในใจของผม ขอบคุณเขาที่เข้าใจ... เข้าใจผม เข้าใจเรโอ...
ผมยิ้มออกมาพร้อมกับซุกหน้าลงบนบ่าของเพื่อนคนนี้ต่อไป...
ใจของผมร้องคำว่าขอบคุณอยู่นับล้านครั้ง... ขอบคุณนะทั้งสองคน....
--------------------------จบตอน----------------------------
หัวข้อ: †ღ♥ Łove Âccident!! วุ่นรัก พิทักษ์ใจ ♥ღ†(นายนิค&คุณกาย) ตอนพิเศษ Happy Valentine's Day (อ่าน 571427 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก