หัวข้อ: †ღ♥ Łove Âccident!! วุ่นรัก พิทักษ์ใจ ♥ღ†(นายนิค&คุณกาย) ตอนพิเศษ Happy Valentine's Day

[cargo]

      เรื่องมานจะต่อไปอย่างไรหว่า  ....    ว่าแต่อยากมีอุบัติเหตุอย่างนี้บ้างสักครั้งอะ 
 
      สนุกคับ  รอคนใจดีมาห้ายอ่านต่อ งับ   
                                                                                    cargo cargo

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ตื่นเต้นๆๆๆ เจอหน้ากันอีกหน
สวรรค์จะดลใจให้รักกันป่าวหนอ
 

[satan666]

มาแล้วจ้า  

คุณLonelyBoiZ - - รออยู่นะคับ อิอิ >>   มาต่อแล้ว ขอบคุณน๊าค๊า

คุณ@PeaZa@ - - สงสารคนบ้างาน >> นั่นสิ  

คุณ jammy - - ขอรอด้วยโคนนนนนนน >> จ้า...

คุณ nartch - - จะมีชีวิตมาบรรจบกันได้ยังไงเนี่ยยยยย ... ดูห่างไกลกันเหลือเกินนนนนระหว่างกายกับนิค... คงต้องพึ่งไสยศาสตร์.....  >> ขนาดนั้นเชียว  
นายกายเองก็ผู้ชายซะขนาดนั้นนนนน จะให้เป็นนายเอกก็ดูจะยังไง ๆ ....สงสารชีวิตที่เปลี่ยนไป นิคคงเหนื่อยแน่กว่าจะทำให้กายเห็นใจได้..... >> น่านจิเนอะ...  
 ตามกันต่อไปดีกว่า...post คราวนี้ยาววววววววถูกใจเชียวววว..... >> ช่ายๆ ขอบคุณมากค่า

คุณ ken_krub - - เป็นกำลังใจให้ครับ >> ขอบคุณค่ะ

คุณcargo- - เรื่องมานจะต่อไปอย่างไรหว่า  ....    ว่าแต่อยากมีอุบัติเหตุอย่างนี้บ้างสักครั้งอะ >>  
 สนุกคับ  รอคนใจดีมาห้ายอ่านต่อ งับ >> ขอบคุณนะคะ ติดตามกันต่อได้เลย

คุณ b|ueBoYhUb - - ตื่นเต้นๆๆๆ เจอหน้ากันอีกหน
สวรรค์จะดลใจให้รักกันป่าวหนอ >> ต้องติดตามแหละจ้า อิอิ




- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -



ท้องทะเลภายใต้ความมืดมิดของค่ำคืนในเวลานี้ ทำให้ผมรู้สึกเหมือนอยู่กับตัวเองคนเดียวในโลกใบนี้ ท้องฟ้าดำมืดไร้เมฆหมอกจนเห็นดวงจันทร์อย่างกระจ่างชัดช่วยให้ผมรู้สึกว่าภายใต้ความมืดมิดที่เปลี่ยวเหงายังมีแสงสว่างแห่งความสวยงามคงอยู่ 

ชีวิตที่อยู่กับแสงสี กับสังคมที่คึกคักและเปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา ทำให้ผมต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองตามไปด้วย เพื่อไม่ให้ตัวเองล้าหลังจนหลุดลอยไปจากสังคม  จนผมแทบจะไม่มีเวลาอยู่กับตัวเองเลยด้วยซ้ำ

เวลาส่วนตัวกับการดื่มด่ำกับธรรมชาติเช่นนี้ผมไม่ได้สัมผัสมันมานานแล้ว ตั้งแต่เข้าวงการนายแบบมา สังคมที่ต้องแข่งขันกันชิงดีชิงเด่นเช่นนี้ ถ้าใครไม่กล้าและมั่นใจในตัวเอง ก็มีสิทธิ์จะอนาคตดับได้ง่ายๆ การปั้นแต่งสวมใส่หน้ากากเข้าหากันเป็นสิ่งที่ยากหลีกเลี่ยง เพราะมันเป็นยุทธวิธีเดียวของความอยู่รอด

ฉะนั้นเวลาที่ผมได้อยู่กับตัวเอง จึงเป็นสิ่งมีค่ามากที่สุด ที่จะฉุดตัวเองไม่ให้จมลงไปกับภาพมายาที่สวยหรูงดงาม ซึ่งความจริงแล้วมีแต่ความฟ่อนเฟะ

ทะเลยามกลางคืนที่มีลมทะเลฟัดกระหน่ำเย็นสบาย ช่วยทำให้จิตใจผมปลอดโปร่งยิ่งนัก ผมชอบเมืองไทยมาก ชอบมาตั้งแต่ยังเด็กแล้ว จึงทำให้ผมมาเยือนที่นี่บ่อยครั้ง เพื่อหลีกหนีจากชีวิตที่วุ่นวาย

อีกทั้งคุณน้าของผมก็ย้ายมาอยู่ที่เมืองไทยตั้งแต่ผมเป็นเด็กแล้ว เพราะท่านติดใจบ้านเมืองวัฒนธรรมความเป็นอยู่ของคนไทย ถึงขนาดหลงใหลมาก จนผมชอบแซวคุณน้าว่า ‘เป็นคนฝรั่งหัวใจไทย’

เวลาที่ผมมาเมืองไทยผมก็จะไปพักที่บ้าคุณน้าและสามีที่อยู่เชียงใหม่ เรียกได้ว่าบ่อยกว่าการกลับบ้านเกิดที่แคลิฟลอเนียเสียอีก

ผมนั่นมองคลื่นซัดเข้าหาฝั่งริมชายหาดอย่างเหม่อลอย พลันใบหน้าของคนๆหนึ่งก็ลอยขึ้นมาให้ผมนึกถึง คนที่ผมไม่รู้แม้กระทั่งชื่อไม่รู้ว่าเขาคือใคร แต่กลับมีผลต่อจิตใจของผมยิ่งนัก จนผมยังตกใจตนเอง ว่าผมมีความรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งที่ที่ผ่านมาผมคบหาใครเรื่อยๆมาตลอด ไม่เคยมีใจหรือยึดติดกับใครได้เท่ากับคนๆนี้เลย

จนผมเริ่มรู้สึกไม่แน่ใจแล้ว ว่าผมเพียงแค่สนใจเขาเท่านั้นจริงๆหรือเปล่า?

ความเปลี่ยนแปลงในจิตใจผมที่แทบไม่ทันข้ามวัน ทำให้ผมหวั่นไหว กลัวว่าความรู้สึกในจิตใจผมจะเป็นได้แค่เพียงความผิดหวังเท่านั้น ถ้าผมยังไม่อาจหักห้ามความรู้สึกเช่นนี้  ความไม่สมหวังคงจะกัดกร่อนจิตใจผมจนแย่แน่ๆ

ผมรีบสลัดความคิดทุกอย่างทิ้ง ปล่อยให้จิตใจล่องลอยไปกับธรรมชาติที่สวยงามของค่ำคืน จนกระทั่งเวลาได้ล่วงเลยมามากแล้ว ถึงเวลาที่ผมจะต้องกลับที่พักเสียที หมดเวลาสำหรับการอยู่กับตัวเอง แล้วกลับไปอยู่กับชีวิตที่แสนวุ่นวายต่อ

ถ้าผมมานั่งเล่นดึกเกินกว่านี้สักพักต้องมีคนออกมาตามผมแน่ เพราะนี่มันเกือบเที่ยงคืนแล้ว ถ้าผมนอนดึกพรุ่งนี้เช้าคงโดนบนอาน เนื่องจากการนอนดึกจะทำให้ใบหน้าผมที่เป็นนายแบบอันดับหนึ่งดูโซม และจะทำให้การถ่ายแบบในพรุ่งนี้เช้าออกมาไม่ดี

ฉะนั้นผมจะต้องรีบนอนก่อนที่ผมจะโดนดุให้เสียอารมณ์ และเพื่อใบหน้าที่มีราคาของผมจะได้ไม่ร่วงโรยก่อนวัยด้วย

ผมเดินกลับที่พักไปพักผ่อนอย่างเปล่าเปลี่ยว ลมเย็นพัดปะทะร่างผมจนรู้สึกหวิวๆ แม้ตอนนี้จะเป็นหน้าร้อนแต่ยามกลางคืนริมทะเลก็ทำให้ตัวเย็นได้เหมือนกัน และวันนี้ถึงผมจะสามารถนอนหลับได้อย่างสนิท แต่ความรู้สึกหนักหน่วงในจิตใจผมก็ยังไม่เลือนหายไปจากใจ    

[satan666]

Chapter:4 โชคชะตาเล่นตลก





   ตั้งแต่เหตุการณ์อันเป็นที่อัปยศที่สุดในชีวิตลูกผู้ชายของผมในครั้งนั้น นี่ก็ผ่านมาได้สามเดือนกว่าแล้ว ผมแทบจะลืมเหตุการณ์ในครั้งนั้นไปแล้วด้วยซ้ำ อันที่จริงก็เป็นเรื่องที่ดีแล้วสำหรับผม ที่สามารถลืมๆมันไปได้

   ตอนนี้ผมกำลังขึ้นเครื่องบินไปลอนดอน เพื่อไปตรวจสอบเครือบริษัทของวิริยะมหาดิษกุลกรุ๊ปสาขาลอนดอน  กำหนดหมายการทำงานของผมในช่วงนี้ทำให้ผมไม่ได้อยู่ติดที่เลย เพราะก่อนจะบินไปลอนดอนนี่ ผมก็เพิ่งเสร็จงานจากประเทศญี่ปุ่นมาหมาดๆ ซึ่งผมก็ชินแล้วกับการเดินทางไปหลายๆประเทศติดต่อกันเป็นเดือนๆแบบนี้

   การไปลอนดอนในครั้งนี้ไม่ได้ไปเพื่อตรวจสอบการบริหารงานของที่นั่นเท่านั้น ผมต้องไปเซ็นต์สัญญาร่วมกับโมเดลลิ่งชื่อดังแห่งหนึ่งที่หน่วยงานฝ่ายการตลาดของเครือบริษัทผมได้ไปทำการติดต่อไว้ การเจาะตลาดแฟชั่นในครั้งนี้ของบริษัทผม นอกจากจะสร้างแบรนด์แฟชั่นให้เป็นที่ต้องการของผู้อุปโภคแล้ว ยังต้องอาศัยการพรีเซ้นท์สินค้า ที่จะทำให้แบรนด์ของบริษัทผมเป็นที่สนใจของผู้คน  ซึ่งนั่นก็คือการมีนายแบบนางแบบที่มีคุณภาพ มาทำการโชว์สินค้านั่นเอง

   กว่าจะมาถึงลอนดอนเล่นเอาผมรู้สึกเพลียหน่อยๆ เหนื่อยกับการเดินทางติดต่อกัน และการต้องปรับตัวให้เข้ากับเวลา วันนี้พอมาถึงโรงแรมซึ่งก็เป็นของเครือบริษัทผมเช่นกัน ผมก็นอนหลับเป็นตายเลย เพราะรู้สึกร่างกายเหนื่อยล้าเหลือเกิน

   รุ่งเช้าเสียงโทรศัพท์ก็ทำให้ผมต้องตื่นขึ้นมาอย่างมึนอื้อ  เพราะผมเป็นโรคความดันเลือดต่ำอยู่แล้ว การตื่นเช้าจึงเป็นความยากลำบากสำหรับผมในทุกๆวัน

   เจ้าเรโอโทรมาบอกผมว่าตอนนี้มันพึ่งบินมาถึงมิลาน ถามผมว่าหลังจากเสร็จธุระที่ลอนดอนผมจะมามิลานด้วยรึเปล่า หรือว่าผมจะไปที่ไหนต่อ ผมก็ตอบเสียงเนือยๆกลับไป ว่าผมเสร็จธุระแล้วจะแวะไปที่นั่น แล้วค่อยตรงกลับเมืองไทย

   จากนั้นมันก็หันไปบอกกับมามแด๊ดของมันว่าผมจะแวะมาที่นี่ ผมจึงเดาได้ว่าพวกท่านคงอยากพบผม ถึงได้ใช้ให้เรโอโทรมาถาม

   การคุยกับเรโอทำให้ผมตาสว่างเพราะมันจงใจคุยน้ำเสียงตะโกนใส่หูผม ซึ่งมันรู้ดีว่าถ้าไม่ทำแบบนี้ มันจะคุยกับผมได้ไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ และกว่ามันจะยอมวางสายมันก็เล่นจ้อไม่หยุดเกือบครึ่งชั่วโมง จนผมรู้สึกปวดหัวเพราะมัน เช้านี้เป็นเช้าที่แสนวุ่นวายสำหรับผมจริงๆ...

   เช้านี้ผมไปที่บริษัทสำนักงานใหญ่สาขาลอนดอนก่อนเป็นอันดับแรก พอมาถึงผมก็เรียกประชุมผู้บริหารระดับสูงทันที การประชุมเกี่ยวกับงบประมาณและทรัพยากรของบริษัทสาขาลอนดอนดำเนินไปอย่างเชื่องช้า ทว่าเคร่งเครียด  กว่าจะจบการประชุมเวลาก็ผ่านไปเกือบเที่ยงวันแล้ว ผมจึงถือโอกาสชวนผู้บริหารทุกคนไปร่วมรับประทานอาหารเที่ยงร่วมกัน  เพื่อให้ทุกคนรู้สึกผ่อนคลายจากการประชุมที่เคร่งเครียดที่ผ่านมา

   หลังจากรับประทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อย ผมก็ขอตัวไปงานประมูลภาพวาดเพื่อการกุศลต่อ ผมได้ประมูลภาพเขียนมาสองใบด้วยจำนวนเงินสูงสุด และจำนวนเงินที่ได้จากการประมูลในงานนี้ ทางผู้จัดงานประมูลจะนำไปเป็นปัจจัยในการช่วยเหลือเด็กที่ยากไร้ในเอธิโอเปีย ซึ่งนี่เป็นสาเหตุสำคัญที่ผมมาร่วมงานประมูลนี้ด้วย

   สำหรับผมการทำการกุศลไม่ใช่เพราะหวังเรื่องชื่อเสียงหน้าตา แต่เพราะผมตระหนักได้ว่าผมมีเงินทองมากมายที่ไม่รู้ว่าชาตินี้จะใช้หมดหรือเปล่า แล้วจะเก็บไว้กับตัวมากมายทำไม ในเมื่อตายไปก็เอาไปไม่ได้ สู้ทำให้เงินทองที่ผมมีอยู่ ได้นำมาใช้ให้เกิดประโยชน์และมีค่าต่อเพื่อนมนุษย์ยังดีเสียกว่า

   หลังจากเสร็จธุระจากงานประมูลแล้ว ผมก็มีนัดพบผู้ถือหุ่นรายใหญ่ของสาขาลอนดอน ซึ่งก็คือคุณลุงของผมนั่นเอง

   ท่านพักอยู่แถวชานเมืองหลีกหนีจากความวุ่นวายภายในตัวเมือง บ้านของคุณลุงผม เรียกว่าใหญ่เกินกว่าจะเป็นบ้านเสียด้วยซ้ำ มันเรียกได้ว่าเป็นคฤหาสน์หลังหนึ่งเลยแหละ

   พอผมไปถึงท่านก็ดีใจมากๆที่ผมแวะมาหา ซึ่งก็เป็นไปตามประสาคนแก่ขี้เหงาอายุล่วงเลยหกสิบปี ท่านไม่มีลูกเพราะคุณป้าซึ่งเป็นภรรยาของท่านไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้ พวกคุณลุงคุณป้าจึงรักผมซึ่งเป็นหลานมาก เสมือนเป็นลูกของท่านจริงๆ

   และที่ผมได้มาเรียนไฮสคูลที่อังกฤษ นั่นก็เป็นเพราะคุณลุงได้ขอตัวผมมาอยู่ด้วยจากพ่อนั่นเอง ผมจึงได้มาใช้ชีวิตช่วงวัยรุ่นอยู่ที่นี่ 

   ผมนั่งพูดคุยกับคุณลุงคุณป้าอย่างผ่อนคลายพลางจิบน้ำชายามบ่ายไปด้วย ที่โต๊ะบริเวณสนามหญ้าหน้าบ้าน การที่นานๆจะมาเยี่ยมพวกท่านที ทำให้ผมและคุณลุงคุณป้ามีเรื่องต้องพูดคุยกันมากมาย

   คุณป้าจึงได้ถือโอกาสชักชวนผมให้นอนค้างที่นี่ด้วยเลย ซึ่งคุณลุงเองก็สนับสนุนด้วยอย่างชอบอกชอบใจ

   ผมก็รับปากพวกท่านไป แต่บอกพวกท่านว่าผมต้องไปร่วมงานแฟชั่นโชว์เย็นนี้เพื่อทำการเซ็นต์สัญญา อาจจะกลับมาดึกหน่อยบอกพวกท่านว่าไม่ต้องอยู่รอให้เข้านอนก่อนได้เลย ตอนแรกพวกท่านก็อิดออดบอกว่าอยู่รอผมได้ แต่ผมไม่อยากให้คนแก่มาอดนอนรอผม ผมจึงบอกไปว่า ถ้าพวกคุณลุงคุณป้าอยู่รอ ผมจะโกรธพวกท่าน และจะรีบบินไปมิลานตอนเช้าเลย

   เท่านั้นแหละพวกท่านถึงได้ยอมผม และรับปากว่าจะไปนอนไม่อยู่รอผมกลับคืนนี้ แลกกับพรุ่งนี้ผมต้องอยู่กับพวกท่านทั้งวัน  ผมจึงได้แต่ยอมตกลงอย่างบ่ายเบี่ยงไม่ได้ อีกอย่างการได้พักผ่อนสักวันก็ดีเหมือนกัน เพราะผมไม่ได้หยุดพักผ่อนมานานแล้ว

   กระทั่งเวลาหกโมงเย็นผมก็ให้คนขับรถประจำบ้านคุณลุงพาผมมายังงานแฟชั่นโชว์ พอมาถึงที่ลานกว้างหน้างาน ก็เป็นเวลาที่งานใกล้จะเปิดแล้ว พนักงานของแบรนด์ชื่อดังซึ่งเป็นเจ้าภาพในงานนี้ พอเห็นผมเข้างานมา ก็รีบมาต้อนรับขับสู้ผมอย่างยินดี เพราะงานแฟชั่นโชว์ครั้งนี้ มีชื่อผมร่วมเป็นสปอนเซอร์รายใหญ่อยู่ด้วย

   ผมถูกเชิญไปนั่งยังที่นั่งวีไอพีติดกับเวทีเดินแบบ บรรยากาศในงานในตอนนี้คลาคล่ำไปดูผู้คนมีชื่อเสียงจากวงการต่างๆมาร่วมงาน จนดูสับสนวุ่นวายยิ่งนัก  ผมจึงได้แต่นั่งอยู่กับที่เงียบๆเพราะไม่ต้องการความวุ่นวายเข้ามารบกวนให้อารมณ์หงุดหงิด

   แต่ก็ไม่วายขนาดผมนั่งอยู่กับที่เฉยๆ ยังมีคนสังเกตเห็น เข้ามาทักทายผมอย่างไม่ขาดสาย จนผมต้องถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยหน่าย นี่แหละน๊า...ผมถึงไม่ค่อยชอบออกงานสังคมเท่าไรนัก เพราะมันน่าหงุดหงิดแบบนี้เอง

   เวลาล่วงเลยมาถึงทุ่มเศษ อันเป็นเวลาที่แฟชั่นโชว์บนแคทวอคได้เริ่มขึ้น บรรดานางแบบนายแบบต่างเดินพรีเซ้นต์อวดโอ่แฟชั่นที่ตนสวมใส่ตามจังหวะดนตรีอย่างมากหลาย เป็นการสร้างสีสันให้กับเวทีแฟชั่นยิ่งนัก

   ผมมองการโชว์บนเวที อย่างเบื่อหน่าย รอเวลาให้งานนี้สิ้นสุดลง ผมถึงจะได้พบกับผู้บริหารโมเดลลิ่งที่ผมจะทำการเซ็นต์สัญญาด้วย จนกระทั่งถึงโชว์ชุดสุดท้ายแล้ว... ซึ่งผมได้ยินมาว่าเป็นหัวใจหลักของงานนี้

[three]

ขอบคุณนะฮะรีบมาต่อนะฮะชอบเรื่องนี้แล้วจิ

[cargo]

           อ้าว ขาดตอนซะ ง๋านเลยอะคับ   จะถึง ช็อตเด็ดอยู๋แล้ว  มาต่อนิดหนึ่งนะนะ อ้อนซะ
 
          คุณ satan 69 69(อิอิ) น่ารัก จุ๊บ จุ๊บ 

[jammy]

สงสัยจะได้เจอกันในงานนี้

[ken_krub]

ขอบคุณครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ

[nartch]

 
รอกันต่อไปตามระเบียบบบบ มะเจอกันซะที.....ลุ้นจนกล้ามเนื้ออักเสปหมดละ...
เรื่องราวจะออกมาทิศทางไหนน๊ออออออ คิดมะออก....รอคนแต่งดีกว่า...ง่ายดี

เอาใจช่วยยยยทั้งสองคนให้เจอกันและปรับความเข้าใจกันเร็ว ๆ ....รอ รอ รอ...

[LonelyBoiZ]

มาต่อคับ อยากอ่าน อิอิ 

[armani]

อ๊ากกกก ขาดใจ

[satan666]

three - - ขอบคุณนะฮะรีบมาต่อนะฮะชอบเรื่องนี้แล้วจิ >> ขอบคุณเช่นกันค่ะ  
cargo - - อ้าว ขาดตอนซะ ง๋านเลยอะคับ   จะถึง ช็อตเด็ดอยู๋แล้ว  มาต่อนิดหนึ่งนะนะ อ้อนซะ  
 
          คุณ satan 69 69(อิอิ) น่ารัก จุ๊บ จุ๊บ  >> 69 เลยหรอ หุหุ

jammy - - สงสัยจะได้เจอกันในงานนี้ >> ต้องติดตามค่า  

ken_krub - - ขอบคุณครับ เป็นกำลังใจให้ครับ >>  

nartch - - รอกันต่อไปตามระเบียบบบบ มะเจอกันซะที.....ลุ้นจนกล้ามเนื้ออักเสปหมดละ...
เรื่องราวจะออกมาทิศทางไหนน๊ออออออ คิดมะออก....รอคนแต่งดีกว่า...ง่ายดี

เอาใจช่วยยยยทั้งสองคนให้เจอกันและปรับความเข้าใจกันเร็ว ๆ ....รอ รอ รอ... >> มาต่อแล้วน๊า

LonelyBoiZ - - มาต่อคับ อยากอ่าน อิอิ  >> จ้า...

เด็กเรียน - - อ๊ากกกก ขาดใจ  >> มาแว้วๆ ใจอย่าเพิ่งขาดน๊า




- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -





          ไฟบนเวทีดับมืดลง คงเหลือแต่ไฟสปอร์ทไลท์ดวงใหญ่อยู่บนกึ่งกลางเวทีเท่านั้น แล้วม่านด้านหลังเวทีก็ถูกกระชากออก พร้อมกับการปรากฏตัวของนายแบบนางแบบคู่หนึ่งภายใต้แสงสปอร์ทไลท์สว่างจ้าและแบ็กกราว์ชื่อแบรนด์เบื้องหลัง  ผมจ้องมองคนบนเวทีด้วยความตื่นตะลึง!!

   ชายที่ผมจดจำหน้าตาได้ดีด้วยความคับแค้น กำลังยืนอยู่ในชุดสูททักซิโด้อย่างสง่างามน่าหลงใหล พร้อมด้วยนางแบบสาวสวยในชุดราตรียาวที่ประกบควงคู่มาด้วย

   นี่หรือหัวใจหลักของงาน...

   ความตกใจของผมแปรเปลี่ยนเป็นความสมเพชในชีวิต โลกนี้ตั้งกว้างใหญ่ แล้วทำไมผมจะต้องได้เจอกับมันในงานนี้ด้วย โชคชะตาช่างเล่นตลกอย่างไม่ปราณีกับผมเหลือเกิน...

   ผมคงได้แต่ทำใจ ทั้งที่ภายในใจขุ่นแค้นอย่างเหลือทน ถ้าเป็นไปได้ผมอยากรีบหนีออกจากงานนี้ให้เร็วที่สุดถ้าหากทำได้ แต่เพราะการงานและความรับผิดชอบของผมเป็นตัวฉุดดึงผมเอาไว้ทำให้ไม่สามารถทำอย่างที่ใจอยากได้

   คนทั้งคู่ก้าวเดินมาตามความยาวของเวที อย่างเชื่องช้าทว่าสง่างามยิ่งนัก ใกล้เข้ามายังผมเรื่อยๆ จนผมใจระทึกกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ เพราะกลัวว่าชายหนุ่มบนเวทีจะสังเกตเห็นผม แต่เหมือนโชคจะเข้าข้างผมอยู่บ้าง ที่ทำให้คนบนเวที มองแต่ทางตรงเท่านั้น โดยที่สายตาไม่ลอกแลกเลย

   แต่ตอนหมุนตัวเดินกลับนี่สิ ที่ทำให้ผมถึงกับเสียวไส้ รีบหันหน้าไปคุยกับคนข้างๆทันที เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยง

   “โชว์ชุดนี้สวยดีนะครับ” ผมพูดกับชายแก่ด้านข้างอย่างฝืนใจพูด ซึ่งผมก็จำไม่ได้แล้วว่าชายแก่คนนี้เป็นคนของบริษัทไหน ถึงแม้ว่าเขาจะทำการแนะนำตัวกับผมแล้วก็ตาม

   “คะ...ครับ” ชายคนนั้นมองผมอย่างแปลกใจที่จู่ๆผมก็ชวนเขาคุยทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดจะทำ ผมกำหนดเวลาสักพักให้คนบนเวทีทั้งคู่เดินหันหลังให้กับผมไปแล้ว ผมถึงค่อยกลับมานั่งตัวตรงเหมือนเดิม

   ผมรู้สึกโล่งใจอยู่บ้าง ที่ผมได้เห็นเขาอยู่ฝ่ายเดียว และผมจะได้รีบหลบหนีไปจากที่นี่ทันที เมื่อการเซ็นต์สัญญาลุล่วง โดยที่หมอนั่นยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าผมอยู่ในงานนี้ที่เดียวกับเขา

   แต่การสบายอกสบายใจกับหนทางรอดของผมก็พลันสิ้นสุดลงทันใด เมื่อคนที่เดินหันหลังให้ผมไปแล้ว หันกลับมามองผม!!

   นัยน์ตาสีมรกตประสานสบตากับผมชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะหันกลับไปแล้วเดินเข้าไปยังหลังเวที ผมนั่งอึ้งอยู่บนเก้าอี้อย่างตัวชา จนกระทั้งเสียงปบมือจากบรรดาผู้ร่วมงานดังขึ้นปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์ ผมถึงได้รับรู้ว่างานได้ถึงคราสิ้นสุดแล้ว พร้อมกับเหล่าดีไซน์เนอร์ของแบรนด์ดังที่ออกมาเดินโชว์ตัวและรับช่อดอกไม้

   การปรากฏตัวบนเวทีของเหล่านางแบบนายแบบอีกครั้ง ทำให้ผมยิ่งแน่ใจว่าหมอนั่นเห็นผมแล้วจริงๆ เพราะหมอนั่นจ้องมองผมเขม็งเลย ความฝันที่จะชิ่งหนีก่อนที่หมอนั่นจะเจอผมต้องสลายไปกลายเป็นฝันร้ายซะแล้ว ทำไมชีวิตผมถึงได้ซวยแบบนี้!!   

   ผมรีบปลีกตัวออกมาให้ไกลจากเวที ก่อนที่นายแบบนางแบบทุกคนจะลงจากเวทีเสียด้วยซ้ำ การปรากฏตัวของคนที่ผมไม่อยากพบหน้าที่สุดในชาตินี้ สร้างความหวั่นวิตกกับผมเป็นอย่างมาก ทางที่ดีผมควรรีบสิ้นสุดธุระที่นี่ให้รวดเร็วที่สุด แล้วออกไปจากที่นี่โดยด่วน

   คิดได้ดังนั้นผมจึงกดโทรศัพท์มือถือโทรหาผู้บริหารโมเดลลิ่งที่ผมจะทำการเซ็นสัญญาด้วย เพื่อเร่งเวลาในการเจรจาธุรกิจให้เร็วก่อนกำหนด

   เมื่อทางนั้นรับสาย ผมก็บอกความต้องการของตัวเองไปในทันที ทางนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร รีบส่งคนมาเชื้อเชิญผมมาที่ห้องรับแขกซึ่งจัดไว้ให้ผู้บริหารงานได้ใช้นั่งพักผ่อนด้านหลังเวที

   การเจรจาทำสัญญาดำเนินไปอย่างกระชับและรวบรัด ด้วยความตั้งใจของผมเอง ซึ่งอีกฝ่ายก็เข้าอกเข้าใจดี ว่านักธุรกิจอย่างผมต้องมีงานยุ่งอยู่ตลอดเวลาเป็นธรรมดาอยู่แล้ว

   “ดิฉันรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยค่ะ ที่คุณธาราธรณ์เลือกใช้งานโมเดลลิ่งของเรา แทนที่จะเป็นโมเดลลิ่งอื่นที่มีชื่อเสียงยิ่งกว่า” หญิงสาววัยกลางคนซึ่งดำรงตำแหน่งผู้บริหารสูงสุดของโมเดลลิ่ง พูดกับผมด้วยน้ำเสียงจริงใจไม่เสแสร้ง ซึ่งเป็นการยืนยันว่าผมคิดถูกแล้วที่มาเซ็นสัญญาว่าจ้างกับโมเดลลิ่งแห่งนี้

   “ไม่หรอกครับมาดาม ที่ผมเลือกโมเดลลิ่งของคุณไม่ใช่ดูแค่ชื่อเสียงเท่านั้น คุณภาพบุคลากรของคุณต่างหากที่เป็นสาเหตุหลักที่ทำให้ผมว่าจ้างโมเดลลิ่งของคุณ” ผมพูดโต้ตอบหล่อนด้วยความจริงใจเช่นกัน

   เธอยิ้มให้กับคำพูดของผม อันเป็นการเริ่มต้นมิตรภาพที่ดีของการร่วมมือกันทางธุรกิจของทั้งสองฝ่าย หลังจากพูดคุยกันสัพเพเหระตามมารยาทกับเธอนิดหน่อย ผมก็บอกกับเธอว่าผมต้องขอตัวกลับก่อน เพราะผมต้องบินไปธุระที่มิลานต่อ เธอจึงเดินมาส่งผมที่ลานจอดรถ ซึ่งคนขับรถของคุณลุงได้มายืนรอผมที่หน้ารถเตรียมตัวอยู่ก่อนแล้ว

   ผมรู้สึกโล่งใจที่ไม่ได้เจอไอ้เกย์นั่นอีก อย่างน้อยก็ในเวลานี้… ผมบอกลามาดามซิลวีน ผุ้บริหารโมเดลลิ่ง แล้วขึ้นรถจากไป โดยมีเธอส่งยิ้มยืนโบกมือลา…

   รถที่ผมนั่งอยู่นั้นขับพ้นอาณาเขตของงานไปไกลแล้ว พร้อมๆกับความกังวลใจของผมที่ค่อยๆเลือนหายไปจากใจกลายเป็นความผ่อนคลายลง

   ผมรู้อย่างเดียวในตอนนี้คือ ผมคงอยู่ที่ลอนดอนได้ไม่นานเท่าที่คิดแล้ว หลังจากให้เวลาคุณลุงคุณป้าหนึ่งวันตามสัญญา ผมคงต้องรีบบินไปหาเรโอที่มิลานทันที

   คิดแล้วก็น่าอเนจอนาถใจ ทำไมผมถึงต้องหนีไอ้หมอนั่นราวกับคนหนีหนี้ด้วย ทั้งที่ไม่เห็นจำเป็นจะต้องลนลานถึงขนาดนั้น แกล้งทำเมินเฉยทำเป็นไม่รู้จักไปซะก็หมดเรื่อง

   แต่ที่ผมกำลังคิดหนีไปให้พ้นหน้าหนุ่มฝรั่งคนนี้ ไม่ใช่มาจากความขี้ขลาดของผม แต่เป็นเพราะแววตานั่น… แววตาที่จ้องมองผม ราวกับแววตาราชสีห์จ้องมองลูกกวางผู้เป็นเหยื่อ ความหมายในแววตานั่นที่ผมสัมผัสได้ มันฟ้องว่าเขายังไม่คิดจะเลิกราจากผมไปง่ายๆ และไม่คิดจะทำตามข้อตกลงที่ผมเคยบอกต่อเขาไว้

   แววตาที่มีความหมายมากมายแฝงอยู่อย่างลึกล้ำ ทำให้ผมรู้สึกหวาดระแวง และไม่มั่นใจต่อความปลอดภัยของตัวเองเมื่อผมได้พบกับเขาอย่างใกล้ชิดอีก เพราะฉะนั่นเพื่อเรียกความรู้สึกมั่นใจของผมกลับคืนมา ทางที่ผมจะเกิดความสบายใจขึ้นได้ คือการหนีไปให้ไกลที่สุด  ไปให้ไกลจากหมอนั่นได้มากเท่าไหร่ยิ่งดี!!



            ________________________________

[satan666]

      

     คืนวันนี้ผมต้องเข้าร่วมงานเดินแฟชั่นโชว์ที่จัดขึ้นในกรุงลอนดอนประเทศอังกฤษในฐานะตัวหลักของงาน และตอนนี้ผมก็กำลังทำการเตรียมตัวอยู่ในห้องแต่งตัวด้านหลังเวที รอเวลาให้ถึงคิวเดินแบบของผม โชคดีที่งานวันนี้ผมไม่ต้องเหนื่อยมาก เพราะผมเดินแค่เพียงชุดเดียวเท่านั้น คือชุดปิดท้ายงาน และเป็นชุดหัวใจหลักของงานแฟชั่นโชว์ในวันนี้นั่นเอง

   วันนี้ผมได้ยินข่าววงในจากคนในโมเดลลิ่งมาว่า จะมีคนใหญ่คนโตเดินทางมาชมการเดินแบบของทางโมเดลลิ่งเราโดยเฉพาะ ซึ่งถ้าหากเป็นที่พอใจ ทางโมเดลลิ่งเราก็จะได้รับเลือกให้ทำงานชิ้นใหญ่ที่มีค่าว่าจ้างเป็นมูลค่ามหาศาล

   ถึงการได้ทำสัญญากับบริษัทใหญ่โตแบบนี้ จะเป็นที่ดีอกดีใจของทางผู้บริหารโมเดลลิ่งเป็นอย่างมาก แต่ไม่ใช่สำหรับผมที่เป็นนายแบบในสังกัด เพราะทางโมเดลลิ่งผมยิ่งมีผู้ว่าจ้างเข้ามามาก นายแบบนางแบบในสังกัดยิ่งต้องเหนื่อยเพิ่มขึ้นอีกเป็นทวีคูณ

   ผมซ้อมเดินแบบไปมาหลายรอบภายในห้องแต่งตัวเพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาด จนกระทั่งผมรู้สึกว่าเสียงจังหวะดนตรีอึกทึกเบื้องนอกงานเริ่มเบาบางลง จนกระทั่งหยุดไป อันเป็นสัญญาณที่ทำให้ผมรู้ว่า ถึงคิวเดินของผมแล้ว ผมจึงเดินออกจากห้องแต่งตัวไปในทันที โดยไม่ต้องให้พี่ทีมงานมาเรียกตัว

   สไตล์ลิสสองคนเดินเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังผมเพื่อตรวจตราความพร้อมเรื่องเสื้อผ้าหน้าผมให้ก่อนขึ้นเวที ผมเหลือบมองแคทเทอลีนนางแบบสาวสวยในชุดราตรียาวสีเลือดนกที่ยืนอยู่ห่างจากผมไม่ใกล้ไม่ไกล เธอส่งยิ้มให้ผมอย่างหวานซึ้งชวนฝัน ถ้าหากผมเป็นผู้ชายปรกติธรรมดาทั่วไปล่ะก็นะ ผมอาจตกหลุมรักเธอไปแล้วก็ได้

   เมื่อเสียงดนตรีเพลงบัลลาดอันแสนโรแมนติกบรรเลงขึ้นจากหน้าเวที  ผมจึงหันไปพยักหน้าส่งสัญญาณให้กับนางแบบสาวที่จะเดินขึ้นเวทีควงคู่ไปพร้อมกับผม เธอยิ้มหวานให้ผมแล้วก้าวเดินเข้ามาหาผมด้วยท่วงท่าสง่างามราวกับสตรีอันสูงศักดิ์

   ผมยกแขนขึ้นให้เธอควงอย่างสุภาพเรียกให้รอยยิ้มแพรวพราวประดับบนใบหน้างามอีกครั้ง จนผมชักเริ่มรู้สึกเอียนขึ้นมา ผมจึงรีบก้าวเดินนำพาเธอไปยังบันไดเวทีทันที เราสองคนหยุดยืนบนเวทีหลังม่านกั้น รอเสียงสัญญาณจากทีมงานเมื่อจะกระชากม่านกั้นเบื้องหน้าออก

   เสียงสัญญาณดังขึ้นพร้อมๆกับม่านเบื้องหน้าผมได้ถูกกระชากออกไป แสงสปอร์ทไลท์ส่องสว่างวาบอย่างเจิดจ้า ณ จุดที่ผมและนางแบบสาวยืนอยู่ ผมหรี่ตาลงนิดหนึ่งเมื่อแสงกระทบเข้านัยน์ตาจนเกิดอาการพร่ามัว และเพียงชั่วพริบตาสายตาผมก็สามารถปรับให้เคยชินกับแสงจากสปอร์ทไลท์ได้ ซึ่งนั่นก็มีผลอันเนื่องมาจากประสบการณ์อันเคยชินที่ผ่านมาในอาชีพนายแบบของผมนั่นเอง

   ผมแสดงสีหน้าท่าทางสงบเสงี่ยมมาดขรึมตามคอนเซ็ปที่ได้รับมอบหมาย สายตามองตรงไม่ลอกแลก แล้วก้าวเดินไปพร้อมๆกับนางแบบสาวด้วยท่วงท่าอันสง่างาม ซึ่งขับเน้นให้ชุดเสื้อผ้าที่ผมและเธอสวมใส่อยู่ดูมีระดับมากขึ้น

   เมื่อก้าวเดินไปจนสุดเวทีแคทวอคแล้วหมุนตัวเดินกลับ สายตาผมก็เหลือบไปเห็นใบหน้าด้านข้างของคนๆหนึ่งที่ผมรู้สึกคุ้นตา ผมไม่แน่ใจว่าใช่เขารึเปล่า คนที่ผมไม่เคยลืมเลือนและไม่สามารถลบเขาออกไปจากจิตใจได้ แม้เวลาจะผ่านไปได้สามเดือนกว่าแล้วก็ตาม

   ผมเดินต่อไปเรื่อยๆรอจังหวะที่ผมจะเดินเลยเขาไป ผมก็ตัดสินใจหันหน้ากลับไปพิสูจน์ดูด้วยตาตัวเองว่าใช่คนที่ผมกำลังนึกถึงอยู่รึเปล่า เขาหันหน้ากลับมาจากการพูดคุยกับคนด้านข้างพอดี! และนั่นก็ทำให้ผมเห็นหน้าคนๆนั้นได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง!!

   ชายหนุ่มที่หน้าติดออกแนวหวานที่ผมพบที่เมืองไทยนั่นเอง!!

   เมื่องานแฟชั่นโชว์ได้ถึงคราสิ้นสุด ขณะนายแบบนางแบบก็เตรียมตัวออกไปเดินโชว์ตัวบนเวทีอีกครั้ง ผมแทบจะอดทนรอให้ถึงคิวผมแทบไม่ได้  อยากจะรีบแซงหน้าใครต่อใครขึ้นไปบนเวทีอย่างรวดเร็ว เพราะผมกลัวว่าคนที่ผมเห็นจะเป็นเพียงแค่ภาพลวงตาที่ผมพร่ำเพ้อถึงเท่านั้น ฉะนั้นผมถึงต้องไปดูกับตาให้แน่ใจอีกครั้ง เพื่อความมั่นใจ

   คนที่ผมกำลังจ้องมองอยู่อย่างไม่วางตาเมื่อผมเดินขึ้นมาบนเวทีแล้ว เป็นตัวจริงแบบเป็นๆของเขาคนนั้นอย่างแน่นอน ซึ่งเขาคนนี้นี่แหละที่ทำให้ตลอดสามเดือนที่ผ่านมาผมไม่สามารถมีเซ็กส์กับใครได้อีก เพราะเวลาจะทำรักกับใครคนอื่น ภาพของเขาก็มักจะลอยออกมาให้ผมนึกถึงเสมอ จนผมหมดอารมณ์ทุกครั้งไป

   กลายเป็นความบกพร่องอย่างหนึ่งของผม ที่คงจะรักษาไม่หายแน่ ถ้าไม่ได้พบกับเขาอีกครั้ง แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมมีงานยุ่งเข้ามาตลอดจนไม่มีเวลาไปตามหาชายหนุ่มที่เมืองไทย การตามหาคนโดยไม่มีหลักฐานระบุตัวที่แน่ชัดเป็นการยากมากผมรู้ดี เพราะผมรู้แค่ว่าเขาเป็นคนไทยและอยู่ในกรุงเทพฯเท่านั้น ซึ่งกรุงเทพมหานครฯเมืองหลวงของประเทศไทยก็ไม่ใช่เล็กๆแถมยังมีจำนวนประชากรอาศัยอยู่อย่างแน่นหนาแออัดอีก ฉะนั้นการตามหาตัวคนๆหนึ่งจำเป็นต้องใช้ระยะเวลาการดำเนินการที่ค่อนข้างมาก และระยะเวลานานขนาดนั้นก็ใช่จะหามาได้ง่ายๆในอาชีพนายแบบอย่างผม

   และเพราะเหตุนี้ผมจึงได้ยื่นใบขอลาพักร้อนต่อทางผู้จัดการผม ไปตั้งแต่สองเดือนก่อน แต่เพิ่งจะได้รับการอนุมัติเมื่อเร็วๆนี้เอง ผู้จัดการมาบอกผมว่าผมจะไปพักร้อนได้หลังจากจบงานแฟชั่นโชว์วันนี้

   การที่ได้พบกับเขาโดยบังเอิญในวันนี้ มันช่างเหลือเชื่อจริงๆสำหรับผม มันคงจะเป็นเพราะโชคชะตาของผมและเขาผูกพันกัน ถึงทำให้เราทั้งคู่ได้มาพบกันอีกครั้งหนึ่งแบบนี้ ผมรู้สึกดีใจจริงๆที่ความหวังในการหาตัวเขาที่เมืองไทย ไม่ต้องเลือนรางอย่างที่คิด

   เอ๊ะ! เขาลุกออกไปแล้ว!! ผมรู้สึกร้อนใจทันทีที่เห็นชายหนุ่มลุกเดินออกไปจากงาน สงสัยเพราะเขารู้ว่าผมกำลังมองเขาอยู่กระมัง เขาถึงได้พยายามจะรีบหนีผมไป ความกระวนกระวายใจกลัวว่าเขาจะหนีผมไปจนผมตามจับไม่ทัน ทำให้ผมอยากจะกระโดดลงไปจากเวทีเดี๋ยวนี้เลย อยากจะไปตามจับเขาก่อนที่เขาจะหลุดมือผมไปอีก

   แต่หน้าที่นายแบบในงานนี้ของผมยังไม่สิ้นสุด ทำให้ผมทำอะไรอย่างใจนึกไม่ได้ แม้ใจจะมีความต้องการมากเพียงไหนก็ตาม คงต้องรอให้หน้าที่ในวันนี้ผมสิ้นสุดก่อนเท่านั้น แต่มันจะสายเกินไปรึเปล่า? ผมคงได้แต่รออย่างมีความหวัง...

   เมื่อหน้าที่ของผมสิ้นสุดลง เหล่านางแบบนางแบบและทีมงานก็จัดงานปาร์ตี้เล็กๆฉลองความสำเร็จกันด้านหลังเวทีกันอย่างสนุกสนาน แต่สำหรับผมตอนนี้ไม่มีอารมณ์สนุกเลยสักนิด ผมรีบปลีกตัวออกจากงานโดยไวเพื่อตามคนที่มีผลต่อจิตใจและร่างกายของผม คนที่ผมขาดไม่ได้...

[LonelyBoiZ]

มาเกาะขอบรอ อิอิ

สู้ๆๆๆ 

[armani]

ตามๆๆๆๆ อย่าให้พลาด

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

จะตามกันทันไหม
จับมัดแล้วเอาไปโรงแรมเยย
 

[nartch]

 
สงสารนิคก็สงสาร แต่ก็สงสารกายเหมือนกัน....ไม่ใช่เกย์นี่เนาะจะให้ยอมรับง่าย ๆ คงลำบาก...
จะมีอะไรเปลี่ยนใจกายให้หันมาสนใจนิคได้มั่งน้อออออ.......
รอกันต่อไปปปปป ด้วยใจจดจ่อ....แม้เนื้อเรื่องจะดูไฮโซ โอเวอร์ไปซักหน่อย...แต่ก็แปลกดีน่าติดตาม
+1 เป็นกำลังใจให้คุณ satan666 ด้วยครับบบบบ
 

[THIP]

เหอ เหอ จะตามทันมั๊ย   

[cargo]

       มานยาว ซะทะลุ คอหอยเลยอะคับ 

       ขอบคุณ  มาต่อ เร็ว ๆ นะงับ 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[jammy]

ตามหาให้เจอนะครับ

[anTon]

มาช่วยลุ้นคร้าบ

แล้วจะลงเอยกันยังงัยเนี่ยคับ

[armani]

ยังไม่มาอีกเหรอ  ไปตามถึงไหนกัน

[Ex'ecuzě]

รอ รอ รอ รอ รอ รอ 

เปนกะลังจัยให้นะคับผม 

[@^_^@PeaZa@^_^@]

ยังไม่มาอีกหรอ 

[satan666]

LonelyBoiZ - - มาเกาะขอบรอ อิอิ สู้ๆๆๆ  >> มาต่อแล้วๆ ขอบคุณน๊า
เด็กเรียน - - ตามๆๆๆๆ อย่าให้พลาด >>  

b|ueBoYhUb - - จะตามกันทันไหม จับมัดแล้วเอาไปโรงแรมเยย >> ไม่ค่อยหื่นอ่ะ หุหุ  

nartch - - สงสารนิคก็สงสาร แต่ก็สงสารกายเหมือนกัน....ไม่ใช่เกย์นี่เนาะจะให้ยอมรับง่าย ๆ คงลำบาก...  >>  มันก็ช่าย........
จะมีอะไรเปลี่ยนใจกายให้หันมาสนใจนิคได้มั่งน้อออออ....... >> มันก็ต้องมีบ้างแหละ
รอกันต่อไปปปปป ด้วยใจจดจ่อ....แม้เนื้อเรื่องจะดูไฮโซ โอเวอร์ไปซักหน่อย...แต่ก็แปลกดีน่าติดตาม
+1 เป็นกำลังใจให้คุณ satan666 ด้วยครับบบบบ >> ฮ่าๆ ไฮโซโอเวอร์   นั่นจิ ขอบคุณนะคะ  

THIP - - เหอ เหอ จะตามทันมั๊ย  >> อ่านเอาละกาน

cargo - - มานยาว ซะทะลุ คอหอยเลยอะคับ  >> ยาวเกินไปหยอ  
ขอบคุณ  มาต่อ เร็ว ๆ นะงับ >> ขอบคุณน้า

ken_krub - - เป็นกำลังใจให้ครับ >>  

jammy - - ตามหาให้เจอนะครับ >>   ขอบคุณที่ติดตามน้า

anTon - - มาช่วยลุ้นคร้าบ  แล้วจะลงเอยกันยังงัยเนี่ยคับ >> ติดตามต่อนะ

เด็กเรียน - - ยังไม่มาอีกเหรอ    ไปตามถึงไหนกัน >> เมื่อวานไม่อยู่บ้านน่ะ ก็เลยไม่ได้มาต่อให้

EnvyElric - - รอ รอ รอ รอ รอ รอ  เปนกะลังจัยให้นะคับผม  >> มาแล้วๆ

@PeaZa@ - - ยังไม่มาอีกหรอ  >> มาแล้วค๊า...  

 



- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -




          
         ผมออกตามหาเขาไปทั่วทุกทิศทุกทางทั่วทั้งบริเวณงาน แต่ก็ไม่เจอตัวชายหนุ่มเลยแม้แต่เงา จนชักเริ่มท้อ เพราะผมตามหาเขามานานกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ถ้าไม่เจอเขาอยู่ในงาน ป่านนี้เขาอาจจะหนีกลับไปแล้วก็ได้ แล้วผมจะไปตามหาตัวเขาได้ที่ไหนอีกในลอนดอน!!

   ผมคิดอย่างคนสิ้นหวัง เดินกลับไปงานปาร์ตี้ด้านหลังเวทีอย่างคนหมดแรง เพราะผมหายตัวมานานมากแล้ว ทั้งๆที่เป็นตัวหลักของงาน แต่ผมกลับไม่อยู่ร่วมฉลองด้วย มันไม่ค่อยจะดีนัก

   แต่ในขณะที่ผมจะกลับเข้างาน ผมก็บังเอิญไปเห็นพวกคณะบริหารโมเดลลิ่งทยอยกันเดินออกมาจากห้องที่เป็นของส่วนบุคคล หรือจะเป็นการเจรจาทำสัญญากับบริษัทยักษ์ใหญ่ที่ผมได้ยินมา!!

   ผู้บริหารใหญ่ของโมเดลลิ่งผม มาดามซิลวีน กำลังพูดคุยอย่างเป็นกันเองกับคนผู้หนึ่งขณะเดินออกมา ผมจ้องมองคนๆนั้นอย่าอึ้งตลึง! ความหวังที่เลือนรางเริ่มกลับมาอีกครั้ง เมื่อคนที่เดินคุยมากับมาดาม เป็นคนๆเดียวกับที่ผมกำลังตามหาอยู่!

   ผมตัดสินใจสะกดรอยตามพวกเขาไปในทันที จนกระทั่งถึงลานจอดรถ ชายวัยกลางคนท่าทางสุภาพคนหนึ่งยืนรอพวกเขาอยู่ด้านข้างรถสุดหรูสีดำมันเงาคันหนึ่ง ทำให้ผมต้องขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจทันที เมื่อเห็นว่าชายคนนั้นเปิดประตูด้านหลังให้ชายหนุ่มนั่งหลังจากบอกลามาดามซิลวีนเรียบร้อยแล้ว ไอ้หมอนั่นมันเป็นใครกัน!! 

   แต่ผมก็มีเวลาคิดได้ไม่นาน เมื่อเห็นรถคันนั้นได้ขับออกไป โดยมีมาดามยืนโบกมือลา ผมรีบวิ่งไปยังรถของผมทันทีอย่างรวดเร็ว เพื่อขับรถตามรถคันนั้นไป  คราวนี้ผมจะไม่ยอมปล่อยให้เขาหลุดมือผมไปได้อีกแล้ว!!

   ผมขับรถตามรถคันนั้นไปจนถึงแถวชานเมือง แล้วรถคันนั้นก็ขับเข้าไปในประตูคฤหาสน์หลังใหญ่หายลับไป ผมจอดรถอยู่ข้างกำแพงคฤหาสน์ ลงจากรถแล้วเดินไปทางประตูคฤหาสน์ มองผ่านรั้วลูกกรงเข้าไป เห็นรถคันนั้นจอดสนิทอยู่หน้าประตูทางเข้าคฤหาสน์หลังใหญ่ แล้วชายหนุ่มก็เดินลงมาจากรถ เดินเข้าไปข้างใน

   ถึงผมจะอยากตามเข้าไปก็คงทำไม่ได้ คฤหาสน์หลังใหญ่ขนาดนี้คงต้องมีระบบรักษาความปลอดภัยอย่างแน่นหนาแน่นอน ผมคงได้แต่เฝ้ารออยู่ข้างนอกนี่จนกว่าจะมีโอกาสอีกครั้ง

   แต่ถึงอย่างไร วันนี้ผมก็ได้รู้แล้วว่าชายหนุ่มพักอาศัยอยู่ที่ไหนในลอนดอน ความหวังของผมเริ่มเด่นชัดขึ้นแล้ว!!   
   
   ผมนั่งรออยู่ในรถจับตามองประตูคฤหาสน์อย่างไม่คลาดสายตาตลอดทั้งคืนอย่างไม่ยอมหลับยอมนอน แม้จะเหน็ดเหนื่อยอ่อนเพลียเพียงไหนก็ตาม เพราะถ้าเกิดผมหลับขึ้นมา ในเวลาที่ผมนอนอยู่ เขาเกิดเดินทางออกไปจากที่นี่ล่ะ? ผมไม่อยากจะคิดเลย... ถ้าเป็นเช่นนั้น ผมคงต้องรออีกนานกว่าโอกาสจะมาถึงอีกครั้ง

   เพราะฉะนั้นผมจะไม่ยอมปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปเด็ดขาด จะต้องคงสติเอาไว้ตลอดเวลา แล้วรอคอยโอกาสมาถึงเท่านั้น!

   จนกระทั่งยามเช้ามาถึง แสงแดดอ่อนๆสาดส่องเข้ามาในรถผมอย่างอบอุ่น ผมมองดูนกตัวเล็กๆบินออกหากินยามเช้า ส่งเสียงร้องเสนาะหูอย่างเพลิดเพลิน ทันใดนั้นผมก็พลันได้ยินเสียงประตูคฤหาสน์เปิดออกอย่างช้า แล้วรถคันหนึ่งก็แล่นออกมา!!

   ผมรีบหยิบหมวกปีกและแว่นตากันแดดในรถมาสวมใส่ทันที เปิดประตูลงจากรถ แล้วออกมายืนข้างตัวรถ รอจนกระทั่งรถคันนั้นเคลื่อนขับมาถึง   

   เมื่อรถคันนั้นขับใกล้เข้ามา ผมก็รีบโบกไม้โบกมือให้รถคนนั้นจอด ถึงผมจะไม่รู้ว่าใครเป็นคนขับก็เถอะ แต่คงต้องลองเสี่ยงดู เป็นไงเป็นกัน! ผมได้แต่ภาวนาให้คนขับเป็นชายหนุ่มที่ผมเฝ้ารอ...

   รถคันนั้นจอดลงใกล้ๆผม แล้วกระจกจากประตูที่นั่งด้านข้างคนขับก็ค่อยๆเลื่อนลงเปิดออก คนขับฉะโงกหน้าออกมาถามผม

   “มีอะไรหรือครับ?” น้ำเสียงที่ผมแสนคิดถึงกับใบหน้าออกแนวหวานที่ผมเฝ้าคะนึงหา นั่นก็คือเขานั่นเอง! ผมแทบจะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจซะตรงนี้เลย เพราะคำภาวนาของผมกลายเป็นจริงแล้ว ขอบคุณสวรรค์!!

   “อะ...เอ่อ น้ำมันหมดครับ...” ผมรีบระงับความตื่นเต้นแล้วตอบเขาไป

   “งั้นหรือครับ แล้วผมพอจะช่วยอะไรคุณได้บ้าง?” การยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือโดยไม่ตะขิดตะขวงใจของเขาทำให้ผมรู้สึกปลาบปลื้ม เขาช่างเป็นคนจิตใจดีเหลือเกิน... แต่ในทางกลับกันผมก็ไม่พอใจ เพราะชายหนุ่มไว้ใจคนง่ายเกินไป โดยเฉพาะคนที่ดูมีพิรุธและทำตัวลึกลับเช่นผมโดยการดึงหมวกปีกปกปิดใบหน้าและการใส่แว่นดำ

   “ผมแค่ต้องการความเร่งด่วนครับ ผมแค่อยากรีบเข้าไปในตัวเมืองให้ทันนัดสำคัญเท่านั้น ให้ผมติดรถคุณไปได้ไหมครับ?” ผมพูดอย่างสุภาพให้เขาเกิดความไว้วางใจและยอมให้ความช่วยเหลือต่อผม แล้วทีนี้... แผนตระครุบกวางน้อยของผมก็จะเป็นอันสำเร็จ!!






            _________________จบตอน________________

[satan666]

Chapter:5 หนีไม่พ้น




   ชายหนุ่มมองผมอย่างครุ่นคิด ก่อนจะพยักหน้าตกลง “ขึ้นมาเลยครับ ผมกำลังจะเข้าเมืองอยู่พอดี”

   “ขอบคุณครับ!” ผมดีใจจนแทบเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่ รีบเปิดประตูรถด้านข้างคนขับขึ้นนั่งทันที

   “คุณแน่ใจหรือ ว่าจะไม่เอาน้ำมันไปเติมรถคุณ ผมพอจะมีน้ำมันอยู่ในแกลรอนหลังรถน่ะครับ” เขาหันมาถามผมเหมือนคิดขึ้นได้

   “ไม่เป็นไรครับ มันเสียเวลาเปล่าๆ เดี่ยวผมมาเอารถทีหลังก็ได้”

   “จะเอาอย่างนั้นหรือ ตกลงครับ” แล้วเขาก็เหยียบคันเร่ง ออกรถไป ผมลอบยิ้มอย่างสุขสมหวัง มองใบหน้าด้านข้างของเขาอย่างสมมาตรปรารถนา

   บรรยากาศในรถเงียบกริบ เขาไม่ได้พูดอะไรกับผมอีกเลย เอาแต่นั่งขับรถเงียบๆอย่างมีสมาธิ ผมจึงได้แต่มองเขาอย่างเพลิดเพลินเท่านั้น ไม่กล้าพูดคุยรบกวนเขาที่กำลังใช้สมาธิในการขับรถ

   “จะให้ผมไปส่งคุณที่ไหนครับ?” เขาถามขึ้นหลังจากที่เงียบมาพักใหญ่ สายตายังคงจับจ้องเส้นทางเบื้องหน้าโดยไม่เหลียวมามองผมสักนิด ผมแสร้งทำเป็นเงียบไม่ตอบคำ ถอดหมวกและแว่นกันแดดออก แล้วนั่งมองเขาอย่างเงียบๆ

   ชายหนุ่มละสายตาจากทางเบื้องหน้าแล้วหันหน้ามามองผมอย่างงุนงง ผมรีบหลบหน้าเสมองทางหน้าต่างด้านข้างอย่างรวดเร็ว 

   “ได้ยินไหมครับ จะให้ผมไปส่งที่ไหนครับคุณ!” เขาถามย้ำอีกครั้ง ผมลอบยิ้มอย่างนึกสนุก แล้วค่อยๆหันหน้ากลับมาทางเขา

   “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ สบายดีไหมครับที่รัก...” ผมส่งยิ้มหวานให้เขา มองเขาด้วยสายตารักใคร่

   “!!!” เขามองผมตาค้างอย่างตกตลึง แล้วเหยียบเบรกอย่างกะทันหันด้วยความตกใจ!!

   เอี๊ยด!!!!........    รถเกิดการกระชากกระตุกไปเบื้องหน้าสุดแรงเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ล้อรถเสียดสีกับพื้นถนนส่ายไปมาอย่างไร้สมดุล ผมรีบยึดจับที่จับเหนือหัวไว้มั่น ก่อนที่หน้าจะถลาไปโขกกระจกหน้า อีกมือรีบเอื้อมไปควบคุมพวงมาลัยแทนชายหนุ่ม ที่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

   รถส่ายไปส่ายมาบนถนนอย่างน่าหวาดเสียว ผมกัดฟันควบคุมพวงมาลัยไว้มั่น จนกระทั้งผมสามารถควบคุมมันให้ตรงทางแล้วหยุดลงอย่างช้าๆกลางถนนที่ว่างเปล่า...

   ผมถอนหายใจแรงอย่างโล่งอกเอนหลังพิงเบาะตามเดิม ควบคุมใจที่ยังคงเต้นระทึกให้กลับเป็นเหมือนปกติ ผมตกใจมาก!! ไม่คิดว่าเขาจะช็อกถึงขนาดนั้นเมื่อเห็นหน้าผม ผมไม่น่าไปทำให้เขาตกใจแบบนั้นเลย...   

   ผมรีบหันไปมองชายหนุ่มทันทีด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าเขาซีดเผือดหายใจหอบกระชั้นถี่ เหงื่อกาฬแตกผุดพรายเต็มขมับและหน้าผากจนผมเปียกชื้น มือไม้สั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่ อาการของเขาทำให้ผมใจหาย รีบดึงเขาเข้ามากอดปลอบประโลมแนบอกทันที

   เขาคงจะตกใจและเสียงขวัญมาก อาการของเขาถึงได้ดูย่ำแย่แบบนี้ ผมลูบหลังเขาไปมาอย่างปลอบโยน กระซิบคำขอโทษที่ข้างหูเขาหลายครั้งหลายครา จนกระทั่งร่างในอ้อมกอดผมหายสั่นเทาและผ่อนคลายลง

   ผมค่อยๆขยับตัวออก ก้มมองหน้าเขาอย่างเป็นห่วง “คุณโอเครึเปล่าครับ?”

   ขอไม่ตอบผมแต่เงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยความโกรธขึง “แกอยากจะพาฉันไปลงนรกด้วยนักใช่ไหม?!!”

   “ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษ...”

   “ออกไปจากรถฉันเดี๋ยวนี้! ออกไปให้พ้น!!” ชายหนุ่มตวาดไล่ผมอย่างเกี้ยวกราดก่อนที่ผมจะทันได้พูดคำขอโทษจบ ถึงตอนนี้ผมจะรู้สึกเสียใจต่อเขา แต่ก็ไม่เกี่ยวกับการที่ผมจะเลิกล้มความตั้งใจในครั้งนี้!!

   “ไม่ครับ” ผมบอกออกไปอย่างดื้อดึง จับจ้องสู้สายตาเขาอย่างไม่ยอมแพ้ ต่างกันที่เขามองผมอย่างแค้นเคือง ส่วนผมมองเขาอย่างหมายมั่น

   “ลงไปซะ! ไม่งั้นฉันเอาแกตายแน่!!” เขาพูดอย่างเดือดดาล ล้วงมือเข้าไปในเสื้อสูทที่สวมใส่อยู่ แล้วคว้าปืนพกขนาดเล็กออกมาจ่อใส่หน้าผม!!

   ผมจับจ้องมองเขาด้วยความตื่นตกใจ!!
   
   ไม่คิดเลยว่าเขาจะเล่นแรงถึงขนาดนี้ เกลียดผมถึงขนาดจะฆ่าแกงกันเลยเหรอ....? ผมรู้สึกขมขื่นใจเหลือเกิน นี่ผมกับเขาจะไม่มีวันญาติดีกันเลยหรือ? จะมีสักครั้งบ้างไหมที่เขาจะมองผมในแง่ดีบ้าง? ผมจะไม่มีวันได้ลบล้างความผิดที่ก่อขึ้นเลยหรือไง? แล้วเมื่อไหร่เขาถึงจะเปิดใจให้ผมล่ะ?

   คำถามที่แสนหดหู่วนเวียนอยู่ในห้วงสมองของผมจนรู้สึกอึดอัด แต่ถึงยังไงผมก็ต้องอดทนให้ถึงที่สุด เพราะผมวางเดิมพันทั้งหัวใจของผมไว้ที่เขาแล้ว ขึ้นอยู่กับว่าเขาจะมองเห็นมันรึเปล่า? และความจริงใจของผมจะเอาชนะใจเขาได้หรือไม่เท่านั้น!

   “คุณไม่กล้ายิงผมหรอก ผมรู้! แต่ถึงคุณจะกล้ายิงยังไง เมื่อผมตายคุณก็ต้องติดคุกหัวโตโทษฐานฆ่าคนตายอยู่ดี คุณจะยอมรับผลของการกระทำนั้นได้หรือ...? ” ผมบอกอย่างมั่นอกมั่นใจ จ้องมองเขาด้วยสายตาท้าทาย โดยไม่เกรงกลัวปืนที่จ่ออยู่ตรงหน้าสักนิด

   “ทำไมฉันจะไม่กล้ายิง ในเมื่อสิ่งที่ฉันทำลงไปเป็นการกระทำเพื่อป้องกันตัวเองเท่านั้น เพราะฉะนั้นฉันไม่มีความผิดอะไร” เขาเอ่ยอย่างเย็นชา จนผมได้แต่นั่งนิ่งอึ้ง

   “แต่แค่คุณพกปืนไปไหนมาไหนด้วยแบบนี้ ก็มีความผิดข้อหามีอาวุธไว้ในครอบครองแล้ว!” ผมโต้ตอบไปอย่างไม่ยอมแพ้

   “อย่างน้อยฉันก็มีใบอนุญาตพกปืนละกัน” เสียงของเขาเย็นเยียบขึ้นอีก จนผมรับรู้ได้ว่าเขากำลังสะกดข่มโทสะเอาไว้ ผมถอนหายใจอย่างหนักหน่วง ยกมือชูขึ้นทั้งสองข้างเป็นการยอมแพ้ เพราะไม่อยากกวนอารมณ์ของชายหนุ่มอีกต่อไป

   “ผมยอมแล้วครับ แต่คุณช่วยฟังผมพูดสักหน่อยได้ไหม...?”  ผมอ้อนวอน ไม่อยากจากไปโดยที่ไม่มีอะไรดีขึ้นเลยแบบนี้

   เขาจ้องมองผมเขม็งอย่างไม่ไว้ใจ จนผมได้แต่เพียงส่งสายตาอ้อนวอนและจริงใจไปให้เขาเท่านั้น เขามองผมอยู่สักพักก่อนจะชักปืนกลับแล้วซุกมันไว้ในเสื้อสูทเหมือนเดิม

   “มีอะไรก็รีบๆว่ามา แล้วก็รีบไปให้พ้นๆซะ!”

[THIP]

เหอ เหอ แผนตะครุบกวางสำเร็จ แต่กวางดันกลายเป็นเสือไปซะนี่     

[nartch]

 
แง่วววว ...กายดุจังวุ้ยยยยย ... เลิกสนกายมาจีบเราแทนดีกว่ามะนิค....
เกือบตายคู่แล้วมะล่ะ.....จีบก็ยาก ดุก็ดุ....เฮ้อออ สงสารนิคจิง ๆๆๆๆๆๆ
 

[anTon]

อ่า

กายโหดอ่ะคับ