เหอๆ ก่อนอื่นก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ o1ที่คำพูดไม่เป็นคำพูด ว่าจะจบแล้ว พอดีเห็นเรียกร้องมา (นิดหน่อย)
ตอนแรกกะว่าจะให้จบแบบหนังไงครับ ที่ให้ผู้ชมลุ้นเอาเองว่าจะมีภาคต่อหรือไม่ แล้วทีนี้ผมไปดู MV เพลง Lies
เลยชอบครับ ก็เลยขอดัดแปลงมาใช้กะนิยายผมนะครับ และอีกอย่างหนึ่งก็คือ อยากให้ลองอ่านในการเล่าเรื่อง
แบบบุคคลที่ 3 ด้วยอ่ะครับ แต่ว่าผมดูๆแล้ว ยากมากมาย ยังไงก็ขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นที่ยังอยู่กับผมนะครับ*******************************************************************************
ตอนพิเศษ : I'm So sOrRy bUt I lOvE YoU. หยดเลือดที่กำลังไหลรินตามทาง เสียงฝีเท้าที่กำลังกระทบพื้น ใครบางคนกำลังวิ่งหนีอยู่!!! ปลายทางที่ไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดอยู่ตรงไหน มองซ้ายที ขวาที เพื่อที่จะดูว่าคนที่กำลังตามมาจะเห็นตัวเองอยู่หรือเปล่า เขามองเห็นสิ่งที่จะทำที่อยู่ตรงหน้า มันเป็นแค่ตู้สี่เหลี่ยมซึ่งเขาสนใจสิ่งที่บรรจุอยู่ภายในนั้นมากกว่า โดยไม่รอช้าเขาเร่งฝีเท้าของตัวเองเพื่อที่จะเข้าไปในนั้น
นิ้วมือค่อยๆกดลงไปหลังจากหย่อนเหรียญด้านบน มันเป็นตัวเลขที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี
เมื่อมีสัญญาณการติดต่อได้แล้ว เสียงของปลายสายก็สวัสดีตามความเคยชิน
“เอ็กซ์ ตอนนี้มึงสบายดีไหม”
“ตอนนี้กูอยู่กับลูก แล้วมึงอยู่ไหนวะ”
“แค่กูได้ยินเสียงมึง กูก็ดีใจแล้วว่ะ”
ปลายสายได้ยินเสียงกุ๊กๆกั๊กๆ เหมือนรู้สึกว่าชายที่โทรมาหาไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว
“ไอ้ทันฑ์ มึงเป็นอะไรไปวะ แล้วมึงอยู่ไหนเนี่ย กูจะไปหามึงเดี๋ยวนี้นะ”
คำพูดที่ไร้ประโยชน์เมื่อผู้ที่โทรไปหานั้นได้ออกไปจากตรงนั้นแล้ว ตั้งแต่ที่เห็นชายชุดสีน้ำตาลอยู่มุมหนึ่งของถนน
ชายหนุ่มวิ่งหนีด้วยความรวดเร็ว หวังเพียงจะไปให้ไกลจากจุดๆนี้เป็นที่สุด แต่บุคคลที่ตามมาก็ยังคงวิ่งตามอย่างไม่ลดละ ชายหนุ่มวิ่งเข้าไปยังซอยด้านข้างอย่างไม่ต้องคิด แต่เมื่อเขาพบว่านี่คือทางตัน ตัวเลือกของเขาก็คงมีแค่ ปีน!!! เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะหยุดคิด มันเป็นการวิ่งหนีครั้งแรกของเขาที่สาหัสที่สุด การปีนมันไม่ง่ายไปอย่างนั้น กำแพงที่สูง ก็ยิ่งอันตราย จังหวะสุดท้ายขาเขาไปเกี่ยวกับลวดที่อยู่ด้านข้างกำแพง ก่อนที่เขาจะตกลงไปด้านล่าง ชายที่วิ่งตามมองหน้ากันกับเขาที่ยังคงนอนล้มอยู่ มีเพียงกำแพงลวดที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้นที่กั้นไว้ ชายหนุ่มรีบวิ่งไปยังทางด้านหลังที่เขาไม่รู้จักอย่างไม่รีรอ เขาไม่ได้ยินเสียงร่องรอยของชายคนที่อยู่เบื้องหลังเลย รึว่านี่จะเป็น......กับดัก
ไม่ทันที่เขาจะพ้นจากจุดที่ล้มไปได้ไม่ไกลนัก ชายอีก 2 คนก็รวบตัวเขาไว้ พร้อมทั้งล็อกแขนไปไว้ทางด้านหลัง และใส่อุปกรณ์ที่เป็นเหล็กสวมข้อมืออย่างรวดเร็ว มีดที่อยู่ในมือเขาถูกปลดออกไปจากมือ เขาถูกจับแล้ววววว !!!!
ที่โรงพักแห่งหนึ่ง
“คุณมีอะไรจะแก้ตัวไหม แล้วเล่าความมาซิว่าคุณฆ่าเขาทำไม?” เจ้าหน้าที่เวรสืบสวนผู้ต้องหา
“ผมฆ่าเธอครับ มันถึงเวลาแล้ว เวลาที่ผมจะทำเพื่อคนที่ผมรัก ทำให้เค้าไม่ต้องมากังวลกับเรื่องที่เกิดขึ้น ผมทำผิดไปเองครับ เรื่องของเรื่องผมเป็นต้นเหตุทั้งนั้น ถ้าไม่มีผม เธอเองก็คงไม่ต้องตาย ผมยอบรับสารภาพครับ”
“แล้วคุณฆ่าเธอยังไง”
“ผมเข้าไปในระหว่างที่เธอกำลังอยู่ในบ้าน ผมรู้จักกับเธอ เธอไว้ใจผม ผมอาศัยจังหวะที่เธอเผลอ แทงเธอ.......จนตาย!!!”
“งั้นผมคงต้องควบคุมตัวคุณในห้องขังก่อนนะครับ เพื่อค้นสืบหาความเป็นจริง”
ชายหนุ่มไม่ต้องการประกันตัวเอง เขารู้สึกว่าเขาสมควรที่จะอยู่ในนี้.....
***********************
ในขณะที่ชายอีกคนกำลังตามหาชายหนุ่มที่โทรมาหา เขาโทรไปที่มือถือชายคนนั้น แต่พบว่ามือถือไม่มีคนรับ ‘ไอ้ทันฑ์ มึงอยู่ที่ไหนของมึงวะ’ เอ็กซ์คิดในใจ
เอ็กซ์ตามหาทันฑ์ไปทั่ว เขาคิดว่าทันฑ์คงจะยังไม่ได้กลับบ้านแน่นอน เพราะว่าทันฑ์กำลังเกิดเรื่อง ซึ่งตัวเขาเองก็รู้ดี เขาต้องหาตัวทันฑ์ให้พบโดยเร็ว เขาไม่ยอมที่จะเสียคนรักของเขาอีกครั้งแน่นอน ลำพังตอนนี้ก็เสียใจมากอยู่แล้ว ทำไมเหตุการณ์มันต้องเป็นแบบนี้ด้วย
“หรือว่า ทันฑ์จะถูกจับ!!! ไม่นะ”
เอ็กซ์พลันคิดถึงโทรศัพท์ที่ทันฑ์วางสายโดยที่ยังไม่ได้พูดกันให้รู้เรื่อง เขารีบตรงไปหาโรงพักที่อยู่ใกล้ที่สุด แต่ก็ไร้วี่แววการรับคดี แต่เขาไม่หยุดอยู่แค่นี้หรอก เขาคิดว่าทันฑ์อาจจะอยู่ที่สถานีใดสถานีหนึ่ง และแล้วก็เป็นดังนั้นจริงๆ เพราะเขาทราบจากร้อยเวรที่อยู่สถานีที่ไกลออกไปว่ามีเหตุฆ่าคนตาย ในที่สุดเขาก็พบตัวทันฑ์แล้ว....
“มีคนมาพบไอ้หนุ่ม” ตำรวจไม่ทราบยศคนนึงบอกชายที่อยู่ในห้อง
“ทันฑ์”
“เอ็กซ์” ต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากัน ผ่านกรงเหล็ก ทั้งสองคนได้แต่จ้องหน้ากัน
“มิ้มตายแล้วไอ้ทันฑ์ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้วะ” น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มของคนพูด แล้วในไม่ช้าน้ำตาของคนที่อยู่ตรงหน้าก็ไหลตาม มือของคนในกรงข้ามผ่านมาจับกุมมือเอ็กซ์ไว้ โดยไม่แคร์สายตาของใครๆที่อยู่แถวนั้น
“กูจะประกันตัวมึงออกมานะทันฑ์”
“ไม่มีประโยชน์หรอกเอ็กซ์”
*****************
“กูรู้ มึงทำไมไม่บอกกูเร็วกว่านี้ มึงรู้ไหมว่ากูเองก็รักมึงมาก กูแคร์มึงมาก มันติดแค่ว่ากูเป็นผู้ชาย มึงเองก็เป็นผู้ชาย ต่างคนก็ต่างต้องคู่กับผู้หญิง แต่มึงเคยถามหัวใจของกูบ้างหรือเปล่าว่าจริงๆแล้ว กูรักใคร? กูบอกมึงไปแล้วครั้งหนึ่งแต่มึงไม่รู้ เค้กที่กูทำเละในวันนั้น มันเขียนบอกไปแล้วว่า ‘กูรักมึง’ เหตุผลระหว่างเรามันมีมากกว่าคำพูดมึงก็รู้ แต่ก่อนนั้นกูก็ไม่แน่ใจหรอกว่ามึงรักกูหรือเปล่า แต่วันนี้กูรู้แล้ว อนาคตจะเป็นอย่างไรก็ช่าง มึงรู้แค่ว่า มึงรักกูและกูก็รักมึงก็พอ”
บรรยากาศแห่งความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง เวลามันผ่านไปนานเท่าไรก็ไม่รู้
“เออ...งั้นกูก็จะอยู่กับมึง กูจะทำเพื่อหัวใจของตัวเองซักครั้ง” ตอนนี้มือของผมกุมที่มือของมันเอาไว้แล้ว ผมไม่คิดจะปล่อยมือของมันไปอีกครั้งหรอก “เอ็กซ์” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่ดังมากจากข้างหลัง
“มิ้ม” เอ็กซ์ตะลึงในภาพตรงหน้า โดยไม่รู้ว่ามิ้มมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนนี้เอ็กซ์ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี มือของทันฑ์ที่กุมเอ็กซ์ไว้ก็ค่อยๆคลายออก เอ็กซ์หันหน้ามามองทันฑ์
“มิ้มจะบอกเอ็กซ์ให้พาลูกไปเที่ยวหน่อย แต่ว่า...” มิ้มหันหลังเดินกลับทั้งน้ำตา คำพูดที่มิ้มต้องการจะบอกนั้นเบามาก มากจนจะเป็นเสียงสะอื้นอยู่แล้ว
มิ้มเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ทันฑ์เดินไปกับเอ็กซ์แล้ว เธอเลยคิดจะไปตามเอ็กซ์ให้พาลูกไปเที่ยวข้างนอก พอมาถึงไม่นึกว่าตัวเองจะต้องมาเจอเรื่องราวแบบที่เห็นอยู่ตรงหน้า
ทันฑ์พยักหน้าให้เอ็กซ์ แต่ทว่าน้ำใสๆที่ตาของทันฑ์ก็ไหลรินเช่นเดียวกัน ในระหว่างที่ทันฑ์เองก็ลังเล เขาก็บอกกับตัวเองได้แล้วว่าเขาควรที่จะเป็นฝ่ายไป มันอาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้วสำหรับทันฑ์ที่ควรจะต้องทำในสิ่งที่ถูกต้องเสียที สิ่งที่บอกไปเมื่อครู่ มันอาจจะเป็นการเห็นแก่ตัวเกินไป เพราะคนที่เราทำร้ายไม่ใช่มี 1 แต่มีถึง 2 แถมชีวิตเล็กๆ ที่สมควรเกิดมาในแบบที่มีครอบครัวที่อบอุ่น แล้วจะไปทำร้ายจิตใจเขาได้ถึงเพียงนั้นหรือ ?
“เดี๋ยวมานะทันฑ์ รอกูก่อน” เอ็กซ์เองก็ต้องตัดสินใจในวินาทีนี้เช่นกันว่าเขาต้องเลือกใคร เขาจะเลือกใครได้หรือเปล่า แต่ทว่าตอนนี้เขากำลังวิ่งตามผู้หญิงคนนึง คนที่เขาเองก็รักมากเช่นเดียวกัน
เมื่อเอ็กซ์มาถึงบ้านก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นมิ้มเดินไปหยิบของแหลมมีคมที่คุ้นเคยดีในครัว
“มิ้มอย่าทำอะไรบ้าๆนะ ไม่นะมิ้ม” เอ็กซ์เดินเข้าหามิ้ม แต่เขาได้เพียงยืนอยู่แค่ตรงหน้าเท่านั้นเพราะที่มือมิ้มจับอุปกรณ์แหลมคมนั้นเข้าหาลำคอ
“เอ็กซ์อย่าเข้ามานะ มิ้มไม่ดีพอใช่ไหม ทำไมเอ็กซ์ทำกับมิ้มแบบนี้ ถ้าเอ็กซ์ไม่ได้รักมิ้ม ทำไมเอ็กซ์ไม่บอกมิ้มแต่แรก ทำไม ทำไม....” น้ำตาของมิ้มยังไม่หยุดไหลพอๆกับที่มือของเธอยังไม่ยอมหยุดวางจากคอ หากเพียงแค่ขยับเบาๆ สายโลหิตก็จะหลั่งไหลออกมา
“รักสิ ทำไมเอ็กซ์จะไม่รักมิ้มหล่ะ”
“แต่ที่มิ้มเห็นเมื่อครู่ มันจะไม่ใช่แบบนั้นนะเอ็กซ์ ”
ทันฑ์เดินเข้ามาเห็นพอดี ทำให้มิ้มหันไปมอง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เอ็กซ์เอื้อมมือไปจับมีดออกมาจากคอของมิ้มด้วยความรวดเร็ว ด้วยสติของมิ้มที่กลับมาในเสี้ยววินาที ทำให้มิ้มดึงมีดกลับมาอย่างรวดเร็ว และก็เป็นวินาทีที่สำคัญที่มีดหันกลับมาปักลงที่ท้องของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเอ็กซ์ มีเสียงๆหนึ่งร้องด้วยความเจ็บปวด เราไม่รู้ว่าความเจ็บปวดของเธอนั้นมาจากแผลที่มีดปักอยู่หรือเป็นความเจ็บปวดที่มาจากใจ ‘โอ้ยยยย........’
“มิ้ม” เสียงของชายหนุ่มทั้ง 2 คน ทันฑ์ที่ยืนอยู่หน้าประตูวิ่งเข้ามาหาเธอ ในขณะที่เอ็กซ์โอบเธอไว้ตรงหน้า
“มิ้ม ทันฑ์ไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิดเรื่องแบบนี้ ทันฑ์ขอโทษ ทันฑ์ผิดเอง มิ้มทำใจดีๆไว้นะ”
“ไม่เป็นไรหรอกทันฑ์.... มิ้มเอง....คงไม่มีค่าพอเองแหละ....” เสียงของมิ้มอ่อนล้าลงเรื่อยๆ แผลที่ปรากฎมันลึกพอสมควร
“ไม่นะมิ้ม มิ้มอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ เดี๋ยวเราจะไปหาหมอกันนะมิ้ม”
“อย่าดีกว่าเอ็กซ์.... ฝากดู....แลลูก....ให้ดีๆ...นะ... โชคดี...นะ...เอ็กซ์…” เสียงที่เบาลงเรื่อยๆแทบจะไม่ได้ยิน
“ไม่นะ มิ้มมมมมม” ตาของมิ้มปิดลงอย่างสนิท น้ำตาของคนทั้ง 2 คน ไม่อาจจะกลั้นมันไว้ได้ หากถามว่าเป็นความผิดของใคร ก็คงจะมิอาจตอบได้ การสูญเสียเพื่อเริ่มต้นใหม่ สำหรับใครบางคนอาจจะไม่ดีก็ได้มั้ง
“เอ็กซ์กูจะไปโทรตามหมอนะ เออ...แล้วลูกมึงอยู่ที่ไหนวะ ไปตามหาลูกมึงหน่อยดิ” ทันทีที่ทันฑ์ได้สติ เพราะว่าถ้าปล่อยเอาไว้แบบนี้คงจะไม่ดีเป็นแน่ๆ ความคิดอะไรบางอย่างในหัวของทันฑ์กำลังโล้ดแล่น
“เอ่อ กูลืม งั้นทางนี้ฝากด้วยนะ” เอ็กซ์ออกไปตามหาลูกอย่างเร่งด่วน
ทันฑ์จึงโทรศัพท์ไปยังโรงพยาบาล......และ.....ไม่ลืมที่จะโทรไปแจ้งความ.....
‘ขอโทษนะเอ็กซ์’ ทันฑ์ได้แต่เพียงคิดว่า สิ่งที่เขากำลังจะทำนี้มันถูกต้องแล้ว
ทันฑ์เอามือไปป้ายเลือดที่ไหลตามท้องของมิ้มมาป้ายที่เสื้อของตัวเอง และเขาไม่ลืมที่จะหยิบมีดออกจากท้องของมิ้มมากุมไว้ ......‘ขอโทษนะมิ้ม’.....
ชายหนุ่มวิ่งด้วยความเร็วออกจากบ้านหลังนั้นพร้อมกับหลักฐานชิ้นสำคัญ เมื่อได้ยินเสียงไซเรนที่กำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ๆ เขาปีนรั้วหนีจากข้างหลังของบ้าน ไปให้ไกลที่สุด เร็วที่สุด เพื่อให้คนที่อยู่ข้างในบ้านหลังนี้จะได้ไม่ต้องตกเป็นผู้สงสัย.......
************
“แล้วลูกมึงอยู่ไหนวะ” ทั้งสองคนยังจ้องหน้ากันระหว่างห้องขัง
“อยุ่กับป๊ากะม๊ากูแล้ว มึงทำแบบนี้ทำไมวะ”
“กูสมควรแล้วล่ะเอ็กซ์ มันคงเป็นกรรมที่กูไปรักมึง มึงปล่อยให้เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว มึงไปดูแลลูกของมึงเถอะ”
“ไม่ กูจะทิ้งมึงไม่ได้ คุณตำรวจครับ เค้าไม่ผิด ผมเป็นคนฆ่าภรรยาผมเองครับ ผมผิดเองครับ”
“อย่าทำแบบนี้เลยนะมึง มึงไปดูแลลูกมึงดีกว่า ถ้ามึงทำแบบนี้ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก มึงอย่าลืมสิว่ามึงยังมีลูกอีกทั้งคน กูติดคุกไม่กี่ปีก็คงได้ออกมาแล้วล่ะ กูขอโทษนะโว้ย ขอโทษมิ้มด้วย” ทันฑ์พยายามฝืนยิ้ม แต่ดูยังไงมันก็ไม่เป็นธรรมชาติ
“ไม่ ทำไมเรื่องต้องเป็นแบบนี้เนี่ย”
“มันเป็นแบบนี้ดีแล้วล่ะเอ็กซ์ กูอยากให้รู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่กูทำ กูทำเพื่อมึง มึงต้องเดินต่อไปให้ได้นะ” การตัดสินใจของทันฑ์มันอาจจะไม่ดีนัก แต่เขาก็ต้องการให้เป็นแบบนี้ เขาหวังว่าความผิดในครั้งนี้ มันคงจะเป็นการลงโทษให้เขาได้เตือนตัวเองว่าไม่ควรไปทำร้ายครอบครัวของคนอื่น มือที่เขากุมชายอีกคนเอาไว้ มันคงถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องปล่อยมันไป ปล่อยให้เป็นไปในสิ่งที่ถูกที่ควร เด็กคนนั้นแม้จะสูญเสียแม่แต่ก็ควรจะมีพ่อ และเขาสัญญากับตัวเองเอาไว้แล้วว่าหากเขาพ้นจากโทษจำคุกมาแล้ว เขาคงต้องบวชอย่างไม่มีวันลาสิกขา การบวชในครั้งนี้อาจจะทำให้เขาได้ค้นพบแสงสว่างที่แท้จริง อาจจะพบสัจธรรมที่แท้จริงของชีวิต ขอให้โชคดีนะ
“เอ็กซ์......ขอโทษนะ” ชายที่อยู่ตรงหน้าจ้องมองเขาด้วยรอยน้ำตา ก่อนที่เขาจะพูดต่อ
“แต่ว่า......กูรักมึง”End……(จบจริงๆแล้วค้าบ)*******************************************************************************************
ขอบคุณมากจริงๆครับ ขอบคุณสำหรับเนื้อที่เล็กๆให้ผมได้ลองทำอะไรใหม่ๆ มันทำให้รู้ว่าอารมณ์ของคนแต่ง
มันก็มีผลมากต่อเรื่อง อย่างช่วงแรกๆผมเขียนด้วยอารมณ์ดี ช่วงกลางๆเริ่มอ่านหนังสือสอบไม่ทัน ร้อนรน
แต่ก็นะ ถ้าไม่รีบแต่งเดี๋ยวมันลืม ต่อไปผมไม่ดันแล้ว ไม่ตอบรีพลายแล้วนะครับ แต่ว่าก็ยังคงขอบคุณทุกๆท่าน
ที่ให้การอ่านเป็นอย่างดี เสมอมา ทั้งคนที่เข้ามาแวะเวียนพูดคุย และคนที่อ่านอยู่อย่างเงียบๆ ต่อจากนี้ไปเรื่องนี้
จบจริงๆแล้วนะครับ ไม่มีการต่อแล้ว ผมเองก็เหนื่อยแระครับ ถึงเวลาที่ต้องไปทำหน้าที่ในช่วงปิดเทอมให้ดี
เด่วผมตามไปจิ้มให้ทุกคนเหมือนเดิมอยู่นะครับ สุดท้ายยังไงก็ต้องพูดคำๆนี้ครับผม 
^^ขอบคุณครับ^^ Edit :
THANKS....คุณ "natta" ที่มาเม้นเป็นคนแรก แม้ว่าจะยังไม่ได้อ่านก็ตาม เม้นแล้วก็หายไป เหอๆ ขอบคุณครับผม
พี่หนึ่ง "Poes" ขอบคุณมากๆนะครับเป็นพี่ที่น่ารักจริงๆครับผม ติดตามอ่านจนตอนสุดท้าย แต่มาไม่ทันก็ไม่เป็นไรคับ
แค่พี่หนึ่งแวะมาอ่านก็ดีใจแล้วครับพี่ป๋อมแป๋ม "krappom" ให้การสนับสนุนมาโดยตลอด ขอบคุณมากๆครับกับคะแนนที่จิ้มให้ครับ ผมจิ้มคืนให้แระ
มันคงไม่กระชากใจขนาดนั้นมั้งครับพี่ป๋อมแป๋ม พอดีผมลงเรื่อยๆอ่ะครับ ไม่ชอบดอง อิอิพี่พิม "มูมู่น้อย" ขอบคุณครับ ดีใจมากๆครับที่มาอ่านให้กำลังใจ ทางฝั่งพี่รอยจะจบแล้ว คงคิดถึงพี่พิมมากๆอ่ะครับพี่ยีนส์ "JeAN_NAeJ" แวะมาอ่านเรื่องของเราด้วย ดีใจมากมาย เปลี่ยนชื่อกันอีกแระ เหอๆ
แบบว่าปกติไม่ค่อยเห็นพี่ยีนส์เม้นกระทู้ไหนเท่าไร ขอบคุณค้าบจ๊วบๆน้องเอ็น "└X • €NouGh •" ที่มาจิ้มตุดเราบ่อยมากๆ เหมือนรู้ว่าเราจะเอามาลงตอนไหน เหอๆ ขอบคุณนะครับ
เปลี่ยนชื่อแล้วอ่ะพี่นัท "alive" แม้ว่าจะงานยุ่งก็ยังแวะมาเม้นให้ ถ้ามีโอกาส หวังว่าคงได้เจอกันนะครับ ขอบคุณค้าบบิว "BEauTyFoOlL" ขอบคุณบิวมากนะ ทางฝั่งนู้นเรายังเชียร์เน็ทอยู่นะพี่แน๋ว "º★*.๑۩۞۩๑..*ღ•" ขอบคุณมากนะครับ ยังชะแว๊ปมาอ่านของผมอยู่ นึกว่าลืมเราแระ เด๊ะๆในฮาเร็มมีเยอะ
พี่ฟ้าจอมหื่น "^^sky^^" ผมคงจะหาบทหื่นๆให้ไม่ได้ในเรื่องนี้นะครับ แต่โปรเจคใหญ่ในความฝัน จะมีบ้างเล็กน้อยคับ
มาอ่านแล้วเหรอครับ ขอบคุณนะครับ แต่ผมก็ยังคงเดินเรื่องได้เห่ยๆอยู่ดีแหละน่าคุณ "fannan" ขอบคุณครับ ดีใจนะครับเนี่ยที่ยังมีคนสนใจอ่านเรื่องนี้อยู่ป๋าวิน "Serendipity" เหอๆ ที่ไม่บอกเพราะไม่ต้องการโปรโมทครับ มาแบบเงียบๆ แล้วก็จะไปแบบเงียบๆครับ
ดีใจนะครับที่ป๋าแวะมาอ่าน เพราะปกติไม่เห็นป๋าอ่านนิยายพี่เทมส์ "Le Petit Prince" เปลี่ยนชื่อแระ ขอบคุณนะครับ แวะมาเม้นนี่เพราะจิ้มตามตุดป๋าป่าวครับเนี่ย เหอๆ
พี่แดน "jammy" ปลื้มพี่แดนมากครับ อุตส่าห์ดันให้เขียนนิยาย คงไม่มีเวลาว่างหรอกครับ ดีใจครับที่มาเม้นให้ทุกช่วง
แม้ว่าจะมาตอนหลังๆ แต่ก็ดีใจครับผมคุณ "nartch" ขอบคุณมากๆครับกับความคิดเห็นที่มีสาระ(รึเปล่า อิอิ) ยังไงถ้าใครอยากให้เค้าเอาเรื่องบาปรักมาลง
ก็ติดต่อคุณ nartch ได้โดยตรงเลยนะคับ
ขอบคุณนะครับสำหรับคำติชมกับการแต่งแบบใหม่พี่ไผ่ "creamBboy" ขอบคุณครับ ขนาดเพิ่งรู้จักกันยังมาเม้นให้ ซึ้งใจมากมายคุณ "The Sun" ขอบคุณนะครับกับคำให้กำลังใจตัวโตๆ
พี่ทิพย์ "THIP" ขอบคุณครับโมเดอเรเตอร์ของห้อง ไม่รู้ได้อ่านหรือยัง แต่ก็ขอบคุณมากคร้าบพี่น้ำค้าง "น้ำค้าง" ขอบคุณนะครับ นานๆจะเจอคนชมซักที เป็นปลื้มมากมายครับ แต่ว่าภาคต่อไป
คงไม่มีอีกแล้วล่ะครับ พี่น้ำค้างไม่ต้องกินยาหรอกครับ ปลื้มพี่จังเลยคุณ "eye_can_tell" ขอบคุณนะครับผม รักเพื่อนครับ
คุณ "hutsepsut" ขอบคุณเพลงที่แนะนำนะครับผมพี่เอ "aum" แวะมาได้ไงหว่า ส่วนหนึ่งของมุขมันก็มาจากเพื่อนผมแหละคับ เหอๆคุณ "deshiwa" ขอบคุณนะครับ ความทรมานมักจะกัดกินคนเราทุกคนครับ :oพี่แสบ "ไอ้แสบ..我不放手" มาได้ไงครับเนี่ย 
แถมมาแบบผมไม่รู้ตัวด้วยอ่ะ ผมส่งให้พี่แสบแล้วทางเมล์อ่ะครับ
แต่ว่ายังไม่มีตอนพิเศษ ส่งให้เมล์พี่ไซด้วยอ่ะครับ แบบว่าเห็นพี่แสบยุ่งๆ ไม่อยากรบกวนครับ คิดถึงจังเลยครับพี่ชาย
คิดฮอดหลายๆ แถมดีใจมากด้วยครับที่พี่แสบมาเม้นให้ ขอบคุณมากๆๆๆครับ
คอมเม้นที่ลงได้ตรงจุดทุกตำแหน่ง ขอบคุณมากครับ ที่เรื่องไม่ค่อยมีการขยายคงเป็นเพราะผมอยากเร่งให้จบมากว่าคับ
แต่ทุกๆอย่างที่พี่แสบบอก จะเอามาเป็นข้อปรับปรุงครับผม ชักกลัวที่จะแต่งนิยายจริงๆซักเรื่องแล้วสิครับ แหะๆ 
คะแนนที่พี่แสบให้ สูงมากมายจริงๆครับ ไม่เคยหวังถึงขนาดนั้น แค่แต่งเล่นๆเพลินๆ ตามประสาคนบ้าเป็นช่วงอ่ะคับ
พี่เรย์ "b|ueBoYhUb" โอ้ววว แอดมินให้เกียรติมาอ่านเรื่องสั้นของผมด้วยอ่ะ ดีใจจังเลยครับ ทีแรกตกใจนึกว่า
เราไปปั่นป่วนที่ไหนไว้ แล้วจะโดนทำโทษ T^T ขอบคุณมากๆครับพี่เรย์พี่ก๊อบแก๊บ "][GobGab][" ขอบคุณมากๆครับที่ตามมาอ่านให้ป๋ม ผมยังอ่อนประสบการณ์เยอะเลยครับ
แต่ถ้าจะเม้นก็เม้นได้ไม่ยั้งเลยนะครับ คราวหน้าถ้าได้แต่ง จะได้นำมาเป็นข้อปรับปรุงแก้ไขใหม่ต่อไปครับคุณ "Fujichima_Takar" ขอบคุณครับผมสำหรับคำชม แต่ผมยังแต่งได้ไม่เก่งหรอกครับ ยังห่างชั้นครูอีกไกลงับ*****************************
ทำไมมีแต่คนบอกว่าจบแบบเศร้ามากขนาดนั้นอ่ะครับ ผมพยายามเซฟสุดๆแล้วนะครับเนี่ย 
ยังไงก็ขอขอบคุณทุกๆท่านเลยนะครับ ไว้มีอีกจะมา Edit เพิ่มให้ทีหลัง เพื่อให้รู้ว่าผมรับทราบแล้วนะครับ
จะได้แก้ในนี้เพื่อจะได้ไม่ต้องเพิ่มกระทู้ใหม่ จะได้ไม่เป็นการดัน ขอบคุณมากๆเลยครับ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ผมทำผิดใช่ไหม???(เลวจริงๆ) (อ่าน 67530 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก