ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
- ------------------------------------------------------------
เปิดรีปรินซ์แล้วนะคะ หนังสือจะได้ช่วงวาเลนไทน์พอดี ^^
สีขอบรูปจริงๆไม่ม่วงขนาดนี้นะคะ แต่พอฝากไฟล์รูปมันดันม่วงซะงั้น -_-
รายละเอีดหนังสือนะคะ หากสนใจ ลิงค์ด้านล่างเลยจ้ะhttp://bambamzone.thai-forum.net/t1-topic#1- --------------------------------------------------
มีห้าเรื่องเรียงลำดับการอัพดังนี้
ฮันนี่-พิชญ์
กู้ภัย - ไฟไหม้
เม่น-จ๋าย
ฟ้า - ซี
เพียงพอ - ต่อไป
- ------------------------------------------------
ไม่ใกล้ไม่ไกลก็ดอกกุหลาบที่เอนไปตามแรงลมเอื่อยๆที่พัดมา กลิ่นหอมของดอกพุดรอบๆรั้วกำจายไปตามแรงลม เหล่าผีเสื้อตัวน้อยสะบัดปีกเฉิดฉายบินไปรอบสวนราวกับเริงระบำอยู่บนฟลอร์ชั้นดี ผึ้งตัวน้อยสะบัดปีกบินตามกันเป็นแถวราวกับขบวนพาเหรดแวะเวียนไปตามดอกไม้ ดอกแล้ว ดอกเล่า นกตัวน้อยที่พากันส่งเสียงร้องจิ๊บๆ บินล้อกับสายลมไปมา ก่อนจะบินอ้อมบ้านทรงไทยหลังใหญ่ ผ่านกาแลที่สลักเสลาสวยงาม และเกาะลงที่หน้าต่างบานพับบานหนึ่ง
เสียงร้องของนกน้อยริมหน้าต่างทำให้ร่างที่มุดตัวอยู่ในผ้าห่มค่อยๆขยับเลื่อนตัวออกมาผมสีน้ำตาลยุ่งๆซอยระต้นคอ โผล่พ้นผ้าห่มสีขาวผืนใหญ่ออกมาเป็นลำดับแรก ก่อนจะตามด้วยใบหน้างัวเงียตาคมๆที่ยังตื่นไม่เต็มตาค่อยๆกระพริบปริบๆ ขนตายาวเกินชายทั่วไปไหวเล็กน้อยตามแรงขยับของเปลือกตา ก่อนปากที่เป็นกระจับได้รูปจะหาวออกมา แขนสองข้างที่มีกล้ามเล็กน้อยอย่างคนออกกำลังกายชูขึ้นบิดขี้เกียจเป็นอันสำเร็จการตื่นนอนในเช้าอีกวัน ร่างสูงสมส่วนผิวคล้ำเล็กน้อยอย่างคนออกกำลังหายเดินอาดๆเข้าไปในห้องน้ำเพื่อทำภารกิจส่วนตัวเรียกความสดชื่นในยามเช้า หลังจากนั้นก็ถึงขั้นตอนสำคัญ ผมยุ่งๆถูกจัดทรงแล้วเซ็ตไปมาด้วยมูดจนฟูเล็กน้อยตามสมัยนิยม เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวถูกดึงจากไม้แขวนสะบัดขึ้นใส่บนเรือนร่างกำยำ มือเรียวติดกระดุมจากเม็ดล่างขึ้นบนจนสุดท้ายเสื้อก็ปิดบังกล้ามหน้าท้องเล็กน้อยสุดแสนจะดูดีนั่นไป บอกเซอร์ตัวเก่งถูกสลัดเล็กน้อยก่อนจะสอดใส่เข้ามาตามขาเพรียวยาวไร้ไขมันส่วนเกิน กางเกงยีนต์เดฟสีดำก็ตามมาเป็นอาภรณ์ชิ้นสุดท้าย เข็มขัดหนังแท้ยี่ห้อดังเป็นสิ่งต่อไปที่ถูกประดับลงบนกางเกง ร่างสูงยักคิ้วโก่งดังคันศรให้ตัวเองผ่านกระจก มือเรียวคว้ากระเป๋าเดินทางขนาดย่อมหันกายเลื่อนเท้าใส่สลิปเปอร์สีขาวเดินออกมาจากห้องนอนในที่สุด
ขายาวๆก้าวผ่านระเบียงไม้เลี้ยวเข้าสู่ห้องที่รับแขกที่อยู่ตรงกลางของตัวบ้าน ปรากฏร่างของหญิงสาววัยกลางคนกำลังเอนหลังพิงหมอนอิงใบใหญ่ สายตาที่ผ่านประสบการณ์นับไม่ถ้วนให้ความสนใจกับข่าวยามเช้าในทีวี ก่อนจะเปลี่ยนความสนใจเมื่อร่างสูงก้าวเข้ามา
“อ้าวพิชญ์จะกลับกรุงเทพวันนี้แล้วหรอลูกพึ่ง 7 โมงเอง”
“ครับแม่ พรุ่งนี้จะเปิดเรียนแล้วครับพิชญ์เลยจะออกไวหน่อย กลัวพรุ่งนี้ไปสอนไม่ไหว” ร่างสูงวางกระเป๋าไว้ริมประตู ค่อยๆเดินเข้ามาแล้วทรุดตัวลงนั่งข้างๆมารดา เอนตัวล้มลงหนุนตักอบอุ่นแสนคุ้นเคย
“แม่บอกแล้วว่าอย่าไปทำงานถึงกรุงเทพก็ไม่เชื่อแม่ ไกลก็ไกล บ้านเราก็ไม่ใช่” เสียงบ่นกระปอดกระแปดน้อยใจของผู้เป็นแม่เรียกเสียงหัวเราะทุ่มต่ำก่อนจะลุกขึ้นนั่งกอดมารดาเพื่อประจบเอาใจ
“โถ่แม่คร๊าบบ พิชญ์ไปทำงานนะครับ ที่สำคัญไปอยู่นั่นก็คอนโดของตัวเอง ไม่สิคอนโดของคุณนายนวลรพีย์คนนี้ต่างหาก ลูกชายไม่ไปเถลไถลที่ไหนหรอกครับ รักคุณนายนวลระพีย์ขนาดนี้ ฟอดดดด” ร่างสูงที่แปลงร่างกลายเป็นเด็กหอมแก้มอ้อนประจบผู้เป็นแม่จนอ่อนอกอ่อนใจ
“เดี๋ยวเถอะพอมีแฟนแล้วจะลืมแม่ ไป๊ๆไปกินข้าวจะได้รีบเดินทาง บอกให้ไปเครื่องบินก็ไม่เชื่อแม่ดื้อจะขับรถจริงๆนะเรา”
“เชื่อแม่มันแรงครับ ดื้อเหมือนแม่”
“แน้ะ เซี้ยวนักนะเรา”
เสียงพูดคุยเสียงหัวเราะในบ้านยังคงมีมาเรื่อยๆ จวบจนกระทั่งแปดโมง ร่างสูงก็กราบลามารดาเหวี่ยงตัวและสัมภาระขึ้นรถบีเอ็มดับบลิวซีซั่นล่าสุดออกมาจากบ้าน .. ออกจากเชียงใหม่ .. มุ่งสู่กรุงเทพมหานคร
“ฮันนี่ ลื้อจาตื่นไปเรียนมั้ยวะนี่มังกี่โมงกี่ยามแล้ว ใช่ไม่ล่ายเลย” เสียงบ่นของผู้ใหญ่วัยกลางคนดีกรีเจ้าสัวเจ้าของร้านทองกว่าร้อยสาขาทั่วประเทศ บ่นประปอดกระแปดใส่ลูกชายคนเดียวอย่าเหน็ดหนาระอาใจ
“โอ๊ย ป๊า อั้วจะนอนป๊าเข้ามาทำไมห้องอั้วเนี่ยยยย มารยาทๆอ่ะป๊า วู้” ร่างบนเตียงคิงไซส์ดึงหมอนขึ้นมาปิดหน้า พร้อมยกแขนเรียวโบกไล่ผู้เป็นพ่อให้ออกไปด้วยความรำคาญ น้ำเสียงหงุดหงิดงุ่นง่านตามประสาคนเอาแต่ใจที่ถูกประคบประหงมมาตลอดชีวิต แต่นิสัยดันจุดประกายความโกรธให้กับผู้เป็นพ่อได้อย่างดีเยี่ยม
“ลื้อจะตื่นไม่ตื่น ถ้างั้นป๊ายึดรถ ยึดคอนโด ยึดบัตรเครดิตคืน ตกลงนะฮันนี่ ป๊าไปล่ะ” คำคาดโทษได้ผลทันที เมื่อร่างใต้ผ้าห่มเด้งตัวขึ้นมาจากเตียงราวกับติดสปริงกอดแขนคลอเคลียผู้เป็นพ่อ ใบหน้าเนียนๆถูกไปไถมาส่งสายตาเว้าวอนปริบๆ ทำแก้มป่องเหมือนปลาปักเป้าพองตัว
“แหมป๊า อั้วล้อเล่นนนน ป๊าเก๊าะอย่าโกรธอั้วเลยน่าเอางี้ป๊าไปรอที่โต๊ะอาหารเลย อั้วขอสิบนาทีเดี๋ยวจะรีบบบบบบบบ ไปหาป๊าทันที อย่าพึ่งโกรธ อย่าพึ่งเคือง ชะเอิงเอิงเอย” ผู้เป็นพ่อสายหน้าไปมาด้วยความอ่อนใจในความกะล่อนของลูกชายที่มีชื่อแสนหวานว่าฮันนี่ แต่นิสัยดูเหมือนจะซ่าเหมือเอาน้ำผึ้งผสมโคล่า มันเลยออกมาบ้าบอคอแตกแบบนี้ ขี้เกียจก็ที่หนึ่ง เอาแต่ใจก็ที่หนึ่ง งอแงก็ที่หนึ่ง ดื้อก็ที่หนึ่ง เฮ้อ ตกลงเขาได้ลูกชายหรือลูกสาวกันแน่ ร่างของเจ้าสัวเดินออกมาจากห้องลูกชายด้วยอาการปลงตก เหม่อมองไปนอกหน้าต่างเลยไปถึงท้องฟ้านึกถึงภรรยาที่จากไป
“เหมยลี่เอ้ย อั้วต้องขอโทษลื้อด้วยนาที่เลี้ยงลูกเราไม่ดีมันเลยออกมาลุ่มๆดอนๆแบบนี้ ลื้ออย่าโกรธแล้วสาปแช่งอั้วจากบนนั้นนา แต่อั้วว่าลูกเรามันไม่ล่ายแต่งงานแน่เลย นิสัยเหมือนผู้หญิงขนาดนี้อั้วว่าบ้านเราได้ลูกเขยแทนแล้ว เฮ้อ”
เจ้าสัวส่ายหัวไปมา เดินต่อไปจนถึงห้องกินข้าวไม่ได้เอะใจอะไรสักนิดว่าเรื่องที่บ่นกับลมกับฟ้าถ่ายทอดไปถึงภรรยาที่จากไปมันจะกลายเป็นจริงในอนาคตอันใกล้ที่ใกล้มากจนอาจจะเป็นพรุ่งนี้เลยก็ว่าได้
“มึงจะโดดแต่วันแรกเลยหรอวะฮันนี่”
“ไอ้สัส ฮันพอ กูรับไม่ได้กับชื่อตัวเอง”
เด็กนักเรียนชายมัธยมปลายกางเกงน้ำเงินหน้าอกปักตราโรงเรียนดังสีแดงเดินเด่นกันกันสามคนอยู่กลางสยามสแควร์ กระเป๋าหนังจาคอบมันวาววับตามแฟชั่นนิยมถูกหนีบมาคนละใบ ไหนจะมือถือยี่ห้อดังห้อยคอมาคนละเครื่อง
“แล้วนึกไงชวนโดดตั้งแต่วันแรกวะเนี่ย ไอ้สัสไม่ไปเช็คชื่อก่อนวะ”
“ก็ป๊ากูอ่ะดิ ทำกูรมณ์เสียแต่เช้าปลุกกูตั้งแต่เจ็ดโมงครึ่งใครจะไปตื่นไหววะ”
“เหิ้ยฮัน โรงเรียนเข้าเจ็ดโมงห้าสิบป๊ามึงก็ทำถูกแล้วเสือกนอนดึกไมวะ”
“กูดอทเอกับพวกมึงอยู่ไงสาสสสสส ริกิทีมนั่นแม่งกากสัสอ่ะ …” แล้วกลุ่มผองเพื่อนพลพรรคโดดเรียนก็เลี้ยวหัวข้อสนทนาเข้าสู่วงการเกมส์ออนไลน์ดีกรีคนเล่นเกรียนๆอันดับแนวหน้าของประเทศ
“ไปแดกเหล้ากันปะมิก บาส”
“ห่าอายุไม่ถึง ใครจะให้ชุดนักเรียนด้วย”
“กูมีชุดอยู่คอนโดส่วนเรื่องเข้าผับอ่ะชิวๆ ส่วนผับก็ยัดตังคนตรวจเอา”
“จัดไป”
เด็กหนุ่มวัย 17 กลายร่างเป็นผีเสื้อราตรีพร้อมออกล่าตระเวนกรีดกรายสยายปีกไปกับแสงสีเสียงยามค่ำคืนของถนนล่อลวงที่เต็มไปด้วยสถานบันเทิงและแหละโลกีย์กาม แบงก์พันห้าใบถูกใช้เป็นใบเบิกทางสำหรับเข้าไปในผับแห่งหนึ่งที่นับว่าการตกแตกของเจ้าของดูดีมีรสนิยมสูงและมั่นใจในโซฟาเฉดสีแดงเลือดนกที่สดสวยล้อแสงไฟเพิ่มความร้อนแรงของบรรยากาศ ระกับวอลเปเปอร์ลวดลามแปลกตาแต่กลับกลมกลืนกันอย่างลงตัว พื้นที่ต่างระดับของแต่ละบริเวณถูกจัดให้สามารถมองเห็นฟลอล์กว้างหน้าเวที พื้นที่ๆผีเสื้อราตรีทั้งหญิงและชายกำลังสลัดปีกวาดลวดลายตามทำนองเพลง บ้างก็โยกช้าๆ บ้างก็เย้ายวน เซกซี่ ตามแต่อารมณ์ มีดีเจคอยเปิดเพลงอยู่ริมเวที สามหนุ่มน้อยริเที่ยวกลางคืนก็ตาลุกวาวไปกับบรรยากาศอันแปลกใหม่ในครั้งนี้ ทั้งสามเลือกโต๊ะใกล้ฟลอล์ตามประสาคนชอบสนุก เหล้าดีกรีแรงถูกสั่งออกมาเผื่อดวลกันตามประสาลูกผู้ชายชอบท้าชอบลองและชอบเอาชนะ .. ก่อนจะพาร่างกายที่เริ่มเมาออกไปวาดลวดลายร่วมกับฝูงผีเสื้อราตรี
“พิชญ์ๆทางนี้” ร่างสูงโปร่งหันไปตามเสียงเรียกที่ดังแข่งกับเสียงเพลงอันดังก้อง
“นัดกูซะในผับเลยนะ พรุ่งนี้กูต้องไปสอนแล้วนะสาส ถึงกรุงเทพมึงก็ลากกูมาแล้วเนี่ย”
“ลืมไปเว่ย ว่าเดี๋ยวนี้เป็นครูแล้ว ฮ่าๆ เอาน่าสนุกกันหน่อยอย่าดื่มเยอะก็พอ” วันนี้เพื่อนๆที่ต่างคนต่างไปทำงานของตนนัดเจอกันที่ผับประจำสมัยเรียนมหาลัยเผื่อถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันตามประสา หากเป็นเมื่อก่อนคงมาเพื่อแข่งกันดื่มแต่ในวันนี้ในวัยที่โตขึ้นกลับกลายเป็นนัดกันนั่งชิวๆย้อนรอยวันวาน จนดื่มได้ที่ก็เริ่มแยกย้ายกันกลับที่พักของใครของมัน ร่างสูงของพิชญ์เดินตรงไปที่ห้องน้ำทำธุระส่วนตัวก่อนจะกลับ แต่ดันมีร่างของใครบางคนเดินมาหาแล้วกอดเขาไว้แน่นๆ
“ป๊า ฮันปวดฉี่อ่ะ ฮือออออ ฮันหาห้องน้ำไม่เจอ มันวิ่งหนีฮันไปแล้วว ป๊าไปจับห้องน้ำมาให้ฮันที” คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาร้องไห้น้ำตาคลอจนเขาเผลอมองด้วยความประหลาดใจ ทำไมถึงมองผู้ชายน่ารัก ทั้งๆที่แค่เด็กคนหนึ่งร้องไห้กับเรื่องห้องน้ำหาย ตาเรียวเล็กตี๋ๆแดงก่ำน้อยๆกลับทำให้รู้สึกหวั่นไหว
“น้องครับ ห้องน้ำอยู่นั่นครับ” พิชญ์พยายามอธิบายให้คนเมาฟังถึงที่ตั้งของห้องน้ำแต่ดูเหมือนคนฟังจะไม่ยอมฟัง ไม่ยอมรับรู้
“ป๊าไม่รู้หรอกว่าฮันคิดมากแค่ไหน ฮืออออ อุ้บ อ้วกกกกกกกกกกกกก” อ้วกระลอกใหญ่ถูกปล่อยออกมาราวกับทำนบพัง เลอะเสื้อผ้าของพิชญ์จนเจ้าตัวถึงกับกุมขมับกับปัญหาใหญ่ที่ตัวปัญหาดูจะไม่รู้ร้อนรู้หนาวในการกระทำของตัวเอง ยังคงตั้งหน้าตั้งตาอ้วกต่อไปราวกับชาตินี้ถ้าไม่ได้อ้วกจะขาดใจตาย นี่มันเวรกรรมอะไรของเขากัน ?
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
