ตอนที่ 12 : อาหารมื้อเย็น
แล้ววันที่ผมต้องมาโรงเรียนกลับบ้านเพียงลำพังก็มาถึง
“ไปแล้วนะ” ผมกับไอ้พี่เซนร่ำลากันหน้าปากซอยบ้านผม ก่อนจะแยกย้ายกันไปคนละทาง ผมไปโรงเรียน มันไปมหาลัยอันไกลโพ้น
หลังจากเปิดเรียนมา ทุกๆวันมันก็จะมารับมาส่งผมตลอด จนวันนี้คือวันที่มหาลัยมันเปิดแล้ว ผมก็พอจะโอเคกับอะไรหลายๆอย่างแล้ว ก็มาเองกลับเอง บอกกับตัวเอง มึงต้องปรับตัวให้ได้ นี่คือชีวิตต่อไปของผม ถ้าผมอยู่กับอดีต ปัจุบันของผมมันก็จะแย่ แล้วเมื่อไปถึงอนาคต แล้วผมมองกลับมา ผมคงเสียดายช่วงเวลาเหล่านี้ ผมไม่อยากคิดว่า ทำไมวันนั้นกูไม่ใช้ชีวิตให้เต็มที่ ให้มีความสุขวะ
คิดมันง่าย ทำมันไม่...แต่ผมต้องทำมันให้ได้
“อ้าว ไม่มีคนมาส่งหรอ” เจอไอ้แว่นมันหน้าโรงเรียน (ตอนนี้เริ่มญาติดีกันแล้วคับ มันมาเป็นสมาชิกกลุ่มผมและ)
“เออ” เห็นแล้วยังจะถามนะมึง
“ก็ถามดีๆ มึงหนิ ทำหน้าซะ” มันทำหน้าสำนึกผิดเล็กๆ แล้วเดินมากับผม เข้าไปในโรงเรียน (ปล.มันเป็นเพื่อนวิ่งผมคนใหม่ละคับ สายประจำพอๆกัน)
“เอออย่าเสือกไอ้แว่น” อ่ะ อย่าทำรมเสียแต่เช้านะเมิง
“เออ ไม่เสือกก็ได้วะ แต่กูชื่อเต้ย ไม่ใช่แว่น บอกกี่ทีไม่จำนะมึงเนี่ย”
“เออๆ ชื่อห่าไรก็เรื่องของมึง”
แล้วไอ้เต้ก็เดินเข้าไปในโรงเรียน ไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงกับมันอีก
วิ่งเสร็จเหนื่อยหอบ แอบคิดถึงไอ้คนเคยมาวิ่งด้วยกันนิดหน่อย แล้วก็มองไอ้คนที่วิ่งอยู่ข้างเมื่อกี้ผ่านแว่นตามัน แล้วก็เดินไปล้างหน้าล้างตา แล้วก็ไปดื่มน้ำ ปัสสาวะ แล้วก็นั่งพักเหนื่อยจนมาซเซอเดินมาไล่ แล้วก็เดินขึ้นแวะส่องกระจกตรงบันได แล้วก็เดินขึ้นไปทักทายมิสที่ห้องวิทย์ชั้นสองทางผ่าน แล้วก็เดินขึ้นไปถึงห้องม.5 (ห้องเรียนตัวเอง) แล้วก็ไปที่โต๊ะ แล้วก็คุยกับเพื่อนๆ แล้วก็ลอกการบ้านตอนโฮมรูม แล้วก็โดนมิสว่าลอกงานในห้อง แล้วก็ถึงเวลาเรียนคาบแรก แล้วก็ แล้วก็ แล้วก็ แล้วก็ .....ถึงตอนเย็นเลิกเรียนซะที เฮ้อออ
“กลับไงวะวันนี้” ไอ้แว่น (เต้ย) ถามผม
“นี่ไง สายเนี่ย” แล้วชี้ให้มันดูสายรถเมลที่กำลังวิ่งมาจอดที่ป้ายพอดี
“เฮ้ยกูไปด้วยๆ” อ่ะ มันไม่รอคำตอบ วิ่งตามขึ้นมาเลย
“บ้านมึงอยู่ทางนี้หรอ” ก็ไม่เคยรุ้นี่หว่า ปกติเลิกเรียนก็มีไอ้พี่เซนมารับ ทิ้งเพื่อนฝูงตลอดอ่ะ สันดานไอ้เต้ 555
“เออสิวะ” มันทำหน้าเคืองผมนิดๆ
“ลงไหนวะ”
มันไม่ตอบผมแต่หันไปบอกกระเป๋าที่เดินมาเก็บตังค์พอดี “ศิริราชคับ” อ่ะ เลยป้ายที่ผมลงไปไม่กี่ป้ายเอง
แอบดีใจ ต่อไปก็มีเพื่อนกลับแล้วกู เย้ๆๆๆ
ผมก็จ่ายตังค์บ้าง (ไม่บอกนะว่าลงป้ายไหน อิอิอิ) แล้วก็หันมาเจรจากับไอ้แว่นตี๋บึกข้างๆนี่
“แล้วไมวันนี้กลับเองวะ” เจือกไม่เลิกนะมึงเนี่ย ผมคิดในใจกับคำถามของมัน
“พี่กูเค้าเปิดเทอมแล้วอ่ะ” มันก็ทำหน้ารับฟังและเข้าใจ
“ตกลงพี่มึงคือพี่ต้าใช่ป่ะ” อ่ะ...เออสิวะ ถามแปลกๆ
“อืม” ผมก็ตอบไปสั้นๆ เอ หรือมึงชอบพี่กู ไม่นะเว้ย พี่กูแมนทั้งแท่งๆ อย่าริอาจๆ ผ่านตีนกูไปก่อนเหอะ
“แล้วไมพี่เซนเค้ามารับมึงอ่ะ” ถามไรนักหนาวะ คิดก่อนตอบไงดี กับพวกเพื่อนในห้อง มันก็ชินอ่ะว่าผมกลับกับพวกพี่ๆ แต่มาเทอมนี้มีแค่พี่เซนมารับ แต่ก็แค่ไม่กี่วันอ่ะนะ ที่เปิดเทอมมามันก็ยังไม่สงสัยไรกันมั้ง ผมก็ลืมคิด ...นั่นดิ ตอบไอ้เต้ยมันไงดีวะเนี่ย
“ก็พี่กูไม่ว่าง” เนียนมั้ยหนอ
“บ้านแค่เนี่ยะ ห่า..กลับเองไม่เป็น” อ่า มันไม่สงสัยกับคำตอบที่เป็นเท็จ กุรอดดด
ก่อนที่ไอ้เต้จะจนมุม เสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นมาช่วยชีวิต และฮีไร่คนนั้นคงเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากก...
“ถึงบ้านยัง” ถามไม่มีน้ำตาลเลย ที่รักใครวะ
“อยู่บนรถแล้วค้าบ อยู่ไหนอ่ะ”
“อยู่สยามอ่ะ มาแวะซื้อของนิดหน่อย เดี๋ยวจะกลับแล้วๆ” วันแรกก็แถเลยนะ ไอ้ตัวดี
“ค้าบๆ จะกลับบ้านเลยหรือแวะมาก่อนอ่ะ”
“อืม เหนื่อยๆอ่ะ กลับบ้านเซนเลยละกัน มานอนด้วยป่าว”อ่า ก็ไม่ดีนะคับไปนอนบ้านผู้ชายเนี่ย แต่ผู้ชายเหมือนกันก็ไม่เป็นไรนะคับ แม่ไม่ว่านี่ 5555
“อืมๆ งั้นเดี๋ยวเข้าไปเลยละกัน” ก็กะจะไปทำการบ้าน แล้วก็ไปดูแลเฟรชชี่ด้วยอ่า ไม่รู้วันแรกเค้าจะเหนื่อยป่าว ต้องเอาใจหน่อยๆ
“อืมๆ”
“แล้วกินไรยัง” ถามก่อน จะได้เตรียมเอาใจถูก อิอิ
“ยังๆ”
“อ่ะค้าบ งั้นเดี๋ยวมากินพร้อมกันนะ” ว่าแล้วสมองก็เริ่มคิดหารายการอาหาร
“ค้าบ แค่นี้ก่อนนะ”
“ค้าบ” อิอิอิอิ กำลังแฮบปี้ แล้วไอ้คนข้างๆก็ถามขัดจังหวะ
“ใครวะ” แหม มึงนี่ช่างถามจริง เสือกตลอดดดด ไอ้เต้ย
“พ่อกู” ฮาๆ มันก็หน้าจ๋อยไปนิดหน่อย แต่ไม่สนใจหรอก จะถึงป้ายแล้วด้วย
“เฮ้ยกูลงป้ายหน้า ไปก่อนนะ” กำลังจะลุก มันก็ยื้อไว้ (ด้วยคำพูดนะ อิอิ ไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวค้าบ)
“เฮ้ย ไปกินข้าวท่าน้ำป่าว” อ่ะไปไมล่ะ เพิ่งนัดกับไอ้ที่รักหยกๆ
“ไม่อ่ะ ต้องกลับไปกินข้าวที่บ้านว่ะ”
“เออ ไปแดกคนเดียวก็ได้วะ” ไอ้แว่นมันทำงอน หน้ามึงไม่ให้เว้ย ไอ้ตี๋เถื่อน แม่งถึกเชียว แถมหน้าตาก็เถื่อนๆหื่นๆโหดๆ รวมๆแล้ว หล่อน้อยกว่าที่รักผมมากมาย หุหุหุหุ แต่สาวๆกรี๊ดกันจัง ไม่รู้กรี๊ดไร เด็กใหม่ก็เงี้ยะ อิอิ (ตอนผมเข้าใหม่ไม่เหนกรี๊ดบ้างวะ)
“แล้วที่บ้านมึงอ่ะ ไม่กลับไปกินด้วยหรอ” เกิดสงสารนิดๆคับ ไปนั่งเปนเพื่อนสักพักก็ได้ว้า ใกล้ๆบ้านอยู่แล้ว
“เค้ากลับดึกอ่ะ” อืมมมม เอาไงดี สงสารเพื่อนเหมือนกัน นั่งคนเดียวคงเหงา ไอ้เซนมันก็ยังไม่ถึงหรอกตั้งสยาม
“เออๆ งั้นเดี๋ยวกูไปนั่งเป็นเพื่อน”
แล้วก็ตัดสินใจนั่งต่อไปอีกนิด (ราคาตั๋วโดยสารเท่ากันอ่ะคับทั้งป้ายบ้านผมและที่จะไปลง)
มันก็หน้าบานนิดๆ (กุแอบเห้นนะไอ้เต้ย แหมตาวาวเชียวมีเพื่อนกินข้าวด้วย)
“ห้ามกินนานนะมึง กูรีบ” สั่งไว้ก่อน เดี๋ยวมันช้าแล้วที่รักผมต้องรอ อิอิอิ เพื่อนที่ดีมั้ยคับแบบนี้ น่าคบเนอะกุ5555
“เออออ แค่มานั่งเป็นเพื่อนนะห่า ทำซะ ลำบากมากกูกินคนเดียวก็ได้นะ” แหะๆมันคงงอนจริงอ่ะคับ ผมก็เลยสลดนิดนึง (นิดมากๆ) แล้วแป๊บนึงก็ถึงและ ลงรถก็พากันเดินๆด๊อกๆแด๊กๆ ไปท่าน้ำ
“กินไรอ่ะ” ถามกูทำไม กูมานั่งเป็นเพื่อน
“มึงจะกินก็เลือกสิวะ”
“งั้น โน่นๆ ข้าวมันไก่ร้านนั้น ซุปอร่อย” อ่อ ร้านโปรดกูเหมือนกันแหละไอ้เต้ยเอ๋ย
ว่าแล้วพอไปถึง
“พี่ข้าวมันเนื้อน่องเอาหนังเอาเลือด ขอซุปถ้วยใหญ่นะคับ” ไอ้เต้คับ สั่งก่อนเลย แหะๆๆๆ ขอซักจาน
“อ้าวไหนบอกไม่กินไงวะ” เจองี้ไอ้แว่นงง
“เออ กินไม่กิน สั่งเข้า” เริ่มโมโหหิวนะเมิง
“เออๆ ไอ้บ้า” แล้วมันก็สั่งของมันไปแล้วมานั่งที่โต๊ะที่ผมเดินมานั่งก่อนเมื่อกี้
พอมาก็จ้วงไม่ฟังเสียงละคับ หิวอ่ะ ร้านนี้อร่อยด้วยอิอิอิ
“มากินบ่อยหรอวะ” ไอ้เต้ยเงยหน้ามาถามหลังจากซัดไปครึ่งค่อนจาน
“อืมดิ มึงอ่ะ”
“ก็บ่อยนะ อาจจะเคยเจอกันก็ได้นะมึง แต่ตอนนั้นมึงไม่รู้จักกู”
“ถึงว่าวันนี้ไม่ค่อยอร่อย เจอมึงนี่เอง” ฮ่าๆๆๆ ผมกวนมันไป
“เอออ ไม่อร่อยก็แดกจนจะหมดละน่ะ” ไอ้เต้ยทำสีหน้าประชดผม แล้วกินต่อ ชิ ว่ากุ ไม่สนใจ สั่งกลับบ้านให้ที่รักดีกว่า
“พี่คับ เอาเนื้อน่องหนังพิเศษผสมไก่ทอดกลับบ้านนะคับ” พี่คนขายก็จำผมได้แหละคับ เพราะเวลาพวกผมมากัน ก็จะสั่งน้ำซุกชามใหญ่ เสมอๆ โดยเฉพาะ ไอ้พี่โค๊กกับพี่โอต แทบจะซดกันคนละชาม ก็ยิ้มรับและไปตามเรียบร้อย ไม่นานพอผมสองคนกินกันเสร็จก็จ่ายตังพร้อมหิ้วถุงข้าวมันไก่กลับบ้าน
“เต้ยๆ เดี๋ยวกูแวะนี่แปบ” พูดจบ ผมก็หันไปสั่งโจ๊กร้านใกล้ๆ กะไปให้แม่ แล้วก็ป๊า แล้วก็ซื้อน้ำเต้าหู้สำหรับตัวเอง ที่รักแล้วก็แม่ไอ้ที่รัก และแม่ตัวเองด้วย อะไรอีกสักสองสามอย่าง ให้พี่เซนด้วย ให้ไอ้พี่ต้ามันด้วย
พอเสร็จหมดก็แยกย้าย บ๊ายบายไอ้เต้ย นั่งรถกลับบ้านผม ไปเก็บของ เอาของที่ซื้อมาไปให้ป๊ากะแม่ แล้วก็แล่นมาบ้านไอ้พี่เซน มาถึงมันก็ยังไม่มา เจอแม่ผมก็เลยเอาของที่ซื้อมาให้ไปให้แม่ก่อน ชักงง สรุปผมซื้อไรให้ใครบ้างเนี่ย
“แม่หวัดดีคับ เต้ซื้อมากฝากอ่า แม่กินไรยังคับ” เอาใจ ประจบหน่อย มาขออาศัยค้างคืนบ้านเค้า อิอิอิ
“อ้อแม่กินข้าวไปแล้วเต้ แต่ขอบใจมากนะ ไหนดูซิมีอะไรบ้างเนี่ย เยอะแยะเชียว” ของลูกชายแม่อ่ะคับ เต็มเลย ของชอบมันทั้งนั้นเลยน้า
“อ่ะ มีน้ำเต้าหู้ด้วยนะคับ อร่อยนะคับเจ้านี้ พี่เซนชอบ”
“แหมม รู้สึกนี่ของชอบไอ้เจ้าเซนมันทั้งนั้นเลยนะ เอาเถอะ บอกมันแล้วใช่มั้ยเนี่ย ว่าซื้อมาเยอะแยะ เดี๋ยวมันกินมาก่อนแล้วจะพาลงอนมันเอา” แม่อ่า รู้ทันผมจริงจริ๊งงงง
“ค้าบผม” อาย...เขิล...หน้าแดง
“งั้นวานหยิบถ้วยให้แม่หน่อยละกัน จะกินน้ำเต้าหู้ซะหน่อย” พูดจบ ผมก็ตรงแหน่วเข้าไปหยิบถ้วยชามมาไว้เยอะแยะ แกะน้ำเต้าหู้ให้แม่เสร็จก็ยกไปให้ที่หน้าทีวี (เค้านอนดูข่าวอยู่อ่ะคับ)
แล้วก็เริ่มจัดแจง แกะโน่น จัดนี่ ใส่จานรอที่รัก (อารมณ์นี้ไม่แมนเล้ยยย เสียหมดเลยกุ เง้ออออ)
พอเสร็จ ไอ้ที่รักก็ยังไม่โผล่ ผมก็เลยไปอาบน้ำก่อนดีกว่า ทำตัวหอมรอที่ร้ากกกกก คริคริ
“แม่คับ พี่เซนยังไม่มาอีกหรอ” อาบน้ำตัวหอมลงมาจากชั้นบน ก็ไม่เห็นวี่แวว จะสองทุ่มละนา ช้าจัง
“ยังเลย นัดกันยังไงล่ะเนี่ย”
อ่ะ เริ่มงอน
“ก็บอกแล้วอ่าแม่ ตั้งแต่เย็นแล้ว มันบอกอยู่สยามจะรีบกลับ”
“รถติดมั้ง หิวก็ไปกินก่อนเถอะลูก รอเซนมันเสียเวลาป่าว” อิ่มแล้วคร้าบ แหะๆ
“ไม่เป็นไรค้าบ เต้กินมาบ้างแล้วอ่ะ” สารภาพหุหุหุ
“อ่อ ตามใจๆ” แล้วคุณแม่ก็ดูทีวีต่อ ไอ้เต้ก็มานั่งหน้าค่อยๆงอ ทีละนิด ตามเข็มนาฬิกาที่เดินไปเรื่อยๆ
สองทุ่มกว่าแล้วอ่า
ไปไหนว้า
สยาม ชั่วโมงเดี๋ยวก็ถึง หรือมันจะมีชู้ตั้งแต่วันแรก โหยยย มึงตายยยยยยยยย
สักพักก็มีเสียงประตูรั้ว คอกแคกๆ แล้วหนุ่มหน้าใสในชุดนักศึกษาก็เดินมา
“อ้าวมานั่งหน้าบ้านทำไม” ถามแปลก รอเมิงนั่นแหละ
“ก็มานั่งเล่น”
ไอ้ตัวโตมันดึงผมเข้าไปซบพุงมันเบาๆ แล้วก็ค่อยๆย่อตัวลงมาเอาหน้าผากมันชนหน้าผากผม
“อย่าเพิ่งงอนนะ พอดีไอ้ปริ๊นมามันสยาม เลยนั่งกินอะไรกับมันสักพัก แล้วกลับพร้อมมันนี่แหละ”
อ่ะ รีบบอกเชียวนะ
“คับ” ถ้าเป็นพี่ปริ๊นก็ไม่งอนหรอก แต่ยังอารมณ์ (งอน) ค้าง เลยนั่งรอมันง้อนิดนึง 5555 มารยาไอ้เต้เองคร้าบบบ
อิ๊ ยึ๊ย จุ๊บ... แล้วก็โดนขโมยจุ๊บจนได้ อูยยยย ทำแบบนี้เค้าเขิลลลลล
เขิลจนหน้าบานแล้วนะเนี่ย เก็บอาการไม่อยู่เลย
“ไปกินข้าวกันนะเมียจ๋า” เฮ้ยย ไอ้บ้า แม่ง เวร งอนต่อๆๆๆ เรียกงี้ได้ไง หน้าบานแล้วววว เอ้ย หน้าแดงแล้วววว โอยยยย สับสนๆๆๆ วิ่งหนีเข้าบ้านดีกว่า หุหุหุหุ
“โหย เยอะจัง” อ่ะ ไอ้ที่รักเริ่มบ่น เมื่อเห็นของหลายอย่างวางอยู่บนโต๊ะ
“กินๆไปเถอะ เต้มันอุตส่าตั้งใจซื้อมาให้” เสียงแม่ฮะ ตะโกนมาจากหน้าทีวี ยังอุตส่าแอบฟังนะคุณแม่ งุงิๆๆ
“วันหลังไม่เอานะ ลงพุงพอดีกินงี้อ่ะ” ดีดิ ลงพุงไปเลย จะได้ไม่หล่อไม่มีคนมาชอบ (มารร้ายไปป่าววะเนี่ย ไม่หรอกเนอะ)
“อ่ะ กินๆเหอะน่า” ไอ้พี่เซนก็ว่านอนสอนง่าย ไอ้เถื่อนเอ้ยยยย
“วันนี้มีเพื่อนสองคนและนะ หล่อด้วยอ่ะเต้” อ่ะพอเริ่มกินก็เริ่มจ้อเลย
“เพื่อนหรือเซนไปม่อไว้”
“เพื่อนจริงๆ เค้ามานั่งใกล้ๆ เลยถามๆคุยๆกัน เรียนเอกเดียวกันด้วย”
“หรอ” ไม่สนใจ เหอะๆ
“ชื่อเต้ด้วยนะคนนึง” อ่ะ มาชื่อไรเหมือนเค้าเล่า โหยยยย ไม่ยอมนะ มีเต้ 1 เต้ 2 เลิกคบๆ
“อ้าว ได้ไงวะ” ยัวะๆ (ไม่รู้จะโกดทำไม ชื่อผมก็โหลขนาดนี้)
“เหอๆ จะรู้มั้ยเนี่ยตอนจะคุยว่ามันชื่อนี้”
“อีกคนชื่อเอ็ม” ไอ้พี่เซนยังคงทำการบรรยายเชิงวิชาการต่อ
“คนนี้จบชิโนด้วยเต้ ใกล้ๆเลย”
“แล้วบ้านอยู่ไหนอ่ะ” อ่ะ ชิโนมันแถวบ้านเลยอ่ะคับ
“ก็แถวๆจรัญอ่ะ มันชวนกลับด้วยเหมือนกัน แต่เซนไปสยามอ่ะ ไปหาไอ้ปริ๊นด้วย”
“ดีแล้ว เพิ่งรู้จักกัน อย่าใจง่ายใครชวนไปไหนก็ไป” นั่น ไอ้เต้เทศน์ซะ 55555
“คร้าบบบ ทราบแล้วคร้าบบบ” ไอ้พี่เซนทำท่ากวนผม แล้วมันก็เล่าต่อ
“วันนี้เรียนนิดเดียวเองอ่ะ รู้งี้ไม่ไปก็ดี” วันแรกก็เริ่มเลยนะ
“นี่ โดนไทร์ชั้นส่งเข้ารามฯสถานเดียวนะนายเซน” 555 เสียงแม่คับ กระผม...ฮา
“อ่ะแม่อ่ะ โหย วันแรกก็อวยพรแล้ว” ก้มันน่ามั้ยล่ะคับ ไอ้เต้แอบสะใจ
คุณแม่ก็ไม่ได้ว่าไรต่อคับ เพราะว่าละครมาแล้ว
“แล้วคนน่ารักเยอะป่ะ” กระผมถามต่อ “ก็เยอะนะ ปวดคอเลยอ่ะมองมาก วันนี้นวดให้หน่อยนะ”
ฝันไปเหอะ แมร่งงงง “ไม่นวดหรอก นอนปวดไปเหอะ คราวหลังก็อย่ามอง”
“ทำงอนๆ” ก็รู้น้าว่าแกล้ง ไอ้บ้าเอ้ยยย ซดน้ำเต้าหู้ต่อดีกว่า
“แล้วนี่กินข้าวมาแล้วหรอถึงไม่กินอ่ะ” ไอ้ที่รักถามเมื่อมันเห็นผมกินแค่น้ำเต้าหู้
“ค้าบ ไปกินที่ท่าน้ำ ก็ข้าวมันไก่นั่นอ่ะแหละ” พูดพลางส่งสายตาไปที่ข้าวมันไก่ตรงหน้าไอ้ที่รัก
“ไปกินคนเดียวอ่ะนะ เป็นไปได้ไง” พี่เซนมันรู้นิสัยผมดีคับ ปกติไม่มีทางที่ผมจะไปท่าน้ำ แล้วไปหาซื้อของไปนั่งกินไรคนเดียวแบบนี้หรอก
“ไอ้เต้ยมันชวน ที่บ้านมันไม่มีคนอยู่ เลยไปนั่งกินเป็นเพื่อนมันอ่ะ” ไปนั่งกินกับเพื่อน ทำไมผมรู้สึกว่าต้องตอบหวาดๆ เหมือนไปกับชู้งั้นแหละ
“หรอ”
อ่ะ ทำไมมันตอบสั้นๆห้วนๆผิดปกติหว่า “เป็นไรอ่ะ” ง้อหน่อยก็ได้อ่ะ
“ป่าวนี่ ร้อนตัวป่าวฮึ” ...ไม่ได้ร้อนเว้ย แม่งงง ชิ
“อร่อยป่ะ” อ่ะ กูไมได้ทำไรผิดน้า ไรวะ ทำไมอยู่ดีๆก็เงียบซะงั้น
“ไม่ค่อยอ่ะ” ไอ้พี่เซนตอบหน้าตาเฉยมากๆ งอนผมแน่ๆ งานนี้
“มันเย็นแล้วอ่ะ” เมื่อเห็นผมเงียบๆหมาหงอยไป มันก็เลยตอบต่ออีกนิด
“งอนหรอคับ”
“อืม” นี่แหละคับที่รักผม ถ้าเป็นผมต้องตอบว่า...ป่าว
***********************************************************
มาต่อให้และค้าบ หึงไม่เข้าเรื่องเนอะ ไอ้พี่เซนเนี่ย 555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
