ตอน 2 มาแล้วววววว ขอโทษที่ช้าค่า
อัพเดทนะคะ จะทำหนังสือรวมซีรีส์เมียหรือหมา ทั้งหมด 5 ตอน ทุกตอนจะเพิ่มเนื้อเรื่องทั้งหมดในเล่มนะจ๊ะปรับเนื้อหาให้มันลื่นขึ้นด้วยค่ะ เรื่องไหนโน NC ได้อ่านกันแน่ๆ อิอิ ใครสนใจก็เม้นๆบอกไว้ได้นะคะ
อ่านกันครบหรือยังเอ่ย 55
ตอนที่อัพให้อ่านกันแล้วมี
เม่น-จ๋าย ฟ้า-ซี เพียงพอ - ต่อไป แล้วก็ ตอนนี้ กู้ภัย - ไฟไหม้ และอีกตอนขออุบไว้ก่อน 555 ป่ะไปอ่านกันเล้ยยยยย
PS; ทวนคำผิดไปสามรอบถ้ายังมีอีกแบมก็ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ
-------------------------
“ทะลึ่ง อ้ะ อ้า” ผมเลื่อนมือลงไปใต้กางเกงยีนต์กดย้ำผ่านเนื้อผ้าบางชั้นในที่กั้นระหว่างมือผมกับแก่นกายที่เริ่มแข็ง กดย้ำแรงๆบีบขยี้เบาๆในส่วนยอด ความชุ่มช้ำที่ชื้นผ่านเนื้อผ้าจนถึงมือผม
“เยิ้มแล้วนะครับ” พี่กู้เงยหน้าหอบแรงๆ ผมอดไม่ได้ที่จะจูบลงไปบนหากสีสดนั่น ผมลูบไล้ไปตามแผ่นหลังและสะโพกของเขาแล้วดึงรั้งกางเกงยีนต์ออก เรียวขาขาวนวลนุ่มนิ่มเผยออกมาให้เห็น แต่คนๆนี้ก็ขี้อายเหลือเกินพยายามเอื้อมมือไปหยิบกางมาบังเรียวขา ผมรีบโยนกางเกงลงไปข้างเตียง พี่กู้ส่งสายตาตัดพ้อมาให้ผม เวลาอื่นผมคงรู้สึกผิด แต่เวลานี้ ขอผมเถอะนะครับที่รัก ผมรวบข้อมือบางไว้ในมือเดียว พี่กู้ตัวเล็กมากครับไม่ค่อยจะมีแรงเอาซะเลย ผมเลื่อนขอขึ้นทับขาพี่กู้ เอาล่ะติดบ่วงผมแล้วล่ะนะ ซอกคอขาวๆนั่นกลายเป็นจุดแรกที่ผมลงไปลิ้มลอง กลิ่นสบู่จางๆที่ผมซื้อ กลิ่นแชมพูบนผมนุ่มๆที่ผมซื้อ ทำให้พี่กู้หอมและน่ากินเป็นที่สุด ผมจัดการกับตัวเองทันที ใช้นิ้วเกี่ยวชั้นในของคนด้านล่างแก่นกายที่แข็งขันของเราชูชันเสียดสีกันไปมา
“ซี้ดดดด ขอผมเข้าไปเลยได้มั้ย”
“ถะ .. ถามอะไร” พี่กู้เอียงหน้าหนีผมอายๆ ก็เล่นหน้าแดงขนาดนี้ไม่อายก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว ผมชันเข่าของพี่กู้ขึ้นแต่ผมก็ทนไม่ไหวเมื่อเห็นช่องทางสีสดนั่น ผมขยับกระแทกแรงๆลงไปทันที
“โอ้ยยยยย ไหม้ ทะ ทำอะไร เจ็บ โอ้ย” น้ำตาของคนข้างล่างไหลพรากออกมาทันที
“ผมขอโทษนะพี่แต่ผมไม่ไหวแล้ว” มือของผมเริ่มรูดทำงานกับแก่นกายพี่กู้ทันที ซักพักช่องทางด้านหลังก็เริ่มผ่อนคลายลง ผมเริ่มจังหวะของตัวเองอีกครั้ง ส่วนตัวไม่ใช่คนหยาบกระด้างนะครับ แต่กับพี่กู้นี่อยากกระแทกแรงๆทุกทีสิ ดังนั้นแต่ละครั้งที่กระแทกลงไปผมจึงจัดเต็มไม่ยั้ง กระแทกกระทั้น ออกจนสุดเข้าจนสุด เตียงพยาบาลสั่นไหวรุนแรงดึง คึกคึกคึก เสียงครางดังลั่นของพี่กู้เป็นตัวปลุกอารมณ์ของผมให้ยิ่งพุ่งสูงขึ้นไปอีก มือผมรัวเร็วตามจังหวะกระแทกกระทั้นจนเราสองคนปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน ผมล้มตัวลงนอนข้างๆคนตัวเล็กดึงเขาขึ้นมานอนเกยบนอก เสียงหอบเบาๆของพี่กู้ ทำผมอดยิ้มไม่ได้
“เฮ้ยไอ้ไหม้ พวกกูมาเยี่ยมแล้วววว” เสียงดังจากด้านนอกห้องพยาบาลขัดเวลาของเราจริงๆ พี่กู้รีบลุกขึ้นจากเตียงแต่ก็ทรุดลงลงกับพื้นข้างเตียงนั่นแหละ ทั้งคราบสีขุ่นไหลลงมาตามขาขาวๆที่เลอะพื้นเป็นที่เรียบร้อย บนเตียงนี่ก็อีก เรียกได้ว่าทุกสถานการณ์เป็นใจให้ชาวบ้านรู้ว่าทำอะไรกัน แต่หน้าพี่กู้ที่ดูเหมือนจะเครียดจัดทำให้ผมต้องรีบหาเสื้อผ้ามาให้พี่กู้ใส่ ที่แม้จะเดินไม่ไหวก็รีบปีนหน้าต่างห้องพยาบาลลงไป ดีที่อยู่ชั้น 1 ไม่งั้นตาย คราบบนเตียงผมจัดการโดยการกระตุกออกซับคราบที่เปื้อนตามพื้นโยนลงไปบนถังขยะทันที จัดการใส่เสื้อผ้า แกล้งงัวเงียไปเปิดประตูห้อง สามเกลอ เจ ฟี เอ็ม ก็พุ่งเข้ามากอดผมทันที
“กูนึกว่ามึงจะตายแล้วนะเนี่ย” ขอบคุณที่แช่งกูนะฟี
“ไอ้สัสบอกบางชิบหายตัวอย่างกับควายเสือกเป็นลม” เอ่อ แค่อารมณ์อยากกดเมียว่ะอาร์ม
“พี่กู้แม่งก็หายไปเลย มาเฝ้ามึงเปล่าวะ” ไอ้เอ็มมองซ้ายมองขวาไปมา
“เปล่าๆ” เขาไม่ได้มาเฝ้า แต่มาให้กูเอาต่างหาก ผมแอบยิ้มกับคำตอบของตัวเองในใจ มึงอย่าหวังจะได้เชยชมเมียกูเลยเพื่อน
“ป่ะๆพวกกูไปส่งบ้าน มึงไม่สบายอยู่เร็วๆ อย่าโอ้เอ้” พวกมันลากผมกลับไปด้วย ผมเหลือบมองไปที่หลังหน้าต่างที่มีคนสำคัญของผมนั่งหลบอยู่ และยิ่งเดินไม่ไหวแบบนั้นผมทิ้งเขาไปไม่ได้หรอก
“ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวแม่กูมารับ กูโทรไปบอกแล้ว”
“อ้าวมึงอยู่หอไม่ใช่หรอ” สัสเจเสือกมาความจำดีเหิ้ยไรตอนนี้วะ
“แม่กูมาหากูพอดีไง เนี่ยเดี๋ยวก็มาแล้วพวกมึงกลับไปก่อนเลย”
“เออๆ พรุ่งนี้เจอกันเว่ย ไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนนะ พวกกูเป็นห่วง”
“อืมๆ ขอบใจมากมึง” ผมโบกมือลาเพื่อนๆที่เดินออกจากตัวอาคารไป ขาผมก้าวยาวๆไปที่หน้าต่างทันที พี่กู้ตัวน้อยนั่งทรุดลงพิงกำแพง ตากลมโตมองผมเคืองๆ
“นึกว่าจะทิ้งกูแล้วไง พอได้กูแล้วก็ทิ้งกู” มีการสะบัดหน้างอนตุ้บป่องๆซะด้วย เดี๋ยวนี้พัฒนา
“จะทิ้งได้ยังไงครับ หัวใจผมนอนนิ่งแนบสนิทอยู่แทบเท้าคนตรงนี้นี่ ป่ะกลับหอเราดีกันดีกว่า” ผมช้อนตัวพี่กู้ชื่อโหดแต่บอบบางไว้ในอ้อมแขนเดินออกมาจากตึก แต่เมียผมคนนี้เขาขี้อายครับ รีบซุกหน้าลงกับอกผมไม่ใครเห็น สองแขนก็ยกขึ้นโอบคอผมแน่น
“อายหรอครับ”
“ก็เป็นใครใครก็อาย หรือมึงไม่อาย”
“ไม่อาย คนอื่นจะได้รู้ว่าเมียผมน่ารัก”
“ไอ้บ้า” เสียงบ่นกระปอดกระแปดดังงุมงัมแผ่วเบา พี่กู้น่ารักใช่มั้ยล่ะ ตลอดทางที่จะถึงประตูโรงเรียนผมเดินยิ้มร่าสบตาสายตาสงสัยของชาวบ้านทุกคน ให้มันรู้กันไปว่ามีเจ้าของแล้วโว้ย แต่คนเรานี่ก็แปลกแค่คนอุ้มเมียจะมองอะไรนักหนาวะ ผมเดินมาเรื่อยๆจนถึงหน้าหอของตัวเองที่อยู่ถัดจากโรงเรียนไปสองซอย จัดการล้างเนื้อล้างตัวให้ภรรเมียสุดที่รัก แล้วเราก็หลับไปพร้อมกันเหมือนเดิม ..
Ver. M
ผมวิ่งย้อนกลับมาที่ตึกเดิม โธ่เว่ยไม่น่าลืมชีทที่รุ่นพี่ฝากมาให้ไอ้ไหม้เลย เสียเวลาย้อนกลับมาชิบหาย
ผมวิ่งด้วยความรวดเร็วไปที่หน้าตึก แต่เท้ากับต้องชะงักลงทันที ไอ้ไหม้ที่ปกติจะนิ่งๆ กว่าเพื่อนในกลุ่มกำลังเดินออกมาจากตึก ผมรีบหันหลบอยู่หลังต้นไม้ทันที
ไม่จริง ..
ไอ้ไหม้กับพี่กู้ ..
ออกมาจากห้องพยาบาล ..
ไอ้ไหม้ไม่ใช่หรอที่ไม่สบาย แต่ทำไมต้องอุ้มพี่กู้ ..
“ก็เป็นใครใครก็อาย หรือมึงไม่อาย” เสียงของพี่กู้ที่ปกติจะแข็ง กระด้าง ห้าวๆตลอด กับอ่อนลงเหมือนจะตัดพ้อไอ้ไหม้
“ไม่อาย คนอื่นจะได้รู้ว่าเมียผมน่ารัก” เสียงของไอ้ไหม้ที่อ่อนลงก็ว่าน่าแปลกแล้ว แต่คำว่าเมียที่หลุดออกมาทำผมตัวชาสนิท คนสองคนนี้ไม่ได้แค่เพิ่งรู้จักกัน แต่สนิทสนมกันถึงกระทั่งสามารถใช้คำว่า ‘เมีย’ แล้วทำไมต้องปิดบังกันด้วย ผมเป็นตัวตลกหรือไง ถึงจะอ้างด้วยเหตุผลว่ากลัวพี่กู้อาย แต่กับเพื่อน ทำไมทำแบบนี้ ยิ่งผมประกาศตรงๆว่าจะจีบพี่กู้ นี่ไม่แอบไปขำกันสองคนแล้วหรอ ผมเดินตามหลังพวกเขาสองคนอยู่ห่างๆ จนกระทั่งมาถึงหอของไอ้ไหม้ หึ
โกหกทั้งเพ บอกว่าแม่จะมารับ
แม่มึงชื่อกู้ภัยหรือไง
แม่ลูกกันเขาไม่อุ้มกันแบบนี้หรอกโว้ย มือผมกำชีทที่จะเอามาให้มันแน่น อารมณ์โกรธพุ่งขึ้นมาอย่างน่าแปลกใจ
ไม่ได้โกรธที่พี่กู้กับไอ้ไหม้เป็นแฟนกันเพราะไม่ได้ชอบพี่กู้ขนาดนั้นแต่ความรู้สึกเสียหน้าเหมือนโดนตบหน้าจนชาไปทั้งแถบต่างหากที่ทำผมแค้นอยู่ข้างใน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
