แหะ แหะ มาแย้ววววววจ้า
ควมเดิมตอนที่แล้ว
"มาหาเพราะว่าคิดถึง.....ที่มาหาเพราะว่าคิดถึง....อยู่ห่าง ๆ แล้วคิดถึง..อยู่ใกล้แค่นี้ยังคิดถึง...อยู่คนเดียวนอนไม่ได้ นารู้มั้ยว่าโทรหากี่ร้อยกี่พันรอบ นารู้มั้ยว่าไม่เป็นอันกินอันนอนตอนที่หานาไม่เจอ แล้วนารู้มั้ยว่านั่งรถมาหาด้วยความรู้สึกแบบไหน มาด้วยความกลัว ....... รู้มั้ยว่ากลัว...กลัวว่าจะไม่ได้เจอ....
เห็นหน้ามั้ย....เห็นหน้าผมตอนนี้มั้ย ........ หน้าเฉย ๆ หน้าตาแบบที่นาไม่ชอบ....แต่เมื่อหลายวันที่ผ่านมานาคงไม่รู้ว่าไอ้คนหน้าตาแบบนี้....หน้าตาแบบที่นาไม่ชอบ..มันร้องไห้เพราะคิดถึงนามาแล้ว.....รับรู้เอาไว้ด้วยเถอะ...นา"
ได้แต่ยืนนิ่งค้าง และไม่กล้าพูดอะไรอีก หลังจากได้รับรู้ทุกคำพูดและความรู้สึกของฮวยจนหมดสิ้น
ดวงตาคมที่สบนิ่งมองมา คำพูดที่จริงจัง ท่าทางที่ทำให้เดียร์ต้องหยุดฟังนิ่ง ๆ และไม่กล้าคิดอะไรไม่ดีอีก
มาหา.....เพราะว่าคิดถึง......ฟังแล้วรู้สึกอุ่นวาบไปถึงหัวใจ
กลัวว่าจะไม่ได้เจอ.....ยิ่งตอกย้ำให้รู้ว่าตัวเองกลายเป็นคนสำคัญและมีค่ากับอีกฝ่ายมากแค่ไหน
ร้องไห้ด้วยเหรอ...............ทำไมถึงได้.....คนอย่างไอ้ฮวย....ร้องไห้เป็นด้วยเหรอ คนอย่างนี้ร้องไห้เพราะว่าคิดถึงใครสักคน...ไม่น่าเชื่อ... ไม่อยากจะเชื่อเลย แล้ว....คน ๆ นั้นก็คือ...........
"นอนห้องแม่....ต้องไปนอนห้องแม่แล้ว....ตะ...ต้องไป...เดี๋ยว...เดี๋ยวนี้เลยไปนอนห้องแม่แล้วนะ"
รีบร้อน ลนลาน ไม่นึกว่าตัวเองจะต้องเจอกับคำพูดแบบนี้ มันแปลกยิ่งกว่าแปลก
แปลกใจตัวเองที่หน้าร้อนผ่าว และลุกลี้ลุกลนจนต้องพยายามหนีห่างออกมาให้ได้
เขิน.....รู้แล้วว่าคนเขินเขาเป็นยังไง ทำตัวไม่ถูก คิดอะไรไม่ออก และควบคุมตัวเองไม่ได้
อยากจะก้าวขาเดินหนีออกไป แต่สุดท้ายก็กลับมายืนที่เดิมไม่ได้ทำอย่างที่ใจคิด
"เอ่อ ห้อง...ห้องแม่.....อยู่ไกล...เดินนาน......ง่วง....ง่วงนอนแล้ว...ปิดไฟ...นอนกันเถอะนะฮวย"
เมื่อสองหัวใจรู้ตัวแล้วว่าความรู้สึกที่มีอยู่คืออะไร .... เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน สอน ไม่มีอะไรเลย ไม่มีจริง ๆ แน่ล่ะมันจะมีได้ยังไงในเมื่อเวลานี้หัวกำลังหมุนเพราะคิดอะไรไม่ออก ที่จริงทำตัวถูกนะ ไม่ใช่ทำตัวไม่ถูก ทำตัวถูกแน่ พันล้านหมื่นแสนเปอร์เซ็นต์ แต่คนที่ทำตัวไม่ถูกจริง ๆ น่ะมันไอ้คนที่นั่งท้าวคางมองหน้านั่นแหละ มันทำตัวไม่ถูก ใช่ มันทำแบบนี้ไม่ถูกนะ ไม่ถูกจริง ๆ
เอ่อ มันทำมะ ม่าย ม่ายถูกชัวร์แน่ ง่ะ เอ่อ
"เป็นอะไร นาเดียร์จ๋ามองหน้าพี่ฮวยทำไมจ๊ะ"
เออ อย่างกับว่ากระผมอยากมองมึงนักนี่ ใครใช้ให้มึงตั้งหน้าตั้งตาจ้องกูก่อนล่ะ
กูไม่ผิดนะโว้ยที่มองกลับถึงจะแอบเหลือบ ๆ แค่หางตาก็เถอะ
กูไม่ผิดเจง เจง มึงแหละผิด เมิง ง่ะ ไอ้ฮวยบร้าาาาาาาา
อ๊ะ น่าน มึงไม่ต้องกระดึ้บมาเลยนะ เป็นหนอนเหรอ เริ่มกระดึ้บ ๆ เข้ามาข้างเตียงนอนกูอ่ะ
มันหมายฟามว่างายฟะ กูลูกมีพ่อมีแม่นะมึง คิดจะทำอะไรกันแน่วะ
"นอนด้วยคนดิ ข้างล่างมันหนาวววววววววว" ท่าทางมันจะหนาวจริงนะนั่น ตาหวานเยิ้มเชียว แถมยังยิ้มไม่หุบด้วย สงสัยมันหนาวจนเพี้ยนไปแล้ว ใครเชื่อมึงก็บ้าสิวะ
"หนาวเหรอ เสียสละผ้าห่มให้ เอาไปเลย หมอนข้างด้วย เอาหมอนอีกใบไปมั้ย หมอนเพียบ ผ้าห่มเพียบรับรองหายหนาวชัวร์"
ตลก น้องนาเดียร์ตาขวางของพี่ฮวย อย่ามาตลก ตลกแหละ เล่นโยนผ้าห่มลงมาแบบนี้หมายความว่าไง คิดจะให้พี่ฮวยนอนห่มผ้าแก้หนาวจริง ๆ เหรอ เดี๋ยวปั๊ดน้อยใจซะเลยนี่ แล้วจะหาว่าไม่เตือน
"ถามจริง กลัวอะไร ไม่ทำอะไรหรอกน่า ขอนอนด้วยเฉย ๆ "
ไม่พูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลา แล้วพี่ฮวยที่ชักจะกลายเป็นไอ้เฮงซวยขึ้นมาจริง ๆ อย่างที่เดียร์คิด ก็จัดการลากทั้งผ้าห่มและหมอนที่ลงไปกองอยู่บนพื้นขึ้นมาถือเอาไว้ก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งอยู่บนเตียงนอนแคบ ๆ โดยที่เดียร์ต้องลุกพรวดพราดขึ้นและถอยหนีไปอีกทาง ทำท่าจะกระโดดลงจากเตียงไปต่อหน้าต่อตา
แต่ก็ถูกฮวยคว้าข้อมือเอาไว้ได้ทัน
"เฮ้ย บอกไม่ทำก็ไม่ทำสิ นอนด้วยเฉย ๆ ได้มั้ยเนี่ย นา .... ฮื่อ นาหันมาคุยกันก่อนถามว่านอนด้วยคนได้มั้ย นา อย่าหนีสิ หันมาคุยกันก่อนเร็ว นาเดียร์"
ที่เหลือเฟือมึงก็นอนไปสิว้าาาาาาาาาาาาา กูว่าจะนอนห้องตัวเองแล้วนะ แต่ตอนนี้กูอยากไปนอนห้องแม่กู ขืนนอนกับมึง กูไม่ได้หลับอย่างสงบสุขแน่ ๆ ไอ้บร้าาาาาาาาาาฮวย แง แง มึงจับมือกู มึงทำตาหวานใส่กู มึงอ่ะมึงอ่ะ กูจาฟ้องแม่กูโว้ยยยยยยยยยยย ว่ามึงลวนลามกูทางสายตา
"เป็นอะไรไม่ยอมคุย ถ้าหนีจริง ๆ เจอกอดแน่ เอาสิว่าไงจะคุยหรือยัง"
ทำเสียงเข้ม ๆ ข่มเต็มที่ แต่ใบหน้ากลับหุบยิ้มไม่อยู่ เมื่อคนที่ถูกคว้าข้อมือเอาไว้เอาแต่พยายามแกะข้อมือของตัวเองออกจากการเกาะกุมให้ได้ ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามอง ไม่ยอมสบตา ไม่ยอมพูด
แต่.......หน้า.........แดงแล้วจ่ะ....นาเดียร์ ไม่รู้เหรอจ๊ะว่าทำให้พี่ฮวยเพลิน....ยิ่งมองยิ่งเพลิน แหมมันน่ากอดซะให้เข็ด
"เออ คุย ว่ามาเด่ะ จะคุยอะไรก็ว่ามาจะได้หลับได้นอน นี่เห็นว่ามาไกลหรอกนะ ให้นอนคนเดียวเดี๋ยวกลัวผี โอ้ยยย เจ็บมือ ปล่อยซะทีสิวะ เจ็บนะโว้ยยย"
น่านนนนนนนนนน ให้มันได้อย่างนี้ เวลาพูดทำไมไม่เงยหน้าขึ้นมาพูด อุ๊บอิ๊บพูดให้หมอนให้ผ้าห่มฟังหรือไง พี่ฮวยอยู่นี่ เงยหน้ามาเร็ว เงยหน้ามาคุยกัน
"จริงอ่ะ สงสารเหรอสงสารจริงก็ให้กอดสิ นอนกอดเฉย ๆ ไม่ทำอะไรหรอกได้มั้ย....นะ"
เหยย อะไรของมึงวะ อย่าดึงสิ จะดึงแขนกูทำมายยยยยยย ไม่เอา กูไม่อยากโดนกอด ม่ายยยยยยยยยยยยย ขอร้องล่ะ กูยังไม่อยากโดนมึงกอดนะ เข้าใจมั้ย เข้าใจมั้ยวะ อ่ะ เข้าใจหน่อยสิ โปรดเข้าใจด้วยเถอะไอ้ฮวย กูยังไม่ยะ ยะ ยะ อยาก.....เอ่อ อ้าว เฮ้ย
เดียร์กำลังร่ำร้องอยู่ในใจด้วยเสียงที่ใคร ๆ ไม่ได้ยิน สีหน้าท่าทางที่แสดงให้เห็นยิ่งทำให้ฮวยอยากจะรั้งร่างของเดียร์เข้ามากอดในอ้อมแขน และท่าทางขัดแขนแบบนั้นยิ่งทำให้ฮวยพอใจ
น่ารักดี.....คิดได้เท่านี้ และยิ่งคิดว่าคนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาและแสดงท่าทางว่าอยากจะถอยหนีห่างชักน่ารักมากขึ้นทุกทียิ่งทำให้อยากกอด....กอดแน่น ๆ กอดให้คลายจากความคิดถึงให้สมกับที่ถูกทำให้ทุกข์ทรมานใจอยู่นาน
"ไม่กอดแล้ว.......ง่วงนอน....เหนื่อย...นอนดีกว่าเอาหมอนไป"
ห๊า อะไรนะ ทำไมอยู่ดี ๆ ปล่อยมือง่าย ๆ แบบนี้ล่ะ แล้วอยู่ดี ๆ ก็เลิกทำตาหวานใส่แบบดื้อ ๆ อยู่ดี ๆ ก็คว้าหมอนมาส่งให้ แล้วอยู่ดี ๆ ก็ทำหน้าเฉยขึ้นมา... โกรธ.............เหรอวะเนี่ย ตามไม่ทันนะโว้ยยยยยยยยย
"อ่ะ เอ่อ ง่า หมอน ใบนี้....ง่ะ"
คนที่งงเป็นไก่ตาแตกคือเดียร์ กำลังเขินหน้าแดงได้ที่ ทำท่าทางน่ารักน่าฟัดเข้าขั้น
แล้วอยู่ดีๆ ฮวยก็เลิกแกล้งง่าย ๆ เป็นใครก็ต้องงง และมีคำถามตามมาอีกมากมายจนสมองเรียงคำถามคำตอบไม่ทัน
มันเป็นอะไรของมันอีกวะเนี่ย มันเป็นอะไรของมานนนนนนนนนน กูงงเฟ้ย
ในเวลาไม่นานหลังจากงงได้ที่ สิ่งที่ตามมาคือความรู้สึกโมโห
นี่ นี่กำลัง กำลัง กำลังกลายเป็นของเล่นของไอ้ฮวยอีกแล้วเหรอเนี่ย
มันเล่นสนุกได้ที่ แล้วมันก็เลิกเล่นอีกแล้ว เป็นใครก็ต้องโกรธด้วยกันทั้งนั้น
ทำแบบนี้หมายความว่ายังไงวะ ทำแบบนี้หมายความว่ายังไง
"ถามจริง ๆ สนุกมั้ย" เดียร์ถามคำถามที่ทำให้ฮวยที่กำลังเตรียมเอนกายลงนอนต้องลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง
และหันกลับไปมองคนที่จ้องมองมา
รู้ว่าเดียร์คงไม่เข้าใจ แต่จะให้อธิบายยังไง ในเมื่อถ้าอธิบายออกไปเดียร์ก็คงไม่เข้าใจสิ่งที่พยายามจะบอก.............
"ไม่ได้สนุก"
ตอบง่าย ๆ แล้วก็เตรียมจะเอนกายลงนอนอีกครั้ง
"ไม่ได้สนุกแล้วแกล้งทำไม"
"ไม่ได้แกล้ง ทำจริง ๆ ก็เดียร์ไม่ให้กอด ก็จบ ไม่กอดก็ไม่กอด ไม่กอดก็นอนเองก็ได้ ไม่อยากบังคับใจ"
ตอบเหมือนไม่สนใจความรู้สึกของเดียร์ ตอบคำถามได้กวนประสาทมากที่สุดและยิ่งทำให้เดียร์โมโห
"ไอ้บ้า กวนชิบหายเลยโว้ยยย ไอ้ฮวย ทำไมกวนประสาทขนาดนี้วะ"
โดนด่า แล้วก็โดนตะคอกใส่หน้า ที่ต้องโมโห มันใครกันแน่
"อ้าวเดียร์ แล้วถ้าบอกว่านาเดียร์จ๋ามานั่งตักเรามั้ย กอดหน่อยสิ แล้วก็หอมแก้มเราด้วยนะ ซ้ายขวาเลย จูบด้วยก็ยิ่งดี ถามจริง ๆ ขอแบบนี้จะให้หรือเปล่าก็ไม่ให้อยู่ดี อยากให้ทำ แต่รู้ว่าขอไปเดียร์ก็ไม่ให้ แล้วจะให้ทำไงอ่ะ นอนหลับไปเลยดีกว่า เผื่อจะเลิกฟุ้งซ่าน ผิดหรือไงเนี่ย"
อะไรนะ มันว่าอะไรนะ ไอ้ฮวยมันว่าอะไรของมันวะ มันพูดอะไร ขออะไรที่ว่าไม่ได้ ห๊า อะไรวะ
อะไรของมันที่มันบอกว่าไม่ได้
คนบางคน บ้า ๆ บอ ๆ เวลาโมโห คิดอะไรไม่ทัน เพราะความโมโหบังตา
ไม่รู้ว่าฮวยพูดอะไรบ้าง แต่รู้ว่าเป็นคำพูดที่ไม่เข้าหูเอาซะเลย
รู้ว่าตัวเองกำลังหงุดหงิดอย่างถึงที่สุด และก็ไม่ทันคิดว่าตัวเองจะทำเรื่องบ้าบอออกไป
เดียร์ขึ้นไปนั่งคร่อมทับอยู่บนร่างของฮวย
ยกแขนขึ้นโอบรอบคอของคนที่ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังถูกท้าทาย
จรดปลายจมูกลงที่ข้างแก้มของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว ก่อนจะแตะริมฝีปากเข้าที่ริมฝีปากของฮวย
ผละออกห่าง และลุกขึ้นไปยืนท้าวเอวมองหน้าของคนที่ทำให้อยากต่อยปากคนกวนประสาทคนนั้นมากที่สุด
บทรักหวานชื่นที่ใช้เวลาไม่ถึง 0.02 วินาที รวดเร็วปานสายฟ้าแลบ
"รู้ได้ยังไงว่าไม่ทำ....ทำแล้วนี่ไง....อย่ามาท้านะ คราวนี้จะพูดอะไรอีกก็ว่ามาเลย"
เพิ่งรู้สึกตัวว่าทำอะไรลงไปตอนที่แตะริมฝีปากสัมผัสกับริมฝีปากของฮวยที่ยังอยู่ในอาการงงงัน
แต่ก็ย้อนเวลากลับไปทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ปั้นหน้าบึ้งตึงเข้าใส่กลบความอายในความบ้าของตัวเอง
"ทำตอนไหน เหอะ ขอไปก็ไม่ได้ อย่ามาทำเป็นหยอกหน่อยเลย"
ทะเลาะกันอีกแล้ว ฮวยยั่วโมโห เดียร์กำลังโมโหสมความตั้งใจของฮวย
ต่อปากต่อคำกันไม่เลิก ไม่จบไม่สิ้น
"ทำแล้ว ทำไปแล้วเมื่อกี้นี่ไง ไม่เห็นหรือไง"
ไอ้ฮวยมันน่าโมโห มันหาว่าไม่ได้ทำอย่างที่มันขอ ทำไปแล้ว มันยังหาว่าไม่ทำอีก
หาเรื่องกันชัด ๆไอ้บ้าเอ้ยยยยยยยย
"ไม่เห็นรู้เรื่อง ไม่ได้ทำ เดียร์ไม่ได้ทำ จะทำได้ยังไง ยังไม่ได้ทำอะไรเลย"
"ทำแล้ว เมื่อกี้นี้ โธ่โว้ยยยยยยยย ไม่เห็นหรือไงวะ ห๊า ไม่เห็นหรือไง"
เถียง ต่างฝ่ายต่างเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่มีใครยอมใคร
เดียร์เดินเข้าไปคว้าคอเสื้อของฮวยเอาไว้และแทบอยากจะใช้กำปั้นกระหน่ำไปที่ใบหน้าของคนที่ทำหน้าตากวนประสาทคนนี้ให้รู้แล้วรู้รอด
"บอกว่าทำไปแล้วโว้ยยยยยยยยยยย"
"ก็บอกว่าไม่ได้ทำไม่เข้าใจหรือไง"
ตาต่อตาฟันต่อฟัน.....ฝ่ายหนึ่งบ้าอีกฝ่ายหนึ่งเดือด เจอกันเห็นท่าจะไปด้วยกันไม่ได้
"จูบบ้าอะไรแบบนั้น ทำไม่เป็นหรือไงมานี่จะสอนให้จะได้เลิกเข้าใจผิด
ที่เดียร์ทำมันไม่ใช่จูบ แบบที่จะทำนี่ไงจูบของจริง"
ไม่ต้องรอช้า ฮวยรีบคว้าร่างของคนขี้โมโหเข้ามากอดเอาไว้แน่นและกระแทกริมฝีปากแตะต้องสัมผัสลงมาอย่างรวดเร็วโดยไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายตั้งตัว
"อื้อ อือ ไอ้....ฮื่อ" คนที่พยายามขัดขืนยังพยายามดิ้นรนหนีห่างไม่ยอมรับสัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้ อยากจะหนี แต่ร่างกายที่คิดต่อต้านเริ่มไร้เรี่ยวแรง อยากจะออกห่าง แต่ใจไม่อยากห่าง ยินยอมตั้งแต่แรก แต่ขัดเขินเกินกว่าจะบอกว่าหลงใหลในรสสัมผัสที่ได้รับ
"อือ" เสียงร้องประท้วงถูกกลืนหายไปหมดสิ้น ดวงตาหรี่ปรือ ไร้เรี่ยวแรงขัดขืนในเวลาไม่นาน
ความร้อนรุ่มที่สัมผัสเคล้าคลออยู่ที่ริมฝีปาก รสชาดหวาน ๆ ที่ทำให้เคลิบเคลิ้มเหมือนฝัน ปลายลิ้นที่ค่อยแทรกสอดเข้าหากระหวัดรัดพัวพันให้ยินยอมตอบรับอย่างช้า ๆ
คิดไม่ออก ไม่รู้ว่าสิ่งที่ได้รับคืออะไรกันแน่
รู้แต่ว่า........กำลังหลงใหลสัมผัสอ่อนโยนแบบนี้ หลงใหลได้ยังไง ไม่รู้ รู้แต่ว่าไม่มีเรี่ยงแรงต่อต้านอีก
จูบจนหนำใจ สัมผัสจนพอใจ ไม่คิดอยากจะหยุดในเวลานี้ แต่เพิ่งรู้สึกตัวว่าขืนมากกว่านี้คงไม่ดี
ริมฝีปากร้อนรุ่มของคนรุกรานผละออกห่างอย่างช้า ๆ ประคองร่างของคนในอ้อมแขนให้ทรุดนั่งลงพร้อมกัน ดวงตาคมจับจ้องใบหน้าเนียนแดงก่ำของคนที่แทบไม่ได้สติ
ดวงตา........ไม่อยากจ้อง ไม่อยากมองลึกไปในดวงตาหวานเชื่อมปรือปรอยคู่นี้.......ขอร้องเถอะอย่าไปทำหน้าแบบนี้ให้ใครเห็นได้มั้ย..........ขอยึดไว้เพียงคนเดียวเถอะนะ
ไม่อยากหยุดแต่ก็ต้องหยุด ไม่อยากกลายเป็นไอ้บ้ากามอย่างที่เดียร์ว่า
ไม่อยากเป็นคนชอบแกล้งให้เดียร์โกรธอีก....
ไม่อยากเป็น.....ไม่อยากเป็นคนแย่ ๆ แบบนั้นเลยจริง ๆ
"ไหวมั้ย....." ไม่ได้รับคำตอบ แต่รู้สิ่งที่ต้องทำ
ประคองร่างของคนในอ้อมแขนให้เอนลงนอนเคียงข้างอย่างช้า ๆ แตะฝ่ามือลูบไล้เส้นผมนิ่มของคนที่นิ่งเงียบในอ้อมแขนอย่างแผ่วเบา ก่อนจะจรดปลายจมูกลงที่หน้าผากมนของคนในอ้อมแขน
เหมือนรับรู้ได้ถึงอาการสะดุ้งสุดตัวของคนที่ยอมให้กอด แต่ไม่มีเสียงเอะอะโวยวายตามมา
ฮวยหยุดพูด และคนที่ยอมให้กอดเอาไว้ในอ้อมแขนก็หยุดพูด
ใบหน้าซุกซบอยู่แนบอกของคนกอด นิ่งสงบเงียบงัน ไม่ได้คิดจะต่อต้านอะไรอีก
สุขใจเล็ก ๆ กับเรื่องเล็กน้อย
ไม่ได้คิดจะเกินเลยไปมากกว่านี้ ขอเพียงแค่นี้ก็มีความสุขแล้ว
ฮวยนอนอมยิ้ม และหลับตาลงอย่างช้า ๆ
ฝ่ามือลูบไล้แผ่นหลังของคนในอ้อมแขนเหมือนอยากจะกล่อมให้หลับลงพร้อมกันท่ามกลางความรู้สึกอบอุ่นอ่อนหวานในค่ำคืนนี้
ไม่มีคำพูดให้ขัดเคืองใจ มีเพียงความเงียบงัน และความรู้สึกเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข
"ข้างนอกฝนตกอีกแล้ว....."
ฮวยไม่ได้คาดหวังคำตอบ แต่ได้รับคำตอบง่าย ๆ ที่ทำให้สะกดกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ไม่อยู่
"มิน่าล่ะ.....หนาวจัง"
แค่เพียงคำตอบง่าย ๆ ที่ทำให้ต้องกระชับอ้อมแขนให้มากขึ้น และอยากจะตะโกนก้องบอกให้คนทั้งโลกได้รับรู้ถึงความรู้สึกนี้ มีความสุขจะตายแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยย
"ขยับเข้ามาอีกซิ จะได้ห่มผ้าด้วยกัน"
คำพูดที่แสนธรรมดา ไม่ได้มีความหมาย แต่เพราะน้ำเสียงทุ้มนุ่มและสัมผัสอบอุ่นที่ได้รับทำให้เดียร์ต้องเบียดกายเข้าหาเพื่อรับความรู้สึกที่อีกฝ่ายมอบให้
ได้รับคำตอบที่ไร้คำพูด
คำตอบง่าย ๆ ที่ทำให้ฮวยรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขที่สุดในโลก
คำตอบง่ายดาย จากคนที่มอบความรู้สึกให้และได้รับการตอบรับกลับมา
ให้ตายเถอะว้าเดียร์เอ้ย นาเดียร์ นาเดียร์ น้องนา น้องนา น้องนาเดียร์เอ๋ย
ถามจริง ๆ เถอะนะ ถามจริง ๆ
อยากจะถามเดียร์จริง ๆ เลยโว้ยยยยยยยยยยยยยยย
แต่ไม่กล้าถาม ขืนถามไปโดนชกปากแตกแน่..........แค่นี้ก็มีความสุขจะบ้าแล้ว
แต่ก็อยากจะถาม.....ถามเหมือนอยากจะแกล้งอีกครั้ง.....ถามออกไปให้เดียร์โมโหอีกครั้งคงไม่เป็นไร
"เดียร์....ทำไมโมโหได้น่ารักจัง...คราวหน้าโมโหอีกนะจะได้สอนจูบบ่อย ๆ เดียร์จะได้ชิน..ถ้าเป็นจูบกลิ่นผลไม้รวมได้ก็ท่าจะดี เดียร์ว่างั้นมั้ย "
TBC......
หัวข้อ: เรื่องสั้นคั่นเวลา....ผู้ชายหยอกล้อกัน โดย aoikyosuke (อ่าน 485581 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก