บางครั้งการห่างกันบาง อาจทำให้สองหัวใจได้รู้สึกถึงความรุนแรงของแรงดึงดูดของกันและกันก็ได้ ว่าไหม
ดีใจจังที่ทุกคนชอบ ถึงคู่นี้เค้าจะแรงกันไปหน่อย แต่คนอ่านก็รักจริงไหม่อ่ะ
ความเดิมตอนที่แล้ว
"ปล่อยกูอยู่คนเดียวเงียบ ๆ สักพักข้อร้องล่ะ อย่ามาให้กูเห็นหน้าสักพักได้มั้ยไอ้ฮวย กูไม่เคยขออะไร แต่ครั้งนี้กูขอล่ะ ขอจริง ๆ กูขออยู่คนเดียวเงียบ ๆ ได้มั้ย"
ขอร้องเหรอ ข้อร้องงั้นเหรอ ถึงขนาดต้องขอร้องกันเลยใช่มั้ย โกรธมากขนาดนี้แล้วเหรอ แล้วจะให้ทำยังไง จะให้ขอโทษหรือไง แบบนั้นไม่มีทางเด็ดขาด
ไม่เคยคิดจะทำหรอก การขอโทษใครสักคนมันยากเกินกว่าที่จะทำได้
"เออ กูก็ว่างั้นเดียร์....อยู่ห่างๆ กันสักพักก็ดี เผื่ออะไรอะไรมันจะดีขึ้น เผื่อว่าจะมีอะไรดีขึ้นจะได้ไม่ต้องเกิดเรื่องแบบนี้ เผื่อว่ามันจะดีขึ้นจริง ๆ " เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน เฉย ๆ ไม่ได้เป็นอะไร "อยู่ห่างกันสักพักบ้าบออะไร ทำอย่างกับว่าเราอยากจะอยู่ใกล้นักหนา อยู่ใกล้กันทีไรก็ทะเลาะกันทุกที
เออดี ห่าง ๆ กันแบบนี้แหละดี บอกตรง ๆ ไม่ได้อยากจะสนใจนักหรอก คิดดูแล้วกัน หาเรื่องก็เท่านั้นนิสัยก็แย่ นึกว่าง้อตายห่าเลยมั้ง"
ฮวยนั่งหน้าบึ้งมือยังคงถือโทรศัพท์เอาไว้ พูดไปโมโหไป ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโหเมื่อนึกถึงคนที่ทำให้ต้องทำให้ต้องเป็นแบบนี้
"แคร์เหรอวะ"
บ้าสิ ถามอะไรบ้า ๆ แคร์เนี่ยนะ เป็นห่าอะไรก็ช่างมันสิ ไม่เคยอยากจะนึกถึงเลยสักนิดเดียว
จริง ๆ นะ
จริง ๆ
"แคร์อะไร ไม่ใช่แฟนซะหน่อย เรื่องอะไรต้องสนใจด้วย"
ใช่ ไม่ได้คิดจะสนใจ ไม่อยากจะยุ่งด้วยซ้ำ แต่ทำไมยิ่งพูด ยิ่งหงุดหงิดโมโหมากขึ้นทุกที
"นายงอนแฟนอยู่นี่หว่า อ่อนข้อให้หน่อยสิวะ บางทีเขาก็มีแต่อารมณ์โมโหไม่มีหรอกเหตุผลน่ะเราก็แค่ยอม ๆ เขา ขอโทษไปซะก็สิ้นเรื่อง ไปหาบ่อย ๆ พูดเพราะ ๆ ฟังไปฟังมา แฟนนายก็ออกจะรักนายดีนี่หว่าเพียงแต่อาจจะขี้โมโหไปหน่อยก็เท่านั้น ฮวยก็หัดสงบปากสงบคำบ้างสิชอบไปแหย่เขาเองแบบนี้ก็ต้องโทษตัวเอง"
เฮ้ยยยยยยยยยยย ไม่ได้หมายถึงแฟน หมายถึงไอ้เดียร์ มีประโยคไหนที่บ่งบอกว่ากำลังพูดถึงแฟนอยู่หรือไง
เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าวะ
"เราไม่ได้หมายถึงแฟนนะ เราหมายถึง เพื่อนน่ะ เข้าใจมั้ย เพื่อนเฉย ๆ โว้ยยยยย ไม่ได้คิดอะไรจริง ๆ นะ"
เชื่อก็บ้าแล้ว มีที่ไหน ที่จะมานั่งงอนกันโกรธกันแบบนี้ ไอ้ฮวยมันไม่เคยจะมาพูดเรื่องใคร ๆ ให้ฟังซะที
แต่ดูเหมือนคราวนี้จะเอาจริง ก็เล่นโวยวายงี่เง่าตลอดเวลา แบบนี้แสดงว่า..........แฟนชัวร์.....อย่ามาปากแข็งเลย
"พันซ์ เราบอกว่าไม่ใช่แฟน เป็นเพื่อนจริง ๆ ไม่เชื่อหรือไง"
ครับผม ไม่เชื่อครับ ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางเชื่อหรอกครับ ไอ้นี่มันหลงรักเพื่อนตัวเองแล้วยังไม่รู้ตัวอีกหรือไง
"ไม่ใช่แฟนจริง ๆ นะ จริง ๆ ทำไมไม่เชื่อวะ"
ก็บอกอยู่นี่ไงว่าไม่เชื่อ แบบนี้ต่อให้ฉลาดน้อยแค่ไหนก็ดูออก มีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่ไม่ยอมรู้ตัว อาการร้อนรุ่มทุรนทุรายแบบนี้มัน อาการของคนคิดถึงกันชัด ๆ ปากแข็งจริง ๆ
"ไม่ได้เจอน่ะ อยากเจอมั้ย"
อยากเจอมั้ยเหรอ อยากเจอสิ ถ้าเจอนะ จะ...............จะทำอะไรวะ ไม่รู้ เดี๋ยวค่อยคิด แล้วจะเจอได้ยังไงในเมื่อแกล้งเอาเบอร์สาธารณะโทรไปหาแต่ฝ่ายนั้นดันปิดโทรศัพท์ตลอดเวลา
แอบไปหา หลังจากคืนนั้นที่ตะโกนใส่หน้าไป คืนนั้นที่ทำให้นอนไม่หลับทั้งคืน
ตอนเช้าก็แอบไปหา แต่ห้องล็อค แล้วก็ล็อคหลายวันด้วย สงสัยว่าจะกลับบ้าน จะตายอยู่แล้วนะ ใจมันหวั่น ๆ ไปหมดไม่รู้ทำไมถึงต้องกระวนกระวายขนาดนี้ ยิ่งมากขึ้นทุกที ทุกทีจนไม่รู้จะทำยังไง
"อย่าเงียบสิวะ ยอมรับมาเถอะว่าเหงา อยากไปเห็นหน้าเขา จะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ แค่ตอบมาอย่างเดียวตอนนี้ถ้าเจอหน้าคนที่พูดถึงอยากจะทำอะไรมากที่สุด"
อยากจะทำอะไรงั้นเหรอ..............อยากจะทำอะไร
"กอด......แล้วก็ถามว่าหายไปไหนตั้งนาน"
เปล่าไม่ได้พูดออกไป แค่เพียงคิด คิดแล้วก็ได้แต่นิ่งเงียบไม่กล้าจะพูดมันออกมา ไม่กล้ายอมรับไม่กล้าตอบไม่กล้าตัดสินใจ .............. ไม่กล้า...........ยอมรับความจริง
"ไปคิดดูดี ๆ ว่าคิดยังไงกันแน่ ถ้ายังยืนยันคำเดิม เตรียมตัวเสียใจภายหลังได้เลย"
พันซ์วางสายไปแล้ว ทิ้งให้คนบางคนนั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเองเพียงลำพัง
อยู่ห่างกันสักพัก คิดแค่นั้นเอง คิดแค่ว่าเผื่อจะได้ไม่ต้องมีความรู้สึกบ้า ๆ เข้ามาเกี่ยวข้อง คงเป็นเพราะว่าอยู่ใกล้กันมากเกินไป บรรยากาศมันพาไป หรืออะไรก็แล้วแต่ ทั้งที่ทะเลาะกันขนาดนั้น แทบจะไม่เคยพูดคุยกันดี ๆ ด้วยซ้ำ
แต่..............เวลานี้..........กลับรู้สึก........ได้มากขนาดนี้
กลับมาที่บ้าน คิดว่าเพลียจนอยากจะนอนหลับสักตื่น แต่ข่มตาให้หลับลงไม่ได้ เปิดมองภาพที่ถ่ายเล่น ๆ เก็บเอาไว้ก็พบว่ามีแต่ภาพของไอ้เดียร์ตาขวางงี่เง่าเต็มไปหมด
ทั้งเวลาที่นอนหลับ กินข้าว หรือแม้กระทั่งเวลาที่........ร้องไห้งอแงเพราะไม่ได้สติเพราะเหล้า
ป่านนี้ทำอะไรอยู่วะ
โทรไปหาตั้งหลายครั้งแล้ว จะให้ไปตามหาที่ไหน ไม่ใช่ว่าจะอยากง้อ หรืออยากขอโทษ
แต่พอรู้ตัวมือมันก็กดโทรไปหาซะแล้ว
"หายไปไหนของมันวะ เฮ่อ ห่างกันสักพักงั้นเหรอ นี่ก็พักใหญ่แล้ว ทำไมยังไม่ลืมซะที เป็นห่าอะไรนักหนาวะกู
ติดใจอะไรมัน ไอ้เดียร์คนเดิม แบบเดิม งี่เง่าเหมือนเดิม..... แต่ทำไมถึงอยากเจอขนาดนี้ อยากเจอจะตายอยู่แล้ว"
ฮวยยังคงจ้องมองภาพซ้ำไปซ้ำมา และหวลคิดไปถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อน
จะว่าเผลอก็ได้..........แล้วทำไมตัวเองถึงเผลอได้ถึงขนาดนั้น
ผ่านมาถึงวันนี้ ความรู้สึกที่ได้รับยังไม่ยอมจางหายไป มีแต่จะรู้สึกเพิ่มขึ้นทุกวัน ทุกวัน
และทำให้ทุรนทุรายกระวนกระวายจนไม่เป็นอันทำอะไร
"ไม่นึกถึงกันบ้างเลยใช่มั้ยวะ ถึงได้ทำแบบนี้ เออ จะได้รู้ไว้นะเดียร์จะได้รู้ไว้ อยากห่างกันมากนักใช่มั้ย
เอาเลย ห่างกันให้พอเลย เอาให้ลืมหน้ากันไปเลยยิ่งดี เกลียดไอ้เดียร์จริง ๆ "
คิด
ภายในใจกำลังคิด
แต่หัวคิ้วกลับขมวดมุ่น เมื่อดวงตาจ้องมองภาพของเดียร์ก็ยิ่งทำให้อยากเจอมากขึ้น
"ไอ้เดียร์บ้า........ทำไมเป็นแบบนี้วะ อยากจะบ้าตายเพราะไอ้เดียร์จริง ๆ เลยโว้ยยยยยยยยยยยยยย"
"กลับมาแล้วเหรอไอ้น้องโง่ ข้ามีซีดีเพลงใหม่ ๆ ด้วยนะโว้ยเอ็งสนใจมั้ย"
ไอ้หวานรีบแจ้นมายืนรอเลยนะ ตัวเองก็ไปอยู่หอไม่ใช่หรือไง ไปเรียนแน่หรือวะ หรือว่าไปหาวิธีการมาแก้คืนเรื่องก่อนหน้านี้
"เออ รู้แล้ว ขอนอนก่อนได้มั้ย เหนื่อย"
ตอบออกไปแล้วก็เดินหนีเข้าห้องไปนั่งอยู่เงียบ ๆ คนเดียวไม่ยอมพูดจากับใครอีก
"แม่ มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่กลับมาแล้วเหรอ ไหนแม่ว่ามันซึม ๆ ไง นี่มันเข้าขั้นซึมเศร้าแล้วนะแม่"
ตาหวานเด็กตัวเล็กเดินถือแผ่นซีดีร่อนไปร่อนมา และรีบคว้าขนมที่อยู่ในจานเข้าปาก ก่อนจะนั่งทำหน้าเครียดคุยกับแม่ของตัวเองที่ยืนอยู่ห่างออกไป
"หวานลองคุยกับน้องดูซิลูก มีอะไรก็ไม่ยอมบอก พี่น้องนิสัยเหมือนกัน มีอะไรไม่เคยปรึกษาเอาแต่เก็บเงียบ นี่ก็เป็นมาตั้งแต่กลับนั่นแหละ ไม่ยอมพูดยอมจา บอกแต่ว่าเหนื่อย ขลุกอยู่แต่ในห้องทั้งวัน ถ้าเป็นทุกทีป่านนี้ชะเง้อคอรอหวานกลับมาแล้ว ไปคุยกับน้องบ้าง คุยกันดี ๆ อย่าหาเรื่องทะเลาะกันอีกล่ะ แม่ปวดหัว"
แม่นี่ก็เห็นหวานเป็นคนยังไง ก็น้องมันโง่เอง ช่วยไม่ได้ งั้นไปหาเรื่องมันหน่อยดีกว่า เอาซีดีไปอวดเผื่อมันจะอยากได้ ........... เพื่อน้องชายเป็นไงเป็นกัน
ตาหวานมีความมุ่งมั่น ตรงดิ่งไปที่ห้องน้องชายและถือโอกาสเปิดประตูห้องเข้าไปอย่างถือวิสาสะ
ใครคนหนึงนั่งกอดเข่าเงียบ ๆ อยู่บนเตียง ดวงตาจ้องนิ่งไปที่โทรศัพท์ในมือแล้วก็ถอนใจยาวเหยียด
ตาหวานชะงักนิ่งค้างอยู่อย่างนั้นและสังเกตเห็นน้องชายที่รีบยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็วแกล้งทำเหมือนไม่เป็นอะไร ทั้งที่ดวงตาคู่นั้นที่ทอดมองมาแสนหม่นหมอง
นิ่งเงียบทั้งพี่ทั้งน้อง
เดียร์ไม่ได้พูดอะไรอีก นั่งเงียบนิ่งเฉย ในขณะที่ตาหวานหรุบสายตาลงต่ำ และครุ่นคิดถึงบางสิ่งบางอย่าง
น้องชายไม่เคยเป็นแบบนี้ ทุกทีมันจะทำตัวงี่เง่าไร้สาระ มันไปทำตัวแบบนี้ข้างนอกหรือเปล่าไม่รู้
รู้แต่ว่า ตอนนี้มันคงกำลังเศร้า ถามไปมันคงไม่อยากบอกว่าเป็นอะไร ถ้าให้อยู่คนเดียวคิดอะไรไปเงียบ ๆ คงดีกว่า
"ไอ้น้องโง่......อาบน้ำแล้วใช่มั้ย"
"เออ"
"ง่วงมากนักใช่มั้ย"
"เออ"
ตาหวานมองหาสวิทต์ไฟและจัดการกดดับไฟทันที ก่อนจะรีบตรงดิ่งมาคว้าหมอนที่พอมองเห็นได้ลาง ๆ
ปัด ๆ สองสามครั้งและเอ่ยบอกกับน้องชาย
"เหนื่อยก็นอน เดี๋ยวพรุ่งนี้มันก็ดีเอง"
เดียร์เอนหลังลงแล้วตามที่พี่ชายบอก และหรี่ตาลงอย่างช้า ๆ
ผ้าห่มถูกคลุมให้จนถึงอก และมือเล็ก ๆ อุ่น ๆ ของใครบางคนแตะเบา ๆ ที่เส้นผม
"ค่อย ๆ คิดแล้วกัน ข้าก็จะไปนอนแล้ว"
ตาหวานเดินห่างออกมา และจัดการปิดประตูให้กับคนที่นอนนิ่งๆ อยู่บนเตียง
ภายใต้ความมืดมิด เดียร์ค่อย ๆ ควานมือหาบางสิ่งบางอย่างที่เก็บไว้ใต้หมอน
นอนมองโทรศัพท์ในมือและเก็บเอาไว้ที่เดิม
"อยู่ห่างๆ กันสักพักก็ดี เผื่ออะไรอะไรมันจะดีขึ้น เผื่อว่าจะมีอะไรดีขึ้นจะได้ไม่ต้องเกิดเรื่องแบบนี้ เผื่อว่ามันจะดีขึ้นจริง ๆ "
คำพูดของคนบางคนยังคงก้องอยู่ในหู ไม่ยอมจางหาย
มันก็เป็นแบบนั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่เคยสนใจคนฟังสักนิดว่าจะรู้สึกยังไง
ไอ้ฮวยมันเป็นคนแบบนั้น ชอบแกล้ง แกล้งทุกครั้งที่มีโอกาส
สนุกอยู่คนเดียว ในขณะที่คนอื่นไม่ได้สนุกด้วยสักนิด
มันคงไม่มีทางรู้ ว่าความรู้สึกแปลก ๆ บางอย่าง เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว
ความรู้สึกที่พยายามสลัดออกไปให้หมด แต่กลับทำไม่ได้อย่างที่ใจคิด
ทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิด
ใจอ่อน และยอมให้ง่าย ๆ ถึงรู้ว่าจะถูกพูดจาร้ายกาจใส่ทุกครั้ง แต่ร่างกายมันกลับยินยอมโอนอ่อนผ่อนตามทุกครั้งที่ถูกสัมผัส ไอ้ฮวยมันคงไม่มีทางรู้ มันคิดแค่อยากเล่นสนุกกับความรู้สึกของคนอื่นโดยที่ไม่ได้คิดอะไร
มันทำอย่างนั้น ทำโดยไม่สนใจ จูบทำไม กอดทำไม ทั้งที่ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย
ทำแค่เพราะอยากแกล้ง แล้วมันเคยคิดถึงใจคนอื่นบ้างมั้ย ไม่มีเลย ไม่มีสักนิดเดียว
ไม่เคยคิดว่าคนอื่นจะเสียใจเป็นเหมือนกัน ถ้าไม่ได้แกล้งมันคงจะไม่มีความสุขสินะ
มันคงมีความสุขมากที่ได้เห็นใครบางคนกลายเป็นตัวตลก มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น แล้วทำไมมึงต้องเลือกมีความสุขบนความทุกข์ของกูด้วย ไอ้ฮวย ไอ้บ้าฮวย เฮงซวยเอ้ย กูเกลียดมึงที่สุด เกลียด จนไม่รู้ว่าต้องทำยังไง
"ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมวะ.......ทำไม"
เดียร์นอนขมวดคิ้วมุ่น กำปั้นทุบกระหน่ำไปที่ผนังห้องครุ่นคิดกับตัวเองด้วยความกลัดกลุ้ม พยายามข่มตาให้หลับ แต่กลับทำไม่ได้
ภายในใจหนักอึ้ง เหมือนมีบางอย่างกดทับลงมามากขึ้น และมากขึ้นทุกขณะ มากจนแทบไม่มีอากาศหายใจ อึดอัด และหม่นหมอง แม้แต่ตัวเองยังไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นนี้ได้ยังไง
TBC.....
หัวข้อ: เรื่องสั้นคั่นเวลา....ผู้ชายหยอกล้อกัน โดย aoikyosuke (อ่าน 485982 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก