ตอนที่ 2
หลังจากเริ่มการประชุมคณะสีแดง ซีก็โผล่ไปให้ฟ้าเห็นทุกวันแต่ก็ไม่ได้เข้าไปทักไปคุย ส่วนฟ้าก็ก้มหน้าหลบหน้าหลบตาใครให้ทำอะไรก็อือๆ ออๆ สุดท้ายเลยได้งานสวัสดิการนักว่ายน้ำทั้งที่เจ้าตัวก็ว่ายน้ำไม่เป็นซะงั้น
โรงอาหารตึกวิศวะ
“ไปเปลี่ยนมั้ยฟ้ากลัวแกตกน้ำว่ะ”
“ไอ้ซอฉันไม่ได้เป็นเด็กห้าขวบนะ ที่เดินริมขอบสระแล้วจะตกสระ ไอ้บ้า”
“เออไอฟ้ามันก็โตๆแล้วปล่อยมันไปมั่ง อยู่บ้านที่บ้านก็ทำราวกับมันเป็นแก้วต้องดูแลเป็นพิเศษอยู่แล้ว อยู่นี่ก็หัดให้มันเข้มแข็งมั่ง”
“แล้วมันต้องทำอะไรมั่งวะ เอาใบมาอ่านดิ๊ หาน้ำ เตรียมกล่องปฐมพยาบาล โหง่ายๆ”
“ก็ดีๆ เพราะมันเอาสวัสดิการว่ายน้ำแค่สองคนมีแกกับรุ่นน้องปีหนึ่งผู้หญิง ส่วนฉันกับไอ้เอได้เป็นนักบอล จะไปเชีร์ยแฟนตัวเอง” แฟนไอ้ซอมันอยู่สีเขียว และเป็นนักบอลมหาลัยด้วย
“ไอ้คนทรยศสี ฮ่าๆ”
“อย่าพูดแบบนั้น เค้าเรียกหัวใจเอนเอียงเล็กน้อย ก๊าก”
“เฮ้ย” เสียงตกใจจากเอที่กำลังดูใบรายชื่ออยู่เรียกความสนใจจากอีกสองคนทันที
“ฟ้ามึงงานเข้าละล่ะ”
“ทำไม”
“นักกีฬาว่ายน้ำประเภทฟรีสไตล์ นายศิรพัฒน์ สวัสด์เศวษ” ชื่อที่แสนคุ้นเคยและยังคงมีอิทธิพลเสมอมาทำเอาฟ้าช็อคไปในทันที จะหนีกันให้พ้นไม่ได้หรือไง ทำไมต้องให้มาเจอกันด้วย
“เฮ้ยแก พี่ซีลงว่ายน้ำแหละ” เสียงจากสาวๆกลุ่มใหญ่ที่นั่งอยู่โต๊ะไม่ไกลดังขึ้น
“กริ๊ดดดจริงปะ ฉันล่ะอยากไปเชีร์ยที่สุด”
“เออๆ แต่เห็นว่าแฟนเก่าพี่ซีก็อยู่สีแดงด้วยนะ”
“ต๊ายตามกันไปหรือเปล่า โดนพี่ซีบอกเลิกยังจะตามพี่ซีอีก”
“นั่นสิตอนคบกันนะปากร้ายจะตาย ถ้าฉันเป็นพี่ซีนะไม่ทนมาเกือบปีหรอกคนอะไรขี้วีน ชอบเหวี่ยง”
“เออๆ แกจำไอ้เปลวที่เรียนบัญชีได้ปะ โดนตบกลางผับเลยนะแก”
“ยี้ นิสัยแย่จริงๆ ดีแล้วเลิกๆกันไปซะ”
เสียงวิจารณ์ที่ได้ยินทำเอาฟ้าน้ำตาคลอ
ผิดหรือไงที่หวงแฟนตัวเอง
ผิดหรือไงที่รับไม่ได้ถ้าแฟนไปมีคนอื่น
ผิดหรือไงที่ยอมไม่ได้ถ้าต้องแบ่งซีให้ใคร ..
แล้วทำไมไม่มีใครคิดบ้างว่าทำไมเค้าต้องวีน ต้องเหวี่ยง ..
“ฟ้า ไม่เอาอย่าร้องๆ พวกนั้นมันไม่รู้อะไร”
“นั่นสิ อย่าสนใจๆ ป่ะๆกลับบ้านกันดีกว่า”
ระหว่างที่ทั้งสามกำลังจะเดินไปที่รถ ฟ้าก็เดินชนเข้ากับซี ..
“ขอโทษครับ ..ฟ้าเจ็บมั้ย” น้ำเสียงที่เป็นห่วงพร้อมสายตารู้สึกผิดยิ่งทำให้ฟ้าร้องไห้ออกมาหนักขึ้น
“ฮึก ..”
“ฟ้า.. ซีขอโทษอย่าร้องไห้นะ ไม่เอาๆ” เหมือนเป็นปฏิกิริยาที่คุ้นเคยเมื่อร่างสูงดึงมากอดร่างบางก็โอบเอวไว้ทันที ซุกหน้าลงกับอกกว้างร้องไห้ออกมา
“เอ่อ ฝากฟ้าด้วยนะซี”
“อือๆ”
ผ่านไปแค่ไหนไม่มีใครรู้ที่ฟ้าร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของซี
“โอ๋ๆ ไม่ร้องตาบวมแล้วนะครับ ป่ะๆกลับบ้านกันดีกว่า เดี๋ยวซีไปส่ง” ร่างสองร่างที่เดินจูงมือกันแนบแน่น คนตัวสูงดีกรีคาสโนว่าประจำมหาลัยเดินจูงมือราชินีงอแงที่เช็ดน้ำตาป้อยๆ เดินเตาะแตะตามไปเรียกสายตาจากคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี ยิ่งพึ่งกอดกันกลางถนนหมาดๆ ยิ่งเป็นที่สนใจ
หรือราชินีกับคาสโนว่ากำลังจะรีเทิร์น ?
“ซี .. ปล่อยมือเถอะ ฟ้ากลับเองได้”
“ไม่เอา ฟ้าร้องไห้แบบนี้ซีไม่ชอบ ซีเป็นห่วง เดี๋ยวซีไปส่ง”
“แล้วซีไม่ไปกับแฟนซีหรอ” ร่างสูงชะงักทันที หันกลับมามองร่างบางสายตาฉายแววโกรธ
“ฟ้า .. ซีไม่ได้มีใครตั้งแต่เลิกกับฟ้า ฟ้าอาจจะว่าซีบ้า โรคจิต หรืองี่เง่า แต่ซีไม่เคยมองใครนอกจากฟ้าทั้งที่ผ่านและตอนนี้”
“ไม่จริงหรอก ถ้ารัก เขาไม่ทำกันแบบนี้”
“ถึงบอกไงว่าซีโรคจิต ซีชอบให้ฟ้าหึง ชอบให้ฟ้าหวง ชอบให้ฟ้าโกรธ แต่ฟ้ารู้มั้ยว่าซีทำตัวแบบนั้นต่อหน้าฟ้าเท่านั้นจริงๆนะ ซีชอบเวลาฟ้าหวงซี”
“แต่ซีไม่เคยคิดว่าฟ้ารู้สึกยังไง .. บางทีเราเลิกกันมันก็ดีแล้วนะ”
“เรากลับมาเหมือนเดิมไม่ได้หรอฟ้า .. ฟ้าไม่รักซีแล้วหรอ” ร่างบางยิ้มน้อยๆให้ร่างสูง
“รักสิ .. แต่ฟ้าก็รักตัวเองเหมือนกัน” ฟ้าค่อยๆดึงมือตัวเองออก เดินถอยหลังออกมา
“ฟ้า ..”
“ซีคิดแต่ว่าซีชอบให้ฟ้าเป็นแบบนั้น แต่ซีไม่คิดว่าฟ้าชอบหรือเปล่า .. ถ้าเรากลับไปคบกันและฟ้าต้องโดนคนมองว่าฟ้าเลว ฟ้าเหวี่ยง ฟ้าวีน เจ้าอารมณ์เป็นหมาหวงก้างแบบเดิมอีก ฟ้าทนไม่ได้หรอกนะ” แล้วฟ้าก็หันหลังให้กับซี แม้น้ำตาจะไหลลงมา แม้จะเสียใจเท่าไหร่ ..
ถึงจะรักมาก … แต่มันก็เจ็บมาก
แม้จะเจ็บมาก .. แต่ก็ต้องยอมทน
มันเป็นเรื่องที่แก้ไขอะไรไม่ได้ … โวยวายไปไม่ได้อะไร … ความใส่ใจมันไม่เท่ากัน ..
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
