ห้า ความดื้อและความโกรธ
[ซู บรรยาย]
“พี่ไม่ให้ไป!”
“กูจะไป!”
เสียงถกเถียงระหว่างผมกับไอ้พี่ล็อคที่กำลังเดือดอยู่ ณ ตอนนี้ เรื่องมันมีอยู่ว่าผมนัดกับเพื่อนไปเที่ยวยามราตรีที่ร้านของพี่ที่รู้จัก ผมไม่อยากให้แม่จับได้ เลยบอกแม่ว่าจะมานอนกับไอ้ล็อค(ไม่รู้จะกลับมานอนทันรึเปล่านะ) แล้วผมก็บอกมันไปอ่ะครับ จากตอนที่มันดีใจว่าผมจะมานอนด้วย แต่หลังจากผมบอกเหตุผล(รึเปล่า)ไป มันก็เป็นอย่างที่เห็นตอนนี้
ติ้ด ติ้ด ติ้ด~
เปา“โหลมึง”
(“กูมาถึงแล้วนะเว้ย”)
“เออๆ เดี๊ยวกูรีบลงไป”
ผมตัดสายไอ้เปา ผมรีบเตรียมตัวเช็คสภาพ ทรัพย์สินเงินทอง โทรศัพท์อะไรให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินผ่านไอ้พี่ล็อคไปเลย มันก็ดักหน้าผมไว้ ไม่ยอมท่าเดียว
“ช่วงนี้มันมีข่าวว่าเด็กมอเราไปมีเรื่องกับเด็กเทคนิค มันอันตรายนะซู”
“กูดูแลตัวเองได้น่ะ เพื่อนกูก็มี”
“แล้วซูคิดว่าเพื่อนจะปกป้องซูได้เหรอ พี่ว่ามีแต่หาเรื่องให้เพื่อนตัวเองเดือดร้อน พี่รู้นะว่าไอ้หนึ่งในที่ซูเรียกมันว่าเพื่อนเนี่ย มันก็เป็นหนึ่งกับ
ไอ้ที่ก่อเรื่องเหมือนกัน”
ปึ้ก!
“อย่ามาว่าเพื่อนกูและอย่ามาดูถูกเพื่อนกูอีก อย่างน้อยเพื่อนกูก็สู้คน ดีกว่าไอ้พวกที่เก่งปากเห่าคนอื่นไปวันๆ”
มันกำมือแน่นทันทีหลังจากที่ผมพูดจบ เหอะ วีธีข่มความโกรธเด็กน้อยชะมัด
“ยังไงพี่ก็ไม่ให้ไป! มันอันตรายนะซู ถ้าไอ้พวกเด็กเทคนิค มันยังแค้นเพื่อนซูอยู่ล่ะ แล้วถ้ามันมีอาวุธมาด้วย ซูจะทำยังไง พี่ห่วงซูนะ ฟังพี่
บ้างสิ!”
“เหอะ ยังไงกูก็จะไป ไม่ใช่พ่อกูอย่ามาทำเป็นสั่งกู!!”
ผมผลักมันที่ขว้างทางอยู่ แค่ผลักเบาๆมันยังเซเลย ทำเป็นปากเก่ง เป็นแค่แฟนผมทำไมผมต้องไปเชื่อฟังมัน ผู้ดูแลตัวเองได้มันน่ะสิกลับไปดูแลตัวเองก่อนเหอะ
“ถ้าซูออกไปเพียงแค่ก้าวเดียว ซูจะได้รู้ว่าพี่ก็ใจร้ายกับซูได้เหมือนกัน!!”
ผมหยุดก้าวที่กำลังจะเดินออกจากประตู นี่มันขู่เหรอครับ?
“...เรื่องของมึง”
ผมพูดแค่นั้นก็เดินออกมา โดยที่มันยังตะโกนเรียกชื่อผมอยู่ แต่มันก็ไม่ตามออกมา เก่งแต่ปากอยู่วันยังค่ำ คอยสั่งแต่ห้ามนั้นห้ามนี่ ห้ามไปหมดทุกอย่างจนผมรำคาญ ผมลงลิฟท์แล้วรีบเดินไปหารถไอ้เปา เห็นมันยืนพิงรถอยู่สงสัยมัยคงรอนาน พอมันเห็นผมมันก็เข้าไปนั่งในรถผมก็เข้านั่งตาม เมื่อมันขับออกมาจากคอนโด ผมรู้สึกอึดอัดในอกแปลกๆ
“เฮ้ย มึงช่วยทำหน้าเหมือนคนหน่อยได้ไหมวะ”
“สัส กูก็คน”
มันหัวเราะลั่น ตลกตรงไหนไอ้สัส มันบอกว่าผมทำหน้าเหมือนปลาบู่ ถ้ามันไม่ขับรถนะครับ โดนถีบตกถนนแล้ว
“ทะเลาะกับพี่ล็อค?”
มันถามขึ้นอีก ผมพยักหน้าตอบ เหมือนมันจะถามอะไรอีก ผมเลยดักมันไว้
“ถ้ามึงถามอะไรขึ้นมาอีกคำเดียว กูเปิดประตูให้รถมึงไปขูดกับมอไซต์แน่!” ผมกล้านะครับ
“อ่าวเฮ้ย! ไอ้สัสพาลว่ะ เออๆกูไม่ถามแล้วก็ได้” ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับรถมัน ไอ้เปามันจะกระวนกระวายตลอดเวลา แค่รถมันติดขนแมวมันยังเกือบจะร้องไห้ อันนี้ไม่เวอร์ครับ เรื่องจริงเห็นมากับตา
ณ ร้าน BAR BAS CLUB
ไอ้เปามันจอดรถเข้าตรงล็อคอย่างสวยงาม มันบอกว่ารถสวยๆต้องจอดให้สวยๆ อ่าครับยอมมัน เมื่อเดินเข้าร้านไปผมก็มองหากลุ่มเพื่อน โอโห มันประเดิมไปหลายขวดแบบไม่รอพวกผมเลย พอเห็นพวกผมมันก็โบกมือเรียก ตะโกนแข่งกับเสียงเพลง แต่โต๊ะมันก็อยู่ไกลพอสมควร ยิ่งวันนี้วันศุกร์ คนก็เยอะเป็นธรรมดา เล่นเอาหอบไปเลยครับกว่าจะแทรกฝูงคนไปได้
“โหสัส มาได้จริงๆด้วยเว้ย” ไอ้นี่ชื่อกราฟครับ จอมกวนตีน เห็นอะไรแม่งแซวไปหมด ตอนที่ผมเริ่มคบกับไอ้พี่ล็อคจากที่คนอื่นไม่รู้กัน ไอ้นี่แม่งแซวดังจนปิดไม่อยู่
“มันเมาแล้วเหรอวะ?” ไอ้เปามันเห็นท่าทางไอ้กราฟมึนๆนิดๆเลยถามขึ้น แต่ผมว่ามันจะเมาหรือไม่เมาสันดานมันก็เหมือนเดิมนะ
“พวกมึงช้าสัส” ไอ้แท่งพูดพร้อมยื่นแก้วมาให้พวกผม
“ไอ้ซูมันตีกับผัวอยู่ กูเลยรอ” ไอ้เปาพูดจบก็ซัดไปหนึ่งแก้วอย่างไว
“...” ผมซัดไปหนึ่งแก้วตามมันไป แต่ก็ดื่มช้าๆครับ ผมรู้ว่าตัวเองคออ่อน
“ออ มิน่าล่ะเพื่อนกูเงียบเลย แล้วทำไงผัวมึงถึงให้มาวะ” ไอ้กราฟมันมากอดคอผมและเริ่มเสือก ผมรำคาญเลยปัดออก
“อย่าพูดถึงมันได้มั้ย! กูแดรกไม่ลง” พอผมพูดออกไป เพื่อนทุกคนแม่งโห่กันเลย แต่มันก็ยอมเปลี่ยนเรื่องคุยให้ เพื่อนผมที่มาในวันนี้รวมถึง
ผมด้วย มี 6 คน มีผม ไอ้เปา ไอ้กราฟ ไอ้แท่ง ไอ้เทป และไอ้เงิน แต่ที่ผมสนิทสุดๆก็มีไอ้เปากับไอ้กราฟอาจจะเป็นเพราะพวกผมอยู่เซคเดียวกัน ที่เหลือก็พอรู้จักคุยกันรู้เรื่อง แต่ถึงพูดยังงั้นก็เถอะถ้าใครที่ผมเรียกว่าเพื่อน ถ้ามาดูถูกเพื่อนผม ผมก็โกรธเหมือนกัน โว้ยยย ทำไมผมกลับมาคิดเรื่องนี้อีกวะ หน้าไอ้พี่ล็อคมันก็ลอยมาอีก ผมซัดเหล้าเข้าปากไปอีกเรื่อยๆ จนเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงกว่าๆ เพื่อนผมนี่ไปเต้นกันมันส์เลยครับ แต่ขอนั่งแดรกไปก่อนดีกว่า ยังพอมีเวลาสำหรับคืนนี้
“หน้ามึงเหมือนคนเบื่อโลกเลยว่ะ” ไอ้เทปมันถามขึ้น ไอ้เทปมันอยู่เซคเครื่องกล ไอ้นี่อ่ะผมเคยเรียนคลาสเดียวกับมันเห็นแม่งหลับตลอด แต่พอสอบจริงๆมันกลายเป็นคนบ้าพลัง คะแนนสอบก็ดีไปตามสมองละความตั้งใจของมัน แล้วมันก็เป็นไอ้หนึ่งที่ไปมีเรื่องกับเด็กเทคนิค...
“ยังไงวะ?”
“ก็เหมือนคนกำลังคิดเรื่องเศร้าว่ะ” สัส หมอดู
“ตลกสัส...” ผมยกแก้วขึ้นมาดื่มอีก
“นี่จะด่าว่ากูเสือกก็ได้นะ... มึงทะเลาะกับพี่ล็อคมาใช่มั้ย?” มันถามเสียงนิ่ง
“อืม แม่งงี่เง่า” ผมบ่นๆไป
“กูว่าพี่เขาออกจะเป็นคนมีเหตุผมนะเว้ย”
“สัส มึงเป็นเมียมันอีกคนรึไง?” ผมเริ่มฉุน เลยไม่ทันได้คิดก่อนพูด “เฮ้ยโทษที กูหงุดหงิดมากไปหน่อย ก็แม่งพี่มันงี่เง่าจริงๆนี่หวา แค่กูออกมาเที่ยวกับพวกมึงแค่นี้ ทำมาห้าม บอกว่ามันอันตราย สัส กูก็ดูแลตัวเองได้เหอะ”
“เฮ้อ มึงรู้ใช่มั้ยว่าช่วงนี้กูมีเรื่องกับเด็กเทคนิค”
“เออ” ผมพยักหน้า
“พี่ล็อคเขาก็รู้ไง เขาเลยเป็นห่วงมึง อีกอย่างช่วงนี้กูว่ามันอันตรายจริงๆแหละ ไอ้เด็กพวกนั้นมันก็กัดไม่ปล่อย กูอาจจะทำให้มึงโดนลูกหลงก็ได้ มึงยิ่งตัวเล็กๆอยู่” อ่าวนี่ดูถูก
“ถึงกูจะตัวเล็กแต่กูก็สู้คนเหมือนกันนะเว้ย ไอ้พี่ล็อคน่ะแม่งยังเก่งแต่ปาก จะสู้คนเป็นรึเปล่าก็ไม่รู้”
“เฮ้ยซู! นี่มึงรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับพี่ล็อคป่าววะ” มันพูดเหมือนกับตกใจกับคำพูดผม
“รู้เรื่อง? รู้เรื่องอะไร?”
“ก็พี่ล็อคน่ะ เขาเป็น...” ไอ้เทปกำลังจะพูด แต่ก็มีเสียงเพื่อนมันอีกกลุ่มนึงดังขึ้นมาก่อน
“ไอ้เทป!!” เพื่อนมันวิ่งหอบทำหน้าแตกตื่นมา ก่อนจะพูดต่อ “ไอ้พวกเด็กLXมันกำลังมีเรื่องกับพวกไอ้ดีลอยู่ข้างนอก! แล้วแม่ง มันมากันหลายคน พวกไอ้ดีลแม่งแย่อยู่ตอนนี้”
“แม่งพวกเหี้ย!” ไอ้เทปมันรีบวิ่งออกไป ผมก็กำลังจะวิ่งตามมันไป แต่พวกไอ้เปาเรียกไว
“เฮ้ยซู! เกิดอะไรขึ้นวะ!?” ไอ้พวกนั้นถามขึ้น ผมรีบบอกพวกมันไปอย่างเร่งรีบว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนจะวิ่งไปช่วยไอ้เทป ไอ้พวกนั้นก็วิ่งตามมา เอาจริงๆผมก็ไม่ได้เป็นคนเก่งด้านการต่อสู้หรอกครับ แต่ถ้าเพื่อนผมเดือดร้อน ผมก็ไม่อยู่เฉยแน่
“เหี้ยเอ้ย!”
พอออกไปก็เห็นพวกมันกำลังปะทุเดือดกัน ได้ยินเด็กของร้านบอกว่ากำลังแจ้งตำรวจ พวกผมรีบเข้าไปช่วยไอ้เทป แต่เอาจริงๆผมนี่ยืนแข็งเลย เจอสถานการณ์จริงผมกลัวจนพูดไม่ออก แต่ผมก็มาอยู่ในจุดที่มันตีกันในครับ ฮือออ สัสกูกลัว แม่งบางคนนี่เลือดกบปากไปแล้ว ฮือออ เอาไงเอากันว่ะ ตายเป็นตาย ผมช่วยเพื่อนที่กำลังโดนรุมโดยการถีบไอ้ตัวหนึ่งออกไป แม่งไม่แฟร์เลยครับพวกมันเยอะกว่าเห็นๆ มีไอ้ตัวหนึ่งมันพุ่งมาที่ผมและต่อยหน้าผมอย่างจังแต่ไม่เจ็บเท่าที่ควรครับ สังสัยมันหมดแรงแล้ว ผมก็เดือดนะครับใครจะไปยอม ต่อยพร้อมถีบแถมไปให้ฟรีๆไม่คิดตัง มันก็ล่มแอ้งแม่งไป พร้อมก็ไม่ได้สนใจอะไรมันอีก พร้อมรอบตัวเนี่ยฝูงหมามันยังกัดไม่เลิกอยู่ ผู้สู้ต่อไปอย่างกล้าๆกลัว คือผมไม่เคยเจอสถานการณ์อะไรแบบนี้เลยครับ แต่ตอนสมัยมัธยมต้น(นานเนอะ) ผมก็เคยเรียนเทควันโดนะครับ แต่ถึงระดับสายเหลือง(อย่าคิดลึกนะครับ)ผมก็หยุดเรียน มันทรมานนิดๆครับสำหรับผม เคยแขนหักครั้งหนึ่งด้วย เลยขอบาย
“เฮ้ยซูระวัง!!” ไอ้แท่งมันตะโกนดังลั่น ผมหันไปอีกทางก็เจอไอ้ตัวที่ผมถีบไปก่อนหน้านี้ถือมีดกำลังพุ่งจะมาแทงผม ผมตัวแข็งทื้อทำอะไรไม่ถูกทั้งๆที่สิ่งที่ผมควรทำคือหลบโลหะแหลมนั่น ผมหลับตาปี๋ยอมรับชะตากรรมตอนมันกำลังจะแทงผม หน้าอนาถชิบหายไอ้ซูเอ้ย!!
แกร๊ว!! ฉึ้บ!!
ผมได้ยินเสียงมีดแทงและเสียงผ้าขาด แต่ผมไม่สัมผัสถึงความเจ็บ ผมลืมตาขึ้นก็พบว่ามีคนมาบังผมไว้...
...ล็อค
“ล็อค!! มึง...” ผมพูดอะไรไม่ออก มันมาได้ยังไง ตอนไหน แล้วมัน...ช่วยชีวิตผมไว้ ผมเห็นเลือดของมันซึ่มที่เสื้อ ฮืออ ทำไมมันเป็นอย่างงี้วะ คนที่ต้องถูกแทงต้องเป็นผมหนิ ไม่เอาอ่ะ ผมไม่อยากให้มันตายเพราะผมนะ ไม่เอาแบบนี้สิ!!
“เชื่อรึยัง!!” มันพูดตะคอกดังขึ้นมา สายตาที่จ้องมาให้ผม น่ากลัว...
“ฮึก กู...” ผมเป่าปี้อย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่มันไม่ได้ฟังผมพูดต่อหรอกครับ มันหันไปจัดการไอ้คนที่แทงมัน ไอ้นั้นมันนิ่งช็อคเหมือนไม่ได้ตั้งใจจะแทง แต่มันแทงไปแล้วไง อารมณ์โกรธของมนุษย์ยากที่จะควบคุม ไอ้พี่ล็อคมันจัดการเตะ ต่อยไอ้นั้นจนลุกไม่ขึ้น แต่สงสัยยังไม่สะใจพอ มันไปจัดการไอ้พวกที่กำลังจะหนีเพราะเพื่อนมันแทงคนเข้าแต่เพื่อนผมมันจับเอาไว้ก่อน ไอ้พี่ล็อคจัดการไอ้พวกนั้นลุกไม่ขึ้นหนีไม่ได้ตามเพื่อนมันไป
สุดยอด... จัดการคนเดียวแบบไม่กลัวเจ็บ ทั้งๆที่มันถูกแทง...
“...” มันเดินกลับมาหาผม ผมสะอื้นน้ำตาไหลไม่หยุด มันทั้งกลัว ทั้งตกใจ สายตาของมันเหมือนทำให้ผมถูกแช่แข็ง ไม่คงเหลือความเป็นไอ้พี่ล็อคคนที่ผมรู้จักเลย...
“เชื่อรึยัง?” มันถามเสียงนิ่งเดินเข้ามาเรื่อย จนมาถึงหน้าผม มันก็พูดขึ้นอีก “กูถามว่าเชื่อกูรึยัง?!!”
“ฮึก..ฮึก” ผมทั้งตกใจทั้งกลัว มันไม่เคยขึ้นกูมึงกับผมสักครั้ง ทำไมล่ะ?...
“ร้องไห้? แค่นี้ร้องไห้เหรอซู? ไหนบอกสู้คนเป็นไง!! ไหนบอกว่าดูแลตัวเองได้!!”
“ฮึก ฮือ ฮึก” ไม่ต้องทำอะไรแล้วครับก้มหน้าเป่าปี้โชว์อย่างเดียว
พรึบ
“มอง! มองไอ้แผลตรงนี้ เห็นเลือดมันมั้ย!” มันจับใบหน้าของผมบีบคางให้เงยขึ้น แล้วชี้ไปที่ตรงแผลที่มันโดนมีดแทง แต่อาจจะโดนเฉียวๆ แต่เลือดตรงหน้าก็ทำผมกลัวนิดๆนะครับ หรืออาจจะเป็นเพราะเป็นเลือดของมัน...
“ล็อค ฮึก.. ปล่อย ฮึก ฮือ...” ไม่ปล่อยแทบมันยังบีบให้เจ็บกว่าเดิม แต่รู้สึกถึงความยั้งแรงอยู่
“พี่เตือนซูว่ายังไง อย่าลืมสิ” ผมคิดไปยังคำขู่ของมัน
“ถ้าซูออกไปเพียงแค่ก้าวเดียว ซูจะได้รู้ว่าพี่ก็ใจร้ายกับซูได้เหมือยกัน!!”
มันไม่ได้ขู่ มันพูดจริง ฮึก ไม่...ผมไม่ชอบที่มันเป็นแบบนี้
“เฮ้ยพี่! หยุดเถอะมันเป็นแฟนพี่นะเว้ย!” เพื่อนผมมาดึงไอ้พี่ล็อคออก พี่มันดิ้นสะบัดเพื่อนออก แล้วชี้มาทางผม
“เออแฟน! กูรู้! แต่ถามเพื่อนมึงหน่อยดิ! ว่ากูเนี่ยเป็นแฟนมันรึเปล่า!!” ...จุกเลยครับ แต่ผมเถียงอะไรไม่ได้อยู่แล้วแหละตอนนี้ เพื่อนผมมันก็พูดไม่ออกเหมือนกัน แล้วความเงียบก็ถูกคลุมไปด้วยความอึดอัดและรู้สึกผิด จนตำรวจมาถึงพวกผมต้องไปโรงพักด้วยกันทั้งหมด ไอ้พวกนั้นก็จุกจนลุกไม่ขึ้น น่าสมเพชชิบหาย...
“ซื๊ด”
“อุ้ย! พี่ขอโทษเจ็บเหรอคะ?”
“นิดหน่อยครับ แสบมากกว่า”
“แสบน้อยกว่าเดิมไหมคะ?”
“ครับ พอทนได้”
ไม่ต้องคิดไปถึงไหนนะครับ คือพี่ตำรวจหญิงเขา(อาสา)ทำหน้าที่ปฐมพยาบาลให้ไอ้พี่ล็อคนะครับ เอาจริงๆโรงบาลก็อยู่ใกล้ๆทำไมไม่พามันไป แถมยังให้มันถอดเสื้อโชว์พวกผมอีก โธ่เอ้ย!
“คราวหน้าก็อย่าตีกันอีกเข้าใจมั้ย? โตๆกันแล้วคิดเองบ้าง” พวกผมโดนตำรวจปรับทันศนคติอยู่ครับ เกิดมายังไม่เคยเข้าโรงพักเลยครับ นี่ครั้งแรก...
“ครับ” อ่อนแรงไปตามๆกัน ไอ้พวกเด็กเทคนิคกับพวกผมก็ได้รับการปฐมพยาบาลนะครับ แต่บริการตัวเอง เหอะๆ เหลือบไปมองไอ้คนสิทธิพิเศษแปป ผมว่าน่ะไอ้พวกเด็กเทคนิคดูอาการหนักกว่ายังไงไม่รู้ ไอ้พี่ล็อคน่ะแม่งยังชิวกว่า แล้วเอาตรงๆนะแก้ผ้าโชว์สาวแบบนั้นผมก็หวงนะครับ แต่ตอนนี้ผมคงทำอะไรไม่ได้หรอก...
“ดีเท่าไหร่แล้วที่พี่เขาไม่เอาเรื่องพวกเธอน่ะ” คือพวกผมมีอยู่สองคดี คือตีกันกับทำให้ผู้อื่นบาดเจ็บ(คดีนี้ไม่เกี่ยวกับพวกผม) พวกผมก็เจ๋ากันไป แค่ลงบันทึกประจำวัน แต่ของไอ้พี่ล็อคนี่สิครับไม่เจ๋ากัน แต่ทว่าพี่มันก็ไม่เอาความเหมือนกัน มันบอกขี้เกียจให้เป็นเรื่องใหญ่ คุณตำรวจแม่งก็แกล้งยุนิดหน่อยบอกจะได้หลาบได้จำ ช่างเป็นที่รักของประชาชน แต่ยังไงพวกมันก็โดนลงโทษอยู่แล้วล่ะครับ แทงคนนะครับ แทงคน แล้วถ้าผมใช้สิทธิ์ในการเป็นแฟนไอ้พี่ล็อคได้ ผมจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุดแน่ แต่ตอนนี้ไม่รู้ผมจะมีสิทธิ์นั้นรึเปล่า...
“ขอบคุณนะครับ” ทำแผลเสร็จเรียบร้อย พอดูดีๆชุดที่พี่มันใส่ตอนนี้ทำให้พี่มันโคตรหล่อมหาเทพบุตรเลยครับ สัสแน่ใจว่าเมื่อกี้กูร้องไห้ ไหงมาชื่มชมมันอีกล่ะ
“ไม่เป็นไรค่ะ แล้วน้องกลับยังไงคะ?” ถามเพื่อ?
“คงนั่งเท็กซี่กลับไปเอารถน่ะครับ” พวกผมโดนยัดใส่รถมาน่ะครับ
“ขับไหวเหรอคะ?”
“ครับ” พี่มันเสียงนิ่งเหมือนเบื่อกับความเผือกของพี่สาว(อันนี้ผมเดาเอา)
แล้วพี่มันก็ไม่ลืมที่จะไหว้พี่สาวตรงหน้าแล้วก็ตรงมาไหว้คุณตำรวจ พี่มันมองมาทางผมหน่อย ผมเม้มปากก้มหน้า แล้วพี่มันก็เดินออกไปแบบไม่ใยดีผม ทำไมผมรู้สึกเจ็บในอกอย่างนี้...
“ฮึก..ฮึก” มันจะเลิกกับผมแน่ๆเลย ถึงผมจะเคยทำมันโกรธมันก็ไม่เคยเป็นอย่างนี้ ไม่เอาอ่ะ ไหนมันบอกว่ามันรักผมไง ไหนมันบอกว่าจะไม่ทิ้งผมไง “ฮึก..ฮืออ” ผมร้องไห้ไม่หยุดและร้องไห้อย่างเบาที่สุด(ร้องไห้กลั้นเสียงไว้) ที่ร้องไห้ไม่ใช่เพราะเจ็บแผล แต่ผมกลัวว่ามันจะทิ้งผมไป
“ฉันก็บอกแค่นี้แหละ ใครทำแผลเสร็จก็กลับไปได้” สั่งอย่างกะอาจารย์สอนหนังสือ พวกผมไหว้คุณตำรวจก่อนจะออกจากโรงพัก ผมไม่เห็นพี่มัน... หึ นั่นสินะ จะมารอผมทำไม
“ฮึก ฮึก ฮืออ” ผมร้องไห้หนักกว่าเดิม ไอ้เปาเลยปลอบ แต่คุณเคยรู้รึเปล่าครับ ว่ายิ่งปลอบคนที่กำลังร้องไห้ มันยิ่งร้องไห้กว่าเดิมนะครับ ไอ้กราฟที่แม่งยังมึนๆอยู่ก็มาปลอบอีกคนแถมมันยังกอดกูอีก กูเหม็นมึงไอ้สัสกราฟ
พรึบ
รู้สึกเหมือนคนกระชากผม ผมหันไปมองก็เจอ...
ไอ้พี่ล็อค... มันยังไม่กลับก่อนผม ผมกลั้นยิ้มในใจ หน้าพี่มันยังเย็นชาไร้หัวใจเหมือนเดิมครับ มันเจ็บทรมานอย่างบอกไม่ถูกเลย
“กลับ” มันพูดเสียงนิ่งก่อนจะดึงผมไปด้วย ถึงจะบอกว่ากลับ แต่ก็มารอโบกแท็กซี่แหละครับ จะมีสักคันรึเปล่าก็ไม่รู้
“ล็อค” ผมยืนมือไปจับมือมัน แต่เอาเข้ากระเป๋ากางเกงไป ใจกระตุกชะมัด... “ฮึก ฮึก...” บ่อน้ำตาแตกอย่างเร็ว ทำไมอ่อนแอ่อย่างนี้วะ!!
“ถึงร้องไห้ยังไงพี่ก็ไม่ใจอ่อนหรอกนะ” ครับ ความใจอ่อนไม่มีอยู่เลย มีแต่ความใจร้าย...
เมื่อแท็กซี่มาจอดผมกับพี่ล็อคก็ก้าวขึ้นไป พี่มันงียบตลอดทางจนกลับมาเอารถ พี่มันรีบซิ่งกลับไปคอนโด ตีนผีมาก ผมกลัวมันจะชนไปหมาเข้าสักวัน พอถึงคอนโดพี่มันก็ยังเงียบอยู่ ไม่ชอบเลยจริงๆ...
อึดอัด มันอึกอัดจนหายใจไม่ออก...[คนเขียน บรรยาย]
เมื่อก้าวเข้าในห้องของชายรุ่นพี่ ซูก็กอดคนรักเอาไว้ไม่ปล่อย จนล็อคได้ทำการลูบหัวซูเป็นไปตามคาดซูมือไม้อ่อนลง ล็อคผละตัวออก ไปนำชุดปฐมพยาบาลมาตรงโซฟา ซูเหมือนจะรู้ตัวและเดินไปนั่งลงที่โซฟา ล็อคตามซูไปที่คลับผ่านGPSมือถือ เขาไปหลังซูแค่สิบนาที เขาแอบดูซูอยู่ในมุมอีกฝั่ง โดยที่ซูไม่ทันรู้ตัว ในใจตอนนั้นเขาก็โกรธแต่มันก็อดห่วงไม่ได้ ตอนที่ซูกับกลุ่มเพื่อนวิ่งออกจากร้าน แต่คนก็เบียดเสียดกันจนยากที่จะออกไป พอออกไปได้เขาก็เห็นคนรักของเขากำลังต่อสู้อยู่ ใบหน้ารอยบอบช่ำ และไอ้เด็กคนนึงจากอีกพวกก็กำลังจะใช้มีดไปแทงคนรักของเขา เขารีบวิ่งไปนำตัวซูที่หลับตาทั้งที่รู้ว่าตัวเองกำลังจะตาย เขานำตัวไปบังและเบี่ยงตัวซูให้หลบ แต่มันก็ไม่ทันเขาถูกมีดเฉียดที่เอวด้านซ้าย แต่ความโกรธเขามีมากกว่าที่จะไปสนใจเรื่องแผลอันแสนธรรมดามากสำหรับเขาเข้าไปจัดการไอ้พวกเด็กเหลือขอต่อทันที สู้จนพวกมันลุกไม่ขึ้น ล็อคยังมีสิ่งที่ซูยังไม่รู้เกี่ยวกับตัวเขาเอง และมันก็ไม่ใช่ความลับ แต่ซูต้องรู้ด้วยตัวเอง...
“ซี๊ดอ่า... ล็อคพอเถอะ”
“...”
“ซี๊ด..ล็อคมันแสบ”
“เป็นธรรมดา”
“ตอนอยู่โรงพักเพื่อนกูก็ทำให้แล้ว อีกอย่างแผลมันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย” แต่สำหรับล็อคมันเป็นแผลที่ใหญ่มาก เขาไม่อยากให้คนรักของตัวเองมีรอยแผลสักที่หรอกนะ ได้ยินจากปากคนรักเช่นนี้ ล็อคทำให้เริ่มอารมณ์หงุดหงิดอีกครั้ง
“ไม่ได้เป็นอะไรมาก! ถ้าโดนมีดแทงล่ะ!! ยังจะไม่เป็นอะไรมากอยู่มั้ย!!” คนตัวเล็กสะดุ้งหลับตาสนิท ข่มอารมณความกลัวเอาไว้
“ฮึก..ฮึก” สุดท้ายก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่
“แม่งเอ้ย!!” คนตัวโตโยนสำลีทิ้งก่อนจะใช้มือกวาดทุกสิ่งที่อยู่บนโต๊ะกระจกทิ้ง คนตัวเล็กยิ่งตัวสั่นไปใหญ่ “รีบเข้าห้องไปอาบน้ำเปลี่ยน
เสื้อผ้า แล้วก็นอนซะ” สั่งเสียงเข้มก่อนจะเดินไปที่ระเบียงแล้วสูบบุหรี่เพื่อระบายอารมณ์โกรธ หงุดหงิด โมโห และห่วง...
ซูเข้าไปห้องนอนทันที ไม่รอช้าที่จะเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายที่อ่อนล้า
“อ่า..แสบ” ซูลืมตัวว่ามีแผลอยู่ใบหน้าเลยทำให้น้ำอุ่นสัมผัสกับใบหน้าเต็มๆ
ซูอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็ยังมานั่งรอล็อคลงบนเตียง มองไปที่นาฬิกาก็พบว่าเข้าวันใหม่แล้ว
‘วันนี้คงเป็นวันเสาร์แล้วสินะ เฮ้อ’ ร่างเล็กพูดในใจ นอนแผ่ลงที่กลางเตียง
แกร๊ก
เสียงเปิดประตูทำให้ร่างเล็กลุกขึ้นมอง ล็อคปิดประตูแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำ โดยไม่หันมามองซูเลยแม้แต่นิด ซูได้กลิ่นบุหรี่ลอยมาจางๆ สงสัยจะสูบไปเยอะ แต่ในตอนนี้ซูคงไม่มีสิทธิ์ไปว่าหรอก ถึงแม้จะไม่ชอบยังไงก็ตาม ซูนอนรอล็อคประมาณห้านาที ล็อคออกมาห้องน้ำด้วยสภาพเปลือยเปล่า ซูมองร่างกายนั้นก่อนจะหลบก้มหน้าลง ล็อคกระตุกยิ้มเปิดตู้เสื้อผ้าใส่บ็อกเซอร์แค่ตัวเดียวก่อนจะออกไปทำแผลข้างนอก เขาพยายามให้แผลโดนน้ำน้อยที่สุด แต่ผ้าก๊อชมันก็เปียกนิดๆ พอทำแผลเสร็จเรียบร้อย ก็กลับเข้ามาในห้องนอน เห็นคนรักนอนหันข้างไปอีกฝั่ง ล็อคใส่เสื้อก่อนจะขึ้นมานอนบนเตียง
“ล็อค...” ซูหันกลับอีกฝั่ง ก่อนจะขยับไปกอดแขนล็อค
“นอน” พูดเสียงนิ่ง เจ้าตัวนอนหันไปอีกฝั่งซ้ายไม่ได้ เพราะจะไปนอนทับแผล
“ล็อค...กูรู้ว่ากูผิด...กูขอโทษ”
“...” อีกฝ่ายแกล้งหลับ เขายังโกรธอยู่ แต่เขาต้องการพักผ่อนมากกว่า วันนี้มันเหนื่อนเกินไป...
“ล็อค..อย่าเงียบสิ” อีกฝ่ายยังรอคำโต้ตอบจากอีกคน แต่ก็เปล่าประโยชน์ ซูจึงเงียบแล้วขยับเข้าไปกอดบริเวณตรงอกของล็อคเพื่อไม่โดนแผล
เวลาผ่านไปสักพัก ล็อครู้สึกถึงริมฝีปากเล็กๆกำลังพรมจูบคอของเขาอยู่ ลามไปตรงแก้มของเขา และจบลงที่ริมฝีปากของเขา เขาไม่ได้เปิดปากให้ลิ้นนั้นเข้ามา แต่คนตัวเล็กก็ฝืนจะจูบคนตัวโตกว่าให้ได้ เลื่อนมือไปลูบไล้ไปตามลำคอ ท้ายทอย และเลื่อนกลัวตรงหน้าอกที่มีเสื้อปกปิดอยู่ แต่นั้นก็ทำให้อีกคนเผลอเปิดปากออกไป มันปากเปิดออกอีกคนก็รีบสอดสิ้นเข้าไปแล้วจูบอย่างเอาแต่ใจ
‘ ร้ายกาจมาก’ ล็อคพูดในใจ พยายามข่มอารมณ์ตัวเอง ไม่ให้จูบกลับแต่ถ้าอีกคนเสนอมาให้ขนาดนี้ จะไม่สนองกลับไปก็กระไรอยู่นะ
“อื้ม...” ซูครางออกมา หลังจากที่ล็อคสนองกลับไป ไล่ต้อนจูบอีกคนอย่างเหนือกว่ากดท้ายทอยเพื่อไม่ให้หนี และไม่เว้นว่างการจูบให้หายใจ คนตัวเล็กจึงต้องผลักตัวออกอย่างแรง
“แฮ่ก..แฮ่ก” ซูหอบหน้าแดง มองไปยังใบหน้าของอีกคนที่ยังนิ่งเฉย เหมือนไม่รู้สึกอะไร
'ทำหน้าให้มันเหมือนรู้สึกอะไรบ้างสิวะ'“พอใจแล้วก็นอน” ล็อคดึงตัวซูลงกอดเหมือนกับที่เคยทำเป็นประจำเมื่อซูมาพักด้วย ในบางครั้งซูก็บอกว่ารำคาญ แต่พอเอาเข้าจริงๆก็ให้เขากอดอยู่ดี
“ฮึก...” ซูกลั้นเสียงสะอื้น แต่ความใกล้ชิดทำให้ได้ยินเสียง
ล็อคทำนิ่งไม่สนใจข่มอารมณ์ตัวเองไว้ ต้องไม่ใจอ่อน เหตุการณ์ในครั้งนี้มันเป็นเรื่องใหญ่มาก ถ้าเขาเกิดใจอ่อนขึ้นมาซูอาจจะทำผิดซ้ำอีก ให้ได้จำซะบ้างว่าคนอย่างเขาไม่ได้ใจดีตลอดเวลา ล็อครอให้ซูหลับสนิทก่อนจะลุกขึ้น เขาพยายามขยับตัวไม่ให้ซูตื่นขึ้นมา และก็เดินออกมาจากห้อง
“อ่า ปวดชะมัด”
เขารีบเดินไปเข้าห้องน้ำตรงห้องครัว แล้วเมื่อเข้าไปก็ไม่รอช้าที่จะกำจัดอารมณ์ความต้องการออกไป มันถูกปลุกให้ตื่นตั้งแต่ซูจูบแล้วลูบไล้ลำตัวของเขาแล้ว ที่เขาไม่ทำในห้องน้ำภายในห้องนอนก็เพราะเขารู้ตัวดีว่าเสียงของเขาต้องดัง และทำให้อีกคนต้องตื่น เขาก็ไม่อยากจะเสียฟอร์มหรอกนะ เด็กนั้นยิ่งร้ายกาจอยู่ ออนท็อปทีทำเขาแทบบ้า...
“อ่า...” กว่าล็อคจะกำจัดอารมณ์ความอยากออกไปได้ก็นานพอสมควร
เขาล้างตัวเสร็จก็มานั่งที่โซฟา เขาเห็นซองบุหรี่ก่อนคิดจะไปสูบแต่ก็ต้องชะงัก เพราะก่อนหน้านี้เขาสูบหมดไปตั้งห้าม้วน เกินโควต้าที่เขาเคยสัญญาไว้กับคนรัก
“แต่ละวันมึงซูกี่ม้วนอ่ะ”
“มันก็แล้วแต่วันละครับ”
“ยังไงอ่ะ?”
“ก็บางวันหงุดหงิดมากก็เกือบหมดซอง หงุดหงิดน้อยก็สักสี่ ห้าม้วน”
“ห๊ะ!! มึงจะสูบให้มะเร็งแดรกหัวมึงรึไง!”
“หึหึ ตกใจอะไรขนาดนั้น พี่ก็ดูแลสุขภาพตัวเองอยู่หรอกครับ ออกกำลังกายก็ออกเกือบทุกวัน”
“ดูแลดียังไงก็เป็นโรคได้ เอาอย่างงี้ ในแต่ละวันมึงต้องสูบแค่สามม้วน ไม่สิ ต้องสูบไม่เกินสามม้วน สูบน้อยเท่าไหร่ยิ่งดี ดีที่สุดคือไม่ต้องสูบเลย!!”
“ฮ่าๆ เด็กน้อยเป็นห่วงพี่เหรอครับหืม? ฟอดด”
“พูดกับเรื่องเกี่ยวกับมึง จะให้ไปห่วงหมารึไงเล่า ก็ต้องห่วงมึงดิ!”
“...หึหึ My damage”
“เมื่อกี้มึงว่าอะไรนะ?”
“อ่อ แค่อยากจูบเด็กน่ารักเป็นข้อแลกเปลี่ยนน่ะครับ หึหึ”
“ไอ้โรคจิต!! อื้อ..."ล็อคนั่งคิดเหตุการณ์ตอนที่เขากับซูสัญญากันเรื่องสูบบุหรี่ เหตการณ์ตอนนั้นทำให้ล็อครักซูมากเพิ่มขึ้นไปอีก ยอมลดบุหรี่เพื่อซู ทั้งๆที่มันยากมากสำหรับเขา แต่เขาก็ยอมทำเพื่อเด็กคนนี้ และยอมมาเกือบทุกเรื่อง จนล็อคมานั่งคิดตอนนี้ว่าเขายอมซูเกินไปจนเสียคนจนเกินไปซะแล้ว ในเมื่อเขายอมเพื่อซูแล้ว ในบางเรื่องซูก็ต้องยอมเพื่อเขา ล็อคไม่ได้ตั้งใจจะโหดร้ายหรือใจร้ายกับคนรักของตัวเองหรอก
...แค่ต้องการสั่งสอนเด็กน้อยของตัวเองเท่านั้นโปรดติดตาม.....
สุดยอดมากตอนนี้ พิมพ์ยาวที่สุดเท่าที่เคยพิมพ์ อาจจะมึนๆคำบางก็คอมเม้นมาบอกได้เลยนะคะ
ตอนนี้ซูทำพี่ล็อคได้แสบมาก แสบจนได้เลือด ดื้อจังเลยเนอะ เดี๊ยวสั่งให้อิพี่ล็อคมีชู้ซเลยหนิ (ซูเอามีดมาจิ้มคอ) แฮะๆ เค้าล้อเล่น แล้วตอนนี้พี่ล็อคก็โกรธหนักโกรธจริงจัง เย็นชาตามฉบับพระเอกคู่รอง
จะว่าไปคู่นี้เด่นกว่าคู่หลักอย่างพินกับหมึกจังเลยนะ ฮ่าๆ ปล่อยคู่หลักเขาหวานน้ำตาลปิ๊ปกันไป
ตรงประโยคสนทนาที่ย้อนอดีต ที่พี่ล็อคพูดว่า “...หึหึ My damage”
อันนี้หมายถึงซูที่ไปทำลายความเสียหายภายในหัวใจของล็อค พลังทำลายล้างภายในหัวใจ ย้ากก
อั๋นแน่ะ เตรียมวิ่งไปที่ถังขยะเพื่ออ้วกแล้วใช่มะ เรารู้ เพราะเราจัดไปแล้ว ฮ่าๆ
สุดท้ายก็ขอคำติ ชม ให้กำลังใจ ด้วยนะคะ ถึงนิยายอาจจะไม่สนุกมาก แต่ก็ขอสักเม้นสองเม้นหน่อยนะ
ขอบคุณค่า
หัวข้อ: (เรื่องสั้น) หลายความ ตอนที่แปด ความโกหกหรือความเข้าใจผิด 4/05/2560 (อ่าน 3505 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก